Όπως και αλλού, η τάση να υποτιμάται το άτομο έκανε αισθητή την παρουσία της και στο πεδίο της νόησης. Η μοναχική σκέψη -η εφεύρεση- χάνει την αξία της προς όφελος της συλλογικής σκέψης -η μίμηση- που κηρύσσεται με τον αιώνιο λόγο της αλληλεγγύης. Ο τρόμος για αυτό που δεν έχει δοκιμαστεί παλαιότερα, για τη διανοητική και αισθητική πρωτοτυπία, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των Λατινικών φυλών. Μας αρέσει η πειθαρχημένη σκέψη, οι κομφορμιστικοί και ευπρεπείς στοχασμοί. Μια Γερμανίδα συγγραφέας, η Laura Marholm, έχει αναλύσει εύστοχα αυτήν τη σύγχρονη τάση: \”Η διανοητική δειλία είναι παγκόσμιο γνώρισμα. Κανείς δε τολμά να κάνει μια αποφασιστική δήλωση που αφορά τον περίγυρό του. Κανείς δεν επιτρέπει πια στον εαυτό του μια αυθεντική σκέψη. Η αυθεντική σκέψη τολμά να εμφανισθεί μόνο όταν υποστηρίζεται από κάποια ομάδα: πρέπει να έχει συγκεντρώσει αρκετούς υποστηρικτές, για να τολμήσει να εμφανιστεί. Πρέπει να είσαι ένας από τους πολλούς, πριν τολμήσεις να μιλήσεις. Αυτή είναι μια ένδειξη παγκόσμιου εκδημοκρατισμού, ενός εκδημοκρατισμού που βρίσκεται ακόμα στις απαρχές του, και χαρακτηρίζεται από μία αντίδραση στο διεθνές κεφάλαιο, το οποίο μέχρι τώρα είχε στη διάθεση του όλα τα μέσα στρατιωτικής και νομικής άμυνας. Κανείς δεν τολμά να στηριχθεί στον εαυτό του. Μια ιδέα που αντιβαίνει στις κυρίαρχες ιδέες, σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνει να γίνει γνωστή. Η προπαγάνδιση μιας αντιπαθητικής ιδέα περιορίζεται και εμποδίζεται από χιλιάδες ανώνυμους λογοκριτές, ανάμεσα στους οποίους η επίσημη κρατική λογοκρισία παίζει πολύ μικρό ρόλο.\”
Το αποτέλεσμα αυτής της τάσης, είναι ότι πλέον δεν υπάρχουμε και δε σκεφτόμαστε για τους εαυτούς μας. Σκεφτόμαστε βασισμένοι σε φήμες και συνθήματα.
Είναι κυρίως από ηθικής άποψης ανυπόφορο, το να συνθλίβεται ο προσωπικός εγωισμός από τον εγωισμό της ομάδας. Ξέρουμε και εμείς καλά τη μικρότητα του ομαδικού πνεύματος και ξέρουμε καλύτερα από όλα τους αγελαίου συνασπισμούς που δημιουργούνται, με σκοπό να πολεμήσουν τις ανώτερες ατομικότητες, την αλληλεγγύη στην ανευθυνότητα και όλες αυτές τις μορφές της φθίνουσας ανθρωπότητας.
Για την τέλεια αλληλεγγύη ισχύει ότι ισχύει και για την απόλυτη δικαιοσύνη, τον απόλυτο αλτρουισμό, τον απόλυτο μονισμό. Αυτές είναι αφηρημένες αρχές, αμετάφραστες σε πραγματικούς όρους. Κάθε άνθρωπος έχει τη δικιά του αντίληψη για την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη, το δικό του τρόπο να μεταφράζει τα υπέρ και τα κατά του να μείνει πιστός στα συμφέροντα της συντροφιάς του, της τάξης του κλπ.
\”Από τη στιγμή που μια ιδέα απελευθερώνεται\” λέει ο Remy de Gourmont, \” κατά συνέπεια αν την θέσουμε απροκάλυπτα σε κυκλοφορία, στο ταξίδι της ανά τον κόσμο θα ενωθεί με κάθε είδους παρασιτική βλάστηση. Κάποιες φορές ο πραγματικός οργανισμός εξαφανίζεται, καταβροχθισμένος εντελώς από τις εγωιστικές αποικίες που αναπτύχθηκαν σε αυτόν. Ένα διασκεδαστικό παράδειγμα τέτοιων νοητικών παρεκκλίσεων έδωσε η ένωση ελαιοχρωματιστών στην τελετή που ονομαζόταν \” Ο Θρίαμβος της Δημοκρατίας\”. Οι εργάτες κουβαλούσαν ένα πανό, όπου τα αιτήματά τους για δικαιοσύνη συνοψίζονταν στο σύνθημα: \”Κάτω το ripolin!\”. Πρέπει να ξέρετε πως το ripolin είναι μια έτοιμη μπογιά την οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας σε ξυλουργικές εργασίες. Επομένως μπορούμε να καταλάβουμε την ειλικρίνεια αυτής της επιθυμίας και την πρωτοτυπία της. Το Ripolin αντιπροσωπεύει εδώ την αδικία και την καταπίεση· είναι ο εχθρός, ο διάβολος. Όλοι έχουμε το δικό μας ripolin και χρωματίζουμε σύμφωνα με τις ανάγκες μας τις αφηρημένες ιδέες που, χωρίς αυτό, δε θα είχαν καμιά προσωπική χρησιμότητα\”.
Το ιδανικό λεκιάζεται από την επαφή με την πραγματικότητα.
Μαργαριτάρι πριν πέσει και βάλτος μετά.
Κείμενο του Γάλλου ατομικιστή φιλοσόφου Georges Palante, που δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα L\’Anarchie (τεύχος 323) στις 15 Ιουνίου του 1911.
Πηγή στα αγγλικά: Individualism,Internet Archive of Individualistic Anarchism
Μετάφραση στα ελληνικά:Parabellum