August 2013 – Parabellum

Ινδονησία: Εμπρησμός σχολής της αστυνομίας (Balikpapan, Νότιο Kalimantan)

Σύντομο μήνυμα στους εχθρούς (Σχέδιο Φοίνικας, μέρος 5^ο)

«Εμείς δε θα μιλήσουμε για «άδικες διώξεις», για «κλίμα τρομοκράτησης των αγώνων», για το «νέο ολοκληρωτισμό» και άλλα τέτοια. Γιατί γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει τίποτα καινούριο σ’αυτά. Είναι, απλά, στιγμιότυπα του αρχέγονου πολέμου μεταξύ δύο ασυμβίβαστων κόσμων: από τη μία πλευρά, βρίσκεται ο σιχαμερός κόσμος της εξουσίας και του υποτακτικού πλήθους της κοινωνικής χαβούζας και από την άλλη, οι αναρχικοί εξεγερμένοι, οι ανυπότακτοι μαχητές του Αρνητικού, όσοι δε σκύβουν το κεφάλι σε κανέναν.Εμείς δε θα μιλήσουμε ούτε για τους άλλους. Εκείνους, που αυτές τις μέρες κρυφοχαίρονται και ανακουφίζονται. Δεν είναι τώρα ο τόπος και ο χρόνος να το κάνουμε αυτό. Να έχουν, όμως, στο νου τους ότι θα έρθει η ώρα να μιλήσουμε και γι’ αυτά.»

–Λευτεριά στους Λύκους του Βορρά

Όταν είπαμε «τίποτα δεν τελείωσε», δε λέγαμε απλά λόγια. Οι απειλές μας θα μετουσιώνονται σε πράξη, κατά καιρούς, κάθε φορά που θα μας δίνεται η ευκαιρία. Και κάθε φορά θα φέρνουμε τη δράση μας πιο κοντά στα μούτρα σας. Ακριβώς μπροστά από τα όπλα, τις στολές και τα εργαλεία φυλάκισης/καταστολής σας, που συχνά χρησιμοποιήτε για να απαγάγετε τους επαναστάτες συντρόφους μας. Ποτέ δε θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε ήσυχοι, γιατί ο δικός μας πόλεμος δεν τελείωσε ακόμα.

Με αυτό το γράμμα, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τον εμπρησμό της σχολής της αστυνομίας στην οδό Sudirman, στο Balikpapan, στις 24 Αυγούστου 2013. Τοποθετήσαμε τον εμπρηστικό μηχανισμό με χρονοκαθυστέρηση, μπροστά στην πόρτα της σχολής και αφήσαμε τη φωτιά να κάνει τα υπόλοιπα. Επιλέξαμε αυτόν το στόχο, όταν μάθαμε τα νέα, πως τα ελληνικά γουρούνια εισέβαλλαν στο στέκι Ναδίρ και συνέλαβαν συντρόφους, εξαιτίας των αρκετών επιθέσεων από διαφορετικούς πυρήνες της FAI/IRF. Η ενέργειά μας είναι μια άμεση πράξη εκδίκησης ενάντια στα γουρούνια, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού.

Χαιρετίζουμε με φωτιά, τα δύο αδέρφια μας, που κατηγορούνται για το διεθνές σχέδιο εκδίκησης: Φοίνικας.

Δεν έχουμε τίποτα άλλο να σας πούμε γιατί αφήνουμε τη φωτιά να εξηγήσει. Για κάθε χιλιοστό παραβίασης της ελευθερίας μας, θα σας απαντάμε με χτυπήματα πιο βίαια από τα προηγούμενα.

Αυτή η ενέργεια, είναι επίσης ένας χαιρετισμός στους συντρόφους μας, τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στους αγαπημένους μας Alfredo Cospitoκαι Nicola Gai, Hans Niemeyer, Juan, Marcelo και Freddy, στους 4 της Κοζάνης και στους αιχμαλώτους πολέμου σε Ιταλία ( από τις επιχειρήσεις Ardire, Shadow, Thor κλπ.) και Χιλή. Γιατί κάθε σύντροφος, βρίσκεται μέσα στις μαύρες καρδιές μας.

Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης

FAI/IRF

Πυρήνας «Λευτεριά στο Μανδύλα και τον Τσαβδαρίδη»

Αναφορές στα καθεστωτικά ΜΜΕ: 1,2,3,4

Προηγούμενες επιθέσεις στα πλαίσια του σχεδίου \”Φοίνικας\”: 1,2,3,4

Πηγές στα αγγλικά: 325 και Act for freedom now!, μετάφραση-επιμέλεια Parabellum

Για περαιτέρω πληροφόρηση, αυτή τη φορά η αστυνομία δε μπορεί να ισχυριστεί ότι η φωτιά προκλήθηκε από βραχυκύκλωμα, καθώς στο κτίριο δεν υπήρχε ηλεκτροδότηση εκείνη τη στιγμή. Συνολικά εφτά τάξεις κάηκαν ολοσχερώς.

$\"Ινδονησία$

Αγγλία: Άμεσες δράσεις σε Πόρτισχεντ και Μπρίστολ

$\"1\"$

27 Αυγούστου 2013 – Ανάληψη ευθύνης για μεγάλης κλίμακας εμπρησμό σε εγκαταστάσεις κατάρτισης μπάτσων στη χρήση πυροβόλων όπλων, καθώς και για επίθεση σε οχήματα υπηρεσιών ασφαλείας:

Το (υπό κατασκευή) Αστυνομικό Κέντρο Εκπαίδευσης για Πυροβόλα Όπλα στο Μπλακ Ροκ Κουάρρυ (‘Λατομείο Μαύρου Βράχου’), κοντά στην πόλη του Πόρτισχεντ, που βρίσκεται ακριβώς παρακάτω απ’ το περιφερειακό επιτελείο της Χωροφυλακής του Έιβον και του Σόμερσετ, βρέθηκε στο στόχαστρό μας τις νυχτερινές ώρες της 26ης Αυγούστου, και τ’ αφήσαμε με ψηλές φλόγες να γλείφουν τις εγκαταστάσεις του. Πρόκειται για μονάδα προορισμένη να εξυπηρετήσει δυνάμεις ασφαλείας σε όλη τη Νοτιοδυτική Αγγλία.

Μετά την αναρρίχησή μας εντός του λατομείου, χρησιμοποιήσαμε επιταχυντή για να κάψουμε τα κυριότερα ηλεκτρικά καλώδια σε πέντε κομβικά σημεία σ’ όλο το κατασκευαστικό συγκρότημα, και περιλούσαμε κι ανάψαμε μια παλέτα ηλεκτρικών εξαρτημάτων και συρμάτων. Περισσότερες από δώδεκα ώρες μετά, η φωτιά καίει ακόμα. Στα πρόσωπά μας ζωγραφίστηκαν χαμόγελα μόλις συνειδητοποιήσαμε πόσο εύκολο ήτανε να μπουκάρουμε στη λέσχη οπλοφορίας τους και ν’ αφήσουμε μια δική μας υπογραφή που να λέει γαμιέστε ακριβώς μέσα στην κοιλιά του κτήνους – με μία περίεργη αλεπού ως μόνη αυτόπτη μάρτυρα της πράξης μας.

Την ίδια νύχτα άλλοι/-ες από μας την πέσανε σε δυο οχήματα εταιρειών σεκιούριτι κοντά στην περιοχή Σαιν Τζωρτζ του Μπρίστολ, διαβρώνοντας την μπογιά τους με ξεβαφτικό και σκίζοντας τα λάστιχά τους – το ένα ήταν της G4S και το άλλο της Amey. Η G4S παρέχει υπηρεσίες κράτησης και ασφαλείας στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε παγκόσμιο επίπεδο, και βγάζει κέρδη από πολλές πτυχές της κοινωνίας-φυλακής. Η Amey, σε κοινοπραξία με την GEO (υπό την επωνυμία GEOAmey) αναλαμβάνει μεταγωγές φυλακισμένων στην Αγγλία και στην Ουαλία, και τρέχει τις μεταφορές και τη φύλαξη κρατουμένων σε δικαστήρια στο Μπρίστολ και στο Βόρειο Σόμερσετ.

Σε κάθε πόλη γύρω μας το κλείδωμα εν είδει ομηρίας ολοένα και εντείνεται· υπάρχει μια γενικευμένη ατμόσφαιρα οξυμένου φόβου και αυξημένης απουσίας σθένους· υπάρχει όλο και περισσότερη επιτήρηση, κι οι φρουροί ασφαλείας εμφανίζονται με χειροπέδες σε όλο και περισσότερες πόρτες. Οι εντάσεις σε όλο τον κόσμο σιγοβράζουν καθώς οι άνθρωποι χάνουν την πίστη τους στο σύστημα. Ως απάντηση σ’ αυτή την ανασφάλεια, το κράτος στρατιωτικοποιεί την αστυνομία του με πυροβόλα όπλα, μη επανδρωμένα αεροσκάφη τηλεχειρισμού, όπως και «μη θανατηφόρα» όπλα – τα οποία σκοτώνουν τακτικά. Την ίδια στιγμή εξομαλύνουν προληπτικά το κλίμα λανσάροντας το προφίλ του «μαλακού μπάτσου», όπως είναι οι αξιωματικοί υποστήριξης κοινοτήτων (PCSOs), οι μονάδες αξιωματικών-συνδέσμων (PLOs), και ούτω καθεξής, που ταιριάζουνε πιο πολύ στο δημοκρατικό ίματζ. Παίρνουνε μερική βοήθεια ακόμα κι από αριστερούς, σαν τον John Drury του εντύπου Aufheben, με τις ακαδημαϊκές συνεισφορές του πάνω στον έλεγχο πλήθους, ο οποίος είναι εξίσου τρομοκρατημένος απ’ το ανεξέλεγκτο όσο είναι κι οι άρχουσες τάξεις.* Το βρετανικό κράτος κατέχει ηγετική θέση παγκοσμίως στις αντεξεγερτικές τεχνικές. Η πραγματογνωμοσύνη τους είναι το αποτέλεσμα ενός μακρόχρονου βάναυσου αποικισμού – ας πούμε, στην Ινδία, στην Κένυα, και μέχρι τις μέρες μας στην Ιρλανδία.

Δυο χρόνια μετά τις μεγάλες ταραχές στο Ηνωμένο Βασίλειο, θεωρούμε πως ανοίχτηκε μια σημαντική πόρτα για μια ριζοσπαστική και μαχητική άρνηση της καθημερινής μας ύπαρξης σε ευρεία κλίμακα. Για εκείνους/-ες από εμάς που βγήκαμε στους δρόμους ήταν μια ανάσα καθαρού αέρα μες στα μπουντρούμια, μια υπενθύμιση ότι η εισβολή και ο έλεγχος δεν έχουν αποπερατωθεί. Ακόμα και τώρα που η απάθεια κι η απομόνωση φαίνεται να έχουν επικρατήσει πάλι, συνεχίζουμε τις επιθέσεις μας. Η αστυνομία και η βιομηχανία της ασφάλειας ειδικεύονται στο να μας κάνουν να αισθανόμαστε ανίσχυροι στις ίδιες μας τις ζωές, και η πραγμάτωση τέτοιων επιθέσεων βοηθάει αρκετά στο να ξεπερνάμε τούτο το αίσθημα.

Αυτός είναι επίσης ο τρόπος μας για να επισημάνουμε πως περάσανε δυο χρόνια από τότε που ο αναρχικός Μπάτζερ (‘Ασβός’) απ’ το Μπρίστολ διέφυγε της σύλληψης, μετά τις ταραχές. Μείνε λεύτερος, μη σταματάς ν’ αγωνίζεσαι!

Μια και το ’φερε ο λόγος, η νύχτα της δράσης μας συμπίπτει με την ανακοινωθείσα έναρξη της προγραμματισμένης θανάτωσης άγριων ασβών στη Νοτιοδυτική Αγγλία. Η αστυνομία, στην προσπάθειά της να διευκολύνει τη μαζική θανάτωση και να σταματήσει την αντίσταση στο σχέδιο αυτό, έσπευσε να γίνει το δεκανίκι των κλαδικών συμφερόντων στη βιομηχανία της αγροκαλλιέργειας, αλλά και να θωρακίσει τις τάξεις των γαιοκτημόνων. Ελπίζουμε ότι αυτή θα είναι μία από τις πολλές ανταρσίες εναντίον αυτής της σφαγής. Γιατί οι κρατικές και εταιρικές δυνάμεις ασφαλείας αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα αυτού του κόσμου της εκμετάλλευσης και εξουσίας.

Τις καλύτερες ευχές μας στον αναρχικό Κώστα Σακκά, στην Ελλάδα, που βρίσκεται σε στάδιο αποκατάστασης μετά την απεργία πείνας με την οποία πέτυχε την προδικαστική του απελευθέρωση, ύστερα από 30 μήνες προφυλάκισης.

Ο αγώνας θα συνεχιστεί ωσότου όλα τα πλάσματα να ’ναι άγρια και λεύτερα.

– Πυρήνας Οργισμένων Αλεπούδων σε συνεργασία με ACAB

(καθεστωτικό βίντεο εδώ)

* σχετικές αναφορές στ’ αγγλικά: α, β, γ, δ, ε

Πηγή

Το όνειρο της εφηβικής μου ηλικίας

Το παρακάτω κείμενο έχει γραφτεί υπό το ψευδώνυμο Sibilia Vane.

Έτσι, η σοφία της σάπιας δειλίας ούτε χλευάζει ούτε σκανδαλίζει την ηλίθια αγνότητα των ευπρεπών νεαρών δεσποινίδων.

Είμαι μια πρόωρα ανεπτυγμένη έφηβη που, μετά από ένα μεγάλο ταξίδι μέσα από τους φωσφορίζοντες λαβυρίνθους των πιο τρομακτικών βαθών, ξανασκαρφάλωσα στην κορυφή για να τραγουδήσω το περήφανο και ιερόσυλο τραγούδι της τόσο νέας ακόμα και τόσο ελεύθερης ζωής μου στον ήλιο.

Κάποιος μου είπε : \’\’Θα γίνεις γυναίκα, ύστερα σύζυγος και μετά μητέρα!…\’\’

Έτσι αποκρίθηκα με μια ερώτηση : Τι σημαίνει το γυναίκα, σύζυγος και μητέρα; Δεν θα σας πω τι μου απάντησαν. Το μόνο που ξέρω είναι πως όταν το σκέφτομαι γελάω, ναι, ακόμα γελάω. Ο έρωτας γίνεται αντιληπτός ως μία αποστολή!; Η γυναίκα ως σύζυγος και μητέρα; Όχι, όχι, όχι! Δεν θα γίνω σύζυγος, δεν θα γίνω μητέρα! Η εξέγερση μου δεν μπορεί να σταματήσει στη μέση ή να κείναι μάταιη. Η εξέγερση μου πετάει τα βέλη της – πέρα από την οικογένεια – και ενάντια στη φύση. Δεν θέλω να γίνω σύζυγος, δεν θέλω να γίνω μητέρα. Όχι, όχι, όχι!

Χτες, το απόγευμα, ξεγυμνώθηκα μπροστά από τον καθρέφτη και κοιταζόμουν για πολύ ώρα. Είδα το σάρκα μου τυλιγμένη σε μια σκιά από το φως, που τρεμόπαιζε ελαφρώς. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, αλλά μου φάνταζα αξιολάτρευτη…

Το φουσκωμένο στήθος που ανυψώνεται υπέροχα στον κόρφο μου, ένας πάνλευκος θησαυρός. Η επίπεδη, στρογγυλή μου κοιλιά, έδινε την εντύπωση πως ήταν κάτι που έχει διαπλαθεί με το καλύτερο φίλντισι από τα θαυματουργά χέρια ενός θεϊκού καλλιτέχνη.

Έλυσα τις ξανθές μπούκλες μου πάνω στην καμπυλωτή λιτότητα των όμων μου και κύκλωσα τις υγρές μου βλεφαρίδες ελαφρώς με βιολετί και μαύρο. Το χνούδι που επιστέγαζε την κατώτερη κοιλότητα της κοιλιάς μου έμοιαζε σαν ένα χρυσό φτερό στην ιερή ράχη των αγγέλων του παραδείσου. Το ερυθρό στόμα μου φάνταζε σαν ένα σκισμένο ρόδι, ανοιχτό στα κίτρινα χάδια του ήλιου.

Πλησίασα τον καθρέφτη και φίλησα ηδονικά τα αντικατοπτριζόμενα χείλη μου.

Δεν ξέρω αν έχω φιλήσει ποτέ οτιδήποτε πιο έντονα στη ζωή μου από, χθες το απόγευμα, όταν επιθυμούσα να είμαι άντρας έτσι ώστε εγώ η ίδια να ξαπλώσω το λευκό παρθένο κορμί μου, το οποίο μου αποκάλυψε το μυστήριο στον καθαρό καθρέφτη, πάνω στο κρεβάτι.

Αλλά η ιδέα της επαφής παρήγαγε μια άλλη ιδέα. Κάθε σκοπός έχει μια επίδραση…

Ξάπλωσα νωχελικά στο κρεβάτι. Οι κρόταφοί μου χτυπούσαν σα σφυριά. Το αίμα έβραζε μέσα στις φλέβες μου. Ίσως να παραληρούσα…

Ξέρω πως είχα τα μάτια μου κλειστά και δεν έβλεπα τίποτα άλλο παρά σκοτάδι. Αλλά μέσα στο σκοτάδι είδα έναν άλλο καθρέφτη. Τον καθρέφτη της φαντασίας, ο οποίος έδειχνε την πραγματικότητα. Κοιτάχτηκα. Είδα την όμορφη, στρογγυλή, γυαλιστερή κοιλιά μου τρομαχτικά πρησμένη, με, στο κέντρο της, μια συμμετρική γραμμή μαυροκίτρινου χρώματος η οποία έδινε την γλοιώδη εντύπωση ενός μικρού φιδιού απλωμένου σε έναν ογκώδη σάκο γεμάτο με ξερόχορτα. Τότε είδα επίσης τα θαυμάσια, λευκά μου στήθη να κρεμάνε και να ζαρώνουν… Ήμουν μητέρα!

Ένα μισητό κουτσούβελο ρούφηξε άπληστα το αίμα μου, λεηλάτησε τη νιότη μου, κατέστρεψε ανελέητα την θεϊκή ομορφιά μου, που ήλπιζα να είναι αθάνατη. Η επιθυμία του χθεσινού απογεύματος ήταν παρελθόν, αλλά ο εφιάλτης παρέμεινε.

Μητέρα… Τι υποτίθεται πως σημαίνουν όλα αυτά; Το να δίνεις παιδιά στο είδος περισσότερους σκλάβους στην κοινωνία, περισσότερους εγκατελειμένους στον πόνο.

…Μητέρα… Σύζυγος…

Αυτοί είναι λοιπόν οι στόχοι του έρωτα;

Αχ, η παλιά μαγεία της ηθικής, τα παλιά ψέμματα της γερασμένης ανθρωπότητας.

Όχι, δεν θα γίνω ποτέ γυναίκα κανενός, δεν θα δώσω ούτε ένα παιδί στο είδος. Ποτέ! Η ζωή είναι πόνος. Η ανθρωπότητα είναι ένα ψέμα. Οποιοσδήποτε καταδέχεται να διαιωνίσει το είδος είναι εχθρός της αγνής ομορφιάς.

Η ανθρωπότητα είναι μία φυλή που πρέπει να ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ!

Ο ατομικισμός πρέπει να σκοτώσει την κοινωνία, η ευχαρίστηση πρέπει να στραγγαλίσει τον πόνο. Ας αφήσουμε τη μετάνοια και τον πόνο να πεθάνει, να πνιγούν σε ένα τελευταίο όργιο χαράς. Παραδώσου στην τρελή χαρά του να ζεις, εσύ που αγαπάς τη ζωή, εσύ που αγαπάς το τέλος.

Γιατί θα έπρεπε το μέλλον να έχει σημασία; Τι σημασία έχει το είδος για σένα;

Εμπρός, εσείς που έχετε ανακαλύψει τους εαυτούς σας, ας κάνουμε τον κόσμο μια γιορτή, ας κάνουμε τη ζωή, ένα όργιο έρωτα στο λυκόφως. Για αυτούς που προέρχονται από τις αβύσσους του κοινωνικού ψεύδους όπου προσκολλούνται οι ρίζες του ανθρώπινου πόνου, η χαρά πρέπει να είναι ένα τέλος και το τέλος ο ύψιστος στόχος.

Δεν θέλω να έχω ένα παιδί που καταστρέφει την ομορφιά μου και μαραίνει τη νιότη μου.

Δεν θέλω να έχω μια οικογένεια που περιορίζει την ελευθερία μου. Δεν θέλω έναν άνοστο, ζηλόφθονο και κτηνώδη σύζυγο που, ως αντάλλαγμα για ένα κομμάτι ψωμί, εμποδίζει τις λυρικές πτήσεις του πνεύματος μέσα από τις πιο θεϊκές και αμαρτωλές τρέλες της πολυτέλειας και της ηδονής που προσφέρουν στη σάρκα οι πολλαπλοί εραστές.

Δεν αγαπώ τους συζύγους και ίσως ούτε καν τους εραστές.

Αγαπώ την απόλαυση και τον έρωτα.

Αλλά ο έρωτας είναι ένα λουλούδι που βλασταίνει στα χείλη των ανδρών.

Όταν πλησιάσω τα χείλη τους για να συλλέξω τον διεστραμμένο ανθό του έρωτα, θα το κάνω μόνο για τη δική μου ευχαρίστηση και μόνο.

Το να αγαπάς τον άλλο είναι πάντα περιττό και μερικές φορές ηλίθιο.

Είναι αρκετό το να αγαπάς τον εαυτό σου. Είναι αρκετό το να ξέρεις πως να αγαπάς τον εαυτό σου. Και εγώ θα ξέρω πως να αγαπάω τον εαυτό μου τόσο πολύ, ω τόσο πολύ!

Θα αγαπώ τον εαυτό μου γυμνή μπροστά από τον καθρέφτη το απόγευμα. Θα λατρεύω τον εαυτό μου γυμνή στη μπανιέρα το πρωινό. Θα είμαι γυμνή και μεθυσμένη στην αγκαλιά των εραστών μου.

Η ανθρωπότητα βαδίζει στον δρόμο του πόνου ώστε να διαιωνιστεί. Εγώ βαδίζω στο μονοπάτι της απόλαυσης γιατί ψάχνω το τέλος.

Βαδίζω προς την ανατολή, βαδίζω προς τη δύση. Θέλω να βαδίσω πέρα από τα μονοπάτια ανά τον κόσμο, συλλέγοντας τους ανθούς του έρωτα, της χαράς και της ελευθερίας.

Αγαπώ τα μαύρα καλσόν και αυτά στο χρώμα του δέρματος. Τα μεταξωτά εσώρουχα λευκού ή κόκκινου χρώματος. Τα παπούτσια από λάστιχο και εκλεπτισμένα υλικά. Τα μπάνια με νερό αρωματισμένο από οξαλίδα και κολώνια. Το άρωμα από Cotty και τα μπουκέτα με τριαντάφυλλα.

Θέλω να διασχίσω τα μονοπάτια του κόσμου, συλλέγοντας τους ανθούς του έρωτα, της χαράς και της ελευθερίας.

Θα τσακίσω τα φύλλα από τις φλαμουριές, θα συλλέξω μίσχους από υδραγεία, κλαδιά γλυσίνας και ανθούς πικροδάφνης, για να ετοιμάσω το αρωματισμένο κρεβάτι του έρωτα μου.

Και θα γίνω η ερωμένη των αλητών και των κλεφτών. Και θα γίνω το ιδανικό των ποιητών.

Επειδή δεν θέλω να δώσω τίποτα στην πατρίδα, στο είδος και στην ανθρωπότητα.

Θέλω να μεθύσω στην πηγή της απόλαυσης, της λαγνείας και της ηδονής. Θέλω να καταβροχθιστώ ολοσχερώς από την πυρά του έρωτα.

Δεν θέλω να γίνω μητέρα, δεν θέλω να γίνω σύζυγος. Όχι, όχι, όχι!

Αρωματισμένα κρεβάτια, φιλιά εραστών και μουσική από τρελά βιολιά. Χοροί και τραγούδια.

Ξέρω θα με αποκαλέσεις τρελή και ανώμαλη. Θα με αποκαλέσεις πουτάνα.

Αλλά αυτά είναι παλιά και αδύναμα επιφωνήματα που δεν έχουν πια καμιά επίδραση σε μένα.

Είμαι η πρόωρα ανεπτυγμένη έφηβη που, αφότου περιπλανήθηκα στις πιο τρομερές αβύσσους του βάθους, ξανασκαρφάλωσα στην κορυφή για να τραγουδήσω το ιερόσυλο τραγούδι της ελεύθερης ζωής στον ήλιο.

Μια ζωή ομορφιάς και δύναμης, μια ζωή τέχνης και έρωτα, πηγή της θεϊκής αμαρτίας, αναβλύζει στην ιερή όαση του ηδονισμού.

Αρκετά τώρα με τα επιληπτικά παραληρήματα του πνεύματος.

Τίποτα δεν ανήκει στην παγανιστική ομορφιά περισσότερο από το νεανικό μου κορμί.

Αχ έρωτα, πάρε με να πετάξουμε…

Renzo Novatore

Πηγή

To παραπάνω κείμενο παρουσιάστηκε στην Αρκόλα της Ιταλίας, το 1921. Η μετάφραση του κειμένου έγινε από τα φυλακισμένα μέλης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και η επιμέλεια από το blog.

Ιταλίας: Συνεισφορά του Νικόλα Γκάι στο οικοαναρχικό περιοδικό «Terra Selvaggia»

Η άμεση αναγκαιότητα της επίθεσης

Έχουμε εμπεδώσει για τα καλά το γεγονός ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο σκατένιο όπου κράτος και Κεφάλαιο, ουσιαστικά ανεμπόδιστα, μας επιβάλλουν κάθε λογής τερατουργήματα. Είναι επίσης προφανές ότι μονάχα μια μικροσκοπική μειονότητα του πληθυσμού επιχειρεί να αντισταθεί, με λιγότερο ή περισσότερο συνειδητό τρόπο, στην καταστολή των εκάστοτε χώρων αυτονομίας και ελευθερίας που κάνουν τη ζωή ν’ αξίζει τον κόπο να τη ζει κανείς. Εμείς, οι αναρχικοί, που ’μαστε κομμάτι αυτής της μικρής μειοψηφίας, γνωρίζουμε πόσο άμεση είναι η αναγκαιότητα της καταστροφής όσων μας καταπιέζουν: γιατί λοιπόν δεν είμαστε πιο αποφασιστικοί και διεισδυτικοί;

Ένα από τα πιο μεγάλα και σοβαρά κωλύματα στη δράση μας είναι σίγουρα ο φόβος να βάλουμε πραγματικά τη ζωή μας σε κίνδυνο. Αυτή είναι μια κεντρική πτυχή του επαναστατικού αγώνα, η οποία πολύ συχνά δε λαμβάνεται υπόψη όσο θα έπρεπε, γιατί μας υποχρεώνει να λογαριαστούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό και τις αδυναμίες μας. Εξυμνούμε τις λεγόμενες «μικρές δράσεις», που εύκολα αναπαράγονται και σίγουρα δεν πρόκειται να τρομάξουνε τον «κόσμο», και παρ’ ότι έχουμε συνείδηση πόσο επείγουσα κι απαραίτητη είναι η καταστροφική επίθεση εναντίον του εξουσιαστικού-τεχνολογικού συστήματος είμαστε απρόθυμοι να εμπλακούμε μέχρι τέλους, να θέσουμε τους εαυτούς μας σε πόλεμο και να ενεργήσουμε αναλόγως.

Σίγουρα είναι πιο εύκολο να βρίσκεται κανείς ανάμεσα σε εκατοντάδες/χιλιάδες ατόμων που υπερασπίζονται κάποια περιοχή απειλούμενη απ’ οποιοδήποτε οικοτερατούργημα, παρά να στήσει μόνος του καραούλι στο σχεδιαστή του έργου κάτω από το σπίτι του. Δε μιλάω για θάρρος· ο καθένας μας νιώθει φόβο κι εφαρμόζει τη δική του στρατηγική για να τον ελέγξει και να τον διαχειριστεί. Ακόμα και όποιος συμμετέχει στους λεγόμενους «κοινωνικούς αγώνες» διατρέχει τον κίνδυνο να μπει φυλακή ή να τραυματιστεί (είναι εκατοντάδες τα σχετικά παραδείγματα), και πιστεύω ότι δεν είναι αυτό που κάνει τη διαφορά αλλά κάτι πιο πολύπλοκο, δηλαδή η απόφαση να υλοποιήσει κανείς πρακτικές αγώνα οι οποίες δεν προβλέπουν καμία πιθανότητα διαμεσολάβησης με την εξουσία, πρακτικές που εκφράζουν την πλήρη άρνηση του υπάρχοντος.

Παίρνουμε μέρος σε συνελεύσεις έχοντας την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχουμε στη λήψη οποιασδήποτε απόφασης, αν και κατά κανόνα προσαρμοζόμαστε στα όσα προτείνουν οι πιο χαρισματικοί σύντροφοι· αναπόφευκτα ο συμβιβασμός είναι πάντοτε εκπτωτικός· έτσι κι αλλιώς χρειάζεται να κατασταλάξουμε όλοι μαζί (κάθε φορά) και να μην τρομάξουμε κανέναν. Τρέφουμε την αυταπάτη πως συνεισφέρουμε σ’ ένα συλλογικό εγχείρημα, αν και πολλές φορές δεν πρόκειται για το δικό μας εγχείρημα. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε «ανάμεσα σε κόσμο» μάς ξεγελά ότι εργαζόμαστε επί τούτου για την εξέγερση, την επικείμενη διακύβευση. Είμαστε σε θέση να μοιράσουμε τις ευθύνες μας με άλλους, ελπίζοντας ότι δε θα απομείνουμε μόνοι μας άμα κάτσει μια στραβή. Δεν αντιλαμβανόμαστε πόση απ’ την ατομική μας ελευθερία χάνουμε ενόσω εφησυχάζουμε απ’ τα όρια που επιβάλλει η συνέλευση, μπορώντας έτσι να κρύψουμε την ίδια μας την αναποφασιστικότητα πίσω από το ρίσκο τού να ζημιώσουμε το κοινό εγχείρημα με την ανυπομονησία μας.

Μονάχα όμως όταν αποφασίζουμε να ρισκάρουμε με τα μπούνια τη ζωή μας, κι είτε ατομικά είτε μαζί με τους συμπράκτες μας, να χτυπήσουμε την εξουσία εκεί που την πονάει περισσότερο, μονάχα τότε έχουμε τον πραγματικό έλεγχο και μπορούμε να βεβαιώσουμε με χαρά και διαύγεια ότι πραγματώνουμε την επανάστασή μας. Το να βάλει κανείς μπρος μια θεώρηση άμεσης επίθεσης τον λευτερώνει από τα δεσμά των αμυντικών αγώνων, ανοίγοντας άπειρες προοπτικές δράσης και λευτεριάς. Αυτό που λέω δεν αποτελεί απλή αισθητική εξύμνηση της ατομικής δράσης, αφού έχω επίγνωση του ότι η εξέγερση είναι ένα συλλογικό γεγονός, που θα εκραγεί όταν ξεσηκωθούν οι καταπιεσμένοι που ’χουν πάρει τα όπλα. Το θέμα όμως είναι η μέθοδος με την οποία συνδράμουμε στο να προκληθεί ένα τέτοιο γεγονός, μιας και η ζωή μας είναι σύντομη και το έργο της καταστροφής πολύ μεγάλο κι αναγκαίο για να αναβληθεί ως τη στιγμή που να είναι όλοι έτοιμοι. Άλλωστε είμαι πεπεισμένος ότι μονάχα σαν κρατάμε τη φωτιά αναζωπυρωμένη και το παράδειγμα της δράσης ζωντανό μπορούμε να προσεγγίσουμε τη στιγμή αυτήν.

Ένα άλλο κώλυμα που διαβλέπω στην πιθανότητα μιας επίθεσης από πλευράς των αναρχικών είναι ο τρόπος με τον οποίο πολλά συντρόφια προσεγγίζουν το ζήτημα του κοινωνικού, τους λεγόμενους «κοινωνικούς αγώνες». Κατά τη γνώμη μου, πολύ συχνά σημείο εκκίνησης συνιστά μια λανθασμένη αντίληψη, δηλαδή τ’ ότι αισθανόμαστε πως είμαστε αλλιώτικοι σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται το πεδίο του κοινωνικού ως κάτι στο οποίο θα πρέπει να δουλέψουμε, να το προσεγγίσουμε με προσοχή για να μην το τρομάξουμε, και λίγο λίγο να το φέρουμε σε θέσεις πιο προωθημένες, ωσότου να ’ναι πλέον έτοιμο και να συναντηθούμε μαζί του στα οδοφράγματα της εξέγερσης.

Είμαι πεπεισμένος ότι οι αναρχικοί αποτελούν κομμάτι του κοινωνικού κι οφείλουν να σχετίζονται σε ισότιμη βάση με τους «άλλους», καταπολεμώντας όλες τις «πατερναλιστικές» συμπεριφορές που αναπόδραστα προκύπτουν στην πολιτική. Οι αναρχικοί πρέπει να χτυπούν και να εφορμούν με όλες τους τις δυνάμεις, κι άλλοι που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις έντασης θα πάρουν παράδειγμα απ’ τη δράση μας, και θα βρούμε νέους συνεργούς, κι όταν επιτέλους όλοι οι υπόλοιποι εκμεταλλευόμενοι αποφασίσουν να ξεσηκωθούν, θα γίνει το μπαμ και θα ξεσπάσει η εξέγερση.

Πρέπει να είμαστε εμείς αυτοί που υπαγορεύουνε τις προθεσμίες και τις στιγμές του αγώνα, κι όσο πιο διεισδυτικοί και εύστοχοι γινόμαστε στα χτυπήματά μας, τόσο μεγαλύτερες είναι κι οι πιθανότητες που έχουμε να διαχυθούν οι πρακτικές της άμεσης επίθεσης. Αυτό δεν πάει να πει ότι δεν πρέπει να συμμετέχουμε στους αγώνες που γεννιούνται αυθόρμητα, αλλά ότι πρέπει να το κάνουμε με τις δικές μας μεθόδους: το σαμποτάζ και την άμεση δράση. Εάν κάποιοι σε μια δεδομένη τοποθεσία βγαίνουνε στην πιάτσα για να αντιταχτούν σε μια συγκεκριμένη αθλιότητα, δεν είναι απαραίτητο να γυρέψουμε να τους γνωρίσουμε έναν προς έναν, ούτε και να παρασκευάσουμε μαζί τους πολέντα για να φάμε παρέα, και βήμα το βήμα να επιχειρήσουμε να τους κάνουμε να ορθώσουν μερικά εκατοστά παραπάνω το οδόφραγμα που ’χουν στημένο εκεί. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δε φέρνει πιο κοντά την εξεγερσιακή προοπτική, αλλά μας αποδυναμώνει κι από πάνω. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πλήξουμε την εταιρεία που κατασκευάζει το εκάστοτε έργο, όπως και όσους το σχεδιάζουν, και όσους το χρηματοδοτούν· πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι ο καθένας μπορεί να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να καταστρέψει ό,τι τον καταστρέφει. Πρέπει να συγκρουστούμε με την αστυνομία, κι όχι μονάχα όταν αυτή αποπειράται να διαλύσει την τάδε ή δείνα συγκέντρωση, αλλά να την προκαλέσουμε και να της επιτεθούμε, να δείξουμε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, ότι μπορούμε/οφείλουμε να χτυπήσουμε πρώτοι εκείνους που μας καταπιέζουν.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι στον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα και εννοώ τη δράση ενδέχεται να επωάζονται οι σπόροι του αυταρχισμού ή του αβανγκαρντισμού. Αντιθέτως, είμαι της άποψης ότι τούτη η προσέγγιση εμπεριέχει το αντίδοτο σε αυτές τις δυο ασχήμιες, που προσβάλλουν την επαναστατική δράση. Αντί να αποκρύπτεις τις ίδιες σου τις επιθυμίες, λέγε ξεκάθαρα ποιος είσαι και τι πραγματικά θες, και πάνω απ’ όλα σε μια σχέση ισοτιμίας με τους άλλους, δείχνοντας ότι οπλίζοντας κανείς τα πάθη του μπορεί ν’ αντιτεθεί καίρια σ’ αυτή την κατάσταση των πραγμάτων. Η πολιτική, κατά τη γνώμη μου, ενεδρεύει ακριβώς όταν αυτοπεριοριζόμαστε για να συμβαδίσουμε με όλους τους άλλους, όταν παραμερίζουμε συγκεκριμένες αιχμές του λόγου μας για να μην «τρομάξουμε» πρόσωπα που δεν αισθάνονται έτοιμα να μας κατανοήσουν. Πρέπει να γίνεται σαφές ότι οι αναρχικοί αποζητούν συνεργούς για να εξεγερθούν, κι όχι μια κοινή γνώμη διακείμενη μετριοπαθώς υπέρ αοριστολογιών για την ελευθερία και την αυτοδιαχείριση.

Μια άλλη κριτική που συχνά στρέφεται ενάντια σε όσους κάνουν πράξη την επίθεση ενάντια σε κράτος και Κεφάλαιο –διατυπωμένη με τρόπο περισσότερο ή λιγότερο ευφυή, περισσότερο ή λιγότερο συγκαλυμμένο– είναι ότι έχουν κολλήσει σ’ ένα φαύλο κύκλο δράσης/καταστολής με τους μηχανισμούς της εξουσίας χωρίς να κάνουν βήματα προς τα μπρος στο μονοπάτι της εξέγερσης. Σίγουρα είναι δύσκολο ν’ αρνηθούμε ότι, όσο μεγαλύτερο κίνδυνο αντιπροσωπεύουμε για την εξουσία, τόσο περισσότερο αυτή θα επιμένει να μας καταστείλει, αλλά αυτό δυστυχώς είναι κάτι το φυσικό, κι η συναλύσωση αιτίας-αποτελέσματος θα πάψει μονάχα όταν ο πολλαπλασιασμός και η εξάπλωση των επιθέσεων επιφέρουνε την εξεγερσιακή ρήξη.

Το σκεπτικό εκείνο που θέλει την επανάσταση να είναι απλά καρπός της ενσυνειδησίας των εκμεταλλευόμενων –ύστερα από δεκαετίες «εκπαίδευσής» τους στην παλαίστρα των ενδιάμεσων αγώνων, και υπό την καθοδήγηση μιας πεφωτισμένης μειοψηφίας που τους παίρνει απ’ το χεράκι, όντας μόλις ένα βήμα μπροστά απ’ αυτούς, κι αναβάλλοντας συνεχώς τη στιγμή της ένοπλης σύγκρουσης– είναι σκέτη αυταπάτη. Αυτή η τακτική είναι δυο φορές φύρα: γιατί, αφενός, άμα απαρνιόμαστε την άμεση δράση, απαρνιόμαστε τη δυνατότητα να ζήσουμε γιομάτα τη ζωή μας, να κάνουμε εδώ και τώρα την επανάστασή μας· αφετέρου, γιατί αφήνει να εννοηθεί ότι το κράτος θα δώσει το χρόνο στους καταπιεσμένους να λογαριάσουν την κατάστασή τους, να γνωριστούν αναμεταξύ τους, να οργανωθούν και στη συνέχεια –ίσως– να ξεσηκωθούν, πριν τους τσακίσει. Ένα μικρό παράδειγμα θα μπορούσε να ’ναι αυτό της Ελεύθερης Ρεπούμπλικας της Μανταλένα [περιφρουρούμενης κοινότητας του αγώνα NO TAV στη Βαλ ντι Σούζα, στο Κιομόντε, το 2011]: την πήραν παραμάζωμα προτού καν προλάβει κανείς έστω και ν’ αποκτήσει την ψευδαίσθηση ότι αντιπροσώπευε έναν πραγματικό κίνδυνο για την κρατική εξουσία.

Εξάλλου το κράτος, ίσως ακόμα πιο ισχυρό κι απ’ το στρατό, διαθέτει ένα όπλο αποτελεσματικότατο: την αφομοίωση. Για παράδειγμα, όταν το ζήτημα της στέγασης καθίσταται πιεστικό, με τους αγώνες και τις καταλήψεις να πολλαπλασιάζονται και τις εκκενώσεις να μη λύνουν το πρόβλημα, η εξουσία μπορεί να παίξει το χαρτί της νομιμοποίησης. Τι πρόκειται να κάνει έτσι και βάλει ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι του ο εκμεταλλευόμενος με τον οποίο δώσαμε μάχες πλάι πλάι; Ίσως να προβάλει περισσότερα αιτήματα, ίσως να συνεχίσει να εξεγείρεται, αλλά πιο εύκολο να μείνει ικανοποιημένος, και τότε θα βρεθούμε υποχρεωμένοι να πέσουμε με τα μούτρα στον επόμενο αγώνα, ελπίζοντας πως αυτήν τη φορά θα τσουλήσουν καλύτερα τα πράγματα… Όποτε η δράση μας δε διαβλέπει καμιά πιθανότητα διαμεσολαβήσεων, όποτε ο αγώνας μας πάει ντουγρού προς την καταστροφή όσων μας καταπιέζουν, μονάχα τότε το κράτος δεν μπορεί να μας εξαπατήσει με την αφομοίωση: ή έχει την ισχύ να μας τσακίσει, ή θα πρέπει να κάνει πίσω. Αν έχουμε την ικανότητα να δοκιμάσουμε να διαδώσουμε την πρακτική της επίθεσης και της άμεσης δράσης, αν είμαστε σε θέση να ρίξουμε βενζίνα στη φωτιά των κοινωνικών εντάσεων, αναζωπυρώνοντάς τες και γυρεύοντας να αναχαιτίσουμε την ανασύνθεση, ίσως κατορθώσουμε στ’ αλήθεια να πυρπολήσουμε τον ντουνιά.

Αντί κατακλείδας, θα ήθελα να σταθώ σ’ ένα άλλο στοιχείο που μερικές φορές φαίνεται να βάζει φρένο στη δράση μας: πρόκειται για την ανάλυση των επιπτώσεων και των μετασχηματισμών της κυριαρχίας. Απ’ ό,τι φαίνεται, πολύ συχνά η ανάλυση αυτή δε χρησιμεύει ώστε να μας κάνει ικανότερους να επιδράσουμε πάνω στην πραγματικότητα, αλλά για να τροφοδοτήσει φόβους κι ένα αίσθημα ανημποριάς μπροστά στην απεραντοσύνη της πρόκλησης και στη θηριωδία των αθλιοτήτων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Πιο πολύ ψειρίζουμε τις ολοκληρωτικές και δηλητηριώδεις εκφάνσεις της τεχνολογίας, πιο πολύ ξεμπροστιάζουμε τα εξουσιαστικά σχέδια του καθεστώτος, και λιγότερο ακονίζουμε τα όπλα μας. Τρομοκρατούμε όσους θα ήταν διατεθειμένοι να ενεργήσουν με περισσότερο ή λιγότερο βαθυστόχαστες έρευνες σχετικά με τα τελευταία επινοήματα του ελέγχου. Δεν υποστηρίζω ότι οι αναλύσεις και η εμβάθυνση δεν είναι χρήσιμες, αλλά ότι δεν πρέπει να μετατρέπονται σε αυτοσκοπό, σε ασκήσεις διανοητικής ικανότητας ασύνδετες προς την άμεση δράση. Σε τι χρησιμεύουν οι ατελείωτες λίστες των εταιρειών που φέρουν ευθύνη για την καταστροφή της φύσης αν κανείς δεν τους την πέφτει; Εδώ από μόνα τους το εύρος και το μέγεθος των κρατικών και οικονομικών μηχανισμών μάς κάνουνε συχνά πυκνά ν’ αμφιβάλουμε αν μπορούμε να τους χτυπήσουμε με αποτελεσματικότητα. Περιβαλλοντικές καταστροφές όπως η διαρροή πετρελαίου στον Κόλπο του Μεξικού ή η περίπτωση της Φουκουσίμα είναι σαν να μας λένε πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα για να σταματήσει ο πόλεμος της βιομηχανικής κοινωνίας ενάντια στον άνθρωπο και στη φύση. Παρ’ όλα αυτά δεν είμαστε ανήμποροι· ελάχιστα αναλυτικά εργαλεία, η άμεση δράση και η απόφαση κάποιων λίγων μπορούν να καταδείξουν ότι δεν έχουμε πέσει όλοι μας στην παραίτηση και στην παθητική αποδοχή, και την ίδια στιγμή να φανερώσουν στους λοιπούς εκμεταλλευόμενους ότι είναι ακόμα δυνατό ν’ αντιστέκεσαι. Για παράδειγμα, η δράση των συντρόφων του Πυρήνα Όλγα της ΑΑΟ/ΔΕΜ μας λέει ότι είναι εφικτό να σταθείς αλληλέγγυος στους πληγέντες της πυρηνικής καταστροφής, ακόμη κι απ’ την άλλη άκρη του πλανήτη, και να πλήξεις καίρια τη βιομηχανία της ατομικής ενέργειας.

Ελπίζω οι προβληματισμοί μου να φανούν χρήσιμοι προκειμένου ν’ ανοίξει μια συζήτηση μεταξύ συντρόφων, με στόχο να αναδείξουμε και να απαλλαγούμε απ’ όλα όσα μας περιορίζουν στην αναρχική δράση. Κουράγιο και δύναμη στα συντρόφια που κάνουν πράξη την ανώνυμη δράση, κουράγιο και δύναμη σε όσους κι όσες δίνουν ένα όνομα στη λύσσα τους, κουράγιο και δύναμη σε όσους κι όσες με τις ενέργειές τους δίνουν ζωή στην Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο: έχουμε μπροστά μας έναν ολάκερο κόσμο να γκρεμίσουμε.

Nicola Gai
Casa Circondariale di Ferrara, Via Arginone 327, ΙΤ-44122 Ferrara, Ιταλία

Από το 27ο τεύχος του «Terra Selvaggia – Pagine anticivilizzatrici», Ιούλης 2013, σελ. 33. Μπορείτε να διαβάσετε το πρωτότυπο κείμενο κι εδώ.

Πηγή

Ηγουμενίτσα: Πανό για Ανδρέα Τσαβδαρίδη και Σπύρο Μάνδυλα

Πανό που αναρτήθηκε χτες στο βράδυ στην πόλη της Ηγουμενίτσας.

$\"πανό$ Πηγή

Ο Αναρχισμός μου

Λίγο παλαιότερα, σε ένα τεύχος της Umanita Nova(1), υπήρχε μια δημόσια συζήτηση μεταξύ των συντρόφων Enzo Martucci και Malatesta. Ο συγγραφέας αυτού του κειμένου αντιλαμβάνεται τον αναρχισμό από μια ατομικιστική οπτική και γι’ αυτό, μπαίνει στη συζήτηση.

Και θα δηλώσω αμέσως πως δε συμφωνώ καν με τον Martucci. Για παράδειγμα, εκεί που υποστηρίζει πως «αν υπάρχουν άτομα που πρέπει να συνεργαστούν με άλλους, για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, υπάρχουν επίσης και δυνατές ατομικότητες, που αρκούνται στον εαυτό τους, για να διατηρήσουν και να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους». Αυτό, επαναλαμβάνω, δεν το πιστεύω. Νομίζω πως, λόγω ιδιοσυγκρασίας και χαρακτήρα, εγώ είμαι από αυτούς που προσπαθούν να είναι όσο αυτάρκεις γίνεται. Αλλά, δε μπορώ να το κάνω. Οι υλικές ανάγκες της ζωής είναι τόσο πολυάριθμες, που ακόμα χρειάζομαι άλλους για κάποια πράγματα.

Και οι πνευματικές ανάγκες; Η διανοητική ευχαρίστηση και διασκέδαση; Αν, για παράδειγμα, θέλω να κάνω έρωτα με περισσότερες από μία γυναίκες; Αν θέλω να πάω στο θέατρο; Αν θέλω να ανέβω σε αεροπλάνο; Και όταν κάνω αυτά τα πράγματα, τι γίνεται αν δε θέλω να τα κάνω μόνος μου; Τι μένει τότε από το ικανοποιημένο Εγώ μου;

Για μένα, η λογική του Εγώ μου είναι αυτή που το προστατεύει από την ανησυχία για τους άλλους. Οι στρατιώτες και οι στρατηγοί υποτίθεται πως δεν υπάρχουν για μένα, η επαφή δε σημαίνει τίποτα, εξυπηρετώ τον εαυτό μου με αυτούς, ακόμα και αν ουσιαστικά υπηρετώ αυτούς. Αυτό συμβαίνει είτε επειδή η αντίληψή μου περί σκλαβιάς είναι τόσο χαμηλή και χυδαία, είτε επειδή το ένστικτό μου για εξέγερση δεν έχει τη δύναμη εκείνων, που απεχθάνομαι και που με σκλαβώνουν.

Όμως, δε μπορώ να συλλάβω την πραγματοποίηση ενός αναρχικού κουμμουνισμού, όπως εκείνον που λαχταράει ο Malatesta. Αν το πράγμα παραμένει ένας πόθος και μια φιλοδοξία, που όλοι έχουν, όπως έχω κι εγώ, τότε… όλα καλά. Και νομίζω πως σε αυτό το σημείο, ίσως εγώ -ο ατομικιστής- και ο κομμουνιστής Malatesta συμφωνούμε. Αλλά, γιατί παραπονέθηκε ο Malatesta σε ένα άρθρο του, πριν λίγο καιρό, για το ότι «δεν είμαστε αρκετά οργανωμένοι»; Τότε, γιατί γράφει, στα πλαίσια αυτής της δημόσιας συζήτησης: «Λέμε, με κάποιες αμφιβολίες, πως, κατά τη γνώμη μας, ο κομμουνιστικός τρόπος ζωής ταιριάζει με τον καλύτερο τρόπο στις ανάγκες των ατομικιστών, αλλά ποτέ δεν ονειρευτήκαμε να επιβάλλουμε τις ιδέες μας στους άλλους, πόσο μάλλον ένα στέρεο τρόπο ζωής». Και η οργάνωση που απαιτείς να υπάρξει; Για να ρίξει την τωρινή και κάθε επερχόμενη κυβέρνηση και να διεξάγει απαλλοτριώσεις; Αυτό είναι λογικό. Αλλά, ο κομμουνισμός θα συμβεί μόνο μέσω της «ελεύθερης προσκόλλησης σε αυτόν, των ανθρώπων».

Ρωτάω, αγαπητέ Malatesta, αν θα μπορούσα να θεωρήσω τον αναρχοκομμουνιστικό τύπο κοινωνίας τον καλύτερο… επειδή θα είναι μια κοινωνία αγγέλων, σε αντίθεση με τη σημερινή κοινωνία δαιμόνων, ενώ δεν ξέρω αν θα με ικανοποιούσε και αν θα ήταν πρακτικός. Μήπως προσπαθούμε να ξανακαρφώσουμε ένα σκουριασμένο καρφί; Και αν θέλω να ζήσω δίχως να παράγω για εσάς; Και αν από ένστικτο δεν επιθυμώ να ζήσω σε μια τέτοια κοινωνία μαζί σας; Θα μπορούσα, εύλογα, να ερωτηθώ «και τώρα τι κάνεις»; Κάνω τον εαυτό μου δυνατό, εξεγείρομαι και η κοινωνία με καταστέλλει με το… νόμο. Πώς θα με καταστείλει η κομμουνιστική κοινωνία;

Αλλά, αντιλαμβάνομαι πως μιλώ τόση ώρα για τον αναρχισμό των άλλων. Και ο δικός μου; Αντιλαμβάνομαι τον αναρχισμό από την πλευρά της καταστροφής. Σε αυτήν βρίσκεται η αριστοκρατική λογική της. Καταστροφή! Αυτή είναι η πραγματική ομορφιά του αναρχισμού. Θέλω να καταστρέψω οτιδήποτε με υποδουλώνει, με αποδυναμώνει και καταπιέζει τις επιθυμίες μου και θα ήθελα να περάσω πάνω από τα πτώματά τους. Όταν οι αναστολές, οι ενδοιασμοί και η συνείδηση, που υπάρχουν μέσα μου, με μετατρέπουν σε μη-χριστιανό σκλάβο τους, το εικονοκλαστικό μου πνεύμα τα καταστρέφει. Και όταν δεν τα νιώθω, κάποιος μπορεί να δει πως δεν υπάρχουν μέσα μου. Ναι, η εικονοκλαστική άρνηση είναι ό,τι πιο πρακτικό.

Και όταν αύριο εσείς πραγματώσετε την κομμουνιστική κοινωνία, θα είμαι ευχαριστημένος με την ομφαλοσκόπηση μου; Επιπλέον, εγώ δεν προσφέρω μια καλύτερη φιλοδοξία, για να έρθετε όλοι μαζί μας, ω προφητείες του σήμερα για την κομμουνιστική κοινωνία του αύριο.

Οι μάζες; Αυτές δε θα είναι ποτέ ικανές να συλλάβουν την ατομικότητα!

Στην πραγματικότητα, ο μοναδικός είναι εκείνος που καμώνει τα μεγάλα μυστικά, τα οποία δεν αντιλαμβάνονται καν εκείνοι που τα χαίρονται και τα εκμεταλλεύονται, η μοναδική θέληση της ατομικότητας είναι εκείνη που επιταχύνει την πρόοδο, η ατομικότητα είναι εκείνη που αναδύεται και υπερισχύει, η μεγάλη μάζα είναι μετριότητα, απόρριμμα, τροφή για τις αδηφάγες ορέξεις των κυβερνητών και των πολιτικών. Ο μοναχικός μηδενιστής είναι εκείνος που καταστρέφει τους ισχυρούς, ο εικονοκλάστης είναι εκείνος που καταστρέφει όλα τα παράλογα πιστεύω με την άρνησή του. Δε μπορεί να υπάρξει καμιά πραγματική ελευθερία στην ανοικοδόμηση. Και για αυτό, ό,τι δεν είναι ελεύθερο και καταστροφικό, δεν είναι αναρχικό. Η καταστροφική φιλοσοφία του Στίρνερ είναι αναντίρρητα πιο αληθινή από την ανοικοδόμηση του Κροπότκιν, όσο μαθηματική και αν είναι η τελευταία.

Armando Diluvi

Υποσημειώσεις:

1. H Umanita Nova είναι αναρχική εφημερίδα, που ξεκίνησε την κυκλοφορία της το 1920 και φιλοξενούσε υλικό διαφόρων τάσεων του αναρχισμού και της Αναρχίας καθώς και μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, όπως αυτήν που αναφέρει ο συγγραφέας. Περνώντας από πολλές περιπέτειες, όπως έλλειψη πόρων, κρατική παρενόχληση, φασιστικές επιθέσεις και ευθεία καταστολή, συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και σήμερα ως όργανο πλέον της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας.

2. Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στις 15 Αυγούστου του 1922, στο 3^ο τεύχος της αναρχικής έκδοσης Proletario.

Πηγή

Πρέβεζα: Πανό για Σπύρο Μάνδυλα και Ανδρέα Τσαβδαρίδη

$\"πανό$

Πηγή

[Απρίλης 2013] Μικρή συνέντευξη του Contra Info με τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

Κατεβάστε το PDF, εδώ.

Παλιότερες αναλήψεις ευθύνης, από το μέτωπο της Λατινικής Αμερικής (2008 -2009)

Οι αναλήψεις που ακολουθούν μεταφράστηκαν πρόσφατα, από τα συντρόφια του αναρχικού μεταφραστικού εγχειρήματος Contra Info. Ακόμα μια παλαιότερη φετινή ανάληψη, μπορείτε να βρείτε στο χρονολόγιο του Απριλίου.

Μεξικό [18 Νοέμβρη 2008]: Σαμποτάζ ενάντια στην εταιρεία τηλεπικοινωνιών Telmex

Η εταιρεία Telmex, καταστροφέας της Γης και των κατοίκων της, χτυπήθηκε πάλι από τους Λουδίτες Ενάντια στην Εξημέρωση της Άγριας Φύσης (LCDNS). Μέσα στη νύχτα σαμποτάραμε 30 καμπίνες ιδιοκτησίας της, ξηλώνοντας τις τηλεφωνικές συσκευές τους. Τα σαμποτάζ ενάντια στην Telmex δεν θα σταματήσουν μέχρι να γκρεμιστεί ο πολιτισμός.

Είμαστε το πετραδάκι μέσα στα παπούτσια σας!
Επανάσταση και εξέγερση!

Πηγή

Αργεντινή: [31 Μάη 2009]: Βομβιστική επίθεση σε αντιπροσωπεία της Chevrolet (Μπουένος Άιρες)

Η ομορφιά του ανθρώπινου πνεύματος είναι η βούληση της πραγμάτωσης των ονείρων.

Στη μνήμη του συντρόφου Μαουρίσιο Μοράλες, που έχασε τη ζωή του την προηγούμενη βδομάδα, και σε αλληλεγγύη με τους επαναστάτες συντρόφους από τη Χιλή που βρίσκονται αιχμάλωτοι τόσο στα χιλιανά όσο και στα αργεντίνικα κέντρα εξόντωσης, επιτεθήκαμε με έναν αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό εναντίον αντιπροσωπείας της Chevrolet, στη γωνία των οδών Χουάν Μπ. Χούστο και Παδίγια, προκαλώντας φθορές σε ένα όχημα και καταστρέφοντας μία από τις βιτρίνες της.

Με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύουμε ότι τα μέτρα κοινωνικού ελέγχου που μας επιβάλλει καθημερινά το κράτος/Κεφάλαιο είναι ευάλωτα.

Να μη μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια, και να εξαπλώσουμε την κοινωνική σύγκρουση και τη θύελλα της χειραφέτησης που θα αφήσει πίσω της τα συντρίμμια αυτού του συστήματος εξαθλίωσης και πείνας.

Λευτεριά ή θάνατος.

Επαναστατικοί πυρήνες
Ταξιαρχία Αντρέα Σαλσέντο*

* Ο Αντρέα Σαλσέντο [Andrea Salsedo], σικελικής καταγωγής, ήταν αναρχικός μετανάστης στις ΗΠΑ ο οποίος βασανίστηκε για βδομάδες και θανατώθηκε από τις αμερικάνικες διωκτικές αρχές. Στις 3 Μάη 1920 το άψυχο σώμα του κειτόταν στο πεζοδρόμιο μπροστά από το κτήριο του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών στη Νέα Υόρκη, αφότου είχε εκπαραθυρωθεί από το 14ο όροφο (το FBI φυσικά μίλησε για αυτοκτονία). Δύο μέρες μετά, στο ίδιο πλαίσιο της αντιαναρχικής καμπάνιας της εποχής, οι διωκτικές αρχές συνέλαβαν τους αναρχικούς Σάκκο και Βαντσέττι.

Πηγή

Μεξικό [Απρίλης 2009]: Πυρπόληση βαν της εταιρείας τηλεπικοινωνιών Telmex

Τα ξημερώματα της 23ης Απρίλη 2009 σε κάποιο δήμο της Πολιτείας του Μεξικού, οι Λουδίτες Ενάντια στην Εξημέρωση της Άγριας Φύσης (LCDNS) και το Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων (ALF), αποφασίσαμε μέσω αυτής της κοινής επίθεσης να προωθήσουμε τον αγώνα ενάντια στη βιοκτόνο εταιρεία Telmex. Τούτη τη φορά χτυπήσαμε ένα από τα βανάκια της που χρησιμοποιούνται για την συντήρηση των διάφορων τηλεφωνικών γραμμών. Ο εμπρηστικός μηχανισμός που τοποθετήσαμε σε μία από τις μπροστινές ρόδες έκανε τη δουλειά για την οποία προοριζόταν, αχρηστεύοντας το φορτηγάκι. Όταν επιστρέψαμε στην περιοχή της δράσης είχαν μείνει μόνο αποκαΐδια.

Αυτή η ενέργεια συνυπογράφεται από τους LCDNS και το ALF. Ενώσαμε τις δυνάμεις μας και χτυπήσαμε δυνατά με ένα καταστροφικό σαμποτάζ για την απελευθέρωση των ζώων και της Γης.

Επ’ ευκαιρία αυτής της προκήρυξης θέλουμε να στείλουμε ένα μαχητικό χαιρετισμό στους πυρήνες του ALF και του ELF στην Γκουαδαλαχάρα, μιας και διάφορα άτομα πήραν την απόφαση να περάσουν στην παράνομη δράση, κι αυτό αποτελεί ένα πολύ σημαντικό βήμα για το κίνημα της αντισπισιστικής αντεπίθεσης στο Μεξικό. Συνεχίστε έτσι!

«Κι όταν τη νύχτα όλα παγώνουν
και πίσω απ’ το λόφο μουλώχνει η σελήνη
την θέλησή μας την κάνουμε πράξη
με το τσεκούρι, το δόρυ, το γκάνι»
–Στροφή από το λουδίτικο τραγούδι The Cropper’s Song

Ενάντια σε όλα όσα μας θέλουν υποταγμένους!

LCDNS και ALF – Μεξικό

Πηγή

Αφίσα από Αναρχικό στέκι Utopia A.D., για του δύο αναρχικούς αιχμαλώτους από τη Θεσσαλονίκη

$\"leyteria-mayro\"$ Πηγή