Month: January 2013

Ενάντια στην οργάνωση

Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι αναρχικοί εδραιώνουν πάνω σε παγιωμένα δόγματα τα σημεία εκείνα που ενδείκνυται ν’ ακολουθηθούν συστηματικά. Διότι, έστω κι αν υποτεθεί μια ομοιογένεια απόψεων μεταξύ πολλών συντρόφων και πολλών ομάδων ως προς τις γενικές γραμμές ακολουθούμενης τακτικής, η εν λόγω τακτική θ’ αντικατοπτριστεί σε εκατό διαφορετικές μορφές εφαρμογής· με χίλια διαφορετικά επιμέρους στοιχεία.

Ως εκ τούτου, δε θέλουμε προγράμματα τακτικής και, κατά συνέπεια, δεν επιθυμούμε οργάνωση. Άπαξ διαπιστώθηκε ο σκοπός, ο στόχος προς τον οποίο τείνουμε, τότε αφήνουμε σε κάθε αναρχικό ελεύθερη την επιλογή των μέσων τα οποία το κριτήριό του, η εκπαίδευσή του, η ιδιοσυγκρασία του, το πνεύμα μαχητικότητας που τον διακατέχει υποδεικνύουν ως βέλτιστα. Εμείς μήτε διαμορφώνουμε παγιωμένα προγράμματα μήτε σχηματίζουμε μικρά ή μεγάλα κόμματα. Μα ομαδοποιούμαστε αυθόρμητα, και όχι με μόνιμα κριτήρια, σύμφωνα με παροδική πολιτική συγγένεια αναμεταξύ μας προς μία συγκεκριμένη επιδίωξη, και μετασχηματίζουμε διαρκώς αυτές τις ομάδες έτσι ώστε να φέρουμε εις πέρας το σκοπό για τον οποίο εξαρχής συνδεθήκαμε, και προκύπτουν κι αναπτύσσονται εντός μας περαιτέρω επιδιώξεις και αναγκαιότητες, προτρέποντάς μας ν’ αναζητήσουμε νέους συνεργούς, κόσμο που σκέφτεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως εμείς στη δεδομένη περίσταση.

Όταν κάποιος από μας δεν ενδιαφέρεται πλέον να δημιουργήσει ένα πλασματικό κίνημα ατόμων συμπαθούντων και μη ευσυνείδητων, αλλά μια ενεργή ζύμωση των ιδεών που παροτρύνουν κάποιον να σκεφτεί, ακόμη κι αν κόψει το λαιμό του, ακούει συχνά φίλους που έχουν συνηθίσει για πολλά χρόνια σε άλλη μέθοδο αγώνα να του αποκρίνονται πως ή ατομικιστής είναι, ή καθαρά θεωρητικός του αναρχισμού.

Είναι ψευδές πως είμαστε ατομικιστές, εφόσον θελήσει κανείς να δώσει σ’ αυτήν τη λέξη τη σημασία των απομονωτικών στοιχείων, αρνητών οποιασδήποτε συναυτουργίας εντός της κοινωνικής κοινότητας, και υποστηρικτών της γνώμης ότι το άτομο θα μπορούσε ν’ αρκέσει από μόνο του. Ωστόσο, εφόσον οι ίδιοι εμείς προτάσσουμε την ανάπτυξη των ελεύθερων πρωτοβουλιών του ατόμου, ποιος είναι εκείνος ο αναρχικός που δε θέλει να είναι ένοχος αυτού του είδους ατομικισμού; Αν αναρχικός λέγεται όποιος προσβλέπει στη χειραφέτηση από κάθε ηθική και υλική εξουσία, πώς θα μπορούσε να μη συμφωνεί ότι η επισφράγιση της ίδιας της ατομικότητας, απαλλαγμένης από οποιαδήποτε υποχρέωση και εξουσιαστική εξωτερική επιρροή, είναι τελείως καλοπροαίρετη, είναι η ασφαλέστερη ένδειξη της αναρχικής συνείδησης; Ούτε είμαστε απ’ αυτούς τους καθαρά θεωρητικούς επειδή πιστεύουμε στην αποτελεσματικότητα της ιδέας περισσότερο απ’ ό,τι σ’ εκείνη των ατόμων. Από ποιο πράγμα καθορίζονται οι δράσεις, αν όχι από τη σκέψη; Για μας, τώρα, το να παράγεις και να δίνεις βήμα σ’ ένα κίνημα των ιδεών είναι το πλέον αποτελεσματικό μέσο για τον καθορισμό της ροής των αναρχικών πράξεων, τόσο στην πρακτική πάλη, όσο και στον αγώνα για την πραγμάτωση του ιδεώδους.

Δεν τα βάζουμε με τους οργανωτιστές. Ας συνεχίσουν, εφόσον το επιθυμούν, την τακτική τους. Εάν ο τρόπος με τον οποίο σκέφτομαι εγώ δε θα επιφέρει και κανένα μεγάλο καλό, έτσι και ο άλλος δε θα κάνει κάνα μεγάλο κακό. Μα είναι εσφαλμένο, θαρρώ, να εξαπολύουν την κραυγή κινδυνολογίας τους και να μας δακτυλοδείχνουν είτε ως αγρίους είτε ως θεωρητικούς ονειροπόλους.

Κείμενο του εξεγερσιακού αναρχικού Giuseppe Ciancabilla (Ρώμη 1872 – Σαν Φρανσίσκο 1904) μεταφρασμένο από τους συντρόφους του Contra Ιnfo.

Μια εξαιρετική μηδενιστική ανάλυση

Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το indymedia και δημοσιεύτηκε πριν περίπου ένα χρόνο από κάποιους ανώνυμους συντρόφους με αφορμή κάποιες αναφορές στο έντυπο Ασύμμετρη απειλή τεύχος 10-μηδενισμός και με υπότιτλο \”για τη συνέχιση και τη διάδοση του ιδεολογικού πολέμου\”. 

Κοινωνικές τάξεις υπάρχουν ακόμα. Οικονομική ανισότητα υπάρχει και δυστυχώς διευρύνεται. Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με αυτά. Όμως ελπίδες για ολική καταστροφή του υπάρχοντος μπορούν να υπάρξουν σε αναλύσεις που προτάσσουν τον οικονομισμό και μόνο; Ο Μαρξ σήμερα θα έκανε περισσότερη παρέα με ορισμένους αναρχικούς, παρά με κομμουνιστές, γιατί τους τελευταίους θα τους είχε βαρεθεί, αλλά στους πρώτους θα έβρισκε νέους θαυμαστές. Και ως γνωστόν κάθε τέτοιος φιλόσοφος γουστάρει πολύ όσους τον εξυψώνουν ξαφνικά και τον επικαλούνται περισσότερο από άλλους συνδιεκδικητές του θρόνου της πνευματικής καταξίωσης…

Μαρξ και αναρχία, έχουν τόση σχέση μεταξύ τους, όση μπορεί να καταλάβει ένας θιασώτης της αναρχίας. Αλλά το σύγχρονο μηδενιστικό επαναστατικό πρόταγμα ορίζει το επαναστατικό του υποκείμενο εκεί που το κάθε άτομο υπερβαίνει τους ρόλους που του προσδίδει το υπάρχον και εναντιώνεται σε αυτό με σκοπό την καταστροφή του όχι με τα συστατικά που το διέπουν (ρόλοι, ταυτότητες και διαχωρισμοί που προκαλεί), αλλά με την ατομική εξεγερτική υπευθυνότητα που έχει φροντίσει να απαλλαγεί από όλα τα συστατικά του σύγχρονου πολιτισμού. Ο νεοκομμουνιστικός αναρχισμός ξέρει ότι αυτό δεν είναι εύκολο, οπότε ψάχνει να βρει τον πιο σύντομο δρόμο για την διάδοση της προπαγάνδας του που είναι λόγια αρεστά στους πολλούς και φορτισμένα θετικά στο παρελθόν. Όμως, το μέλλον απέχει κατά πολύ από όλα αυτά, γιατί απλά στο παρόν έχουν αλλάξει πολλά. Οι νεοκομμουνιστές αναρχιστές, όμως, αγνοούν, καταφανώς, παρά το φορτωμένο πνευματικό τους υπόβαθρο, τα γιατί του χτες, και στο σήμερα μοιράζουν ελπίδες για το αύριο, μην καταφέρνοντας να συλλάβουν το παρόν και τις μεταλλάξεις του. Γιατί ο οικονομισμός τους δεν τους αφήνει. Και από ότι ξέρουμε ο οικονομισμός είναι θεότητα και ερμηνευτικό εργαλείο των μαρξιστών, του θατσερισμού και όχι της αναρχίας και του μηδενισμού.

Αν ψάχνεις να βρείς λέξεις για να ενοποιήσεις καταστάσεις θα δημιουργήσεις ένα έκτρωμα που θα ρέπει προς τον ιδεαλισμό, τη μεταφυσική και τους ευσεβείς σου πόθους. Αν ανάγεις σε επαναστατικό υποκείμενο αυθαίρετα το προλεταριάτο-χωρίς η επιθυμία σου να ευθυγραμμίζεται και τόσο με τις προθέσεις και την πραγματική θέληση του αγαπημένου σου ψευδο-επαναστατικού υποκειμένου, τότε προσκαλείς τους ανθρώπους σαν πεφωτισμένος γνώστης-ακόμα και αν δεν έχεις καμία τέτοια πρόθεση και τα κίνητρα σου είναι αγνά και ανθρωπιστικά- να βρουν την αλήθεια σου, κάνοντας την προλεταριακή επανάσταση, που θα είναι στο τέλος η επικράτηση των προλεταρίων και της ιδεοληπτικής συνεκτικής τους φόρμας. Φυσικά η ιστορία δεν σε δικαιώνει, αλλά αποτελεί κυρίαρχο συστατικό της πολύπλευρης αριστερής φιλοσοφίας να φαντασιώνεται λύσεις για αυτούς που δεν θέλουν ερήμην τους, και ας μιλά συνεχώς και με όρους αποκλειστικότητας στο όνομα τους για να τους πάρει μαζί.

Ο κατασυκοφαντημένος και αναγόμενος στη σφαίρα του απόλυτου αντεπαναστατικού κακού- να μια νέα «αυτοκρατορία του κακού»- σύγχρονος μηδενιστικός πόλος θέλει σύμπραξη και συνεργασία με ανθρώπους που αρνούνται κάθε ρόλο που έχουν στο σήμερα, για να δημιουργήσουν –αν αυτό γίνει εφικτό, μια άλλη, διαφορετική, ζωή, κυρίως στο παρόν και για τους εαυτούς τους, γιατί δεν μπορούν να έχουν τις ίδιες προσδοκίες από τις μάζες, με όσους τις καθαγιάζουν και προσπαθούν να τις κάνουν οπαδούς και στρατιώτες του σκοπού τους. Και απευθύνεται ξεκάθαρα σε όλους τους ανθρώπους, ακόμα και στους μεσοαστούς που εξορίζουν ορισμένοι με μεγάλη ευκολία και προφανή ειρωνεία, γιατί ο νεοκομμουνισμός τους δεν τους περιλαμβάνει στα μεγαλεπήβολα σχέδια του, έστω και επί χάρτου, άγνωστο το γιατί, ακόμα και την εποχή που οι μνημονιακές μεταλλάξεις οδηγούν σε οπισθοχώρηση ακόμα και τη μεσοαστική τάξη… Πάντως ένας μεσοαστός επαναστάτης δεν θα λάβει καλύτερη μεταχείριση από την αστική εξουσία λόγω της καταγωγής του. Θα φάει πολλά χρόνια φυλακή για το τίμημα της έμπρακτης ανυπακοής του και θα δεχτεί μεταχείριση από το σύστημα που δεν προσομοιάζει στην «νεοαριστοκρατική του καταγωγή». Αλλά όλα αυτά αναιρούνται και εκμηδενίζονται από ορισμένους, γιατί πάνω από όλα πρέπει να στηλιτευτούν οι « αλαζόνες εχθροί του προλεταριάτου και αντιγραφείς του νεοφιλελεύθερου ελιτισμού», και ας πολεμούν το κράτος με συνέπεια και συνέπειες σκληρές, τη στιγμή που το προλεταριάτο εμφανίζεται ζαλισμένο, συγχυσμένο και μπερδεμένο από τις κυριαρχικές λεηλασίες.

Ο σύγχρονος Μηδενισμός δεν είναι Νεοπλατωνισμός σε καμία περίπτωση, αλλά το αποτέλεσμα της διερεύνησης των πραγματικών συνθηκών και των πραγματικών αιτιών που το διαμορφώνουν. Είναι η συνέπεια στο να λες πάντα ότι βλέπεις και όχι να βλέπεις ότι λες. Και για να το πετύχεις αυτό πρώτα πρώτα πρέπει να σταματήσεις να πιέζεις τον εαυτό σου να ταχθεί σε έναν ανώτερο ιδεαλιστικό σκοπό για το κοινό καλό, για το καλό της ανθρωπότητας και όλων αυτών που αδιαφορούν για τα προτάγματα σου, αλλά εσύ επιμένεις να το αγνοείς δημόσια, ενώ το έχεις ζήσει και το ξέρεις καλά κατά βάθος.  Πρωτοπορία, θατσερισμός και πλατωνισμός ευδοκιμούν, μάλλον, σε αυτούς που αισθάνονται ότι ξέρουν τη συνταγή της ουτοπίας, και όχι στους ακριβείς περιγραφείς και αρνητές του υπάρχοντος. Αν η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν επιθυμεί την αναρχία είναι δικαίωμα της. Όμως αυτό δεν θα μας οδηγήσει να κάνουμε εκπτώσεις για να προσεγγίσουμε αυτούς που θέλουμε να πάρουμε μαζί μας. Γιατί εμείς θέλουμε μονάχα τους ολικούς αρνητές του υπάρχοντος και όχι δέσμιους των ρόλων και των ταυτοτήτων του πολιτισμού.

Και φυσικά αυτά που διαμορφώνουν τις ψευδοσυνειδήσεις των υποτακτικών, ανεξαρτήτως ταξικής θέσης, είναι παράγοντες διαφορετικοί και πέρα από το στείρο οικονομισμό και τη θέση του καθενός στην παραγωγή. Δεν μπορούμε να αγνοούμε άλλα πράγματα που σμιλεύουν το υπάρχον και απομακρύνουν τους ανθρώπους από γνήσιες και ριζικές ανατρεπτικές κινήσεις κατάργησης των θεσμών, των κοινωνικών συμβάσεων, των ρόλων. Δεν ψάχνουμε να βρούμε συμμάχους για το μετασχηματισμό της παραγωγής, αλλά αρνητές για την καταστροφή του υπάρχοντος πολιτισμού, μήπως ξημερώσει κάποτε η ριμάδα η αναρχία, που τόσοι τον τελευταίο καιρό την πολεμούν και την εγκαταλείπουν για να ανέβουν στο κινηματικό άρμα των αντικαπιταλιστικών πολτών που τους χωράνε όλους εκτός από τους ακραίους, τα μιάσματα της αναρχίας και του μηδενισμού.

Δεν είναι ανάγκη να πεινάς για να καταλάβεις τον κόσμο. Εξάλλου, αυτοί που πεινάνε κυρίως θέλουν να σταματήσουν να πεινούν, παρά να εξαλείψουν τις αιτίες που τους κάνουν να πεινούν. Και παραπέρα δεν νιώθουν καμία ανάγκη να αρνηθούν άλλες παραμέτρους του πολιτισμού. Αν κάποιος εκθειάζεται από επαναστατικές δυνάμεις γιατί διεκδικεί ψωμί και επιβίωση ποτέ δε θα κάνει το βήμα παραπάνω. Αν συμπράττεις με αγώνες για καλύτερους μισθούς, μη ζητάς ποτέ από τους ανθρώπους να αγωνιστούν για μια ζωή χωρίς μισθούς, χρήμα, κράτος, εξουσία, σχέσεις καταπίεσης και εκμετάλλευσης….

Κοινωνικός μετασχηματισμός ή κατάργηση της κοινωνίας

Κοινωνία: 1. μια ομάδα ατόμων με κοινά έθιμα, πιστεύω κλπ. ή που ζουν κάτω από την ίδια διοίκηση και που θεωρούνται ότι δημιουργούν μια μοναδική κοινότητα… 3. όλοι οι άνθρωποι όταν θεωρούνται πως δημιουργούν μια κοινότητα όπου ο ένας εξαρτάται από τον άλλο. Webster\’s New World Dictionary

Τίποτα από αυτά που \”γνωρίζουμε\” δε μπορεί να θεωρηθεί σωστό, καμία από τις αντιλήψεις μας για τον κόσμο δεν πρέπει να θεωρείται ιερή και καλά θα κάναμε να τις αμφισβητούμε όλες. Πολλοί αναρχικοί λένε πως θα δημιουργήσουν μια \”νέα\”, \”ελεύθερη\” κοινωνία. Άλλα λίγοι αμφισβητούν την ίδια την κοινωνία. Η αντίληψη της κοινωνίας είναι άμορφη και έτσι είναι δύσκολο να ασχοληθούμε με συγκεκριμένες της πτυχές όπως η διακυβέρνηση, η θρησκεία, ο καπιταλισμός και η τεχνολογία. Είναι τόσο ριζωμένη μέσα μας που το να την αμφισβητούμε μας κάνει να αισθανόμαστε ότι αμφισβητούμε την ίδια μας τη φύση, πράγμα που κάνει ακόμα πιο απαραίτητο το να την αμφισβητήσουμε. Με τον να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από το χαρακτήρα-πανοπλία που καταπιέζει τις επιθυμίες και τα πάθη μας ίσως και να απαιτήσουμε, όχι το μετασχηματισμό της κοινωνίας άλλα την κατάργησή της. Οι παραπάνω ορισμοί του λεξικού καταδεικνύουν πως η κοινωνία είναι μια μοναδική οντότητα που αποτελείται από άτομα που έχουν σχέση (πιθανής έστω) αλληλεξάρτησης, που δηλαδή δε βρίσκουν την ολοκλήρωση στους εαυτούς τους. Αντιλαμβάνομαι την κοινωνία ως ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ ανθρώπων που δρουν ( ή υφίστανται τη δράση) μέσω κοινωνικών ρόλων ώστε να αναπαράγουν το σύστημα και τους εαυτούς τους ως κοινωνικά* υποκείμενα.

Η εξάρτηση των κοινωνικών υποκειμένων δεν είναι το ίδιο με τη βιολογική εξάρτηση των βρεφών. Η βιολογική εξάρτηση σταματάει όταν το παιδί αποκτά επαρκείς κινητικές ικανότητες και το συγχρονισμό της όρασης και των χεριών (περίπου σε ηλικία πέντε ετών). Άλλα μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια, οι κοινωνικές σχέσεις της οικογένειας καταστέλλουν τις επιθυμίες του παιδιού, του ενσταλάζουν το φόβο για τον κόσμο και έτσι βυθίζουν τη δυνατότητα για μια γεμάτη, ελεύθερη και δημιουργική ατομικότητα κάτω από τα στρώματα της πανοπλίας που είναι το κοινωνικό άτομο, κάτω από από τη φυσική εξάρτηση που μας κάνει να κρεμιόμαστε ο ένας από τον άλλον ενώ απεχθανόμαστε ο ένας τον άλλο. Όλες οι κοινωνικές σχέσεις έχουν τη βάση τους στην ανικανότητα που παράγεται από την καταπίεση των παθών και των επιθυμιών μας. Η βάση τους είναι η ανάγκη που νιώθουμε ο ένας για τον άλλο, όχι η επιθυμία που νιώθουμε ο ένας για τον άλλο. Έτσι κάθε κοινωνική σχέση είναι μια σχέση αφεντικού/εργαζόμενου  και γιαυτό φαίνονται πάντα, μέχρι του ενός ή του άλλου σημείου, να είναι σχέσεις αντιπαλότητας είτε μεσώ πειραγμάτων, είτε μέσω λογομαχιών, είτε μέσω κανονικών τσακωμών. Πως μπορούμε να μην απεχθανόμαστε αυτούς που χρησιμοποιούμε και να μη μισούμε αυτούς που μας χρησιμοποιούν;

Η κοινωνία δε μπορεί να υπάρξει χωρίς κοινωνικούς ρόλους και αυτός είναι ο λόγος  που η οικογένεια και η εκπαίδευση σε κάποια μορφή είναι ουσιαστικά κομμάτια της κοινωνίας. Το κοινωνικό άτομο δεν παίζει μόνο έναν κοινωνικό ρόλο άλλα αναμιγνύει πολλούς ρόλους δημιουργώντας το χαρακτήρα-πανοπλία που λανθασμένα θεωρείται \”ατομικότητα\”.

Οι κοινωνικοί ρόλοι είναι τρόποι με τους οποίους τα άτομα ορίζονται από ολόκληρο το σύστημα σχέσεων που ονομάζεται κοινωνία, με σκοπό να αναπαράγουν την κοινωνία. Κάνουν τα άτομα χρήσιμα στην κοινωνία με το να τα κάνουν προβλέψιμα, με το να ορίζουν τις δραστηριότητές τους σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας. Οι κοινωνικοί ρόλοι είναι εργασία, με την ευρύτερη έννοια ως δραστηριότητα που αναπαράγει τον κύκλο παραγωγής/κατανάλωσης. Επομένως η κοινωνία είναι η εξημέρωση των ανθρώπων, η μεταμόρφωση πιθανών δημιουργικών, παιχνιδιάρικων, άγριων όντων που μπορούν να συσχετιστούν ελεύθερα σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, σε διαστρεβλωμένα όντα που χρησιμοποιούν το ένα το άλλο προσπαθώντας να καλύψουν απεγνωσμένες ανάγκες αλλά που το μόνο που καταφέρνουν είναι η αναπαραγωγή της ανάγκης και του συστήματος που βασίζεται σε αυτή.

\” Σύφιλη σε κάθε είδους αιχμαλωσία, ακόμα και αν είναι για το παγκόσμιο καλό, ακόμα και στον κήπο του Μοντεζούμα με τις πολύτιμες πέτρες.\” Andre Breton

Τα άτομα με ελεύθερο πνεύμα δεν ενδιαφέρονται να συσχετιστούν μέσω κοινωνικών ρόλων. Οι προβλέψιμες, προαποφασισμένες σχέσεις μας προκαλούν ανία και δεν επιθυμούμε να συνεχίσουμε να τις αναπαράγουμε. Είναι αλήθεια ότι προσφέρουν κάποια ασφάλεια, σταθερότητα και (ψευτο-) ζεστασιά αλλά με τι κόστος! Θέλουμε την ελευθερία να δημιουργούμε σχέσεις σύμφωνα με τους  μη καταπιεσμένους πόθους μας, με την ύπαρξη όλων των δυνατοτήτων, με τη φλόγα των απεριόριστων παθών μας. Και μια τέτοια ζωή βρίσκεται έξω από κάθε σύστημα προβλέψιμων, προαποφασισμένων σχέσεων.

 Ένας κόσμος ελεύθερης δημιουργίας σχέσεων από άτομα που δεν καταπιέζονται θα είναι ένας κόσμος ελεύθερος από την κοινωνία. Όλες οι αλληλεπίδρασης θα αποφασίζονται άμεσα. Όλες από τα άτομα που εμπλέκονται σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και όχι από τις αναγκαιότητες ενός κοινωνικού συστήματος. Θα τείνουμε να προκαλούμε έκπληξη, ευχαρίστηση, να θυμώνουμε ο ένας τον άλλο, να εγείρουμε πραγματικό πάθος παρά απλή βαρεμάρα, ικανοποίηση, αηδία και ασφάλεια. Κάθε συνάντηση θα είναι η πιθανότητα μιας καταπληκτικής εμπειρίας η οποία δεν μπορεί να υπάρξει  εκεί που οι περισσότερες σχέσεις δημιουργούνται  με τη μορφή κοινωνικών σχέσεων. Έτσι, αντί να μείνω αιχμάλωτος σε αυτόν τον \” κήπο με τις πολύτιμες πέτρες\” που ονομάζεται κοινωνία, επιλέγω να αγωνιστώ για την κατάργηση της κοινωνίας  και αυτό έχει αρκετές επιπτώσεις στο πως αντιλαμβάνομαι την \”επανάσταση\” (χρειάζεται ένας καλύτερος ορισμός).

Ο αγώνας για το μετασχηματισμό της κοινωνίας είναι ένας αγώνας για την κατάκτηση της εξουσίας, γιατί ο στόχος του είναι το πάρσιμο του ελέγχου του συστήματος των κοινωνικών σχέσεων, δηλαδή της κοινωνίας ( ένα στόχο που θεωρώ μη ρεαλιστικό καθώς το σύστημα είναι πλέον πέρα από τον έλεγχο του οποιουδήποτε). Ως τέτοιος, δε μπορεί να είναι ένας αγώνας του ατόμου. Χρειάζεται μαζική ή ταξική δραστηριότητα. Τα άτομα πρέπει να προσδιορίσουν τους εαυτούς τους ως κοινωνικά όντα, καταπιέζοντας τις ατομικές τους επιθυμίες που δε χωρούν στον \”ανώτερο στόχο\” του κοινωνικού μετασχηματισμού.

 Ο αγώνας για την κατάργηση της κοινωνίας είναι αγώνας για την κατάργηση της εξουσίας. Είναι ουσιαστικά ο αγώνας των ατόμων να ζήσουν ελεύθερα από κοινωνικούς ρόλους και κανόνες, να ζήσουν τις επιθυμίες τους με πάθος, να ζήσουν όλα τα καταπληκτικά πράγματα που μπορούν να φανταστούν. Οι ομαδικές δράσεις και αγώνες είναι κομμάτι αυτού του αγώνα, αλλά προέρχονται από τους τρόπους που οι επιθυμίες τον ατόμων ενισχύονται και διαλύονται όταν αρχίζουν να πνίγουν τα άτομα. Το μονοπάτι αυτού του αγώνα δε μπορεί να χαρτογραφηθεί γιατί η βάση του είναι η σύγκρουση μεταξύ των επιθυμιών του ατόμου με ελεύθερο πνεύμα και των απαιτήσεων της κοινωνίας. Αλλά αναλύσεις των τρόπων που η κοινωνία μας πλάθει** και των αποτυχιών και επιτυχιών των προηγούμενων εξεγέρσεων μπορούν να γίνουν.

Οι τακτικές που χρησιμοποιούνται ενάντια στην κοινωνία είναι όσες και τα άτομα που συμμετέχουν άλλα όλοι μοιράζονται το στόχο της υπονόμευσης  του κοινωνικού ελέγχου και καθορισμού και της απελευθέρωσης των ατομικών επιθυμιών και παθών. Η απροβλεψιμότητα του χιούμορ και του παιχνιδιού είναι ουσιαστική, δημιουργώντας ένα Διονυσιακό χάος. Παίζοντας με τους κοινωνικούς ρόλους με τρόπο που να υπονομεύει την κοινωνική τους χρησιμότητα, που τους αντιστρέφει, είναι μια αξιόλογη πρακτική. Ας αντιμετωπίσουμε την κοινωνία με τους εαυτούς μας, τις μοναδικές επιθυμίες και τους μοναδικούς πόθους μας, σε μια λογική ότι δεν πρόκειται να ενδώσουμε σε αυτήν η να επικεντρώσουμε σε αυτήν τις δραστηριότητές μας, αλλά ότι πρόκειται να ζήσουμε με τους δικούς μας όρους.

Η κοινωνία δεν είναι μια ουδέτερη δύναμη. Οι κοινωνικές σχέσεις υπάρχουν μόνο μέσω της καταπίεσης των πραγματικών επιθυμιών και πόθων των ατόμων, μέσω της καταστολής όλων αυτών των πραγμάτων που κάνουν πιθανή τη δημιουργία ελεύθερων σχέσεων. Κοινωνία σημαίνει εξημέρωση, η μεταμόρφωση των ατόμων σε χρηστική αξία και του ελεύθερου παιχνιδιού σε εργασία. Η δημιουργία ελεύθερων σχέσεων μεταξύ των ατόμων που αρνούνται και αντιστέκονται στην εξημέρωση υπονομεύει όλη την κοινωνία και ανοίγει όλες τις δυνατότητες. Και για αυτούς που θεωρούν ότι μπορούν να φτάσουν στην ελευθερία με μια απλή κοινωνική επανάσταση, δανείζομαι τα λόγια του Renzo Novatore:

\”Εσείς περιμένετε την Επανάσταση! Ας είναι! Η δική μου έχει ξεκινήσει προ καιρού! Όταν θα είστε έτοιμοι- Θεέ μου τι μεγάλη αναμονή!- δε θα μου προκαλεί αποστροφή το να μοιραστώ μαζί σας ένα μέρος δρόμου.Άλλα όταν θα σταματήσετε, εγώ θα συνεχίσω την τρελή και θριαμβευτική μου πορεία προς τη μεγαλειώδη και υπέρτατη κατάκτηση του Τίποτα!\”***

1. Η έντονη υπογράμμιση κάποιων λέξεων είναι έργο του συγγραφέα.

2. Στα αγγλικά χρησιμοποιείται η λέξη \”mold\” που εκτός από πλάθω σημαίνει και μουχλιάζω.

3. Από το έργο του Renzo Novatore με τίτλο \”Ο Εικονοκλαστικός Ατομικισμός μου\”

 Πρόκειται για άρθρο του Feral Faun,το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Anarchy: A Joyrnal of Desire Armed (τεύχος 25), το καλοκαίρι του 1990.

Πηγή στα αγγλικά: Social transformation- or the abolition of society, antipolitics.net

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Η ηθική γεννάει τέρατα

Απαντώντας στις δηλώσεις νομιμοφροσύνης

Διαβάζοντας την \”ανάλυση\” του γνωστού κυρίου, εραστή της Ειρήνης και της Δημοκρατίας μου γεννήθηκαν δύο συναισθήματα. Αρχικά ναυτία σε σημείο εμετού για το που μπορεί να φτάσει  ο ηθικισμός καλυμμένος με \”αναρχικό\” μανδύα και στη συνέχεια οργή για το γεγονός ότι η έλλειψη σκληρής κριτικής στο ηθικό επιστέγασμα του συστήματος έχει δώσει χώρο και δικαίωμα σε τέτοιου είδους νεοχίπηδες και ηθικοπλάστες να κουνούν το δάχτυλο στους πραγματικούς επαναστάτες και μάλιστα από τα \”αριστερά\”.

Ας εξετάσουμε μερικά σημεία του βόθρου. Ξεκινάμε λοιπόν με το κνίτικης έμπνευσης επιχείρημα ότι η άμεση δράση αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη. Πρόκειται για το κλασικό ιδεολόγημα της προβοκάτσιας. Βέβαια δε μας αναφέρει πουθενά στοιχεία που να φανερώνουν την πρεμούρα που έχει η κοινή γνώμη να μάθει για το κατασταλτικό κύμα ενάντια στις καταλήψεις. Η αναρχία όμως δεν είναι τηλεοπτικό και καταναλωτικό προϊόν. Είναι μια εξεγερσιακή κατάσταση άρνησης της σάπιας πραγματικότητας και άρνηση σημαίνει επίθεση. Και η επίθεση δε γίνεται με τριαντάφυλλα. Επομένως μπορεί ο \”κύριος\” να εφαρμόσει τις κοπτοραπτικές του μεθόδους στα προϊόντα του νέου μεγάλου πολιτικού μαγαζιού που δεν παραλείπει να συγχαρεί για το ξεπέρασμα των θεσμικών του ορίων. Άλλωστε τέτοια μαγαζιά πάντα ψάχνουν για μόδιστρους.

Στη συνέχεια αυτός ο μεγάλος και παρεξηγημένος θεωρητικός μας λέει ότι πρέπει να κάνουμε πολιτική αντιπαράθεση με τον εχθρό. Μιλάει για το \”δικό\” μας ήθος. Το ήθος του \”σφάξε με αγά μου να αγιάσω\”, με λίγα λόγια το ήθος του σκλάβου. Εκτός από τα ρίγη αηδίας που προκαλεί σε κάθε εξεγερμένη συνείδηση η ηθική επιταγή της υποταγής τίθεται και θέμα στοιχειώδους λογικής. Όταν σε πυροβολούν σε καταδιώκουν σε μαχαιρώνουν και σε φυλακίζουν δε μπορείς να απαντάς με \”πολιτική αντιπαράθεση\” και χαμόγελα. Μπορεί να διαβάσει τα έργα του Μαλατέστα αντί να τον επικαλείται απλά για να στηρίξει τις βλακείες που αραδιάζει. Επίσης \”πολιτική αντιπαράθεση\” κάνουν οι πολιτικοί όχι οι επαναστάτες.

Το ηθικιστικό παραλήρημα φτάνει στη συνέχεια αναπόφευκτα στο συμπέρασμα πως τελικά όσοι δρουν βίαια ενάντια στο κρατικοκαπιταλιστικό σύμπλεγμα είναι φασίστες. Φασίστας είσαι εσύ και ο σιχαμερός ηθικισμός σου που προάγει τη σιγή του νεκροταφείου, την καρτερικότητα και τη χριστιανική ηθική του \”να γυρνάμε και το άλλο μάγουλο\”. Ο λόγος που η Χ.Α δεν καταδικάζει, είναι γιατί ξέρει πως θα έρθει και η σειρά της. Και σε τελική ανάλυση αυτοί που ¨κερδίζει\” στις τάξεις της, είναι τα φοβισμένα ανθρωπάκια που δημιουργεί η ηθική σου. Χάρισμα της.

Δεν ποινικοποιείται ο αναρχικός χώρος μέσα από τις ενέργειες άμεσης δράσης. Οι αναρχικές αντιλήψεις είναι εξ ορισμού παράνομες γιατί είναι επικίνδυνες. Βέβαια εννοούμε  τις επαναστατικές ιδέες όχι το ηθικό απόπλυμα που έχεις στο μυαλό σου, ούτε τη ρεφορμιστική \”πολιτική\” αντίληψη του αναρχισμού.

Κλείνοντας, είσαι κομμάτι του σάπιου κόσμου. Και είσαι επικίνδυνος γιατί συνειδητά σπέρνεις το ηθικιστικό δηλητήριο στομώνοντας τα όπλα του επαναστατικού αναρχικού αγώνα. Είσαι τρανή απόδειξη πως όσο οι αναρχικοί δεν υπονομεύουν κριτικά την ηθική, αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού της κυριαρχίας, εκείνη θα γεννάει τέρατα σαν και του λόγου σου.

Ένας μεμονωμένος φασίστας, ποινικός, προβοκάτορας, κουκουλοφόρος, τρομοκράτης, αντι-αναρχικός, μηδενιστής.

Υ.Γ.1 Μην πιάνεις το μηδενισμό στο στόμα σου. Η απελευθερωτική του προοπτική πάει πολύ μακρύτερα από την ηθική σου αποβλάκωση.

Υ.Γ.2 Επειδή ζούμε σε καιρούς έντονης κατήφειας, κάνε μας τη χάρη και γράψε ένα κείμενο \”αναρχικής\” κριτικής στην εξέγερση του Δεκέμβρη να γελάσουμε και εμείς λίγο.

Υ.Γ.3 Γύρνα το συγγραφικό σου ψευδώνυμο σε Άβελ γιατί με αυτά που γράφεις, το Κάιν καταντά αγνός σουρεαλισμός…

Οι μπάτσοι μέσα στα κεφάλια μας

Μερικές σημειώσεις για την αναρχία και την ηθική

Στα ταξίδια μου τους τελευταίους μήνες, συζήτησα με πολλούς αναρχικούς που αντιλαμβάνονται την αναρχία σαν μια ηθική αρχή.  Κάποιοι το πάνε τόσο μακριά  ώστε να μιλάνε για την αναρχία σαν να ήταν κάποια θεότητα στην οποία έχουν αφιερώσει τους εαυτούς τους, ενισχύοντας την αίσθηση μου ότι αυτοί που θέλουν πραγματικά να βιώσουν την αναρχία  πρέπει μάλλον να πάρουν διαζύγιο από τον αναρχισμό.

Η πιο συνήθης από τις ηθικές αντιλήψεις σχετικά με την αναρχία που άκουσα, όριζε την αναρχία ως μια ηθικοποιημένη άρνηση της χρήσης βίας, για να την επιβολή της θέλησης κάποιου πάνω στους άλλους.  Αυτή η αντίληψη φέρει κάποιες περιπλοκές που δε μπορώ να δεχθώ. Υπονοεί ότι η κυριαρχία είναι κυρίως θέμα προσωπικών ηθικών αποφάσεων παρά θέμα κοινωνικών ρόλων και σχέσεων, ότι είμαστε όλοι σε ισάξια θέση να ασκήσουμε κυριαρχία και ότι χρειάζεται να αυτοπειθαρχήσουμε για να εμποδίσουμε τους εαυτούς μας να πράξουν έτσι. Αν η κυριαρχία είναι θέμα κοινωνικών ρόλων και σχέσεων αυτή η αντίληψη είναι παράλογη, ούσα τίποτα άλλο από έναν τρόπο να διαχωρίζεται το πολιτικά ορθό (οι εκλεγμένοι) από το πολιτικά λάθος (οι καταραμένοι). Αυτή η αντίληψη της αναρχίας βάζει τους αναρχικούς εξεγερμένους σε μια θέση ακόμα μεγαλύτερης αδυναμίας σε έναν ήδη μονόπατο αγώνα ενάντια στην εξουσία. Όλες οι μορφές βίας ενάντια σε ανθρώπους και περιουσίες, οι γενικές απεργίες, η κλοπή ακόμα και οι εξημερωμένες ενέργειες όπως η κοινωνική ανυπακοή συνιστούν μια χρήση βίας για να επιβάλλει κάποιος τη θέληση του. Το να αρνείσαι την επιβολή της θέλησης σημαίνει να γίνεις τελείως παθητικός- ένας σκλάβος. Αυτή η αντίληψη της αναρχίας την κάνει έναν κανόνα που ελέγχει τις ζωές μας και αυτό είναι κάτι οξύμωρο.

Η προσπάθεια να δημιουργηθεί μια ηθική αρχή από την αναρχία διαστρεβλώνει τη σημασία της. Η αναρχία περιγράφει μια συγκεκριμένη κατάσταση  κατά την οποία είτε δεν υπάρχει εξουσία είτε η δύναμη της  να ελέγχει συναντά την άρνηση. Μια τέτοια κατάσταση δεν εγγυάται τίποτα-ούτε καν τη συνέχεια ύπαρξης αυτής της κατάστασης, ανοίγει όμως την πιθανότητα για τον καθένα από μας να αρχίσει να δημιουργεί τη ζωή του σύμφωνα με τις δικιές του επιθυμίες και πάθη και όχι σύμφωνα με τους κοινωνικούς ρόλους και  τις απαιτήσεις της κοινωνικής τάξης. Η αναρχία δεν είναι ο στόχος της επανάστασης· είναι η κατάσταση που κάνει πιθανή τη μόνη μορφή επανάστασης που με ενδιαφέρει- μια εξέγερση ατόμων με σκοπό να δημιουργήσουν τα ίδια τις ζωές τους και να καταστρέψουν ότι μπαίνει στο δρόμο τους. Είναι μια κατάσταση ελεύθερη από ηθικές ενοχές, που παρουσιάζει στον καθένα από μας την πρόκληση να ζήσουμε τις ζωές μας χωρίς περιορισμούς.

Εφόσον η αναρχία είναι μια ανήθικη κατάσταση, η ιδέα μιας αναρχικής ηθικής είναι εξαιρετικά ύποπτη. Η ηθική είναι ένα αξιακό σύστημα που ορίζει τη σωστή και λάθος συμπεριφορά.  Υπαινίσσεται την ύπαρξη κάτι απόλυτου εκτός των ατόμων, σύμφωνα με το οποίο πρέπει να ορίζουν τους εαυτούς τους, μία κανονικότητα όλων των ανθρώπων που κάνει συγκεκριμένες αρχές εφαρμόσιμες από όλους.

Δεν επιθυμώ να μιλήσω για \”την κανονικότητα όλων των ανθρώπων\” σε αυτό το άρθρο: Η τωρινή μου θέση είναι πως σε οτιδήποτε και αν βασίζεται η ηθική, πάντα υπάρχει εκτός και πάνω από το ζωντανό άτομο. Η βάση της ηθικής είτε είναι ο θεός, είτε ο πατριωτισμός, είτε η ανθρωπότητα, είτε οι παραγωγικές ανάγκες, είτε ο φυσικό νόμος, \”η Γη\”, η αναρχία ή ακόμα και \”το άτομο\” ως αρχή, είναι μια αφηρημένη ιδέα που κυριαρχεί πάνω ΜΑΣ.  Η ηθική είναι μια μορφή εξουσίας και θα υπονομευτεί από μια αναρχική κατάσταση αν αυτή η κατάσταση θέλει να διαρκέσει.

Η ηθική και η κρίση* πάνε χέρι-χέρι. Η κριτική- ακόμα και η άγρια, σκληρή κριτική- είναι ουσιαστική για να ακονίσουμε την εξεγερσιακή μας ανάλυση και πρακτική, αλλά η κρίση πρέπει να εξαφανιστεί τελείως. Η κρίση κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους σε ένοχους και αθώους- και η ενοχή είναι ένα από τα πιο σοβαρά όπλα της καταστολής. Όταν κρίνουμε και καταδικάζουμε τους εαυτούς μας ή κάποιον άλλον, καταστέλλουμε την εξέγερση- αυτός είναι ο σκοπός της ενοχής.  ( Αυτό δε σημαίνει ότι \”δε θα έπρεπε να μισούμε\”  ή να θέλουμε να σκοτώσουμε κάποιον- θα ήταν παράλογο να δημιουργήσουμε μια \”ανήθικη\” ηθική, αλλά το μίσος μας πρέπει να αναγνωρίζεται σαν προσωπικό πάθος και όχι να ορίζεται από ηθικούς όρους). Η ριζοσπαστική κριτική προβάλλει από αληθινές εμπειρίες, πράξεις, πάθη και επιθυμίες και στοχεύει την απελευθερωτική εξεγερσιακή κατάσταση. Η κρίση πηγάζει από αρχές και ιδανικά που βρίσκονται πάνω από εμάς· στοχεύει να μας σκλαβώσει σε αυτά τα ιδανικά. Όπου αναπτύχθηκαν αναρχικές καταστάσεις, η κρίση συχνά προσωρινά εξαφανιζόταν, απελευθερώνοντας τους ανθρώπους από την ενοχή- όπως σε συγκεκριμένες εξεγέρσεις όπου άνθρωποι κάθε είδους λεηλάτησαν μαζί σε ένα χαρούμενο πνεύμα παρ\’ όλο που σε όλη τους τη ζωή είχαν διδαχθεί να σέβονται την ιδιοκτησία.  Η ηθική προαπαιτεί την ενοχή· η ελευθερία προαπαιτεί την καταστροφή της ενοχής.

Ένας ντανταϊστής είπε κάποτε:  \” Το να κυβερνόμαστε από ηθικές αξίες… έκανε αδύνατον για εμάς να είμαστε οτιδήποτε άλλο παρά παθητικοί μπροστά στο μπάτσο· αυτή είναι η αιτία της σκλαβιάς μας.\” Σίγουρα, η ηθική είναι πηγή παθητικότητας. Έχω ακούσει για πολλές περιπτώσεις στις οποίες αρκετά μεγάλης έκτασης αναρχικές καταστάσεις άρχισαν να αναπτύσσονται και έχω ζήσει κάποιες πιο μικρή έκτασης, αλλά σε κάθε μία από αυτές η ενέργεια σπαταλήθηκε και οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες σε αυτές γύρισαν στις μη-ζωές που ζούσαν πριν τις εξεγέρσεις. Αυτά τα γεγονότα δείχνουν πως, παρ\’ όλη την έκταση την οποία έχει η διείσδυση του κοινωνικού ελέγχου στις ζωές μας, μπορούμε να ελευθερωθούμε. Άλλα οι μπάτσοι στα κεφάλια μας- η ηθική, η ενοχή και φόβος- πρέπει να αντιμετωπιστούν. Κάθε ηθικό σύστημα, όσους  ισχυρισμούς για το αντίθετο και να κάνει, βάζει όρια στις πιθανότητες που μας είναι διαθέσιμες, συστέλλει τις επιθυμίες μας· και αυτά τα όρια δεν βασίζονται στις πραγματικές μας ικανότητες, άλλα σε αφηρημένες ιδέες που μας εμποδίζουν να εξερευνήσουμε την πλήρη έκταση των ικανοτήτων μας. Όταν ξεπρόβαλαν αναρχικές καταστάσεις στο παρελθόν, οι μπάτσοι στα κεφάλια των ανθρώπων- ο βαθιά ριζωμένος φόβος, η ηθική και η ενοχή- τρόμαζαν τους ανθρώπους κρατώντας τους αρκετά εξημερωμένους ώστε να οπισθοχωρούν στην ασφάλεια των κελιών τους  και η αναρχική κατάσταση να εξαφανίζεται.

Αυτό είναι σημαντικό γιατί οι αναρχικές καταστάσεις δεν εμφανίζονται έτσι απλά από το πουθενά- πηγάζουν από τις πράξεις ανθρώπων μπουχτισμένων από τις ζωές τους. Είναι πιθανό ο καθένας από εμάς  να δημιουργήσει μια τέτοια κατάσταση οποιαδήποτε στιγμή. Συχνά αυτό θα ήταν τακτικά ανόητο αλλά η δυνατότητα υπάρχει. Και όμως φαίνεται όλοι να περιμένουμε υπομονετικά τις αναρχικές καταστάσεις να πέσουν από τον ουρανό και όταν αυτές ξεσπούν δε μπορούμε να τις συνεχίσουμε. Ακόμα και εκείνοι από εμάς που έχουν απορρίψει συνειδητά την ηθική, βρίσκουμε τους εαυτούς μας να διστάζουν, να σταματούν για να ελέγξουν  κάθε πράξη, να φοβούνται τους μπάτσους ακόμα και όταν δεν υπάρχουν τριγύρω. Η ηθική, η ενοχή και ο φόβος λειτουργούν ως μπάτσοι στα κεφάλια μας, καταστρέφοντας τον αυθορμητισμό μας, την αγριάδα μας, τη δυνατότητα μας να ζήσουμε τη ζωή μας στο έπακρο.

Οι μπάτσοι στο κεφάλι μας θα συνεχίσουν να καταστέλλουν την εξεγερσιακή μας διάθεση μέχρι να μάθουμε να παίρνουμε ρίσκα. Δε λέω πως πρέπει να είμαστε ανόητοι- η φυλακή δεν είναι μια αναρχική ή απελευθερωτική κατάσταση, αλλά χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει περιπέτεια, δεν υπάρχει ζωή. Η αφ\’ εαυτού δραστηριότητα- η δραστηριότητα που πηγάζει από τα πάθη και τις επιθυμίες μας και όχι από τις προσπάθειες να συμμορφωθούμε σε συγκεκριμένες αρχές και ιδανικά, να ταιριάξουμε σε κάποια ομάδα (συμπεριλαμβανομένων  των \”αναρχικών\”) είναι αυτό που μπορεί να δημιουργήσει μια κατάσταση αναρχίας,  αυτό που μπορεί να ανοίξει ένα κόσμο από δυνατότητες, στον οποίο μας περιορίζουν μόνο οι ικανότητές μας. Το να μάθουμε να εκφράζουμε ελεύθερα τα πάθη μας- μία ικανότητα που αποκτάται μόνο με το να πράττεις αντίστοιχα-  είναι κάτι ουσιαστικό. Όταν νιώθουμε αηδία, θυμό, χαρά, επιθυμία, λύπη, αγάπη, μίσος πρέπει να τα εκφράζουμε. Δεν είναι εύκολο. Τις περισσότερες φορές, βλέπω τον εαυτό μου να ταιριάζει στον κατάλληλο κοινωνικό ρόλο σε καταστάσεις που θα ήθελα να εκφράσω κάτι διαφορετικό. Μπαίνω σε ένα μαγαζί νιώθοντας αηδία για ολόκληρη τη διαδικασία οικονομικών σχέσεων και παρ\’ όλα αυτά ευχαριστώ τον ταμία που με υπέβαλλε σε αυτή τη διαδικασία. Όταν το κάνω συνειδητά, σαν κάλυψη για shoplifting, έχει πλάκα, χρησιμοποιώ το μυαλό μου για να πάρω αυτό που θέλω· αλλά είναι μια βαθιά ριζωμένη αντίδραση- ένα μπάτσος στο κεφάλι μου. Βελτιώνομαι, αλλά έχω ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μου. Όλο και περισσότερο, προσπαθώ να συμπεριφέρομαι σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες μου, τις αυθόρμητες ορμές μου χωρίς να με νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα. Αυτή είναι μια αφ΄εαυτού δραστηριότητα- η δραστηριότητα που πηγάζει από τα πάθη και τις επιθυμίες, από την καταπιεσμένη φαντασία μας, τη μοναδική δημιουργικότητά μας. Σίγουρα το να ακολουθούμε την υποκειμενικότητα μας με αυτόν τον τρόπο, να ζούμε για τους εαυτούς μας μπορεί να μας οδηγήσει σε λάθη , αλλά ποτέ σε λάθη που μπορούν να συγκριθούν με το λάθος να δέχεσαι μια ύπαρξη-ζόμπι που δημιουργεί η υπακοή στη εξουσία, την ηθική, τους κανόνες και τις ανώτερες δυνάμεις. Ζωή χωρίς ρίσκα, χωρίς την πιθανότητα λαθών, δεν είναι ζωή. Μόνο με το να παίρνουμε το ρίσκο αψηφώντας κάθε εξουσία και ζώντας για τους εαυτούς μας θα μπορέσουμε να ζήσουμε τη ζωή μας στο έπακρο.

Δε θέλω περιορισμούς στη ζωή μου· θέλω όλες τις δυνατότητες ανοιχτές για να μπορώ να δημιουργήσω τη ζωή μου για μένα κάθε στιγμή. Αυτό σημαίνει πως διαλύω όλους τους κοινωνικούς ρόλους και καταστρέφω την ηθική. Όταν ένας αναρχικό ή οποιοσδήποτε ριζοσπάστης αρχίζει να μου κηρύσσει τις ηθικές του αρχές, είτε εναντίον του εξαναγκασμού, είτε για τη βαθιά οικολογία, είτε για τον κομμουνισμό, είτε για το μιλιταρισμό**, ακόμα και για την \”απόλαυση\” που προαπαιτεί ιδεολογία, ακούω ένα μπάτσο ή ένα παπά και δεν επιθυμώ να έχω σχέση με μπάτσους και παπάδες, εκτός αν είναι για να τους προκαλέσω.  Αγωνίζομαι για να δημιουργήσω μια κατάσταση στην οποία μπορώ να ζω ελεύθερα, που να μπορώ να είμαι όσα θέλω να είμαι, σε ένα κόσμο ελεύθερων ατόμων με τα οποία μπορώ να συσχετιστώ με βάση τις επιθυμίες μας χωρίς περιορισμούς. Έχω αρκετούς μπάτσους στο κεφάλι μου- όπως και στους δρόμους- για να ασχοληθώ και δε μπορώ να ασχοληθώ και με τους μπάτσους της αναρχικής και ριζοσπαστικής ηθικής. Η αναρχία και η ηθική είναι αντίθετες έννοιες και κάθε αποτελεσματική εναντίωση στην εξουσία θα πρέπει να εναντιωθεί στην ηθική και να εξαλείψει τους μπάτσους στα κεφάλια μας.

1. Στα αγγλικά χρησιμοποιείται η λέξη judgement.

2. Η αγγλική λέξη που χρησιμοποιείτε είναι ο όρος militantism, που δυστυχώς δεν έχει αποδοθεί ακριβώς ακόμα στα ελληνικά.

Το άρθρο γράφτηκε από τον Feral Faun και εκδόθηκε στην περιοδική έκδοση Anarchy: A Journal of Desire Armed (τεύχος 24) το Μάρτιο-Απρίλιο του 1990.

Πηγή στα αγγλικά: The Cops In Our Heads

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

 

Η Εξέγερση των Βαρβάρων

Μία μη πριμιτιβιστική εξέγερση ενάντια στον πολιτισμό

Αν εξετάσουμε ένα μεγάλο κομμάτι της τρέχουσας συζήτησης στους αναρχικούς κύκλους γύρω από τον πολιτισμό,την τεχνολογία, την πρόοδο, την \”πράσινη\” αναρχία εναντίον της \”κόκκινης\” αναρχίας κλπ., μένουμε με την εντύπωση πως η κριτική στον πολιτισμό ανέκυψε μόλις πρόσφατα εντός της αναρχικής και επαναστατικής σκέψης. Όμως αυτή η εντύπωση είναι λανθασμένη και επιζήμια για εμάς που έχουμε μια επαναστατική αντιπολιτισμική θεώρηση.

Στην πραγματικότητα, η επαναστατική αμφισβήτηση του πολιτισμού, της τεχνολογίας και της προόδου μπορεί να εντοπιστεί σε όλη την ιστορία της σύγχρονης επαναστατικής σκέψης. Ο Κάρολος Φουριέ πρόταξε την σοσιαλιστική ουτοπική \”Αρμονία\” του, ενάντια στη δυσαρμονία του \”Πολιτισμού\”. Ένας αριθμός από τους πιο ριζοσπάστες Ρομαντικούς (Μπλέικ, Μπάιρον, Σέλλευ μεταξύ άλλων) ήταν διακριτά δύσπιστοι προς τη βιομηχανοποίηση και την ωφελιμιστική λογική.

Μπορούμε όμως να φέρουμε τα πράγματα πιο κοντά σε μας, μελετώντας τους αναρχικούς του 19ου αιώνα.  Σίγουρα ο Μπακούνιν δεν είχε πρόβλημα με την βιομηχανική τεχνολογία. Παρ\’ όλο που δε συμμεριζόταν τη, σχεδόν μυθική, πίστη του Μαρξ  στη δυνατότητα της βιομηχανικής ανάπτυξης να δημιουργήσει την τεχνική βάση για τον παγκόσμιο κομμουνισμό, ούτε αυτός έβλεπε κάτι εγγενώς εξουσιαστικό στη δομή των βιομηχανικών συστημάτων. Στην πραγματικότητα η σύλληψη του σύμφωνα με την οποία οι εργάτες θα έπαιρναν στα χέρια τους την οργάνωση της κοινωνίας μέσω των δικό τους οικονομικών και βιομηχανικών οργανώσεων, έμελλε τελικά να γίνει η βάση του αναρχοσυνδικαλισμού. (Αυτή η εξέλιξη, όμως, βασίστηκε σε μία παρεξήγηση αφού ο Μπακούνιν δήλωσε καθαρά πως μια τέτοια οργάνωση δε θα μπορούσε  να αναπτυχθεί σε μια ιδεολογική βάση έξω από τον άμεσο αγώνα των εργατών, αλλά είναι μάλλον κάτι που οι εργάτες θα ανέπτυσσαν για τους εαυτούς τους, στην πορεία των αγώνων τους. Για αυτό το λόγο δεν πρότεινε κάποια συγκεκριμένη μορφή για αυτήν.) Παρ\’ όλα αυτά, οι εκκλήσεις του Μπακούνιν στην \”απελευθέρωση των μοχθηρών παθών\”  των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευομένων φάνηκαν σε πολλούς από τους πιο λογικούς επαναστάτες της εποχής σαν ένα βάρβαρο κάλεσμα για την καταστροφή του πολιτισμού. Και ο ίδιος ο Μπακούνιν όντως μίλησε για \”την απόλυτη καταστροφή του αστικού πολιτισμού\” μαζί με \”την καταστροφή όλων των Κρατών\” και \”την ελεύθερη και αυθόρμητη οργάνωση από τα κάτω προς τα πάνω μέσω των ελεύθερων ενώσεων.\” Όμως ο Γάλλος Ερνέστ Καρντερουά, σύγχρονος του Μπακούνιν, έθετε λιγότερους όρους για την απόρριψη του πολιτισμού. Λέει απλά: \” Μέσα στον πολιτισμό, φυτοζωώ· δεν είμαι ούτε ευτυχισμένος, ούτε ελεύθερος· γιατί λοιπόν θα πρέπει να επιθυμώ τη διατήρηση αυτής της αυτοκτονικής τάξης; Δεν υπάρχει πια τίποτα να διατηρηθεί από αυτό, από το οποίο υποφέρει η γη.\” Έτσι εκείνος, μαζί με το Ντεζάκ και άλλους επαναστάτες της εποχής, κάνει έκκληση στο πνεύμα της βαρβαρότητας να δώσει ένα τέλος στον πολιτισμό της κυριαρχίας.

Βέβαια, η πλειοψηφία των αναρχικών της εποχής, όπως και σήμερα, δεν αμφισβητούσε τον πολιτισμό, την τεχνολογία ή την πρόοδο. Το όραμα του Κροπότκιν για κομμουνιστικοποιημένα  \” Εργοστάσια, Χωράφια και Εργαστήρια\” ή \” Ο Πραγματικός Πολιτισμός\” του Ιωσία Γουόρεν αναπόφευκτα έχουν μεγαλύτερη απήχηση σε αυτούς που δεν είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν το άγνωστο των αναρχικών κριτικών της βιομηχανοποίησης και του πολιτισμού που συχνά  δε προσφέρουν μια καθαρή εικόνα του κόσμου μετά την επαναστατική καταστροφή του πολιτισμού που μισούν.

Οι αρχές του 20ου αιώνα και ιδιαίτερα το μεγάλο σφαγείο, γνωστό ως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε μια μεγάλη ανατροπή αξιών. Η πίστη στο αστικό ιδανικό της προόδου διαβρώθηκε πέρα ως πέρα και η αμφισβήτηση του πολιτισμού αυτού καθαυτού ήταν ένα σημαντικό κομμάτι μια σειράς ριζοσπαστικών κινημάτων όπως ο ντανταϊσμός, ο ρώσικος αναρχο-φουτουρισμός και ο πρώιμος σουρεαλισμός. Αν οι περισσότεροι από τους πιο γνωστούς αναρχικούς (Μαλατέστα, Έμα Γκόλντμαν, Μάχνο κλπ.) συνέχιζαν να βλέπουν την πιθανότητα ενός απελευθερωμένου βιομηχανικού πολιτισμού, άλλοι λιγότερο γνωστοί αναρχικοί είχαν μία άλλη οπτική. Έτσι, περίπου το 1919, γράφει ο Bruno Filippi:

Ζηλεύω τους άγριους. Και θα τους φωνάξω με δυνατή φωνή: \”Σώστε τους εαυτούς σας, έρχεται ο πολιτισμός.\”

Μα φυσικά: ο αγαπητός πολιτισμός μας, για τον οποίον είμαστε τόσο περήφανοι. Εγκαταλείψαμε μια ελεύθερη και χαρούμενη ζωή στα δάση για αυτήν τη φρικιαστική ηθική και υλική σκλαβιά. Και είμαστε μανιακοί, νευρασθενικοί, αυτοκτονικοί.

Γιατί θα πρέπει να με νοιάζει που ο πολιτισμός έδωσε φτερά στην ανθρωπότητα για να μπορεί να βομβαρδίζει πόλεις, γιατί πρέπει να με νοιάζει που ξέρω κάθε άστρο του ουρανού και κάθε ποτάμι της γης;

{…}

Σήμερα ο έναστρος θόλος είναι ένα μολύβδινο πέπλο που μάταια προσπαθούμε να διαπεράσουμε· σήμερα δεν είναι πια άγνωστος αλλά δύσπιστος.

{…} Δε δίνω δεκάρα για την πρόοδό τους· θέλω μόνο να ζήσω και να απολαύσω.

Τώρα, θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Δεν αναφέρομαι σε αυτό το θέμα για να αποδείξω πως το σύγχρονο αντιπολιτισμικό ρεύμα έχει μια επίσημα αναγνωρισμένη αναρχική κληρονομιά. Αν η κριτική του για την πραγματικότητα που βιώνουμε είναι ακριβής, γιατί θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει αν εντάσσεται στο \”κάδρο\” της αναρχικής ορθοδοξίας; Ο Μπακούνιν και ο Καρντερουά, ο Μαλατέστα και ο Φιλίπι, όλοι οι αναρχικοί του παρελθόντος που έζησαν μέσα στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία όπως εκείνοι τον καταλάβαιναν, δεν προσπαθούσαν να δημιουργήσουν μια ιδεολογική ορθοδοξία. Συμμετείχαν στη διαδικασία δημιουργίας μιας επαναστατικής αναρχικής θεωρίας και πρακτικής, που θα ήταν μια συνεχής διαδικασία. Αυτή η διαδικασία συμπεριελάμβανε κριτικές του πολιτισμού, κριτικές της προόδου και κριτικές της τεχνολογίας (και συχνά στο παρελθόν αυτές οι κριτικές δεν ήταν συνδεδεμένες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα, για παράδειγμα, ο Μπακούνιν να καλεί σε \” απόλυτη καταστροφή του αστικού πολιτισμού\” και παράλληλα να αγκαλιάζει την τεχνολογική ανάπτυξη και τη βιομηχανοποίηση και ο Μάρκους Γκράχαμ να μιλά για την καταστροφή της \”μηχανής\” για χάρη ενός μη-μηχανοποιημένου πολιτισμού). Ζούμε σε διαφορετικούς καιρούς. Τα λόγια του Μπακούνιν και του Καρντερουά, του Μαλατέστα και του Ρέντσο Νοβατόρε ή οποιουδήποτε αναρχικού συγγραφέα του παρελθόντος δε μπορούν να εκληφθούν ως ένα πρόγραμμα ή ένα δόγμα που πρέπει να ακολουθήσουμε.  Μάλλον δημιουργούν ένα οπλοστάσιο για να λεηλατήσουμε.  Και ανάμεσα στα όπλα αυτού του οπλοστασίου υπάρχουν κ βάρβαροι πολιορκητικοί κριοί που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ενάντια στα τείχη του πολιτισμού, του μύθου της προόδου και του εδώ και καιρό αποδεδειγμένα λανθασμένου μύθου σύμφωνα με τον οποίο η τεχνολογία μπορεί να μας σώσει από τις συμφορές μας.

Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίον η τεχνολογία έχει σίγουρα ξεφύγει από τον έλεγχο. Καθώς η μία καταστροφή διαδέχεται την άλλη, τα επονομαζόμενα \”ανθρώπινα\” τοπία γίνονται όλο και περισσότερο ελεγχόμενα και μηχανοποιημένα και οι άνθρωποι συμβιβάζονται όλο και περισσότερο με τους ρόλους τους ως γρανάζια της κοινωνικής μηχανής. Ιστορικά, το νήμα που διατρέχει ότι καλύτερο υπάρχει στο αναρχικό κίνημα δεν ήταν η πίστη στον πολιτισμό ή στην τεχνολογία ή στην πρόοδο, αλλά η επιθυμία κάθε άτομο να είναι ελεύθερο να δημιουργήσει τη ζωή του/της όπως αυτός/η θέλει μέσα από ελεύθερες ενώσεις, με άλλα λόγια η ατομική και συλλογική αναδιανομή της ζωής. Και αυτή η επιθυμία είναι αυτό που κινητοποιεί τον αναρχικό αγώνα ακόμα και σήμερα. Είναι για μένα ξεκάθαρο πως το τεχνολογικό σύστημα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δικτύου κυριαρχίας. Έχει αναπτυχθεί για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αφεντικών αυτού του κόσμου. Ένας βασικός σκοπός των μεγάλου εύρους τεχνολογικών συστημάτων είναι η συντήρηση και η επέκταση του κοινωνικού ελέγχου και αυτό απαιτεί ένα τεχνολογικό σύστημα που είναι σε μεγάλο βαθμό αυτο-συντηρούμενο, με την ελάχιστη ανθρώπινη παρέμβαση. Επομένως δημιουργείται μία καταστροφική δύναμη. Η αναγνώριση του γεγονότος πως η πρόοδος δεν έχει καμία έμφυτη σύνδεση με την ανθρώπινη απελευθέρωση είχε ήδη γίνει από πολλούς επαναστάτες από τα τέλη του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Σίγουρα η ιστορία του 20ου αιώνα θα έπρεπε να έχει ενισχύσει αυτήν την παραδοχή. Κοιτάζουμε έναν φυσικά, κοινωνικά και σωματικά κατεστραμμένο κόσμο, αποτέλεσμα όλων αυτών που έχουν αποκαλεστεί πρόοδος. Οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου δε μπορούν πλέον να επιθυμούν σοβαρά να πάρουν ένα κομμάτι από αυτήν τη σάπια πίτα ούτε να να την καταλάβουν και να την \”αυτοδιαχειριστούν\”. Η αναδιανομή της ζωής πρέπει αν έχει ένα άλλο νόημα στο σημερινό κόσμο. Υπό το φως των κοινωνικών μετασχηματισμών των τελευταίων δεκαετιών, μου φαίνεται πως οποιοδήποτε σοβαρό επαναστατικό αναρχικό κίνημα υπάρξει, θα πρέπει να αμφισβητήσει τη βιομηχανοποίηση και τον πολιτισμό ακριβώς επειδή οτιδήποτε λιγότερο θα μας στερήσει τα απαραίτητα εργαλεία για να πάρουμε πίσω τις ζωές μας.

Όμως η αντιπολιτισμική μου οπτική δεν είναι μια πριμιτιβιστική οπτική. Ενώ ενθαρρύνει όντως κάποιον να ερευνήσει τις προφανείς αναρχικές και κομμουνιστικές πτυχές κάποιων \”πρωτόγονων\” κουλτούρων, δε βασίζω την κριτική μου στη σύγκριση αυτών των κοινωνιών με τη σημερινή πραγματικότητα, άλλα στον τρόπο με τον οποίο όλοι οι διάφοροι οργανισμοί που συνθέτουν τον πολιτισμό δρουν μαζί, με σκοπό να μου κλέψουν τη ζωή και να την μετατρέψουν σε ένα εργαλείο κοινωνικής αναπαραγωγής και στο πως αυτοί μετατρέπουν την κοινωνική ζωή σε μια παραγωγική διαδικασία με σκοπό να διατηρούνται τα αφεντικά και η κοινωνική τάξη. Επομένως, είναι μια ουσιαστική επαναστατική προοπτική και θα χρησιμοποιώ οτιδήποτε από το οπλοστάσιο που ονομάζεται ιστορία της επαναστατικής σκέψης και πρακτικής, που μπορεί να ενισχύσει τον αγώνα μου. Οι \”πρωτόγονοι\” άνθρωποι είχαν συχνά ζήσει με αναρχικό και κομμουνιστικό τρόπο, άλλα δεν έχουν αυτήν την ιστορία επαναστατικού αγώνα από την οποία μπορούμε να λεηλατήσουμε οπλισμό για τον τωρινό μας αγώνα. Βέβαια, έχοντας πει τα παραπάνω, συνεχίζω να θεωρώ εκείνους τους αναρχοπριμιτιβιστές που αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα της επανάστασης και της ταξικής πάλης συντρόφους και πιθανούς συνενόχους.

Ο επαναστατικός αγώνας ενάντια στον πολιτισμό του ελέγχου και τους κέρδους που μας περιβάλλει, δε θα είναι η λογική προσπάθεια να καταλάβουμε τα μέσα παραγωγής. Οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου φαίνεται να καταλαβαίνουν πως κάτι τέτοιο δεν είναι πια μια απελευθερωτική επιλογή (αν ήταν ποτέ). Αν για τους περισσότερους δεν είναι ξεκάθαρο ποιος ή τι είναι ο εχθρός, οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν τίποτα να πουν με αυτούς που έχουν την εξουσία, επειδή δε μιλούν πια την ίδια γλώσσα. Εμείς, που έχουμε καταπιεστεί από αυτόν τον κόσμο, ξέρουμε πως δε μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτόν. Αν ονειρευόμαστε ένα διαφορετικό κόσμο, δε μπορούμε να εκφράσουμε αυτό το όνειρο , επειδή εκείνος ο κόσμος δε μας παρέχει τον τρόπο να το κάνουμε. Και κατά πάσα πιθανότητα πολλοί δεν ονειρεύονται πια. Νιώθουν απλά οργή για τη συνεχόμενη υποτίμηση της ύπαρξής τους. Έτσι αυτή η επανάσταση θα είναι όντως η απελευθέρωση των \”μοχθηρών παθών\” για τα οποία μίλησε ο Μπακούνιν, τα καταστρεπτικά πάθη που είναι η μόνη διέξοδος για μια ελεύθερη ύπαρξη.  Θα είναι ο ερχομός των βαρβάρων που προέβλεψαν ο Ντεζάκ και ο Καρντερουά. Και είναι ακριβώς τότε που οι άνθρωποι ξέρουν ότι δεν έχουν τίποτα να πουν  στους αφέντες τους και ίσως μάθουν να μιλούν μεταξύ τους.  Είναι ακριβώς τότε που οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι οι πιθανότητες αυτού του κόσμου δεν τους προσφέρουν τίποτα, ότι ίσως μάθουν να ονειρεύονται το αδύνατο. Αυτό το δίκτυο οργανισμών που κυριαρχεί τις ζωές μας, αυτός ο πολιτισμός, μετέτρεψε τον κόσμο μας σε μια τοξική φυλακή. Υπάρχουν τόσα που πρέπει να καταστραφούν ώστε να δημιουργηθεί η ελεύθερη ύπαρξη. Η εποχή των βαρβάρων είναι κοντά.

{…} Ας ξεχυθούν οι βάρβαροι. Ας ακονίσουν τα σπαθιά τους, ας ανεμίσουν τα τσεκούρια τους, ας επιτεθούν στους εχθρούς τους χωρίς έλεος. Ας πάρει το μίσος τη θέση της ανοχής, ας πάρει η οργή τη θέση της παραίτησης, ας πάρει η προσβολή τη θέση του σεβασμού. Ας περάσουν οι βαρβαρικές ορδές στην επίθεση, αυτόνομα, όπως αυτές ορίζουν. Και καμία βουλή, κανένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα, κανένα σουπερμάρκετ, κανένας στρατώνας, κανένα εργοστάσιο ας μη ξαναφυτρώσει μετά το πέρασμά τους. Αντιμέτωπος με το τσιμέντο που ορθώνεται για να χτυπήσει τον ουρανό και τη μόλυνση που τον βρομίζει,  θα μπορούσε κανείς να πει μαζί με τον Ντεζάκ πως \” Δεν είναι το σκοτάδι που θα φέρουν στον κόσμο οι βάρβαροι τούτη τη φορά, είναι το φως.\”-Crisso/Odoteo

Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο Vagabond Theorist

Τα αποσπάσματα του Bruno Filippi είναι από το έργο του \”Il Me Faut Vivre Ma Vie\”

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Χειρόγραφα από το απόλυτο – για την κατασταλτική επίθεση στις καταλήψεις…

Αναδημοσίευση από το indymedia. Κατεβάστε το pdf εδώ.

Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή βρίσκεται στη VillaAmalias, στη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, στην Δέλτα, στις φυλακές με τους αιχμάλωτους αναρχικούς…

Με τον καιρό να  ‘ναι κόντρα…

Μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με συνεχόμενες κατασταλτικές κινήσεις των κρατικών μηχανισμών απέναντι σε κατειλημμένους χώρους: από την εκκένωση της κατάληψης Δέλτα και τις εμπρηστικές επιθέσεις στην κατάληψη Apertus στο Αγρίνιο και Δράκα στην Κέρκυρα μέχρι τις πρόσφατες εκκενώσεις στην κατάληψη Villa Amalias, στέκι ΑΣΟΕΕ (από το οποίο κατασχέθηκε εξοπλισμός του κινηματικού ραδιοφωνικού σταθμού 98FM) και στην κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά στην Αθήνα. Κινήσεις σαν κι αυτές δεν είναι άγνωστες στα μάτια μας. Έχουμε ξαναδεί από κρατικούς και παρακρατικούς ρουφιάνους να προσπαθούν να εξαλείψουν τις εστίες αντίστασης, μας είναι γνώριμες οι στιγμές των διθυραμβικών διακηρύξεων τους για πάταξη του εσωτερικού εχθρού, έχουμε ξανακούσει τις στημένες αναλύσεις διασποράς φόβου των μμε, έχουμε ξαναδεί το γκλοπ του μπάτσου πάνω από τα κεφάλια μας.

Παρατηρούμε όμως μια ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση της καταστολής, αναλογική της όξυνσης της κοινωνικής έντασης από τον Δεκέμβρη του ’08. Την στιγμή που η ντόπια διαχείριση του καπιταλισμού επιχειρεί να βρει μια «διέξοδο» από την επερχόμενη κατάρρευσή του, επιχειρώντας να κερδίσει μερικές τελευταίες ανάσες, επιτίθεται σε ότι φοβάται ότι μπορεί να επιταχύνει αυτή τη διαδικασία. Σήμερα χτυπάει τους αναρχικούς, σε πρώτο χρόνο τις ομάδες άμεσης δράσης (την περίοδο 2010-11), σε δεύτερο χρόνο τις καταλήψεις και τα στέκια, όχι γιατί οι αναρχικοί σε όλες τις εκφάνσεις τους αποτελούν έναν άμεσο κίνδυνο αν ιδωθούν ως μια ξεκομμένη δύναμη απέναντι στην δύναμη του κράτους, αλλά πρώτα και κύρια γιατί αποτελούν πόλους που είναι σε θέση να συνθέσουν/συνδέσουν τους αιτηματικούς αγώνες και τις κατακερματισμένες κοινότητες σε ένα αντιθεσμικό, αντι-ιεραρχικό, αντικρατικό πλέγμα.

United we stand, divided we fall…

Είναι απόλυτα λογικό για το κράτος να προσπαθεί να διαχειριστεί τους υπηκόους του διαμέσω της διαίρεσής τους σε φαινομενικά ανταγωνιστικές μεταξύ τους ομάδες. Πέρα από τις χιλιάδες ταυτότητες και ρόλους που ο καθένας έχει μέσα στην κοινωνική μηχανή, ήρθανε νέες ταμπέλες με την ευθύνη να βαραίνει όλους μας, να διαχωρίσουν τον κόσμο του αγώνα. «Ειρηνικοί» και «βίαιοι» διαδηλωτές, «κινηματικοί» και «μπαχαλάκηδες», «καταληψίες» και «ένοπλοι» σηκώσαμε όλοι για παντιέρα την θεώρησή μας και ρίξαμε νερό στον κατασταλτικό μύλο. Χωρίς να παραγνωρίζουμε τις αντιφάσεις των κοινωνικών κομματιών αλλά και τις αντιφάσεις των κοινοτήτων μας και χωρίς να προσπερνάμε τον πλούτο και την διαφορετικότητα απόψεων και επιλογών, αν σ’ αυτόν τον πόλεμο θέλουμε να βγούμε νικητές, οφείλουμε να συντονίσουμε και να συναντήσουμε τα σώματα και τις σκέψεις μας. Μεταξύ μας αλλά και με τον κοινωνικό παλμό.

Να σπείρουμε παντού νησίδες ανομίας….

Δεν έχουμε κανένα λόγο να το κρύβουμε, έχουμε βαθιά ανάγκη να το επικοινωνήσουμε. Δρούμε πέρα και έξω από νόμους, δρούμε εναντίον τους και αγωνιζόμαστε για την κατάλυση τους, είμαστε άνομοι και άνομες, είμαστε αναρχικοί και αναρχικές. Ζούμε χρόνια κάτω από τους νόμους του κράτους, πιο ελαστικούς ή πιο σκληρούς από αυτούς τους οποίους υπέμειναν γενιές και γενιές ανθρώπων και έχουν οδηγήσει τον άνθρωπο και τη φύση στο σημείο που σήμερα βρισκόμαστε. Οι νόμοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αποτυπωμένη δυνατότητα των βασιλιάδων εχθές, των καπιταλιστών σήμερα να ελέγχουν τις ζωές μας και να απολαμβάνουν τα προνόμια τους, πάνω από τη δική μας σιωπή, πάνω από τους δικούς μας φόβους. Πιστεύουμε ότι η απελευθέρωση του φυσικού περιβάλλοντος και η χειραφέτηση του ανθρώπου θα έρθει όταν καταφέρουμε να αποτινάξουμε κάθε νόμο και κάθε σύμβαση, όταν καταφέρουμε να καθορίσουμε μόνοι μας, ατομικά και συλλογικά, την πορεία των ζωών μας. Και η συνθήκη αυτή είναι κάτι που ήδη βιώνουμε μέσα στις καταλήψεις, τα στέκια, τις αναρχικές ομάδες και τις επαναστατικές δομές, μια συνθήκη που δεν μένει παρά να εξαπλωθεί. Μια θεώρηση που συντηρεί το δίπολο της «αθωότητας» και της «ενοχής», που αντικατοπτρίζει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να επέλθει η τάξη και έχει οριστεί ως μια σαφής υποταγή στους νόμους και τις αξίες της εξουσιαστικής μηχανής  δεν μπορεί να επεξηγήσει το γιατί μαχόμαστε για τον αναρχικό απελευθερωτικό αγώνα.

Το μόνο που μπορεί να επεξηγήσει το γιατί επιλέξαμε να ζούμε και να δρούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, είναι τα ένστικτα και οι επιλογές μας, οι παρακαταθήκες που παραλάβαμε από όσους και όσες αγωνίστηκαν πριν από εμάς, μια λογική αντίδραση απέναντι στις αποπνικτικές συνθήκες που ζήσαμε. Στα σχολεία και στις σχολές που εκπαιδευτήκαμε, στα γραφεία και στα εργοστάσια που δουλέψαμε, στους άθλιους χώρους που πλήξαμε, που ψωνίσαμε, που «διασκεδάσαμε», στις προσταγές των δασκάλων, των παπάδων, των πολιτικών, των μπάτσων, των «κοινωνικών» πρέπει.

Κι αυτό το γιατί όλοι το βιώνουμε, δεν αντιδρούμε όμως όλοι και όλες με τον ίδιο τρόπο…

Ακόμα τουλάχιστον…

Χωρίς να το επιλέξουμε, βοηθώντας τον χρόνο όμως να φτάσει σε αυτό το σημείο με τις μικρές και μεγάλες μας αρνήσεις, βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι και επιστρέφουμε για να πάρουμε θέση, δίπλα- δίπλα και χωρίς φόβους πλέον, στην μητέρα των μαχών, αυτή τη μάχη που γέννησε όλες τις υπόλοιπες. Την πρώτη μάχη που δόθηκε, όταν για πρώτη φορά ο άνθρωπος επιβλήθηκε σε άλλον άνθρωπο και η μεταξύ τους σύγκρουση δεν μπορούσε να επιλυθεί παρά μόνο με βία.

Ή γουρούνι ή άνθρωπος…

Ή μαχητής της ελευθερίας ή δούλος…

Ας αναλογιστεί ο καθένας και η καθεμιά το μερίδιο που μας αναλογεί, την συνάντηση που οφείλουμε να έχουμε με όλους όσους συνειδητοποιούν την προσωρινότητα της συνθήκης δουλείας την οποία υπομένουμε και είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για να σπάσει η συνθήκη αυτή, την ενότητα και την αλληλεγγύη που οφείλουμε να δείξουμε για τις μέρες που έρχονται, το θάρρος και το θράσος που πρέπει να δείξουμε αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος, το όνειρο της ελευθερίας που οφείλουμε να κρατήσουμε σφιχτά για να μην παρασυρθεί από τη λήθη.

Οι αλύγιστοι αιχμάλωτοι αναρχικοί και επαναστάτες μέσα από τις φυλακές, οι αμετανόητοι καταληψίες της βίλλας αμαλίας, της Πατησίων και Σκαραμαγκά, της Δέλτα, οι νεκροί του αγώνα μας, οι φυγόδικοι σύντροφοι, μας αφήνουν μια σκυτάλη που πρέπει να παραλάβουμε, γιατί ο αγώνας αυτός έχει πολύ δρόμο ακόμα, μέχρι την έφοδο στον ουρανό.

Να τολμήσουμε

Να τολμήσουμε

Να συνεχίσουμε να τολμάμε…

 

ΟΙ ΕΚΚΕΝΩΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΣΑΡΚΑ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΡΚΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΜΑΣ.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΣΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ

                                            Χειρόγραφα από το απόλυτο/άνομες/χαοτικοί

Μαύρες Σημαίες

I.

Μαύρες σημαίες στον άνεμο

βαμμένες με αίμα και ήλιο

 Μαύρες σημαίες στον ήλιο

 κραυγή δόξας στον άνεμο

Πρέπει να επιστρέψουμε στις ρίζες μας. Να πιούμε από τις αρχαίες πηγές.

Πρέπει να επιστρέψουμε στον ηρωικό αναρχισμό, στην ατομική, βίαιη, ριψοκίνδυνη, ποιητική, εκκεντρική θρασύτητα.

Και πρέπει να επιστρέψουμε με κάθε κομμάτι του μοντέρνου μας ενστίκτου, κάθε κομμάτι της νέας μας αντίληψης περί ζωής και ομορφιάς, κάθε κομμάτι του υγιούς και διαυγή πεσιμισμού μας, ο οποίος δεν είναι αποκήρυξη ή ανικανότητα, αλλά ένα ευδόκιμο λουλούδι της υπερεκχειλίζουσας ζωής. Είμαστε οι αληθινοί νιχιλιστές της πραγματικότητας και οι πνευματικοί χτίστες ιδανικών κόσμων.

Είμαστε καταστροφικοί φιλόσοφοι και δημιουργικοί ποιητές.

 

Βαδίζουμε μες τη νύχτα

με έναν ήλιο στο νου μας

και με δύο τεράστια χρυσά άστρα

στα φλογερά μας μάτια

Βαδίζουμε…

 

II.

Αρκετά χρόνια πριν, όλοι οι βασιλιάδες της γης, όλοι οι τύραννοι του κόσμου πέρασαν το κατώφλι του χρόνου, και – γυρίζοντας την πλάτη τους την αυγή – κάλεσαν μεγαλόφωνα τα φαντάσματα του παρελθόντος, του σκοτεινού παρελθόντος!

Οι φωνές των τυράννων και των βασιλιάδων ενώθηκαν με τις βραχνές φωνές όλων των σπουδαίων τσιγκούνηδων του πνεύματος, της τέχνης, της σκέψης και της ιδέας! Και στο κάλεσμα της φωνής των τυράννων, των βασιλιάδων και των τσιγκούνηδων, φαντάσματα και στοιχειά αναστήθηκαν από τους τάφους τους και ήρθαν να χορέψουν ανάμεσα μας…

Το \’\’κράτος\’\’, η \’\’φυλή\’\’, η \’\’πατρίδα\’\’ ήταν μακάβρια σύννεφα καταιγίδας που καταλαμβάνουν τους ουρανούς, φρικαλέα στοιχειά που σκοτεινιάζουν τον ήλιο, μας πέταξαν πίσω στη σκοτεινή νύχτα των μακρινών μεσαιωνικών χρόνων.

ΙΙΙ.

Θάνατος!

Ποιός θυμάται ακόμα τον μακάβριο χορό του οδυνηρού και τερατώδους Θεού του πολέμου;

Ποιός θυμάται ακόμα τον πόλεμο;

Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε, αλλά πάνω σε αυτή την ταλαιπωρημένη αλλά ευγενή γη, γονιμοποιημένη με στείρα πτώματα, φουσκωμένη με άγονο αίμα, ούτε ένα ιδανικό, παρθένο λουλούδι, φτιαγμένο από πνευματικότητα και αγνότητα, δεν βλασταίνει σήμερα.

Όχι, τα λουλούδια που γεννήθηκαν τώρα πάνω στο ξερό χώμα αυτής της γης, τόσο άσκοπα λουσμένα στο αίμα, δεν είναι λουλούδια μιας ακμάζουσας ζωής, ικανά για σπουδαία ελπίδα, ρωμαλέο αγώνα, ακμαία σκέψη, είναι μάλλον λουλούδια θανάτου, γεννημένα στη σκιά, μεγαλωμένα στην οδύνη του ασυνείδητου, παρασυρμένο στον τυφώνα, που μεταφέρονται από το ρεύμα του ποταμού της λήθης…

Δεν είμαι αισθηματίας…αλλά έχω φριχτές μνήμες από τον πόλεμο.

Είναι ο λόγος που κατέληξα να μισώ και μετά να απεχθάνομαι τους ανθρώπους. Πριν να τους μισήσω και μετά να τους απεχθάνομαι, μάζεψα όλα τα δάκρυα της ανθρωπότητας στην καρδιά μου και κλείδωσα όλο τον πόνο του κόσμου στην αχανή σύνθεση του μυαλού μου…

Ακόμα και στο πνεύμα του μεγάλου Ζαρατούστρα – ο οποίος είναι ο πιο αληθινός εραστής του πολέμου και ο πιο ειλικρινής φίλος του πολεμιστή – πρέπει να προκλήθηκε φριχτή αηδία από αυτόν τον πόλεμο…

Πρέπει να του προκλήθηκε φριχτή αηδία, γιατί τον άκουσα να φωνάζει : \’\’Πρέπει να ψάξεις τον δικό σου εχθρό, να πολεμήσεις τον δικό σου πόλεμο και για τις δικές σου ιδέες!\’\’

Και αν η ιδέα σου υποκύψει, ας φωνάξει η εντιμότητα σου θριαμβευτικά.

Αλλά, αλίμονο! Το ηρωικό κήρυγμα του μεγάλου απελευθερωτή δεν βγήκε σε τίποτα!

Το ανθρώπινο κοπάδι δεν ήξερε πως να εξαλείψει τους δικούς του εχθρούς ή να πολεμήσει τον δικό του πόλεμο για τις δικές του ιδέες. (Το κοπάδι δεν έχει καμία ιδέα σχετικά με τον δικό του!)

Και χωρίς να ξέρει τις δικές του ιδέες που θα μπορούσε να τις κάνει να θριαμβεύσουν, ο Άβελ πέθανε στα χέρια του Κάιν για ακόμα μια φορά.

Είχε καλεστεί για να πεθάνει, και πήγε, όπως πάντα. Έτσι!

Χωρίς να ξέρει πως να πει είτε Ναι είτε Όχι! Πηγαίνει σαν δειλός, σαν ρομπότ, όπως πάντα.

Αν είχε τουλάχιστον την ικανότητα να πει το Ναι της ενθουσιώδους υποταγής – Αν δεν είχε την ηρωική δύναμη να δηλώσει το τιτάνιο Όχι της τραγικής άρνησης – θα είχε εν τέλει δείξει ότι πίστευε στον \’\’σκοπό\’\’ για τον οποίο πέθανε, πολεμώντας…

Αλλά δεν ήξερε πως να πει ναι ή όχι!

Πήγε!

Σαν δειλός, όπως πάντα!

Έτσι…

Και όταν έφυγε, πήγε προς τον θάνατο.

Πήγε προς τον θάνατο χωρίς να ξέρει γιατί.

Όπως πάντα!

Και ο θάνατος δεν περίμενε…

Ήρθε!…

Ήρθε και χόρεψε.

Χόρεψε και γέλασε!

Για πέντε μακρά χρόνια…

Γέλασε και χόρεψε πάνω από τα λασπωμένα χαρακώματα των πατρίδων όλου του κόσμου.

Ένα μακάβριο χορό!

Ω, πόσο ηλίθιος και κακόγουστος – πόσο άγριος και κτηνώδης – είναι αυτός ο θάνατος που χορεύει χωρίς τα φτερά μιας ιδέας στην πλάτη του.

Χωρίς μια βίαιη ιδέα που συνθλίβει και καταστρέφει.

Χωρίς μια καρποφόρα ιδέα που παράγει και δημιουργεί.

Τι ηλίθιο και φοβερό πράγμα το να πεθαίνουν σαν δειλοί, χωρίς να ξέρουν το γιατί.

Τον είδαμε – καθώς χόρευε – τον θάνατο.

Ήταν ένας μαύρος θάνατος, θαμπός, χωρίς ούτε ένα ίχνος διαφάνειας φωτός.

Ήταν ένας θάνατος χωρίς φτερά!…

Πόσο άσχημος και κακόγουστος ήταν.

Πόσο αδέξιος ήταν ο χορός του!

Και πως θέριζε – χορεύοντας – όλους τους περιττούς, αυτούς από τους οποίους υπήρχαν και άλλοι!

Αυτούς για τους οποίους – λέει ο σπουδαίος απελευθερωτής – ιδρύθηκε το κράτος.

Αλλά, αλίμονο, δεν θέρισε μόνο αυτούς…

Ναι! ο θάνατος για να εκδικηθεί το κράτος θέρισε αυτούς που δεν ήταν άχρηστοι, αυτούς που ήταν απαραίτητοι…

Επίσης θέρισε αυτούς των οποίων η ζωή ήταν ένα βαθυστόχαστο ποίημα όπου η εξευγενισμένη θλίψη τραγουδούσε ένα παιχνιδιάρικο ρεφραίν…

Αλλά για αυτούς, από τους οποίους δεν υπήρχαν περισσότεροι, αυτούς που δεν ήταν περιττοί, αυτούς που έπεσαν φωνάζοντας το αντάρτικο και ρωμαλέο τιτάνιο ΟΧΙ! : για αυτούς θα παρθεί εκδίκηση.

Θα εκδικηθούμε για αυτούς!

Θα εκδικηθούμε για αυτούς γιατί ήταν αδέρφια μας, γιατί πέθαναν με άστρα στα μάτια τους, γιατί καθώς πέθαιναν, ήπιαν τον ήλιο.

Τον ήλιο του Ονείρου.

Τον ήλιο της Μάχης.

Τον ήλιο της Ζωής.

Τον ήλιο της Ιδέας!

 

IV.

Ο πόλεμος!…

Τι ανανέωσε ο πόλεμος;

Που είναι η ηρωική μεταμόρφωση του πνεύματος;

Που έχουν κρεμαστεί οι φωσφορίζουσες δέλτους των νέων ανθρώπινων αξιών;

Σε ποιόν ιερό ναό έχουν τον θαυμαστό χρυσό αμφορέα, που περιέχει τις φλεγόμενες καρδιές των δημιουργικών ιδιοφυών και κυρίαρχων ηρώων, που οι μανιακοί υποστηριχτές του πολέμου υποσχέθηκαν;

Πού λάμπει ο μεγαλόπρεπος ήλιος της σπουδαίας νέας πηγής;

Τρομερά ποτάμια αίματος ξέπλυναν όλη την πρασινάδα στον κόσμο και πήγαν αλυχτώντας σε όλα τα μονοπάτια της γης.

Τρομακτικοί χείμαρροι δακρύων έκαναν το σπαραξικάρδιο, αγωνιώδες θρηνολόγημα τους να ηχήσει μέσα από τους πιο σκοτεινούς, πιο απόμερους στροβίλους των ηπείρων όλου του κόσμου.

Βουνά ανθρώπινων οστών και σάρκα σάπιζαν παντού στην λάσπη και φώναζαν παντού στον ήλιο.

Αλλά τίποτα δεν άλλαξε – ήταν άσκοπο!

Η γεμάτη σκουλήκια κοιλιά της μπουρζουαζίας απλά ρεύεται μέχρι κορεσμού! Και αυτή των προλετάριων κραυγάζει από την υπερβολική πείνα!

Αρκετά!

Αν με τον Χριστό και τον χριστιανισμό, το ανθρώπινο πνεύμα ήταν περιορισμένο στο ψυχρό και άδειο κενό της μετά θάνατον ζωής, με τον Καρλ Μαρξ και τον σοσιαλισμό, αναγκάστηκε να κατέβει στο επίπεδο των εντέρων…

Ο βρυχηθμός που ήχησε ανά τον κόσμο μετά τον πόλεμο, ταρακουνώντας την ανθρωπότητα, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από έναν βρυχηθμό του στομαχιού που ο σοσιαλισμός πρόδωσε, σύντριψε, κατέπνιξε  στραγγάλισε, μόλις παρατήρησε ότι αυτός ο βρυχηθμός άρχισε να παίρνει ως ένα μέρος το χρώμα ενός ιδανικού περιεχομένου…

Αυτή η υπέρτατη, ανώνυμη δειλία χρησιμοποίησε, την πιο σκοτεινή, ζοφερή, πιο οδυνηρή αντίδραση, που γεννήθηκε και μεγάλωσε τρομαχτικά.

Ήταν λογικό – φυσικό – θανάσιμο!

Ήταν ανθρώπινο…

 

V.

Οι καιροί μας – παρά τα κενά και αντικρουόμενα φαινόμενα τους– κείτονται ήδη στα τέσσερα υπό τους βαριούς τροχούς μιας νέας Ιστορίας.

Η κτηνώδης ηθική του μπάσταρδου χριστιανικού – φιλελεύθερου – μπουρζουάδικου – πληβείου πολιτισμού μας, πηγαίνει προς τη δύση του…

Η κάλπικη κοινωνική μας οργάνωση καταρρέει θανάσιμα – αμείλικτα!

Το φασιστικό φαινόμενο είναι η πιο σίγουρη, αναμφισβήτητη απόδειξη για αυτό.

Στην Ιταλία όπως και αλλού…

Για να αποδειχθεί, το μόνο που έχει να κάνει κάποιος είναι να γυρίσει πίσω τον χρόνο και να ρωτήσει την ιστορία. Αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι απαραίτητο! Το παρόν μιλάει αρκετά εύγλωττα…

Ο φασισμός δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα σκληρό, νευρικόσπασμό μιας παρακμάζουσας κοινωνίας που πνίγεται τραγικά στον βάλτο του ψεύδους της.

Επειδή αυτός – ο φασισμός – όντως γιορτάζει τις βακχικές εκδηλώσεις του με φλεγόμενες πυρές και μοχθηρά όργια αίματος, αλλά το μουντό τριζοβόλημα της πελιδνής φωτιάς του, δεν βγάζει ούτε μία σπίθα ζωηρής καινοτόμας πνευματικότητας. Εν τω μεταξύ, ας μεταμορφωθεί το αίμα που χύνει σε κρασί, που εμείς – οι προάγγελοι του καιρού – συλλέγουμε σιωπηλά σε κόκκινα δισκοπότηρα μίσους, τοποθετώντας τα στην άκρη ως το ηρωικό ποτό που θα περάσει στα παιδιά της νύχτας και του πόνου στην θανάσιμη «κοινωνία» της σπουδαίας εξέγερσης.

Θα πάρουμε αυτά τα αδέρφια μας από το χέρι για να βαδίσουμε μαζί και να σκαρφαλώσουμε μαζί προς νέες πνευματικές χαραυγές, προς νέα Σέλα ζωής, προς νέες κατακτήσεις της σκέψης, προς νέες γιορτές φωτός, νέα ηλιακά μεσημέρια.

Επειδή είμαστε εραστές του απελευθερωτικού αγώνα.

Είμαστε τα παιδιά της θλίψης που ανυψώνεται και της σκέψης που δημιουργεί.

Είμαστε ακούραστοι αλήτες.

Οι πιο τολμηροί σε κάθε προσπάθεια. Οι εκμαυλιστές της κάθε δοκιμασίας.

Και η ζωή είναι μια \’\’δοκιμασία\’\’! Ένα βασανιστήριο! Μια τραγική πτήση. – Μια φευγαλέα στιγμή!

 

VI.

Η θέληση μας είναι ηρωική!

Θα τα ανακατέψουμε όλα σε μια αναμπουμπούλα μίσους στην καρδιά του κόσμου, και θα τα μετατρέψουμε όλα σε μια θύελλα της αβύσσου.

Σε έναν τυφώνα των κορυφών.

Σε φωνές του μυαλού.

Σε κραυγές ελευθερίας!

Γιορτάζοντας τον κοινωνικό εσπερινό, θα προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε, πλήρως την ατομική ζωή, του ελεύθερου και σπουδαίου Εγώ.

Έτσι ώστε να μην θριαμβεύει πια η νύχτα.

Έτσι ώστε η σκιά να μην τυλίγεται πλέον γύρω μας.

Έτσι ώστε η ατελείωτη φωτιά του ήλιου να γίνει αιώνια και να διαιωνίζει την γιορτή του φωτός της πάνω στην ξηρά και στην θάλασσα!

Γιατί είμαστε φλογεροί ονειροπόλοι του αδύνατου, επικίνδυνοι κατακτητές των άστρων!

 

VII.

Ο φασισμός – παρά τις κενές και αντιθετικές εμφανίσεις του – είναι κάτι πάρα πολύ εφήμερο και αδύναμο για να εμποδίσει την ελεύθερη, αχαλίνωτη πορεία της αντάρτικης σκέψης που ξεχειλίζει και επεκτείνεται, σκάζοντας ορμητικά πέρα από κάθε εμπόδιο, και διαδίδεται μανιωδώς πέρα από κάθε όριο  – ως μια δυνατή, ζωογόνα, κινητήριος δύναμη – σέρνοντας πίσω από τα γιγαντιαία της βήματα την ρωμαλέα και τιτάνια δράση των σκληρών ανθρώπινων μυών.

Ο φασισμός είναι ανίκανος, γιατί είναι κτηνώδης δύναμη.

Είναι ύλη χωρίς πνεύμα.

Είναι σώμα χωρίς μυαλό.

Είναι νύχτα χωρίς αυγή!

Αυτός – ο φασισμός – είναι το άλλο πρόσωπο του σοσιαλισμού…

Είναι καθρέφτες δίχως φως. Δύο άδεια αστέρια!

Ο σοσιαλισμός είναι η αριθμητική – υλική – δύναμη που, δρώντας υπό τη σκιά ενός δόγματος, λύεται και διαλύεται μέσα σε ένα άθλιο πνευματικό \’\’όχι\’\’ που τον αδειάζει από κάθε ελευθερωμένη, θεληματική, ηρωική, ιδανική ευκαμψία. Ο φασισμός είναι το επιληπτικό παιδί του πνευματικού \’\’όχι\’\’ που έχει αποκτηνωθεί πασχίζοντας – μάταια – προς ένα χυδαίο υλικό \’\’ναι\’\’.

Στο πεδίο των ηθικών αξιών, είναι ίσοι. Ο φασισμός και ο σοσιαλισμός είναι δύο αντάξια αδέρφια. Ακόμα και αν ο τελευταίος αποκαλείται Άβελ και ο άλλος Κάιν. Ένα κοινό Όνειρο τους ενώνει. Και αυτό το όνειρο ονομάζεται εξουσία.

 

VIII.

Μαύρες σημαίες στον άνεμο

βαμμένες με αίμα και ήλιο

Μαύρες σημαίες στον ήλιο

κραυγές δόξας στον άνεμο

Ότι δεν έκανε και δεν μπορούσε να κάνει ο πόλεμος, η επανάσταση μπορεί και πρέπει να το κάνει!

 

Ω, μαύρες σημαίες φέρεται

στην αντάρτικη γροθιά ανθρώπου

καθώς εστιάζει το ατενές του βλέμμα έντονα

πέρα από το κυρίαρχο ψεύδος

φτερουγίζοντας στον ήλιο και στον άνεμο

φτερουγίζοντας στον άνεμο και στον ήλιο

η Νίκη χαμογελάει από απόσταση!

Από απόσταση – από απόσταση – από απόσταση!

Στην δόξα του ήλιου και του ανέμου!

 

ΙΧ.

Ο φασισμός και ο σοσιαλισμός είναι επίδεσμοι του χρόνου, επιβραδυντές του ανδραγαθήματος!

Είναι φανατικά κρυσταλλωμένα απολιθώματα που ο γεμάτος θέληση δυναμισμός – με τον οποίο ζωντανεύουμε την ιστορία καθώς περνάει – θα παρασύρει σε έναν κοινό τάφο των καιρών. – Επειδή στο πεδίο των πνευματικών και ηθικών αξιών οι δύο εχθροί είναι το ίδιο.

Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Και οι δύο στερούνται το φως της αιωνιότητας!

Μόνο οι σπουδαίοι αλήτες του πνεύματος – φορείς της μαύρης σημαίας – μπορούν να είναι το φωτεινό ζωογόνο υπομόχλιο της αιώνιας επανάστασης που σπρώχνει τον κόσμο μπροστά.

 

Χ.

H, γεμάτη θέληση, ψυχή μας είναι πολύμορφη…

Ο πύρινος  παλμός του ήλιου και τα τρεμάμενα ρίγη των άστρων την διαπερνάνε!

Είμαστε αντάρτες ποιητές και φιλόσοφοι της καταστροφής.

Είμαστε αναρχικοί.

Εικονοκλάστες!

Ατομικιστές

άθεοι,

νιχιλιστές!

Είμαστε οι φορείς των μαύρων σημαιών.

 

Βαδίζουμε μες τη νύχτα

Με έναν ήλιο στο μυαλό μας

και με δύο τεράστια χρυσά άστρα

να λάμπουν στα φλεγόμενα μάτια μας!

Συνεχίζουμε να βαδίζουμε!…

Και στο θέατρο της ανθρωπότητας, η θέση μας είναι στα άκρα αριστερά από όλες τις ακροαριστερές.

 

XI.

Πίσω από το γιγαντιαίο, μαύρο σύννεφο καταιγίδας που καλύπτει ακόμα τον ουρανό, αστράφτει ένα κόκκινο λυκόφως.

Ο τραγικός εορτασμός του κόκκινου εσπερινού πλησιάζει.

Η τελευταία μαύρη νύχτα θα γίνει κόκκινη απ’ το αίμα.

Από αίμα και φωτιά.

Γιατί το αίμα απαιτεί αίμα.

Είναι μια παλιά ιστορία…

Και τότε τα παιδιά μας – τα παιδιά της Αυγής – πρέπει να γεννηθούν από το αίμα και να σφυρηλατηθούν στη φωτιά.

Γιατί πρέπει να γεννηθούν νέες ατομικές ιδέες, πιο παρθένες και όμορφες, από τις μεγάλες κοινωνικές τραγωδίες, από την αναστάτωση νέων τυφώνων!

Και μόνο μέσα από τη μεγαλειώδη, φλογερή, αιματηρή καταστροφή, θα γεννηθεί ο πραγματικός, βαθυστόχαστος Αντίχριστος της ανθρωπότητας και της σκέψης. Γνήσιο τέκνο της γης και του ήλιου, ικανό να σκαρφαλώσει στις κορυφές και να κατέβει στις αβύσσους.

Γιατί ο Αντίχριστος είναι ο Αετός και το Φίδι.

Κατοικεί στις κορυφές και στα βάθη.

Αυτός – το πνεύμα του νέου ανθρώπου – θα περάσει μέσα από τα καπνισμένα ερείπια του παλιού, κατεστραμμένου κόσμου για να ανυψωθεί προς το μαγευτικό μυστήριο της επερχόμενης παρθένας αυγής.

Όμορφος και θαυμάσιος – θα σταθεί πάνω στο κατώφλι του νέου πρωινού διαποτισμένος με άνεμο, σπινθηροβολώντας την δύναμη της υπεράνθρωπης ομορφιάς του, λέγοντας στους διστακτικούς ανθρώπους : Προς τα μπρος, προς τα μπρος!

Ορμάμε πέρα από κάθε σύστημα

Ορμάμε πέρα από κάθε τύπο

Πετάμε προς την ύψιστη ελευθερία

Προς την ακραία Αναρχία!

 

XII.

Εμείς τα ελεύθερα πνεύματα – οι αλήτες της ιδέας – οι αθεϊστές της μοναξιάς – οι δαίμονες της αόρατης ερήμου.

Εμείς – τα φωτεινά τέρατα της νύχτας – έχουμε ήδη πάει στις κορυφές.

 

Βαδίζουμε μες τη νύχτα

Με έναν ήλιο στο μυαλό μας,

και δύο τεράστια χρυσά άστρα

να λάμπουν στα φλογερά μας μάτια!

 

Και – με μας – όλα πρέπει να οδηγηθούν στην ύψιστη τους συνέπεια.

Ακόμα και το μίσος.

Ακόμα και η βία.

Ακόμα και το \’\’έγκλημα\’\’ !

Γιατί το μίσος δίνει την δύναμη που τολμά.

Η βία και το \’\’έγκλημα\’\’ είναι οι ιδιοφυίες που καταστρέφουν και η ομορφιά που δημιουργεί.

Και θέλουμε να τολμήσουμε.

Να καταστρέψουμε – να ανανεώσουμε – να δημιουργήσουμε!

Επειδή όλα όσα είναι κατώτερα και χυδαία πρέπει να διαλυθούν και να καταστραφούν.

Μόνο ότι είναι σπουδαίο θα μείνει.

Γιατί ότι είναι σπουδαίο ανήκει στην ομορφιά.

Και η ζωή πρέπει να είναι όμορφη.

Ακόμα και στον πόνο.

 

Ακόμα και στον τυφώνα!…

 

XIII.

 

Έχουμε σκοτώσει το \’\’καθήκον\’\’ της αλληλεγγύης, έτσι ώστε η ελεύθερη λαγνεία μας για αυθόρμητο έρωτα και την εκούσια ιδιότητα του γονέα, να αποκτήσει μία ηρωική αξία στη ζωή.

Σκοτώσαμε τον οίκτο, γιατί είναι ένα κάλπικο χριστιανικό συναίσθημα και επειδή επιθυμούμε να δημιουργήσουμε τον ευγενή, άγνωστο γενναιόδωρο εγωισμό.

Στραγγαλίσαμε τα ψεύτικα κοινωνικά δικαιώματα – δημιουργών των ταπεινών, δειλών ζητιάνων – έτσι ώστε ο άνθρωπος να ξεθάψει το πιο βαθύ, το πιο μυστικό του \’\’Εγώ\’\’ για να βρει την δύναμη του Μοναδικού.

Γιατί το ξέρουμε οι ίδιοι.

Η ζωή είναι κουρασμένη με το να έχει υποανάπτυκτους εραστές.

Γιατί η γη είναι κουρασμένη με το να ποδοπατείται άσκοπα από τεράστιες ορδές από ηλίθια χριστιανικά ανθρωπάκια, που ψάλλουν και προσεύχονται.

Και τελικώς γιατί είμαστε και εμείς κουρασμένοι με αυτά τα ψόφια \’\’ αδέρφια\’\’ μας που είναι ανίκανα για ειρήνη ή πόλεμο. Κατώτερα στο μίσος και στην αγάπη.

Ναι! Είμαστε αηδιασμένοι και κουρασμένοι!

Η ανθρωπότητα πρέπει να ανανεωθεί.

Χρειαζόμαστε ένα επικό και βάρβαρο τραγούδι με νέους και παρθένους ήχους ζωής ανά τον κόσμο.

Είμαστε οι φορείς

φλογερών δούλων.

Είμαστε αυτοί που ανάβουν

τις πυρές που τριζοβολούν.

Η σημαία μας είναι μαύρη.

Ο δρόμος μας είναι το άπειρο

Και το ύψιστο ιδανικό μας

είναι η κορυφή και η άβυσσος.

 

Συνεχίζουμε να βαδίζουμε!…

 

Βαδίζουμε μες τη νύχτα

με έναν ήλιο στο μυαλό μας,

και δύο τεράστια χρυσά άστρα

λάμπουν στα φλεγόμενα μάτια μας!

 

Συνεχίζουμε να βαδίζουμε…

Και αν το όνειρο μας είναι μια ψευδαίσθηση;

 

Και αν οι αγώνες μας είναι άχρηστοι και μάταιοι; Και αν η ανανέωση της ανθρωπότητας είναι αδύνατον να επιτευχθεί;

 

Αχ, όχι! Θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε με τον ίδιο τρόπο.

 

Για την αξιοπρέπεια μας.

 

Για την αγάπη μας στις ιδέες μας.

 

Για την ελευθερία του πνεύματος μας.

 

Για το πάθος του μυαλού μας.

 

Για την αναγκαιότητα της ζωής μας.

 

Καλύτερα να πεθάνουμε ως ήρωες σε μια προσπάθεια απελευθέρωσης και αυτοανύψωσης, παρά να φυτοζωούμε ως αδύναμοι δειλοί σε αυτήν την σιχαμερή πραγματικότητα.

 

Ω μαύρες σημαίες,

ω μαύρα τρόπαια,

εμβλήματα και σύμβολα

της αιώνιας εξέγερσης.

 

Εσείς που είστε η ματωμένη απόδειξη όλης της ανθρώπινης αυθάδειας;

 

Εσείς που είστε οι καταστροφείς όλων των προκαταλήψεων;

 

Εσείς που είστε οι μοναδικοί αληθινοί εχθροί όλης της ανθρώπινης ντροπής – όλου του μοχθηρού ψεύδους!

 

Εσείς που τραγουδάτε την αιώνια εξέγερση, βουτηγμένοι στον πόνο και το αίμα!

 

Την γραπώνω μέσα στην δυνατή μου γροθιά

και στη μέση ανεμοθυελλών

την υψώνω στην δόξα του ήλιου.

Στην δόξα του ήλιου και του ανέμου…

Του ανέμου και του ήλιου και του φωτός.

Το «Μαύρες Σημαίες» είναι έργο του Ιταλού αναρχοατομικιστή επαναστάτη Renzo Novatore και εκδόθηκε στην αναρχική εφημερίδα Proletario (τεύχος 2), τον Ιούλιο του 1922.

Πηγή στα αγγλικά: Black Flags, The Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

 Επιμέλεια: Parabellum

Με ειλικρινή οίκτο

Στον «Γολιάρδο» * της Umanita Nova**

 «Σε χτυπώ χωρίς θυμό και μίσος, σαν χασάπης, όπως χτύπησε ο Μωυσής το βράχο!»

–Charles Baudelaire

   I.

Ω, καλέ «Γολιάρδε», έλα- έλα σε μένα!

Έλα να ακούσεις  τις μεγαλειώδεις αποστροφές της διεστραμμένης, καταραμένης μου λύρας.

Έλα και άκου το γέλιο της μελαγχολίας μου…

Τι φοβάσαι; Τι φοβάσαι;

Θα μπορούσες να φοβάσαι τις πελιδνές, κίτρινες φωτιές των θειούχων κολάσεών μου;

Θα μπορούσες να φοβάσαι τους μυστηριώδης ανέμους των συμβολικών μου κορυφών;

Δε με καταλαβαίνεις;

«Δε θα μπορούσα να είμαι η κάλπικη συγχορδία στην θεϊκή συμφωνία, εξαιτίας της καταναλίσκουσας ειρωνείας που με ταρακουνάει και με δαγκώνει;»

Αλλά εσύ, ποιος είσαι εσύ;

Θα μπορούσε να είσαι κάποιος διοπτροφόρος καθηγητής, ο οποίος έχει  παλιούς πολεμικούς-θεωρητικούς ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί μου;

Αλλά , ξέχνα το ω Γολιάρδε, ξέχνα τις αρχαίες λύπες και τα παλιά μαρτύρια που βασανίζουν την καρδιά σου. Σήμερα είναι η πνευματική μου πασχαλιάτικη γιορτή, το τραπέζι μου είναι στρωμένο…

Λοιπόν έλα- ω Γολιάρδε- στο τραπέζι μου, πιες και κάνε ησυχία!

II.

Είμαι μια «πηγή αλήθειας, μαύρη και αστραφτερή, όπου το πελιδνό αστέρι, ο ειρωνικός, διαβολικός φάρος, ο πυρσός της σατανικής γοητείας, η μοναδική δόξα και η άνεση – η συναίσθηση του κακού- τρεμοπαίζουν!»

Αλλά εσύ – ποιος είσαι εσύ;

«Για καλή τους τύχη, οι εργάτες δεν ξέρουν τον Baudelaire”. Τι είπες; έτσι είναι τα πράγματα αληθινέ Γολιάρδε; «Ζήτω η άγνοια και η Αναρχία. Θάνατο στη διανόηση, στη Σκέψη και στην Τέχνη». Αυτό εννοείς, αληθινέ Γολιάρδε;

Αλλά το «Γολιάρδος» δεν εκφράζει τους επαναστατημένους και έκλυτους μαθητές στο Μεσαίωνα;

Αχ, φτωχή, αλλόκοτη παρωδία!

Ω! λύπηση… λύπηση!

III.

Σίγουρος πως η καλή Umanita Nova θα δώσει άφεση αμαρτιών και πως η σεπτή Εστιάδα, της οποίας είστε οι γεμάτοι ζήλο ιερείς,  θα σας συγχωρέσει, εγώ , ο «διεστραμμένος και «καταραμένος» ποιητής , σας προσκαλώ στη θλιβερή, μελαγχολική μου όαση όπου άγνωστες πηγές αναβλύζουν ψυχρά.

Ω! Έλα, έλα!

Ο δαίμονάς μου κοιμάται πολύ σήμερα και το ίδιο κάνουν και οι αγνές μου Ερινύες.

Έλα, έλα…

Θα σου δείξω τα πιο αγνά άνθη του κακού στον ανθρώπινο κήπο της καρδιάς μου, κάτω από τον καρποφόρο ήλιο της βασανισμένης μου ψυχής. Είναι ανθοί οίκτου και θλίψης, είναι τριαντάφυλλα αίματος και αγάπης, είναι ρίγη και δάκρυα.

Δάκρυα σαρκός και ρίγη του ιδανικού – μουσική της επίμονης ζωής, πτήσεις πνευματικότητας…

Ω, έλα, έλα…

Σήμερα, μες την κόλασή μου, υπάρχει παράδεισος – έλα, ω Γολιάρδε, ήρθε η ώρα!

IV.

Εδώ είναι η «κατατρεγμένη Γυναίκα» της οποίας την πονεμένη ομορφιά τραγούδησα καλλιτεχνικά – αναρχικά, ανθρώπινα, συναισθηματικά –, της οποίας το βασανισμένο μυαλό ανύψωσα – σε τραγούδι. Κοίτα την, κοίτα την. Τη βλέπεις, ω Γολιάρδε;

Την ακούς;

Κοίτα! Εκεί είναι οι μοναδικοί «ξαπλωμένοι στην άμμο, σαν ένα σκεπτικό πλήθος, που στρέφουν το βλέμμα τους προς τον ορεινό ορίζοντα», και οι άλλοι είναι «βαθιά στο δάσος τραυλίζοντας τις αγάπες της δειλής παιδικής τους ηλικίας». Τους βλέπεις;

Παρατήρησε, ω Γολιάρδε, καθώς αυτοί «βαδίζουν ανάμεσα από τους βράχους γεμάτοι ψευδαισθήσεις»!  Εκεί είναι που ο Άγιος Αντώνιος είδε τα γυμνά κοκκινισμένα στήθη του πειρασμού του να ανυψώνονται ως λάβα…

Και μετά υπάρχουν αυτοί με «πυρετούς που ουρλιάζουν» που επικαλούνται το Βάκχο για να καταπνίξουν τις τύψεις τους, και άλλοι που «κρύβουν ένα καμτσίκι κάτω απ’ τα ρούχα τους» ώστε μετά – μέσα στο σκοτεινό δάσος και τις απομονωμένες νύχτες – «αναμιγνύουν τα κούφια λόγια της απόλαυσης με τα δάκρυα και τα βάσανά τους».
Και εγώ – ω, Γολιάρδε της Umanita Nova, που προσπάθησα ασυνείδητα να χλευάσω και να ειρωνευτώ αυτά που έγραψα και που εσύ δεν μπορούσες να καταλάβεις – ήθελα να τραγουδήσω για μία από αυτές τις «καταραμένες γυναίκες» – όλες οι γυναίκες είναι, υπό αυτήν την έννοια, λίγο ή πολύ «καταραμένες» – μία από αυτές που, σαν ποιητής, μπορεί να πει, «Ουρανοί, ξεσκισμένοι σαν ακτές, η περηφάνια μου αντικατοπτρίζεται πάνω σας».

« Τα πελώρια, πένθιμα σύννεφα σου είναι οι νεκρικές άμαξες  των ονείρων μου και το φέγγος σου είναι οι αντανακλάσεις της Κόλασης μέσα στην οποία η καρδιά μου οργιάζει».

V.

Ο Charles Baudelaire, ο άνθρωπος τον οποίο – «για καλή τους τύχη» – «οι εργάτες δεν τον ξέρουν». Ο θαυμάσιος ποιητής ο οποίος χωρίς τα πλούτη του U.A.I. στην τσέπη του, κατάφερε να μεθύσει με τις πιο εξαίσιες – αν και επικίνδυνες – βαθιές φωτεινές, εκλεπτυσμένες αισθήσεις. Η μοναδική ιδιοφυία του οποίου «τα μυστήρια μισάνοιχτα χείλη φάνταζαν να φυλάσσουν σαρκαστικά μυστικά». Ο παράξενος, καταραμένος, ισόθεος ποιητής που δεν του προκαλούσε τρόμο το να σκύψει στη λάσπη για να συλλέξει ανθρώπινα τα Άνθη του Κακού και να τα εξαγνίσει μέσα από την τραγική λάμψη της Τέχνης του, έτσι ώστε να τραγουδήσει αυτές τις «καταραμένες γυναίκες» πάνω από αυτό το τρεμάμενο τόξο της μαγικής του λύρας.

«Ω παρθένες, ω δαίμονες, ω τέρατα, ω μάρτυρες, σπουδαία πνεύματα, περιφρονητές της πραγματικότητας, διψασμένες για το άπειρο, αφοσιωμένες και Βάκχες, τώρα γεμάτες με κραυγές και δάκρυα, εσείς που το πνεύμα μου σας έχει ακολουθήσει στην κόλασή σας, φτωχές αδερφές, σας αγαπώ όπως συμμερίζομαι το σκοτεινό σας πόνο, την ανικανοποίητη δίψα σας και τις υδρίες  της αγάπης που γεμίζουν τις σπουδαίες σας καρδιές».

VI.

Και εγώ επίσης – σαν τον Baudelaire – πάνω απ’ τους σπουδαίους νεκρούς που αγαπώ στα κρυφά – επιθυμούσα – στις στήλες αυτής της εφημερίδας μας ,που φέρει την ενοχή να λέγεται  Proletario – να τραγουδήσω – ανθρώπινα και αναρχικά – την τραγωδία, τα δάκρυα, το γέλιο, το κλάμα, τον πόνο, τα βάσανα, το καλό, το κακό, την αμαρτία και την ελπίδα μιας από αυτές τις γυναίκες έτσι ώστε οι αναρχικοί θα ξέρουν ότι, αναμεταξύ μας, δεν είναι όλοι διατεθειμένοι να πετάξουν λάσπη και σκατά σε αυτούς που μέσα από μια υπερβολική δίψα για το άπειρο, έπεσαν ορμητικά στην άβυσσο  με τα μάτια τους καρφωμένα στον ουρανό και το μυαλό τους μεθυσμένο απ’ τα άστρα.

Και τα έγραψα όλα αυτά με μια πένα που είναι δικιά μου, με μια γλώσσα που είναι δικιά μου, με ένα στυλ που είναι αυθεντικό, που είναι δικό μου, και που καμία γολιαρδική – φτωχή γολιαρδική – ειρωνεία δεν θα μπορούσε να με κάνει να τα αλλάξω λοξοδρομώντας.

VII.

Κάποιος σύντροφος – γράφοντας προσωπικά σε έναν άλλο σύντροφο – μια φορά χαρακτήρισε το Renzo Novatore ως «τον Guido da Verona της Αναρχίας»***.
Δίχως να σταματήσω για να αντικρούσω τις κατηγορίες θα σας πω, ότι ο Guido da Verona έλεγε στους επικριτές  του: «Πείτε ότι θέλετε για μένα, εγώ πάντα θα σας δίνω ευωδιαστά τριαντάφυλλα… ακόμα και αν έχουν γεννηθεί στον πόνο, ακόμα και αν έχουν φυτρώσει στα δάκρυα».

VIII.

Σήμερα, η αναρχική μου καρδιά είναι γεμάτη με άπειρη καλοσύνη. Το φτερωτό μου μυαλό περιπλανιέται γύρω- γύρω,  μέσα στον ουρανό της ιδέας.

Το ελεύθερο πνεύμα μου χορεύει χαρούμενα στη θλιβερή όαση της μοναξιάς μου, όπου η μυστήρια μελαγχολία μου τραγουδάει.

Έλα, ω Γολιάρδε – έλα!

Σήμερα ο δαίμονάς μου κοιμάται, καθώς και οι Ερινύες μου…

Έλα πιες στις άγνωστες, παρθένες πηγές του απέραντου οίκτου μου…

Αύριο, τα σατανικά πλάσματα της ηφαιστειακής μου κόλασης θα μπορούσαν να ξυπνήσουν, και εγώ να είμαι μανιασμένος…

Ξέρεις; Είμαι ένας παράξενος, πολυσύνθετος άνθρωπος.

1. Ο Γολιάρδος ήταν ένας περιπλανώμενος κληρικός μαθητής στη Μεσαιωνική Ευρώπη που είχε την αρμοδιότητα του γλεντοκοπήματος, της ασυδοσίας και της δημιουργίας πρόστυχων και σατυρικών λατινικών τραγουδιών.

2. Η  εφημερίδα της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας.

3. O Guido da Verona (1881-1939) ήταν ποιητής και συγγραφέας ερωτικών νουβελών  που τελικά λόγω των έργων του διώχθηκε από τις φασιστικές αρχές και αυτοκτόνησε για να ξεφύγει το θάνατο απ’ τα χέρια τους.

Το «Με ειλικρινή οίκτο» είναι έργο του Ιταλού αναρχοατομικιστή επαναστάτη Renzo Novatore και εκδόθηκε στην αναρχική εφημερίδα Proletario (τεύχος 4) στις 15 Αυγούστου του 1922.

 

Πηγή στα αγγλικά: With sincere pity, The Anarchist Library, June 6 2011

Μετάφραση στα ελληνικά: Φυλακισμένα μέλη της  Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

Επιμέλεια: Parabellum

Περί πολέμου…

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα γίναμε μάρτυρες και δέκτες ενός οργανωμένου κατασταλτικού σχεδίου, που σε πρώτη φάση στοχεύει τους σημαντικότερους  κατειλημμένους χώρους στην Αθήνα. Αυτός ο σχεδιασμός βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, αλλά μπορούμε παρ\’ όλα αυτά να συνάγουμε κάποια συμπεράσματα από τα μέχρι τώρα γεγονότα.

Πρώτα από όλα είναι πλέον σαφές σε όλους ότι το υποκείμενο της καταστολής είναι πολύ συγκεκριμένο. Δεν είναι γενικά και αόριστα οι \”αγωνιζόμενοι\”, ο \”λαός\” κλπ. Στο στόχαστρο βρίσκεται ο αναρχικός χώρος σε όλο του το εύρος. Εκατοντάδες συλλήψεις συντρόφων, επιθέσεις στις δομές μας, δικαστικές διώξεις, τρομοκρατία, ο εχθρός χρησιμοποιεί κάθε μέσο που έχει στη διάθεση του για να εξουδετερώσει τον επαναστατικό αναρχικό χώρο.

Επίσης κοιτώντας κανείς ψύχραιμα τα γεγονότα, μπορεί να κατανοήσει το μέγεθος του εχθρικού σχεδιασμού και τη μεθοδικότητα που τον χαρακτηρίζει. Η εξουσία έχει διαμορφώσει ένα συμπαγές μπλοκ αντιδραστικών δυνάμεων που με ενορχηστρωτή το κράτος διεξάγει, ανοιχτά πλέον, πόλεμο. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως δεν πρόκειται απλά για ακόμα μία επιχείρηση κρατικής πολεμικής γυμναστικής. Πρόκειται για ένα σχέδιο που φαίνεται να έχει δουλευτεί καιρό, στο οποίο συμμετέχουν, με το δικό τους ρόλο και για τα δικά του οφέλη ο καθένας, δημοτικές και πανεπιστημιακές αρχές, το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο, τα ναζιστικά καθάρματα της Χ.Α., τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. και εκείνο κομμάτι της σιχαμερής μικροαστικής τάξης, που αποτελείται από τους μαγαζάτορες και ιδιοκτήτες κάθε είδους, του κέντρου της Αθήνας. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε και το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια, που είτε επικροτώντας από το τηλεκοντρόλ ή με την απάθεια τους, δίνουν την απαραίτητη κοινωνική συγκατάθεση στον αντίπαλο.  Στην ανάγκη αυτού του κομματιού της κοινωνίας για αίσθηση ασφάλειας και τάξης πατάει το όποιο σχέδιο εξόντωσης μας. Όσο για την αριστερά, κοινοβουλευτική και μη, δε χρειάζεται να ασχοληθούμε καν. Όσοι πέφτουν από τα σύννεφα, αρνούνται να καταλάβουν. Η Αριστερά είναι η επιτομή του τακτικισμού και του καιροσκοπισμού, είναι απλά μια διαφορετική, και καθόλου light, εκδοχή της εξουσίας. Επομένως κάνει αυτό που έκανε πάντα: πολιτική και μάλιστα με το βλέμμα στραμμένο στους εξουσιαστικούς θώκους.

Πρέπει να σταθούμε στην πολεμική διάσταση του θέματος. Γιατί αν δεν καταλάβουμε την πραγματικότητα που ζούμε δε μπορούμε να προχωρήσουμε στις αντι-αναλύσεις μας και στη χάραξη της στρατηγικής και της δράσης. Ο εχθρός έχει συγκροτηθεί σε στρατόπεδο. Έχει συγκεντρώσει αρκετές δυνάμεις και δοκιμάζει και εκτελεί πολεμικές στρατηγικές και πολεμικές επιχειρήσεις. Για αυτό το λόγο οι μπάτσοι και οι δικαστές, συνεπικουρούμενοι από τα μέσα προπαγάνδας του καθεστώτος (Μ.Μ.Ε.), βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή. Και δεν έχει φτάσει ακόμα στα όρια του. Οι δυνάμεις του και ο κάθε λογής οπλισμός του αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου. Επίσης και ο ίδιος ο σχεδιασμός του είναι ακόμα στην αρχή και δε θα τελειώσει με τις εκκενώσεις των καταλήψεων.

Ο αναρχικός χώρος είναι γενικά μουδιασμένος. Δεν πρέπει να παραγνωρίζονται οι διάφορες δράσεις στην επικράτεια της χώρας αλλά η αντίδραση του σαν σύνολο είναι κατώτερη των περιστάσεων. Δεν είναι ώρα να πούμε τι έφταιξε. Ας περιοριστούμε προς το παρόν στη διαπίστωση ότι οτιδήποτε δημιουργείς και δεν είσαι σε θέση να το υπερασπιστείς έμπρακτα, καταρρέει στην πρώτη καταιγίδα. Σημασία λοιπόν έχει τι κάνουμε τώρα. Ας ρίξουμε μια ψύχραιμη και ειλικρινή ματιά στα δεδομένα. Έχουμε εκατοντάδες υπόδικους, φυλακισμένους και φυγόδικους συντρόφους. Έχουμε τις εχθρικές δυνάμεις γύρω από τους χώρους μας. Έχουμε έναν αχανή, δύσκολο να οριστεί, \”χώρο\” με χρόνιες αδυναμίες σε πολλά ζητήματα. Έχουμε μια κοινωνία που στη συντριπτική της πλειοψηφία είναι αδιάφορη ή και εχθρική στις επαναστατικές ιδέες και πρακτικές. Τέλος έχουμε μια εσφαλμένη άποψη της αλληλεγγύης.

Η αναγκαιότητα απάντησης, αλλά και στην τελική αυτοάμυνας, από μεριάς αναρχικών, σπρώχνει σε λανθασμένες αντιλήψεις. Το ζήτημα δεν είναι να \”ενωθεί\” και να \”πράξει συλλογικά\” ο χώρος. Κάτι τέτοιο γνωρίζουμε πως είναι ευτυχώς αδύνατον λόγω της ίδιας του της ιδιοσυγκρασίας. Το ζήτημα είναι όλες οι τάσεις, όλες οι ομάδες, όλα τα άτομα να πάρουν θέση εδώ και τώρα στο επαναστατικό στρατόπεδο και κατ\’ επέκταση να πάρουν μέρος στο διεξαγόμενο πόλεμο. Δεν είναι απαραίτητη καμία \”σύνθεση\”, η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα δημιουργήσει εύθραυστα οικοδομήματα που κινδυνεύουν περισσότερο να διαλυθούν εκ των έσω παρά από τον αντίπαλο. Επομένως ας προχωρήσει η κάθε τάση, η κάθε συλλογικότητα και το κάθε άτομο με τις δικές του/της αναλύσεις και προτάγματα, τη δικιά του/της στρατηγική και να τα μετουσιώσει σε πράξη και άμεση δράση. Επίσης πρέπει να σταματήσει τουλάχιστον προς το παρόν το \”αλληθώρισμα\” προς την κοινωνία και τα άλλα φαντασιακά υποκείμενα αγώνα. Ακόμα και αν προσπεράσουμε την κοινωνική σαπίλα και δεχτούμε πως ένα  έστω μικρό κομμάτι μπορεί να ασπασθεί επαναστατικές ιδέες και πρακτικές, δεν υπάρχει ούτε ο απαραίτητος χρόνος ούτε η απαραίτητη σιγουριά επιτυχίας που σε αυτήν τη φάση είναι πράγματα απαραίτητα.

Κλείνοντας, να πούμε δύο πράγματα για την αλληλεγγύη και συγκεκριμένα για το μόνο είδος αλληλεγγύης που έχει σημασία, εκείνο της αλληλεγγύης μεταξύ των αναρχικών συντρόφων. Οι σύντροφοί μας που αιχμαλωτίζονται ή διώκονται από τον εχθρό για τις ιδέες και τις πράξεις τους δεν είναι απλά θύματα καταστολής. Είναι αιχμάλωτοι πολέμου. Όλοι τους. Η θυματοποίηση ας αφεθεί στο κλασικό παλαιάς κοπής μοτίβο του \”αγωνιστή της Αριστεράς\”. Επομένως η απλή έμπρακτη αλληλεγγύη (συλλογή τροφίμων, χρημάτων, ρουχισμού κ.α.) είναι μεν απαραίτητη αλλά ούσα στην ουσία της ανθρωπιστική, δεν είναι ολοκληρωμένη. Οφείλει να συνοδεύεται από έμπρακτες επιθέσεις στο καθεστώς. Έτσι περιέχει μέσα της όλη τη χαρά της εκδίκησης και της αντίστασης, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στους \”από μέσα\” και σκορπώντας φωτεινά χαμόγελα στα σκοτεινά μπουντρούμια και μίσος και φόβο στις εξουσιαστικές ορδές.

Οι αναρχικές καταλήψεις ήταν, είναι και θα είναι χώροι ανομίας και κέντρα ανωμαλίας,  καταφύγια του περήφανου εσωτερικού εχθρού.

Λευτεριά στους αναρχικούς διωκόμενους και στους αναρχικούς μαχητές των αντάρτικων ομάδων.

Μετωπική επίθεση για την εκμηδένιση του υπάρχοντος.