Κατανοώντας τον εξεγερσιακό αναρχισμό (πρώτο μέρος)

Όταν μιλάμε για τον εξεγερτικό αγώνα δεν θα πρέπει να μπερδεύουμε την εξεγερσιακή μέθοδο (η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί από οποιαδήποτε πολιτική δύναμη) με το εξεγερσιακό κίνημα που (συ)εμπλέκεται στον αναρχικό επαναστατικό αγώνα. Θα μιλήσουμε για το τελευταίο.

 Ενάντια σε τι πολεμάμε;

Ο επαναστατικός αναρχικός αγώνας είναι ένας κοινωνικός πόλεμος ενάντια σε οτιδήποτε καταστέλλει την ατομικότητα. Είναι ένας αγώνας που απελευθερώνει τον άνθρωπο από τις παλιές σχέσεις. Ένας αγώνας όπου κάποιο άτομο μπορεί να βιώσει νέες, ελεύθερες και άνευ όρων σχέσεις με άλλο κόσμο. Είναι ένας αγώνας που διαμορφώνει την προσωπικότητα. Βοηθάει ένα άτομο να βρει την απαραίτητη δύναμη για την ασυμβίβαστη υπεράσπιση των ενδιαφερόντων της. Μια νέα ζωή γεννιέται από αυτόν τον αγώνα. Αλλά κανένας μας δεν μπορεί να προβλέψει πως θα εξελιχθεί αυτή η νέα ζωή.

Ο επαναστατικός αναρχικός αγώνας είναι αυτάρκης. Δεν υπάρχει χώρος για ρεμβασμούς σχετικά με την φύση του μέλλοντος, γιατί ότι είναι καινούριο γεννάει κάθε φορά και μια άλλη μέθοδο καταπολέμησης των παλιών συνηθειών. Αυτός ο κοινωνικός πόλεμος μας κάνει να επανεξετάσουμε τις αναμεταξύ μας σχέσεις – και αυτή είναι η πιο σημαντική αλλαγή που πρέπει να γίνει.

 Επίθεση

Η επίθεση είναι το πρωτεύον χαρακτηριστικό του αναρχικού επαναστατικού αγώνα. Θα πρέπει να είναι συνεχής και ελεύθερη από συμβιβασμούς, μια επίθεση με την κάθε δυνατή ένταση. Μια επίθεση σε όλα όσα καταπιέζουν και ελέγχουν την ατομικότητα. Ένα άτομο θα αναγνωρίσει τους στόχους της επίθεσης του, γιατί αυτή ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον το πως καταπιέζεται η ατομικότητα της και το που να χτυπήσει για να απελευθερωθεί.

Η επίθεση είναι μια κοινωνική οπτική της ανθρώπινης ζωής. Είναι μια υπαρξιακή μάχη για καλύτερη ζωή. Είναι μια δράση που δημιουργεί νέα κοινωνικά περιβάλλοντα, όπου γεννιούνται νέες σχέσεις.

Μια επίθεση δεν καθορίζει συγκεκριμένες μεθόδους αγώνα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως εργαλεία σφραγίδα των εξεγερσιακών αναρχικών. Οι μέθοδοι για μια επίθεση μπορεί να ποικίλλουν και εξαρτώνται από το ίδιο το μαχόμενο άτομο, στις ικανότητες της, στις δυνάμεις και στον σκοπό της επίθεσης. Μπογιές, ιστοσελίδες, πέτρες, σφυριά, μολότοφ, τουφέκια και εκρηκτικά – όλα τα παραπάνω μπορούν να χρησιμοποιηθούν για μια επίθεση στο σύστημα. Ο όρος \’\’σύστημα\’\’ χρησιμοποιείται συχνά για να προσδιορίσει το κράτος και το κεφάλαιο. Αλλά προτείνω να τον επεκτείνουμε ώστε να συμπεριλαμβάνει τον ίδιο τον \’\’πολιτισμό\’\’. Γιατί  η ατομικότητα καταπιέζεται τόσο από την γραφειοκρατία και την τεχνολογία όσο από τις λειτουργίες της παραγωγής και τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Αν ήταν αρκετά αφοσιωμένος, ο κόσμος πιθανόν να κατέστρεφε όλα τα εργοστάσια κοντά στις πόλεις του, και θα του έπαιρνε μόλις λίγες μέρες. Μπορούμε να σαμποτάρουμε δρόμους και γέφυρες, ακόμα και να αποδιοργανώσουμε πλήρως τις αστικές υποδομές, αλλά η τωρινή κοινωνία θα δουλέψει σκληρά να ξαναχτίσει ότι έχουμε καταστρέψει. Έτσι είναι συνετό να χρησιμοποιούμε τον όρο \’\’πολιτισμός\’\’ στην ρητορική μας από τη στιγμή που περιλαμβάνει όλες τις οπτικές της ζωής μας, από την παραγωγή και την τεχνολογία στην κουλτούρα και την ψυχολογία.

Ρίχνοντας μια περαιτέρω ματιά στο κοινοτιστικό κίνημα που εξελίσσεται δραστικά στην μοντέρνα Ρωσία. Μπορεί να είναι κοσμικό, μπορεί να είναι θρησκευτικό ή οικολογικό, αλλά με κανένα τρόπο δεν μπορούμε να το αποκαλέσουμε αναρχικό ή επαναστατικό. Γιατί όλοι οι συμμετέχοντες αυτού του κινήματος αποδοκιμάζουν την κάθε επίθεση στον πολιτισμό. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο πολιτισμός επεκτείνεται συνεχώς ενάντια στην κοινωνική ζωή του κάθε ανθρώπου. Η ανάπτυξη του πολιτισμού είναι στην πραγματικότητα μια σειρά συνεχούς επέκτασης των συνόρων και η δημιουργία νέων μεθόδων επέκτασης. Οι αγροτικές περιοχές συνήθως έσφηζαν από ζωή, αλλά ο πολιτισμός τις κατάσχεσε και τις μετέτρεψε σε ερημιές. Δεν είναι ούτε επαναστατικό, ούτε αναρχικό το να επιστρέψεις ή να δραπετεύσεις σε τέτοια μέρη που έχουν ήδη ρημαχτεί από τον πολιτισμό (και όπου θα ξαναεπιστρέψει αργά ή γρήγορα, όταν ανακαλυφθούν νέες διαστάσεις για αποικισμό). Έτσι αν το κίνημα δεν συμπλέκεται σε συνεχή αντικοινωνική επίθεση στον πολιτισμό, αργά ή γρήγορα τα μέλη του θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν στις κυρίαρχες κοινωνικές συνθήκες ( το οποίο, στην πραγματικότητα, είναι ο τρόπος που ο πολιτισμός καταστρέφει τα δάση και τις ζωές των μικρών τοπικών κοινοτήτων).

Οπότε βλέπουμε δύο επιλογές : Επίθεση στον πολιτισμό και αντίσταση ή σταδιακή αφομοίωση και επιλογή συνεργασίας με αυτόν. Κανείς δεν μπορεί να ελπίζει πως θα παραμείνει ένας παθητικός θεατής ή ένας λιποτάκτης στον κοινωνικό πόλεμο. Πάντα υπάρχει μια πλευρά, το ζήτημα είναι, το που στέκεσαι.

 Αντικοινωνικός αγώνας

Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της επίθεσης που την καθορίζει ως αναρχική και ως επαναστατική είναι ο αντικοινωνικός αγώνας. Διότι οι ίδιες μέθοδοι που χρησιμοποιούνται από τους εξεγερσιακούς αναρχικούς μπορούν στην πραγματικότητα να χρησιμοποιηθούν για την καλυτέρευση του πολιτισμού και την περαιτέρω τεχνολογική ανάπτυξη.

Μια επίθεση στον πολιτισμό είναι αντικοινωνική. Οποιαδήποτε άλλη μορφή αγώνα και ακτιβισμού με αιτήματα για καλύτερη ζωή και άνετες συνθήκες διαβίωσης υπό τον πολιτισμό (κοινωνικός αγώνας) το μόνο που κάνει είναι, το τέρας που πολεμάμε να γίνεται πιο δυνατό και ανθεκτικό. Ο κοινωνικός αγώνας επισπεύδει την επέκταση του πολιτισμού ενάντια σε όλα όσα βρίσκονται ακόμα \’\’έξω\’\’ από αυτόν. Αν και ο ρατσισμός θεωρείται κερδοφόρος από τους εργοδότες, ο πολιτισμός θα λειτουργούσε ακόμα καλύτερα αν αυτή η πηγή κοινωνικής δυσφορίας αφαιρούταν. Και οι επιχειρήσεις, αν και δρουν με έναν τρόπο που περιγράφεται καλύτερα ως οικοκτονία,  θα θερίσουν περισσότερα κέρδη και θα αφήσουν τον πολιτισμό να διαρκέσει περισσότερο αν και απλώς αλλάξουν τις πρακτικές τους σε πιο \’\’οικολογικές\’\’. Ο ίδιος ο πολιτισμός ενδιαφέρεται πάρα πολύ για την κοινωνική σταθερότητα και την αφαίρεση της κάθε κοφτερής γωνίας. Για αυτό το λόγο ο πολιτισμός βασίζεται στον κοινωνικό αγώνα – γιατί αυτός ο αγώνας είναι στην πραγματικότητα τα μέσα της εξυγίανσης που βοηθούν στην καταπολέμηση των ξένων σωμάτων στον οργανισμό. Ξένα σώματα που δημιουργεί ο ίδιος ο πολιτισμός αλλά δεν μπορεί να τα καταστρέψει. Έτσι ο κοινωνικός αγώνας με τις επιθέσεις του είναι από την φύση του μια μορφή ειδικού κυττάρου που διατηρεί υγιή τον οργανισμό του πολιτισμού.

Ο επαναστατικός αναρχικός αγώνας δεν αναζητεί καλύτερες μορφές κοινωνικής αλληλεπίδρασης κάτω από τις τωρινές συνθήκες. Επιτιθόμαστε σε όλες τις ατομικές και κοινωνικές όψεις του πολιτισμού, στοχεύοντας στην απελευθέρωση του ανθρώπου μελλοντικά, στην ανεξάρτητη αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους. Μια ελεύθερη κοινωνία μπορεί να χτιστεί μόνο από ελεύθερα άτομα. Και αφήστε με να το επαναλάβω ακόμη μια φορά, είναι μέσα από τον ίδιο τον αγώνα που οι άνθρωποι γίνονται ελεύθεροι.

 Διαφωτισμός

Όσοι εμπλέκονται σε επιθέσεις στον πολιτισμό γίνονται σεσημασμένοι ως μέλη μιας αντικοινωνικής μειοψηφίας και όταν θα είναι η κατάλληλη στιγμή θα απομονωθούν από αυτή την κοινωνία. Έτσι, ο επαναστατικός αναρχικός αγώνας δεν μπορεί να εξαρτάται από τα νούμερα, αλλά πρέπει να βασιστεί περισσότερο στην ένταση και την δύναμη των αντιπολιτισμικών επιθέσεων. Ο ανθρώπινος τρόπος ζωής καθορίζεται από το περιβάλλον της. Όλες οι σκέψεις, τα πάθη και οι ιδέες γεννιούνται σύμφωνα με το κοινωνικό περιβάλλον. Όχι αντίστροφα. Γι\’ αυτό ο αναρχικός και επαναστατικός αγώνας στοχεύει στην ολοκληρωτική καταστροφή των κοινωνικών συνθηκών που καταπιέζουν την προσωπικότητα.

Μια ιδέα \’\’διαφωτισμού\’\’ είναι μια επικίνδυνη παρανόηση του κοινωνικού αγώνα. Είναι ένα όνειρο σχετικά με την μέρα που όλοι οι άνθρωποι θα καταλάβουν τελικά τον μοιραίο τρόπο ζωής που ζούσαν και θα ξεσηκωθούν ως ένα. Και αυτό θα είναι το ξεκίνημα ενός νέου τρόπου ζωής. Αυτές οι σκέψεις είναι αφελής.

Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Όσο υπάρχουν οι κοινωνικές συνθήκες που δίνουν μια μικρή εντύπωση σταθερότητας, ο κόσμος θα εκτιμά την σταθερότητα και δεν θα ξεσηκώνεται. Γι\’ αυτό ακριβώς η επίθεση κατανοείται ως πρωτεύον χαρακτηριστικό του αναρχικού επαναστατικού αγώνα : ένα άτομο που επιλέγει να επιτεθεί στον πολιτισμό πρέπει να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές συνθήκες που επιβάλλονται πάνω της. Κατά την διαδικασία θα πρέπει να δημιουργήσει νέες κοινωνικές συνθήκες. Και τότε είναι που γεννιούνται νέες ιδέες και σκέψεις. Η αντικοινωνική επίθεση είναι απαραίτητη για την αποσταθεροποίηση του συστήματος. Αυτό οδηγεί στο σπάσιμο της σταθερότητας που έχει γίνει τόσο οικεία. Οδηγεί στην αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων. Η υψηλή ένταση και η δύναμη των επιθέσεων θεωρούνται απαραίτητα για την παρεμπόδιση της επανακατασκευής του πολιτισμού. Πρέπει να φτάσουμε στο σημείο της μη επιστροφής.

Τα βιβλία και η streetart είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό στον αναρχικό επαναστατικό αγώνα από την απλή προπαγάνδα ή το πρότζεκτ του διαφωτισμού. Ο πολιτισμός ελέγχει την ροή της πληροφορίας. Στον μονοπωλημένο χώρο της στείρας πληροφορίας ο κόσμος σκέφτεται σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο, αλλά σε ένα γενικότερο πλαίσιο ελεύθερης ανταλλαγής πληροφοριών η κοσμοθεωρία τους θα αλλάξει. Έτσι τα βιβλία και η streetart μπορούν να θεωρηθούν άλλη μια μορφή επίθεσης στο μονοπώλιο του πληροφοριακού συστήματος. Πρέπει επίσης να αναφέρουμε τις πορείες και τις διαμαρτυρίες : είναι και αυτές μια μορφή πληροφοριακού αγώνα. Μια από τις μεθόδους διάδοσης πληροφοριών. Όταν συζητάμε τις προοπτικές των πορειών και των συλλαλητηρίων είναι σημαντικό να λάβουμε υπ\’ όψιν του τι είδους πληροφοριών θέλουμε να παρουσιάσουμε και πιο θα είναι το τίμημα αυτής της δράσης. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός είναι απλά ένας από τους πολλούς τρόπους της διάδοσης της αναρχικής αντιπληροφόρησης και την καταστροφή του κρατικού μονοπωλίου.

 Σαμποτάζ

Αλλά μια από τις πρωτεύον μεθόδους επίθεσης που αποτελεί τον κεντρικό μοχλό του αναρχικού επαναστατικού αγώνα για πολλές γενιές είναι το σαμποτάζ. Μιλάω για την άμεση καταστροφή των υποδομών του πολιτισμού. Είναι μια σημαντική πρακτική διότι οι υποδομές του πολιτισμού μας και οι κοινωνικές συνθήκες που ζούμε είναι εγγενής συνδεδεμένα. Και αν ένα άτομο δεν τα πάει καλά με κάτι και δεν θέλει να προσαρμοστεί στις κοινωνικές συνθήκες, θα πρέπει να επιτεθεί άμεσα στον πολιτισμό και τις υποδομές του.

Το σαμποτάζ είναι το κύριο όπλο μας στον κοινωνικό πόλεμο. Το σαμποτάζ σε όλες τις πτυχές του διατηρεί το γνώρισμα της επίθεσης, χωρίς μα έχει σημασία το πώς είναι \’\’κοινωνικά προσανατολισμένο\’\’, χωρίς να έχουν σημασία η ακριβής του μορφή ή τα εργαλεία του. Έτσι ένα σαμποτάζ μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε με μολότοφ, είτε με κόλλα. Η ακριβής επιλογή του όπλου εξαρτάται από την φαντασία και τις δυνατότητες των αναρχικών.

Οι πράξεις του σαμποτάζ διασφαλίζουν πως τα δόντια της αναρχικής αντίστασης παραμένουν κοφτερά : τα λόγια μας (που διαδίδουμε μέσα από εκδόσεις και διαμαρτυρίες δρόμων) αποκτούν επιπλέον καταστροφική δύναμη. Χωρίς το σαμποτάζ όλες οι απόπειρες αλλαγής του κόσμου θα ήταν μάταιες.

Το σαμποτάζ είναι ίσως η πιο επικίνδυνη μορφή κοινωνικού πολέμου για τον πολιτισμό. Γιατί ο πολιτισμός μπορεί πρόθυμα να θυσιάσει ανθρώπους, αλλά δεν μπορεί να θυσιάσει ιδιοκτησία. Τις πιο τρομερές πράξεις, κατά την διάρκεια της εξέγερσης των χωρικών στην Τσαρική Ρωσία, που φοβόντουσαν οι Ρώσοι γαιοκτήμονες ήταν όταν \’\’οι χωρικοί απελευθέρωναν τον κόκκινο κόκκορα\’\’. Μιλάμε για αποκεντρωμένες και χαοτικές πράξεις εμπρησμών, που ήταν μια δημοφιλής μέθοδος επίθεσης στις τάξεις των αριστοκρατών και των εμπόρων. Μια ανεξέλεγκτη διάδοση και επέκταση τέτοιων πράξεων θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα απρόβλεπτο μέλλον. Αλλά στην πραγματικότητα ο πολιτισμός αναγκάζεται συνεχώς να βρίσκει νέες πηγές ενέργειας έτσι ώστε να επισκευάζει ό,τι καταστρέφεται. Η βιομηχανική επανάσταση μπόρεσε να γίνει μόνο εξαιτίας της εισαγωγής της εύκολης πρόσβασης στο πετρέλαιο και τους γαιάνθρακες. Η τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη ήταν δυνατή εξαιτίας της υπερ – εκμετάλλευσης αρκετών γενεών εργατών. Έτσι κάθε καταστροφική πράξη που στοχεύει τον πολιτισμό και τις υποδομές του προκαλεί ένα οδυνηρό πλήγμα.

Κείμενο στα αγγλικά: fromrussiawithlove blog

Μετάφραση στα ελληνικά: Φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

Δίκη Σ.Π.Φ. – Ενημέρωση

 33η συνεδρίαση

Σήμερα εμφανίστηκε στο δικαστήριο ο επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής για να καταθέσει. Ο ίδιος είπε ότι υπηρετεί πολλά χρόνια στην Αντιτρομοκρατική και έχει μεγάλη εμπειρία σε τέτοιες υποθέσεις. Συγκεκριμένα ανέφερε πως ήταν ο επικεφαλής σε τρεις κατασταλτικές επιχειρήσεις εναντίον της Σ.Π.Φ.(έφοδος των ΕΚΑΜ στο Βόλο, συλλήψεις για όπλα σε Πειραιά και Νέα Σμύρνη, σύλληψη για την ένοπλη ληστεία σε τράπεζα της Πάρου). Απαντώντας σε ερωτήσεις, είπε πως η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς είναι μια οργάνωση που ανήκει όπως η ίδια δηλώνει ξεκάθαρα στον αναρχικό χώρο. Η Συνωμοσία στην αρχή της δράσης της (Ιανουάριος 2008) είχε απασχολήσει την Κρατική Ασφάλεια και στη συνέχεια (μετά την τοποθέτηση τεσσάρων αυτοσχέδιων εκρηκτικών-εμπρηστικών μηχανισμών σε ισάριθμους \”ιερούς ναούς\”-εκκλησίες) πέρασε στην έρευνα της Αντιτρομοκρατικής. Ο ίδιος είπε πως η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομα της, δηλαδή ένα δίκτυο πυρήνων που δρουν αυτόνομα. Όπως είπε όποιος συμφωνεί με τις αξίες της Συνωμοσίας μπορεί να οικειοποιηθεί το όνομα της και να συμμετάσχει στο δίκτυο της. Για τον επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής οι εννιά σύντροφοι της Συνωμοσίας που έχουν αναλάβει την ευθύνη (\”προς τιμήν τους\” όπως ανέφερε χαρακτηριστικά) αποτελούν τον σκληρό πυρήνα (\”είναι η μητέρα οργάνωση των υπόλοιπων πυρήνων\”). Τόσο στις πράξεις τους, όσο και στα κείμενα τους είναι συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι. Είπε χαρακτηριστικά \”πρόκειται για άτομα που δεν κρύβονται πίσω απ΄την ποινικοποίηση των φιλικών τους σχέσεων και δηλώνουν ότι είναι αμετανόητοι αντάρτες πόλεων\”. Ανέφερε ότι στη διάρκεια του αρχικού εντοπισμού του αυτοκινήτου που κινούνταν οι δύο σύντροφοι της Συνωμοσίας (οι οποίοι δεν ήταν τότε καταζητούμενοι) είχε σημάνει τότε γενικός συναγερμός στην Αντιτρομοκρατική (η οποία αριθμεί περίπου 600 άτομα) και συμμετείχαν δεκάδες στελέχη της υπηρεσίας εναλλασόμενα μεταξύ τους για να μη γίνουν αντιληπτά. Επισήμανε πως οι σύντροφοι της Συνωμοσίας λάμβαναν διαρκώς μέτρα αντιπαρακολούθησης (άλλαζαν συνεχώς μέσα μεταφοράς, πήγαιναν μεμονωμένα στα ραντεβού τους, παρείχε ο ένας στον άλλον υποστήριξη από απέναντι πεζοδρόμια, κοίταζαν διαρκώς πίσω τους, δεν χρησιμοποιούσαν κινητά τηλέφωνα κ.α.) και για αυτό αρκετές φορές η Αντιτρομοκρατική έχανε τα ίχνη τους. Όπως δήλωσε η υπηρεσία φρόντιζε ιδιαίτερα ώστε να αποφευχθεί η ένοπλη συμπλοκή κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης για αυτό δεν επενέβη αμέσως με τον εντοπισμό τους, αλλά καλέστηκαν μονάδες των ΕΚΑΜ που έκαναν νυχτερινή επιδρομή.

Κατά τα άλλα, ο επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής έλεγε και ξαναέλεγε πως ο εντοπισμός του \”ύποπτου\” αυτοκινήτου των συντρόφων ήταν \”τυχαίος\”, και πως όλα ξεκίνησαν από ανώνυμο τηλεφώνημα στο οποίο άγνωστος άνδρας ανέφερε ότι τα τρία καταζητούμενα μέλη της Συνωμοσίας διαμένουν προσωρινά στο Βόλο, και πως τους επισκέπτονται άλλοι δύο σύντροφοι που κινούνται με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Πρόκειται για μια γνωστή τακτική της Αντιτρομοκρατικής η αναφορά στα δήθεν ανώνυμα τηλεφωνήματα, για να μην αποκαλυφθεί το επιχειρησιακό modus operandi της υπηρεσίας για τον εντοπισμό συντρόφων του αναρχικού αντάρτικου πόλης. Όμως όπως ειπώθηκε από σύντροφο της Συνωμοσίας προς τον επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής \”αυτή την φορά είσαστε τυχεροί και μας συλλάβατε, την επόμενη δεν θα έχετε την τύχη με το μέρος σας\”. Το δικαστήριο διέκοψε και θα συνεχίσει την επόμενη Πέμπτη.

 32η συνεδρίαση

Στη συγκεκριμένη συνεδρία απουσίαζε ο βασικός μάρτυρας κατηγορίας, ο επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής ο οποίος οργάνωσε και συντόνισε την κατασταλτική επιχείρηση με την έφοδο των ΕΚΑΜ σε σπίτι-κρησφύγετο της Συνωμοσίας στο Βόλο. Η δίκη διεκόπη για τις 13 Μαρτίου.

Αλληλέγγυοι/ες στη Σ.Π.Φ.

Μισανθρωπικός Πεσιμισμός (δεύτερο μέρος)

Ο Φλομπέρ, στοιχειωμένος από το φάντασμα \” της ηλιθιότητας με τα χίλια πρόσωπα\” τη βρίσκει όπου και αν κοιτάξει. Βρίσκει, εναντίον της, καταφύγιο στις αγνές χαρές της τέχνης και της σκέψης. Είπε: \” Κατάλαβα κάτι σημαντικό: Για τους ανθρώπους της ράτσας μας η ευτυχία είναι μόνο στο χώρο των ιδεών και πουθενά αλλού.\” \”Από που προέρχεται η αδυναμία σου;\”  έγραψε σε ένα φίλο του. \”Είναι επειδή γνωρίζεις τον άνθρωπο; Τι σημασία έχει;  Δεν είναι αλήθεια. ότι μπορείς  να ορίσεις μια εξαίρετη γραμμή εσωτερικής άμυνας που σε κρατάει έναν ωκεανό μακριά από το γείτονά σου;\”.

Σε κάποιον με τον οποίον αλληλογραφούσε και παραπονιόταν πως είναι ανήσυχος και αηδιασμένος από όλα γύρω του: \”Υπάρχει ένα συναίσθημα,\” γράφει, \” ή μάλλον μια συνήθεια που φαίνεται ότι σου λείπει· το να διανοείσαι, η αγάπη για τη σκέψη. Θεώρησε τη ζωή, τα πάθη και τον εαυτό σου υποκείμενα διανοητικών ασκήσεων.\” Και πάλι: ¨\” Ο σκεπτικισμός δεν θα έχει καμιά πικρία, για θα σου φαίνεται πως παρακολουθείς την κωμωδία της ανθρωπότητας και θα σου φαίνεται πως η ιστορία διατρέχει το χρόνο μόνο για σένα\”.

Ο Taine οδηγήθηκε από τη μισανθρωπική οπτική του για την ανθρωπότητα σε μια στωική και ασκητική αντίληψη για τη ζωή, το να θεωρεί τη διάνοια ως το καλύτερο άσυλο για να απομονωθεί, το να υπερασπίζεται τον εαυτό του από την παγκόσμια αισχρότητα, την παγκόσμια βλακεία και την παγκόσμια κοινοτοπία. Μία μοναδική αναλογία ενώνει τον Taine με το Φλομπέρ. Ο Taine ζητά από την επιστημονική έρευνα αυτό που ο Φλομπέρ ζητά από την τέχνη και τη σκέψη: ένα διανοητικό άλλοθι, ένα τρόπο διαφυγής από την πραγματικότητα της κοινωνίας.

Το συμπέρασμα είναι λογικό. Ο μισανθρωπικός πεσιμισμός υποθέτει ή προξενεί διανοητική απομόνωση. Για να  απεχθάνεται κάποιος διανοητικά τους ανθρώπους πρέπει να ξεχωρίσει τον εαυτό του από αυτούς, να τους βλέπει από απόσταση.  Πρέπει να έχει αφήσει το κοπάδι, να έχει φτάσει στην αντίληψη του Ντεκάρτ \” που ζει ανάμεσα στους ανθρώπους όπως ανάμεσα στα δέντρα στο δάσος\”. \”Είτε το θέλουμε είτε όχι, υπάρχει μια θεωρητική απομόνωση, ένα είδος διανοητικής αυτοκρατίας, η αδιαφορία ενός αριστοκράτη και ενός ερασιτέχνη \”που αποσπά τον εαυτό του από όλα, ώστε να μπορεί να περιπλανιέται παντού.\” (Taine)

Ας προσθέσουμε πως η καθαρή οπτική της μισανθρωπικής διανόησης, έχει μέσα της, κάτι το αριστοκρατικό. Το να αντιλαμβάνεται ως θέμα για την ειρωνεία της, τη συνηθισμένη και κοινή ανθρώπινη βλακεία σημαίνει να φέρεσαι χωρίς σεβασμό σε μια πρωταρχική κοινωνική αξία. Η βλακεία είναι η πρώτη ύλη των προκαταλήψεων χωρίς τις οποίες καμιά κοινωνική ζωή δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Είναι το τσιμέντο του κοινωνικού οικοδομήματος. \”Η βλακεία\”, λέει ο δόκτορ Τρουμπλέ του Ανατόλ Φράνς, \” είναι το πρώτο καλό μιας εν τάξει κοινωνίας\”. Οι κοινωνικές συμβάσεις επιβιώνουν εξαιτίας μιας γενικευμένης βλακείας που τυλίγει, υποστηρίζει, εγγυάται, προστατεύει και καθαγιάζει τη βλακεία των ατόμων. Γι\’ αυτό το λόγο η κριτική, ειρωνική και πεσιμιστική ιδιοφυΐα είναι ένα κοινωνικό διαλυτικό. Είναι άσχετη με αυτό που είναι κοινωνικά σεβαστό: τη μετριότητα και τη βλακεία. Επιτίθεται στο σεβασμό και την ευπιστία, τα συντηρητικά συστατικά της κοινωνίας.

Κείμενο του Γάλλου ατομικιστή Georges Pallante, γραμμένο το 1914 στο Παρίσι.

Πηγή στα αγγλικά: Misanthropic Pessimism by Georges Pallante, Internet Archive of Individualist Anarchy

Μετάφραση στα ελληνικά: A-politiko/Parabellum

Μπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Δύο αναλήψεις από Ρωσία

Ρωσία: Εμπρησμός υπηρεσιακού αυτοκινήτου αξιωματικού της αστυνομίας

Κάψαμε ένα μεγάλο Ford κοντά στο σταθμό του μετρό VDNKH πριν από περίπου δύο εβδομάδες. Το αυτοκίνητο είχε στο παρμπρίζ ένα πάσο αξιωματικού της αστυνομίας και έμοιαζε με ένα συνηθισμένο αυτοκίνητο που έχει παραχωρηθεί σε αξιωματικό μέσου/υψηλού βαθμού. Δηλώνουμε αλληλέγγυοι σε όλους τους διωκόμενους συντρόφους μας. Όσο για σας, γουρούνια της αστυνομίας, να ξέρετε πως καμιά πράξη επιθετικότητας από τη μεριά σας ενάντια στους μαχητές της ελευθερίας, δε θα μένει αναπάντητη.

Ρωσία: Εμπρησμός εκσκαφέα σε εργοτάξιο λεωφόρου.

Την Τετάρτη 06/03/13 επισκεφθήκαμε ακόμα ένα εργοτάξιο επέκτασης λεωφόρου. Ψάξαμε για έναν αξιοπρεπή στόχο και μόλις τον βρήκαμε βάλαμε έξι λίτρα βενζίνης συνδεδεμένα με ένα χρονοδιακόπτη, στην καμπίνα του οδηγού. Αλίμονο, ο εκσκαφέας δεν κάηκε ολοσχερώς: μόλις άρχισαν να ξεπετάγονται οι φλόγες από την καμπίνα, οι εργάτες έτρεξαν και πολέμησαν τη φωτιά. Φαίνεται πως πέτυχαν το στόχο τους. Παρ\’ όλα αυτά δώσαμε το στίγμα μας. Σε μελλοντικά κείμενα μας θα μιλήσουμε για τρόπους κατασκευής ενός υποτυπώδους χρονοδιακόπτη και για το πως αναβαθμίζουμε τα φιτίλια των μολότοφ.

Ένας παραδοσιακός χαιρετισμός στους συντρόφους μας. Εκφράζουμε την από καρδιάς υποστήριξη μας σε κάθε αναρχικό που έμπλεξε σε μπελάδες. Ελπίζουμε να το διαβάζετε αυτό. Είναι δεδομένο πως αυτή δεν είναι οι καλύτερη περίοδο για εσάς, αλλά θα αλλάξουν οι καιροί και αυτό θα περάσει. Βέβαια δε χρειάζεται να περιμένουμε ένα ανέφελο μέλλον. Σας ευχόμαστε τα καλύτερα και καλή τύχη.

Την αλληλεγγύη μας σε όλους τους φυλακισμένους συντρόφους της ΣΠΦ, στους φυγάδες και τους υπόδικους. Σε οποιονδήποτε συνεχίζει να πολεμά, που αρνείται να σκύψει το κεφάλι. Σε όλους τους αδερφούς και τις αδερφές μας που βρίσκουν τη δύναμη να αντισταθούν. Αφιερώνουμε αυτόν τον εμπρησμό σε εσάς. Τα λέμε στους δρόμους.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς: Ρωσία, \”Πυρήνας Πανούργων\”

Μετάφραση στα ελληνικά Parabellum, Πηγή: 1, 2

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις και στο αρχείο.

Μισανθρωπικός Πεσιμισμός (πρώτο μέρος)

Ο πεσιμισμός που θέλουμε να μελετήσουμε τώρα, είναι αυτός που αποκαλούμε μισανθρωπικό πεσιμισμό. Αυτός δεν προκύπτει από μια εξοργισμένη και υποφέρουσα ευαισθησία, αλλά  από μια νηφάλια διάνοια που εξασκεί την κριτική της οξυδέρκεια στην κακή πλευρά του είδους μας.Ο μισανθρωπικός πεσιμισμός εμφανίζεται χοντρικά ως μια ιδεολογία οικουμενικής απάτης αλλά και ηλιθιότητας ∙ οικουμενικής πεζότητας αλλά και εξαχρείωσης.  Ως το ανελέητο ζωγράφισμα ενός κόσμου με κρετίνους και απατεώνες, βλάκες και ηλίθιους.

Ο χαρακτήρας του εμφανίζεται ως μια οικουμενική ψυχρότητα, μια ηθελημένη απάθεια, μια απουσία συναισθηματισμού που τον διακρίνει από τον ρομαντικό πεσιμισμό, τείνοντας μόνιμα προς την απελπισία ή την εξέγερση. Η άφωνη απελπισία του Vigny, είναι πιο θλιβερή από μια κραυγή πόνου. Στον Στίρνερ βρίσκουμε μια ξέφρενη έμφαση στην εξέγερση, ενώ στον Σοπενχάουερ ένα τραγικό αίσθημα του πόνου του κόσμου και μια απέλπιδα έκκληση προς το κενό. Όσο για τον μισανθρωπικό πεσιμιστή, δεν παραπονιέται. Δεν ερμηνεύει την ανθρώπινη κατάσταση ως τραγική, δεν εξεγείρεται ενάντια στο πεπρωμένο. Παρατηρεί με περιέργεια τους σύγχρονούς του, αναλύει δίχως έλεος τα αισθήματα και τις σκέψεις τους, διασκεδάζει με τη θρασύτητα, τη ματαιότητα, την υποκρισία ή την ασυνείδητη κακία τους, την πνευματική και ηθική τους αδυναμία. Δεν είναι πλέον ο ανθρώπινος πόνος ούτε κι η αρρώστια του να ζει κανείς, που σχηματοποιεί την ουσία αυτού του πεσιμισμού, αλλά μάλλον η ανθρώπινη κακία και βλακεία. Ένα από τα αγαπημένα μοτίβα του πεσιμισμού αυτού, θα μπορούσε να είναι αυτή η γνωστή φράση : «Το πιο ανόητο ζώο είναι ο άνθρωπος».

Η ανοησία στην οποία ιδιαίτερα στοχεύει ο πεσιμισμός αυτός, είναι αυτή η γεμάτη θρασύτητα και υποκρισία ανοησία, που μπορούμε να αποκαλέσουμε δογματική ανοησία, αυτή η ιερή και δογματική ανοησία που εξαπλώνεται στο πεδίο των κοινωνικών δογμάτων και τελετουργιών, στην κοινή γνώμη και τα ήθη/έθιμα, που αυτο-αγιοποιείται και αποκαλύπτει μέσω της οπτικής της στην αιωνιότητα, εκατοντάδες αξιολύπητες και γελοίες προκαταλήψεις.  Ενώ ο ρομαντικός πεσιμισμός προκύπτει από την ικανότητα κάποιου να υποφέρει και να βλαστημά, ο μισανθρωπικός πεσιμισμός προκύπτει από την ευχέρεια να κατανοεί και να περιφρονά. Είναι ο πεσιμισμός του πνευματώδους, ειρωνικού και υπερόπτη παρατηρητή. Προτιμά έναν περιπαικτικό παρά έναν ασήμαντο και τραγικό τόνο συζήτησης. Ένας Σουίφτ που συμβολίζει τη ματαιότητα των ανθρώπινων διαμαχών στη σταυροφορία των μεγάλων και μικρών σκοπών, ένας Βολταίρος που κοροϊδεύει τη μεταφυσική ανοησία του  Pangloss και την ανόητη απλοϊκότητα του Candide (σ.τ.μ.-τα δύο αυτά ονόματα είναι ήρωες του Βολταίρου από το έργο του “Candide)˙ ένας Benjamin Constant που στέλνει στο Red Notebook και το         Journal Intime τις επιγραμματικές παρατηρήσεις του για την ανθρωπότητα και την κοινωνία· ένας Σταντάλ του οποίου το έργο “ημερολόγιο και ζωή του Ανρί Μπρουλάρ” περιέχει τόσο πολλές μισανθρωπικές παρατηρήσεις για την οικογένειά του, τις σχέσεις , τους προϊστάμενους, τον περίγυρό του˙ ένας Μεριμέ (γάλλος δραματουργός, ιστορικός , αρχαιολόγος και συγγραφέας, 1803-1870) φίλος και μιμητής του Σταντάλ στην ειρωνική παρατήρηση της ανθρώπινης φύσης ένας Φλομπέρ που επιτίθεται στην βλακεία των υποχείριών του Frederic Moureau και Bouvard, και του Πεκουσέ˙ ένας Ταιν (γάλλος κριτικός και ιστορικός) στο “Thomas Graindorge” ˙ ένας  Challemel-Lacour (γάλλος πολιτευτής του 19ου αιώνα) έργο του “σκέψεις ενός πεσιμιστή”, όλα αυτά μπορούν να εκληφθούν ως οι αντιπροσωπευτικοί τύποι αυτής της υπεροπτικής, χαμογελαστής και περιφρονητικής σοφίας.

Στην πραγματικότητα, ο πεσιμισμός αυτός δεν είναι ξένος για λίγους από τους διανοητές που κατατάξαμε στον ρομαντικό πεσιμισμό, καθώς οι διάφοροι τύποι πεσιμισμού έχουν σημεία επαφής και αλληλεπίδρασης. Σοπενχάουερ και Στίρνερ έχουν επίσης εξασκήσει τον ειρωνικό τους οίστρο πάνω στην ανθρώπινη ηλιθιότητα, αλαζονεία κι ευπιστία.  Δε βρίσκει όμως κανείς σε αυτούς μια καθαρή μορφή του μισανθρωπικού πεσιμισμού. Παραμένει υποταγμένος στον πεσιμισμό του πόνου, της απόγνωσης ή της εξέγερσης,  στο συναισθηματικό πάθος ως χαρακτηριστικό γνώρισμα του ρομαντικού πεσιμισμού. Ο μισανθρωπικός πεσιμισμός θα μπορούσε ίσως να αποκαλείται ρεαλιστικός πεσιμισμός : στην πραγματικότητα, σε περισσότερους από έναν απ\’ τους αντιπροσώπους του (Σταντάλ, Φλομπέρ) αυτό προκύπτει από εκείνο το πνεύμα ακριβούς, λεπτομερούς και ανελέητης παρατήρησης, από το ενδιαφέρον για αντικειμενικότητα και απάθεια που εμφανίζονται μεταξύ των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της αισθητικής του ρεαλισμού. Επιβεβαιώνει ο μισανθρωπικός πεσιμισμός τη θέση σύμφωνα με την οποία ο πεσιμισμός τείνει να γεννήσει τον ατομικισμό; Αυτό δεν είναι βέβαιο.  Ανάμεσα στους διανοητές που προαναφέραμε, υπάρχουν βεβαίως κάποιοι που ούτε συνέλαβαν ούτε εξάσκησαν τη στάση της εθελούσιας απομόνωσης που αποτελεί τον ατομικισμό.  Παρόλο που δεν είχαν ψευδαισθήσεις για τους ανθρώπους, δεν έφυγαν από την κοινωνία τους. Δεν τους κράτησαν σε μια απόσταση περιφρόνησης.  Δέχτηκαν να ανακατευτούν μαζί τους, να ζήσουν τις ζωές τους ανάμεσά τους. Ο Βολταίρος ήταν η ενσάρκωση της κοινωνικότητας. Ο Σουίφτ ένας σκληρός φιλόδοξος άνθρωπος, δεν είχε τίποτα από τη μοναχική φύση του Όμπερμαν και του Βινύ. Υπάρχουν όμως αρκετοί μεταξύ των μισανθρωπικών πεσιμιστών που προαναφέραμε, ιδιαίτερα ο Φλωμπέρ και ο Ταιν, που εξάσκησαν, θεωρητικοποίησαν και πρότειναν την πνευματική απομόνωση, την υποχώρηση της σκέψης προς το ίδιο της το εσωτερικό, ως τη μόνη πιθανή στάση για κάποιον που έχει οποιοδήποτε είδος εκλεπτυσμένης σκέψης και ευγένειας στην ψυχή, σε αυτόν τον κόσμο της μετριότητας και της κοινοτοπίας.

Κείμενο του Γάλλου ατομικιστή Georges Pallante, γραμμένο το 1914 στο Παρίσι.

Πηγή στα αγγλικά: Misanthropic Pessimism by Georges Pallante, Internet Archive of Individualist Anarchy

Μετάφραση στα ελληνικά: A-politiko/Parabellum

Σουηδία: Επίθεση σε σπίτι επίδοξου ιδιοκτήτη εκτροφείου γούνας

Τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου, επισκεφτήκαμε το μελλοντικό ιδιοκτήτη εκτροφείου γούνας Knut Wilhem στο σπίτι του (Korsberga lilla solberga 1, Hjo Sweden). Ενώ εκτροφείς γούνας σε όλη τη Σουηδία αποφασίζουν να κλείσουν τα εκτροφεία τους, ο Knut σκέφτεται να ανοίξει ένα εκτροφείο για 6.000 μινγκ. Δεν επικροτούμε τα σχέδια του να στερήσει από αυτά τα φτωχά πλάσματα την ελευθερία τους, να τα σκοτώσει με τη χρήση αερίου και να τα γδάρει για τη γούνα τους.

Πετάξαμε δύο μεγάλα τσεκούρια μέσα από τα παράθυρα του κάτω ορόφου του σπιτιού του, ως προειδοποίηση. Δεν υπάρχει μέλλον στην εκτροφή γούνας. Μόνο εμείς.

Επικοινωνήστε ελεύθερα με τον Knut:

Korsberga lilla solberga 1, Hjo 0708-453288

Πολιτοφυλακή για τα Δικαιώματα των Ζώων

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Μπορείτε να βρείτε την ανάληψη και στο αρχείο.

Κακόφημοι ανυπότακτοι – ένα μέτρο αντιδημοτικότητας

Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να τους συμπαθούν. Είναι ο τρόπος με τον οποίον πορευόμαστε στον κόσμο. Είναι αυτό που μαθαίνουμε να κάνουμε ως βρέφη. Είμαστε χαριτωμένα, φιλόστοργα και ευάλωτα και έτσι μας φροντίζουν και επιβιώνουμε. Ως ενήλικοι, συνεχίζουμε να θέλουμε να μας συμπαθούν, χρησιμοποιώντας αυτό το μέτρο για να  πιλοτάρουμε τους κοινωνικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς κώδικες ώστε να \”τη βγάλουμε\”, να έχουμε αντίκτυπο στον κόσμο, να είμαστε ευτυχισμένοι και να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε: θέλουμε να μας συμπαθούν τα αφεντικά μας, οι γείτονές μας, οι συνάδελφοί μας, οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας και \”ο λαός\”. Αλλά ως ενήλικοι, ακόμα και ως παιδιά, πρόκειται για μια φτηνή επιβίωση που τη βιώνουμε εις βάρος του εαυτού και που το να είμαστε συμπαθείς σημαίνει συμβιβασμό και καταπίεση της ατομικότητας.

Τα τελευταία δύο χρόνια, επανεμφανίστηκε μια νέα τάση εντός του αναρχισμού στην οποία η επιθυμία του να είναι κάποιος συμπαθής μπαίνει σε δεύτερη μοίρα από άλλες σκέψεις. Οι μηδενιστές, οι αναρχο-εξεγερσιακοί και οι ατομικιστές αναρχικοί τόλμησαν \”να μην ενδιαφέρονται\” για το τι πιστεύουν οι άλλοι για αυτούς, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της θολής κατηγορίας που ονομάζεται \”ο λαός\”. Αυτό συνάντησε μια συγκεκριμένη οργή από τη μεριά του ακτιβίστικου-αναρχικού χώρου. Αυτή η οργή μεταμφιέζεται σε θεωρητική διαφωνία και χλευασμό, αλλά εγώ νομίζω πως φτάνει βαθύτερα από αυτό. Φαίνεται πως υπάρχει κάτι απόλυτα εξοργιστικό στο γεγονός πως συναντάς ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει τι νομίζεις και που θα συνεχίσει να μην τους ενδιαφέρει τι νομίζεις ανεξάρτητα από το αν θα καταλήξουν χωρίς φίλους, εξοστρακισμένοι, στη φυλακή, νεκροί ή να κάνουν λάθος.

Ο αναρχισμός ήταν πάντα ένα παιχνίδι της μειοψηφίας. Δεν είναι η επιθυμία των αναρχικών να είναι μειοψηφία αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Θα θέλαμε όλοι να ήταν εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι αποφασισμένοι να ζήσουν σύμφωνα με τις διάφορες αναρχικές αρχές, να πολεμήσουν για αυτό, να πειραματιστούν, να αρνηθούν τον πολιτισμό και την εξουσία και να δημιουργήσουν μαζί ένα νέο κόσμο. Ο ακτιβισμός, ο οποίος δέχθηκε επίθεση από τους πιο δυσκίνητους αναρχικούς τα τελευταία δύο χρόνια, δεσμεύεται λιγότερο από τον πιθανό ή πραγματικό ριζοσπαστισμό και την καλοσύνη των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται ακτιβιστές παρά από την επιθυμία του να είναι αρεστός ( αυτό οδηγεί στην περίεργη ιδέα πως \”οι συνηθισμένοι\” άνθρωποι τρομοκρατούνται και αποθαρρύνονται από κάποιες συγκεκριμένες ιδέες, πράγμα που λέει περισσότερα για τους ακτιβιστές-αναρχικούς και το πολιτισμικό/ταξικό τους υπόβαθρο παρά για τους τελευταίους).

Το εκπαιδευτικό σύστημα μας μαθαίνει \” να είμαστε αρεστοί με κάθε κόστος\”. Είναι το πρώτο βήμα προς τον κοινωνικό έλεγχο μέσω της συμμόρφωσης και της αποποίησης της ατομικότητας. Βυθισμένοι στις απρόσωπες και κοινωνικές εκπαιδευτικές αρένες από μικρή ηλικία, το πρόγραμμα που προέχει είναι να είμαστε δημοφιλείς. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός, πως τα λιγότερο δημοφιλή παιδιά είναι εκείνα που συχνά αντιμετωπίζονται ως οι εκλεκτοί της εξουσίας (των δασκάλων) αλλά όταν οι άνθρωποι τελειώνουν το σχολείο, το να ταιριάζεις στην κοινωνική νόρμα- που υπαγορεύεται από την εξουσία και ενδυναμώνεται από την κοινωνική συναίνεση (τον ομαδικό νου)- είναι αυτό που σε κάνει δημοφιλή. Σε αυτό το σημείο, οι εκκεντρικοί- αυτοί που ήταν τα \”κατοικίδια των δασκάλων\”-  άλλαξαν θέση από τη θεωρούμενη συμμαχία με την εξουσία σε μια συχνή και πραγματική απέχθεια προς την εξουσία και παραμένουν μη δημοφιλείς. Δεν έχω απάντηση για αυτήν την προφανή αντίφαση: Νομίζω πως πρόκειται λιγότερο για την εξουσία καθ\’ εαυτή και περισσότερο για το άτομο (που αναγκάζεται να μάθει  παρά να κοινωνικοποιηθεί) ενάντια στην ομάδα. Αυτή είναι μια ιστορία της Κοινωνίας ενάντια στο άτομο και είναι η Κοινωνία που διατηρεί το Κράτος.

Συχνά το \”να είμαστε αρεστοί\”, σημαίνει να είμαστε σε άρνηση του εαυτού μας, του ποιοι είμαστε ως άτομα ή ως μικρές ομάδες ατόμων. Ιστορικά υπήρξαν άνθρωποι που έβαλαν κατά μέρος το \”να είναι αρεστοί\”, για να κυνηγήσουν ένα υψηλότερο ιδανικό: την καινοτομία, την αίρεση, την ατομική αλήθεια και εξέγερση. Όντως αυτά τα πράγματα μπορούν να αποκτηθούν μόνο όταν κάποιος έχει καταφέρει να έχει μια κάποια ελευθερία από τη δημοτικότητα και ακριβώς επειδή επιδιώκονται με τιμιότητα και ακεραιότητα -και όχι  από μια επιθυμία να χειραγωγήσεις τους άλλους για να σε συμπαθήσουν ή να συμφωνήσουν μαζί σου- στο τέλος θα γίνουν αντικείμενα σεβασμού αν όχι συμφωνίας.

Οι μηδενιστές έχουν αγκαλιάσει το \”να μην είναι αρεστοί\”, επειδή έχουν κατανοήσει αυτό το πράγμα. Πολλές διαβόητες ιστορικές προσωπικότητες έζησαν και πέθαναν στη φτώχεια και την απομόνωση:  Πρωτοπόροι συγγραφείς, ρηξικέλευθοι διανοητές, επιστήμονες και επαναστάτες έζησαν τέτοιες ζωές στο περιθώριο, απομονωμένοι από τους γείτονές τους και δολοφονημένοι από την Εκκλησία, το λαό και το Κράτος της εποχής τους. Δε θέλω να δοξάσω την κατάσταση της αποξένωσης, της μοναξιάς και της αντικοινωνικότητας αλλά υπάρχει ένα σημείο στο οποίο αν θέλουμε να μείνουμε πιστοί στον εαυτό μας και περισσότερο ενωμένοι μεταξύ μας ως αναρχικοί  με ελαφρώς διαφορετικές οπτικές (και σε επίπεδο οράματος και σε επίπεδο τακτικής) πρέπει να ασχοληθούμε με αυτά τα στοιχεία στη ζωή μας: είναι απίθανο να γίνουμε δημοφιλείς.

Έχει γραφτεί, πως έχουμε όλοι μας γεννηθεί σε λάθος εποχή. Αυτό σημαίνει πως η παρουσία μας στον κόσμο θα είναι οπωσδήποτε άβολη καθώς ή ίδια μας η ουσία έρχεται σε αντίθεση με τον καιρό μας. Ξέρω τι σημαίνει αυτό, αλλά δε συμφωνώ εντελώς. Αν όμως, όπως λέγεται, πρόκειται για το χέρι της Μοίρας, εγώ θα πρόσθετα πως έχουμε γεννηθεί σε μια εποχή την οποία δεν ανεχόμαστε καθόλου, με σκοπό να την πολεμήσουμε. Ίσως να είμαστε αναρχικοί από το μέλλον με την αποστολή να εκτρέψουμε το παρόν. Είναι πάντα συναρπαστικό να είσαι αναρχικός και τώρα που το Κεφάλαιο και το Κράτος στέκονται γυμνά μέσα στο πλιάτσικο, τη βαρβαρότητα και την αδιαφορία τους για \”το λαό\”, ο αναρχισμός ως ιδέα είναι ιδιαίτερα ηχηρή, ειδικά στο πιο ανεξέλεγκτο είδος της, του οποίου τα λόγια και οι πράξεις αποτυπώνονται στις αυθόρμητες εξεγέρσεις των αποκλεισμένων.

Είμαστε όλοι \”καλοί άνθρωποι\”. Αλλά θα πρέπει να είναι αρκετό, το να το ξέρουμε εμείς οι ίδιοι αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να αποτραβιόμαστε πάντα από το χείλος της δραματικής κοινωνικής αλλαγής (μιας αλλαγής που θα αντιμετωπίζεται πάντα εχθρικά από την πλειοψηφία μέχρι ένα σημείο) με το να νερώνουμε τις πολιτικές μας αντιλήψεις ή με το να οπισθοχωρούμε εντελώς.

Θέλουμε κάτι διαφορετικό. Θέλουμε να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό, που οι άλλοι είναι πρόθυμοι να ανεχθούν. Θέλουμε να μπει ένα τέλος στην αδικία, τη φτώχεια, την κατάθλιψη, τη θανατηφόρα κοινωνική ειρήνη και πρέπει να το θέλουμε με κάθε κόστος. Για να επιτύχουμε, τουλάχιστον μέσα μας, πρέπει να δεχτούμε, πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε αυτό που φαίνεται να είναι η αίρεση αυτής της εποχής, που μας έφερε \”την επιστήμη της ευτυχίας\”. Πρέπει να είμαστε άνετοι με την αντιδημοτικότητά μας, να αντλούμε χαρά από το ότι στεκόμαστε απέναντι από τη μάζα όταν εκείνη στέκεται εναντίον μας, να αντλούμε χαρά από την ατομικότητα μας, να αντλούμε χαρά ακόμα και από τον τρόμο που όλοι μας, όσο διακριτικοί και αν προσπαθούμε να είμαστε, ενσταλάζουμε στο Κράτος και τη Μάζα.

Venona Q

Αυτό το απόσπασμα είναι άλλη μια συνεισφορά στην κριτική γραφή ενάντια στον \”αστικό αναρχισμό\”.

Βλέπε \”Scandalous thoughts – some thoughts on civil anarchism\”

Πρωτότυπο στα αγγλικά: 325 magazine (issue 10, pages 23-24)

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Χιλή: Συλλαμβάνεται ο σύντροφος Victor Montoya, κατηγορούμενος για την βομβιστική επίθεση στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής Las Vizcachas

Το πρωί του Σαββάτου, 9 Φεβρουαρίου 2013, ο σύντροφος Victor Montoya (22 ετών) συνελήφθη ως εμπλεκόμενος στην βομβιστική επίθεση που σημειώθηκε τα ξημερώματα της ίδιας μέρας στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής Las Vizcachas.

Οι μπάτσοι οδηγήθηκαν στη σύλληψη του συντρόφου μετά από πληροφορίες δύο ανώνυμων μαρτύρων οι οποίοι κατέθεσαν ότι κατεδίωξαν το αυτοκίνητο διαφυγής των δραστών της επίθεσης και ότι μη μπορώντας να τους προλάβουν κράτησαν τον αριθμό της πινακίδας του αυτοκινήτου και τον παρέδωσαν στην αστυνομία. Η ανάλυση του αριθμού έδειξε πως το αυτοκίνητο ανήκει στον πατέρα του συντρόφου.

Οι μπάτσοι βρήκαν μετά από έφοδο στο σπίτι του Victor, ένα dvd για τη δράση της ΕΤΑ και βιβλία και προκηρύξεις αναρχικού περιεχομένου.

Ο σύντροφος αρνήθηκε να συνεργαστεί με τις αρχές, ενώ ο πατέρας του δήλωσε πως είναι vegan και πως έχει συμμετάσχει σε συγκρούσεις στο δρόμο στο παρελθόν. Ο ίδιος δεν έχει αναλάβει καμιά ευθύνη για την επίθεση.

Στις 12 Φεβρουαρίου ο ειδικός εισαγγελέας απήγγειλε στο σύντροφο κατηγορία για την βομβιστική επίθεση, σύμφωνα με τις διατάξεις του αντιτρομοκρατικού νόμου. Επίσης προσπάθησε να συνδέσει τον Victor με ακόμα τέσσερις παρόμοιες επιθέσεις και το δικαστήριο έδωσε στις αρχές προθεσμία 80 ημερών για τη διεξαγωγή της σχετικής έρευνας.

Ο σύντροφος κρατείται στην φυλακή Puente Alto.

Πληροφορίες από εδώ.

Για το Λάμπρο Φούντα

\” Υπάρχουν εκείνοι που υποφέρουν -θα έλεγε ο Νίτσε-  από ζωτική αφθονία (κομμουνιστές και ατομικιστές) και υπάρχουν και εκείνοι που υποφέρουν από ζωτική έλλειψη. Στους τελευταίους ανήκουν εκείνοι οι κομμουνιστές και εκείνοι οι ατομικιστές, εραστές της ησυχίας και της ειρήνης, της σιωπής και της μοναξιάς. Στους πρώτους ανήκουν αυτοί οι κομμουνιστές και ατομικιστές που αισθάνονται το εσωτερικό Εγώ σαν μια ισχυρή διονυσιακή δόνηση ξεχειλίζουσα από δύναμη και αντιλαμβάνονται τη ζωή σαν μια εκδήλωση δύναμης και βούλησης. Είναι εκείνoi που δεν μπορούν να αντισταθούν στην ενστικτώδη ανάγκη να πετάξουν τη φλόγα του \”εγώ\” τους κόντρα στα τείχη του εξωτερικού κόσμου για να ελευθερωθούν και να ζήσουν την τραγωδία. Εμείς είμαστε από εκείνους.\”

Renzo Novatore

Τιμή στον αναρχικό αντάρτη πόλης Λάμπρο Φούντα, μέλος της Ε.Ο. Επαναστατικός Αγώνας, που έπεσε μαχόμενος σε συμπλοκή με τους μπάτσους στις 10 Μαρτίου του 2010, στη Δάφνη.

Τιμή σε όσους έκαναν οίστρο της ζωής τους το φόβο του θανάτου.

Βάρβαρες Σκέψεις- Για μια Επαναστατική Κριτική στον Πολιτισμό

Το κείμενο \”Βάρβαρες Σκέψεις- Για μια Επαναστατική Κριτική στον Πολιτισμό\”, είναι έργο του Αμερικανού αναρχικού συγγραφέα Wolfi Landstreicher, ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί ο Feral Faun από το 1992.  Η μετάφραση έγινε από: Κόλαφως. Το αγγλικό κείμενο βρίσκεται εδώ.

1. Τι είναι η επαναστατική κριτική;

[…]Η επαναστατική κριτική είναι μια κριτική που στοχεύει να προκαλέσει την παρούσα κοινωνία στις ρίζες της με σκοπό να δημιουργήσει μια ρήξη με αυτό που είναι και να επιφέρει ριζοσπαστικό κοινωνικό μετασχηματισμό. Τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει «επαναστατική»; Αλλά υπάρχουν πολλοί υπαινιγμοί εδώ.[…]

2.Τι είναι ο πολιτισμός;

[…]«Πολιτισμός» είναι μια περίεργη λέξη. Οι πρώιμοι Ευρωπαίοι εξερευνητές συνέδεαν αυτό που ήταν «καλό» με τον πολιτισμό. Έτσι, όταν συνάντησαν ειλικρινείς και γενναιόδωρους απολίτιστους ανθρώπους, θα τους περιέγραφαν κάποιες φορές σαν «πιο πολιτισμένους» από τους Ευρωπαίους. Σήμερα, η ιδέα του πολιτισμού είναι τακτικά συνδεδεμένη με καλό κρασί, όμορφα ανθρώπινα πλάσματα και ραφινάτες γεύσεις, αλλά στην πραγματικότητα τα χαρακτηριστικά που μοιράζονται όλοι οι πολιτισμοί είναι μακράν λιγότερο ευχάριστα: κυριαρχία, γενοκτονία και περιβαλλοντική καταστροφή είναι κάποια απ\’ αυτά.[…]

3.Τι είναι μια ριζοσπαστική κριτική στον πολιτισμό στο βασίλειο των ιδεών;

[…]Αν ο πολιτισμός είναι ένα δίκτυο θεσμών που ορίζει και κυριαρχεί τις ζωές μας, τότε σ\’ ένα θεωρητικό επίπεδο, μια ριζοσπαστική κριτική στον πολιτισμό είναι μια εξέταση της φύσης αυτών των θεσμών. Εξετάζει το κράτος, την οικονομία και τα τεχνολογικά συστήματα που αναπτύσσουν για να ελέγχουν τις ζωές μας. Εξετάζει την αυξανόμενη αβεβαιότητα της ύπαρξής μας σε όλα τα επίπεδα. Είναι μια ταξική ανάλυση στοχευμένη στην καταστροφή της κοινωνίας, και έτσι η βάση της είναι πρώτα απ\’ όλα οι ζωές μας εδώ και τώρα σ\’ αυτόν τον κόσμο.[…]

4. Και πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει στην πράξη;

[…]Μια επαναστατική κριτική στον πολιτισμό απορρέει από την επιθυμία για ένα κόσμο στον οποίο εμείς, τα ανθρώπινα όντα, θα μπορούμε να ζούμε με τους δικούς μας όρους, δημιουργώντας τις ζωές μας μαζί σαν συνειδητό εν εξελίξει έργο. Δε χωράει τη μισανθρωπία που βρίσκεται στο επίκεντρο της πολύ βιοκεντρικής ιδεολογίας και κάποιες φορές μολύνει περιβαλλοντικές απόψεις. Και δεν αναγνωρίζει ούτε την πριμιτιβιστική πρακτική ούτε την «εξαγρίωση» σαν πανάκεια για τη βλαπτικότητα του πολιτισμού. Αν και οι πρωτόγονες δεξιότητες μπορεί να είναι χρήσιμες και οι μέθοδοι για τη θεραπεία και την εξάπλωση άγριων τοπίων είναι απαραίτητες, δεν συνιστούν την πρακτική έκφραση μιας επαναστατικής κριτικής στον πολιτισμό.[…]

5. Λίγες τελευταίες λέξεις

[…]Έχω γράψει αυτό λόγω της απογοήτευσής μου για την κατεύθυνση που έχουν πάρει πολλές συζητήσεις της κριτικής στον πολιτισμό. Βασιζόμενη σε ιδεώδη τοποθετημένα πάνω από μας, διαπνέεται από δόγμα και ηθικότητα, έχοντας ως συνέπεια την παρανόηση απ\’ όλες τις πλευρές.[…]

Κατεβάστε ολόκληρο το αρχείο εδώ.