Αναδημοσίευση από το Indymedia:
Η αναφορές μου στον σκληρό αγώνα της απεργίας πείνας δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα επέλεγα να κάνω χρήση του συγκεκριμένου μέσου. Χωρίς να δηλώνω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με το μέσο, γιατί έτσι και αλλιώς σωστό και λάθος δεν υπάρχει σε τέτοιες καταστάσεις και τα πάντα αμφισβητούνται και εξετάζονται από την αρχή ξανά και ξανά.
Απεργία Πείνας- Η αντίφαση σε θέση μάχης.
Η απεργία πείνας αποτελεί το έσχατο μέσο αγώνα ενός ανθρώπου της επανάστασης. Ιστορικά έχει χρησιμοποιηθεί από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα αγωνιστών που αιχμαλωτίστηκαν για την ανατρεπτική τους δράση κυρίως εναντίων δημοκρατικών καθεστώτων.
Από τους νεκρούς απεργούς πείνας της ε.ο Φράξιας Κόκκινος Στρατός(RAF) και θανάτους μαχητών του ΙRΑ και της ΕΤΑ, μέχρι της νικηφόρες απεργίες πείνας αναρχικών συντρόφων όπως ο Χριστόφορος Μαρίνος ο Κώστας Καλαρέμας, τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα και της ε.ο Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Τα κοινά σημεία σύνδεσης μπορεί να είναι από ελάχιστα έως ανύπαρκτα υπάρχει όμως μια απόφαση που παραμένει ίδια, <<Μάχομαι μέχρι το τέλος.>>
Αυτή ακριβώς η απόφαση έχει σταθεί ικανή ώστε να δημιουργήσει έναν ιδιότυπο εκβιασμό που ασκείται εναντία στο κράτος. Ένας εκβιασμός που όσο οξύμωρο και αν ακούγεται έχει αποκτήσει σημαντική διαπραγματευτική ισχύ εξαιτίας των νεκρών απεργών πείνας.
Φυσικά από την στιγμή που μιλάμε για διαπραγματευτική ισχύ αναγνωρίζουμε την ύπαρξη ισορροπιών μέσα στον επαναστατικό πόλεμο οι οποίες σχηματίζονται από τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες της εκάστοτε εποχής και την πόλωση που επικρατεί ανάμεσα σε κρατιστές και επαναστάτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι τις σεβόμαστε και ο στόχος που θέτουμε είναι να τις εκτρέψουμε και να τις ρίξουμε στα βράχια. Ούτε όμως σημαίνει ότι δεν τις χαρτογραφούμε, τις εντοπίζουμε και τις χρησιμοποιούμε προς όφελος μας.
Η απεργία πείνας είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση, όπου το ανθρωπιστικό προσωπείο της δημοκρατίας χρησιμοποιείται ώστε να επιτευχθούν οι απαιτήσεις του αγωνιστή. Μια μάχη που διεξάγεται απέναντι στην πολιτική εκπροσώπηση του συστήματος, την δημοκρατία, ένας εκρηκτικός μηχανισμός που ο αγωνιστής επιλέγει να τοποθετήσει μέσα στο σώμα του και να βαδίσει στο σημείο που βρίσκονται τα θεμέλια της δημοκρατικής συνοχής κοινοποιώντας πως σε περίπτωση που δεν εκπληρωθεί το αίτημα του, η έκρηξη που θα ακολουθήσει θα έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις στο εσωτερικό της δημοκρατίας.
Αυτή ακριβώς η κοινοποίηση είναι που πρέπει να εκφραστεί πολύμορφα από τους συντρόφους εκτός των τειχών. Με μια ετοιμοπόλεμη στρατηγική η οποία σίγουρα θα είναι προσαρμοστική ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, στοχεύοντας ταυτόχρονα στην δημιουργία ενός ισχυρού πολιτικού κόστους για κάθε μέρα που το κράτος δεν υποχωρεί στις απαιτήσεις του αγωνιστή.
Φυσικά όλα αυτά απαιτούν την ακύρωση κάθε θεσμικής διαμεσολάβησης και τον σαφή διαχωρισμό μας από αριστερές κορώνες και τα μπάσταρδα τους.
Περνώντας από την θεωρία στην πράξη παραθέτω δημόσια κάποιες σκέψεις γύρω από πράξεις και στρατηγικές που μπορούν να πραγματοποιηθούν κατά την διάρκεια αυτού του σκληρού και περιορισμένου χρονικά αγώνα. Πιστεύοντας πως η επικοινωνία μεταξύ των αιχμαλώτων και των ελεύθερων συντρόφων πρέπει να είναι αμφίδρομη και να μην περιορίζεται σε θεωρητικές αναζητήσεις αλλά να θέτει τα ζητήματα στο μοναδικό πεδίο που δοκιμάζεται η αποτελεσματικότητα τους, στην πράξη.
Πράξη πρώτη: Συνεχής Αντιπληροφόρηση
Το σκεπτικό: Λειτουργεί ως προάγγελος πολέμου με ξεκάθαρο και επιθετικό αναρχικό λόγο, διατηρεί τον αγώνα του συντρόφου στην επικαιρότητα και ταυτόχρονα ενημερώνει ενδιαφερόμενους και αδιάφορους πως κανένας σύντροφος μας δεν είναι μόνος του και πως όσο το κράτος δεν υποχωρεί η επίθεση θα συνεχίζεται.
Οι τρόποι: Πανό, αφίσες, τρικάκια, στενσιλ, γεμίζουν κάθε γωνία της πόλης, καταλήψεις κτιρίων και ραδιοφωνικών σταθμών φροντίζουν να παραμένει ο αγώνας του συντρόφου ως μια ανοιχτή πληγή για το κράτος, παρεμβάσεις και μικροφωνικές σε κεντρικά σημεία αναμεταδίδουν αναρχικές απόψεις και τον λόγο του συντρόφου, βαψίματα συνθημάτων σε τρόλεϊ, λεωφορεία, τραμ, βαγόνια τρένου, σταθμούς και αποβάθρες μετρό, μεταφέρουν μαζί με την απάθεια και τα άγχη των επιβατών και ένα ξεκάθαρο μήνυμα, -ούτε βήμα πίσω, νίκη στο αγώνα του συντρόφου μας.
Πράξη δεύτερη: Αντάρτικη Δράση
Οι αντάρτικες ενέργειες που πραγματοποιούνται στοχεύουν μεταξύ άλλων στην δημιουργία πίεσης και στην πρόκληση κοινωνικών εντάσεων και ενδοσυστημικών αντιπαραθέσεων, στην βραχυκύκλωση της κοινωνικής συνοχής και την κατασκευή μιας αυξανόμενης έντασης που κατευθύνεται σε έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο αφήνοντας έτσι στο κράτος ανοιχτή την επιλογή της αποσυμπίεσης που δεν είναι άλλη από την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του συντρόφου.
Οι αντάρτικες επιθέσεις πρέπει να είναι ουσιαστικές και στρατηγικά στοχευμένες, είτε μιλάμε για χτυπήματα που θα γίνουν ευρέως γνωστά λόγω της δυναμικής τους, είτε μιλάμε για την επιλογή στόχων όπως οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι που θα προβληθούν εξαιτίας της δημοσιότητας που έχουν οι θεσμικοί τους ρόλοι. Το μήνυμα παραμένει ίδιο, αναδεικνύεται ο αγώνας του συντρόφου και αυξάνεις την στρατηγική της έντασης απαιτώντας την ικανοποίηση των αιτημάτων του απεργού πείνας.
Στην περίπτωση που μιλάμε για διάχυτες επιθέσεις σε στόχους της κυριαρχίας είναι απαραίτητο να δηλώνονται οι αιτίες και τα κίνητρα από τους δράστες της ενέργειας. Δίπλα στα καμένα ΑΤΜ των τραπεζών και στα μαυρισμένα από τις εμπρηστικές επιθέσεις κρατικά κτίρια, συνθήματα αλληλεγγύης και τρικάκια ενημερώνουν τους περαστικούς πως όσο το κράτος δεν υποχωρεί οι επιθέσεις θα συνεχίζονται.
Με αυτό τον τρόπο ακόμα και αυτοί που αδιαφορούν πνιγμένοι μέσα στην μετριοπάθεια θα λειτουργήσουν ως εργαλείο πολιτικής πίεσης καθώς θα δυσανασχετούν με μια εξεγερτική προοπτική εξαιτίας μιας κρατικής αυθαιρεσίας και παρανομίας από τις πολλές που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Οι ανατρεπτικές πρακτικές που συνδέονται μεταξύ τους κάτω από μια κοινή απαίτηση και έναν κοινό αγώνα με την πιο στενή και όχι τόσο αφηρημένη έννοια, αποκτούν μεγαλύτερη δυναμική και πολλαπλασιάζουν την ισχύ των χτυπημάτων δημιουργώντας ένα εκρηκτικό κλίμα. Το καλύτερο και πιο πρόσφατο παράδειγμα για να γίνει κατανοητή η παραπάνω διαπίστωση είναι οι αντάρτικες επιθέσεις που εκδηλώθηκαν και η πολιτική και κοινωνική δυναμική που αυτές απέκτησαν μετά τις κρατικές επιθέσεις σε καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και κινηματικές υποδομές.
Πράξη Τρίτη: Σε περίπτωση ήττας
Επειδή κάθε μάχη κυοφορεί την πιθανότητα της ήττας, στο κακό ενδεχόμενο που ο σύντροφος δολοφονηθεί από την αδιάλλακτη στάση του κρατικού μηχανισμού είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί άμεσα ένα αντίβαρο που θα αναγκάσει τους επόμενους πολιτικούς υπεύθυνους που διαχειρίζονται αντίστοιχες υποθέσεις να σκεφτούν πολύ καλά τις συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής.
Τα ιστορικά παραδείγματα πολιτικών εκτελέσεων στην δυτική Ευρώπη των προηγούμενων δεκαετιών. Με στόχο πρόσωπα που είχαν μεγάλο μερίδιο ευθύνης στο θάνατο του απεργού. Οι βασανιστές- γιατροί που έκαναν την αναγκαστική σίτιση σε απεργούς πείνας (Ισπανία-GRAPO), οι αντιδραστικοί δικαστές που έκαναν καριέρα πάνω στις πλάτες των αγωνιστών (Γερμανία- θάνατος Χόλγκερ Μάϊνς), οι πολιτικοί προϊστάμενοι, γενικοί γραμματείς, υπουργοί και το σκυλολόι τους ήταν και είναι στο στόχαστρο. Όλη αυτή η εμπειρία αποτελεί κομμάτι της επαναστατικής ιστορίας που καλό είναι να μην επαναληφθεί σαν φάρσα, αλλά με ακόμα περισσότερο πάθος για την ελευθερία και περισσότερο μίσος εναντία στους εχθρούς μας.
Μιλώντας για την υπόθεση του αναρχικού Κώστα Σακκά
Ο αναρχικός Κώστας Σακκάς έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 4/6 απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση του. Αφορμή στάθηκε η εκδικητική παράταση της προφυλάκισης του σε 36 μήνες, δηλαδή τρία ολόκληρα χρόνια υπόδικος. Οι εκδικητικές μεταχειρίσεις και οι αυθαιρεσίες του κράτους δεν μας εκπλήσσουν, ούτε πρέπει να επικαλούμαστε την επιστροφή στην νομιμότητα τους.
Ας μην ξεχνάμε πως ζούμε σε έναν κόσμο που οι στρατιωτικές επεμβάσεις, οι βομβαρδισμοί και οι μαζικές εκκαθαρίσεις των επεκτατικών πολέμων των αυτοκρατοριών διεξάγονται στο όνομα της ειρήνης, ενώ οι εξοντωτικές καταδίκες ανθρώπων στον αργό θάνατο της φυλακής, στο όνομα μιας αιμοσταγούς και τιποτένιας δικαιοσύνης και μιας ακόμα πιο τιποτένιας κοινωνίας.
Όμως χρησιμοποιώντας τις ίδιες τους τις αντιφάσεις και εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες τους δίνεται μια δυνατότητα ώστε να δοθεί μια αποφασιστική μάχη για την απελευθέρωση ενός αναρχικού συντρόφου. Σε αυτό το σημείο έχει σημασία να αναφέρουμε πως το ίδιο καθεστώς ιδιότυπης ομηρίας ισχύει και για τον αντάρτη της Σ.Π.Φ Γεράσιμο Τσάκαλο.
Το συμπέρασμα που βγάζουμε λοιπόν μέσα από αυτή την κατασταλτική επιλογή του κράτους είναι ότι οι αποφασισμένες ατομικότητες μπορούν να προκαλέσουν σημαντικά πλήγματα στον κρατικό μηχανισμό. Σε βαθμό τέτοιο που προτιμούν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος της παράνομης κράτησης, μια κρατική επιλογή που προκαλεί ρήγματα στο προσωπείο του «ανθρωπισμού» και της δικαιοσύνης που επικαλούνται.
Είναι γεγονός πως το κράτος θα εξωθήσει την κατάσταση στα άκρα στοχεύοντας στην σωματική εξουθένωση του αγωνιστή με σκοπό να κλονιστεί η πίστη του.
Ενάντια στην εξόντωση του συντρόφου μας ας ορθώσουμε το ανάστημα μας. Με κάθε μέσο και όλα να σταθούμε δίπλα στον σύντροφο.
ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΑΚΚΑ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
Υ.Γ Προς αποφυγή παρεξηγήσεων ο λόγος που δεν κάνω αποχή συσσιτίου είναι γιατί δεν τρώω από το συσσίτιο της φυλακής και φροντίζω ατομικά την διατροφή μου (μαγείρεμα κλπ). Το να δήλωνα λοιπόν ότι κάνω αποχή συσσιτίου θα ήταν υποκριτικό και συνειδητή εξαπάτηση των συντρόφων που θα διάβαζαν κάτι τέτοιο και θα καλλιεργούσαν ψευδείς εντυπώσεις. Για τους συντρόφους που σιτίζονται από την φυλακή κάτι τέτοιο μπορεί να είναι όντος μια στέρηση σε διαφορετική περίπτωση είναι γραφικό και χωρίς ουσία.
Φυλακές Αυλώνα
Ιούνιος 2013
Νίκος Ρωμανός