Σημ.: Τον Ιούνη του 2013 ο σύντροφος Πέππε αποφυλακίστηκε με περιοριστικούς όρους. Το κείμενο που ακολουθεί είναι απ’ τις πρώτες μέρες της απομόνωσής του σε προφυλάκιση.
Φυλακές Γένοβας, 20 μέρες απομόνωσης – 2 Ιουλίου 2012
Τρομοκράτης; Ιδεολόγος; Φοιτητής; Υποκινητής; Ακολουθητής; Φιλόσοφος;
Να μια εμετική σύντομη λίστα με κατηγορίες και ταμπέλες που ’ναι έτοιμες προς χρήση από το κράτος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσής του. Ωστόσο ο προσδιορισμός μου είναι ένα έργο που, αν και αναγκαίο, ανήκει μόνο στον υπογράφοντα. Καταρχήν, ως αναρχική ατομικότητα, μόνο εγώ μπορώ να κρίνω και να αξιολογήσω ό,τι κάνω και πώς το κάνω. Εντάσσοντας τον εαυτό μου σε διαρκή σύγκρουση με ολόκληρο το υπάρχον, διεκδικώ την αυτονομία της σκέψης και της κρίσης μου, και απορρίπτω τους ρόλους του ηγέτη, του υποκινητή ή του ακολουθητή οποιασδήποτε συλλογικής ή οργανωμένης αναρχικής εμπειρίας. Τον τελευταίο καιρό είχα αναλάβει να μεταφράζω και να διαδίδω κείμενα, επιστολές, συνεισφορές/τοποθετήσεις, ανακοινωθέντα, φυλλάδια/μπροσούρες, καθώς και ενημερώσεις δικαστηρίων από τα πολλά συντρόφια που είναι αιχμάλωτα ανά τον κόσμο. Όλα αυτά τα πραγματοποίησα πρωτίστως για τον εαυτό μου, έχοντας ενδιαφέρον να γνωρίσω τις αναρχικές και επαναστατικές πραγματικότητες του κόσμου, καθώς επίσης να διαδώσω αυτές τις εμπειρίες στο πλαίσιο του ιταλικού χώρου. Η προθυμία μου να συμμετάσχω σε αυτή την εκδοτική δραστηριότητα σίγουρα δεν ήταν ένα έργο που μου είχε ανατεθεί ή ένας συγκεκριμένος ρόλος που όφειλα να εκτελώ στο πλαίσιο οποιασδήποτε ομάδας, αλλά υπήρξε η υλοποίηση ενός ατομικού αισθήματος. Ως εκ τούτου, και ως προς τα όσα μου καταλογίζονται απ’ τους καταστολείς με τις τηβέννους και όχι μόνο, θεωρώ θεμελιώδες να βάλω σε πρώτη θέση τη συνεκτικότητά μου, απορρίπτοντας ρόλους και καταβολές που δεν έχουνε σε τίποτε να κάνουν με την ατομικότητά μου και την εκδοτική μου δραστηριότητα. Ωστόσο, αυτό που συνέβη δε με εκπλήσσει· στην πραγματικότητα εντείνονται οι απόπειρες οικοδόμησης διωκτικών θεωρημάτων ως προς τα επονομαζόμενα «αδικήματα σύστασης/συμμετοχής σε οργάνωση» (reati associativi), αν αναλογιστούμε και τις πρόσφατες υποθέσεις στην Ιταλία ή στο εξωτερικό, έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν οι αυξανόμενες επιθέσεις που έχουν εξαπολυθεί εναντίον της εξουσίας. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της «υπόθεσης μπόμπες» στη Χιλή ή των διαφόρων κατασκευασμάτων δήθεν ανώνυμων τρομοκρατικών ομάδων στην Ελλάδα ως προσχημάτων για να χρησιμοποιηθούν ad hoc νόμοι και να φυλακιστούν αναρχικοί κι αναρχικές που συχνά δε γνωρίζονται καν μεταξύ τους. Το κράτος, δεχόμενο απρόβλεπτες επιθέσεις, προσπαθεί υστερικά να εφαρμόσει την εκδίκησή του, χτυπώντας τους αντιπάλους του μέσω της δικαστικής πίεσης και της καθοδηγούμενης χρήσης των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η καταστολή καταλήγει στις σκληρές συνθήκες της φυλακής, οι οποίες προορίζονται για τους ορκισμένους εχθρούς, κι η απομόνωση γίνεται μια συστηματική πρακτική που στοχεύει στην εξόντωση του φυλακισμένου/της φυλακισμένης· προκειμένου να μην υπάρχει ο κίνδυνος της εξάπλωσης του ιού της ανυποταξίας και της ανταρσίας ακόμη και μες στη φυλακή.
Αυτό που συνέβη στις 13 Ιουνίου 2012 (δηλ. η επιχείρηση Αρντίρε) δείχνει επίσης την επιθυμία του κράτους να πλήξει ακόμα και συντρόφους που βρίσκονται έγκλειστοι ήδη από χρόνια, επιδεινώνοντας έτσι το φορτίο των κατηγοριών τους και απομακρύνοντάς τους από τη λευτεριά, σε μια προσπάθεια να εντοπιστούν δεσμοί και σχέσεις, όσον αφορά την περίπτωσή μου, ακόμη και με άτομα τα οποία ούτε καν γνωρίζονται αναμεταξύ τους. Επιπλέον, για να επαναβεβαιώσω την ακλόνητη ατομικότητά μου και τη φύση της εκδοτικής μου δραστηριότητας, δεν μπορώ να δεχτώ τον ορισμό του «υποκινητή», ενός ρόλου που θα μπορούσε να υπονομεύσει τόσο την αυτονομία μου, όσο και εκείνη των πολλών αναρχικών συντρόφων που συμμετέχουν στην αναρχική πολύμορφη συζήτηση ανά τον κόσμο. Ανάμεσα σε καλά συνειδητοποιημένες ατομικότητες, δε χρειάζεται κανένας ή καμιά για να υποκινήσει οτιδήποτε. Κάθε αναρχικός και κάθε αναρχική, μέσω της προοδευτικής επανοικειοποίησης του εαυτού τους, είναι σίγουρα σε θέση να διακρίνουν και να διαμορφώσουν τις ιδέες και τις ενέργειές τους κατά τρόπο ατομικό, χωρίς να χρειάζεται να ενθαρρύνονται ή να κατευθύνονται.
Θεώρησα ότι είναι σημαντικό να γράψω όλα αυτά για να εκφράσω τη θέση μου τόσο προς αυτούς/-ές που βρίσκονται εκτός των τειχών, όσο και προς τους συγκατηγορουμένους μου, παρουσιάζοντας τον εαυτό μου ώστε ακόμα και όσοι δε με ξέρουν να μπορέσουν να συνδιαλλαγούν μαζί μου αν το θελήσουν. Σίγουρα η φυλάκιση, ή η απομόνωση στην οποία έχω υποβληθεί, δε θα καταστεί ικανή να με κάνει ν’ απαρνηθώ την ιδιότητά μου ή να υποτιμήσω όσα έχω πραγματώσει· η εξουσία δε θα λάβει την παράδοσή μου. Αυτή η φυλάκιση θα είναι μία ευκαιρία για την ενίσχυση της συνεκτικότητας και της αξιοπρέπειάς μου, γνωρίζοντας ότι τόσο πολλοί εχθροί του υπάρχοντος βρίσκονται στο πλευρό μου. Ξέρω ότι δεν είμαι μόνος.
Στέλνω αγάπη και δύναμη σε όλους τους συγκατηγορουμένους μου· αν και με πολλούς/-ές από σας δεν έχω ανταλλάξει ποτέ μου ούτε ένα βλέμμα, είμαι βέβαιος ότι η ίδια φωτιά φλογίζει τη ματιά μας. Εκφράζω την αλληλεγγύη μου προς τα κρατούμενα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, τα οποία δέχονται και πάλι επίθεση απ’ τις ιταλικές αρχές· κρατήστε γερά όπως έχετε κάνει ως τώρα. Πάντα με το κεφάλι ψηλά.
Τιμή σε όλα τα νεκρά συντρόφια που έπεσαν ακολουθώντας το πολύμορφο μονοπάτι της αναρχίας.
Αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αναρχικούς σε όλο τον κόσμο, που κρατούνται όμηροι στα μπουντρούμια των δημοκρατιών.
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!
Giuseppe Lo Turco
Φυλακισμένη αναρχική ατομικότητα