Σημείωση: Αυτή η συνεισφορά γράφτηκε από την Elisa, όσο ήταν ακόμα κρατούμενη στη φυλακή Rebbibia, στη Ρώμη, στα πλαίσια της επιχείρησης «Ευτολμία». Απελευθερώθηκε στις 7 Σεπτέμβρη με περιοριστικούς όρους.
Γεια σε όλους!
Για να είμαι ειλικρινής (συγχωρέστε με για αυτήν τη δυσάρεστη λέξη), δεν έχω συμμετάσχει ξανά σε κάποια από τις προηγούμενες συναντήσεις για την απελευθέρωση των ζώων. Είναι η πρώτη φορά που εκφράζω τη γνώμη μου σε μια τέτοια περίσταση, παρόλο που βρίσκομαι στη φυλακή.
Αυτά που πρόκειται να γράψω, δε συνδέονται απαραίτητα με ένα συγκεκριμένο και μονοσήμαντο θέμα σχετικό με μια ατζέντα, αλλά μια σειρά σκέψεων και ερωτημάτων, που αποτελούν μια ολιστική οπτική και έναν αντιεξουσιαστικό τρόπο αντίληψης του υπάρχοντος.
Μπορεί να φαίνεται μια ασυνάρτητη σειρά σκέψεων… Κάντε ό,τι θέλετε με αυτές, αλλά θέλω να ξέρετε πως ο κύριος λόγος, που κάνω αυτή τη μικρή συνεισφορά, είναι η διάλυση μερικών στερεοτύπων και η αποκαθήλωση μερικών «απόλυτων αληθειών». Τώρα θα τα πω κάπως χύμα…
Παρόλο που είμαι βίγκαν εδώ και 14 χρόνια, δεν έχω υποστηρίξει ποτέ πως ο βιγκανισμός είναι ένα εξαιρετικό «σημάδι» απόλυτης συνέπειας… Και σε σχέση με τι; Με το να είναι κανείς φιλόζωος, αντισπισιστής και οικολόγος; Μέχρι σήμερα, αυτές οι λέξεις έχουν παραχρησιμοποιηθεί και έχουν γίνει κτήμα ενός σημαντικά αυξανόμενου και καθόλου αντιεξουσιαστικού φάσματος ανθρώπων. Τελειώστε εσείς την πρόταση…
Είμαι πεπεισμένη πως ο βιγκανισμός δεν είναι πάντα ακίνδυνος, όσον αφορά τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις (ας σκεφτούμε για παράδειγμα τις πολυεθνικές παραγωγής σόγιας), αν δεν μπαίνει σε αντιβιομηχανικά πλαίσια. Για αυτόν το λόγο, είμαι σίγουρη πως κάποιες μορφές χορτοφαγίας και παμφαγίας είναι πιο φιλικές προς το περιβάλλον (για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση, που καταλαβαίνουμε όλοι) και πάλι, αν δε συνεργούν στη βιομηχανική παραγωγή. «Παμφαγία! Αίρεση!», θα φωνάξουν κάποιοι στη συνάντηση. Ναι, παμφαγία. Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να δώσουμε προσοχή σε αυτά που συνειδητοποιούμε.
Ριζοσπαστική οικολογία; Το ιδανικό θα ήταν να καταστρέψουμε όλους τους τεχνοβιομηχανικούς μηχανισμούς, όχι το να καταναλώνουμε τρόφιμα, που μικρή σχέση έχουν με τη γη· και εδώ δεν έχει σημασία αν αυτά τα τρόφιμα είναι φυτικά ή ζωικά προιόντα. Το απαραβίαστο της ζωής; Το να προστατεύουμε όλα τα έμβια πλάσματα από το θάνατο και τα δεινά, είναι δυνατό μέχρι κάποιο σημείο· και η φύση, την οποία λέμε πως αγαπάμε τόσο πολύ, δεν είναι τόσο σπλαχνική, όσο η μυθική μας φαντασία μας κάνει να πιστεύουμε. Από αυτήν την άποψη, ξέρω για παράδειγμα φιλόζωους, αντισπισιστές (και ότι άλλους –ιστες θέλετε), οι οποίοι αρέσκονται στο να ανακατεύονται με τα αρπακτικά ένστικτα των ζώων, με τα οποία συζούν και να εμποδίζουν πιθανά θηράματα από το να καταλήγουν στα σαγόνια και τα νύχια των θηρευτών, οι οποίο είναι βίγκαν, όπως και οι «ιδιοκτήτες» τους… Δεν είναι αυτό ένα ανθρωποκεντρικό αντανακλαστικό, που θέλουμε να ξεφορτωθούμε;
Κατά τη γνώμη μου, ένας αναρχικός, που υποστηρίζει πως είναι εναντίον κάθε μορφής ανθρωποκεντρισμού, δε θα πρέπει να γίνεται ο σωτήρας άλλων ζωικών ειδών, που εμπλέκονται στη δυναμική των αρπακτικών ενστίκτων. Ανήκουμε στη φύση, την οποία λέμε πως αγαπάμε, προστατεύουμε και απελευθερώνουμε; Με τι τρόπο ανακατεύεται ο άνθρωπος με τη φύση και το φυσικό κόσμο; Τι σημαίνουν πραγματικά αυτές οι λέξεις και με τι τρόπο αντιμετωπίζουμε ή συγκρουόμαστε με τον πολιτισμό; Πώς μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε μια «άγρια ζωή» (Ω, από πόσες φωνές, συμπεριλαμβανομένης και της δικιάς μου, έχω ακούσει αυτήν την πανέμορφη λέξη!) Πόσοι από μας θα ήμασταν έτοιμοι να ξεφοτωθούμε τις ανέσεις της πόλης (ενός ελάχιστα φυσικού χώρου, θα έλεγα); Με ποιον τρόπο μπορούμε να συμφιλιώσουμε την απελευθέρωση των ζώων με αυτήν των ανθρώπων, σε επίπεδο θεωρίας και πρακτικής;
Βέβαια, η εντατική γεωργία και ο φυλακισμός των ζώων είναι κάτι, που δε γίνεται ανεκτό, χωρίς συμβιβασμούς! Θεωρώ πως είναι σημαντικό να τονίσουμε τη σημασία της απελευθέρωσης των ζώων με κάθε μέσο. Όμως, το να μιλάμε για την απελευθέρωση των ζώων από μια αναρχική οπτική, θα πρέπει να μας θυμίζει πως ο άνθρωπος είναι εκείνο το ζώο, που ζει σε αιχμαλωσία το μεγαλύτερο διάστημα από όλα. Πόσα κλουβιά πρέπει να ξεφορτωθούμε ακόμα; Πολλά, πάρα πολλά! Ο σεξισμός, για να συνδεθώ με ένα από τα θέματα αυτής της συνάντησης, είναι ένα από αυτά. Δεν ξέρω καμιά αλήθεια, αλλά έχω θέσεις: ως αναρχική, ιδιαίτερα σε μια έντονα ελευθεροκτόνα εποχή, αρνούμαι να κάνω χρήση της έννοιας των «δικαιωμάτων», όσον αφορά τους ανθρώπους και δεν τη χρησιμοποιώ ούτε για τα ζώα. Είναι ένα ψέμα, που βοηθάει τους θεσμούς στο έργο της ανάθεσης μέσω αντιπροσώπων.
Η ριζοσπαστική οικολογία και η απελευθέρωση των ζώων μπορούν να συμφιλιωθούν περίφημα ή μάλλον θα πρέπει να είναι αδιαχώριστα. Άλλα, προφανώς, η απελευθέρωση των ζώων είναι μόνο ένα «κομμάτι» της ριζοσπαστικής οικολογικής προσέγγισης. Πιστεύω πραγματικά πως σε μια τροχιά για την απελευθέρωση των ζώων θα πρέπει να αρνηθούμε όλες τις εξειδικεύσεις και τους μονοθεματισμούς και να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει ελευθερία, χωρίς απελευθέρωση από όλες τις πολιτισμικές παγίδες.
Είναι καλό να συνεχίσουμε να απελευθερώνουμε τα ζώα, όχι μόνο από τα στενά κλουβιά των φαρμών αναπαραγωγής και των εργαστηρίων, αλλά και από τα μεγάλα και όμορφα κλουβιά των καταφυγίων… Θα ήταν, όμως, αυτό πιο αποδεκτό, αν δεν υπήρχαν δρόμοι και αυτοκίνητα να μπλέκονται με την ελεύθερη κίνηση αυτών των ζώων, έξω από τα καταφύγια; Γι’ αυτό, είναι απαραίτητο να καταστρέψουμε και τα κλουβιά, που αναπαριστούν οι δρόμοι και τα αυτοκίνητα (και για τους εαυτούς μας)… Γι’ αυτό, είναι άμεσης σημασία να παλέψουμε ενάντια στο κλουβί της αστικοποίησης… Γι’ αυτό, δε μπορούμε παρά να καταστρέψουμε το κλουβί του ανθρωποκεντρισμού… Γι’ αυτό, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα τεράστιο έργο πολιτισμικής ανατροπής, ώστε να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από κάθε όψη της κυριαρχίας!
Μια εξεγερμένη αγκαλιά!
Elisa Di Bernardo