Χάος! Ως εξεγερμένος που βαρέθηκα την τάξη που μου επιβάλλεται, ως άτομο που θέλω να επιδιώξω τη δημιουργία της ζωής μου με τους δικούς μου όρους, μπορώ να βρω μι συγκεκριμένη ποιητική ομορφιά σε αυτήν τη λέξη. Δείχνει ν” ανοίγει το πεδίο προς το παιχνίδι και την εξερεύνηση.
Όταν όμως το σκέφτομαι περαιτέρω τη χρήση της λέξης αυτής από άλλους εξεγερμένους, βλέπω ένα μείζον πρόβλημα. Κάθε άνθρωπος που ανατράφηκε μέσα σε αυτήν την κοινωνία, έχει μάθει να πιστεύει ότι η εξουσία είναι κάτι αυθύπαρκτο, πέρα από εμένα κι εσένα. Συχνά, οι εξεγερμένοι αυτοί που επικαλούνται το χάος, δείχνουν να επικαλούνται απλά μια εξωτερική δύναμη, η οποία υποτίθεται ότι “είναι στο πλευρό μας”. Αυτό θυμίζει κάτι από προσευχή, κάτι θρησκευτικό. Κάθε δύναμη που βρίσκεται έξω από \’μένα, είναι για εμένα εχθρός. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στο χάος ως κάτι τέτοιο. Η παρούσα κυρίαρχη τάξη πραγμάτων αναπτύχθηκε μέσα από το χάος και βεβαίως συνεχίζει να τροφοδοτείται από αυτό. Οι τρόποι με τους οποίους το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιούν τις καταστροφές για να εξαπλώσουν την εξουσία και τα κέρδη τους, το καθιστούν ξεκάθαρο. Το χάος επομένως δεν εγγυάται τίποτα από μόνο του. Στο βαθμό που εμπιστεύομαι ο,τιδήποτε, εμπιστεύομαι και τη συνειδητή, αποτέλεσμα θέλησης, προταγματική δημιουργικότητα των ατόμων που μισούν την κυριαρχία, και την ικανότητα των ατόμων αυτών να υφαίνουν από κοινού τα πλάνα τους για δημιουργική καταστροφή. Ακόμα όμως και η λέξη “εμπιστοσύνη” είναι υπό αμφιβήτηση. Για την ακρίβεια, αυτά είναι τα πράγματα για τα οποία θα στοιχηματίσω τη ζωή μου , αφού αυτά είναι που εκφράζουν την δημιουργική μου επιθυμία. Απορρίπτω την πνευματική παθητικότητα που αποζητά μια εξωτερική δύναμη στην οποία να πιστέψει, είτε η δύναμη αυτή είναι το χάος, μια επερχόμενη συντριβή, ο υποτιθέμενος ορθολογισμός της ιστορίας που εγγυάται ποιό θα είναι το τέλος, ή μια ντε φάκτο επαναστατική τάξη. Η λογική της πίστης σε μια τέτοια άποψη είναι μια λογική παθητικότητας. Κι αυτό είναι που βοηθάει στην αναπαραγωγή της παρούσας κατάστασης. Μόνο εξασκώντας την ίδια μου την αυτονομία, δρώντας διαρκώς για να πάρω πίσω τη ζωή μου και να την επαναδημιουργήσω για τον εαυτό μου ενάντια στην τάξη του πολιτισμού, και ενωνόμενος ελεύθερα με άλλους για τον ίδιο σκοπό, θα έχω τότε κάποια πιθανότητα να αποκτήσω το σθένος για τη δημιουργία μιας ορμητικής δύναμης που θα πορευτεί κόντρα σε αυτό που τώρα κυριαρχεί στον πλανήτη, γιατί η δημιουργία ενός αντίθετου πόλου απαιτεί συνειδητή, με θέληση και διαρκή δραστηριότητα σε κάθε σφαίρα της ζωής..
Από το αμερικανικό περιοδικό «Sovereign Self», τεύχος 3, Νοέμβρης 2011
Το χάος για μένα θα μπορούσα να πω ότι είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου , η οποία απλά έχει παραμορφωθεί λόγω του “μαθηματικό-πρακτικού” κόσμου που ζούμε (εννοώντας ότι η οικονομία και το μέτρημα έχει επιδράσει ακόμα και στα συναισθήματα μας , τουλάχιστον στα δικιά μου σε μία αρχική κατάσταση ). Για μένα εμπεριέχει τις άπειρες δυνατότητες και όχι ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής (παρόλο που ο τρόπος ζωής της συνεχής εναλλαγής και μπερδέματος μου φαίνεται αρκετά γοητευτικός ως προς τις μη σταθερές ).
Απο την άλλη θα συμφωνούσα σε οποιαδήποτε κριτική σε σχέση με την κατάργηση των “υπερβατικών εννοιών ” που μας κάνει να φανατιζόμαστε απλά με έννοιες που δεν μπορούμε πράγματι να βιώσουμε στο σήμερα σε όλο το εύρος τους(απο τον κομμουνισμό μέχρι ακόμα και τον μηδενισμό ). Δεν ξέρω καν γενικότερα αν θα μπορούσαμε ποτέ να βιώσουμε κάτι τόσο εγκεφαλικό σε μία κατάσταση μακριά από τον τόσο συγκεκριμένο κόσμο ώστε να ενστερνιζόμαστε θεωρητικές έννοιες υπεράσπισης ή καταδίκης .
Σημασία έχει το πώς θέλουμε να ζήσουμε και αυτό δεν έχει σχέση με λέξεις . Και αυτά που λέω είναι μόνο για μένα , μη οικειοποιήσιμα και όλο δικά μου (χωρίς να αγνοώ πόσο χρήσιμα μπορεί να είναι θεωρητικές έννοιες ώστε να προσελκύσουν κάποια άτομα στο σήμερα εφόσον είμαστε εγκεφαλικά όντα )
Δυστυχώς σήμερα άμα πράγματι θέλουμε να πολεμήσουμε ενάντια στον πολιτισμό πρέπει να έχουμε και πίστη και λύσσα και συνείδηση και ένα καλοσχεδιασμένο βλέμμα προς το σκοπό μας , γιατί αλλιώς είναι αδύνατο να καταφέρουμε ότι θελήσουμε χωρίς να μας σταματήσουν .
“να μην ξεχάσουμε ότι στον λογικοπρακτικό κόσμο της εικόνας που ζούμε ακόμα και μόνο μέσα από την βίωση μίας μητροπολιτικής σύγκρουσης μπορούμε να απεμπλακούμε απ τα εγκεφαλικά μας σκουπίδια και να βιώσουμε το μη προκαθορισμένο”
αρκεί να μην μείνουμε μόνο εκεί
Νομίζω πως καθένας τελικά του δίνει το δικό του νόημα. Για μένα αυτή τη στιγμή είναι το σύμβολο του δημιουργικού τίποτα. Το σημείο που όλα είναι δυνατά, η σύμπτυξη κάθε ρανίδας της ατομικότητας και της μοναδικότητας του προσώπου. Ό,τι περιέχει και μπορεί να γεννάει τα πάντα και ταυτόχρονα να τα καταστρέφει για να παραμένει πάντα ζωντανό. Κατανοώ πως η στόχευση ήταν σε κάποια μεταφυσικοποίησή του και στο πέρασμά του στο νου ως κάτι που ξεπερνάει τον εαυτό. Αν όμως τον εμπεριέχει, ο κίνδυνος αυτός δεν υφίσταται όπως περιγράφηκε. Αν το θεωρούμε μέρος μας και όχι έξω από εμάς. Και όπως σήμερα είναι κάτι, αύριο μπορεί κάθε εννοιοδότηση να αλλάξει περιεχόμενο.