Ανακοίνωση από το αναρχικό στέκι Ναδίρ

 «Ω, Λύκε, που γίνεσαι πάντα φταίχτης
-Είναι το τίμημα, γιε μου.»(Στέρλινγκ)

ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ «ΝΑΔΙΡ» ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΡΕΝΙΑΣΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΛΑΟΥΖΩΝ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΖΕΝΙΘ ΤΗΣ.

«Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη», συμβούλευε ο Καισάριος Δαπόντες ήδη από το 1755 στους δύο πόλους της υπεράσπισης της κρατικής τάξης και ευδαιμονίας, τον άμεσο και τον έμμεσο, που εξίσου εχθρεύονται το ΝΑΔΙΡ και θέλουν να δουν την επαναστατική πρακτική θεωρία του να μετριάζει την ορμή της ή να σωπαίνει, αφήνοντάς τους χωρίς αντίπαλο σ’ αυτήν την πλατιά ιστορική πεδιάδα, « τη γεμάτη θαύματα και αίματα, που, όπως  συνεχίζει να αποδεικνύει η ύπαρξή μας, δεν άνθισαν επί ματαίω…»

Δυστυχώς, θα τους απογοητεύσουμε αμφότερους, για μια ακόμα φορά.

Το ΝΑΔΙΡ είναι εδώ, το ΝΑΔΙΡ είναι παντού.

Στην εφιαλτική τους πραγματικότητα και στην πραγματικότητα του εφιάλτη τους, που έχει το όνομα, τις ιδέες και τις πρακτικές μας. Στην Επανάσταση, δηλαδή.

Μετά, λοιπόν, απ’ τις αγέλες των ελευθεριακών κουραμπιέδων που λύσσαξαν να μας κλείσουν το στόμα και να μας κατεβάσουν με κάθε τρόπο στο επίπεδό τους, τη σκυτάλη πήρε πριν δέκα μέρες περίπου το άλλο σκυλολόϊ των έμμισθων κρατικών λειτουργών, που εφόρμησε ενάντια στο έμψυχο και άψυχο δυναμικό μας, στους ανθρώπους μας και στα κτήριά μας, καταστρέφοντας όλη την υλικοτεχνική μας υποδομή. Παρότι, γι’ αυτή την τελευταία συντονισμένη επιδρομή της Ασφάλειας, των Ε.Κ.Α.Μ. και της Αντιτρομοκρατικής όσον αφορά τους στόχους στους οποίους, υποτίθεται, ότι αποσκοπούσε, γελάνε ακόμα και τα τσιμέντα, προκαλώντας αμηχανία μέχρι και στους ίδιους τους «δημοσιογράφους» της Ασφάλειας, π.χ. Λαμπρόπουλος στο ΒΗΜΑ, καθώς καμιά κατηγορία δεν μπορεί να θεμελιωθεί ούτε καν απ’ αυτό το κράτος – οπερέτα.

 Αυτές οι αίολες έως φαιδρές κατηγορίες με τις οποίες θέλησαν να δέσουν τους συντρόφους μας, αλλά, πίσω απ’ αυτό, να χτυπήσουν το ΝΑΔΙΡ και ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει, πολύ σύντομα θα καταρρεύσουν και οι ίδιοι τους θα αναγκαστούν να αποφυλακίσουν τους συλληφθέντες, υπό το βάρος της γελοιότητάς τους που γίνεται πια καταγέλαστη  και στους πάντες.

Ξεκάθαρα, λοιπόν, στόχος τους  σ’ όλο αυτό το κωμειδύλλιο ήταν το να παρουσιάσουν «αντιτρομοκρατικό έργο», κρατώντας ζωντανό αυτό το παραμυθάκι τους αποσυμπιεζόμενοι, έτσι,  απ’ τα αδιέξοδά τους, αλλά και να χτυπήσουν και να απονευρώσουν το ΝΑΔΙΡ, γι΄αυτό και όλες οι επιλεκτικές διαρροές τους πάντα εμάς στοχοποιούσαν. «Άντρο τρομοκρατών», «εργαστήριο βομβών», «διευθυντήριο της ανομίας», «γυμναστήριο χούλιγκανς», «κέντρο μηδενισμού και βίας»,  μέχρι κι ό,τι είμαστε το πολιτικό σκέλος της Σ.Π.Φ.  ακούσαμε και,  μάλιστα,  μέσα σ’ όλες αυτές τις πονεμένες φαντασιακές ιστορίες και κατηγορίες, που αμήχανα και πάλι επαναλαμβάνουν εναντίον μας, ανέσυραν και ξαναπιπιλίζουν τις εμμονές τους και για κάποιον «εμφύλιο», πιθανώς αναφερόμενοι στην επίθεση εναντίον μας μιας ελαφρολαϊκιάς, καθεστωτικής και ρεφορμιστικής «αντιεξουσίας» με την οποία αυτοί τα έχουν βρει μια χαρά και την οποία αποκρούσαμε με επιτυχία, κοιτώντας μόνο μπροστά.

Εμείς, απλά, κρυφογελάμε βλέποντας τον πανικό τους και ανεπηρέαστοι απ’ τη μοχθηρότητα και τις φαντασιώσεις τους, συνεχίζουμε να παραμένουμε  όρθιοι στις διαδρομές που επιλέξαμε, σηκώνοντας και πάλι λίγες μέρες μετά την κατεδάφιση (κυριολεκτικά) του στεκιού μας  τη μαύρη σημαία της λύσσας και της συνείδησης, στα υλικά χαλάσματα που άφησε πίσω της η απελπισμένη επίθεση του κράτους στο συγκεκριμένο στέκι μας. Είμαστε ξανά στο στέκι μας, ακόμα πιο δυνατοί και ακόμα πιο αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε το «γίγνεσθαί» του και όχι, φυσικά, τα ντουβάρια του, ενάντια σε όλους αυτούς που κοιμούνται και ξυπνούν με μοναδικό τους όνειρο να σωπάσουμε, αφήνοντάς τους ήσυχους και χαμένους στις ψευδαισθήσεις τους.
Είμαστε εδώ, λοιπόν, και θα ‘μαστε για πάντα, μέσα από ομάδες συγγένειας, από συσπειρώσεις παλιών και νέων αγωνιστών, και αλληλοεπιδράσεις στη βάση του κινήματος – και του διαλεκτικού γίγνεσθαί του, αποφασισμένοι «να προσφέρουμε σ’ όποιον φοβάται την αλήθεια αρκετές που να τις φοβηθεί και, σ’ όποιον δεν τη φοβάται, έναν λόγο για ν’ αποδείξουμε πως η τρομοκρατία της αλήθειας είναι η μόνη που ωφελεί, τελικά, το προλεταριάτο.»

Ξαναλειτουργώντας τώρα το στέκι μας , θέτουμε  πρώτη προτεραιότητα να οργανώσουμε, εκδηλούμενοι και πάλι και όπως πάντα ενωτικά, μια πλατιά συμμαχία φίλων της Αλήθειας και της Επανάστασης και να  προγραμματίσουμε μια σειρά εκδηλώσεων και ομιλιών σχετικά με τη θεαματικότητα της «τρομοκρατίας» και πώς τη διαχειρίζεται το κράτος, για τους αγώνες μας και τη μαζική και ένοπλη βία του προλεταριάτου και των πρωτοποριών  του, για το πώς το «ιδιαίτερο φθείρεται μαχόμενο», για το πώς η υπόθεσή μας πρέπει να γίνει υπόθεση του συνόλου των προλεταριοποιημένων στρωμάτων και πώς δεν θα αφοπλιστούμε ως μια διαχωρισμένη εξουσία μέσα τους , για τη λογική του «θα πάψουμε να είμαστε λοχαγοί, όταν και ο τελευταίος προλετάριος γίνει στρατηγός». Για το πώς, δηλαδή, και τελικά θα διασφαλίσουμε αποτρεπτικά την επαναφομοίωση και χρησιμοποίηση, τελικά, εναντίον μας των αγώνων και των πρακτικών μας απ’ το κράτος και τις υπηρεσίες του, για το πώς θα ξεπεράσουμε ρόλους, άτυπες ιεραρχίες, συνωμοτικό μυστικισμό και κάθε είδους φετιχισμού της βίας, αλλά και πώς θα χρησιμοποιήσουμε πιο λειτουργικά κάθε μέσο και όλα στην υπηρεσία της υπόθεσης. Ακόμα, πρέπει να δούμε και να συζητήσουμε για το πώς θα βγάλουμε όλους τους συντρόφους μέσα απ’ τα κάτεργα του κράτους αποκωδικοποιώντας και τους λόγους, αλλά και τις αστοχίες που τους οδήγησαν εκεί και πώς θα κάνουμε σαφή πια τον διαχωρισμό του πολιτικού από τον ποινικό, αφού είδαμε ότι η προσπάθεια να μπολιάσουμε με επαναστατική συνείδηση τους ποινικούς και τους λούμπεν, μπόλιασε, τελικά, με λούμπεν και ποινικές λογικές και πρακτικές  πολλούς απ’ το στρατόπεδό μας…

Κι όλα αυτά παράλληλα με την αδυσώπητη αποφασιστικότητα που πρέπει να ΄χουμε για να οργανώσουμε καλύτερα και διαλεκτικά και πρακτικά  το ξεμασκάρεμα του «χώρου», που έχει καταντήσει πια στην πλειοψηφία του μια τρέντυ και άκαπνη μάζα απωλείας, ένα γραφικό συμπλήρωμα του κρατικά εγγυημένου θεαματικού τσίρκου, χωρίς θεωρητικές και πρακτικές στοχεύσεις στην ουσία του ταξικού πολέμου και της κοινωνικής απελευθέρωσης που εκτονώνεται ιδεολογικά, «αβρόχοις ποσί», «αγωνιζόμενο σκληρά» για το «μερικό», για  free camping, free xorto, free Εxarchia, για βασανισμένα κατοικίδια, για καταπατημένες χορτολιβαδικές εκτάσεις, για τα δικαιώματα των γκέι,  τον αντισεξισμό, την άκριτη μεταναστολαγνεία και φτάνοντας στο σημείο να έχει χωνέψει αμάσητη όλη αυτή την αφηρημένη antifa λογική και κουλτούρα,  λειτουργώντας, δυστυχώς πια, σαν το μακρύ χέρι της Δημοκρατίας, καθώς μοιάζει να θέλει να υπερασπιστεί το «συνταγματικό τόξο» και τους κατσαπλιάδες πολιτικούς, για να ξευτελιστούν, τελικά,οι σκυφτούληδες  αυτού του «χώρου» να δηλώνουν ανερυθρίαστα πώς  το όνειρό τους είναι, μέσα από τις εξετάσεις «νομιμότητας» και συμπληρωματικότητας στο πολιτικό σύστημα που δίνουν καθημερινά, να αποτελέσουν μια αναρχοκομμουνιστική συνιστώσα  του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.

Φυσικά, εμείς ποτέ δεν θα υπηρετήσουμε καμιά αριστερίστικη ατζέντα όπως επιτακτικά καλούν τα φερέφωνα του κυνοβουλευτκιού και εξωκοινοβουλευτικού Αναρχοαριστερισμού, γιατί απλά δεν ανήκουμε σε καμιά κλαψομούνικη αριστερά – δεκανίκι του συστήματος, ούτε καν σ’ αυτήν που αυτοπροσδιορίζεται σαν επιτιθέμενη, γιατί, πολύ απλά, εμείς ανήκουμε στο επελαύνον χάος και αγωνιζόμαστε για τη συνολική καταστροφή του υπάρχοντος και όχι για μικροβελτιώσεις στη διαχείριση του ερέβους. Ξέρουμε πολύ καλά πώς «όποιος κάνει μισές επαναστάσεις σκάβει τον λάκκο του», γι’ αυτό θα παραμείνουμε μια έκρηξη επαναστατικής απολυτότητας, ένα πυροτέχνημα οργής και ελπίδας  που η νύχτα δεν μπορεί να καταβάλλει. Μια επαναστατική πρωτοπορία, όπως εμείς κι όλοι όσοι εργάζονται το Αρνητικό, δεν είναι παρά η φωτοβολίδα πριν την τελική επίθεση, φωτίζοντας  με τον πιο απόλυτο τρόπο πώς «από ‘δω και πέρα, κάθε αληθινή επαναστατική δράση και κάθε σύγχρονο αντάρτικο, ό,τι όπλα ή, καλύτερα, όποιο συνδυασμό όπλων και αν επιλέγει να χρησιμοποιήσει, δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στους πυλώνες του Αξιολογικού, Ενεργητικού Μηδενισμού και της Κοινωνικής Οντολογίας.» (Η Ιστορία ως αποτέλεσμα και ως Χρόνος, Ι.Ρ, DBC, ανάλεκτα νο.7 )

Παράλληλα, όμως, είμαστε  έτοιμοι και τώρα και πάντα να κάνουμε την αυτοκριτική μας και για τα τελευταία γεγονότα και για όλη μας την πορεία και να την μετατρέψουμε σε πρακτική και επιθετική, αλλά και ενωτική, διάθεση, αφού η Αλήθεια δεν μπορεί να είναι σεχταριστική. Ξανακαλούμε όλους  τους φίλους της, όλους τους αληθινούς και έντιμους αγωνιστές να αποκρούσουν κάθε πολεμική ενάντιά μας και να συμπορευτούν με τις αλήθειες και τις πρακτικές της Επανάστασης όπως τις εκφράζουμε μέσα απ’ το ΝΑΔΙΡ κι απ’ τις άλλες ομογάλακτες πρωτοπορίες, σε μια πλατιά ενότητα στη βάση του προλεταριάτου. Γιατί, τελικά, όπου και να κοιτάξει κανείς στην πορεία μας, βλέπει την Επανάσταση, τίποτα δεν μπορεί να την κάνει άσχημη.

  Α.Σ. ΝΑΔΙΡ + Παλιοί και νέοι σύντροφοι

Υ.Γ. «Ακούστε! Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμαι εγώ ο κτίστης.
Ο διαλεχτός της άρνησης,  ο ακριβογιός της πίστης
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι. »
Κ. Παλαμάς

Η ύπαρξη και η ανυπότακτη πρακτική θεωρία του ΝΑΔΙΡ, που τόσο ενοχλούν τα τελευταία χρόνια, όπως είπαμε, τη θεσμική και συστημική «αντιεξουσία» της σύγχυσης και της ιδεολογίας των light πορειών, των νυσταγμένων συνελεύσεων, των επαγγελματιών της αντιεξουσίας και της «αλληλεγγύης», των χαρούμενων πάρτυ, των διακοπών στην Ικαρία και του χόρτου, δεν φύτρωσαν απ’ το πουθενά. Αντιπροσωπεύουμε μια μακρά παράδοση λύσσας και συνείδησης , τριάντα τουλάχιστον χρόνων μέσα στο επαναστατικό κίνημα της χώρας μας, όπου αλύγιστοι σύντροφοι, πρωτοποριακές ομάδες, αλλά και μια πληθώρα άλλων κοινωνικών εγκληματιών και εργατών του Αρνητικού δεν σταμάτησαν να μουντζουρώνουν με τους καπνούς απ’ τις μάχες που έδιναν στη βάση, στην Ουσία, στο μέτωπο του απεριορίστου και του μέλλοντος, τη βιτρίνα αυτού του «χώρου» και πίσω απ’ αυτήν την ηττοπάθεια και τον ρεφορμισμό, τον εφησυχασμό και τις ιδεοληψίες των καθυστερημένων και αριβιστών που θέλαν’ να παρουσιαστούν σαν αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και επαναστατικό κίνημα, όπως τότε, όπως πάντα, έτσι και τώρα οι επιθέσεις τους, θεωρητικές και πρακτικές, έμμεσες και άμεσες,  θα’ ναι ασταμάτητες και ολοένα πιο στοχευμένες και περισσότερο κακότροπες εναντίον μας σε συλλογικό και προσωπικό επίπεδο, αλλά θα τις υπομείνουμε κι αυτές αγόγγυστα, όπως κάναμε τόσα χρόνια, υπερασπιζόμενοι την «κακή μας φήμη» που αποκτήσαμε με αίμα στο δρόμο και στους αγώνες,  αφοσιούμενοι με όλες μας τις δυνάμεις να εκπληρώσουμε το Σκοπό, μη παρεκκλίνοντας ούτε ρούπι απ’ την καθαρότητα  της πρακτικής θεωρίας και την απολυτότητα των μέσων της.

Υ.Γ.2 «Για τις αληθινές πρωτοπορίες και τους αγκιτάτορές τους, ο βίος είναι βραχύς και το ευτυχέστερο θα ‘ναι να ολοκληρώσουν το αφυπνιστικό τους έργο και, κατόπιν, να αρχίσουν οι επιχειρήσεις σε μια ευρύτερη κλίμακα. Έχουμε χορτάσει από επίλεκτα τμήματα και από διάφορους «βετεράνους», που αφού κάποτε πέτυχαν κάποιο γενναίο κατόρθωμα, βρίσκονται ακόμα εδώ και παρελαύνουν στητοί τα παράσημά τους μέχρι στο τέλος να στραφούν και ενάντια στην υπόθεση που έχουν υπερασπιστεί. Τίποτα τέτοιο, όμως, δεν έχει κανείς να φοβηθεί απ’ αυτούς που οδήγησαν την επίθεση και τη ζωή τους ως τα όρια της διάλυσης και της καταστροφής.»  (G.E.D.)