Μία προοπτική βασισμένη στην ανάγκη ολοκληρωτικής καταστροφής της τεχνολογίας προκαλεί σύγχυση σε πολλούς συντρόφους και ένας σημαντικός αριθμός από αυτούς αρνείται να την δεχτεί. Το βρίσκουν πιο λογικό και ρεαλιστικό να ασχολούνται μόνο με το πρόβλημα της καταστροφής της αποκαλούμενης «σκληρής» τεχνολογίας (πυρηνικά όπλα, αμίαντος κλπ). Θεωρούν τη «μαλακή» τεχνολογία (ηλεκτρονικά, πληροφορική κλπ) κοινωνικά χρήσιμη και νομίζουν ότι θα είναι σε θέση να τη χρησιμοποιήσουν για καλό σκοπό στο μέλλον, λες και αυτή μπορεί να αποκοπεί από τη λογική της κυριαρχίας, η οποία την παρήγαγε και την ανέπτυξε.
Με αυτόν τον τρόπο, σύντροφοι επιδεικνύουν μια «πεφωτισμένη» θετικιστική στάση απέναντι στην επιστήμη. Ισχυρίζονται ότι τα εργαλεία, που παράγονται από την τεχνολογική και επιστημονική γνώση, είναι ουδέτερα και ασκούν κριτική μόνο στην κακή κοινωνική χρήση, στην οποία τα θέτει η Εξουσία.
Εμείς πιστεύουμε, αντιθέτως, ότι τα εργαλεία, που έχουν δημιουργηθεί από την Εξουσία, δεν μπορούν παρά να υπακούσουν στη λογική, που τα δημιούργησε. Είναι απολύτως λειτουργικά για τους σκοπούς της, ασχέτως του ποιος τα χρησιμοποιεί και παρά τα όποια φαινομενικά πλεονεκτήματα αποφέρουν στην κοινωνία.
Είμαστε εναντίον αυτών, που πάντα προσπαθούν να δικαιολογήσουν πράγματα, λέγοντας ότι παντού υπάρχει κάτι κατά βάση καλό, το οποίο αξίζει να διατηρηθεί. Επιπλέον, θεωρούμε ότι είναι χρήσιμο να τοποθετήσουμε ένα στοιχείο αμφιβολίας μέσα στο τέλμα των βεβαιοτήτων και των κοινοτοπιών, που αφθονούν.
Αυτοί, που ισχυρίζονται ότι είναι απόλυτη η ανάγκη για την υπάρχουσα τεχνολογία, είναι τα αφεντικά, οι κυβερνώντες και το πλήθος των υπηρετών τους. Και όλοι τους έχουν λόγο, που το ισχυρίζονται αυτό, χωρίς αμφιβολία. Οι σύντροφοι, από την άλλη πλευρά, θα έπρεπε επίσης να έχουν εξίσου καλούς λόγους για να είναι δύσπιστοι απέναντι σε αυτές τις θέσεις. Τα πράγματα γίνονται τραγικά, όταν βλέπουμε μια ταύτιση απόψεων μεταξύ αυτών, που βρίσκονται στην εξουσία και αυτών, που αγωνίζονται εναντίον της.
Όλη η βασική τεχνολογία, που χρησιμοποιείται σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής σήμερα, προέρχεται από τη στρατιωτική έρευνα. Η πολιτική χρήση της υπακούει σε αυτήν τη λογική πολύ περισσότερο από όσο αντιλαμβανόμαστε άμεσα. Μέχρι τώρα, το μόνο, που έχουμε καταφέρει να αποδείξουμε, είναι ένα ακριβές, επιστημονικό, εξουσιαστικό project, σε επίπεδο οργανωτικό. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τους ασυνείδητους μηχανισμούς, που λειτουργούν στο επίπεδο της μάζας, επιτρέποντας στην εξουσιαστική δομή να ξεπερνά την αρχική απόρριψη εκ μέρους των ανθρώπων και να κερδίζει την πλήρη υποστήριξή τους. Ελάχιστοι άνθρωποι αμφισβητούν την κυβερνητική* εντολή. Η γενική τάση είναι το αίσθημα του αναπόφευκτου. Καταλήγει να θεωρείται απαραίτητη και ως εκ τούτου, κοινωνικά χρήσιμη. Όποιος καταδείξει την ανάγκη για την ολοκληρωτική καταστροφή του τεχνολογικού οικοδομήματος, που παράγεται από το κεφάλαιο, περνιέται ως ένας ανεύθυνος τρελός, που θέλει να στείλει τον πολιτισμό πίσω στην παλαιολιθική εποχή.
Αν το σκεφτεί κάποιος, δεν είναι απαραίτητο να έχουν έτσι τα πράγματα. Η σημερινή τεχνολογία είναι το πρακτικό αποτέλεσμα μιας μορφής γνώσης, η οποία ωρίμασε στη διάρκεια της βιομηχανικής ανάπτυξης του κεφαλαίου. Το κίνητρο καθορίζεται πάντα από αυτούς, που βρίσκονται στην εξουσία. Το να θέλεις να προστατέψεις κάποιες τεχνολογίες, έναντι άλλων, ισοδυναμεί με το να βάζεις ένα εμπόδιο στο δρόμο της ολοκληρωτικής καταστροφής του συνόλου της παραγωγικής τάξης της κυριαρχίας. Σημαίνει, επίσης, ότι μπαίνει ένα όριο στην επαναστατική δράση και διατηρείται μια διφορούμενη κοινωνική σχέση με αυτές τις δομές.
Έτσι, αυτοί που, αν και λένε ότι είναι επαναστάτες, υποστηρίζουν την ανάγκη προστασίας ενός μέρους της παραγωγικής τεχνολογίας του κεφαλαίου, δεν βλέπουν ότι με αυτήν τη στάση τείνουν το χέρι στους δηλωμένους ρεφορμιστές. Οι τελευταίοι, πιο συνεκτικά, υποστηρίζουν έναν διαρκή μετασχηματισμό όλων των οργανισμών της εξουσίας, με τέτοιο τρόπο ώστε το σύστημα να είναι πάντα λειτουργικό και επικαιροποιημένο, προκειμένου να εξυπηρετεί τις νέες ανάγκες της κυριαρχίας και της κοινωνικής αλλαγής.
Το ριζοσπαστικό μας εγχείρημα για την καταστροφή της τεχνολογίας πρέπει να βρίσκεται εντός της επαναστατικής διαδικασίας και δεν θα πρέπει να θέτουμε οποιαδήποτε όρια στην πορεία του ή να το περιορίζουμε εντός των ορίων της σημερινής μας γνώσης.
Το πρόβλημα μιας σύγχρονης κοινωνικής επανάστασης δεν μπορεί να επιλυθεί με προσφυγή στη γνώση, που έχει αποκτηθεί μέχρι τώρα και η οποία περιορίζεται από τα συμφέροντα της Εξουσίας. Είμαστε εναντίον εκείνων, που βλέπουν τη σημερινή γνώση ως κάτι, που έχει φτάσει στην ολοκλήρωση.
Για το πώς έχουν τα πράγματα τώρα: Οι λεγόμενοι επιστήμονες, οι οποίοι μελετούν την τεχνητή νοημοσύνη ή την εφαρμογή της σημερινής τεχνολογίας και σε άλλα πεδία, στην πραγματικότητα είναι επιστημονικοί εργάτες. Διαθέτουν υψηλή εξειδίκευση σε έναν τομέα (τον επιστημονικό), αλλά οι περισσότεροι αγνοούν τι συμβαίνει σε άλλα πεδία έρευνας, πόσο μάλλον στην υπόλοιπη κοινωνία, την οποία συχνά παραμελούν εντελώς μέσα στα αποστειρωμένα τους εργαστήρια.
Ο τρόπος, με τον οποίο αυτοί οι επιστημονικοί εργάτες σκέφτονται, μοιάζει πολύ με τις μηχανές, που σχεδιάζουν. Εφαρμόζουν δυαδική λογική, βασικά είναι ανίκανοι να σκεφτούν πέρα από αυτό. Δεν υπάρχει δημιουργικό σκεπτικό, δεν μπορούν να φέρουν καμία εξέλιξη στο πεδίο της γνώσης.
Μόνο η δική μας άγνοια είναι που μας κάνει να τους θεωρούμε σπουδαία μυαλά. Αυτός είναι ένας σημαντικός παράγοντας, που πρέπει να αναλυθεί περαιτέρω. Οι επιστήμονες είναι, στην ουσία, η νέα ενδιάμεση τάξη, που παράγεται από την τεχνολογική επανάσταση.
Οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις έγιναν πάντα, όταν η αρχή της εξουσίας ήταν απούσα ή όταν αμφιταλαντευόταν σε όλα τα επίπεδα -όπως συνέβη στις αρχές του αιώνα- και αυτό ισχύει και στο πεδίο της επιστήμης.
Δεν μπορούμε να είμαστε επαναστάτες μόνο απέναντι σε μία κοινωνική δομή, την οποία δεν αποδεχόμαστε, αλλά πρέπει να είμαστε σε όλα τα πεδία, συμπεριλαμβανομένου του επιστημονικού. Η κυρίαρχη τάξη, που θέλουμε να καταστρέψουμε, έχει ρίζες παντού και γι’ αυτό, πρέπει να δεχθεί επίθεση παντού.
Η μόνη θέση, που αρμόζει απέναντι στα αφεντικά της επιστήμης, είναι να διακρίνουμε αυτά που κρύβουν, πίσω από όλα εκείνα τα πράγματα, που μοιάζουν αθώα και ανθρώπινα στο κοινό.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς είμαστε συνηθισμένοι να αντιλαμβανόμαστε μόνο τα πιο αξιοπρόσεκτα επιπόλαια πράγματα γύρω μας. Τα αφεντικά και οι υπηρέτες τους φροντίζουν επιμελώς να μας παρουσιάζουν συγκεκριμένα πράγματα, τα απολύτως απαραίτητα, ώστε να κεντρίσουν την έμφυτη περιέργειά μας, ωθώντας μας να κοιτάμε πράγματα, που στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σημασία. Έτσι, χάνουμε τα πιο σημαντικά πράγματα, που προκύπτουν εν αγνοία μας και αυτό γίνεται εις βάρος μας. Δεν θα πρέπει να υποτιμούμε τη νοημοσύνη του εχθρού. Ο στόχος αυτών, που κυριαρχούν, είναι να χρησιμοποιήσουν όλα τα επιστημονικά εργαλεία, που μπορεί να προσφέρει η σημερινή επιστημονική γνώση, όχι για να απαλύνει τον πόνο, αλλά για να τον συνεχίσει μέσα σε ένα πλέγμα σχέσεων, που τροποποιείται από καιρό σε καιρό. Κεφάλαιο και κράτος υποχρεώνονται να υλοποιούν αυτήν την αδιάκοπη τροποποίηση, λόγω του εντονότατου αγώνα, που εξαπολύει καθημερινά εναντίον τους το προλεταριάτο. Στην πραγματικότητα, παρά τη μεγάλη μεταφορά πλούτου, που συμβαίνει καθημερινά με την επίθεση εναντίον των εκμεταλλευόμενων, δεν θα πάρει πολύ για τους τελευταίους, για να ανατρέψουν τα σχέδια των αφεντικών.
Από τη στιγμή που θα δείξουν την πρόθεσή τους να καταστρέψουν τα πράγματα ριζικά, οι επαναστάτες αποκτούν ένα ανυπολόγιστο πλεονέκτημα, καθώς η επίθεση στο κράτος και στο κεφάλαιο μετατρέπεται σε κάτι, που δεν γνωρίζει όρια και δεν προτίθεται να παραχωρήσει τίποτα στον εχθρό. Γι’ αυτό, είναι απαραίτητο να καταστραφεί ολόκληρο το τεχνολογικό οικοδόμημα, άσχετα από το ποια μελλοντική χρήση του μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Αυτό θα αποτρέψει το να πέσει ο αγώνας στην παγίδα, που στήνουν οι ριζοσπάστες ρεφορμιστές, οι οποίοι στη μερικότητα της καταστροφής των δομών της κυριαρχίας τοποθετούν το σημείο εκκίνησης για την αναδιάρθρωση.
Είμαστε, λοιπόν, εναντίον αυτών, που υποστηρίζουν την πολιτική κριτική, ακόμα και στο πεδίο της επιστήμης, επειδή μια τέτοιου είδους κριτική πάντα επιχειρεί να υποβιβάσει τους λόγους για ριζική αντίθεση στο επίπεδο ενός απλού ζητήματος λεπτομέρειας, σχετικά με ορισμένες λειτουργικές επιλογές. Με αυτόν τον τρόπο, οι υποστηρικτές της πολιτικής κριτικής αναζητούν την προσαρμογή και τον συμβιβασμό με τον ταξικό εχθρό, ο οποίος είναι έξυπνα διατεθειμένος να τροποποιήσει επισήμως τη θέση του, με στόχο να δομήσει μια νέα πιο ριζοσπαστική συναίνεση γύρω από τους απειλητικούς θεσμούς.
Δεν πρέπει να μείνει κανένα φετίχ στο μυαλό μας. Αν είχαμε τη δύναμη να χτίσουμε χίλιες αλυσίδες για τους εαυτούς μας, έχουμε και τη δύναμη να τις σπάσουμε. Η απόφαση να ωθήσουμε τους εαυτούς μας πέρα από τα όρια της προκατάληψης και των ταμπού, εξαρτάται από εμάς.
Pierleone Porcu
ΣτΜ. *Ο συντάκτης του πρωτότυπου κειμένου χρησιμοποιεί τον όρο cybernetic.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε το Φθινόπωρο του 1988, στο 5ο τεύχος του αναρχικού περιοδικού “Insurrection”.
Αναδημοσιεύτηκε στις 23 Οκτωβρίου 2013, στο blog Machorka, απ’ όπου και έγινε η μετάφραση.
Ολόκληρο το τεύχος Νο. 5 του περιοδικού “Insurrection” είναι διαθέσιμο για κατέβασμα εδώ
το κειμενο αυτο πιανει μια απο τις πιο σημαντικες θεματικες της αναρχικης πρακτικης θεωριας που δυστυχως παραμενει αγνοημενη στον ελλαδικο χωρο .Φαινεται πως για τον ελληνικο αναρχικο μικροκοσμο η ενασχοληση με την ανεργια την οικονομικη κριση και την αναποληση του κομμουνιστικου παρελθοντος εχει πιο πολυ ενδιαφερον.Μου αρεσει πολυ το σημειο που ο ιταλος συντροφος μιλαει για την ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ καταστροφη της τεχνολογιας καταργωντας καθε υποννοια εναλλακτικης χρησης της.Καθε επιστημη εξορισμου λογω της διαχωρισμενης ειδικευσης βρισκεται στην υπηρεσια της εξουσιας μετατρεποντας την ζωη σε μετρησιμο μεγεθος.Οι αναφορες στο προλεταριατο και τον ταξικο εχθρο με μια δοση ντετερμινισμου νομιζω εξηγουνται λογω παλαιοτητας του κειμενου (1988) και σε καμια περιπτωση δεν μειωνουν την αξια του.
Ναι καλά όλα αυτά για την τεχνολογία και πολύ καλά τα έχει θέσει και σε αυτο το σημείο ο σύντροφος αλλα ας μην ξεχνάμε οτι πολλές φορές είναι εργαλείο στα χέρια των αναρχικών επαναστατών. Ας μην είμαστε υποκριτές , δεν θα μπορούσαν να γίνουν οι 7 πράξεις του σχεδίου Φοίνικας σε Παγκόσμιο επίπεδο χωρίς την τεχνολογία. Αυτή ηταν το εργαλείο ωστε να διαδωθεί ο λόγος και να γίνει πράξεις ανάμεσα σε πυρήνες καο άτομα τόσο απομακρυσμένα μεταξύ τους.
[WORDPRESS HASHCASH] The poster sent us ‘0 which is not a hashcash value.
Αυτό που λες δεν ακυρώνει την αντιτεχνολογική ανάλυση. Πολεμάμε εκεί που βρισκόμαστε, με τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας. Το πρόβλημα βέβαια είναι να μην αλλοτριώνεται ο εξεγερμένος από την τεχνολογιά ή από την “τεχνική” φύση του αγώνα.
Ο Ted Kaczynski μέσω του μανιφέστου που αποδομεί την τεχνολογία υπήρξε για μένα ένα κομμάτι σημαντικό στην αποδόμηση της τεχνολογίας, που ομολογώ άργησε να γίνει προσωπικά, καθώς ήταν βαθύτα εμφυτευμένα τα μυθεύματα της προόδου και της ανθρώπινης εξέλιξης. Εκτός άλλων, η ψυχολογική του προσέγγιση ως προς την αποδυνάμωση του προσώπου από την τεχνολογική λαίλαπα, και την στροφή του είτε σε αναπληρώσεις όπου η επανάκτηση της δύναμης λειτουργεί απλώς φαντασιακά, είτε σε οργανισμούς, θεσμούς και πολιτικούς σχηματισμούς ή ομαδοποιήσεις του μέσω κοινών συμφερόντων που πάλι του αφαιρούν την αξία του ως πρόσωπο αφού χάνει τη μοναδικότητα, την αυταξία και κοπαδοποιείται, αυτές λοιπόν οι πτυχές του έργου του, μπορούν αν απαλλοτριωθούν και χρησιμοποιηθούν στο λόγο και στη διάχυση των αναρχομηδενιστικών ιδεών να αποτελέσουν άλλο ένα αποδομητικό σκαλοπάτι στην σφαίρα της κριτικής.
Θα συμφωνήσω με το σχόλιο του hit πως είναι ένα σημαντικότατο και παραμελημένο κομμάτι τουλάχιστον στο εσωτερικό εδώ, ίσως γιατί ποτέ δεν βρήκαν έδαφος για να διαχυθούν φιλοσοφίες και θεωρίες όπως του πρωτογονισμού, που δεν τον ασπάζομαι αλλά τον θεωρώ ωστόσο πολύ χρήσιμο για κλοπή συστατικών, ούτε κινήματα που να βρήκαν απήχηση όπως το Earth First για παράδειγμα στο εξωτερικό, ή η προσέγγιση μέσω της βαθιάς οικολογίας, που κι αυτή έκανε μία διαδρομή που είχε τέμνουσες.
Κάπου είχα διαβάσει για την αυτονόμηση της τεχνολογία σε κάποιο της στάδιο, που την καθιστούν μία δύναμη που πλέον δεν εξαρτάται από την ανθρώπινη χειραγώγηση, και αυτό είναι το στοιχείο της που μελλοντικά θα αποτελέσει το πιο καταστροφικό της χαρακτηριστικό, νομίζω πως η singularity και η ΑΙ κάτι τέτοιο θα σηματοδοτήσει, δε θυμάμαι ποια ήταν η πηγή, θα ξαναψάξω.
Νομίζω επίσης πως στην Αμερική υπάρχει μία anti cyborg πρωτοβουλία, δε θυμάμαι ιδιαίτερες λεπτομέρειες.
Υπήρξε στάδιο δικό μου που θεωρούσα ότι η επιστήμη θα αποτελέσει τη διέξοδο από τον σκοταδισμό τόσο των θρησκειών, όσο και από τις κοινωνικές προκαταλήψεις, δίχως τότε να αντιλαμβανόμουν πως και η επιστήμη αποτελεί ένα σύστημα εξίσου διαβρωτικό και δολοφονικό. Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν την επιστήμη αποδίδοντάς της χαρακτηριστικά που δεν έχει, ουσιαστικά χρησιμοποιώντας την ως αντίδοτο σε άλλα δηλητήρια. Και αυτή η συστηματική καλλιέργεια της αυταρέσκειας των τεχνοκρατών πρέπει όπου δίνεται η ευκαιρία να εκθρονίζεται βίαια, με όποιο μέσο κατάλληλο και με όλα μαζί.
Προς το παρόν μελετάω περισσότερα για τον Νεολουδιτισμό, αν έχετε κάτι να προτείνετε επίσης που θα μου ήταν χρήσιμο πέστε.
Μια διευκρίνηση. Αυτό το κείμενο του Porcu έχει μεταφραστεί και δημοσιευτεί εδώ και κάποιο διάστημα από το Αδάμαστο.Το λέω για όσο είναι δυνατόν λίγο προσοχή να μην σπαταλιέται άσκοπα ενέργεια σε ήδη μεταφρασμένα κείμενα.
Για μένα αρκετά καλό το κείμενο, που συμβάλει στην κριτική των “ιερών” τεχνολογικών εφαρμογών, πέρα απο επί μέρους διαφορές. Αν και αντίθετα νομίζω πως αφήνεται ένα υπονοούμενο μελλοντικής χρήσης της στη φράση “…άσχετα από το ποια μελλοντική χρήση του μπορεί να σκεφτεί κάποιος”.
όταν λέμε πλήρης καταστροφή της τεχνολογίας εννοούμε ας πούμε και την κατάργηση του τροχού ή της φωτιάς;
Η φωτιά κατά την άποψή σου θεωρείται τμήμα της τεχνολογίας ;
η φωτιά που ανάβει από έναν κεραυνό σ ένα δέντρο όχι….. όμως η εκμετάλευση της φωτιάς, οι τρόποι για την τεχνητή δημιουργία και διατήρηση της (καύσιμα, αναπτήρες, σπίρτα κλπ.) σίγουρα αποτελούν μέρος της… απάντηση πάντως δεν πήρα…
Η απόρριψη της επιστήμης και της τεχνολογίας γενικότερα αν εφαρμοστεί καθολικά απο τις “εξεγερμένες” συνειδήσεις των “άναρχο”-ατομικιστών, θα βρεθούμε σε μία φάση όμοια τεχνικά με την περίοδο πριν την αγροτική επανάσταση, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν τροφοσυλλέκτες ή κυνηγοί… Δεδομένου του πληθυσμού σήμερα, και επίσης δεδομένου του ότι δεν σκοπεύετε να κάνετε μαζικές εκκαθαρίσεις πληθυσμών, είναι βέβαιο πως εκατομμύρια ατομικότητες θα υποφέρουν απο την έλλειψη φαγητού, καθώς τα οικοσυστήματα που βρίσκονται στη φύση δεν δύνανται να παρέχουν επαρκή τροφή ούτε για μια μικρή μικρή μερίδα του πληθυσμού της γης σήμερα. Επίσης, η καταστροφή κάθε τεχνολογικού επιτευγμάτος στον τομέα της ιατρικής θα καταδικάσει σε θάνατο ή ακόμη χειρότερα σε αργό θάνατο εκατομμύρια ατομικότητες, οι οποίες θα βρίσκονται στο έλεος του φυσικού πόνου, αλλά και στο φόβο ότι μια απλή ίωση μπορεί να επιφέρει το τέλος της ζωής τους… πως μπορεί λοιπόν το σχέδιο σας να συμβάλλει στην ολοκληρωτική χειραφαίτιση του ατόμου απο τα δεσμά της εξουσίας, της κοινωνίας και του καπιταλισμού, αν εφόσον εφαρμοστεί εκατομμύρια ατομικότητες θα καταπιεστούν, και θα βρεθούν αντιμέτωπες με πρωτόγνωρους κινδύνους ; τέλος, να επισημάνω πως όλα αυτα τα γράφω καλοπροαίρετα, επειδή καιρό προσπαθώ να καταλάβω τι πρεσβεύει ο αναρχο-ατομικισμός, αλλά σε αναζήτηση στο διαδίκτυο στα ελληνικά βρήκα ελάχιστα αποτελέσματα και κείμενα (έτσι βρέθηκα σ αυτό το μπλογκ)… περιμένω σοβαρές απαντήσεις καθώς και προτάσεις για ανάγνωση που μπορούν να μου λύσουν τις απορίες σχετικά με τις ιδέες σας…
Ένα μεγάλο κομμάτι αυτών που λες απαντάται αν αποσυνδέσεις τη δράση του ατόμου από το αποτέλεσμα. Ως ατομικιστής μηδενιστής, καταγράφω την πραγματικότητα που ζω και στοχεύω τις αρνήσεις μου. Η τεχνολογία ως κομμάτι του πολιτισμικού εκτρώματος, με καταπιέζει και φτιάχνει γύρω μου μια ανελεύθερη δυστοπία. Οπότε μπαίνει στο στόχαστρο της καταστροφής. Δε με ενδιαφέρει το μετά, δεν πρόκειται να το ζήσω και δεν έχω κανένα λόγο να φτιάχνω σχέδια επί χάρτου για μελλοντικούς παραδείσους. Η Αναρχία είναι βιωματική κατάσταση και κατακτιέται όσο ζεις απελευθερώνοντας στιγμές αυτοκυριότητας. Δεν είναι κοινωνικό σχέδιο, δεν τίθεται θέμα εφαρμογής όπως λες. Το να μου πει κάποιος , ναι εγώ είμαι ανθρωπιστής και στο φαντασιακό μου αγαπάω όλους τους ανθρώπους άρα διαφωνώ, το δέχομαι αρκεί να καταλαβαίνει πως στομώνεται ο αναρχικός του αγώνας.
Τώρα ακόμα και αν μπω στο μετά θα σου πω πως η ασθένεια πρώτον είναι ένας τρόπος να ρυθμίζεται ο ζωικός πληθυσμός. Σκέψου ένα κόσμο με 7 δισεκατομμύρια ελέφαντες, θα ήταν βιώσιμος? Όχι. Ούτε με 7 δισεκατομμύρια ανθρώπους είναι. Δεύτερον η πλειοψηφία των ασθενειών είναι δημιούργημα του συστήματος, είτε ως ιοί είτε ως καταστάσεις που σε οδηγούν σε ατυχήματα κλπ. Τρίτον η η αυτοπραγμάτωση είναι συνειδησιακή κατάκτηση. Δεν υπάρχουν εκατομμύρια ατομικότητες, άβουλες μάζες υπάρχουν. Η εξατομίκευση είναι κατάκτηση, δεν είναι σταθερά που υπάρχει από τη γέννηση, εφόσον γεννιόμαστε σε μαζικές κοινωνίες.
Σχετικά με βιβλιογραφία, πέρα από Στίρνερ και Νίτσε υπάρχουν πολλά πράγματα στο Blog να διαβάσεις. Αν οι ερωτήσεις είναι όντως καλοπροαίρετες δε χρειάζονται τα εισαγωγικά…