Η επίμονη άρνηση του παραδείσου

Φημολογείται πως εμείς (ένα «εμείς» όχι σαφώς προσδιορισμένο, του οποίου η έλλειψη ορισμού βολεύει όσους ενσπείρουν τις φημολογίες) δεν έχουμε καμία σχέση με τον αναρχισμό, όντας στην πραγματικότητα μηδενιστές μεταμφιεσμένοι με σκοπό να διεισδύσουμε στο άβατο της αναρχίας με κακές προθέσεις. Σημειωτέον ότι όποιος αναλαμβάνει το έργο της φύλαξης του ιερού καταλήγει να βλέπει κλέφτες παντού τριγύρω, και ίσως έχει έρθει η ώρα να κάνουμε τους ταραγμένους δυσφημιστές «μας» να σωπάσουν.

Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να εξηγήσουν τι εννοούν με το μηδενισμό. Προσωπικά, βλέπω με καχυποψία όποιον μου εκθειάζει τις χαρές του μηδενισμού διότι θεωρώ ότι ο μηδενισμός, ως η υποστασιοποίηση του τίποτα, συνιστά μια παραπλάνηση. Όταν η μη πληρότητα όλων καλλιεργείται μ’ ένα αίσθημα μεστότητας, είναι δύσκολο ν’ αντισταθεί κανείς στον πειρασμό ν’ αντικαταστήσει το παλαιό απόλυτο με την πιο αφηρημένη του στιγμή, κατά την οποία το τίποτα μετασχηματίζεται άμεσα σε όλα κι ως εκ τούτου συνολικοποιείται. Εντέλει, ο μηδενισμός εμένα μου φαίνεται σαν πανούργα μορφή μιας συλλογιστικής, που οδηγεί την ολότητα της δομής της γνώσης μέσα στο σκοτάδι της Μηδαμινότητας, μονάχα για να λάβει –μέσα απ’ αυτήν τη θεαματική, τη ριζική άρνηση– ακόμα περισσότερο από το φως του Όλου.

Ίσως όμως ο φημολογούμενος «μηδενισμός» αποτελείται από κάτι πολύ πιο απλό, δηλαδή από μιαν υποτιθέμενη απουσία προτάσεων. Με άλλα λόγια, κάποιος είναι μηδενιστικός όταν αρνείται επίμονα να υποσχεθεί ένα μελλοντικό επίγειο παράδεισο, να προβλέψει τη λειτουργία του, να μελετήσει την οργάνωσή του, να επαινέσει την τελειότητά του. Κάποιος είναι μηδενιστικός όταν αρνείται ριζικά να πάρει και να εκτιμήσει όλες τις στιγμές της σχετικής ελευθερίας που προσφέρει αυτή η κοινωνία, προτιμώντας αντ’ αυτού το δραστικό συμπέρασμα ότι καμιά απ’ αυτές δεν αξίζει να σωθεί. Τέλος, κάποιος είναι μηδενιστικός όταν, αντί να προτείνει κάτι εποικοδομητικό, η δραστηριότητά του καταλήγει να είναι μια «έμμονη θριαμβευτικότητα για την καταστροφή αυτού του κόσμου». Αν αυτό είναι το επιχείρημα, τότε πράγματι είναι πενιχρό.

Για να πιάσουμε το νήμα απ’ την άκρια, ένα πράγμα είναι ο αναρχισμός –η Ιδέα– και άλλο πράγμα είναι το αναρχικό κίνημα – το σύνολο ανδρών και γυναικών που υποστηρίζουν τούτη την Ιδέα. Για μένα δεν έχει κανένα νόημα να λέγεται ως προς την Ιδέα κάτι που στην πραγματικότητα επιβεβαιώνουν μονάχα λιγοστοί αναρχικοί. Η Ιδέα του αναρχισμού είναι η απόλυτη ασυμβατότητα μεταξύ ελευθερίας και αυθεντίας. Αυτό συνεπάγεται ότι συνολική ελευθερία μπορεί κανείς να απολαύσει εν πλήρει απουσία της εξουσίας. Επειδή η εξουσία υπάρχει και δεν έχει καμία πρόθεση να εξαφανιστεί οικειοθελώς, θα χρειαστεί πράγματι να δημιουργηθεί ένας τρόπος για την εξάλειψή της. Διορθώστε με αν κάνω λάθος.

Δεν καταλαβαίνω γιατί μια τέτοια παραδοχή –που ουδείς αναρχικός «μηδενιστής» δεν έχει ούτε στα όνειρά του ποτέ αρνηθεί ή καταπνίξει– θα πρέπει αναγκαστικά να επιφέρει την υπόδειξη νέων κοινωνικών κανονισμών. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει πρώτα κανείς να εξεταστεί σε διδακτορικό διαγώνισμα πάνω στην αρχιτεκτονική του νέου κόσμου προκειμένου να «είναι μέρος» του αναρχικού κινήματος, και γιατί δεν αρκεί ν’ αγαπάει τη λευτεριά και να μισεί κάθε μορφή αυθεντίας με όλα όσα συνεπάγεται. Όλα αυτά δεν είναι παράλογα μονάχα από τη θεωρητική άποψη, αλλά είναι επίσης σφαλερά από την ιστορική σκοπιά (και οι αναρχικοί φημολόγοι δείχνουνε μεγάλο ζήλο για την Ιστορία). Ένα από τα σημεία στα οποία συγκρούονταν συχνά πυκνά ο Μαλατέστα [Malatesta] και ο Γκαλλεάνι [Galleani] ήταν ακριβώς το ερώτημα του κατά πόσον ήταν αναγκαίο να σχεδιαστεί τι θα μπορούσε να δημιουργηθεί μετά την επανάσταση, ή όχι. Ο Μαλατέστα υποστήριζε ότι οι αναρχικοί πρέπει ν’ αρχίσουν αμέσως να αναπτύσσουν ιδέες για το πώς θα οργανώσουν την κοινωνική ζωή, γιατί το ζήτημα δε σηκώνει αναβολή· ο Γκαλλεάνι, από την άλλη, υποστήριζε ότι το έργο των αναρχικών ήταν η καταστροφή αυτής της κοινωνίας, και ότι οι μελλοντικές γενιές που θα είναι απρόσβλητες από τη λογική της κυριαρχίας θα βρούνε μόνες τους την άκρη πώς να ανοικοδομήσουν. Παρά τις διαφωνίες αυτές, ο Μαλατέστα δεν κατηγορούσε τον Γκαλλεάνι σαν μηδενιστή. Θα ήταν ανώφελο να διατυπώσει αυτή την κατηγόρια, διότι η διαφορά τους ήταν μονάχα πάνω στην εποικοδομητική πτυχή του διακυβεύματος· συμφωνούσαν πλήρως ως προς την καταστροφική πτυχή. Παρόλο που πολλοί ερμηνευτές του παραλείπουν να το πούνε, ο Μαλατέστα ήταν στ’ αλήθεια ένας εξεγερσιακός, ένας επιβεβαιωμένος υποστηρικτής μιας βίαιης εξέγερσης ικανής να σωριάσει συθέμελα το κράτος.

Σήμερα ωστόσο το μόνο που χρειάζεται ώστε να κατηγορηθεί κανείς για μηδενισμό είναι το να επισημάνει ότι όποιοι κατέχουν εξουσία δεν παραδίδουν τα προνόμιά τους οικειοθελώς και να βγάλει τα χρειαζούμενα συμπεράσματα. Μέσα στο αναρχικό κίνημα, όπως και παντού, οι καιροί αλλάζουν. Μια φορά κι έναν καιρό η αντιπαράθεση μεταξύ αναρχικών καταπιανόταν με τον τρόπο κατανόησης της επανάστασης, ενώ σήμερα φαίνεται ότι κάθε συζήτηση επικεντρώνεται στον τρόπο αποφυγής της. Ποιον άλλο σκοπό μπορεί να έχουν όλες αυτές οι πραγματείες για την αυτοδιεύθυνση, τον ελευθεριακό κοινοτισμό ή την ευλογητή ουτοπία της σύνεσης; Είναι σαφές ότι, όταν κάποιος απορρίπτει το εξεγερσιακό εγχείρημα ως αυτό που είναι, τότε η καταστροφική υπόθεση αρχίζει να παίρνει τρομακτικό σουλούπι. Αυτό που ήταν μονάχα ένα λάθος κατά την αντίληψη του Μαλατέστα –το να περιορίζεται κανείς στην κατακρήμνιση της κοινωνικής τάξης– για πολλούς από τους σύγχρονους αναρχικούς αντιπροσωπεύει μία φρίκη.

Όταν ευσεβείς ψυχές ακούνε το αλύχτημα ενός σκύλου, πάντοτε θαρρούν πως τους ζυγώνει ένας θηριώδης λύκος. Γι’ αυτούς το φύσημα του ανέμου γίνεται ανεμοστρόβιλος που πλησιάζει. Παρομοίως, σε όσους έχουν επιφορτιστεί με το έργο της μεταμόρφωσης του κόσμου μοναχά διά της πειθούς η λέξηκαταστροφή τους ταράζει το μυαλό, προξενώντας επώδυνες και δυσάρεστες εικόνες. Αυτά τα πράγματα κάνουν κακή εντύπωση στους ανθρώπους που, άμα πρόκειται να προσηλυτιστούν και τελικά να συρρεύσουν στις τάξεις της ελλόγου αιτίας, πρέπει να έχουν μια θρησκεία η οποία να υπόσχεται μία Εδέμ της ειρήνης και της αδερφοσύνης· λίγη σημασία έχει αν αφορά τον παράδεισο, τη νιρβάνα ή την αναρχία. Κι όποιος τολμά να θέσει μια τέτοια θρησκεία υπό αμφισβήτηση, δεν μπορεί να θεωρείται απλώς ένας μη πιστός. Στο ρου των πραγμάτων, ένα τέτοιο πρόσωπο θα πρέπει να παρουσιαστεί ως επικίνδυνος βλάσφημος.

Εξ ου και «εμείς» (αλλά ποιοι συναπαρτίζουν αυτό το «εμείς»;) αποκαλούμαστε «μηδενιστές». Πλην του μηδενισμού σε όλα δαύτα, ποιο είναι το νόημα;

άρθρο της Penelope Nin που δημοσιεύτηκε στην ιταλική αναρχική εφημερίδαCanenero (1994/7)· η απόδοση στα ελληνικά έγινε από την αγγλική μετάφραση του Βόλφι Λάντστραϊχερ [Wolfi Landstreicher]

Πηγή

Ιταλία – Επιχείρηση Ευτολμία (Ardire): Ανακοίνωση των συντρόφων του Culmine

Αγαπητά συντρόφια,

όπως θα ξέρετε ήδη πολλοί και πολλές από σας, στις 7 Σεπτέμβρη 2013 το μπλογκ «Culmine» αποφυλακίστηκε με τη λήξη της περιόδου προληπτικής κράτησης. Ωστόσο δεν μπορούμε να πούμε ότι απελευθερώθηκε κιόλας, μιας και θεωρήσανε σκόπιμο να μας επιβάλουν τα εξής περιοριστικά μέτρα: έχουμε απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, υποχρέωση διαμονής σε πόλη που έχουμε δηλώσει, και καλούμαστε να δίνουμε το «παρών» δυο φορές κάθε μέρα.

Για να αιτιολογήσουνε αυτή την «απελευθέρωση υπό περιοριστικούς όρους», δεν μπορούσανε παρά να υπογραμμίσουνε το γεγονός ότι ποτέ μας δεν απαρνηθήκαμε το έργο που κάναμε μέσα από το «Culmine», καλώντας για τη συνέχιση της αναρχικής αντιπληροφόρησης.

Δεδομένης «της προσωπικότητας των υπόπτων, όπως διαφαίνεται εξάλλου από τον επαγγελματισμό που επιδείχθηκε στο έγκλημα», επιμένουν να μας κρατάνε ομήρους με μία άλλη μορφή εγκλεισμού απλώς και μόνον επειδή δεν τους μένουν εναλλακτικές: οι έρευνες στην πραγματικότητα είναι ακόμη ανοιχτές, κι απ’ ό,τι φαίνεται έχουνε μπόλικη δουλειά μπροστά τους εφόσον αντιπροσωπεύουμε «στοιχεία τα οποία διαθέτουν εντονότατη ευχέρεια να συγκεντρώνουν υποστήριξη» και που «δεν έχουν εγκαταλείψει τους αναρχικούς και ανατρεπτικούς σκοπούς τους».

Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι τα άθλια σίδερά τους δε φτάνουν για ν’ ανακόψουνε ένα «αδίκημα» σαν αυτό της προτροπής: έχουνε απόλυτο δίκιο, αλλά δεν εννοούν με τίποτε να βάλουν στο μυαλό τους ότι οι δράσεις της συνολικής απελευθέρωσης δεν έχουνε καμιά ανάγκη να υποκινηθούν από κανέναν!

Με την ευκαιρία αυτού του γράμματος, θέλουμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας προς όσους κι όσες αγωνίζονται από αντεξουσιαστική σκοπιά, καθώς και προς όλους τους αξιοπρεπείς κρατουμένους, που εξακολουθούν ν’ αντιστέκονται και να επιτίθενται χωρίς να σκύβουν το κεφάλι.

Θα θέλαμε επίσης να ευχαριστήσουμε όλα εκείνα τ’ άτομα με τα οποία νιώθουμε εγγύτητα, και δεν έχουνε πάψει ούτε στιγμή να εκδηλώνουν την αλληλεγγύη και τη συνενοχή τους.

Μια δυνατή εξεγερμένη αγκαλιά!

«Culmine», αρχές Οκτώβρη 2013.
Στέφανο Γκαμπριέλε Φόσκο
Ελίζα Ντι Μπερνάρντο

Πηγή

Αντιφασιστική παρέμβαση στα δυτικά Θεσσαλονίκης από Αναρχικό Στέκι Ναδίρ

Πανό που κρεμάστηκε στην Νεάπολη:

\"1379738_585698381492636_1698879874_n\"

Αργεντινή: Απειλή για τοποθέτηση βόμβας στην ελληνική πρεσβεία (Μπουένος Άιρες)

Η εξέγερσή μας μόλις πήρε μπρος, κι είναι ξεκάθαρο ότι χρειάζεται απ’ όλα, μα ξέρουμε να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα σ’ εφημερίδες, βιβλία, αναστοχασμούς και βλασφήμιες απ’ τη μια, και σε δηλητήρια, όπλα, εκρηκτικά, μαχαίρια και φωτιά από την άλλη. Το μοναδικό ενδιαφέρον πρόβλημα δεν είναι πώς να τα σμίγεις, αλλά να ξέρεις να τα διαφοροποιείς αυτά.

Μέσω αυτού του επικοινωνηθέντος, ο Περιστασιακά Θεαματικός τομέας του Πυρήνα Τεχνουργών της Φωτιάς και Συγγενών της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας αναλαμβάνει την ευθύνη για την απειλή τοποθέτησης βόμβας στην πρεσβεία της Ελλάδας στην Αργεντινή την 1η Οκτώβρη 2013.

Σύμφωνα με το δικό μας κριτήριο ένα πράγμα είναι οι ενέργειες και άλλο οι πράξεις. Ενέργειες ήτανε η εμπρηστική επίθεση στο βανάκι μεταπώλησης της FIAT ή ο εκρηκτικός μηχανισμός που τοποθετήσαμε μπροστά απ’ το σπίτι ενός μπάτσου. Η απειλή τοποθέτησης βόμβας στην ελληνική πρεσβεία υπήρξε απλώς μια πράξη, όπως το να γράψει κανείς ένα σύνθημα ή να κρεμάσει ένα πανό. Μια πράξη που είναι ωστόσο καργαρισμένη με την παντοτινή μας πεποίθηση. Όπως γράψαμε και στο πρώτο μας επικοινωνηθέν: «γνωρίζουμε ότι ο πόλεμος τον οποίο διεξάγουμε δε βασίζεται αποκλειστικά στ’ αποτελέσματα, αλλά στην πεποίθηση με την οποία γίνονται τα πράγματα».

Δεν κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ούτε έχουμε σκοπό να υπερθεματίσουμε σχετικά με τις απειλές για τοποθέτηση βόμβας. Δε θα αναφέρουμε λεπτομερώς το ποσό που δαπάνησε η εξουσία για να κινητοποιήσει την ειδική μονάδα των μπάτσων. Θέλουμε να τελειώνουμε επιτέλους με τις φλυαρίες της επαναστατικής ρητορείας που, στην τελική, δε λένε τίποτα. Δεν κάναμε μια απειλή-φάρσα γιατί δεν έχουμε τα εργαλεία, τη γνώση ή το κουράγιο να δράσουμε αλλιώς. Αυτό το έχουμε αποδείξει σε άλλες περιπτώσεις. Τούτη τη φορά, κάναμε απλά το κέφι μας.

Αφού ξεκαθαρίσαμε λοιπόν τα παραπάνω, αφιερώνουμε αυτή την πράξη στο σύντροφο Ανδρέα Τσαβδαρίδη: αδερφέ, για την ώρα κάναμε αυτό το πράγμα, μα αύριο θα δράσουμε και πάλι εμπρηστικά, με περίσσια δύναμη.

Χαιρετίζουμε τους πυρήνες και τις ατομικότητες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο, ιδίως τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς-ΑΑΟ/ΔΕΜ στην Ελλάδα, τη Διεθνή Συνωμοσία για την Εκδίκηση-ΑΑΟ/ΔΕΜ στην Ινδονησία, και τους Φίλους της Γης-ΑΑΟ στην Αργεντινή.

Δύναμη στον αναρχικό μαχητή Ανδρέα Τσαβδαρίδη!
Ζήτω η FAI/FRI!

Πυρήνας Τεχνουργών της Φωτιάς και Συγγενών (Περιστασιακά Θεαματικός)
Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία

Πηγή

Βρεγμένος αναπτήρας…

Το αίμα του Παύλου Φύσσα δεν θα στεγνώσει ποτέ στις συνειδήσεις πολλών. Με αυτό, όμως, ή, τέλος πάντων, με όσα αποθέματα φρόντισαν να κρατήσουν οι επιτήδειοι στο μπουκαλάκι της κοινωνικής εξαπάτησης, θα γραφτεί το «έπος» της δημοκρατικής επίθεσης στο «φασισμό». Σε κάθε περίπτωση, οι διάφορες πτυχές της κυριαρχίας θα τα βρουν μεταξύ τους, βάζοντας στο περιθώριο το «κακό παιδί» του συστήματος τους. Εκτός και «αν αλλάξει μυαλά»… Ας είναι.

Οι συνταγματικές εκτροπές, το νομικό πραξικόπημα που έλαβε χώρα για την καταστολή των (απαράδεκτων συνωμοτών) Χρυσαυγιτών, ας προβληματίσει αυτούς για τους οποίους θα χρησιμοποιηθεί την επόμενη φορά. Για εμάς, η γενικότερη κρατιστική τεχνοτροπία έχει γίνει ήδη κάτι που το έχουμε αφουγκραστεί, θέλουμε, δεν θέλουμε…. Και μόνο η ύπαρξη μας, και ο λόγος μας, μπορούν να γίνουν η αφορμή για άλλη μια εφαρμογή… Όσο για τις πράξεις; Όταν τελειώνει η καταμέτρηση των ζημιών, αρχίζει η κουβέντα μεταξύ μπάτσων και δικαστικών κύκλων για τη χάραξη της στρατηγικής. Χωρίς τη συνδρομή της Μίνας Καραμήτρου ή της Ιωάννας Μάνδρου, κατά πως φαίνεται… Οκ. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, αλλά και τα χιόνια στα βουνά…

Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, στο μακρινό και προμνημονιακό 2008, έγινε η αφορμή για το ξέσπασμα μιας συγκλονιστικής για τα ελληνικά «μέτρα» Εξέγερσης, που για όσους την έζησαν live -μαθαίνοντας την τέχνη της καταστροφής, θα τους μείνει για πάντα στις μνήμες, αλλά και στο αποθηκευτήριο των βιωματικών θησαυρών. Τότε, πολλοί σχετικοί και άσχετοι σιγόνταραν, γιατί είχαν τους λόγους τους. Η δολοφονία του Παύλου ήθελε άλλου τύπου διαχείριση, για να μη διαταραχθεί η κοινωνική ευταξία. Αυτοί που είναι προ των πυλών της ανάθεσης, φερειπείν, φυσικά και προτιμούν τις ελεγχόμενες αντιδράσεις που επικεντρώνονται κατά βάση στις θεσμικές ανακοινώσεις και στα τηλεοπτικά πάνελ. Οι άλλοι; Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του… Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ο καμβάς της εξαθλίωσης, της απαξίωσης των πολιτικών, των μνημονίων, των χαρατσιών, των φόρων, της διάχυτης αγανάκτησης, θα μπορούσε να δώσει στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον σε υπερβάλλοντα ζήλο όψιμο (προς έκπληξη ακόμα και των συναγωνιστών του) μαχαιροχρήστη Ρουπακιά, το χαρακτήρα του πυροκροτητή. Όταν, όμως, οι διάφορες πτυχές της κυρίαρχης ιδεολογίας έχουν εγκολπωθεί για τα καλά στα μυαλά των προβατοποιημένων –έστω και σε σύγχρονη πατενταρισμένη τροφή, όταν οι παραπονούμενοι νοιάζονται, κυρίως, για το αν θα ψηφίσουν Σύριζα ή Χρυσή Αυγή, όταν…, όταν…, ε, τότε είναι που όλα θα λειτουργούν όπως ο βρεγμένος αναπτήρας…

Όσο για τη Χρυσή Αυγή; Το μέλλον θα δείξει… Θα δικαιωθεί ο Μπάμπης Παπαδημητρίου ή ο Χρήστος Παππάς; Ίδωμεν… Το σίγουρο είναι πως η εκλογική πελατεία του νεοναζιστικού εσμού, δεν πρέπει να μείνει ανεκμετάλλευτη… Οι αυτοδυναμίες πέθαναν μαζί με τα ξεφτιλισμένα κοινωνικά συμβόλαια της εποχής της \”ευμάρειας\”…

ΥΓ. Το μόνο συνταγματικό τόξο που θυμόμαστε είναι αυτό που εκτόξευσε στο Σύνταγμα κάποιος «τοξοβόλος»…

ΥΓ1. Αλήθεια, αυτό το ΚΚΕ μόνο απέναντι στους αναρχικούς έχει μάθει να ασκεί «λαϊκή» βία; Απέναντι στους φασίστες, περιμένει και αυτό από τους αστούς να δώσουν «απαντήσεις»;

ΥΓ2. Αφού, μετά τη 12η Φλεβάρη, η κοινωνία «γύρισε σπίτι της», ήρθε η ώρα της πολιτικής διαχείρισης. Το ότι εκτίθονται οι επαγγελματίες της πολιτικής δεν έχει καμία σημασία, αφού πια έχουν πλήρως τα ηνία του «προ» καθορισμού των εξελίξεων. Είτε αυτές είναι σύμφωνες με τις επιθυμίες του αμερικανικοεβραϊκού λόμπι (έτσι δεν είναι Αντώνη και Νικόλα; ), είτε της Γερμανίας, είτε του…. Φαήλου Κρανιδιώτη…, και πάει λέγοντας. Αν και θα μας ενδιέφερε πολύ, και η γνώμη του Νίκου Μπίστη, για να συμπληρώσουμε το παζλ… Για το γνήσιο της υπογραφής, αυτοί που κουβαλάμε πάντα μαζί μας το στιλό της αηδίας για όλους αυτούς -αφεντάδες, υπαλλήλους και δουλάκια (για να θυμηθούμε και λίγο Παναγιώταρο, τις στιγμές της ανακούφισης, γιατί -προς το παρόν- η μπουζού θα είναι για την πρεζού, και όχι για τον ιδιοκτήτη της Φάλαγγας)…

Λέσχη Μηδενιστικής Συνείδησης Rem Gero

Το παραπάνω κείμενο, αποτελεί προδημοσίευση από το τρίτο τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη διάχυση της Φωτιάς και του Χάους, το οποίο θα κυκλοφορήσει σε μία περίπου εβδομάδα.

Κυκλοφόρησε το \”Νέο Αναρχικό Αντάρτικο Πόλης\” στα Ιταλικά

Το βιβλίο \”Το Νέο Αναρχικό Αντάρτικο Πόλης\”, της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μαύρη Διεθνής, είναι πλέον διαθέσιμο και στην ιταλική γλώσσα. Η έκδοση έγινε από τις αναρχικές εκδόσεις Sole Nero. Μπορείτε να κατεβάσετε το PDF, εδώ.

Πηγή

Ιταλία: Συνεισφορά της αναρχικής συντρόφισσας Elisa Di Bernardo στην Ένατη Συνάντηση για την Απελευθέρωση των Ζώων

Σημείωση: Αυτή η συνεισφορά γράφτηκε από την Elisa, όσο ήταν ακόμα κρατούμενη στη φυλακή Rebbibia, στη Ρώμη, στα πλαίσια της επιχείρησης «Ευτολμία». Απελευθερώθηκε στις 7 Σεπτέμβρη με περιοριστικούς όρους.

Γεια σε όλους!

Για να είμαι ειλικρινής (συγχωρέστε με για αυτήν τη δυσάρεστη λέξη), δεν έχω συμμετάσχει ξανά σε κάποια από τις προηγούμενες συναντήσεις για την απελευθέρωση των ζώων. Είναι η πρώτη φορά που εκφράζω τη γνώμη μου σε μια τέτοια περίσταση, παρόλο που βρίσκομαι στη φυλακή.

Αυτά που πρόκειται να γράψω, δε συνδέονται απαραίτητα με ένα συγκεκριμένο και μονοσήμαντο θέμα σχετικό με μια ατζέντα, αλλά μια σειρά σκέψεων και ερωτημάτων, που αποτελούν μια ολιστική οπτική και έναν αντιεξουσιαστικό τρόπο αντίληψης του υπάρχοντος.

Μπορεί να φαίνεται μια ασυνάρτητη σειρά σκέψεων… Κάντε ό,τι θέλετε με αυτές, αλλά θέλω να ξέρετε πως ο κύριος λόγος, που κάνω αυτή τη μικρή συνεισφορά, είναι η διάλυση μερικών στερεοτύπων και η αποκαθήλωση μερικών «απόλυτων αληθειών». Τώρα θα τα πω κάπως χύμα…

Παρόλο που είμαι βίγκαν εδώ και 14 χρόνια, δεν έχω υποστηρίξει ποτέ πως ο βιγκανισμός είναι ένα εξαιρετικό «σημάδι» απόλυτης συνέπειας… Και σε σχέση με τι; Με το να είναι κανείς φιλόζωος, αντισπισιστής και οικολόγος; Μέχρι σήμερα, αυτές οι λέξεις έχουν παραχρησιμοποιηθεί και έχουν γίνει κτήμα ενός σημαντικά αυξανόμενου και καθόλου αντιεξουσιαστικού φάσματος ανθρώπων. Τελειώστε εσείς την πρόταση…

Είμαι πεπεισμένη πως ο βιγκανισμός δεν είναι πάντα ακίνδυνος, όσον αφορά τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις (ας σκεφτούμε για παράδειγμα τις πολυεθνικές παραγωγής σόγιας), αν δεν μπαίνει σε αντιβιομηχανικά πλαίσια. Για αυτόν το λόγο, είμαι σίγουρη πως κάποιες μορφές χορτοφαγίας και παμφαγίας είναι πιο φιλικές προς το περιβάλλον (για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση, που καταλαβαίνουμε όλοι) και πάλι, αν δε συνεργούν στη βιομηχανική παραγωγή. «Παμφαγία! Αίρεση!», θα φωνάξουν κάποιοι στη συνάντηση. Ναι, παμφαγία. Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να δώσουμε προσοχή σε αυτά που συνειδητοποιούμε.

Ριζοσπαστική οικολογία; Το ιδανικό θα ήταν να καταστρέψουμε όλους τους τεχνοβιομηχανικούς μηχανισμούς, όχι το να καταναλώνουμε τρόφιμα, που μικρή σχέση έχουν με τη γη· και εδώ δεν έχει σημασία αν αυτά τα τρόφιμα είναι φυτικά ή ζωικά προιόντα. Το απαραβίαστο της ζωής; Το να προστατεύουμε όλα τα έμβια πλάσματα από το θάνατο και τα δεινά, είναι δυνατό μέχρι κάποιο σημείο· και η φύση, την οποία λέμε πως αγαπάμε τόσο πολύ, δεν είναι τόσο σπλαχνική, όσο η μυθική μας φαντασία μας κάνει να πιστεύουμε. Από αυτήν την άποψη, ξέρω για παράδειγμα φιλόζωους, αντισπισιστές (και ότι άλλους –ιστες θέλετε), οι οποίοι αρέσκονται στο να ανακατεύονται με τα αρπακτικά ένστικτα των ζώων, με τα οποία συζούν και να εμποδίζουν πιθανά θηράματα από το να καταλήγουν στα σαγόνια και τα νύχια των θηρευτών, οι οποίο είναι βίγκαν, όπως και οι «ιδιοκτήτες» τους… Δεν είναι αυτό ένα ανθρωποκεντρικό αντανακλαστικό, που θέλουμε να ξεφορτωθούμε;

Κατά τη γνώμη μου, ένας αναρχικός, που υποστηρίζει πως είναι εναντίον κάθε μορφής ανθρωποκεντρισμού, δε θα πρέπει να γίνεται ο σωτήρας άλλων ζωικών ειδών, που εμπλέκονται στη δυναμική των αρπακτικών ενστίκτων. Ανήκουμε στη φύση, την οποία λέμε πως αγαπάμε, προστατεύουμε και απελευθερώνουμε; Με τι τρόπο ανακατεύεται ο άνθρωπος με τη φύση και το φυσικό κόσμο; Τι σημαίνουν πραγματικά αυτές οι λέξεις και με τι τρόπο αντιμετωπίζουμε ή συγκρουόμαστε με τον πολιτισμό; Πώς μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε μια «άγρια ζωή» (Ω, από πόσες φωνές, συμπεριλαμβανομένης και της δικιάς μου, έχω ακούσει αυτήν την πανέμορφη λέξη!) Πόσοι από μας θα ήμασταν έτοιμοι να ξεφοτωθούμε τις ανέσεις της πόλης (ενός ελάχιστα φυσικού χώρου, θα έλεγα); Με ποιον τρόπο μπορούμε να συμφιλιώσουμε την απελευθέρωση των ζώων με αυτήν των ανθρώπων, σε επίπεδο θεωρίας και πρακτικής;

Βέβαια, η εντατική γεωργία και ο φυλακισμός των ζώων είναι κάτι, που δε γίνεται ανεκτό, χωρίς συμβιβασμούς! Θεωρώ πως είναι σημαντικό να τονίσουμε τη σημασία της απελευθέρωσης των ζώων με κάθε μέσο. Όμως, το να μιλάμε για την απελευθέρωση των ζώων από μια αναρχική οπτική, θα πρέπει να μας θυμίζει πως ο άνθρωπος είναι εκείνο το ζώο, που ζει σε αιχμαλωσία το μεγαλύτερο διάστημα από όλα. Πόσα κλουβιά πρέπει να ξεφορτωθούμε ακόμα; Πολλά, πάρα πολλά! Ο σεξισμός, για να συνδεθώ με ένα από τα θέματα αυτής της συνάντησης, είναι ένα από αυτά. Δεν ξέρω καμιά αλήθεια, αλλά έχω θέσεις: ως αναρχική, ιδιαίτερα σε μια έντονα ελευθεροκτόνα εποχή, αρνούμαι να κάνω χρήση της έννοιας των «δικαιωμάτων», όσον αφορά τους ανθρώπους και δεν τη χρησιμοποιώ ούτε για τα ζώα. Είναι ένα ψέμα, που βοηθάει τους θεσμούς στο έργο της ανάθεσης μέσω αντιπροσώπων.

Η ριζοσπαστική οικολογία και η απελευθέρωση των ζώων μπορούν να συμφιλιωθούν περίφημα ή μάλλον θα πρέπει να είναι αδιαχώριστα. Άλλα, προφανώς, η απελευθέρωση των ζώων είναι μόνο ένα «κομμάτι» της ριζοσπαστικής οικολογικής προσέγγισης. Πιστεύω πραγματικά πως σε μια τροχιά για την απελευθέρωση των ζώων θα πρέπει να αρνηθούμε όλες τις εξειδικεύσεις και τους μονοθεματισμούς και να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει ελευθερία, χωρίς απελευθέρωση από όλες τις πολιτισμικές παγίδες.

Είναι καλό να συνεχίσουμε να απελευθερώνουμε τα ζώα, όχι μόνο από τα στενά κλουβιά των φαρμών αναπαραγωγής και των εργαστηρίων, αλλά και από τα μεγάλα και όμορφα κλουβιά των καταφυγίων… Θα ήταν, όμως, αυτό πιο αποδεκτό, αν δεν υπήρχαν δρόμοι και αυτοκίνητα να μπλέκονται με την ελεύθερη κίνηση αυτών των ζώων, έξω από τα καταφύγια; Γι’ αυτό, είναι απαραίτητο να καταστρέψουμε και τα κλουβιά, που αναπαριστούν οι δρόμοι και τα αυτοκίνητα (και για τους εαυτούς μας)… Γι’ αυτό, είναι άμεσης σημασία να παλέψουμε ενάντια στο κλουβί της αστικοποίησης… Γι’ αυτό, δε μπορούμε παρά να καταστρέψουμε το κλουβί του ανθρωποκεντρισμού… Γι’ αυτό, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα τεράστιο έργο πολιτισμικής ανατροπής, ώστε να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από κάθε όψη της κυριαρχίας!

Μια εξεγερμένη αγκαλιά!

Elisa Di Bernardo

Πηγή

Ανοιχτή επιστολή από τη Διεθνή Συνωμοσία Εκδίκησης – FAI/IRF Ινδονησίας

Επιτέλους, βρήκαμε την ευκαιρία να γράψουμε μια επιστολή με «λεπτομερή τρόπο», από τη δική μας οπτική γωνία, υπερβαίνοντας τις δυσκολίες των γεωγραφικών συνόρων, οι οποίες, αν και ποτέ δεν λειτούργησαν ως περιορισμός για τις συναντήσεις των ιδεών και των πράξεών μας, είναι ένα από τα βασικά εμπόδια, που μας αποτρέπουν από το να συναντηθούμε και φυσικά. Μέσα από αυτήν την επιστολή, θέλουμε να παραθέσουμε μέρος της ανάλυσής μας σχετικά με την κατάσταση γύρω μας (ως άτομα και ως ομάδα) καθώς και για τη FAI/IRF, μιας και αποτελούμε μέρος της. Η επιστολή αυτή είναι η κριτική και η συμβολή μας προς τους αναρχικούς της πράξης σε όλην την υφήλιο.

Η επιστολή καθαυτή είναι αποτέλεσμα συζήτησης. Αλλά, πρέπει κανείς να έχει από την αρχή υπόψιν του ότι είμαστε μια ένωση ατομικιστών, παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιούμε μία ονομασία, για λόγους ανωνυμίας. Σε κάποια κομμάτια αυτής της επιστολής, η άποψη, που παρουσιάζεται, προέρχεται από συμφωνία μεταξύ ατόμων της ομάδας μας. Αλλά, σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να ακυρώσουμε την ατομική κρίση. Γι’ αυτό, παρακάτω θα βρείτε κάποια σημεία, όπου γίνεται αναφορά για ατομική ανάλυση ή ατομική στάση.

ΜΕΡΟΣ 1ο

Έτσι η δημοκρατία -η μητέρα του σοσιαλισμού- είναι η κόρη των θρησκειών*
–Renzo Novatore, («Προς το δημιουργικό τίποτα»)

Φονταμενταλισμός, Άμεσες Δράσεις και οι Αναρχικοί

Από φέτος τον Ιούνιο, παρατηρήσαμε ότι προέκυψαν τουλάχιστον 4 περιπτώσεις «πολιτικών» πυροβολισμών εναντίον αστυνομικών. Στη σύντομη ανάλυσή μας, αυτές οι ενέργειες πραγματοποιήθηκαν από μουσουλμανικές οπλισμένες ομάδες. Φονταμενταλιστικές ομάδες, που υπάρχουν εδώ και αρκετά χρόνια. Κάποια άτομα είπαν ότι (Σ.τ.Μ. οι ομάδες αυτές) ξεκίνησαν να εμφανίζονται στις αρχές του 2000 και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα. Το είδος των ενεργειών τους αναγνωρίζεται εύκολα κυρίως από τους στόχους. Για παράδειγμα, βομβιστικές επιθέσεις εναντίων εκκλησιών και «καπιταλιστικών συμβόλων», όπως ξενοδοχεία ή καφετέριες, όπου συχνάζουν πολλοί ξένοι (δυτικοί ή με απλά λόγια λευκοί). Οι πιο γνωστές ενέργειες αυτών των ομάδων είναι η (πρώτη) βόμβα στο Μπαλί (12 Οκτωβρίου 2012), η βόμβα εναντίον του ξενοδοχείου JW Marriot hotels (5 Αυγούστου 2003), η βομβιστική ενέργεια εναντίον της πρεσβείας της Αυστραλίας το 2004 και οι τρεις βόμβες στο Μπαλί, γνωστές ως Βομβιστικές Επιθέσεις του Μπαλί μέρος δεύτερο (1 Οκτωβρίου 2005). Υπογραμμίζουμε ένα πράγμα, ότι τώρα οι ομάδες αυτές έχουν αλλάξει τακτική. Αντί να στέλνουν βομβιστές αυτοκτονίας, όπως έκαναν προηγουμένως, τώρα στοχεύουν τα γουρούνια (αστυνομία).

Γιατί στοχοποιούν την αστυνομία; Διότι γι’ αυτούς η αστυνομία είναι το πιο κατασταλτικό εργαλείο του κράτους. Οι αστυνομικοί οργανισμοί και όλοι οι αστυνομικοί είναι αυτοί, που πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για όλες τις «αντεπιθέσεις» του κράτους εναντίον αυτών των ομάδων και των μελών τους τα τελευταία 10 χρόνια. Η ινδονησιακή ειδική μονάδα εναντίον της τρομοκρατίας, γνωστή ως Densus 88, είναι ο νούμερο ένα στόχος αυτών των ομάδων. Τα γουρούνια στη Densus 88 έχουν σαν ειδικό στόχο τη διάλυση αυτών των μουσουλμανικών ομάδων και όλων των τρομοκρατικών δραστηριοτήτων, εντός και πέριξ της Ινδονησίας. Τα τελευταία 5 χρόνια, παρατηρούμε ότι η Densus 88 πραγματοποίησε αρκετές εφόδους εναντίον μουσουλμανικών ομάδων, στη διάρκεια των οποίων κάποια μέλη αυτών των ομάδων σκοτώθηκαν κατά την ανταλλαγή πυρών με τα γουρούνια, ενώ πολλά άλλα μέλη συνελήφθησαν. Περισσότερα από 30 τέτοια μέλη αντιμετωπίζουν σήμερα διάφορες κατηγορίες για τις ενέργειές τους.

Αυτές οι ομάδες, κατά την ανάλυσή μας, έχουν επιτυχία στην πρακτική του να συγκροτούν μικρούς πυρήνες των 3-4 ατόμων και να οργανώνονται μέσα από ανεπίσημες και κλειστές μεθόδους. Οι μέθοδοι επικοινωνίας, ανταλλαγής πληροφοριών και υλικοτεχνικής προετοιμασίας είναι καλά οργανωμένες, πειθαρχημένες και αυστηρές. Έχουν, επίσης, καλές πηγές για την προμήθεια υλικοτεχνικού εξοπλισμού, μέσα από ενέργειες απαλλοτρίωσης εναντίον τραπεζών, καταστημάτων χρυσού ή ληστείες εναντίον μη-μουσουλμάνων πολιτών. Κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «ειδικοί» λένε ότι οι ομάδες αυτές χρηματοδοτούνται από χώρες της Μέσης Ανατολής. Αυτός είναι και ο λόγος, που μπορούν να έχουν εύκολη πρόσβαση σε πυρίτιδα, όπλα, καταφύγια και άλλα εργαλεία υποστηρικτικά του αγώνα τους. Κάθε μέλος τους γνωρίζει επίσης πολύ καλά όλες τις συνέπειες αυτού του αγώνα – τον οποίο αποκαλούν «τζιχάντ». Το να συλληφθούν ή πιθανώς να πεθάνουν είναι γι’ αυτούς το μοναδικό κόστος του πολέμου. Δεν έχουν να ανησυχούν για τίποτα.

Και ποιος είναι ο στόχος ή ο σκοπός αυτών των ομάδων;

Ο σκοπός τους είναι η δημιουργία ενός «ισλαμικού βασιλείου», που ονομάζεται khilafah, το οποίο φυσικά βασίζεται σε ισλαμικούς κανόνες, που είναι γνωστοί ως Νόμος της Σαρία. Κάποιοι από αυτούς, που έχουν ενταχθεί σε αυτές τις ομάδες, είναι της άποψης ότι μια ισλαμική κυβέρνηση είναι η ιδανική και ταυτόχρονα, η απάντηση για όλες τις κρίσεις, που αντιμετωπίζουν σήμερα στον υλικό κόσμο. Αυτοί οι φονταμενταλιστές -στην ανάλυσή μας- έχουν κοινές ιδέες με τους μαρξιστές και τους κοινωνιστές αναρχικούς, οι οποίοι κατηγορούν τον καπιταλισμό για τη γέννηση των καθημερινών προβλημάτων. Οι ισλαμιστές φονταμενταλιστές, μαρξιστές και κοινωνιστές αναρχικοί στα μάτια μας αποτελούν ομάδες ανθρώπων, οι οποίοι δραπετεύουν από τον πραγματικό πόλεμο και επιλέγουν να αναζητήσουν αυτό που αποκαλούν καλύτερη διακυβέρνηση, καλύτερους κυβερνήτες ή καλύτερη κοινωνία. Αν οι κοινωνιστές αναρχικοί το ονομάζουν «καλύτερη κοινωνία», οι μαρξιστές το ονομάζουν «κομμουνισμό», έτσι και οι φονταμενταλιστές το ονομάζουν khilafah. Διαφορετικές ονομασίες, αλλά ουσιαστικά η ίδια ιδέα. Απλά μιλάνε για θεωρίες σε διαφορετικές γλώσσες, αλλά οι στόχοι τους είναι όμοιοι από κάθε άποψη.

Κατά τη γνώμη μας, υπάρχει ένα και μοναδικό σημείο, που διαχωρίζει αυτές τις φονταμενταλιστικές ομάδες από τους μαρξιστές και τους κοινωνιστές αναρχικούς: η γενναία επιλογή να προχωρήσουν παραπέρα – όχι να εξαρτώνται μόνο από ειρηνικές διαμαρτυρίες ή να περιμένουν την αλλαγή που έρχεται. Η επιλογή τους είναι να οπλιστούν και να αρχίσουν να εξαπολύουν επιθέσεις εναντίων των δομών και των ατόμων, που εκλαμβάνουν ως εχθρούς τους.

Για κάποια άτομα στην ομάδα μας, η επιλογή να οπλιστείς και να ξεκινήσεις μια επίθεση ενεργητικά, δεν είναι εύκολη. Αλλά, είναι σημαντικό να διατηρηθεί ξεκάθαρα ορατή μια διαχωριστική γραμμή, σχετικά με τις συνειδήσεις των ατόμων αυτών των (Σ.τ.Μ. φονταμενταλιστικών) ομάδων. Η συνείδηση δεν είναι το κρίσιμο σημείο. Η επιλογή ήρθε απ’ έξω, εγχύθηκε βάναυσα και χωρίς αντίσταση. Οι επιλογές είναι το άμεσο προϊόν της κατήχησης και τα άτομα αυτών των ομάδων δεν είναι παρά μαριονέτες, ζόμπι, χωρίς ατομική κριτική σκέψη. Έχουν μόνο μία αλήθεια, χωρίς εξαιρέσεις, φτωχή σε αυτο-συνειδησία και χωρίς καμία αξιοπρέπεια μέσα της.

Για εμάς, για κάθε άτομο της ομάδας μας, αυτή η απουσία αξιοπρέπειας είναι κάτι, που έχει επέλθει και στο «αναρχικό κίνημα» εδώ. Μέχρι στιγμής, βλέπουμε με ποιο τρόπο οι αναρχικοί, που δεν έχουν ξεκάθαρη θέση σε αυτόν τον πόλεμο ενάντια στο υπάρχον, ακρωτηριάζονται σε έναν «κοινωνικό ακτιβισμό», ως δικαιολογία για την έλλειψη της ικανότητάς τους να μπουν σε έναν άμεσο πόλεμο. Υποστηρίζουν ότι το να ταΐζεις τους φτωχούς ή να μοιράζεσαι τον ίδιο χώρο με τους άστεγους είναι κι αυτό μέρος του πολέμου και το ονομάζουν αυτό άμεση δράση. Κάτι που μας κάνει να γελάμε. Οι κοινωνιστές αναρχικοί γύρω μας, στην Ινδονησία, απλά μετακινούν τα κομμάτια του παζλ των ψευδαισθήσεων από τη μία μεριά στην άλλη, ενώ την ίδια στιγμή αλλάζουν τη οπτική γωνία, από την οποία το κοιτάνε. Πρόκειται για ένα είδος δραστηριοτήτων, που πάντα τους έκανε να αισθάνονται την «επαναστατική τάση» και να αρνούνται ότι απλά επαναλαμβάνουν τις δραστηριότητες μέσα στις ειρηνικές ζώνες της ζωής τους, γεμάτες βαρεμάρα.

Μιλάνε για ένα καλύτερο μέλλον, όπου δεν θα υπάρχει καμία ιεραρχία και που οι άνθρωποι θα ζουν σε ισότητα, αλλά έχουν αποδεχτεί και νομιμοποιήσει την ιεραρχία μέσα στον αγώνα τους. Λόγω της ατομικής δειλίας τους, παίζουν κρυφτό πίσω από επιχειρήματα περί αλληλεγγύης με τους αυτόνομους αγώνες. Αλλά, αν κοιτάξει κανείς πιο καθαρά θα δει ότι πρόκειται για προσωρινά μόνο σημεία, για να ξεδιψάσουν τη δίψα τους για τη λεγόμενη «επανάσταση». Γι’ αυτό, η επανάστασή τους έχει πάντα να κάνει με αριθμούς ή με τη μάζα. Η επανάστασή τους βασίζεται στις ανάγκες της κοινωνίας, η οποία χρειάζεται να δημιουργήσει ένα παράδεισο πάνω στη γη. Χρειάζονται να έχουν μια επανάσταση με προσωρινή ένταση, γεμάτη ψεύτικα πλαστικά λουλούδια και συνθετικά αρώματα. Είναι ένας όχλος με έναν προορισμό, τον ίδιο προορισμό με τους φονταμενταλιστές.

Μεταξύ αυτών στην Ινδονησία, μέχρι στιγμής, αναγνωρίζουμε μόνο την Kontinum, μια αναρχο-κομμουνιστική ομάδα, που -αν και μας χωρίζουν ωκεανοί ιδεών και αξιών- έχουν μία ξεκάθαρη στάση. Αυτή η ομάδα, με ισχυρή ανάλυση, γραμμένη από γενναίους συντρόφους -και όχι από δειλούς, που μπορούν μόνο να μεταφράζουν κείμενα από ξένες γλώσσες στα ινδονησιακά, αλλά τρέμουν τα χέρια τους όταν κρατάνε πέτρες- παρουσιάζουν μια ξεκάθαρη άποψη με αξιοπρέπεια, ως αναρχικοί. Ως ομάδα αναρχικών, η Kontinum ξεπερνά τα εμπόδια. Κάτι που πολλοί αναρχικοί στην Ινδονησία φαίνεται ότι δεν μπορούν να το κάνουν. Κολλημένοι ανάμεσα σε τείχη εμποδίων, που οδηγούν τους κοινωνιστές αναρχικούς να παίζουν με το facebook, το twitter ή με την online μετάφραση αρχαϊκού υλικού για τον αναρχισμό πριν από εκατοντάδες χρόνια, όταν ο αναρχισμός ήταν «επιτυχημένος».

Οι κοινωνιστές αναρχικοί στην Ινδονησία ή στο εξωτερικό, κατά τη γνώμη μας, τηρούν μια αξιολύπητη στάση. Γι’ αυτό, αν κάποιος από αυτούς προσπαθήσει να σταθεί μπροστά μας και στις βίαιες ενέργειές μας, δεν θα το σκεφτούμε δεύτερη φορά, πριν στείλουμε και σε αυτόν την οργή μας. Οτιδήποτε και οποιοσδήποτε θέλει να διατηρήσει την κοινωνική ευταξία είναι εχθρός μας! Κανένας σεβασμός για αυτούς.

ΜΕΡΟΣ 2ο

Όταν ξεφτιλίζεις ένα μέσο αγώνα με τέτοιο τρόπο είναι απλά λάθος. Ή αγωνίζεσαι συνεπής στις επιλογές σου ή δεν αγωνίζεσαι καθόλου.Όταν είσαι αναρχικός δεν γλύφεις πολιτικά κόμματα. Όταν είσαι αναρχικός δεν μιλάς για την εθνική κυριαρχία ή για τον ελληνικό λαό, ούτε αποζητάς τη δημιουργία ενός άλλου πόλου εξουσίας. Αναρχικός είσαι όταν περήφανα αγωνίζεσαι ενάντια σε κάθε εξουσία ακόμα και στις αλλοτριωμένες πτυχές της που έχουμε όλοι μέσα μας.

–Γεράσιμος Τσάκαλος (Τώρα που τελείωσε το τσίρκο)

ΑΝΤΙ-ΗΘΙΚΑ, ΑΝΤΙ-ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ και ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη μέρα που τα γουρούνια συνέλαβαν τα αδέρφια μας Billy και Eat**. Εκείνη η μέρα ήταν ένα σημείο έναρξης, από το οποίο όλα έγιναν πιο ξεκάθαρα για εμάς. Αν και τελικά πέτυχαν την ελευθερία τους έξω από τους τοίχους, για κάποιους από εμάς τίποτα δεν τελείωσε.

Ναι. Δείχνουμε προς όλους τους κοινωνιστές αναρχικούς, που εκείνη τη στιγμή -όταν η ομάδα μας δέχθηκε επίθεση από τον εχθρό, όταν το κράτος αιχμαλώτισε δύο από τα αδέρφια μας και υποχρέωσε έναν από τους συντρόφους μας να κινείται μυστικά μέχρι σήμερα- εσείς σταθήκατε εναντίον μας. Σταθήκατε εναντίον μας και κατηγορήσατε την επιλογή μας ως μία μίμηση των Ευρωπαίων μηδενιστών, από το μυαλό σας, εκεί που δεν μπορείτε να πιστέψετε στη γέννηση μιας νέας γενιάς αναρχικών με μηδενιστική τάση και αντικοινωνικό πόλο. Και προς όλους εσάς που, από εκείνη τη στιγμή μέχρι και τώρα, συνεχώς αμφισβητείτε τις ενέργειές μας και βάζετε τα όρια της διαφωνίας μεταξύ μας. Διαφωνία, χωρίς καμία πιθανότητα συμφωνίας, κάτι που οδηγεί σε συνολικές επικρίσεις εναντίον μας, σε κάποιες από τις ανακοινώσεις σας. Εσείς, οι κοινωνιστές αναρχικοί, είστε δειλοί!

Αρχικά, θέλουμε να τονίσουμε και να καταστήσουμε ξεκάθαρη τη στάση μας απέναντι στο ερώτημα, σχετικά με όλα τα δικαστικά και νομικά εργαλεία. Κάτι που, σύμφωνα με την ανάλυσή μας, συνέβαλε στο να δημιουργηθεί ένας ωκεανός διαφωνίας για το πώς ενεργεί ένας αναρχικός ενώπιόν τους.

Σε κάποιες περιπτώσεις, είδαμε συχνά στους αποκαλούμενους «κοινωνικούς και αυτόνομους αγώνες» κάποιος, που δεν έχει αξιοπρέπεια, να ενεργεί ενάντια στον νόμο και σε όλα τα δικαστικά πλαίσια, όταν αυτό δεν θίγει τα συμφέροντά του, αλλά όταν γίνεται το «θύμα» επιστρέφει στο «σπίτι μου, σπιτάκι μου», στις κατασταλτικές μεθόδους του εχθρού. Θα τις χρησιμοποιήσει για να πετύχει τους σκοπούς του. Ακόμα και αν είναι ξεκάθαρα αντίθετο με τη θέση σας ως αναρχικών, οι αναρχικοί είναι ο άμεσος και απόλυτος εχθρός όλων των μορφών εξουσίας.

Ο κοινωνικός αγώνας τώρα, γύρω μας, είναι απλά ένα τσίρκο. Παραστάσεις ακτιβισμού και «μεσσιανισμού» από εκείνους, που αυτό-αποκαλούνται αναρχικοί, που περιορίζουν τον εαυτό τους από τη συμμετοχή στον άμεσο πόλεμο και κρύβονται πίσω από το επιχείρημα της «κατάλληλης στιγμής» για να δράσουν. Ηλιθιότητα και δειλία, που τις απέκτησαν μέσα από το φόβο τους. Ναι, είναι εντελώς φοβισμένοι, προκειμένου να φέρουν τον εαυτό τους στο πεδίο της μάχης και να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Τον πραγματικό εχθρό και όχι τον φανταστικό εχθρό, σαν αυτούς στο facebook ή στο twitter.

Οι κοινωνιστές αναρχικοί, χωρίς αξιοπρέπεια, συχνά χρησιμοποιούν νομικούς δρόμους, ώστε να πετύχουν αυτό, που ονομάζουν «στόχους του αγώνα». Αλλά, το βασικό ερώτημα για εμάς είναι το πώς μπορεί ο αναρχικός αγώνας να χωρέσει μέσα στο νομικό σύστημα, που δημιουργήθηκε από το Κράτος, τον εχθρό του αγώνα μας; Πώς μπορείτε εσείς -που διακηρύσσετε τους εαυτούς σας ως αναρχικούς- να πιστεύετε σε δικηγόρους και στην καλοσύνη τους μέσα στο τσίρκο της «κοινωνικής δράσης», εξαρτώμενοι από τη δικαστική διαδικασία και όλες της τις λεπτομέρειες; Πώς μπορείς να αποκαλείς το «ψεύτικο πλαστικό» ως «αγώνα αυτονομίας», όταν τοποθετείς τον εαυτό σου και μέρος των δραστηριοτήτων σου μέσα στο σύστημα του νόμου. που προέρχεται από τον εχθρό; Πού είναι η αναρχική στάση μέσα σου, όταν υποκλίνεσαι μπροστά στο σφυρί των δικαστών ή μπροστά σε «ριζοσπαστικούς» μη κυβερνητικούς οργανισμούς ή στα μίντια; Πιστεύουμε ότι έχεις μόνο δύο επιλογές: είτε έχεις χάσει εντελώς τα λογικά σου, είτε δεν ήσουν ποτέ αναρχικός, ούτε για ένα χιλιοστό.

Πολλοί από εσάς παρουσιαστήκατε μπροστά στα μίντια για να «εξηγήσετε» ή να «απαντήσετε» ερωτήσεις της κοινωνίας σχετικά με τον αγώνα σας. Φέρατε τον εαυτό σας σε διάλογο με τον εχθρό και την ίδια στιγμή, ακόμα θεωρείτε τους εαυτούς σας αναρχικούς. Μιλήσατε «ευγενικά και ωραία» μπροστά στα μούτρα του εχθρού και είπατε ότι αυτό έγινε για τον αγώνα. Μοιράζεστε στιγμές με τους αριστεριστές και λέτε ότι δεν είστε μέρος τους, αλλά κάθεστε δίπλα τους. Κρατάτε το χέρι των ΜΚΟ, αλλά λέτε ότι έχετε ακόμα αυτονομία. Υπακούτε στον «ειρηνοποιό» και δηλώνετε ότι είστε αντι-ιεραρχικοί; Ζείτε με δύο πρόσωπα, δύο ψεύτικα πρόσωπα: το πρόσωπο των δειλών και το πρόσωπο του ψεύτη.

ΜΕΡΟΣ 3ο

Ξέρουμε πως ποτέ δεν νυχτώνει εκεί στις φυλακές σας. Εκεί μέσα οι αναμνήσεις γδέρνουν και λησμονεί κανείς πως είναι ο ουρανός δίχως τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα. Αν ο θάνατος είχε το δικό του χρώμα, με αυτό θα έπρεπε να είναι βαμμένες οι φυλακές σας. Γιατί εκεί είναι το βασίλειο του αργού θανάτου που τον νιώθεις κάθε μέρα.

–Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς σε συνεργασία με Συμμορίες Συνείδησης, Πυρήνας Sole-Baleno

FAI/IRF, ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΑΛΕΣΜΑ

Λάβαμε τα νέα για ενέργειες από διαφορετικούς πυρήνες της FAI/IRF ανά την υφήλιο. Από τους συντρόφους του Πυρήνα της FAI στο Ηνωμένο Βασίλειο, επίσης, θέλουμε να καλωσορίσουμε τους συντρόφους μας από τον Πυρήνα Felicity Ann Ryder της FAI, στην Αυστραλία, το γράμμα από τον αναρχικό αιχμάλωτο Ανδρέα Τσαβδαρίδη, τη συντονισμένη επίθεση πυρήνων της ΣΠΦ και του ELF Ρωσίαςκαι την πράξη Νο. 6 του Σχεδίου Φοίνικας, από τους συντρόφους της ΣΠΦ στην Ελλάδα, που έστειλαν το πακέτο-βόμβα στον καριόλη Δημήτρη Μόκκα, [γενικός εισαγγελέας*** για τη Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς-FAI, Αθήνα, Ελλάδα].

Αλλά, πρώτα θέλουμε να μοιραστούμε κάποια πράγματα περισσότερα για τους προβληματισμούς μας σχετικά με το πρόσφατο κείμενο από τον Πυρήνα Felicity Ryder της FAI, στην Αυστραλία. Το κείμενο τιτλοφορείται ως απάντηση στους «πράκτορες της αμφιβολίας» μετά την επίθεση. Κάτι για το οποίο, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να προσθέσουμε μερικά σχόλια από εμάς, ως σύντροφοι ή ως άτομα, που πιστεύουμε ότι ο εχθρός είναι η κοινωνία στην ολότητά της, με όλα της τα περιεχόμενα.

Θέλουμε να ξεκινήσουμε με μία ερώτηση. Γιατί έχετε τόσο σεβασμό για τον εχθρό σας, ώστε να του απευθυνθείτε σχετικά με τη βίαιη επίθεσή σας; Τα μίντια, τα γουρούνια, οι νομοταγείς πολίτες, δικαστές, κοινωνικοί ακτιβιστές, αριστεριστές πολιτικοί ή οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της κοινωνίας για εμάς είναι εχθρός. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Οι υποδομές, η περιουσία ή οι ίδιοι οι άνθρωποι, που στέκονται στο πλευρό της κοινωνίας, είναι ο εχθρός. Γι’ αυτό και δεν έχουμε κανένα σεβασμό ή «ανθρωπισμό» για αυτήν. Τα σχολεία, για παράδειγμα, είναι ένας από τους στόχους μας. Στο παρελθόν, κάψαμε ένα σχολείο, επειδή πιστεύουμε ότι τα σχολεία, όπως είναι, αποτελούν επίσης κομμάτι των κατασταλτικών εργαλείων της κοινωνίας. Τα σχολεία στα μάτια μας είναι το ίδιο με τα εργοστάσια, τα ΑΤΜ, τις τράπεζες, τους αστυνομικούς, τους εμπόρους αυτοκινήτων ή τα σούπερ μάρκετ. Τίποτα από αυτά δεν είναι πιο σημαντικό από το άλλο. Το κάψιμο αστυνομικών γραφείων είναι ίδιο με τις επιθέσεις σε ATM και τράπεζες. Και κάθε ήχος των εξεγερμένων με φωτιά και σφαίρες δεν θα έχει καμία θέση μέσα στην κοινωνική ευταξία. Κάθε βίαιη πράξη εναντίον των αρχών καταστρέφει, πριν ο καπνός αρχίσει να ανεβαίνει. Γι’ αυτό και ο εχθρός θα κάνει τα πάντα για να το καλύψει, προκειμένου να διατηρήσει την κοινωνική ειρήνη.

Όταν δεν δημοσιεύονται στα μίντια ενέργειες της FAI/IRF ή όταν διαψεύδονται, μην χάνετε την ενέργειά σας με το να τις εξηγείτε στον εχθρό ή σε κάποιους δειλούς (κοινωνιστές αναρχικούς για παράδειγμα), που θέλουν να έχουν «καλύτερες και πιο πειστικές αποδείξεις». Μην χάνετε τον χρόνο σας απαντώντας ερωτήσεις από δειλούς με αναρχικά σύμβολα, που σκύβουν το κεφάλι και κάθονται φρόνιμα στο σπίτι τους. Αυτό ακούγεται στον εχθρό σας σαν «ικεσία για το δικαίωμα σε ισορροπημένη ενημέρωση, όπως μεταξύ της αντιπολίτευσης και της κυβέρνησης». Ως αναρχικοί της πράξης, με ενέργειες βίας, δεν χρειάζεται να το κάνετε αυτό.

Τα κείμενα των αναλήψεων ευθύνης δεν απευθύνονται σε αυτούς. Τα κείμενα αυτά, για εμάς, είναι η φωνή των πράξεων. Οι ήχοι με τη μορφή των λέξεων από τους εξαγριωμένους, που θέλουν να μοιραστούν με άλλους την ανάλυση ή τα μηνύματα ή τους χαιρετισμούς τους.

Είτε μεγάλα είτε μικρά σε έκταση, τα κείμενα καθαυτά δεν είναι το σημαντικό. Αλλά, το τι βρίσκεται μέσα σε αυτά τα μηνύματα. Τι είναι αυτό, που κάποιος θέλει να μοιραστεί με άλλους συντρόφους στο εξωτερικό. Το γιατί διαλέγετε τους στόχους σας, ποια είναι η ανάλυσή σας και ποιοι είναι οι σύντροφοι, με τους οποίους θέλετε να μοιραστείτε τη ζεστασιά της φωτιάς των πράξεών σας. Όλα αυτά είναι αυτό που λέμε «περιεχόμενο» σε αυτά τα κείμενα.

Τα κείμενα της FAI/IRF, για εμάς, δεν είναι άρθρα γραμμένα από ακαδημαϊκούς, γεμάτα παραπομπές ή βιβλιογραφικές συστάσεις και θεωρίες του τίποτα. Είναι ποιήματα γεμάτα ρομαντικές λέξεις ελπίδας. Δεν είναι, επίσης, απλά προγράμματα ή στόχοι για άτυπη δικτύωση των βίαιων αναρχικών. Μπορούν να είναι, από την άλλη πλευρά, προτάσεις για τη συνέχιση του πολέμου και για αυτοκριτική μεταξύ των συντρόφων μέσα στο δίκτυο. Μιας και σπάνια βρίσκουμε την ευκαιρία για συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο, οι αναλήψεις ευθύνης ή τα γράμματα φυλακισμένων αναρχικών παίζουν τον ρόλο του να δίνουν σε κάθε άτομο του εγχειρήματος της FAI/IRF μία φωνή για τη συνοχή της επικοινωνίας. Το να σχεδιάζεις, να αναλύεις, να αποφασίζεις και να επιτίθεσαι, να αξιολογείς, να μοιράζεσαι εμπειρίες και γνώσεις, να σχεδιάζεις ξανά για τις επόμενες ενέργειες.

Σε αυτό το σημείο, το άτυπο δίκτυο των μεταφράσεων αντι-πληροφόρησης γεμίζει το κενό. Για εμάς, το διεθνές εγχείρημα των μεταφράσεων αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα μας. Ο σεβασμός μας και η αγάπη μας απευθύνεται, επίσης, σε εκείνους τους συντρόφους, που δίνουν την ενέργειά τους και τη σκέψη τους, για να επεκτείνουν τα καλέσματα από το ένα μέρος της υφηλίου στο άλλο. Να διαχέουν τον θόρυβο από τον ένα πυρήνα της FAI/IRF στον άλλο. Δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι οι μεταφράσεις της αντι-πληροφόρησης είναι μία μέθοδος αγώνα με μικρότερους κινδύνους, σε σχέση με κάποιον που κουβαλάει εργαλεία εμπρησμού. Στην Ιταλία είδαμε ξεκάθαρα πως ο εχθρός απήγαγε τους αδερφούς και τις αδερφές μας των Culmine και Parole Armata. Είδαμε ότι τα μεταφραστικά εγχειρήματα θεωρούνται από αυτούς επίσης ως «επικίνδυνος» εχθρός και πως θέλουν να τα καταστείλουν.

Αυτός είναι ο λόγος που, κατά τη γνώμη μας, δεν χρειάζεται να εξηγήσετε τίποτα στους εχθρούς. Η FAI/IRF δεν έχει καμία σχέση μαζί τους, παρά μόνο την επιθυμία μας να εκδικηθούμε. Ξεκίνησε αρχικά από τους Συντρόφους της Συνομωσίας των Πυρήνων της Φωτιάς σε συνεργασία με τις Συμμορίες Συνείδησης, στις 7 Ιουνίου, με τη βομβιστική επίθεση στο αυτοκίνητο της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού, Μαρίας Στέφη. Συνεχίστηκε με τη δεύτερη ενεργεία, στις 20 Ιουνίου, από την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία (FAI) – Διεθνής Συνωμοσία για την Εκδίκηση (Ελλάδα), που ανατίναξε το αυτοκίνητο του Αργύρη Γκέλμπουρα, γουρούνι των φυλακών. Ανταποκριθήκαμε στέλνοντας φωτιά στο ξενοδοχείο Sheraton, στις 26 Ιουνίου. Το σχέδιο συνεχίστηκε, όταν ο Πυρήνας Κομάντο Mauricio Moralles έστειλε ένα δέμα-βόμβα στον Δημήτρη Χωριανόπουλο, πρώην διοικητή της αντιτρομοκρατικής, στην Ελλάδα.

Μετά από αυτήν την επίθεση, τα γουρούνια επιτέθηκαν στο Στέκι Ναδίρ, στη Θεσσαλονίκη και απήγαγαν τον Σπύρο Μανδύλα και τον Ανδρέα Τσαβδαρίδη. Μια ενέργεια του εχθρού, που μας οδήγησε να στείλουμε φωτιά στη σχολή της αστυνομίας, στο Balikpapan, ως απάντηση και ως άμεση εκδίκηση, στο όνομα της απελευθέρωσης των Μανδύλα και Τσαβδαρίδη. Και δεν σταματάει. Οι έλληνες σύντροφοι της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς – Πυρήνας Ryo έστειλαν ακόμα ένα δέμα-βόμβα στον Δημήτρη Μόκκα, την 1η Σεπτεμβρίου.

Ξεκίνησε στην Ελλάδα και αντήχησε στην Ινδονησία. Γιατί ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα; Διότι, για εμάς, ο Φοίνικας είναι κοινά εγχειρήματα και διεθνή καλέσματα για συντονισμό δράσεων από πυρήνες της FAI/IRF. Δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα ή την Ινδονησία.

Δεν μπορεί να πει κανείς ότι εγχειρήματα του Σχεδίου Φοίνικας είναι μόνο οι επιθέσεις των μηδενιστών και όχι εκείνες από ομάδες ριζοσπαστικών περιβαλλοντιστών και αντι-πολιτισμικών ή ατόμων των ELF/ALF. Αντιθέτως, ο Φοίνικας είναι ένα ανοιχτό κάλεσμα προς πυρήνες της FAI/IRF για επίθεση, για προτάσεις ανάλυσης, συζήτησης ή διαλόγου και ανταλλαγής γνώσης, οργής και σεβασμού μεταξύ συντρόφων, που βρίσκονται μέσα από τα κάγκελα και συντρόφων έξω από αυτά. Για εμάς, ο Φοίνικας είναι το επόμενο βήμα στον διεθνή συντονισμό των δράσεων από πυρήνες της FAI/IRF, ώστε να ξεκινήσουν τη θύελλα της εκδίκησης ενάντια σε όλες τις μορφές εξουσίας. Και θεωρούμε ότι είναι σημαντικό για την ίδια τη FAI/IRF να ενδυναμώσει τη δικτύωση μεταξύ ανώνυμων ατόμων, τα οποία ο γεωγραφικός χώρος εμποδίζει από το να συναντηθούν. Αυτά τα εγχειρήματα είναι μέθοδοι, ώστε άτομα και ομάδες να μοιραστούν προβληματισμούς και έτσι, να ακονίσουν ο ένας τον άλλον.

Αν διαβάσει κάποιος τις αναλήψεις ευθύνης αυτών των ενεργειών, μπορεί ξεκάθαρα να δει γιατί τα εγχειρήματα του Σχεδίου Φοίνικας δεν προσφέρουν παρά εκδίκηση, θυμό και απόλυτη αλληλεγγύη στους συντρόφους μας, που βρίσκονται μέσα από τα κάγκελα, σε όλον τον κόσμο. Μέσα από πράξεις, στέλνουμε τους επαναστατικούς μας χαιρετισμούς στους αιχμαλώτους του πολέμου ενάντια στο υπάρχον. Δεν θέλουμε τίποτα και δεν σκοπεύουμε να μεταρρυθμίσουμε την κοινωνία ή να αντιπαρατεθούμε με τους ειρηνιστές ή τους κοινωνικούς ακτιβιστές, που για εμάς επίσης είναι εχθροί. Θέλουμε μόνο ολοκληρωτικό πόλεμο για την καταστροφή της κοινωνίας. Θέλουμε να γκρεμίσουμε κάθε μορφή και κάθε εργαλείο του εχθρού και να του βάλουμε φωτιά – παρόλο που κι εμείς καίμε μέσα του.

Η Διεθνής Συνομωσία Εκδίκησης είναι μια ομάδα άμεσης δράσης και θεωρούμε τους εαυτούς μας αναπόσπαστο κομμάτι του νέου κύματος των μηδενιστών-αντικοινωνικών, που χρησιμοποιούν τη βία ως μέθοδο αγώνα. Ως μηδενιστές, μοιραζόμαστε το ίδιο συναίσθημα με τους συντρόφους, όταν συλλαμβάνονται από γουρούνια και αντιμετωπίζουν κατηγορίες εξαιτίας των επιλογών τους. Και συνειδητοποιούμε ότι σε όλον τον κόσμο πολλοί σύντροφοι είναι ακόμα φυλακισμένοι από τον εχθρό. Marco Camenish, Gabriel Pombo da Silva, ΣΠΦ-Πυρήνας Φυλακισμένων Μελών, Hans Niemeyer, Ivan Silva και Carla Verdugo, οι τέσσερις αναρχικοί της υπόθεσης της Κοζάνης, Alfredo Cospito και Nicola Gai, Walter Bond, John Bowden, Fredy Fuentevilla – Marcelo Villarroel – Juan Aliste Vega, Jock Palfreeman, οι φυγάδες Νίκος Μαζιώτης και Πόλα Ρούπα και η Felicity Ann Ryder. Σε αυτούς αφιερώνουμε αυτήν την επιστολή, με αγάπη και αλληλεγγύη.

Η φωτιά του Φοίνικα δεν σβήνει και καλούμε όλους εσάς, σύντροφοι, να ενωθείτε μαζί μας και να μοιραστούμε τις επιθυμίες μας. Ανάψτε τις φωτιές σας, ξαναγεμίστε τα όπλα σας και αφήστε τη νύχτα να χρωματιστεί με τις στάχτες των εχθρών.

Για το απόλυτο χάος

Μέχρι το τέλος της κοινωνίας

Μέχρι την αναρχία

Όλες οι μονάδες και οι πυρήνες της Διεθνούς Συνομωσίας Εκδίκησης, FAI/IRF Ινδονησίας

Σημειώσεις:

(*) Στην αγγλική εκδοχή, ο Novatore έγραψε για τον «Χριστιανισμό», αλλά για εμάς, όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο και δεν υπάρχει καμία ανάγκη να υπερασπιστούμε κάποια. Για εμάς, στην ομάδα, οι θρησκείες είναι σκατά.

Σ.τ.Μ. (**) Για την υπόθεση των Eat και Billy, μπορείτε να διαβάσετε και στη μπροσούρα «MENYERANG! – Στιγμιότυπα του αναρχικού πολέμου από την Ινδονησία»

(***) Οι συντάκτες της επιστολής αναφέρουν τον Δημήτρη Μόκκα ως «chief prosecutor». Ο Μόκκας είναι ανακριτής.

Πηγή

Ανάληψη ευθύνης συνειδήσεων

Κείμενο που μας στάλθηκε μέσω e-mail:

 Σκοτεινές  είναι οι νύχτες αδέλφια ..
Γιατί εμείς τις κάναμε πιο λαμπερές απο ποτέ.
Όταν κάποτε το Σκοτάδι ήταν ο μπάσταρδος αδερφός μας
που μας έκλεινε το μάτι πονηρά..
  Τώρα πια φοβόμαστε και τη σκιά μας
  Γιατί μας θυμίζει τι δρόμους περπατήσαμε
  Κι η μοναξιά μας αυνανίζεται στα σκοτεινά
  βλέμματα των γύρω..
  Άδεια,γεμάτα γαμημένη υγρασία
  Όπως κολλάει στα κορμιά μας 
  η αρρώστια αυτής της πόλης.
  Τι κάνουμε τώρα?
  Σε ρώτησα
  Ακόμα περιμένω την εξεταστική να τελειώσει
  Ακόμα περιμένω τους \’\’συντρόφους\’\’ να έρθουν
  απο την Γεωργίου.
Θάνατος στους ποιητές τραγουδάμε..Αλλά σ αυτούς που κάνουν τα σκατά,ήλιο και θάλασσα. Εμείς όμως μυρίζουμε τα σκατά που μας έχουν δώσει και που περίμεναν καιρό να χέσουν ο Δένδιας και το συνάφι του. Ένα συνοθύλευμα ανθρώπων που κάποτε έκανε αυτή την πόλη να αναπνέει και να τραντάζεται στους ρυθμούς της αντίδρασης,τώρα στέκει βουβό,μπροστά στην άμεση καταστολή και στα κρύα τούβλα.Χτίζοντας τις καταλήψεις,προσπάθησαν όχι μόνο να χτίσουν τις φωνές μας,αλλά κι αυτών που πέρασαν,ελεύθεροι,φωνάζοντας για ένα κόσμο πιό δίκαιο και πιόζωντανό.Κατάφεραν θαρρούν,να φτιάξουν ένα τάφο συνειδήσεων,λές και φοβόντουσαν μήπως οι φωνές απ τα φαντάσματα ακουστούν και ξυπνήσουν κάποιον απο τους λοβοτομημένους σκλάβους τους.Το παιχνίδι τους το έπαιζαν καλά έτσι κι αλλιώς,μέσα απο εφημερίδες και τοπικά φασιστοκάναλα, μέσα απο συλλήψεις του \’\’αποφασίζωμεν και διατάζωμεν\’\’ εώς τις  μαφιόζικες απειλές και ώρες ατέλειωτου μπανιστηρίου στις γιορτές μας. Και οι αντιδράσεις μας? Αρκεστήκαμε σε μίζερες συνελεύσεις στο εργατικό κέντρο,μιλώντας για το πώς θα κερδίσουμε ξανά τα κεκτημένα,με φωνές λειψές και φοβισμένες και με βλέμματα  παγωμένα,ρουφώντας την τελευταία σταγόνα της μπύρας του 1 ευρώ. Κι ενώ όλοι μας ξέρουμε οτι κάτι δέν μας ταιριάζει απ\’ όλα αυτά,οτι δέν μας αρκεί μια απλή παρέμβαση στο δημοτικό συμβούλιο,ή μια συγκέντρωση του \’\’δέν προκαλούμε\’\’ στην πλατεία Όλγας,παρ\’όλ\’ αυτά συμμετέχουμε,όπως οι γριές στις κηδείες που προσπαθούν να κλάψουν η μία πιό δυνατά απ\’ την άλλη,δίχως να δίνουν δεκάρα για τον πεθαμένο. Καλή η ντόπα λοιπόν των σκατών,που γίνονται ήλιος και θάλασσα,αλλά χειμωνιάζει και είναι ανούσιο να βγαίνουμε έξω με αντηλιακά. Ή τουλάχιστον όπως κάποιοι \’\’σύντροφοι\’\’ ανέφεραν,κατόπιν συνελεύσεως οτι \’\’δέν επιθυμούν να φέρουν τον κόσμο σε μία αντισυγκέντρωση απο τις 2 το μεσημέρι και να ηλιοκαεί\’\’ λές και μιλούσαν για κοπάδια προβάτων με ευαισθησία στον ήλιο. Λές και οι αγώνες έχουν ωράριο.

Σαφώς και δέν αναφερόμαστε σε αναρχικές συλλογικότητες,που όμως κάποιες απο αυτές δέν αντέδρασαν κάν και στο παρελθόν φρόντισαν να συνεργαστούν με τους εν λόγω \”συντρόφους\’\’ καπελώνοντας εγχειρήματα,όπως της αντισυγκέντρωσης στην πλατεία Όλγας προς \’\’τιμήν\’\’ της ομιλίας του φασιστοβουλευτή Αρβανίτη στο ξενοδοχείο Αστήρ. Δέν επιθυμούμε να κράξουμε ή να προκαλέσουμε διασπάσεις,αλλά καλό είναι κάποια καίρια λάθη να αναγνωρίζονται και να διορθώνονται προς το καλό όλων.

   
Με φώναξες να δώ τους τοίχους
   που ύψωσαν σε παράθυρα και πόρτες
   Μου έκανε εντύπωση η γαλάζια πόρτα
   στο Παράρτημα.
   Μου θυμίζει εργοστάσιο,σου είπα,
   (μπας και δω κάτι αστείο),
   έλεος δηλαδή οι στυλιστικές απόψεις του δήμου,
   σαν φάμπρικα ειναι,
   Συνειδησεων,μου απάντησες γελώντας
   και δεν χρειάστηκε καν να μου κλείσεις το μάτι
   σαν μπάσταρδος αδερφός.
Συνυπεύθυνοι ειναι ο Δήμος Πατρέων και η Πυροσβεστική.Και δεν νομίζουμε πως χωράει να μιλάμε για τους καημένους \’\’εργάτες του μεροκάματου\’\’,μιας και ουδεμία κίνηση αντίδρασης είδαμε απο δαύτους,(ούτε και θέλαμε η περιμέναμε),είτε μεμονωμένα,είτε ως σωματεία. Κάνανε μια χαρά το έργο της Αστυνομίας,βάζοντας τις ταφόπλακες,με τόσο μεράκι,όσο τόσα χρόνια έχουν κόβοντας δέντρα και βάζοντας επανειλλημένα φώτα στις πλατείες,ώστε να μπανίζουν οι ματάκηδες ασφαλίτες τις ζωές μας. Οι πυροσβέστες?Μπορεί να μην προλαβαίνουν να γλυτώσουν κάποιο δάσος μέσα στον Αύγουστο,αλλά με απαράμμιλο ζήλο τροχίζουν πόρτες,για εισβολές μπάτσων. Συνεπώς και όλοι αυτοί θα βρουν μπροστά τους τον ελεύθερο και αγωνιζόμενο κόσμο,και στον πενιχρό μισθό-ανταμοιβή τους καλό θα είναι να κοιτούν για το ποια νομίσματα θα είναι ίδια. Γιατί μια ζωή θα μετράνε νομίσματα απο τα αφεντικά τους. Γιατί οι ρουφιάνοι πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα. Οι συνειδήσεις λοιπόν δεν χτίζονται,αλλα πλανόνται σαν τσεκούρια πάνω απ τους νεκροθάφτες,έτοιμα να τους αποτελειώσουν και να τους ρίξουν στον ίδιο το λάκκο που έσκαψαν.

 

Είμαστε οι αναρχικοί
 που χάνουν την φωνή τους στα οδοφράγματα
 Είμαστε οι χαοτικοί
 που ακόμα προσπαθούν να βρουν την σωστή λέξη για να εκφράσουν την οργή τους,σε μοιρολατρικές συνελεύσεις
 Είμαστε οι μηδενιστές
 που δεν γουστάρουν τις \’\’μαθηματικές πράξεις\’\’ και τα \’\’έξυπνα στρατηγικά σχέδια\’\’?
 Είμαστε οι περιπλανώμενοι της Νύχτας
 που αυτοσταυρωνόμαστε στα βλέμματά σας,προκλητικά,για να μην καταλάβετε οτι σας έχουμε ήδη μπήξει τις πρόκες του Ερέβους
 Είμαστε οι ελεύθεροι
 που κρεμάμε στο σώμα μας χαλκάδες για να μην ξεχνάμε οτι γεννηθήκαμε σκλάβοι.
 Είμαστε οι εραστές του Ιδεατού
 που κοιμίζουν τα αγέννητα παιδιά τους,με ιστορίες της Θεωρίας και της Πράξης.

Καλούμε λοιπόν όλο τον ελεύθερο και αγωνιζόμενο κόσμο,να συγκροτηθεί και να ονειρευτεί ξανά. Απο μια ομάδα διοργάνωσης εγχειρημάτων δίχως όρια και καθωσπρεπισμούς,μεχρι ομάδων που θα υπερασπίζονται δυναμικά τα κεκτημένα του Δρόμου,της Πλατείας και των καταλήψεων. Καλούμε τον αληθινό αναρχικό κόσμο να μιλά,να προτείνει και να δρα ελεύθερα. Απο τον τρόπο ομιλίας μας,χωρίς να θυμίζει λόγους βουλευτών \’ λαϊκό,καθαρό, γεμάτο συναίσθημα και συνείδηση, μέχρι τον Αυθορμητισμό που θα αιφνιδιάσει και θα καταφέρει,οτι δεν κατάφερε ο εχθρός να καταγράψει η να προβλέψει. Σε κάθε πόλη,σε κάθε χωριό,αφήνουμε πίσω τα στερεότυπα και χτίζουμε τις άμυνές μας χωρίς καμιά συνδιαλλαγή η υποχώρηση. Αρνούμαστε το αναρχοlifestyle,τα αναρχοτσιφλίκια,τον ρεφορμισμό και την ηττοπάθεια,αγκαλιάζουμε το Αρνητικό και ερωτευόμαστε την Ουσία. Καλούμε τους ελεύθερους ανθρώπους να σταματήσουν πλέον να ακούνε είτε κατσάδες,ειτε οδηγίες, και να πάρουν την Πράξη στα χέρια τους.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ 
Τα Μπάσταρδα Αδέρφια σας.

Χ.Ο.Κ.

Μπροσούρα για τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, στα Πολωνικά

\"αρχείο

Συνέκδοση του εγχειρήματος αντιπληροφόρησης act for freedom now! και των εκδόσεων Anonymous

Κατεβάστε το pdf, εδώ

Πηγή