Ατομικισμός/Αναρχικός Ατομικισμός – Page 10

Αλληλεγγύη στο αναρχικό στέκι Ναδίρ

Αναδημοσίευση από το Indymedia:

Το Ναδίρ ανέκαθεν ήταν μια σκληροπυρηνική κατάληψη που πρέσβευε ακραίες επαναστατικές ιδέες στηρίζοντας τόσο την θεωρία όσο και την πράξη. Αντίθετοι πάντοτε με το αναρχικό lifestyle, την αναρχοφοιτητική μόδα και την ναρκοκουλτούρα πάντοτε ήταν απέναντι σε όλους και όλα. Εξάλλου αυτή ήταν και η πολιτική του. Η ποιότητα και όχι η μάζα. Μια άβουλη μάζα που μόλις η καταστολή χτυπήσει την πόρτα τους αποστασιοποιούνται και καταλήγουν σε φιλοσοφικές κουβέντες του αέρα περί ουτοπίας και εναλλακτικής κοινωνίας. Το αναρχικό στέκι Ναδίρ ξεχώριζε πάντοτε για τις πράξεις του. Πράξεις που αποσκοπούσαν στην λύσσα ενάντια σε αυτήν την σάπια κοινωνία της υποταγής και της ρουφιανιάς. Γιαυτό και εμείς ταχτήκαμε και τασσόμαστε μαζί με το αναρχικό στέκι Ναδίρ. Γιαυτό πάντοτε στους δρόμους ήμασταν δίπλα του γεμάτοι λύσσα και οργή. Γιαυτό στους δύσκολους καιρούς δεν κάναμε πίσω. Και ας νιώθαμε την καυτή ανάσα των μπάτσων στο σβέρκο μας… Ας κρυβόμασταν από τα νύχια των κυνηγών μας… Πάντοτε στηρίζαμε και θα στηρίζουμε τον αναρχομηδενισμό, τον ατομικισμό, την πολιτική βία, κάθε τι που προσπαθεί να συντρίψει αυτήν την σάπια κοινωνία του ψεύδους… Το έχουμε αποδείξει στο παρελθόν και το αποδεικνύουμε καθημερινά με τις δράσεις μας… Η καταστολή και το κυνηγητό δεν μας αποθάρρυνε ποτέ. Δεν μας έκανε ποτέ να κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω… Θα επανέλθουμε σύντομα…

Αυτόνομοι Θεσσαλονίκης – Επαρχίας

Δίκη ΣΠΦ

Συνεδρία 63η

Σε αυτήν τη συνεδρία προσήλθαν υπάλληλοι εταιριών courrier ως μάρτυρες κατηγορίας. Συγκεκριμένα μία μάρτυρας κατηγορίας που δούλευε στην εταιρία courrier που άνοιξε το παγιδευμένο δέμα ( λόγω της αστυνομικής περιέργειας των υπαλλήλων ) , εμφανίστηκε στη δικαστική αίθουσα εμφανώς ταραγμένη ( η εταιρία courrier που δούλευε δέχτηκε βομβιστική επίθεση από την F.A.I. λίγους μήνες πριν, ως αντίποινα για τους ρουφιάνους της ). Η ίδια κατέθεσε ότι πιέστηκε από την αστυνομία καθώς δεν θυμόταν πολλά πράγματα και οι μπάτσοι την διευκόλυναν στην κατάθεσή της γράφοντας οι ίδιοι ένα μέρος της.

Συνεδρία 62η

Η δίκη συνεχίστηκε αυτήν τη φορά με την Αντιτρομοκρατική να προσθέτει συνεχώς νέα έγγραφα για επιθέσεις της Συνωμοσίας που είχαν γίνει πριν τρία χρόνια.

Συνεδρία 61η

Το δικαστήριο συνεχίστηκε μετά την απόφαση του συμβουλίου εφετών να αποφυλακίσει τον κατηγορούμενο που πραγματοποιούσε απεργία πείνας. Ο εισαγγελέας σε μία από τις τοποθετήσεις του αναφέρθηκε στο πολιτικό περιεχόμενο των προκηρύξεων της Σ.Π.Φ. σχετικά με τις επιθέσεις εναντίον των πρεσβειών με τα παγιδευμένα δέματα. Επειδή όμως δημιουργήθηκε μία σύγχιση σχετικά με το διαχωρισμό της πολιτικής και της ποινικής ευθύνης, παρενέβη άμεσςα σύντροφος της Σ.Π.Φ. δηλώνοντας ότι οι σύντροφοι της Σ.Π.Φ. στηρίζουν κάθε λέξη και κάθε πράξη της Συνωμοσίας , χωρίς να διαχωρίζουν το πολιτικό από το ποινικό.

Συνεδρία 60ή

Η διακοπή της δίκης συνεχίστηκε λόγω της απεργίας πείνας.

Συνεδρία 59η

Η σημερινή συνεδρίαση ξεκίνησε με ένταση. Το δικαστήριο συχνά ορίζει συνεδριάσεις τις μέρες που οι σύντροφοι της ΣΠΦ έχουν επισκεπτήρια στις φυλακές. Το αποτέλεσμα είναι η δίκη να καθυστερεί να αρχίσει, αφού τα μέλη της Συνωμοσίας έχουν ξεκαθαρίσει πως δεν πρόκειται να διακόψουν τα επισκεπτήρια με τους δικούς τους ανθρώπους για να προσέλθουν στο δικαστήριο. Σε αντίποινα, οι δικαστές κάλεσαν σήμερα τον αρχιφύλακα των φυλακών, με σκοπό να ασκήσει πιέσεις προς τους συντρόφους ώστε να έρχονται στο δικαστήριο \”στην ώρα τους\”.

Μόλις το πληροφορήθηκαν αυτό τα μέλη της ΣΠΦ, επιτέθηκαν φραστικά στους δικαστές τονίζοντας ότι ¨οι εκβιασμοί δεν περνάνε\”, συνοδεύοντας τη δήλωσή τους με ένα χείμαρρο βρισιών προς τον πρόεδρο του δικαστηρίου. Οι δικαστές οπισθοζώρησαν ως προς το ζήτημα των επισκεπτηρίων και η δίκη διεκόπη ξανά λόγω της απεργίας πείνας ενός από τους άλλους κατηγορούμενους.

Συνεδρία 58η

Η συνεδρία διεκόπη ξανά λόγω της απεργίας πείνας ενός από τους κατηγορούμενους που δεν έχουν σχέση με τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

Μπορείτε να βρείτε τις προηγούμενες συνεδριάσεις στο αρχείο

Aτομικιστικές προοπτικές. Του Emile Armand

Αναδημοσίευση από Αιχμή:

Οι ατομικιστές αναρχικοί δεν παρουσιάζονται ως προλετάριοι, απορροφημένοι μονάχα στην αναζήτηση για υλική βελτίωση, δεμένοι σε μια τάξη αποφασισμένη να αλλάξει τον κόσμο και να αντικαταστήσει μια νέα κοινωνία ως την πραγματική. Τοποθετούνται στο παρόν· δεν ενδιαφέρονται να προσανατολίσουν τις επόμενες γενεές σε μια μορφή κοινωνίας που υποτίθεται ότι προορίζεται να εξασφαλίσει την ευτυχία τους, για τον απλούστατο λόγο ότι από ατομικιστική άποψη η ευτυχία είναι μια κατάκτηση, μια ατομική εσωτερική πραγματοποίηση.

Ακόμη κι αν πίστευα στην αποτελεσματικότητα ενός παγκόσμιου κοινωνικού μετασχηματισμού, σύμφωνα με ένα καλά καθορισμένο σύστημα, δίχως κατεύθυνση, επικύρωση, ή υποχρέωση, δεν βλέπω με ποιο δικαίωμα θα μπορούσα να πείσω τους άλλους ότι είναι το καλύτερο. Για παράδειγμα, θέλω να ζήσω σε μια κοινωνία από την οποία το τελευταίο απομεινάρι της εξουσίας να έχει εξαφανιστεί, αλλά, για να μιλήσω ειλικρινά, δεν είμαι σίγουρος ότι η “μάζα”, για να την αποκαλέσουμε αυτό ακριβώς που είναι, είναι σε θέση να απαλλαγεί από την εξουσία. Θέλω να ζήσω σε μια κοινωνία στην οποία τα μέλη να σκέφτονται από μόνα τους και για τον εαυτό τους, αλλά η έλξη που ασκείται στη μάζα από τη δημοσιότητα, τον τύπο, τις ελαφρές αναγνώσεις και από τους Κρατικο-επιδοτούμενους περισπασμούς είναι τέτοια ώστε αναρρωτιέμαι αν ποτέ οι άνθρωποι θα είναι σε θέση να σκέφτοναι και να κρίνουν με ανεξάρτητο μυαλό.

Mπορεί να πω σαν απάντηση ότι η επίλυση του κοινωνικού ζητήματος θα μετατρέψει κάθε άνθρωπο σε σοφό. Αυτό είναι μια αδικαιολόγητη διαβεβαίωση, τόσο όσο το ότι θα υπήρχαν σοφοί κάτω απ’ όλα τα καθεστώτα. Από τη στιγμή που δεν ξέρω την κοινωνική εκείνη μορφή που είναι περισσότερο πιθανό να δημιουργήσει εσωτερική αρμονία και ισορροπία στην κοινωνική ενότητα, απέχω από θεωριτικολογίες.

Όταν μιλάμε για “εθελοντική ένωση”, εθελοντική αφοσίωση σε ένα πλάνο, ένα σχέδιο, μια δοσμένη δράση, αυτό συνεπάγεται τη δυνατότητα άρνησης της ένωσης, της αφοσίωσης ή της δράσης. Ας φανταστούμε τον πλανήτη να υποβάλλεται σε μια ενιαία κοινωνική ή οικονομική ζωή· πώς θα υπάρξω αν αυτό το σύστημα δεν με ικανοποιεί; Εξακολουθεί να υπάρχει για μένα μονάχα ένα δίλημμα: να ενταχθώ ή να χαθώ. Θεωρείται πως, έχοντας λύσει “το κοινωνικό ζήτημα”, δεν υπάρχει πλέον χώρος για μη-κομφορμισμό, ανυποταξία, κλπ….. αλλά ακριβώς όταν ένα ζήτημα έχει επιλυθεί είναι σημαντικό να δημιουργήσει νέα ή να επιστρέψει σε μια παλιά λύση, αν θέλει να αποφύγει τη στασιμότητα.

Αν υπάρχει “Ελευθερία” που στέκεται πέρα και πάνω από όλα τα άτομα, δεν είναι σίγουρα τίποτε περισσότερο από την έκφραση των σκέψεών τους, την εκδήλωση και τη διάδοση των απόψεών τους. Η ύπαρξη μιας κοινωνικής οργάνωσης που στηρίζεται σε μία και μόνη ιδεολογική ενότητα απαγορεύει όλες τις ασκήσεις της ελευθερίας του λόγου και της ιδεολογικά αντίθετης σκέψης. Πώς θα είμαι σε θέση να αντιταχθώ στο κυρίαρχο σύστημα, προτείνοντας ένα άλλο, υποστηρίζοντας την επιστροφή σε ένα παλαιότερο σύστημα, εάν τα μέσα για να καταστήσω γνωστή την άποψή μου ή δημοσιοποίησης της κριτικής μου ήταν στην κατοχή των παραγόντων του καθεστώτος στην εξουσία; Το καθεστώς αυτό πρέπει είτε να δεχθεί την κατηγορία όταν συγκρίνεται με άλλες κοινωνικές λύσεις ανώτερες από τις δικές του, ή, παρά την κατάληξή του σε “ιστ,” δεν είναι καλύτερο από οποιοδήποτε άλλο καθεστώς. Είτε θα παραδεχτεί την αντίθεση, την απόσχιση, το σχίσμα, τον φραξιοναλισμό, τον ανταγωνισμό, ή τίποτα δεν θα το διακρίνει σημαντικά από μια δικτατορία. Αυτό το “ιστ” καθεστώς θα πρέπει αναμφισβήτητα να ισχυριστεί ότι έχει επενδύσει την εξουσία του στις μάζες, που δεν ασκεί την εξουσία του ή τον έλεγχο εκτός από την αντιπροσωπεία των συνελεύσεων ή των κογκρέσων· αλλά από τη στιγμή που δεν επιτρέπει στους αδιάλλακτους και τους ανυπότακτους να εκφράσουν τους λόγους για τη στάση τους και για την αντίστοιχη συμπεριφορά τους, θα ήταν μονάχα ένα ολοκληρωτικό σύστημα. Τα υλικά οφέλη για τα οποία μια δικτατορία υπερηφανεύεται δεν έχουν καμία σημασία. Ανεξάρτητα από το αν υπάρχει έλλειψη ή αφθονία, μια δικτατορία είναι πάντα μια δικτατορία.

Mε ρωτούν γιατί αποκαλώ τον ατομικισμό μου “αναρχικό ατομικισμό”; Απλά επειδή το Κράτος συγκεκριμενοποιεί την καλύτερη οργανωμένη μορφή αντίστασης σε προσωπικό ισχυρισμό. Τί είναι το Κράτος; Ένας οργανισμός που λογαριάζεται ως εκπρόσωπος του κοινωνικού σώματος, στο οποίο η εξουσία φέρεται κατ’ εξουσιοδότηση, αυτή η εξουσία εκφράζει τη βούληση του ενός μονάρχη ή της λαϊκής κυριαρχίας. Αυτή η εξουσία δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης πέρα από τη διατήρηση της υπάρχουσας κοινωνικής δομής. Αλλά οι ατομικές φιλοδοξίες είναι ανίκανες να έρθουν εις πέρας με την ύπαρξη του Κράτους, προσωποποίηση της Κοινωνίας, επειδή, όπως ο Παλάντ λέει: “Όλη η κοινωνία είναι και θα είναι εκμεταλλευτική, σφετεριστική, κυριαρχική, και τυραννική. Αυτό όχι ακούσια αλλά με ουσία.” Ωστόσο ο ατομικιστής δεν θα είναι ούτε εκμεταλλευόμενος, σφετεριζόμενος, κυριαρχούμενος, τυραννούμενος ούτε στερημένος απ’ την κυριαρχία του. Από την άλλη πλευρά, η Κοινωνία είναι ικανή να ασκήσει πίεση στα άτομα μονάχα χάρη στην υποστήριξη του Κράτους, διαχειριστής και διευθυντής των υποθέσεων της Κοινωνίας. Δεν έχει σημασία με ποιο τρόπο κάνει το άτομο να αντιμετωπίζει το Κράτος ή τους εκτελεστές, που δεν νοιάζονται στο ελάχιστο αν οι κανονισμοί που επιβάλλουν συμφωνούν ή όχι με την ποικιλία των ιδιοσυγκρασιών των υποκειμένων επί των οποίων επιβάλλονται. Από τις προσδοκίες τους όπως από τα αιτήματά τους, οι ατομικιστές της σχολής μας έχουν εξαλείψει το Κράτος. Αυτός είναι ο λόγος που αποκαλούν τους εαυτούς τους “αναρχικούς”.

Αλλά κοροιδεύουμε τον εαυτό μας αν θεωρούμε πως οι ατομικιστές της σχολής μας είναι αναρχικοί (AN-ΑΡΧΗ, ετυμολογικά, επανδρώνει μονάχα την άρνηση του κράτους, και δεν αφορά άλλα θέματα) μονάχα σε ό,τι έχει να κάνει με το Κράτος – όπως τις δυτικές δημοκρατίες ή τα απολυταρχικά συστήματα. Αυτό το σημείο δεν μπορεί να υπερτονιστεί. Απέναντι σε όλα αυτά που είναι εξουσία, δηλαδή, η οικονομική όσο και η πολιτική κυριαρχία, η αισθητική καθώς και η πνευματική, η επιστημονική όσο και η ηθική, ο ατομικιστής εξεγείρεται και σχηματίζει όσα μέτωπα μπορεί, μόνος ή σε εθελοντική ένωση. Στην πραγματικότητα, μια ομάδα ή μια ομοσπονδία μπορεί να ασκήσει εξουσία τόσο απόλυτα όσο οποιοδήποτε Κράτος αν αποδεχτεί σε ένα συγκεκριμένο τομέα όλες τις δυνατότητες της δραστηριότητας και της πραγματοποίησης.

Το μόνο κοινωνικό σώμα στο οποίο είναι δυνατό για έναν ατομικιστή να εξελιχθεί και να αναπτυχθεί είναι αυτό που δέχεται μια ταυτόχρονη πολλαπλότητα των εμπειριών και αντιλήψεων, στις οποίες αντιτίθενται όλες οι ομάδες που θεμελιώνονται σε μια ιδεολογική αποκλειστικότητα, η οποία, όσο καλοπροαίρετη και αν είναι, απειλεί την ακεραιότητα του ατόμου από τη στιγμή που αυτή η αποκλειστικότητα έχει στόχο να επεκταθεί στους μη-οπαδούς της ομάδας. Για να το αποκαλέσετε αυτό αντι-κρατισμό δεν θα κάνατε τίποτα περισσότερο από το να προκαλούσατε ένα προσωπείο για την όρεξη του να οδηγείς ένα κοπάδι ανθρώπινων προβάτων.

Έχω πει παραπάνω ότι είναι αναγκαίο να επιμείνουμε σε αυτό το σημείο. Για παράδειγμα, ο αναρχικός κομμουνισμός αρνείται, απορρίπτει και αποβάλλει το Κράτος από την ιδεολογία του· αλλά το αναβιώνει τη στιγμή που αντικαθιστά την κοινωνική οργάνωση από την προσωπική κρίση. Αν ο αναρχικός ατομικισμός έχει έτσι από κοινού με τον αναρχικό κομμουνισμό την πολιτική άρνησης του Κράτους, της “Αρχής”, σηματοδοτεί μονάχα ένα σημείο απόκλισης. Ο αναρχικός κομμουνισμός τοποθετείται στο πεδίο της οικονομίας, στο έδαφος της ταξικής πάλης, ενωμένος με τον συνδικαλισμό, κλπ. (αυτό είναι δικαίωμά του), αλλά ο αναρχικός ατομικισμός τοποθετείται στο ψυχολογικό πεδίο, και σε αυτό της αντίστασης στον κοινωνικό ολοκληρωτισμό, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. (Φυσικά, ο αναρχικός ατομικισμός ακολουθεί τα πολλά μονοπάτια της δραστηριότητας και της εκπαίδευσης: φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, ηθικής, κλπ., αλλά θέλησα να κάνω σαφές εδώ μόνο κάποια σημεία της στάσης μας στο κοινωνικό περιβάλλον.)

Δεν αρνούμαι ότι αυτό δεν είναι πολύ καινούργιο, αλλά παίρνει μια θέση στην οποία καλό είναι να επιστρέφει από καιρού εις καιρόν.

1957

Ανάληψη ευθύνης για την αποστολή εκρηκτικού δέματος στον πρώην διοικητή της Αντιτρομοκρατικής, Δημήτρη Χωριανόπουλο

ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ
ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

<<Να είστε περήφανοι για τη δράση σας, γιατί είναι μέσα απο την ανυπακοή και την εξέγερση
που γεννιέται μια φωτεινή ακτίνα ανθρώπινης ομορφιάς!
Γεια σας, ω αναρχικοί της πράξης!
Γεια σας, ω αδέλφια!>>

Ρέντσο Νοβατόρε

Κάποιοι πίστεψαν πως υψώσαμε λευκή σημαία.Κάποιοι πίστεψαν πως ξεχάσαμε τα φυλακισμένα αδέρφια μας και βουλιάξαμε στον κοινωνικό βούρκο, πλάι στο δίποδο κοπάδι. Τ\’αφεντικά, οιμπάτσοι, οι δικαστές, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, η κοινωνία και οι ξεφτιλισμένοι<<αναρχικοί>> γραφειοκράτες πίστεψαν πως μας ξεφορτώθηκαν.
Για όλους αυτούς, το Σχέδιο Φοίνικας είναι γροθιά στο στομάχι.Γροθιά στο στομάχι γιατί το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης είναι εδώ και γκρεμίζει τους πόθους όλων αυτών των σκουλικιών για τερματισμό της δράσης μας. Παλιές ομάδες ενεργοποιούνται και νέες δημιουργούνται,με την υπόσχεση να δώσουν πνοή στους εφιάλτες της εξουσίας και των υπηκόων της. Ο σύντροφος Γ. Τσάκαλος βρίσκεται προφυλακισμένος τριανταδύο μήνες ενω το ανώτερο όριο είναι δεκαοχτώ.Δεν μας ενδιαφέρουν οι διατάξεις του συντάγματος.Δεν επιθυμούμε την κάθαρση των θεσμών, μα πολεμάμε για την καταστροφή τους.Γνωρίζουμε οτι ο νόμος είναι όπλο στα χέρια της κυριαρχίας,όπως γνωρίζουμε πως τα δέκα φυλακισμένα αδέρφια μας δε θα απελευθερωθούν με νόμιμες διαδικασίες. Πιστεύουμε πως η εξουσία είναι ένα σύνολο αξιών που στον πυρήνα τους βρίσκεται ο πολίτης-μαζάνθρωπος,ο οποίος κείτεται στον μαζοποιημένο κοινωνικό βόρβορο της αποτελμάτωσης, που καθένας ξεχνάει το όνομα και τις ευθύνες του. Όμως ακόμα και μέσα σ\’αυτήν την αηδία κάποιοι έχουν ονοματεπώνυμο. Ένας απ\’αυτούς είναι ο Δημήτρης Χωριανόπουλος. Κατα τη διάρκεια της θητείας του σαν πρώην διοικητής της αντιτρομοκρατικής, πραγματοποιήθηκε επιχείρηση εναντίον της ε.ο. Σ.Π.Φ. Ο Χωριανόπουλος δεν είναι τίποτα άλλο απο ένα σκουπίδι του συμπλέγματος της ασφάλειας και το ότι έχει αποσυρθεί δε σημαίνει πως τον ξεχάσαμε. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους καργιόληδες της υπηρεσίας του.Καλό είναι να γνωρίζουν πως βρίσκονται σε περίοπτη θέση στη λίστες στόχων της F.A.I./I.R.F.. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την αποστολή παγιδευμένου δέματος στον εν λόγο καργιόλη,το οποίο,δυστυχώς εντοπίστηκε.
Αφιερώνουμε την επίθεσή μας στα ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΑ και ΠΕΡΗΦΑΝΑ μέλη της Σ.Π.Φ., καθώς καισε όλους τους φυλακισμένους αναρχικούς της πράξης, όπου κι αν βρίσκονται. Την ΑΓΑΠΗ και το ΣΕΒΑΣΜΟ μας σε όλους τους Αναρχοατομικιστές,τους Μηδενιστές, τους Εικονοκλάστες που ανακάλυψαν την πηγή της ζωής στην επίθεση.

ΔΕΝ ΣΚΥΒΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!

Υ.Γ. Ανακοινώθηκε πως το δέμα πυροδοτήθηκε μετά από πτώση στον ταχυδρομικό σταθμό. Το δέμα που στείλαμε ήταν απόλυτα ασφαλές για όποιον δεν αποτελούσε στόχο.Ο μηχανισμός ενεργοποιείται ΜΟΝΟ αν ανοίξει ο φάκελος και όχι από πτώση και κραδασμούς.Δε γνωρίζουμε τι συνέβη. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο φάκελος άνοιξε.

ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
ΚΟΜΑΝΤΟ MAURICIO MORALES

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Νέες κυκλοφορίες

Κυκλοφόρησαν τα καινούρια τεύχη των εντύπων GAZAKIA, από την Αργεντινή και Abismo Rivista Nichilista Egotista, από την Ιταλία.

Gazakia, τρίτο τεύχος(στα Ισπανικά)

Abismo Rivista Nichilista Egotista, τρίτο τεύχος
(στα Ιταλικά)

Για την αποδόμηση των «επαναστατικών υποκειμένων»

Αναδημοσίευση από το έντυπο Μηδενιστική Πορεία:

Εισαγωγή

Η συζήτηση γύρω από το ζήτημα του επαναστατικού υποκειμένου, δηλαδή του ποιον ή ποιους θεωρεί ο κάθε συζητητής ως φορέα της επαναστατικής αλλαγής, έχει έρθει στο προσκήνιο ξανά με φόντο την «κρίση». Δυστυχώς κοινός τόπος των αναλυτικών εργαλείων που πέφτουν στο τραπέζι είναι η προσκόλληση τους σε μαζικά υποκείμενα τα οποία βρισκόμενα εν υπνώσει πρέπει να αφυπνιστούν και να επαναστατήσουν. Επίσης, παρά τις επιμέρους διαφορές τους αυτά τα αναλυτικά εργαλεία αναπαράγουν την αντίληψη της ύπαρξης de facto επαναστατικών υποκειμένων Η επαναλήψεις θεωριών που χρονολογούνται στις απαρχές της αντικαπιταλιστικής ανάλυσης κουβαλούν μαζί τους και τις ψευδαισθήσεις τους. Πόσο δύσκολο είναι να διαλυθεί μία ψευδαίσθηση; Αν κρίνει κανείς από τοαγωνιώδες σθένος με το οποίο κομμάτια του αναρχικού «κινήματος» παραμένουν γαντζωμένα στα δικά τους ψευδαισθητικά οράματα -και εξαρτημένα από αυτά-η απάντηση μοιάζει αυτονόητη.

Η θεώρηση κατά την οποία, η «οικονομική κρίση» αποτελεί ευκαιρία για τη διάδοση του αναρχικού κοινωνικού σχεδίου, χρειάζεται ένα target group για να απευθυνθεί. Έτσι βγαίνει από το σεντούκι, το μαρξιστικό απολίθωμα της εργατικής τάξης ως περιούσιος λαός, οι κοινωνικές μάζες ως βασικοί και «μοιραίοι» φορείς της απελευθέρωσης αλλά και άλλα θολά φαντάσματα όπως ο «λαός» και οι «από κάτω». Έτσι, αυτό που αποκαλείται σήμερα «αναρχικός κινηματικός λόγος» ως περιεχόμενο (πρωτίστως) αλλά και με τη μορφή που καταλήγει να προσλαμβάνει καθώς επιχειρείται η χρήση του ως εργαλείο κοινωνικής απεύθυνσης, θα συνεχίζει να αντηχεί στο απόλυτο κενό όσο προσπαθεί να αφυπνίσει ένα φαντασιακό ακροατήριο.

Ακολουθώντας τον παραπάνω συλλογισμό ο ρεαλισμός, ως εργαλείο ανάλυσης του υπάρχοντος όπως αυτό πραγματικά είναι και εξελίσσεται, υποκαθίσταται συστηματικά από αναλυτικά εργαλεία που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα και αποκαλύπτουν τις μυωπικές προσκολλήσεις στη θεωρία και μάλιστα σε μερικές από τις πιο παρωχημένες εκδοχές της. Είναι τέτοια η έκταση της στρέβλωσης στην αντίληψη της πραγματικότητας, που –αναμενόμενα πια- οδηγεί στην παραγωγή πολιτικής σκέψης και στη διατύπωση κινηματικού λόγου με ολοένα και πιο θολή κατεύθυνση σχετικά με την καταστροφή του υπάρχοντος άλλα και στον ίδιο τον ορισμό του τελευταίου. Αντίθετα, όλο και πιο συχνά αναδύει μια υπόρρητη ροπή προς το μετασχηματισμό του υπάρχοντος επί το… αναρχικότερον. Δεδομένου λοιπόν ότι οποιαδήποτε πράξη στο σήμερα πρέπει να πατάει σε μια θεωρία του σήμερα, κρίνεται αναγκαία η αποδόμηση του αναλύσεων του χθες.

Προλεταριάτο και εργατική τάξη

Σημαίνουσα θέση σε όλες της κομμουνιστικές αναλύσεις απολαμβάνει η περίφημη εργατική τάξη. Είναι γεγονός ότι το καπιταλιστικό σύστημα διαρθρώνει ταξικά την κοινωνία του. Είναι όμως επίσης γεγονός ότι η δομή της καπιταλιστικής κοινωνίας έχει αλλάξει από το 19^ο αιώνα και ενώ η άντληση της υπεραξίας και η εκμετάλλευση της εργασίας παραμένει η βάση της καπιταλιστικής οικονομίας, οι δομές της κυριαρχίας είναι εξαιρετικά πιο περίπλοκες και η εξουσία βασίζεται περισσότερο στη διαπλοκή των διάφορων ταυτοτήτων και ρόλων που έχουν τα «άτομα» στα πλαίσια της κοινωνίας (άρα και στο πεδίο της εργασίας). Οι αναλύσεις που θέλουν ως κεντρικό πολιτικό υποκείμενο την τάξη (ή εξίσου αφηρημένα σύνολα ατόμων, όπως ο «λαός» ή η «κοινωνία») αλλά ακόμα και οι προσεγγίσεις που ομαδοποιούν με βάση άλλα επιμέρους στοιχεία των ταυτοτήτων αυτού που προσδιορίζουν ως υποκείμενο (π.χ. το φύλο) είναι εξ ορισμού ακρωτηριασμένες. Πασχίζουν να εντοπίσουν μια μόνιμη συγκολλητική ουσία που να οδηγεί σε συλλογικοποίηση και στην προσπάθεια τους αυτή παραγνωρίζουν και ισοπεδώνουν βασικά συστατικά της μοναδικότητας κάθε ατόμου, επικεντρώνοντας την ανάλυση σε ένα ή σε μερικά μόνο εξ αυτών των συστατικών. Είναι επομένως αναλύσεις εγκλωβισμένες σε αγώνες κινηματικούς και ενδοσυστημικούς που,παρά τα όποια μεγαλόπνοα γενικά πολιτικά προτάγματα, αυτοπεριορίζονται (και συχνά εκφυλίζονται π.χ. αιτηματικοί αγώνες κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων) αφού αδυνατούν να λάβουν υπόψη τους την ολότητα των υποκειμένων. Ιεραρχούν αυθαίρετα τα επιμέρους χαρακτηριστικά και υποπίπτουν στο τεράστιο σφάλμα της a priori απόδοσης στο υποκείμενο τους ιδιοτήτων, που είτε δεν υφίστανται είτε, στην καλύτερη περίπτωση βρίσκονται σε βαθιά ύπνωση. Γι’ αυτό και αναλώνονται σε αξιολογήσεις οι οποίες έχουν ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο.

Οι ίδιες αναλύσεις δείχνουν να επιδιώκουν την αναγωγή της καταπίεσης και εκμετάλλευσης σε συγκολλητική ουσία μεταξύ των υποκειμένων που την υφίστανται. Με άλλα λόγια, θεωρούν ότι η καταπίεση από μόνη της αποτελεί ικανή συνθήκη όχι μόνο για τη συλλογικοποίηση, αλλά και την ενεργοποίηση εξεγερσιακών αντανακλαστικών. Τέτοιες προσεγγίσεις έχουν διαψευστεί και θα συνεχίσουν να διαψεύδονται, όσο θα βασίζονται στο μύθο της συλλογικής (ταξικής ή άλλου είδους) συνείδησης.

Ακόμα και αν μπορούσαμε να βάλουμε την εργατική ταυτότητα αυθαίρετα πάνω από όλα, είμαστε πολύ μακριά από το στόχο μας. Είναι παραδεκτό πως η εργατική ταυτότητα είναι μια ταυτότητα μισθωτού σκλάβου. Επομένως είναι σχιζοφρενικό να αρνείσαι ένα ρόλο ως εξουσιαστικό και παράλληλα να τον προκρίνεις ως σημείο συγκρότησης συνείδησης.Η οικονομική εκμετάλλευση και η ιδία θέση στην παραγωγή δε μπορεί να αποτελέσει δεσμό μεταξύ των υποκειμένων καθώς υπάρχουν εκατοντάδες άλλες παράμετροι που διαχωρίζουν τα υποκείμενα, δημιουργούν σχέσεις ιεραρχίας και εκμετάλλευσης μεταξύ τους ή τα ενοποιούν πιο στιβαρά πάνω σε άλλες βάσεις. Μάλλον ακόμα και αν λειτουργεί ως δεσμός είναι ανεπαρκέστατος.Χαρακτηριστικό παράδειγμα για την ελληνική εργατική τάξη είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που εκτός ότι έχουν μεταξύ τους τεράστιες διαφορές που δε μπορούμε να παραβλέπουμε για χάρη της ταξικής τους θέσης, φέρουν και αυτή όπως και το γηγενές εργατικό προλεταριάτο, δεκάδες ιδεολογήματα απολύτως εχθρικά με την αναρχική αντίληψη.

Επίσης η εργατική ταυτότητα, ακριβώς επειδή είναι εξουσιαστική ταυτότητα, εμπεριέχει μέσα της στοιχεία που δεν έχουν καμιά σχέση με την ελευθερία και που συνοπτικά ονομάζουμε ηθική της εργασίας. Ο σεβασμός στην ιεραρχία, η πειθαρχία, η ίδια η θέληση για εργασία, η αμιγώς υλιστική αντίληψη της ζωής ως αλληλουχία κάλυψης των σωματικών αναγκών κλπ. Επίσης η εργασία είναι μια διαδικασία άκρως αλλοτριωτική και τα παράγωγά της (οι εργάτες) είναι ακατάλληλα για την σφαιρική αντίληψη της Αναρχίας ειδικά όταν δεν αμφισβητούν την ίδια τους την κατάσταση.

Εδώ έγκειται το λάθος της ταξικής συνείδησης και περηφάνιας. Πρώτον η συνείδηση των εξεγερμένων ατόμων είναι αταξική, επομένως ακόμα και αν ενισχύει κανείς την ταξική συνείδηση τακτικά μέχρι την επανάσταση είναι αδύνατον να πείσεις το ίδιο άτομο στη συνέχεια να την αποβάλλει. Όσο για την περηφάνια, ίσως έχει να κάνει με το τι ορίζει κανείς ως περηφάνια. Πάντως για μια ελεύθερη συνείδηση το να είσαι υποζύγιο δεν συνοδεύεται με αισθήματα περηφάνιας.

Συνεχίζοντας το παραπάνω σκεπτικό, η ταξική εμμονή μπορεί να ειδωθεί ως ορθή μόνο αν οι υποστηρικτές της ονειρεύονται μεγα-κοινωνίες εργατών, δηλαδή μια αναρχίζουσα εκδοχή του μαρξιστικού εργατικού κράτους με την απουσία του τελευταίου. Δηλαδή μια ακόμα μαζική εξουσιαστική θέσμιση που επικεντρώνεται στην παραγωγή (έστω αυτοδιαχειριζόμενη) και βλέπει το άτομο ως οικονομική μονάδα. Σε αυτό το σημείο περιπλέκεται το ζήτημα καθώς μπαίνουν και οι παράμετροι του τεχνοβιομηχανικού συμπλέγματος αλλά για να μη μπερδέψουμε την κουβέντα σταματάμε εδώ για τώρα. Μπορούμε να πούμε προς το παρών πως οι μαρξιστές τουλάχιστον, αντιλαμβάνονται το παραπάνω παράδοξο γι’ αυτό και διατηρούν τον κρατικό μηχανισμό στη θεώρηση τους.

Μπορεί επίσης να παρατηρήσει κανείς την πλήρη μετατόπιση του αναρχικού λόγου περί εργασίας αφού απουσιάζει, σχεδόν συνολικά, το πρόταγμα της άρνησης εργασίας. Η άρνηση εργασίας παρουσιάζεται ως μια περιθωριακή λύση, ως καπρίτσιο ή ως συνώνυμη της παραβατικότητας. Η άρνηση της εργασίαςδεν έχει να κάνει απλά με το να αρνείται κάποιος να μπει στον κύκλο της αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης. Το άτομο είναι ολοκληρωμένη προσωπικότητα και δεν είναι η εργατική του δύναμη το μόνο που έχει όπως διατείνονται οι μαρξιστές. Η άρνηση εργασίας είναι άρνηση όλου του οικονομικού συστήματος. Είναι άρνηση του ρόλου του καταναλωτή, άρνηση της χρηματοκεντρικής αντίληψης της ζωής, είναι επανοικιοποίηση του χρόνου και του χώρου, άρνηση των εμπορευματικών σχέσεων, άρνηση γενικά όλων των σχέσεων του κεφαλαίου οι οποίες δεν περιορίζονται μόνο στο ζεύγος αφεντικό/εργάτης. Είναι συνοπτικά η άρνηση της αντίληψης που θέλει τον άνθρωπο πρώτα εργάτη-καταναλωτή και μετά όλα τα άλλα.

Τέλος, η αλλαγή του υποκειμένου από «εργατική τάξη» στο πιο γενικό «προλεταριάτο», δεν απαντάει στα παραπάνω αλλά προσθέτει και άλλες προβληματικές, καθώς συσπειρώνει και υποκείμενα που είναι αποκλεισμένα από την παραγωγή και την εργασία ή που επειδή ακριβώς η αλλοτρίωση και η κατατεμάχιση της προσωπικότητας είναι πολύ συνολικότερη από την στείρα οικονομική ανάλυση, παρ’ όλο που είναι κομμάτι του προλεταριάτου η απλή οικονομική ανάλυση δε μας λέει από μόνη της τίποτα για αυτά (πχ. λούμπεν).

Η Κοινωνία ενάντια στο Άτομο

Εκείνοι που κατανοούν ότι η παλαιάς κοπής ταξική ανάλυση αδυνατεί να περιγράψει τη σύγχρονη πραγματικότητα, αντικαθιστούν το εργατικό/προλεταριακό υποκείμενο με το κοινωνικό σώμα.

Κατά τη γνώμη μας, αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή υπάρχει η ψυχολογική ανάγκη του επαναστατικού υποκειμένου ως εφαλτήριο. Δεύτερον, επειδή υπάρχει μια στρεβλή αντίληψη του τι εστί κοινωνία.

Η Αναρχία, αλλά και οποιαδήποτε άλλη θεώρηση, λαμβάνει υπόσταση όταν υπάρχουν υποκείμενα που φέρουν τις αντιλήψεις της και πράττουν ανάλογα. Αυτό είναι κάτι δεδομένο και δεν αμφισβητείται, αν δε θέλουμε να το ρίξουμε στον (ακραίο) ιδεαλισμό. Το πρόβλημα είναι ότι οι αναρχικοί διαχρονικά (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) προσδοκούσαν και απευθύνονταν σε μαζικά υποκείμενα. Αυτός ο «εθισμός», λοιπόν, φτάνει και στις μέρες μας, οδηγώντας στην αντικατάσταση ή εναλλαγή των επαναστατικών υποκειμένων με ακλόνητη πάντα σταθερά τη μάζα. Σε μια συγκυρία όπως η σημερινή, που εντείνονται οι μαζικές αυταπάτες απελευθέρωσης, λόγω της προαναφερθείσας ντετερμινιστικής θεώρησης σύμφωνα με την οποία η οικονομική εξαθλίωση των περισσότερων ανθρώπων θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην εξέγερση, οι περισσότεροι αναρχικοί σφιχταγκαλιάζουν τις μάζες ως τη μοναδική ελπίδα και ευκαιρία.

Να σημειώσουμε εδώ περιεκτικά πως πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και το ιδεολόγημα του ανθρωπισμού, από το οποίο δυστυχώς δε ξέφυγαν ούτε οι αναρχικοί ως γνήσια τέκνα του Διαφωτισμού. Μιλάμε για την φαντασιακή αντίληψη ότι όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη συγκροτούν μια κοινότητα. (ανθρωπότητα) τα μέλη της οποίας έχουν λίγο πολύ βασικές ομοιότητες και ανάγκες και άρα πρέπει να συνεργαστούν. Αυτή η στρεβλή αντίληψη αποκόπτει τους ανθρώπους από φυσικό τους περιβάλλον αφού θεωρούν πως αποτελούν κάτι ξεχωριστό και ανώτερο και ανάγει την ανθρώπινη ζωή σε αυταξία. Είναι επίσης η πηγή μια μεγάλης σειράς αλυσίδων για το άτομο που περιέχονται στην ανθρωπιστική Ηθική, στα Δικαιώματα του ανθρώπου, στην αναγκαστική ή φυσική αλληλεγγύη μεταξύ των ατόμων και ένα σωρό άλλους καταναγκασμούς που βρίσκονται στον πολιτισμικό πυρήνα των κοινωνιών τον οποίο θα δούμε παρακάτω.

Η δεύτερη και σημαντικότερη προβληματική σχετίζεται με τον ορισμό της κοινωνίας. Η συχνότερη ερμηνεία θεωρεί την κοινωνία ως απλά ένα σύνολο ανθρώπων που ζουν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος. Πρόκειται για μια αφαιρετική και επιφανειακή προσέγγιση που αφενός, τσουβαλιάζει όλες τις ανθρώπινες ομαδοποιήσεις διαχρονικά ως κοινωνίες και αφετέρου, αφήνει εκτός περιεχομένου όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για την ύπαρξη κοινωνιών όπως η εξουσία, η καταστροφή της φύσης, η αποατομίκευση και η μαζοποίηση των ανθρώπων, η δημιουργία νορμών συμπεριφοράς κ.α.

Η κοινωνία δεν είναι απλά η μάζα. Αν ήταν έτσι, θα ζούσαμε όπως τα κοπάδια των άλλων ζώων, όπου ούτε εκεί συχνά παρατηρούμε ανεξούσιες καταστάσεις. Για να υπάρξει κοινωνία, πρέπει τα μέλη της να δεθούν με διάφορους οικονομικούς, πνευματικούς, υλικούς, πολιτικούς δεσμούς, να σχηματίσουν, δηλαδή, πολιτισμό. Επομένως, δε γίνεται να αντιληφθούμε την κοινωνική μάζα ξεχωριστά. Εδώ θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει πως μια κοινωνική επανάσταση θα διαμορφώσει νέες πολιτισμικές συνθήκες και πως θα εγγυάται τον ατομικό αυτοκαθορισμό. Αυτή η αντίληψη είναι ανεδαφική. Οποιαδήποτε «νέα» κοινωνία είναι υποχρεωμένη να αναπτύξει κοινούς κώδικες συμπεριφοράς σε όλα τα επίπεδα, εάν θέλει να λειτουργήσει, επομένως, ο αυτοκαθορισμός πάει περίπατο καθώς ο πολιτισμός είναι συλλογικός και απρόσωπος. Ακόμα και σε εκείνες τις ανθρώπινες δραστηριότητες όπως η Τέχνη, όπου η ατομικότητα παίζει κεντρικότατο και πασιφανή ρόλο ως δημιουργός, τα παράγωγα (έργα τέχνης) χρεώνονται αυθαίρετα σε όλο το κοινωνικό σύνολο. Επίσης, οι αλλαγές που προτείνονται από όλο το αντικαπιταλιστικό φάσμα είναι απλά εναλλακτικές ρυθμίσεις στο ζήτημα της παραγωγής και της οικονομίας εν γένει. Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά εφόσον μιλάμε για κοινωνία. Οποιαδήποτε αλλαγή πατάει στη μαζοποίηση των ατόμων και στη διατήρηση του πολιτισμικού εκτρώματος είναι μια ενδοσυστημική αλλαγή. Οποιαδήποτε κοινωνία είναι Εξουσία και οποιοσδήποτε συλλογικός πολιτισμός εντός κοινωνικού πλαισίου είναι αλυσίδα για το άτομο.

Να συμπληρώσουμε εδώ πως οι μαζικές κοινωνίες δεν υπήρχαν από καταβολής κόσμου ούτε είναι λογικά επακόλουθα της ανθρώπινης εξέλιξης, όπως υπονοεί η κυρίαρχη αντίληψη. Οι κοινωνίες πήραν τη θέση των κοινοτήτων με την εμφάνιση των εξουσιαστικών, συγκεντρωτικών και εκμεταλλευτικών λογικών τόσο στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων όσο και στη σχέση με τη φύση. Δεν υιοθετούμε εδώ τις θέσεις των πρωτογονιστών περί επιστροφής στις πρωτόγονες κοινότητες αλλά δε μπορούμε να μην αναφέρουμε την ιστορική ανακολουθία που παρατηρούμε. Αυτή η οπτική, εάν διερευνηθεί σε διαφορετικούς ιστορικούς χωροχρόνους, δείχνει ανάγλυφα πως η εξουσία και η εκμετάλλευση των πρώτων κοινωνιών διογκώθηκε και εξελίχτηκε ώσπου να φτάσουμε στις σημερινές τεχνοβιομηχανικές καπιταλιστικές κοινωνίες – τέρατα και τις μυρμηγκοφωλιές των πλέμπων που τις «επανδρώνουν».

Μια ατομικιστική, αναρχομηδενιστική οπτική

Οφείλουμε να αναρωτηθούμε, σήμερα περισσότερο από ποτέ, αν το ζητούμενό μας είναι η αναζήτηση συγκολλητικών ουσιών στο συλλογικό επίπεδο ή αν, αντίθετα, είναι χρησιμότερο να λειτουργήσουμε, σε συλλογιστικό και πρακτικό επίπεδο, διαλυτικά. Αν θα συνεχίσουμε να απευθυνόμαστε με διαλεκτική διάθεση σε στρεβλές ομαδοποιήσεις, προσδοκώντας να πείσουμε ότι η ταυτότητά τους είναι αυτή που εμείς περιγράφουμε και όχι αυτή που οι ίδιες αντιλαμβάνονται ως τέτοια (και αναμένοντας ίσως ότι θα βρούμε μέσα σε αυτές… «συμμάχους» και «συμπαραστάτες») ή αν θα αποδομήσουμε την κοινωνία και όλα τα επιμέρους υποσύνολά της «στα εξ ων συνετέθησαν». Φτάνουμε, λοιπόν, αναπόφευκτα στο γνωστό «τέλμα» που υποτίθεται ότι μας οδηγεί αυτή η ατομικιστική, αντικοινωνική ανάλυση. Ποιο είναι, λοιπόν, το σημερινό υποκείμενο αγώνα και ποιο το πλάνο για το αύριο, την Αναρχία.

Ξεκινώντας ανάποδα, εμείς θεωρούμεπως το δεύτερο ερώτημα είναι κενό νοήματος, από τη στιγμή που δε θεωρούμε την Αναρχία ένα μελλοντικό σχέδιο κοινωνικής συγκρότησης. Συγκεκριμένα, η Αναρχία είναι μια κατάσταση συνειδητότητας του σήμερα, η οποία σπρώχνει το άτομο να βιώσει την αναρχική κατάσταση επίσης στο σήμερα, διαρρηγνύοντας τις σχέσεις του με το υπάρχον και κηρύσσοντας τους τον πόλεμο. Κοντολογίς, η αναρχία σήμερα είναι ένας πόλεμος μεταξύ της Εξεγερμένης ατομικότητας, η οποία έχει αποκτήσει συνείδηση του εαυτού της και του κόσμου της εξουσίας και της κοινωνίας του. Δεν είναι, λοιπόν, για εμάς ένας μελλοντικός παράδεισος που τάζεται στη μάζα και παρηγορεί τους επαναστάτες, δεν είναι μια ακόμα χριστιανική αίρεση που χρειάζεται παπάδες, καλόγερους και πιστούς. Είναι ένας πόλεμος σε όλα τα επίπεδα (υλικό, πνευματικό) με όλα τα μέσα. Είναι κάπως «περίεργο» να σχεδιάζει κάποιος μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια μια μελλοντική ουτοπία την οποία είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι θα ζήσει για να δει, απαιτώντας μάλιστα να κάνουν όλοι το ίδιο, ενώ ταυτόχρονα δέχεται στο σήμερα να φυτοζωεί και κάθεται άπραγος όσο ο πολυεπίπεδος πόλεμος μαίνεται. Για εμάς το ζήτημα δεν είναι πως θα είναι ο κόσμος σε 5, 50, 100 χρόνια αλλά πως είναι τώρα και ποια είναι η θέση μας σε αυτόν ως σκεπτόμενα και δρώντα υποκείμενα. Ακόμα και αν σκεφτόμαστε το μέλλον, δεν το τοποθετούμε σε κουτάκια γιατί θεωρούμε την Αναρχία μια μέθοδο και όχι ένα πρόγραμμα.

Τώρα, σχετικά με το πρώτο σκέλος του ερωτήματος, αρνούμαστε κατηγορηματικά τα de facto επαναστατικά υποκείμενα. Είμαστε, όμως, πεπεισμένοι πως χωρίς την ατομική εξέγερση, τίποτα δεν έχει σημασία. Έγκειται στο ίδιο το άτομο να σπάσει τους δεσμούς με αυτόν τον κόσμο και να συγκροτήσει επαναστατική συνείδηση. Έγκειται στο ίδιο το άτομο να μπει στο διεξαγόμενο πόλεμο. Αυτή του η επιθυμία μπορεί, προφανώς, να συναντήσει συμμάχους, συντρόφους με τους οποίους το άτομο δημιουργεί ομάδες συγγένειας, ώστε να πολεμήσουν μαζί. Δεν είναι, όμως, οι φαντασιακοί ταξικοί ή κοινωνικοί δεσμοί που ενώνουν τους εξεγερμένους αλλά η κοινή συνείδηση, οι κοινές επιθυμίες και η κοινή θέληση για άνευ όρων ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Αντικοινωνικά στοιχεία

Ενημερωση για τον σύντροφο Παναγιώτη Αργυρού

Αναδημοσίευση από το Indymedia:

Ενημερώνουμε όλους τους συντρόφους και συντρόφισσες που ασχολήθηκαν ενεργά με την οικονομική ενίσχυση για την κάλυψη των ιατρικών εξόδων που χρειάζονται για τις χειρουργικές επεμβάσεις του συντόφου Παναγιώτη Αργυρού πως το απαιτούμενο ποσό έχει συγκεντρωθεί.

Παράλληλα θέλουμε να τους ευχαριστήσουμε για όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες που ανέλαβαν προκειμένου να καλυφθεί αυτό το χρηματικό ποσό, ιδιαίτερα αυτές τις κινήσεις που έγιναν στο εξωτερικό. Εκτιμούμε απεριόριστα την έμπρακτη αλληλεγγύη τους και τους στέλνουμε τους πιο θερμούς και συντροφικούς μας χαιρετισμούς.

Οσα από αυτά τα χρήματα δε χρησιμοποιηθούν για τις ιατρικές ανάγκες του συντρόφου Παναγιώτη Αργυρού θα διατεθούν για την κάλυψη των αναγκών των φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

Αλληλέγγυοι/ες

Συνέντευξη με τα πρώην μέλη του αναρχικού ανατρεπτικού εγχειρήματος NEGASI, από την Ινδονησία

Η συνέντευξη δημοσίευτηκε στη μπροσούρα MENYERANG! – Στιγμιότυπα του αναρχικού πολέμου από την Ινδονησία

Τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε να αναπτύσσεται, κυρίως στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, ένας πιο ριζοσπαστικός και επιθετικός αναρχικός πόλος που βάζει στο στόχαστρο συνολικά το υπάρχον. Υπάρχει αντίστοιχη ανάπτυξη στην Ινδονησία και αν ναι, πώς θα περιγράφατε τα αποτελέσματά της;

Πρώτα απ\’ όλα, θα θέλαμε να πούμε, πως τα αγγλικά μας δεν είναι και τα καλύτερα. Αλλά δεν πειράζει, τα μηνύματά μας μπορούν να φτάσουν σε σας και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε πως το NEGASI πλέον δεν υπάρχει. Αυτό συνέβη επειδή η συλλογικότητα αποφάσισε πως λειτουργούσε κάπως σαν «κέντρο», πράγμα που επηρέαζε τα άτομα της ομάδας, αφού πλέον δεν αναγνωρίζονταν ως ατομικότητες αλλά ως κομμάτια του NEGASI.

Τα τελευταία δύο χρόνια, βλέπουμε την ανάπτυξη μιας νέας αναρχικής αντίληψης, τα άτομα της οποίας για πρώτη φορά αυτοπροσδιορίζονται ως εξεγερτικοί αναρχικοί. Προοδευτικά, αυτή η αντίληψη έγινε ο πυροκροτητής για να ξεσπάσει ένα κύμα μιας νέας αναρχικής φιλοσοφίας στην Ινδονησία, πέρα από το συνδικαλισμό και τον κοινωνικό αναρχισμό. Αυτός ο νέος πόλος ξεκίνησε με την αντάρτικη δράση στη Makassar (Νότιο Sulawesi) και συνέχισε στο Manado (Βόρειο Sulawesi), στο Badung (Δυτική Τζάβα) και διακόπηκε για μικρό χρονικό διάστημα στην Τζακάρτα (Κεντρική Τζάβα), μετά τη σύλληψη των Eat και Billy.

Η πόλωση έγινε πιο ριζοσπαστική μετά την κριτική των κοινωνικών και πασιφιστών αναρχικών στην αντάρτικη δράση των αναρχομηδενιστών. Η κριτική ξεκίνησε όταν η IRC (Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης) συνέχισε την εκστρατεία της ανταλλάσσοντας χαιρετισμούς και με άλλους πυρήνες της FAI/IRF. Κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί φοβούνται πως η δράση της IRC μπορεί να τους επηρεάσει και να καταστρέψει τα πονήματά τους.

Στην Ελλάδα, αυτός ο χώρος αποτελείται από ατομικιστές/μηδενιστές, αντιπολιτισμικούς, εξεγερσιακούς και οικοαναρχικούς συντρόφους. Στην Ινδονησία έχει παρόμοια συγκρότηση; Είναι εμφανείς τέτοιες τάσεις;

Αυτό που μπορούμε να πούμε, είναι ότι στην Ινδονησία υπάρχουν οι αναρχομηδενιστές, που δρουν βίαια και οι ομάδες των κοινωνικών αναρχικών, που δε συμφωνούν με αυτό. Στην Ινδονησία, οι διαφορετικές αναρχικές τάσεις δεν είναι εμφανείς. Οι διαφορές εμφανίζονται μόνο μεταξύ ατόμων.

Ποια είναι η γνώμη σας για τον αγώνα για την απελευθέρωση των ζώων και της γης και πώς θεωρείτε ότι συνδέεται αυτός με την υπόλοιπη αναρχική πολεμική στο υπάρχον; Υπάρχουν σύντροφοι στην Ινδονησία που συμμετέχουν σε τέτοιους αγώνες;

Κάποιοι αναρχικοί συμμετέχουν στους αγώνες των ιθαγενών πληθυσμών, σε αγώνες για την απελευθέρωση της γης και στους αγώνες των αγροτών ενάντια στο υπάρχον. Κάποιοι αναρχικοί στην Ινδονησία είναι επίσης χορτοφάγοι. Για εμάς, η απελευθέρωση των ζώων και της γης είναι αδιαχώριστη από την κριτική ενάντια στην κοινωνία και στο υπάρχον.

Βλέπουμε πως στην Ινδονησία δραστηριοποιούνται κάποιοι από τους πιο μαχητικούς πυρήνες της FAI/IRF, όπως η Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης, ο Πυρήνας Θυμού και παλαιότερα ο Πυρήνας Tortuga. Σε ποιο πολιτικό σκεπτικό θεωρείτε εσείς πως δρουν αυτές οι ομάδες;

Εμείς θεωρούμε πως η Ινδονησιακή FAI/IRF είναι οι αναρχικοί, που εφάρμοσαν τη μηδενιστική – εξεγερτική θεωρία στην πράξη. Τους υποστηρίξαμε και είμαστε περήφανοι για τη μικρή μας συμβολή στη μετάφραση και στη δημοσιοποίηση της δράσης τους, όταν τα καθεστωτικά ΜΜΕ και οι κοινωνικοί αναρχικοί αρνούνταν ακόμα να το κάνουν.

Τώρα, εξ όσων γνωρίζουμε, στο χώρο του μητροπολιτικού αντάρτικου στην Ινδονησία υπάρχει μόνο η Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης. Αυτή η ομάδα έχει δύο πολύ ενεργούς πυρήνες, τη Μονάδα Θυμού και το Μηδενιστικό Πυρήνα. Κάποιες φορές, πραγματοποιούν από κοινού επιθέσεις με το όνομα Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης ή χρησιμοποιώντας προσωρινά ονόματα, όπως, για παράδειγμα, στην ενέργεια αλληλεγγύης στον Παναγιώτη Αργυρού, όπου κάποια μέλη της ΔΣΕ έκαψαν ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο και εμφανίστηκαν με το όνομα Πυρήνας Αργυρού. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον Πυρήνα Ζήτω ο Luciano Tortuga!. Αυτό το όνομα εμφανίστηκε μια φορά, όταν οι σύντροφοι της ΔΣΕ το χρησιμοποίησαν σε μια ενέργεια αλληλεγγύης στους Eat και Billy, όταν εκείνοι ήταν στη φυλακή.

Αν μας ρωτάτε για την πολιτική ανάλυση πίσω από τις δράσεις τους, για μας είναι ξεκάθαρα αντικοινωνικοί αναρχικοί με μηδενιστικές τάσεις, που συμμετέχουν στο διεθνή αντάρτικό πόλεμο.

Ποια είναι η γνώμη σας συνολικά για τη FAI/IRF και πώς θεωρείτε ότι βοηθάει το διεθνή συντονισμό και την αλληλεγγύη μεταξύ των αναρχικών της πράξης;

Δε θέλουμε να κρίνουμε το σχέδιο άλλων, ούτε να μιλήσουμε σαν να είμαστε ειδικοί. Από τη στιγμή που δεν είμαστε ένας πυρήνας της FAI/IRF, δε μπορούμε, ούτε και θέλουμε να μιλήσουμε γι\’ αυτό. Ας τους αφήσουμε να μιλήσουν για τους εαυτούς τους. Εμείς πιστεύουμε, από τη μεριά μας, πως ο συντονισμός και η διεθνής αλληλεγγύη γίνεται με πολλούς τρόπους. Η FAI/IRF είναι ένας από αυτούς.

Διαβάζοντας τις αναλήψεις ευθύνης των πυρήνων της FAI/IRF της Ινδονησίας, μπορεί κανείς να δει τα μηδενιστικά και αντιπολιτισμικά προτάγματα να μπλέκονται με κοινωνικούς αγώνες, πράγμα που σπάνια παρατηρείται αλλού. Θεωρείτε πως αυτό συμβαίνει επειδή αυτές οι αντιλήψεις είναι ακόμα σε εξέλιξη στην Ινδονησία ή αποτελεί αυτή η μίξη ένα κατασταλαγμένο σκεπτικό αγώνα;

Δε μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για ένα κατασταλαγμένο σκεπτικό, καθώς πάντα πιστεύαμε πως η εκάστοτε πολιτική ανάλυση αναπτύσσεται πάντα σε σχέση με τις τοπικές συνθήκες και πως έχει διαφορές με τα άλλα μέρη του κόσμου. Αλλά, πιστεύουμε πως οι σύντροφοι της ΔΣΕ –FAI-IRF έχουν τους δικούς τους λόγους και αναλύσεις.

Αλλά, μπορούμε να κάνουμε μια σχετική αφήγηση. Πριν από δύο χρόνια, πολλοί αναρχικοί πήραν μέρος στους τοπικούς αγώνες αντίστασης. Οι περισσότεροι από αυτούς τους αγώνες αφορούσαν την εναντίωση σε σχέδια εξορύξεων και σε μεγάλες εθνικές και πολυεθνικές εταιρίες. Εκείνην την περίοδο, οι ριζοσπαστικές αντιπολιτισμικές ιδέες, όπως του Ted Kacynski και του Wolfi Landstreicher, ήρθαν δίνοντας μια δύναμη στο επίπεδο της θεωρίας. Οι μηδενιστικές και εξεγερτικές ιδέες βγήκαν στην επιφάνεια στα μέσα του 2011, με το πρώτο έντυπο που παρέκλινε από τη γραμμή, το ANTAGONIS. Στα εφτά μόνο του τεύχη, το ANTAGONIS παρουσίασε κείμενα του Στίρνερ, του Filippi, του Novatore, των Γάλλων ιλλεγκαλιστών, της RAF, της Οργισμένης Ταξιαρχίας, των Ιταλών εξεγερσιακών, του Luigi Galleani, του Severino di Giovanni και πολλών άλλων. Το ANTAGONIS ήταν ένα εγχείρημα του NEGASI. Παράλληλα, το NEGASI άρχισε να επικεντρώνεται στις προκηρύξεις της FAI/IRF και να τις μεταφράζει στην ινδονησιακή γλώσσα.

Οπότε, μπορούμε να πούμε πως η αναρχική ιδέα βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και πως θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο.

Πιστεύουμε πως ο παραδοσιακός αναρχισμός αφήνει στο απυρόβλητο σημαντικούς πυλώνες της κυριαρχίας, όπως η κοινωνία και ο πολιτισμός, με αποτέλεσμα να οδηγείται στο ρεφορμισμό. Ποια είναι η γνώμη σας γι\’ αυτό; Συμβαίνει το ίδιο και στην Ινδονησία;

Όπως σας είπαμε και παραπάνω, τα άτομα του NEGASI βρίσκονται πολύ μακριά από τον παραδοσιακό αναρχισμό, τον κοινωνικό αναρχισμό, το συνδικαλισμό και οτιδήποτε μη εξεγερτικό. Πιστεύουμε πως ο εχθρός μας είναι ολόκληρο το κοινωνικό και πολιτισμικό οικοδόμημα. Δεν υπάρχει δικαιολογία για να αφήσουμε κάτι όρθιο μπροστά στα όνειρά μας. Αλλά, δε θέλουμε να σπαταλήσουμε ενέργεια στο να τσακωνόμαστε με τους κοινωνικούς του παραδοσιακού αναρχισμού.

Ο χώρος της Νέας Αναρχίας, που αναφέραμε πιο πάνω, έρχεται σε σύγκρουση με αρκετές αυταπάτες του παραδοσιακού αναρχισμού, με αποτέλεσμα κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί να τον βλέπουν επιθετικά και να τον πολεμούν. Υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ινδονησία;

Θα μπορούσαμε να πούμε πως κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην Ινδονησία. Υπάρχουν κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί, που κατηγορούν τη ΔΣΕ-FAI-IRF πως κάνει τον αναρχισμό να μοιάζει με μια ιδεολογία βομβιστών και πυρομανών. Αλλά, το να δουλέψουν εναντίον της από κοινού με την αστυνομία (όπως αυτό που συνέβη στην Κολομβία) παραείναι τραβηγμένο.

Πριν από μερικούς μήνες, πληροφορηθήκαμε με θλίψη το θάνατο του αναρχομηδενιστή συντρόφου Ryo. Εδώ δεν είναι σαφές τι ακριβώς συνέβη. Μπορείτε να μας πείτε σχετικά;

Ο Ryo ήταν μέλος της πρώτης γενιάς του NEGASI. Συμμετείχε ενεργά στις απαρχές του εγχειρήματος, όταν εκείνο άρχισε να επηρεάζει με το λόγο της μηδενιστικής τάσης (που εκείνη την εποχή βασιζόταν μόνο στα έργα του Novatore, του Filippi, του Στίρνερ, κάποιων Γάλλων ιλλεγκαλιστών και Ιταλών εξεγερσιακών) τον αναρχικό χώρο. Εκείνη την εποχή, τα μέλη του NEGASI ακόμα μαθαίναμε για τις μηδενιστικές και εξεγερτικές αντιλήψεις. Όλα τα μέλη του NEGASI ήταν ανώνυμα και εξέδιδαν άρθρα με ψευδώνυμα. Γι\’ αυτό και κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί «σοκαρίστηκαν» όταν δηλώσαμε πως ο Ryo ήταν μέλος του εγχειρήματος.

Στα μέσα του 2012, αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για το πρόβλημα ότι το NEGASI είχε γίνει πιο σημαντικό από τα άτομα που συμμετείχαν σε αυτό. Πως το εγχείρημα έγινε το «νέο κέντρο». Η ανάλυση που έγινε, οδήγησε τα άτομα πίσω από το εγχείρημα στην απόφαση να κλείσουμε το NEGASI, τον Οκτώβριο του 2012, μετά από δύο χρόνια λειτουργίας. Όμως, κάποια άτομα συνέχισαν τον αγώνα, δημιουργώντας ένα νέο εγχείρημα αντιπληροφόρησης, το ASIMETRIS (ο Ryo δε συμμετείχε σε αυτό), το οποίο είναι, πλέον, επίσης ανενεργό.

Ένα μήνα μετά τη δημοσιοποίηση της τελευταίας ανακοίνωσης του NEGASI, ο Ryo βρήκε το θάνατο με 14 μαχαιριές στις 25 Νοεμβρίου, στις πέντε τα ξημερώματα. Μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από έναν πιτσιρικά (17 χρονών), χωρίς προφανή λόγο. Ο δολοφόνος κατέθεσε στο δικαστήριο πως πέρασε το Ryo για κάποιον άλλο. Ο Ryo δέχτηκε επίθεση από το δολοφόνο και τους συνεργούς του, την ώρα που επέστρεφε σπίτι του από το πρωινό. Το μέρος που έγινε το περιστατικό είναι 400 μέτρα από το σπίτι του Ryo. Μετά από αυτό, βγάλαμε μια ανακοίνωση, που μπορείτε να βρείτε στο 325*. Κάποιοι αναρχικοί ήθελαν να πάει ο δολοφόνος φυλακή (κάτι που έγινε τελικά με ποινή 12,5 ετών) και κάποιοι από εμάς το αντίθετο. Μέχρι και σήμερα, κάποιοι από εμάς πιστεύουμε πως ο Ryo δεν ήταν θύμα ενός τυχαίου περιστατικού και πως υπάρχει ένα μεγάλο σχέδιο πίσω από αυτό.

Συμμετέχετε σε ένα εγχείρημα αντιπληροφόρησης, που κάνει και μεταφραστική δουλειά. Πόσο σημαντικά θεωρείτε τέτοια εγχειρήματα για τον αγώνα μας και τι πιστεύετε πως μπορεί να γίνει για δικτυωθούν και να διαχυθούν τέτοια εγχειρήματα;

Ποτέ δεν πιστεύαμε πως η ομάδα μας ήταν σημαντική για αυτό που αποκαλείτε «αγώνα». Για εμάς, τα άτομα είναι σημαντικότερα από κάθε εγχείρημα. Εμείς απλά στήσαμε κάτι, βασισμένο στις αξίες του κάθε ατόμου και πάνω σε μια προσωρινή συμφωνία αυτών που ενεπλάκησαν στο εγχείρημα.

Αρχικά, αυτή η δομή αντιπληροφόρησης και μεταφραστικής δουλειάς απαντούσε στην ανάγκη μας και την εγωιστική μας επιθυμία να μεταφέρουμε τις μηδενιστικές ιδέες στη γλώσσα μας. Αλλά, δε θέλουμε να μείνουμε μόνο στο επίπεδο της θεωρίας και αυτός ήταν ο λόγος που μας οδήγησε στο να βρούμε πρακτικές εφαρμογές των μηδενιστικών και εξεγερτικών αντιλήψεων, που να ταιριάζουν με την παρούσα κατάσταση στην Ινδονησία.

Ακόμα και με τη συμμετοχή μας στο παγκόσμιο δίκτυο αντιπληροφόρησης, δεν πιστεύαμε πως αυτή θα είναι αιώνια, καθώς γεννήθηκε από την προσωρινή μας συμφωνία και την κοινή μας τακτική και δεν υπήρχαν ευθύνες, προσκολλήσεις και κανόνες.

Η συμμετοχή μας έγινε μόνο επειδή βρήκαμε αναρχικούς με τους ίδιους αξιακούς κώδικες με εμάς (κώδικες που δεν απολιθώνονται αλλά αλλάζουν μαζί μας). Σχετικά με το εγχείρημα της αντιπληροφόρησης, ειλικρινά δεν είχαμε ποτέ κάποιο όνειρο γι\’ αυτό. Τα εγχειρήματα πρέπει να διαχέονται από μόνα τους

Η συνέντευξη έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 2013, από την αναρχική ομάδα Έρεβος.

MENYERANG! – Στιγμιότυπα του αναρχικού πολέμου από την Ινδονησία

Αναδημοσίευση από Έρεβος :

$\"415-flammen-1$

Νέα μπροσούρα του εγχειρήματος, για το χώρο της ριζοσπαστικής Αναρχίας στην Ινδονησία.

Περιεχόμενα:

Για το αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος (σελ.4)

Εισαγωγικό σημείωμα της έκδοσης (σελ.5)

Συνέντευξη με τα πρώην μέλη του ανατρεπτικού αναρχικού εγχειρήματος NEGASI, από την Ινδονησία (σελ.6)

Αντάρτικο πόλης και FAI/IRF Ινδονησίας (σελ.12)

Για τους συντρόφους Eat και Billy (σελ.29)

Για το σύντροφο Ryo (σελ.47)

Η μπροσούρα τυπώθηκε σε περιορισμένα αντίτυπα και διακινείται χέρι με χέρι μετά από επικοινωνία με το εγχείρημα. Μπορείτε να κατεβάσετε το PDF, εδώ.

“Απόσπασμα: Βία” από L

Αναδημοσίευση από Έρεβος

Αυτό το σύντομο κείμενο είναι μέρος μιας συλλογής κριτικών κειμένων, που βρίσκεται σε εξέλιξη, σχετικά με τον “αστικό αναρχισμό“, όπως αυτός διατυπώνεται από τους Venona Q και τις εκδόσεις Dark Matters και επίσης μια απάντηση στη δήλωση, που έκανε η Αναρχική Ομοσπονδία της Αγγλίας και το Libcom, με την οποία αποκήρυσσαν το μη θανατηφόρο πυροβολισμό του διευθύνοντος συμβούλου της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, στη Γένοβα της Ιταλίας(1). Δύο αναρχικοί σύντροφοι, ο Nicola Gai και ο Alfredo Cospito έχουν κατηγορηθεί για την ενέργεια, για την οποία έχει αναλάβει την ευθύνη ο πυρήνας Όλγα της FAI/IRF. Αλληλεγγύη στους κατηγορούμενους, που βρίσκονται στη φυλακή της Φερράρα, στην Ιταλία. Αυτό το απόσπασμα είναι, μάλλον, απλά μια σκόρπια σειρά σκέψεων, τα αποτέλεσματα ενός σημειωματάριου και ενός βροχερού απογεύματος, παρά ένα “μανιφέστο” ή το είδος εκείνου του στεγνού πολιτικού λόγου, στον οποίο απαντάει.

I. “Έχουμε κάνει δεκάδες επιθέσεις σε στόχους του συστήματος, με ιδιαίτερα καταστροφικά υλικά αποτελέσματα και ήμασταν και θα είμαστε πάντα ακριβείς. Στοχεύουμε συγκεκριμένα τους θεσμούς και τους αξιωματούχους του συστήματος, προσέχοντας ιδιαίτερα να μην τραυματίσουμε κάποιον που δεν είναι στόχος για εμάς.”ΣΠΦ

Η βία δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή. Είναι η βάση που το κράτος στηρίζει την κυριαρχία του και τη συναίνεση. Όποιος σπάει αυτήν τη σχέση θεωρείται συνήθως εγκληματίας και/ή τρελός. Κάθε πράξη που γίνεται στα πλαίσια αυτής της καταπάτησης θεωρείται “παράνομη” ή ακόμα και “τρομοκρατία”.

II. “Δεν υπάρχουν αθώοι. Είμαστε όλοι κομμάτια της κοινωνικής μηχανής της Εξουσίας. Το ζήτημα είναι αν είμαστε λάδι ή άμμος στα γρανάζια της. Γι’ αυτό, απορρίπτουμε την αντίληψη της φαινομενικά αθώας κοινωνίας. Η σιωπή δεν είναι ποτέ αθώα. Σιχαινόμαστε τόσο το χέρι που κρατάει το μαστίγιο όσο και την πλάτη που το υπομένει.” ΣΠΦ

Οι πρόθυμοι πολίτες, τα μίντια, οι μπάτσοι, τα δικαστήρια, οι δικαστές και ο στρατός είναι οι γραμμές άμυνας για την τάξη αυτής της σχέσης στην Κοινωνία. Η αναρχική βία είναι η διατάραξη αυτής της τάξης, η ανάκτηση/έκφραση της δύναμής μας και η διάρρηξη της συνέργειας του υποτακτικού πλήθους(2). Είναι η σύλληψη της πραγματικότητας του υπάρχοντος και η αρχή της καταστροφής του.

III. “Η ζωή παίρνει αξία ανάλογα με τις επιλογές του κάθε ατόμου.” ΣΠΦ

Προφανώς, χρειάζεται ακόμα να λέμε, πως όταν οι αναρχικοί χρησιμοποιούν βία δεν το κάνουν αδιακρίτως. Οι οπαδοί τους αστικού αναρχισμού, των οποίων το μόνο πεδίο είναι πραγματικά ο χώρος της πολιτικής, αντιδρούν στη ρητορική περί “τρομοκρατίας”, την οποία επιβάλλει το κράτος, με το να επαναλαμβάνουν δογματικά και οι ίδιοι το επιχείρημα πως “ρισκάρεται η ζωή” των ταχυδρόμων και των υπαλλήλων των γραφείων. Είναι ξεκάθαρα ένα θέμα τεχνικής και επιχειρησιακής φύσης το να χτυπήσεις το σωστό στόχο, αλλά δε θα κλάψω για τους γραμματείς της Swissnuclear(3), το γενικό διευθυντή της Equitalia(4) ή το αφεντικό της Ansaldo Nucleare. Ούτε θα θορυβηθώ αν κάποιος υπάλληλος της πρεσβείας τραυματιστεί, αφού μόνο οι ηλίθιοι δεν καταλαβαίνουν τι συμβολίζουν αυτά τα μέρη. Οι νέοι αντάρτες της αναρχίας δεν ψάχνουν για επιείκεια, βασισμένοι στην ξεκάθαρη στόχευσή τους, αλλά δηλώνουν την αντίθεσή τους με τους δικούς τους όρους και με τους δικούς τους τρόπους.

IV. “Οι τίγρεις της οργής είναι σοφότερες από τα άλογα της καθοδήγησης.”

Wiliam Blake

Οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού τραβούν την ίδια διαχωριστική γραμμή με τους μαρξιστές, όταν πρόκειται για τους “εγκληματίες” και τους εαυτούς τους. Οι “καλοί άνθρωποι”, που βρίσκονται εντός του νόμου των δικών τους παραμέτρων συμπεριφοράς και οι “κακοί άνθρωποι”, που καταδικάζονται από τους κανόνες τους. Εκτός της Μεγάλης Βρετανίας, πολλοί σύντροφοι έχουν μια πολύ πιο κοντινή σχέση με τη “βία” και την “παραβατικότητα” μέσω ληστειών τραπεζών, της οργάνωσης επιθέσεων, των άγριων διαδηλώσεων, των κλοπών, απατών, πλαστογραφιών κλπ και επίσης, υπάρχει και η πιθανότητα να έχουν την εμπειρία της παράνομης δράσης και της ζωής στην παρανομία. Ο ιλλεγκαλισμός είναι το ψωμί της εξέγερσης. Μερικοί έχουν πάει ήδη φυλακή και μαθαίνουμε για τις υποθέσεις τους από πολλά μέρη. Στη Μεγάλη Βρετανία, υπάρχει μια διαδεδομένη έλλειψη εμπειρίας σχετικά με την οργάνωση της επίθεσης, της αναγνώρισης των ιδεών και τη σχέση των ομάδων συγγένειας με τις “εγκληματικές πράξεις”. Το να πηγαίνει κανείς πέρα από το νόμο, είναι κομμάτι της ανάπτυξης του αναρχικού εξεγερτικού σχεδίου και αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού απεχθάνονται και παραμελούν τις υποθέσεις φυλακισμένων και φυγάδων συντρόφων γιατί απορρίπτουν τις δράσεις τους, την τάση για επίθεση και την παγκόσμια διάχυση των αναρχικών της πράξης. Οι ατομικές πράξης βίας/άρνησης, που δεν εγκρίνονται από τον αφελαίο τρόπο σκέψης τους, θεωρούνται μέρος της σφαίρας του “εγκλήματος” και της “τρομοκρατίας” και στιγματίζονται ως προβοκάτσιες. Με αυτόν τον τρόπο οι οπαδοί τους αστικού αναρχισμού γίνονται κομμάτι της διάχυσης της εξουσίας και συγκροτούν έναν τομέα με ρόλο καταστολής.

Αναρωτηθείτε, σε όλην τη ρητορική τους περί “εργάτη”, πού είναι ο “εγκληματίας”; Δεν είναι όλοι οι “εγκληματίες” εξεγερμένοι αλλά υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που δεν αγγίζουν. Δεν πρόκειται για λάθος, οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού απεχθάνονται τους εγκληματίες και δε στοχεύουν στην καταστροφή των φυλακών αλλά στη μεταρρύθμισή τους. Φοβούνται τον αντικοινωνικό όχλο, το Βασιλιά Όχλο, που επέστρεψε για να τυλίξει στις φλόγες τα σπίτια όλων των άξιων πολιτικών και για να κάψει την πόλη, γιατί οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού είναι “οι μπάτσοι του μέλλοντος”.

Ουσιαστικά, για το χριστιανικό-σοσιαλιστικό τρόπο σκέψης των οπαδών του αστικού αναρχισμού, ο “εργάτης” είναι απλά κάποιος που μπαίνει στη γραμμή, κάνει ότι κάνουν όλοι οι άλλοι, δεν παίρνει περισσότερα από όσα πρέπει ως εργάτης και που μόνο θα ζητήσει για περισσότερα και σπάνια θα τα πάρει μόνος του. Ο εγκληματίας δε μπαίνει στη γραμμή, είναι ένας Ξένος. Ο εγκληματίας παίρνει ότι θέλει ακόμα και περισσότερο από όσο χρειάζεται και δε σκύβει το κεφάλι σε κανέναν. Ο εγκληματίας δεν είναι διαχειρίσιμος από τους υπαλλήλους του κράτους ή από τους οπαδούς του αστικού αναρχισμού, επομένως ο εγκληματίας αποκλείεται από τη συζήτησή τους. Ή καταπιέζεται. Είναι η ίδια διαδικασία που ακολουθείται και για τον ανεξέλεγκτο Μοναδικό.

V. “Για εμάς δεν υπάρχει μέση οδός. Κάποιος που διακηρρύτει τις αναρχικές του προθέσεις, βρίσκεται μπροστά σε ένα αποφασιστικό δίλημμα, είτε να πράξει, είτε να εγκαταλείψει την Αναρχία για πάντα. Αναρχία από τα μετόπισθεν των καφενείων και των κουτσομπολιών δεν υπάρχει. Ή πράξε ή σκάσε…”

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Συμμορίες Συνείδησης – FAI/IRF

Πυρήνας Sole – Baleno

Οι επιθέσεις είναι ο πρωταρχικός σκοπός του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης, η αποδιοργάνωση των μοντέλων της δραστηριότητας, των λειτουργιών, των κυκλωμάτων και των μηχανημάτων, της μεγαμηχανής της οικονομίας. Η καταστροφή των τραπεζών, των εταιριών, των ηλεκτρικών υποδομών, της διαδικτυακής εκπομπής, της κινητής τηλεφωνίας, της τηλεόρασης, των κεραιών και οι επιθέσεις στις τεχνολογίες της κυριαρχίας ίσως να μην ορίζονται σωστά ως “βία” και “τρομοκρατία”, αλλά τα πλήγματα που καταφέρνουν είναι αρκετά για να αναστατώσουν τις αρχές. Η καταστροφή περιουσίας, εξαγριώνει τον εχθρό και το υποτακτικό πλήθος και αποτελεί έναν ξεκάθαρα εξεγερτικό σκοπό. Απορρίπτω τον όρο “μη-βίαιο”, που ακολουθεί κάποιες ενέργειες σαμποτάζ, και τις θεωρώ κομμάτια του πολύμορφου αγώνα, που πάει πέρα από τέτοιους ορισμούς, που ωφελούν τον κοινωνικό έλεγχο.

Η αναρχική βία είναι εγκληματική, με την έννοια ότι πηγαίνει κόντρα στις κοινωνικές προσδοκίες, που σχετίζονται με την τάξη και τη συναίνεση, επομένως, μπορούμε να υποθέσουμε μάλλον με ασφάλεια, πως -ιδιαίτερα εντός του μεταβιομηχανικού πυρήνα, όπου η αίσθηση της κοινωνικής ειρήνης είναι έντονη- οι πιο κοντινοί εχθροί, από τους οποίους οι αναρχικοί πρέπει να περιμένουν να τους εμποδίζουν να δράσουν, είναι άλλοι αναρχικοί -οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού-, εκείνοι που είναι πρόθυμοι να αποφύγουν την καταστολή και να συνεχίσουν να ζουν την ακίνδυνη ρουτίνα τους μέσα στις μητροπόλεις του κόσμου.

VI. “Μιλάμε μέσα από τη φωτιά. Για να θυμόμαστε και να έχουμε πάντοτε στο μυαλό μας τις αδερφές και τους αδερφούς μας που απήχθησαν από το κράτος και κλείστηκαν πίσω από τα κάγκελα. Για να συνεχίσουμε το αντάρτικο πόλης ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας. Ας μιλήσει η δράση για μας.”

Μονάδα Θυμού FAI/IRF Ινδονησίας

Δε θεωρώ τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi ιδιαίτερα βίαιο αλλά περισσότερο μια αναρχική πράξη ελεύθερης βούλησης. Τέτοιες ενέργειες είναι, δυστυχώς, σπάνιες και δε συμβαίνουν με αρκετή συχνότητα, είναι μια πρόκληση να προσπαθήσουμε περισσότερο. Σίγουρα, θεωρώ πως τέτοιες δράσεις πρέπει να είναι συστατικά κομμάτια κάθε αναρχικής ανταρσίας και παρ’ ‘ολο το ελιτίστικο βέλασμα των οπαδών του αστικού αναρχισμού, δεν είμαι εκνευρισμένος που η Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας έχει το ίδιο ακρώνυμο με την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία. Αυτό επειδή δεν έχει νόημα να δώσεις γυαλιά σε κάποιον που δεν ξέρει ανάγνωση. Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που η Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας δήλωσε πως η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία είναι ένα φάντασμα της αστυνομίας. Μια λάθος αντίληψη, την οποία πρόθυμα παπαγαλίζουν οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού στην Αγγλία πάνω από μια δεκαετία, γιατί τους εξυπηρετεί στην πολιτική τους. Στη δήλωσή τους, που αποκήρυσσε τον πυροβολισμό του Adinolfi, συγχέουν ξεχωριστές δράσεις ως ενέργειες μιας και μοναδικής ομάδας, αλλά η FAI δε λειτουργεί όπως θέλουν αυτοί να την παρουσιάσουν και, όχι τυχαία, το κάνουν με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο προωθείται η καταστολή σε μανούβρες του τύπου επιχείρηση Ευτολμία, υπόθεση Marini κλπ. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να διαδώσουν ψέματα και έτσι, ό,τι ισχύει για τη μία περίπτωση, ισχύει και για την άλλη, a priori.

Ο στόχος τους ήταν η αποκήρυξη και η κατάπνιξη μιας νέας ανεξέλεγκτης αναρχικής τάσης, που απειλεί τις οργανώσεις τους. Φοβούνται μην εγκληματοποιηθούν τα χομπίστικα παρεάκια τους, τα καφενεία τους και οι μικροεκδηλώσεις τους, οπότε βοηθούν στην εγκληματοποίηση της νέας γενιάς αναρχικού αγώνα και προσπαθούν να την καταστείλουν. Όπως έχουν πάρει εκείνοι τις αποφάσεις τους, έτσι έχουμε πάρει και εμείς τις δικές μας και τα αποτελέσματα είναι εκεί για όποιον θέλει να τα δει -μια άτυπη διεθνής εξεγερτική δύναμη, που πολλαπλασιάζεται και δε βασίζεται σε μία και μοναδική γραμμή, θεωρία ή μέθοδο και που είναι πιστή στις αναρχικές ιδέες. Επιστρέφω τους χαρακτηρισμούς περί “πρωτοπορίας” και “ελιτισμού” στις οργανώσεις ελέγχου των οπαδών του αστικού αναρχισμού. Δε χρειάζεται να γίνω μέλος κάποιας συγκεντρωτικής πολιτικής σέχτας και να δίνω μέρος του εισοδήματός μου σε κάποια επιτροπή για να είμαι αναρχικός! Ή να οργανωθώ!

Γι’ αυτούς, ο καπιταλισμός είναι μόνο μια “κοινωνική σχέση”, που δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν προσκολληθούμε στους “στόχους και τις αξίες” της επίσημης οργάνωσής τους, η οποία μιλάει για μια “κουλτούρα αντίστασης”, για τη δημιουργία της οποίας δεν έχουμε απολύτως καμία σοβαρή ένδειξη. Μιλώντας τουλάχιστον για τον εαυτό μου, ο Καπιταλισμός είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της κυριαρχίας, που αντιμετωπίζω σήμερα με τους συντρόφους μου, που βρίσκονται διασκορπισμένοι στον κόσμο και πολεμούν συνολικά το υπάρχον, δεχόμενοι όλες τις αναρχικές μεθόδους δράσεις και τις συνέπειες που απορρέουν από αυτές. Οι ενέργεις που γίνονται διεθνώς από τη FAI/IRF και τους αναρχικούς της πράξης είναι κάτι παραπάνω από σαχλά λόγια του αέρα και τα κενά λογύδρια της σοσιαλιστικής προπαγάνδας, που μιλούν “για έναν κόσμο που ολόκληρες οι ζωές μας θα βρίσκονται κάτω από το δικό μας έλεγχο”.

VII. “Επίσης, μην ξεχνάτε πως τις πράξεις ακολουθεί ο λόγος.” ΣΠΦ

Αντίθετα με τους οπαδούς του αστικού αναρχισμού, δε θεωρώ πως υπάρχει κάποια σημαντική διαφοροποίηση, από άποψη εγκυρότητας, ανάμεσα στην ατομική και τη συλλογική επαναστατική αναρχική-εξεγερτική βία, είτε αυτή προέρχεται “από ένα ευρύ ταξικό κίνημα”, είτε όχι. Μια μικρή ή μια μεγάλη ενέργεια, μια μικρής σημασίας φασαρία ή ένα μεγάλο μπάχαλο, ένα πανό, ένα σπασμένο τζάμι, ένα κατεστραμμένο εταιρικό γραφείο, μια καμένη τράπεζα· μια πράξη αλληλεγγύης, μια χάρη, ένα δώρο, ένα γεύμα, ένα κρεβάτι· μια μπροσούρα, ένα άρθρο, μια αφίσα ή ένα σύνθημα με σπρεί μπορούν τελικά να γίνουν μια σφαίρα στο κεφάλι της εξουσίας και είναι τόσο πολύτιμα όσο και η νέα αναρχική μαύρη διεθνής.

VIII. “Η FAI/IRF είναι μια διεθνής συνωμοσία των αναρχικών της πράξης που βάζει φωτιά στις θέσεις άμυνας των ρεφορμιστών κοινωνικών αναρχικών. Αποτινάσσει την οσμή της μούχλας που έχει κατακάτσει στην Αναρχία των αμφιθεάτρων και γεμίζει τον αέρα με τη μυρωδιά του μπαρουτιού, της μαύρης αναρχίας, της νύχτας, των εκρήξεων, των πυροβολισμών, των σαμποτάζ. Για αυτό άλλωστε στις πρόσφατες ανακοινώσεις της Europol το Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο IRF της FAI και της Συνωμοσίας αποτελεί τον υπ’αριθμόν ένα αναρχικό κίνδυνο”.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Συμμορίες Συνείδησης – FAI/IRF

Πυρήνας Sole – Baleno

Μέσα σε αυτόν τον κόσμο που καταρρέει, θεωρώ τις λέξεις, τις ιδέες και τις πράξεις μου μια μικρή σταγόνα, που προστίθεται στην καταιγίδα καταστροφικών διαστάσεων, που σπέρνουν οι γνωστοί και άγνωστοι σύντροφοί μου. Ήδη προκαλεί χάος διεθνώς και τα μέτωπα πίεσης φτιάχνονται ακόμα. Μαζί με άλλους, άγριους, βίαιους Μοναδικούς θα συναντηθούμε τις μέρες και τις νύχτες για να διαπράξουμε εγκλήματα σε βάρος του Κράτους και της Κοινωνίας.

Μια αγκαλιά στο φίλο μου Γιάννη Ναξάκη. Μια εμπρηστική αγκαλιά σε όλους τους φυλακισμένους συντρόφους.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο 35ο τεύχος του αγγλικού περιοδικού Dark Nights. Επιλέξαμε να διατηρήσουμε ακριβώς τον ορισμό “αστικός αναρχισμός” (civil anarchism στο πρωτότυπο) καθώς, παρά τις εμφανείς ομοιότητες με κάποιους εν Ελλάδι κοινωνικούς αναρχικούς, δεν υπάρχει, ευτυχώς, συνολική ταύτιση. Το κείμενο που υπάρχει στη δεύτερη υποσημείωση (Το υποτακτικό πλήθος), έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και βρίσκεται στο τρέχον τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους.