Parabellum

Η συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε από τη Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση το Μάιο του 2013 και δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο, στο τεύχος 2 του αναρχικού εντύπου για την απελευθέρωση των Ζώων “Fiera”, το οποίο εκδίδεται από συντρόφους στην Ισπανία.

Μέσα σε ποιο πλαίσιο δημιουργήθηκε η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση; Ποιοι είναι οι στόχοι σας και ποιες οι δυσκολίες που συναντάτε;

Η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση δημιουργήθηκε το 2010, μετά από ατομική πρωτοβουλία. Η συνέλευσή μας είναι μία αναρχική συλλογικότητα με στόχο τη διάχυση του λόγου σχετικά με την ολική απελευθέρωση. Θεωρούμε σημαντικό να διευκρινίσουμε ότι με τον όρο ολική απελευθέρωση δεν περιοριζόμαστε μόνο στην καταστροφή οποιασδήποτε εξουσίας περιορίζει την ελευθερία του ανθρώπου. Δεν αναγνωρίζουμε καμία ανωτερότητα στο ανθρώπινο είδος έναντι των υπόλοιπων ζώων κι έτσι, ο αγώνας για την αυτοδιάθεση των ζώων αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής μας ταυτότητας, όπως και ο αγώνας κατά της εκμετάλλευσης της φύσης. Θεωρούμε εχθρό μας όχι μόνο τον πυρήνα του κρατικού μηχανισμού, αλλά και ολόκληρο το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα, που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο, τα ζώα και τη φύση ως παραγωγικούς πόρους.

Οι δυσκολίες που συναντάμε μπορούν να συνοψιστούν ως εξής: Η κρατική καταστολή, γενικευμένη αλλά και στοχευμένη. Η βαθιά ριζωμένη νοοτροπία της κρεατοφαγίας στην κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας και στη θρησκευτική παράδοση. Η αδιαφορία και απάθεια, που επιδεικνύει το μεγαλύτερο κομμάτι των αναρχικών στην Ελλάδα για ζητήματα που αφορούν τα ζώα. Επιπλέον, το τελευταίο διάστημα και με αφορμή την οικονομική κρίση, γίνεται συστηματική προσπάθεια να ενισχυθεί ο «πρωτογενής» τομέας παραγωγής και το ίδιο το κράτος στηρίζει με κάθε τρόπο επιχειρήσεις, που κερδίζουν από την εκμετάλλευση των ζώων και της φύσης, όπως η βιομηχανία γούνας, κρέατος, γάλακτος, ορυχεία κλπ.

Με ποια θέματα ασχολείστε; Υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο που “τρέχετε” αυτήν την περίοδο;

Δραστηριοποιούμαστε σε όλο το φάσμα του αγώνα κατά της εκμετάλλευσης ανθρώπων, ζώων και φύσης. Στο παρελθόν έχουμε καλέσει σε διαμαρτυρίες κατά της βιομηχανίας γούνας, των πειραμάτων σε ζώα, των pet-shops κλπ.

Αυτήν την περίοδο, ξεκινάμε μια πιο οργανωμένη προσπάθεια επικοινωνίας με πολιτικούς κρατούμενους των ALF και ELF ανά τον κόσμο.

Στην Ισπανία, φτάνουν κατά καιρούς κάποια νέα σχετικά με τον αγώνα για την απελευθέρωση των Ζώων στην Ελλάδα. Θυμόσαστε ενέργειες όπως η απελευθέρωση χιλιάδων μινκ ή η απελευθέρωση ποντικιών από πανεπιστήμια, όπου γίνονται πειράματα σε ζώα. Η αίσθηση που έχουμε εδώ είναι ότι η ενίσχυση του αγώνα για την απελευθέρωση των ζώων συνδέεται με το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα, αλλά, πώς ακριβώς χαράσσεται αυτή η διαδρομή;

Στην Ελλάδα, οποιαδήποτε ανάλυση σχετικά με την ολική απελευθέρωση γίνεται από άτομα/συλλογικότητες/πρωτοβουλίες του αναρχικού “χώρου”. Εκτός αναρχικού “χώρου”, δεν υπάρχει καμία πιο οργανωμένη προσπάθεια, παρά μόνο μεμονωμένες κινήσεις, που βλέπουν το ζήτημα αποσπασματικά και, κυρίως, λειτουργούν στην κατεύθυνση της συνεργασίας με το κράτος.

Με ποιον τρόπο εντάσσεται ο αντισπισιστικός αγώνας και ο αγώνας για την απελευθέρωση των ζώων στους αντιεξουσιαστικούς αγώνες; Ενσωματώνεται ομαλά ή έχει γίνει αντικείμενο κριτικής από αναρχικούς/αντιεξουσιαστές;

Αρχικά, να σημειώσουμε ότι σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες, ο βιγκανισμός μεταξύ των α/α στην Ελλάδα δεν είναι αυτονόητος ούτε διαδεδομένος. Αντίθετα, είναι αποκομμένος και πολύ συχνά κατακριτέος. Είναι ενδεικτικό ότι σε αναρχικές καταλήψεις και στέκια ακολουθούνται συχνά θρησκευτικά έθιμα και παραδόσεις, που αφορούν την κατανάλωση κρέατος, όπως το σούβλισμα του αρνιού το Πάσχα ή το BBQ την Τσικνοπέμπτη.

Επίσης, οι συλλογικές κουζίνες περιλαμβάνουν σχεδόν όλες κρέας. Οι αναρχικοί εδώ θεωρούν φυσιολογικό να καταναλώνουν κρέας. Το ζήτημα της απελευθέρωσης των ζώων θεωρείται αστείο, γίνεται αντικείμενο χλευασμού ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θεωρείται δευτερεύον κι ότι “θα λυθεί μετά την επανάσταση” (βέβαια, μερικές φορές η ίδια αρνητικότητα και αντιμετώπιση υπάρχει και σε συναφή ζητήματα όπως του αντισεξισμού). Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη ότι η ανταπόκριση σε καλέσματά μας είναι πολύ μικρή, όπως π.χ. σε πορείες κατά της γούνας.

Στην Ευρώπη και διεθνώς, γίνονται πολλές καμπάνιες (SHAC, KLM-Air France) και projects όπως το International Animal Rights Gathering (είναι διεθνές, αλλά γίνεται πάντα στην Ευρώπη). Τα γνωρίζετε; Και αν ναι, ποια είναι η γνώμη σας για αυτές τις στρατηγικές;

Οποιεσδήποτε ενέργειες, τόσο οι “aboveground” όσο και οι άμεσες δράσεις είναι θετικές. Ωστόσο, ο αγώνας μας είναι αγώνας για καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας και δεν μπορεί να περιοριστεί ή να ενταχθεί μέσα σε μορφές κινητοποιήσεων, που διεκδικούν μεταρρυθμίσεις από το κράτος.

Όσο για το IARG, θεωρούμε χρήσιμη την επικοινωνία, την ανταλλαγή απόψεων και τη γνωριμία με άτομα με παρόμοια προτάγματα.

Κάποιες αναφορές, που μεταφράστηκαν στα ισπανικά, αφορούσαν διαμαρτυρίες που έγιναν στην Αθήνα και κατέληξαν σε σύγκρουση με την αστυνομία, με μεγάλη μαχητικότητα από την πλευρά σας. Αυτό δεν είναι κάτι συνηθισμένο σε αυτού του είδους τις διαμαρτυρίες και, κάποιες φορές, η στάση αυτή δέχεται κριτική από ανθρώπους, που βρίσκονται κοντά στον χώρο των δικαιωμάτων και της απελευθέρωσης των ζώων. Πιστεύετε ότι αυτή η βιαιότητα της αστυνομίας έχει στόχο να φιμώσει έναν αγώνα που ενισχύεται; Ή είναι απλά μία συνέπεια της συγκυρίας, με δεδομένο ότι στην Ελλάδα η καταστολή ενισχύεται αυτή την περίοδο γενικά, αλλά και ειδικά απέναντι στους αναρχικούς;

Ισχύουν και τα δύο. Ασφαλώς και εντάσσεται στο πλαίσιο μιας γενικευμένης και κλιμακούμενης καταστολής, σε μια προσπάθεια φίμωσης κάθε μορφής αντίδρασης (εκκενώσεις καταλήψεων, καταστολή μέσων αντιπληροφόρησης, ΕΚΑΜ στις φυλακές, απεργία πείνας κρατουμένων κλπ). Ωστόσο, περιστατικά ανάλογης επιθετικότητας έχουν επιδείξει οι μπάτσοι και στο παρελθόν, πάλι σε διαμαρτυρίες κατά της γούνας, παρόλο που τότε οι συνθήκες κρίσης δεν ήταν το ίδιο εμφανείς και έντονες.

Είναι εφικτό να παραμείνει κανείς βίγκαν στις ελληνικές φυλακές;

Γενικώς δεν παρέχεται βίγκαν διατροφή μες στις ελληνικές φυλακές. Κρατούμενοι/-ες έχουν αυτήν τη δυνατότητα μονάχα εφόσον έχουν δικούς τους ανθρώπους εκτός των τειχών που τους παρέχουν στήριξη σ’ αυτό το θέμα, μέσω αποστολής βίγκαν τροφίμων.

Ποια είναι η γνώμη σας για τη συνεχιζόμενη προσπάθεια να ενσωματωθεί ο όρος “δικαιώματα των ζώων” στον αγώνα για απελευθέρωση των ζώων;

Αρχικά, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι τον αγώνα για απελευθέρωση των ζώων τον αντιλαμβανόμαστε ως αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου αναρχικού αγώνα. Με αυτό το δεδομένο, απορρίπτουμε όχι μόνο το περιεχόμενο και τη χρήση του, αλλά και την ίδια την έννοια του δικαιώματος συνολικά. Είναι ξεκάθαρο ότι νομικό “δικαίωμα” δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κράτος. Προϋποθέτει ότι υπάρχει ένας μηχανισμός, που δημιουργεί δικαιώματα -ο οποίος ήταν πάντα κομμάτι του σκληρού πυρήνα του κράτους- και εξουσιαζόμενοι, στους οποίους αποδίδονται αυτά τα δικαιώματα. Και βέβαια, ένα δικαίωμα συνοδεύεται όχι μόνο από υποχρεώσεις, αλλά και από μηχανισμούς “προστασίας” του: μπάτσους, εισαγγελείς, ολόκληρο το δικαστικό σύστημα. Η αποδοχή του δικαιώματος σημαίνει αναγνώριση μιας εξουσίας, που βάζει όρια στις ζωές μας. Ο αγώνας μας είναι αγώνας για ελευθερία και όχι για επιμέρους κομμάτια της.

Ειδικά στην περίπτωση των μη ανθρώπινων ζώων, είναι προφανές ότι η διεκδίκηση δικαιωμάτων εμπεριέχει έντονα στοιχεία ανθρωποκεντρισμού. Μεταξύ άλλων, επικυρώνει ένα είδος ανωτερότητας του ανθρώπινου είδους έναντι των υπολοίπων. Βέβαια, με δεδομένη την έκταση της βίας και εκμετάλλευσης, που υφίστανται τα ζώα, κάποιες επιμέρους “νίκες” έχουν μια αξία, αλλά είναι πάντα αποσπασματικές. Επιπλέον, περιορίζονται στα όρια των εθνικών συνόρων. Όμως, ο αγώνας που περιορίζεται στη διεκδίκηση δικαιωμάτων, ο αγώνας που δεν απορρίπτει τον ανθρωποκεντρισμό, ο αγώνας που δεν στοχοποιεί την ίδια την ύπαρξη των δομών, που εξουσιάζουν ανθρώπινα και μη ανθρώπινα όντα, υποκρύπτει έναν σοβαρό κίνδυνο: δεν προτάσσει την καταστροφή του υπάρχοντος, αλλά των εξωραϊσμό μιας κατάστασης, που η φύση, ο άνθρωπος και τα μη ανθρώπινα ζώα αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμη βιομηχανική πρώτη ύλη και ως εμπόρευμα. Η διεκδίκηση δικαιωμάτων δεν είναι αγώνας, αλλά διαπραγμάτευση και συνθηκολόγηση σε έναν αγώνα, που έχει ήδη χαθεί.

Κλείνοντας τη συνέντευξη, το κίνημα της απελευθέρωσης των ζώων όλο και πιο συχνά λαμβάνει έναν χαρακτήρα ακτιβιστικό και επαγγελματικό. Σωματεία και ιεραρχικά δομημένοι οργανισμοί λειτουργούν βασισμένα σε μοντέλα, όπως εκείνα των Μη Κυβερνητικών Οργανισμών, αγνοώντας την αυτοοργάνωση, τη μαχητικότητα, τις οριζόντιες δομές. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα. Πιστεύετε ότι μπορούμε να δείξουμε εμπιστοσύνη και να βασιστούμε σε αυτούς;

Ως αναρχικοί-ές, που αγωνιζόμαστε για την ολική απελευθέρωση, απορρίπτουμε οποιονδήποτε ιεραρχικά δομημένο αγώνα. Στην Ελλάδα, υπάρχουν πράγματι παρόμοιες περιπτώσεις και στην συντριπτική τους πλειονότητα βρίσκονται σε πλήρη συνεργασία με το κράτος. Είμαστε ξεκάθαρα αρνητικοί σε κάθε είδους συνεργασία.

Πηγή