Μπροσούρα με αφορμή την υπόθεση της διπλής ληστείας στο Βελβεντό Κοζάνης

\"ληστεία\"

 

Περιεχόμενα:

  • Ανάλυση-Κείμενο αλληλεγγύης στους 6 αναρχικούς, που διώκονται για τη διπλή ληστεία στην Κοζάνη.
  • Απαλλοτριώνοντας, ληστεύοντας, επανακτώντας… Μικρό αφιέρωμα στην πρακτική της απαλλοτρίωσης.
  • Γράμμα των αναρχικών που κατηγορούνται για τη διπλή ληστεία σε τράπεζα και ελτά στο Βελβεντό Κοζάνης, εν όψει του δικαστηρίου στις 29 Νοέμβρη.
  • Σκέψεις μέσα από τα δεσμά της αιχμαλωσίας… Με τελικό προορισμό τους εσωτερικούς μας δαίμονες… (κείμενο του Νίκου Ρωμανού από τη φυλακή)

Μπορείτε να κατεβάσετε το pdf εδώ

Ελλάδα: Πανό αλληλεγγύης στα 5 συλληφθέντα συντρόφια της 13ης Νοέμβρη στη Βαρκελώνη (Αθήνα)

\"5-barna-13nov\"

Τη Δευτέρα, 18 Νοέμβρη 2013, μερικά μέλη του Contra Info βάλαμε ένα πανό στην πλατεία Εξαρχείων σε αλληλεγγύη προς τα 5 συντρόφια που συνελήφθησαν στη Βαρκελώνη στις 13 Νοέμβρη, κατηγορούμενα βάσει του αντιτρομοκρατικού νόμου για τις ενέργειες που ανέλαβε το Εξεγερσιακό Κομάντο Ματέο Μορράλ.

Τα συντρόφια μεταφέρθηκαν από τη Βαρκελώνη στη Μαδρίτη, όπου κρατήθηκαν σε καθεστώς πλήρους απομόνωσης για 4 ακόμη μέρες. Τελικά την Κυριακή, 17 Νοέμβρη, πέρασαν από δικαστή στη Μαδρίτη.

Αυτήν τη στιγμή και οι 5 αναρχικοί είναι όμηροι του ισπανικού κράτους: η Ροσίο Γιούνε, η Βαλέρια Τζακομόνι και ο Χεράρδο Φορμόσο αφέθηκαν ελεύθεροι με εκκρεμείς κατηγορίες και περιοριστικούς όρους, ενώ κατασχέθηκαν επίσης τα διαβατήριά τους, ενώ οι Μόνικα Καμπαγέρο και Φρανσίσκο Σολάρ κρίθηκαν προφυλακιστέοι χωρίς τη δυνατότητα καταβολής εγγύησης.

Απ’ το χαράκωμα της αντιπληροφόρησης στέλνουμε όλη μας τη δύναμη στα 5 διωκόμενα συντρόφια και απευθύνουμε ένα κάλεσμα για τον πολλαπλασιασμό των χειρονομιών έμπρακτης αλληλεγγύης. Απέναντι στην μπατσική, διακρατική και μιντιακή καταστολή δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε βήμα πίσω.

Φωτιά στις φυλακές! Φωτιά στα σύνορα!

Πηγή

Το ηχητικό απόσπασμα από την συζήτηση-κουβέντα με τον Χρήστο Τσάκαλο

\"σπφ2\"

 

Κατεβάστε το ηχητικό αρχείο εδώ

Πηγή

Η Νύχτα πέφτει στο Παλέρμο… Ξημέρωσε. Ο ρουφιάνος ανοίγει τα μάτια.

 

Κείμενο – απάντηση στα σκουπίδια που δημοσίευσε το Αυτόνομο Στέκι και άλλοι νομιμόφρονες λακέδες με αφορμή την εκτέλεση των δύο ναζί στο Ν.Ηράκλειο.

 

  Επιλέξαμε συνειδητά να μην τοποθετηθούμε για τα γεγονότα της εκτέλεσης και την ακατάσχετη προβοκατορολογία που ακολούθησε και αντ’ αυτού να αναμείνουμε τη δημοσίευση της προκήρυξης. Τώρα, λοιπόν, που το τοπίο αρχίζει να ξεκαθαρίζει, είναι η στιγμή όσοι φωτογραφίζοντας τη μηδενιστική τάση έκλειναν το μάτι στην καταστολή, να το βουλώσουν και να χωθούν και πάλι στις τρύπες τους  και τα μικρομάγαζα των Εξαρχείων, το μοναδικό μετερίζι από το οποίο είναι ικανοί να διεξάγουν τον ασφαλίτικο αγώνα τους. Μετά την εκτέλεση, ως έτοιμοι από καιρό, έσπευσαν να μιλήσουν για νεομηδενιστικό φασισμό, να αποδελτιώσουν τα χαρακτηριστικά του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης, να αποστασιοποιηθούν από τους «δολοφόνους και τους τρομοκράτες».

  Φυσικά, δεν έχουμε ψευδαισθήσεις ενότητας και συντροφικότητας, εμείς πρώτοι κόβουμε τους δεσμούς με τη σήψη του χώρου και την πολιτικάντικη λογική του. Δεν έχουμε καμία επαφή με ένα χώρο που ερμηνεύει την πραγματικότητα και πορεύεται με βάση τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς  και τον παλμό του κοινωνικού κοπαδιού. Η μεταξύ μας διαφορά είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Αντίθετα από τους αναρχολακέδες και τους πατεράδες των συνελεύσεων, εμάς δε μας βαραίνει καμιά αλυσίδα υποκατάστασης του Κράτους και επίδειξης της πολιτικής μας πραμάτειας στην –ούτως ή άλλως αδιάφορη- μάζα. Η λογική των ρεφορμιστών ταιριάζει στις συνήθειες ενός μικροαστού μαγαζάτορα ρουφιάνου και όχι τυχαία. Είναι κατανοητό πως κάποιοι έχουν από καιρό επιλέξει να βαδίσουν μαζί με την κοινωνία και για να το πετύχουν αυτό, επιστρατεύουν κάθε πρόσφορο μέσο επιρροής, αφουγκραζόμενοι τις ανάγκες, αλλά σε καμία περίπτωση τη διάθεση, της πλέμπας.

  Κοινωνικά ιατρεία, αυτοοργανωμένα μαθήματα, παιδικοί σταθμοί και καταλήψεις στέγης είναι μερικές μόνο από τις εκφάνσεις της ρεφορμιστικής προσπάθειας για δημοσκοπική άνοδο και αλλαγή των ενδοεξουσιαστικών συσχετισμών. Είναι λογικό, λοιπόν, το νέο αναρχικό αντάρτικο το οποίο ούτε συνδιαλέγεται με την κοινωνία, ούτε ενδιαφέρεται για τη γνώμη της, αλλά αντίθετα επιτίθεται στα σύμβολα και τις αξίες της, να προκαλεί με κάθε του χτύπημα σύγχυση στους θιασώτες της άμεσης δημοκρατίας και των αμφιθεατρικών παρεμβάσεων. Η μηδενιστική κριτική στα φαντάσματα του υπάρχοντος, το Κράτος, την Κοινωνία, την Ηθική και τη Δημοκρατία ούτε από αυτοοργανωμένα εργαστήρια βιτρό έχει ανάγκη, ούτε από τη συμπάθεια του βάλτου. Υπάρχει και πραγματώνεται στο εδώ και το τώρα και εκφράζεται πολύμορφα και επιθετικά. Και είναι ακριβώς αυτή η έκφραση που ανατρέπει τους σχεδιασμούς των ρεφορμιστών και προκαλεί τις επακόλουθες εναντίον της επιθέσεις.

  Ας έρθουμε, όμως, στους πολιτικάντηδες της καθεστωτικής αναρχίας, εκείνους που σε ρόλο μπάτσου και ρουφιάνου ξεκίνησαν με τα κείμενα-σκουπίδια που δημοσίευσαν λίγες ώρες μετά τις εκτελέσεις και χωρίς καν να περιμένουν τη δημοσίευση μιας προκήρυξης, να φωτογραφίζουν ή και να μιλούν ανοιχτά για νεομηδενιστικό φασισμό. Και επειδή οι ρουφιάνοι έχουν όνομα και υπόσταση, το κείμενο αναφέρεται στις ανακοινώσεις των αρλεκίνων του Αυτόνομου Στεκιού, του Αντιφασιστικού Μετώπου Γερανείων, το κείμενο του Λάμπε Ρατ  και τους παραλημένους της Συσπείρωσης Αναρχικών που έσπευσαν μία μέρα μετά από το γεγονός να ξεθάψουν τον ασύρματο και να μιλήσουν για ανθρώπους που προδίδουν τις ιδέες για τις οποίες μάχονται. Περιμέναμε κάτι διαφορετικό από τους χαφιέδες και τους λασπολόγους των συνελεύσεων ; Όχι. Ήρθε, όμως, η στιγμή να σταματήσει το θέατρο σκιών και να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Καθένας κάνει τις επιλογές του. Κάποιοι έκαναν τη δική τους όταν έτρεξαν να πετάξουν από τις πλάτες της αναρχίας την ευθύνη, χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει τίποτα ακόμη. Έκαναν τη δική τους επιλογή όταν προσέφεραν απλόχερα σε κάθε ενδιαφερόμενο πολιτική και ηθική νομιμοποίηση με τη στοχοποίηση ενός ρεύματος. Έκαναν τέλος τη δική τους επιλογή όταν μετέτρεψαν τους εαυτούς τους σε θλιβερούς δημοσιογραφίσκους και προβοκατορολόγους.

  Και τώρα που δημοσιεύτηκε η ανάληψη και είναι φανερό πως καμία σχέση με τη μηδενιστική τάση και το νέο αναρχικό αντάρτικο δεν έχει, αλλά αντίθετα αποθεώνει τον αντιφασισμό, τις καταλήψεις και τον κοινωνικό αγώνα της ρεφορμιστικής αναρχίας μέσα στο γενικότερο διαλεκτικό χάος της, οι γραφειοκράτες σιγούν. Όλοι εκείνοι που τόσες μέρες μιλούσαν ανοιχτά για νεομηδενιστές και φετιχιστές της βίας ας κάνουν τον κόπο να εξέλθουν των τρυπών τους και να τοποθετηθούν. Ας τοποθετηθούν, επίσης, οι φιόγκοι της κατάληψης Σινιάλο που έσπευσαν να προβοκατορολογήσουν, φοβούμενοι την κοινωνική αντίδραση.

  Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητο να γίνει μια αναφορά στο κείμενο του Αυτόνομου Στεκιού. Οι «σύντροφοι» γράφουν (οι επισημάνσεις δικές μας) :

Δεν θα πέσουμε στον -ισχυρό είναι αλήθεια- πειρασμό να κάνουμε υποθέσεις για την πατρότητα της συγκεκριμένης δολοφονικής ενέργειας. Εμείς δε θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε ποιοι είναι οι εμπνευστές και οι φυσικοί αυτουργοί της, εάν πρόκειται για «χρήσιμους ηλίθιους», για φετιχιστές της βίας και του νεομηδενισμού, για πράκτορες ή επαγγελματίες δολοφόνους, για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ή εσωτερικές διαφορές.  Αυτό που γνωρίζουμε με σιγουριά είναι ποιοι δεν είναι. Δεν είναι όλες και όλοι αυτοί που κατεβαίνουν σε πορείες, που υπερασπίζονται «γη και ελευθερία» όπως στις Σκουριές, που αγωνίζονται μαζί με τους μετανάστες, τους άνεργους, τους απολυμένους, που δημιουργούν και στηρίζουν δομές κοινωνικής αλληλεγγύης όπως κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, αυτοδιαχειριζόμενες βιβλιοθήκες.. Δεν είναι αυτοί κι αυτές που κόντρα στον αυξανόμενο εκφασισμό ολοένα και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας, λειτουργούν σε κοινωνικούς χώρους αυτοοργάνωσης και ελευθερίας, σε στέκια και καταλήψεις, που συναποφασίζουν τις όποιες δράσεις τους μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις και οριζόντιες διαδικασίες. Οι δολοφόνοι και οι τρομοκράτες δεν είμαστε όλες και όλοι εμείς που συνειδητοποιούμε ότι ο πήχης της βίας ανεβαίνει ανεξέλεγκτα και εις βάρος μας, που ξέρουμε ότι είμαστε οι πιθανοί στόχοι μελλοντικών φασιστικών αντιποίνων αλλά παρόλα αυτά αρνούμαστε να στρατιωτικοποιηθούμε και συνεχίζουμε τον κοινωνικό μας αγώνα χωρίς να κάνουμε βήμα πίσω.

  Η τελευταία περίοδος καταδεικνύει την τρομακτική ολίσθηση των γραφειοκρατών προς την πολιτική διαχείριση, τη νομιμότητα και την πλήρη απαξίωση κάθε εξεγερτικής διεργασίας. Δεν εκπλήσσεται κανείς για την επίδειξη της κοινωνικής πραμάτειας που γίνεται παραπάνω, αλλά η ξεκάθαρη αποστασιοποίηση από τους «δολοφόνους» και τους «τρομοκράτες», συμβάλλει σε αυτό ακριβώς που σημειώθηκε παραπάνω, στη ρουφιανιά –πολιτική και προσωπική- και το κλείσιμο του ματιού στους συναδέλφους τους στην Αλεξάνδρας και την Κατεχάκη. Τρομοκρατείστε «σύντροφοι» ; Ε, τότε ας στείλουμε στο διάολο όχι μόνο τους εκτελεστές των ναζιστών (οι οποίοι με τη δική σας προσπάθεια σχετίζονται), αλλά και όλους τους ένοπλους αντάρτες. Ευτυχώς, αρκετοί από τους άλλους, τους νεομηδενιστές του φετιχισμού της βίας είναι κλειδωμένοι στα κάτεργα της Δημοκρατίας ! Οι σηψαιμικές καταληψούλες, τα στέκια και οι δανειστικές σας βιβλιοθήκες δεν κινδυνεύουν άμεσα από τα φρικτά «φασιστικά αντίποινα»…

  Για το υπόλοιπο του αποσπάσματος, η απάντηση είναι ξεκάθαρη, όχι επειδή ταυτιζόμαστε με τους ΟΠΛΑτζήδες εκτελεστές (θυμάστε ρουφιάνοι ποιος έχει τις αναφορές του στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ;), αλλά επειδή το κείμενό σας είναι το ιδανικότερο επιστέγασμα του επιχειρήματος περί διαφορετικών κόσμων.  Πράγματι, δεν είμαστε αυτοί πως στεγάζουν τη μιζέρια τους στις καταλήψεις της γειτονιάς, δεν είμαστε αυτοί που στήνουν νηπιαγωγεία για να τους συμπαθήσει η πλέμπα, δεν είμαστε αυτοί που αναγνωρίζουν επαναστατικά υποκείμενα και στέκονται δίπλα σε μετανάστες ανεξαρτήτως επιλογών και τοποθέτησης καθαγιάζοντας μια ταυτότητα. Για εμάς, ούτε ανάγκη για μαζική απεύθυνση υπάρχει, ούτε για άμβλυνση της κριτικής και της επίθεσης. Οι αγκυλώσεις, οι ελιγμοί και ο χαφιεδισμός είναι προνόμιο μόνο των γραφειοκρατών και των πολιντικάντηδων. Η μηδενιστική επίθεση στο υπάρχον δεν ενδιαφέρεται να μετρήσει απώλειες χειροκροτητών, δεν αναπαράγει στερεοτυπικές μπούρδες περί αντιποίνων και όξυνσης της καταστολής. Εναντιώνεται σε κάθε αλυσίδα εδώ και τώρα, δεν αναμένει αντικειμενικές συνθήκες, ούτε λαϊκά πανηγύρια και επαναστάσεις λοβοτομημένων ανδραπόδων. Οπότε, οι λογικές κινηματικής λογιστικής ανήκουν στον ίδιο ρεφορμιστικό βούρκο στον οποίο κατοικοεδρεύουν οι συνειδήσεις και οι πράξεις σας.

  Ας γίνει εδώ κάτι ξεκάθαρο. Όποιος αισθάνεται το βάρος ασήκωτο, ας αποχωρήσει και ας κλείσει το στόμα του μια και καλή. Εάν οι ρεφορμιστές θέλουν, μπορούν να συνεχίσουν απερίσπαστοι τις μίζερες υπάρξεις τους στα πεδία βολής των εξαρχειώτικων καφενείων. Όταν, όμως, γλοιώδη ανθρωπάκια αποφασίζετε να παίξετε το ρόλο του ρουφιάνου και του εκκολαπτόμενου αντιτρομοκρατικάριου, να έχετε στο μυαλό σας ότι ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Και η ευθύνη για αυτές ανήκει στον ίδιο…

Niger Lupus Negationis και Parabellum (In gladi veritas)

από τη διαχειριστική ομάδα του Parabellum

και το Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη Διάχυση του Αρνητικού

\"σήμα\"

Αλλαγή ώρας της συνέντευξης με το Χρήστο Τσάκαλο.

Η αποψινή συνέντευξη με το Χρήστο Τσάκαλο στην εκπομπή \”Ο Αντίλογος της Καρμανιόλας\”, στον 105fm, θα γίνει στις 16:00 το μεσημέρι και όχι στις 18:00, όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί.

Συζήτηση-κουβέντα με τον Χρήστο Τσάκαλο

Συζήτηση-κουβέντα με τον Χρήστο Τσάκαλο ( μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς ), στην εκπομπή \”Ο Αντίλογος της Καρμανιόλας\”, αυτήν την Κυριακή (17/11) στις 6 το απόγευμα,στον 105 fm.

Πηγή

Κείμενο Α.Δ. Μπουρζούκου – Βασανιστήρια και φυλακές

Βασανιστήρια & φυλακές

«Τώρα πρέπει να μιλήσει

για να σωθεί

πρέπει να πάψει ν αγαπάει

και να ζήσει

Ο λοχαγός λέει: μίλησε

Ο βούρδουλας λέει: μίλησε

η νύχτα του λέει: μίλησε

Μα η νύχτα είναι λίγη

Οι σύντροφοι πολλοί

κι έκοψε με τα δόντια του τη γλώσσα

όπως θα κάνατε κι εσείς.»

Τ. Λειβαδίτης.

 

 

«Κατανόησε τι σημαίνει φρικαλεότητα, μην αρνείσαι την υπαρξή της, αντιμετωπισέ χωρίς προκαταλήψεις την πραγματικότητα.»

Χάνα Αρέντ

Το παρόν κείμενο δεν είναι σε καμία περίπτωση προϊόν καθαρής θεωρητικής προσέγγισης στο ζήτημα των βασανιστηρίων ούτε έχει στόχο να προσφέρει περαιτέρω εγκυκλοπαιδικές γνώσεις επί του θέματος. Είναι περισσότερο μία προσπάθεια αποτύπωσης σκέψεων και συμπερασμάτων που ακολούθησαν τα γεγονότα της σύλληψης, των βασανιστηρίων και του εγκλεισμού μου εν τέλη στα κελιά της δημοκρατίας.

Το κείμενο αυτό δεν θα μπορούσε να απευθύνεται σε «αριστεροευαίσθητους» ή κάθε χροιάς «ευαίσθητους» που αρκούνται σε βαρύγδουπες δηλώσεις καταδίκης από τον αναπαυτικό τους καναπέ και κροκοδείλια δάκρυα για να πνίξουν την σιωπηλή συνενοχή τους στο σαδισμό που γεννάει ο αστισμός τους. Ούτε φυσικά, απ’ την άλλη διεκδικεί την «αναγνώριση», τα «πρωτεία» ή την ηρωοποίηση προσώπων και καταστάσεων. Η αποτύπωση αυτή απευθύνεται περισσότερο σε ανθρώπους που οι επιλογές τους και η συνειδηση τους μπορεί κάποια στιγμή να τους οδηγήσουν σε αντίστοιχη θέση με αυτή που βρέθηκα και εγώ. Κάτι για το οποίο ο καθένας/καθεμία θα πρέπει να είναι έτοιμος/έτοιμη από τη στιγμή που θα επιλέξει να επιτεθεί στο καπιταλιστικό σύστημα. Μόνο γνωρίζοντας στην ολοτητά της, τη βία και την εξουσία που την παράγει, μόνο τότε μπορείς να βαδίσεις με σιγουριά προς τον στόχο, προς την καταστροφή των σχέσεων εξουσίας και του καπιταλισμού.

Είναι η απόπειρα να λύσω έναν κόμπο που κολλάει στο λαιμό· προτού καταλήξει να πνίξει καθετί που ορθώνεται, που αντιστέκεται, σε έναν κύκλο εναλασσόμενων συναισθημάτων και να εγλωβιστεί σε ένα «αντίστροφο» στερεότυπο άρνησης της ίδιας της ουσίας του  βασανισμού, των εκατοντάδων εκφρασεών του στην καθημερινότητα, της ίδιας της κοινωνίας που νωχελικά το δέχεται και το αναπαράγει στις ίδιες τις δομές και τις σχέσεις που εκτρέφονται μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα.

Είναι μία φωνή, που αν και με το ζόρι, ηχεί στο μυαλό σου. Θα μπορούσε να έρχεται από κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών ή από τα κρατητήρια κάποιου αστυνομικού τμήματος. Από κάθε μεριά της γης που αυτή τη στγμή κάποιος/α «πληρώνει» γιατί αντιστέκεται στην εξουσία και το κράτος.

Είναι μία προσωπική εμπειρία γύρω από ζητήματα και φαινόμενα που αφορούν το σύνολο των αντιστεκόμενων ανθρώπων.

Ως βασανιστήριο, κατά την εγκυκλοπαίδεια του Louis de Jaucourt, ορίζεται η σωματική επώδυνη ποινή περισσότερο ή λιγότερο ειδεχθής· ένα ανεξήγητο φαινόμενο που η διόγκωση της ανθρώπινης φαντασίας παράγει από βαρβαρότητα και ωμότητα.

Η άγρια επιβολή σωματικού ή ψυχολογικού (ή και των δύο μαζί) πόνου με στόχους που ποικίλουν στο πέρασμα των χρόνων. Έχει μία σημασία στην προκείμενη να δούμε και να εντοπίσουμε τους στόχους αυτούς στους οποίους ιστορικά έχει εξυπηρετήσει η χρήση του βασανισμού. Να διακρίνουμε τις ρίζες του και την άμεση συνδεσή εξουσίας και βασανιστηρίου.

Ψάχνοντας λοιπόν την καταγωγή του σαν πρακτική θα φτάσουμε στο Μεσαίωνα, στην Ιερά Εξέταση και ακόμα πιο πίσω στα σκλαβοπάζαρα και τους δούλους-αντικείμενα. Αρχικά σαν μηχανισμός τιμωρητικός-εκδικητικός. Καθαρά σε επίπεδο σωματικό, με το πέρασμα των χρόνων εξελίχθηκε σε μία “επιστήμη” επιβολής-διατήρησης και ανάδειξης της εκάστοτε εξουσίας. Πέρασε από το στάδιο της “μεμονωμένης τιμωρίας” στο σώμα του κατάδικου στο σημείο του εκφοβισμού και του παραδειγματισμού του συνόλου της κοινωνίας. Όπου με την δημόσια διαδικασία του βασανιστηρίου ο καθένας έβλεπε μπροστά στα μάτια του τι θα ακολολουθούσε οποιαδήποτε προσπαθειά του να παραβεί τους νόμους των αρχόντων. Μία χυδαία επίδειξη του συσχετισμού δυνάμεων στο οποίο βασίζεται η εξουσία του νόμου. Διαδικασία που ο “άρχων” δεν χρειάζεται να αποδείξει για ποιο λόγο εφαρμόζει τους νόμους, αλλά να καταδείξει ποιοι είναι οι εχθροί του και την μανία με την οποία θα τους τσακίσει.

Παρ’ όλα αυτά η εξουσία σύντομα θα εντοπίσει στην οικονομία των βασανιστηρίων τον κίνδυνο που ελλοχεύει από την ανάδειξη μίας τέτοιας φρικαλεότητας. Όσο η κοινωνία συνηθίζει στην φρίκη της εξουσίας όταν αυτή εκδικείται τόσο και ο ίδιος ο λαός αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσει ότι μόνο με την αντίστοιχη βία θα μπορούσε να αντισταθεί. Πέρασαν αρκετα χρόνια για να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία μετατόπισης και επικέντρωσης στο σημείο εφαρμογής των βασανιστηρίων, από μία άμεση απεικόνιση υπερβολικού πόνου, στη θολή (μα συνεχόμενη) αναπαράσταση του βασανισμού. Από το σώμα για αποδέκτη, στο πνεύμα όπου σπέρνουν τον τρόμο.

Παρ’ ότι λοιπόν στον 20ο και τον 21ο αιώνα η πρακτική του βασανιστηριού υποβιβάστηκε φαινομενικά, κάτω από το δημοκρατικό πέπλο της εξουσίας και “περιορίστηκε” μόνο σε επίπεδο ανακριτικό (και όχι άμεσα τιμωρητικό) η ουσία της “ιδέας” παραμένει η ίδια με του 17ου αιώνα. Πάντα η εφαρμογή του θα εξαρτάται από την κοινωνική θέση του ατόμου και την “φύση” του ίδιου του ατόμου-εγκληματία. Άρρηκτη η σύνδεση του βασανισμού με την δικαστική εξουσία και την τήρηση των νόμων, της δικαιοσύνης, ήταν και θα είναι ένα μέσο στα χέρια των εξουσιαστών για να επιβληθούν και να διατηρήσουν την εξουσία τους.

Ακόμα και στην “μεγάλη χώρα”, που κάποτε υπήρξε εστία ελπίδας για κάποιους που αναζητούσαν σ’ αυτήν την πολυπόθητη αλλαγή του κόσμου, δεν μπόρεσε να αποφευχθεί η μοιραία υπερεξουσία -η ίδια χρήση πρακτικών και μεθόδων επιβολής. Βασανιστήρια για να εξοντωθούν αναρχικοί, αντιφρονούντες μέχρι και οι ίδιοι οι αρχικοί πυλώνες του μπολσεβίκικου κόμματος. Και φυσικά προβάλοντας αυτό το θέατρο τρόμου σε όλη την κοινωνία, εγκαθιδρύοντας το αίσθημα φόβου και αδυναμίας μπροστά στο πανίσχυρο κράτος. Τα παραδείγματα, δυστυχώς, από μόνα τους φτάνουν για να γεμίσουν αρκετές σελίδες στο βιβλίο της παγκόσμιας ιστορίας.

Στην Ελλάδα στις αρχές του 21ου αιώνα, όπου το κλίμα στην Ευρώπη γενικά είχε κάτι από τον αέρα της Οκτωβριανής επανάστασης και οι κομμουνιστές τόσο ποσοτικά όσο και αντιληψιακά εδραιώνονταν στο πολιτικό σκηνικό, το καθεστώς, μέτραγε ήδη 8 νεκρούς απεργούς -σε μία από τις πρώτες μεγάλες απεργίες της χώρας- στα μεταλλεία της Σερίφου, αρκετές φυλακίσεις, βασανιστήρια και μόλις λίγα χρόνια αργότερα το 1936 θα έχει και τον πρώτο νεκρό διαληλωτή.

Και κάπως έτσι (κάπου εκεί) ξεκινάει ένα “κυνήγι μαγισσών” εναντίον της κομμουνιστικής απειλής, κατευθυνόμενο από ντόπιες και ξένες δυνάμεις, όπου μεγάλο μερίδιο της βίας που ασκεί η εξουσία βρίσκει τον στόχο του εκεί. Από τότε και μέχρι την πτώση της χούντας αρκετοί αντάρτες του Δ.Σ.Ε. – ΕΛ.ΑΣ θα σκοτωθούν, τα κεφάλια μερικών θα “κοσμίσουν” φανοστάτες, χιλιάδες κομμουνιστές θα βασανιστούν, ξερονήσια θα γεμίσουν από εξόριστους· το κράτος δολοφονεί και βασανίζει για να κάμψει την άνοδο του κομμουνισμού. Και ενώ από την μεταπολίτευση και μετά παύει να υπάρχει τόσο έντονη η ωμή απεικόνιση της εξουσιατικής βίας αυξάνεται και ενδυναμώνει ένας πηγαίος σαδισμός για ένα μεγάλο μερίδιο της κοινωνίας· το κράτος πλέον είναι παντοδύναμο και μη αμφισβητήσιμο.

Η επίθεση πλέον από πλευράς εξουσίας παύει να έχει σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά και η στόχευση διευρύνεται στους απόκληρους του κοινωνικού συνόλου και φυσικά σε όσους αντιστέκονται. Είναι σταθερό “προνόμιο” γι’ αυτούς που αντιστέκονται να δέχονται την πιο “βίαιη” καταστολή του κράτους.Με αυτό δεν εννοώ φυσικά την βία σε ποσοτικό επίπεδο (ούτε ως σωματική βία, ούτε ως δικαστική) η χρήση των εισαγωγικών είναι για να διαχωρίσω την βία σε επίπεδο θεάματος. Τα βασανιστήρια σε μετανάστες, σε πόρνες και σε κάθε (μικρό) εγκληματία μέσα στα τμήματα ή οι πολύχρονες ποινές φυλάκισης σε ανθρώπους που για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έιναι απλά αόρατοι, έρχονται στην επιφάνεια μόνο από λάθος. Από κάποια τρύπα στον μανδύα που καλύπτει την φρικαλεότητα των εκτελεστικών οργάνων της εξουσίας.

Απ’ την άλλη το κράτος εξαντλεί το σκηνοθετικό του ταλέντο όταν πρόκειται για συλλήψεις πολιτικών του αντιπάλων, στήνοντας υπερπαραγωγές που για μέρες “στολίζουν” τα δελτία των ειδήσεων. Εκεί η φρικαλεότητα της εξουσίας παρουσιάζεται ως αναγκαιότητα, ως απαραίτητη μέθοδος για την πάταξη του εσωτερικού εχθρού (όπως έχει συμβεί σε περιπτώσεις συλλήψεων αρκετών αναρχικών).

Καλλιεργείται υπογείως και εμμέσως η ανοχή στο σώμα του κοινωνικού συνόλου η οποία μετουσιώνεται σε ευνουχισμό σκέψης, κριτικής και επιθετικής διάθεσης απέναντι στην παντοδυναμία του κράτους. Με αποτέλεσμα μία σιωπηλή συνενοχή. Και μπορεί το υπογείως εμμέσως να φαντάζει ταυτολογία αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, το κράτος επίσημα αρνείται την οποιαδήποτε “εμπλοκή” του σε ξυλοδαρμούς στα τμήματα και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τονίζοντας, είτε ότι καταστάσεις τέτοιες είναι προϊόντα φαντασίας ή ότι αποτελούν εξαίρεση, διαχωρίζοντας τεχνιέντως τον ρόλο της αστυνομίας απ’ αυτόν της κυβέρνησης. Απ’ την άλλη όμως δίνει το ελεύθερο στα πλήρως ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε. να ταυτίζουν εκ νέου την αστυνομία με τον κράτος. Δικαιολογώντας την βία που πηγάζει απ’ την πρώτη ως λογική αντίδραση σε περίπτωση που απειλείται.

Έτσι έμμεσα εδραιώνεται η αντίληψη ότι το κράτος (ως παντοδύναμο) έχει μηχανισμούς και αυτοματισμούς που δεν μπορείς και ούτε πρέπει να πολεμήσεις.

Απ το έκαναν απλώς τη δουλειά τους μέχρι το καλά του έκαναν του πούστη η απόσταση είναι απελπιστικά μικρή. Για την ακρίβεια ο πρώτος σχεδόν πάντα θα συμφωνήσει (με) ή ακόμα και θα ξεπεράσει τον δεύτερο.

Αυτό επιβεβαιώνει το ότι ο σαδισμός που εκφράζεται από την κορυφή της εξουσιαστικής πυραμίδας έχει την βάση του στο κοινωνικό σύνολο (στρώμα) και στις καθημερινές σχέσεις εξουσίας που αναπαράγονται σε αυτό.

Η αστική δημοκρατία γεννάει και εκθρέφει τον υφέρποντα σαδισμό σε επίπεδο καθημερινότητας. Μίας καθημερινότητας που έρχεται να αποκαταστήσει ηθικά την βάναυση επέλαση του καπιταλιστικού συστήματος· ο άνθρωπος του 21ου αιώνα –όλο και πιο πολύ- μένει ασυγκίνητος στη θέα του θανάτου. Μέσα σε αυτό το κλίμα της γενικευμένης απάθειας, εκμεταλευόμενοι τους νόμους της αδράνειας, οι άρχοντες του πολιτισμένου κόσμου φρέναραν  απότομα την πρακτική του βασανισμού αλλά η νοοτροπία πίσω από αυτή συνεχίζει να εμποτίζεται στις συνειδήσεις των υπηκόων.

Έτσι ο μύθος του Προμηθέα και το διαρκές βασανιστήριο που ήταν καταδικασμένος να υπομένει βρήκε την κυριολεκτική του μεταφορά στην καταδίκη της φυλάκισης και παρ’ ότι η ιδέα ενός βασανιστηριού που συνεχίζεται σε βάθος χρόνου ξεπερνάει σε φρικαλεότητα αυτήν του βασανισμού καθ΄εαυτού, νομιμοποιείται. Η ομοιομορφία της “ψυχρής” φυλακής φαντάζει πιο “όμορφη”, πιο ήπια και πιο ηθική για τον “πολιτισμένο κόσμο” απ’ ότι η άγρια επιβολή της εξουσίας μέσω του βασανισμού. Η αποδοχή όμως ενός θεσμού από τη φύση του απανθρώπου όπως αυτός της φυλάκισης, ως τιμωρητική μέθοδος στο σώμα των εγκληματιών δεν έγινε από τη μία στιγμή στην άλλη.

Η εξουσία ανέκαθεν αναζητούσε τον καταλληλότερο τρόπο να επιβληθεί, να επικρατήσει. Καταληκτικά λοιπόν, είναι πιο εύκολο να εμφυσίσεις το αίσθημα υποταγής και “πειθαρχίας” μακροπρόθεσμα μέσω της καθημερινότητας, παρά να προσπαθείς να επιβληθείς συνεχώς μέσω της βιαιότητας και των βάναυσων θεσμών που συνοδεύουν την εξουσία.

Εκεί οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί εντόπισαν την ουσία της επιβολής, στην πειθαρχία. Είναι η καλύτερη βάση για να χτίσεις έναν άνθρωπο πειθήνιο. Η φυλάκιση, με τη σειρά της, επιδιώκει την υποταγή του ατόμου στο κράτος, την δημιουργία λοβοτομημένων ανθρώπων.

Διαδικασία που ακόμα κι αν εμφανίζεται ως κωδικευμένη σχέση, αναπαράγεται και εξελίσσεται από την πρώτη στιγμή της γέννησης του κάθε ανθρώπου, μέχρι τον θανατό του. Γεννιόμαστε (και πεθαίνουμε) σε χώρους- ακόμα κι αν την στιγμή της γέννησης αδυνατούμε να το συνειδητοποιήσουμε- χτισμένους στα πρότυπα της ομοιομορφίας η οποία λειτουργεί προς την κατεύθυνση της καθυπόταγης του ατόμου.

Το σχολείο είναι η πρώτη άμεση επαφή με την έννοια και νοοτροπία της φυλακής. Οριοθετημένος χώρος, ομοιόμορφος, με συγκεκριμένο χρόνο προαυλισμού όπου πρέπει πάντα να υπακούς τους “ανώτερους” καθηγητές και να μην ξεφεύγεις απ’ το πειθαρχημένο κοπάδι.

Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά θα συνεχίσουν από εκείνη τη στιγμή και έπειτα να εμποτίζουν την “πειθαρχεία” σε κάθε άτομο. στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια, στο στρατό, στο σύνολο των δομών και των σχέσεων του καπιταλιστικού συστήματος.

Τέλος στα μελομένα άσματα, η πραγματικότητα από δω και πέρα θα είναι αμείλικτη, ο πόλεμος θα μαίνεται μέρα με τη μέρα και ο μόνος τρόπος που θα βρεις για να τον αποφύγεις θα είναι η βουβή απομάκρυνση, το κλείσιμο στον μικρόκοσμο σου και την ύστατη στιγμή που οι καιροί θα απαιτούν την συμμετοχή σου θα αδυνατείς να πάρεις θέση.

Το θέμα είναι μέχρι να κάνεις την βουτιά στην άβυσσο. Η πορεία από κει και πέρα καθορίζεται απο τις μέχρι τότε επιλογες σου.

Ο καθένας για το δικό του ταξίδι φτιάχνει δικιά του πορεία. Παρ όλα αυτά όμως -ίσως- είναι υποθεση κάποιου άλλου κειμένου και αν

Θα κρατήσω για τη στιγμή την νοοτροπία που νομιμοποιεί ηθικά και συνειδησιακά την στέρηση της ελευθερίας. Όσο δεν υπάρχουν κοινωνικές αντιστάσεις και αγωνιστική διάθεση η εξουσία βρίσκει χώρο να αναπτύσσεται, εδραιώνοντας και οξύνοντας τις κατασταλτικές μεθόδους.

Και οι “ουδέτεροι” παρατηρούν νωχελικά την επέλαση της κρατικής βίας αγναντεύοντας τα μακρινά τοπία ελευθερίας μα μην επιδιώκοντας –ή καλύτερα- αρνούμενοι να παλέψουν να φτάσουν εκεί.

Εξάλλου τι θα ήταν μία φυλακή χωρίς ανθρωποφύλακες. Ένας απλός άνθρωπος συσσωρεύει μέσα του όλη τη βιαιότητα και τον σαδισμό της κρατικής εξουσίας που εκφράζεται με ένα απλό γύρισμα ενός κλειδιού. Μία κίνηση ενός χεριού και μαζί με τον θόρυβο της κλειδωνιάς αντηχούν αιώνες καταπίεσης και εκμετάλλευσης, χιλιάδες φωνές ανθρώπων που βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εκτελέστηκαν από την ίδια δύναμη που θέτει σε κίνηση το χέρι που κάνει αυτή την τόσο ασήμαντη και ταυτόχρονα τόσο καθοριστική κίνηση για τον ρου της ιστορίας.

Και εκεί είναι το χείλος του γκρεμού που ξεκινάει μία άλλη βουτιά, διαφορετική απ την προηγούμενη. Μία βουτιά προς τα μέσα προς το πιο απόμακρο σημείο του μυαλού σου, της σκέψης σου, των συναισθημάτων σου.

Ερωτήσεις, απαντήσεις που λίγολίγο σε φτάνουν όλο και πιο βαθιά, πιο πίσωπιο μπροστά.

Εκεί το πίσω και το μπροστά μπορεί να εννοηθεί μόνο με την βήθεια των εισαγωγικών, ο χρόνος, η απόσταση ΟΛΑ έχουν μία μπερδεμένη συνέχεια.

Κι όλο λες και κάτι έξω από σένα το καθοδηγεί- να καταλήγεις σε ένα τελικό συμπέρασμα (πέρα απ όλα τα λάθη και τα στραβά που κι αυτά είναι μέρος του παιχνιδιού) κάθε δευτερόλεπτο, κάθε χτύπος της καρδιάς είναι άλλη μία έκφανση του αγώνα για ελευθερία.

Ακόμα κι έτσι, ακόμα κι απο δω μέσα, ούτε μία στιγμή δεν γίνεται να ξεχάσεις όλα αυτά για τα οποία παλεύεις.

Αλλάζει σίγουρα το “φίλτρο” που βλέπεις τον κόσμο, η ιδέα και μόνο της στέρησης προσώπων, στιγμών, επαφής, ενός ουρανού καθαρού από συρματοπλέγματα και συρματόσκοινα, έχει άμεση επίδραση και στον ίδιο τον αγώνα. Είναι σαν να ξυπνάς και να προσπαθείς να θυμηθείς το όνειρο που έβλεπες, όσες λεπτομέρειες και να ανακαλέσεις το (συν)αίσθημα ποτέ δε θα είναι το ίδιο ακριβώς.

Εκεί είναι και το στοίχημα, να μείνεις όσο το δυνατόν ανέπαφος από τον σωφρονισμό, να αντιπαλέψεις το ρόλο που για ακόμη μία φορά σου επιβάλλουν.

Κύριος στόχος του σωφρονιστικού συστήματος, από την απαρχή του, ήταν η “επανένταξη” των περιθωριακών, των “χαλασμένων γραναζιών” στο παραγωγικό σύστημα.

Εκεί εντοπίζεται και η πιο σημαντική μετάλλαξη της κατασταλτικής πολιτικής. Η καταστολή παύει πλέον να περιορίζεται στο τιμωρητικό επίπεδο και επιδιώκει τον “σωφρονισμό”, τον εγκλεισμό και τον πειραματισμό σε πρακτικές και μεθόδους ελέγχου. Στο μυαλό είναι ο στόχος όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί. Η εργασία, το σχολείο, η εκκλησία στη φυλακή είναι σημάδια ακριβώς αυτής της μετάλλαξης.

Το έγκλημα (και φυσικά οι εγκληματίες) είναι αποτέλεσμα κάποιας “λάθος ρύθμισης” στο παραγωγικό μοντέλο. Χρήζει επιδιόρθωσης και για να γίνει αυτό πρέπει ο εγκληματίας να μπει ξανά στην παραγωγική νόρμα. Κι ενώ ο στόχος είναι η επανένταξη στο καπιταλιστικό σύστημα, στην πραγματικότητα η φυλακή είναι ένας χώρος που αναπτύσσεται ο ίδιος ο καπιταλισμός, απλώς στην παράνομη εκδοχή του. Άλλωστε το έχουμε ήδη πει, ο εξουσιαστικός μηχανισμός «χτυπάει» το άτομο στις διαπροσωπικές του σχέσεις, επιβάλλεται σαν ανάγκη, δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για την ολοκληρωτική του επέλαση. Στον καπιταλισμο ο άνθρωπος (πρέπει να) ενυπάρχει σαν μονάδα στο κοινωνικό σύμπλεγμα, αυτός ο κατακερματισμός και η εσωτερίκευση κάθε αίσθησης «συλλογικού» ενδυναμώνει το σύστημα.

Δεν θα μπορούσε λοιπόν η φυλακή να μην είναι παρά μία μικρογραφία της ίδιας της κοινωνίας που «συντηρεί» την υπαρξή της. Κι ενώ θεωρητικά θα έλεγε κανείς ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται έγκλειστοι θα δημιουργήσουν (έστω) ένα αίσθημα κοινότητας σαν αντανακλαστική κίνηση στην καταστολή που δέχονται, ο καπιταλισμός, για ακόμη μία φορά επιβάλλει την υπεροχή του «ατομικού» έναντι του «συλλογικού». Με αποτέλεσμα ανθρώπους αποκομμένους ο ένας από τον άλλο που αρκούνται σε φυλετικές συμμαχίες και κλίκες συμφερόντων.

Φυσικά όταν αναφέρομαι στους κρατούμενους δεν τους νοώ ως ένα σύνολο ανθρώπων εν γέννει επαναστατημένο και αγωνιστικό. Μιλάω όμως για ανθρώπους που έχουν βιώσει άμεσα την καταστολή της κρατικής εξουσίας κι αυτό βάζει έναν κοινό παρονομαστή. Παρ’ όλα αυτά το ξέρουμε πολύ καλά ότι ο (οποιοσδήποτε) «κοινός παρονομαστής» δεν υπήρξε ποτέ επαρκής λόγος ενοποίησης και διεύρυνσης του αγώνα.

Άνθρωποι από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα με διαφορετικές καταβολές και διαφορετικά βιώματα έχουν μοιραστεί ανά τους αιώνες το όνειρο της επανάστασης.

Κι αν ακόμη η αστική νομιμότητα γεννάει την παρανομία αυτή με την σειρά της δεν γεννάει εξ ορισμού την εξέγερση του ίδιου του ατόμου και κατ επέκταση την επανάσταση.

Εν ολίγοις το κοινό βίωμα της φυλακής περισσότερο ευνουχίζει παρά γεννά προϋποθέσεις εξέγερσης.  Παρά το γεγονός ότι σχεδόν κάθε άνθρωπος, από την πρώτη στιγμή που θα βρεθεί εντός των τειχών, θα σκέφτεται και θα ονειρεύεται την ελευθερία, μόνο μία μικρή μειοψηφία (στις μέρες μας τουλάχιστον) θα επιχειρήσει αυτό το βήμα προς την εκπλήρωση της.

Έτσι η εξουσία κατοχυρώνει την νίκη της, καταφέρνοντας με «καλύτερες σύνθήκες κράτησης», με «προνόμια», με την χορήγηση αδειών και ότι άλλο χαρακτηρίζει το «πιο ανθρώπινο προσωπείο» των φυλακών τις τελευταίες δεκαετίες, να διατηρεί την πολυπόθητη ηρεμία στο εσωτερικό της.

Βλέπεις, σιγά-σιγά συνηθίζεις τις νύχτες, τους ήχους της φυλακής, νύχτες που στερείσαι το φως του φεγγαριού και όσο περνάει ο καιρός σου φαίνεται όλο και πιο ασήμαντο, μέχρι κάποια στιγμή που ίσως κατά τύχη- θα το αντικρύσεις ξανά και οι μέρες θα αρχίσουν πάλι να αποκτούν το βάρος τους.

Η ιδιαίτερη σημασία του χρόνου, σου υπενθυμίζει πως δεν πρέπει να αφήσεις ούτε μία μέρα χαμένη- ούτε μία νύχτα ξανά ανάμεσα απ τα κάγκελα η θέα του φεγγαριού. . .

Και κοιμάσαι σε μία «γωνία» του παρόντος αγωνιώντας οραματιζόμενος το μέλλον. Το μέλλον μίας ελεύθερης ζωης. 

Πολύ πιθανόν να έρθουν μέρες που η αφισσοκόλληση θα είναι «προτροπή σε εγκληματική πράξη», η συμμετοχή σε πορείες θα αποτελεί «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης». Μέρες που κάθε στέκι, κάθε κατάληψη θα βαφτιστεί «γιάφκα».

Αυτές τις μέρες δεν τις φοβόμαστε, τις περιμένουμε! Όσο η κρίση, τοσό σε κοινωνικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο βαθαίνει, το έργο της καταστολής θα εστιάσει στον μαχόμενο – αγωνιστικό χώρο. Και είναι σίγουρο πως η ανεξέλεγκτη πορεία της καταστολής δεν επιζητά προφάσεις, ούτε αφορμές, δεν τροφοδοτείται από χτυπήματα (ένοπλα ή μη) στην εξουσία αλλά είναι απόρροια της έλλειψης αυτών. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν εννοώ ότι π.χ. ένα ένοπλο χτύπημα θα σηκώσει «τοίχο» μπροστά στην επέλαση του ολοκληρωτισμού, αν και πιστεύω ότι η απουσία επίθεσης κάνει το έργο τους πιο εύκολο. Παρ’ όλα αυτά εννοώ ότι η βία που προέρχεται «από τα κάτω» είναι αποτέλεσμα της βίας που πηγάζει και ασκείται από το καπιταλιστικό σύστημα.

Ο πόλεμος μαίνεται και απαιτείται η συμμετοχή κάθε αντιστεκόμενου ανθρώπου με κάθε μέσο που διαθέτει. Στόχος σε αυτόν τον πόλεμο δεν ήταν ποτέ η νίκη, η επανάσταση -καλώς ή κακώς- δεν χωράει να ερμηνευτεί και να αναλυθεί στο δίπολο νίκης-ήττας.

Η ζωογόνος πνοή του αγώνα είναι η συμμετοχή και η ανάδειξη κάθε μάχης, σε κάθε χώρο που η εξουσία επιχειρεί να επιβληθεί. Μέσα απο μία ενέργεια άμεσης δράσης, απο τα κρατητήρια κάποιου τμήματος, από τη φυλακή, από ένα δικαστήριο, από το δρόμο, από παντού η κάθε μάχη δίνεται απελευθερωμένη από την αναγκαιότητα της έκβασης.

Και όχι χαμένη στην ανουσιότητα, αλλά συμπληρώνοντας «σημεία» στο χάρτη της επανάστασης. Όχι για την αναρχία –με την αναρχία στις καρδιές μας, στις σχέσεις μας, στα προτάγματά μας.

Ζούμε χαμογελώντας κι αν δακρύζουμε το πνίγουμε τραγουδώντας…

Ακόμα κι έτσι, ακόμα κι αν η ζωή μας είναι μία προκαθορισμένη ευθεία προς το σίγουρο τέλος- τον ένα και μοναδικό «σκοπό»- ακόμα κι αν τα «τραγούδια» μας μιλάνε μόνο για τον θάνατο προχωράμε.

Χαμογελώντας.

Αποσκοπώντας στην αιώνια αμηχανία του θανάτου. 

 

Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος,

Α\’ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού,

Νοέμβρης 2013

 

Υ.Γ. Αλληλεγγύη και ΔΥΝΑΜΗ στους επαναστάτες κομμουνιστές από την Τουρκία που βρίσκονται σε απεργία πείνας απαιτώντας να μην εκδοθούν στη χώρα τους. Το σθένος τους και η αποφασιστικότητά τους απέναντι στον αργό θάνατο της απεργίας ας ειναι πηγή δύναμης για τη συνέχιση του αγώνα μας για ελευθερία. Κανένας αγωνιστής μόνος του στη μάχη κατά του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού.

Πηγή

Ανακοίνωση για τη στοχοποίηση της Συνέλευσης για την Αντισπισιστική Δράση

Δημοσιεύτηκε πρόσφατα σε διάφορα μπατσοσάιτ μια αποκαλούμενη έκθεση της αντιτρομοκρατικής, όπου μέσα σε μια προσπάθεια να βρεθούν τα αίτια και η πηγή των αντάρτικων χτυπημάτων, αναφέρεται η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση ως δεξαμενή “τρομοκρατικών πράξεων”, που αφορούν την απελευθέρωση των ζώων, καθώς και συγκεκριμένες άμεσες δράσεις, που σχετίζονται με τον αντισπισισμό.

Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που η ομάδα μας μπαίνει στο μάτι της καταστολής, ούτε είναι η πρώτη φορά που πρόθυμοι υπηρέτες αναλαμβάνουν το ρόλο εμπροσθοφυλακής. Πρόκειται για μια προσπάθεια ευθείας στοχοποίησής μας και δημιουργεί γόνιμο έδαφος στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς. Τη σκοπιμότητα τέτοιου είδους επικοινωνιακών τεχνασμάτων την αντιλαμβάνεται πια και ο πλέον ηλίθιος. Εξαίρεση αποτελούν όσοι έχουν την ατυχία να κινούνται κάτω από το όριο της ηλιθιότητας και όσοι έχουν ξεφτιλιστεί τόσο, ώστε να προσποιούνται για τους δικούς τους λόγους ότι δεν το καταλαβαίνουν.

Δεν έχουμε καμία πρόθεση να ανοίξουμε διάλογο με τους κάθε λογής μπάτσους, απλώς αναδεικνύουμε την ύψιστη ξεφτίλα που τους διακατέχει, που φτάνουν στο σημείο να κατονομάζουν μια ομάδα με δημόσια παρουσία ως πηγή αντάρτικων ενεργειών. Τα προτάγματά μας τα αναδεικνύουμε και τα υπερασπιζόμαστε περήφανα με το λόγο μας, με τις καθημερινές αρνήσεις μας, με όλες τις δράσεις, στις οποίες έχει καλέσει ή συμμετάσχει η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση μέχρι σήμερα, αλλά και με την αλληλεγγύη μας προς αυτούς/ες που θεωρούμε συντρόφους.

Αν νομίζουν αυτοί οι καραγκιόζηδες ότι με τέτοιες γελοιότητες μπορούν να μας τρομοκρατήσουν, τότε τους ξεκαθαρίζουμε πως κάνουν άδικο κόπο. Δεν μασάμε, λοιπόν.

ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ – ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ!

Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Πηγή

Ενάντια στην εξουσία από όπου και αν πηγάζει…

\”Yψωνοντας τις μαυρες σημαιες,κρυβοντας τον ηλιο,εναντια σε οτι μας καταπιεζει,ειμαστε η αμμος στα γραναζια τους\”

Η εξουσια,στον αγωνα για την συνεχη υπνωση των υπηκοων της,δημιουργει ανα τους αιωνες διαφορες δομες στην κοινωνια με σκοπο να απομονωσει και να διαλυσει καθε εξεγερτικη σκεψη και δραση.Μια τετοια δομη ειναι και το πανεπιστημιο.Μια μικρογραφια της κοινωνιας με τους μπατσους της(σεκιουριταδες),τους πολιτικαντηδες της(φοιτητικες παραταξεις),τα σκυλια των αφεντικων της(καθηγητες) και τα αφεντικα της(πρυτανεις).Ετσι οι χαρουμενοι υπηκοοι του,που πραγματοποιησαν επιτελους το σκοπο τους να μπουν σε μια \”ονειρεμενη σχολη\”,μπορουν να τρωνε δωρεαν στην εστια,να απολαμβανουν καποια προνομια στις μετακινησεις και φυσικα να μπουν σε καποια φοιτητικη παραταξη που θα τους εξασφαλισει αυτα που τοσο ονειρευονταν,μια καλη γεματη διασκεδαση φοιτητικη ζωη,ενα καλο πτυχιο με τις ευλογιες του κομματος και ενδεχομενως και μια καλη δουλιτσα μετα ωστε να μην παει χαμενος ο πλουτος που δαπανησε η εξουσια για αυτους.Διασκεδασε οσο μπορεις τωρα,μετα ομως θα γινεις και εσυ σαν τους υπολοιπους:ενας υπακουος και χαρουμενος μισθωτος σκλαβος που θα δουλευει,θα τρωει,θα κοιμαται μεχρι να πεθανει και να τον αντικαταστησει καποιος αλλος σκλαβος.Ακομα καλυτερα για την εξουσια ειναι να γινεις ενας εθνικοφρων υπηκοος(απο αυτους που βλεπουμε να πληθαινουν τελευταια) ωστε να σε χρησιμοποιει καθε φορα που καποιος σκλαβος επαναστατει,για να βοηθησεις στην επαναφορα του,η αν δεν επαναστατει να εισαι τουλαχιστον ενα φοβητρο για τους υποταγμενους,ενα χρησιμο εργαλειο του.Οι εκμεταλλευτες παντα θα δημιουργουν εικονικες αναγκες στους εκμεταλλευομενους(οπως η πανεπιστημιακη μορφωση) για να μπορουν να τους κρατουν υποταγμενους δινοντας τους την ψευδαισθηση της ευημεριας,με την ικανοποιηση των αναγκων τους.Συμπεραινοντας,το πανεπιστημιο ηταν,ειναι και θα ειναι(μεχρι τουλαχιστον την καταστροφη του) μια εξουσιαστικη δομη που τρεφεται απο την κοινωνια για να την κρατα υποταγμενη.

Φοιτητη και φοιτητρια,δεν προσπαθουμε να σε \”χωσουμε\” σε καμια παραταξη,ουτε προσπαθουμε να σου δειξουμε το σωστο και το λαθος.Δεν αγκαλιαζουμε την εργατικη ταξη επειδη \”καταπιεζεται\”.Οι εκμεταλλευομενοι αυτου του κοσμου εχουν την κυρια ευθυνη για την εκμεταλλευση τους απο την στιγμη που σκυβουν το κεφαλι.Δεν προσπαθουμε να παρουμε απο το χερι μια κοινωνια που κραυγαζει για εθνη και θρησκειες υπνωτισμενη.Ειμαστε αναρχικοι-ες και αρνουμαστε καθε προοπτικη για την αναδιαρθρωση και βελτιωση των πανεπιστημιων.Ειμαστε εναντια σε καθε εξουσιαστικη και κοινωνικη δομη.Ειμαστε εναντια σε καθε εξουσια.

Αλφα Αρνητικο. για την διαχυση του αναρχικου-εξεγερτικου λογου.

Υ.Γ. Ειναι σιγουρο οτι καποιος εξυπνακιας φοιτητης θα πει οπως πολλοι αλλοι \”Μα καλα αφου τα αρνειστε ολα αυτα,μην ερχεστε στα πανεπιστημια,μην ζειτε στην κοινωνια,πηγαινετε σε κανα βουνο να ζησετε μονοι σας να ησυχασουμε\”. Απανταμε οτι ζουμε σε εναν πολεμο,και ο μονος πολεμος που χαθηκε εξαρχης ειναι αυτος που δεν δοθηκε ποτε…

Πατρα,Νοεμβριος 2013.

Σκέψεις μέσα από τα δεσμά της αιχμαλωσίας

 Σκέψεις μέσα από τα δεσμά της αιχμαλωσίας…

            Με τελικό προορισμό τους εσωτερικούς μας δαίμονες…

            Κάτοικος στη χώρα του παγωμένου χρόνου εδώ κα ένα χρόνο σχεδόν, ο πάγος έχει εξαπλωθεί πλέον και στο σώμα μου. Μονότονη καθημερινότητα επαναλαμβανόμενες κινήσεις, γενική ακινησία. Εδώ τα σύνορα έχουν μεταμορφωθεί σε σιδερένιες πόρτες και τοίχους.

            Περπάτημα το προαύλιο, σαράντα βήματα πάνω-κάτω τριανταπέντε βήματα δεξιά-αριστερά. Μετά τοίχος. Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, δεξιά-αριστερά. Με τον καιρό αρχίζεις να αποστηθίζεις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τα πέτρινα σύνορα που σε εμποδίζουν να κάνεις το τεσσαρακοστό πρώτο σου βήμα, το πού βρίσκονται τα διάφορα ορνιθοσκαλίσματα, πού είναι το κάθε εξόγκωμα. Σκέφτομαι ότι είναι λογικό αφού κάθε μέρα τα συναντάω αμέτρητες φορές μπροστά μου.

            Το ρολόι που κρύβω μέσα στο σώμα μου, έχει παγώσει κι αυτό. Κι ας γνωρίζω ότι ο χρόνος της ζωής μου κυλάει αντίστροφα προβληματίζομαι, οι μαθηματικοί υπολογισμοί της φυλακής για την παραμονή μου εδώ, μου φέρνουν αηδία. 3/5 υφ’ όρων απόλυση, 1/3 της ποινής σκαστό για άδεια, έχεις να βγάλεις τόση φυλακή με τόσα μεροκάματα, τόση χωρίς αυτά.

            Πάντα σιχαινόμουνα τα μαθηματικά που καθορίζουν τη ζωή μου. Αν είχα κάποια κλίση προς τα εκεί μάλλον ποτέ δεν θα επέλεγα μία τέτοια ζωή. Μία απλή εξίσωση από τους γραφειοκράτες της επαναστατικής λογιστικής θα με είχε πείσει. Αναρχία + αντάρτικο πόλης= παρανομία= θάνατος ή φυλακή, θα μου έλεγαν και τώρα θα πίστευαν ότι έχουν δικαιωθεί. Τον κακό τους τον καιρό θα τους έλεγα και τότε και τώρα. Η ανθρώπινη ζωή δεν χωράει σε κλάσματα και εξισώσεις. Και το πάθος για ελευθερία δεν στοιχειώνεται από κανένα φάντασμα της συνθηκολόγησης. Απλό σαν τις μαθηματικές εξισώσεις της ήττας που τόσο απεχθάνομαι.

            Ας γυρίσουμε όμως πίσω σε εκείνο το εσωτερικό ρολόι. Όσο ήμουν στην παρανομία, το εσωτερικό μου ρολόι είχε πάει στον ωρολογοποιό, ο οποίος το έστειλε στην ψυχιατική κλινική. Όταν τον ρώτησα γιατί, μου είπε πως εκεί πηγαίνουν όλα τα ρολόγια που κατοικούν στα σώματα εκείνων που πολεμούν την μοίρα του αιώνιου σκλάβου. Επίσημη διάγνωση ήταν ότι κουρδίστηκε από ανώμαλα χέρια.

            Όμως εκείνο αψήφισε τις προσταγές και τις επικλήσεις για επιστροφή στην ομαλότητα της χειρουργικά υπολογισμένης ασυδοσίας. Έτσι, μία όμορφη νύχτα με φεγγάρι έκανε το άλμα προς την ελευθερία και δραπέτευσε από τον λευκό θάλαμο του ψυχιατρείου. Το ξανασυνάντησα σε ένα συνωμοτικό ραντεβού, όπου ο καθένας μας είχε πάρει τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης. Μία ειλικρινής κουβέντα, όμορφες υποσχέσεις και μία μεγάλη απόφαση.

            Ποτέ ξανά δούλοι, ποτέ ξανά με χαμηλωμένα βλέμματα, ποτέ ξανά μόνοι. Για πάντα στην απέντι όχθη, για πάντα εξεγερμένοι και βέβηλοι, για πάντα στο μονοπάτι των ελεύθερων ανθρώπων. Για πάντα, μ’ ακούς;

            Μισώ εκείνους που έχουν τη διαστροφή να απαιτούν υποταγή. Γι’ αυτούς τα σκυμμένα κεφάλια και η σιωπή είναι κάτι σαν ιεροτελεστία όπου ο αφέντης χρήζει τον δούλο του, άξιο να τον υπηρετεί.

            Μισώ επίσης και την λογική των δούλων που αισθάνονται ότι η υποταγή είναι μία μορφή εξιλέωσης στα βάσανά τους. Ξέρω πως ελάχιστοι είναι αυτοί που θα διαφύγουν απ’ αυτόν τον λαβύρινθο. Σκέφτομαι πως υπάρχουν χιλιάδες σελίδες ιστορίας, όπου επαναστάτες προσπαθούν να χαράξουν δρομολόγια διαφυγής, να υποδείξουν τον μίτο της Αριάδνης. Καταλήγω πως μάλλον είναι ανούσιο γιατί αυτοί που διαφεύγουν, δεν έχουν ακολουθήσει καμία πεπατημένη, απλά ακούν τους χτύπους της καρδιάς τους.

            Παίρνω μία βαθιά ανάσα για να επιστρέψω στη φυλακή. Εδώ το ρολόι μου έχει παγώσει για τα καλά. Μπορώ να πω, πως έχει αποπροσανατολιστεί πλήρως και τα σημεία αναφοράς έχουν χαθεί μαζί με τις όποιες ελπίδες για κάτι αξιόλογο.

             Ακόμα και έτσι όμως έχω βρει τον τρόπο, έστω και προσωρινά, να σπάω τον πάγο και να το ακούω έστω για λίγα λεπτά της ώρας. Είναι η στιγμή που βγαίνω στο προαύλιο και φοράω τα ακουστικά για να ακούσω μουσική.

            Εκεί κρύβεται το μυστικό που το θέτει σε κίνηση, τα σχέδιά μου ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μου, εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα χορεύουν στον ρυθμό της μουσικής. Θα αρκεστώ να περιγράψω το περιεχόμενό τους μονολεκτικά. Εκδίκηση. Ξέρω πως δεν μπορούν να με κρατήσουν εδώ μέσα για πάντα. Ξέρω επίσης πως πολλοί θα είχαν κάνει τις ίδιες σκέψεις με μένα και μετά αρκέστηκαν σε μία διαρκή αναβολή. Δεν ανησυχώ, εξάλλου κάθε μας βήμα είναι και μία μικρή προσβολή στις στατιστικές των θεωρητικών της ζωής.

            Ορκίζομαι στον εαυτό μου πως κάθε απειλή, θα γίνει πράξη, θα πληρώσουν, θα πληρώσουν, θα πληρώσουν. Για την οργανωμένη παράνοια που μας προσφέρουν, για κάθε μέρα αιχμαλωσίας, για κάθε σωφρονιστική προσβολή του ατόμου μας, για κάθε χρόνο φυλακής που θα μας ρίξουν, για κάθε καλημέρα που είπαμε στους ανθρώπους που αγαπάμε μέσα από ένα γαμημένο καρτοτηλέφωνο, για κάθε καληνύχτα που ειπώθηκε με τρεμάμενη φωνή με φόντο τον ήλιο να δύει ανάμεσα στα βουνά, πίσω από τα συρματοπλέγματα. Και όταν έρθει εκείνη η ώρα εγώ θα γελάω, όταν ο τρόμος επισκεφθεί απρόσκλητα τα σπίτια τους. Θα γελάω και κανείς δεν θα με εμποδίσει γι’ αυτό.

            Το μίσος μέσα μου φουντώνει μέρα με τη μέρα, γίνεται πυρκαγιά και κρύβεται στα σωθικά μου. Για μία στιγμή ονειρεύομαι πως γίνομαι δράκος και κάθομαι στην ψηλότερη κορυφή του βουνού που φαίνεται απ’ το προαύλιο. Λίγο πριν την έφοδο αυτό το παράλογο τέρας αποφασίζει να φερθεί λογικά, σαν αναρχικός βομβιστής που προειδοποιεί για την έκρηξη της οργής του, παίρνει μονάχα τους φίλους του πάνω στα φτερά του και τους τοποθετεί και αυτούς στη κορυφή.

  • Δεν πρέπει να χάσετε αυτήν την παράσταση, τους λέει.

Αμέσως ανοίγει τα φτερά του, στέκεται πάνω απ’ τη φυλακή και εξαπολύει την φωτιά που τόσο καιρό έκαιγε μέσα του, πάνω στο σάπιο οικοδόμημα, στους θλιβερούς του κατοίκους και στους «τίμιους» εργαζόμενούς του. Έπειτα επιστρέφει στην πιο ψηλή κορυφή που είχει αφήσει τους φίλους του και παρακολουθεί τη φωτιά που ως πιστός του σύμμαχος, ολοκληρώνει το έργο της.

            Τα δελτία των οκτώ μίλησαν για ένα τραγικό απολογισμό και για τυφλή βία.

            Άπαντες έτρεξαν να ανταγωνιστούν στον διαγωνισμό της πιο απερίφραστης καταδίκης.

            Όμως υπήρχαν και εξαίρεσεις. Ήταν εκείνοι που έχουν νιώσει στο πετσί τους τον βρυχηθμό του αργού θανάτου, την καταστολή των ανθρώπινων αισθήσεων, τον εφιάλτη της παρατεταμένης αιχμαλωσίας να τους συνοδεύει κάθε μέρα. Ήταν αυτοί που το πρωί ξύπνησαν με ένα τεράστιο χαμόγελο. Και από κάθε γωνιά του κόσμου εκατοντάδες φωνές επανέλαβαν ταυτόχρονα.

            – ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

«Αν ήμουν άνεμος θα γινόμουν καταιγίδα, αν ήμουν φωτιά θα έκαιγα τον κόσμο, αν ήμουν νερό θα γινόμουν ορμητικός χείμαρρος για να τον πνίξω, αν ήμουν θεός θα τον έστελνα στην κόλαση, αν ήμουν Χριστός θα αποκεφάλιζα όλους τους χριστιανούς, αν ήμουν συναίσθημα θα πλημμύριζα τους ανθρώπους με οργή, αν ήμουν όπλο θα εκπυρσοκροτούσα εναντίον των εχθρών μου, αν ήμουν όνειρο θα γινόμουν εφιάλτης, αν ήμουν ελπίδα να έκαιγα μέσα στις ψυχές των εξεγερμένων σαν πύρινο οδόφραγμα.»

            Προς το παρόν, θα αρκεστώ στο να στείλω όλη μου την αγάπη σε εκείνους που οπλίζονται με όνειρα για να πολεμήσουν τον πολιτισμό της εξουσίας. Με την προτροπή να αποδράσουν μαζί με το ρολόι τους από τον κόσμο της τάξης και να περάσουν στην επίθεση εναντίον των καταπιεστών μας, με όλα τα μέσα.

Τώρα και για πάντα!

Επίθεση στην κοινωνική μηχανή!

Ζήτω η Αναρχία!

                                                            Νίκος Ρωμανός

                                                            Φυλακές Αυλώνας

                                                            Νοέμβριος 2013

Κατεβάστε το PDF, εδώ

Πηγή