Aτομικιστικές προοπτικές. Του Emile Armand

Αναδημοσίευση από Αιχμή:

Οι ατομικιστές αναρχικοί δεν παρουσιάζονται ως προλετάριοι, απορροφημένοι μονάχα στην αναζήτηση για υλική βελτίωση, δεμένοι σε μια τάξη αποφασισμένη να αλλάξει τον κόσμο και να αντικαταστήσει μια νέα κοινωνία ως την πραγματική. Τοποθετούνται στο παρόν· δεν ενδιαφέρονται να προσανατολίσουν τις επόμενες γενεές σε μια μορφή κοινωνίας που υποτίθεται ότι προορίζεται να εξασφαλίσει την ευτυχία τους, για τον απλούστατο λόγο ότι από ατομικιστική άποψη η ευτυχία είναι μια κατάκτηση, μια ατομική εσωτερική πραγματοποίηση.

Ακόμη κι αν πίστευα στην αποτελεσματικότητα ενός παγκόσμιου κοινωνικού μετασχηματισμού, σύμφωνα με ένα καλά καθορισμένο σύστημα, δίχως κατεύθυνση, επικύρωση, ή υποχρέωση, δεν βλέπω με ποιο δικαίωμα θα μπορούσα να πείσω τους άλλους ότι είναι το καλύτερο. Για παράδειγμα, θέλω να ζήσω σε μια κοινωνία από την οποία το τελευταίο απομεινάρι της εξουσίας να έχει εξαφανιστεί, αλλά, για να μιλήσω ειλικρινά, δεν είμαι σίγουρος ότι η “μάζα”, για να την αποκαλέσουμε αυτό ακριβώς που είναι, είναι σε θέση να απαλλαγεί από την εξουσία. Θέλω να ζήσω σε μια κοινωνία στην οποία τα μέλη να σκέφτονται από μόνα τους και για τον εαυτό τους, αλλά η έλξη που ασκείται στη μάζα από τη δημοσιότητα, τον τύπο, τις ελαφρές αναγνώσεις και από τους Κρατικο-επιδοτούμενους περισπασμούς είναι τέτοια ώστε αναρρωτιέμαι αν ποτέ οι άνθρωποι θα είναι σε θέση να σκέφτοναι και να κρίνουν με ανεξάρτητο μυαλό.

Mπορεί να πω σαν απάντηση ότι η επίλυση του κοινωνικού ζητήματος θα μετατρέψει κάθε άνθρωπο σε σοφό. Αυτό είναι μια αδικαιολόγητη διαβεβαίωση, τόσο όσο το ότι θα υπήρχαν σοφοί κάτω απ’ όλα τα καθεστώτα. Από τη στιγμή που δεν ξέρω την κοινωνική εκείνη μορφή που είναι περισσότερο πιθανό να δημιουργήσει εσωτερική αρμονία και ισορροπία στην κοινωνική ενότητα, απέχω από θεωριτικολογίες.

Όταν μιλάμε για “εθελοντική ένωση”, εθελοντική αφοσίωση σε ένα πλάνο, ένα σχέδιο, μια δοσμένη δράση, αυτό συνεπάγεται τη δυνατότητα άρνησης της ένωσης, της αφοσίωσης ή της δράσης. Ας φανταστούμε τον πλανήτη να υποβάλλεται σε μια ενιαία κοινωνική ή οικονομική ζωή· πώς θα υπάρξω αν αυτό το σύστημα δεν με ικανοποιεί; Εξακολουθεί να υπάρχει για μένα μονάχα ένα δίλημμα: να ενταχθώ ή να χαθώ. Θεωρείται πως, έχοντας λύσει “το κοινωνικό ζήτημα”, δεν υπάρχει πλέον χώρος για μη-κομφορμισμό, ανυποταξία, κλπ….. αλλά ακριβώς όταν ένα ζήτημα έχει επιλυθεί είναι σημαντικό να δημιουργήσει νέα ή να επιστρέψει σε μια παλιά λύση, αν θέλει να αποφύγει τη στασιμότητα.

Αν υπάρχει “Ελευθερία” που στέκεται πέρα και πάνω από όλα τα άτομα, δεν είναι σίγουρα τίποτε περισσότερο από την έκφραση των σκέψεών τους, την εκδήλωση και τη διάδοση των απόψεών τους. Η ύπαρξη μιας κοινωνικής οργάνωσης που στηρίζεται σε μία και μόνη ιδεολογική ενότητα απαγορεύει όλες τις ασκήσεις της ελευθερίας του λόγου και της ιδεολογικά αντίθετης σκέψης. Πώς θα είμαι σε θέση να αντιταχθώ στο κυρίαρχο σύστημα, προτείνοντας ένα άλλο, υποστηρίζοντας την επιστροφή σε ένα παλαιότερο σύστημα, εάν τα μέσα για να καταστήσω γνωστή την άποψή μου ή δημοσιοποίησης της κριτικής μου ήταν στην κατοχή των παραγόντων του καθεστώτος στην εξουσία; Το καθεστώς αυτό πρέπει είτε να δεχθεί την κατηγορία όταν συγκρίνεται με άλλες κοινωνικές λύσεις ανώτερες από τις δικές του, ή, παρά την κατάληξή του σε “ιστ,” δεν είναι καλύτερο από οποιοδήποτε άλλο καθεστώς. Είτε θα παραδεχτεί την αντίθεση, την απόσχιση, το σχίσμα, τον φραξιοναλισμό, τον ανταγωνισμό, ή τίποτα δεν θα το διακρίνει σημαντικά από μια δικτατορία. Αυτό το “ιστ” καθεστώς θα πρέπει αναμφισβήτητα να ισχυριστεί ότι έχει επενδύσει την εξουσία του στις μάζες, που δεν ασκεί την εξουσία του ή τον έλεγχο εκτός από την αντιπροσωπεία των συνελεύσεων ή των κογκρέσων· αλλά από τη στιγμή που δεν επιτρέπει στους αδιάλλακτους και τους ανυπότακτους να εκφράσουν τους λόγους για τη στάση τους και για την αντίστοιχη συμπεριφορά τους, θα ήταν μονάχα ένα ολοκληρωτικό σύστημα. Τα υλικά οφέλη για τα οποία μια δικτατορία υπερηφανεύεται δεν έχουν καμία σημασία. Ανεξάρτητα από το αν υπάρχει έλλειψη ή αφθονία, μια δικτατορία είναι πάντα μια δικτατορία.

Mε ρωτούν γιατί αποκαλώ τον ατομικισμό μου “αναρχικό ατομικισμό”; Απλά επειδή το Κράτος συγκεκριμενοποιεί την καλύτερη οργανωμένη μορφή αντίστασης σε προσωπικό ισχυρισμό. Τί είναι το Κράτος; Ένας οργανισμός που λογαριάζεται ως εκπρόσωπος του κοινωνικού σώματος, στο οποίο η εξουσία φέρεται κατ’ εξουσιοδότηση, αυτή η εξουσία εκφράζει τη βούληση του ενός μονάρχη ή της λαϊκής κυριαρχίας. Αυτή η εξουσία δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης πέρα από τη διατήρηση της υπάρχουσας κοινωνικής δομής. Αλλά οι ατομικές φιλοδοξίες είναι ανίκανες να έρθουν εις πέρας με την ύπαρξη του Κράτους, προσωποποίηση της Κοινωνίας, επειδή, όπως ο Παλάντ λέει: “Όλη η κοινωνία είναι και θα είναι εκμεταλλευτική, σφετεριστική, κυριαρχική, και τυραννική. Αυτό όχι ακούσια αλλά με ουσία.” Ωστόσο ο ατομικιστής δεν θα είναι ούτε εκμεταλλευόμενος, σφετεριζόμενος, κυριαρχούμενος, τυραννούμενος ούτε στερημένος απ’ την κυριαρχία του. Από την άλλη πλευρά, η Κοινωνία είναι ικανή να ασκήσει πίεση στα άτομα μονάχα χάρη στην υποστήριξη του Κράτους, διαχειριστής και διευθυντής των υποθέσεων της Κοινωνίας. Δεν έχει σημασία με ποιο τρόπο κάνει το άτομο να αντιμετωπίζει το Κράτος ή τους εκτελεστές, που δεν νοιάζονται στο ελάχιστο αν οι κανονισμοί που επιβάλλουν συμφωνούν ή όχι με την ποικιλία των ιδιοσυγκρασιών των υποκειμένων επί των οποίων επιβάλλονται. Από τις προσδοκίες τους όπως από τα αιτήματά τους, οι ατομικιστές της σχολής μας έχουν εξαλείψει το Κράτος. Αυτός είναι ο λόγος που αποκαλούν τους εαυτούς τους “αναρχικούς”.

Αλλά κοροιδεύουμε τον εαυτό μας αν θεωρούμε πως οι ατομικιστές της σχολής μας είναι αναρχικοί (AN-ΑΡΧΗ, ετυμολογικά, επανδρώνει μονάχα την άρνηση του κράτους, και δεν αφορά άλλα θέματα) μονάχα σε ό,τι έχει να κάνει με το Κράτος – όπως τις δυτικές δημοκρατίες ή τα απολυταρχικά συστήματα. Αυτό το σημείο δεν μπορεί να υπερτονιστεί. Απέναντι σε όλα αυτά που είναι εξουσία, δηλαδή, η οικονομική όσο και η πολιτική κυριαρχία, η αισθητική καθώς και η πνευματική, η επιστημονική όσο και η ηθική, ο ατομικιστής εξεγείρεται και σχηματίζει όσα μέτωπα μπορεί, μόνος ή σε εθελοντική ένωση. Στην πραγματικότητα, μια ομάδα ή μια ομοσπονδία μπορεί να ασκήσει εξουσία τόσο απόλυτα όσο οποιοδήποτε Κράτος αν αποδεχτεί σε ένα συγκεκριμένο τομέα όλες τις δυνατότητες της δραστηριότητας και της πραγματοποίησης.

Το μόνο κοινωνικό σώμα στο οποίο είναι δυνατό για έναν ατομικιστή να εξελιχθεί και να αναπτυχθεί είναι αυτό που δέχεται μια ταυτόχρονη πολλαπλότητα των εμπειριών και αντιλήψεων, στις οποίες αντιτίθενται όλες οι ομάδες που θεμελιώνονται σε μια ιδεολογική αποκλειστικότητα, η οποία, όσο καλοπροαίρετη και αν είναι, απειλεί την ακεραιότητα του ατόμου από τη στιγμή που αυτή η αποκλειστικότητα έχει στόχο να επεκταθεί στους μη-οπαδούς της ομάδας. Για να το αποκαλέσετε αυτό αντι-κρατισμό δεν θα κάνατε τίποτα περισσότερο από το να προκαλούσατε ένα προσωπείο για την όρεξη του να οδηγείς ένα κοπάδι ανθρώπινων προβάτων.

Έχω πει παραπάνω ότι είναι αναγκαίο να επιμείνουμε σε αυτό το σημείο. Για παράδειγμα, ο αναρχικός κομμουνισμός αρνείται, απορρίπτει και αποβάλλει το Κράτος από την ιδεολογία του· αλλά το αναβιώνει τη στιγμή που αντικαθιστά την κοινωνική οργάνωση από την προσωπική κρίση. Αν ο αναρχικός ατομικισμός έχει έτσι από κοινού με τον αναρχικό κομμουνισμό την πολιτική άρνησης του Κράτους, της “Αρχής”, σηματοδοτεί μονάχα ένα σημείο απόκλισης. Ο αναρχικός κομμουνισμός τοποθετείται στο πεδίο της οικονομίας, στο έδαφος της ταξικής πάλης, ενωμένος με τον συνδικαλισμό, κλπ. (αυτό είναι δικαίωμά του), αλλά ο αναρχικός ατομικισμός τοποθετείται στο ψυχολογικό πεδίο, και σε αυτό της αντίστασης στον κοινωνικό ολοκληρωτισμό, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. (Φυσικά, ο αναρχικός ατομικισμός ακολουθεί τα πολλά μονοπάτια της δραστηριότητας και της εκπαίδευσης: φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, ηθικής, κλπ., αλλά θέλησα να κάνω σαφές εδώ μόνο κάποια σημεία της στάσης μας στο κοινωνικό περιβάλλον.)

Δεν αρνούμαι ότι αυτό δεν είναι πολύ καινούργιο, αλλά παίρνει μια θέση στην οποία καλό είναι να επιστρέφει από καιρού εις καιρόν.

1957

Μικρά κορίτσια του Zo d\’Axa

Αναδημοσίευση από Contra Info

Τούτο τ’ απομεσήμερο δικάσανε κοριτσάκια στο Μιλάνο.

Και δεν ήτανε καμιά θλιβερά δίκη –ερήμην, βεβαίως– ενός παιδιού που πιάστηκε μ’ ένα δύσκαμπτο δικαστή πάνω σε κάποιο έδρανο.

Παρακολούθησα την ανάκριση καταπώς εκτυλίχθηκε.

Αφορούσε μιαν αναρχική διαδήλωση όπου, ανάμεσα σε μάχιμους άνδρες και σκληραγωγημένες γυναίκες, συνελήφθησαν δυο νεαρά κορίτσια ηλικίας δεκατεσσάρων και δεκαπέντε ετών.

Η μελαχρινή Μαρία είχε μια παράξενη γοητεία, με τον αποφασιστικό της αέρα που θύμιζε εκείνον ενός κατεργάρικου αγοριού, με τα κοντά σγουρά της μαλλιά και τη σκουρόχρωμη φλογερή θωριά. Είχε έναν τρόπο να κοιτάει τους κυρίους του δικαστηρίου μ’ ένα είδος σιωπηρής, απροσδιόριστης αυθάδειας – που λειτουργούσε καλύτερα απ’ ό,τι να τους έριχνε ένα παπούτσι στα μούτρα.

Κι όταν άνοιγε το στόμα της να μιλήσει, δεν το ’κανε καθόλου με ύφος που θα προκαλούσε χαμογέλια. Οι κοφτές της φράσεις είχανε νόημα και επιτείνονταν με σίγουρες χειρονομίες.

«Πώς μπορείς να μιλάς για αναρχία;» μουρμούρισε ο δικαστής. «Αφού δεν ξέρεις καν τι είναι».

«Και εσείς την έχετε σπουδάξει την αναρχία από κοντά; Ώστε λοιπόν υπάρχει. Θα μου μάθετε τι σόι πράγμα είναι;»

Όχι, μικρούλα, δε θα σου μάθουνε τίποτα! Η εξέγερση είναι ενστικτώδης. Και συχνά πυκνά η θεωρία είναι παιδαριώδης. Ξέρεις τα πάντα αν αισθάνεσαι πόσο μιαρό είναι να ζει κανείς τούτη την κτηνώδη ζωή.

Η Ερνέστα Κουαρτιρόλα, ένα χρόνο μικρότερη, διαθέτει εξίσου χαρακτηριστική ομορφιά. Το εκκολαπτόμενο κάλλος της είναι σοβαρό, αινιγματικό. Και θα μπορούσε ν’ αποτελεί περήφανο άγαλμα του μέλλοντος, σημασιοδοτώντας… ποιος ξέρει τι.

Η σιωπή της είναι υπεροπτική. Κάνει το πράγμα να φαίνεται σαν να μην έχει ουδεμία σχέση με αυτήν. Α ναι, α όχι, ένα ανασήκωμα των ώμων, και αυτό είναι όλο.

Όμως η μελαχρινή Μαρία, η Μαρία Ρόντα, με την ανυπότακτη στάση, δεν επιτρέπει στους μάρτυρες κατηγορίας που παρελαύνουν να εξακολουθήσουν να πηγαινόρχονται απρόσκοπτα. Οι αποκρίσεις της υποδεικνύουν τις παύσεις. Εξαπολύει αλυσιδωτές προσβολές για τους επαίσχυντους πληροφοριοδότες και τους επαγγελματίες καταδότες.

Επιφυλάσσει μιαν αποστομωτική απάντηση για καθέναν από δαύτους. Έναν αντίλογο που αφήνει το στίγμα του.

Ένας καλοδιαβασμένος πράκτωρ της Δημοσίας Ασφαλείας απαγγέλλει το ποίημά του εις βάρος της. Η δεσποινίς Ρόντα ενθάρρυνε τους διαδηλωτές να επιτεθούν αιφνιδιαστικώς στην αστυνομία, κι εξακολούθησε να τους παροτρύνει σαν να ’τανε δαιμονισμένη, φώναζε σε άπαντες, πρόσβαλε μάλιστα και τον ταξίαρχο!

«Τι απαντάς σε όλα αυτά;» της έτριξε τα δόντια ο πρόεδρος.

«Οικτίρω αυτόν το φύλακα. Τον λυπάμαι γιατί μετά βίας βγάζει το ψωμί του, γιατί είναι ένας φτωχοδιάβολος. Αλλά μου κάνει εντύπωση που τον βλέπω να καταφέρεται εναντίον άλλων φτωχοδιαβόλων, των αδερφών του… ας τ’ αναλογιστεί αυτό».

Κι ίσως να έριξε μια πρώτη αποκαλυπτική αχτίδα πάνω σ’ αυτό το σκοτεινό πνεύμα, σαν έκανε μια χειρονομία χάριτος απέναντι στον άθλιο που μόλις πρωτύτερα την είχε κατηγορήσει.

Έτσι στάθηκαν στην περίσταση οι αδερφές των συντρόφων μας, αυτές που βρίσκονται σε μία ηλικία όπου άλλες δεν έχουνε καλά καλά σταματήσει να παίζουνε με κούκλες, ή σε κείνη την ηλικία όπου οι κόρες των αστών αρχινούν να χαριεντίζονται σε παιχνίδια έρωτα με μικρούς ξαδέρφους ή κάποιον ωριμότερο φίλο της οικογενείας.

Τους επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης. Οι άνδρες του δικαστηρίου φάνηκαν γενναιόδωροι. Η Ερνέστα και η Μαρία θα περάσουνε τρεις μήνες στην ειρκτή – και τούτες οι μικρούλες θα πρέπει επίσης να πληρώσουν πρόστιμο στους κυρίους.

Τριακόσια δικά μας φράγκα απαίτησε η έδρα από φτωχά κορίτσια!

Είναι κυνικό, μα έτσι πάει το πράγμα…

Μια στιγμή προτού το δικαστήριο αποσυρθεί ώστε να εξετάσει την καταδικαστική ετυμηγορία, ο άνδρας στα κόκκινα είπε στη Μαρία:

«Έχεις να προσθέσεις κάτι;»

«Τίποτα, μιας και θα ’τανε άσκοπο».

Και αυτή ήταν η τελευταία λέξη. Όχι χαριτωμένη, αλλά μαστιγωτική.

Λέγεται ξανά και ξανά ότι το Μιλάνο είναι ένα μικρό Παρίσι. Οι δικαστές του Μιλάνου τ’ αποδεικνύουν αυτό, τουλάχιστον ως προς ένα σημείο: είναι το ίδιο αποκρουστικοί με τους παρισινούς ομότιμούς τους.

Κι ούτως ή άλλως, το δικαστικό σώμα δεν είναι παντού το ίδιο; Δηλαδή, θα μπορούσαν να είναι αλλιώτικα τα πράγματα;

Και αυτός είναι ίσως κι ο λόγος που σε ακολουθεί η θύμηση της πατρίδας όπου κι αν πας. Εφορμά σαν ναυτία καταπάνω σου σαν δεις την αχρειότητα του δικαστή.

Ζο ντ’Αξά (1895)

Ενέργειες άμεσης δράσης για την απλευθέρωση των ζώων

ΗΠΑ: Σαμποτάζ σε φορτηγά εταιρίας θαλασσινών τροφίμων (Πόρτλαντ)

Σαμποτάραμε αρκετά φορτηγά της εταιρίας Ocean Beauty Seafood στη διεύθυνση 2450 NW 28th Avenue, στο Πόρτλαντ. Ανώνυμοι ακτιβιστές χρησιμοποίησαν μαχαίρια για να τρυπήσουν τα λάστιχα και έχυσαν αρκετές ούγιες vegan ζάχαρης στα ντεπόζιτα. Αυτά τα φορτηγά μεταφέρουν καθημερινά πτώματα, ελεύθερων κάποτε, πλασμάτων. Δεν υπάρχει τίποτα βιώσιμο ή που να τη δικαιολογεί, στην εκμετάλλευση της υδρόβιας ζωής. Κάποιοι ίσως να κριτικάρουν αυτή τη δράση ως λαθεμένη στρατηγική σχετικά με το μεγαλύτερο στόχο ενός ζωντανού πλανήτη. Αλλά η άμεση δράση είναι μια αναγκαιότητα και πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου. Η κακοποίηση των ζώων και η οικοκτονία δεν είναι ευπρόσδεκτες στη βορειοδυτική ακτή του Ειρηνικού.

Με αγάπη και οργή,

Κάποιοι ανώνυμοι σαμποτέρ

Πηγή

Γερμανία: Επίθεση σε εργαστήριο πειραμάτων (Βερολίνο)

Τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης, 22 Μαΐου πετάχτηκαν κόκκινες μπογιές στο Ινστιτούτο Robert Koch, στο Βερολίνο. Αυτές οι εγκαταστάσεις έχουν εργαστήριο πειραμάτων και είναι κομμάτι της γερμανικής κυβέρνησης. Πετάξαμε πέντε βόμβες μπογιάς λίγο πάνω από την κύρια είσοδο και γράψαμε \”κάτω τα χέρια από τα ζώα\” στο πεζοδρόμιο.

Πολλές ευχαριστίες στις ομάδες υποστηρικτών του ALF, η δουλειά σας μας δίνει κουράγιο και ασφάλεια!

ALF

Πηγή

Γαλλία: Απελευθέρωση τεσσάρων περιστεριών και καταστροφή κλουβιών και κυνηγετικού πύργου

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που σου επιτεθήκαμε και δε θα είναι η τελευταία. Ξέρουμε ποιος είσαι και αν είσαι αυτός που στήνει τις παγίδες, ελπίζουμε να το διαβάσεις αυτό. Δε θα σταματήσουμε να καταστρέφουμε τα κλουβιά σου όσο αυτά υπάρχουν. Για όλους του ακτιβιστές των δικαιωμάτων των ζώων που δε γνωρίζουν για αυτά τα κλουβιά για κοράκια και περιστέρια, η ιδέα είναι απλή: χρησιμοποιούν λίγα πουλιά μαζί με φαγητό και νερό για δόλωμα. Αυτά τα κλουβιά υποτίθεται πως πρέπει να κατεβαίνουν κάθε μέρα και να αδειάζονται με διάφορους τρόπους… Αυτά τα κλουβιά πρέπει να καταστραφούν και μπορούν να βρεθούν σε πολλές αγροτικές περιοχές, εκτός οπτικού πεδίου, συχνά στα γύρω δάση ή σε καλά κρυφά σημεία.

Μέχρι να αδειάσουν όλα τα κλουβιά.

ALF

Πηγή

ΗΠΑ: Βανδαλισμός εταιρίας κρεάτων (Όρεγκον)

Την  άνοιξη του 2013, μπήκαμε παράνομα στην ιδιοκτησία της εταιρίας Pat\’s Quality Wholesale Meats στο Πόρτλαντ του Όρεγκον. Πολλά λάστιχα σκίστηκαν και καταστράφηκαν, αρκετά ντεπόζιτα γέμισαν με καυστικές ουσίες και κλειδαριές γεμίστηκαν με υγρό ατσάλι.

Πρόκειται για μια εταιρία που κερδίζει από την υποδούλωση, το βασανισμό και τη δολοφονία αισθανόμενων όντων. Δεν προσπαθούν καν να κρυφτούν πίσω από την αηδιαστική πράσινη καπιταλιστική πρόφαση της \”τοπικής επιχείρησης\” και του \”βιώσιμου\”. Η βιομηχανία κρέατος είναι μια οικολογική καταστροφή για την οποία δισεκατομμύρια ζώα υποφέρουν και πεθαίνουν.

Τα δάκρυα μας δεν είναι αρκετά. Αναλάβετε δράση.

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Άμεση δράση από Χιλή, Γαλλία και Σουηδία

Χιλή: Δράση στη μνήμη του Mauricio Morales

Ήταν γύρω στις 2 το μεσημέρι στις 22 Μαίου, όταν πάνω από μια ντουζίνα σύντροφοι αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν μια ενέργεια άμεσης δράσης στη μνήμη του συντρόφου μας Mauricio Morales (El Punki Mauri). Κατέλαβαν τη διασταύρωση των οδών Grecia και Doctor Johow, στα περίχωρα του Πανεπιστημιού της Χιλής, έστησαν οδοφράγματα και περίμεναν τους φανατικούς της τάξης με 100 βόμβες μολότοφ.

Μόλις αφίχθησαν οι ένοπλες δυνάμεις του κεφαλαίου, οι μαχητές ετοιμάστηκαν για την επίθεση με όλο το υλικό τους χωρίς ανάσα· τα δέντρα λειτουργούσαν ως κάλυψη, καθώς οι σκιές των απρόσωπων σωμάτων ανασυγκροτούνταν για να επιτεθούν ξανά. Οι συγκρούσεις κράτησαν τριάντα λεπτά χωρίς κανένας σύντροφος να τραυματιστεί ή να συλληφθεί από τα μαντρόσκυλα της εξουσίας.

Η υποχώρηση ξεκίνησε όταν οι σύντροφοι εξάντλησαν τα υλικά της επίθεσής τους. Ούτε τα δακρυγόνα τους, ούτε το χημικό νερό τους, ούτε οι πλαστικές σφαίρες κατάφεραν να σταματήσουν την οργή των κουκουλωμένων συντρόφων.

Αυτή η δράση μπαίνει στο πλαίσιο της μνημόνευσης του άτυχου θανάτου του συντρόφου μας Mauricio Morales που ήταν αποτέλεσμα της ατυχούς πυροδότησης του εκρηκτικού του μηχανισμού. Τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό σου, αυτοί που φέρουν τη φωτιά στην καρδιά τους, την οργή στο μυαλό τους και χιλιάδες εξεγερτικε΄ς δράσεις στα χέρια τους, δε σε ξεχνούν. Δεν είμαστε από εκείνους που εξιδανικεύουν το θάνατό σου ως ένα θάνατο ήρωα ή μάρτυρα, ήσουν απλά ένας ακόμα αδερφός, ένας σύντροφος όπως και εκείνοι που επιτίθενται με διάφορους τρόπους εναντίον του κεφαλαίου.

Σύντροφος Mauricio Morales: πολεμιστής όχι μάρτυρας!

Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους και φωτιά στην κοινωνία-φυλακή!

 

Το περιεχόμενο των φυλλαδίων που βρέθηκαν στο σημείο:

Στις 22 Μαίου του 2009, ο Mauricio Morales ένας αναρχικός σύντροφος, πέθανε πολεμώντας ενάντια στην εκμετάλλευση, τη δυστυχία, στις φυλακές… Σήμερα θυμόμαστε το πνεύμα του αγώνας σου, σαν πολεμιστή, χωρίς να θέσουμε κανέναν σε κίνδυνο…Όπως ανατίναξες τα πάντα, ανατίναξες και τον εαυτό σου*. Αλλά πετάς για πάντα μέσα στις καρδιές μας. Γιατί κανένας νεκρός ή φυλακισμένος σύντροφος δε ξεχνιέται.

ΑΠΟ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, Ο PUNKI MAURI ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΩΝ

Σημείωση από τον μεταφραστή στα αγγλικά:

Στο πρωτότυπο, η λέξη που χρησιμοποιήται για το “ανατινάζω” και to “πετάω” είναι η ίδια (volar)

Μετάφραση Parabellum, Πηγή και βίντεο

Γαλλία: Σπάσιμο δύο ATM σε ένδειξη αλληλεγύης στον Henry Zegarrundo (Παρίσι)

Τις τελευταίες νύχτες στο Παρίσι, σπάστηκαν οι οθόνες δύο ΑΤΜ, στη θύμηση του αναρχικού συντρόφου Henry Zegarrundo, που βρίσκεται φυλακισμένος εδώ και ένα έτος από το βολιβιανό κράτος ( τον συνέλαβαν στις 29 Μαίου του 2012, φυλακίσθηκε και αφέθηκε πρόσφατα ελεύθερος σε κατ\’οίκον περιορισμό).

Όλα τα κράτη, όλες οι φυλακές, όλες οι τράπεζες του κόσμου που μισούμε· ας τους επιτεθούμε!

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Σουηδία: Βανδαλισμός γουναράδικου (Μάλμο)

Τη νύχτα μεταξύ Δευτέρας και τρίτης, Σουηδοί ακτιβιστές σαμπόταραν την πρόσοψη του τοπικού γουναράδικου \”Mattsons\” Ένα από τα τελευταία, αλλά και το παλιότερο από τα γουναράδικα στο Μάλμο. Κολλήθηκαν οι κλειδαριές, ρίχτηκε πίσσα κάτω από την πόρτα, γράφτηκε με σπρέι \”DBF\” και σχίστηκαν οι τέντες.

Μέχρι να κλείσουν όλα τα γουναράδικα και να αδειάσουν όλα τα κλουβιά.

DBF – 28/05/2013

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψης ευθύνης και στο αρχείο.

Μισανθρωπικός Πεσιμισμός (δεύτερο μέρος)

Ο Φλομπέρ, στοιχειωμένος από το φάντασμα \” της ηλιθιότητας με τα χίλια πρόσωπα\” τη βρίσκει όπου και αν κοιτάξει. Βρίσκει, εναντίον της, καταφύγιο στις αγνές χαρές της τέχνης και της σκέψης. Είπε: \” Κατάλαβα κάτι σημαντικό: Για τους ανθρώπους της ράτσας μας η ευτυχία είναι μόνο στο χώρο των ιδεών και πουθενά αλλού.\” \”Από που προέρχεται η αδυναμία σου;\”  έγραψε σε ένα φίλο του. \”Είναι επειδή γνωρίζεις τον άνθρωπο; Τι σημασία έχει;  Δεν είναι αλήθεια. ότι μπορείς  να ορίσεις μια εξαίρετη γραμμή εσωτερικής άμυνας που σε κρατάει έναν ωκεανό μακριά από το γείτονά σου;\”.

Σε κάποιον με τον οποίον αλληλογραφούσε και παραπονιόταν πως είναι ανήσυχος και αηδιασμένος από όλα γύρω του: \”Υπάρχει ένα συναίσθημα,\” γράφει, \” ή μάλλον μια συνήθεια που φαίνεται ότι σου λείπει· το να διανοείσαι, η αγάπη για τη σκέψη. Θεώρησε τη ζωή, τα πάθη και τον εαυτό σου υποκείμενα διανοητικών ασκήσεων.\” Και πάλι: ¨\” Ο σκεπτικισμός δεν θα έχει καμιά πικρία, για θα σου φαίνεται πως παρακολουθείς την κωμωδία της ανθρωπότητας και θα σου φαίνεται πως η ιστορία διατρέχει το χρόνο μόνο για σένα\”.

Ο Taine οδηγήθηκε από τη μισανθρωπική οπτική του για την ανθρωπότητα σε μια στωική και ασκητική αντίληψη για τη ζωή, το να θεωρεί τη διάνοια ως το καλύτερο άσυλο για να απομονωθεί, το να υπερασπίζεται τον εαυτό του από την παγκόσμια αισχρότητα, την παγκόσμια βλακεία και την παγκόσμια κοινοτοπία. Μία μοναδική αναλογία ενώνει τον Taine με το Φλομπέρ. Ο Taine ζητά από την επιστημονική έρευνα αυτό που ο Φλομπέρ ζητά από την τέχνη και τη σκέψη: ένα διανοητικό άλλοθι, ένα τρόπο διαφυγής από την πραγματικότητα της κοινωνίας.

Το συμπέρασμα είναι λογικό. Ο μισανθρωπικός πεσιμισμός υποθέτει ή προξενεί διανοητική απομόνωση. Για να  απεχθάνεται κάποιος διανοητικά τους ανθρώπους πρέπει να ξεχωρίσει τον εαυτό του από αυτούς, να τους βλέπει από απόσταση.  Πρέπει να έχει αφήσει το κοπάδι, να έχει φτάσει στην αντίληψη του Ντεκάρτ \” που ζει ανάμεσα στους ανθρώπους όπως ανάμεσα στα δέντρα στο δάσος\”. \”Είτε το θέλουμε είτε όχι, υπάρχει μια θεωρητική απομόνωση, ένα είδος διανοητικής αυτοκρατίας, η αδιαφορία ενός αριστοκράτη και ενός ερασιτέχνη \”που αποσπά τον εαυτό του από όλα, ώστε να μπορεί να περιπλανιέται παντού.\” (Taine)

Ας προσθέσουμε πως η καθαρή οπτική της μισανθρωπικής διανόησης, έχει μέσα της, κάτι το αριστοκρατικό. Το να αντιλαμβάνεται ως θέμα για την ειρωνεία της, τη συνηθισμένη και κοινή ανθρώπινη βλακεία σημαίνει να φέρεσαι χωρίς σεβασμό σε μια πρωταρχική κοινωνική αξία. Η βλακεία είναι η πρώτη ύλη των προκαταλήψεων χωρίς τις οποίες καμιά κοινωνική ζωή δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Είναι το τσιμέντο του κοινωνικού οικοδομήματος. \”Η βλακεία\”, λέει ο δόκτορ Τρουμπλέ του Ανατόλ Φράνς, \” είναι το πρώτο καλό μιας εν τάξει κοινωνίας\”. Οι κοινωνικές συμβάσεις επιβιώνουν εξαιτίας μιας γενικευμένης βλακείας που τυλίγει, υποστηρίζει, εγγυάται, προστατεύει και καθαγιάζει τη βλακεία των ατόμων. Γι\’ αυτό το λόγο η κριτική, ειρωνική και πεσιμιστική ιδιοφυΐα είναι ένα κοινωνικό διαλυτικό. Είναι άσχετη με αυτό που είναι κοινωνικά σεβαστό: τη μετριότητα και τη βλακεία. Επιτίθεται στο σεβασμό και την ευπιστία, τα συντηρητικά συστατικά της κοινωνίας.

Κείμενο του Γάλλου ατομικιστή Georges Pallante, γραμμένο το 1914 στο Παρίσι.

Πηγή στα αγγλικά: Misanthropic Pessimism by Georges Pallante, Internet Archive of Individualist Anarchy

Μετάφραση στα ελληνικά: A-politiko/Parabellum

Μπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Μισανθρωπικός Πεσιμισμός (πρώτο μέρος)

Ο πεσιμισμός που θέλουμε να μελετήσουμε τώρα, είναι αυτός που αποκαλούμε μισανθρωπικό πεσιμισμό. Αυτός δεν προκύπτει από μια εξοργισμένη και υποφέρουσα ευαισθησία, αλλά  από μια νηφάλια διάνοια που εξασκεί την κριτική της οξυδέρκεια στην κακή πλευρά του είδους μας.Ο μισανθρωπικός πεσιμισμός εμφανίζεται χοντρικά ως μια ιδεολογία οικουμενικής απάτης αλλά και ηλιθιότητας ∙ οικουμενικής πεζότητας αλλά και εξαχρείωσης.  Ως το ανελέητο ζωγράφισμα ενός κόσμου με κρετίνους και απατεώνες, βλάκες και ηλίθιους.

Ο χαρακτήρας του εμφανίζεται ως μια οικουμενική ψυχρότητα, μια ηθελημένη απάθεια, μια απουσία συναισθηματισμού που τον διακρίνει από τον ρομαντικό πεσιμισμό, τείνοντας μόνιμα προς την απελπισία ή την εξέγερση. Η άφωνη απελπισία του Vigny, είναι πιο θλιβερή από μια κραυγή πόνου. Στον Στίρνερ βρίσκουμε μια ξέφρενη έμφαση στην εξέγερση, ενώ στον Σοπενχάουερ ένα τραγικό αίσθημα του πόνου του κόσμου και μια απέλπιδα έκκληση προς το κενό. Όσο για τον μισανθρωπικό πεσιμιστή, δεν παραπονιέται. Δεν ερμηνεύει την ανθρώπινη κατάσταση ως τραγική, δεν εξεγείρεται ενάντια στο πεπρωμένο. Παρατηρεί με περιέργεια τους σύγχρονούς του, αναλύει δίχως έλεος τα αισθήματα και τις σκέψεις τους, διασκεδάζει με τη θρασύτητα, τη ματαιότητα, την υποκρισία ή την ασυνείδητη κακία τους, την πνευματική και ηθική τους αδυναμία. Δεν είναι πλέον ο ανθρώπινος πόνος ούτε κι η αρρώστια του να ζει κανείς, που σχηματοποιεί την ουσία αυτού του πεσιμισμού, αλλά μάλλον η ανθρώπινη κακία και βλακεία. Ένα από τα αγαπημένα μοτίβα του πεσιμισμού αυτού, θα μπορούσε να είναι αυτή η γνωστή φράση : «Το πιο ανόητο ζώο είναι ο άνθρωπος».

Η ανοησία στην οποία ιδιαίτερα στοχεύει ο πεσιμισμός αυτός, είναι αυτή η γεμάτη θρασύτητα και υποκρισία ανοησία, που μπορούμε να αποκαλέσουμε δογματική ανοησία, αυτή η ιερή και δογματική ανοησία που εξαπλώνεται στο πεδίο των κοινωνικών δογμάτων και τελετουργιών, στην κοινή γνώμη και τα ήθη/έθιμα, που αυτο-αγιοποιείται και αποκαλύπτει μέσω της οπτικής της στην αιωνιότητα, εκατοντάδες αξιολύπητες και γελοίες προκαταλήψεις.  Ενώ ο ρομαντικός πεσιμισμός προκύπτει από την ικανότητα κάποιου να υποφέρει και να βλαστημά, ο μισανθρωπικός πεσιμισμός προκύπτει από την ευχέρεια να κατανοεί και να περιφρονά. Είναι ο πεσιμισμός του πνευματώδους, ειρωνικού και υπερόπτη παρατηρητή. Προτιμά έναν περιπαικτικό παρά έναν ασήμαντο και τραγικό τόνο συζήτησης. Ένας Σουίφτ που συμβολίζει τη ματαιότητα των ανθρώπινων διαμαχών στη σταυροφορία των μεγάλων και μικρών σκοπών, ένας Βολταίρος που κοροϊδεύει τη μεταφυσική ανοησία του  Pangloss και την ανόητη απλοϊκότητα του Candide (σ.τ.μ.-τα δύο αυτά ονόματα είναι ήρωες του Βολταίρου από το έργο του “Candide)˙ ένας Benjamin Constant που στέλνει στο Red Notebook και το         Journal Intime τις επιγραμματικές παρατηρήσεις του για την ανθρωπότητα και την κοινωνία· ένας Σταντάλ του οποίου το έργο “ημερολόγιο και ζωή του Ανρί Μπρουλάρ” περιέχει τόσο πολλές μισανθρωπικές παρατηρήσεις για την οικογένειά του, τις σχέσεις , τους προϊστάμενους, τον περίγυρό του˙ ένας Μεριμέ (γάλλος δραματουργός, ιστορικός , αρχαιολόγος και συγγραφέας, 1803-1870) φίλος και μιμητής του Σταντάλ στην ειρωνική παρατήρηση της ανθρώπινης φύσης ένας Φλομπέρ που επιτίθεται στην βλακεία των υποχείριών του Frederic Moureau και Bouvard, και του Πεκουσέ˙ ένας Ταιν (γάλλος κριτικός και ιστορικός) στο “Thomas Graindorge” ˙ ένας  Challemel-Lacour (γάλλος πολιτευτής του 19ου αιώνα) έργο του “σκέψεις ενός πεσιμιστή”, όλα αυτά μπορούν να εκληφθούν ως οι αντιπροσωπευτικοί τύποι αυτής της υπεροπτικής, χαμογελαστής και περιφρονητικής σοφίας.

Στην πραγματικότητα, ο πεσιμισμός αυτός δεν είναι ξένος για λίγους από τους διανοητές που κατατάξαμε στον ρομαντικό πεσιμισμό, καθώς οι διάφοροι τύποι πεσιμισμού έχουν σημεία επαφής και αλληλεπίδρασης. Σοπενχάουερ και Στίρνερ έχουν επίσης εξασκήσει τον ειρωνικό τους οίστρο πάνω στην ανθρώπινη ηλιθιότητα, αλαζονεία κι ευπιστία.  Δε βρίσκει όμως κανείς σε αυτούς μια καθαρή μορφή του μισανθρωπικού πεσιμισμού. Παραμένει υποταγμένος στον πεσιμισμό του πόνου, της απόγνωσης ή της εξέγερσης,  στο συναισθηματικό πάθος ως χαρακτηριστικό γνώρισμα του ρομαντικού πεσιμισμού. Ο μισανθρωπικός πεσιμισμός θα μπορούσε ίσως να αποκαλείται ρεαλιστικός πεσιμισμός : στην πραγματικότητα, σε περισσότερους από έναν απ\’ τους αντιπροσώπους του (Σταντάλ, Φλομπέρ) αυτό προκύπτει από εκείνο το πνεύμα ακριβούς, λεπτομερούς και ανελέητης παρατήρησης, από το ενδιαφέρον για αντικειμενικότητα και απάθεια που εμφανίζονται μεταξύ των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της αισθητικής του ρεαλισμού. Επιβεβαιώνει ο μισανθρωπικός πεσιμισμός τη θέση σύμφωνα με την οποία ο πεσιμισμός τείνει να γεννήσει τον ατομικισμό; Αυτό δεν είναι βέβαιο.  Ανάμεσα στους διανοητές που προαναφέραμε, υπάρχουν βεβαίως κάποιοι που ούτε συνέλαβαν ούτε εξάσκησαν τη στάση της εθελούσιας απομόνωσης που αποτελεί τον ατομικισμό.  Παρόλο που δεν είχαν ψευδαισθήσεις για τους ανθρώπους, δεν έφυγαν από την κοινωνία τους. Δεν τους κράτησαν σε μια απόσταση περιφρόνησης.  Δέχτηκαν να ανακατευτούν μαζί τους, να ζήσουν τις ζωές τους ανάμεσά τους. Ο Βολταίρος ήταν η ενσάρκωση της κοινωνικότητας. Ο Σουίφτ ένας σκληρός φιλόδοξος άνθρωπος, δεν είχε τίποτα από τη μοναχική φύση του Όμπερμαν και του Βινύ. Υπάρχουν όμως αρκετοί μεταξύ των μισανθρωπικών πεσιμιστών που προαναφέραμε, ιδιαίτερα ο Φλωμπέρ και ο Ταιν, που εξάσκησαν, θεωρητικοποίησαν και πρότειναν την πνευματική απομόνωση, την υποχώρηση της σκέψης προς το ίδιο της το εσωτερικό, ως τη μόνη πιθανή στάση για κάποιον που έχει οποιοδήποτε είδος εκλεπτυσμένης σκέψης και ευγένειας στην ψυχή, σε αυτόν τον κόσμο της μετριότητας και της κοινοτοπίας.

Κείμενο του Γάλλου ατομικιστή Georges Pallante, γραμμένο το 1914 στο Παρίσι.

Πηγή στα αγγλικά: Misanthropic Pessimism by Georges Pallante, Internet Archive of Individualist Anarchy

Μετάφραση στα ελληνικά: A-politiko/Parabellum

Αναρχικοί – Ληστές*

Την περασμένη εβδομάδα ο ημερήσιος τύπος αναφέρθηκε λεπτομερώς σε ένα τραγικό γεγονός του κοινωνικού αγώνα. Στα προάστια του Λονδίνου (στο Τότενναμ), δύο Ρώσσοι σύντροφοί μας επιτέθηκαν στο λογιστήριο ενός εργοστασίου και καταδιωκόμενοι από το πλήθος και την αστυνομία επιδόθηκαν σε έναν απεγνωσμένο αγώνα που ακόμα και η αφήγηση του φέρνει ανατριχίλα…

 Μετά από σχεδόν δύο ώρες αντίστασης, έχοντας εξαντλήσει τα πυρομαχικά τους και έχοντας τραυματίσει 22 ανθρώπους, εκ των οποίων τους τρεις θανάσιμα, κράτησαν τις τελευταίες σφαίρες για τους εαυτούς τους**. Ο ένας, ο σύντροφος Ζοζέφ Λαπιντύ (αδελφός του τερροριστή Stryge, που σκοτώθηκε στο Παρίσι, στο δάσος Vincennes το 1906) αυτοκτόνησε· ο άλλος συνελήφθη βαριά τραυματισμένος.

Οι λέξεις φαίνονται ανίσχυρες να περιγράψουν το θαυμασμό ή την καταδίκη για τον άγριο ηρωισμό τους. Τα χείλια είναι σφραγισμένα, η πέννα δεν είναι αρκετά δυνατή, αρκετά βροντώδης.

Παρ\’ όλα αυτά, θα υπάρξουν στις τάξεις***μας εκείνοι οι δειλοί και οι φοβητσιάρηδες που θα αποκηρύξουν την πράξη τους. Αλλά εμείς από τη μεριά μας, επιμένουμε να δηλώνουμε μεγαλόφωνα την αλληλεγγύη μας.

Είμαστε περήφανοι που υπάρχουν μεταξύ μας άνθρωποι όπως ο Ντυβάλ, ο Πινί και ο Ζακόμπ****. Εμείς σήμερα επιμένουμε να λέμε δυνατά και καθαρά: Οι \”ληστές\” του Λονδίνου ήταν ένα μαζί μας!

Ας γίνει γνωστό. Ας γίνει επιτέλους κατανοητό ότι στη σημερινή κοινωνία είμαστε η εμπροσθοφυλακή ενός βάρβαρου στρατού. Ότι δεν σεβόμαστε καθόλου όλα εκείνα που συνιστούν την αρετή, την ηθική, την τιμιότητα, ότι είμαστε έξω από νόμους και κανονισμούς. Μας καταπιέζουν, μας διώκουν, μας κυνηγούν.  Οι εξεγερμένοι βρίσκουν συνεχώς τους εαυτούς τους προ μιας θλιβερής εναλλακτικής: να υποταχθούν, δηλαδή να καταργήσουν τη θέληση τους και να επιστρέψουν στο ελεεινό κοπάδι των εκμεταλλευομένων ή να δεχτούν τη μάχη ενάντια σε ολόκληρο τον κοινωνικό οργανισμό.

Προτιμούμε τη μάχη. Εναντίον μας , όλα τα όπλα είναι καλά· βρισκόμαστε σε ένα εχθρικό στρατόπεδο, περικυκλωμένοι, παρενοχλημένοι. Τα αφεντικά, οι δικαστές, οι στρατιώτες, οι μπάτσοι ενώνονται για να μας καταβάλλουν.  Αμυνόμαστε – όχι με όλα τα μέσα γιατί η πιο ανένδοτη απάντηση που μπορούμε να τους δώσουμε είναι ότι είμαστε καλύτεροι από αυτούς – αλλά με μια βαθιά περιφρόνηση για τους κώδικες τους, τα ηθικά τους αξιώματα, τις προκαταλήψεις τους.

Με το να μας αρνείται την ελεύθερη εργασία, η κοινωνία μας δίνει το δικαίωμα να κλέβουμε. Με το να παίρνουν στην κατοχή τους τον πλούτο του κόσμου, οι αστοί μας δίνουν το δικαίωμα να παίρνουμε πίσω, με όποιο τρόπο μπορούμε, ότι χρειαζόμαστε για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας. Ως αντιεξουσιαστές, έχουμε τη φλογερή αποφασιστικότητα να ζήσουμε ελεύθεροι χωρίς να καταπιέζουμε κανέναν, χωρίς να μας καταπιέζει κανένας. Η τωρινή κοινωνία, βασισμένη στον παράλογο εγωισμό του δυνατότερου, στην ανισότητα και στην εκμετάλλευση, μας το αρνείται.  Για να μην πεθάνουμε από την πείνα  αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε σε διάφορα μέσα: να δεχτούμε την αποβλακωμένη και εξαχρειωμένη ύπαρξη του μισθωτού και να εργαστούμε ή την επικίνδυνη ύπαρξη του παρανόμου, δηλαδή να κλέβουμε, να ξεμπλέκουμε από το χάλι μέσω τρόπων που κινούνται στο περιθώριο του νόμου.

Ας γίνει γνωστό! Προκειμένου να υπάρχουμε, η εργασία – δηλαδή το να υποταχθούμε στη σκλαβιά του εργοστασίου – είναι όσο μέσο είναι και η κλοπή. Όσο δεν έχουμε κατακτήσει την άφθονη και μεγάλη ζωή για την οποία αγωνιζόμαστε, τα διάφορα μέσα τα οποία η κοινωνική οργάνωση θα μας αναγκάσει να καταφύγουμε δε θα είναι για εμάς τίποτα άλλο από ένα έσχατο καταφύγιο. Έτσι διαλέγουμε, ώστε να είμαστε σύμφωνοι με τις ιδιοσυγκρασίες μας και τις συγκυρίες, τα μέσα που είναι καταλληλότερα για μας.

Οι κώδικες σας, οι νόμοι σας, η \”τιμιότητά\” σας: δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο τα χλευάζουμε!

Γι\’ αυτό, μπροστά στα μούτρα των οργισμένων αστών, αυτών που δικάζουν, των τίμιων κτηνών, των πόρνων της δημοσιογραφίας, εμείς επιμένουμε να φωνάζουμε: \”Οι \”ληστές\” του Λονδίνου είναι δικοί μας!\”

Είναι επίσης, παρεμπιπτόντως, ευγενείς ληστές και μπορούμε να είμαστε περήφανοι για αυτούς. Δε θα πούμε μάταια λόγια μετάνοιας, δε θα κλάψουμε μάταια για αυτούς. Όχι! Άλλα είθε οι θάνατοι τους να είναι παράδειγμα και να να χαραχτεί στις μνήμες μας το υψηλό σύνθημα των Ρώσων συντρόφων: \” Οι αναρχικοί δεν παραδίδονται ποτέ!\”

Οι αναρχικοί δεν παραδίδονται! Ούτε κάτω από τους πυροβολισμούς των μπάτσων, ούτε μπροστά στις κραυγές  του πλήθους ή στην καταδίκη αυτών που κρίνουν! Οι αναρχικοί δεν παραδίδονται!

Αποφασισμένοι να ζήσουν εξεγερμένοι να αμυνθούν ανηλεώς μέχρι το πικρό τέλος, ξέρουν. όταν είναι απαραίτητο, να δέχονται το χαρακτηρισμό των \”ληστών\”.

Μπορώ να μαντέψω, αγαπητέ αναγνώστη, τη συναισθηματική αντίρρηση που βρίσκεται στα χείλη σου: Μα οι 22 κακομοίρηδες που τραυματίστηκαν από τις σφαίρες των συντρόφων σας ήταν αθώοι! Δεν έχετε καμιά τύψη;

Όχι! Γιατί αυτοί που τους κατεδίωξαν δε θα μπορούσαν να είναι τίποτα άλλο από \”τίμιοι\” πολίτες πιστοί στο κράτος και την εξουσία. Ίσως καταπιεσμένοι, αλλά καταπιεσμένοι που με την εγκληματική αδυναμία τους, διαιωνίζουν την καταπίεση. Εχθροί!

Απερίσκεπτοι, θα απαντήσετε. Ναι, αλλά και οι άγριοι αστοί είναι απερίσκεπτοι. Για μας, εχθρός είναι όποιος μας εμποδίζει να ζήσουμε. Δεχόμαστε επίθεση και θα αμυνθούμε.

Και δεν έχουμε να πούμε λόγια καταδίκης για τους τολμηρούς συντρόφους μας που έπεσαν στο Τότενναμ, αλλά θαυμασμό για την απαράμιλλη ανδρεία τους και μεγάλη θλίψη γιατί απόψε χάσαμε, πάνω στο άνθος της ρώμης τους, άνδρες με εξαιρετικό κουράγιο και ενέργεια.

Υποσημειώσεις:

1. Στο αγγλικό κείμενο χρησιμοποιείται η λέξη \”bandits\” που διαφέρει από π.χ. τη λέξη \”robbers\” ακριβώς επειδή αποτυπώνει μια γενικότερα ιλλεγκαλιστική θεώρηση των υποκειμένων που περιγράφει.

2. Κάποιες πληροφορίες του άρθρου που θα διαβάσετε παρακάτω, είναι ανακριβείς. Το κείμενο αναφέρεται στους συντρόφους Πωλ \”Ελέφαντας\” Χέφελντ και Ζακόμπ Λεπιντύ, ναύτες από τη Ρίγα της Λιθουανίας, οι οποίοι ανήκαν σε έναν πυρήνα του παράνομου επαναστατικού δικτύου ¨Φλόγα\”. Είχαν απαλλοτριώσει τα χρήματα της μισθοδοσία από μια εταιρία στο Τόττεναμ και στο κυνηγητό που ακολούθησε για πολλά μίλια, πυροβόλησαν 22 από τους διώκτες τους, εκ των οποίων τρεις πέθαναν (μεταξύ των οποίων και ένα δεκάχρονο αγόρι). Οι δύο άνδρες αυτοκτόνησαν, αφού όμως κατάφεραν να δώσουν τα λάφυρα τους σε ένα συνεργάτη τους που τους περίμενε ο οποίος δε συνελήφθη ποτέ.

3. Εννοεί στους αναρχικούς κύκλους.

4.  Κλεμάν Ντυβάλ (1850-1935): Αναρχικός ιλλεγκαλιστής, μέλος της διαβόητης ομάδας \”Οι Πάνθηρες του Μπατινιόλ\”, Πινί: Αναρχικός ιλλεγκαλιστής, οπαδός της \” ατομικής επανάκτησης\”, Μαριούς Ζακόμπ: (1879-1954): Αναρχικός ιλλεγκαλιστής, μέλος της επίσης διαβόητης αναρχικής ομάδας ληστών \”Οι Εργάτες της Νύχτας\”.

Το κείμενο είναι ένα άρθρο του Βίκτορ-Ναπολεόν Λβόβιτς Κιμπάλτσις , που αργότερα έγινε ο γνωστός φιλομπολσεβίκος και αντισταλινικός Βίκτορ Σερζ, από τα νεανικά χρόνια του φλογερού αναρχοατομικισμού του. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Le Révolté (ο Εξεγερμένος) στο τεύχος 36, στις 6 Φλεβάρη του 1909.

Πηγή στα αγγλικά: Anarchists – Bandits, The Anarchist Library

Βιβλιογραφία: \”Η συμμορία Μπονό, η ιστορία των Γάλλων ιλλεγκαλιστών\”, εκδόσεις Ελεύθερος τύπος και \”οι εργάτες της νύχτας\”, εκδόσεις Δαίμων του Τυπογραφείου.

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Η μετάφραση αυτού του κειμένου αφιερώνεται στο σύντροφο Θεόφιλο Μαυρόπουλο.

O Ατομικισμός

Όπως και αλλού, η τάση να υποτιμάται το άτομο έκανε αισθητή την παρουσία της και στο πεδίο της νόησης. Η μοναχική σκέψη -η εφεύρεση- χάνει την αξία της προς όφελος της συλλογικής σκέψης -η μίμηση- που κηρύσσεται με τον αιώνιο λόγο της αλληλεγγύης. Ο τρόμος για αυτό που δεν έχει δοκιμαστεί παλαιότερα, για τη διανοητική και αισθητική πρωτοτυπία, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των Λατινικών φυλών. Μας αρέσει η πειθαρχημένη σκέψη, οι κομφορμιστικοί και ευπρεπείς στοχασμοί. Μια Γερμανίδα συγγραφέας, η Laura Marholm, έχει αναλύσει εύστοχα αυτήν τη σύγχρονη τάση: \”Η διανοητική δειλία είναι παγκόσμιο γνώρισμα. Κανείς δε τολμά να κάνει μια αποφασιστική δήλωση που αφορά τον περίγυρό του. Κανείς δεν επιτρέπει πια στον εαυτό του μια αυθεντική σκέψη. Η αυθεντική σκέψη τολμά να εμφανισθεί μόνο όταν υποστηρίζεται από κάποια ομάδα: πρέπει να έχει συγκεντρώσει αρκετούς υποστηρικτές, για να τολμήσει να εμφανιστεί. Πρέπει να είσαι ένας από τους πολλούς, πριν τολμήσεις να μιλήσεις.  Αυτή είναι μια ένδειξη παγκόσμιου εκδημοκρατισμού, ενός εκδημοκρατισμού που βρίσκεται ακόμα στις απαρχές του, και χαρακτηρίζεται από μία αντίδραση στο διεθνές κεφάλαιο, το οποίο μέχρι τώρα είχε στη διάθεση του όλα τα μέσα στρατιωτικής και νομικής άμυνας. Κανείς δεν τολμά να στηριχθεί στον εαυτό του.  Μια ιδέα που αντιβαίνει στις κυρίαρχες ιδέες, σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνει να γίνει γνωστή. Η προπαγάνδιση μιας αντιπαθητικής ιδέα περιορίζεται και εμποδίζεται από χιλιάδες ανώνυμους λογοκριτές, ανάμεσα στους οποίους η επίσημη κρατική λογοκρισία παίζει πολύ μικρό ρόλο.\”

Το αποτέλεσμα αυτής της τάσης, είναι ότι πλέον δεν υπάρχουμε και δε σκεφτόμαστε για τους εαυτούς μας. Σκεφτόμαστε βασισμένοι σε φήμες και συνθήματα.

Είναι κυρίως από ηθικής άποψης ανυπόφορο, το να συνθλίβεται ο προσωπικός εγωισμός από τον εγωισμό της ομάδας.  Ξέρουμε και εμείς καλά τη μικρότητα του ομαδικού πνεύματος και ξέρουμε καλύτερα από όλα τους αγελαίου συνασπισμούς που δημιουργούνται, με σκοπό να πολεμήσουν τις ανώτερες ατομικότητες, την αλληλεγγύη στην ανευθυνότητα και όλες αυτές τις μορφές της φθίνουσας ανθρωπότητας.

Για την τέλεια αλληλεγγύη ισχύει ότι ισχύει και για την απόλυτη δικαιοσύνη, τον απόλυτο αλτρουισμό, τον απόλυτο μονισμό. Αυτές είναι αφηρημένες αρχές, αμετάφραστες σε πραγματικούς όρους.  Κάθε άνθρωπος έχει τη δικιά του αντίληψη για την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη, το δικό του τρόπο να μεταφράζει τα υπέρ και τα κατά του να μείνει πιστός στα συμφέροντα της συντροφιάς του, της τάξης του κλπ.

\”Από τη στιγμή που μια ιδέα απελευθερώνεται\” λέει ο Remy de Gourmont, \” κατά συνέπεια αν την θέσουμε απροκάλυπτα σε κυκλοφορία, στο ταξίδι της ανά τον κόσμο θα ενωθεί με κάθε είδους παρασιτική βλάστηση. Κάποιες φορές ο πραγματικός οργανισμός εξαφανίζεται, καταβροχθισμένος εντελώς από τις εγωιστικές αποικίες που αναπτύχθηκαν σε αυτόν. Ένα διασκεδαστικό παράδειγμα τέτοιων νοητικών παρεκκλίσεων  έδωσε η ένωση  ελαιοχρωματιστών στην τελετή που ονομαζόταν \” Ο Θρίαμβος της Δημοκρατίας\”. Οι εργάτες κουβαλούσαν ένα πανό, όπου τα αιτήματά τους για δικαιοσύνη  συνοψίζονταν στο σύνθημα: \”Κάτω το ripolin!\”. Πρέπει να ξέρετε πως το ripolin είναι μια έτοιμη μπογιά την οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας σε ξυλουργικές εργασίες. Επομένως μπορούμε να καταλάβουμε την ειλικρίνεια αυτής της επιθυμίας και την πρωτοτυπία της.  Το Ripolin αντιπροσωπεύει εδώ την αδικία και την καταπίεση·  είναι ο εχθρός, ο διάβολος. Όλοι έχουμε το δικό μας ripolin και χρωματίζουμε σύμφωνα με τις ανάγκες μας τις αφηρημένες ιδέες που, χωρίς αυτό, δε θα είχαν καμιά προσωπική χρησιμότητα\”.

Το ιδανικό λεκιάζεται από την επαφή με την πραγματικότητα.

Μαργαριτάρι πριν πέσει και βάλτος μετά.

Κείμενο του Γάλλου ατομικιστή φιλοσόφου Georges Palante, που δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα L\’Anarchie (τεύχος 323)  στις 15 Ιουνίου του 1911.

Πηγή στα αγγλικά: Individualism,Internet Archive of Individualistic Anarchism

Μετάφραση στα ελληνικά:Parabellum

\”Αναρχισμός\” και \”Κοινωνία\”

Αναρχισμός

Οι θρησκευόμενοι θεωρούν το άτομο μια εκδήλωση του θεϊκού σχεδιασμού· οι λεγκαλιστές θεωρούν το άτομο μια λειτουργία του νόμου· οι σοσιαλιστές θεωρούν το άτομο κάτι που χρειάζεται σωστή διοίκηση, ένα όργανο, ένα είδος παραγωγικής και τεχνολογικής μηχανής· οι επαναστάτες θεωρούν το άτομο ένα στρατιώτη της επανάστασης. Όλοι τους τείνουν να ξεχνούν το άτομο ως καθεαυτόν ή καθεαυτή, έξω από κάθε εξουσία. Αγνοούν το άτομο ως αυθύπαρκτη ατομικότητα, αφαιρεμένο από κάθε είδους κυριαρχία και εξαναγκασμό. Αυτό το κενό καλύπτει ο αναρχισμός.

Η αναρχία προέρχεται από δύο ελληνικές λέξεις και σημαίνει άρνηση ή απουσία κυβέρνησης, εξουσίας, προσταγής. Συχνά συσχετίζεται με την αταξία άλλα δε μας ενδιαφέρει αυτός ο βαρετός, υπεραπλουστευμένος ορισμός. Είναι σίγουρο πως είναι ένας ουσιαστικά αρνητικό όρος, με την προέκταση ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προσδιορίσει εκείνη τη φιλοσοφική σύλληψη της κοινωνίας, που απορρίπτει τις κυβερνητικές και εξουσιαστικές αντιλήψεις. Αναρχικός είναι οποιοσδήποτε προκαλεί την αναρχία, αυτός που έχει συνειδητοποιήσει τις ιδέες και τις πράξεις από τις οποίες πηγάζει η αναρχία. Ο αναρχισμός είναι, από την υποθετική, πρακτική ή περιγραφική άποψη, εκείνο το σύνολο ιδεών και γεγονότων που είναι εμποτισμένα στην αναρχία και κυλούν λογικά προς αυτήν. Θεωρούμε την αναρχία και τον αναρχισμό συνώνυμα με οτιδήποτε είναι αντιεξουσιαστικό ή και την ίδια την αντιεξουσία.

Στην πράξη, οποιοδήποτε άτομο, λόγω της ιδιοσυγκρασίας του/της ή λόγω συνειδητής και σοβαρής σκέψης, αποκηρύσσει κάθε εξωτερική εξουσία ή καταναγκασμό, είτε κυβερνητικής, είτε ηθικής, είτε διανοητικής, είτε οικονομικής τάξης μπορεί να θεωρηθεί αναρχικός. Οποιοσδήποτε απορρίπτει την κυριαρχία πάνω στον άνθρωπο από άλλους ανθρώπους ή το κοινωνικό περιβάλλον και τις οικονομικές του συνέπειες, μπορούμε επίσης να πούμε ότι είναι αναρχικός.

Κοινωνία

Περιθωριακοί, μακρυά από όλα τα πολιτικά κόμματα, σαν \”χαμένοι\” νεολαίοι, η ζωντανή αντίθεση στο σοσιαλισμό, οι αναρχικοί βρίσκονται σε θεμελιώδη διαφωνία με την υπάρχουσα κοινωνία. Αρνούνται το νόμο και αν εξεγείρονται  ενάντια στην εξουσία αυτών που ισχυρίζονται ότι τους εκπροσωπούν, ενάντια στις ενέργειες της κυβέρνησης είναι επειδή δηλώνουν καταφατικά πως θέλουν να δημιουργήσουν τους δικούς τους νόμους και να βρουν μέσα τους την απαραίτητη ενέργεια για να ζήσουν.

Για να μπορούν να επιβιώνουν και να διαιωνίζονται, οι κοινωνίες έχουν την ανάγκη να επικαλούνται έναν άπειρο αριθμό εξουσιών: την εξουσία των θεών, την εξουσία των νομοθετών, την εξουσία του πλούτου, την εξουσία του κύρους, των παραδόσεων, των προγόνων, των ηγετών, των διευθυντών, των προγραμμάτων, των σχεδίων. Οποιοσδήποτε μπορεί είτε να δεχθεί είτε να απορρίψει το να καθορίζεται από το περιβάλλον του/της. Αντίθετα, ο αναρχικός, προωθεί την ελεύθερη πρόσβαση στα αναγκαία υλικά μέσα για να μπορεί να καθορίσει τον εαυτό του/της χωρίς την εξουσία.

Αυτά τα κείμενα είναι άρθρα του Γάλλου αναρχοατομικιστή Emile Armand και προέρχονται από μια ανθολογία κειμένων που εκδόθηκε από τους Φίλους του Armand , στη Φλωρεντία της Ιταλίας το 1956.

Πηγή στα αγγλικά: Anarchist Individualism and Amorous Comradeship, The Anarchist Library

Μετάφραση τα ελληνικά: Parabellum

Ο Τύραννος από τα κάτω

Όχι, η ελευθερία δεν είναι για εμάς. Παραείμαστε αδαείς, φιλόδοξοι, υπερόπτες, δειλοί, αχρείοι, διεφθαρμένοι. (Μαρά)

Πρέπει να το πω και θα το πω.

Με το να γράφω, αφιέρωσα τον εαυτό μου στο να ξορκίσω κάθε μορφής κομματισμό και στο να αρνηθώ να υποχωρήσω μπροστά σε οποιαδήποτε αλήθεια. Η υποκρισία μου είναι απεχθής, είτε προέρχεται από τη Δεξιά, είτε από την Αριστερά. Από αυτήν την ανάγκη για ειλικρίνεια  απέκτησα πολλούς εχθρούς, ακόμα και -τι ειρωνεία- μεταξύ φίλων και αδελφών.

Ξυλοφορτώστε τους καπιταλιστές και τους φασίστες: μια χαρά. Μπράβο! Θα σας ενθαρρύνουν  τουλάχιστον στα λόγια. (όταν πρέπει να πληρώσεις με τα δικά σου λεφτά είναι πιο δύσκολο, καταλήγεις να πληρώνεις με το ίδιο σου το τομάρι).

Αλλά, πιστέ άνθρωπε, μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να κριτικάρει το τι συμβαίνει στο σπίτι σου. Αποκάλυψε τα ψεγάδια του γείτονα σου, αλλά κλείσε τα μάτια σου στις αισχρότητες του κόμματός σου.

Ποτέ δεν ήξερα πως να το κάνω αυτό. Μάλλον γι\’ αυτό δεν ήθελα ποτέ να είμαι μέλος κάποιου κόμματος, κάποιας εκκλησίας, κάποιας σέκτας. Η ανεξαρτησία μου είναι ότι πολυτιμότερο έχω.

Δεν είναι μια βολική κατάσταση. Τραβάς πολύ έχθρα πάνω σου. Ο ταραχοποιός. Αυτός που αρνείται να είναι συνεργός με τους φιλόδοξους, τους προδότες, τους κερδοσκόπους. Γιατί υπάρχουν. Και είναι παντού, παντού.

Αγαπώ με πάθος την ανθρωπότητα και έχω αφιερώσει τις καλύτερες μου προσπάθειες στον αγώνα για τους καταπιεσμένους. Όλοι οι τύραννοι με αηδιάζουν, όπως και όλοι εκείνοι που τους ανέχονται,  τους κολακεύουν και τους υποστηρίζουν. Αφού τους καταστρέψω, θα γίνω εγώ τύραννος στη θέση τους; Θα αηδίαζα με τον εαυτό μου.

Λαέ, πρόσεχε τους δημαγωγούς. Είναι ο χειρότερός σου εχθρός. Σε χαϊδολογούν μόνο για να σε αρμέξουν καλύτερα. Βαθιά μέσα τους σε συχαίνονται και σε χλευάζουν, αλλά οι ώμοι σου τους είναι χρήσιμοι για να κουβαλούν το τύμπανο τους (που ποτέ δε θα χτυπήσει για σένα). Σε μισούν και αν μπορούσαν να σε βάλουν μια και καλή στη μέγγενη, θα το έκαναν ευχαρίστως. Και αργότερα ίσως το κάνουν. Προς το παρόν, χρειάζονται τα εκλογικά σου δικαιώματα, τις ψήφους σου και τις συνδρομές σου. Έτσι σε αποκαλούν μεγάλο, ευγενή και όμορφο και πως έχεις όλα τα δικαιώματα και τις αρετές.

Αν τους πιστεύεις είσαι ηλίθιος, είσαι χαμένος.

Το να λες στον εργάτη την αλήθεια, όλη την αλήθεια, όσο οδυνηρή και αν είναι, είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να υπηρετήσεις τον σκοπό του και για να εργασθείς για την πραγματική του απελευθέρωση.

Με αηδιάζουν αυτοί, που λένε στο λαό πως θα φτάσει στην απόλυτη και παγκόσμια ευτυχία χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια και χωρίς να τελειοποιήσει τον εαυτό του. Ψεύδονται σκόπιμα. Είναι, συμπτωματικά, προς το συμφέρον τους -αυτό των αφεντών, των φιλόδοξων αφεντών- το να εμποδίζουν τις μάζες να μορφωθούν. Δεν ισχύει πως με το να διορθώσουν τους εαυτούς τους θα είναι ικανές να προοδεύσουν και να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους; Εκείνη την ημέρα, όντες άχρηστοι, οι αρχηγοί και οι ηγέτες δε θα έχουν τίποτα άλλο να κάνουν από το να εξαφανισθούν.

Με αηδιάζουν αυτοί που αρνούνται στον εργάτη το δικαίωμα στο ιδανικό και του μιλούν αποκλειστικά για την κοιλιά του.

Για αυτούς τα πάντα υποβιβάζονται σε μπριζόλα.

Μία πιο μεγάλη, πιο αιματοβαμμένη, πιο εύκολη να κατακτήσεις μπριζόλα. Το ιδανικό ενός άγριου θηρίου ή ενός πεινασμένου σκύλου.

Πρέπει να ζήσουμε. Αυτό σας το αναγνωρίζω. Αλλά προσθέτοντας: πρέπει να ζήσουμε για να εξελίξουμε μέσα μας τα υψηλότερα και καλύτερα χαρακτηριστικά του ανθρώπου: Αξιοπρέπεια! Συνείδηση! Αγάπη! Ελευθερία!

Τι καλό θα μου έκανε να καταβροχθίζω σαν bulldog, αν έπρεπε να αποκηρύξω τις πιο εξυψωτικές   φιλοδοξίες και τις αγνότερες, ανιδιοτελείς χαρές;

Μην ακούτε αυτούς που θέλουν να υποβιβάσουν τα πάντα σε θέμα του στομαχιού: σας προσβάλλουν. Γίνετε ικανοί να πολεμήσετε για κάτι διαφορετικό από την κοιλιά και το πορτοφόλι. Χωρίς να τους μισήσετε για όλα αυτά (ας μην περνάμε στο άλλο άκρο) ας είμαστε δύσπιστοι απέναντι στους κόλακες, τους επαγγελματίες πολιτικούς, τους λογάδες. Ας πάμε προς την αλήθεια όποια και αν είναι, με όλη μας την καρδιά, χωρίς παρωπίδες και χωρίς να πνίξουμε καμία φωνή.

Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο μίσος για τους πλούσιους. Αν συμβαίνει να παραπονιέμαι για την ηλιθιότητα τους και να χλευάζω τις αξιώσεις τους, δε σημαίνει ότι ζηλεύω τα λεφτά τους.

Πρέπει να προσθέσω ότι δεν αρκεί να είναι κάποιος φτωχός για να αξίζει τη συμπάθεια μου;

Τα χρήματα κάνουν ανόητους και διεστραμμένους αυτούς που τα έχουν. Αλλά και αυτοί που δεν τα έχουν είναι γενικά τόσο κρετίνοι και φαύλοι όσο και οι πλούσιοι. Η επιθυμία να πλουτίσουν αρκεί για να καταπνίξει μέσα τους όλα τα γενναιόδωρα συναισθήματα και τη θέληση για δικαιοσύνη και καθαριότητα.

Και αυτοί οι 100% επαναστάτες, αυτοί οι οργανωμένοι προλετάριοι, αυτά τα συνειδητοποιημένα μέλη των συνδικάτων, αυτοί οι πρωτοπόροι του μέλλοντος που μεθοκοπάνε σαν ασβοί; Που δεν έχουν δέκα φράγκα να αγοράσουν ένα βιβλίο αλλά ξοδεύουν τα διπλάσια στο μπαρ. Που παραπατούν στους δρόμους και ξερνούν το κρασί τους καθώς ανεβαίνουν τα σκαλιά; Αυτοί είναι οι πρωτοπόροι του μέλλοντος, οι πρόδρομοι της Αρμονικής Πόλης, με τα βρώμικα πόδια τους, την κτηνώδη τους άγνοια, τις ζωώδεις απαιτήσεις τους, την όρεξη τους για το αλκοόλ και τα μπουρδέλα;

Χάρις ένα συγκεκριμένο υπουργό ονόματι Pomaret, από τον προηγούμενο χειμώνα οι εργάτες που εργάζονται εξήντα χρόνια στην ίδια επιχείρηση παραλαμβάνουν μετάλλιο τιμής για την εργασία.

Ναι, σωστά διαβάζετε: θα δώσουν μετάλλιο στους εργάτες που παρέμειναν για εξήντα χρόνια με το ίδιο αφεντικό.

Είναι δύσκολο να κοροϊδέψει κανείς πιο ανοιχτά αυτούς τους φτωχούς προλετάριους.

Αλλά εκείνοι δέχονται το μετάλλιο (το οποίο δε θα είναι καν από σοκολάτα). Θα είναι περήφανοι σαν παγόνια και θα πασχίσουν να κρατήσουν όρθια τα κουφάρια τους που έχουν αδειάσει, εξαντληθεί, συντριβεί από τα τόσα βάσανα, την τόσο παρατεταμένη προσπάθεια, την τόσο ανηλεή εκμετάλλευση.

Θα πάνε να φωτογραφηθούν με το μπιχλιμπίδι τους. Τόσο περήφανοι, τόσο ανόητοι όσο εκείνοι οι πατέρες δεκατεσσάρων παιδιών των οποίων τις ηλίθιες φάτσες εκδίδει συχνά η  La Croix.

Ο πιο χαμερπής από τους σκλάβους είναι εκείνος που είναι χαρούμενος που είναι σκλάβος.

Οπότε παραδεχτήτε το: με πολλούς τρόπους ο σκλάβος είναι τόσο απεχθής όσο και ο αφέντης του.

Αν τρέμει από δειλία μπροστά στον ανώτερο του, παίρνει την εκδίκηση του, με έναν όχι λιγότερο δειλό τρόπο, από τον κατώτερό του.

Ο προλετάριος που τραυλίζει με δουλικότητα μπροστά στον προϊστάμενο του εργοστασίου πατσίζει το βράδυ δέρνοντας τη γυναίκα και τα παιδιά του. Τότε στέκεται όρθιος και φωνάζει. Τότε είναι πραγματικό αρσενικό!

Μέσα στο ίδιο το εργοστάσιο, αν έχει μαθητευόμενους τους χρησιμοποιεί σαν αποδιοπομπαίους τράγους. Τους τυραννάει και τους εξαντλεί μέσω της κακομεταχείρισης.

Ακριβώς όπως ο λοχίας χτυπά το φαντάρο στο στρατώνα επειδή του φώναξε ο διοικητής.

Δεν λάμπει έντονα η ανθρωπότητα;

Κάποτε λέγαμε: οι άνθρωποι. Σήμερα λέμε: οι μάζες.

Κάποτε λέγαμε: οι αντιπρόσωποί σας. Σήμερα υπάρχει η βάση και η κορυφή.

Τους αντιπροσώπους, τους γραμματείς κλπ. τους ονομάζουμε υπεύθυνους. Μήπως αυτό σημαίνει πως οι ψηφοφόροι είναι ανεύθυνοι, δηλαδή εν αγνοία;

Τι περιφρόνηση για το άτομο. Ο κομφορμισμός θριαμβεύει όλο και περισσότερο. Η ανθρώπινη προσωπικότητα παραμερίζεται. Μα τι λέω: εξαφανίζεται. Αν υπήρχε θα φαινόταν, θα αντιδρούσε, θα διαμαρτυρόταν. Είναι ικανή μόνο να βελάζει χειροκροτώντας και να ακολουθεί αδύναμα αρχηγούς που την οδηγούν στο σφαγείο. Μέσα στο τρομερό ισοπέδωμα των κοινωνικών κοπαδιών ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ γίνεται όλο και πιο σπάνιος. Και του κάνουμε τη ζωή όλο και πιο δύσκολη.

Με τα εκατομμύρια των μελών σας, τους συνδρομητές σας, δε σταθήκατε ικανοί να σώσετε την Ισπανική Επανάσταση. CGT, Κομμουνιστικά και Σοσιαλιστικά κόμματα τι προσπαθήσατε που να είχε αποτέλεσμα;  Που να ήταν σοβαρό; Τα μόνο που ξέρετε είναι τα υλιστικά αιτήματα, τα μετρητά, αλλά το Ιδανικό, η υπεράσπιση ενός υψηλότερου ανιδιοτελή σκοπού; Πως θα μπορούσαν τα μέλη σας να το ξέρουν,  αφού οι άθλιοι τσοπάνηδες τους, δεν τους μίλησαν ποτέ γι\’ αυτό;

Το \”Ο Τύραννος από τα κάτω\” είναι έργο του Γάλλου αναρχοατομικιστή Andre Lorulot, και δημοσιεύτηκε στην έκδοση L’Idée Libre, το 1939.

Πηγή στα αγγλικά: The Tyrant From Below, The Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum