Tag: Nicola Gai

Ινδονησία: Εμπρησμός σχολής της αστυνομίας (Balikpapan, Νότιο Kalimantan)

\"Ινδονησία

Σύντομο μήνυμα στους εχθρούς (Σχέδιο Φοίνικας, μέρος 5ο)

«Εμείς δε θα μιλήσουμε για «άδικες διώξεις», για «κλίμα τρομοκράτησης των αγώνων», για το «νέο ολοκληρωτισμό» και άλλα τέτοια. Γιατί γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει τίποτα καινούριο σ’αυτά. Είναι, απλά, στιγμιότυπα του αρχέγονου πολέμου μεταξύ δύο ασυμβίβαστων κόσμων: από τη μία πλευρά, βρίσκεται ο σιχαμερός κόσμος της εξουσίας και του υποτακτικού πλήθους της κοινωνικής χαβούζας και από την άλλη, οι αναρχικοί εξεγερμένοι, οι ανυπότακτοι μαχητές του Αρνητικού, όσοι δε σκύβουν το κεφάλι σε κανέναν.Εμείς δε θα μιλήσουμε ούτε για τους άλλους. Εκείνους, που αυτές τις μέρες κρυφοχαίρονται και ανακουφίζονται. Δεν είναι τώρα ο τόπος και ο χρόνος να το κάνουμε αυτό. Να έχουν, όμως, στο νου τους ότι θα έρθει η ώρα να μιλήσουμε και γι’ αυτά.»

–Λευτεριά στους Λύκους του Βορρά

Όταν είπαμε «τίποτα δεν τελείωσε», δε λέγαμε απλά λόγια. Οι απειλές μας θα μετουσιώνονται σε πράξη, κατά καιρούς, κάθε φορά που θα μας δίνεται η ευκαιρία. Και κάθε φορά θα φέρνουμε τη δράση μας πιο κοντά στα μούτρα σας. Ακριβώς μπροστά από τα όπλα, τις στολές και τα εργαλεία φυλάκισης/καταστολής σας, που συχνά χρησιμοποιήτε για να απαγάγετε τους επαναστάτες συντρόφους μας. Ποτέ δε θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε ήσυχοι, γιατί ο δικός μας πόλεμος δεν τελείωσε ακόμα.

Με αυτό το γράμμα, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τον εμπρησμό της σχολής της αστυνομίας στην οδό Sudirman, στο Balikpapan, στις 24 Αυγούστου 2013. Τοποθετήσαμε τον εμπρηστικό μηχανισμό με χρονοκαθυστέρηση, μπροστά στην πόρτα της σχολής και αφήσαμε τη φωτιά να κάνει τα υπόλοιπα. Επιλέξαμε αυτόν το στόχο, όταν μάθαμε τα νέα, πως τα ελληνικά γουρούνια εισέβαλλαν στο στέκι Ναδίρ και συνέλαβαν συντρόφους, εξαιτίας των αρκετών επιθέσεων από διαφορετικούς πυρήνες της FAI/IRF. Η ενέργειά μας είναι μια άμεση πράξη εκδίκησης ενάντια στα γουρούνια, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού.

Χαιρετίζουμε με φωτιά, τα δύο αδέρφια μας, που κατηγορούνται για το διεθνές σχέδιο εκδίκησης: Φοίνικας.

Δεν έχουμε τίποτα άλλο να σας πούμε γιατί αφήνουμε τη φωτιά να εξηγήσει. Για κάθε χιλιοστό παραβίασης της ελευθερίας μας, θα σας απαντάμε με χτυπήματα πιο βίαια από τα προηγούμενα.

Αυτή η ενέργεια, είναι επίσης ένας χαιρετισμός στους συντρόφους μας, τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στους αγαπημένους μας Alfredo Cospitoκαι Nicola Gai, Hans Niemeyer, Juan, Marcelo και Freddy, στους 4 της Κοζάνης και στους αιχμαλώτους πολέμου σε Ιταλία ( από τις επιχειρήσεις Ardire, Shadow, Thor κλπ.) και Χιλή. Γιατί κάθε σύντροφος, βρίσκεται μέσα στις μαύρες καρδιές μας.

Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης

FAI/IRF

Πυρήνας «Λευτεριά στο Μανδύλα και τον Τσαβδαρίδη»

Αναφορές στα καθεστωτικά ΜΜΕ: 1,2,3,4

Προηγούμενες επιθέσεις στα πλαίσια του σχεδίου \”Φοίνικας\”: 1,2,3,4

Πηγές στα αγγλικά: 325 και Act for freedom now!, μετάφραση-επιμέλεια Parabellum

Για περαιτέρω πληροφόρηση, αυτή τη φορά η αστυνομία δε μπορεί να ισχυριστεί ότι η φωτιά προκλήθηκε από βραχυκύκλωμα, καθώς στο κτίριο δεν υπήρχε ηλεκτροδότηση εκείνη τη στιγμή. Συνολικά εφτά τάξεις κάηκαν ολοσχερώς.

\"Ινδονησία

Ιταλίας: Συνεισφορά του Νικόλα Γκάι στο οικοαναρχικό περιοδικό «Terra Selvaggia»

Η άμεση αναγκαιότητα της επίθεσης

Έχουμε εμπεδώσει για τα καλά το γεγονός ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο σκατένιο όπου κράτος και Κεφάλαιο, ουσιαστικά ανεμπόδιστα, μας επιβάλλουν κάθε λογής τερατουργήματα. Είναι επίσης προφανές ότι μονάχα μια μικροσκοπική μειονότητα του πληθυσμού επιχειρεί να αντισταθεί, με λιγότερο ή περισσότερο συνειδητό τρόπο, στην καταστολή των εκάστοτε χώρων αυτονομίας και ελευθερίας που κάνουν τη ζωή ν’ αξίζει τον κόπο να τη ζει κανείς. Εμείς, οι αναρχικοί, που ’μαστε κομμάτι αυτής της μικρής μειοψηφίας, γνωρίζουμε πόσο άμεση είναι η αναγκαιότητα της καταστροφής όσων μας καταπιέζουν: γιατί λοιπόν δεν είμαστε πιο αποφασιστικοί και διεισδυτικοί;

Ένα από τα πιο μεγάλα και σοβαρά κωλύματα στη δράση μας είναι σίγουρα ο φόβος να βάλουμε πραγματικά τη ζωή μας σε κίνδυνο. Αυτή είναι μια κεντρική πτυχή του επαναστατικού αγώνα, η οποία πολύ συχνά δε λαμβάνεται υπόψη όσο θα έπρεπε, γιατί μας υποχρεώνει να λογαριαστούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό και τις αδυναμίες μας. Εξυμνούμε τις λεγόμενες «μικρές δράσεις», που εύκολα αναπαράγονται και σίγουρα δεν πρόκειται να τρομάξουνε τον «κόσμο», και παρ’ ότι έχουμε συνείδηση πόσο επείγουσα κι απαραίτητη είναι η καταστροφική επίθεση εναντίον του εξουσιαστικού-τεχνολογικού συστήματος είμαστε απρόθυμοι να εμπλακούμε μέχρι τέλους, να θέσουμε τους εαυτούς μας σε πόλεμο και να ενεργήσουμε αναλόγως.

Σίγουρα είναι πιο εύκολο να βρίσκεται κανείς ανάμεσα σε εκατοντάδες/χιλιάδες ατόμων που υπερασπίζονται κάποια περιοχή απειλούμενη απ’ οποιοδήποτε οικοτερατούργημα, παρά να στήσει μόνος του καραούλι στο σχεδιαστή του έργου κάτω από το σπίτι του. Δε μιλάω για θάρρος· ο καθένας μας νιώθει φόβο κι εφαρμόζει τη δική του στρατηγική για να τον ελέγξει και να τον διαχειριστεί. Ακόμα και όποιος συμμετέχει στους λεγόμενους «κοινωνικούς αγώνες» διατρέχει τον κίνδυνο να μπει φυλακή ή να τραυματιστεί (είναι εκατοντάδες τα σχετικά παραδείγματα), και πιστεύω ότι δεν είναι αυτό που κάνει τη διαφορά αλλά κάτι πιο πολύπλοκο, δηλαδή η απόφαση να υλοποιήσει κανείς πρακτικές αγώνα οι οποίες δεν προβλέπουν καμία πιθανότητα διαμεσολάβησης με την εξουσία, πρακτικές που εκφράζουν την πλήρη άρνηση του υπάρχοντος.

Παίρνουμε μέρος σε συνελεύσεις έχοντας την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχουμε στη λήψη οποιασδήποτε απόφασης, αν και κατά κανόνα προσαρμοζόμαστε στα όσα προτείνουν οι πιο χαρισματικοί σύντροφοι· αναπόφευκτα ο συμβιβασμός είναι πάντοτε εκπτωτικός· έτσι κι αλλιώς χρειάζεται να κατασταλάξουμε όλοι μαζί (κάθε φορά) και να μην τρομάξουμε κανέναν. Τρέφουμε την αυταπάτη πως συνεισφέρουμε σ’ ένα συλλογικό εγχείρημα, αν και πολλές φορές δεν πρόκειται για το δικό μας εγχείρημα. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε «ανάμεσα σε κόσμο» μάς ξεγελά ότι εργαζόμαστε επί τούτου για την εξέγερση, την επικείμενη διακύβευση. Είμαστε σε θέση να μοιράσουμε τις ευθύνες μας με άλλους, ελπίζοντας ότι δε θα απομείνουμε μόνοι μας άμα κάτσει μια στραβή. Δεν αντιλαμβανόμαστε πόση απ’ την ατομική μας ελευθερία χάνουμε ενόσω εφησυχάζουμε απ’ τα όρια που επιβάλλει η συνέλευση, μπορώντας έτσι να κρύψουμε την ίδια μας την αναποφασιστικότητα πίσω από το ρίσκο τού να ζημιώσουμε το κοινό εγχείρημα με την ανυπομονησία μας.

Μονάχα όμως όταν αποφασίζουμε να ρισκάρουμε με τα μπούνια τη ζωή μας, κι είτε ατομικά είτε μαζί με τους συμπράκτες μας, να χτυπήσουμε την εξουσία εκεί που την πονάει περισσότερο, μονάχα τότε έχουμε τον πραγματικό έλεγχο και μπορούμε να βεβαιώσουμε με χαρά και διαύγεια ότι πραγματώνουμε την επανάστασή μας. Το να βάλει κανείς μπρος μια θεώρηση άμεσης επίθεσης τον λευτερώνει από τα δεσμά των αμυντικών αγώνων, ανοίγοντας άπειρες προοπτικές δράσης και λευτεριάς. Αυτό που λέω δεν αποτελεί απλή αισθητική εξύμνηση της ατομικής δράσης, αφού έχω επίγνωση του ότι η εξέγερση είναι ένα συλλογικό γεγονός, που θα εκραγεί όταν ξεσηκωθούν οι καταπιεσμένοι που ’χουν πάρει τα όπλα. Το θέμα όμως είναι η μέθοδος με την οποία συνδράμουμε στο να προκληθεί ένα τέτοιο γεγονός, μιας και η ζωή μας είναι σύντομη και το έργο της καταστροφής πολύ μεγάλο κι αναγκαίο για να αναβληθεί ως τη στιγμή που να είναι όλοι έτοιμοι. Άλλωστε είμαι πεπεισμένος ότι μονάχα σαν κρατάμε τη φωτιά αναζωπυρωμένη και το παράδειγμα της δράσης ζωντανό μπορούμε να προσεγγίσουμε τη στιγμή αυτήν.

Ένα άλλο κώλυμα που διαβλέπω στην πιθανότητα μιας επίθεσης από πλευράς των αναρχικών είναι ο τρόπος με τον οποίο πολλά συντρόφια προσεγγίζουν το ζήτημα του κοινωνικού, τους λεγόμενους «κοινωνικούς αγώνες». Κατά τη γνώμη μου, πολύ συχνά σημείο εκκίνησης συνιστά μια λανθασμένη αντίληψη, δηλαδή τ’ ότι αισθανόμαστε πως είμαστε αλλιώτικοι σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται το πεδίο του κοινωνικού ως κάτι στο οποίο θα πρέπει να δουλέψουμε, να το προσεγγίσουμε με προσοχή για να μην το τρομάξουμε, και λίγο λίγο να το φέρουμε σε θέσεις πιο προωθημένες, ωσότου να ’ναι πλέον έτοιμο και να συναντηθούμε μαζί του στα οδοφράγματα της εξέγερσης.

Είμαι πεπεισμένος ότι οι αναρχικοί αποτελούν κομμάτι του κοινωνικού κι οφείλουν να σχετίζονται σε ισότιμη βάση με τους «άλλους», καταπολεμώντας όλες τις «πατερναλιστικές» συμπεριφορές που αναπόδραστα προκύπτουν στην πολιτική. Οι αναρχικοί πρέπει να χτυπούν και να εφορμούν με όλες τους τις δυνάμεις, κι άλλοι που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις έντασης θα πάρουν παράδειγμα απ’ τη δράση μας, και θα βρούμε νέους συνεργούς, κι όταν επιτέλους όλοι οι υπόλοιποι εκμεταλλευόμενοι αποφασίσουν να ξεσηκωθούν, θα γίνει το μπαμ και θα ξεσπάσει η εξέγερση.

Πρέπει να είμαστε εμείς αυτοί που υπαγορεύουνε τις προθεσμίες και τις στιγμές του αγώνα, κι όσο πιο διεισδυτικοί και εύστοχοι γινόμαστε στα χτυπήματά μας, τόσο μεγαλύτερες είναι κι οι πιθανότητες που έχουμε να διαχυθούν οι πρακτικές της άμεσης επίθεσης. Αυτό δεν πάει να πει ότι δεν πρέπει να συμμετέχουμε στους αγώνες που γεννιούνται αυθόρμητα, αλλά ότι πρέπει να το κάνουμε με τις δικές μας μεθόδους: το σαμποτάζ και την άμεση δράση. Εάν κάποιοι σε μια δεδομένη τοποθεσία βγαίνουνε στην πιάτσα για να αντιταχτούν σε μια συγκεκριμένη αθλιότητα, δεν είναι απαραίτητο να γυρέψουμε να τους γνωρίσουμε έναν προς έναν, ούτε και να παρασκευάσουμε μαζί τους πολέντα για να φάμε παρέα, και βήμα το βήμα να επιχειρήσουμε να τους κάνουμε να ορθώσουν μερικά εκατοστά παραπάνω το οδόφραγμα που ’χουν στημένο εκεί. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δε φέρνει πιο κοντά την εξεγερσιακή προοπτική, αλλά μας αποδυναμώνει κι από πάνω. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πλήξουμε την εταιρεία που κατασκευάζει το εκάστοτε έργο, όπως και όσους το σχεδιάζουν, και όσους το χρηματοδοτούν· πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι ο καθένας μπορεί να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να καταστρέψει ό,τι τον καταστρέφει. Πρέπει να συγκρουστούμε με την αστυνομία, κι όχι μονάχα όταν αυτή αποπειράται να διαλύσει την τάδε ή δείνα συγκέντρωση, αλλά να την προκαλέσουμε και να της επιτεθούμε, να δείξουμε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, ότι μπορούμε/οφείλουμε να χτυπήσουμε πρώτοι εκείνους που μας καταπιέζουν.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι στον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα και εννοώ τη δράση ενδέχεται να επωάζονται οι σπόροι του αυταρχισμού ή του αβανγκαρντισμού. Αντιθέτως, είμαι της άποψης ότι τούτη η προσέγγιση εμπεριέχει το αντίδοτο σε αυτές τις δυο ασχήμιες, που προσβάλλουν την επαναστατική δράση. Αντί να αποκρύπτεις τις ίδιες σου τις επιθυμίες, λέγε ξεκάθαρα ποιος είσαι και τι πραγματικά θες, και πάνω απ’ όλα σε μια σχέση ισοτιμίας με τους άλλους, δείχνοντας ότι οπλίζοντας κανείς τα πάθη του μπορεί ν’ αντιτεθεί καίρια σ’ αυτή την κατάσταση των πραγμάτων. Η πολιτική, κατά τη γνώμη μου, ενεδρεύει ακριβώς όταν αυτοπεριοριζόμαστε για να συμβαδίσουμε με όλους τους άλλους, όταν παραμερίζουμε συγκεκριμένες αιχμές του λόγου μας για να μην «τρομάξουμε» πρόσωπα που δεν αισθάνονται έτοιμα να μας κατανοήσουν. Πρέπει να γίνεται σαφές ότι οι αναρχικοί αποζητούν συνεργούς για να εξεγερθούν, κι όχι μια κοινή γνώμη διακείμενη μετριοπαθώς υπέρ αοριστολογιών για την ελευθερία και την αυτοδιαχείριση.

Μια άλλη κριτική που συχνά στρέφεται ενάντια σε όσους κάνουν πράξη την επίθεση ενάντια σε κράτος και Κεφάλαιο –διατυπωμένη με τρόπο περισσότερο ή λιγότερο ευφυή, περισσότερο ή λιγότερο συγκαλυμμένο– είναι ότι έχουν κολλήσει σ’ ένα φαύλο κύκλο δράσης/καταστολής με τους μηχανισμούς της εξουσίας χωρίς να κάνουν βήματα προς τα μπρος στο μονοπάτι της εξέγερσης. Σίγουρα είναι δύσκολο ν’ αρνηθούμε ότι, όσο μεγαλύτερο κίνδυνο αντιπροσωπεύουμε για την εξουσία, τόσο περισσότερο αυτή θα επιμένει να μας καταστείλει, αλλά αυτό δυστυχώς είναι κάτι το φυσικό, κι η συναλύσωση αιτίας-αποτελέσματος θα πάψει μονάχα όταν ο πολλαπλασιασμός και η εξάπλωση των επιθέσεων επιφέρουνε την εξεγερσιακή ρήξη.

Το σκεπτικό εκείνο που θέλει την επανάσταση να είναι απλά καρπός της ενσυνειδησίας των εκμεταλλευόμενων –ύστερα από δεκαετίες «εκπαίδευσής» τους στην παλαίστρα των ενδιάμεσων αγώνων, και υπό την καθοδήγηση μιας πεφωτισμένης μειοψηφίας που τους παίρνει απ’ το χεράκι, όντας μόλις ένα βήμα μπροστά απ’ αυτούς, κι αναβάλλοντας συνεχώς τη στιγμή της ένοπλης σύγκρουσης– είναι σκέτη αυταπάτη. Αυτή η τακτική είναι δυο φορές φύρα: γιατί, αφενός, άμα απαρνιόμαστε την άμεση δράση, απαρνιόμαστε τη δυνατότητα να ζήσουμε γιομάτα τη ζωή μας, να κάνουμε εδώ και τώρα την επανάστασή μας· αφετέρου, γιατί αφήνει να εννοηθεί ότι το κράτος θα δώσει το χρόνο στους καταπιεσμένους να λογαριάσουν την κατάστασή τους, να γνωριστούν αναμεταξύ τους, να οργανωθούν και στη συνέχεια –ίσως– να ξεσηκωθούν, πριν τους τσακίσει. Ένα μικρό παράδειγμα θα μπορούσε να ’ναι αυτό της Ελεύθερης Ρεπούμπλικας της Μανταλένα [περιφρουρούμενης κοινότητας του αγώνα NO TAV στη Βαλ ντι Σούζα, στο Κιομόντε, το 2011]: την πήραν παραμάζωμα προτού καν προλάβει κανείς έστω και ν’ αποκτήσει την ψευδαίσθηση ότι αντιπροσώπευε έναν πραγματικό κίνδυνο για την κρατική εξουσία.

Εξάλλου το κράτος, ίσως ακόμα πιο ισχυρό κι απ’ το στρατό, διαθέτει ένα όπλο αποτελεσματικότατο: την αφομοίωση. Για παράδειγμα, όταν το ζήτημα της στέγασης καθίσταται πιεστικό, με τους αγώνες και τις καταλήψεις να πολλαπλασιάζονται και τις εκκενώσεις να μη λύνουν το πρόβλημα, η εξουσία μπορεί να παίξει το χαρτί της νομιμοποίησης. Τι πρόκειται να κάνει έτσι και βάλει ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι του ο εκμεταλλευόμενος με τον οποίο δώσαμε μάχες πλάι πλάι; Ίσως να προβάλει περισσότερα αιτήματα, ίσως να συνεχίσει να εξεγείρεται, αλλά πιο εύκολο να μείνει ικανοποιημένος, και τότε θα βρεθούμε υποχρεωμένοι να πέσουμε με τα μούτρα στον επόμενο αγώνα, ελπίζοντας πως αυτήν τη φορά θα τσουλήσουν καλύτερα τα πράγματα… Όποτε η δράση μας δε διαβλέπει καμιά πιθανότητα διαμεσολαβήσεων, όποτε ο αγώνας μας πάει ντουγρού προς την καταστροφή όσων μας καταπιέζουν, μονάχα τότε το κράτος δεν μπορεί να μας εξαπατήσει με την αφομοίωση: ή έχει την ισχύ να μας τσακίσει, ή θα πρέπει να κάνει πίσω. Αν έχουμε την ικανότητα να δοκιμάσουμε να διαδώσουμε την πρακτική της επίθεσης και της άμεσης δράσης, αν είμαστε σε θέση να ρίξουμε βενζίνα στη φωτιά των κοινωνικών εντάσεων, αναζωπυρώνοντάς τες και γυρεύοντας να αναχαιτίσουμε την ανασύνθεση, ίσως κατορθώσουμε στ’ αλήθεια να πυρπολήσουμε τον ντουνιά.

Αντί κατακλείδας, θα ήθελα να σταθώ σ’ ένα άλλο στοιχείο που μερικές φορές φαίνεται να βάζει φρένο στη δράση μας: πρόκειται για την ανάλυση των επιπτώσεων και των μετασχηματισμών της κυριαρχίας. Απ’ ό,τι φαίνεται, πολύ συχνά η ανάλυση αυτή δε χρησιμεύει ώστε να μας κάνει ικανότερους να επιδράσουμε πάνω στην πραγματικότητα, αλλά για να τροφοδοτήσει φόβους κι ένα αίσθημα ανημποριάς μπροστά στην απεραντοσύνη της πρόκλησης και στη θηριωδία των αθλιοτήτων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Πιο πολύ ψειρίζουμε τις ολοκληρωτικές και δηλητηριώδεις εκφάνσεις της τεχνολογίας, πιο πολύ ξεμπροστιάζουμε τα εξουσιαστικά σχέδια του καθεστώτος, και λιγότερο ακονίζουμε τα όπλα μας. Τρομοκρατούμε όσους θα ήταν διατεθειμένοι να ενεργήσουν με περισσότερο ή λιγότερο βαθυστόχαστες έρευνες σχετικά με τα τελευταία επινοήματα του ελέγχου. Δεν υποστηρίζω ότι οι αναλύσεις και η εμβάθυνση δεν είναι χρήσιμες, αλλά ότι δεν πρέπει να μετατρέπονται σε αυτοσκοπό, σε ασκήσεις διανοητικής ικανότητας ασύνδετες προς την άμεση δράση. Σε τι χρησιμεύουν οι ατελείωτες λίστες των εταιρειών που φέρουν ευθύνη για την καταστροφή της φύσης αν κανείς δεν τους την πέφτει; Εδώ από μόνα τους το εύρος και το μέγεθος των κρατικών και οικονομικών μηχανισμών μάς κάνουνε συχνά πυκνά ν’ αμφιβάλουμε αν μπορούμε να τους χτυπήσουμε με αποτελεσματικότητα. Περιβαλλοντικές καταστροφές όπως η διαρροή πετρελαίου στον Κόλπο του Μεξικού ή η περίπτωση της Φουκουσίμα είναι σαν να μας λένε πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα για να σταματήσει ο πόλεμος της βιομηχανικής κοινωνίας ενάντια στον άνθρωπο και στη φύση. Παρ’ όλα αυτά δεν είμαστε ανήμποροι· ελάχιστα αναλυτικά εργαλεία, η άμεση δράση και η απόφαση κάποιων λίγων μπορούν να καταδείξουν ότι δεν έχουμε πέσει όλοι μας στην παραίτηση και στην παθητική αποδοχή, και την ίδια στιγμή να φανερώσουν στους λοιπούς εκμεταλλευόμενους ότι είναι ακόμα δυνατό ν’ αντιστέκεσαι. Για παράδειγμα, η δράση των συντρόφων του Πυρήνα Όλγα της ΑΑΟ/ΔΕΜ μας λέει ότι είναι εφικτό να σταθείς αλληλέγγυος στους πληγέντες της πυρηνικής καταστροφής, ακόμη κι απ’ την άλλη άκρη του πλανήτη, και να πλήξεις καίρια τη βιομηχανία της ατομικής ενέργειας.

Ελπίζω οι προβληματισμοί μου να φανούν χρήσιμοι προκειμένου ν’ ανοίξει μια συζήτηση μεταξύ συντρόφων, με στόχο να αναδείξουμε και να απαλλαγούμε απ’ όλα όσα μας περιορίζουν στην αναρχική δράση. Κουράγιο και δύναμη στα συντρόφια που κάνουν πράξη την ανώνυμη δράση, κουράγιο και δύναμη σε όσους κι όσες δίνουν ένα όνομα στη λύσσα τους, κουράγιο και δύναμη σε όσους κι όσες με τις ενέργειές τους δίνουν ζωή στην Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο: έχουμε μπροστά μας έναν ολάκερο κόσμο να γκρεμίσουμε.

Nicola Gai
Casa Circondariale di Ferrara, Via Arginone 327, ΙΤ-44122 Ferrara, Ιταλία

Από το 27ο τεύχος του «Terra Selvaggia – Pagine anticivilizzatrici», Ιούλης 2013, σελ. 33. Μπορείτε να διαβάσετε το πρωτότυπο κείμενο κι εδώ.

Πηγή

Ιταλία: Δυο γράμματα του φυλακισμένου αναρχικού Νικόλα Γκάι από τη δεύτερη πτέρυγα υψηλής ασφαλείας της Φερράρα

Οι προφυλακισμένοι αναρχικοί Νικόλα Γκάι και Αλφρέντο Κόσπιτο κατηγορούνται για την ένοπλη επίθεση εναντίον του Ρομπέρτο Αντινόλφι, διευθύνοντα συμβούλου της εταιρείας πυρηνικής ενέργειας Ansaldo Nucleare, την ευθύνη της οποίας ανέλαβε ο Πυρήνας Όλγα/ΑΑΟ-ΔΕΜ.

Στις αρχές Αυγούστου του 2013 έγινε γνωστό ότι οι ιταλικές εισαγγελικές αρχές έβαλαν μπρος άλλη μία δίωξη κατά του συντρόφου Νικόλα Γκάι για «παρότρυνση σε τέλεση βίαιων πράξεων με τρομοκρατικούς σκοπούς», προβάλλοντας ως πειστήριο τα ακόλουθα δυο γράμματα και ιδίως την αναφορά του συντρόφου σε επίθεση του «Σχεδίου Φοίνικας» στην Αθήνα.

Συνεισφορά στη συνάντηση της 3ης Αυγούστου στην κατάληψη La Riottosa της Φλορεντίας.

Αγαπητές συντρόφισσες και αγαπητοί σύντροφοι, με χαρά έμαθα για τις συναντήσεις που πραγματοποιούνται με στόχο την οργάνωση μιας αλληλέγγυας παρουσίας ενόψει της δίκης μας. Σας στέλνω λοιπόν το παρακάτω κείμενο, το οποίο, αν και δε γράφτηκε συγκεκριμένα γι’ αυτές τις συνελεύσεις, πιστεύω πως μπορεί να δώσει τροφή για περαιτέρω συζήτηση.

Τόσο ο Αλφρέντο, όσο κι εγώ βρίσκουμε πολύ ενδιαφέρον το γεγονός πως το κείμενο «Με το κεφάλι ψηλά», το οποίο εισηγείται αυτές τις συναντήσεις, δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στην υπόθεσή μας, αλλά «χρησιμοποιεί» το συγκεκριμένο κατασταλτικό επεισόδιο προκειμένου να εγκαινιαστεί εκ νέου ένας διάλογος γύρω από θέματα τόσο σημαντικά, όπως είναι η επαναστατική αλληλεγγύη, η αναρχική δράση, η σύνδεση με τους κοινωνικούς αγώνες κ.τ.λ, για τα οποία, δυστυχώς, τελευταία δε γίνεται λόγος παρά μονάχα με τσιτάτα.

Από πλευράς μας, μπορούμε μονάχα να ευελπιστούμε πως όλες αυτές οι συζητήσεις που έχουν καλεστεί δε θα παραβλέψουνε ούτε στιγμή την πρακτική πτυχή του αναρχικού αγώνα, μιας και πιστεύουμε πως το σύνολο των επιχειρημάτων πρέπει να προσβλέπουν στο πώς θα καταστήσουμε τη δράση μας πιο κοφτερή και απτή.

Όσον αφορά την κεντρική κατηγορία εις βάρος μας, τον τραυματισμό του διευθύνοντα συμβούλου της Ansaldo Nucleare, θα τοποθετηθούμε αργότερα, όταν ξεκινήσει η δίκη στις 30 Οκτώβρη.

Δύναμη, συντρόφια, έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να γκρεμίσουμε!
Ζήτω η νέα αναρχία!

Νικόλα Γκάι (Φερράρα, 23 Ιούλη 2013)

Φερράρα, Ιούνης 2013
Σχετικά με τον αγώνα ενάντια στις φυλακές.

Εδώ και κάποιο διάστημα είναι προφανές ότι έχει επιστρέψει στο προσκήνιο ο αγώνας ενάντια στις φυλακές, με νέες φιγούρες «κοινωνικών εξεγερμένων» να εμφανίζονται στο παλκοσένικο του κινήματος, κι έτσι ν’ αρχινούν ξανά μανά: διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και προτάσεις για ενημερωτικά δελτία που να δίνουνε χώρο στους οδυρμούς οι οποίοι βγαίνουνε μέσα απ’ τα μπουντρούμια του κράτους. Τίποτα καινούργιο στον ορίζοντα· πολύ συχνά το κίνημά μας, σαν τη σβούρα που κάνει κύκλους γύρω απ’ τον εαυτό της, αναπηδά σε μια διαφορετική πτυχή αυτού του γαμημένου κόσμου κι ύστερα περιστρέφεται και στροβιλίζεται ξανά.

Το ενδιαφέρον των συντρόφων αφυπνίζεται, δίνει ζωή σε συνελεύσεις, όπου υπογραμμίζεται η αναγκαιότητα της εμβάθυνσης των επιχειρημάτων, της κατανόησης του τι συμβαίνει στους τόπους του βασανισμού… και ποιο τ’ αποτέλεσμα; Αποφασίζεται να πάνε να μοιράσουνε φυλλάδια στους συγγενείς τις μέρες του επισκεπτηρίου και να οργανώσουν μια συγκέντρωση, που θα ’ναι σίγουρα επιτυχημένη μιας και πλείστοι όσοι φυλακισμένοι «θα ανταποκριθούν» μ’ ενθουσιασμό. Για να πούμε όμως και την αλήθεια, τελευταία προστέθηκε στο γνωστό σενάριο μια νέα πράξη, κομματάκι ανησυχητική: μία «αποφασιστική και επικοινωνιακή» μάζωξη μπροστά από το υπουργείο Δικαιοσύνης στη Ρώμη. Όσο το σκέφτομαι, τόσο δεν μπορώ να καταλάβω τι δουλειά έχουνε έξω απ’ το υπουργείο αναρχικοί, τσαντισμένοι για τα ξυλίκια που πέσανε στις φυλακές του Τολμέτζο, αν δε βρίσκονται εκεί για να το μπουρλοτιάσουνε.

Ενώ η φυλακή αποτελεί ένα μόνιμο πρόβλημα, οι «κινητοποιήσεις» εναντίον της αποτελούν απλά επεισόδια που διαρκούν ωσότου κάποια άλλη «έκτακτη ανάγκη» τραβήξει την προσοχή των συντρόφων, ή για όσο το υποκείμενο της προσοχής μας (ο κοινωνικός εξεγερμένος, ο φυλακισμένος προλετάριος κ.λπ.) δεν αναζητά κάποιο διαμεσολαβητή, λίγο πολύ θεσμοθετημένο, που να θεωρεί ότι είναι πιο κατάλληλος για να ικανοποιήσει τα αιτήματά του.

Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι τις εκτιμήσεις μου δεν τις υπαγορεύει κάνα προσωπικό μπούχτισμα ή καμιά κομπορρημοσύνη ειδίκευσης στον τομέα αυτόν, αλλά η απλή εμπειρία από πρώτο χέρι: έχω συμμετάσχει σε διάφορες πρωτοβουλίες του αγώνα ενάντια στις φυλακές, κι όλες τους ήτανε απόρροια μιας παρόμοιας συλλογιστικής, έχοντας την ίδια πάντοτε κατάληξη. Θυμάμαι πολύ καλά τον αγώνα των ισοβιτών, όπου και σε κείνη την περίπτωση υπήρξε ενθουσιασμός, συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, ένα ενημερωτικό δελτίο κατά των φυλακών, ώσπου οι πρωταγωνιστές αυτής της κινητοποίησης, συχνά περιγραφόμενοι ως αδάμαστοι εξεγερμένοι, αποφάσισαν να αναστείλουν την απεργία πείνας και να προσφύγουν σε πιο θεσμικά μονοπάτια για να επιλύσουν το πρόβλημά τους: πάπαλα αυτός ο αγώνας, και φτου κι απ’ την αρχή με κάποιον άλλον.

Πιστεύω ότι πρέπει να κοντοσταθούμε και να προβληματιστούμε σχετικά με το γιατί επαναλαμβάνονται κυκλικά οι ίδιες καταστάσεις, με παρόμοια πάντα αποτελέσματα. Γιατί δεν κατορθώνουμε να δώσουμε μεγαλύτερη συνέχεια και διεισδυτικότητα στη δράση μας; Πιστεύω ότι πρέπει να πάψουμε να παρασυρόμαστε απ’ το συναισθηματισμό, απ’ το κατεπείγον της κάθε περίστασης. Πολύ συχνά παίζουμε άμυνα, με αποτέλεσμα να φαντάζει ότι το έργο των αναρχικών είναι να επιλύσουν τα προβλήματα του κατά περίπτωση επαναστατικού «υποκειμένου»: φυλακισμένων, μεταναστών, εκμεταλλευόμενων κ.λπ. Είμαι πεπεισμένος ότι οι αναρχικοί θα έπρεπε «απλούστατα» να περνάνε στην επίθεση, καθένας με τις δικές του μεθόδους και στους δικούς του χρόνους, επιχειρώντας να ζήσουν την [….], τη χαρά της καταστροφής χωρίς ν’ αποζητούν τη «συναίνεση» των εκμεταλλευόμενων της εκάστοτε συγκυρίας.

Σε αυτό το σημείο, βέβαια, οποιοσδήποτε θα μπορούσε να μου πει ότι τα λόγια μου είναι διακηρύξεις αρχών, οι οποίες και βρίσκουν σύμφωνους τους πάντες, αλλά πρακτικά τι προτείνω να γίνει; Ας πάρουμε παράδειγμα απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η φυλακή είναι τέτοιο τερατούργημα, που δε χρειάζεται να έχουμε γνώση και της παραμικρής αθλιότητας που λαμβάνει χώρα εντός της για να ξέρουμε ότι πρέπει να καταστραφεί. Ας μην επικεντρωνόμαστε σε λίγο ή πολύ βαθυστόχαστες μελέτες σχετικά με τους μετασχηματισμούς του μηχανισμού της φυλακής, αλλά ας πράξουμε όπως οι σύντροφοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/Συμμορίες Συνείδησης/Πυρήνας Sole–Baleno/ΑΑΟ-ΔΕΜ* στην Ελλάδα: ας μάθουμε πού παρκάρει ο διευθυντής των φυλακών και ας πράξουμε αναλόγως. Ας μιμηθούμε τους συντρόφους του Εξεγερσιακού αντεξουσιαστικού πυρήνα Παναγιώτης Αργυρού/ΑΑΟ-ΔΕΜ, που στις 12 Μάη 2013 χτύπησαν την Εθνική Ένωση Σωφρονιστικών Υπαλλήλων στο Σαντιάγο της Χιλής. Ή, ακόμη, ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα των ανώνυμων συντρόφων που πριν κάμποσους μήνες στο Τρέντο πυρπόλησαν τα οχήματα μιας εταιρείας που κερδοσκοπεί με την τροφοδοσία κρατουμένων.

Αν είμαστε όλοι σύμφωνοι ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από μια φυλακή που καίγεται, ας οπλίσουμε τις επιθυμίες μας κι ας πιάσουμε δουλειά.

Νικόλα Γκάι

* Στις αρχές Ιούνη ανατινάχτηκε το αυτοκίνητο της διευθύντριας των φυλακών του Κορυδαλλού, στην Αθήνα. Αυτή ήταν η πρώτη πράξη του «Σχεδίου Φοίνικας», την οποία ακολούθησε η επίθεση στο αυτοκίνητο ενός ανθρωποφύλακα της φυλακής του Ναυπλίου, στην Ελλάδα πάντα, από τους συντρόφους της Διεθνούς Συνωμοσίας για την Εκδίκηση/ΑΑΟ-ΔΕΜ. Το «Σχέδιο Φοίνικας» συνεχίστηκε με δύο ακόμη ενέργειες, μία στην Ινδονησία και άλλη μία, πάλι στην Ελλάδα.

Σ.τ.μ.: Μέτρα λογοκρισίας στην αλληλογραφία ήταν ήδη σε ισχύ εις βάρος των Νικόλα και Αλφρέντο, και πλέον επιβλήθηκαν επισήμως και στους Σέρτζιο και Στέφανο (φυλακισμένους στο πλαίσιο της επιχείρησης ευτολμία/Ardire), με το σκεπτικό ότι οι τελευταίοι διευκόλυναν την εκροή επιστολών των δύο κρατουμένων για την υπόθεση Αντινόλφι. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι όσα γράμματα αποστέλλονται δε φτάνουν ποτέ στα χέρια των τεσσάρων συντρόφων, που είναι έγκλειστοι στην ίδια πτέρυγα (AS2) της φυλακής της Φερράρα, αλλά κυρίως συνεπάγεται ότι η αλληλογραφία τους περνάει πρώτα από φακέλωμα των διωκτικών αρχών κι ότι ενδέχεται να παρακρατηθεί για κάποιο διάστημα και, κατά περίπτωση, να ενταχθεί σε δικόγραφα. Γι’ αυτό τώρα, πιο πολύ από ποτέ άλλοτε, είναι σημαντικό να τους αποστέλλονται γράμματα ώστε να σπάσει στην πράξη το μέτρο της απομόνωσής τους:

Sergio Maria Stefani, Stefano Fosco, Nicola Gai, Alfredo Cospito
Casa Circondariale di Ferrara, Via Arginone 327, ΙΤ-44122 Ferrara, Ιταλία

Πηγή

Ιταλία: Ενημέρωση σχετικά με τη λογοκρισία της αλληλογραφίας στην πτέρυγα AS2, των φυλακών της Φερράρα

Με βάση τις σχετικές ενέργειες, που βασίζονται στο άρθρο 250 για τους Nicola Gai και Alfredo Cospito μετά τον τραυματισμό του Adinolfi, το δικαστήριο της Γένοβα (στο πρόσωπο του δικαστή Baldini, ο οποίος αντικατέστησε τον Giacalone αυτό το καλοκαίρι) διέταξε τη λογικρισία της αλληλογραφίας των Sergio Maria Stefani και Stefano Gabriele Fosco, που βρίσκονται φυλακισμένοι στη Φερράρα στα πλαίσια της επιχείρησης \”Ευτολμία\”.

Διαβάζοντας την εντολή του δικαστή, φαίνεται πως η πρόφαση για αυτό το μέτρο είναι ο πιθανός κίνδυνος τα γράμματα προς τους Sergio και Stefano να υπνομεύσουν τη λογοκρισία που έχει ήδη επιβληθεί στους Nicola και Alfredo τους τελευταίους μήνες, \”καθώς η ίδια αλληλογραφία μπορεί να περιέχει πληροφορίες για επερχόμενες εγκληματικές ενέργειες\”. Προς υποστήριξη αυτής της δήλωσης γίνεται αναφορά στην κυκλοφορία στο διαδίκτυο των κειμένων των Sergio, Nicola και Alfredo στη μνήμη του Mauricio Morales με τα οποία \”ανανέωσαν τη σχέση τους με τους ανατρεπτικούς σκοπούς των αναρχικών πρακτικών\”.

Πέρα από αυτήν την ορολογία του 19ου αιώνα, οι πραγματικοί λόγοι είναι χαρακτηριστικοί των κόλπων που υιοθετούν σήμερα οι δικαστικοί και η διεύθυνση της φυλακής εναντίον εκείνων που δε σκύβουν το κεφάλι.

Για να γράψετε στα συντρόφια:

Sergio Maria Stefani
Stefano Fosco
Nicola Gai
Alfredo Cospito

Casa Circondariale Ferrara
Via Arginone 327
44122 Ferrara

Ιταλία

Πηγή

Αφίσα από RadioAzione για Alfredo Cospito και Nicola Gai

\"Manifesto-per-Alfredo-e-Nicola\"

 

Το παρών είναι ο μόνος τόπος εμπειρίας, όπου μπορούμε να αγγίξουμε, να  βιώσουμε, να νιώσουμε και να γευτούμε τη ζωή.

Το παρελθόν και το μέλλον ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και είναι όσο θολά όσο και οι καπνοί της ομίχλης.

Μάθε να δρας ξεκινώντας από το παρών, αν θές να αλλάξεις τη ζωή σου!

Στις 7 Μαίου του 2012, ο Roberto Adinolfi, επικεφαλής της Ansaldo Nucleare, πυροβολείται και τραυματίζεται στη Γένοβα. Η επίθεση αναλαμβάνεται αργότερα από τον Πυρήνα Όλγα, της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας-Διεθνούς Επαναστατικού Μετώπου.

Στις 14 Σεπτέμβρη του 2012 δύο σύντροφοι, ο Nicola Gai και ο Alfredo Cospito, φυλακίζονται, ενώ ακόμα ένας σύντροφος τίθεται υπό έρευνα.

Ένοχη για αυτό είναι η εισαγγελεία της Γένοβας, που κατηγορεί τους συλληφθέντες και υπό έρευνα συντρόφους, πως είναι οι δράστες του τραυματισμού του Adinolfi.

Στις 30 Οκτώβρη, θα ξεκινήσει μια επισπευσμένη δικαστική διαδικασία ενάντια στους Nicola και Alfredo. Ας δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους συντρόφους, ειδικά τώρα που το κράτος/κεφάλαιο και οι υπερασπιστές-ανακριτές τους, έβαλαν ένα νέο έγκλημα στον ποινικό τους κώδικα: το έγκλημα της αλληλεγγύης στους φυλακισμένους συντρόφους!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ALFREDO ΚΑΙ NICOLA!

ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Πηγή

Σκέψεις πάνω στη δράση και την αναρχία

Αναδημοσίευση από Έρεβος:

Δύο σύντροφοι κρατούνται ακόμα αιχμάλωτοι, με την κατηγορία ότι στέρησαν από το διευθυντή της Ansaldo (έστω για λίγο) την ευχαρίστηση του να περπατάει. Αυτό το άτομο έχει κάνει την παραγωγή και το εμπόριο όπλων, το λόγο του για να ζει.

Χωρίς να στεκόμαστε στο δίπολο ένοχοι – αθώοι, στεκόμαστε δίπλα στα συντρόφια μας και τους δείχνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας.

Σε αυτούς που τράβηξαν τη σκανδάλη -μια ενέργεια που μπορεί να «ήταν χρήσιμη για την εξέγερση», μπορεί και όχι-, θέλουμε να πούμε πως η πράξη τους δε μας έβλαψε αλλά πως συνέβη το ακριβώς αντίθετο!

Υπάρχουν πολλοί που χάρηκαν ιδιαίτερα στις 7 του Μάη!

Μπορεί κανείς να θεωρήσει αυτήν την ενέργεια απεχθή, μόνο εάν σκέφτεται μέσα από το φίλτρο, που δημιούργησε σε βάθος δεκαετιών το καθεστώς, σχετικά με την επαναστατική βία, ένα καθήκον που το κράτος εκτέλεσε άψογα, αν σκεφτούμε πόσο ψυχρά εξέφρασε ο «αναρχικός γαλαξίας» την αλληλεγγύη του στους συλληφθέντες συντρόφους.

Γι’ αυτό, αν θέλουμε να δράσουμε σαν επαναστάτες, έχει έρθει η ώρα να ξεπεράσουμε αυτά τα κατάλοιπα της κυρίαρχης ιδεολογίας, να σπάσουμε τον εσωτερικευμένο φόβο και την αποστροφή για τη χρήση βίας και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με διαύγεια, λαμβάνοντας υπόψιν τις επαναστατικές προοπτικές.

Εδώ, μιλάμε στην πραγματικότητα για μια πράξη επαναστατικής βίας. Δε θα μπορούσαμε να ορίσουμε διαφορετικά μια τέτοια επίθεση στην εξουσία, άσχετα με τη γνώμη που έχει ο καθένας γι’ αυτήν και τα αποτελέσματα που έφερε. Και αυτή είναι πραγματικά μια πράξη ενάντια στην εξουσία, τουλάχιστον στις πραγματικές της συνέπειες (ας μην ξεχνάμε πως ο στόχος είναι απευθείας υπεύθυνος για πολέμους και σφαγές).

Δεν έχουμε την πρόθεση να σχολιάσουμε τις ατομικές θέσεις κάποιου σχετικά με αυτήν τη συγκεκριμένη πράξη του ένοπλου αγώνα. Ο καθένας έχει τις ιδέες και τις αντιλήψεις του σχετικά με την εγκυρότητα, τη συγκυρία και την ηθική που αφορούν αυτήν τη δράση.

Όμως, άσχετα με το τι άποψη έχει ο καθένας γι’ αυτήν την ενέργεια, η χρήση των όπλων πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν σε έναν εξεγερτικό αγώνα, που αποτελείται από πολλές πρακτικές, που συμπληρώνουν η μια την άλλη. Δε θα γίνει ποτέ μια εξέγερση μόνο με τα όπλα· αλλά δε θα γίνει και ποτέ χωρίς να πέσει ούτε σφαίρα.

Από την άλλη πλευρά, θεωρούμε πως η συμβίωση διαφορετικών πρακτικών αγώνα είναι ο μόνος τρόπος για να αντλήσουμε τη μέγιστη επαναστατική αποτελεσματικότητα (πράγμα που δε συμβαίνει όταν λαμβάνεται υπόψιν μόνο ένα μέσο πάλης) από κοινού με την ανεκτίμητη ατομική και συλλογική ανάπτυξη.

Είναι σωστό κάθε ατομικότητα ή ομάδα συγγένειας να κάνει τον αγώνα της με τον τρόπο που αυτή θεωρεί κατάλληλο για την καταστροφή του υπάρχοντος και την οικοδόμηση μιας ελεύθερης κοινωνίας. Αλλά, για να έχει ο αγώνας εξεγερσιακά αποτελέσματα είναι απαραίτητο να υποστηρίζεται και από άλλες συντροφικές πρακτικές, που μπορεί να διαφέρουν στο επίπεδο της μεθόδου αλλά που έχουν την ίδια επαναστατική στόχευση.

Αυτό εννοούμε όταν μιλάμε για ένα σχεδιασμό, πράγμα που είναι ανεκτίμητο για τον αγώνα, διαφορετικό για κάθε άτομο, που αναπτύσσεται συνεχώς και αντιτίθεται σε λυτούς σχεδιασμούς, όπως για παράδειγμα τα γενικά πλάνα δράσης για εφαρμογή σε κάθε περίπτωση.

Εξάλλου, η πιο όμορφη και πιο συναρπαστική πλευρά της αναρχίας είναι η άρνηση κάθε δόγματος και κόμματος.

Θα ήταν υβριστικό για τους αναρχικούς να βλέπουν τους εαυτούς τους όπως τους βλέπει το κράτος, για παράδειγμα ως ένα ενιαίο σώμα, όπου οι διαφοροποιήσεις στη σκέψη και στη δράση αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα για «τη λειτουργία του συνόλου», ένα καρκίνωμα που πρέπει να εξαλείφεται και να στιγματίζεται.

Ευτυχώς, σε αυτήν την περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες κάποιος αρνήθηκε αυτήν την αντίληψη και διάλεξε το δρόμο της εξέγερσης με αγάπη και οργή, ένα δρόμο στρωμένο με δράση και ενεργή αλληλεγγύη στους συντρόφους που πλήττονται από την καταστολή.

Την ίδια αλληλεγγύη που μας κάνουν να νιώθουμε τόσο κοντά στο Nicola και στον Alfredo και που μετατρέπει την κάθε μέρα τους στη φυλακή σε συνεισφορά στην εξέγερση, περισσότερο από όσο μπορεί κάποιος να φανταστεί.

Σύντομα ελεύθεροι, ακόμα κοντύτερα στην καταστροφή του υπάρχοντος!

Αναρχικές ατομικότητες από τη Lucca

Αργεντινή: Πυρπόληση περιπολικού της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας Αργεντινής (Μπουένος Άιρες)

Αυτός ο σάπιος κόσμος έχει απ’ όλα· περισσεύουν οι υπερασπιστές της τάξης και του νόμου, που με τις εξουσιαστικές αξίες τους μας θυμίζουν την μπατσαρία που ελέγχει τους δρόμους στους οποίους κινούμαστε.

Συνεχίζοντας την εξεγερσιακή διαδρομή, συντροφιά με τους αναρχικούς της πράξης της Μαύρης Διεθνούς, χτυπήσαμε για άλλη μια φορά τις δυνάμεις ασφαλείας που φροντίζουν για τη συντήρηση της ειρήνης αυτής της υποκριτικής κοινωνίας, η οποία στηρίζει το αργεντίνικο κράτος.

Την πέσαμε ξανά σε αυτούς που καθημερινά επιτηρούν, φυλακίζουν και δολοφονούν, έτσι όπως το είχαμε κάνει και τον Δεκέμβρη του 2012πυροδοτώντας μία βόμβα στο αρχηγείο των δεσμοφυλάκων, και όπως όλες τις φορές που καταστρέψαμε οχήματα των μπάτσων. Αυτήν τη φορά πυρπολήσαμε ένα περιπολικό της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας Αργεντινής, στην υπηρεσία της 21ης κομισαρίας, στη γειτονιά του Παλέρμο στο Μπουένος Άιρες. Η δράση πραγματοποιήθηκε στις 4 το πρωί του Σαββάτου, 29 Ιούνη 2013.

Για τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Υγεία για τον Παναγιώτη Αργυρού και δύναμη στον Γεράσιμο Τσάκαλο.

Για όσους κι όσες κρατούνται στην Ιταλία στο πλαίσιο των αντιαναρχικών κατασταλτικών επιχειρήσεων του κράτους. Για τον Νικόλα Γκάι και τον Αλφρέντο Κόσπιτο.

Αλληλεγγύη στον αναρχικό Κώστα Σακκά, σε απεργία πείνας από τις 4 Ιούνη.

Ένα συνωμοτικό χαιρετισμό στην Αντιπολιτισμική Φράξια του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης, Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία.

Φίλοι της Γης | Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Ινδονησία: Εμπρησμός του τρίτου ορόφου του ξενοδοχείου Sheraton (Τζακάρτα)

Αναδημοσίευση από Έρεβος

«Αλυσοδεμένα αδέρφια, σύντροφοι που υποφέρετε, η μάχη πλησιάζει. Σύντομα, μεθυσμένοι από εκδίκηση, θα ξεχυθούμε στην επίθεσή• κι ο εχθρός θα τραπεί σε φυγή, γιατί η Ομοσπονδία του Άλγους είναι τρομερή.» Bruno Filippi

Η ενέργεια μας (αν μπορεί να ονομαστεί) μπορεί να ονομαστεί ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ – ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ. Αυτή είναι η συλλογική μας απόφαση, να απαντήσουμε στο κάλεσμα των συντρόφων από την Ελλάδα. (1) (2)

Απόψε, (26 Ιούνη) κινηθήκαμε φέροντας τη φωτιά και κάψαμε τον τρίτο όροφο του ξενοδοχείου Sheraton, στην οδό Sahari Mountain, στην Τζακάρτα. Η φωτιά μας είναι μια απάντηση στο κάλεσμα των συντρόφων του Σχεδίου Φοίνικας από την Ελλάδα και μια χειρονομία αλληλεγγύης στον Κ. Σακκά, αναρχικό που βρίσκεται σε απεργία πείνας για να κατακτήσει την ελευθερία του. Τοποθετήσαμε τον εκρηκτικό μηχανισμό με χρονοκαθυστέρηση, σε έναν από τους κάδους απορριμάτων, στο δωμάτιο του karaoke (που βρίσκεται στον τρίτο όροφο) και αφήσαμε τη φωτιά να μιλήσει για μας.

Στέλνουμε τους επαναστατικούς μας χαιρετισμούς στα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στους 4 αναρχικούς που συνελήφθησαν στην Κοζάνη -δε σας ξεχνάμε ποτέ-, στους Cospito και Gai, στους Carla, Ivan, Juan, Marcello και Freddy, στο Henry και όπως πάντα, σε όλους τους φυλακισμένους αναρχικούς σε Ελλάδα και Ιταλία, καθώς και σ’ εκείνους των πυρήνων της FAI/IRF σε όλον τον κόσμο.

Ας κάνουμε το σχέδιο Φοίνικας ένα διεθνές σχέδιο εκδίκησης!

ΜΟΝΑΔΑ ΘΥΜΟΥ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ                                                                                                                                                          

FAI-IRF

Ευχαριστούμε το σύντροφο απο το Contra Info για την ακριβή μετάφραση της ρήσης του Bruno Filippi.

Πηγή: 325

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Έξι κείμενα αναρχικών αιχμαλώτων και του εντύπου Conspiración Ácrata για τα τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales

Γράμμα του Sergio Maria Stefani για τα 4 χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales

Για να τελειώνουμε με τη λατρεία των πτωμάτων

Πριν από τέσσερα χρόνια ο Mauri πέθανε, ενώ η τροχιά του αγώνα που διάλεξε συνεχίζει αταλάντευτη. Την αστραπή της έκρηξης, η οποία δυστυχώς χτύπησε αυτόν αντί για του εχθρούς για τους οποίους προοριζόνταν, ακολούθησε ο κεραυνός που ταρακούνησε τα πνεύματα όλων μας, εμείς οι αδερφοί και οι αδερφές του διασκορπισμένοι στον κόσμο και κινητοποιημένοι από το ίδιο πάθος καταστροφής του υπάρχοντος.

Η χαρά που ξεχύνεται πάντα όταν ανακαλύπτεις μια συντροφική καρδιά, πνίγηκε από τη συνείδηση του γεγονότος πως αυτή η καρδιά δε θα αντλεί πια αίμα και οργή. Ο Mauri δεν ήταν ο πρώτος που πέθανε λόγω της απόφασής του να μη διαχωρίζει τη σκέψη από τη πράξη, δε θα είναι δυστυχώς ούτε ο τελευταίος, αλλά εγώ νομίζω πως η θλίψη δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να τον θυμόμαστε. Μέσα σε αυτά τα χρόνια που πέρασαν, ο Mauri δεν αφέθηκε να σαπίσει μέσα στον τάφο αλλά συνέχιζε να ζει και να μάχεται μέσα απο κάθε επίθεση, άσχετα με το αν ήταν αφιερωμένη σε αυτόν ή όχι. Οι φλόγες εξαπλώνονται όσο υπάρχει καύσιμο, έτσι ώστε η χαρά του να μη μπορεί να σβήσει μέχρι να χτυπήσουμε τον εχθρό διαρκώς και οι δράσεις είναι το οξυγόνο που θρέφει τις φλόγες, πριν τα τόσα πολλά λόγια πνίξουν και μειώσουν τη μικρή σπίθα μέχρι να τη σβήσουν.

Ας μην καταλήξουμε στη λατρεία των πτωμάτων, ας μη συντρίψουμα τα σώματα των αδερφών μας κάτω από μέτρα γης και ας μη μπερδευτούμε από τα μαρμάρινα μνημεία, με τα οποία νομίζουν κάποιοι ότι τους τιμούν, αλλά αντίθετα ας συλλήσουμε τους τάφους, όπως ο Ραβασόλ, για να πάρουμε πίσω στα χέρια μας τα μαχαίρια, τους πυροκροτητές, τα πιστόλια και το μπαρούτι που μπορούν ακόμα να χτυπήσουν τον εχθρό παρά να τα αφήσουμε να σκουριάσουν και να παραδοθούν μουχλιασμένα στη μνήμη.

Ας αντικαταστήσουμε τη μνήμη με την εικονοκλαστική οργή. Ας σταματήσουμε να περιμένουμε ένα μέλλον που δε θα έρθει ποτέ και να γιορτάζουμε ένα παρελθόν που έχει αρχίσει ήδη να ζέχνει όπως ο αποπνικτικός αέρας ενός μουσείου. Υπάρχει ένα παρών που πρέπει να φλέγεται από το πάθος μας. Ας εμπιστευθούμε τη μνήμη του Mauri στα χέρια μας και ας ταρακουνήσει ο κεραυνός μας τους εχθρούς, στο άκουσμα της ηχούς του γέλιου του.

Sergio Maria Stefani

 Σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά:

O Sergio Maria Stefani βρίσκεται φυλακισμένος στην Ιταλία μαζί με αρκετούς άλλους στο πλαίσιο της επιχείρησης Ardire που εκπόνησε το κράτος μετά τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi. Περισσότερα γραπτά του και πληροφορίες για τη φυλάκισή του μπορούν να βρεθούν εδώ και εδώ.

 Γραμμα του Nicola Gai για τα 4 χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales

 Για μια μονάχα ώρα μανιασμένης αναρχίας

Η αστραπή που πριν τέσσερα χρόνια φώτισε τη νύχτα της χιλιανής πρωτεύουσας και εμπόδισε τον Mauri να εκτελέση την πράξη του έκανε εμφανή σε όλους μας την ομορφιά και τη δύναμη που ενυπάρχουν στον αγώνα για την αναρχία. Τίποτα δε μπορεί να μας δώσει περισσότερη χαρά και ευχαρίστηση από το άναμμα του φυτιλιού του μηχανισμού που πρόκειται να χτυπήσει το μέρος όπου εκπαιδεύονται οι δήμιοι που θα βασανίσουν τους φυλακισμένους αδερφούς και αδερφές μας.

Μόνο εκείνη τη στιγμή που η τάση μας για ελευθερία ενώνεται πάλι με τη δράση,καταφέρνουμε να βιώσουμε την αναρχία στο εδώ και στο τώρα. Δυστυχώς το όνειρο που κουβαλάμε στις καρδιές μας παραείναι μεγάλο για να αποφύγουμε τον κίνδυνο να βρεθούμε μπροστά στον τερατώδη τοίχο της εξουσίας, που ορθώνεται προστατεύοντας το κράτος και το κεφάλαιο. Όταν βάζουμε τη ζωή μας στο παιχνίδι, αναπόφευκτα, καταλήγουμε να αντιμετωπίζουμε τη σκληρότητα που ενυπάρχει στον αγώνα: φυλακή ή θάνατος.

Όλα αυτά δεν πρέπει να μας φοβίζουν, αλλά αντίθετα πρέπει να δυναμώνουν τη συνείδηση και την αποφασιστηκότητα μας να συνεχίσουμε με χαρά την επίθεση στο υπάρχον. Γι’αυτό μπορούμε να επιβεβαιώσουμε χωρίς ρητορίες πως ο Mauri συνεχίζει να ζει μέσα από όλες τις επιθετικές δράσεις.

Κουράγιο και δύναμη σε όλους τους συντρόφους που ανώνυμα χτυπούν το κράτος και το κεφάλαιο, κουράγιο και δύναμη σε εκείνους που δίνουν ένα όνομα στην οργή τους, κουράγιο και δύναμη σε αυτούς που δίνουν ζωή στην ΑΑΟ/ΔΕΜ. Θα δδώσουμε σώμα και ψυχή στη μαύρη διεθνή, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος να καταστρέψουμε.

Ζήτω η Αναρχία!

Nicola Gai

Σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά:

Ο Nicola Gai βρίσκεται φυλακισμένος στην Ιταλία και κατηγορείτε για τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi μαζί με τον Alfredo Cospito. Περισσότερα γραπτά του και πληροφορίες για τη φυλάκισή του μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ.

 

Γράμμα του Alfredo Cospito για τα τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Mauri

 Όταν διάβασα τα νέα του θανάτου του Mauri, την καταλάθος έκρηξη του μηχανισμού που κουβαλούσε, ήταν ένα χτύπημα στην καρδιά, ακόμα και αν δεν τον ήξερα, ακόμα και αν δεν τον είχα δει ποτέ, αντιλήφθηκα ενστικτωδώς πως περπατούσε στο ίδιο μονοπάτι με εμένα.  Τις μέρες που ακολούθησαν, οι δράσεις, οι συγκρούσεις, η έξωση του σπιτιού που έμενε, η οργισμένη του κηδεία.

Η μνήμη μου γύρισε σε παλιότερες μέρες που ήμουν φυλακισμένος, πριν μερικά χρόνια, όταν με μια αίσθηση ανικανότητας έλαβα τα νέα για το θάνατο του Baleno*. Και τότε υπήρχαν συγκρούσης, οργισμένη κηδεία, ο θάνατος της Sole και τότε ήταν χτύπημα στην καρδιά αλλά εκείνη την εποχή είχα την αίσθηση πως ήμουν ανυπεράσπιστος, ανίκανος. Σήμερα έχω αφήσει πίσω αυτήν την αίσθηση της ανικανότητας, τώρα ξέρω τι να κάνω. Ξέρω ακριβώς τι ένιωσε ο Mauri τις στιγμές πριν το θάνατό του. Την αδρεναλίνη, την ευτυχία της συνειδητοποίησης των επιθυμιών μέσα από τη δράση, την αντίσταση σε αυτό το σκατένιο σύστημα με οποιοδήποτε καταστροφικό μέσο. Δεν ήταν ένας απαίσιος θάνατος. Σίγουρα θα ήταν όμορφα αν ζούσε για να χτυπά, να χτυπά ξανά και ξανά…αλλά σε κάθε περίπτωση είναι η μοίρα που έχουμε διαλέξει για τους εαυτούς μας.

Σήμερα αυτή η χαρά ζει ξανά μέσα σε κάθε ατομικότητα που οπλίζει τα χέρια του ενάντια στην εξουσία που γίνεται δυνατότερη μέρα με τη μέρα, στη σταδιακή και συνεχή εξάπλωση της μαύρης διεθνούς, στους δεκάδες πυρήνες της FAI που βρίσκονται διασκορπισμένοι σε όλον τον κόσμο, στο χαμόγελο εκείνου που μόλις άναψε το μπαρούτι. Ο Mauri ζει μέσα στις δράσεις. Δεν υπάρχει γυρισμός.

Alfredo Cospito

Σημειώσεις του μεταφραστή στα αγγλικά:

1 Η Sole και ο Baleno (Maria Soledad Rosas and Edoardo Massari), είναι δύο αναρχικοί που κατηγορήθηκαν για οικοτρομοκρατικές ενέργειες στου αγώνες του No TAV στο Τορίνο τη δεκαετία του 90 μαζί με τον Pelissero. Οι Sole και Baleno αυτοκτόνησαν στη φυλακή.

2 Ο Alfredo Cospito βρίσκεται φυλακισμένος στην Ιταλία και κατηγορείται για τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi μαζί με το Nicola Gai. Περισσότερα κείμενα και πληροφορίες για την φυλάκισή του εδώ και εδώ.

Λογια του Juan Aliste, τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Mauri

 Πρέπει κάποιος να έχει κουφή ψυχή, να είναι τυφλός, ένας yanacona ή ένας déclassé για να μην αναγνωρίζει πως περνάμε μπροστά από μια κοινωνική ιερά εξέταση του κεφαλαίου και της αστυνομικής τάξης.

Αυτή η κοινωνική ιερά εξέταση λειτουργεί με πλήρη ικανότητα, έχοντας στη διαθεσή της καταπιεστικούς μηχανισμούς και δυνάμεις. Επομένως οι ζωές μας υποβιβάζονται στον τόνο της αποξένωσης και της νοθρώτητας. Το παροδικό αποτέλεσμα είναι οι άνθρωποι να έχουν συνηθίσει να υπακούν χωρίς να έχουν τη δυνατότητα της έκπληξης, χωρίς χρόνο για αναστοχασμό και περιορισμένοι από άποψη δράσης.

Η ρήξη με το καθεστώς, επιβεβλημένο ως μορφή ζωής, μας δίνει το οξυγόνο για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και επομένως να γίνουμε οι πρωταγωνιστές στην αντίσταση κοιτώντας με μάτια λαμπερά και γεμάτα ελευθερία τον ορίζοντα του αδύνατου, που περνά από όσα έχουμε: αγάπη, τρυφερότητα, οργή.

Σα λαικοί μαχητές, με τα όπλα στο ένα χέρι, βιβλία και επαναστατικά συνθήματα στο άλλο, με την ιδέα της ελευθερίας στο μυαλό, με τη διαρκή εξέγερση στις πράξεις μας, με τα αστέρια και τις αγάπες μας στην καρδιά.

 

Στην απόφαση/δράση, όλοι οι Mauricio, όλοι οι Norma είναι πάντα παρόντες.

Πάντα!

Όσο υπάρχει δυστυχία, θα υπάρχει Εξέγερση

Juan Aliste

Εξεγερτικός κρατούμενος

Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας, Χιλή

Μάιος 2013

Σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά:

Στην  αυτοκρατορία των Ίνκας, η λέξη yanacona αναφερόταν σε εκίνους που υπηρετούσαν τις ελίτ. Κατά την κατάκτηση από τους Ισπανούς, οι yanaconas συμμάχησαν με τους κονκισταδόρες. Αποφάσισα να αποφύγω την ελαφρά αλλοίωση του όρου σε οικιακό σκλάβο, που στις ΗΠΑ έχει παρόμοια πολιτική σημασία, αλλά μια λιγότερο έντονη ιστορική βάση.

Μερικά λόγια από το Conspiración Ácrata στη μνήμη του Mauricio

\”Ο Ήρωας της ζωής πηγαίνει προς το Θάνατο συνοδευόμενος από την τραγικά θριαμβική πορεία του δυναμίτη και με λουλούδια γύρω απ\’ το κεφάλι. Ναι, όποιοσδήποτε επιθύμησε και μπόρεσε να ζήσει σαν Εξεγερμένος και Ήρωας θέλει η ελευθερία να καίει με μια όμορφη φλόγα αναμμένη από τη μεγαλύτερη αμαρτία ώστε το πρελούδιο του θανάτου να μην είναι τίποτα άλλο από ένα γλυκό και μελαγχολικό ποιήμα…

Γραμμένο από τον Renzo Novatore για τον φίλο του Bruno Filippi, που πέθανε μεταφέροντας έναν εκρηκτικό μηχανισμό.

Εδώ από τη γη του Μεξικού, θυμόμαστε το σύντροφο Mauricio Morales που έζησε 27 χρόνια αγώνα και Αναρχίας. Έζησε πραγματικά, γιατί έζησε ελεύθερος  έξω από τα όρια και τις επιβεβλημένες νόρμες, χλευάζοντας τα κακόγουστα κοινωνικά οικοδομήματα, φτύνοντας τις φυλακές, τα κάγκελά τους και τους αλαζονικούς τους νόμους. Έζησε περισσότερο από κάποιον που έζησε 100 χρόνια, με φυλακισμένο το μυαλό και το σώμα, περισσότερο από εκείνον που ζει μια ζωή υπακούοντας.

Η ζωή δεν αξίζει τίποτα εάν κάποιος δε ζει ελεύθερος, αν μόνο αναπνέει, μόνο για να δουλεύει και να ξοδεύει. Η ζωή δεν είναι ζωή αν κάποιος δε ζει πολεμώντας ενάντια στην κυριαρχία, αν κάποιος  δεν επιταχύνει από μόνος του το ρυθμό που η καρδιά του αντλεί αίμα στην καρδιά του, στις σκέψεις του. Η ζωή δεν είναι ζωή αν κάποιος κρατάει το μαχαίρι της απελευθέρωσης κρυμμένο στο φέρετρο του εμπορεύματος. Πρέπει να το ελευθερώσει, να το χρησιμοπιήσει, να καρφώσει με αυτό χίλιες και μία φορές την κοιλιά της εξουσίας, κοιτάζοντας την στα μάτια, πρόσωπο με πρόσωπο, μέχρι την τελευταία της ανάσα.

Ένας πολεμιστής που ζει ελεύθερος, που ζει την Αναρχία μέρα με τη μέρα, που δίνει τα πάντα στον αγώνα, δε ξεχνιέται. Δε μπορεί να ξεχαστεί. Εμείς δε θα τον ξεχάσουμε.

Θάνατο στην κοινωνία-φυλακή και τους φρουρούς της!

Με τη μνήμη για όπλο

Conspiración Ácrata

Γράμμα για τον Mauri απο τον Braulio Durán, από τη φυλακή

Λόγια για το σύντροφο Mauri,

όπου και αν είσαι, από τον Braulio Durán.

Εξαιτίας της κατάστασης στην οποία βρίσκομαι, δεν είχα την ευκαιρία να γράψω ένα γράμμα ή ένα κείμενο, αλλά αυτή τη στιγμή μου ήρθε αυτό στο κεφάλι και εύχομαι μόνο και επιθυμώ να είναι καλά ο σύντροφος και το \”πνεύμα\” σου, αν υπάρχει,  να συνεχίζει να είναι όσο αδάμαστο όσο ήταν πάντα.

Αλήθεια δεν ξέρω αν μπορείς να με ακούσεις ή να με νιώσεις. Αλλά στην καρδιά μου επιθυμώ να είναι έτσι.

Ακόμα θυμάμαι τότε που έμαθα τα νέα και πραγματικά με σημάδεψαν, αφού θεωρώ πως μια ελεύθερη και άγρια ατομικότητα δε θα έπρεπε να πεθαίνει ποτέ, αλλά δυστυχώς αυτά τα πράγματα δεν είναι στα χέρια μας και δε μπορούμε να αλλάξουμε τον κύκλο, αλλά παρ\’όλα αυτά θέλω να ξέρεις πως σε θυμάμαι σαν κάτι όμορφο και πως οτιδήποτε έζησε ή ένιωσες το έζησα και γω καθώς αυτή τη στιγμή δε μπορώ δυστυχώς να κάνω αυτά που θέλω.

Ξέρω πως δε γνωριζόμαστε και πως σίγουρα δεν ήξερες ποτέ για μένα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία αφού μας ενώνει μόνο η επιθυμία να δούμε το περιβάλλον μας ελεύθερο και αδάμαστο.

Δε ξέρω αν το ξέρεις, άλλα θέλω να σου πω πως οι σύντροφοι σε όλο τον κόσμο σε σέβονται και σε θυμούνται και πως η απουσία σου σίγουρα τους πληγώνει την καρδιά και αν δεν είχες σκεφτεί ποτέ ότι θα σε θυμούνται ως κάπιον δυνατό, αφού  βέβαια ότι έκανες απλά λόγω του ατομικισμού σου και όχι για τη δόξα, αλλά στη ζωή υπάρχουν πράγματα που δε θέλαμε να γίνουν.

Φρόντισε καλά τον εαυτό σου και κυνήγησε τις επιθυμίες σου, όπως έκανες πάντα, και θυμίσου πως παρ\’ όλο που δε γνωριζόμαστε, συνεχίζουμε, σταθερά και με τα κεφάλια ψηλά (και φλεγόμενα μπουκάλια στα χέρια).

Μη ξεχνάς ποτέ πως είμαστε για πάντα ανώνυμοι και ανάμεσα στις σκιές, κρυβόμαστε στις ταράτσες περιμένοντας την κατάληλη στιγμή για να επιτεθούμε. Σου στέλνω δυνατά φιλιά και αδάμαστες αγκαλιές, ελπίζοντας πως θα τα λάβεις.

Με ειλικρίνια,

Braulio Durán

Straight Edge αναρχικός κρατούμενος

Για την καταστροφή της φυλακής

Υ.Γ. Χαιρετισμούς στους συντρόφους που μένουν όρθιοι, ότι και αν συμβεί. Σας στέλνω μια σφιχτή αγκαλιά και ελπίζω στο (μη-) μέλλον να δούμε ο ένας τον άλλον και να γελάσουμε. Για τώρα, θα παραμείνω σταθερός και αντιστεκόμενος και θα διακυρήττω την αλληλεγγύη μου σε αυτούς που είναι στη φυλακή, εκεί στο νότο

Δύναμη

Και ζήτω η Αναρχία!!!

Μετάφραση Parabellum, Πηγές 1,2,3,4,5,6

Ιταλία: Αποστολή εκρηκτικών δεμάτων στην καθημερινή εφημερίδα La Stampa (Τορίνο) και στο πρακτορείο ιδιωτικών ερευνών Europol (Μπρέσια)

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ: ΚΥΝΗΓΙ ΡΟΥΦΙΑΝΩΝ

Επιτεθήκαμε στη \”Europol Investigazioni\” με ένα δέμα-βόμβα. Αυτό το πρακτορείο, όπως και πολλά άλλα, προμηθεύουν τις δυνάμεις της τάξης με εξοπλισμό όπως μικροτσίπ, μικροκάμερες και άλλες τεχνολογικές αισχρότητες, τις οποίες οι δυνάμεις της τάξης τοποθετούν σχολαστικά σε σπίτια, αυτοκίνητα και άλλα μέρη που έχουν σχέση με συντρόφους, εξεγερμένους και κάθε άλλο άτομο που αποτελεί εχθρό του νόμου και των δήμιων του.

Με αυτό το τρόπο, κάθε πλευρά της ζωής και της καθημερινότητας  γίνεται υλικό που μεγενθύνει τα ερευνητικά αρχεία, τα οποία εξετάζουν οι ένστολοι δούλοι με σκοπό να τα αναλύσουν σύμφωνα με τα κριτίρια του ποινικού κώδικα και να τα χρησιμοποιήσουν για να μας πάρουν την ελευθερία μας και να μας φυλακίσουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του κράτους.

Πιστεύουμε πως έχει έρθει ώρα να σπάσουμε αυτή τη μοχθηρή αλυσίδα, εξαιτίας της οποίας πολλοί σύντροφοι βρίσκονται σήμερα φυλακισμένοι και άλλοι, που παλεύουν με γεναιοδωρεία και αποφασιστικότητα, είναι αναγκασμένοι να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να συλληφθούν και να κατασκοπεύονται. Ένα πράγμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο σε αυτούς τους συνεργάτες της καταστολής: εάν βοηθάτε, με οποιοδήποτε τρόπο, την ένοπλη κυριαρχία να κάνει τη δουλειά της, αυτομάτως μπαίνεται στις τάξεις της με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται.

Άλλο ένα δέμα-βόμβα εστάλει στην περίφημη σκατοφυλλάδα \”La Stampa\”, η οποία είναι πάντα έτοιμη να επιβεβαιώσει τις στημένες υποθέσεις των καραμπινιέρι και των μπάτσων, ειδικά όταν εκείνοι χτυπούν αυτούς που βρίσκονται σε πόλεμο με το κράτος. Ξέρουμε πολύ καλά πως η καταστολή θα ήταν λιγότερο αποτελεσματική χωρίς τη βοήθεια των πληρωμένων γραφιάδων και για αυτό το λόγο αποφασίσαμε να τους κάνουμε να πληρώσουν ακόμα μια φορά.   Γνωρίζουμε πως η \”La Stampa\” είναι μόνο μία από τις εφημερίδες του καθεστώτος, γι\’ αυτό κάθε κονδυλοφόρος είναι πιθανός στόχος στον πόλεμο μας ενάντια στην εξουσία και την κοινωνία που τη στηρίζει και νομιμοποιείν την ύπαρξη της κάθε μέρα.

Η πράξη μας αυτή είχε σκοπό να συνεχίσει την εκστρατεία που ξεκίνησαν οι σύντροφοι του πυρήνα \”Όλγα\” με τον τραυματισμό του βρωμιάρη Adinolfi, διευθυντή της Ansaldo. Αυτή τη φορά οι στόχοι επιλέχθηκαν ανάμεσα από αυτούς που προμηθεύουν την κυριαρχία με τα απαραίτητα τεχνολογικά εφόδια για την καταστολή. Είναι το ίδιο υπεύθυνοι με την Anssaldo για τη βλαπτικότητα και τα δεινά.

Αφιερώνουμε αυτήν την ενέργεια στους συντρόφους που βρίσκονται φυλακισμένοι στην AS2 πτέρυγα των φυλακών της Ferrara: Sergio, Alessandro, Alfredo, Nicola, Peppe και Stefano· στις συντρόφισσες που βρίσκονται φυλακισμένες στις φυλακές της Rebibbia: Elisa και Paola· στον Marco Camenisch, τον Gabriel Pompo da Silva, τους Έλληνες συντρόφους της Σ.Π.Φ. και το Θεόφιλο Μαυρόπουλο. Σε όλους του εξεγερμένους αναρχικούς που βρίσκονται φυλακισμένοι σε όλον τον κόσμο.

Χαιρετίζουμε τους πυρήνες της FAI/IRF, τους τόσους πολλούς πλέον, που επιτίθενται στην κυριαρχία σε όλες τις γωνιές του πλανήτη.

Ζήτω η FAI/IRF

Ζήτω η Αναρχία

Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο

Πυρήνας \”Δαμιανός Μπολάνο\”

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Μπορείτε να βρείτε την ανάληψη και στο αρχείο.