Tag: The Sovereign Self

Χάος ή η δική μου αυτονομία;

Χάος! Ως εξεγερμένος που βαρέθηκα την τάξη που μου επιβάλλεται, ως άτομο που θέλω να επιδιώξω τη δημιουργία της ζωής μου με τους δικούς μου όρους, μπορώ να βρω μι συγκεκριμένη ποιητική ομορφιά σε αυτήν τη λέξη. Δείχνει ν” ανοίγει το πεδίο προς το παιχνίδι και την εξερεύνηση.

Όταν όμως το σκέφτομαι περαιτέρω τη χρήση της λέξης αυτής από άλλους εξεγερμένους, βλέπω ένα μείζον πρόβλημα. Κάθε άνθρωπος που ανατράφηκε μέσα σε αυτήν την κοινωνία, έχει μάθει να πιστεύει ότι η εξουσία είναι κάτι αυθύπαρκτο, πέρα από εμένα κι εσένα. Συχνά, οι εξεγερμένοι αυτοί που επικαλούνται το χάος, δείχνουν να επικαλούνται απλά μια εξωτερική δύναμη, η οποία υποτίθεται ότι “είναι στο πλευρό μας”. Αυτό θυμίζει κάτι από προσευχή, κάτι θρησκευτικό. Κάθε δύναμη που βρίσκεται έξω από \’μένα, είναι για εμένα εχθρός. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στο χάος ως κάτι τέτοιο. Η παρούσα κυρίαρχη τάξη πραγμάτων αναπτύχθηκε μέσα από το χάος και βεβαίως συνεχίζει να τροφοδοτείται από αυτό. Οι τρόποι με τους οποίους το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιούν τις καταστροφές για να εξαπλώσουν την εξουσία και τα κέρδη τους, το καθιστούν ξεκάθαρο. Το χάος επομένως δεν εγγυάται τίποτα από μόνο του. Στο βαθμό που εμπιστεύομαι ο,τιδήποτε, εμπιστεύομαι και τη συνειδητή, αποτέλεσμα θέλησης, προταγματική δημιουργικότητα των ατόμων που μισούν την κυριαρχία, και την ικανότητα των ατόμων αυτών να υφαίνουν από κοινού τα πλάνα τους για δημιουργική καταστροφή. Ακόμα όμως και η λέξη “εμπιστοσύνη” είναι υπό αμφιβήτηση. Για την ακρίβεια, αυτά είναι τα πράγματα για τα οποία θα στοιχηματίσω τη ζωή μου , αφού αυτά είναι που εκφράζουν την δημιουργική μου επιθυμία. Απορρίπτω την πνευματική παθητικότητα που αποζητά μια εξωτερική δύναμη στην οποία να πιστέψει, είτε η δύναμη αυτή είναι το χάος, μια επερχόμενη συντριβή, ο υποτιθέμενος ορθολογισμός της ιστορίας που εγγυάται ποιό θα είναι το τέλος, ή μια ντε φάκτο επαναστατική τάξη. Η λογική της πίστης σε μια τέτοια άποψη είναι μια λογική παθητικότητας. Κι αυτό είναι που βοηθάει στην αναπαραγωγή της παρούσας κατάστασης. Μόνο εξασκώντας την ίδια μου την αυτονομία, δρώντας διαρκώς για να πάρω πίσω τη ζωή μου και να την επαναδημιουργήσω για τον εαυτό μου ενάντια στην τάξη του πολιτισμού, και ενωνόμενος ελεύθερα με άλλους για τον ίδιο σκοπό, θα έχω τότε κάποια πιθανότητα να αποκτήσω το σθένος για τη δημιουργία μιας ορμητικής δύναμης που θα πορευτεί κόντρα σε αυτό που τώρα κυριαρχεί στον πλανήτη, γιατί η δημιουργία ενός αντίθετου πόλου απαιτεί συνειδητή, με θέληση και διαρκή δραστηριότητα σε κάθε σφαίρα της ζωής..

Από το αμερικανικό περιοδικό «Sovereign Self», τεύχος 3, Νοέμβρης 2011

Πηγή

ANΑΪΣ ΝΙΝ : Η ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ (ΑΠΡΙΛΗΣ 1974)

Όπως πολλοί, η πρώτη μου επαφή με τα γραπτά της Αναϊς Νιν ήρθε μέσα από τα ερωτικά της. Το “Δέλτα της Αφροδίτης” δεν ήταν το πρώτο δείγμα ερωτικής λογοτεχνίας που συναντούσα στη ζωή μου, σίγουρα όμως ήταν το πιο παράλογο και προκλητικό. Απλά δεν μπορούσα να το παρατήσω, όσο γραφικό ή ξένο προς τις “παραστάσεις” μου κι αν μου φαινόταν. Διαβάζω συνεχώς αυτές τις μικρές ιστορίες ξανά και ξανά, μαγεμένος απόλυτα. Όταν τελείωσα λαχταρούσα κι άλλο. Ερευνώντας, ανακάλυψα ότι τα ερωτικά της επισκίασαν το καλύτερο (και δυστυχώς πιο άγνωστο) γραπτό της. Κατά τη διάρκεια της ζωής της έγραψε υπέροχα, συχνά σε πρόζα, μικρές ιστορίες, νουβέλες και δοκίμια πάνω σε διάφορα και ζητήματα, και το ημερολόγιό της. Όταν άνοιξα την πόρτα προς τα γραπτά της Νιν, ανακάλυψα πως δεν μπορούσα να σταματήσω να τα ..καταβροχθίζω βιβλίο το βιβλίο, δοκίμιο το δοκίμιο.

Πήρα πολύ πρόσφατα μια συλλογή με δοκίμιά της, με τίτλο “Για χάρη του ευαίσθητου ανθρώπου και άλλα δοκίμια”, και ένα από αυτα το “γυναίκα”, με άγγιξε βαθιά. Όντας προορισμένο για διάλεξη, μιλάει για τις οπτικές της πάνω στο φεμινισμό, συνδυασμό με την καλλιτεχνική έκφραση : θέματα που πολύ δύσκολα θα τραβούσαν την προσοχή μου.Οι “νέες γυναίκες” έλεγε, θα θα προσέγγιζαν καλύτερα της ζωή τους, αν επέλεγαν πρώτα να αναζητήσουν την έμπνευση στις ίδιες τους τις εαυτές – να βρουν δύναμη σην ίδια τους τη θέληση, παρά τους χρόνιους μύθους περί των περιορισμένων ικανοτήτων μιας γυναίκας – χρησιμοποιώντας την τέχνη ως μέσο τους. Αυτό που μ” εξιτάρησε σχετικά με το δοκίμιο αυτό, δεν ήταν τόσο η συζήτηση για τις ικανότητες της “νέας γυναίκας”, όσο ο τρόπος που μίλησε για τον “καλλιτέχνη”, τον οποίο αρνήθηκε να περιορίσει στο στερεότυπο (ζωγράφος, μουσικός, συγγραφέας κτλ), δηλώνοντας ότι ο καλλιτέχνης είναι “ το δημιουργικό πνεύμα σε κάθε του εκδήλωση”.

Η λογική της αντανακλάται στο σκεπτικό της όταν γράφει : Πιστεύω ότι κάποιος γράφει έπειδή έπρεπε να δημιουργήσει έναν κόσμο στον οποίο να μπορεί να ζήσει. Δεν θα μπορούσα να ζήσω σε κανέναν από τους κόσμους που μου προσφέρονται – τον κόσμο των γονιών μου, τον κόσμο του πολέμου, τον κόσμο της πολιτικής. Έπρεπε να δημιουργήσω έναν δικό μου κόσμο… στον οποίο θα μπορούσα να αναπνεύσω, να “βασιλεύω”, και να ξεκουράζω τον, κατεστραμμένο από την επιβίωση, εαυτό μου”.

Αρχικά, όταν ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το έργο είχα ακαριαία δύο αντιδράσεις : απ τη μία τα μάτια μου γούρλωσαν με την αναφορά στη “νέα γυναίκα” κι έναν υπερήφανο χλευασμό προ; αυτό που θεωρούσα ότι αποτελούσε μια προώθηση του αναχωρητισμού. Συνεχίζοντας όμως, ξεκίνησα να βλέπω ότι αυτό που πραγματικά προωθούσε ήταν η σημαντικότητα της καλλιτεχνικής έκφρασης ως μια υπενθύμιση διαλείμματος και εσωτερικής αναζήτησης κάθε ανθρώπου, με σκοπό να βρει καταφύγιο στην απόλυτα δική του ερμηνεία του κόσμου – ως ένα μέσο να θεμελιώσει γερά κάποιος τον εαυτό του παρά το ότι ζει στον κόσμο που του προσφέρεται.

Γνωρίζω ότι μεταξύ των αναρχικών είναι διαδεδομένο να εκφράζεται ένα μίσος προς την τέχνη, εξ” αιτίας της ανελέητης ικανότητας του καπιταλισμού να μπασταρδεύει τα πάντα και οτιδήποτε. Παρόλα αυτά, η οπτική της Νιν πάνω στη χρησιμότητα της τέχνης ως μέσο εξύψωσης του εαυτού, ήταν μια αναζωογονητική υπενθύμιση του γιατί την θεωρώ ως μια πτυχή που εμπλουτίζει τη ζωή μου. Επιτρέπει μια αίσθηση παύσης, διαλογισμού και συλλογισμού, σε ένα περιβάλλον πουείναι πάντα βιαστικό για απαντήσεις βασισμένες στον εξωτερικό κόσμο.

Ήρθε λοιπόν το έργο και έδεσε όμορφα με τις συζητήσεις που είχα πρόσφατα αναφορικά με τη βαρύτητα της ατομική γνώσης του εαυτού – αυτό πάνω απ” όλα, πρέπει κανείς να γνωρίζει τον εαυτό του και μάλιστα καλά προκειμένου να μπορέσει πιο αποτελεσματικά να κινηθεί μέσα στο περιβάλλον (σ.τ.μ. που του δίνεται). Ειδάλλως , δεν θα γνωρίσουμε ποτέ αυτό που πολεμάμε, και αναμφίβολα θα ξεμείνουμε απογοητευμένοι όταν δεν θα έχουμε πετύχει τους στόχους μας. Παρ’όλο που το έργο αυτό δε δημιούργησε μέσα μου τη σπίθα μιας διαφώτισης που μου άλλαξε τη ζωή, θεωρώ ότι σαφώς αξίζει να διαβαστεί όπως και τα υπόλοιπα δοκίμια που βρίσκονται στο μικρό αυτό βιβλίο.

Υπάρχει μια παραδοχή του ότι χρειαζόμαστε τροφή για να συντηρήσουμε στη ζωή το πνεύμα, έτσι ώστε να μπορούμε να πράξουμε στον κόσμο, δεν εννοώ όμως να γυρίσουμε το πρόσωπο προς την άλλη πλευρά. Εννοώ ότι πρέπει να κατακτήσουμε τη δύναμη και τις αξίες μας μέσω της ανακάλυψης και της ανάπτυξης του εαυτού μας. Ενάντια στους .. οιωνούς, ενάντια στα εμπόδια, ενάντια στην αίθουσα του τρόμου που αποκαλούμε ιστορία, ο άνθρωπος συνέχισε να ονειρεύεται και να απεικονίζει τ” αντίθετό του… Δε χρησιμοποιούμε τη φιλοσοφία, την ψυχολογία και την τέχνη ως αποδράσεις – κινούμαστε προς τα εκεί για να αποκαταστήσουμε τους κατακερματισμένους μας εαυτούς σε μια ολότητα.

της Cresencia Desafio, από το τρίτο τεύχος του αμερικανικού περιοδικού «Sovereign Self», Νοέμβρης 2011.

Πηγή

Οι ελεύθερες κινήσεις και η παλλόμενη καρδιά

Τελείωσα με το να περπατάω μόνο ευθεία. Έχω προχωρήσει για πολύ καιρό σε αυτόν τον κόσμος, κινούμενος πάντα προς τα εμπρός, με τον ίδιο άκαμπτο τρόπο. Είμαι ένα ζώο, αλλά για τόσον καιρό, έχω περιπλανηθεί σε αυτόν τον κόσμο όχι πολύ διαφορετικά από ένα ρομπότ. Έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα από πριν, αλλά στο παρελθόν μόνο το ανέβαλλα και συνέχιζα να κινούμαι προς τα εμπρός.

Δε μπορώ να το αναβάλλω πλέον. Χρειάζομαι να κινηθώ διαφορετικά. Μου το λέει ολόκληρη η ύπαρξή μου. Ορισμένοι αχρησιμοποίητοι μύες καίνε και ζωντανεύουν, όταν αποβάλλω τις ρομποτικές κινήσεις μου και χοροπηδώ. Αλλά, το χοροπήδημα έχει ωραία αίσθηση μόνο για λίγο. Αρχίζω να πηδώ και να στροβιλίζομαι, καθώς πηγαίνω μπροστά. Ξεσπάω σε ένα τρέξιμο. Τρέχω φορώντας το παλτό μου πάνω από ένα πουλόβερ, τζιν πάνω από μακρυά εσώρουχα, μάλλινες κάλτσες και παπούτσια. Τρέχω μέχρι να μου κοπεί η ανάσα. Τρέχω επειδή το τρέξιμο έχει γίνει υπερβολικά παράξενο και ο άνεμος έχει απίστευτη αίσθηση, όταν φυσάει στο πρόσωπο μου και νιώθω το κρύο. Χαμογελάω. Αφουγκράζομαι.

Υπάρχει ένας απόμακρος χτύπος τυμπάνου μέσα στην καρδιά μου. Ένας, που ήταν τόσο δυνατός, μέχρι που τα πράγματα άρχισαν να γίνονται με τον τρόπο τους. Εγώ δεν έδινα καν σημασία και αυτοί προσπάθησαν να το σκοτώσουν, με το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Προσπάθησαν να σβήσουν τον χτύπο, μια για πάντα.

Ωστόσο, ποτέ δεν πέθανε, μολονότι ώρες ώρες ήταν απίστευτα αδύναμος. Σχεδόν φασματώδης, ο απαλότερος χτύπος. Η απελευθέρωση και η επανάκτηση της κίνησής μου είναι ένας τρόπος να δυναμώσω τον χτύπο της καρδιάς μου. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Θα τους αφουγκραστώ. Τελείωσα με το να περπατάω μόνο ευθεία.

Το κείμενο γράφτηκε από τον Chase Valette και εκδόθηκε στο έκτο τεύχος του αναρχοατομικιστικού εντύπου “The Sovereign Self”, από τις ΗΠΑ, το Μάρτιο του 2012.

Κυριεύοντας την Κρίση

Εγκωμιάζω, δε μέμφομαι τον ερχομό του. Πιστεύω πως είναι μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις, μια στιγμή ενδοσκόπησης για την ανθρωπότητα, από τις πιο βαθιές. Το αν ο άνθρωπος θα αναρρώσει από αυτήν, το αν θα γίνει κύριος αυτής της κρίσης, είναι ζήτημα της δύναμής του!

Φ.Νίτσε

Γίνεται πολύς λόγος για το “μηδενισμό”, μεταξύ των αναρχικών, τελευταία. Θεωρώ πως έχει μια αξία να εξερευνήσω κομμάτια της σκέψης μου πάνω στο νιτσεικό μηδενισμό, καθώς θεωρώ το μεταβατικό μηδενισμό του πολύ πιο αξιόλογο, τολμώ να πω εποικοδομητικό, από οποιονδήποτε στατικό μηδενισμό, που πρόκειται να συναντήσω. Αλλά, προειδοποιώ πως αυτή δεν είναι μια φιλοσοφική διάλεξη, αλλά απλά λίγες σκέψεις, με σκοπό να κεντρίσουν τον προσωπικό στοχασμό.

Ο παθητικός μηδενιστής είναι το οικτρό πλάσμα, που δε μπορεί να αναρρώσει από αυτήν την “κρίση”. Όταν έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα ότι όλες οι εξωτερικές αξίες είναι κενές και δεν έχουν καμιά πραγματική εξουσία, θεωρεί και τις δικές του εσωτερικές αξίες ανούσιες και παραδίδει την κυριότητά τους. Με κάθε μορφή κυριότητας απούσα, ενδίδει στο πνεύμα της απελπισίας και της μοιρολατρίας, αποποιούμενος κάθε ευθύνη. Αποσύρεται από τον κόσμο, παραιτείται. Θα έλεγα πως μπορεί κανείς να βρει ελάχιστους πραγματικούς παθητικούς μηδενιστές στον αναρχικό χώρο σήμερα. Άλλωστε, είναι το δικό τους modus operandi να εγκαταλείπουν, να παραδίδονται. Αλλά, μπορεί να βρει πολλούς κήρυκες και δασκάλους του. Αυτοί είναι άτομα, που φαίνονται κολλημένα στο χαντάκι της θεοφάνειας – κάθε κείμενο είναι και μια αποκάλυψη ενός ακόμα παραλογισμού, ακόμα μιας χαλάρωσης από την απουσία αλήθειας. Κραυγάζουν: “Όλα είναι μάταια. Ας πηδήξουμε τώρα όλοι μαζί μέσα στο λάκκο της παθητικότητας ή του θανάτου!”. Και όμως, στέκονται εκεί, τρικλίζοντας στην άκρη, φοβούμενοι να αυτοκτονήσουν κοινωνικά ή σωματικά. Κηρύττουν έναν αγνό, πραγματικό μηδενισμό: καταστροφή για χάρη της καταστροφής, άρνηση λίγο-πολύ των πάντων. Είναι ο μηδενισμός, όχι ως μεταβατικό εργαλείο, αλλά ως στατικό δόγμα. Έχουν την ίδια θέρμη με τον απογοητευμένο ουτοπιστή, αλλά χωρίς την ελπίδα και το στόχο της συνειδητοποίησης της δικιάς τους ευτυχίας. Απομακρύνουν το φάντασμα της ελπίδας, αλλά πετούν μαζί και τη δική τους έκφραση και επιβεβαίωση του εαυτού τους. Το αποτέλεσμα του να κυριεύεσαι από την καταστροφή είναι η καταστροφή του εαυτού σου.

Αλλά, είναι πιθανό αυτή η αναγνώριση της ασημαντότητας των εξωτερικών αξιακών συστημάτων να ανοίξει το δρόμο σε μια αίσθηση εξεγερτικότητας και δύναμης. Ο ενεργητικός μηδενιστής αγκαλιάζει την καταστροφή και θέλει να καταστρέψει κάθε ίχνος ενός κενού αξιακού συστήματος. Η δύναμη της θέλησης κάποιου δοκιμάζεται από το αν μπορεί ή όχι να αναγνωρίσει όλα τα αξιακά συστήματα ως κενά και ανούσια και την ίδια στιγμή, να παραδεχτεί πως αυτά τα ψέματα πηγάζουν από το εγώ και εξυπηρετούν ένα σκοπό· από το αν μπορεί να αναγνωρίσει πως αυτή η αξία είναι απαραίτητη για τη ζωή, αλλά ταυτόχρονα να απορρίπτει κάθε παγκόσμια αλήθεια. Αυτός ο μηδενισμός είναι ένα εργαλείο, που πρέπει να κυριευτεί, όχι ένα δόγμα που κυριαρχεί. Είναι ένα μέσο για την επίτευξη ενός στόχου, όχι αυτοσκοπός. Είναι, απλά, ένα βήμα προς την επανανοηματοδότηση των αξιών. Ένας τέτοιος μηδενισμός είναι απαραίτητο να καταστρέφει ότι υπάρχει τώρα, ώστε να δημιουργήσει ένα μέρος, όπου το εγώ/η θέληση θα μπορεί να αποκτήσει πλήρη αυτοκυριότητα και να πετύχει πλήρως την αυτοπραγμάτωσή του, αυτός είναι ο στόχος του. Είναι καταστροφή για χάρη της δημιουργίας. Σκοπεύει κανείς να αρνηθεί και να καταστρέψει αυτό, το οποίο θέτει εμπόδια στη δυνατότητα του να ζει όπως επιθυμεί, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Είναι η ανώτερη αυτοεπιβεβαίωση της ζωής του.

Ως αναρχικοί, παλεύουμε για να ξεφορτωθούμε τα υπάρχοντα αξιακά συστήματα και πολλοί από εμάς νιώθουν ήδη ξένοι ως προς αυτά. Θα ενθάρρυνα τα άτομα να στοχαστούν πάνω στις καταστροφικές τους παρορμήσεις και την υπαρξιακή τους κρίση. Κυριεύετε την κρίση σας, είστε ο ενεργητικός μηδενιστής ή έχετε χάσει αυτήν τη μάχη και έχετε πέσει στο λάκκο της παθητικότητας; Θα καταστρέψετε τον εαυτό σας μαζί με τον κόσμο που μισείτε ή θα τον υπερβείτε;

Το κείμενο γράφτηκε από την Katherine Di Fiore και εκδόθηκε στο έκτο τεύχος του αναρχοατομικιστικού εντύπου“The Sovereign Self”, από τις ΗΠΑ, το Μάρτιο του 2012.

Πηγή