Αυτό που καθορίζει την \”πολιτική εικόνα\” του αναρχικού κινήματος στις διάφορες περιόδους δεν είναι τόσο πολύ οι πάγιες αντιεξουσιαστικές του θέσεις, οι οποίες στα βασικά τους χαρακτηριστικά είναι λίγο-πολύ γνωστές, αλλά η νοοτροπία που τις εκφράζει και τις διαχέει τη δεδομένη ιστορική στιγμή. Επίσης τίθεται και ένα ζήτημα, κατά πόσο αυτές οι θέσεις εμπλουτίζονται και μετασχηματίζονται ή κατά πόσο μένουν στάσιμες και μετατρέπονται σε \”ιδεολογία\”.
Ποια είναι λοιπόν η πραγματικότητα εντός του αναρχικού κινήματος σήμερα. Νομίζω σημαντικό στοιχείο που απλοποιεί αρκετά κάποια ενδεχομένως περίπλοκα φαινόμενα είναι ο παράγοντας \”κρίση\”. Σε καιρούς σχετικής ευημερίας όπως οι προηγούμενες δύο δεκαετίες τα \”οικονομικά\” ζητήματα καταλάμβαναν μικρότερο χώρο στην πολιτική ατζέντα της αναρχίας. Το ίδιο ισχύει και με την \”εργασία\”. Βέβαια ανέκαθεν υπήρχαν κινητοποιήσεις με οικονομικά και εργατικά χαρακτηριστικά και αιτήματα αλλά μόνο εν μέσω κρίσης συζητούνται η οικονομία και η εργασία κατεξοχήν ως συνθήκες και ως κοινωνικές σχέσεις.
Και δυστυχώς ο αναρχικός χώρος έπεσε στην πολιτική \”λούμπα\” των ακροαριστερών του καταβολών από της οποίες ένα μεγάλο κομμάτι του ποτέ δε ξέκοψε οριστικά. Σήμερα σχεδόν ολόκληρος ο αναρχικός λόγος περιστρέφεται γύρω από οικονομίστικες και εργατίστικες αντιλήψεις. Φαίνεται να ξεχνιέται σιγά-σιγά η κριτική που ασκούσε ο αναρχικός χώρος στην κοινωνία και στην εργατική τάξη μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης και να μπαίνει αισχρά κάτω από το χαλί ώστε να πάρει τη θέση της ένας νεόκοπος κοινωνισμός που θέτει ως ύψιστο καθήκον του αναρχικού επαναστάτη τη ζύμωση με οποιοδήποτε υποκείμενο δέχεται οικονομική καταπίεση και εκμετάλλευση ή χάνει η δουλειά του, το εισόδημα του κλπ.
Πάνω λοιπόν στον πανικό να προβάλλει ο χώρος, σαν άλλη αριστερά, \”ένα όραμα για μια άλλη κοινωνία\”, ξεχύθηκε στις μάζες δημιουργώντας ή συμμετέχοντας σε διάφορα εγχειρήματα όπως κουζίνες, αντιμαθήματα, παζάρια, καλλιέργειες, εργαστήρια κατασκευών κ.α. Το ζήτημα βέβαια είναι πως αφενός κανένα από τα παραπάνω δεν έχει πολιτικό χαρακτήρα εάν δε συμμετέχουν πολιτικοποιημένα άτομα και αφετέρου κανένα δεν έχει συνάφεια με τον σταθερό αναρχικό στόχο της επανάστασης. Μια αυτοοργανωμένη κουζίνα παραμένει ένας τρόπος κάλυψης της ανάγκης για φαγητό όσοι αναρχικοί και να συμμετέχουν. Επίσης τα προλεταριακά και κοινωνικά κομμάτια που ίσως συμμετέχουν, έρχονται να καλύψουν αυτήν τους ακριβώς την ανάγκη και όχι να συνωμοτήσουν για την επανάσταση. Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί κάλλιστα αύριο να φάει στο συσσίτιο την τοπικής ενορίας ή του δήμου. Όσες πολιτικές συζητήσεις και να λαμβάνουν χώρα σε αυτές τις εκδηλώσεις δεν αμφισβητείται πρακτικά καμία σοβαρή όψη της κυριαρχίας, ούτε μετασχηματίζεται η συνείδηση του κόσμου.
Επίσης ξεφύτρωσαν διάφορες \”λαϊκές\” συνελεύσεις. Με λίγα λόγια καλείται ένας αναρχικός να \”ζυμωθεί\” με δεκάδες διαφορετικά, αλληλοεχθρικά και εχθρικά προς την επανάσταση υποκείμενα, τα οποία τυχαίνει σε κάποια χρονική συγκυρία να έχουν ένα κοινό πρόσκαιρο συμφέρον. Το συμφέρον είναι λέξη κλειδί γιατί μπορεί να θεωρηθεί και ως το ακριβώς αντίθετο της συνείδησης.
Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα είναι σιγά-σιγά ξεμακραίνει η πιθανότητα του επαναστατικού πολέμου καθώς η ολιστική απόρριψη του σήμερα πάει περίπατο λόγω της οικονομίστικης/εργατίστικης εμμονής. Επανέρχεται αυτή η σιχαμερή ρεφορμιστική ιδεοληψία των αντικειμενικών συνθηκών και της προτεραιότητας της αφύπνισης των μαζών.
Όμως ο πόλεμος δεν είναι θεωρητική άποψη αλλά γεγονός. Και αν ακόμα κάποιες τάσεις ή άτομα δε θεωρούν απλά και μόνο την ύπαρξη του σημερινού συστήματος αιτία πολέμου δεν μπορούν πλέον να κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα που ξετυλίγεται άγρια μπροστά μας. Είμαστε στο στόχαστρο του κράτους. Και είμαστε ως αναρχικοί, όχι σαν προλετάριοι ή σαν φοιτητές κλπ. Και η ανάμειξη με τη μάζα δε θα μας σώσει, ούτε μας έσωσε ποτέ.
Ο πόλεμος λοιπόν υπάρχει ακόμα και αν το μεγαλύτερο κομμάτι του χώρου δεν πολεμάει. Και δε θα μπορέσει να πολεμήσει αν δεν αποβάλλει τώρα που έχει ακόμα χρόνο τις αριστερές ρεφορμιστικές του αυταπάτες. Η επανάσταση δεν είναι μελλοντικό γεγονός, είναι ζήτημα του σήμερα, του τώρα. Η επανάσταση ή θα στοχεύει στην εκμηδένιση του κρατικοκαπιταλιστικού συμπλέγματος και της κοινωνίας και του πολιτισμού του ή θα είναι κατ\’ ευφημισμόν επανάσταση. Η ζωή εκδηλώνεται στο τώρα και δεν περιμένει τις μάζες για τις οποίες δεν είμαστε και σίγουροι ότι θα εξεγερθούν κάποια στιγμή. Και δεν θα την ελευθερώσουμε από το σημερινό της κλουβί για να τη θέσουμε και πάλι πίσω από τα κάγκελα μιας κοινωνίας που θα έχει μετασχηματιστεί απλά παραγωγικά, διατηρώντας όλο το υπόλοιπο πολιτιστικό εξάμβλωμα και τη νοοτροπία της κοινωνίας-μάζας.
Συνηθίζουν πολλοί να λένε με χαιρέκακο στόμφο πως \”η επανάσταση δεν είναι θέμα μιας χούφτας φωτισμένων\”. Λοιπόν δεν είναι ούτε υπόθεση γενικά και αόριστα των μαζών, οι οποίες συντηρούν το σύστημα και στην καλύτερη περίπτωση θέλουν ένα νέο σύστημα καλύτερο και πιο συμφέρον από το σημερινό.
Η επανάσταση είναι η απάντηση των συνειδητοποιημένων και ελεύθερων ατομικοτήτων στον πόλεμο που κήρυξε η εξουσία εναντίον τους. Η επανάσταση είναι ο δικός τους τωρινός, πραγματικός πόλεμος ενάντια στον τωρινό, πραγματικό πόλεμο των τυράννων. Η επανάσταση είναι η κραυγή των εξεγερμένων ατομικοτήτων, όσες και να είναι, για αναρχία και ελευθερία εδώ και τώρα. Ας θάψουμε μια για πάντα τις αντιλήψεις του κεφαλαίου, της εξουσίας και των σκλάβων τους. Ας επιτεθούμε με ατόφιο μίσος στο πολιτισμικό και κοινωνικό οικοδόμημα τώρα που \”μπάζει\” από παντού. Ας διαρρήξουμε τις στεγανές ταυτότητες και τους ρόλους που μας έχουν επιβληθεί, με τη δύναμη του εξεγερμένου εγώ. Η ήττα ή η νίκη δεν παίζει τόσο ρόλο. Η συνείδηση δεν κρίνεται εκ του αποτελέσματος αλλά από τις πράξεις. Το δίλημμα δεν είναι πλέον επανάσταση ή όχι, αλλά ατομικιστικός μηδενισμός ή κοινωνικός ρεφορμισμός.
Εύστοχο κείμενο, και θέτει σημαντικούς προβληματισμούς για την κατεύθυνση και την κατάσταση του “χώρου”. Όταν μάλιστα αρκετοί “σύντροφοι” έχουν υιοθετήσει συνθήματα τύπου ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ και “είμαστε περήφανα κομμουνιστών εγγόνια, τα κονσερβοκούτια δεν σκούριασαν ακόμα”, αναρωτιέται κανείς μήπως πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο στον α/α χώρο τα άτομα με λενινιστικές προσεγγίσεις και πρακτικές, και έναν κατά τα φαινόμενα “αντιεξουσιαστικό” μανδύα που πιστεύουν πως αποτάσει από πάνω τους το ακροαριστερό κρατικίστικο-οικονομίστικο υπόβαθρο…
Όλο και περισσότερο, ενα μέρος του κινήματος , ενδύεται συνειδητά το κομμουνιστικό παρελθόν του ΚΚΕ και έτσι αποκτά κύρος και ίσως κοινωνική συμπάθεια.Μάλιστα πιστεύουν οτι ο λόγος τους έχει πιο πολύ βάση μιας και είναι “κομμουνιστών εγγόνια” και κατα την γνώμη μου αυτο που κάνουν στην ουσία είναι να καλύπτουν το ιδεολογικό-μαχητικό κενό που άφησε το ΚΚΕ τις τελευταίες δεκαετίες όπως και όλα τα άλλα αριστερά κόμματα.
O θετικισμός , ο οικονομισμός , ο οφελιμισμμός παράλληλα με τον κρατισμό-εξουσιασμό που
διακατέχει την αριστερά υποκρίβει την διαχειριστική λογική και τον επιστημονισμό ενός απονευρωμένου ριζοσπαστισμού που διαχρονικά αδρανοποιεί και αφοπλίζει επαναστατημένες
ατομικότητες προτείνοντας οργανωτικές συλλογικότητες κοινωνικής δράσης και “πάλης”
σε ένα δρόμο “εφικτών” διεκδικήσεων και ενναλλακτικών-συμπληρωματικών εγχειρημάτων …
Οι αναρχοεπαναστάτες (αντάρτες-κλέφτες) “κολοκοτρωναίοι” θα γέλαγαν μαζί μας …
Πάρα πολυ καλο το κείμενο… θιγει ζητήματα που απασχολούν κάποιους απο τους ανθρώπους που είναι μέρος αυτού του χώρου και που τον τελευταίο καιρό έχουμε αρχίσει να αναρωτιομαστε τι ακριβώς συμβαίνει και μια μεγάλη μερίδα αυτών που αποκαλείται ευρύτερος Αναρχικός χώρος προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί σαν ελευθεριακός αριστερος. ‘Οσο γι αυτο το σύνθημα που όντως ακουγεται τελευταία το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ – ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ με εχει βάλει πολλες φορές στο τρυπάκι να αναρωτηθώ αν οι “συντροφοι” βρισκοντουσαν δίπλα στον ΕΛΑΣ στα βουνά …θα μπορούσαν να αντιληφθούν τις ιδεολογικες αποστάσεις και διαφορές με τους Αντάρτες της εποχής?? 🙂
Κοίτα εγώ γενικά σέβομαι τους συντρόφους που ανήκουν σε τάσεις με κοινωνιστική νοοτροπία ακόμα και αν διαφωνώ. Αυτούς που απεχθάνομαι είναι του κριτές όλων τον άλλων, που μόλις αρθρώνεις κριτική στο αντικείμενο του πόθου τους (κοινωνία, εργάτες, φοιτητές) βγάζουν αφρούς. Οι συγκεκριμένοι δε θα βρίσκονταν ποτέ με τους αντάρτες στα βουνά. Θα έλεγαν ότι οι αντάρτες είναι ελιτιστές και φωτισμένη πρωτοπορία γιατί δε περίμεναν να εξεγερθούν και τα 5-6 εκατομμύρια που είχε η Ελλάδα τότε….
τα κομμάτια που είναι πιο κοντά σε μια κοινωνιστική θεώρηση, μπορώ κι εγώ να τα σεβαστώ και το κάνω. Αυτοί όμως οι σύντροφοι (?) που κινούνται με ξεκάθαρα λαϊκίστικο τρόπο προκειμένου να .. τραβήξουν την κοινωνία πετσοκόβοντας λόγο και πρακτικές σε βαθμό που αυτό το πετσόκομμα τους γίνεται πλέον βίωμα και πεποίθηση/πίστη, είναι εξοργιστικοί.
Πότε στην ιστορία ήταν όλοι μα όλοι εξεγερμένοι κι επαναστάτες? Πότε μα πότε μπήκαν όλοι κάτω από το ίδιο καλούπι, προς επίτευξη του.. ιερού σκοπού? Αυτό δεν θα το καταλάβουν θεωρώ ποτέ οι υμνητές της κοινωνίας, οι οποίοι είναι ταγμένοι στο να πραγματώσουν μια βαθιά πολιτική και ουδόλως κοινωνική επανάσταση. Στ’ αυτιά μου -και όχι μόνο τα δικά μου- ηχούν σαν μια ριζοσπαστική εκδοχή του υπάρχοντος και ετοιμόρροπου πολιτικού φάσματος. Και στην τελική, αν είναι ελιτισμός να ξεκινούν μαχητικό αγώνα χωρίς μαχικούς όρους κάποιοι, τί είναι το γλύψιμο της κοινωνίας(λες κι είναι κάτι ενιαίο) και του..λαού και η προσπάθεια
ομογενοποίησης?..
Ναι, συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες. Είναι καλό που υπάρχει και η αντικοινωνική άποψη πρέπει να αρχίσει να συσπειρώνεται κάπως και αυτός ο χώρος.
η καταληκτική φράση “καπελώνει” όλο το κείμενο – απλώς μαρτυρά γιατί έχει γραφεί το παρόν άρθρο και ποιο πρόταγμα αποσκοπεί να ξεπετάξει
ενώ ξεκινά από μια κριτική ενάντια σε ρεφορμισμούς και αριστερά πισωγυρίσματα (ας τα πούμε έτσι, αν θέλουμε), φτάνει στο προταγματικό στόμφο τού:
“Το δίλημμα δεν είναι πλέον επανάσταση ή όχι, αλλά ατομικιστικός μηδενισμός ή κοινωνικός ρεφορμισμός.”
καταρχήν, μεταξύ ατομικιστών μηδενιστών συντρόφων, δεν μπορώ να διανοηθώ πως υπάρχουν όντως “διλήμματα” (ιδίως τέτοιου τύπου)… οπότε ποιον πάμε να πείσουμε και να κατηχήσουμε με τέτοια κατακλείδα;; τους παραστρατημένους που δεν έχουνε τάχα νιονιό; δεν υπάρχουν παραστρατημένοι υπό τέτοια έννοια – ας το ξεχάσουμε αυτό
αλλά και διλημματικά να το θέσουμε, χάριν διατύπωσης και μόνον:
από πότε έγινε πρόταγμα της αναρχικής επαναστατικής υπόθεσης ντε και καλά ο ατομικιστικός μηδενισμός ενάντια σε οποιαδήποτε έκφραση κοινωνικού ρεφορμισμού;;! οι άλλες πρακτικές και τάσεις πήγανε περίπατο;
πραγματικά, είναι τουλάχιστον αφελές να υποστηρίζει κανείς την αναρχική επαναστατική υπόθεση θέτοντας διλήμματα, κι όταν το κάνει να προβάλλει την ατομικιστική-μηδενιστική τάση ως θέσφατο, και δη έναντι του κοινωνικού ρεφορμισμού
ο ατομικισμός/μηδενισμός και οιοσδήποτε πολιτικά νοούμενος αντικοινωνισμός δεν κατακτιέται ωσάν να αυτοδικαιογείται η ύπαρξή του έναντι ενός ρεφορμισμού της εκάστοτε εποχής
πρόκειται για τάση προπαγάνδας της πράξης, εξεγερτισμού, πρόκειται για τάση μέσα στην αναρχία, πρόκειται για πρακτική τού εδώ και τώρα, αλλά δεν εκπορεύεται ούτε αυτοδικαιώνεται από το “τι μπορεί να συμβαίνει εδώ και τώρα (κι αύριο βλέπουμε…)”
προφανώς, σε ένα σύντομο κείμενο αντιρεφορμιστικής οπτικής, τι να πρωτοπεί κανείς…;
η καταληκτική φράση, ωστόσο, τείνει να ιδωθεί με πιο λαϊκίστικο τρόπο απ’ ό,τι θα μπορούσε να ιδωθεί ότιδήποτε θα πρότασσε τον αναρχοατομικισμό, τον αναρχομηδενισμό, τον αναρχοεξεγερτισμό εντός ενός στέρεου περιεχομένου – δηλαδή όχι ως τσιτάτο σε φτηνά “διλήμματα”
προεπαναστατικούς χαιρετισμούς
Καταλαβαίνω από πια σκοπιά υποστηρίζεις τη θέση σου και δε θα διαφωνήσω. Το έθεσα σαν δίλημμα γιατί έτσι πιστεύω πως τείνει να πολωθεί ο χώρος. Το κείμενο δε στοχεύει τις άλλες τάσεις, δεν είναι αυτός ο σκοπός. Στοχεύει μία νοοτροπία που καλλιεργείται όμως σε συγκεκριμένους χώρους. Υπάρχουν οι αναρχοκομμουνιστές του Ε.Α. με έναν εξόχως κοινωνιστικό λόγο με τον οποίον διαφωνώ αλλά σέβομαι και υπάρχουν και οι αναρχοκομμουνιστές που έχουν τον ίδιο λόγο αλλά οργανώνουν αυτοοργανωμένες καλλιέργειες παντζαριών. Νομίζω καταλαβαίνεις που το πάω.
Έχεις απόλυτο δίκιο περί ετεροκαθορισμού. Καμία σχέση όμως με αυτό που γράφω. Αντίθετα το να δρας ανάλογα με το επίπεδο συνείδησης της μάζας είναι ετεροκαθορισμός και αυτό προσπαθώ γενικά να αναδείξω, καθώς οδηγεί αναγκαστικά σε ρεφορμιστικές θέσεις.
Εγώ γενικά θεωρώ πως χρειάζεται δουλειά στο χώρο και με ενδιαφέρει να στραφούν άτομα προς τον ατομικισμό/μηδενισμό απλά ως τρόπο σκέψης όχι να “πεισθούν” με την κλασική έννοια του όρου. Οπότε πολλές φορές αναφέρομαι στα “εσωτερικά του” ακόμα και με τέτοιους τρόπους που γενικά ούτε εγώ προτιμώ, αλλά βοηθούν εκφραστικά.
Επιστρέφω τους χαιρετισμούς και ελπίζω να μπορέσει αυτός ο πόλος σύντομα να συσπειρωθεί για τις μάχες του σήμερα που μας περιμένουν και έχουμε ήδη καθυστερήσει.
Δυο λόγια του φρειδερίκου που ταιριάζουν με το θέμα του κειμένου…
Δες την αγέλη που περνάει από μπροστά σου βόσκωντας :Δεν ξέρει τί πάει να πει χτες, τί σήμερα, πετάγετ” εδώ κι εκεί, τρώει, ξαπλώνει, χωνεύει, ξαναπετάγεται, κι αυτό από το πρωί ως το βράδυ κι από μέρα σε μέρα, δεμένη με κοντό σκοινί σε ό,τι την ευχαριστεί ή την δυσαρεστεί, δηλαδή στον πάσσαλο της στιγμής και για τούτο μήτε βαριόθυμη μήτε μπουχτισμένη. Βλέποντάς το αυτό ο άνθρωπος παθαίνει, γιατί απέναντι στο ζώο παινεύεται για την ανθρωπιά του, κι όμως από την άλλη βλέπει με ζήλεια την ευτυχία του ζώου – γιατί κι ο ίδιος θέλει αυτό μόνο : να ζει δίχως κόρο και δίχως πόνους όμοια με το ζώο :γιατί δε μου μιλάς για την ευτυχία σου αλλά μονάχα με κοιτάς; Το ζώο θέλει κι αυτό να του απαντήσει και να του πει ότι “εγώ πάντοτε ξεχνώ αμέσως τί ήθελα να πω” – ωστόσο την ξέχασε κι όλας αυτήν την απάντηση και δεν είπε τίποτα, έτσι ώστε ο άνθρωπος έμεινε με την απορία.
Μπορείς να αντιληφθείς γιατί κόσμος του χώρου αρνείται να έρθει σε ουσιαστική επαφή με το έργο ενός τόσο μεγάλου διανοητή? Εγώ όσο το σκέφτομαι μόνο δυσάρεστες διαπιστώσεις κάνω…
Εστω λοιπόν ότι λαβαίνει χώρα μια αντι-κοινωνική επανάσταση από μια φωτισμένη μειοψηφία και αποβαίνει νικηφόρα.
1. Την επόμενη μέρα θα πάψει να υπάρχει κοινωνία;
2. Ποιά θα είναι η τύχη της πλειοψηφίας που δε συμφωνεί με τη φωτισμένη μειοψηφία;
3. Τι μέτρα θα λάβει η θριαμβεύτρια μειοψηφία για να μην επιβληθεί η πλειοψηφία;
4. Τι το καλύτερο θα έχει ένας κόσμος όπου μια ισχυρή μειοψηφία θα κυριαρχεί όπως συμβαίνει και τώρα;
Δεν έχει σωστή βάση αυτό που ρωτάς.
Στόχος των αναρχικών για μένα είναι και η καταστροφή της κοινωνίας, δηλαδή το πλέγμα σχέσεων-ρόλων που είναι δεμένα με κράτος (και γενικά της εξουσιαστικές ιεραρχημένες οργανωτικές δομές) και κεφάλαιο. Αυτό είναι η κοινωνία όχι γενικά και αόριστα η συλλογική διαβίωση.
Εγώ μιλάω για την εξέγερση της κάθε ατομικότητας και τη συμμετοχή της στον πόλεμο για αναρχία στο τώρα. Δεν ονειρεύομαι μελλοντικούς παραδείσους.
Αν αυτό που περιγράφω γενικευτεί και βαδίσουμε όντως ως εξεγερμένες ατομικότητες στην εκμηδένιση του υπάρχοντος, το μετά είναι στα χέρια μας, είναι ένα νέο πείραμα, μια νέα αντίληψη για τη ζωή ως απόλυτη ελευθερία. Δε με ενδιαφέρει να ορίσω δομές του μέλλοντος. Μπορώ μόνο να σου πω πως θεωρώ βασικά πράγματα την αυτονομία του ατόμου και την επιστροφή στην ισορροπία με τη φύση.
Όπως και να έχει στόχος μου είναι να ζήσω όσο μπορώ πιο ελεύθερος στο τώρα και να πολεμήσω με ότι και όποιον με εμποδίζει. Δε θεωρώ σκοπό του αναρχικού να χαραμίσει τη ζωή του καταστρώνοντας προγράμματα και προσπαθώντας να πείσει αυτούς που δε θέλουν να πειστούν.
Ελπίζω να σε κάλυψα, εάν όχι να επανέλθω.
Μπορείς βέβαια να ορίζεις την κάθε έννοια όπως επιθυμείς αλλά σ’αυτή την περίπτωση δε θα γίνεσαι κατανοητός. Για παράδειγμα η έννοια της αναρχίας για έναν αστό απέχει έτη φωτός από την έννοια που της αποδίδουν οι αναρχικοί. Ετσι και η κοινωνία. Δε βλέπω το λόγο να αποδεχτώ την έννοια της κοινωνίας όπως την ορίζουν οι εξουσιαστές.
Για να υπάρχει συζήτηση θα πρέπει να υπάρχει επι-κοινωνία. Η επι-κοινωνία είναι η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στα υποκείμενα που επι-κοινωνούν. Ετσι και η κοινωνία είναι η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στα υποκείμενά της. Τουλάχιστον η δική μου ατομικότητα έτσι την ορίζει. Η σχέση αυτή μπορεί να είναι εξουσιαστική, εκμεταλλευτική αλλά και σχέση αλληλεγγύης. Πάλι κοινωνία την ονομάζω.
Συγκεκριμενοποιόντας λοιπόν την ερώτηση μου: Θεωρείς επιτυχημένη και αγωνίζεσαι για την επανάσταση εκείνη που θα εξαλείψει την όποια διαλεκτική σχέση ανάμεσα στα μέλη του συνόλου που σήμερα ονομάζουμε κοινωνία;
Λοιπόν σε μια-δυο μέρες ή και νωρίτερα θα δημοσιεύσω ένα κείμενο που αναλύει τις θέσεις μου για την κοινωνία και τον πολιτισμό.
Αν σου απαντήσω τώρα αυτό που θα γράψω είναι θα είναι ελλιπές. Μόλις βγάλω το κείμενο μπορούμε να το συζητήσουμε όσο θέλεις.
Πολλοί σύντροφοί μου θεωρούν ανούσια τη συζήτηση μας. Προσωπικά πιστεύω πως η συνειδητότητα δε διανέμεται δωρεάν στο δρόμο, κερδίζεται στο δρόμο. Κι αν εναποθέτω τις ελπίδες μου στον τυχαίο καταπιεσμένο που σήμερα μπορεί να πηγαίνει και να ψηφίζει εκχωρόντας την ατομικότητά του σε άλλους, πολύ περισσότερο πιστεύω σε όσους την κρατούν για πάρτη τους όπως κάποιοι ατομικιστές. Καμιά φορά το “λάθος” είναι απλά μισή αλήθεια και βρίσκεται ίσως στα μισά του δρόμου για την ολική αλήθεια.
Αυτά από τη δική μου οπτική, που δε μπορεί παρά να είναι από τη δική μου θέση.
Ωστόσο ο “δρόμος του πολεμιστή” που επέλεξα σε ατομικό επίπεδο δεν είναι παρά μια διαδοχή συνειδησιακών μαχών ενάντια στην προβλεψιμότητα, το φόβο, τον εγωισμό, την παραίτηση, την ευδαιμονία και το χρόνο (με αυτή τη σειρά). Σ’αυτό το δρόμο συναντά κανείς το Νίτσε, τον Καζαντζάκη, εμένα, εσένα κι αρκετούς ακόμα, σίγουρα όχι την πλειοψηφία. Αν σε ενδιαφέρει η γνώμη μου, σε βλέπω να δίνεις μάχη με το δεύτερο αντίπαλο, το φόβο, και ορθά συμμαχείς σ’αυτή τη μάχη με τον επόμενο εχθρό σου, τον εγωισμό. Σε προειδοποιώ πάντως ότι ο τελευταίος είναι πολύ πιό ισχυρός αντίπαλος από το φόβο και θα τον βρεις μπροστά σου κάποια στιγμή να σε εμποδίζει. Οσο περισσότερο επενδύεις σ’αυτόν σήμερα, τόσο πιό δύσκολα θα τον νικήσεις αύριο. Αν θες μια γνώμη για τη μάχη που δίνεις από κάποιον που την έχει δώσει ήδη, τότε θα είναι καλύτερα να συμμαχήσεις με τη βρεφική άγνοια που ενυπάρχει στη συνείδησή σου και αρκεί να την ανασύρεις. Η μαυρίλα του φόβου δε νικιέται με τη δύναμη ενός ισχυρού υπερεγώ αλλά με το απέραντο λευκό της άγνοιας. Αρκεί πάντα να έχει κανείς την απαιτούμενη διαύγεια για να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο ώστε ο φόβος να μην είναι απαραίτητος.
Μην εκλάβεις τα παραπάνω σαν ψυχανάλυση, δεν έχω τέτοιο σκοπό ούτε συμφωνώ με την ψυχανάλυση. Πάρτα όπως είναι: λόγια ενός συμπολεμιστή που ίσως από τύχη έχει επιβιώσει μέχρι τώρα.
Ξέρεις θα μπορούσα να σου πω τα ίδια λέγοντας ότι σε καταλαβαίνω και σε κάποια φάση θα ξεπεράσεις τις κοινωνιστικές αυταπάτες και θα βρεις το Εγώ σου.
Δεν είναι γραμμική πορεία προς τον κοινωνισμό η αναρχική συνείδηση…
Με τη διαφορά πως δε σου λέω ότι θα ξεπεράσεις τίποτα. Η κοινωνική συνείδηση δεν είναι επιλογή αλλά επίγνωση. Δεν είναι ξεπέρασμα αλλά κατάκτηση.
Ξέρεις, ο φόβος δε Θα ήταν εχθρός αλλά σύμμαχος απέναντι στον κίνδυνο αν επέτρεπε στη συνείδησή σου να ενσωματώνει την πραγματικότητα που σε τρομάζει. Ο εγωισμός δεν θα ήταν εχθρός αν σου επέτρεπε να ενσωματώνεις την πραγματικότητα που δε σχετίζεται με το ατομικό σου συμφέρον.
Και σε ένα διαλεκτικό σύμπαν που συμπεριλαμβάνεται η διάσταση του χρόνου, οι νόμοι του χάους δεν αφήνουν καμιά αυταπάτη για γραμμικές πορείες. Δεν προβλέπω τίποτα. Μόνο που είμαι σε θέση να διακρίνω τον “παράξενο ελκυστή” της ελευθερίας μέσα στο χάος, αυτό είναι όλο.
Καταρχήν καλημέρα!! Να πω οτι βρήκα το blog σου απο κάποια σχόλια και αναρτήσεις που έχεις κάνει στο indymedia μιας και ήθελα να βρω περισσότερα κείμενά σου. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρων τον τρόπο που γράφεις και άμεση την γλώσσα που χρησιμοποιείς και μου αρέσει γιατί θίγεις θέματα και εντος χώρου ιδεολογικά και μη που δεν τα αγγίζει σε γενικές γραμμές κανείς εκτος απο αναρχοατομικιστές, μηδενιστές , αντιπολιτισμικούς αναρχικούς ή αναρχικούς της πράξης κλπ.
Πρόσφατα ήμουν και στην βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου με θέμα ‘ το νέο αντάρτικο πόλης‘ είχαμε και την ευκαιρία να ρωτήσουμε τους ίδιους τους συντρόφους καποια πράγματα, και φυσικά να ακούσουμε την γνώμη τους.
Μπαίνοντας στο ψητό θέλω να πω οτι και εγω προσωπικά και κάποια ακόμα άτομα έχουμε αρχίσει να αναρωτιόμαστε ή για να το θέσω καλύτερα να σκεφτόμαστε και να στεκόμαστε περισσότερο κριτικά σε αυτο που τόσα χρόνια υποστηρίζουμε, τον αναρχικό χώρο.Θες τα συνθήματα για ΕΑΜ-ΕΛΑΣ θες ένας όλο και αυξανόμενος ρεφορμισμός ενός μεγάλου μέρους του κινήματος μια εργατολαγνεία και μια παγίωση της ιδεολογίας προς τα αριστερά και τον αριστερό λόγο μας κάνουν να σκεφτόμαστε 2 φορές πριν κατέβουμε σε κάποια πορεία και 10 φορές πριν μιλήσουμε υπερ ή κατα μιας κοινωνικής ομάδας που πλήγεται. παλεύουμε ‘για τον κομμουνισμό και την αναρχία ‘ ακούγεται όλο και πιο συχνά και νιώθουμε οτι ή εμεις είμαστε σε λάθος μέρος ή εκείνοι.
Ανατριχίλα και μόνο στην ιδέα οτι σε μια πορεία ο διπλανός σου μπορεί να απέχει έτη φωτός απο τα δικά σου πιστεύω.
Κλείνοντας μια φράση που μου έμεινε απο τον Τσάκαλο που μίλησε : επιλογή όχι επιβίωση
Προχωρώντας παραπέρα αναρωτιέμαι όλοι εμεις που βλέπουμε τα πράγματα απο μια άλλη πλευρά του καθρέφτη ,που ίσως είναι και σπασμένος , συνεχίζουμε μειοψηφικά και σαν φιλοσοφίζουσες ατομικότητες την πορεία μας και ίσως τις πράξεις μας ?? Ή δημιουργούμε δεσμούς συντροφικούς και επαναστατικούς στο εδώ και στο τώρα μας, επεκτείνουμε τα δίκτυά μας και κάνουμε εκδηλώσεις έστω μια φορα το 6μηνο ωστε να γνωριζόμαστε και μεταξύ μας και όποιος άλλος σκέφτεται το ίδιο με εμάς?? Σε καμία περίπτωση δεν μιλάω για έκπτωση των ιδεών του καθενός για χάρη ενός συνόλου ακόμα και μηδενιστικού-αναρχικου κλπ αλλα σαν μια δήλωση οτι είμαστε εδώ ο καθένας με τις ιδεολογικές διαφοροποιήσεις του (με κάποιους κοινούς άξονες).
Αυτά ελπίζω να μην σε ζάλισα με τα πολλά .
Καλησπέρα! Σε ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σου.
Βρέθηκα και εγώ στη βιβλιοπαρουσίαση για να ακούσω τα παιδιά.
Οι προβληματισμοί που θέτεις παραπάνω ήταν και για μένα η αφορμή να σκεφτώ τα πράγματα διαφορετικά και να δομήσω μια εξατομικευμένη συνείδηση και ένα δικό μου προσωπικό τρόπο να βλέπω τα πράγματα. Προφανώς είναι μια διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ αλλά είναι κάτι εξαιρετικά ευχάριστο και ουσιώδες για μένα. Συμφωνώ απόλυτα πως οι διαπιστώσεις και η οπτική που αναδύεται από αυτούς τους προβληματισμούς δεν είναι κάτι το οποίο έχει φιλοσοφική αξία αλλά πρέπει να θέτει σε κίνηση πράγματα. Εγώ προσωπικά δεν έχω την επιθυμία να συμμετέχω στη δημιουργία μιας ακόμα ιδεολογίας, ούτε θέλω να γίνουν όλοι οι αναρχικοί μηδενιστές. Ο καθένας έχει τη δική του θεώρηση και η διαμόρφωση συνείδησης είναι θέμα προσωπικό. Πιστεύω όμως και εγώ πως τα άτομα που σε επίπεδο σκέψεις κινούνται σε όμορους άξονες πρέπει να δικτυώνονται, να επικοινωνούν και να συμπράττουν πολύμορφα. Εγώ θεωρώ πως το στοίχημα στη σημερινή συγκυρία είναι η δημιουργία ενός διαφορετικού διακριτού πόλου εντός του “χώρου”, αυτού που έχει ονομαστεί Νέα Αναρχία. Δηλαδή διαφορετικές τάσεις που έχουν συγγενείς αναλύσεις να διαμορφώσουν ένα δίκτυο που θα παράγει λόγο και δράση με βάση αυτές τις αναλύσεις. Προφανώς η κάθε τάση, αλλά και οι ομάδες-άτομα στο εσωτερικό τους, έχουν ανεξάρτητη υπόσταση αλλά συναντιούνται στα πεδία που ανοίγει αυτός ο πόλος. Θεωρώ πως αυτό έχει μπει αργά αλλά σταθερά σε κίνηση, αλλά είναι ακόμα πολύ νωρίς για να θεωρηθεί γεγονός.
Αυτά από μένα. Θα χαρώ πολύ αν θέλεις να έχουμε επικοινωνία και μην ανησυχείς, πιο “ζαλιστικός” από μένα δύσκολο:P.
Θα πρότεινα να μιλάμε μέσω mail αν θέλεις,το δικό μου είναι theparabellum@espiv.net.Επίσης απόψε στις 18.30 παίζει μια εκδήλωση στο γκίνη για τα μεταλλεία από μια αντιπολιτισμική οπτική αν ενδιαφέρεσαι.
Προσπαθώ να καταλάβω καιρό τώρα τι ακριβώς πρεσβεύει αυτό το ρεύμα.. Υπάρχουν πολλά που συμφωνώ αλλά είναι ένα πράγμα που δεν μπορώ να κατανοήσω.
Ποιός είναι ο σκοπός μιας τέτοιας ιδεολογίας? Είναι να καλυτερεύσει τον κόσμο? Υπάρχει σκοπός?