Τα τελευταία εικοσιτετράωρα γίναμε μάρτυρες και δέκτες ενός οργανωμένου κατασταλτικού σχεδίου, που σε πρώτη φάση στοχεύει τους σημαντικότερους κατειλημμένους χώρους στην Αθήνα. Αυτός ο σχεδιασμός βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, αλλά μπορούμε παρ\’ όλα αυτά να συνάγουμε κάποια συμπεράσματα από τα μέχρι τώρα γεγονότα.
Πρώτα από όλα είναι πλέον σαφές σε όλους ότι το υποκείμενο της καταστολής είναι πολύ συγκεκριμένο. Δεν είναι γενικά και αόριστα οι \”αγωνιζόμενοι\”, ο \”λαός\” κλπ. Στο στόχαστρο βρίσκεται ο αναρχικός χώρος σε όλο του το εύρος. Εκατοντάδες συλλήψεις συντρόφων, επιθέσεις στις δομές μας, δικαστικές διώξεις, τρομοκρατία, ο εχθρός χρησιμοποιεί κάθε μέσο που έχει στη διάθεση του για να εξουδετερώσει τον επαναστατικό αναρχικό χώρο.
Επίσης κοιτώντας κανείς ψύχραιμα τα γεγονότα, μπορεί να κατανοήσει το μέγεθος του εχθρικού σχεδιασμού και τη μεθοδικότητα που τον χαρακτηρίζει. Η εξουσία έχει διαμορφώσει ένα συμπαγές μπλοκ αντιδραστικών δυνάμεων που με ενορχηστρωτή το κράτος διεξάγει, ανοιχτά πλέον, πόλεμο. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως δεν πρόκειται απλά για ακόμα μία επιχείρηση κρατικής πολεμικής γυμναστικής. Πρόκειται για ένα σχέδιο που φαίνεται να έχει δουλευτεί καιρό, στο οποίο συμμετέχουν, με το δικό τους ρόλο και για τα δικά του οφέλη ο καθένας, δημοτικές και πανεπιστημιακές αρχές, το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο, τα ναζιστικά καθάρματα της Χ.Α., τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. και εκείνο κομμάτι της σιχαμερής μικροαστικής τάξης, που αποτελείται από τους μαγαζάτορες και ιδιοκτήτες κάθε είδους, του κέντρου της Αθήνας. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε και το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια, που είτε επικροτώντας από το τηλεκοντρόλ ή με την απάθεια τους, δίνουν την απαραίτητη κοινωνική συγκατάθεση στον αντίπαλο. Στην ανάγκη αυτού του κομματιού της κοινωνίας για αίσθηση ασφάλειας και τάξης πατάει το όποιο σχέδιο εξόντωσης μας. Όσο για την αριστερά, κοινοβουλευτική και μη, δε χρειάζεται να ασχοληθούμε καν. Όσοι πέφτουν από τα σύννεφα, αρνούνται να καταλάβουν. Η Αριστερά είναι η επιτομή του τακτικισμού και του καιροσκοπισμού, είναι απλά μια διαφορετική, και καθόλου light, εκδοχή της εξουσίας. Επομένως κάνει αυτό που έκανε πάντα: πολιτική και μάλιστα με το βλέμμα στραμμένο στους εξουσιαστικούς θώκους.
Πρέπει να σταθούμε στην πολεμική διάσταση του θέματος. Γιατί αν δεν καταλάβουμε την πραγματικότητα που ζούμε δε μπορούμε να προχωρήσουμε στις αντι-αναλύσεις μας και στη χάραξη της στρατηγικής και της δράσης. Ο εχθρός έχει συγκροτηθεί σε στρατόπεδο. Έχει συγκεντρώσει αρκετές δυνάμεις και δοκιμάζει και εκτελεί πολεμικές στρατηγικές και πολεμικές επιχειρήσεις. Για αυτό το λόγο οι μπάτσοι και οι δικαστές, συνεπικουρούμενοι από τα μέσα προπαγάνδας του καθεστώτος (Μ.Μ.Ε.), βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή. Και δεν έχει φτάσει ακόμα στα όρια του. Οι δυνάμεις του και ο κάθε λογής οπλισμός του αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου. Επίσης και ο ίδιος ο σχεδιασμός του είναι ακόμα στην αρχή και δε θα τελειώσει με τις εκκενώσεις των καταλήψεων.
Ο αναρχικός χώρος είναι γενικά μουδιασμένος. Δεν πρέπει να παραγνωρίζονται οι διάφορες δράσεις στην επικράτεια της χώρας αλλά η αντίδραση του σαν σύνολο είναι κατώτερη των περιστάσεων. Δεν είναι ώρα να πούμε τι έφταιξε. Ας περιοριστούμε προς το παρόν στη διαπίστωση ότι οτιδήποτε δημιουργείς και δεν είσαι σε θέση να το υπερασπιστείς έμπρακτα, καταρρέει στην πρώτη καταιγίδα. Σημασία λοιπόν έχει τι κάνουμε τώρα. Ας ρίξουμε μια ψύχραιμη και ειλικρινή ματιά στα δεδομένα. Έχουμε εκατοντάδες υπόδικους, φυλακισμένους και φυγόδικους συντρόφους. Έχουμε τις εχθρικές δυνάμεις γύρω από τους χώρους μας. Έχουμε έναν αχανή, δύσκολο να οριστεί, \”χώρο\” με χρόνιες αδυναμίες σε πολλά ζητήματα. Έχουμε μια κοινωνία που στη συντριπτική της πλειοψηφία είναι αδιάφορη ή και εχθρική στις επαναστατικές ιδέες και πρακτικές. Τέλος έχουμε μια εσφαλμένη άποψη της αλληλεγγύης.
Η αναγκαιότητα απάντησης, αλλά και στην τελική αυτοάμυνας, από μεριάς αναρχικών, σπρώχνει σε λανθασμένες αντιλήψεις. Το ζήτημα δεν είναι να \”ενωθεί\” και να \”πράξει συλλογικά\” ο χώρος. Κάτι τέτοιο γνωρίζουμε πως είναι ευτυχώς αδύνατον λόγω της ίδιας του της ιδιοσυγκρασίας. Το ζήτημα είναι όλες οι τάσεις, όλες οι ομάδες, όλα τα άτομα να πάρουν θέση εδώ και τώρα στο επαναστατικό στρατόπεδο και κατ\’ επέκταση να πάρουν μέρος στο διεξαγόμενο πόλεμο. Δεν είναι απαραίτητη καμία \”σύνθεση\”, η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα δημιουργήσει εύθραυστα οικοδομήματα που κινδυνεύουν περισσότερο να διαλυθούν εκ των έσω παρά από τον αντίπαλο. Επομένως ας προχωρήσει η κάθε τάση, η κάθε συλλογικότητα και το κάθε άτομο με τις δικές του/της αναλύσεις και προτάγματα, τη δικιά του/της στρατηγική και να τα μετουσιώσει σε πράξη και άμεση δράση. Επίσης πρέπει να σταματήσει τουλάχιστον προς το παρόν το \”αλληθώρισμα\” προς την κοινωνία και τα άλλα φαντασιακά υποκείμενα αγώνα. Ακόμα και αν προσπεράσουμε την κοινωνική σαπίλα και δεχτούμε πως ένα έστω μικρό κομμάτι μπορεί να ασπασθεί επαναστατικές ιδέες και πρακτικές, δεν υπάρχει ούτε ο απαραίτητος χρόνος ούτε η απαραίτητη σιγουριά επιτυχίας που σε αυτήν τη φάση είναι πράγματα απαραίτητα.
Κλείνοντας, να πούμε δύο πράγματα για την αλληλεγγύη και συγκεκριμένα για το μόνο είδος αλληλεγγύης που έχει σημασία, εκείνο της αλληλεγγύης μεταξύ των αναρχικών συντρόφων. Οι σύντροφοί μας που αιχμαλωτίζονται ή διώκονται από τον εχθρό για τις ιδέες και τις πράξεις τους δεν είναι απλά θύματα καταστολής. Είναι αιχμάλωτοι πολέμου. Όλοι τους. Η θυματοποίηση ας αφεθεί στο κλασικό παλαιάς κοπής μοτίβο του \”αγωνιστή της Αριστεράς\”. Επομένως η απλή έμπρακτη αλληλεγγύη (συλλογή τροφίμων, χρημάτων, ρουχισμού κ.α.) είναι μεν απαραίτητη αλλά ούσα στην ουσία της ανθρωπιστική, δεν είναι ολοκληρωμένη. Οφείλει να συνοδεύεται από έμπρακτες επιθέσεις στο καθεστώς. Έτσι περιέχει μέσα της όλη τη χαρά της εκδίκησης και της αντίστασης, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στους \”από μέσα\” και σκορπώντας φωτεινά χαμόγελα στα σκοτεινά μπουντρούμια και μίσος και φόβο στις εξουσιαστικές ορδές.
Οι αναρχικές καταλήψεις ήταν, είναι και θα είναι χώροι ανομίας και κέντρα ανωμαλίας, καταφύγια του περήφανου εσωτερικού εχθρού.
Λευτεριά στους αναρχικούς διωκόμενους και στους αναρχικούς μαχητές των αντάρτικων ομάδων.
Μετωπική επίθεση για την εκμηδένιση του υπάρχοντος.