Χειρόγραφα από το απόλυτο – για την κατασταλτική επίθεση στις καταλήψεις…

Αναδημοσίευση από το indymedia. Κατεβάστε το pdf εδώ.

Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή βρίσκεται στη VillaAmalias, στη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, στην Δέλτα, στις φυλακές με τους αιχμάλωτους αναρχικούς…

Με τον καιρό να  ‘ναι κόντρα…

Μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με συνεχόμενες κατασταλτικές κινήσεις των κρατικών μηχανισμών απέναντι σε κατειλημμένους χώρους: από την εκκένωση της κατάληψης Δέλτα και τις εμπρηστικές επιθέσεις στην κατάληψη Apertus στο Αγρίνιο και Δράκα στην Κέρκυρα μέχρι τις πρόσφατες εκκενώσεις στην κατάληψη Villa Amalias, στέκι ΑΣΟΕΕ (από το οποίο κατασχέθηκε εξοπλισμός του κινηματικού ραδιοφωνικού σταθμού 98FM) και στην κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά στην Αθήνα. Κινήσεις σαν κι αυτές δεν είναι άγνωστες στα μάτια μας. Έχουμε ξαναδεί από κρατικούς και παρακρατικούς ρουφιάνους να προσπαθούν να εξαλείψουν τις εστίες αντίστασης, μας είναι γνώριμες οι στιγμές των διθυραμβικών διακηρύξεων τους για πάταξη του εσωτερικού εχθρού, έχουμε ξανακούσει τις στημένες αναλύσεις διασποράς φόβου των μμε, έχουμε ξαναδεί το γκλοπ του μπάτσου πάνω από τα κεφάλια μας.

Παρατηρούμε όμως μια ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση της καταστολής, αναλογική της όξυνσης της κοινωνικής έντασης από τον Δεκέμβρη του ’08. Την στιγμή που η ντόπια διαχείριση του καπιταλισμού επιχειρεί να βρει μια «διέξοδο» από την επερχόμενη κατάρρευσή του, επιχειρώντας να κερδίσει μερικές τελευταίες ανάσες, επιτίθεται σε ότι φοβάται ότι μπορεί να επιταχύνει αυτή τη διαδικασία. Σήμερα χτυπάει τους αναρχικούς, σε πρώτο χρόνο τις ομάδες άμεσης δράσης (την περίοδο 2010-11), σε δεύτερο χρόνο τις καταλήψεις και τα στέκια, όχι γιατί οι αναρχικοί σε όλες τις εκφάνσεις τους αποτελούν έναν άμεσο κίνδυνο αν ιδωθούν ως μια ξεκομμένη δύναμη απέναντι στην δύναμη του κράτους, αλλά πρώτα και κύρια γιατί αποτελούν πόλους που είναι σε θέση να συνθέσουν/συνδέσουν τους αιτηματικούς αγώνες και τις κατακερματισμένες κοινότητες σε ένα αντιθεσμικό, αντι-ιεραρχικό, αντικρατικό πλέγμα.

United we stand, divided we fall…

Είναι απόλυτα λογικό για το κράτος να προσπαθεί να διαχειριστεί τους υπηκόους του διαμέσω της διαίρεσής τους σε φαινομενικά ανταγωνιστικές μεταξύ τους ομάδες. Πέρα από τις χιλιάδες ταυτότητες και ρόλους που ο καθένας έχει μέσα στην κοινωνική μηχανή, ήρθανε νέες ταμπέλες με την ευθύνη να βαραίνει όλους μας, να διαχωρίσουν τον κόσμο του αγώνα. «Ειρηνικοί» και «βίαιοι» διαδηλωτές, «κινηματικοί» και «μπαχαλάκηδες», «καταληψίες» και «ένοπλοι» σηκώσαμε όλοι για παντιέρα την θεώρησή μας και ρίξαμε νερό στον κατασταλτικό μύλο. Χωρίς να παραγνωρίζουμε τις αντιφάσεις των κοινωνικών κομματιών αλλά και τις αντιφάσεις των κοινοτήτων μας και χωρίς να προσπερνάμε τον πλούτο και την διαφορετικότητα απόψεων και επιλογών, αν σ’ αυτόν τον πόλεμο θέλουμε να βγούμε νικητές, οφείλουμε να συντονίσουμε και να συναντήσουμε τα σώματα και τις σκέψεις μας. Μεταξύ μας αλλά και με τον κοινωνικό παλμό.

Να σπείρουμε παντού νησίδες ανομίας….

Δεν έχουμε κανένα λόγο να το κρύβουμε, έχουμε βαθιά ανάγκη να το επικοινωνήσουμε. Δρούμε πέρα και έξω από νόμους, δρούμε εναντίον τους και αγωνιζόμαστε για την κατάλυση τους, είμαστε άνομοι και άνομες, είμαστε αναρχικοί και αναρχικές. Ζούμε χρόνια κάτω από τους νόμους του κράτους, πιο ελαστικούς ή πιο σκληρούς από αυτούς τους οποίους υπέμειναν γενιές και γενιές ανθρώπων και έχουν οδηγήσει τον άνθρωπο και τη φύση στο σημείο που σήμερα βρισκόμαστε. Οι νόμοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αποτυπωμένη δυνατότητα των βασιλιάδων εχθές, των καπιταλιστών σήμερα να ελέγχουν τις ζωές μας και να απολαμβάνουν τα προνόμια τους, πάνω από τη δική μας σιωπή, πάνω από τους δικούς μας φόβους. Πιστεύουμε ότι η απελευθέρωση του φυσικού περιβάλλοντος και η χειραφέτηση του ανθρώπου θα έρθει όταν καταφέρουμε να αποτινάξουμε κάθε νόμο και κάθε σύμβαση, όταν καταφέρουμε να καθορίσουμε μόνοι μας, ατομικά και συλλογικά, την πορεία των ζωών μας. Και η συνθήκη αυτή είναι κάτι που ήδη βιώνουμε μέσα στις καταλήψεις, τα στέκια, τις αναρχικές ομάδες και τις επαναστατικές δομές, μια συνθήκη που δεν μένει παρά να εξαπλωθεί. Μια θεώρηση που συντηρεί το δίπολο της «αθωότητας» και της «ενοχής», που αντικατοπτρίζει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να επέλθει η τάξη και έχει οριστεί ως μια σαφής υποταγή στους νόμους και τις αξίες της εξουσιαστικής μηχανής  δεν μπορεί να επεξηγήσει το γιατί μαχόμαστε για τον αναρχικό απελευθερωτικό αγώνα.

Το μόνο που μπορεί να επεξηγήσει το γιατί επιλέξαμε να ζούμε και να δρούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, είναι τα ένστικτα και οι επιλογές μας, οι παρακαταθήκες που παραλάβαμε από όσους και όσες αγωνίστηκαν πριν από εμάς, μια λογική αντίδραση απέναντι στις αποπνικτικές συνθήκες που ζήσαμε. Στα σχολεία και στις σχολές που εκπαιδευτήκαμε, στα γραφεία και στα εργοστάσια που δουλέψαμε, στους άθλιους χώρους που πλήξαμε, που ψωνίσαμε, που «διασκεδάσαμε», στις προσταγές των δασκάλων, των παπάδων, των πολιτικών, των μπάτσων, των «κοινωνικών» πρέπει.

Κι αυτό το γιατί όλοι το βιώνουμε, δεν αντιδρούμε όμως όλοι και όλες με τον ίδιο τρόπο…

Ακόμα τουλάχιστον…

Χωρίς να το επιλέξουμε, βοηθώντας τον χρόνο όμως να φτάσει σε αυτό το σημείο με τις μικρές και μεγάλες μας αρνήσεις, βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι και επιστρέφουμε για να πάρουμε θέση, δίπλα- δίπλα και χωρίς φόβους πλέον, στην μητέρα των μαχών, αυτή τη μάχη που γέννησε όλες τις υπόλοιπες. Την πρώτη μάχη που δόθηκε, όταν για πρώτη φορά ο άνθρωπος επιβλήθηκε σε άλλον άνθρωπο και η μεταξύ τους σύγκρουση δεν μπορούσε να επιλυθεί παρά μόνο με βία.

Ή γουρούνι ή άνθρωπος…

Ή μαχητής της ελευθερίας ή δούλος…

Ας αναλογιστεί ο καθένας και η καθεμιά το μερίδιο που μας αναλογεί, την συνάντηση που οφείλουμε να έχουμε με όλους όσους συνειδητοποιούν την προσωρινότητα της συνθήκης δουλείας την οποία υπομένουμε και είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για να σπάσει η συνθήκη αυτή, την ενότητα και την αλληλεγγύη που οφείλουμε να δείξουμε για τις μέρες που έρχονται, το θάρρος και το θράσος που πρέπει να δείξουμε αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος, το όνειρο της ελευθερίας που οφείλουμε να κρατήσουμε σφιχτά για να μην παρασυρθεί από τη λήθη.

Οι αλύγιστοι αιχμάλωτοι αναρχικοί και επαναστάτες μέσα από τις φυλακές, οι αμετανόητοι καταληψίες της βίλλας αμαλίας, της Πατησίων και Σκαραμαγκά, της Δέλτα, οι νεκροί του αγώνα μας, οι φυγόδικοι σύντροφοι, μας αφήνουν μια σκυτάλη που πρέπει να παραλάβουμε, γιατί ο αγώνας αυτός έχει πολύ δρόμο ακόμα, μέχρι την έφοδο στον ουρανό.

Να τολμήσουμε

Να τολμήσουμε

Να συνεχίσουμε να τολμάμε…

 

ΟΙ ΕΚΚΕΝΩΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΣΑΡΚΑ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΡΚΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΜΑΣ.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΣΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ

                                            Χειρόγραφα από το απόλυτο/άνομες/χαοτικοί