ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ

Απάντηση για τους Συντρόφους, σχετικά με την κριτική των Γ. Μιχαηλίδη και Δ. Πολίτη

Σε κείμενο με τίτλο “Ορατοί και αόρατο τοίχοι-μια κριτική στην ε.ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς” ανάμεσα σε πολλά άλλα έγινε αναφορά στην πολεμική που εκφράζουμε για τη στάση που κρατάνε άλλοι κατηγορούμενοι για την υπόθεση της ΣΠΦ.

Επειδή όταν δεν αναγνωρίζεις το λάθος σου, τότε είσαι καταδικασμένος να το συναντήσεις ως σκοπιμότητα, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι, κάνοντας την αυτοκριτική μας. Η απαξιωτική και μειωτική θέση μας για τη στάση κάποιων άλλων κατηγορουμένων ΔΕΝ αφορά τον Γ. Μιχαηλίδη και τον Δ. Πολίτη.

Ο μεγάλος αριθμός των υπόλοιπων κατηγορουμένων και συγκεκριμένες ρήξεις που έχουμε με κάποιους από αυτούς, δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι δε διαχωρίσαμε τη διαφορετικότητα των δύο. Γι’ αυτό το κάνουμε τώρα με αυτό το κείμενο.

Από κει και πέρα δυο λόγια μονάχα για τα υπόλοιπα που γράφτηκαν. Δεν θα ξεπέσουμε λέγοντας το γνωστό “ουδείς αγνωμονέστερος εκ του ευεργετηθέντος”. Όταν βοηθήσαμε κάποιους στις πιο δύσκολες στιγμές τους, το κάναμε γιατί το νιώθαμε αυθεντικά. Τα συναισθήματα δεν έχουν ανταλλάγματα, ούτε εξαργυρώνονται. Ή γίνονται πράξη ή αποκτούν την πικρή γεύση της απογοήτευσης ή της υποκρισίας.

Είμαστε λοιπόν οι επιλογές μας με όλες τις συνέπειες τους και όχι μάρτυρες μιας ευγένειας που κρατάει κλειδωμένα τα πάθη και τις εντάσεις μας για να μη βεβηλωθούν τα εικονίσματα μιας αναρχικής ιδεολογίας που είναι ψεύτικη. Γι’ αυτό προτιμάμε την αγένεια της βαριοπούλας που θρυμματίζει τα απομεινάρια μιας εποχής που δεν υπάρχει πια, απ’ την ουδετερότητα μιας political correct διαλεκτικής. Είναι το σημείο που η απροσεξία ενός πρώην συντρόφου(όπως το ξέχασμα κάποιων πλαστών ταυτοτήτων που παλιότερα ποτέ δεν θα τολμούσαμε καν να ασχοληθούμε και απλά θα το ξεπερνάγαμε με συντροφικά πειράγματα), τελικά εμφανίζεται ως αυτό που πραγματικά είναι. Εμφανίζεται ως μια προκλητική αδιαφορία, αφού τελικά η υποκριτική διαλεκτική και οι δεύτερες σκέψεις ήταν η σχέση που είχε επιλέξει να έχει μαζί μας.

Για εμάς το προσωπικό είναι πάντα πολιτικό. Δεν ξεχωρίζουμε το προσωπικό από το πολιτικό λόγω μιας φαινομενικά κοινής αναρχικής γλώσσας με ανυπότακτα νοήματα που στην πράξη φάνηκαν υποκριτικά και δίχως αντίκρισμα. Κι όταν λέμε πράξη δεν εννοούμε μόνο επιθετικές πρακτικές όπως η ληστεία μιας τράπεζας, αλλά και τις απλές χειρονομίες έμπρακτης φιλίας και αλληλεγγύης που ΚΑΠΟΤΕ, ΚΑΠΟΙΟΙ μοιράζονταν σε ένα παρελθόν που δεν έχει μείνει ΤΙΠΟΤΑ να το θυμίζει.

Δεν διαθέτουμε αναρχόμετρο, αλλά ο καθένας κρίνεται από τις επιλογές του. Δεν είμαστε αλάνθαστοι, αλλά έχουμε μνήμη για την οποία δεν μπορούμε να μιλήσουμε δημόσια. Στην αντίστροφη διαδρομή της μνήμης προς τα πίσω κάποιοι πλέον δεν έχουν καν όνομα και άλλοι έμειναν μια θολή σκιά να θυμίζουν αυτό που κάποτε ήταν για εμάς. Η μνήμη λοιπόν δεν είναι σκουπίδι για να την πετάξουμε…

Γι’ αυτό επιλέγουμε να είμαστε “κακοί”, “αλαζόνες”, “εκδικητικοί”, “λάθος” και “απολίτικοι” τιμώντας έτσι τις φιλίες και τις έχθρες μας, δίχως να κάνουμε εκπτώσεις ή να σιωπούμε για να είμαστε “αντικειμενικά σωστοί”, αρεστοί σε αρκετούς ή να ανεχόμαστε αυτούς που κάποτε απορρίπταμε όλοι μαζί…

Γνωρίζουμε δυστυχώς πως με αυτό το γράμμα οι περισσότεροι Σύντροφοί μας θα παραμείνουν στο σκοτάδι αναπάντητων ερωτημάτων γιατί δεν έχουμε τη δυνατότητα να μοιραστούμε μαζί τους την υποκειμενική μας βιωματική αλήθεια. Είναι λάθος που άνοιξε ο ασκός του Αιόλου, όμως αυτά συμβαίνουν στην πραγματική ζωή και συνεχίζεις κοιτώντας μπροστά… Το βίωμα λοιπόν δε μοιράζεται και βιώνεται προσωπικά… και συχνά μοναχικά…

Γι’ αυτούς που ξέρουν, όσα είπαμε ισχύουν.
Και ο νοών νοείτω…

Αντίο χθες

Τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/FAI-IRF

Το κείμενο σε pdf