Κοινωνία
Η μαζική κοινωνία είναι μια αναγκαστική συνθήκη που, επιβλήθηκε στα άτομα και τις ομαδοποιήσεις τους, ώστε να είναι εφικτή η ύπαρξη ιεραρχημένων συγκεντρωτικών εξουσιαστικών δομών. Αυτή η επιβολή είναι κατ\’ ουσίαν βίαια, είτε είναι αποτέλεσμα ενός πολέμου είτε είναι αποτέλεσμα αναγκαστικής ενσωμάτωσης για να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες διαβίωσης.
Η καινοτομία του καπιταλισμού είναι το γεγονός ότι δημιούργησε ένα αχανές πλέγμα κοινωνικών ρόλων και ταυτοτήτων, διαποτισμένο πέρα ως πέρα με το εξουσιαστικό δηλητήριο, δένοντας με σχέσεις εξάρτησης όλους τους υπηκόους του. Αυτό το πλέγμα αποτελεί τη θλιβερή σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Είναι εξαιρετικά απλοϊκό να θεωρούμε κοινωνία απλά τη συνύπαρξη ανθρώπων στο ίδιο μέρος χωρίς να μελετούμε ποιο είναι το συνθετικό υλικό που τους κρατάει \”ενωμένους\”. Αυτό το μόρφωμα εξυπηρετεί τους σκοπούς της εκάστοτε κυριαρχίας. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι ο καπιταλισμός με τους αιώνες δημιούργησε την κοινωνία με σκοπό να καλύψει τις ανάγκες του. Οι συμπεριφορές, οι ρόλοι, τα ιδεολογήματα, οι αντιλήψεις και οι ταυτότητες της εξουσίας είναι τα οικοδομικά της υλικά. Στο κοινωνικό πλαίσιο, η έννοια της ολοκληρωμένης ατομικότητας είναι ανύπαρκτη. Το άτομο ακόμα και αν καταφέρει να δημιουργήσει, με όπλο την άρνηση, μια ως ένα βαθμό ανεξάρτητη συνείδηση, αδυνατεί να προχωρήσει αυτή τη διαδικασία ως το τέρμα της καθώς βρίσκει μπροστά του τα πολλαπλά εμπόδια των προαναφερόμενων κοινωνικών θεσμίσεων. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την κοινωνία με μια εργοστασιακή γραμμή παραγωγής. Στην αφετηρία της βρίσκεται ένα τεράστιο χωνευτήριο, στο οποίο εισάγεται ο άνθρωπος κατά τη γέννηση του και μέσα από μια διαδικασία που περιλαμβάνει την οικογένεια, την εκπαίδευση, τη διαφόρων μορφών κοινωνικοποίηση κλπ. απογυμνώνεται από οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί \”δικό του\” και εντάσσεται στα διάφορα κουτάκια που έχει προετοιμάσει το σύστημα για αυτόν. Και αυτή η γραμμή παραγωγής του κοινωνικού εργοστασίου δεν έχει τέλος. Το άτομο-προϊόν προστίθεται στη μηχανή ως εξάρτημα και συμμετέχει στην αναπαραγωγή του κοινωνικού τέρατος μέχρι να είναι πλέον άχρηστο ή μέχρι το ίδιο να απαρνηθεί τη θέση του και να κινηθεί εναντίον της μηχανής. Θεωρώ λοιπόν πως η άρνηση και η μετατροπή επιμέρους χαρακτηριστικών της κοινωνίας συνιστά επιμέρους άρνηση και μεταρρύθμιση του κρατικοκαπιταλιστικού συμπλέγματος.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο έγκειται η διαφωνία με αρκετές από τις άλλες αναρχικές τάσεις. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η κοινωνία έχει δημιουργηθεί για να λειτουργεί με αυτούς τους όρους. Το \”να φτιάξουμε μια άλλη κοινωνία\” είναι ουσιαστικά ταυτόσημο με τη μαρξιστική χίμαιρα περί της οικοδόμησης ενός \”άλλου εργατικού κράτους\”. Η αναρχία, ως μήτρα απόλυτης ελευθερίας, είναι αντικοινωνική κατάσταση. Οι εκάστοτε κοινωνικοί νόμοι, κανόνες και θεσμοί (επίσημοι ή άτυποι) καταπιέζουν το άτομο, επομένως η αναρχία ως βίωμα εντός της κοινωνίας είναι αδύνατη. Τα άτομα αδυνατούν να διαμορφώσουν και να διαλύσουν συλλογικότητες κατά βούληση αφού οποιαδήποτε συλλογικοποίηση εντός κοινωνίας δένει τους συμμετέχοντες με τον τρόπο που περιγράφηκε παραπάνω. Ένα κομμουνιστικοποιημένο εργοστάσιο, παραμένει εργοστάσιο. Όσο και να μεταρρυθμίσει την εσωτερική του λειτουργία έχει φτιαχτεί αφενός για να λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο και αφετέρου για να συνδέεται με την υπόλοιπη κοινωνία με συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να αναπαράγεται αναγκαστικά ο ρόλος του εργάτη και του καταναλωτή. Επομένως η αναρχική αντικοινωνική κριτική συνιστά μια διακήρυξη ανεξαρτησίας της εξεγερμένης ατομικότητας από τα δεσμά της κοινωνίας. Δεν είναι ένα σχέδιο αλλά μια κήρυξη πολέμου. Δε στοχεύει μια άλλη κοινωνία, αλλά τη καταστροφή της και το \”άνοιγμα\” της δυνατότητας, στο τώρα και στο μέλλον, της αυτοπραγμάτωσης των ελεύθερων ατόμων και του πειραματισμού τους με σχέσεις βασισμένες στις επιλογές και τις επιθυμίες τους, με μόνο όριο τις δυνατότητες τους.
Πόλη
Η πόλη είναι το \”κτίριο\” που στεγάζεται το κοινωνικό εργοστάσιο. Έχει κατασκευαστεί ως μια απέραντη φυλακή, μια αχανής αποθήκη γραναζιών της κοινωνικής μηχανής. Δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας τόπος και τρόπος συλλογικής διαβίωσης στον οποίον αναγκαστικά θα έφταναν οι άνθρωποι ούτως ή άλλως, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι κάθε είδους ντεντερμινιστές. Είναι φτιαγμένη στα πρότυπα κάλυψης των αναγκών της παραγωγής, της κατανάλωσης και της επιτήρησης της μαζικής κοινωνίας. Κάθε προσπάθεια εξωραϊσμού της εικόνας της αποτελεί μεταρρυθμιστικό (άρα όχι επαναστατικό) στόχο. Ένα πάρκο στην τσιμεντούπολη μοιάζει με ένα πάρκο στο προαύλιο των φυλακών. Μπορεί ο κρατούμενος να νιώθει καλύτερα αλλά συνεχίζει να είναι κρατούμενος, η αίσθηση του για την πραγματικότητα θολώνει, απομακρύνοντάς τον από τη συνειδητοποίησης της πραγματικής του κατάστασης.
Κανένα στοιχείο της πόλης δεν ανήκει στην εξεγερμένη ατομικότητα. Κάθε στενό, κάθε τοίχος, κάθε πλατεία είναι υπενθύμιση ότι είναι ένα άγριο ζώο φυλακισμένο σε κλουβί. Και λίγη σημασία έχει για το αγρίμι αν αποφασίζει το ίδιο για τη διαρρύθμιση ή την καθαριότητα του κλουβιού του ή κάποιος άλλος. Μια κατάληψη πρέπει να νοείται μονάχα ως ένα μέρος που προπαρασκευάζεται πολύμορφα η επίθεση στο υπάρχον, ένα καταφύγιο των εξεγερμένων, όχι το \”σπίτι\” τους. Μια επιθετική διαδήλωση μπορεί να νοείται μονάχα ως μια καταιγίδα φωτιάς και όχι ως \”πάρσιμο των δρόμων\”. Όπως μέσα στην κοινωνία έτσι και μέσα στην πόλη, ο Εξεγερμένος ζει μονάχα για να την καταστρέψει και όχι για να τη μετασχηματίσει ή να την κάνει δική του.
Πολιτισμός: Επιστήμη, Βιομηχανία, Τεχνολογία
Υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για το τι εστί πολιτισμός. Λαμβάνοντας ως βάση και αφετηρία του συλλογισμού μου τον ορισμό του πολιτισμού ως το σύνολο των υλικών και πνευματικών επιτευγμάτων που ο άνθρωπος διαμόρφωσε από τη στιγμή που άρχισε να συμβιώνει στα πλαίσια μαζικών κοινωνιών και εντός των πόλεων, κάνω μια απόπειρα αποδόμησης του και ένταξής του στο στόχαστρο της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης.
Η κριτική στον πολιτισμό είναι ουσιαστικά η κριτική στο ιδεολόγημα της προόδου. Θα θεωρούσε κανείς πως μετά από τόσους αιώνες επιστημονικής και τεχνολογικής \”εξέλιξης\”, τουλάχιστον οι αναρχικοί θα είχαν καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Είναι αφελές να θεωρεί κάποιος πως η σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία ακολουθούν μια ανεξάρτητη πορεία προς τη γνώση και προς το συμφέρον του ανθρώπου. Πρώτον, επειδή η ανθρωπότητα ως σύνολο είναι κάτι τελείως επίπλαστο, επομένως τα \”κοινά\” χαρακτηριστικά και άρα και οι \”κοινές\” ανάγκες, που μοιράζονται οι άνθρωποι, με εξαίρεση τα βιολογικά χαρακτηριστικά, είναι κατασκευασμένα. Όλως τυχαίως η επιστήμη και η τεχνολογία είναι αποκλειστικό προϊόν του δυτικού κόσμου και επιβάλλεται στους \”υποανάπτυκτους\” δια πυρός και σιδήρου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός πως η αγορά κινητής τηλεφωνίας είναι πλέον προσανατολισμένη στις χώρες της Αφρικής και όχι στην κορεσμένη Ευρώπη και Βόρεια Αμερική. Αποφάσισαν οι Αφρικανοί πως εν μέσω λοιμών, ξηρασίας και εμφυλίων πολέμων χρειάζονται κινητά; Μάλλον όχι. Πρέπει όμως να χωρέσουν στην πολιτισμένη ανθρωπότητα γιατί έτσι βολεύει τους εταιρικούς κολοσσούς. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί το εξής απλό: Πόσα από τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα που γνωρίζουμε θα υπήρχαν χωρίς τη λογική του κέρδους και τη λογική της διατήρησης της μαζικής κοινωνίας ως πηγής κέρδους και εξουσίας;
Ακόμα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως δε γεννούν οι πραγματικές μας ανάγκες τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα αλλά το αντίστροφο. Τα προϊόντα αυτής της διαδικασίας πρέπει να πωληθούν για να έχει νόημα η παραγωγή τους. Επομένως, οι υποτιθέμενες ανάγκες μας, είναι ουσιαστικά απάτη, τίποτα άλλο από μια κατασκευασμένη αγορά στην οποία ο καπιταλισμός διοχετεύει τα προϊόντα του και οι σκλάβοι τα καταναλώνουν νομίζοντας ότι είναι και κερδισμένοι, όπως οι ηλίθιες φάτσες που χαμογελούν στις διαφημίσεις.
Εκτός από το οικονομικό σκέλος, αυτό που συχνά παραβλέπεται είναι η συστημική αξία της επιστήμης και της τεχνολογίας στο πεδίο της εξουσίας. Η επιστημονικοποίηση της γνώσης την κατατεμαχίζει και απομονώνει τα κομμάτια της από το όλον. Η ικανοποίηση της περιέργειας του ανθρώπου σχετικά με τον κόσμο που τον περιβάλλει αντί να είναι ένα παιχνίδι αλληλεπίδρασης με τη φύση και τη νόηση, είναι μια ανιαρή και μεθοδευμένη \”επιστημονική έρευνα\”, μια στείρα καταγραφή στοιχείων και μια βαρετή επανάληψη πειραμάτων σε υπόγεια εργαστήρια, με στόχο την κωδικοποίηση της γνώσης με τρόπο που να βολεύει την εξουσία και να ενισχύει τον τεχνολογικό της βραχίονα. Δεν υπάρχει ούτε ένας επιστημονικός και τεχνολογικός κλάδος, από την κοινωνιολογία και την ιατρική μέχρι την πληροφορική και τη νανοτεχνολογία, που να μην αναπτύσσεται στη λογική της κερδοφορίας, της επιτήρησης και της καταστολής. Δεν είναι τυχαίο που οι \”μεγάλες¨ ανακαλύψεις γίνονται από επιστήμονες που χρηματοδοτούνται από μεγάλες εταιρίες και από το στρατό.
Όσο για τη βιομηχανία, εκεί τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Η βιομηχανία είναι απαραίτητη για τη μαζική παραγωγή των καπιταλιστικών εμπορευμάτων και έχει δομηθεί αποκλειστικά με αυτόν το στόχο. Εντός της αναπαράγεται όλη η λογική του κεφαλαίου και της εξουσίας. Ιεραρχία, πειθαρχεία, εκμηδένιση της ατομικότητας, καταμερισμός της εργασίας, ανία, εργατική ηθική. Παράλληλα, απαιτείται η πραγμοποίηση της φύσης και η μετατροπή της σε μια αποθήκη έμψυχων και άψυχων πρώτων υλών. Το άτομο υποβαθμίζεται σε εργάτη, ένα εξάρτημα της βιομηχανικής μηχανής που σε αρκετές περιπτώσεις έχει λιγότερη αξία από το προϊόν που παράγει. Έτσι, μια πανάκριβη γούνα έχει μεγαλύτερη αξία από τα εκατοντάδες σφαγμένα άγρια ζώα που απαιτούνται για την κατασκευή της και από τους εργάτες* που εργάζονται για να παραχθεί. Ένα αυτοκίνητο έχει μεγαλύτερη αξία από το φυσικό τοπίο που καταστρέφουν τα ορυχεία μετάλλου και από τους σκλάβους στα κάτεργα των αυτοκινητοβιομηχανιών. Να σημειώσω εδώ πως είναι απορίας άξιον πως κάποιοι σύντροφοι απαιτούν να αντλείται \”ταξική περηφάνια\” από αυτήν την εξαχρειωτική και εξευτελιστική κατάσταση στην οποία φέρνει το άτομο ο βιομηχανικός πολιτισμός.
Η αναρχική εμπλοκή
Αυτό το τερατούργημα, λοιπόν, που δημιουργείται από τη σύνθεση της επιστήμης, της τεχνολογίας και της βιομηχανίας καλούμαστε να το αυτοδιαχειριστούμε, να βρούμε την \”καλή\” του πλευρά, να το \”στρέψουμε προς το συμφέρον των μαζών\”. Χίμαιρα και έγκλημα μαζί.
Είναι παντελώς αδύνατο να χειριστείς αυτό το σύμπλεγμα απελευθερωτικά, όπως είναι αδύνατο να καρφώσεις ένα καρφί με κατσαβίδι. Κοιτώντας τα πράγματα ψύχραιμα, χωρίς τις εξάρσεις που προκαλούνται από τα ακατανόητα flash-back εικόνων από την Ισπανία του \’36, μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας πως στο σήμερα (αν όχι διαχρονικά) η διατήρηση ενός από τα στοιχεία του κρατικοκαπιταλιστικού συμπλέγματος σημαίνει την αποδοχή του όλου.
Το σύστημα έχει διαρθρωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε το ένα του κομμάτι να συμπληρώνει το άλλο. Δεν υπάρχει βιομηχανία χωρίς εργάτες, χωρίς τεχνολογία και χωρίς βιασμό της φύσης. Δεν υπάρχει τεχνολογία χωρίς επιστήμη και δεν υπάρχει επιστήμη χωρίς κωδικοποιημένη γνώση και ψυχρή ωφελιμιστική ηθική. Χωρίς μαζική βιομηχανική παραγωγή δεν υπάρχει μαζική κατανάλωση και εργασία και χωρίς αυτά δεν υπάρχει μαζική κοινωνία. Τέλος χωρίς μαζική κοινωνία δεν υπάρχει κράτος και καπιταλισμός. Προκαλώ οποιονδήποτε να φέρει ένα παράδειγμα που μπορεί να απομονώσει το ένα από τα άλλα διατηρώντας παράλληλα τα πλαίσια της μαζικής κοινωνίας και που ταυτόχρονα κινείται σε μια απελευθερωτική αναρχική οπτική. Κανένα μοντέλο από το αναρχοκομμουνιστικό των Μαχνοβιτών και των οπαδών του Κροπότκιν, μέχρι τον κολεκτιβισμό στην Ισπανία και τον \”σε ισορροπία με τη φύση\” κομμουναλισμό του Μπούκτσιν δε μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα.
Η αναρχική μηδενιστική οπτική
Και φτάνουμε στη γνωστή ερώτηση: Που μας οδηγεί και τι προτείνει αυτός ο μηδενισμός; Τίποτα δεν προτείνει. Ο αναρχικός μηδενισμός δεν κινείται σε αυτήν τη λογική ούτε θέλει να γίνει \”κυρίαρχη τάση\”, προσφέροντας μια \”ρεαλιστική\” εναλλακτική. Είναι μια ολιστική άρνηση του υπάρχοντος χωρίς εκπτώσεις, που αφαιρεί τις παρωπίδες που αναγκαστικά μας φοράει η λογική της \”κοινωνικής αλλαγής\” και μας κάνει να κοιτάζουμε κατάματα ολόκληρο το τέρας. Ως εκ τούτου, ο μηδενιστής δε νιώθει την ανάγκη να προτείνει ένα μελλοντικό παράδεισο ευημερίας. Το ζήτημα δεν είναι η χάραξη ενός προγράμματος για το αύριο αλλά η εμπέδωση μιας λογικής για το πώς μπορεί να υπάρξει το παρόν και το μέλλον με αναρχικούς όρους. Για μένα, ο αναρχικός ατομικισμός και μηδενισμός είναι έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες και αδιαχώριστες επομένως, το σήμερα και το αύριο είναι ένα παιχνίδι στο οποίο η εξεγερμένη ατομικότητα πειραματίζεται με βάση το μηδέν, χωρίς συνταγές και έτοιμες λύσεις. Ο μηδενιστής δεν είναι επιστήμονας. Τον ενδιαφέρει το πείραμα και όχι το αποτέλεσμα. Ο αναρχικός μηδενισμός είναι πάνω από όλα άρνηση κάθε σταθεράς και ένα πρόταγμα επίθεσης στο τώρα εναντίον όλων αυτών που συνιστούν την κυριαρχία.
Αντί επιλόγου
Στο περιθώριο αυτής της ανάλυσης, θέλω να απαντήσω σε ένα βλακώδες ερώτημα που διαισθάνομαι πως θα τεθεί για ακόμα μια φορά, λόγω της έλλειψης ουσιαστικών αντεπιχειρημάτων. Γιατί οι αρνητές του πολιτισμού και της κοινωνίας χρησιμοποιούν τα προϊόντα του πρώτου και ζουν στη συνθήκη της δεύτερης.
Θα μπορούσα να το αντιστρέψω και να διερωτηθώ π.χ. γιατί οι πολέμιοι της μισθωτής εργασίας εργάζονται αλλά σαν επιχείρημα θα ήταν εξίσου βλακώδες. Ως μηδενιστής, λοιπόν, προτίθεμαι να χρησιμοποιήσω τον τελειότερο ηλεκτρονικό υπολογιστή αν με βοηθάει να διατυπώσω το λόγο μου, το πιο εξελιγμένο όπλο αν με διευκολύνει στο στόχο μου, το τελειότερο φάρμακο αν μπορεί να με διατηρήσει ή να με επαναφέρει σε κατάσταση που μπορώ να είμαι ικανός να πολεμήσω. Επίσης, θα ζήσω και στη χειρότερη βρωμότρυπα της μητρόπολης αν με διευκολύνει στη μάχη μου, θα συναναστραφώ και το χειρότερο σκουπίδι αν μπορώ να αποσπάσω κάτι χρήσιμο από αυτό. Το μόνο όριο που βάζω στον εαυτό μου είναι το δικό μου όριο και η πραγματοποίηση του στόχου μου. Ως ατομικιστής, με ενδιαφέρει να πραγματώνω ταυτόχρονα όσο καλύτερα το Εγώ μου, πράγμα που είναι και η αφετηρία της δράσης μου. Και πάνω σε αυτό, οι ηθικές επιταγές της μάζας και των αφεντικών της μου είναι παγερά αδιάφορες, όπως αδιάφορες μου είναι και οι δήθεν \”συντροφικές\” συμβουλές.
Υποσημειώσεις:
1. Βρίσκομαι έτη φωτός μακριά από τη λογική που δικαιολογεί κάθε πράξη που γίνεται στο πλαίσιο της εργασίας. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι ολοκληρωμένο ον, δεν είναι άλλος με τα ρούχα της δουλειάς και άλλος με τις παντόφλες στο σπίτι. Οποιοσδήποτε δέχεται να εξαχρειώνεται και να καταπιέζει για \”να βγαίνει το μεροκάματο\” πρέπει να λαμβάνει εκτός από το μεροκάματο, και ό,τι άλλο αναλογεί στο σιχαμερό είδος του. Αυτό το σχόλιο αφορά και την πρόσφατη περίπτωση που ο θάνατος ενός \”φουκαρά\” σεκιουριτά συμψηφίστηκε από κάποιους με τις υπόλοιπες εργατικές δολοφονίες…
Πολύ καλό κέιμενο και πάλι, τουλάχιστον ένας από τους δύο γράφει πιο ψύχραιμα. Ο επίλογος είναι εξαιρετικός και τον προσυπογράφω. Παρότι δε συμφωνώ με τον πριμιτιβισμό εκατό τοις εκατό, βέβαια δεν έχω πλήρη εικόνα της σκέψης σου σε αυτό το ζήτημα, η τοποθέτησή σου είναι πολύ ενδιαφέρουσα και συμφωνώ πλήρως με τη θέση σου περί “επιστημονικοποίησης” της γνώσης. Φυσικά, υπάρχουν τομείς όπου χρειάζεται βαθιά ενασχόληση πριν την πλήρη κατανόηση, πχ κβαντική φυσική, αλλά δε θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι είναι δύσκολο για τον οποιονδήποτε να ασχοληθεί εάν είναι αποφασισμένος να το κάνει.
Δεν είμαι πριμιτιβιστής, ο πρωτογονισμός επιτίθεται στην κοινωνία για χάρη της κοινότητας εγώ της επιτίθεμαι για χάρη του ατόμου.Ευχαριστώ για το σχόλιο σου.
“Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι ο καπιταλισμός με τους αιώνες δημιούργησε την κοινωνία με σκοπό να καλύψει τις ανάγκες του.”
Η παραπάνω φράση δεν ισχύει. Δεν υπάρχουν μόνο ανθρώπινες κοινωνίες αλλά και κοινωνίες ζώων ιδιαίτερα μαζικές. Οι πρώτοι άποικοι της αμερικής συνάντησαν κοπάδια βισώνων με εκατομμύρια μέλη. Οι κοινωνίες των μελισσών, επίσης μαζικές, έχουν μέλη με μοναδική κοινωνική συνείδηση που θυσιάζονται για την κοινωνία τους. Τα κοπάδια των δελφινιών επίσης έχουν να επιδείξουν κοινωνική συνείδηση, αναπαράγοντας το κοπάδι με τα νεότερα δελφίνια να σχηματίζουν δικές τους κοινωνίες. Μάλιστα στα δελφίνια (κατα τη γνώμη μου το πιό εξελιγμένο διανοητικά είδος του πλανήτη) έχουμε το φαινόμενο της πολυγλωσσίας όπως και στις ανθρώπινες κοινωνίες. Διαφορετικά κοπάδια μιλούν διαφορετική γλώσσα.
Στην αρχαιότητα η έννοια του “έθνους” ταυτιζόταν με αυτή της κοινωνίας. Ο Όμηρος μιλούσε για “έθνη” μελισσών, “έθνη” των νεκρών, “έθνη” των ναυτικών. Οπως όλες οι έννοιες έτσι κι αυτή με τον καιρό έχασε το νόημά της για να εξυπηρετεί την εξουσία κι έτσι σήμερα έχουμε “εθνικιστές”.
Διορθώνω λοιπόν τη φράση σου ως εξής:
“Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι ο καπιταλισμός με τους αιώνες διαστρέβλωσε την έννοια της κοινωνίας με σκοπό να καλύψει τις ανάγκες του.”
Ταυτίζεις τη συλλογική διαβίωση με την κοινωνία, ακριβώς όπως κάνει ο κυρίαρχος λόγος. Οι βίσονες δεν έχουν επιβεβλημένες ταυτότητες και ρόλους στα κοπάδια τους. Η πρόταση μου παραμένει δόκιμη ως έχει.
Μα κοινότητα και κοινωνία δεν είναι το ίδιο πράγμα απαραίτητα. Η έννοια της κοινότητας έχει κατακρεουργηθεί από τις εξουσίες, γιατί αυτό τους είναι απαραίτητο για να επιβάλλουν τις ταυτότητες, τις διαφορές και τις ομοιότητες που επιθυμούν. Η κοινότητα προαπαιτεί -για μένα αλλα΄όχι μόνο- την απόλυτη συμπόρευση ατομικού και συλλογικού. Η κοινωνία από την άλλη δεν διαστρεβλώθηκε. Είναι από μόνη της ευμετάβλητη και προσαρμοζόμενη στους όρους του .. κοινωνικού συμβολαίου που στην πλειοψηφία της έχει συνυπογράψει.
Αρα το πρόβλημά σου είναι με τις επεβεβλημένες ταυτότητες και ρόλους. Παρομοίως.
Και μάλιστα όχι με αυτές καθαυτές τις ταυτότητες και ρόλους (π.χ. στις μέλισσες οι ταυτότητες κι οι ρόλοι είναι προκαθορισμένοι από τη φύση) αλλά στην επιβολή τους. Συμφωνώ απόλυτα σ’αυτό. Δε βλέπω όμως πουθενά το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στην επιβολή και την κοινωνία. Αντίθετα, τα φαινόμενα λογοκρισίας που επιβάλλονται από την κυριαρχία μας δείχνουν ότι οι εξουσιαστές θέλουν μεν τους καταπιεσμένους συγκεντρωμένους, όχι όμως σαν κοινωνία (αφού τους απαγορεύουν την επι-κοινωνία εκτός από όσα αφορούν στην παραγωγή).
Για να μην το κουράζουμε, αν στο μέλλον ανατραπεί ο καπιταλισμός και η εξουσία, θα πρέπει να απαγορευτεί στους ανθρώπους να συνάπτουν μεταξύ τους σχέσεις αλληλεγγύης που θα ορίζουν την κοινωνία τους κατα τη γνώμη σου;
Η κοινωνία είναι τέτοια όχι απλώς επειδή τα μέλη της επικοινωνούν μεταξύ τους, αλλά επειδή μοιράζονται την κοινή πεποίθηση του “ανήκειν” σε ένα σύνολο με κοινές αξίες, στόχους, ιδανικά και κουλτούρα. Και όλα αυτά η κυριαρχία φροντίζει να τα εμφυσεί σε κάθε μέλος της κοινωνικής πλέμπας, φυσικά εξίσου καλή δουλειά γίνεται και εντός του μορφώματος μέσω των διαπροσωπικών σχέσεων. Μη μου πεις ότι εκλείπει αυτό σήμερα.
Κοινές αξίες στόχους, ιδανικά και παποίθηση του “ανήκειν” μοιράζονται π.χ. και τα μέλη μιας Επαναστατικής Οργάνωσης όπως ο Ε.Α. ή η ΣΠτΦ. Πιστεύεις ότι και σ’αυτούς τα έχει αμφυσήσει η κυριαρχία;
Πρώτον, κανένας δεν προέρχεται από παρθενογέννεση, οπότε, κανένας δεν μπορεί να πει ότι δεν έχει επηρεαστεί από την κοινωνία. Το ζήτημα είναι κατά πόσο στην πορεία δέχεσαι ή απορρίπτει αυτές τις αξίες και τα πρότυπα, και φυσικά σε ποιο βαθμό. Θεωρώ πως η ΣΠτΦ έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν έδρασε υπηρετώντας κάποιο ιδανικό, αλλά στη βάση της ικανοποίησης του κάθε μέλους. Οι ίδιοι νομίζω χαρακτήρισαν τους εαυτούς τους αντάρτες της απόλαυσης. Επίσης, είναι ξεκάθαρο μέσα από τις προκηρύξεις τους ότι δε συμμερίζονται τις κοινωνικές αξίες της καταδίκης της βίας, της ηθικής νομιποποίησης, της δουλικότητας ή της αυτοενοχοποίησης που φέρει ο αναρχικός χώρος (όπως η ανοησία περί αντί-βίας και “άμυνας”). Επίσης, έδειξε περιφρόνυση για την a priori αλληλεγγύη προς τους μετανάστες μόνο επειδή φέρουν αυτό τον προσδιορισμό, αλλά και προς τα ρεφορμιστικά/συντεχνειακά αιτήματα φοιτητών/συνδικαλιστών κτλ. Περισσότερο ενσαρκώνει μια ένωση Εγωιστών στιρνερικής προέλευσης, παρά μια άλλου είδους σύμπραξη.
Η κοινωνία είναι ένα σύμπλεγμα ιδεολογημάτων, ταυτοτήτων, ρόλων, ηθικών επιταγών κλπ. Δε διαστρεβλώθηκε. Δημιουργήθηκε με τη μορφή μάζας για να εξυπηρετεί τον καπιταλισμό και το κράτος, και εξελίχθηκε με τον ίδιο σκοπό. Στην πραγματικότητα το μόνο που ενώνει τα μέλη της είναι σχέσεις εξάρτησης και εξουσίας. Δε μπορούν να ζήσουν αυτόνομα γιατί δεν έχουν τις απαραίτητες δυνατότητες, αφού είναι λοβωτομημένοι στο σημείο να μοιάζουν με άμορφα κομμάτια του κοινωνικού παζλ. Τα κομμάτια του παζλ έχουν συγκεκριμένη μορφή αλλιώς δε φτιάχνουν το παζλ. Δε μπορείς να μετατρέψεις τις σχέσεις των ατόμων ακριβώς επειδή είναι στρεβλές από τη φύση τους εφόσον είναι κοινωνικές. Μόνο αν καταστρέψεις την κοινωνική συνείδηση μπορείς να έχεις συνειδησιακά αυτόνομα άτομα που αν θέλουν μπορούν να συγκροτούν κοινότητες ή συντροφιές. Σε κανένα μα κανένα κομμάτι του κόσμου δε συγκροτήθηκαν μαζικές κοινωνίες χωρίς την ανάμιξη κάποιου είδους εξουσιαστικού πολιτικοοικονομικού συστήματος.
“Το ζήτημα δεν είναι η χάραξη ενός προγράμματος για το αύριο αλλά η εμπέδωση μιας λογικής για το πώς μπορεί να υπάρξει το παρόν και το μέλλον με αναρχικούς όρους”
Θεωρω την εμπεδωση της λογικης δευτερευουσης σημασιας ή μαλλον ως εργαλειο για την επιτευξη του κυριως ζητηματος το οποιο ειναι να ζησουμε την ζωη μας συμφωνα με τα Ιδανικα μας, να παμε δλδ τους εαυτους μας εκει που βρησκεται το Ειναι μας. Αυτο ειναι το ζητουμενο, να ζησουμε αυτο που ειμαστε, ακομη και αν βρησκομαστε σε ενα λακο με λυματα.
Δε μπορώ να πω ότι διαφωνώ με τον τρόπο που το θέτεις.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι είμαι χαοτικών καταβολών και δε μπορώ να δεχτώ σαν αξίωμα ότι η κοινωνία είναι αυτή επειδή έτσι την ορίζουμε. Κάποιος άλλος την ορίζει κάπως αλλιώς. Γιατί να μην είναι διαφορετική;
Η θεωρία του Χάους δε μπορεί να δεχτεί ότι κάτι είναι αυτό που παρατηρούμε μια συγκεκριμένη στιγμή. Καθετί είναι ταυτόχρονα αυτό που υπήρξε, αυτό που είναι τώρα κι αυτό που θα είναι στο μέλλον. Ο καθένας μας είναι ένα διάνυσμα μέσα στο χρόνο. Το ίδιο και η κοινωνία. Στη χαοτική μου λογική αποτελεί σφάλμα να εμμένει κανείς σε σημεία του διανύσματος προσπαθώντας να το ερμηνεύσει, είτε πρόκειται για το εγώ είτε για το παν.
Το Χάος είναι Χάος εξαιτίας των αλληλεπιδράσεων που είναι αδύνατο να προυπολογίσεις και να προβλέψεις. Δε μπορείς να ορίσεις το σχήμα του επόμενου κύματος που θα σκάσει πάνω σ’ένα βράχο. Ωστόσο έχει μια σαφή οντότητα που το ορίζει σαν “κύμα-που-σκάει-σε-βράχο” και δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό.
Αυτό στη χαοτική θεωρία ονομάζεται “παράξενος ελκυστής”. Η Ελευθερία είναι ένας “παράξενος ελκυστής” της κοινωνίας. Παρατηρώντας την κοινωνία σαν ένα διάνυσμα στο χρόνο, βλέπουμε πως τείνει προς την Ελευθερία. Βλέπουμε επίσης, παρόλο που “οι άλλοι είναι η κόλαση” (Ζ.Π.Σαρτρ), ότι τείνουμε ο ένας προς τον άλλον. Βλέπουμε ότι η ίδια η ζωή δεν είναι παρά κύτταρα που συνεργάζονται για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Αρα το άτομο τείνει προς την κοινωνία κι αν δεν υπήρχε θα την έφτιαχνε από το μηδέν. Είναι ένας “παράξενος ελκυστής” στο Χάος.
Το στερεότυπο του “μοναχικού λύκου” κάποια στιγμή θα πρέπει να εκλείψει. Ο λύκος είναι κοινωνικότατο, αγελαίο ζώο που δίνει μάχες για την ασφάλεια του κοπαδιού και πολλές φορές για την ιεραρχία μέσα σ’αυτό το κοπάδι.
Οι δενδρόβιοι πρόγονοί μας σχημάτιζαν πολυάριθμες κοινωνίες στα δέντρα πολύ πριν δημιουργηθεί οποιοσδήποτε πολιστισμός άρα οποιαδήποτε προπαγάνδα που να τους “ψήσει” να γίνουν κοινωνικοί. Είναι μέσα στην κοινωνία επειδή έτσι νοιώθουν καλύτερα από το να ήταν μόνοι.
Η υπαρχουσα κοινωνία είναι η ενσάρκωση του πόνου. Ο ένας κοιτάει να φάει τον άλλο, το χρήμα μετρά περισσότερο από τη ζωή, το έγκλημα της εκμετάλευσης και κυριαρχίας είναι πηγή πλουτισμού και όλα αυτά τα διανόητα που συμβαίνουν μας κάνουν να θέλουμε να την ανατρέψουμε εκ βάθρων. Αυτό μας ελκύει να κάνουμε ο “παράξενος ελκυστής” της Ελευθερίας.
Και κάτι άλλο: δε θέλω να σας πείσω για τίποτα. Ο λόγος που συνομιλώ μαζί σας είναι συμφεροντολογικός. Κοιτάζω να επωφεληθώ από τις ιδέες σας, να βρω τα δικά μου σφάλματα και γενικά να βελτιώσω το άτομό μου. Το ίδιο βέβαια μπορείτε να κάνετε κι εσείς σ’αυτή και σε οποιαδήποτε κουβέντα.
Ο λύκος δεν είναι μοναχικός, όπως δεν είμαι μοναχικός παρότι Μοναδικός, εάν υπάρχει προοπτική ικανοποίησης του προσωπικού συμφέροντος καθενός, τότε συμπράττουμε και συγκροτούμε μια ένωση, η οποία είναι ακριβώς άτυπη επειδή είναι σε θέση οποιαδήποτε στιγμή να διαρραγεί χωρίς να υπάρχουν στη μέση δεσμεύσεις και προαπαιτούμενα.
Ούτε Εγώ θέλω να σε πείσω για κάτι, δε θέλω να πείσω κανέναν, και νομίζω αυτό απαντάει στο γιαατί δεν μπαίνω στη διαδικασία να σχολιάσω πια τις τοποθετήσεις (τραγικές) των αναγνωστών στο indymedia. Και φυσικά, δε γράφω για να δώσω λύσεις, ούτε για να βοηθήσω κανέναν πέρα από αυτούς με τους οποίους είμαι δεμένος για συμφεροντολογικούς λόγους. Επομένως, ίσως είναι πια αντιληπτό γιατί οι αναλύσεις μου καμιά σχέση δεν έχουν με πολιτικές τοποθετήσεις, αλλά σφίζουν από μεταφορές και λογοτεχνικά σχήματα. Δεν είναι ζήτημα πομπώδους λόγου, είναι ζήτημα ερμηνευτικής ικανότητας του αναγνώστη.
Σου μιλάω, και αυτό συμβαίνει με τον καθένα, επειδή ακριβώς έχω κάτι να κερδίσω από σένα ή με ευχαριστεί κάπως ο διάλογος μαζί σου. Σε κάθε περίπτωση, αδιαφορώ για το εάν θα πειστείς, όπως αδιαφορείς φαντάζομαι κι εσύ.
Το Έγκλημα δεν είναι πηγή πλουτισμού, το Έγκλημα είναι η Ζωή. Η κοινωνία αυτή και κάθε άλλη δεν είναι ενσάρκωση του Πόνου, είναι καλοδεχούμενος ο Πόνος, αλλά ενσάρκωση της Σήψης της Ζωής. Η αρνητική ελευθερία μόνο υφίσταται, κάθε άλλη είναι ψευδαίσθηση.
Άλλο η κοινωνία, άλλο η αγέλη. Ο άνθρωπος σχημάτισε αγέλες για να επιβιώσει, για κανέναν άλλο λόγο αρχικά.
Μια μορφή κοινωνίας είναι η αγέλη, άλλη το κοπάδι, άλλη το σμήνος, άλλη η φάμπρικα κι άλλη η φυλακή. Ολα κοινωνίες είναι κι ας έχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ τους. Οπως κάθε κύμα είναι μοναδικό αλλά το καθένα από τα κύματα δεν είναι παρά κύμα. Το κάθε κύμα είναι ενδιαφέρον και σημαντικό αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι εξίσου και περισσότερο ενδιαφέρων και σημαντικός ο ωκεανός. Δεν υπάρχει καμία αντίθεση μεταξύ κύμματος-θάλασσας, λύκου-αγέλης, ζώου-κοπαδιού, πουλιού-σμήνους, ατόμου-κοινωνίας. Η αντίθεση εντοπίζεται ανάμεσα σε κεφάλαιο και εργασία, αξιοπρέπεια και υποταγή, ελευθερία και ανελευθερία.
Αν εννοείς ότι πολιτικός λόγος είναι οι ξύλινες έννοιες που καταλαβαίνουν μόνο όσοι έχουν φάει τη ζωή τους στις συνελεύσεις τότε σαν κοινωνικός αναρχικός θα προτιμήσω τις μεταφορές και τα λογοτεχνικά σχήματα που χρησιμοποιείς και είναι κατανοητά σε περισσότερο κόσμο.
Δε διαφωνώ με τον τρόπο που γράφεις, διαφωνούμε στο τι ονομάζεις κοινωνία. Επειδή δε θεωρώ ότι είσαι ρεφορμιστής που αναλώνεται σε μικροαλλαγές αλλά ζητάς όπως κι εγώ ολική ανατροπή, ρωτάω τι είναι αυτό που θα ακολουθήσει αυτή την ανατροπή. Μετά την κοινωνία τι;
Μα δε με απασχολεί. Ο Μηδενισμός δεν προτείνει, δε θα μπορούσε άλλωστε. Εάν ενδιαφέρεσαι να ζήσεις αφού καταστραφεί η κοινωνία, θα πρέπει να αναζητήσεις ανθρώπους που θα επιδιώκουν το ίδιο και να συμπράξετε όπως πιστεύεις ότι είναι καλύτερα. Εγώ πάντως νομίζω ότι η κοινωνία δεν καταργείται τόσο εύκολα. Τέλος πάντων, δεν μπορώ να προτείνω μετεπαναστατικά πλάνα γιατί ούτε με ενδιαφέρει, ούτε θέλω. Προκατασκευασμένα εγχειρίδια ζωής μην αναζητάς στο Μηδενισμό.
Οπότε, μετά την κοινωνία (αν καταστραφεί και δεν αντικατατσταθεί από άλλη), βλέπουμε. Αν δεν την καταστρέψουμε, δε θα μάθουμε.
Καταλαβαίνεις φαντάζομαι ότι το να αρνείσαι το μέλλον της επανάστασης σημαίνει την άρνηση της ίδιας της επανάστασης. Δε νοείται “έφοδος προς τον ουρανό” ελλείψη του ουρανού. Κάθε μέσο για την επίτευξη ενός στόχου καταργείται όταν δεν υφίσταται ο στόχος.
“Αλλά Εγώ θα συνεχίσω να γελάω με τα όνειρά σας, θα συνεχίσω να χλευάζω τις αξίες και τα ιδανικά σας, την επαναστατική ή και “αναρχική” σας Ηθική. Θα φτύνω τις χριστιανικές σας δοξασίες για Έλεος, Βοήθεια, Αλληλεγγύη, Αγάπη και Σεβασμό. Επιμένετε να συντάσσεστε με την αδυναμία και την ασχήμια. Ας είναι. Μην απαιτείτε, όμως, να μένουν οι επιθέσεις σας στην Αναρχία (γιατί αυτό κάνετε ουσιαστικά) αναπάντητες.
Θα είμαι ειλικρινής. Δε συμμερίζομαι κανένα όνειρο κοινωνική επανάστασης, κανένα επαναστατικό όνειρο γενικά. Στόχος μου η υψηλότερη Κορυφή και η βαθύτερη Άβυσσος. Ο Μηδενισμός ως καθαρή και απόλυτη τάση δε χρειάζεται καμμία απολύτως υπεράσπιση απέναντι στους ιδεολογικούς -ισμούς σας.
Στεκόμαστε εδώ, οπλισμένοι με Μίσος και Θέληση για Καταστροφή, έτοιμοι να συμμετάσχουμε στον προαιώνιο χορό του Χάους και της διαρκούς Εξέγερσης. Έτοιμοι να πραγματώσουμε κάθε συνωμοτική σκέψη μας. Είμαστε οι προάγγελοι του Χάους και της Φωτιάς. Και είμαστε εδώ, είτε σας αρέσει είτε όχι.”
Αρνούμαι ξεκάθαρα την επανάσταση επιδιώκοντας τη διαρκή Εξέγερση, αφού η επανάσταση δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την αποδόμηση του παλιού και την οικοδόμηση του νέου, το οποίο και πάλι όμως φέρει αξίες, ιδανικά, κοινωνία. Ή με τα λόγια του Νοβατόρε, χωρίς καμμία επίκληση σε αυθεντία :
Εσείς περιμένετε την Επανάσταση! Ας είναι! Η δική μου έχει ξεκινήσει προ καιρού! Όταν θα είστε έτοιμοι- Θεέ μου τι μεγάλη αναμονή!- δε θα μου προκαλεί αποστροφή το να μοιραστώ μαζί σας ένα μέρος δρόμου.Άλλα όταν θα σταματήσετε, εγώ θα συνεχίσω την τρελή και θριαμβευτική μου πορεία προς τη μεγαλειώδη και υπέρτατη κατάκτηση του Τίποτα!
Αξίζει άραγε τόση φασαρία για τον παλιό-γνωστό ρεφορμισμό;
Τον παλιό γνωστό ρεφορμισμό ; Η διαρκής Εξέγερση σου φαίνεται ρεφορμισμός ; Κάθε κοινωνία έχει τα εκ των πραγμάτων τεθιμένα όριά της, η αστική για παράδειγμα περιθωριοθετεί το Έγκλημα και την προσωπική Βία, η κομμουνιστική και η αναρχική θα πράττουν το ίδιο με τους περιφρονητές της ισότητας και της αλληλεγγύης. Ως μηδενιστής, τοποθετώ τον εαυτό μου έξω από τα όρια κάθε κοινωνίας, οπότε η εξέγερσή μου είναι διαρκής.
Και ποιος άραγε είναι ο ρεφορμιστής ; Εγώ δε θα σταματήσω τον Πόλεμο μετά την επανάσταση, δε θα μεταβληθώ σε υποστηρικτή, θα παραμείνω αντικοινωνικός μηδενιστής και ως τέτοιος θα εχθρεύομαι και τη νέα κοινωνία, τις οποίας θιασώτες θα είστε. Εγώ είμαι ειλικρινής, άλλοι είναι κατά συνθήκη εξεγερμένοι. Δεν αναγνωρίζω τελικό στόχο, δε σταματώ να εξεγείρομαι.
Εάν αυτό σου φαίνεται ρεφορμισμός, τότε δεν ξέρεις να χρησιμοποιείς τη λέξη. Ρεφορμιστές ήταν και θα είναι οι κοινωνικοί αναρχικοί, όχι οι μηδενιστές. Πόσες φορές στηρίχθηκαν από κοινωνικούς συντεχνιακά αιτήματα όπως τα εργασιακά, το ασφαλιστικό, σε πόσες απεργίες κατέβηκαν (κι Εγώ δε βγάζω τον εαυτό μου απ’ αυτό), πόσες φορές συντάζθηκαν με τους φοιτητές για καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης ; Πόσες είναι οι αποδείξεις της ρεφορμιστικής δράσης και όλες από κοινωνικούς !
Δε θα υπερασπιστώ άλλους μηδενιστές στο όνομα μια ενότητας ή ενός χώρου, αλλά δοκίμασε να μετρήσεις όλους όσους πέθαναν με τα όπλα στα χέρια, όσους σαπίζουν στα κελιά ενώ νιαουρίζουν οι κοινωνικοί για φωτιά στα κάτεργα και λοιπές ανοησίες. Ε λοιπόν, ρεφορμιστές υπήρξατε στο παρελθόν, είστε και σήμερα, που αναψοκοκκινισμένοι από την ξαφνική προσοχή της πλέμπας, αρχίζετε να ποδοπατάτε κάθε τι εξεγερσιακό ως προβοκατόρικο, ανώριμο ή κακή διαφήμιση για το “χώρο”. Το ακούσαμε κι αυτό ! Οι μολότωφ και η σύγκρουση διώχνουν τον κόσμο. Σε λίγο θα κατεβάσετε και κΩμα και είμαι Εγώ ο ρεφορμιστής ;
Επιμένεις να μην κατανοείς ότι η κοινωνία δεν είναι θέμα ορισμού. Οι δενδρόβιοι πρόγονοι μας δεν είχαν κοινωνίες, αλλά κοινότητες. Η κοινωνία είναι κάτι πολύ συγκεκριμένα και χωροχρονικά καθορισμένο. Ο ατομικισμός δε θεωρεί ότι πρέπει τα άτομα να ζουν απαραίτητα κατα μόνας αλλά να ζουν σε συλλογικότητες που επιλέγουν, για όσο επιλέγουν, όταν το επιλέγουν ή να ζουν μόνα τους εάν το θελήσουν. Έχει τεράστια διαφορά από την εξουσιαστική, καταναγκαστική κοινωνία στην οποία τα μέλη δεν είναι ποτέ άτομα αλλά κομμάτια κάτι μεγαλύτερου. Όσο για τα περί ρεφορμισμού προσυπογράφω στο έπακρο το σχόλιο του Βασίλη…
Σύντροφοι, είτε διεκδικείς ένα μεγαλύτερο μισθό είτε διαρκή εξέγερση είτε οτιδήποτε εκτός της επανάστασης, ρεφορμισμός λέγεται. Ο ρεφορμιστής δε λέγεται ρεφορμιστής επειδή διεκδικεί κάτι από αυτά αλλά επειδή δεν αποσκοπεί στην επανάσταση. Εσείς είπατε ότι δεν έχετε κάποιο επαναστατικό στόχο, δεν το είπα εγώ. Αυτό ισοδυναμεί με δήλωση ρεφορμισμού.
Από την πλευρά μου δεν έχω κανένα λόγο να βγάζω ρεφορμιστές κάποιους που δεν είναι. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω όσα λέει ο Βασίλης. Δηλαδή οι Μαχνό, Ντουρρούτι κλπ κοινωνικοί αναρχικοί (αναρχοκομμουνιστές και αναρχοσυνδικαλιστές) που γράφτηκαν στην ιστορία σαν επαναστάτες μπορούν να χαρακτηριστούν “ρεφορμιστές”; Η παίζουμε την κολοκυθιά “εσύ είσαι ρεφορμιστής – όχι εσύ είσαι”;
Ο ρεφορμισμός καθορίζεται από κάποια χαρακτηριστικά τα οποία με δήλωσή του ο Βασίλης τα πληρεί. Εκτός αν έχω καταλάβει κάτι λάθος.
Ο στόχος δεν είναι η επανάσταση είναι η Αναρχία. Αναρχία εντός κοινωνίας και πολιτισμού δεν υπάρχει. Αν λοιπόν κάποιος δεν απορρίπτει εξ ολοκλήρου το υπάρχον αλλά επιμέρους κομμάτια ουσιαστικά μεταρρυθμίζει κάποιες πτυχές του συστήματος. Όσο για το Μάχνο και το Ντουρούτι εγώ προσωπικά θεωρώ πως σε σύγκριση με το σύνολο των ανθρώπων της εποχής τους είναι σαφώς περισσότερο εξατομικευμένοι από τους άλλους οπότε σέβομαι τον αγώνα τους χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνώ. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν μείνει στην ιστορία σαν ονόματα και όχι σαν ένας ακόμα μαxνοβίτης ή ένα ακόμα μέλος της cnt-fai. Η επανάσταση λοιπόν με την παραδοσιακή αναρχική σημασία δε φέρνει την αναρχία, είναι μεταρρυθμιστική οπότε είναι οξύμωρο να ορίζεις το ρεφορμισμό στον αντίποδα της. Εγώ λοιπόν όπως και άλλοι μηδενιστές προάγω τη διαρκή αναρχική ατομική εξέγερση με βάση το μηδέν (δηλαδή την άρνηση), όχι την κλασσική Επανάσταση. Νομίζω είναι αρκετά σαφές.
Το μηδέν είναι ένας συμβολισμός, το κέντρο των φυσικών αριθμών. Από την ανάλυσή του σε +ν ταυτόχρονα με το -ν προκύπτει το σύνολο των φυσικών αριθμών. Ουσιαστικά το μηδέν καθορίζει κάθε αριθμό ανάλογα με το πόσο απέχει από αυτό. Αλλά και ο κάθε αριθμός μπορεί να γίνει μηδέν συναντώντας τον αντίθετό του.
Στη φύση τα πράγματα δεν εξελίσσονται ευθύγραμμα όπως το σύνολο των φυσικών αριθμών. Αν π.χ. κάποιος εξουσιάζει επιβάλλοντας τον εαυτό του σαν επίκεντρο, οι υπόλοιποι δε μπορούν να πάρουν τη θέση του. Η τουλάχιστον όχι χωρίς αντίσταση από τον πρώτο.
Ορισμένοι δεν επιθυμούν να πάρουν τη θέση του αλλά να τον ανατρέψουν και να μην επιτρέψουν σε κανέναν να την πάρει. Αυτοί ονομαζονται “αναρχικοί”. Εκείνοι που επιθυμούν να πάρουν τη θέση του λέγονται κάπως αλλιώς.
Οι Μαχνό και Ντουρρούτι που έμειναν στην ιστορία σαν ονόματα δεν έπαψαν να είναι ένας ακόμα μαχνοβίτης κι ένα ακόμα μέλος της cnt/fai γιατί το να μείνει το όνομά σου στην ιστορία δε συνιστά άσκηση εξουσίας.
Οι κοινωνίες που προέκυψαν κατα την επανάσταση, από την επόμενη μέρα της ανατροπής του κράτους ήταν “ακέφαλες”, δεν ασκούσε δηλαδή κανείς εξουσία. Μοιραζόταν η κρατική, ιδιωτική και εκκλησιαστική περιουσία στην κοινωνία η οποία αποφάσιζε με διαδικασίες προσιτές σε όλους από κοινού για τη διαχείρησή της. Αρα λοιπόν ήταν Αναρχικές επαναστάσεις και το κάθε μέλος τους ήταν ελεύθερο να συμμετέχει ή να φύγει από αυτές.
Οι επαναστατικοί στρατοί έβγαζαν ανακοίνωση ότι καταργούνται όλοι οι κρατικοί νόμοι και περιορισμοί και καλούσαν τον κόσμο να συστήσει συνελεύσεις και να αναλάβει κάθε ευθύνη από κοινού.
Σε μια τέτοια ελεύθερη κοινωνία τα άτομα ένοιωθαν επίσης ελεύθερα. Αλλωστε, θα μπορούσε να είναι κανείς ελεύθερος ανάμεσα σε σκλάβους;
Όχι και δεν ήταν ελεύθεροι. Το ακέφαλη δεν είναι το παν. Η συλλογική εξουσία είναι εξουσία, οι άτυπο κοινωνικοί θεσμοί είναι εξουσία και ακριβώς επειδή η κοινωνία σα μόρφωμα είναι συνώνυμο της εξουσίας πρέπει να καταστραφεί. Καμιά αναρχική εξέγερση δεν έφτασε στο τέρμα της ακριβώς επειδή έκανε μισή δουλειά. Όταν καταστράφηκε το κοινωνικό της μοντέλο (π.χ. κολεκτίβες) παρασύρθηκαν και όλα τα άτομα που συμμετείχαν ακριβώς επειδή ήταν δεμένα με σχέσεις εξάρτησης απλά σε άλλη βάση. Αναρχία εντός κοινωνίας δεν υπάρχει.
Οπως ξαναείπα, σαν χαοτικός δε μπορώ να αποδεχτώ αφορισμούς και αξιώματα. Το “κοινωνια=εξουσία” δεν είναι κάποιο θεώρημα που αποδεικνύεται αλλά το αποδέχεσαι σαν δόγμα όπως κάποιος άλλος αποδέχεται υπέρτατα όντα και ανώτερες φυλές. Το γεγονός ότι η κοινωνία δύναται να διέπεται από εξουσιαστικές σχέσεις δε σημαίνει ότι ταυτίζεται σαν έννοια με την εξουσία. Και το άτομο μπορεί να διέπεται εξίσου από εξουσιαστικές σχέσεις, είναι συνώνυμο της εξουσίας;
Προσωπικά δεν επιτρέπω στον εαυτό μου καμιά δογματική προσκόλληση. Αν έχεις διαλεκτικά επιχειρήματα να τα εξετάσω. Αν τα επιχειρήματά σου στηρίζονται στο δόγμα της πίστης σου ή στην παρωχημένη λογική του Αριστοτέλη τότε δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνεσαι.