Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, είναι σχετικά εύκολο να παρατηρήσει κανείς μια κοινωνιστική στροφή του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου. Βασισμένοι σε μια ανάλυση της εξέγερσης που έλεγε πως ο τερματισμός της οφειλόταν στο μη άνοιγμα του λόγου της στο προλεταριάτο και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, πολλοί αναρχικοί στράφηκαν σε μια όλο και πιο εξωστρεφή δράση με σκοπό τη διάχυση του λόγου στην κοινωνία. Είδαμε λοιπόν τις περίφημες λαϊκές συνελεύσεις, τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αναρχικών, αριστερών και παρατρεχάμενων, τα αυτόνομα σχήματα στα πανεπιστήμια κλπ.
Με τον ερχομό της \”κρίσης\” αυτή η κοινωνιστική \”δυναμική\” βρήκε νέο πεδίο δράσης στην κάλυψη του κενού που άφησε η στρατηγική διάλυση, από τη μεριά της εξουσίας, του κοινωνικού κράτους. Βέβαια η συγκεκριμένη νοοτροπία υπήρχε και πριν την εξέγερση στο θέμα της αλληλεγγύης στους μετανάστες. Είτε λόγω ενός αισθήματος \”ταξικής αδελφοσύνης\”, είτε από απλή φιλανθρωπία πολλοί ασχολήθηκαν με τις άμεσες υλικές ανάγκες των μεταναστών καθώς και με την ανάγκη νομιμοποίησης έστω κάποιον πτυχών της ύπαρξης τους στην Ελλάδα (π.χ. προσωρινές άδειες παραμονής, άδειες εργασίας και ταξιδιωτικά έγγραφα).
Σε περιβάλλον κρίσης λοιπόν αυτή η σταυροφορία ανθρωπιάς γιγαντώθηκε. Συλλογικές κουζίνες ανέργων, ανταλλακτικά παζάρια, εμπόριο χωρίς μεσάζοντες, στέγαση, d.i.y. μαθήματα χειροτεχνίας και άλλων, παιδικοί \”σταθμοί\”, λαϊκές πολιτιστικές εκδηλώσεις, είναι μόνο μερικές από τις δομές που στήθηκαν για να καλύψουν τις υλικές και δευτερευόντως κάποιες πνευματικές ανάγκες του εξαθλιωμένου πληθυσμού.
Πριν περάσουμε στην ουσία αυτής της πρακτικής ας προσπαθήσουμε να δούμε την οπτική του κράτους. Είναι ελπίζω γενικά αποδεκτό πως το κράτος αντιμετωπίζει τους πολίτες του ως υποτελείς του και πως το κεφάλαιο βλέπει μόνο παραγωγικές μονάδες και καταναλωτές. Λίγο ενδιαφέρει το κράτος και το κεφάλαιο αν το υποκείμενο είναι μετανάστης, γυναίκα, ανήλικος, άνδρας, νέος ή γέρος κλπ. Εννοώ δεν τον ενδιαφέρουν ως τέτοιοι. Το κράτος αντίθετα με τους σκλάβους του δεν είναι ούτε φύσει ρατσιστικό, ούτε φύσει πατριαρχικό, ούτε βέβαια φύσει πατριωτικό, ούτε τίποτα. Χρησιμοποιεί όμως αυτά τα ιδεολογήματα όταν τα χρειαστεί. Έτσι σήμερα που υπάρχει πλεονάζον εργατικό δυναμικό φοράει η μάσκα του ρατσιστή και του διώκτη των απόκληρων όπως με την ίδια ευκολία είχε φορέσει το προσωπείο του κοσμοπολίτη όταν χρειαζόταν φθηνά εργατικά χέρια τη δεκαετία του 90. Δεν μπορεί σήμερα να ανεχτεί μια μάζα πεινασμένων να διακόπτει την ομαλότητα της οικονομίας με πολιτικές ή παραβατικές συμπεριφορές. Ταυτόχρονα όμως γνωρίζει πως δε μπορεί απλά να εξολοθρεύσει σωματικά όσους του περισσεύουν. Επομένως μεταχειρίζεται άλλες πλάγιες στρατηγικές όπως τη συνεργασία σε κάποια επίπεδα με τους ναζί, την εξώθηση στο έγκλημα και μετά στη φυλακή-αποθήκη, την επιμήκυνση της στρατιωτικής θητείας, τις αυτοκτονίες κλπ. Το κράτος ενδιαφέρεται να διατηρήσει την εξουσία του. Προσπαθεί πάντα να βρει την ισορροπία μεταξύ πολιτικού κόστους και αποτελεσματικότητας. Εδώ λοιπόν έρχεται η αναρχική φιλανθρωπία που άθελα της το συνδράμει.
Γιατί, τι ενοχλεί πιστεύεται το κράτος π.χ. μια συλλογική κουζίνα; Ταΐζει τους υποτελείς που δεν συμφέρει οικονομικά να ταΐζει το ίδιο και επιπλέον οι τελευταίοι ως χορτασμένοι είναι πιο διαχειρίσιμοι. Το κράτος δε χρειάζεται ούτε να ξοδέψει για τους περισσευούμενος ούτε να διακινδυνεύει να φθαρεί πολιτικά μέσω μιας άγριας καταστολής. Βέβαια η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας από μεριάς αναρχικών προϋποθέτει την απόρριψη του ανθρωπισμού, αυτού του αστικού κατάλοιπου του Διαφωτισμού που επιμένει να κουβαλάει. Όσο οι αναρχικοί βλέπουν τους εαυτούς τους ως ταπεινούς σωτήρες της ανθρωπότητας θα φανερώνουν μια ευμεγέθη αχίλλειο φτέρνα στην οποία θα στοχεύει η εξουσία. Επιπλέον η συνθήκη της φιλανθρωπίας είναι άκρως εξαχρειωτική και για τις δύο πλευρές. Ο φιλάνθρωπος αναγκάζεται υποσυνείδητα να έχει μια σχέση ευθύνης προς τους κοινωνικά απόβλητους λες και η εξαθλίωση τους είναι δικό του έργο. Ο δέκτης της φιλανθρωπίας αποκτά σχέση εξάρτησης με το φιλάνθρωπο και επιβεβαιώνεται η αδυναμία της ατομικότητας του να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Ο εξεγερμένος γίνεται παραμάνα και ο σκλάβος παραμένει σκλάβος.
Οι αναρχικοί όμως δε χρησιμοποιούν μόνο το επιχείρημα της \”κοινωνικής αλληλεγγύης\”, της λεκτικά κεκαλυμμένης δηλαδή, φιλανθρωπίας. Υποστηρίζουν πως αυτές οι δομές προβάλλουν έναν άλλον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης. Θα μπορούσαμε να πούμε εδώ πως αυτός ο ρεφορμιστικός στόχος δεν είναι δουλειά των αναρχικών αλλά ακόμα και αυτός σπάνια επιτυγχάνεται. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει τα κοινωνικά υποκείμενα που εμπλέκονται να θέλουν κάτι τέτοιο. Άσχετα με τα φαντασιακά των συντρόφων που οργανώνουν αυτά τα εγχειρήματα, τα υποκείμενα έρχονται για έναν ειλικρινέστατο και προφανή λόγο: για να τραφούν να ντυθούν και να ψυχαγωγηθούν τσάμπα. Θα μπορούσαν να είναι ακριβώς οι ίδιοι που χτες έτρωγαν στο συσσίτιο της ενορίας ή έμειναν στο ξενώνα μιας Μ.Κ.Ο. Ελάχιστα τους ενδιαφέρει η κοινωνική αυτοοργάνωση με βάση τα αναρχοκομμουνιστικά προτάγματα, όπως και ελάχιστα τους ενδιαφέρει η κατάλυση των εμπορευματικών σχέσεων. Αν μπορούσαν να εξασφαλίσουν πχ. ένα προνοιακό επίδομα θα προτιμούσαν αυτό και αν κάποιοι ελάχιστοι γύριζαν στις αυτοοργανωμένες ή όχι δομές θα το έκαναν με το ρόλο πλέον του φιλάνθρωπου.
Με αυτόν λοιπόν το κοινωνιστικό, φιλανθρωπικό προσανατολισμό είναι αδύνατη η κοινωνική κριτική. Κανείς δε μιλάει πια για τις ευθύνες των υποκειμένων. Ούτε για τους μετανάστες που βρίσκονται για δεκαετίες στην Ελλάδα και το μόνο που έφτιαξαν ήταν διακοσμητικές μεταναστευτικές οργανώσεις και δεν άγγιζαν τους φασίστες ακόμα και πριν την κρίση που δε γέμιζαν ούτε ταξί, ούτε για τη μικροαστοικοποίηση πολλών εξ αυτών, ούτε για την σχεδόν καθολικά αδιαμαρτύρητη ανοχή στις αστυνομικές παρενοχλήσεις και το ντόπιο ρατσισμό. Ούτε για του ελληνάρες που θεωρούσαν την υλική φτωχιά αμαρτία αφού οι ίδιοι ήταν ματωμένοι νοικοκυραίοι, που στήριζαν το σύστημα που τους έτρεφε για δεκαετίες και σαν ζόμπι κατανάλωναν και παρήγαν ότι πρόσταζαν τα αφεντικά και που η μόνη πράξη \”κοινωνικής ανυπακοής\” που κατάφεραν να κάνουν μαζικά, ήταν ο αγανακτισμένος βόθρος.
Διατηρούμε λοιπόν τα σκατά που έχει η πλέμπα στο κεφάλι της γιατί τώρα η προτεραιότητα είναι να γεμίσει την κοιλιά της ώστε να μπορούμε να της δείξουμε το δρόμο για την επανάσταση και τη βασιλεία των ουρανών. Τι σημασία έχει αν το μόνο που θέλει είναι δουλειά για να μπορεί ξανά να καταναλώνει όπως πριν, τι σημασία έχει που συναινούσε και συναινεί στην καταστολή των αναρχικών, τι σημασία έχει που εκτός από τους πατροπαράδοτους νταβατζήδες της, τώρα στηρίζει και τους νεοναζί αλλά και τη ρεφορμιστική αριστερά της διαχείρισης. Τι σημασία έχει εν τέλει αν δε θέλει επανάσταση. Πρέπει να την κάνει με το ζόρι.
Δυστυχώς ο ρεαλισμός είναι σπάνια αναλυτικό εργαλείο των αναρχικών. Σήμερα όμως που η εξολόθρευση μας είναι κεντρική επιλογή των εξουσιαστών, δεν έχουμε περιθώρια να φαντασιωνόμαστε λαϊκούς ξεσηκωμούς. Και αν τελικά ηττηθούμε, η αντικοινωνική κριτική που θα ακολουθήσει θα είναι απλά ένα κενό παράπονο. Εμείς θα φταίμε και όχι οι μάζες.
Ο λόγος που γίνονται τα διάφορα “δρώμενα” από τους Αναρχικούς δεν είναι τόσο η φιλανθρώπια, αλλά η στρατηγική επιλογή της οικοδόμησης της Ουτοπιας μας, η δημιουργεία μιας μικρο-κοινωνίας, ενός μικροπεριβάλλοντος στο οποίο θα βιώνουμε την ζωή μας όπως θα την θέλαμε. Μία όαση στην έρημο, τι να ενοχλεί άραγε; Σίγουρα δεν λύνει το πρόβλημα της Σαχάρας, όμως κάνει το ταξίδι λίγο πιο υποφερτό. Τα λουλούδια της Ερήμου λοιπόν, μας προσφέρουν την σκιά τους, είναι – και γινόμαστε- αλλαγή που θέλουμε να φέρουμε, και τέλος, είναι τα μετερίζια των αγώνων μας.
Δεν νομίζω οτι ευννοεί με κάποιο έμμεσο τρόπο τους Κυρίαρχους αυτή η πρακτική. Απλά δεν τους πληγώνει, και με την λογικη που έχετε αναφέρει “κόστος-αποτελεσματηκότητα” δεν τα καταστέλνει άμεσα.
Η αδυναμία αυτών των εγχειρημάτων είναι φανερή στο ότι δεν μπορούνε να εξεληχθούνε σε κάτι περισσότερο απο αυτό που είναι. Υπάρχει μια στασιμότητα όλων των εγχειρημάτων. Δύο λόγοι μπορούμε να πούμε οτι συμβάλλουν σε αυτό: (Α)- η παρδαλότητα που προκύπτει απο την ανεκτικότητα προς διάφορες μικροαστικές απόψεις που κατακλύζουν αυτά τα εγχειρήματα. (Β)- η ανυπαρξία μάχημης ομάδας περιφρούρησης. Κανονικά κάθε ενας απο εμάς θα έπρεπε να ήταν και ενα κάστρο. Μα για να γίνει αυτό θέλει προετοιμασία. Να προετοιμαζόμαστε ψυχικά και κυρίως φυσικά για την ώρα που θα κληθούμε να υπερασπιστούμε τις θερμοπύλες μας. Αυτό δεν βλέπω να γίνεται, και συνέχεια βρησκόμαστε στην φαιδρή κατά τα άλλα κατάσταση να υπάρχει διάσταση ηχηρων λέξεων (τσακίσουμε/κρεμμαλες) και πρακτικής αντιμετώπισης τους.
Θέλω να κλείσω με μία παράφραση του μεγάλου αναρχικού φιλόσοφου, που εκφράζει και αυτό που θέλω να πω (τα εγχειρήματα να μην απευθύνονται στην ιερή αγελάδα aka κοινωνία)
[i]Εμεις ξερουμε πως δεν ειναι ολοι Αναρχικοι. Μονο αυτοι ειναι οι σωστοι, οι προκαθορισμενοι για την Ουτοπια. Τι σημασια εχουν οι υπολοιποι; Οι υπολοιποι ειναι απλως η ανθρωποτητα. Πρεπει να υπερεχει κανεις της ανθρωποτητας μεσω της ρωμης, μεσω του υψους της ψυχης, μεσω της περιφρονησης. [/i]
Ναι συμφωνώ αλλά δεν είναι “μας”. Πρώτα από όλα ποιοι είμαστε εμείς? Και δεύτερον η συντριπτική πλειοψηφία των εγχειρημάτων που υπάρχουν,λυσσάνε να εμπλέξουν την κοινωνία.
μας = εμείς οι συνειδητοποιημένοι. Ή καλύτερα οι θρήσκοι αναρχικοί. Είναι απαραίτητη προυπόθεση ώστε οι άνθρωποι να γίνουν ένα συγκύτιο και οχι να ξεπέσουν σε ξεχωριστά κύτταρα – άτομα- τα οποία αναγκαστηκά θα μαραθούν σύντομα, μόνα και άκλαφτα.
Ο κάθε άνθρωπος είναι συνέχεια του εξωτερικού του περιβάλλοντος, κανένας άνθρωπος δεν υφίσταται ως ξεχωριστό ον. Αυτό είναι επινόηση του αστικού κράτους ή όσων εξουσιαστών έβλεπαν τους ανθρώπους ως αντικείμενα. Ωστόσω, ο καθένας επιλέγει το συνολο στο οποίο θα βρεθεί, το οποίο με την σειρά του μπορεί να είναι καταπιεστικό και ολοκληρωτικό αναλόγως των συνθηκών ή να επιδιώκει να παραμένει μεν συγκύτιο χωρίς να ψαλιδίζει τα χαρακτηριστικά του καθενος.
Για να μην τα πολυλογώ, εμείς είμαστε οι καλοί.
Δεν κατανοώ τι εννοείς ξεπεσμό. Το άτομο μια χαρά δυνατό είναι και μόνο του αν θέλει. Και μόνο όταν οι εθελοντικές συλλογικότητες δημιουργούνται από δυνατά άτομα είναι αξιοπρεπείς. Αλλιώς αυτοοργανώνουμε τη μιζέρια μας…
Χμμμ…απορώ γιατι λες “μια χαρά δυνατό είναι”, λες και η δύναμη είναι αρκετή για να είναι κανείς μια χαρά. Τέσπα, να εξηγήσω την θέση μου λίγο καλύτερα: κανείς δεν είναι άτομο. Δεν υφίσταται το σύνορο μεταξύ φυσικού κόσμου και του ξεχωριστού ανθρώπου. Όλοι αναγκαστηκά είμαστε μια συνέχεια. Παράδειγμα: Ένα αξιόλογο κομμάτι της δύναμης σου, είναι οι μυς σου, όπως και το μυαλό σου. Αύτα δεν μπορούν να υπάρξουν χωρις το οξυγόνο, δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Το βρήσκουν απο το αίμα σου. Το αίμα σου το βρήσκει από τους πνεύμονες. Εντος των αυλών των πνευμόνων που κυκλοφορεί ο αέρας, αυτός ο αερας ειναι τμήμα του ευατου σου. Χωρίς αυτό, δεν υπαρχει οξυγονο για να λειτουργήσουν μυες και εγκέφαλος. Όμως ο αέρας που βρήσκετε στα πνευμόνια σου, είναι συνέχεια του αέρα στο σπίτι που μένεις, στον δρόμο που περπατας, κτλ. “Ασκηση για το σπιτι”: Ποιά είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του εαυτού σου, και των ούρων σου; πότε το υγρό αυτό είναι κατι ξεχωριστό από σένα;
Πέρα και πολύ περισσότερο από το πιο πάνω επιχείρημα είναι η ψυχολογική σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων. Το ότι είναι αδιόρατη με το γυμνό μάτι δεν την κάνει λιγότερο πραγματική. Το δέσιμο μεταξύ ανθρώπων που είναι στο ίδιο λούκι, η σχέση μεταξύ μάνας-γιού είναι κλασσικά παραδείγματα αυτής της υπακρτής πραγματικότητας. Η μάνα θα πονέσει περισσότερο αν κόψουν ένα δάκτυλο απο το πόδι του γιού της παρά να της κόψουν αυτής όλο της το πόδι. Και τι να πούμε για τους ερωτευμένους (όχι τους βαλεντινοερωτευμενους).
Η ψυχολογική σύνδεση εξαρτάται από το ψυχικό όργανο του ανθρώπου και όπως κάθε όργανο μπορεί να αρρωστήσει και έτσι εξηγούνται φαινόμενα όπως ο εθνικισμός και οι θρησκείες.
Το σημαντικό πάντως είναι πως στην κοινωνία οι ανθρώποι δεν μπορούν να είναι άτομα, δλδ να αποκοπούν πλήρως απο το μόριο-κοινωνία και να διατηρήσουν τις ιδιότητες τους ακαιρεες, να είναι οι ίδιοι με πριν.
Και κλείνοντας, να τονίσω πως κανείς δεν μπορεί να ζει μόνος του, εκτός αν είναι είτε θέος είτε κτηνος, και όλοι ξέρουμε πως θεός δεν υπάρχει.
Προφανώς δεν εννοώ τη σωματική δύναμη…
Καλά όλα αυτά σύντροφε, αλλά πρέπει να μιλήσουμε και για έρωτα.
Ναι μπορεί να φτιαχτεί αυτοοργανωμένο δίκτυο blind date για να μη μείνει κανείς εργάτης μόνος του στην κρίση.
Χαχαχα καλό 🙂
Ενώ συμφωνώ πως υπάρχει διαφορά των όρων ‘άνοιγμα’ στην κοινωνία και ‘γλύψιματος’ που έχει συνηθίσει ο χώρος την τελευταία 3ετία, σε αυτό σου το κείμενο είσαι υπερβολικά γενικόλογος και τσουβαλιάζεις τα πάντα με μια σταλινική οπτική.
Σίγουρα τα γλεντάκια, τα μπαρ-καφενεία, οι συλλογικές κουζίνες και όλα τα συναφή που γίνονται, δεν θα φέρουν την ανατροπή ούτε θα λειτουργήσουν σαν εξεγερσιακές μήτρες. Μέσα όμως σε αυτές τις δομές συναντιόμαστε καθημερινά ή μερικές φορές την εβδομάδα κόσμος που κινούμαστε στον χώρο, ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ.Μέσα σε αυτά τα “χαζά” εγχειρήματα γνωρίζουμε κόσμο με τον οποίο πράττουμε μαζί και οργανωνόμαστε μαζί.Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός των δομών αυτών, να δημιουργούν μια κοινότητα η οποία θα βρίσκεται και θα ζυμώνεται καθημερινά. Και συν τοις αλλοις, καλύπτουμε και τις ανάγκες μας με δικές μας δομές στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό.
@
“Γιατί, τι ενοχλεί πιστεύεται το κράτος π.χ. μια συλλογική κουζίνα;”
Και ΠΟΙΟΣ είπε ότι όλες οι δομές που υπάρχουν, γίνονται για να φάνε οι εργάτες(λες και ήρθανε ποτέ) ή οι μετανάστες. Πως να στο πω διαφορετικά, μαγειρεύω 4 φορές την εβδομάδα, όχι για τον κάθε τυχαίο, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΟΥ, για τον κόσμο με τον οποίο έχουμε κοινές στοχέυσεις. Σίγουρα το τηγάνι δεν αλλάζεις τον κόσμο αλλά οι κουβέντες που κάνουμε όταν βρισκόμαστε μεταξύ μας, αλλάζουνε εμάς και αναπτύσσουνε τις δράσεις μας είτε αυτές είναι επιθετικές είτε είναι άλλου τύπου. Και οι ομαδοποιήσεις parabellum και οι συλλογικότητες δεν ξεπηδούν απ τον αστερισμό του πουθενά, ξεπηδούν απτους χώρους που βρισκόμαστε. Και επειδή βρισκόμαστε θέλουμε να στεγάσουμε εκεί μέσα όσα δεν μας αρέσουνε δωσμένα από το έξω.
Μα ακριβώς αυτό λέω και γω. Οι δομές είναι για αυτούς που τις φτιάχνουν, αυτό είναι αυτοοργάνωση. Το να στήνεις κάτι για να εξυπηρετεί το κόσμο δεν είναι δική μας δουλειά. Και δυστυχώς αυτό γίνεται σε πολλούς χώρους. Αυτά που αναφέρεις στη δεύτερη παράγραφο γίνονται μόνο όταν βρίσκονται σύντροφοι. Οι υπόλοιπες συνδέσεις είναι φαντασιακές: η τάξη μας, οι φοιτητές, η νεολαία, οι γονείς και δε ξέρω και εγώ τι άλλο…
τη φιλανθρωπια που την ειδες στα εγχειρηματα που αναφερεις;οι περισσοτερες συλλογικες κουζινες, ανταλλακτικα δικτυα ή [παιδικοι “σταθμοι” αφορουν τους ανθρωπους που τα στελεχωνουν, δεν προσφερουν τσαμπα φαγητο ή υπηρεσιες σε αναξιοπαθουντες. αν εσενα η θωρακιση της καθημερινοτητας, με δομες αλληλεγγυης κ αλληβοηθειας σε αφηνει αδιαφορο, οκ, αλλα μην γραφεις οτι να΄ναι, λες κ ζεις σε αλλο πλανητη. αυτα που γραφεις ισως να ισχυουν στην αμερικη με τη food not bombs πχ
τωρα το αν ειναι εξεγερσιακα ή οχι αυτα τα εγχειρηματα, θεωρω απο μονη της αυτη την ερωτηση προσχολικου επιπεδου. να πω οτι ειχαμε πηξει στην εξεργεσιακη δραση και στον αγωνα για τη βιαιη ανατροπη, ενταξει να το καταλαβω οτι σου φανταζει ισως ακυρο να κανει κανεις μαθηματα χειροτεχνιας, αλλα στην παρουσα χρονικη συγκυρια …
Μπορώ αν θέλεις να συγκεντρώσω μερικά links από το indymedia και να στα στείλω σχετικά με αυτό που λες για το σε ποιον απευθύνονται. Δε λέω ότι είναι ο αποκλειστικός στόχος αλλά σε πολλά κείμενα είναι εμφανής η θέληση να εμπλέξουν την κοινωνία ως δέκτη. Δεν είδα πουθενά κανένα καφενείο αναρχικών ανέργων, ούτε καμιά αναρχική συλλογική κουζίνα.
Το γεγονός ότι δεν έχουμε πήξει όπως λες στην εξεγερτική δράση είναι απόρροια του γεγονότος ότι έχουμε πήξει στην κοινωνιστική δράση και στις χειροτεχνίες…
οχι, δεν ειδες κανενα καφενειο αναρχικων ανεργων ή αναρχικη συλλογικη κουζινα γιατι
α. κατι τετοιο θα ηταν ξεκαθαρα βλακωδες,σεχταριστικο, τρισγελοιο
β. γιατι οι ανθρωποι που οργανωνουν δομες καθημερινοτητας φροντιζουν αυτες να αφορουν οσες μοιραζονται προταγματα αλληλοβοηθειας και αλληλεγγυης και οχι πολτικους αυτοχαρακτηρισμους (κ παλι καλα).
γ.το διακυβευμα τετοιων δομων ειναι ακριβως η αυτοδιαθεση των ανθρωπων που το στελεχωνουν κ οχι η επικληση μιας φαντασιακης ταυτοτητας (της αναρχικης).
δ. κ εγω προσωπικα θα ντρεπομουν να απεκλεια ανθρωπους που θελουν να κανουν προταγματα της αναρχιας πραξη, μονο και μονο επειδη δεν αυτοπροσδιοριζονται ως αναρχικοι.
οι χειροτεχνιες φταινε δλδ που δεν εχουμε πηξει στην εξγερτικη δραση ε;πριν το 08 που τετοια εγχειρηματα ηταν ελαχιστα να υποθεσω οτι γινοταν χαμος στους δρομους ε;ειμασταν ετοιμοι για την εφοδο στον ουρανο το κρατος ετρεμε,ψυχοιραγουσε κ ηρθε αυτη η μαλακια ο δεκεμβρης με τα κοινωνικα του ανοιγματα κ μας τα χαλασε ολα.
θυμαμαι πριν πολλα πολλα χρονια μια συζητηση με αφορμη ενα κειμενο του, με τον φεραλ φον για ενα παρομοιο θεμα, μονο που αυτος αναφεροταν στην αμερικη κ σε φουντ νοτ μπομπς φασεις, εσυ δειχνεις να αναπαραγεις τη ρητορεια του αλλα σε εντελως ασχετο πλαισιο, αυτο της ελλαδας.
αλλα ας υποθεσουμε πως εχεις διδκιο κ οτι αν ετρωγε η καθε μια μονη της, προμηθευοταν την τροφη του αο σουπερμαρκετ, αφηνε τα παιδια της στη γιαγια κ διασκεδαζε σε μπαρς, χρησιμοποιουσε ολο τον απλετο χρονο της αλοοτριωσης της για να αφοσιωθει στην εξεγερτικη δραση κ ανετρεπε το κρατος κ μπορουσε να οικοδομησει την ουτοπια εδω κ τωρα.πως θα το εκανε αυτο;αποκομμενο απο το κοινωνικο πλαισιο, χωρις καμμια γνωση στην πραξη της συνεργασιας και των αληλεγγυων δομων που θα μας ειναι απαραιτητα να θελοθυμε να αντικαταστησουμε τις κρατικες δομες, το χρημα και τους μπατσους, με τις δικες μας; θα ανοιγαμε τα εγχειριδια, “οργανωση μιας ουτοπιας σε 10 απλα βηματα” ή το “χτιστε μια κοινωνια αναρχικων, για αρχαριους”;
Ωραία η κριτική σου αλλά δεν είμαι παραπονούμενος κοινωνιστής. Δε στοχεύω στην αναμόρφωση της κοινωνίας σε κομμουνιστικά αυτοοργανωμένα πλαίσια. Επιζητώ την καταστροφή της.
Πρώτον ο Δεκέμβρης από μόνος του δεν είχε απολύτως κανένα κοινωνικό πρόταγμα. Οι αιτηματικές μπαρούφες του Σύριζα, της αριστεράς γενικά, και τα φαντασιακά προτάγματα κάποιων αναρχικών είναι άλλο ζήτημα.
Η εξέγερση ήταν όπως πρέπει να είναι. Χαοτική, ανοργάνωτη με την έννοια της κεντρικής διοίκησης και του κεντρικού στόχου και σαφέστατα εκτός των περιορισμών που η από πάνω λογική θέτει. Ήταν ένας ανοιχτός πόλεμος των εξεγερμένων με το κράτος. Ούτε σωματεία έδωσαν τον τόνο, ούτε κόμματα, ούτε αναρχικές οργανώσεις. Ποια κοινωνικά ανοίγματα μου λες? ότι πέντε αριστεροί είπαν το τάδε σωματείο συμμετέχει στην τάδε διαδήλωση (και όχι βέβαια στις συγκρούσεις) την κάνει ταξική εξέγερση? Ή μήπως η κατάληψη της ΓΣΕΕ? Γιατί με αυτή τη λογική αφού κατέλαβαν τα πανεπιστήμια οι εξεγερμένοι είναι και φοιτητική. Και αφού κατέλαβαν και τη Λυρική είναι και καλλιτεχνική εξέγερση….
Το εξεγερτικό κύμα της άμεσης δράσης που ακολούθησε την εξέγερση ήταν το γνήσιο τέκνο της και όχι οι λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, πολλά μέλη των οποίων ουδεμία σχέση είχαν και έχουν με την εξέγερση.
Όσο για τα πρώτα που λες εγώ ντρέπομαι όταν το “κάνω πράξη τα προτάγματα της Αναρχίας” υποβιβάζεται στις χειροτεχνίες και τα τσιμπούσια.
Φαντασιακή δεν είναι η αναρχική ταυτότητα, γιατί βασίζεται στη συνείδηση του ατόμου. Η σύνδεση που απορρέει με άτομα της ίδιας συνείδησης είναι πραγματικότατη. Το να συνδέεσαι με κάποιον τυχαίο επειδή “κρατάτε μαζί τα παιδιά σας αυτοοργανωμένα” είναι φαντασιακό.
Ο μόνος που μπορεί να συνδεθεί συνειδησιακά με τον εργάτη είναι όποιος έχει ταξική συνείδηση δηλαδή τη συνείδηση του υποζυγίου. Ευχαριστώ δε θα πάρω. Καλύτερα βλάκας, σεχταριστής και αναρχικός.