Από mail που στάλθηκε στο blog.
“Τα πρόσωπα τους αρχίζουν και σκοτεινιάζουν. “Τι κάναμε λάθος μ’ αυτά τα παιδιά;” , ουρλιάζουν υποκριτικά στα τηλε-παράθυρα. Μέσα τους ξέρουν, ότι ένα βλέμμα στον καθρέφτη τους αρκεί για να απαντήσει την ερώτησή τους. Μέσα τους ξέρουν τι κάνανε λάθος με αυτά τα “παιδιά”. Δεν τα ‘σωφρόνισαν’ αρκετά αυτά τα παιδιά. Δεν εθίστηκαν αρκετά στα γρήγορα αμάξια, στα clubs, στην τηλεόραση, στην καφετέρια, στην ομάδα ή στα ναρκωτικά. Τα παιδιά αυτά εθίστηκαν στην Ελευθερία. Το ξέρουν και το φοβούνται..”
Πάντα για το αδρανές και αχανές σήμερα
I. δεν πρέπει να έχεις θεωρία για την δράση σου αλλά για τον τύπο των επιθυμιών σου διότι όταν βρεθείς αντιμέτωπος με τα εμπόδια για να πραγματώσεις τις επιθυμίες σου αυτά που αντιμετωπίζεις δεν έχουν ίδιες αξίες με τις αξίες των επιθυμιών σου
ΙΙ. Ανεύθυνη κίνηση προς τη δράση της εμπειρίας Η αλλαγή θέλει βία η σκέψη θέλει δράση οι υπολογισμοί καταστρέφονται από την εμπειρία και οι νέοι που προκύπτουν από την ήδη βιωμένη εμπειρία καταστρέφονται από την επερχόμενη εδώ που η κάθε πράξη προϋποθέτει την θεωρία – σκέψη ίσως να έπρεπε να φτιάχνουμε την θεωρία μόνο μέσα από την δράση εφόσον κατέχουμε ήδη τις θεμελιακές μας στιγμιαίες επιθυμίες Το μόνο που πραγματικά υπάρχει σήμερα μέσα στο “υπάρχον ” είναι η αίσθηση μας γι αυτά που δεν θέλουμε , γι αυτά που δεν είμαστε . Αυτός λοιπόν είναι ο αρχικός στόχος , εμείς είμαστε τα βέλη . Ας πετάξουμε λοιπόν !
ΙΙΙ. “Κοινωνικοί” αγώνες Το τι επιτυγχάνεται σε αυτά τα πλαίσια δεν έχει καμία σχέση με το ζητούμενο αλλά αντίθετα δυστυχώς τίθεται μια διαρκής αλλαγής του θεμελιακού ζητούμενο μέσα από τις καθημερινές εξελίξεις ενός κόσμου που σε κανένα βαθμό δεν εμπεριέχει ούτε σπιθαμή από το αληθινό μας ζητούμενο – το πρωτύτερο έτσι είναι απολύτως λογικό οι περισσότεροι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται μέσα από αυτά τα πλαίσια τείνουν να θυμίζουν μαγαζιά με διαρκείς εκπτώσεις λόγω πιθανότητας χρεωκοπίας εμπειρικά αν ζητάς δουλειά για όλους ενώ ταυτόχρονα μπορείς να διακρίνεις τη φύση της εργασίας (και αν όχι τη φύση της εργασίας σαν “αιωρούμενη” έννοια αλλά σαν παραπροϊόν του σημερινού υπάρχον ) , τότε δεν είναι δυνατόν να μάχεσαι εναντίον του σήμερα “δουλειά για όλους , σαν αφίσα με κώλους “ -Προσπάθειες οικειοποίησης των μέσων του κυρίαρχου Το εργοστάσιο που μόλυνε την οπτική και μετέτρεπε το σώμα σε τετραγωνισμένη γεωμετρία έγινε όμορφο Του ζωγράφισαν ένα χαμόγελο πάνω στα γκρίζα παράθυρα του και του κρέμασαν μια πινακίδα από το πιο ψηλό του φουγάρο , έβγαζε ακόμα καπνό , που έγραφε “ αυτοδιαχείριση.
IV. Η προσπάθεια μη πλασματικής αντίδρασης πρέπει να αφήσουμε τις δουλειές , τα πανεπιστήμια , τους συμβιβασμούς μας στην καθημερινότητα όλοι αυτοί που θεωρούμε ότι μια ” επανάσταση” (κατεστραμμένος όρος ) ή ότι έστω αγωνιζόμαστε για μια ολική αλλαγή πρέπει να γίνουμε επαγγελματίες σε έναν δρόμο που δεν υπάρχει ούτε λιθαράκι του μέσα στην κυρίαρχη ιδεολογία πρέπει να γίνουμε επαγγελματίες επαναστάτες όσο γραφικός και να ακούγεται ο όρος για να υπάρξει λοιπόν η δυνατότητα να γίνουμε επαγγελματίες των επιθυμιών μας πρέπει να απωλέσουμε όλα αυτά που μας συγκρατούν (καβατζώνουν ) στο κόσμο του σήμερα ώστε σε περίπτωση αποτυχίας των ” θέλω ” μας να μην υπάρχει δρόμος επιστροφής προς την κανονικότητα διότι ότι μας συγκρατεί στο υπάρχον κάνει ανέφικτο το αληθινά καινούργιο που επιθυμούμε και την οποιαδήποτε μορφή δράσης προς αυτό όταν θα είμαστε έτοιμοι να πετάξουμε μακρυά από αυτά τα δεσμά που προαναφέρθηκαν τότε θα έχουμε αποκτήσει μια αληθινή πίστη σε ότι ισχυριζόμασταν ότι πιστεύουμε . Αυτά που πιστεύουμε δεν θα είναι αναγκαία απόλυτα αλλά τουλάχιστον θα έχουν απολέσει το πέπλο της πλασματικής αντικειμενικότητας του μεταμοντέρνου νεοφιλελευθερισμού (“everything goes “ ) Αυτό το “όλα παίζουν ” οδηγεί στην απώλεια κάθε απόλυτης αίσθησης ή επιθυμίας του ατόμου , σαν να το κατευθύνει στην αντίληψη του ερωτήματος “γιατί να κάνει οτιδήποτε που αντιτίθεται στο σήμερα” εφόσον αύριο θα έχει αλλάξει το ίδιο το άτομο . Έτσι δημιουργείται η εξής καθορισμένη διαδρομή που τίθεται με ερωτήματα και συμβουλές : μικρός είσαι μωρέ , θα μεγαλώσεις , θα αποκτήσεις περισσότερα κεκτημένα μέσα σε αυτό τον κόσμο που τώρα μπορεί να μην σ αρέσει αλλά αργότερα θα δεθείς πιο πολύ μαζί του , αφού θα έχεις περάσει μια ζωή μέσα σε αυτόν ,που για να επιβιώσεις θα πρέπει να ενστερνιστείς τις διαδικασίες του άρα και να τις αγαπήσεις ,εφόσον σε αφομοιωνόμαστε από τα πλαίσια που τοποθετούμαστε καθώς σαν ζώα μεταλλασσόμαστε σε σχέση με την ανάγκη του χώρου στον οποίο βρισκόμαστε και στο τέλος καταλήγουμε να θέλουμε να αλλάξουμε μόνο το φωτιστικό στο σαλόνι καθώς πάλιωσε και η σοφία των τόσων χρόνων μας πλέον μας έχει αποδείξει ότι ακόμα και αυτό μπορεί να μας προκαλέσεις μια μικρή ευτυχία . Είσαι πλέον τόσο μεγάλος και έχεις τόσα ιδιοκτησιακά και συναισθηματικά δεσμά που σε συνδέουν με αυτόν τον κόσμο που δεν έχεις ανάγκη να αλλάξεις τίποτα , καθώς έχεις πραγματικά προσπαθήσει και έχεις εργαστεί σκληρά προκειμένου να ζήσεις σε αυτό το κόσμο . Η προσπάθεια και η εργασία μέσα σε αυτόν σε έχει κάνει κτήμα του . αυτές οι μπερδεμένες και ασυνάρτητες σκέψεις προσπαθούν να δείξουν γιατί ένα άτομο που έχει βιώσει πολλά χρόνια μέσα στο υπάρχον δεν είναι δυνατόν να θέλει να αλλάξει τίποτα αυτές οι μπερδεμένες και ασυνάρτητες σκέψεις προσπαθούν να δείξουν γιατί πρέπει να απομακρυνθούμε από την “κανονική ζωή” όσο πιο σύντομα μπορούμε αυτές οι μπερδεμένες και ασυνάρτητες σκέψεις προσπαθούν να δείξουν ότι είναι ακριβώς μπερδεμένες , ασυνάρτητες και δεν εμπεριέχουν καμία σοφία χρόνων τέλος δείχνουν ότι ο εκφραστής τους πρέπει να κινηθεί τώρα προς την υλοποίηση τους γιατί σύντομα θα είναι αργά
Μ.Π.