Εμείς δεν είμαστε ούτε αριστεροί, ούτε κομμουνισταράδες πατριώτες, ούτε κομματόσκυλα, ούτε πολεμάμε πλάι σε εθνικόφρονες και άλλα σκουλήκια. Εμείς είμαστε αναρχικοί.
68 χρόνια από την \”αντιφασιστική νίκη των λαών\”
Εγώ παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του\”.
Ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά, Ριζοσπάστης.
Γιατί καμιά σχέση δεν έχουν αυτοί, οι υμνητές των ΕΛΑΣιτών και των ΟΠΛΑτζήδων σταλινικών με την Αναρχία. Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν υπήρξε μια κορυφαία νίκη απέναντι στο φασισμό, αλλά ακόμη ένας πόλεμος της Εξουσίας. Και σε κάθε τέτοιο πόλεμο, οι αναρχικοί συμμετέχουν ως αναρχικοί εξεγερμένοι και όχι ως φαντάροι των εξουσιαστικών μπλοκ.
Σε όσους φαντασιώνονται ακόμη κονσερβοκούτια και εκκαθαρίσεις, απαντούμε ότι τράβηξαν μόνοι τους τη διαχωριστική γραμμή. Για εμάς, αυτή η φαντασιακή σύνδεση των αναρχικών με τον ΕΛΑΣ, το στρατιωτικό βραχίονα του ΚΚΕ, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αγωνιώδης αναζήτηση ενός παρελθόντος, έστω και κίβδυλου, που χρειάζονται κάποιοι για τονώσουν την ψυχολογία τους και να το προτάξουν σαν ετοιματζίδικη λύση στα φαντασιακά του μαζικά υποκείμενα. Για εμάς δεν είστε τίποτα άλλο, παρά μαρξιστικά υποπροϊόντα, σταματήστε να ιδιοποιείστε την Αναρχία και ενωθείτε επιτέλους με το υπόλοιπο κόκκινο κοπάδι. Εμείς δεν είμαστε εγγόνια εθνικοφρόνων κομμουνιστών, ούτε είμαστε διατεθειμένοι να γίνουμε κιμάς στην κρεατομηχανή του Κράτους. Οι \”κόκκινοι\” ήρωες μπορούν να πλαισιώσουν αν θέλουν την Εξουσία από τα αριστερά. Εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε αναρχικοί μηδενιστές. Θα συνεχίσουμε να προτάσσουμε τη διαρκή αναρχική εξέγερση, την επίθεση στο Κράτος και την Κοινωνία. Εκείνοι μπορούν να συνεχίσουν να υμνούν το Βελουχιώτη, τον ΕΛΑΣ και τη σοσιαλιστική πατρίδα.
Γιατί οι αναρχικοί δεν πολεμούν τους πολέμους του Κράτους, δεν ενώνονται με την πλέμπα σε εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα, δε θυσιάζονται στο βωμό επαναστατικών υποκειμένων και ανώτερων ιδανικών.
Την ίδια ώρα που ο φασισμός είναι θάνατος του πνεύματος, ο σοσιαλισμός είναι θάνατος της δύναμης. Και η κοινωνία δεν παίρνει θέση, γι\’ αυτό ακριβώς είναι τέτοια. Φάντασμα, σώμα μη-σώμα, τίποτα παραπάνω από ένα κοπάδι ανδρεικέλων. Και περιμένετε από τον κοινωνικό βάλτο συνδρομή… Μα ζητάτε από την κοινωνία να εξεγερθεί εναντίον του ίδιου της του εαυτού ! Εναντίον της ίδιας της της φύσης, εκείνης της βαθιά φασιστικής φύσης.
Από το κείμενο \”Μηδενισμός και Οργάνωση\” – Πρώτος Χαοτικός Κύκλος\” Μηδενιστική Πορεία – τεύχος 1ο
Μακριά από δίπολα δηλώνουμε ότι ο αναρχικός αντιφασισμός ή θα είναι ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ή δε θα είναι ΤΙΠΟΤΑ. Τα εναπομείναντα σταλινικά κατακάθια που κραδαίνουν ακόμη τα κονσερβοκούτια, ας έχουν τα κεφάλια τους κοντά στους ώμους.
Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη διάχυση του Αρνητικού
![\"\"](\"https://theparabellum.squat.gr/wp-content/blogs.dir/756/files/nihil/.jpg\")
Συγνωμη, αλλά ο Αναρχισμός δεν ειναι το υποκειμενικό ιδανικό για το οποίο ζούμε; Δεν ειναι βεβαια κάτι ξεχωρο απο την ζωη μας….
Σε ποιο σημείο αναφέρεσαι?
” Γιατί οι αναρχικοί …… δε θυσιάζονται στο βωμό επαναστατικών υποκειμένων και ανώτερων ιδανικών.”
Θυσιαζομαστε στον βωμο των δικων μας ιδανικων, δλδ της Αναρχιας και της Ελευθεριας.
Τι νόημα έχει η αναρχία και η ελευθερία αν δεν είμαι ζωντανός για να τα βιώσω? Το ότι μπορεί πιθανόν να σκοτωθώ πάνω στον αγώνα για να τα κατακτήσω δεν είναι θυσία, αφού το κάνω για τον εαυτό μου και όχι στο όνομα των ιδεών.
Πολυ ατομικιστικο μου ακουγεται αυτο που λες. Θυσιαζω τον εαυτο μου για να επικρατησει η Αναρχια δλδ η ευημερια στα αγαπημενα μου προσωπα. Νομιζω η αυτοθυσια στο ονομα της αξιοπρεπους διαβιωσης οσων αγαπαμε, δινει πραγματικο νοημα και ουσια στην λεξη αγαπη, στην λεξη φιλια.
Ναι ατομικιστικό είναι. Η αυτοθυσία είναι χριστιανισμός. Η φιλία και η συντροφικότητα είναι αμφίδρομες σχέσεις, ο σωτήρας και το αντικείμενο σωτηρίας όχι. Μάχομαι και για τους συντρόφους μου (όχι την τάξη μου και άλλα τέτοια φαιδρά) αλλά όλες μου η κινήσεις ξεκινούν από τη δικιά μου βούληση, τη δική μου συνείδηση και τα δικά μου θέλω.
εγω πιστεύω οτι δεν ξέρετε τι θέλετε γενικός…
εαν εμείς να πάμε με τους κόκκινους πηγαίνετε εσεις με τους νεο φιλελεύθερους.. μια χαρα θα ταιριάξετε…
Το κείμενο αναφέρετε σε συγκεκριμένη νοοτροπία κάποιων που θέλουν με το ζόρι να δεχτούμε σαν ιστορικό παρελθόν τους σταλίνες του ΕΛΑΣ επειδή είχαν “λαό”. Εμείς δεν αναφερθήκαμε ποτέ στους στο νεοφιλελευθερισμό ή στους πιστούς του.
Θες να μας εξηγήσεις από πού πρκύπτει ταύτιση με το νεοφιλελευθερισμό ; Και δε χρειάζεται να “πάτε” με τους κόκκινους, είστε κόκκινοι.
η ταυτιση με το νεοφιελλευθερισμο προκυπτει απο την εμφαση στο ατομο ρε. και με προφανη τροπο.
αν θελεις η πεποιθηση οτι υπαρχει ενα ειδος απο αυτονομο και αυτοσυγκρωτουμενο υποκειμενο το οποιο η κοινωνια δε μπορει παρα να το καταπιεζει, και βεβαια, δε μπορει παρα να θελει να το καταπιζει ειναι ακριβως η libertarian εκτημηση για τον κοσμο. εκεινοι βεβαια μιλαν για τον επιχειρηματια(entrepreneur)-δημιουργο και τα παρασιτα/βδελες(leeches) που θελουν μονο να απμυζησουν τη “δυναμη” και τους καρπους της δημιουργικοτητας του πρωτου. εσυ/εσεις μιλατε για τον μηδενιστη αναρχικο που δε δεσμευεται απο καμια αξια παρα μονο τη βουληση του και στον αντιποδα το ανθρωπινο κοπαδι. (λιγο bioshock θα σε βοηθησει να τα καταλαβεις καλυτερα).
Η ταύτιση προκύπτει στο δικό σου κεφάλι με λογικά άλματα. Ο επιχειρηματίας αποδέχεται μια σειρά πραγμάτων ως δεδομένα και προσπαθεί να παγιώσει μια κατάσταση. Ο αναρχομηδενιστής/ατομικιστής όχι. Ο επιχειρηματίας αντιλαμβάνεται την κοινωνία ως απλά άθροισμα ανθρώπων όπως και εσύ. Για εμάς είναι εξουσιαστικός μηχανισμός προαπαιτούμενο και κομμάτι του οποίου είναι και η μαζική συγκρότηση, η μάζα. Είσαι και συ νεοφιλελεύθερος? Με αυτά τα νοητικά παιχνίδια δεν κάνεις αντίλογο.
δε νομιζω παντως οτι φαινονται λογικα αλματα. η εν παση περιπτωση καλο θα ειναι αν τα βλεπεις να τα δειξεις.
το τι ακριβως σημαινει “προσπαθει να παγιωσει μια κατασταση” ειναι εξαιρετικα ασαφες. Ισα ισα, η λογικη του libertarian ειναι οτι ο επιχειρηματιας προσπαθει να αλλαξει/αλλαζει τα πραγματα φερνοντας την καινοτομια. Think outside the box και λοιπα. Ξεχωρισε απο τη μαζα γιατι ειναι βαλτος. η αναλογια με αλλα λογια ειναι αναμεσα στο ατομο και στη μαζα που το απειλει. το ατομο που ειναι απο τη φυση του ελευθερο και την κοινωνια που τεινει να το υποδουλωσει.
προφανως υπαρχουν διαφορες αλλα αφορουν αυτες οι διαφορες την ουσια η την επιφανεια?
τελος εγω, μια που ειμαι φιλος του harry potter, δε θα μπορουσα παρα να αντιλαμβανομαι την κοινωνια σαν κατι περισσοτερο απο το αθροισμα των ατομων. θα ελεγα πολυ συνοπτικα οτι ο σκληρος διαχωρισμος ατομων κοινωνιας μου φαινεται προβληματικος. και κατ’επεκταση καθε θεωρια που προβαλει της μαγευτικες χαρες τις ατομικοτητας με προβληματιζει. και μαλιστα στο σημερα. Στο βαθμο αυτο, οχι δεν ειμαι και εγω νεοφιλελευθερος, μονο εσυ εισαι. θα ηθελα ομως να μου πεις απο που συναγεις οτι εγω θα μπορουσα να αντιλαμβανομαι την κοινωνια σαν αθροισμα ατομων.
(θα με συγχωρεσεις/διορθωσεις αν παρανοω καποια απο αυτα που λες, εχω πολυ μικρη επαφη και με το μπλογκ και με το χωρο. λιγη ασυμμετρη απειλη διαβαζα οταν ημουνα μικρος.)
Παγιωμένη κατάσταση εννοώ την αχαλίνωτη ελεύθερη αγορά, αυτό είναι το πλαίσιο που κινείται. Τα δεδομένα που παίρνει ως δεδομένα είναι η ύπαρξη της κοινωνίας, η ύπαρξη της μισθωτής σχέσης, η εξουσία που αντλεί από την οικονομική του εξουσία και τα συναφή. Και καλά κάνει, είναι μια θεώρηση του καπιταλισμού. Το κεντρικό του είναι αυτο το πλαίσιο και η τεράστια διαφορά εκείνος θέλει να υπάρχει μάζα, τη χρειάζεται. Εγώ τη σιχαίνομαι. Ο λόγους που με αηδιάζουν οι κοινωνικές μάζες είναι επειδή γουστάρουν να είναι μάζα. Επειδή θεωρώ πως χωρίς μάζες η εξουσία θα ήταν αδύνατη. Εγώ θέλω την καταστροφή της μάζας όχι τη διαιώνησή της. Ούτε είπε κανείς πως διεκδικούμε δικαιώματα ανώτερου. Για μας το παιχνίδι της ισότητας (άρα και της ανισότητας) και του δικαιώματος είναι πλαστό.
Ήταν ελλιπής η απάντηση μου, επεξηγώ. Λέω πως υποθέτω πως αντιλαμβάνεσαι την κοινωνία απλώς ως τον “κόσμο” ας πούμε σχηματικά και όχι ως δομή εξουσίας όπως εμείς. Η υπόθεση μου βασίζεται στο γεγονός ότι αυτό κάνουν οι περισσότεροι αναρχικοί και αριστεροί. Αν κάνω λάθος το παίρνω πίσω. Για να το εξηγήσω καλύτερα η κυρίαρχη θεώρηση συνοπτικά είναι πως η κοινωνία, δηλαδή οι μάζες, έχει την ποιότητα που έχει το πολιτικοοικονομικό της σύστημα. Δηλαδή είναι ουδέτερη. Για εμένα δεν ισχύει αυτό. Για μένα η κοινωνία είναι ένα πλέγμα εξουσίας που αποτελείται από τις μάζες και τις σχέσεις εξουσίας και εξάρτησεις που συνδέουν τα “άτομα” που τις αποτελούν. Επομένως είναι θεσμός που ασκεί εξουσία και πρέπει να καταστραφεί. Γι’αυτό και είμαι αντικοινωνικός. Για εμένα η συλλογικοποίηση δεν ταυτίζεται με την κοινωνία, αυτή είναι η διαφορά. Η κοινωνία είναι ιστορικό γεγονός, δεν είναι φυσική επιλογή, αυτόν τον αθέλητο ντεντερμινισμό δεν αντιλαμβάνονται οι αναρχικοί. Επομένως η αναμόρφωση της κοινωνίας π.χ. σε κομμουνιστικές βάσεις (ακόμα και αντιεξουσιαστικές) δε φτάνει το μαχαίρι στο κόκαλο.
Ο χαρακτηρισμός “νεοφιλελεύθερος” ήταν ρητορικός, προσπαθούσα να σου δείξω την επιφανιακότητα της σύγκρισης. Ελπίζω να σε κάλυψα.
μα ρε φίλε, σόρυ δηλαδή, τί σχέση έχει ο τρόπος που εννοούν το άτομο οι αναρχικοί ατομικιστές με τους νεοφιλελεύθερους ? τί σχέση πραγματικά που να οδηγεί μάλιστα σε ταύτιση μπορείς να δεις έχοντας κρίνει χωρίς προκατάληψη τις θέσεις τους? Πώς συνδέεται το “ελευθερία κίνησης ανθρώπων και αγαθών αν κι εφόσον εξυπηρετούν το οικονομικό όφελος” με το “μόνο μια κοινότητα ανθρώπων όπου ανθίζει ανεμπόδιστη η ατομικότητα όλων” ? Είναι εκδιαμέτρου αντίθετα! Όπως δεν ταυτίζεται -ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε- ο τρόπος που οι αναρχικοί εννοούμε την κοινότητα-το συλλογικό, με τον τρόπο που το εννοούν και το παλεύουν οι αριστεροί ( πχ μπολσεβικισμός και δημοκρατικός συγκεντρωτισμός σε αντιπαράθεση με απελευθερωτικές αντιλήψεις καιαντιιεραρχική οργάνωση ).
Συμφωνώ. Κάποτε πρέπει να τραβηχτεί επιτέλους μία γραμμή, είναι διάχυτο το φαινόμενο πλέον της ανάμειξης κομμουνιστικών φαντασιακών με αναρχικές ενδυμασίες και όλο και περισσότερο ακούγονταν συνθήματα για κονσερβοκούτια, περηφάνιες για κομμουνιστική προέλευση-κληρονομιά, προλεταριακά ιδεώδη και διάφορα ενισχυτικά περηφανειών για εργατική ταυτότητα. Το κοινωνιστικό κομμάτι έχει δείξει ότι είναι πρόθυμο να προσεταιριστεί και να χρησιμοποιήσει αριστερά προτάγματα για να εδραιωθεί κοινωνικά, είναι θέμα ποσοτικής θέλησης και παρελθοντικών υπολειμμάτων, πάντως αναρχία δεν είναι. Περήφανες εργατιές, τιμημένα προλεταριάτα και τέτοιες ταυτίσεις είναι τελικά που καταλήγουν σε τεράστιες συνειδησιακές εκπτώσεις και πιθανότατα στο μέλλον και σε συμμαχίες. Θα το δούμε κι αυτό.
Πολύ καλό κείμενο , επιτέλους είναι ώρα να αρχίσουμε νε μιλάμε ανοιχτά για αυτα τα πράγματα που έχουν καταντήσει καθεστώς και ταμπού. Συμφωνώ επίσης με τα λεγόμενα του shaper αλλα πηγαίνοντάς το παραπέρα απο την ιδεολογική γραμμή και διαφοροποιήση που πρέπει να τραβηχτεί , πιστεύω οτι πρέπει να αρχίσει να γίνεται το ίδιο και σε επίπεδο πρακτικών,πράξεων, δράσεων κλπ.Είναι μια ολόκληρη νοοτροπία γενικότερα που πρέπει να τσακιστεί – οι αναρχικοί ως κομμουνιστές.
πολύ δυνατό κείμενο και δυστυχώς.. πολύ αναγκαίο σήμερα, που πραγματικά το πρόταγμα για τον κομμουνισμό και την αναρχία χρησιμοποιείται από πολλές συλλογικότητες και ομάδες που κάποτε εκτιμούσα
@Filos tou Harry Potter. Υπάρχει η διαφορά πως ο νεοφιλελέ εντερπράιζ επιχειρηματίας με την καινοτομία του έχει ανάγκη το κοινωνικό σώμα, έστω και αν το περιφρονεί επιδερμικά. Καθώς το προιόν του δημιουργού και η καινοτομία του έχουν εκ των προτέρων ως συνιστώσα την κοινωνική απεύθυνση. Η διαφορά λοιπόν είναι πως θα χαιδέψει την κοινωνία τελικά και θα συνυπάρξει μαζί της έστω και σε μία σχέση εξάρτησης, γιατί είναι άρρικτα δεμένος μαζί της με συμφεροντολογικούς σκοπούς, ακόμη κι αν την αποποιείται στην επιφάνεια. Δεν πρόκειται να ζήσει δίχως εκείνην, η δύναμή του προέρχεται και επικυρώνεται κοινωνικά, άρα βρίσκεται σε σχέση εξάρτησης ως προαπαιτούμενο αλλιώς το παράγωγο της δημιουργικότητάς του δεν έχει τρόπο ύπαρξης δίχως την έγκριση της κοινωνίας και την αποδοχή της. Οπότε η σύγκριση κι αυτή η ίδια είναι επιφανειακή.
Πιο ενδιαφέρον ήταν το σχόλιό σου για τη σκληρή οριοθέτηση ανάμεσα σε άτομο και κοινωνία, που αφήνει τις πιο θολές πλευρές, τις αθέατες, της κοινωνίας μέσα μας. Αυτό είναι μία άλλη συζήτηση πάλι, αρκετά ενδιαφέρουσα. Η σημείωση του parabellum για την ιστορικότητα του γεγονότος της κοινωνίας ήταν σχετική. Δηλαδή δεν έχει γίνει επαρκής εξέταση και ανάλυση του κοινωνικού σώματος ως επιλογή και επιβολή. Η διάχυση αυτής της εξέτασης και οπτικής εμπεριέχει τη δυνατότητα/πιθανότητα μετασχηματισμού της εικόνας έστω ενός “αναγκαίου κακού”, και μία απομάκρυνση από το ντετερμινιστικό στοιχείο της θέασής της.
Ο αναρχισμός και ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας
Ο τίτλος του άρθρου προέρχεται από κείμενο του Alfredo Bonanno, το οποίο περιέχεται στο βιβλίο “Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, εθνικισμός και ταξική συνείδηση” από τις εκδόσεις επαναστατική αυτοοργάνωση. Θεωρώ την ανάγνωση του βιβλίου απαραίτητη για κάθε αναρχικό αλλά φυσικά και για κάθε προβληματιζόμενο άνθρωπο. Επειδή υπάρχει σύγχυση στον αναρχικό χώρο σχετικά με το εθνικό ζήτημα και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα παραθέτω ένα απόσπασμα απ’το εν λόγω κείμενο προς σκέψη και προβληματισμό.
Πολεμήσαμε συχνά κάποιο ιδεαλιστικό αναρχισμό που μιλάει για παγκόσμια επανάσταση, για πράξεις πίστης, για διαφωτισμό, και που, στην ουσία, απορρίπτει τον αγώνα του προλεταριάτου και είναι αντιλαϊκός. Δίχως συγκεκριμένο κοινωνικό και οικονομικό περιεχόμενο, αυτός ο αναρχισμός γίνεται ένας ατομικός και μυθολογικός φιλανθρωπισμός.
Όλος ο πλανήτης καταλήγει να θεωρείται σαν μια βιολογική μονάδα και οι συζητήσεις καταλήγουν σε μια στείρα αναγνώριση της αποφασιστικής δύναμης και της ανωτερότητας του αναρχικού ιδανικού απέναντι σ’ όλα τα’ άλλα ιδανικά. Αντίθετα, εμείς πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος είναι ένα ιστορικό ον, που γεννιέται και ζει σε μια συγκεκριμένη ιστορική κατάσταση. Αυτό τον τοποθετεί σε ορισμένες σχέσεις με τις οικονομικές, κοινωνικές, γλωσσικές και εθνικές δομές κτλ, πράγμα που έχει πολύ σημαντικές συνέπειες για τα πεδία της επιστήμης, του φιλοσοφικού στοχασμού και της συγκεκριμένης δράσης. Το πρόβλημα της εθνικότητας γεννήθηκε από αυτή την ιστορική διάσταση και δεν μπορεί να αποσπασθεί από αυτή δίχως να συσκοτιστούν τελείως τα ίδια τα θεμέλια του αναρχικού φεντεραλισμού.
Ο Μπακούνιν έγραφε: «Κάθε λαός, όσο μικρός και αν είναι, διαθέτει τον δικό του χαρακτήρα, τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής, ομιλίας, αίσθησης, σκέψης και εργασίας και αυτός ο χαρακτήρας, ο ιδιαίτερος τρόπος ύπαρξής του είναι ακριβώς η βάση της δικής του εθνικότητας: είναι το αποτέλεσμα του συνόλου της ιστορικής ζωής και όλων των συνθηκών του ζωτικού περιβάλλοντος αυτού του λαού, ένα καθαρά φυσικό και αυθόρμητο φαινόμενο.» […] Μ’ αυτό τον τρόπο η εθνική απελευθέρωση προχωρεί πέρα από την απλή εσωτερική από-αποικιοποίηση και επιτίθεται στη πραγματική κατάσταση της ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, εντάσσοντας το στόχο της καταστροφής του πολιτικού κράτους σε μια επαναστατική διάσταση. […] Ο εθνικός πολιτισμός δεν είναι ο πολιτισμός όλων όσων είναι γεννημένοι ή ζουν στην ίδια περιοχή και μιλούν την ίδια γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός αυτών που, στα πλαίσια μιας δοσμένης ομάδας υφίστανται την ίδια εκμετάλλευση. Ο εθνικός πολιτισμός είναι ταξικός πολιτισμός. […] Το αναρχικό πρόγραμμα που αφορά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα είναι πολύ ξεκάθαρο: αυτός ο αγώνας δεν θα πρέπει να καταπιαστεί με τη δημιουργία ενός «ενδιάμεσου σταδίου» προς την κοινωνική επανάσταση διαμέσου του σχηματισμού νέων εθνικών κρατών. Οι αναρχικοί αρνούνται να πάρουν μέρος σε εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα, συμμετέχουν σε ταξικά μέτωπα που μπορούν να εμπλακούν ή όχι σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες. Ο αγώνας πρέπει να επεκταθεί στην εγκαθίδρυση, στις απελευθερωμένες περιοχές, οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών δομών, που θα βασίζονται σε φεντεραλιστικές και ελευθεριακές οργανώσεις. […] Οι αναρχικοί πρέπει να προσφέρουν όλη τους την υποστήριξη, συγκεκριμένη όσον αφορά τη συμμετοχή, θεωρητική όσον αφορά αναλύσεις και μελέτες, στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, ξεκινώντας από την αυτόνομη οργάνωση των εργατών, εκθέτοντας την ταξική αντιπαράθεση με τον σωστό τρόπο, δηλαδή χωρίς να κάνουν διακρίσεις όσον αφορά την εθνική αστική τάξη και θέτοντας σαν πρόγραμμα την ομοσπονδιακή οικοδόμηση της μελλοντικής κοινωνίας που πρέπει να προέλθει από την κοινωνική επανάσταση.
Νομίζω πως η θέση τόσο του blog όσο και του εντύπου είναι σαφής σχετικά με τον ταξικό πόλεμο. Από κει και πέρα τόσο η ανάλυση του Μπακούνιν όσο και του Μπονάνο δε λαμβάνουν υπόψιν την εξουσία αυτής της κουλτούρας πάνω στο άτομο.
Επίσης ο πατριωτισμός έχει να κάνει με την έννοια του έθνους, του γένους κλπ. Η υπεράσπιση της κουλτούρας της κοινότητας όπως πχ. σε μια κοινότητας Ινδιάνων δεν έχει να κάνει με τον πατριωτισμό. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι οι κοινοτικές κουλτούρες δεν είναι αντικείμενο της ατομικιστικής/μηδενιστικής κριτικής.
Η υποσημείωση του parabellum είναι σημαντική, στην πραγματικότητα η άνοδος του εθνικιστικού πνεύματος/συμβολισμού στην Ευρώπη συνδέεται με την εξάλειψη των δεσμών των τοπικών κοινοτήτων. Μπορεί κάποι@ να σκεφτεί πως αυτά τα δύο λειτουργούν εναντιωτικά το ένα προς το άλλο. Ο εθνικισμός είναι συνδεδεμένος με το κράτος, οι συμβολισμοί αυτοί στοχεύουν σε μεγαλύτερη κλίμακα συγκέντρωσης και απευθύνονται σε μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες, ενώνοντας τις φαντασιακά μέσω της προπαγάνδισης κοινών συμβόλων και της πίστης προς αυτά.
Ως προς τον ΕΛΑΣ και το νεόκοπο κύμα νοσταλγίας και προσπάθειας όξυνσης του πατριωτισμού, ήταν ο Anthony Giddens, ένας κοινωνιολόγος που πρώτος σημείωσε την αποτυχία του Marx να προβλέψει τον τεράστιο αντίχτυπο που θα είχαν τα εθνικιστικά ιδεώδη σ’όλη τη σύγχρονη εποχή, καθώς και την τεράστια ειρωνεία του γεγονότος πως τα τα εθνικιστικά συναισθήματα έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην ενθάρρυνση μερικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα, οι οποίες εγκαθίδρυσαν μαρξιστικά καθεστώτα!
Άρα δεν ήταν καθόλου τυχαίος ο έκδηλος πατριωτισμός στον όρκο του Βελουχιώτη, οι κόκκινοι αντάρτες ήταν όμοιοι με όλους τους άλλους κόκκινους υποστηρικτές της Ευρώπης, χρησιμοποιούσαν τον εθνικισμό ως πολιτικό ατού στη μάχη για τη “λαική υποστήριξη”,ήταν και είναι κοινό σημείο των κομμουνιστών.
eimaste perifana eggonia kommounistwn kai nun midenistes. den ksexname tis rizes mas. kala ta les alla oikioumaste ta kala twn pappoudwn
Αδυνατώ να κατανοήσω πως “είμαστε” ταυτόχρονα μηδενιστές και περήφανα εγγόνια μηδενιστών. Το πιθανότερο είναι πως αν οι “παππούδες” μας πετύχαιναν κατά τη διάρκεια των δύο αντάρτικων, θα μας έσφαζαν ως το γόνατο. Από αυτή την άποψη, η αγάπη που επιδεικνύει σχεδόν σύσσωμος ο αναρχορεφορμιστικός “χώρος” προς τους σταλινικούς εθνικομπολσεβίκους είναι μονόπλευρη…
Και γιατί θα πρέπει κάποιος αναρχικός να είναι περήφανος ακριβώς ; Για to μιλιταρισμό του ΕΛΑΣ, τις εθνικιστικές κορώνες του Βελουχιώτη στη Λαμία, για την ΟΠΛΑ ; Ή μήπως για την απόλυτη υποταγή στις επιταγές του Ι.Β. Στάλιν ; Δε βρίσκω κανένα λόγο για τον οποίο κάποιος αναρχικός ή πολύ περισσότερο κάποιος μηδενιστής θα πρέπει να ταυτίζεται με τον ΕΛΑΣ και τους κομμουνιστές του ΚΚΕ.
Oxi pros tin igesia tou ellas alla pros tous maxites tis eleutherias file mou. pou dosan to aima tous enantia stin tote nea taksi gia tis idees tous. os midenistes vazoume tin timi kai tin iperifania panw apo ola. Kai fusika se akthe istoriki sinthiki pairnoume thesi. Stin sugkekrimeni istoriki periodo makran sto pleuro twn ellasitwn sfazontas fasistes kai ta skulia ths astikis taksis. Apo kei kai pera auti h ksafniki agapi tou anarxikou xwrou gia to efimero kai emena den maresei. Giati exei politikantiki skopia. Kai twra pou zorisane ta pragmata thimtikane oloi tous papoudes. Apo kathe periptwsi pernoume ta kala stin sugkekrimeni periodo ipirxan omades antartwn poli kontines se mas, pou dioxthikan apo tin idia kommatiki grammi. Allo tautisi omws allo oikiopioumaste kapoia kala opws apo polla oikiopoioumaste alla sthn pragmatikotita kamia tautisi den mporei na ginei giati o skopos ths upothesis eiani diaforetikos. J katastrofi autou tou kosmou. auta genika
Νομίζω πως μιλάμε από διαφορετικά μετερίζια. Αυτά δύο post φανερώνουν τη διαφορά μεταξύ νετσαγιεφικών και ατομικιστών/μηδενιστών.
Ο πατριωτισμός του ΕΛΑΣ ήταν το δίκιο του λαού και της εργατικής τάξης για “να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του”. Ο πατριωτισμός που επικαλούνται οι χίτες κι οι ταγματασφαλίτες ήταν τα συμφέροντα του καπιταλισμού. Οι κομμουνιστές άλλωστε διέπονται από τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού. Το ΚΚΕ απέδειξε ότι ο προλεταριακός διεθνισμός δεν αντιφάσκει στον πατριωτισμό της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, αλλά μπορεί να σμίξει μαζί του σε μια αρμονική ενότητα, όπως συνέβη στα χρόνια του αντιφασιστικού πολέμου, όταν η πάλη του Κόμματος δεν υπήρξε μόνο έκφραση λαμπρού πατριωτισμού, αλλά και διεθνιστική συνεισφορά στον αγώνα των λαών για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ειρήνη και την κοινωνική πρόοδο. Οπως επίσης, συνέβη στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, όταν ο αγώνας του ΔΣΕ δεν ήταν απλώς ένας αγώνας πατριωτικός, δίκαιος, ταξικός, αλλά και αγώνας αντιιμπεριαλιστικός με την ευρύτερη διεθνιστική έννοια, αφού δε στρεφόταν μόνο ενάντια στις κατακτητικές για την Ελλάδα προθέσεις του ιμπεριαλισμού, αλλά και τις γενικότερες στρατηγικές επιδιώξεις του στα Βαλκάνια, στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
“Μακριά από δίπολα δηλώνουμε ότι ο αναρχικός αντιφασισμός ή θα είναι ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ή δε θα είναι ΤΙΠΟΤΑ. Τα εναπομείναντα σταλινικά κατακάθια που κραδαίνουν ακόμη τα κονσερβοκούτια, ας έχουν τα κεφάλια τους κοντά στους ώμους.”