Category: Ατομικισμός/Αναρχικός Ατομικισμός

Η έννοια του ατομικισμού έχει διαφορετικές έννοιες στις αμερικάνικες και ρώσικες αντιλήψεις. Ένας ατομικιστής μπορεί να θεωρηθεί  κάποιος ο οποίος δεν κατανοεί την ανάγκη να υπακούσει στην συλλογική βούληση, ή ένας ακλόνητος ηδονιστής, ή απλά ένας ασυμβίβαστος. Η πιο κοινή αντίληψη για τον ατομικισμό φαίνεται πως είναι αυτή μίας φιλοσοφίας απεριόριστης προσωπικής ελευθερίας, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα. Αυτή η φιλοσοφία, αν και πραγματική, δε θα ‘πρεπε να συγχέεται με τον αναρχικό ατομικισμό: οποιαδήποτε τέτοια κατανόηση είναι στην πραγματικότητα μια διαστρέβλωση της φιλοσοφίας του, η οποία κρατάει σαν ιεροφύλακας τη θεμελιώδη αντίληψη για την αξία κάθε ατόμου.

Αυτή η παρανόηση των εννοιών του αναρχισμού και του ατομικισμού οργιάζει και είναι εμφανής για παράδειγμα στην κατηγοριοποίηση του Μαξ Στίρνερ, ίσως του μεγαλύτερου αναρχοατομικιστή στοχαστή, ως πνευματικού πατέρα της άκρας δεξιάς˙ το κλασικό του βιβλίο «Ο μοναδικός και το δικό του» εκδόθηκε στην Αμερική και στο εξωτερικό στο πλαίσιο εκδόσεων της άκρας δεξιάς, συμπεριλαμβανομένου και του φασισμού. Ωστόσο, απέχοντας από την έκθεση μιας φιλοσοφίας με κάθε κόστος, ο Στίρνερ επεσήμανε ότι οι πράξεις ενός ατομικιστή δε θα ‘πρεπε να καταπατούν τους άλλους˙ τέτοιες πράξεις θα καταπατούσαν τα ατομικά δικαιώματα των άλλων.

Με το προαναφερθέν ως φιλοσοφική μας αρχή μπορούμε να ξεκινήσουμε μία έρευνα σχετικά με τη φύση του τι είναι και τι δεν είναι η ατομικιστική συμπεριφορά.

Πρώτα απ’ όλα, ένα σύστημα οικονομικών προνομίων είναι αντί-ατομικιστικό. Το οικονομικό προνόμιο στηρίζεται σε διάφορες σχέσεις εξουσίας. Αυτό μπορεί να σημαίνει υποτίμηση της πρόσβασης στο κεφάλαιο ή μπορεί να είναι μονοπώληση και προστατευτισμός. Σχεδόν σε κάθε περίπτωση, το οικονομικό προνόμιο βασίζεται στην εκμετάλλευση των άλλων. Ισχυρές κεντρικές δομές εξουσίας λειτουργούν για να διασφαλίσουν το προνόμιο μιας ελίτ.  Το οικονομικό προνόμιο είναι αντί-ατομικιστικό, όχι μόνο υπό την έννοια ότι το προνόμιο πρέπει να είναι (κατά την σημασιολογική του έννοια) αποκλειστικό (μη καθολικό), αλλά επίσης λόγω του ότι δεν δίνεται σε άλλους μέσω των μηχανισμών προστατευτισμού (συνήθως με νόμο) και λόγω του ότι σχεδόν πάντα στηρίζεται στην απρόθυμη εκμετάλλευση των άλλων.

Έτσι, στην ακροδεξιά καπιταλιστική ιδεολογία, η σχέση μεταξύ ιδιοκτήτη και εργάτη εξορθολογίζεται. Ο κάθε ιδιοκτήτης πιστεύει ότι έχει δημιουργήσει μία θέση εργασίας για τον εργάτη και εάν νιώθει εκμετάλλευση είναι ελεύθερος να βρει άλλη δουλειά ή να δημιουργήσει τη δική του. Ο καπιταλιστής δουλεύει από πλεονεκτική θέση όσο το σύστημα της μισθωτής εργασίας βρίσκεται σε τάξη και λίγοι αμφισβητούν ακόμη τη σχέση τους με τη δημιουργία του πλούτου. Το σύστημα δεν επιτρέπει ελεύθερα στους ανθρώπους να λειτουργούν έξω από αυτό, ή ακόμα και να δουλεύουν ελεύθερα και ανεξάρτητα μέσα σ’ αυτό καθώς χρησιμοποιεί τον έλεγχο των μέσων συναλλαγής (χρήμα) και τον προστατευτισμό του κεφαλαίου για να αποτρέψει τους ανθρώπους από τη δημιουργία μιας οικονομίας η οποία θα μπορούσε να κόψει τα περιθώρια κέρδους.  Ο εργαζόμενος δεν είναι ελεύθερος – ελεύθερος ή ελεύθερη να πάρει το μερίδιο των κερδών του (όπως λένε οι Αμερικάνοι, τα 9/10 του νόμου αφορούν την ιδιοκτησία), ούτε είναι ελεύθεροι να κρατήσουν την εργασιακή τους δύναμη αφού θα τους απαγορευόταν η πρόσβαση στα μέσα συναλλαγής. Οι περισσότερες επικλήσεις στα ατομικά δικαιώματα θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αντίποινα. Δεν μπορούν να υπάρξουν δίκαιες σχέσεις σ’ ένα τέτοιο στημένο πλαίσιο˙ στην ατομικιστική φιλοσοφία, το άτομο πρέπει να είναι σε θέση να απαιτήσει ένα τέλος στην καταπάτηση χωρίς τον φόβο αντιποίνων.

Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε περίπτωση όπου η ιδιοκτησία ελέγχεται κεντρικά, γραφειοκρατικά και προστατεύεται από ένα πολιτικό σύστημα με τη δύναμη της διεξαγωγής αντιποίνων, πιο συχνά μέσω του νόμου και της φυλάκισης, αλλά επίσης μέσω και άλλων μέσων άρνησης. Κάπως έτσι, μία δομή προνομίων γίνεται πολύ βολική ώστε να κρατά τους ανθρώπους σε τάξη.

Μπορεί επίσης να υποστηριχθεί ότι ένα σύστημα αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης, και συνεπώς, ένα σύστημα αντιπροσωπευτικού δικαίου είναι επίσης αντί-ατομικιστικό. Ενώ κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν θέλουν όλοι να συμμετέχουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και ότι ως εκ τούτου, η αντιπροσώπευση είναι απαραίτητη, κάποιος μπορεί επίσης να δει ξεκάθαρα παραδείγματα των «αντιπροσώπων» των ανθρώπων που λαμβάνουν αποφάσεις οι οποίες δεν εκπροσωπούν τις επιθυμίες τους και στην πραγματικότητα καταπατούν τις πολιτικές τους ελευθερίες. Δεν υπάρχει σύστημα όπου το άτομο μπορεί νόμιμα να αρνηθεί μία απόφαση η οποία δεν εκπροσωπεί την επιθυμία του από τη στιγμή που θα κωδικοποιηθεί σε νόμο. Έτσι, ένας νεαρός Ρώσος μπορεί να είναι αρκετά τυχερός ώστε να βρει τρόπους αποφυγής των στρατιωτικών του καθηκόντων˙ αλλά ίσως και όχι. Οι ηθικοί παράγοντες του ατόμου είναι ασήμαντοι. Οι αντιπρόσωποι είναι επίσης γνωστό ότι φτιάχνουν νόμους οι οποίοι είναι απλούστατα προεκτάσεις των ηθικών τους φετίχ: όπως είναι οι αμερικάνικοι νόμοι κατά του σοδομισμού και της μοιχείας, οι οποίοι αν και σπάνια εφαρμόζονται, υπάρχουν στα βιβλία. Αφήνοντας στην άκρη τέτοιες καταχρήσεις, η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση μπορεί να γίνει όχημα που οδηγεί στην ακραία καταστολή του ατόμου. Νόμοι που προστατεύουν το άτομο (δηλαδή κατά των φόνων) είναι σχετικά λίγοι. Οι περισσότεροι νόμοι προστατεύουν μία μη-ανθρώπινη οντότητα: κυβέρνηση, κόμματα, δομές, εκκλησία, ιδιοκτησία.

Η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση δεν μπορεί να αλλάξει επειδή κάποιο άτομο μπαίνει σ’ αυτή˙ οι δομές της παραμένουν ίδιες. Η διαδικασία λήψης αποφάσεων πρέπει να είναι ανοιχτή σε εκείνους οι οποίοι επηρεάζονται από τις αποφάσεις εάν εκείνοι το επιθυμούν.

Στην κοινωνική ζωή η υπερβολικά ατομικιστική φιλοσοφία δε μπορεί να θεωρηθεί απλός ηδονισμός εις βάρους του οποιουδήποτε. Η ιδέα (δυστυχώς πολύ συχνά οι άνθρωποι παρανοούν την αναρχία) ότι ένας μπορεί αδιακρίτως να αρχίσει να σκοτώνει, να βιάζει και να κάνει ότι θέλει δεν απορρέει από την αναρχο-ατομικιστική φιλοσοφία. « Το δικαίωμά σου να κουνάς το τηγάνι σταματά όπου αρχίζει το πρόσωπό μου», είναι στο περίπου η αντίληψη που έχουμε. Εάν περιμένεις οι άλλοι να σέβονται τα δικαιώματά σου πρέπει φυσικά, λογικά να επεκτείνεις αυτό το σεβασμό στους άλλους. Κάνοντας αυτό που θέλεις, όταν πληγώνεις τους άλλους, δεν σηματοδοτεί τη γιορτή των δικαιωμάτων του ατόμου, αλλά των δικών σου απεριόριστων δικαιωμάτων, τα οποία, εάν θίγουν σοβαρά τους άλλους, πρέπει να στηρίζονται σε κάποια σχέση εξουσίας.

Τα κοινωνικά συστήματα αντεκδίκησης δρουν με βάση την καταπίεση του ατόμου. Τα περισσότερα από αυτά τα συστήματα βασίζονται στην ηθικολογία της μισαλλοδοξίας (για παράδειγμα ) και όχι από την ηθική του σεβασμού της διαφορετικότητας. Τα κοινωνικά δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, για παράδειγμα, καταπατούνται συχνά εξαιτίας μιας αόριστης δομής ηθικής καταπίεσης λαμβάνοντας υπόψη ότι οι σχέσεις τους, όντας συναινετικές, δεν έχουν κανένα στοιχείο εξαναγκασμού και συνεπώς στοιχεία παράβασης. Η ατομικιτιστική ηθική πρέπει να είναι ανεκτική στην διαφορετικότητα, είτε αυτή είναι φυσική είτε επιλεγμένη. Εάν κάποιος επιθυμεί να κάνει τατουάζ στο πρόσωπο, να κυκλοφορεί γυμνός, κλπ, πρέπει να είναι σεβαστό από τη στιγμή που δεν έχει καμία σχέση με τις δικές σου επιλογές, για παράδειγμα, με το να κυκλοφορείς ντυμένος. Η προκατάληψη κάθε είδους όπως ο ρατσισμός, σεξισμός, ομοφοβία, εθνικός σοβινισμός , δεν έχει θέση στην αναρχο-ατομικιστική φιλοσοφία καθώς βλέπει τους ανθρώπους ως μέλη μιας ομάδας, και όχι σαν άτομα.

Η ατομικιστική φιλοσοφία, λοιπόν, είναι τέτοια που τρέφει μεγάλο σεβασμό για το άτομο και όχι μια παιδική διαταραχή του Εγώ, ούτε ένας ανώτερος εξορθολογισμός για την υλοποίηση πράξεων οι οποίες, το πιθανότερο δεν είναι προϊόντα πραγματικών επιθυμιών αλλά δυνάμεων εκτός του ατόμου. Η φιλοσοφία αυτή δεν αποκλείει σχήματα ανθρώπινων κοινοτήτων και συνεργασίας. Αντιθέτως, μια ατομικιστική ηθική μπορεί να περιλαμβάνει τις υψηλότερες μορφές (εκούσιων) κοινοτήτων και συνεργασίας (η αναρχική ιδέα των ελεύθερων σχέσεων). Είναι ένα ιδεώδες σεβασμού και όχι ασέβειας της επιθυμίας του κάθε ατόμου για την αυτοπραγμάτωση της φυσικής του επιθυμίας, με ότι αυτό μπορεί να περιλαμβάνει, ανεμπόδιστα, χωρίς δομές εξουσίας και στοιχεία κοινωνικής παρέμβασης.

Γράφτηκε για το περιοδικό “Osvobohkdyeneyi Leechonostee” (Η Απελευθέρωση του Ατόμου) το 1992.

Δημοσιεύθηκε στο blog rapid proletarians

Αρχική πηγή: flag blackened

Πηγή αναδημοσίευσης: Indymedia

Δεν υπάρχουν ιδέες , υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.

Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου, θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.

Εκδίκηση. Για τις ήττες μας, για τις ατέλειες μας, για τις αδυναμίες μας, για τις φοβίες μας, για τις διαψεύσεις μας, για τα λάθη μας, για τα προβλήματα μας, για τις απογοητεύσεις και τις δυσοίωνες επιβεβαιώσεις  μας. Για τα δάκρυα που χύσαμε, για τις γροθιές που χτυπήσαμε σε τοίχους, για τις γαμημένες ιδεολογίες καθυπόταξης που μας αποστερούν συμμάχους, για τα σύμβολα της υποδούλωσης που περιόρισαν τον οπτικό μας ορίζοντα, για τα τείχη που μας χωρίζουν, για τη μελαγχολία που μας κατέκλυσε, για τις αποστροφές που εισπράξαμε, για την απόγνωση που νιώσαμε, για τη μικροπρέπεια που διαπιστώσαμε, για εκείνους τους λειψούς και ευτελισμένους ανθρώπινους τύπους που συναντάμε από τα γεννοφάσκια μας και καταξεσκίζουν την ποιοτική Αναρχία, για τις συνεχόμενες απώλειες που καταμετράμε, για τη θλίψη και τον πεσιμισμό μας…

Ο κατάλογος των Αρνήσεων μας είναι ανεξάντλητος. Γιατί όταν οι δικαιολογίες εξαντλούνται, το μίσος γίνεται το πιο γλυκό συναίσθημα. Γιατί αυτοί που δεν θέλουν να ντρέπονται, είναι αυτοί που θα τσακίσουν οτιδήποτε ξέχασε την Ντροπή.

Σε μια εποχή, που όλοι οι διαπρύσιοι κήρυκες του ιδεαλισμού, της ψεύτικης ελπίδας, των στημένων ερωτήσεων και των βολικών απαντήσεων, των μαζικών ψευδαισθήσεων, όλοι οι συντονισμένοι επιτηδευματίες- πολέμιοι του απελεύθερου εγώ, οι διακινητές και νεροκουβαλητές των προφητειών και των εγκλωβιστικών ψευδοσυνειδήσεων, οι χρήσιμοι ηλίθιοι του μονοδιάστατου και του λίγου, οι ανόητοι υπερασπιστές των δούλων, οι ανώριμοι πιστοί των θρησκόληπτων παραμυθιών κάθε διαλογής, οι φορείς της πολύπλευρης βλακείας και των θολωμένων και αδύναμων επιχειρημάτων, οι έμποροι της χημείας και των πολύμορφων ναρκώσεων, όλοι οι ενδεδυμένοι με τα ρούχα των συμβάσεων και των ρόλων, οι φετιχιστές του χρήματος και των ακριβών αντικειμένων, οι τοκογλύφοι της ψυχής μας, οι δανειστές του κάθε οπίου, στήνουν το δικό τους πάρτι,  ΕΜΕΙΣ, θα είμαστε παρόντες και παρούσες, καπετάνιοι στο καράβι του Εγωισμού μας, κρατώντας σταθερά τη ρότα της αντίθετης Κίνησης και χορεύοντας στους σκοπούς της Άρνησης, με προορισμό το Χάος και το Τίποτα. Για να συνεχίσουμε το Ταξίδι προς τη χώρα της Επιθυμίας, με πυξίδα τη Συνείδηση μας και τις πιο απελεύθερες πτυχές της. Για να αναγεννηθεί η ζωτικότητα στην έρημο, για να σταματήσει ο βιασμός της Φύσης και των Ζώων, για να ξαναγεμίσουν τα λιβάδια από τα μαύρα άλογα που θα καλπάζουν προς το Δάσος της Ζωής, για να συναντήσουν τους απροσκύνητους Λύκους της Ανυποταξίας, και να ξεχυθούν εκ νέου προς το δικό τους πεπρωμένο. Για να ακουσθούν ξανά οι πιο όμορφοι ήχοι, για να γραφτούν ξανά οι πιο εύστοχοι στίχοι. Για να ζωγραφιστούν οι πιο όμορφοι πίνακες εμπνευσμένοι από το χορό της Φωτιάς, για να γκρεμιστούν όλα τα είδωλα του πολιτισμού και να απομακρυνθούν οι μολυσμένοι όσο πια μακριά γίνεται. Για να μπορούμε να ακούσουμε τον ήχο από τα φτερά του Αετού, όταν αγέρωχος διασχίζει τις άδειες, μα ατελείωτες, λεωφόρους του Ουρανού. Γιατί αν παραιτηθούμε, αν σταματήσουμε να διεκδικούμε το δικό μας ζωτικό χώρο, το άστρο της Επανάστασης θα γίνει πιο σκοτεινό, γιατί τα ποτάμια της αξιοπρέπειας θα στερέψουν, γιατί το Φως του Ήλιου θα μας καίει τη σάρκα, και δεν θα χαρίζει τη ζωοποιό του δύναμη και φωτεινότητα. ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ, λοιπόν, γιατί το χρωστάμε στον εαυτό μας, στην αξιοσύνη μας, στους κοντινούς μας συντρόφους, στους μηδενιστές όλων των εποχών, που μεταφέρουν  στα βάθη της Ιστορίας τη σκυτάλη της Αξιοσύνης των Απελεύθερων Συνεπών…  Γιατί ο Ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει, και θα στέκεται εκεί ψηλά για να μπορούν να τον βλέπουν όσοι θέλουν να πάψουν να προχωρούν με σκυμμένο το κεφάλι. Ο νέος Νιχιλισμός είναι εδώ, και κηρύσσει, με την πιο δυνατή ωρυγή, το λυκαυγές της Συνεπούς και Αταλάντευτης Άρνησης. Γιατί το μεγάλο μυστικό είναι να ξέρεις να απορρίπτεις έγκαιρα οτιδήποτε δεν αρμόζει στα ένστικτα της αισθαντικής σου ικανότητας. Γιατί ζωή σημαίνει να διαλέγεις να πορευτείς δρασκελίζοντας στα μονοπάτια του Αρνητικού, ιχνηλατώντας τα βήματα των μοναχικών ταξιαρχιών. Γιατί το Εγώ πρέπει να καραδοκεί οπλισμένο με το πάθος για την Αναρχία σε κάθε γωνία της μητρόπολης. Γιατί δανειζόμαστε λίγο από το χρόνο τους για να τους δείξουμε την οργή μας… Γιατί ψάχνουμε τις πιο δημιουργικές και καλλιτεχνικές πτυχές του Ανθρώπου, τολμώντας να μιλήσουμε αποτυπώνοντας, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος, τα αληθινά στιγμιότυπα μιας τραγικής καθημερινότητας, σκάβοντας τα λαγούμια της διαφυγής, και «πυροβολώντας» τα άδεια σώματα των μέτριων… Γιατί σε αδιέξοδα μπλέκουν μονάχα όσοι ακολουθούν τους δοσμένους δρόμους, και τις επιλογές των πολλών, γιατί πάντα οι λίγοι ήταν οι φρουροί της Δύναμης και της Σκέψης, οι πραγματικοί κομιστές του διαφορετικού και του όμορφου.

ΟΥΤΕ ΠΛΟΥΣΙΟΙ, ΟΥΤΕ ΦΤΩΧΟΙ. ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΟΙ, ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΕΣ. ΟΥΤΕ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ, ΟΥΤΕ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ. ΟΥΤΕ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΥΤΕ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΙ. ΟΥΤΕ ΚΑΛΟΙ, ΟΥΤΕ ΚΑΚΟΙ. ΟΥΤΕ ΗΘΙΚΟΙ, ΟΥΤΕ ΑΝΗΘΙΚΟΙ. ΟΎΤΕ ΚΗΦΗΝΕΣ, ΟΥΤΕ ΕΡΓΑΤΙΣΤΕΣ. ΟΥΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΥΤΕ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΙ. ΟΥΤΕ ΘΥΤΕΣ, ΟΥΤΕ ΘΥΜΑΤΑ. ΟΥΤΕ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ, ΟΥΤΕ ΑΣΗΜΑΝΤΟΙ...

Δύναμη και σινιάλο Σεβασμού και Τιμής ΣΕ ΟΛΕΣ τις εξεγερμένες/ επαναστατημένες ατομικότητες, που στο παντού και στο πάντα, αποτελούν την ενσάρκωση του διαφορετικού, θρυμματίζοντας τις βιτρίνες της υποταγής και πυρπολώντας τα κάστρα της επιβολής, ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους συνειδητοποιημένους Δραπέτες της Κανονικότητας, ΣΕ ΟΛΟΥΣ όσους επιλέγουν να ζήσουν μακριά (και ΕΝΑΝΤΙΟΝ) από τα πρόβατα του πολιτισμού και τους βοσκούς τους.

ΥΓ. Ο Μηδενισμός είναι εδώ, και θα συνεχίσει να υπάρχει σε πείσμα όσων του εναντιώνονται για τους δικούς τους λόγους.

Λέσχη μηδενιστικής συνείδησης rem gero

Αναδημοσίευση από το πρώτο τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία

Παρότι το ζήτημα της οργάνωσης απασχολεί αρκετά τους αναρχικούς κύκλους, ιδιαίτερα σε μια περίοδο κατά την οποία οξύνεται η εξουσιαστική επίθεση στις αναρχικές δομές, η θέση μας είναι ξεκάθαρη. Αρνούμαστε την οργάνωση με την τυπική και δεσμευτική της μορφή, αρνούμαστε να υποτάξουμε το Εγώ μας στο βωμό μιας συλλογικότητας και να αφοπλίσουμε τις επιθυμίες μας μαχόμενοι για κάποιο «Ανώτερο Σκοπό».

Και αυτό, διότι η δική μας Αναρχία δε συναγελάζεται στις αίθουσες της υψηλής αναρχικής πολιτικής με τους αναρχοπατέρες και τους ρεφορμιστές. Σκοπός μας είναι ο με κάθε μέσο πόλεμος εναντίον του Κράτους , μα σε αυτό τον πόλεμο δε θα θυσιάσουμε τις συνειδήσεις και τις προσωπικές μας επιθυμίες. Είμαστε, λοιπόν, εναντίον των σφιχτών δομών, εναντίον των μεγαλύτερων και μικρότερων πολιτικών οργανώσεων. Για εμάς, κάθε τέτοια μορφή οργάνωσης είναι αλλοτριωτική και αποτελεί αλυσίδα και τροχοπέδη.

Η επίθεση, φυσικά, στο Κράτος, την Κοινωνία, τον πολιτισμό και τις δομές του, όσο προσωπική και να είναι ως υπόθεση, δεν παύει να εκτελείται με μεγαλύτερη επιτυχία όταν στη βάση του απόλυτα συγκεκριμένου εξαπολύουμε μαζί τις επιθέσεις μας ενάντια στο υπάρχον. Για εμάς, όμως, η συλλογικοποίηση διαφέρει από τη μαζοποίηση.  Έτσι, λοιπόν, θεωρούμε πως η μόνη συνεταιρικότητα  που μπορούμε να αποδεχθούμε χωρίς να απολέσουμε την αυτοκυριότητα και αυτενέργειά μας, είναι η εγωιστική ένωση, μια ένωση καθαρά ιδιοτελής και απόλυτα προσωρινή, η οποία εξυπηρετεί μονάχα ένα συγκεκριμένο στόχο και αυτοδιαλύεται όταν ο στόχος αυτός επιτευχθεί.

Για εμάς, η λυσσασμένη επίθεση ενάντια στις δομές τους δεν αποτελούν αυτοσκοπό, αλλά μέσο για τη διάχυση του Χάους και την εκμηδένιση της εξουσίας. Δεν πιστεύουμε σε κανένα «Στόχο», ούτε έχουμε την παραμικρή πρόθεση να θυσιαστούμε για κάποιο ιδανικό. «Οπλιζόμαστε» ενάντια στο Υπάρχον κινητροδοτούμενοι από ένα πρωτόγονο καταστροφικό πάθος και τη βαθιά επιθυμία να ζήσουμε τις στιγμές του Χάους. Και σε αυτή την αναζήτηση της Αυτοκυριότητας, οι σταθερές δομές με καταστατικά και μακροπρόθεσμους στόχους αποτελούν εμπόδιο.

Αρνούμαστε την υποταγή του υποκειμένου στο αντικείμενο, του αναρχικού στο μέσο, καθώς θεωρούμε πως όταν μία «υπόθεση» τοποθετηθεί επάνω από το Εγώ, τότε ο αναρχικός πάυει να είναι ενσυνείδητος εγωιστής και μετατρέπεται σε άβουλο υπήκοο, φαινόμενο το οποίο έχουμε δει να επαναλαμβάνεται μονότονα με όσους κοινωνικούς αναρχικούς ταυτίζονται με το μέσο της πάλης τους.

Οι ολιγομελείς πυρήνες και οι ομάδες συγγένειας, δομημένες πάντα στη βάση της εγωιστικής συμμετοχής, είναι σε θέση, είτε να εκμεταλλευτούν μια γενικευμένη αναταραχή και να δράσουν προκαλώντας πολλαπλά και διαδοχικά χτυπήματα στις δομές του εχθρού, είτε να συντονίζουν πρόσκαιρα τις δυνάμεις τους χτυπώντας το Κράτος σε ανύποτο χρόνο.  Μπορούν ακόμα να παράγουν λόγο και δράση μέσα στα πλαίσια ουσιαστικής συντροφικότητας, η οποία δε μολύνεται από «υποχρεώσεις» και «ευθύνες», καθώς οι σύντροφοι που συμμετέχουν ενώνουν τις κοινές τους επιθυμίες και οι σχέσεις τους διαπνέονται από την ουσιαστική συντροφικότητα που σφυρηλατείται από τη συνειδησιακή εγγύτητα και την από κοινού συμμετοχή στη δράση της ομάδας. Οι πυρήνες δεν είναι ούτε σταθεροί, ούτε το αντίθετο, είναι ό,τι θέλουν τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτούς να είναι. Αυτή η ευέλικτη μορφή «οργάνωσης» από τη μία πλευρά εξασφαλίζει την προσωπική ελευθερία κινήσεων και την αυτόβουλη δράση και από την άλλη είναι αποτελεσματική και κατάλληλη για οποιοδήποτε μονοπάτι αγώνα διαλέξουν τα άτομα που συμμετέχουν να πάρουν. Η κλειστή ολιγομελής δομή τους, θωρακίζει τις ομάδες αυτές από χαφιέδες και ευνοεί τη διαρκή σύσφιξη των δεσμών μεταξύ των μελών.

 

Αυτή η συντομότατη ανάλυση δεν αποδελτιώνει, φυσικά, κάθε στοιχείο των εγωιστικών ενώσεων και των αναρχομηδενιστικών ομάδων, δε θα θέλαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, άλλωστε. Απαλλαγμένοι από κάθε ντετερμινισμό και εγχειρίδια εξεγερτικότητας, προτάσσουμε την αυτόβουλη δράση και την καταστροφική φαντασία.

 

Ας βαδίσουμε μαζί το μονοπάτι της Άρνησης οπλισμένοι με την Πένα του Εγωισμού και το Μαχαίρι του Πολέμου ενάντια στην Εξουσία

Για την Άτυπη Αναρχική Οργάνωση

Για το Χάος , την Αταξία και την Αδικία

 

 

Η Συντακτική Ομάδα του εντύπου «Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους»

Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη Διάχυση του Αρνητικού

Αναδημοσίευση από το τρίτο τεύχος του εντύπου \”N for Nihilism\”

Οι θεωρήσεις γύρω από το Κοινωνικό Ζήτημα δεν γίνεται να ξεφύγουν από την υποκειμενικότητα που διέπει τις ανθρώπινες συνειδητότητες, και, κυρίως, τη δημοσιολογική έκφραση τους. Μάλιστα, αυτές εμφανίζονται σε μεγάλο εύρος, καθώς είναι ανάλογες με τα διάφορα συμφέροντα που εκπροσωπούν και που φιλοδοξούν να εξυπηρετήσουν. Καμία ιδεολογία δεν είναι άσχετη από σκοπεύσεις και συμφέροντα. Η επίκληση λέξεων που δημιουργούν ευχάριστους συνειρμούς δε δύναται να κρύψει την πραγματική φαιά ουσία κάθε ιδεολογίας. Και ενώ η ίδια η πραγματικότητα του κόσμου αναδύει την ίδια την αντικειμενική της εντροπία, οι ιδεολογικές αναφορές κινούνται με περίσσειο θράσος στις λεωφόρους της υποκειμενικότητας.

 

Εμείς θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τη δική μας αντικειμενική προσέγγιση των όρων επιβίωσης, περιγράφοντας τις υποκειμενοποιήσεις που μας προκαλούν. Δε φιλοδοξούμε να καταγράψουμε ένα καθαρόαιμο μηδενιστικό μανιφέστο Ορθόδοξου τύπου, απλά να συμβάλλουμε γύρω από τον ευρύτερο προβληματισμό που αφορά ένα σύγχρονο μηδενιστικό πρόταγμα, ικανό να ανταποκρίνεται στις παραμέτρους που απαρτίζουν την πολιτισμική ολότητα. Αφορμή για σκέψη και αιτιολόγηση πολύμορφης κινητικότητας. Τα καθαρόαιμα και τα ορθόδοξα είναι αποκυήματα της εξουσιαστικής λεκτικής τεχνοτροπίας. Σκοπός μας είναι η αντίληψη μας να παγιωθεί και να αποτελέσει σταθερή, διαρκή και συνεπή επιλογή για όσους ανθρώπους ανεξαρτήτως παρελθόντος επιθυμούν να αγωνιστούν πολύμορφα ενάντια στον πολιτισμικό ολοκληρωτισμό και όλες τις εκφάνσεις του. Με αποκλειστικό επιδιωκόμενο σκοπό την ολική κατάργηση των ρόλων, των διαχωρισμών και των ιεραρχικών δομών που βρίσκονται παντού και συνθέτουν τη θλιβερή εξουσιαστική πραγματικότητα. Με όρους που να συνάδουν με τη γονοτυπική περιγραφή του υπάρχοντος και μακριά από ιδεαλισμούς, ψευδαισθήσεις και ανθρωπιστικές παραστάσεις τυφλότητας, φανατισμού και ιδεοληψιών. Προτιμούμε ο κάθε άνθρωπος να αγωνίζεται για την ατομική του συνείδηση, και όχι να κινητοποιείται από μερικότητες. Η μερικοποίηση είναι σύμφυτη συνθήκη του εξουσιαστικού πολιτισμού, που δεν επιτρέπει την καθαρή σκέψη, και εγκλωβίζει σε ταυτοποιημένες συμπεριφορές που εμποδίζουν μια ολοκληρωμένη απελευθερωτική θεώρηση. Σε αυτή στηρίζεται η εξουσία, και πιο συγκεκριμένα τα φυσικά πρόσωπα που διαφεντεύουν τους υπηκόους, για να οριοθετεί και εξαντλεί τις ανθρώπινες δράσεις σε προβλεπόμενα πεδία.  Τείνουμε να καταλήγουμε ότι το μεγαλύτερο όπλο της κυριαρχίας είναι πια η πνευματική σύγχυση. Ο πλουραλισμός δεν είναι «δικαίωμα» των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, αλλά παραχώρηση των κυρίαρχων για να παραδίδουν στα χωράφια του μπερδέματος, όσους καλόπιστους επιθυμούν να ταξινομήσουν τις σκέψεις τους όσο αφορά το υπάρχον και τους όρους του… Το διαίρει και βασίλευε εκσυγχρονίζεται με την εσκεμμένη δημιουργία πόλων αντίθεσης, έτσι ώστε η μαχητικότητα των ανθρώπων να εξαντλείται στην υπεράσπιση των πολλών ψευδοσυνειδήσεων που κατασκευάζει ο πολιτισμός. Μιλάμε πια για πλήρη καταστροφή του πολιτισμού. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο…

Το πρόταγμα μας δεν ανταγωνίζεται την αναρχική θεώρηση, αντιθέτως με βάση αυτή επιδιώκει την αυτόνομη κίνηση και την αυτάρκη σημειολογία του.  Δεν περιφρονούμε, ούτε σνομπάρουμε τις λοιπές αντικαπιταλιστικές-επαναστατικές δυνάμεις, απλά πλέον δε βρίσκουμε τον εαυτό μας μέσα στα πλαίσια τους. Επιθυμούμε, και θα κάνουμε το παν, για να αποτελέσουμε μια καινούρια τάση αντικρατικής, αντικαπιταλιστικής, αντιπολιτισμικής, ατομικιστικής πολύμορφης εξεγερτικής θεώρησης.

Θα πρέπει, αρχικώς, να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τα πράγματα περισσότερο γνήσια. Το ότι ασκούμε έντονη κριτική στα φυσικά πρόσωπα που αποτελούν το κοινωνικό σύνολο του εξουσιαστικού πολιτισμού σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως δε χαιρετίζουμε κάθε εξελικτική κίνηση, μικρή ή μεγάλη, ουσιώδη ή αποσπασματική, προς την κατεύθυνση της άρνησης της εξουσίας του κρατισμού, του καπιταλισμού και των ακολουθητών τους.  Η αντικοινωνιστική αντίληψη, αφενός, πηγάζει ακριβώς από την κοινωνική σήψη.  Αν η κοινωνία ήταν δομημένη σε διαφορετικούς άξονες, με διάχυτες απελεύθερες εκδοχές, τότε καμία αντικοινωνιστική θεώρηση δε θα μπορούσε να ευσταθεί.  Όμως, η διαχρονική μελέτη των ανθρώπινων αναδεικνύει πως μόνο το Εγώ, το Δυνατό Εγώ, μπορεί να αντισταθεί στις πολύμορφες επιδράσεις της κοινωνίας και να χαράξει το δικό του ξεχωριστό δρόμο. Είμαστε εγωιστές και το δηλώνουμε. Η αυτοσυνείδηση είναι το υπέρτατο όπλο που έχει στο οπλοστάσιο το άτομο για να κυνηγήσει την αυτάρκεια και την εξέλιξη του. Με πολύ απλά λόγια, ας κάνει το κάθε άτομο, και επομένως ευρύτερα σύνολα ατόμων, τα απαραίτητα βήματα, υποχρεώνοντας μας να αναπροσαρμόσουμε τα επικριτικά μας βέλη.  Ο επαναστατικός λόγος δεν έχει συμπάθειες, δεν κλείνει το μάτι πουθενά, δεν επηρεάζεται από συναισθήματα και παραδόσεις, είναι ακριβής, ρηξικέλευθος, βαθύς, ουσιαστικός και αναλυτικός. Καταθέτουμε ένα δημόσιο προσκλητήριο για μια διαφορετική αντίληψη, για ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης που θα οδηγήσει στην ολική αποκοπή από το υπάρχον, με όρους που να προωθούν την επαναστατική προοπτική της πλήρους καταστροφής του, και σαν υλική, και σαν πνευματική διάσταση.

Δε διακατεχόμαστε από στατικότητα, αλλά δε μπορούμε να κρύψουμε πως η στατικότητα συνείδησης ανατρεπτικού προσανατολισμού είναι ιδιότητα που ανήκει εδώ και πολλά χρόνια στο κοινωνικό σώμα και αποτελεί συνθήκη που δε μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους στο όνομα ενός αριστερόστροφου ιδεαλιστικού καθαγιασμού. Δε νομίζουμε ότι η συνειδητή επιλογή του κοινωνιστικού αντικαπιταλιστικού μπλοκ να αποφεύγει την κριτική στην κοινωνία, πως έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό που να διευκολύνει τον αγώνα του. Ούτε πως η δική μας θεωρητική καταγραφή εμποδίζει το οτιδήποτε, ειδικά το να αυξηθεί η αντιεξουσιαστική συνειδητότητα. Άδικοι οι φόβοι σας σύντροφοι. Επομένως, τα βέλη του κοινωνιστικού μπλοκ μάλλον εκτοξεύονται με επαναληπτικούς όρους για λόγους που έχουν να κάνουν με την αυτό-ομολογία για μια ένοχη σιωπή απέναντι στα φαινόμενα εξαχρείωσης των πλειοψηφικών κοινωνικών τμημάτων, παρά σε ρεαλιστικούς λόγους ανησυχίας για τη διάχυση μισάνθρωπων, και καλά, απόψεων που χαλάνε την πιάτσα… Όμως στη φύση κάθε δόγματος είναι να εχθρεύεται οτιδήποτε γεννιέται μέσα του και αναζητάει το δικό του δρόμο. Ας ανατρέξουμε στις σχέσεις σταλινισμού-τροτσκισμού, αντιεξουσιασμού-αναρχίας, για να καταλάβουμε, σε αναλογίες, τη σύγχρονη σχέση κοινωνιστικής αναρχίας και αντικοινωνιστικού μηδενιστικού προτάγματος, έτσι τουλάχιστον όπως εκφράζεται μέσα από μια διαρκή φαγωματικού περιεχομένου πολεμική, που έχει εξαπολυθεί από το παραδοσιακό μπλοκ απέναντι σε αντιλήψεις που τολμούν να θίξουν το αγαπημένο φετίχ ορισμένων, την «άσπιλη και χωρίς ευθύνες» κοινωνία. Γνωρίσαμε πολύ καλά την κοινωνία για να είμαστε σίγουροι πως το υπάρχον έμψυχο υλικό δεν προδιαθέτει για σπουδαία πράγματα. Το παραδοσιακό επιζητάει πάντα την πολεμική στο νέο. Κυρίως για λόγους αυτοεπιβεβαίωσης. Θέσεις άμυνας που εκδηλώνονται επιθετικά. Η τακτική είναι πια γνωστή. Οι ηγήτορες διαχέουν τα επιχειρήματα που πείθουν πολύ εύκολα τους ακολουθητές, αφού πάντα αυτοί προσμένουν επιχειρήματα από τους πρώτους για να τους αποδείξουν την-αντιεραρχική (;) αφοσίωση τους, και φαίνονται λογικές αιτιάσεις στους ουδέτερους καλοπροαίρετους, που όλοι μαζί, συνειδητά οι πρώτοι και οι δεύτεροι, αφελώς οι τρίτοι, συνθέτουν το άγημα των έκπληκτων μπροστά στα δήθεν παράλογα του νεωτερισμού. Που δε διστάζουν πότε δημόσια, και πότε σε πηγαδάκια να ψάχνουν να βρίσκουν μαύρες σκιές σαν όψιμη προτεραιότητα. Να αποδομούν τις θεωρητικές αιτιάσεις της νέας αντίληψης, επιτιθόμενοι στους εκφραστές της, να υποτιμούν τις έμπρακτες εφαρμογές, να τα βρίσκουν όλα λειψά, προβληματικά, να αυτοβαυκαλίζονται παριστάνοντας τους αποτυχημένους Κλουζώ, κλπ. Και να φτάνουν στο έσχατο σημείο κατηγορώντας αντιλήψεις-sic-για το ατυχές γεγονός της Marfin. Λες και η αναρχία πρέπει να χρεωθεί τις πλείστες καγκουριές που έγιναν μέσα από τους κόλπους της τόσα χρόνια… Ας είναι καλά, γιατί μας χαλυβδώνουν, μας δικαιώνουν για τις επιλογές μας, μας κάνουν πιο πλούσιους σε εμπειρίες και συμπεράσματα. Αν έχουν εθιστεί στις κοντινές καταφάσεις, ας συνηθίσουν στις μακρινές αποστασιοποιήσεις και αποστροφές.

Η οικονομική κρίση, οι μνημονιακές διαταγές και οι συνέπειες τους είναι μια καλή, μέσα στη γενικότερη δυσχέρεια που εκπέμπει, ευκαιρία για προόδους και θετικά πράγματα, υπό την έννοια της αύξησης της επαναστατικής συνείδησης, αλλά, κυρίως, της ποσοτικής διεύρυνσης των εξεγερσιακών πρακτικών  σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής και διάφορους υλικούς, και όχι μόνο-βλ Χατζηδάκης κλπ, στόχους που εκπροσωπούν, και δε συμβολίζουν όπως υποκριτικά διαχέουν οι συνειδητοί κρύπτες των ευθυνών όλων των ανευθυνο-υπεύθυνων που διαχειρίστηκαν την κρατική εξουσία στο πρόσφατο παρελθόν, την εξουσιαστική επιβολή… Με μεγάλη μας χαρά θα διαπιστώσουμε κάτι τέτοιο, αν και το ένστικτο μας μας εμποδίζει να δούμε πολύ αισιόδοξα τα πράγματα. Οι καταστάσεις κρίσης αυξάνουν μεν την κοινωνική δυσαρέσκεια για τους κρατούντες, όμως, η απόκτηση ολικής επαναστατικής συνείδησης είναι κάτι πολύ δύσκολο, που πολλές φορές υπολείπεται ακόμα και της διάχυσης εξεγερτικών πρακτικών. Εδώ είμαστε, βλέπουμε , προβληματιζόμαστε, συζητάμε και ξαναεπανερχόμαστε. Δεν ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε τα λάθη μας.

Προτείνουμε το καινούριο δίνοντας βάση στα λόγια του Λα Μόντε Γιανγκ που τον ενδιαφέρει το καινούριο, ακόμα και αν αυτό περιέχει το ενδεχόμενο να είναι κακό. Γιατί αυτό που για τους άλλους είναι κακό, για εμάς μπορεί να είναι καλό, γιατί η εξελικτική κίνηση είναι προτιμότερη και φυσικότερη προοπτική από τη στασιμότητα και τον εφησυχασμό. Για να είμαστε σε θέση να εισχωρήσουμε στα σκοτεινά, αλλά και στα φωτεινά, σημεία της ανθρώπινης ύπαρξης και να προβάλλουμε τις αντιστάσεις μας σε οτιδήποτε δεν μας κάνει.

 

Από την άλλη πλευρά, βέβαια, εκπροσωπούμε μια ευρύτερη αντικοινωνιστική συνιστώσα, όμοια με αυτή που περιγράφεται στα Χαοτικά Μανιφέστα. Αυτό γιατί θεωρούμε πως είναι αυταπόδεικτο ιστορικά πως άτομο και κοινωνία, άτομο και σύνολα, έχουν εξαρχής ανταγωνιστική υφή στις μεταξύ τους σχέσεις. Ο μόνος τρόπος για να καταργηθεί αυτό το πολλαπλώς παγιωμένο φαινόμενο είναι η αύξηση της ατομικής συνείδησης που θα δύναται να οδηγήσει σε συγκροτήσεις συλλογικών, και όχι μαζικών, μορφωμάτων-συνόλων που θα εξασφαλίζουν την προστασία του ατομικού συμφέροντος και θα οδηγούν στην ευτυχή συγκυρία δημιουργίας συνόλων ποιότητας, αξιοσύνης και σεβασμού, που θα μπορούν με την αυξημένη τους δυναμική να κατακτούν στόχους. Παρατηρώντας κανείς τη μετριότητα των περισσοτέρων μαζικών επαφών και συναναστροφών, καταλήξαμε στο αξιακό συμπέρασμα, πως κάθε σύνολο που δημιουργείται πρέπει να είναι προϊόν συνειδητής και βελτιωτικής συγκατάβασης των μελών που το συνθέτουν. Αλλιώς, βρισκόμαστε μπροστά σε μέτριες και δυσχερείς καταστάσεις, που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν σε αντιθέσεις, αντιπαλότητες, κάθε είδους συρράξεις, θαψίματα, προβλήματα. Ξαναεπισημαίνουμε πως η επαγωγική ερμηνεία των κοσμικών διεργασιών δίνει τις απαντήσεις και προδιαγράφει τις λύσεις. Τοποθετούμαστε στην αντικοινωνιστική τάση, καθώς απώτερος σκοπός της κίνησης μας είναι η αποδόμηση της έννοιας της κοινωνίας, ως διαμορφωμένο στην τυφλότητα του τετριμμένου σύνολο, μια στιρνερικής κοπής πολύμορφη απόπειρα ατομικής απελευθερωτικής διεργασίας που δε σταματάει ποτέ όσο ζούμε και αναπνέουμε το μολυσμένο αέρα της πολύπλευρης εξουσιαστικότητας. Για να το περιγράψουμε πρακτικά δε νιώθουμε καμία υποχρέωση να συμμετάσχουμε εξαναγκαστικά, από συνήθεια,  στο χτες, στο τώρα και στο αύριο, σε ποσοτικά διευρυμένες διεργασίες κάθε τομέα καθημερινής δραστηριοποίησης, είτε έχουν πολιτικά, είτε φιλικά, είτε ερωτικά, είτε επαγγελματικά, είτε συγγενικά, είτε άλλου είδους χαρακτηριστικά που αντιβαίνουν στους προσωπικούς αξιακούς μας κώδικες. Τελεία και παύλα. Βάζουμε στοπ στις χαζοβιόλικες και αυτοκαταστροφικές μας παρελθοντικές συμμετοχές που βλάπτουν την υπόθεση μας και μας αποτρέπουν από μια δημιουργική επέλαση στους χωροχρόνους της ζωής μας, που τη θεωρούμε αρκετά πολύτιμη για να την ξοδεύουμε εγκλωβιστικά και μέτρια. Το άτομο και τα συμφέροντα του πάνω από όλα… Υπάρχουν στιγμές που η σκέψη μας ευδοκιμεί πολύ κοντά στο νταντα΄ι΄στικό – Καταστρέφω τα κομμάτια του μυαλού και εκείνα της κοινωνικής οργάνωσης, ό,τι κοιτάζουμε είναι ψεύτικο. Στεκόμαστε επικριτικά και επιθετικά απέναντι στην αποθηριωμένη νεοελληνική φαυλοκρατία και τη συγχώνευση της με μια διαστρεβλωμένη, απολύτως προσαρμοσμένη στο υπάρχον πολιτισμικό ανοσιούργημα, παρανόηση. Κατάσταση που προκύπτει ως συνέπεια μιας μεταμοντέρνας ψευτομηδενιστικής νοοτροπίας που φλερτάρει με τη φριχτή και επιφανειακή ιδιώτευση των υπηκόων.

 

Συμμετέχουμε στον ιδεολογικό πόλεμο, γιατί χωρίς πολλές περιστροφές μια γνήσια επαναστατική τάση χρειάζεται τα απαραίτητα θεωρητικά της όπλα για να μπορέσει να πολεμήσει Εναντίον Όλων όσων πληγώνουν την ελευθερία, θυμούμενοι σε κάθε ευκαιρία τα λόγια του Νίτσε…. Ρίχνουν αδικία και λάσπη πάνω στον μοναχικό. Αλλά, αδερφέ μου αν θες να είσαι άστρο, θα πρέπει να λάμπεις το ίδιο λαμπρά πάνω τους, έστω και αν έτσι σου φέρθηκαν…

 

Έζησα έρημος και ισχυρός Δ.Λιαντίνης- τα τελευταία του λόγια

Ατομικιστικός γιατί το άτομο και το εγώ είναι οι πεμπτουσίες της ύπαρξης. Η υπαρξιακότητα βρίσκεται για εμάς σε πλήρη συνάφεια με τα πεπραγμένα του πολιτικοκοινωνικού γίγνεσθαι. Αν αυτά αποκοπούν βρισκόμαστε μπροστά σε εκτρωματικές καταστάσεις. Αν δοθεί βάρος στο πρώτο σκέλος μιλάμε για διανοουμενίστικο αυτοβαυκαλισμό, αν γίνει το αντίστροφο μιλάμε για μαζικές δήθεν αλήθειες που ποδηγετούν την ατομική ευδοκιμότητα. Μια συνθήκη που προσομοιάζει με το μαρξιστικό κομμουνιστικό «απελευθερωτικό» ψέμα που οδήγησε στα πολλαπλά εγκλήματα του κόκκινου ολοκληρωτισμού που έζησε η ανθρωπότητα τον προηγούμενο αιώνα. Οι ανάγκες και οι συνειδήσεις του καθενός και της καθεμιάς είναι ατομικές υποθέσεις. Η κάλυψη, η ικανοποίηση και η σμίλευση τους μπορούν να εκδηλώνονται μέσα στο κοινωνικό πεδίο, κάτι τέτοιο, όμως,  επ΄ ουδενί δεν αναιρεί τον εγωιστικό χαρακτήρα των κινήτρων του κάθε ατόμου, επομένως και των όποιων έμπρακτων παραστάσεων δημιουργεί η απόφαση για την εξυπηρέτηση τους.  Από το πρωτογενές ενστικτώδες εγώ, στο πνευματώδες απελεύθερο εγώ των Ανθρώπων που εκδηλώνεται, υπερασπίζεται και κατακτιέται με τη ζωώδη δύναμη της ατέρμονης ατομικής θέλησης, αναγνωρίζουμε την απαραίτητη εξέλιξη για την Επαναστατική Αυτοπραγμάτωση. Αγωνιζόμαστε πολύμορφα για τη δημιουργία διαφορετικών ανθρώπινων τύπων, που αρνούνται τις κυρίαρχες ιδεολογίες, τοποθετούν τους εαυτούς τους έξω από τις δομές του υπάρχοντος και αγωνίζονται για τον αυτοκαθορισμό και την αναζήτηση εθελοντικών συνεργασιών για την κατάκτηση απελευθερωτικών ζωνών ανάσας από το πνιγηρό περιβάλλον που συνθέτουν τόσο οι εξουσιαστικές κάστες, όσο και οι συνοδοιπόροι τους, που με τα ατομικά τους βολέματα συντηρούν τη διατήρηση του υπάρχοντος σε ισομερείς ποσότητες υπευθυνότητας με τους συνειδητοποιημένους ηγήτορες του πολιτισμού. Πέρα από τις λογικές του Καλού και του Κακού, πέρα από θέσφατα και ιδεολογικά προπαγανδιστικά συνθήματα, στήνουμε μια άλλη κατάσταση, συμβατή με το εγώ και τις συμφωνίες του στα χνάρια μιας χαοτικής συνδιαμόρφωσης που θα σέβεται και θα τιμά την επιλογή για απελευθέρωση από ότι εκμεταλλεύεται, καταπιέζει, χειραγωγεί, εξαπατά, ταπεινώνει, ποδηγετεί και εξαχρειώνει το άτομο και τα ιδιαίτερα συμφέροντα του. Καμία πράξη δεν είναι καλή, κακή κλπ. Αλλά είναι μια υποκειμενική εκδήλωση με αντικειμενική περιγραφή, αιτίες, αφορμές και συνέπειες. Εχθρευόμαστε το αστικό μοντέλο εγωισμού, γιατί οικοδομεί ανισότητες και μοντέλα διαβίωσης που φλερτάρουν με την ψυχοσωματική αρρώστια και την πνευματική σήψη και διαφθορά. Ένα μοντέλο που ποντάρει και συνειδητά αναδεικνύει τις πιο εξουσιομανείς πτυχές του ανθρώπινου είδους. Το άτομο του φιλελευθερισμού είναι το άτομο της ματαιοδοξίας και της ύπουλης επιβολής επί των άλλων, σε αντιδιαστολή με την εθνικιστική και κομμουνιστική κρατιστική ωμότητα, που θεωρούσε κατά τους καιρούς της εφαρμογής της πως τα άτομα κυβερνώνται καλύτερα με ολοκληρωτικό τρόπο. Εμείς προτάσσουμε το άτομο που θα είναι ικανό να διεκδικήσει την αυτοτέλεια του χωρίς να καταπατά τα δικαιώματα του διπλανού του, μια στιβαρή πεποίθηση που απαγορεύει κάθε κυβέρνηση ανθρώπου από άνθρωπο. Μόνο που συμφωνούμε με τη νιτσεϊκή διδαχή πως κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μονάχα στα πεδία της αυτοβελτίωσης και της μαχητικής κατάκτησης των προσδιοριστικών της πτυχών. Η ισότητα δεν υπάρχει επειδή την προβλέπουν τα ιδεολογικά επιχειρήματα κάποιων.  Κατακτιέται μέσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό μετά από πολύ δουλειά και με υψηλά στάνταρ αυτοσυνείδησης. Κοινώς, με πολύ απλά λόγια, πατάμε το φρένο του σεβασμού εκεί που μας περιορίζονται οι όποιες δυνατότητες για προσβολές και εισχωρήσεις. Στον αέναο και πολύπλευρο πόλεμο των εγώ, καταθέτουμε την ψυχή μας και τον καλύτερο μας εαυτό. Κρατισμός-με οποιαδήποτε ιδεολογική επίφαση, καπιταλισμός, και κάθε –ισμός θεωρούμε πως υπάρχουν για να ταπεινώνουν την ατομική μας αξιοσύνη, επομένως κηρύσσουμε τον πόλεμο του ατόμου σε κάθε εργοστάσιο παραγωγής υποδουλωτικών λογικών και θεάτρων δημοσιοποιημένης εκδήλωσης εξουσιαστικών μηχανισμών, νοοτροπιών και επιβολών.

Εκνευριζόμαστε με υποκριτικές απόπειρες καλλιέργειας ερμηνευτικών εργαλείων που καθαγιάζουν και ωραιοποιούν. Δεν αποτελούμε μια ομάδα κρούσης της αριστερής φιλοσοφίας, αλλά μια ενσυνείδητη τάση που αγωνίζεται για να κατακτήσει τις απελεύθερες πτυχές της, κόντρα σε οτιδήποτε επιβουλεύεται και πολεμάει το άτομο και την απελεύθερη προοπτική του.  Πιστεύουμε ότι το κάθε άτομο είναι αρμόδιο να μιλήσει για τον εαυτό του και για τον κόσμο σύμφωνα με τα προσωπικά του βιώματα, και όχι με γνώμονα την επιλογή μιας ελλιπούς ψευδοσυνείδησης. Εξάλλου, στους πολλούς δεν πρέπει να δίνεις το χέρι, μα πιότερο τα νύχια σου-και θα μου άρεσε πολύ αν είχες στα αλήθεια νύχια σαν τα άγρια ζώα για να υπερασπιστείς απέναντι τους. Αλλά, ο ίδιος σου ο εαυτός θα είναι πάντα ο χειρότερος εχθρός που θα μπορούσες να βρεις στο δρόμο σου-ο ίδιος ο εαυτός σου κείτεται και σε παραμονεύει μέσα σε σπηλιές και δάση. Μοναχικέ άνθρωπε, τραβάς ένα δρόμο για τον εαυτό σου! Κι ο δρόμος σου οδηγεί στο να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και τους εφτά διαβόλους σου!  (Φ. Νίτσε)

Επαναστατικός γιατί προτάσσουμε τη βίαιη διεργασία κατάργησης τόσο των θεσμικών πυλώνων της συστημικής τάξης, κράτος και κεφάλαιο, όσο και όλων των παράλληλων ηθικοπλαστικών, λογικοφανών και πειστικών συμβάσεων που εγκλωβίζουν συνειδήσεις και μετατρέπουν τις ατομικές και μαζικές πράξεις σε υποδουλωτικά άλλοθι μιας προκατασκευασμένης παγίδας. Μια στρατιωτικού τύπου μεταβολή των συσχετισμών δύναμης προς όφελος των αντικαθεστωτικών δυνάμεων και δράσεων. Η παρουσία μας γίνεται πραγματώσιμη βάση συγκεκριμένης τακτικής και στρατηγικής, αλλά και συνείδησης που μετατρέπει τη βία από χουλιγκανίστικη έξαρση σε συνειδητή επιλογή άρνησης, συνδυαζόμενη με πολύμορφες πρακτικές διάχυσης της αντίληψης μας. Η επανάσταση, ως συλλογική απόπειρα, δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσο για την κατάκτηση των απελεύθερων επιθυμιών μας.  Σε ταξικές δικτατορίες, παρά την προλεταριακή τους επίφαση, εμείς δεν παραχωρούμε καμία σπιθαμή ανοχής. Σε συνδυασμό με τον ατομικό προσανατολισμό οικοδομούμε τις οργισμένες ταξιαρχίες μοναχικότητας που εδράζονται σε μια διαρκή επαναστατική απόπειρα απεγκλωβισμού από οτιδήποτε υποδουλώνει το άτομο και τις συλλογικές συμμαχίες του.  Ενστερνιζόμαστε πλήρως το παρελθοντικό πρόταγμα συντρόφων που εστιαζόταν στο πάντα επίκαιρο και εύστοχο Επανάσταση μέσα στην Επανάσταση για να διαδηλώσουμε το αίτημα μας για επιλεκτικές συνεργασίες και για αδιάλλακτες αποκοπές από οτιδήποτε δεν ευθυγραμμίζεται με τις επιθυμίες και τις συνειδητότητες μας. Δεν λειτουργούμε ανθρωπιστικά, ουδετερολάγνα και άνευρα, παρά οριζόμαστε και κινούμαστε συμβατά με τις έννοιες της Επαναστατικής Απολυτότητας, του Επαναστατικού Κινήτρου και του Επαναστατικού Συμφέροντος.  Αν όλα αυτά φαίνονται κούφιες ιδεολογικές φόρμες ή ανούσια σχήματα σε κάποιους, θα τους αντιτάξουμε πως και αυτοί στην ουσία προτείνουν τρόπους για την προώθηση υπόθεσης που σχετίζεται άμεσα με ένα δικό τους συμφέρον. Το συμφέρον της οργάνωσης, του γκρουπούσκουλου, του κόμματος, του συνδέσμου, της ομάδας, του συνδικάτου, της παρέας, της συντεχνίας, της γειτονιάς, της ιδεολογίας, της Εκκλησίας, του Θεού, του εαυτού, των μεταναστών, της κοινωνίας, της ανθρωπότητας, μιας τάξης, ενός υποσυνόλου, μιας διασκέδασης, ενός καπρίτσιου, των συγγενικών δεσμών, των βιολογικών ορμών, των δυστυχισμένων, της επαγγελματικής ευσυνειδησίας, του αυτοσεβασμού, μιας ιδεοληψίας, ενός διαπροσωπικού ανταγωνισμού, της αυτοεπιβεβαίωσης κοκ.  Και ενώ φαινομενικά όλα αυτά τα μορφώματα υπηρετούν ιδεολογίες και καλούς σκοπούς, στην ουσία αυτονομούνται και καταντάνε σκοπός από μέσο.  Η μόνη απάντηση σε αυτό είναι η προάσπιση του Εγώ, η αυτόνομη συνειδητότητα, που θα σηκώνει ανάστημα σε παραλειτουργίες και ιδιοτέλειες, που θα καταργεί οριζόντιες και κάθετες εξουσίες κάθε μορφής, ισχύος και μανδύα. Άρνηση της εξουσίας, άρνηση της πολιτικής, άρνηση των πάντων…

Δε διαλέγουμε συμπεριφορές για να γίνουμε αποδεκτοί από το μέσο όρο.  Δε χάνουμε τη διάθεση μας για ζωή, παιχνίδι, χαρά, απόλαυση, δημιουργία για να κερδίσουμε τα ένσημα της ψευτοσοβαροφάνειας της όψιμης δουλικότητας των ρόλων.  Δε βάζουμε δεσμευτικές υπογραφές σε κανένα συμβόλαιο ένταξης και ενσωμάτωσης. Για την εσωτερική αφύπνιση, που θα βάλει εμπρός τις μηχανές της ατομικής ενέργειας. Για εμάς το επαναστατικό υποκείμενο ορίζεται και πραγματώνεται εκεί που γίνεται μάχη για την πλήρη κατάργηση όλων των ρόλων της υποταγής.  Για την αναζήτηση μιας καινούριας αισθητικής που θα προκαλεί δημιουργικές εκρήξεις και θα παίρνει κάθε διαζύγιο από τις σιχαμένες εκφάνσεις της αβασάνιστης ανθρωπίλας, που βολεύει τους ισχυρούς και αδρανοποιεί τους υπηκόους τους, περιορίζοντας τους δεύτερους στα πεδία του ανούσιου και του προβλέψιμου. Εκεί που η εξουσία χαρτογραφεί για να προβεί σε, συνήθως αποδοτικές, ασκήσεις διαιώνισης και αναπροσαρμογής των κεκτημένων της.  Για την έναρξη εχθροπραξιών απέναντι σε οτιδήποτε κινείται έξω από τον άξονα μας. Γιατί δε μας αρκεί η εναντίωση μονάχα στην αστυνομική βία, στην εθνική ταυτότητα, στα πογκρόμ, στα εργατικά ατυχήματα, στην εθνικιστική παρακρατική λειτουργικότητα, στις απολύσεις, στην ανέχεια, στη φτώχεια, στα ναρκωτικά, στην πολιτική λαμογιά, στα πολύμορφα λαδώματα και φακελάκια της δημόσιας ζωής, στις εξαγορασμένες συνειδήσεις, στη συνδικαλιστική απατεωνιά, στην κομματική απάτη, στη δικαστική αυθαιρεσία, στην εισαγγελική αλητεία, στην τηλεοπτική διαστρέβλωση, στην εξαχρείωση της show business κοινότητας, στον καθηγητικό υπερφιαλισμό, στη διανοουμενίστικη αυθεντία, στη θεαματική παρουσίαση της επιβίωσης, στην αριστερή αφέλεια, στον πλούτο, στην ασφαλίτικη αθλιότητα. Θέλουμε να εμβαθύνουμε. Για να αντιστρατευθούμε έμπρακτα τη ματαιοδοξία, την έπαρση, την αλαζονεία, τον ελιτισμό, τη σιλωαμική ουδετερολαγνεία, τον αυτισμό του αστισμού, τις λυκοφιλίες, τις υποκριτικές χαιρετούρες, την παρατραβηγμένη λαϊκότητα, την πονηριά, την ομοφοβία, τον πολύμορφο και πολύφερνο ρατσισμό, τη μικροψυχία, το κουτσομπολιό, την υποτέλεια, τη βλακεία, την ανεκτικότητα στο κατάπτυστο, το ξετσίπωτο, το αυτιστικό και στο προβληματικό, το στείρο χουλιγκανισμό, την αδιαφορία, τη μεμψιμοιρία, το φτηνό –αβασάνιστο-αβίαστο-ανούσιο επικριτισμό, τη λατρεία των μικροαντικειμένων, τη διαφωνία για τη διαφωνία, τις επιτηδευμένες συμπεριφορές, την εύκολη απαξίωση του διαφορετικού, την υποταγή του ανθρώπου σε διάφορες εξαρτήσεις, τη χαζή αποστροφή των σοβαρών αιτιάσεων των διπλανών, τη ζήλεια, τη μοχθηρία, τα moratorium συναινετικότητας και τις στημένες απορίες. Κόντρα στις πλάγιες σκέψεις και τα πισώπλατα αδειάσματα των φορέων της ασθένειας του ευτελούς, που καταδικάζει τη ζωή σε μίζερη επιβίωση με τις ανάλογες καταπραϋντικές φαρμακολογίες και δοσολογίες.  Δεν απολογούμαστε πουθενά, δε δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν που σκοτώνει τον αξιακό μας κώδικα, παρά μόνο στη συνείδηση μας και στους πραγματικούς συντρόφους μας.  Δεν αφουγκραζόμαστε τα κηρύγματα των μαζικών αληθευμάτων, δεν προστρέχουμε στις αγελαίες εκδηλώσεις και στις συναγελάσεις του στάσιμου και του μερικού-ακόμα και αν κινούμαστε παράλληλα, φροντίζουμε να διατηρούμε τις ποιοτικές αποστάσεις της αντιληπτικής μας διαφοροποίησης. Αλλά και την τυφλή πίστη σε μια ανύπαρκτη και πολυφορεμένη απάτη περί της γενικευμένης καλής φύσης του ανθρώπου, όπως και την τακτική της απόκρυψης των κακώς κειμένων, τις ανάγουμε σε παρελθοντικές ενδείξεις ενός στραβού δρόμου για τον οποίο δεν μετανιώνουμε, αλλά δεν είμαστε πια υποχρεωμένοι να υπερασπιζόμαστε. Σε αυτό το δρόμο που διαλέξαμε συνειδητά θα βρούμε απέναντι μας σχεδόν τους πάντες. Δεν καταλαβαίναμε αρχικά εύκολα το γιατί, αλλά πλέον ο καθένας θα λαμβάνει την στάση που του αρμόζει, που ο ίδιος διαλέγει για τους δικούς του λόγους. Γιατί καμία επιλογή δεν ξεφεύγει από την αιτιοκρατική αντιμετώπιση της ζωής. Και εδώ τα πορίσματα κάθε άλλο παρά τιμητικά είναι. Το ρολόι δείχνει ξεκάθαρα πως ήρθε η ώρα για να εφαρμόσουμε τις νετσαγιεφικής κοπής πολύμορφες πρακτικές κατάκτησης του σκοπού.  Δεν  θα νικήσει η μετριότητα της υποταγής και οι εκφάνσεις που λαμβάνει στο χωροχρόνο!

 

Μηδενιστικός γιατί όλες οι αφηρημένες έννοιες αποσκοπούν στη διατήρηση του υπάρχοντος, υπό το πρίσμα καλλιέργειας υποτακτικών συνειδήσεων και κίβδηλων προτάσεων περί ελευθερίας. Η δημιουργία ψευδοσυνειδήσεων είναι ο καλύτερος τρόπος για να προκαθορίσεις τις κινήσεις κάποιου και να προϋπολογίσεις τα αποτελέσματα της δουλικής του ζωτικότητας. Και παρατηρούμε την πλήρη δικαίωση του Nόαμ Τσόμσκυ στο επιχείρημα του ότι οι πιο ευάλωτοι στις κρατικές προπαγάνδες τελικά είναι οι μορφωμένοι, γιατί αυτοί έρχονται σε συνεχή επαφή με τα πορίσματα των εξουσιαστικών think tank. Δίπλα τους βρίσκονται, δυστυχώς, και οι πρακτικιστικές επιλογές επιβίωσης που αναπτύσσονται στις εκβιαζόμενες από τις οικονομίστικες ανακατατάξεις των κρατιστών μάζες των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.

Το μηδενιστικό πρόταγμα είναι διττό. Από τη μια εναντιώνεται στο σήμερα και αναδεικνύει την αποτυχία και το υποδουλωτικό όλων των αφηρημένων εννοιών που επικρατούν και προωθούνται διακαώς από διάφορους επιτήδειους. Από την άλλη, δε, και αυτό είναι το σημαντικότερο, εστιάζει στη διαχρονική τους απάτη. Ο παρασιτικός τους ρόλος θα επιχειρήσει να επανεμφανιστεί ακόμα και σε μια μελλοντική επαναστατική κατάσταση, επιχειρώντας την παγίωση μιας νέας εξουσιαστικής τάξης, με άλλα ονόματα, διαφορετικές επικαλύψεις, δέλεαρ, επιχειρήματα, ανθρωπιστικές διακηρύξεις, τροπάρια, θρησκοληψίες, ήρωες και άλλους αρχηγίσκους. Αντιπροτείνουμε  τους προσωπικούς αξιακούς κώδικες της ταυτόχρονης άρνησης οποιασδήποτε συνθήκης δολοφονεί την αξιοπρέπεια μας, μια ολική εξέγερση απέναντι σε οτιδήποτε επιχειρεί να αμβλύνει τον αυτοκαθορισμό μας.  Μια πολύμορφη δράση που κατακλύζει τους δρόμους της μητρόπολης και διαχέει παντού το πρόταγμα μιας διαφορετικής κίνησης, για ένα διαφορετικό σήμερα, που θα μαθαίνει από το χτες και θα βάζει τις βάσεις για το αύριο.  Οι αφηρημένες έννοιες, οι θεσμοί, ο πολιτισμός καταργούνται μέσα από συνεχείς πολύμορφες διαδικασίες, αναπόσπαστο κομμάτι τους είναι η Επανάσταση, ως μεταβατικό στάδιο της διαρκούς ατομικής εξεγερτικής-επαναστατικής κίνησης…  Εναντιωνόμαστε στην κονιορτοποίηση του νεωτερικού Ατόμου, στην εξάντληση της άλλοτε πανίσχυρης βούλησής του για δύναμη, από την οποία πήγαζε και η επαναστατική-μηδενιστική ορμή του, επιχειρώντας τον επαναπροσδιορισμό αυτής της ορμής και τον καθορισμό των σύγχρονων στοχεύσεων της.

 

Θα προσπαθήσουμε να επιβάλλουμε στη ζωή μας δια πυρός και σιδήρου τον πόλεμο σε όλες τις αξιώσεις κυριαρχίας που ενυπάρχουν μέσα στο σύνολο των πολιτισμικών αξιών που μοιράζονται αφειδώς επιχειρώντας να κατασκευάσουν πρόθυμους οπαδούς και δούλους. Από το χριστιανικό πολιτισμό του παρελθόντος στη δικτατορία του χρήματος, με τα ενδιάμεσα στάδια άλλων ιδεοληπτικών θεσφάτων, η ανάγκη για κατάργηση των αφηρημένων εννοιών και των ρόλων, μοιάζει και είναι η μοναδική προϋπόθεση για την απελευθέρωση των ατόμων.

Στην ταυτότητα των ρόλων, στις παραδόσεις, στις μιμήσεις, στις θρησκοληψίες και τους μύθους του εξουσιαστικού χτες, αντιτάσσουμε την Επαναστατική Μηδενιστική Πρόταση που εχθρεύεται τον μεταμοντερνισμό ως άλλη όψη του παλιού, την ιδεολογική σύγχυση και το αλυσόδεμα της σκέψης στα κάγκελα των πολύμορφων κελιών της σύγχρονης εποχής. Ένας υλικός κόσμος γεμάτος υποδουλώσεις χρειάζεται και τα ανάλογα πνευματικά επιχειρήματα. Τα αρνούμαστε έμπρακτα και διαχέουμε στο παντού και στο πάντα την υπέρτατη για εμάς αναγνωρίσιμη αξία, τον επαναστατικό εγωισμό.

Επιχειρούμε να επανανοηματοδοτήσουμε τη σχέση ανθρώπων και υλικού κόσμου, μετατρέποντας τον δεύτερο σε μέσο εξυπηρέτησης της ανόθευτης ανθρωπινότητας και όχι σε συνθήκη τυφλής υποδούλωσης του ανθρώπου σε αυτόν. Παράλληλα, δε θα επιδείξουμε την παραμικρή ανοχή σε ανθρώπινες σφετεριστικές προθέσεις απέναντι στη φύση και σε οτιδήποτε εξωανθρώπινο. Εμπρός, λοιπόν, για τις κοσμικές αποστασίες του παρόντος και του μέλλοντος.

Κάποτε υπήρχε το όραμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ελλάδας. Δίπλα σε αυτό το ακροαριστερό όραμα των ελληνικών σοβιέτ και οι αναρχικές κομμούνες του πρόσφατου αντικαθεστωτικού ελλαδικού χώρου.  Για εμάς ήρθε η χωροχρονική στιγμή να μιλήσουμε για την Απελεύθερη Ζωή. Ζητάμε, δημοσιολογώντας ασύστολα, το απόλυτο!

Για αυτούς που επέλεξαν έστω και ένα λεπτό να ζήσουν γράφοντας στα παλιότερα των υποδημάτων τους αυτόν τον σκατόκοσμο, τις θεωρίες, τις μεγάλες ιδέες, τις νουθεσίες των ειδικών, τη σιχασιά για τα πλήθη των σκυμμένων κεφαλιών.

Επαναστατικό πρόταγμα χωρίς ατομικιστικό στοιχείο αυτοσυνειδησίας δε νοείται με σοβαρούς όρους αποτελεσματικότητας και συνάφειας. Όπως, επίσης, ο ατομικισμός είναι σύμφυτος με τον αντικοινωνισμό, γιατί μόνο έτσι μπορεί να πραγματωθεί με γνήσιους πολύμορφους επαναστατικούς όρους και τρόπους. Όλα αυτά στον μηδενιστικό καμβά συναντιούνται, αλληλοσυμπληρώνονται και επιτρέπουν την ποιοτική κινητικότητα στα διαρκώς ρευστά πλαίσια μιας χαοτικής φυσικής καταγραφής, που αγκαλιάζει τον αμοραλισμό και χαϊδεύει τον κυνισμό. Οδόφραγμα στην κανονικότητα της μετριότητας και των επιβαλλόμενων τύπων που λαμβάνει έμπρακτα ή θεωρητικά. Στήνουμε τις εξεγερτικές ταξιαρχίες χάους που υπηρετούν τη συνείδηση μας εναντίον όλων των εχθρών μας… Όραμα μας να κατακλυστούν οι χωροχρόνοι από συνειδητοποιημένες ομάδες κρούσης, που με οπλισμένες επιθυμίες και ατίθασες ψυχές θα συμβάλλουν στην οργισμένη καταστροφή του πολιτισμού…

Λέσχη Μηδενιστικής Συνείδησης Rem Gero