Bruno Filippi: Ένα κλειστό κεφάλαιο

\"\"

Το κείμενο που ακολουθεί, γράφτηκε από τον Ιταλό αναρχικό επαναστάτη BrunoFilippi, για κάποιον νεκρό σύντροφο το καλοκαίρι του 1918. Ο Filippi γεννήθηκε το 1900 στο Λιβόρνο και αργότερα μετακόμισε την οικογένεια του στο Μιλάνο. Το 1915, και ενώ ήταν ήδη γνωστός στις αρχές, συλλαμβάνεται κατά τη διάρκεια μίας αναρχικής αντιπολεμικής διαδήλωσης, από τις πολλές που γίνονταν τότε, εναντίον του σφαγείου του Α’ Παγκοσμίου πολέμου στον οποίο είχε εμπλακεί η Ιταλία από το 1914. Στην κατοχή του νεαρού Bruno βρέθηκε ένα όπλο ζεστό αλλά δίχως σφαίρες με αποτέλεσμα να περάσει τα επόμενα τέσσερα χρόνια στη φυλακή, μέχρι το 1919. Εκείνη τη χρονιά η Ιταλία συνταρασσόταν από συνεχόμενες εξεγέρσεις με αποτέλεσμα οι βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία στους δρόμους του Μιλάνο να είναι πολύ συχνές. Ο Filippiσυμμετέχει στις συγκρούσεις αλλά ψάχνει το επόμενο επίπεδο πάλης. Έτσι το καλοκαίρι του 1919 περνάει μαζί με συντρόφους του το κατώφλι της παράνομης άμεσης δράσης. Πραγματοποιούν βομβιστικές επιθέσεις εναντίον καπιταλιστικών και κρατικών στόχων, όπως το δικαστικό μέγαρο της πόλης και το σπίτι του μεγαλοβιομήχανου όπλων GiovanniBredaστον οποίο είχαν επιτεθεί και με θειικό οξύ. Στις 7 Σεπτέμβρη του 1919 η βόμβα που σκοπεύει να τοποθετήσει στη «Λέσχη των Ευγενών», λέσχη μεγαλοαστών της πόλης, εξερράγη πρόωρα με αποτέλεσμα το θάνατο του. Ο BrunoFilippiήταν τότε 19 χρονών… Η απόλυτη εχθρότητα του για το κρατικό και καπιταλιστικό σύμπλεγμα της εποχής αλλά και η περιφρόνηση του για τις ορδές σκλάβων που το στήριζαν φαίνονται ανάγλυφα στα σκοτεινά και με έντονη δόση κυνισμού γραπτά του σε ποίηση και πρόζα που δημοσιεύονταν τακτικά στο περιοδικό Iconoclasta.

 

Ένα κλειστό κεφάλαιο

Το θλιβερό καθήκον της συγγραφής του επικήδειου είναι δικό μου. Είναι θλιβερό να γράφεις με μια καρδιά που ρωτά: και μετά τι; Όμως είμαστε αφοσιωμένοι στον αγώνα: ή να επιτύχουμε στο να εξαφανιστούμε. Είναι αναπόφευκτο και έτσι λοιπόν ένας από μας εξαφανίζεται.

Ω! Και πως θα κραυγάσουν οι ανόητοι: πεισματάρηδες αναρχικοί! Ποιος μπορεί να καταλάβει τη θύελλα που λυσσομανά στο μυαλό μας; Ποιος μπορεί να καταλάβει τη δίψα μας για χαρά, για ζωή; Ποιος μπορεί να καταλάβει την ήττα μας εξαιτίας  της ανθρώπινης δειλίας;

Είμαστε μόνοι. Δε βρήκαμε εκείνη τη δράκα ριψοκίνδυνων, έτοιμη να πάρει μέρος στον αγώνα για την κατάκτηση της ζωής. Γι’ αυτό, ηττηθήκαμε. Και ένας από μας εξαφανίστηκε. Ο άλλος παραμένει με τα μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα. Δε μπορεί, δεν πρέπει να φύγει. Είναι η μοίρα μας. Θα βρούμε συντρόφους; Αλλιώς, ο καθένας με τον τρόπο του, θα εξαφανιστούμε σιωπηλά ή με πάταγο από το θέατρο του κόσμου.

Ένα κεφάλαιο έκλεισε. Ένα κεφάλαιο αγώνα, ελπίδων, αυταπατών. Αλλά το τέλος δεν έχει έρθει. Καθώς αυτές οι παράξενες, ασυνήθιστες ζωές φτάνουν στο τέλος τους, θα καταλάβουμε πως θα ήταν καλύτερα να μην είχαν γεννηθεί ποτέ. Αυτά είναι μόνο που υπάρχουν για να πει κανείς.

Πηγή: The rebel’s dark laughter, the writings of Bruno Filippi, The Anarchist Library (October 2009), Μετάφρασησταελληνικά: Parabellum
Πηγή βιογραφικών στοιχείων: Ποιος ήταν ο BrunoFilippi;, «Εκδόσεις για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας»

Πέρα από μία δομή της «σύνθεσης»

Αντί για μία αναρχική οργάνωση της «σύνθεσης», προτείνουμε μία άτυπη αναρχική οργάνωση βασισμένη στον αγώνα και τις αναλύσεις που αναδύονται από αυτόν.
 
Οι αναρχικοί όλων των τάσεων αρνούνται το μοντέλο της ιεραρχικά δομημένης και εξουσιαστικής οργάνωσης. Αρνούνται τα κόμματα, τις κάθετου τύπου οργανώσεις που επιβάλλουν ντιρεκτίβες από τα πάνω, με έναν περισσότερο ή λιγότερο φανερό τρόπο. Διατυπώνοντας την απελευθερωτική επανάσταση ως αρχή και ως μόνη εφικτή κοινωνική λύση, οι αναρχικοί θεωρούν πως τα μέσα που χρησιμοποιούνται για αυτήν την μεταμόρφωση  πρέπει να είναι ανάλογα του σκοπού που θέλουν να επιτύχουν. Και οι εξουσιαστικές οργανώσεις σίγουρα δεν είναι όργανα που οδηγούν στην απελευθέρωση.
 
Ταυτόχρονα, δεν είναι αρκετό να συμφωνούμε με τα παραπάνω στα λόγια. Είναι απαραίτητο να τα κάνουμε και πράξη. Κατά τη γνώμη μας, μία αναρχική δομή όπως αυτή της «σύνθεσης» εμπεριέχει αρκετούς κινδύνους. Όταν αυτό το είδος οργάνωσης φτάνει σε πλήρη ισχύ, όπως στην Ισπανία το ’36, αρχίζει να μοιάζει με κόμμα. Η «σύνθεση» μετατρέπεται σε έλεγχο. Σίγουρα σε ήρεμες περιόδους αυτό είναι τόσο λίγο ορατό, ώστε αυτό που λέμε τώρα ίσως να μοιάζει με βλασφημία.
 
Αυτό το είδος δομής βασίζεται σε ομάδες και άτομα που βρίσκονται λίγο-πολύ σε συνεχή επαφή μεταξύ τους και το αποκορύφωμα του είναι τα περιοδικά συνέδρια. Σε αυτά τα συνέδρια συζητείται η βασική ανάλυση, σχεδιάζεται ένα πρόγραμμα και χωρίζονται τα καθήκοντα που καλύπτουν όλο το εύρος της κοινωνικής παρέμβασης. Είναι μια οργάνωση της σύνθεσης γιατί θέτει τον εαυτό της ως σημείο αναφοράς, ικανό να συνθέσει του αγώνες που γίνονται εντός της ταξικής πάλης. Οι διάφορες ομάδες παρεμβαίνουν στους κοινωνικούς αγώνες, συνεισφέρουν αλλά δεν ξεχνούν το θεωρητικό και πρακτικό προσανατολισμό που η οργάνωση αποφάσισε ως σύνολο κατά τη διάρκεια του συνεδρίου.
 
Κατά τη γνώμη μας, μία οργάνωση δομημένη με αυτόν τον τρόπο διατρέχει τον κίνδυνο να μείνει πίσω αναφορικά με το επίπεδο αποτελεσματικότητας του αγώνα καθώς ο κύριος στόχος της είναι να διεξάγει τον αγώνα στα πλαίσια της «σύνθεσης» και όχι να προωθήσει την εξεγερσιακή πραγμάτωση. Μία από τις κύριες επιδιώξεις της είναι η ποσοτική αύξηση  σε μέλη. Για αυτό το λόγο έχει την τάση να «τραβά» τον αγώνα στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή και να συστήνει προσοχή, επιδιώκοντας το φρενάρισμα βημάτων προς τα εμπρός ή την επιλογή στόχων που είναι εκτεθειμένοι ή επικίνδυνοι.
 
Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι όλες οι ομάδες που ανήκουν σε αυτήν την οργάνωση της σύνθεσης αυτομάτως δρουν με αυτόν τον τρόπο. Συχνά, σύντροφοι είναι αρκετά αυτόνομοι ώστε να διαλέγουν τις πιο αποτελεσματικές προτάσεις και στόχους σε μία δεδομένη φάση του αγώνα. Υπάρχει όμως στην οργάνωση της σύνθεσης ένας εγγενής μηχανισμός που την οδηγεί στο να παίρνει αποφάσεις ακατάλληλες για τη δεδομένη συγκυρία καθώς ο κύριος στόχος της είναι να μεγαλώσει και να αναπτύξει ένα όσο πιο ευρύ μέτωπο αγώνα μπορεί. Έχει την τάση να μην παίρνει μια ξεκάθαρη θέση στα πράγματα αλλά να βρίσκει ένα τρόπο, ένα πολιτικό δρόμο, που δυσαρεστεί τους λιγότερους και είναι «εύπεπτος» για τους περισσότερους.

Οι αντιδράσεις που λαμβάνουμε όταν ασκούμε τέτοιου είδους κριτική υπαγορεύονται συνήθως από φόβο και προκατάληψη. Ο κύριος φόβος που μας σπρώχνει σε οργανωτικά σχήματα και στο φορμαλισμό μεταξύ συντρόφων είναι αυτός του αγνώστου. Αυτός μας προφυλάσσει από την αναζήτηση, η οποία εξαρτάται από το ρίσκο του να βρούμε τους εαυτούς μας να βιώνουν άγνωστες εμπειρίες. Αυτό γίνεται φανερό όταν βλέπουμε τη μεγάλη ανάγκη που νιώθουν κάποιοι σύντροφοι για μία φορμαλιστική οργάνωση που προσφέρει συνέχεια, σταθερότητα και πολιτικό αγώνα βασισμένο σε ένα σχέδιο που έχει δουλευτεί από πριν.
 
Στην πραγματικότητα αυτά τα στοιχεία εξυπηρετούν την ανάγκη μας για σιγουριά και όχι κάποια επαναστατική αναγκαιότητα.
 
Αντίθετα πιστεύουμε πως η άτυπη οργάνωση μπορεί να μας προμηθεύσει με σταθερά σημεία εκκίνησης για να βγούμε από αυτήν την αβεβαιότητα.
 
Αυτός ο διαφορετικός τύπος οργάνωσης μας φαίνεται πως είναι ικανός να αναπτύξει, σε αντίθεση με την οργάνωση της «σύνθεσης», πιο συμπαγείς και παραγωγικές σχέσεις αφού θα βασίζονται στην αλληλεγγύη και στην αμοιβαία γνώση του άλλου. Επίσης η στιγμή που δείχνει τις αληθινές της δυνατότητες είναι όταν συμμετέχει σε συμπαγείς καταστάσεις πάλης και όχι όταν σχεδιάζει θεωρητικές ή πρακτικές πλατφόρμες, κανονισμούς και κανόνες συνεργασίας.
 
Μία οργάνωση δομημένη άτυπα δε δημιουργείται βασισμένη σε ένα πρόγραμμα φτιαγμένο σε κάποιο συνέδριο. Οι ίδιοι οι σύντροφοι συνειδητοποιούν το πόνημα μέσα στη ροή και την ανάπτυξη του ίδιου του αγώνα. Αυτή η οργάνωση δεν έχει κάποιο προνομιούχο όργανο θεωρητικής και πρακτικής επεξεργασίας ούτε έχει προβλήματα «σύνθεσης». Κύριο μέλημα της είναι να παρεμβαίνει σε έναν αγώνα φέροντας μία εξεγερσιακή προοπτική.
 
Παρά του μεγάλους περιορισμούς που συναντούν οι σύντροφοι που συμμετέχουν σε άτυπες αναρχικές οργανώσεις και παρά τα όποια ελαττώματα εμφανιστούν αργότερα, συνεχίζουμε να θεωρούμε αυτήν τη μέθοδο έγκυρη και πιστεύουμε πως η περεταίρω θεωρητική και πρακτική εξερεύνηση της, αξίζει τον κόπο.
 
Μετάφραση από τα αγγλικά του άρθρου \”Beyond the Structure of Synthesis\” που δημοσιεύτηκε στο αναρχικό περιοδικό \”Insurrection\”, στο 4ο τεύχος το Μάιο του 1988. Τα έξι τεύχη του περιοδικού μπορείτε να τα κατεβάσετε όλα μαζί από την ενότητα Επαναστατική κουλτούρα ή μεμονωμένα τεύχη από το blog 325.nostate.net

Διήμερο για το αντάρτικο πόλης

\"\"

Το διήμερο 7-8 Ιούνη διοργανώνεται από τη Συνέλευση για την υπόθεση του Ε.Α. εκδήλωση με θέμα την ιστορία των ένοπλων κινημάτων στην Ευρώπη και την αγωνιστική προοπτική στο σήμερα. Στην εκδήλωση θα συμμετέχουν σύντροφοι από αρκετές από τις σημαντικές ένοπλες ομάδες της χρυσής περιόδου του αντάρτικου πόλης. Ελπίζω να γίνει μία ενδιαφέρουσα συζήτηση για το θέμα, διαφορετικού τύπου από αυτές που γίνονται κατά καιρούς για το συγκεκριμένο θέμα. Μόνο μελανό σημείο η αργοπορημένη ενημέρωση για την εκδήλωση με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουμε οι εκτός Αθηνών.

Τιμή στον αναρχικό επαναστάτη Mauricio Morales

«Οπλιστείτε και γίνετε βίαιοι, όμορφα βίαιοι, μέχρι όλα να ανατιναχτούν. Γιατί να θυμάστε ότι οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια εναντίον των προωθητών της ανισότητας, είναι απολύτως δικαιολογημένη μέσα στους αιώνες ατελείωτης βίας που έχουμε δεχθεί απ’ αυτούς. Οπλιστείτε και πολεμήστε τη κρατική τρομοκρατία–κάψτε, συνωμοτήστε, σαμποτάρετε, και να είστε βίαιοι, όμορφα βίαιοι, φυσικά βίαιοι, ηθελημένα βίαιοι»
\"\"
Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε.
Φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε.
Φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και
το αλφαβητάρι του παιδιού μας.
Φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να
αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά και μοχτούνε τόσο αντρίκια.
Φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη.
Φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί.
Μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώνουν… Νεκρούς μας
φοβούνται πιο πολύ.
                                                      Τάσος Λειβαδίτης ( Αυτό το αστέρι είναι για όλους)
Κείμενο των συντρόφων της ΣΠΦ για τα 3 χρόνια από το θάνατο του αναρχικού επαναστάτη Mauricio Morales