Tag: Αγγλία

Απόσπασμα: Η Λύκαινα

Εκδόθηκε αρχικά στο έντυπο “My Own”,τεύχος 6, από τον Apio Ludd (22 Νοεμβρίου, 2012)

Η αναρχική μηδενίστρια δε χρειάζεται να παριστάνει ότι ανήκει σε μια Ιστορία ή σε ένα Κίνημα, αλλά διαλέγει με το δικό της τρόπο το πώς θα είναι η ζωή της, με τις μεθόδους που επιλέγει μόνο αυτή και μαζί με εκείνους που βρίσκονται κοντά της. Δε χρειάζεται να σκαρφίζεται δικαιολογίες για το ότι οργανώνει μια συντροφική ομάδα που αποτελείται από 2-3 κοντινούς της φίλους.Η δημιουργικότητά της κυκλοφορεί στα επίπεδα που εκείνη θέλει και παρέχει και συνδημιουργεί με αυτούς, που έχουν μεταξύ τους αποφασίσει ότι θα βρίσκονται μαζί για κάποιες δραστηριότητες. Ξέρει πως η μη νομιμότητα και η ατυπικότητα της ταιριάζουν και δεν έχει ανάγκη από τις προφάσεις της δημοκρατίας, της μαζικής απεύθυνσης ή της μαζικής δράσης. Η ζωή της παρέχει ήδη το χώρο για τις συνειδητές πράξεις της. Έχει γίνει η ίδια το πλήθος και έχει εκμηδενίσει μέσα της το χρόνο και την κοινωνία, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αν το βάλει στο μυαλό της και δεχτεί τις συνέπειες.Κανείς δε γλιτώνει από τη ζωή ζωντανός. Το να ζήσει ή να πεθάνει, το να κρατάει τη ζωή του εχθρού στα χέρια της και να πατήσει τη σκανδάλη ή όχι, αν το διαλέξει. Η ζωή της είναι δικιά της. Δεν είναι θύμα αλλά θύτης. Το αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν οι εχθροί, είναι δική της επιλογή όχι δική τους. Όλα αποφασίζονται από τη θέλησή της, η οποία είναι αποκλειστικά δική της. Δεν έχει άλλη στρατηγική εκτός από το να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες της και καμιά τακτική, παρά μόνο την αξιοπρέπειά της και την αποφασιστικότητά της να επιτύχει ενάντια στις πιθανότητες.

Με τις μεθόδους που ταιριάζουν σε κάθε άτομο, οι οποίες συνδέονται περισσότερο μέσω της δράσης παρά μέσω της ταυτότητας, ακολουθεί τα κακά της πάθη μέχρι την κόλαση και κανείς δε μπορεί να κάνει τίποτα γι’αυτό.

L.

Αυτό είναι ένα ακόμα κείμενο για μια συλλογή γραπτών εναντίον του «αστικού αναρχισμού», όπως αυτός έχει οριστεί από τον/τηVenona Q. και τους συντρόφους των εκδόσεων Dark Matters. Αφιερώνεται στις Εκδόσεις Cerbero, στο Parole Armate, στον πυρήνα Όλγα της FAI και στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς.

Πηγή

“Απόσπασμα: Βία” από L

Αναδημοσίευση από Έρεβος

Αυτό το σύντομο κείμενο είναι μέρος μιας συλλογής κριτικών κειμένων, που βρίσκεται σε εξέλιξη, σχετικά με τον “αστικό αναρχισμό“, όπως αυτός διατυπώνεται από τους Venona Q και τις εκδόσεις Dark Matters και επίσης μια απάντηση στη δήλωση, που έκανε η Αναρχική Ομοσπονδία της Αγγλίας και το Libcom, με την οποία αποκήρυσσαν το μη θανατηφόρο πυροβολισμό του διευθύνοντος συμβούλου της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, στη Γένοβα της Ιταλίας(1). Δύο αναρχικοί σύντροφοι, ο Nicola Gai και ο Alfredo Cospito έχουν κατηγορηθεί για την ενέργεια, για την οποία έχει αναλάβει την ευθύνη ο πυρήνας Όλγα της FAI/IRF. Αλληλεγγύη στους κατηγορούμενους, που βρίσκονται στη φυλακή της Φερράρα, στην Ιταλία. Αυτό το απόσπασμα είναι, μάλλον, απλά μια σκόρπια σειρά σκέψεων, τα αποτέλεσματα ενός σημειωματάριου και ενός βροχερού απογεύματος, παρά ένα “μανιφέστο” ή το είδος εκείνου του στεγνού πολιτικού λόγου,  στον οποίο απαντάει.

I. “Έχουμε κάνει δεκάδες επιθέσεις σε στόχους του συστήματος, με ιδιαίτερα καταστροφικά υλικά αποτελέσματα και ήμασταν και θα είμαστε πάντα ακριβείς. Στοχεύουμε συγκεκριμένα τους θεσμούς και τους αξιωματούχους του συστήματος, προσέχοντας ιδιαίτερα να μην τραυματίσουμε κάποιον που δεν είναι στόχος για εμάς.”ΣΠΦ

Η βία δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή. Είναι η βάση που το κράτος στηρίζει την κυριαρχία του και τη συναίνεση. Όποιος σπάει αυτήν τη σχέση θεωρείται συνήθως εγκληματίας και/ή τρελός. Κάθε πράξη που γίνεται στα πλαίσια αυτής της καταπάτησης θεωρείται “παράνομη” ή ακόμα και “τρομοκρατία”.

II. “Δεν υπάρχουν αθώοι. Είμαστε όλοι κομμάτια της κοινωνικής μηχανής της Εξουσίας. Το ζήτημα είναι αν είμαστε λάδι ή άμμος στα γρανάζια της. Γι’ αυτό, απορρίπτουμε την αντίληψη της φαινομενικά αθώας κοινωνίας. Η σιωπή δεν είναι ποτέ αθώα. Σιχαινόμαστε τόσο το χέρι που κρατάει το μαστίγιο όσο και την πλάτη που το υπομένει.” ΣΠΦ

Οι πρόθυμοι πολίτες, τα μίντια, οι μπάτσοι, τα δικαστήρια, οι δικαστές και ο στρατός είναι οι γραμμές άμυνας για την τάξη αυτής της σχέσης στην Κοινωνία. Η αναρχική βία είναι η διατάραξη αυτής της τάξης, η ανάκτηση/έκφραση της δύναμής μας και η διάρρηξη της συνέργειας του υποτακτικού πλήθους(2). Είναι η σύλληψη της πραγματικότητας του υπάρχοντος και η αρχή της καταστροφής του.

III. “Η ζωή παίρνει αξία ανάλογα με τις επιλογές του κάθε ατόμου.” ΣΠΦ

Προφανώς, χρειάζεται ακόμα να λέμε, πως όταν οι αναρχικοί χρησιμοποιούν βία δεν το κάνουν αδιακρίτως. Οι οπαδοί τους αστικού αναρχισμού, των οποίων το μόνο πεδίο είναι πραγματικά ο χώρος της πολιτικής, αντιδρούν στη ρητορική περί “τρομοκρατίας”, την οποία επιβάλλει το κράτος, με το να επαναλαμβάνουν δογματικά και οι ίδιοι το επιχείρημα πως “ρισκάρεται η ζωή” των ταχυδρόμων και των υπαλλήλων των γραφείων. Είναι ξεκάθαρα ένα θέμα τεχνικής και επιχειρησιακής φύσης το να χτυπήσεις το σωστό στόχο, αλλά δε θα κλάψω για τους γραμματείς της Swissnuclear(3), το γενικό διευθυντή της Equitalia(4) ή το αφεντικό της Ansaldo Nucleare. Ούτε θα θορυβηθώ αν κάποιος υπάλληλος της πρεσβείας τραυματιστεί, αφού μόνο οι ηλίθιοι δεν καταλαβαίνουν τι συμβολίζουν αυτά τα μέρη. Οι νέοι αντάρτες της αναρχίας δεν ψάχνουν για επιείκεια, βασισμένοι στην ξεκάθαρη στόχευσή τους, αλλά δηλώνουν την αντίθεσή τους με τους δικούς τους όρους και με τους δικούς τους τρόπους.

IV. “Οι τίγρεις της οργής είναι σοφότερες από τα άλογα της καθοδήγησης.” 

Wiliam Blake

Οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού τραβούν την ίδια διαχωριστική γραμμή με τους μαρξιστές, όταν πρόκειται για τους “εγκληματίες” και τους εαυτούς τους. Οι “καλοί άνθρωποι”, που βρίσκονται εντός του νόμου των δικών τους παραμέτρων συμπεριφοράς και οι “κακοί άνθρωποι”, που καταδικάζονται από τους κανόνες τους.  Εκτός της Μεγάλης Βρετανίας, πολλοί σύντροφοι έχουν μια πολύ πιο κοντινή σχέση με τη “βία” και την “παραβατικότητα” μέσω ληστειών τραπεζών, της οργάνωσης επιθέσεων, των άγριων διαδηλώσεων, των κλοπών, απατών, πλαστογραφιών κλπ και επίσης, υπάρχει και η πιθανότητα να έχουν την εμπειρία της παράνομης δράσης και της ζωής στην παρανομία. Ο ιλλεγκαλισμός είναι το ψωμί της εξέγερσης. Μερικοί έχουν πάει ήδη φυλακή και μαθαίνουμε για τις υποθέσεις τους από πολλά μέρη.  Στη Μεγάλη Βρετανία, υπάρχει μια διαδεδομένη έλλειψη εμπειρίας σχετικά με την οργάνωση της επίθεσης, της αναγνώρισης των ιδεών και τη σχέση των ομάδων συγγένειας με τις “εγκληματικές πράξεις”. Το να πηγαίνει κανείς πέρα από το νόμο, είναι κομμάτι της ανάπτυξης του αναρχικού εξεγερτικού σχεδίου και αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού απεχθάνονται και παραμελούν τις υποθέσεις φυλακισμένων και φυγάδων συντρόφων γιατί απορρίπτουν τις δράσεις τους, την τάση για επίθεση και την παγκόσμια  διάχυση των αναρχικών της πράξης. Οι ατομικές πράξης βίας/άρνησης, που δεν εγκρίνονται από τον αφελαίο τρόπο σκέψης τους, θεωρούνται μέρος της σφαίρας του “εγκλήματος” και της “τρομοκρατίας” και στιγματίζονται ως προβοκάτσιες. Με αυτόν τον τρόπο οι οπαδοί τους αστικού αναρχισμού γίνονται κομμάτι της διάχυσης της εξουσίας και συγκροτούν έναν τομέα με ρόλο καταστολής.

Αναρωτηθείτε, σε όλην τη ρητορική τους περί “εργάτη”, πού είναι ο “εγκληματίας”; Δεν είναι όλοι οι “εγκληματίες” εξεγερμένοι αλλά υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που δεν αγγίζουν. Δεν πρόκειται για λάθος, οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού απεχθάνονται τους εγκληματίες και δε στοχεύουν στην καταστροφή των φυλακών αλλά στη μεταρρύθμισή τους. Φοβούνται τον αντικοινωνικό όχλο, το Βασιλιά Όχλο, που επέστρεψε για να τυλίξει στις φλόγες τα σπίτια όλων των άξιων πολιτικών και για να κάψει την πόλη, γιατί οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού είναι “οι μπάτσοι του μέλλοντος”.

Ουσιαστικά, για το χριστιανικό-σοσιαλιστικό τρόπο σκέψης των οπαδών του αστικού αναρχισμού, ο “εργάτης” είναι απλά κάποιος που μπαίνει στη γραμμή, κάνει ότι κάνουν όλοι οι άλλοι, δεν παίρνει περισσότερα από όσα πρέπει ως εργάτης και που μόνο θα ζητήσει για περισσότερα και σπάνια θα τα πάρει μόνος του. Ο εγκληματίας δε μπαίνει στη γραμμή, είναι ένας Ξένος. Ο εγκληματίας παίρνει ότι θέλει ακόμα και περισσότερο από όσο χρειάζεται και δε σκύβει το κεφάλι σε κανέναν. Ο εγκληματίας δεν είναι διαχειρίσιμος από τους υπαλλήλους του κράτους ή από τους οπαδούς του αστικού αναρχισμού, επομένως ο εγκληματίας αποκλείεται από τη συζήτησή τους. Ή καταπιέζεται. Είναι η ίδια διαδικασία που ακολουθείται και για τον ανεξέλεγκτο Μοναδικό.

V. “Για εμάς δεν υπάρχει μέση οδός. Κάποιος που διακηρρύτει τις αναρχικές του προθέσεις, βρίσκεται μπροστά σε ένα αποφασιστικό δίλημμα, είτε να πράξει, είτε να εγκαταλείψει την Αναρχία για πάντα. Αναρχία από τα μετόπισθεν των καφενείων και των κουτσομπολιών δεν υπάρχει. Ή πράξε ή σκάσε…”

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Συμμορίες Συνείδησης – FAI/IRF

Πυρήνας Sole – Baleno

Οι επιθέσεις είναι ο πρωταρχικός σκοπός του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης, η αποδιοργάνωση των μοντέλων της δραστηριότητας, των λειτουργιών, των κυκλωμάτων και των μηχανημάτων, της μεγαμηχανής της οικονομίας. Η καταστροφή των τραπεζών, των εταιριών, των ηλεκτρικών υποδομών, της διαδικτυακής εκπομπής, της κινητής τηλεφωνίας, της τηλεόρασης, των κεραιών και οι επιθέσεις στις τεχνολογίες της κυριαρχίας ίσως να μην ορίζονται σωστά ως “βία” και “τρομοκρατία”, αλλά τα πλήγματα που καταφέρνουν είναι αρκετά για να αναστατώσουν τις αρχές. Η καταστροφή περιουσίας, εξαγριώνει τον εχθρό και το υποτακτικό πλήθος και αποτελεί έναν ξεκάθαρα εξεγερτικό σκοπό. Απορρίπτω τον όρο “μη-βίαιο”, που ακολουθεί κάποιες ενέργειες σαμποτάζ, και τις θεωρώ κομμάτια του πολύμορφου αγώνα, που πάει πέρα από τέτοιους ορισμούς, που ωφελούν τον κοινωνικό έλεγχο.

Η αναρχική βία είναι εγκληματική, με την έννοια ότι πηγαίνει κόντρα στις κοινωνικές προσδοκίες, που σχετίζονται με την τάξη και τη συναίνεση, επομένως, μπορούμε να υποθέσουμε μάλλον με ασφάλεια, πως -ιδιαίτερα εντός του μεταβιομηχανικού πυρήνα, όπου η αίσθηση της κοινωνικής ειρήνης είναι έντονη- οι πιο κοντινοί εχθροί, από τους οποίους οι αναρχικοί πρέπει να περιμένουν να τους εμποδίζουν να δράσουν, είναι άλλοι αναρχικοί -οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού-, εκείνοι που είναι πρόθυμοι να αποφύγουν την καταστολή και να συνεχίσουν να ζουν την ακίνδυνη ρουτίνα τους μέσα στις μητροπόλεις του κόσμου.

VI. “Μιλάμε μέσα από τη φωτιά. Για να θυμόμαστε και να έχουμε πάντοτε στο μυαλό μας τις αδερφές και τους αδερφούς μας που απήχθησαν από το κράτος και κλείστηκαν πίσω από τα κάγκελα. Για να συνεχίσουμε το αντάρτικο πόλης ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας. Ας μιλήσει η δράση για μας.” 

Μονάδα Θυμού FAI/IRF Ινδονησίας

Δε θεωρώ τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi ιδιαίτερα βίαιο αλλά περισσότερο μια αναρχική πράξη ελεύθερης βούλησης. Τέτοιες ενέργειες είναι, δυστυχώς, σπάνιες και δε συμβαίνουν με αρκετή συχνότητα, είναι μια πρόκληση να προσπαθήσουμε περισσότερο. Σίγουρα, θεωρώ πως τέτοιες δράσεις πρέπει να είναι συστατικά κομμάτια κάθε αναρχικής ανταρσίας και παρ’ ‘ολο το ελιτίστικο βέλασμα των οπαδών του αστικού αναρχισμού, δεν είμαι εκνευρισμένος που η Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας έχει το ίδιο ακρώνυμο με την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία. Αυτό επειδή δεν έχει νόημα να δώσεις γυαλιά σε κάποιον που δεν ξέρει ανάγνωση. Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που η Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας δήλωσε πως η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία είναι ένα φάντασμα της αστυνομίας. Μια λάθος αντίληψη, την οποία πρόθυμα παπαγαλίζουν οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού στην Αγγλία πάνω από μια δεκαετία, γιατί τους εξυπηρετεί στην πολιτική τους. Στη δήλωσή τους, που αποκήρυσσε τον πυροβολισμό του Adinolfi, συγχέουν ξεχωριστές δράσεις ως ενέργειες μιας και μοναδικής ομάδας, αλλά η FAI δε λειτουργεί όπως θέλουν αυτοί να την παρουσιάσουν και, όχι τυχαία, το κάνουν με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο προωθείται η καταστολή σε μανούβρες του τύπου επιχείρηση Ευτολμία, υπόθεση Marini κλπ. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να διαδώσουν ψέματα και έτσι, ό,τι ισχύει για τη μία περίπτωση, ισχύει και για την άλλη, a priori.

Ο στόχος τους ήταν η αποκήρυξη και η κατάπνιξη μιας νέας ανεξέλεγκτης αναρχικής τάσης, που απειλεί τις οργανώσεις τους. Φοβούνται μην εγκληματοποιηθούν τα χομπίστικα παρεάκια τους, τα καφενεία τους και οι μικροεκδηλώσεις τους, οπότε βοηθούν στην εγκληματοποίηση της νέας γενιάς αναρχικού αγώνα και προσπαθούν να την καταστείλουν. Όπως έχουν πάρει εκείνοι τις αποφάσεις τους, έτσι έχουμε πάρει και εμείς τις δικές μας και τα αποτελέσματα είναι εκεί για όποιον θέλει να τα δει -μια άτυπη διεθνής εξεγερτική δύναμη, που πολλαπλασιάζεται και δε βασίζεται σε μία και μοναδική γραμμή, θεωρία ή μέθοδο και που είναι πιστή στις αναρχικές ιδέες. Επιστρέφω τους χαρακτηρισμούς περί “πρωτοπορίας” και “ελιτισμού” στις οργανώσεις ελέγχου των οπαδών του αστικού αναρχισμού. Δε χρειάζεται να γίνω μέλος κάποιας συγκεντρωτικής πολιτικής σέχτας και να δίνω μέρος του εισοδήματός μου σε κάποια επιτροπή για να είμαι αναρχικός! Ή να οργανωθώ!

Γι’ αυτούς, ο καπιταλισμός είναι μόνο μια “κοινωνική σχέση”, που δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν προσκολληθούμε στους “στόχους και τις αξίες” της επίσημης οργάνωσής τους, η οποία μιλάει για μια “κουλτούρα αντίστασης”, για τη δημιουργία της οποίας δεν έχουμε απολύτως καμία σοβαρή ένδειξη. Μιλώντας τουλάχιστον για τον εαυτό μου, ο Καπιταλισμός είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της κυριαρχίας, που αντιμετωπίζω σήμερα με τους συντρόφους μου, που βρίσκονται διασκορπισμένοι στον κόσμο και πολεμούν συνολικά το υπάρχον, δεχόμενοι όλες τις αναρχικές μεθόδους δράσεις και τις συνέπειες που απορρέουν από αυτές. Οι ενέργεις που γίνονται διεθνώς από τη FAI/IRF και τους αναρχικούς της πράξης είναι κάτι παραπάνω από σαχλά λόγια του αέρα και τα κενά λογύδρια της σοσιαλιστικής προπαγάνδας, που μιλούν “για έναν κόσμο που ολόκληρες οι ζωές μας θα βρίσκονται κάτω από το δικό μας έλεγχο”.

VII. “Επίσης, μην ξεχνάτε πως τις πράξεις ακολουθεί ο λόγος.” ΣΠΦ

Αντίθετα με τους οπαδούς του αστικού αναρχισμού, δε θεωρώ πως υπάρχει κάποια σημαντική διαφοροποίηση, από άποψη εγκυρότητας, ανάμεσα στην ατομική και τη συλλογική επαναστατική αναρχική-εξεγερτική βία, είτε αυτή προέρχεται “από ένα ευρύ ταξικό κίνημα”, είτε όχι. Μια μικρή ή μια μεγάλη ενέργεια, μια μικρής σημασίας φασαρία ή ένα μεγάλο μπάχαλο, ένα πανό, ένα σπασμένο τζάμι, ένα κατεστραμμένο εταιρικό γραφείο, μια καμένη τράπεζα· μια πράξη αλληλεγγύης, μια χάρη, ένα δώρο, ένα γεύμα, ένα κρεβάτι· μια μπροσούρα, ένα άρθρο, μια αφίσα ή ένα σύνθημα με σπρεί μπορούν τελικά να γίνουν μια σφαίρα στο κεφάλι της εξουσίας και είναι τόσο πολύτιμα όσο και η νέα αναρχική μαύρη διεθνής.

VIII. “Η FAI/IRF  είναι μια διεθνής συνωμοσία των αναρχικών της πράξης που βάζει φωτιά στις θέσεις άμυνας των ρεφορμιστών κοινωνικών αναρχικών. Αποτινάσσει την οσμή της μούχλας που έχει κατακάτσει στην Αναρχία των αμφιθεάτρων και γεμίζει τον αέρα με τη μυρωδιά του μπαρουτιού, της μαύρης αναρχίας, της νύχτας, των εκρήξεων, των πυροβολισμών, των σαμποτάζ. Για αυτό άλλωστε στις πρόσφατες ανακοινώσεις της Europol το Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο IRF της FAI και της Συνωμοσίας αποτελεί τον υπ’αριθμόν ένα αναρχικό κίνδυνο”. 

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Συμμορίες Συνείδησης – FAI/IRF

Πυρήνας Sole – Baleno

Μέσα σε αυτόν τον κόσμο που καταρρέει, θεωρώ τις λέξεις, τις ιδέες και τις πράξεις μου μια μικρή σταγόνα, που προστίθεται στην καταιγίδα καταστροφικών διαστάσεων, που σπέρνουν οι γνωστοί και άγνωστοι σύντροφοί μου. Ήδη προκαλεί χάος διεθνώς και τα μέτωπα πίεσης φτιάχνονται ακόμα. Μαζί με άλλους, άγριους, βίαιους Μοναδικούς θα συναντηθούμε τις μέρες και τις νύχτες για να διαπράξουμε εγκλήματα σε βάρος του Κράτους και της Κοινωνίας.

Μια αγκαλιά στο φίλο μου Γιάννη Ναξάκη. Μια εμπρηστική αγκαλιά σε όλους τους φυλακισμένους συντρόφους.

L.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο 35ο τεύχος του αγγλικού περιοδικού Dark Nights. Επιλέξαμε να διατηρήσουμε ακριβώς τον ορισμό “αστικός αναρχισμός” (civil anarchism στο πρωτότυπο) καθώς, παρά τις εμφανείς ομοιότητες με κάποιους εν Ελλάδι κοινωνικούς αναρχικούς, δεν υπάρχει, ευτυχώς, συνολική ταύτιση. Το κείμενο που υπάρχει στη δεύτερη υποσημείωση (Το υποτακτικό πλήθος), έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και βρίσκεται στο τρέχον τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους.

Κυκλοφόρησε το 35ο τεύχος του αγγλικού αναρχικού περιοδικού Dark Nights

Το έντυπο είναι στα αγγλικά

Dark Nights #35

Μεγάλη Βρετανία: Εμπρησμός και βανδαλισμός κτιρίου και οχημάτων της μονάδας αντιμετώπισης εγκλημάτων UKBA και αυτοκινήτων της εταιρίας Tascor

Κρυμμένο μέσα σε ένα ήσυχο εταιρικό πάρκο στο Portishead, λίγο έξω από το Μπρίστολ, βρίσκεται ένα γραφείο της Συνοριακής Υπηρεσίας της Αγγλίας, από όπου μια ομάδα αντιμετώπισης των μεταναστευτικών εγκλημάτων εργάζεται από κοινού με την αστυνομία, μια δουλειά που συμπεριλαμβάνει και επιδρομές στα νοτιοδυτικά. Το βράδυ της Πέμπτης προς Παρασκευή (με τη μνήμη του θανάτου του αναρχικού Carlo Giuliani, που σκοτώθηκε στη μάχη με τους μπάτσους, στη σύνοδο των G8 πριν δώδεκα χρόνια, ακόμη ζωντανή στο μυαλό μας), το επισκεφθήκαμε για να βάλουμε φωτιά, η οποία έκανε ζημιές στο κτίριο και έκαψε έξι αυτοκίνητα, που βρίσκονταν σταθμευμένα εκεί – τρία αυτοκίνητα, δύο βαν μεταφοράς ανθρώπων (τα οποία είναι γνωστό πως χρησιμοποιούνται για την αρπαγή οικογενειών μεταναστών σε επιδρομές τα χαράματα) και ένα μεγάλο βαν. Οι μισθοφόροι συνοριοφύλακες του καθεστώτος, προκαλούν την περιφρόνησή μας, όπως και κάθε άλλος μπάτσος και τώρα αυτό το μακρύ χέρι του κράτους ένιωσε πως είμαστε κοντά και πως δε σταματάμε.

Λίγες εβδομάδες πριν, το μεσημέρι της 2ας Ιουνίου, σε ένα υποκατάστημα της εταιρίας Tascor, στην εμπορική περιοχή Cribbs Causeway/Patchway, σπάστηκαν τα παρμπρίζ και προκλήθηκαν φθορές στις καμπίνες δύο μίνι-μπας της εταιρείας. Η Tascor (παλαιότερα γνωστή ως RSTM) δουλεύει για τη Συνοριακή Υπηρεσία και τη Συνοριακή Δύναμη ως “συνοδός” κρατουμένων από τη φυλακή εως το σημείο απέλασης, αξιοποιώντας και τη χωρίς συνέπειες βία, που της προσφέρει η θέση της, όπως στην πρόσφατη περίπτωση της αναγκαστικής απομάκρυνσης των Marius Betondi και Raul Ally και είναι επίσης η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρία παροχής τέτοιων “υπηρεσιών” παγκοσμίως (έχοντας πάρει τα ηνία από την Group 4 Security στην Αγγλία από το 2011). Διατηρούν, επίσης, χώρους προσωρινής κράτησης σε όλην την Αγγλία καθώς και για τις συνοριακές δυνάμεις της Αγγλίας στο Calais και το Coquelles, στη Γαλλία.
Ο καπιταλισμός αντλεί μεγάλο κέρδος από τη δεξαμενή της φτηνής εργατικής δύναμης των μεταναστών, συμπεριλαμβανομένων και των “παράνομων”, οι οποίοι είναι ακόμα πιο ευάλωτοι στον εκβιασμό των αφεντικών. Το κράτος εγκληματοποιεί εκείνους που θεωρεί μη παραγωγικούς, αξιοποιώντας το δηλητηριώδη εθνικισμό για να διαχωρίσει ακόμα περισσότερο τους εκμεταλλευόμενους (όπως το πρόσφατο κύμα μίσους εναντίον οποιουδήποτε θεωρούνταν μουσουλμάνος) και για να κερδίσει τις εκλογές. Οι “τυχεροί” μετανάστες καταφέρνουν να καταλήξουν στις φτωχογειτονιές της αποξενωμένης δυτικής κοινωνίας, όπου ωθούνται στον ανταγωνισμό με τους υπόλοιπους φτωχούς της μητρόπολης και οι “άτυχοι” ή οι μη παραγωγικοί καταλήγουν σε φυλακές απέλασης. Και στις δύο περιπτώσεις τους κυβερνάει ο φόβος και η ρατσιστικοποιημένη αστυνόμευση. Όμως, αυτό το ξεδιάλεγμα ανθρώπινων σωμάτων δε γίνεται πάντα όσο ομαλά έχει σχεδιαστεί: οι μαζικές απεργίες πείνας στα κέντρα κράτησης της Ολλανδίας και οι σοβαρές ταραχές στους δρόμους της Σουηδίας είναι πρόσφατα παραδείγματα άρνησης της υποταγής σε αυτόν τον υποβιβασμό.
Δε θέλουμε έναν κόσμο, όπου η τυραννία των γραφειοκρατών της μετανάστευσης μπορεί να σημαίνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου και που μοναδικά όντα κατηγοριοποιούνται και μαρκάρονται με σκοπό να ξεζουμιστεί το μέγιστο κέρδος και η υποταγή από όλους εμάς. Δε θέλουμε την ταπείνωση, στην οποία συνίσταται ο λεπτομερής έλεγχος κάθε κινήματος, με σκοπό τον κοινωνικό έλεγχο και το μάντρωμα, είτε πρόκειται για τα σύνορα, είτε για τα κτίρια στέγασης, είτε για το σχολείο, είτε για τη δουλειά.
Ο μύθος λέει, πως “είμαστε” τυχεροί που ζούμε εδώ, σε καθεστώς δημοκρατικού ολοκληρωτισμού, σε κάποια άνετα κελιά και με μια εξάρτηση από την τεχνολογία για να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα. Αλλά στην πραγματικότητα, είμαστε περικυκλωμένοι από την κατάθλιψη, τους διαχωρισμούς με βάση τον πλούτο, τη φυλή και το φύλο, στερημένοι από κάθε αυτάρκεια που βασίζεται στη γη και εξαρτημένοι από την ίδια τη μηχανή που μισούμε. Αυτή η μηχανή τροφοδοτείται μόνο από την άγρια εκμετάλλευση εδώ και από την ακόμα μεγαλύτερη στις χώρες προέλευσης των μεταναστών, δημιουργώντας μια αηδιαστική θηλιά καθώς ο πολιτισμός καταναλώνει τα πάντα στο διάβα του. Θέλουμε να καταστρέψουμε το μύθο πως υπάρχει ένα καλό μέρος να ζει κανείς μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα δυστυχίας.
Ο αγώνας μας απέχει πολύ από την ειρηνική ενσωμάτωση των “παράνομων” σε αυτήν την απρόσωπη κοινωνία. Επίσης, δε θέλουμε να γίνουμε συνήγοροι ομογενοποιημένων ομάδων μεταναστών, ούτε να τους αγιοποιήσουμε όλους εξαιτίας της εκμετάλλευσης που υφίστανται. Αντί για την αφηρημένη ανθρωπιστική αλληλεγγύη, εμείς ψάχνουμε τη συγγένεια στην εξέγερση, που μπορεί να υπάρχει με μετανάστες, που ίσως θέλουν κάτι παραπάνω από ένα διαφορετικό καθεστώς, που σπάνε τα σύνορα, πληγώνουν δεσμοφύλακες και καταστρέφουν φυλακές, από τη Μεσόγειο ως την Αυστραλία· που μπορεί να βρεθεί στις καρδιές εκείνων που αυτοοργανώνονται, με ή χωρίς συνεργούς.
Τα σύνορα είναι απλά μια σημαντική έκφραση της παρούσας κυριαρχίας, σε έναν κόσμο διαχωρισμών, τόσο ψυχολογικών όσο και σωματικών και τειχών που διαχωρίζουν πληθυσμούς, τάξεις και συνειδήσεις. Η επίθεσή μας κουβαλάει το σπόρο για έναν άλλον κόσμο. Έναν κόσμο που το κάθε πλάσμα θα μπορεί να πηγαίνει όπου θέλει, ελεύθερα. Η χωρίς σύνορα αλληλεγγύη μας, ξεσπάει σαν τις φωτιές μας για εκείνους που παλεύουν για μια αδούλωτη ζωή, για το Gabriel Pombo da Silva, τα φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ, το Marco Camenisch, το Henry Zegarrundo, τους αναρχικούς που βρίσκονται φυλακισμένοι στην Ιταλία και τη Δανία, τους αξιοπρεπείς εκληματίες, τους άνομους φυγάδες, τους εξεγερμένους μετανάστες και όλους εκείνους τους κοινωνικά αποκλεισμένους, που οπλίζουν την οργή τους και πολεμούν για την απελευθέρωση.
Θα θεωρούσαμε αυτήν τη δράση, το τελευταίο μας δώρο στη Συνοριακή Υπηρεσία της Αγγλίας, η οποία πρόκειται να αλλάξει όνομα και να αναδιοργανωθεί, αλλά από ότι φαίνεται πρόκειται πάλι για “την ίδια δουλειά”, “στα ίδια μέρη”, “με την ίδια αποστολή”. Γνωρίζουμε πως το καθεστώς εκμετάλλευσής τους θα συνεχίσει πιο προσαρμοσμένο στις συνθήκες και πιο ολοκληρωτικό, γι’αυτό θα συνεχίσει και ο δικός μας πόλεμος ενάντια σε κάθε κατηγοριοποίηση και έλεγχο που έχει σκοπό να παρεμποδίσει την ελεύθερη μετακίνηση και την άγρια ζωή πάνω στη Γη. Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται.
Πυρήνας Αλληλεγγύη Χωρίς Σύνορα (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία)

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

 

 

Μπροσούρα: Συνέντευξη με 3 οικοαναρχικούς

Μετάφραση του κειμένου που δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο του 2012, στο #10 τεύχος της έκδοσης του 325.

Συνέντευξη με 3 οικοαναρχικούς

Η μπροσούρα τυπώθηκε σε περιορισμένα αντίτυπα και διακινείται χέρι με χέρι μετά από επικοινωνία με το εγχείρημα.

e-mail επικοινωνίας: erevos@espiv.net

Ιστότοπος της ομάδας: Έρεβος

Αγγλία: Επίθεση στην εταιρεία φύλαξης \”Avon and Somerset Guarding\” (Μπρίστολ)

Καμιά ειρήνη με τους προστάτες της κοινωνίας του εμπορεύματος. Η ασφάλεια τους = ένα αστείο για ακόμα μια φορά.

Ο τελευταίος μας στόχος ήταν η εταιρεία \”Avon and Somerset Guarding\”, στην οδό Fishponds, όπου σπάσαμε τη μισή βιτρίνα και επιτεθήκαμε στην κάμερα παρακολούθησης, αφήνοντας πίσω μας ένα αναρχικό σύμβολο. Έχουμε ήδη αρκετούς ένστολους μπάσταρδους στις ζωές μας, ας στείλουμε το μηχανισμό του ελέγχου στα σκουπίδια. Κραυγές αλληλεγγύης στον αντιφασίστα της πράξης  Jock Palfreeman, που κρατείται στη Βουλγαρία – αγάπη για τους συντρόφους μας, μίσος για τους δεσμοφύλακες τους. Αυτά προς το παρών.

can\’tstopthechaos

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Συνεισφορά του 325 στο κάλεσμα του στεκιού Ναδίρ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ-ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΜΙΑ ΑΝΤΙ-ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Τα πρόσφατα ραδιοκύματα απο αντιπληροφοριακά μπλογκς/ιστιοσελίδες μπορεί
να μην άγγιξαν το ποσοστό της δημόσιας αποδοχής ζητούμενης για να
μπουκάρουν στη mainstream συνείδηση, αλλα τους τελευταίους 18 μήνες με 3
χρόνια, πάνω κάτω, (η περίοδος που πιστεύουμε οτι ένα συγκεκριμένο και
άτυπο “διεθνές δίκτυο αντιπληρόφορησης και μετάφρασης” άρχισε πραγματικά
να υφίσταται), ένα ουσιαστικό εμφανές παγκόσμιο άτυπο αντι-ΜΜΕ δίκτυο
εμφανίστηκε, με μια ευρεία προοπτική για οξεία επαναστατική αλληλεγγύη. Οι
επιδράσεις, πιστεύουμε, φαίνονται απο την πραγματική διασπορά της ίδιας
της αναρχο-εξεγερσιακής πράξης, που εχει γίνει παγκόσμια – συνοδευόμενα
απο τη διασπορά αντι-πληροφοριακών υποδομών.

Απο τη θέση μας, φυσικά η οπτική γωνιά φαίνεται ανεπαρκείς και
ανολοκλήρωτη, αλλά είναι μόνο οσο δύσκολο ειναι να χρησιμοποιήσεις ένα
μηχανισμό αναζήτησης για να βρεις μια άλλη οπτική γωνιά. Όλοι μπορούν να
κάνουν τις επιλογές τους, σε όποια μεριά του οδοφράγματος και αν είναι. Οι
σκέψεις μας για το ιντερνετ γενικά και ο πολλαπλασιασμός απόψεων διαφόρων
χρωμάτων δεν ειναι αυτό που θέλουμε να συζητήσουμε. Το δίκτυο του
indymedia ειναι πολύ χρήσιμο για ομάδες και ατομικότητες να ανεβάζουν
προκυρήξεις και κείμενα online με μια σχετική ασφάλεια, αλλα είναι μόνο
ενα μέρος μιάς ευρύτατης άτυπης αντι-δομής με όλες τις ανταλλαγές,
αντιφάσεις και ιδιαιτερότητες, και αυτο συγκεκριμενά είναι για το οποίο
γράφουμε τώρα.

Θεωρούμε οτι η άτυπη αντιπληροφοριακή δομή είναι μόνο σε αρχικό στάδιο και
εξελίσσεται μέσα απο διάφορες διαδικασίες εμφάνισης και σχετικής ύφεσης,
δέχοντας καταστολή και αντεπίθεση μέσα από διάφορους μεθόδους αναρχικού
αγωνα. Οι διαφορετικές ομάδες συντονίζονται και μεταδίδουν διάφορες
εκδηλώσεις, σήματα, προβληματισμούς και σχολιασμούς.

Οραματιζόμαστε το σταθερό πολλαπλασιασμό της άτυπης αντι-πληροφόρησης και
των μεταφραστικών κομβών. Όχι μόνο το νέο περιβάλλον των media ειναι
αυξανώμενα αυτο-δημοσίευτο, είναι ικανό να δεχτεί και να αφομοιωσεί όλες
τις απόψεις, ακόμα και πραγματικότητες επίθεσης. Είμαστε μερικοί απο
αυτούς που θέλουν να αναπτύξουν επικοινωνία με, και ανάμεσα σε,
εκατομμύρια ανθρώπους που χρησιμοποιούν τις νέες τεχνολογίες, και ολα αυτά
με σκοπό την εξεγερσιακή σύγκρουση και τον αναρχικό λόγο. Θέλουμε να το
κάνουμε πολύ εύκολο για αυτούς που ακούνε για τις άμεσες δράσεις μέσα απο
τα καθεστωτικά ΜΜΕ να βρούν εύκολα τις προκυρήξεις και τον λόγο των
επιθέσεων, και για τις άτυπες αντιπληροφοριακές ομάδες να μπορούν να
μεγαλώσουν σταθερά και να παράγουν το περιβάλλον για διάχυτη ανατροπή. Η
πρόσβαση στις πληροφορίες πρέπει να μετατραπεί σε όπλο ενάντια στο
σύστημα, που στηρίζει τη κυριαρχιά του πάνω στα ΜΜΕ. Οι επιθέσεις ενάντια
στις υποδομές επικοινωνίας μας είναι μέρος της καταστολής, και πρέπει να
αντιμετωπιστούν με εντατικοποίηση του μυνήματος της ελευθερίας και της
εξέγερσης.

Γι\’αυτό πιστεύουμε οτι ο πόλεμος των πληροφοριών είναι ένα καθορισμένης
σημασίας επιχειρησιακό περιβάλλον για το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης όπως
ήταν η μητρόπολη ή το σύνορο μεταξύ των αστικών και υπαίθριων περιοχών για
τους επαναστάτες του παρελθόντος. Είναι μέρος της εξάπλωσης και του
πολλαπλασιασμού της επίθεσης ενάντια στο υπάρχον. Όσο μπορούμε, πρέπει να
κλείσουμε το κενό μεταξύ προπαγάνδας και δράσης.

Η αναρχία ηταν πάντοτε διεθνιστική, και μέρος της νέας Αναρχίας ειναι το
γκρέμισμα όλων των συνόρων και εμποδίων μεταξύ αναρχικών μέσα απο την
ατύπως οργανωμένη προπαγάνδα του 21ου αιώνα στη πράξη και με νέο
εξεγερσιακο λόγο.

Δεν είμαστε τεχνικοί ειδήμονες, και εμείς οι ίδιοι τώρα μαθαίνουμε -όπως
όλοι- για κάποια απο τα σημεία που θα αναφέρουμε, αλλα αυτό που θα θέλαμενα συνεισφέρουμε στο κάλεσμα οργανωμένο απο τα συντρόφια του Ναδίρ, σαν
ένα αντι-κατασταλτικό σχόλιο, και μερικά άλλα σημεία σχετικά με τις
μεταφράσεις, κλπ.

1. Υπάρχει μια άμεση και σημαντική ανάγκη για τις εξεγερσιακές ομαδες και
ατομικότητες να σταματήσουν να χρησιμοποιούν συνηθισμένες πολυεθνικές
υπηρεσίες (π.χ. yahoo, facebook, gmail, hotmail, wordpress, blogspot κλπ)
και να μάθουν για τη βασική ασφάλεια υπολογιστών. Αυτό το έργο είναι
επείγον για όλους τους αναρχικούς σε ολες τις χώρες αλλα σε ειδικά αυτές
που έχουν ιδιαιτέρως κατασταλτικά καθεστώτα. Αυτές οι εταιρίες θα
συνεργαζόντουσαν αμέσως με τις αρχές στη παραμικρή αφορμή/πίεση.
Αυτό πρέπει να αντικατασταθεί όσο το δυνατόν περισσότερο με κινηματικές
υπηρεσίες και κρυπτογραφήσεις. Ακόμα και απο το 2003, σε μια συγέντρωση
ενάντια στις φυλακές στη Βαρκελώνη, επιβεβαιώθηκε απο κινηματικό δικηγόρο
οτι η Ευρωπαίκη αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες χρησιμοποιούσαν τις
πολυεθνικές του ιντερνετ και τις υπηρεσίες τους για να αναγνωρίσουν,
κατασκοπεύσουν, εντοπίσουν και να παρακολουθήσουν αναρχικούς. Αυτό
επέτρεψε στην Interpol και τις διάφορες κρατικές αστυνομικές υπηρεσίες
πρόσβαση σε μαζικές ποσότητες ανάλυσης δεδομένων τοποθεσίων, περιεχομένου,
ποιός μιλάει με ποιόν κλπ. Οι αναρχικοί στοχοποιούνται συστηματικά απο τις
υπηρεσίες ασφαλείας μέσα απο το λογισμικό στο οποίο βασίζονται για
επικοινωνία/δημοσίευση και θα πρέπει βάλουμε στόχο να αποτρέψουμε, οσο
μπορούμε, την ικανότητα τους να μας διαταράσουν. Οι αρχές έχουν σκοπό να
μετατρέψουν τη χρήση του ιντερνετ σε όπλο εναντίον μας, μέσα απο τον
εντοπισμό της διέυθυνσης I.P. και παρακολούθηση δεδομένων, οδηγώντας στη
δίωξη μας – ή τη προσπάθεια εξουδετέρωσης. Πρέπει να φύγουμε απο τις
υπηρεσίες πολυεθνικών αφού μας παρακολουθούν, ή να βρούμε τρόπους να
μπορούμε να τις χρησιμοποιούμε καταλλήλως και προς όφελος μας.
Χρησιμοποιόντας υπηρεσίες όπως το Noblogs.org, Riseup.net, PGP/GPG, Tor,
και ανοικτές πηγές λογισμικού και επιχειρησιακά συστήματα θα πρέπει να
εξηγηθεί γιατί μπορεί να είναι αλληλέγγυο, πολύτιμο και μπορεί να σε
προστατέυσει. Επίσης, έχει να κάνει με την άρνηση συνεργασίας με
πολυεθνικές ή τη παραχώρηση οποιασδήποτε πληροφορίας για το άτομο του
καθενός στις αρχές όσο το δυνατόν περισσότερο.

2.Ο διδαγμός ικανοτήτων υπολογιστών και η γνώση ασφαλείας είναι
σημαντική, αλλά η κουλτούρα της ασφάλειας δε πρέπει να καταλήξει σε
παράλυση ή ειδήμονες ικανοτήτων. Η κρατική παρακολούθηση είναι απλά η
περίθαλψη μιας άρρωστης κουλτούρας διαχωρισμού και μυστικότητας. Η Αγγλία
είναι ένα έθνος C.C.T.V. (κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης) αλλα ακόμα και έτσι
γίνανε τα μπάχαλα του 2011 και υπάρχει ακόμα μια μικρή μειοψηφία αναρχικών
ομαδών δράσης. Πρέπει να προωθήσουμε τη γενίκευση ικανοτήτων επικοινωνίας
και την εξεγερσιακή μέθοδο, χρησιμοποιώντας πρωτοβουλία και αυτοργάνωση. Η
διανομή “οδηγών ασφαλείας υπολογιστών” για αρχάριους είναι πολύ σημαντική,
όπως αυτο που τύπωσαν συντρόφια στην Αμερική (a) και είναι ιδιαιτέρως
χρήσιμο για εκείνους που χρησιμοποιούν ηλεκτρονικά μέσα για να οργανώσουν
και να επικοινωνούν στην εξεγερσιακή τάση αντιμετωπίζοντας αστυνομικές
παρακολουθήσεις και έρευνες. Είναι το ίδιο όπως ολα τα άλλα πράγματα που
μαθάινουμε για τον αγώνα. Κάποια πραγματα ισως να μην είναι για όλους,
αλλά χωρίς ενίσχυση του αγώνα, το μοιρασμό ικανοτήτων και τη βοήθεια αυτών
που ζητούν/χρειάζονται τεχνική αλληλεγγύη, θα επιτρέψουμε στον εχθρό να
μας υπερφαλαγγίσουν, γιατί υπάρχουν πολύ λίγοι ανθρώποι με τη τεχνική
γνώση. Τα γενικά προβλήματα του ιντερνετ και η ασφάλεια των υπολογιστών
είναι μέρος του γενικού “προβλήματος” της καταστολής. Η ιεραρχία των
ειδικοτήτων μέσα στο κίνημα οδηγεί σε παρακμή και ταχεία εκφύλιση κατά τη
διάρκεια επεισοδίων καταστολής.

3. Η μετάφραση φαίνεται πως είναι η κυρίως δυσκολία που αντιμετωπίζει το διεθνές δίκτυο στο κυβερνοχώρο, δεν υπάρχουν αρκετοί μεταφραστές για το μεγάλο όγκο δουλειάς που χρειάζεται. Συχνά το αντί-πληροφοριακό έργο, όπως το έργο της αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, μένει σε ένα μικρό αριθμό ατόμων που είναι επίσης ενεργοί σε άλλες πτυχές του αγώνα στις ζωές τους.  Αυτό μπορεί να λύνεται ποικιλοτρόπως με την αυξανόμενη άνθηση του δικτύου μας και τα αυτόματα μεταφραστικά λογισμικά που γενικά βελτιώνονται.  Άλλη μια δυσκολία είναι να βρείς κάποια μπλόγκς που κάνουν σημαντική μεταφραστική δουλειά αλλά δεν είναι αρκετά γνωστά.

4. Αλληλεγγύη – Διαχέοντας τα μέσα της καταστροφής είναι τώρα η διανομή
ικανοτήτων και βοήθειας αυτών που τη χρειάζονται, αυτό περιλαμβάνει τη
διανομή online ορατότητας για προηγουμενώς κρυμμένων αγώνων, ασφαλών
υποδομών, επικοινωνιακών σερβερ, διευθύνσεις email για συντονισμό και
δημοσίευση δραστηριοτήτων. Τα πολυάριθμα blogs που εμφανίζονται και
εξαφανίζονται ανα τα χρόνια με τις διάφορες επικεντρώσεις και ανησυχίες,
αλλα με μια εξεγερσιακή υπόθεση είναι ένα δυνατό μοντέλο για αποκεντρωμένη
ανταλλαγή πληροφοριών. Πιστεύουμε οτι η έλλειψη συγκεντρωτισμού δινει στον
αντιπληροφοριακό αγώνα ενα πλεονέκτημα τακτικής. Δεν προτάσσουμε μια
συγκεντρωμένη κινηματική πηγή με κάθε κόστος, ακόμα και αν κάποιοι online
χώροι γίνονται πιο “σημαντικοί” απο άλλους λόγο της εκφραστικής τους
απόδοσης, αφού πολλαπλασιασμός και διανομή είναι ενα πιο ευπροσάρμοστο
μοντέλο οχι μόνο να ήττας της καταστολής, αλλά πολυπλοκότητας της
επίθεσης.

Για την εξέλιξη ενός άτυπου αντιπληροφοριακού και μεταφραστικού δικτυού
και την ενδυνάμωση και συνεχή αναζωπύρωση της διεθνής αναρχίας.

325 / ACN

Αγγλία: Σπάσιμο λέσχης των Συντηρητικών και εμπρησμός ενός 4×4 της αστυνομίας (Μπρίστολ)

ΕΝΑΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟΣ – ΑΣ ΧΟΡΕΨΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΗΣ

Για να γιορτάσουμε το θάνατο της Θάτσερ σπάσαμε τα μπροστινά παράθυρα της Λέσχης των Συντηρητικών στην οδό Fishponds στο Μπρίστολ, σήμερα τις πρώτες πρωινές ώρες.

Όσοι φόροι τιμής και αν αποδίδονται σε μια \”μεγάλη γυναίκα\” από τα ΜΜΕ, εμείς  δε θα την θυμόμαστε ως τίποτα άλλο από μια μοχθηρή τύραννο, που έστρωσε το δρόμο για τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς που ανθεί σήμερα. Ο μόνος καλός πολιτικός, είναι ο νεκρός πολιτικός!

Ακόμα και σε σύγκριση γενικά με τους πολιτικούς, η Θάτσερ ήταν μια από τις πιο μισητές μορφές στην πρόσφατη ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας γι\’ αυτό και βρισκόταν υπό εικοσιτετράωρη ένοπλη προστασία μέχρι το θάνατο της, στο πεντάστερο ξενοδοχείο Ritz. Εξαπέλυσε μια σφοδρότατη επίθεση ενάντια στην \”κατώτερη τάξη\” που τόσο πολύ απεχθανόταν, οχυρώνοντας και πλουτίζοντας τις κυρίαρχες τάξεις. Είμαστε μόνο λίγοι από τους χιλιάδες επί χιλιάδων, που κάνουν ουρά για να κατουρήσουν τον τάφο της.

Στο Μπρίστολ, η απάντηση στο θάνατό της ήταν άμεση.  Τη νύχτα που έφτασαν τα νέα, έγινε ένα μεγάλο πάρτυ δρόμου στο Easton για να το γιορτάσουμε. Όταν έφτασαν οι μπάτσοι για να το διαλύσουν, αντιμετωπίστηκαν με τούβλα, μπουκάλια και φλεγόμενα οδοφράγματα με αποτέλεσμα να τραυματιστούν αρκετοί κρατικοί κακούργοι και να υποστεί ζημιές ένα αστυνομικό όχημα. Οι σκέψεις μας είναι με τους συλληφθέντες και με εκείνους, τους κατά πολύ περισσότερους, που αψήφησαν τα ΜΑΤ και τους \”πασιφιστές\” συμμάχους τους.

Επιτεθήκαμε στη λέσχη που αράζουν οι κωλογλύφτες της Θάτσερ, αλλά μη μας παρεξηγήσετε – τα πολιτικά κόμματα είναι μόνο μια πτυχή της παγκόσμιας κυρίαρχης τάξης. Το ίδιο σύστημα εκμετάλλευσης που αυτά εκπροσωπούν, συνεχίζει να λειτουργεί ανεξάρτητα με το ποιος βρίσκεται στην εξουσία. Οι μέρες της Θάτσερ είδαν μια δυναμική εξέγερση ενάντια στο καθεστώς της (η απεργία των εργαζομένων στα ορυχεία, η εξέγερση ενάντια στον κεφαλικό φόρο και άλλα) και οι κυρίαρχοι του σήμερα μπορούν να είναι σίγουροι ότι και αυτοί θα αντιμετωπίσουν την οργή μας.

Η Θάτσερ υποστήριζε ενεργά τη στρατιωτική δικτατορία του Πινοσέτ στη Χιλή. Κάτω από το ζυγό της νέας οικονομικής δικτατορίας της δημοκρατίας, εξεγερμένοι φοιτητές, ιθαγενείς Μαπούτσε και ανατρεπτικοί αναρχικοί συνεχίζουν να διώκονται από τους νόμους της φασιστικής εποχής. Χαιρετίζουμε τους Marcelo, Juan και Freddy στο μπουντρούμι υψίστης ασφαλείας του Σαντιάγκο, σταθεροί κοινωνικοί αγωνιστές από την εποχή του Πινοσέτ, και εκείνους που έχουν μπει στο στόχαστρο της τελευταίας στημένης υπόθεσης του χιλιανού κράτους, οι οποίοι κρατούνται στις γυναικείες φυλακές του Temuco (επίσης ένα σκηνικό πρόσφατης εξέγερσης).

Τέλος, η ομάδα μας αναλαμβάνει την ευθύνη  για τον πρόσφατο εμπρησμό ενός 4×4 της αστυνομίας που βρισκόταν σταθμευμένο σε ένα γκαράζ στην οδό Pennywell στο Easton. Αυτοί οι υπηρέτες του κράτους δε θα πρέπει να είναι ασφαλείς στους δρόμους από τις επιθέσεις μας, τόσο εδώ όσο και στη Μόσχα, στο Κάιρο, το Μόντρεαλ και αλλού.

ΣΚΑΤΑ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΑΞΗΣ!

ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΑΝΤΟΥ!

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ!

– ανυπότακτοι αναρχικοί (στο πνεύμα του Millbank)

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Μπορείτε να βρείτε την ανάληψη ευθύνης και στο αρχείο

Νέα άμεσης δράσης για την απελευθέρωση των ζώων

Γερμανία: Βανδαλισμός πεδίου βολής κυνηγών

Τη νύχτα της 2ης Μαρτίου του 2013, ακτιβιστές του ALF επισκέφθηκαν ένα πεδίο βολής στο Hartenholm, Schleswig-Holstein (βόρεια Γερμανία). Χρησιμοποιήται από κυνηγούς για να εξασκηθούν στο φόνο. Όλες οι κλειδαριές μπλοκαρίστηκαν με κόλλα, όλοι οι τοίχοι βάφτηκαν με συνθήματα και σύμβολα του ALF και τα ηλεκτρικά καλώδια κόπηκαν.

Όσο οι κυνηγοί κάνουν τις πράξεις τους, εμείς θα κάνουμε τις δικές μας. Για την απελευθέρωση όλων των ζώων. Μετάφραση Parabellum,

ALF

Μετάφραση Parabellum,  Πηγή

Αγγλία: Καταστροφή κυνηγετικών πύργων

Κυνηγετικοί πύργοι για τη δολοφονία ανυποψίαστων περιστεριών είχαν αφαιρεθεί στις 1/03/13 στο Cambridgeshire της Αγγλίας. Οι πύργοι είχαν κατασκευαστεί εκ νέου και επομένως κάηκαν ολοσχερώς.

Αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει μέχρι αυτό το βάρβαρο \”σπορ\” σταματήσει να υπάρχει.

Μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι

ALF

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις και στο αρχείο

Κακόφημοι ανυπότακτοι – ένα μέτρο αντιδημοτικότητας

Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να τους συμπαθούν. Είναι ο τρόπος με τον οποίον πορευόμαστε στον κόσμο. Είναι αυτό που μαθαίνουμε να κάνουμε ως βρέφη. Είμαστε χαριτωμένα, φιλόστοργα και ευάλωτα και έτσι μας φροντίζουν και επιβιώνουμε. Ως ενήλικοι, συνεχίζουμε να θέλουμε να μας συμπαθούν, χρησιμοποιώντας αυτό το μέτρο για να  πιλοτάρουμε τους κοινωνικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς κώδικες ώστε να \”τη βγάλουμε\”, να έχουμε αντίκτυπο στον κόσμο, να είμαστε ευτυχισμένοι και να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε: θέλουμε να μας συμπαθούν τα αφεντικά μας, οι γείτονές μας, οι συνάδελφοί μας, οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας και \”ο λαός\”. Αλλά ως ενήλικοι, ακόμα και ως παιδιά, πρόκειται για μια φτηνή επιβίωση που τη βιώνουμε εις βάρος του εαυτού και που το να είμαστε συμπαθείς σημαίνει συμβιβασμό και καταπίεση της ατομικότητας.

Τα τελευταία δύο χρόνια, επανεμφανίστηκε μια νέα τάση εντός του αναρχισμού στην οποία η επιθυμία του να είναι κάποιος συμπαθής μπαίνει σε δεύτερη μοίρα από άλλες σκέψεις. Οι μηδενιστές, οι αναρχο-εξεγερσιακοί και οι ατομικιστές αναρχικοί τόλμησαν \”να μην ενδιαφέρονται\” για το τι πιστεύουν οι άλλοι για αυτούς, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της θολής κατηγορίας που ονομάζεται \”ο λαός\”. Αυτό συνάντησε μια συγκεκριμένη οργή από τη μεριά του ακτιβίστικου-αναρχικού χώρου. Αυτή η οργή μεταμφιέζεται σε θεωρητική διαφωνία και χλευασμό, αλλά εγώ νομίζω πως φτάνει βαθύτερα από αυτό. Φαίνεται πως υπάρχει κάτι απόλυτα εξοργιστικό στο γεγονός πως συναντάς ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει τι νομίζεις και που θα συνεχίσει να μην τους ενδιαφέρει τι νομίζεις ανεξάρτητα από το αν θα καταλήξουν χωρίς φίλους, εξοστρακισμένοι, στη φυλακή, νεκροί ή να κάνουν λάθος.

Ο αναρχισμός ήταν πάντα ένα παιχνίδι της μειοψηφίας. Δεν είναι η επιθυμία των αναρχικών να είναι μειοψηφία αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Θα θέλαμε όλοι να ήταν εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι αποφασισμένοι να ζήσουν σύμφωνα με τις διάφορες αναρχικές αρχές, να πολεμήσουν για αυτό, να πειραματιστούν, να αρνηθούν τον πολιτισμό και την εξουσία και να δημιουργήσουν μαζί ένα νέο κόσμο. Ο ακτιβισμός, ο οποίος δέχθηκε επίθεση από τους πιο δυσκίνητους αναρχικούς τα τελευταία δύο χρόνια, δεσμεύεται λιγότερο από τον πιθανό ή πραγματικό ριζοσπαστισμό και την καλοσύνη των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται ακτιβιστές παρά από την επιθυμία του να είναι αρεστός ( αυτό οδηγεί στην περίεργη ιδέα πως \”οι συνηθισμένοι\” άνθρωποι τρομοκρατούνται και αποθαρρύνονται από κάποιες συγκεκριμένες ιδέες, πράγμα που λέει περισσότερα για τους ακτιβιστές-αναρχικούς και το πολιτισμικό/ταξικό τους υπόβαθρο παρά για τους τελευταίους).

Το εκπαιδευτικό σύστημα μας μαθαίνει \” να είμαστε αρεστοί με κάθε κόστος\”. Είναι το πρώτο βήμα προς τον κοινωνικό έλεγχο μέσω της συμμόρφωσης και της αποποίησης της ατομικότητας. Βυθισμένοι στις απρόσωπες και κοινωνικές εκπαιδευτικές αρένες από μικρή ηλικία, το πρόγραμμα που προέχει είναι να είμαστε δημοφιλείς. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός, πως τα λιγότερο δημοφιλή παιδιά είναι εκείνα που συχνά αντιμετωπίζονται ως οι εκλεκτοί της εξουσίας (των δασκάλων) αλλά όταν οι άνθρωποι τελειώνουν το σχολείο, το να ταιριάζεις στην κοινωνική νόρμα- που υπαγορεύεται από την εξουσία και ενδυναμώνεται από την κοινωνική συναίνεση (τον ομαδικό νου)- είναι αυτό που σε κάνει δημοφιλή. Σε αυτό το σημείο, οι εκκεντρικοί- αυτοί που ήταν τα \”κατοικίδια των δασκάλων\”-  άλλαξαν θέση από τη θεωρούμενη συμμαχία με την εξουσία σε μια συχνή και πραγματική απέχθεια προς την εξουσία και παραμένουν μη δημοφιλείς. Δεν έχω απάντηση για αυτήν την προφανή αντίφαση: Νομίζω πως πρόκειται λιγότερο για την εξουσία καθ\’ εαυτή και περισσότερο για το άτομο (που αναγκάζεται να μάθει  παρά να κοινωνικοποιηθεί) ενάντια στην ομάδα. Αυτή είναι μια ιστορία της Κοινωνίας ενάντια στο άτομο και είναι η Κοινωνία που διατηρεί το Κράτος.

Συχνά το \”να είμαστε αρεστοί\”, σημαίνει να είμαστε σε άρνηση του εαυτού μας, του ποιοι είμαστε ως άτομα ή ως μικρές ομάδες ατόμων. Ιστορικά υπήρξαν άνθρωποι που έβαλαν κατά μέρος το \”να είναι αρεστοί\”, για να κυνηγήσουν ένα υψηλότερο ιδανικό: την καινοτομία, την αίρεση, την ατομική αλήθεια και εξέγερση. Όντως αυτά τα πράγματα μπορούν να αποκτηθούν μόνο όταν κάποιος έχει καταφέρει να έχει μια κάποια ελευθερία από τη δημοτικότητα και ακριβώς επειδή επιδιώκονται με τιμιότητα και ακεραιότητα -και όχι  από μια επιθυμία να χειραγωγήσεις τους άλλους για να σε συμπαθήσουν ή να συμφωνήσουν μαζί σου- στο τέλος θα γίνουν αντικείμενα σεβασμού αν όχι συμφωνίας.

Οι μηδενιστές έχουν αγκαλιάσει το \”να μην είναι αρεστοί\”, επειδή έχουν κατανοήσει αυτό το πράγμα. Πολλές διαβόητες ιστορικές προσωπικότητες έζησαν και πέθαναν στη φτώχεια και την απομόνωση:  Πρωτοπόροι συγγραφείς, ρηξικέλευθοι διανοητές, επιστήμονες και επαναστάτες έζησαν τέτοιες ζωές στο περιθώριο, απομονωμένοι από τους γείτονές τους και δολοφονημένοι από την Εκκλησία, το λαό και το Κράτος της εποχής τους. Δε θέλω να δοξάσω την κατάσταση της αποξένωσης, της μοναξιάς και της αντικοινωνικότητας αλλά υπάρχει ένα σημείο στο οποίο αν θέλουμε να μείνουμε πιστοί στον εαυτό μας και περισσότερο ενωμένοι μεταξύ μας ως αναρχικοί  με ελαφρώς διαφορετικές οπτικές (και σε επίπεδο οράματος και σε επίπεδο τακτικής) πρέπει να ασχοληθούμε με αυτά τα στοιχεία στη ζωή μας: είναι απίθανο να γίνουμε δημοφιλείς.

Έχει γραφτεί, πως έχουμε όλοι μας γεννηθεί σε λάθος εποχή. Αυτό σημαίνει πως η παρουσία μας στον κόσμο θα είναι οπωσδήποτε άβολη καθώς ή ίδια μας η ουσία έρχεται σε αντίθεση με τον καιρό μας. Ξέρω τι σημαίνει αυτό, αλλά δε συμφωνώ εντελώς. Αν όμως, όπως λέγεται, πρόκειται για το χέρι της Μοίρας, εγώ θα πρόσθετα πως έχουμε γεννηθεί σε μια εποχή την οποία δεν ανεχόμαστε καθόλου, με σκοπό να την πολεμήσουμε. Ίσως να είμαστε αναρχικοί από το μέλλον με την αποστολή να εκτρέψουμε το παρόν. Είναι πάντα συναρπαστικό να είσαι αναρχικός και τώρα που το Κεφάλαιο και το Κράτος στέκονται γυμνά μέσα στο πλιάτσικο, τη βαρβαρότητα και την αδιαφορία τους για \”το λαό\”, ο αναρχισμός ως ιδέα είναι ιδιαίτερα ηχηρή, ειδικά στο πιο ανεξέλεγκτο είδος της, του οποίου τα λόγια και οι πράξεις αποτυπώνονται στις αυθόρμητες εξεγέρσεις των αποκλεισμένων.

Είμαστε όλοι \”καλοί άνθρωποι\”. Αλλά θα πρέπει να είναι αρκετό, το να το ξέρουμε εμείς οι ίδιοι αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να αποτραβιόμαστε πάντα από το χείλος της δραματικής κοινωνικής αλλαγής (μιας αλλαγής που θα αντιμετωπίζεται πάντα εχθρικά από την πλειοψηφία μέχρι ένα σημείο) με το να νερώνουμε τις πολιτικές μας αντιλήψεις ή με το να οπισθοχωρούμε εντελώς.

Θέλουμε κάτι διαφορετικό. Θέλουμε να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό, που οι άλλοι είναι πρόθυμοι να ανεχθούν. Θέλουμε να μπει ένα τέλος στην αδικία, τη φτώχεια, την κατάθλιψη, τη θανατηφόρα κοινωνική ειρήνη και πρέπει να το θέλουμε με κάθε κόστος. Για να επιτύχουμε, τουλάχιστον μέσα μας, πρέπει να δεχτούμε, πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε αυτό που φαίνεται να είναι η αίρεση αυτής της εποχής, που μας έφερε \”την επιστήμη της ευτυχίας\”. Πρέπει να είμαστε άνετοι με την αντιδημοτικότητά μας, να αντλούμε χαρά από το ότι στεκόμαστε απέναντι από τη μάζα όταν εκείνη στέκεται εναντίον μας, να αντλούμε χαρά από την ατομικότητα μας, να αντλούμε χαρά ακόμα και από τον τρόμο που όλοι μας, όσο διακριτικοί και αν προσπαθούμε να είμαστε, ενσταλάζουμε στο Κράτος και τη Μάζα.

Venona Q

Αυτό το απόσπασμα είναι άλλη μια συνεισφορά στην κριτική γραφή ενάντια στον \”αστικό αναρχισμό\”.

Βλέπε \”Scandalous thoughts – some thoughts on civil anarchism\”

Πρωτότυπο στα αγγλικά: 325 magazine (issue 10, pages 23-24)

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum