Γερμανία: Επίθεση στην τράπεζα Santander σε αλληλεγγύη στους 5 αναρχικούς συλληφθέντες της 13ης Νοέμβρη στην Ισπανία (Βερολίνο)

Τη νύχτα της 25ης προς την 26η Νοέμβρη 2013 επιτεθήκαμε στο υποκατάστημα της τράπεζας Santander επί της Φρανκφούρτερ Άλλε, στη γειτονιά του Φρήντριχσαϊν στο Βερολίνο. Μέσω αυτής της ενέργειας στέλνουμε αλληλέγγυους χαιρετισμούς στους 5 αναρχικούς στην Ισπανία που διώκονται ως ύποπτοι επίθεσης σε εκκλησία.

Επιλέξαμε την τράπεζα Santander γιατί είναι μία από τις μεγαλύτερες στην Ισπανία, αλλά και γιατί τα κονομάει χοντρά εις βάρος κρατουμένων στις ισπανικές φυλακές, δεδομένου ότι διαχειρίζεται όλους τους οικονομικούς πόρους των φυλακισμένων, προφανώς επιβάλλοντας ολότελα γαμημένους όρους.

Έναν επιπλέον λόγο για τη στόχευσή μας αποτελεί το γεγονός ότι ο ίδιος τραπεζικός όμιλος επιδεικνύει ιδιαίτερο ζήλο για επενδύσεις σε ανέγερση συγκροτημάτων φυλακών ανά τη Λατινική Αμερική.

Αυτή μας η δράση αποτελεί μια πρώιμη συνεισφορά στο διεθνές κάλεσμα δράσεων αλληλεγγύης από τις 16 έως τις 22 Δεκέμβρη 2013.

Στέλνουμε, τέλος, μια ζεστή αγκαλιά στα 5 συντρόφια στην Ισπανία και σε όλους όσους δεν εγκαταλείπουν την αντάρτικη στάση ζωής στην καθημερινότητά τους.

Λευτεριά σ’ όλες κι όλους!
(A)

Χιλή: Βομβιστική επίθεση σε υποκατάστημα της Banco Estado (Σαντιάγο)

Το Εξεγερσιακό Συμβούλιο Αντάρτικου Πόλης «Ο Κλάουντιο Λαβάτσα Πετάει Πανκοτρικάκια» αναλαμβάνει την ευθύνη της επίθεσης στο υποκατάστημα της τράπεζας BancoEstado, τα ξημερώματα της 11ης Δεκέμβρη 2013.

Μιλάμε τη γλώσσα της μαύρης πυρίτιδας και του βουτανίου, δίχως να χρειάζεται να καταφύγουμε στις δικαιολογίες και στις παραλυτικές φοβίες που εξημερώνουνε τις καταπιεσμένες πλειοψηφίες. Μαχόμαστε μετωπικά κόντρα στην τάξη και στο νόμο των καπιταλιστών· εφορμούμε πάνω στη δημοκρατική αμνησία της εξουσίας.

Είμαστε σε πόλεμο μέχρι θανάτου προκειμένου να καταστρέψουμε την αστική κοινωνία και τις παραδόσεις της· έχουμε όπλα και εκρηκτικά που δεν τα ελέγχει κανείς, μήτε το κράτος μήτε καμιά ιεραρχική γκρούπα. Υπάρχουμε από πάντα. Είμαστε η εξεγερμένη νιότη, τα βάνδαλα σχολιαρόπαιδα, οι μπάχαλοι απαλλοτριωτές και μέρμηγκες. Φρενιασμένοι σαμποτέρ, πλαστογράφοι των δημοσίων εγγράφων, αντιπατριώτες, μοναχικοί γέροι, ψυχαναγκαστικοί αντικοινωνικοί, άνεργοι αληταράδες, πρώην κατάδικοι, εμπνευσμένοι δημιουργοί του χάους.

Μαζευτήκαμε λοιπόν σε τούτη την ομάδα για να τινάξουμε το γαλήνεμα των στρατιωτών της κυρίαρχης τάξης. Σε αυτή την ενέργεια συμμετείχαν κι αντεξουσιαστές εξεγερμένοι από άλλους αυτόνομους πυρήνες, με τους οποίους από κοινού προτάσσουμε: να οργανώσουμε ομάδες επίθεσης, να σταματήσουμε να φλυαρούμε με φυλλάδια, να μαζικοποιήσουμε τη γνώση του σαμποτάζ, να ραφινάρουμε τη στοχοθεσία, να παιδευτούμε σ’ όλα τα πεδία της σύγκρουσης, να συντονίσουμε πράξεις πολέμου, να στηρίξουμε τους διωκόμενους, να τιμωρήσουμε τους καταπιεστές, να συντροφέψουμε τους κρατουμένους μας και να γίνουμε κομμάτι του αγώνα ενάντια στις φυλακές, να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη των νεκρών μας.

Μαχητικούς χαιρετισμούς στους συντρόφους που διώκονται για την υπόθεση σεκιούριτι (στη Χιλή). Στα πρόσωπα των Φρέντυ, Μαρσέλο, Χουάν και Κάρλος Γκουτιέρρες Κουϊδουλέο στρέφεται όλο το μίσος του κράτους, που τους βαστά αιχμαλώτους δίχως να έχουν δικαστεί και όντας σε ατέρμονη αναμονή, ή όπως λένε και οι συγγενείς τους «παρατηρώντας κι υπομένοντας μια νωθρή κοινωνία». Είμαστε μαζί σας, σύντροφοι, μην σπάσετε ποτέ! Χαιρετισμούς επίσης στους Χανς Νιεμέγερ, Μόνικα Καμπαγέρο και Φρανσίσκο Σολάρ! Είμαστε στο πλευρό όλων των αιχμαλώτων του κοινωνικού πολέμου σ’ ολάκερο τον κόσμο.

Να πολλαπλασιάσουμε τις επιθέσεις ενάντια στην εξουσία! Να εξαπλώσουμε το σαμποτάζ κόντρα στην κοινωνική ειρήνη! Κοινωνικός πόλεμος σ’ όλα τα μέτωπα! Φωτιά στις φυλακές! Να εξαπλώσουμε τον ανατρεπτικό, αυτόνομο κι αντεξουσιαστικό αγώνα!

Εξεγερσιακό Συμβούλιο Αντάρτικου Πόλης «Ο Κλάουντιο Λαβάτσα Πετάει Πανκοτρικάκια» (C.G.U.I-C.L.L.P)

Πηγή

Ελλάδα: Ανάληψη ευθύνης για επίθεση στο ίντερνετ-καφέ Palladium

Το βράδυ της Τρίτης 26/11 επιτεθήκαμε καταδρομικά στο ίντερνετ-καφέ Palladium  επί της οδού Σολομού.Αφού βανδαλίσαμε το εσωτερικό του,σπάζοντας τις οθόνες και την τζαμαρία της πρόσοψης,πυρπολήσαμε τον server λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα για την αποφυγή ατυχήματος.Στη συνέχεια αποχωρήσαμε ομαδικά και συντεταγμένα με απόλυτη ασφάλεια για να αποφύγουμε κάποια άτυχη συνάντηση με τα σκυλιά της ομάδας Δέλτα.

Είχαν φτάσει στα αυτιά μας διάφορα περιστατικά για το εν λόγω ίντερνετ-καφέ,καθώς και ότι αποτελούσε έναν από τους αγαπημένους χώρους των μπάτσων,κάτι το οποίο παραδέχτηκε και ο ιδιοκτήτης του κατά τη διάρκεια της επίθεσης.

Ας έχουν καλά στο μυαλό τους όσοι φιλήσυχοι πολίτες ντύνονται οικειοθελώς με τη στολή του αστυνόμου.Όσοι περιμένουν με ανυπομονησία το χαιδευτικό χτύπημα των μπάτσων στις πλάτες τους για τις «υπηρεσίες» που προσφέρουν.Όσων η μιζέρια και η δουλοπρέπεια έχει διαποτίσει κάθε σπιθαμή της προσωπικότητάς τους.Τίποτα δεν μένει αναπάντητο.Όσο περνάει από το χέρι μας θα προσφέρουμε στους ρουφιάνους αυτό που τους αξίζει:Μια ανταπάντηση στις εθελόδουμες προθέσεις τους βγαλμένη από το χειρότερό τους εφιάλτη.Έχουν όνομα,διεύθυνση,μαγαζιά και τους γνωρίζουμε πολύ καλά.Διαθέτουν επικίνδυνες λογικές,ξεφτισμένα ιδανικά και έχουν συνειδητά οικειοποιηθεί τον υποτακτικό ρόλο του ρουφιάνου.Αν νομίζουν ότι θα τους επιτρέψουμε να επιτελούν το έργο τους χωρίς συνέπειες,τότε είναι οικτρά γελασμένοι.Άτομα,σαν  και τον ιδιοκτήτη του ίντερνετ-καφέ Palladium ας γνωρίζουν ότι θα βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρό μας,δείχνοντας έτσι την αποστροφή μας στους καλοθελητές και συνεργάτες των κάθε λογής μπάτσων.Το οφείλουμε στα φυλακισμένα συντρόφια μας,σε αυτούς που μας άφησαν νωρίς και δεν κατάφεραν να εκπληρώσουν το εξεγερτικό τους όραμα,σε όσους την «πάτησαν» από τους υπερασπιστές της εθελοδουλείας καθώς επίσης και σε όσους συνεχίζουν τον αγώνα για την διασάλευση και αποδομή της κοινωνικής αδράνειας.

ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΗΦΘΗΣΑΝ ΣΤΗ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ 6 ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

 

         Αναρχικοί/ές

Πηγή

Αργεντινή: Εμπρηστική επίθεση σε περιπολικά της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας Αργεντινής (Μπουένος Άιρες)

Εργάτες οπλισμένοι κι έτοιμοι να σκοτώσουν, φύλακες της τάξης και του νόμου, υπάλληλοι των εξουσιαστών, πληρωμένοι δολοφόνοι. Είναι η Ομοσπονδιακή Αστυνομία Αργεντινής. Ο ψυχολογικός πόλεμος αποτελεί μέρος του κοινωνικού πολέμου, στον οποίο μαχόμαστε κόντρα σε κάθε εξουσία, αλλά δεν είναι η μορφή που προκρίνουμε ή προωθούμε, μιας και ο δικός μας πόλεμος είναι ο φυσικός, αυτός της άμεσης επίθεσης ενάντια στους καταπιεστές και στα υπάρχοντά τους. Δε μας αρκεί να ξέρουμε ότι ο εχθρός μας το ’χει καταλάβει πως μπορεί να φάει πέσιμο, αλλά μας γεμίζει να ξέρουμε ότι αυτό γίνεται πράξη μέσα από μιαν επίθεση. Κι αν ακόμα μας έτρωγε κάποιο ψυχολογικό ενδιαφέρον, τούτο θα τροφοδοτούνταν κατευθείαν από μιαν υλική πραγματικότητα, που συγκεκριμενοποιείται στην άμεση έφοδο που αναφέραμε ήδη.

Την Κυριακή, 24 Νοέμβρη 2013, μεταξύ μιάμιση με δύο τη νύχτα, επιτεθήκαμε με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε δύο περιπολικά της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας Αργεντινής, το ένα στην υπηρεσία της 41 κομισαρίας και το άλλο της 27ης.

Δύναμη στο σύντροφο Ίλια Ρομανόφ, που κρατείται στη Ρωσία μετά τον τραυματισμό του από έκρηξη μηχανισμού που προοριζόταν για την μπατσαρία.

Αλληλεγγύη στα συντρόφια Φρανσίσκο Σολάρ και Μόνικα Καμπαγέρο, κρατούμενα στην Ισπανία για μία μπόμπα που τοποθετήθηκε στη Βασιλική Ελ Πιλάρ στη Θαραγόθα.

Ένα συνωμοτικό χαιρετισμό γιομάτο αγάπη κι αναρχία για τους συντρόφους Αλφρέντο Κόσπιτο και Νικόλα Γκάι, έγκλειστους στην Ιταλία και περήφανα μέλη του Πυρήνα Όλγα FAI/FRI.

Φίλοι της Γης / Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο

Μεξικό: Συντονισμένες βομβιστικές επιθέσεις σε αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Μάριο Γκονσάλες

\"boom\"

Τα ξημερώματα της Τρίτης, 26 Νοέμβρη 2013, σε μια συντονισμένη δράση με εκρηκτικούς μηχανισμούς, πραγματώθηκαν επιθέσεις εναντίον τριών αντιπροσώπων του διεθνούς καπιταλισμού: ένα υποκατάστημα της τράπεζας BBVA, στη συνοικία Πορτάλες της Πόλης του Μεξικού, και άλλες δύο τράπεζες στην πόλη Τολούκα στο ΕντοΜέχ (πολιτεία του Μεξικού).

Αυτές οι βόμβες, γεμάτες λύσσα και οργή, είναι η απάντησή μας στην κατάσταση που αντιμετωπίζει ο σύντροφος Μάριο Γκονσάλες, ο οποίος βρίσκεται «επισήμως» πίσω απ’ τα σίδερα της φυλακής υποδίκων του Βαρονίλ Οριέντε, διεξάγοντας απεργία πείνας από τις 8 Οκτώβρη ως μέσο εναντίωσης στην προφυλάκισή του. Πρόσφατα μάθαμε ότι ο σύντροφος μεταφέρθηκε παρά τη θέλησή του στο νοσοκομείο του Τεπέπαν, απ’ όπου συνεχίζει τη μάχη. Αυτή η δράση είναι για σένα, σε αλληλεγγύη και πλήρη συμπαράσταση στον αγώνα σου!

Οι ενέργειες αυτές ενάντια σε σύμβολα του Κεφαλαίου αποτελούν επίσης μία ενεργητική απάντηση στην καταστολή που εξαπέλυσαν οι αστυνομικές δυνάμεις του υπουργείου Δημοσίας Ασφαλείας της Πόλης του Μεξικού εναντίον ενός μπλοκ συντρόφων που βγήκανε στο δρόμο σε αλληλεγγύη προς τον Μάριο Γκονσάλες. Η πρωτευουσιάνα μπατσαρία προσέβαλε, τραμπούκισε και ξυλοφόρτωσε διάφορα από τα συντρόφια που διαδήλωναν σε κείνη την περίσταση, όπως ακριβώς κάνει με τη μόνιμη καταδίωξη συντρόφων κατά τη διάρκεια δράσεων αλληλεγγύης στον Μάριο.

Οι μπάτσοι της ομοσπονδιακής περιοχής το φχαριστιούνται να ξυλοφορτώνουν και να καταστέλλουν, κι αν και γνωρίζουμε πως αυτή είναι η «δουλειά» τους –που τη διεκπεραιώνουν με μεγάλη ευχαρίστηση κάθε φορά– αξίζει παρ’ όλα αυτά να εισπράξουν τη λύσσα μιας απάντησης που τους αρμόζει, αφού μόνο άμοιροι ευθυνών δεν είναι.

Αλληλεγγύη στο σύντροφο Μάριο Γκονσάλες!

Αλληλεγγύη στη Μόνικα Καμπαγέρο και στον Φρανσίσκο Σολάρ, έγκλειστους στα ισπανικά κάτεργα!

Πόλεμο στο κράτος/Κεφάλαιο σε όλα τα μέτωπα!

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

Εμπόλεμοι με το κράτος:
Αυτόνομοι Πυρήνες της Άμεσης Επανάστασης – Praxedis G. Guerrero
Πυρήνας Επίθεσης ενάντια στην Εξουσία – Μαύρο Φόκο

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο

Χιλή: Σχέδιο Φοίνικας, Πράξη 8η (16 Νοέμβρη 2013, Σαντιάγο)

\"phoenix-fantasy-hd-x-id-408963\"

Σχέδιο Φοίνικας, Πράξη 8η (Χιλή): Αντιεκλογική δράση με εμπρηστικό/εκρηκτικό μηχανισμό σε αλληλεγγύη στη Μόνικα Καμπαγέρο και στον Φρανσίσκο Σολάρ.

Δεν είμαστε θεατές, αλλά δηλωμένοι εχθροί κάθε μορφής κυριαρχίας.

Σήμερα, κραδαίνοντας τα όπλα της ζωής και τις ιδέες της ανταρσίας, θελήσαμε να δωρίσουμε λίγη αναρχική ορμή.

Πεπεισμένοι/-ες ότι η παρούσα κατάσταση πραγμάτων δεν συντηρείται μοναχά απ’ όσους διαχειρίζονται την κυριαρχία, αλλά κι από την εθελοδουλία όσων την προσυπογράφουνε στα μουλωχτά, αποφασίσαμε σήμερα να επιτεθούμε μ’ έναν εμπρηστικό/εκρηκτικό μηχανισμό στο 98ο Εκλογικό Συμβούλιο της κοινότητας Λα Ρέινα (στο Σαντιάγο).

Ο εν λόγω θεσμός αποτελεί ένα ακόμη γρανάζι της δημοκρατικής μηχανής, λόγω του ρόλου που παίζει στην υλικοτεχνική οργάνωση της όλης εκλογικής διαδικασίας στην περιοχή. Με απλούς όρους, διορίζει τις εφορευτικές επιτροπές, μέλη των σωμάτων ψηφολεκτών και αντιπροσώπους των εκλογικών τμημάτων, συν του ότι είναι ο φορέας που καθορίζει τα εκλογικά κέντρα.

Δεν καμουφλάρουμε τις σκοτεινές μας προθέσεις.

Γιατί να περάσει κανείς στην επίθεση; Η αναρχία δεν θα πρέπει ν’ αναλώνει ενέργεια πασχίζοντας να εμποδίσει το βήμα του εσμού των πολιτών κατά το δημοκρατικό τελετουργικό των εκλογών αλλά, απεναντίας, να επιχειρεί να καταδείξει ότι οποιοσδήποτε διάλογος ανάμεσα στους σπάστες και στην εξουσία είναι αδύνατος. Θα πρέπει ν’ αποζητά τη σύγκρουση, αντί για ελπιδοφόρα κελεύσματα αποφυγής του λάθος δρόμου.

Οι εκκλήσεις για αποχή απ’ την ψηφοφορία, για οικοδόμηση της Λαϊκής Εξουσίας, για αναγραφή των αρχικών «AC» (Συντακτική Συνέλευση) στα ψηφοδέλτια, για άκυρο, για λευκό, για μία ψήφο στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον» δεν σημαίνουνε τίποτ’ άλλο παρά αναθέματα στη γλώσσα των πολιτών, τα οποία ουδέποτε βάζουν στην πρέσα το κουμάντο της κυριαρχίας.

Η μοναδική πραγματικά αξιοπρεπής απάντηση απέναντι σε τόση εξαθλίωση είναι το αντεξουσιαστικό ντου στις πολλαπλές πτυχές και μορφές του. Είναι η παρότρυνση στον εμπρησμό με κάθε μέσο. Είναι ο εμπρησμός ο ίδιος, κι επίσης τα χέρια που τον κάνουν πράξη, η άθραυστη βούληση όποιου/όποιας μάχεται μέχρι τελευταίας ανάσας με ό,τι μέσα έχει εύκαιρα.

Κόντρα στη δημοκρατία, κόντρα στη μιζέρια μερικών αναρχικών.

Μοιάζει λες και βιώνουμε μιαν ιεροποίηση της δημοκρατίας, μιας και τούτη είναι στα χείλη ολωνών. Πολίτες και επίδοξοι επαναστάτες στοιχηματίζουνε σ’ αυτήν ωσάν το ιδανικό μέλλον. Όλο το φάσμα των θέσεων του πολιτικού μπούγιου φαίνεται να συνοψίζεται στην τελειοποίηση της παρούσας δημοκρατίας ή στην αληθινή πραγμάτωσή της. Τόσο αυτοί που πιστεύουν στην εκλογική τακτική όσο κι εκείνοι που την απορρίπτουν συμφωνούν στο εξής σημείο: το πρόβλημα δεν είναι η δημοκρατία, αλλά η διαχείρισή της.

Μια αναρχική τοποθέτηση βάζει στην ημερήσια διάταξη την απόρριψη κάθε τύπου κυριαρχίας, κι ως εκ τούτου δεν περιορίζεται σε προβλήματα μορφής: είτε ως ιστορική τάξη πραγμάτων είτε ως κοινωνική δυναμική, η δημοκρατία δεν συνιστά επ’ ουδενί απελευθερωτική οδό. Η πάλη για περισσότερη δημοκρατία ισοδυναμεί με πάλη για την εμβάθυνση ενός κοινωνικού συστήματος που αποκρύπτει τη σύγκρουση η οποία αναδύεται εντός του, και στην οποία είναι θεμελιωμένο.

Σε τοπικό επίπεδο, φαίνεται πως κανένας πλέον δεν θυμάται ότι μέσα από φάσματα που θέλουν να λέγονται αναρχικά ή ελευθεριακά έχουνε γίνει χοντρές παραχωρήσεις προς όφελος της δημοκρατίας. Ή μήπως δεν υπάρχει κανείς που να θυμάται το εφήμερο φλερτ μερικών μελών της Ελευθεριακής Κομμουνιστικής Οργάνωσης με την εκλογική συμμαχία «Μαζί Μπορούμε» εδώ, στο Σαντιάγο, πριν από κάποια χρόνια; «Αναρχικοί», κομμουνιστές, ανθρωπιστές και λοιποί, όλοι χέρι χέρι, ρίχνοντας πού και πού κάνα ξεγυρισμένο γέλιο. Κριτική στήριξη; Απλή πλατφορμιστική ξεφτίλα.

Ιδιαίτερης αναφοράς χρήζει ένα κάποιο Ελευθεριακό Δίκτυο που δεν είχε κανένα κώλυμα να στηρίξει σήμερα έναν απ’ τους υποψήφιους προέδρους της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Σάμπως χρειάζεται να διερωτηθούμε τι σόι αναρχικός είναι κάποιος που υποστηρίζει ανοιχτά έναν πιθανό πρόεδρο; Πρόκειται για φτύσιμο στα μούτρα κάθε συντρόφου που αποφάσισε να δικαιώσει την αναρχία μέσω τυραννοκτονίας.

Απ’ την άλλη, δεν λείπουνε κι αυτοί που επιδιώκουνε τη διεύρυνση της βάσης των στρατευμένων μελών τους με κάθε κόστος, όπως ακριβώς κάνουν κι οι πολιτικοί. Το Ρεύμα Αναρχική Επανάσταση (CRA) δεν αρκείται μονάχα στην παραχάραξη της πρόσφατης ιστορίας του αναρχικού αγώνα σ’ αυτή την επικράτεια, ενδεδυμένο μ’ έναν υποτιθέμενο πρωταγωνιστικό ρόλο και μια δήθεν «απάλευτη» αστυνομική εχθρότητα έναντι της εσπεσιφιστικής του οργάνωσης. Τώρα επιχειρούν επίσης να εκφράσουν την αποστροφή τους στην εκλογική διαδικασία υψώνοντας τις παντιέρες της οργάνωσής τους. Η αναρχική δράση οφείλει να είναι προπαγάνδα του αγώνα, όχι της μιας ή της άλλης ομάδας ή οργάνωσης αναρχικών επιτελών.

Τόσο οι μεν όσο και οι δε περιμένουν ν’ αποκομίσουν ανταλλάγματα απ’ όλο αυτό, ενώ τουλάχιστον αυτοί που μετέχουν στο εκλογικό τσίρκο έχουνε την τσίπα να μην αποκρύπτουν τις πραγματικές προθέσεις τους. Ούτε το σεβασμό μας αξίζουν, ούτε κι είναι σύντροφοι δικοί μας όσοι κριτικάρουν επιδερμικά την κυριαρχία μέσα απ’ όλη την αντιπολιτευτική τους ρητορεία.

Δεν είναι λοιπόν να εκπλήσσεται κανείς που η εκλογική τακτική αναπαράγεται και σ’ άλλες πολιτικές κι οργανωτικές κλίμακες, όπου η κάλπη, η ψήφος ή η ανάταση του χεριού επιβάλλονται και επικυρώνονται ως μέθοδοι λήψης αποφάσεων σε φοιτητικές ομοσπονδίες, οργανώσεις της αριστεράς, συνελεύσεις, ακόμα και σε μερικές αυτόνομες συλλογικότητες. Ένα καλό όσο και εμετικό παράδειγμα αποτελεί η πρόσφατη εκλογή μιας ελευθεριακής κορασίδας, η οποία μεταμορφώθηκε σε Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Φοιτητών Χιλής, και τσαμπουνάει πως ο αναρχισμός είναι ένα «βαθιά δημοκρατικό» ιστορικό κίνημα.

Όσοι γυρεύουνε κερκίδα για την οργάνωσή τους στο παζάρι της πολιτικής ρίχνονται επίσης στο παιχνίδι που τόσο λέν’ πως απορρίπτουν. Όντας λοιπόν αυτό το γενικό πανόραμα, κοινοβουλευτικοί και αντιεκλογικοί αριστεροί όπως και ορισμένοι «ελευθεριακοί αναρχικοί» συμπίπτουν όσον αφορά τη στρατηγική τους: τη διαπάλη για πόστα εξουσίας.

Ενεργές μειοψηφίες για την αντικρατική και αντεξουσιαστική μάχη.

Η ανεξέλεγκτη αναρχία δεν υποκύπτει στη δημοκρατία και στις αξίες τις. Δεν κάνει λόγο για πλειοψηφίες, συναινέσεις ή θεμελιακά δικαιώματα. Δεν πρόκειται να σκύψει το κεφάλι για μερικά κομμάτια από την πίτα της εξουσίας, πόσω μάλλον ν’ αναμείνει καλύτερους καιρούς για να βιώσει τον αγώνα της. Σήμερα κάνουμε πράξη, σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, τον άτακτο πόλεμο ενάντια στην κυριαρχία.

Εμείς λογαριάζουμε τη σύγκρουση μ’ αυτές τις παραμέτρους· όσοι προσμένουν επαναστατικές στρατιές ή λαϊκές πολιτοφυλακές δεν κατανοούν τη φύση του μαινόμενου πολέμου. Αν η σύγκρουση είναι ασύμμετρη, τότε να χτυπάμε και να εξαφανιζόμαστε, να εντείνουμε τις εχθροπραξίες εναντίον του εχθρού όπου κι αν βρίσκεται, σε κάθε μεριά, ακόμη και εντός του καθενός και της καθεμιάς μας. Μακριά απ’ οποιονδήποτε μιλιταριστικό ελιγμό, ας πολεμήσουμε την εξουσία με πολυμορφία, με δράση αυτόνομη, κι οργανωμένοι/-ες μέσα από έναν άτυπο χαρακτήρα.

Η επίθεση δεν είναι μονάχα εφικτή, είναι και αναγκαία. Ας είμαστε εμείς που παράγουμε τις καταστάσεις και τα μέσα ώστε να συνεχίσουμε να βιώνουμε τη σύγκρουση, κι όπου μας δίνεται η ευκαιρία, ας κάνουμε τις αβάντες μας πράξεις.

Πρόσωπο με πρόσωπο με τον εχθρό.

Ξέρουμε πως αυτό το πνεύμα επεκτείνεται διεθνώς σαν τη μαύρη πανώλη, κι είναι αυτό που πυροδοτεί τις φλεγόμενες επιθυμίες μας να πορευτούμε παραπέρα. Χειρονομίες αγώνα όπως εκείνη του Αλφρέντο Κόσπιτο και του Νικόλα Γκάι μας κάνουν να νιώθουμε, ακόμα κι από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, την αναγκαιότητα να συνεισφέρουμε έναν κόκκο άμμου στην απέραντη ακτή της αναρχικής εξέγερσης. Σ’ αυτούς που δεν υποτάσσονται ούτε καν μες στο στόμα του λύκου, σ’ αυτούς που βεβαιώνουν τις προθέσεις τους ακόμα και μπροστά στο δήμιό τους, στους Νικόλα και Αλφρέντο: τον ειλικρινή μας σεβασμό και τη συνενοχή μας.

Καθώς σχεδιάζαμε αυτή την ενέργεια πληροφορηθήκαμε το λυπηρό ατύχημα του συντρόφου Ίλια Εντουάρντοβιτς Ρομανόφ, ο οποίος τραυματίστηκε απ’ την έκρηξη ενός αυτοσχέδιου μηχανισμού στη δυτική Ρωσία. Αυτή η είδηση μας συγκλόνισε, φέρνοντας στη μνήμη μας παρόμοια γεγονότα που συνέβησαν στη Χιλή, και μας θύμισε πόσο εύθραυστο είναι το μονοπάτι εκείνου/-ης που μάχεται, αλλά μας έδωσε κιόλας περισσότερη δύναμη και αποφασιστικότητα τη στιγμή που βάζαμε μπρος τις προπαρασκευαστικές μας πράξεις. Απόψε η καρδιά μας ήτανε μαζί σου, Ίλια, κι αυτή είναι μια μικρή χειρονομία για σένα, είναι ο δικός μας τρόπος να σε αγκαλιάσουμε από απόσταση και να σου ευχηθούμε γρήγορη ανάρρωση.

Γιατί απόψε κάθε βήμα μας συντροφεύτηκε απ’ την ακέραιη κι αξιοπρεπή στάση που έχουνε κρατήσει όλα τ’ απαχθέντα αδέρφια και συντρόφια μας σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Εκείνοι που μέρα τη μέρα μένουν στον αγώνα, αλύγιστοι κι αμετανόητοι… ας γνωρίζουν πως δεν είναι μόνοι ούτε λησμονημένοι: Μαρσέλο Βιγιαροέλ, Χουάν Αλίστε Βέγκα, Φρέντυ Φουεντεβίγια, Χανς Νιεμέγερ, Χοσέ Μιγκέλ Σάντσες, Αλμπέρτο Ολιβάρες, Νικολάς Σαντοβάλ, Βίκτορ Μοντόγια, Μάρκο Καμένις στην Ελβετία, Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα στην Ισπανία, Σόνια Σούντερ στη Γερμανία, Νικόλα και Αλφρέντο στην Ιταλία, στα συντρόφια που αντιστέκονται στο μεγάλο σώμα ενόρκων στις ΗΠΑ, στους αντάρτες πόλης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, του Επαναστατικού Αγώνα, όπως και στα συντρόφια που κρατούνται για τη διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης και περνάνε σύντομα από δίκη. Στον αδάμαστο Χένρυ Σεγαρρούντο στη Βολιβία, αλλά και στα συντρόφια που αντιμετώπισαν με αξιοπρέπεια και δίχως θυματοποίηση τις συλλήψεις τους στη Βίγια Φράνσια του Σαντιάγο στις 11 Σεπτέμβρη 2013.

Τελειώνοντας, πράξαμε με τη φωτιά και την έκρηξη των επιθυμιών μας για λευτεριά ώστε να στείλουμε την επαναστατική μας αλληλεγγύη στη Μόνικα Καμπαγέρο και στον Φρανσίσκο Σολάρ, συντρόφια απαχθέντα απ’ το ισπανικό κράτος τα ξημερώματα της 13ης Νοέμβρη, κατηγορούμενα για τοποθέτηση ενός εκρηκτικού μηχανισμού για τον οποίο ανέλαβε την ευθύνη το Εξεγερσιακό Κομάντο Ματέο Μορράλ τον περασμένο Οκτώβρη.

Την ώρα που το χιλιανό και το ισπανικό κράτος εφαρμόζουν μηχανιστικά για άλλη μια φορά τη γνωστή στρατηγική ασυναρτησίας, καταστολής και δικονομίας σχετικά με υποτιθέμενες αναρχικές εγκληματικές οργανώσεις διεθνούς χαρακτήρα, εμείς στέλνουμε δύναμη στα δυο μας συντρόφια, χωρίς να μας καίγεται καρφί αν ευθύνονται ή όχι για τις πράξεις που τους καταλογίζουν.

Απευθύνουμε ένα κάλεσμα διεθνούς αλληλεγγύης στη Μόνικα Καμπαγέρο, στον Φρανσίσκο Σολάρ και στα υπόλοιπα συντρόφια που συνελήφθησαν στην Ισπανία.

Αφιερώνουμε τούτη την ενέργεια σ’ αυτά τα συντρόφια, προσδοκώντας επίσης στο ζωντάνεμα και στον πολλαπλασιασμό των άμεσων δράσεων σε αυτά τα εδάφη. Γι’ αυτό κι απευθύνουμε ένα χαιρετισμό, παρά τις διαφορές αναμεταξύ μας, στις ομάδες που πραγματοποίησαν επιθέσεις κατά τη διάρκεια αυτού του μήνα ενάντια σε διάφορα τραπεζικά υποκαταστήματα που ’ναι διάσπαρτα στην πόλη.

Αλληλεγγύη στον Ντιέγο Ρίος και στη Φελίσιτυ Ράιντερ, συντρόφια κυνηγημένα από την εξουσία.

Καμιά ανακωχή με την κυριαρχία.

Μνήμη και δράση για το σύντροφο Μαουρίσιο Μοράλες!
Μνήμη και δράση για το σύντροφο Λάμπρο Φούντα!

Πυρήνας Ζήτω ο Ίλια Ρομανόφ,
προσκείμενοι/-ες στη Μαύρη Διεθνή.
_

Σ.τ.μ.
– Το Σχέδιο Φοίνικας μέχρι στιγμής απαρτίζεται από τις εξής πράξεις: 1η στην Ελλάδα (7 Ιούνη 2013), 2η στην Ελλάδα (12 Ιούνη 2013), 3η στην Ινδονησία (26 Ιούνη 2013), 4η στην Ελλάδα (Ιούλης 2013), 5η στην Ινδονησία (24 Αυγούστου 2013), 6η στην Ελλάδα (Σεπτέμβρης 2013), 7η στη Ρωσία (2 Οκτώβρη 2013), 8η στη Χιλή (16 Νοέμβρη 2013).
– Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, η σύλληψη των 5 συντρόφων στη Βαρκελώνη στις 13 Νοέμβρη 2013 –που επέφερε την προφυλάκιση της Μόνικα Καμπαγέρο και του Φρανσίσκο Σολάρ στα ισπανικά κελιά, καθώς και αυστηρούς περιοριστικούς όρους εις βάρος των τριών άλλων διωκόμενων αναρχικών– προγραμματίστηκε να λάβει χώρα ακριβώς πριν από τις γενικές εκλογές στη Χιλή, που διεξήχθησαν στις 17 Νοέμβρη.
– Ο Ίλια Ρομανόφ, 46χρονος αναρχικός απ’ τη Ρωσία (που είχε αποφυλακιστεί μόλις το 2012, αφού εξέτισε δεκαετή ποινή), τραυματίστηκε σοβαρά χάνοντας τ’ αριστερό του χέρι και νοσηλεύτηκε, όταν αυτοσχέδιος πυροτεχνικός μηχανισμός που κουβαλούσε εξερράγη πρόωρα στις 26 Οκτώβρη 2013. Οι ανακριτικές αρχές στο Νίζνι Νοβγκόροντ, όπου συνέβη το περιστατικό, κίνησαν ήδη ποινική διαδικασία εναντίον του βάσει του άρθρου 222 του ρωσικού ποινικού κώδικα (περί «παράνομης διακίνησης εκρηκτικών υλών»). Μπορείτε να ενισχύσετε οικονομικά τον Ίλια μέσω του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού Μόσχας.

Πηγή

Χιλή: Διεθνιστική αλληλεγγύη στους 5 συλληφθέντες της 13ης Νοέμβρη στη Βαρκελώνη (Σαντιάγο)

\"MVI_3685\"

Την Παρασκευή, 15 Νοέμβρη 2013, πραγματώσαμε μια δράση διεθνιστικής αλληλεγγύης για τα συντρόφια που αιχμαλωτίστηκαν στις 13 Νοέμβρη στη Βαρκελώνη, κατηγορούμενα για την τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών. Δύο εξ αυτών, η Μόνικα Καμπαγέρο και ο Φρανσίσκο Σολάρ, βρέθηκαν εμπλεκόμενοι πριν από κάποιο διάστημα στη σκευωρία «υπόθεση βόμβες», στη Χιλή. Δεν πρόκειται να μιλήσουμε για ενοχή ή αθωότητα· αντίθετα, ξεκαθαρίζουμε ότι πέρα από τις ταμπέλες που θέλει να μας επιβάλλει το κράτος για να μας κηρύσσει νόμιμους ή παράνομους, εμείς διακηρύσσουμε ότι είμαστε σε σύγκρουση με αυτή την τάξη κυριαρχίας, εκμετάλλευσης και υποταγής. Γίνεται κιόλας λόγος για σκευωρία, κάτι που δε θα μας φαινόταν παράξενο, αλλά δε θα πέσουμε σε τέτοιου είδους θυματοποίηση. Απεναντίας, στέλνουμε την αγκαλιά μας όπως και να ’χει σε όσους κι όσες χτυπήθηκαν από την εξουσία. Είμαστε ένοχοι που ’μαστε ζωντανοί και που έχουμε αίμα να κυλάει στις φλέβες μας, είμαστε ένοχοι που –ακόμα κι αν σας πονάει αυτό– αλλάζουμε τούτη την πραγματικότητα και ανατρέπουμε την τάξη με χαρά και μίσος.

Προκαλεί γέλιο να βλέπεις τους κυριάρχους να επιχειρούν να κατανοήσουν τι συμβαίνει σε διεθνές επίπεδο, λες και τα πάντα λειτουργούν με νόρμες και νόμους, και να προσπαθούν να κατασκευάσουν τεράστια δίκτυα ή ιεραρχικά σύνολα επιδιώκοντας να τ’ ανακόψουν ή να τα εξαρθρώσουν με κάποιον τρόπο. Ας το χωνέψουν λοιπόν ότι εμείς δεν αποτελούμε ούτε δίκτυα ναρκεμπόρων ούτε είμαστε καμιά εγκληματική οργάνωση εθνικής ή διεθνούς εμβέλειας, μήτε κι είμαστε σαν τη διεφθαρμένη και σιχαμένη θεσμικότητα την οποία υπηρετούν. Η σπουδαία διεθνής οργάνωση που έχουμε είναι η βεβαιότητα ότι αυτή η τάξη πραγμάτων είναι για τα μπάζα, ότι το Κεφάλαιο και το κράτος μάς κλέβουν τη ζωή και το σφρίγος μας, κι ότι αρκεί η πιτσιρικαρία να δει τη μίζερη ζωή που της επιφυλάσσουν για να τα κάνει λίμπα. Η μόνη διεθνής οργάνωση που έχουμε είναι η ζωή που αρνείται να υπάρξει σε ανελευθερία.

Την ίδια ώρα, δεν παύουμε να μνημονεύουμε άλλους αντάρτες που αιχμαλωτίστηκαν ή δολοφονήθηκαν από το κράτος και τις κατασταλτικές του δυνάμεις. Δεν ξεχνάμε ότι στις 12 Νοέμβρη 2002 δολοφονήθηκε ο μαχητής Άλεξ Λεμούν, ο οποίος πάλεψε αδάμαστος για 5 μέρες, έχοντας καρφωμένη στο κεφάλι του μια σφαίρα. Δεν ξεχνάμε τον Χανς Νιεμέγερ, που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται έγκλειστος για την επίθεση εναντίον ενός υποκαταστήματος της τράπεζας BCI, ούτε και τους Μαρσέλο Βιγιαροέλ, Χουάν Αλίστε Βέγκα, και Φρέντυ Φουεντεβίγια, κατηγορούμενους για το θάνατο του μπάτσου Μογιάνο. Θυμόμαστε επίσης τον Σελεστίνο Κόρδομπα, κατηγορούμενο για την εμπρηστική επίθεση που κατασπάραξε τη ζωή του τρισάθλιου ζεύγους τσιφλικάδων Λούτσινγκερ-ΜακΚέι. Τέλος, στέλνουμε τη στήριξη και τη στοργή μας στον Ίλυα Εντουάρντοβιτς Ρομανόφ, αναρχικό σύντροφο απ’ τη Ρωσία, ο οποίος τραυματίστηκε ενώ χειριζόταν έναν αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό στις 26 Οκτώβρη 2013.

Όσον αφορά τη δράση μας, εφορμήσαμε σε συντονισμένη επίθεση και από τις δύο πύλες της πανεπιστημιούπολης Χουάν Γκόμες Μίγιας, δηλαδή και επί της λεωφόρου Γκρέσια, και επί της οδού Ιγκνάσιο Καρρέρα Πίντο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκληθεί σύγχυση στους μπάτσους, οι οποίοι μη ξέροντας πώς να αντιδράσουν κινητοποίησαν ένα ογκώδες σώμα κατασταλτικών δυνάμεων. Η σύγκρουση κράτησε περισσότερο από μιάμιση ώρα, με τους μπάσταρδους να τρέχουν από πύλη σε πύλη, χωρίς να μπορούν να εντοπίσουν σε ποια μεριά βρισκόμασταν κάθε φορά. Παρ’ όλα αυτά, γνωρίζουμε ότι αυτού του τύπου οι δράσεις δεν είναι κάτι καινοτόμο, κι έτσι απευθύνουμε ένα κάλεσμα για τον πολλαπλασιασμό των μέσων, μορφών και περιεχομένων.

Εξεγερτική κι αναρχική αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατουμένους! Δύναμη στη Μόνικα και στον Φρανσίσκο, όπως και στους υπόλοιπους απαχθέντες στην Ισπανία!

Μια στοργική αγκαλιά για τους Χανς Νιεμέγερ και Σελεστίνο Κόρδομπα.

Όλη τη θέρμη της εξέγερσης για τον Ίλυα Εντουάρντοβιτς Ρομανόφ.

Πηγή και φωτογραφίες

Ιταλία: Ανάληψη ευθύνης του αναρχικού αιχμαλώτου Νικόλα Γκάι για την επίθεση κατά Αντινόλφι (Γένοβα)

Δήλωση που κατέθεσε ο Νικόλα Γκάι στο δικαστήριο της Γένοβας την 30ή Οκτώβρη 2013, στο πλαίσιο συντομευμένης διαδικασίας:

«Κανείς δεν μπορεί να με κρίνει
Ούτε καν εσύ
Σε πονάει η αλήθεια, το ξέρω»
Κατερίνα Καζέλλι

Ας διατυπώσω λίγα λόγια για να καταθέσω μερικά απλά γεγονότα προτού εδραιωθεί η «αλήθεια» απ’ τα δικαστικά όργανα. Σε περίπτωση που δεν είναι ήδη σαφές, να πω ότι χρησιμοποιώ τον όρο «αλήθεια» με ειρωνική χροιά, καθώς στην πραγματικότητα δεν αναγνωρίζω κανένα δικαστήριο πέρα απ’ την ίδια μου τη συνείδηση. Οι μόνοι υπεύθυνοι για ό,τι συνέβη στη Γένοβα στις 7 Μάη 2012 είμαστε εγώ και ο Αλφρέντο. Κανένας και καμία απ’ τα φιλικά μας πρόσωπα ή τα συντρόφια μας δεν ήξερε τι σχεδιάζαμε και τι πραγματώσαμε στη συνέχεια. Όσο βαθιά και να σκάψετε μες στις ζωές και στις σχέσεις μας μπας και βρείτε συνεργούς στο «έγκλημα», δεν πρόκειται να εισφέρετε οποιεσδήποτε αποδείξεις περί του αντιθέτου· βέβαια θα το προσπαθήσετε, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση δε θα μπορέσετε παρά ν’ αμολήσετε ψέματα σε μια προσπάθεια να παγιδεύσετε εχθρούς του υπάρχοντος. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο σ’ αυτούς που έχουνε αφιερώσει όλη τους τη ζωή στην υπηρεσία της εξουσίας να χωνέψουν την ιδέα ότι δύο άτομα, οπλισμένα μονάχα με την αποφασιστικότητά τους, μπορούν να βάλουνε μπρος μιαν απόπειρα να μπλοκάρουν τα γρανάζια του τεχνοβιομηχανικού συστήματος αντί να πειθαρχήσουν και να τους ρίξουνε λάδι για να γυρίζουν, μα τι να κάνουμε, ακριβώς έτσι έχει το πράγμα. Για χρόνια υπήρξα μάρτυρας της συστηματικής καταστροφής της φύσης και οποιασδήποτε πτυχής κάνει τη ζωή ν’ αξίζει να τη ζει κανείς, μιας καταστροφής που διεξάγεται απ’ την τεχνολογική ανάπτυξη, της οποίας δεν παύουν ποτέ να πλέκουνε το εγκώμιο. Χρόνια και χρόνια παρατηρούσα μ’ ενδιαφέρον, μα πάντοτε ως θεατής, τις εμπειρίες εκείνων των εξεγερμένων που, ακόμη και σ’ αυτόν το φαινομενικά ειρηνευμένο κόσμο, συνέχιζαν να έχουνε ψηλά το κεφάλι επιβεβαιώνοντας τη δυνατότητα μιας ελεύθερης και άγριας ζωής.

Μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα, όταν ο Αλφρέντο μου πρότεινε να τον βοηθήσω στην πραγμάτωση μιας ενέργειας κατά του πυρηνικού μηχανικού Ρομπέρτο Αντινόλφι, δέχτηκα χωρίς δισταγμό. Επιτέλους μπορούσα να εκδηλώσω έμπρακτα την άρνησή μου απέναντι στο τεχνοβιομηχανικό σύστημα και να βάλω ένα τέλος στη συμμετοχή μου σε συμβολικές διαμαρτυρίες, οι οποίες πάρα πολύ συχνά αποτελούνε επιδείξεις ανημποριάς και τίποτα περισσότερο. Όποιος ή όποια έχει την παραμικρή νοημοσύνη δε γίνεται να τρέφει αυταπάτες ότι το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος ή τα καραγκιοζιλίκια κάποιου γκουρού της πράσινης οικονομίας μπορούνε να διαγράψουν, έτσι από μόνα τους, τις εγγενώς πιο επιζήμιες πτυχές του κόσμου όπου είμαστε εξαναγκασμένοι να ζούμε. Όποιος ή όποια το θέλει, είναι σε θέση να δει ότι η Finmeccanica με τη θυγατρική της Ansaldo Nucleare εξακολουθούν να παράγουν όπλα μαζικής καταστροφής· απλώς το κάνουνε εκτός των ιταλικών συνόρων – λες και η ακτινοβολία σέβεται αυτούς τους άθλιους φραγμούς. Στη Ρουμανία (στην Τσερναντόβα, γδαρμένη περιοχή που είναι κυρίως γνωστή για τ’ αμέτρητα περιστατικά σε πυρηνικό εργοστάσιό της), στη Σλοβακία και στην Ουκρανία, για να αναφερθώ μόνο στις πιο πρόσφατες και άμεσες επενδύσεις, η Ansaldo Nucleare συνεχίζει να σκορπά το θάνατο και να συμβάλλει στην καταστροφή της φύσης. Εξίσου προφανές θα πρέπει να ’ναι σε όλους κι όλες το γεγονός ότι, με άλλους 190 πυρηνικούς σταθμούς μοναχά στην Ευρώπη, το ερώτημα δεν είναι αν άλλο ένα Τσερνόμπιλ μπορεί να συμβεί αλλά πότε θα συμβεί. Κι επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτά τα τερατουργήματα δε σκοτώνουνε μονάχα όταν βρίσκονται σε λειτουργία, αλλά δολοφονούνε και με τα πυρηνικά τους απόβλητα, που μεταφέρονται μπρος και πίσω σ’ όλη την Ευρώπη, χωρίς κανείς να ξέρει πραγματικά τι να κάνει με δαύτα. Πυρηνικά απόβλητα απ’ τους ιταλικούς σταθμούς παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, οι οποίοι έκλεισαν προ δεκαετιών, τώρα μεταφέρονται στη Γαλλία προκειμένου να γίνουν «ασφαλή»: αντλούνε καύσιμο απ’ αυτά, το οποίο διοχετεύουν σε άλλους αντιδραστήρες, καθώς επίσης κάμποσα κιλά πλουτωνίου που μπορεί μονάχα να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή βομβών (το λέω απλά για να υπενθυμίσω ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ στρατιωτικής και αστικής-πολιτικής χρήσης όσον αφορά τα πυρηνικά), κι έπειτα τ’ απόβλητα στέλνονται πίσω εξίσου επικίνδυνα όσο ήταν και πρωτύτερα. Ως προς το ζήτημα αυτό, πάλι, ποιος ξέρει τι θα κάνουνε οι Αμερικανοί με το ουράνιο που μεταφέρθηκε αυτό το καλοκαίρι στις ΗΠΑ κρυφά από ένα χώρο εναπόθεσης πυρηνικών αποβλήτων στην ιταλική περιφέρεια της Μπαζιλικάτα… Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες σχετικά με τη ζημία και την καταστροφή που ’χει προκληθεί απ’ την πυρηνική ενέργεια, να φέρω αμέτρητα παραδείγματα, να καταπιαστώ με ό,τι συμβαίνει τώρα στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας (όπου μερικοί μερικοί ισχυρίζονται πως δεν προκλήθηκαν θάνατοι απ’ τον πυρηνικό σταθμό…), αλλά δεν είμαι εδώ πέρα για να γυρέψω δικαιολογίες. Ίσως η πυρηνική ενέργεια να είναι το μοναδικό στοιχείο αυτού του πολιτισμένου κόσμου όπου ο παραλογισμός και το τερατούργημα του τεχνοβιομηχανικού συστήματος μπορεί να γίνει κατανοητό απ’ τον καθέναν και την καθεμιά, ωστόσο αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι στο βωμό της τεχνολογικής ανάπτυξης θυσιάζουμε κάθε περιφρούρηση της ατομικής μας ελευθερίας και της ευκαιρίας να ζήσουμε μια ζωή που ν’ αξίζει να βιωθεί. Τώρα εναπόκειται σε καθέναν και καθεμία από μας ν’ αποφασίσει αν θέλει να είναι πειθήνιο υποκείμενο ή να προσπαθήσει να ζήσει, εδώ και τώρα, την άρνηση του υπάρχοντος. Εγώ την έκανα την επιλογή μου, με χαρά και δίχως τύψεις.

Εμείς θα βγούμε από ’δώ μέσα χαρακτηρισμένοι ως τρομοκράτες, και το αστείο είναι πως μπορείτε να το πείτε αυτό δίχως να αισθάνεστε πως γίνεστε ρεντίκολο: το λέει ο ποινικός κώδικας. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι οι λέξεις έχουν χάσει ολότελα το νόημά τους· αν είμαστε εμείς τρομοκράτες, τότε πώς θ’ αποκαλούσατε όσους παράγουν όπλα, συστήματα εντοπισμού στόχων για πυραύλους, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, μαχητικά-βομβαρδιστικά αεροπλάνα, εξοπλιστικά για το κυνήγι ανθρώπων που προσπαθούν να διασχίσουνε τα σύνορα, σταθμούς πυρηνικής ενέργειας, όσους είναι εφάμιλλοι με ένστολους φονιάδες και διαβόητους δικτάτορες· με άλλα λόγια, πώς θα ορίζατε τη Finmeccanica; Στα σίγουρα οι εντολείς σας δεν έχουν ούτε ίχνος φαντασίας, μιας και προκειμένου να διαλύσουν τις όποιες αμφιβολίες εγείρονται αναφορικά με τις πραγματικές λειτουργίες του εν λόγω ομίλου διορίσανε πρόσφατα γενικό κουμάντο της Finmeccanica τον πρώην αστυνομικό διευθυντή Τζάννι Ντε Τζεννάρο: δεδομένης της ευθύνης του για τους βασανισμούς στα κρατητήρια του Μπολτσανέτο και για το μακελειό στο σχολείο Ντιάζ την περίοδο της συνόδου της G8 στη Γένοβα το 2001, όταν ο ίδιος ήταν αρχηγός της αστυνομίας, εύλογα σκεφτήκανε πως ήταν ο σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση.

Για να επανέλθω στο λόγο που καταθέτω τούτη τη δήλωση, θα ’θελα να κάνω ορισμένες διευκρινίσεις σχετικά με τη «λαμπρή» επιχείρηση που οδήγησε στη σύλληψή μας. Ποιος ξέρει πόσες χειραψίες και χτυπήματα στην πλάτη ανταλλάξανε τα πανούργα λαγωνικά που καταφέρανε ν’ αξιοποιήσουν το μοναδικό μα κρίσιμο λάθος που κάναμε, σφάλμα που οφείλεται στην απειρία μας και στην άμεση αναγκαιότητα να κάνουμε κάτι μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα. Στην ουσία δεν προσέξαμε μία κάμερα τηλεπαρακολούθησης που ’χει τοποθετήσει ο πλήρης ζήλου ιδιοκτήτης ενός μπαρ για να προστατεύει τα σάντουιτς που πουλάει. Δυστυχώς για μας, δεν πήραμε πρέφα την κάμερα ενόσω μελετούσαμε τη διαδρομή από το σημείο όπου εγκαταλείψαμε το μοτοσακό ως τη στάση όπου αλλάξαμε λεωφορεία, μέχρι που φτάσαμε στα περίχωρα της πόλης προς την κατεύθυνση του Αρεντσάνο, όπου ήταν σταθμευμένο το αυτοκίνητό μου, το οποίο χρησιμοποιήσαμε για να πάμε στη Γένοβα και να φύγουμε απ’ την περιοχή. Για να πω όλη την αλήθεια, η κάμερα δεν ήταν το μόνο λάθος μας, διότι χάσαμε επίσης πολύτιμες στιγμές όταν διαφεύγαμε απ’ τον τόπο της δράσης, καθώς παραλύσαμε στο άκουσμα της λυσσασμένης κραυγής του μαθητευόμενου μάγου της διάσπασης του ατόμου: «Μπάσταρδοι!… Ξέρω ποιος σας έστειλε!» Δεν το ’χω να προβώ σε εικασίες σχετικά με τη σημασία αυτής της φράσης, ούτε η στιγμή ευνοεί ήρεμους συλλογισμούς, ούτε κι έχω το συνήθειο να χτίζω κάστρα στον αέρα από τα λόγια που εκφέρει κάποιο άλλο πρόσωπο, αλλά προσωπικά συμπέρανα ότι είχαμε βάλει τα χέρια μας μέσα σ’ ένα σωρό από σκατά. Καθετί άλλο που επιστρατεύτηκε για να δικαιολογήσει την κράτησή μας, είτε είναι διαστρεβλωμένο είτε απλά λαθεμένο. Το διαβόητο απόσπασμα των υποκλοπών για την «πιστόλα», όπου φέρομαι να δήλωσα ότι έριξα εγώ τη βολή, είναι εντελώς ακατάληπτο. Τώρα πια δεν έχει καν νόημα να κληθούν εμπειρογνώμονες να τ’ αναλύσουν, πάντως όμως επειδή είχα τα χέρια μου στο τιμόνι του μοτοποδηλάτου θα ήταν αδύνατο να βαστάω και το πιστόλι, ακριβώς όπως μου φαίνεται λογικά ασυνάρτητο ότι τάχα θα το έλεγα αυτό στο συγκεκριμένο άτομο που είχε συμμετάσχει στη δράση μαζί μου, δηλαδή στον Αλφρέντο. Όσο για τον εκτυπωτή που κατασχέθηκε απ’ το σπίτι των γονιών μου, και το εγκληματολογικό εργαστήριο της αστυνομίας υποστήριξε πως ήταν ο ίδιος που χρησιμοποιήθηκε για την εκτύπωση του φυλλαδίου της προκήρυξης, τι να πει κανείς πέρα από το γεγονός ότι εγώ αγόρασα τον υπολογιστή και τον εκτυπωτή, και τους καταστρέψαμε και τους δυο μετά τη σχετική χρήση – ας σημειωθεί κιόλας ότι, αφότου το δικαστικό συμβούλιο της επανεξέτασης επικύρωσε την προφυλάκισή μας, ακόμη και οι επιστήμονες της Μονάδας Επιστημονικών Ερευνών (RIS) διακρίβωσαν ότι ο κατασχεμένος εκτυπωτής πιθανότατα δεν ήταν αυτός που χρησιμοποιήθηκε για την προκήρυξη. Όσον αφορά την κλοπή του μοτοποδηλάτου, για την οποία κατηγορούμαστε εμείς οι δυο μαζί με άγνωστους φαντομάδες, τα πράγματα είναι λιγότερο πολύπλοκα απ’ όσο προσπαθείτε σεις να τ’ ανασκευάσετε. Τριγυρίσαμε στην πόλη προσπαθώντας να βρούμε άκρη στο πρόβλημα, γιατί δεν είχαμε καμία εμπειρία σε αυτού του είδους την πρακτική. Ως γνωστόν η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, κι έτσι στην ευχάριστη τοποθεσία του Μπολτσανέτο πέσαμε πάνω σ’ ένα σκούτερ με τα κλειδιά ακόμα στη μίζα. Τσακώσαμε τα κλειδιά κι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο σημείο λίγες μέρες μετά, έχοντας μαζί κι ένα κράνος. Το μηχανάκι ήταν ακόμα στο ίδιο μέρος, κι απλώς το καβάλησα, το ’βαλα μπρος και το πήγα προς τη μεριά του νεκροταφείου Σταλιένο, όπου παρέμεινε παρκαρισμένο έως και δεκαπέντε μέρες πριν από τη δράση, οπότε το μετακίνησα πλησιέστερα στην οικία του πυρηνικού μηχανικού Αντινόλφι. Να με συγχωρεί ο κάτοχος του σκούτερ που αφαίρεσα τα κράνη κι άλλα αντικείμενα που υπήρχανε κάτω απ’ τη σέλα και που πέταξα το πίσω μπαουλάκι, μα θα μας στέκονταν εμπόδιο, και δε μας καλοφάνηκε η ιδέα να προσπαθήσουμε να τα επιστρέψουμε. Ένα άλλο στοιχείο που οι ανακριτές έχουνε κεντήσει, και φοβάμαι πως θα προσπαθήσουν να το χρησιμοποιήσουνε στο μέλλον επιτελώντας επάξια το ρόλο τους ως ιεροεξεταστών, είναι μια υποκλοπή απ’ το εσωτερικό του Κέντρου Ελευθεριακών Σπουδών (CSL) της Νάπολης, όπου κάποιοι σύντροφοι φέρονται να σχολίασαν το φυλλάδιο της προκήρυξης το οποίο υποτίθεται πως λάβανε, σε παγκόσμια πρώτη, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάνε, δε θα υπεισέλθω καν στη λεπτομέρεια του πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει κανείς το διάλογο, για να μην πω ότι είναι εντελώς ακατάληπτος, μήτε χρειάζεται να σταθώ στην προφανή συνήχηση μεταξύ των λέξεων «Valentino» και «volantino» («φυλλάδιο» στα ιταλικά), αλλά δηλώνω απερίφραστα ότι η προκήρυξη στάλθηκε μόνο μέσω απλού ταχυδρομείου (ταχυδρομήσαμε τις επιστολές την ώρα που αλλάζαμε λεωφορεία στο δρόμο του γυρισμού, σ’ ένα γραμματοκιβώτιο πάνω στην προκυμαία, κοντά στο πορθμείο των φέρι), γι’ αυτό είναι απλά αδύνατο να έχουνε λάβει την προκήρυξη μέσω e-mail.

Είμαι βέβαιος ότι θα χρησιμοποιήσετε τη δική μας υπόθεση προς παραδειγματισμό, ότι η εκδίκησή σας θα είναι δρακόντεια, ότι θα κάνετε τα πάντα για να μας κρατήσετε απομονωμένους (αρκεί να πω ότι η αλληλογραφία μας στη φυλακή υπόκειται σε λογοκρισία για περισσότερο από ένα χρόνο), αλλά σας έχω άσχημα νέα: οι προσπάθειές σας θα πέσουν στο κενό. Για τουλάχιστον 150 χρόνια δικαστές, ακόμα πιο αδυσώπητοι από σας, έχουν πασχίσει να καταργήσουν την ιδέα της δυνατότητας για μια ζωή λεύτερη από εξουσία, μα οι προσπάθειές τους απέδωσαν πενιχρά αποτελέσματα. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω με νηφαλιότητα ότι οι κατασταλτικές σας ενέργειες, όσο μεγάλης κλίμακας και να ’ναι, όσο και να χτυπάνε αδιακρίτως, δε θα μπορέσουνε ποτέ να εξαρθρώσουν ή να εξαλείψουν κάτι. Αν νομίζετε ότι, χάρη σε μας, θα είστε σε θέση να εντοπίσετε άλλους/-ες αναρχικούς/-ές που έχουν αποφασίσει να βιώσουν τη χαοτική, αυθόρμητη και άτυπη δυνατότητα της FAI, είστε βαθιά γελασμένοι και το μόνο που θα κάνετε είναι μια τρύπα στο νερό ως συνήθως. Ούτε εγώ ούτε ο Αλφρέντο γνωρίζουμε οποιονδήποτε ή οποιαδήποτε έχει κάνει τούτη την επιλογή. Κυνηγάτε ένα φάντασμα, που δεν μπορείτε να το κλείσετε στα στενά κουτάκια των δικών σας κωδίκων δικονομίας. Κι αυτό γιατί εκδηλώνεται τη στιγμή όπου οι καταστροφικές εντάσεις εκείνων που τη θέτουν σε κίνηση ενώνονται για να πράξουν, τη στιγμή εκείνη όπου ελεύθερες γυναίκες και ελεύθεροι άνδρες αποφασίζουν να βιώσουν έμπρακτα την αναρχία. Τώρα που η εμπειρία του Πυρήνα Όλγα ήρθε στο τέλος της, μπορώ μονάχα να σας διαβεβαιώσω ότι έχω βρει νέους λόγους για να τροφοδοτώ το μίσος μου και περαιτέρω κίνητρα για να επιθυμώ την καταστροφή του υπάρχοντος, που είναι καμωμένο από εξουσία, εκμετάλλευση και καταστροφή της φύσης.

Αγάπη και συνενοχή στις αδερφές και στους αδερφούς που με τις πράξεις τους, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, κάνουν το τρελό όνειρο της FAI/FRI πραγματικότητα.

Αγάπη και συνενοχή στις συντρόφισσες και στους συντρόφους που, ανώνυμα ή μη, συνεχίζουν να επιτίθενται στ’ όνομα της δυνατότητας για μια ζωή λεύτερη από εξουσία.

Αγάπη και λευτεριά σ’ όλους τους αναρχικούς κρατουμένους.

Ζήτω η μαύρη διεθνής όσων τα σπάνε με τη θανατηφόρα τάξη του πολιτισμού.

Ζήτω η αναρχία!

Nicola Gai

(Φυλακή της Φερράρα, Σεπτέμβρης του 2013)

Πηγή

Ιταλία: Ανάληψη ευθύνης του αναρχικού αιχμαλώτου Αλφρέντο Κόσπιτο για την επίθεση κατά Αντινόλφι (Γένοβα)

Δήλωση που κατέθεσε ο Αλφρέντο Κόσπιτο στο δικαστήριο της Γένοβας την 30ή Οκτώβρη 2013, στο πλαίσιο συντομευμένης διαδικασίας:

Από την κοιλιά του Λεβιάθαν

«τα όνειρα είναι να πραγματωθούν εδώ, στο παρόν, και όχι σ’ ένα υποθετικό μέλλον, γιατί τα μελλούμενα τα βγάζανε πάντοτε στο σφυρί οι ιερείς οποιασδήποτε θρησκείας ή ιδεολογίας ώστε να μπορούν να κλέβουν με ατιμωρησία. Θέλουμε ένα παρόν που ν’ αξίζει να βιώνεται, κι όχι απλώς να θυσιάζεται στη μεσσιανική προσδοκία ενός μελλοντικού επίγειου παραδείσου. Γι’ αυτό βαλθήκαμε να μιλάμε στην πράξη για μιαν αναρχία που πραγματώνεται τώρα, όχι αύριο. Το “όλα με τη μία” είναι ένα στοίχημα, ένα παιχνίδι στο οποίο έχουμε ριχτεί, όπου το διακύβευμα είναι η δική μας η ζωή, η ζωή ολωνών, ο δικός μας ο θάνατος, ο θάνατος ολωνών»
Πιερλεόνε Μάριο Πόρκου

«η επιστήμη είναι το αέναο ολοκαύτωμα της ζωής, φυγάδας, εφήμερης μα πραγματικής, στο βωμό των αιώνιων αφαιρέσεων. … Αυτό που διακηρύσσω λοιπόν είναι η εξέγερση της ζωής ενάντια στη διακυβέρνηση της επιστήμης»
Μιχαήλ Μπακούνιν

«ακόμα κι ενόσω ο άνθρωπος καταδίωκε ένα θεό μες στο δικό του το φαντασιακό, μια παιδιάστικη ηλιθιότητα τον κατακυρίευσε. … οι τεχνότητες ανέκυψαν υπέρτατες, κι αφού ενθρονίστηκαν, ρίξανε αλυσίδες πάνω στη διάνοια που τους είχε αναδείξει στην εξουσία»
Έντγκαρ Άλλαν Πόε

«η αυτοκρατορία που ’ναι θεμελιωμένη στο τίποτα, όπου κυρίαρχη βασιλεύει, τώρα δα καταρρέει. Δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της αλήθειας. Σου συνιστώ μια γερή δόση ζωής! Σου συνιστώ μια γερή δόση ζωής! Τουλάχιστον έτσι θα ’σαι σε θέση να πεις πως την έχεις ζήσει»
Congegno

«μπάσταρδοι!… ξέρω ποιος σας έστειλε»
Ρομπέρτο Αντινόλφι

Ένα υπέροχο μαγιάτικο πρωινό ενέργησα, και στο διάστημα εκείνων των λίγων ωρών απόλαυσα τη ζωή μου στο έπακρο. Για πρώτη φορά άφησα πίσω μου το φόβο και τις αυτοαιτιολογήσεις, αψηφώντας το άγνωστο. Σε μιαν Ευρώπη γεμάτη με σταθμούς πυρηνικής ενέργειας, ένας απ’ τους κυριότερους υπευθύνους για την πυρηνική καταστροφή έμελλε να πέσει στα πόδια μου. Θέλω να είμαι πολύ σαφής: ο Πυρήνας Όλγα της FAI/FRI είναι μόνον εγώ και ο Νικόλα. Κανείς άλλος μήτε συμμετείχε μήτε συνεργάστηκε σ’ αυτήν τη δράση, ούτε και κανείς άλλος τη σχεδίασε. Κανείς δεν ήξερε οτιδήποτε για το εγχείρημά μας. Δεν πρόκειται να επιτρέψω να μπει η ενέργειά μου μέσα σ’ ένα αισχρό και παράλογο μιντιακό και δικαστικό καζάνι προκειμένου να αποσπαστεί η προσοχή απ’ τον πραγματικό στόχο της δράσης, με υλικά όπως «εκτροπή της δημοκρατικής τάξης», «ανατρεπτική οργάνωση», «ένοπλη συμμορία», «τρομοκρατία»: κενές φράσεις που γεμίζουν τα στόματα των δικαστών και των δημοσιογράφων.

Είμαι αντιοργανωτιστής αναρχικός γιατί εναντιώνομαι σε κάθε μορφή οργανωτικού αυταρχισμού κι εξαναγκασμού. Είμαι μηδενιστής γιατί ζω την αναρχία μου σήμερα, αντί να προσμένω μιαν επανάσταση η οποία, ακόμα κι αν ερχότανε ποτέ, θα δημιουργούσε μονάχα νέα εξουσία, νέα τεχνολογία, νέα πολιτισμικότητα. Ζω την αναρχία μου με φυσικότητα, χαρά, απόλαυση, χωρίς κάποιο πνεύμα μαρτυρίου, δίνοντας όλο μου τον εαυτό για ν’ αντιτεθώ σε τούτο το πολιτισμένο υπάρχον, που μου είναι αφόρητο. Είμαι αντικοινωνιστής επειδή είμαι πεπεισμένος πως η κοινωνία υφίσταται μονάχα υπό τη στόχευση της διαίρεσης μεταξύ των κυριάρχων και των κυριαρχημένων. Δεν επιδιώκω καμία μελλοντική «παραδείσια» σοσιαλιστική αλχημεία, δεν τρέφω οποιαδήποτε εμπιστοσύνη σε καμία κοινωνική τάξη. Η εξέγερσή μου δίχως επανάσταση είναι ατομική, υπαρξιακή, συνολικευμένη, απόλυτη, ένοπλη. Μέσα μου δεν υπάρχει ίχνος υπερανθρωπισμού, μήτε και κάποια καταφρόνια έναντι των καταπιεσμένων, του «πόπολου», αφού είμαι πεπεισμένος, όπως λέει και μια παροιμία της Ανατολής, ότι «δεν πρέπει να περιφρονείς το φίδι επειδή δεν έχει κέρατα, γιατί μια μέρα μπορεί να μεταμορφωθεί σε δράκο». Παρομοίως, ένας σκλάβος μπορεί να μεταμορφωθεί σε εξεγερμένο, ένας και μόνο άνδρας, μία και μόνη γυναίκα μπορούν να καταφέρουν μια πυρπόληση καταστροφική. Με όλες μου τις δυνάμεις καταφρονώ τους ισχυρούς της γης, είτε είναι πολιτικοί, επιστήμονες, τεχνοκράτες, δημαγωγοί, κάθε λογής ‘-άρχες’, γραφειοκράτες, ή στρατιωτικοί αρχηγοί και θρησκευτικοί ηγέτες. Η τάξη που θέλω να συντρίψω είναι ότι αυτή του πολιτισμού, η οποία μέρα τη μέρα καταστρέφει καθετί που κάνει τη ζωή ν’ αξίζει κανείς να τη ζει. Κράτος, δημοκρατία, κοινωνικές τάξεις, ιδεολογίες, θρησκείες, αστυνομία, στρατεύματα, το ίδιο σας το δικαστήριο είναι σκιές, χίμαιρες, γρανάζια, όλα αντικαταστήσιμα, μιας μεγαμηχανής που τα περιλαμβάνει όλα δαύτα. Μια μέρα η τεχνολογία θα μπορεί να κάνει και χωρίς εμάς, μετατρέποντας τους πάντες και τα πάντα σε αυτόματα, εκτοπισμένα σ’ ένα πανόραμα θανάτου και ερήμωσης.

Εκείνη την 7η του Μάη 2012 για μια στιγμή έριξα άμμο σ’ ένα γρανάζι αυτής της μεγαμηχανής, για μια στιγμή έζησα στο φουλ κάνοντας τη διαφορά. Τη μέρα κείνη το καλύτερό μου όπλο δεν ήτανε ένα παλιό Τοκάρεφ, αλλά το βαθύ, λυσσαλέο μίσος που αισθάνομαι ενάντια στην τεχνοβιομηχανική κοινωνία. Υπέγραψα τη δράση ως FAI/FRI γιατί έχω ερωτευτεί αυτήν τη στιλπνή «τρέλα» που γίνηκε έμπρακτη ποίηση, άλλοτε αύρα κι άλλοτε θύελλα, που φυσάει χαοτική στα μισά του κόσμου, απτόητη, απρόβλεπτη, κόντρα σε κάθε νόμο, κόντρα σε κάθε «κοινό νου», κόντρα σε κάθε ιδεολογία, κόντρα σε κάθε πολιτική, κόντρα στην επιστήμη και στον πολιτισμό, κόντρα σε κάθε εξουσία, οργάνωση και ιεραρχία. Μια έμπρακτη οπτική της αναρχίας, που δεν προβλέπει θεωρητικούς, διευθύνοντες συμβούλους, αρχηγούς, στελέχη, στρατιώτες, ήρωες, μάρτυρες, οργανογράμματα, μιλιτάντες, πόσω μάλλον θεατές. Για χρόνια παρακολουθούσα την εξέλιξη αυτής της νέας αναρχίας, παραμένοντας στην ουσία ένας απλός θεατής. Για πολύ καιρό είχα απομείνει να παρατηρώ. Άμα η αναρχία δε γίνεται δράση, τότε απορρίπτει τη ζωή καταντώντας ιδεολογία, ένα μάτσο σκατά ή κάτι περισσότερο, στην καλύτερη των περιπτώσεων μια ατελέσφορη διέξοδος απογοητευμένων ανδρών και γυναικών.

Αποφάσισα να περάσω στη δράση μετά την πυρηνική καταστροφή στη Φουκουσίμα. Πάρα πολύ συχνά αισθανόμαστε ανεπαρκείς μπροστά σε τόσο μεγάλα γεγονότα. Ο πρωτόγονος άνθρωπος αντιμετώπιζε τους κινδύνους, ήξερε καταπώς ν’ αμυνθεί. Ο μοντέρνος, πολιτισμένος άνθρωπος στέκει ανήμπορος μπροστά στα κατασκευάσματα-δεσμά της τεχνολογίας. Ακριβώς όπως τα πρόβατα γυρεύουν προστασία απ’ το βοσκό ο οποίος πρόκειται να τα σφαγιάσει, έτσι κι εμείς οι εκπολιτισμένοι εμπιστευόμαστε τους κοσμικούς ιερείς της επιστήμης, τους ίδιους που λίγο λίγο μας σκάβουνε τον τάφο. Είδαμε τον Αντινόλφι να χαμογελάει πονηρά στις τηλεοπτικές οθόνες παριστάνοντας το θύμα. Τον είδαμε να δίνει διαλέξεις στα σχολεία εναντίον της «τρομοκρατίας». Αναρωτιέμαι όμως: τι είναι η τρομοκρατία; Ένας πυροβολισμός, ένας σουβλερός πόνος, μια ανοιχτή πληγή, ή η αδιάλειπτη, συνεχόμενη απειλή ενός αργού θανάτου που καταβροχθίζει από τα μέσα· ο συνεχής, αδιάκοπος τρόμος ότι ένας απ’ τους πυρηνικούς σταθμούς μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεράσει θάνατο και ερήμωση; Η Ansaldo Nucleare και η Finmeccanica φέρουν τεράστιες ευθύνες. Τα σχέδιά τους εξακολουθούν να σπέρνουν το θάνατο παντού, και τον τελευταίο καιρό φημολογούνται πιθανές επενδύσεις για το διπλασιασμό του πυρηνικού σταθμού του Κρσκο στη Σλοβενία, ζώνη υψηλού σεισμικού κινδύνου μόλις δυο βήματα απ’ την Ιταλία. Στην Τσερναντόβα της Ρουμανίας, από το 2000 μέχρι σήμερα, πολλά περιστατικά έχουνε συμβεί, που όλα τους προκλήθηκαν απ’ τη μωρία της Ansaldo Nucleare κατά τη διάρκεια της κατασκευής ενός απ’ τα πυρηνικά τους εργοστάσια. Πόσες ζωές έχουνε χαθεί; Πόσο αίμα έχει χυθεί; Τεχνοκράτες της Ansaldo Nucleare και της Finmeccanica, με τα εύκολα χαμόγελα, με την «καθαρή» σας τη συνείδηση, η «πρόοδός» σας βρομάει ψοφίμι, ο θάνατος που ’χετε σπείρει σ’ όλο τον κόσμο φωνάζει για εκδίκηση. Υπάρχουνε πολλοί τρόποι για ν’ αντιταχθεί κανείς έμπρακτα στα πυρηνικά, όπως μπλοκαρίσματα τρένων που μεταφέρουν πυρηνικά απόβλητα, σαμποτάζ σε πυλώνες μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται απ’ το άτομο σε πυρηνικούς αντιδραστήρες. Μου ’ρθε στο νου η ιδέα να χτυπήσω τον κατεξοχήν υπεύθυνο γι’ αυτό το μακελειό στην Ιταλία: τον Ρομπέρτο Αντινόλφι, διευθύνοντα σύμβουλο της Ansaldo Nucleare. Δε μου πήρε πολύ για ν’ ανακαλύψω πού διαμένει, πέντε ενέδρες φτάσανε και περισσέψανε. Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για στρατιωτικού τύπου δομή, για ανατρεπτική οργάνωση ή για ένοπλη συμμορία ώστε να καταφέρει κανείς ένα πλήγμα· οποιοσδήποτε οπλίζεται με ισχυρή θέληση, μπορεί να σκεφτεί το αδιανόητο και να ενεργήσει ανάλογα. Θα ’θελα να ’χω κάνει τα πάντα μονάχος, μα δυστυχώς χρειαζόμουνα βοήθεια με το μηχανάκι. Ρώτησα τον Νικόλα, απηύθυνα έκκληση στη φιλία του· δεν έκανε πίσω. Προμηθεύτηκα το πιστόλι απ’ τη μαύρη αγορά, για τριακόσια ευρώ. Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για παράνομες υποδομές ή μεγάλα κεφάλαια για να οπλιστεί κανείς. Φύγαμε με το αυτοκίνητο απ’ το Τορίνο το προηγούμενο βράδυ. Όλα κύλησαν ομαλά, ή κάπως έτσι, ο Νικόλα ήτανε στο τιμόνι, εγώ στόχευσα ακριβώς εκεί που ’χαμε αποφασίσει να χτυπήσουμε. Μετά την ακριβή βολή, έβαλα τρεχάλα για το μηχανάκι, κι ύστερα να σου τ’ απροσδόκητο, η λυσσασμένη κραυγή του Αντινόλφι, το ουρλιαχτό του που με πάγωσε κάνοντάς με να χάσω πολύτιμα δευτερόλεπτα: «Μπάσταρδοι!… Ξέρω ποιος σας έστειλε!» Εκείνη ακριβώς τη στιγμή είχα την απόλυτη βεβαιότητα ότι είχα χτυπήσει το στόχο, κι είχα πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι είχα βάλει τα χέρια μου μες στην καταβόθρα: σε συμφέροντα εκατομμυριούχων, στο διεθνή χρηματοοικονομικό τομέα, στην πολιτική και στην εξουσία, σε λάσπη και κοπριά. Αυτά τα «κλεμμένα» δευτερόλεπτα επέτρεψαν στον Αντινόλφι να διαβάσει ένα μέρος της πινακίδας, την οποία λόγω απειρίας δεν είχαμε καλύψει. Χάρη στους αριθμούς αυτούς εντόπισαν το μηχανάκι, κι από το μηχανάκι οδηγήθηκαν στην κάμερα τηλεπαρακολούθησης που μας είχε αλλού καταγράψει.

Δεν πρόκειται να φτάσει η ποινή αυτού του δικαστηρίου για να μετατρέψει εμάς σε φαύλους τρομοκράτες, και τον Αντινόλφι και τη Finmeccanica σε ευεργέτες της ανθρωπότητας. Έχει έρθει η στιγμή της μεγάλης άρνησης, μιας άρνησης αποτελούμενης από πληθώρα αντιστάσεων, που καθεμία τους είναι και μια περίπτωση ξεχωριστή. Μερικές είναι εφικτές, απαραίτητες, αμφίβολες, άλλες είναι αυθόρμητες, άγριες, μοναχικές, συντονισμένες, ορμητικές ή βίαιες. Η δικιά μας υπήρξε μοναχική και βίαιη. Άξιζε τον κόπο; Ναι! Μόνο και μόνο για τη χαρά που πήραμε σαν μάθαμε ότι η Όλγα Οικονομίδου, θαρραλέα αδερφή της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στην είδηση της δράσης μας πέταξε ένα χαμόγελο απαξίωσης στα μούτρα των δεσμοφυλάκων της μέσα απ’ το κελί απομόνωσης μιας ελληνικής φυλακής. Είμαι ευτυχής που ’μαι αυτός που είμαι, ένας ελεύθερος άνθρωπος, ακόμη κι αν είμαι δεμένος «προσωρινά» με αλυσίδες. Δεν μπορώ να παραπονεθώ και πολύ, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειονότητα του «κοσμάκη» έχει τις αλυσίδες γερά βιδωμένες στον εγκέφαλο. Στη ζωή μου πάντοτε προσπαθούσα να κάνω ό,τι θαρρούσα σωστό, και ποτέ μου δεν έκανα ό,τι βόλευε σε κάθε περίσταση. Τα ημίμετρα ποτέ δε μ’ έπεισαν. Έχω αγαπήσει πολύ. Έχω μισήσει πολύ. Αυτός ακριβώς είναι κι ο λόγος που δεν πρόκειται να παραδοθώ στα σίδερά σας, στις στολές σας, στα όπλα σας. Θα με βρίσκετε πάντα απέναντί σας ως ακατάβλητο, ατρόμητο εχθρό. Δεν είμαι μόνος. Οι αναρχικοί δεν είναι ποτέ μόνοι τους· καμιά φορά γινόμαστε μοναχικοί, αλλά ποτέ δε μένουμε μονάχοι. Χιλιάδες σχέδια στο κεφάλι, και μια ελπίδα στην καρδιά που παραμένει ζωντανή, ολοένα και πιο δυνατή κι αναμεταξύ μας μοιρασμένη. Μια συγκεκριμένη προοπτική που «ρισκάρει» ν’ αλλάξει το πρόσωπο της αναρχίας στον κόσμο. Μικρές, μεγάλες κατολισθήσεις που θα εξαπολύσουν έναν κατακλυσμό μια μέρα. Θα πάρει χρόνο, δεν πειράζει· προς το παρόν ευχαριστιέμαι το σεισμό που ξέσπασε μέσα μου απ’ όλη τούτη την επιθυμία για χαρά και μάχη.

Κλείνω με ένα απόσπασμα απ’ τον Μαρτίνο (όνομα που χρησιμοποιούσε ο Μάρκο Καμένις στην παρανομία), πολεμιστή που δεν προσκύνησε ποτέ, φυλακισμένο για περισσότερα από είκοσι χρόνια λόγω της βαθιάς του αγάπης για τη ζωή, κλειδωμένο σήμερα σε μιαν άσηπτη ελβετική φυλακή· κάνω τα λόγια του δικά μου: «… το θάρρος να σκεφτόμαστε τα πράγματα μέχρι κεραίας, να παραβιάζουμε την απαγόρευση της τεχνολογικής αστυνομίας περί “ανέφικτου” και “ασύλληπτου”, να σκεφτόμαστε κάτι άλλο και να δρούμε αναλόγως μ’ άλλον τρόπο. Αυτό από μόνο του μπορεί να μας φέρει έξω απ’ το χλιαρό τοξικό πλύμα της νεωτερικότητας σε μέρη όπου τίποτε και κανείς δεν πρόκειται να μας καθοδηγήσει, σ’ έναν τόπο χωρίς δικλείδες ασφαλείας, στο χώρο της ευθύνης σε πρώτο πρόσωπο, για τη μη υποταγή με όλες τις συνέπειές της. Η λευτεριά είναι σκληρή και επικίνδυνη, και δεν υφίσταται ζωή χωρίς το θάνατο. Από φόβο ζωής, συχνά παραδινόμαστε στη σκλαβιά και στην αφάνιση».

Θάνατο στον πολιτισμό
Θάνατο στην τεχνολογική κοινωνία
Ζήτω η ΣΠΦ
Ζήτω η FAI/FRI

ΖΗΤΩ Η ΜΑΥΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ!
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

Alfredo Cospito

Πηγή

Χρονολόγιο άμεσης δράσης για την απελευθέρωση των ζώων και της γης

Το χρονολόγιο είναι του μήνα Σεπτέμβρη και στήνεται από τη Συνέλευση για την αντισπισιστική δράση

Χρονολόγιο