Tag: Ανάλυση

Εμείς δεν είμαστε ούτε αριστεροί, ούτε κομμουνισταράδες πατριώτες, ούτε κομματόσκυλα, ούτε πολεμάμε πλάι σε εθνικόφρονες και άλλα σκουλήκια. Εμείς είμαστε αναρχικοί.

68 χρόνια από την \”αντιφασιστική νίκη των λαών\”

Εγώ παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του\”.

Ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά, Ριζοσπάστης.

  Γιατί καμιά σχέση δεν έχουν αυτοί, οι υμνητές των ΕΛΑΣιτών και των ΟΠΛΑτζήδων σταλινικών με την Αναρχία. Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν υπήρξε μια κορυφαία νίκη απέναντι στο φασισμό, αλλά ακόμη ένας πόλεμος της Εξουσίας. Και σε κάθε τέτοιο πόλεμο, οι αναρχικοί συμμετέχουν ως αναρχικοί εξεγερμένοι και όχι ως φαντάροι των εξουσιαστικών μπλοκ.

  Σε όσους φαντασιώνονται ακόμη κονσερβοκούτια και εκκαθαρίσεις, απαντούμε ότι τράβηξαν μόνοι τους τη διαχωριστική γραμμή. Για εμάς, αυτή η φαντασιακή σύνδεση των αναρχικών με τον ΕΛΑΣ, το στρατιωτικό βραχίονα του ΚΚΕ, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αγωνιώδης αναζήτηση ενός παρελθόντος, έστω και κίβδυλου, που χρειάζονται κάποιοι για τονώσουν την ψυχολογία τους και να το προτάξουν σαν ετοιματζίδικη λύση στα φαντασιακά του μαζικά υποκείμενα. Για εμάς δεν είστε τίποτα άλλο, παρά μαρξιστικά υποπροϊόντα, σταματήστε να ιδιοποιείστε την Αναρχία και ενωθείτε επιτέλους με το υπόλοιπο κόκκινο κοπάδι. Εμείς δεν είμαστε εγγόνια εθνικοφρόνων κομμουνιστών, ούτε είμαστε διατεθειμένοι να γίνουμε κιμάς στην κρεατομηχανή του Κράτους. Οι \”κόκκινοι\” ήρωες μπορούν να πλαισιώσουν αν θέλουν την Εξουσία από τα αριστερά. Εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε αναρχικοί μηδενιστές. Θα συνεχίσουμε να προτάσσουμε τη διαρκή αναρχική εξέγερση, την επίθεση στο Κράτος και την Κοινωνία. Εκείνοι μπορούν να συνεχίσουν να υμνούν το Βελουχιώτη, τον ΕΛΑΣ και τη σοσιαλιστική πατρίδα.

  Γιατί οι αναρχικοί δεν πολεμούν τους πολέμους του Κράτους, δεν ενώνονται με την πλέμπα σε εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα, δε θυσιάζονται στο βωμό επαναστατικών υποκειμένων και ανώτερων ιδανικών.

Την ίδια ώρα που  ο φασισμός είναι θάνατος του πνεύματος, ο σοσιαλισμός είναι θάνατος της δύναμης. Και η κοινωνία δεν παίρνει θέση, γι\’ αυτό ακριβώς είναι τέτοια. Φάντασμα, σώμα μη-σώμα, τίποτα παραπάνω από ένα κοπάδι ανδρεικέλων. Και  περιμένετε από τον κοινωνικό βάλτο συνδρομή… Μα ζητάτε από την κοινωνία να εξεγερθεί εναντίον του ίδιου της του εαυτού ! Εναντίον της ίδιας της της φύσης, εκείνης της βαθιά φασιστικής φύσης.

Από το κείμενο \”Μηδενισμός και Οργάνωση\” – Πρώτος Χαοτικός Κύκλος\” Μηδενιστική Πορεία – τεύχος 1ο

  Μακριά από δίπολα δηλώνουμε ότι ο αναρχικός αντιφασισμός ή θα είναι ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ή δε θα είναι ΤΙΠΟΤΑ. Τα εναπομείναντα σταλινικά κατακάθια που κραδαίνουν ακόμη τα κονσερβοκούτια, ας έχουν τα κεφάλια τους κοντά στους ώμους.

 

 

Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη διάχυση του Αρνητικού

Σε εσένα που την νύχτα πέφτεις να κοιμηθείς απελπισμένος απο την ματαιότητα του αγώνα, από την καταστολή που μας «κλέβει»τους συντρόφους, στις καταλήψεις, που σαρώνει στο περασμά της ότι σταθεί μπροστά της. Ντύσου, πάρε μαζί σου μια απόφαση και αγωνίσου. Ας γράψει ιστορία γι αυτούς που αγωνίστηκαν μέχρι το τέλος,μέχρι και οι τελευταίοι επαναστάτες να γίνουν σκόνη στο πέρασμα της αναβαθμισμένης τεχνολογικής καταστολής. Ας γράψει η πουτάνα ιστορία για τις λυσσασμένες κραυγές των Ανθρώπων πριν τις εκτελέσεις τους. Ναι σε εσένα που μετράς τα βράδια τα αστέρια και η καρδιά σου χτυπάει γρήγορα, πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα καρτερώντας την αυγή για την συνέχιση της προσπάθειας και του αγώνα… ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ»

 

Εκείνο το μεσημέρι στην περιοχή της Ν. Φιλαδέλφειας τερματίστηκε το όμορφο ταξίδι ελευθερίας που είχαμε ξεκινήσει μετά και από την επίσημη ανακήρυξη της παρανομίας μας. Ο χρόνος πάγωσε, τα λεπτά τεθηκαν κι αυτά υπό παρακολούθηση και ο ουρανός κρύφτηκε από τις κουκούλες των διωκτών μας. Πέσαμε στα χέρια τους, η πικρή αίσθηση της ήττας που συνεπάγεται μια αιχμαλωσία θα μας κυνηγάει και πίσω από τα τείχη όσο οι αναμνήσεις της ελεύθερης ζωής μας θα ζωντανεύουν στην μνήμη μας.Το ταξίδι παρανομίας, αγώνα και ελευθερίας μας σε καμία περίπτωση δεν είχε αρχή τα μέσα του Φλεβάρη-όταν και εκδόθηκαν τα εντάλματα σύλληψης-ούτετέλος τις πισθάγκωνες χειροπέδες μέσα στα συμβατικά οχήματα των μπάτσων.

Όσο προλάβαμε αυτά τα χρόνια που αποφασίσαμε να πάρουμε θέση μάχης στον αναρχικό αγώνα βιώσαμε πολύτιμες στιγμές συγκρούσεων, βίας, ζυμώσεων και συζητήσεων, προσπάθειας, απωλειών. Μα πάνω από όλα το χαμόγελο που αφήνει στο πρόσωπο η αίσθηση του ότι κάτι καταφέραμε, το ελάχιστο λιθαράκι που βάλαμε μαζί με τους συντρόφους μας για την οικοδόμηση μιας αληθινής και αδούλωτης ζωής.

Μέσα από τις μολότωφ, τις πέτρες και τα δακρυγόνα στις πορείες, τα κυνηγητά με τους μπάτσους στα στενά του κέντρου, τις βίαιες δράσεις,τις συζητήσεις με συντρόφους και φίλους μοιραζόμενοι τις κοινές μας ανησυχίες για την προώθηση του Αγώνα.Τόσες και τόσες στιγμές, μέσα και μορφές δράσεων που μετράμε αντίστροφα τον χρόνο για να τις ξαναβιώσουμε.

Δεν είμαστε εμείς που έχουμε να μετανιώσουμε για κάτι, μα όλοι αυτοί που παρακολουθούν τις εξελίξεις των ζωών τους στις τηλεοράσεις, που παραμένουν απαθείς κοιτώντας τις αιματηρές επιπτώσεις του μαραθώνιου της αδιαφορίας.Όλοι οι αδιάφοροι που «δολοφονούν» καθημερινά από τους καναπέδες τους.

Οι δηλώσεις μετάνοιας αποτελούν για εμάς αποδοχή της νίκης της εξουσίας.Και όσο γι αυτούς που μιλούν για «παραπλανημένες νεότητες» που παρασύρονται ας τους υπενθυμίσουμε πως οι παραπλανημένοι είναι εκείνοι που κοιμούνται πλάϊ στην ψευδαίσθηση του εφησυχασμού και βολεύονται με μέτριες και ακίνδυνες λύσεις μη κάνοντας τον κόπο να ρισκάρουν στο ελάχιστο. Ας πάψουν να μας χαρακτηρίζουν παραπλανημένους νέους προσπαθώντας να αποπολιτικοποιήσουν τη δράση μας.

Όχι δεν είμαστε εμείς που έχουμε να απολογηθούμε για τις κατηγορίες που μας αποδίδουν αλλά όλοι οι εχθροί της ελευθερίας είτε λέγονται μπάτσοι, δικαστές, ανακριτές είτε πολιτικοί,τεχνοκράτες και επιχειρηματίες για τις επαναλαμβανόμενες δολοφονίες τους.

Δεν έχουμε να δηλώσουμε τίποτα παραπάνω απ’ το ότι τασσόμαστε περήφανα στο πλευρό των Ενόχων της Εποχής μας, έναν κύκλο που ανέκαθεν είχαν όλοι οι αμφισβητίες των εξουσιών.Άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που με τον δικό τους τρόπο-ανάλογα των κοινωνικών/πολιτικών ιδιαιτεροτήτων που τους γεννούν-κοιτούν τ’ αστέρια στους ουρανόυς και ετοιμάζονται για τις δικές τους αιματηρές μάχες με την εξουσία.

Απ’ την θέση που βρισκόμαστε και κοιτάμε τον συρματοπλεγμένο πλέον ουρανό διαθέτουμε ελάχιστα μέσα αγώνα στην διάθεσή μας. Παρ’ όλα αυτά με μολύβι και χαρτί, με την άρνησή μας να απολογηθούμε ενώπιων μπάτσων και δικαστών, με την άρνησή μας να υποβληθούμε στον ταπεινωτικό σωματικό έλεγχο στην φυλακή, αλλά και να «καταπιούμε» αμάσητο το στείρο προφίλ του φυλακόβιου, με την προσπάθειά μας να δημιουργήσουμε κοινότητα αγώνα μέσα στα τείχη των φυλακών μαζί με αναρχικούς και αξιοπρεπείς κρατούμενους θα τζογάρουμε στο πάντα ανοιχτό στοίχημα της επαναστατικής προοπτικής.

 

«Σχετικά με την ε.ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς…»

Όπως φαίνεται και από το υπόλοιπο του κειμένου μας αλλά και από την στάση μας απέναντι στους μπάτσους και τους δικαστές δεν έχουμε καμία διάθεση και σκοπό να εγκλωβίσουμε τον λόγο μας επικαλούμενοι δικονομικούς όρους οι οποίοι είναι βγαλμένοι από έναν άλλον κόσμο σε σύγκρουση με τον δικό μας.Παρ’ όλα αυτά οι κατηγορίες για την Σ.Π.Φ. που μας αποδίδονται έχει για εμάς πολιτικό χαρακτήρα, επομένως σημασία να ξεκαθαρίσουμε την θέση μας.Δηλώνουμε πως δεν είμαστε μέλη της ε.ο. Σ.Π.Φ. Τα τελευταία χρόνια οι αστυνομικο-δικαστικοί κύκλοι μέσω της Σ.Π.Φ. επιχειρούν αφενός στο νομικό σκέλος να φορτώσουν με περισσότερες κατηγορίες ανθρώπους κατατάσσοντας τους σε αυτήν την οργάνωση και αφετέρουνα εγκλωβίσουν τις αυτόνομες πολιτικές διαδρομές των όποιων συλληφθέντων αγωνιστών μέσα στα πλαίσια μιας και μόνο οργάνωσης. Παρουσιάζοντας και βαφτίζοντας ως μέλος όποιον τυχαίνει να συλλαμβάνεται η κυριαρχία προσπαθέι να παρουσιάσει προς τα έξω τον αγώνα και πιο συγκεκριμένα την βίαιη/αντάρτικη πλευρά του ως μονοπώλιο μιας ομάδας μην αναγνωρίζοντας την αυτονομία δράσης ή την διάχυσή της μέσα στον ευρύτερο ανατρεπτικό χώρο.

Κάνοντας «στην άκρη» το πως η κυριαρχία χρησιμοποιεί την οργάνωση της Σ.Π.Φ. σε καμία περίπτωση δεν παραβλέπουμε την μεγάλη συμβολή της συγκεκριμένης αναρχικής επαναστατικής οργάνωσης στη συνέχιση και τον εμπλουτισμό του ίδιου του αγώνα(όπως για παράδειγμα το στοίχημα της διεθνοποίησης του αναρχικού αγώνα).Και αυτή η συμβολή ειναι ανεξάρτητη των όποιων διαφωνιών ή συμφωνιών έχουμε με τον λόγο και την δράση της.

Ο αναρχικός αγώνας δεν παύει να αποτελεί τόσο ενα μεγάλο μωσαικό ιδεών,πολιτικού λόγου και αντιλήψεων όσο και ένα ψηφιδωτό διαφορετικών και πολύμορφων επιθετικών δράσεων.Επιδίωξή μας σε κάθε περίπτωση είναι η από κοινού-των εκάστοτε επαναστατικών πυρήνων- αποδοχή και κατανόηση της έννοιας της ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ,της κοινότητας αγώνα ενάντια στο κράτος και την διάχυτη εξουσιαστική σχέση.

Η έννοια τις κοινότητας σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ταύτιση σε επίπεδο λόγου και δράσης αλλά ένα πρόταγμα που μένει να κατανοηθεί και να οικειοποιηθεί όχι μόνο από τους αναρχικούς/επαναστάτες αλλά από όλους τους καταπιεσμένους της εξουσίας.

Ας τελειώνουμε μια και καλή εντός και εκτός του αναρχικού χώρου με τις κατακερματισμένες αντιστάσεις και ας ματώσουμε πάνω στα χαρακώματα της συλλογικής αντίστασης ενάντια στην επέλαση της κυριαρχίας.

 

«Κάποιες σκέψεις για τη συνθήκη της παρανομίας»

Όταν εκδόθηκαν τα εντάλματα και οι φωτογραφίες μας πήραμε την απόφαση να εξαφανιστούμε καθώς δεν ήμασταν διατεθειμένοι να χαρίσουμε την ελευθερία μας σε κανέναν ανθρωποφύλακα,ούτε να θάψουμε τις ιδέες και τη δράση μας ανάμεσα σε δικαστικούς φακέλους και έγγραφα. Αντιλαμβανόμαστε τη συνθήκη της παρανομίας ως μια «ισορροπία πάνω σε τεντωμένο σχοινί». Ως μια συνθήκη όπου ο κίνδυνος ελοχεύει σε κάθε στιγμή της ημέρας,από την κίνηση στον δρόμο μέχρι τα παράνομα σπίτια και τις συναντήσεις με φίλους και συντρόφους υπό τον φόβο της αστυνομικής παρακολούθησης.Μια κατάσταση που απαιτεί συνεχή προσοχή και προσεχτικούς σχεδιασμούς.Στη μάχη της παρανομίας το παραμικρό λάθος μπορεί να κοστίσει ακριβά,η παραμικρή χαλάρωση μπορεί να γίνει εκμεταλλεύσιμη απ’ τον εχθρό. Πρόκειται για ένα ιδιότυπο καθεστώς όπου η καθημερινή ζωή δομείται πάνω σε κανόνες και μέτρα ασφαλείας.

Το στοίχημα που τέθηκε από την πρώτη στιγμή της εξαφάνισής μας ήταν το εξής: το πως θα «διαρρήξουμε» το καθεστώς της απομόνωσης που προσπαθεί να επιβάλλει η παράνομη συνθήκη. Και η απομόνωση που περιγράφουμε έχει δυο όψεις,πολιτική και υπαρξιακή. Στην πρώτη πλευρά του νομίσματος η απομόνωση «σημαίνει» μία απραξία σε επίπεδο πολιτικής δράσης δηλαδή απλή επιβίωση.Η αλήθεια είναι ότι τα μέσα και οι μορφές δράσεις είναι περιορισμένες.Οι δημόσιες εμφανίσεις είτε σε συνελεύσεις είτε σε πορείες και γενικότερα οι κινηματικές δομές είναι πλέον επικίνδυνες. Παρ’ όλα αυτά είναι στο χέρι μας να προσπαθήσουμε με έξυπνους τρόπους- με όποιο ρίσκο είναι διατεθειμένος ο καθένας να αναλάβει-να προσπαθήσουμε να μην χάσουμε καμία επαφή με τα κοινωνικά δρώμενα και όσο γίνεται να τα επηρεάσουμε με την δράση μας. Η θέση μας εξάλλου πάνω στις δράσεις και τις δυνατότες του αγώνα είναι πως δεν πρέπει να ακολουθείται μια καθιερωμένη/δογματική λογική που θέλει τα μέσα του να ακολουθούν το δίπολο νόμιμου-παράνομου.Ένας παράνομος αγωνιστής μπορεί τόσο να φοράει την κουκούλα και να επιτίθεται με όπλα όσο και να μοιράζει τη νύχτα προκηρύξεις. Είναι καιρός η φαντασία μας να επινοήσει καινοτόμους τρόπους χρήσης και διαχείρησης ΟΛΩΝ των μέσων,είτε από τις γιάφκες είτε από τα νόμιμα σπίτια. Η άλλη πλευρά του νομίσματος αντικατοπτρίζει την απομόνωση σε προσωπικό,υπαρξιακό επίπεδο. Μια απόσταση από τα αγαπημένα μας πρόσωπα-φίλους,συγγενείς κτλπ- αλλά και επαφή με λιγοστούς ανθρώπους καθημερινά δημιουργούν μια «ατομική κενότητα». Αυτή η κατάσταση δημιουργεί ένα βιττό συναίσθημα. Από την μία νιώθεις να σου λείπουν κοντινοί σου άνθρωποι αλλά και διάφορες εκφάνσεις του αγώνα, από την άλλη με τους λιγοστούς συντρόφους που βρίσκεσαι δημιουργούνται αδελφικοί δεσμοί που δύσκολα περιγράφονται σε ένα «κομμάτι χαρτι».

Παράλληλα η συνθήκη της παρανομίας προσφέρει και αυτή στον εκάστοτε αγωνιστή την δυνατότητα να εξελίξει και να ανεβάσει το επίπεδο της ένοπλης αντιπαράθεσης με το καθεστώς.Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι παράνομες υποδομές/ομάδες αναρχικών τα τελευταία χρόνια που με την αντάρτικη δράση τους αμφισβήτησαν έμπρακτα το μονοπώλιο της κρατικής βίας και προκάλεσαν υλικά και πολιτικά πλήγματα στη κυριαρχία και τον πολιτισμό της.Η σημασία των αντάρτικων υποδομών είναι κομβική στην εξέλιξη του πολέμου μας με την εξουσία λειτουργώντας σαν εμπροσθοφυλακή της καταστροφικής δύναμης της αναρχίας. Κομβική διότι κρατάει ζωντανό το στοίχημα της γενικευμένης ένοπλης εξέγερσης ενάντια στο καθεστώς και αναγκάζει την δημοκρατία να αφήσει το δήθεν εξευγενισμένο προσωπείο της εμφανίζοντας τον πραγματικό εαυτό της. Ταυτόχρονα δημιουργεί καταστάσεις τέτοιες στις οποίες επιτυγχάνεται η διάχυση του αναρχικού λόγου και πρακτικής στο ευρύτερο κοινωνικό σώμα. Η  αντάρτικη δράση δεν αποτελεί αυτοσκοπό αλλά και ούτε είναι απομονωμένη απ’ τις υπόλοιπες κινηματικές διεργασίες. Λειτουργεί και δρα συναρτήσει αυτών μεταφέροντας τον πόλεμο σε στρατιωτικό επίπεδο.

 

                          «Για όσους μας στηρίζουν και τους στηρίζουμε…»

Προχωρώντας παρέα κάτω από τους δύο ουρανους…

Κάποια στιγμή σταματάς,κοιτάς τους δικούς σου εκεί πέρα και συνεχίζεις…

Κάποιοι μείναν πίσω, κάποιοι πέσαν αιχμάλωτοι και τώρα δαγκώνουν απ’ την λύσσα τους τα κάγκελα.

Στα κελιά της φυλακής τους η επανάσταση τρέφεται με αναρίθμητες Αναμνήσεις και φανταστικα αν,και αν,και αν…

Αν τι; Ζήτα απ’ τον δείκτη να γυρίσει πίσω. Πάρε την απάντηση στην θηλιά του εγκλεισμού…

Κάποιοι άλλοι εκεί έξω μονάχοι, τα βάζουν κάτω, σκέφτονται, κλαίνε και πάλι πολεμάνε. Πεισματάρηδες. Μετράνε τους φόβους και τις αναστολές τους, καμιά φορά βγαίνουν σκάρτοι, και άλλωτε πατάνε τη σκανδάλη. Η σφαίρα σφηνώνεται σε μια μεγάλη ελπίδα. Αγκαλιάζει τα σχέδια, ασπάζεται για τελευταία φορά την ημερομηνία και χαιρετά για χρόνια την λεωφόρο Δεκελείας.

Απότομη αλλαγή περιβάλλοντος.Ο γαλάζιος ουρανός μεταμορφώνεται σε μία μικρή κάτασπρη λάμπα. Τα χαμόγελα των συντρόφων μας φοράνε κουκούλες.

Είναι γελασμένοι οι καριόληδες. Εκείνη την στιγμή η θέα του μοιραίου επισκιάζει τον ξυλοδαρμό. Κανείς δεν νιώθει, δεν πονάει.Γεύεται μονάχα την μεγάλη ήττα.

Άκουσέ με πολύ προσεκτικά. Πάρε μέσα σου ότι ζήσαμε,όλα όσα ρισκάραμε, όσα κινδυνεύσαμε και χάσαμε, όλα όσα θα ζούσαμε αλλά «ατυχήσαμε» καθ’ οδόν…Φύλαξε κάπου μέσα σου μία μία κάθε υπόσχεση και κρύψου μην σε βρουν ΠΟΤΕ…

Στην χώρα του δικού τους ηλιοβασειλέματος είσαι λαθραίος, παράνομος, εχθρός.

Συνομιλώντας με την εποχή προχτές συνειδητοποιήσαμε την ενοχή μας.

Δεν είναι σωστό να κρύψεις μέσα σου το αναπάντεχο.Ίσως πάλι να νιώθεις και τύψεις.

Σε καμία περίπτωση πάντως μην ανταλλάξεις την ελευθερία σου με μία αιώνια προσμονή.

Δεν ξέρω που πας και που θα είσαι σήμερα, αύριο, τώρα.Φαντάζομαι ξέρεις πως είναι αυτά.

Κλείσε τα μάτια σου λοιπόν και σκέψου:ένα χαμόγελο, μια βόλτα στο δάσος, τις θυελλώδεις συζητήσεις μας,τα καρτέρια και τις επιθέσεις μας. Και μόλις ανοίξεις τα μάτια κοίτα τον ουρανό και πες: Πάμε ξανά, αυτήν την φορά μέχρι το τέλος.

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ ΓΙΑΝΝΗΝΑΞΑΚΗ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΗ ΣΑΡΑΦΟΥΔΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ-ΟΙ ΕΧΘΡΟΠΡΑΞΙΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

Οι αναρχικοί

Φοίβος Χαρίσης

Αργύρης Ντάλιος

Α’ Πτέρυγα Κορυδαλλού

Μάιος 2013

 

 

Αναδημοσίευση από Café Morgenland

Αυτό το κείμενο είναι για αυτούς που, όχι μόνο δεν προσέφυγαν στο σύνηθες: να μιλήσουν τη γλώσσα των ρουφιάνων στη χώρα των ελλήνων, αλλά προσπάθησαν κιόλας έμπρακτα για το ακριβώς αντίθετο: να βάλουν την ελληνική κοινωνία ολόκληρη απέναντί τους, σαν γενεσιουργό αιτία όλων των εξουσιών. Είναι για αυτούς που συνεχίζουν να ζεσταίνονται στις φλόγες του δεκέμβρη, μην δίνοντας ουτε για μια στιγμή δεκάρα στον κίνδυνο να καούν οι ιδιοι και συνεχίζουν μαλιστα να σκιαγραφούν από τα κάτεργα το αδιανόητο.

Και επειδή απαιτούν ειλκρίνεια, κάνουμε δεκτή την απαίτηση τους. Η αλληλλεγύη μας προέρχεται από δύο λόγους: Ο ένας είναι καθαρά εγωιστικός. Τους θέλουμε ζωντανούς κι ελεύθερους, όχι για «να γίνουμε πολλοί» κι άλλες τέτοιες ηλιθιότητες, αλλά για να ανταλλάξουμε απόψεις και δράσεις και για να αντιπαρατεθούμε, ναι, για να αντιπαρατεθούμε μαζί τους για χίλια δυο πράγματα, απλά γιατί δεν υπάρχουν άλλοι στον ελληνικό ορίζοντα. Έτσι η απελευθέρωση τους γίνεται κυρίαρχο ζήτημα για μας.

Ο δεύτερος είναι αυτή η συναισθηματικά φορτισμένη συμπάθεια μας για τη στάση και το λόγο τους. Ξέρουμε, οι λόγοι αυτοί δεν είναι ούτε επαναστατικοί, ούτε κινηματικοί. Δεν μας νοιάζει, δεν μας ενδοιαφέρει όμως, είναι δικοί μας λόγοι, δεν τους δανειστήκαμε από πουθενά κι από κανέναν.

Η ΣΠΦ είναι η παραφωνία στον καταμερισμό εργασίας που καθιερώθηκε από καιρό στην επαναστατική διαδικασία, μια παραφωνία που τα κάνει όλα άνω κάτω. Άνοιξε το κελάρι της ελληνικής κοινωνίας να μπει φως και καθαρός αέρας. Πιο πριν, ήταν γεμάτο πτώματα σε προχωρημένο βαθμό σήψης, αραχνιασμένα λείψανα και  κάτι παράξενες, σκονισμένες έννοιες που είχαν προ πολλού εξαφανιστεί από το ελληνικό λεξιλόγιο. Τρομάξανε οι ιθύνοντες και προσπαθούν τώρα απεγνωσμένα να ξανακλείσουν το κελάρι στοιβάζοντας αυτούς τους διαρρήκτες της ιστορίας στα μπουντρούμια τους για να τους αποτελειώσουν. Και το παράδειγμα τους ακολούθησαν άλλοι ανά τον κόσμο, και σπάνε κι αυτοί τα αμπαρωμένα κελάρια τους, τα γεμάτα αποσυντεθειμένα πτώματα, τους έχει πιάσει μια υπέροχη τρέλα που κινδυνεύει να γίνει μεταδοτική.

Πιο πριν, όμως, ας πούμε δύο λόγια επί τη ευκαιρία για το Δεκέμβρη του 2008, όχι για να βερμπαλίσουμε ούτε για να θυμηθούμε απλώς, αλλά για να δώσουμε περιεχόμενο στο τι σημαίνει αλληλεγγύη για εμάς στον αγώνα που γίνεται σήμερα μέσα από τις ελληνικές φυλακές. Η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές και τις φυλακισμένες αγωνίστριες, εξάλλου, δεν μπορεί παρά εν μέρει να είναι η συνέχιση και η διάδοση του λόγου των κρατουμένων και, βέβαια, η στήριξη των λόγων για τους οποίους φυλακίστηκαν.

Δεκέμβρης 2008

Όταν ήταν οι μέρες του Δεκέμβρη του 2008, εξάλλου, δεν θελήσαμε να συμβάλουμε στην παρεπόμενη φλυαρία που τον ακολούθησε, γιατί ούτε θέλαμε να διαπραγματευτούμε με τις ηλίθιες ελπίδες κάποιων που περίμεναν τα ‘σοβαρά κινήματα’ να έρθουν, ούτε θέλαμε από την άλλη να διαπραγματευτούμε και τις κραυγές ανησυχίας κάποιων άλλων που προβληματίζονταν μήπως και το κίνημα έχασε τη συμπάθεια των μικροαστών. Και δεν θελήσαμε γιατί – το λέμε ρητά – μας καθόταν καλά και σκέτη η φωτιά. Εκείνες τις ζεστές νύχτες, λοιπόν, όποιο πρόβλημα όρασης κι αν είχε κανείς/καμιά, δεν μπορούσε παρά να αναγνωρίσει (και να φοβηθεί ίσως) την άγρια ομορφιά της καθαρής άρνησης που εξαπέλυαν οι αισχρές μειοψηφίες αυτής της άθλιας κοινωνίας που ακούει στο όνομα ελλάδα. Αυτό ήταν που γιορτάζαμε, λοιπόν, δίχως να θέλουμε να πούμε και πολλά παραπάνω. Τώρα, αναγκαζόμαστε να πούμε κάποιες σκέψεις γιατί οι λογαριασμοί με τη μνήμη και την πρακτική του Δεκέμβρη, με αφορμή αυτή την απεργία πείνας, πρέπει να ξανανοίξουν.

Ας εξηγήσουμε ακόμα λίγο δύο σημεία. Πρώτον, ως άνθρωποι που μέσα από τις δικές μας διαδρομές στη ζωή έχουμε κηρύξει λυσσαλεό πόλεμο με αυτούς και τις ιδεολογίες που μας κάνουν τη ζωή δύσκολη (λίγος ή πολύς πατριωτισμός, εθνικισμός, ρατσισμός, αντισημιτισμός κτλ), ήμασταν και είμαστε πάντα καχύποπτοι στο αν και πως ένα κίνημα αγκαλιάζει ή αρνείται τις πινελιές εθνικίλας που ζέχνει κάθε σχεδόν κίνημα στην ελλάδα. Ο Δεκέμβρης του 2008 και η πλειοψηφία των εξεχόντων συμμετόχοντων, λοιπόν, ούτε από εθνικίλα χαρακτηρίζονταν αλλά ούτε και από ρατσισμό. Για αυτό τον θαυμάσαμε καταρχήν! Μάλιστα, υπήρξαν και συγκεκριμένες και ρητές αρνήσεις όλων αυτών των τόσο αναγκαίων χαρακτηριστικών της ελληνικής κοινωνίας μέσα στις νύχτες του Δεκέμβρη. Η σχετική έλλειψη διάκρισης των χτυπημάτων φανέρωνε την ολομέτωπη επίθεση στο πλειοψηφικό κοινωνικό σώμα και τα υποκείμενα που το στελεχώνουν.

Δεύτερο, η πολυμορφία των αγωνιζόμενων του Δεκέμβρη και η ριζικά νέα μορφή εμφάνισης τους, μας αποκάλυψε μία πραγματικότητα για την οποία ούτε εμείς βέβαια ήμασταν έτοιμοι. Στον αφρό αυτού του κύματος δημιουργίας, καταστρεπτικής δημιουργίας, ξεβράζονταν δεκάδες παρέες πιτσιρικάδων λυσσασμένων με το όλο κοινωνικο-πολιτικό σύστημα. Τους έβλεπες την Κυριακή της 7^ης Δεκέμβρη στην λεωφ. Αλεξάνδρας να προελαύνουν δίχως μάσκες μέσα από τους τόνους δακρυγόνων, τους έβλεπες στην οδό Εγνατίας να κυνηγάνε μετά από κοπάνα από το σχολείο Ζητάδες και, βέβαια, μύριζες την κάπνα από τις πύρινες προσπάθειες τους παντού. Ήταν αυτή η ζωντάνια που δεν περίμενες να έρθει ποτέ από το ελληνικό νεκροταφείο. Και μια ζωντάνια – εδώ είναι το ριζικά νέο της μορφής – που δεν είχε αιτήματα. Ούτε πολιτικαντισμοί, ούτε τακτικές, ούτε άλλες συμβιβαστικές μπούρδες με τον κοινωνικό κορμό. Κάτι πρωτογενές ήταν εκεί.

Όσο μπορείς να τα περιγράψεις, τα παραπάνω χαρακτηριστικά της εξέγερσης του 2008 – η έλλειψη/άρνηση εθνικών προσήμων στην εξέγερση κι ένας διάχυτος αντικοινωνισμός, που αφενός δεν διαπραγματευόταν με την εξουσία, αφετέρου δεν γούσταρε να φορέσει ταμπέλες και αιτήματα – στάθηκαν για εμάς σημαντικότατα. Και πιστεύουμε σημαντικότατα στάθηκαν και για ‘τους απέναντι’. Για την  πλειοψηφική ελληνική κοινωνία για την οποία ο Δεκέμβρης αναδείχτηκε ως εφιάλτης. Για τους φασίστες που ωρύονταν και πανικόβλητοι έτρεχαν να ανασυνταχθούν. Για το κράτος που έστω και για λίγο, έστω και σύντομα, εξεπλάγη και αναγκάστηκε σε κινήσεις αναδίπλωσης και κορύφωσης της καταστολής.

Αυτή η καταστολή, προφανώς, δεν ήταν δυνατόν να μην αγγίξει ένα από τα πιο δυναμικά κομμάτια της άγριας νεολαίας του Δεκέμβρη, αυτό που συνελήφθη κατηγορούμενο για τη συμμετοχή του στη Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς. Η συγκεκριμένη οργάνωση είναι προφανές – και μέσα από τα περισσότερα κείμενα της – ότι διατήρησε μέσα της ζεστό αυτό το πνεύμα του Δεκέμβρη, έστω κι αν υπήρχε πιο πριν. Κι αυτή ήταν η μόνη που το περιέγραψε και ταυτίστηκε μαζί του.

«Ένα φαινόμενο που ξεκίνησε πριν απο 2-3 χρόνια και κορυφώθηκε πέρσι στα γεγονότα του Δεκέμβρη. Ένας κόσμος ανένταχτος, αρκετά νεαρός σε ηλικία (μερικοί μαθητές ακόμα), που δεν έχει κανένα επίσημο πολιτικό πρόταγμα, ασεβής και εξαιρετικά βίαιος γιατί ένιωσε την βία της υποκρισίας και της μοναξιάς, ένας κόσμος χωρίς την κουλτούρα των \”επαναστατικών\” διαδικασίων και των φλυαριών, γιατι τα ήθελε όλα εδώ και τώρα, με το \”no future\” στο στόμα και την περιφρόνηση στο βλέμμα απέναντι σε κάθε είδους αξιώματα, ένας κόσμος με τις αρκετές αντιφάσεις του, που όμως τις έκανε κάτι…τις έκανε μολότωφ σε πορεία…ασύντακτο κείμενο σε μοίρασμα στο δρόμο…εμπρησμό μέσα στην νύχτα…»

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Αντάρτικη Ομάδα Τερροριστών,
Αθήνα 16 Νοεμβρίου 2009


«Βάρκιζα τέλος. Εμφύλιος τώρα!»

Ξεπηδώντας από αυτό το περιβάλλον, η Συνωμοσία αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, την πρώτη ομάδα αντάρτικου πόλης στην ελλάδα που – αντίστοιχα – δεν είχε αιτήματα ενώ, παράλληλα, είναι το πρώτο αντάρτικο πόλης που είναι απόλυτο, με την έννοια ότι δεν συναινεί σε πολιτικαντισμούς, καθώς και βλέπει σαν αιτία γέννησης/αναπαραγωγής των εξουσιαστικών σχέσεων την ίδια την κοινωνία αλλά και το υποκείμενο, στο οποίο δίνει πρωταρχική σημασία. Με αυτή την έννοια, η Συνωμοσία γύρισε την πλάτη σε λαϊκισμούς και γλυψίματα του υποκειμένου ‘λαός’, όπως αυτά εφαρμόζονταν στο λόγο και στην πράξη του συντριπτικά πλειοψηφικού μέρους της ελληνικής αριστεράς αλλά και της ελληνικής αναρχίας. Το ότι ο αγώνας αυτός δόθηκε πέραν των καθιερωμένων ορίων της κλασικής πολιτικής στην ελλάδα αντανακλάται και στην ανάλυση της, η οποία, παρόλο που είναι πολύμορφη και ετερόκλητη στα διάφορα σημεία, απορρίπτει σχήματα ταξικής ανάλυσης και δίνει στην προσωπική συνείδηση τη θέση που της αξίζει και, σημειωτέον, τη θέση που έχουν «ξεχάσει» να της αποδώσουν εδώ και χρόνια άλλες ριζοσπαστικές ομάδες. Κι αυτό γιατί προφανώς οι άνθρωποι αυτοί γνώριζαν πως όταν λέμε ‘κοινωνία’ δεν εννοούμε ένα αφηρημένο σύνολο ανθρώπων αλλά μια διαστρωμάτωση υποκειμενικοτήτων και ομάδων οι οποίες έχουν ενεργό ρόλο στη ζωή – είτε αυτές είναι εύκολα και βολικά παραδεκτές, π.χ. σεκιουριτάδες, δεσμοφύλακες, μπάτσοι, δικαστές κτλ είτε όχι, π.χ. απλοί και καθημερινοί ρατσιστές, ρουφιάνοι κτλ.

«Η αντίληψή μου βρίσκεται πολύ μακριά από την απολιθωμένη αντίληψη που προσωποποιεί στο κράτος και στο κεφάλαιο το μόνο εχθρό και εμφανίζει την κοινωνία ως την ωραία κοιμωμένη του παραμυθιού, που βρίσκεται στην αιώνια ύπνωση και κάποια μέρα θα ξυπνήσει και θα ρίξει τα αφεντικά απ΄ το θρόνο τους. Τοποθετώ την κοινωνία εκεί που πραγματικά της αξίζει. Απέναντί μας.»

Γιώργος Πολύδωρος
Φυλακισμένο μέλος Ε.Ο. Σ.Π.Φ. /FAI /IRF
μπουρδελο-φυλακή Αλικαρνασσού
11 Δεκέμβρη 2011

Αυτές οι σκέψεις μας φέρνουν όσο πιο κοντά γίνεται στην απόπειρα διαπραγμάτευσης και επαναφοράς ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος. Από το Δεκέμβρη του 2008 στον Δεκέμβρη του 1944. Κι από κει, πίσω στη Συνωμοσία και το σύνθημα «Βάρκιζα τέλος. Εμφύλιος τώρα!», αναδιατυπωμένο, που γραφόταν κατά κόρον το Δεκέμβρη στην Αθήνα, που επιχειρούσε να οξύνει και να μας ξαναρίξει όλες και όλους μας σε εκείνο το κλίμα που νιώθαμε το Δεκέμβρη, στην πρώτη εκείνη εβδομάδα που η κοινωνία έμοιαζε χωρισμένη στα δύο, λιγότεροι από τους μισούς υπέρ μας, και η πλειοψηφία εχθρική, οι περισσότεροι σιωπηλά και κάμποσοι, μεταξύ και των μπάτσων, ενεργά εχθρικοί.

«Γιατί, οσο κι αν διαφωνούμε, με την ιδεολογία και τα οράματα \”του λαικου ξεσηκωμου\” ,των προηγούμενων γενιών , σεβόμαστε αυτους που μάτωσαν για τις ιδεές τους ή πέθαναν με το \’οπλο στο χέρι, περήφανοι, χωρίς κανένα αντάλλαγμα».

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Αντάρτικη Ομάδα Τερροριστών,
Αθήνα 16 Νοεμβρίου 2009

Τι λένε εδώ δηλαδή οι «Πυρήνες»; Ζούμε μια επανοικειοποίηση του μετεμφυλιακού λόγου; Ή απλώς παρακολουθήσαμε τα έργα και τις ημέρες κάποιων κολλημένων που δεν πήραν απόφαση ότι τελείωσε ο ‘Δεκέμβρης’;

Όπως και να το βλέπει κανείς/καμιά, σε έναν κόσμο που ούτως ή άλλως σφύζουν τα προσωπικά/ πολιτικά αδιέξοδα και δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις, είπαμε εξαρχής να μην προσπεράσουμε, ανεξαρτήτως αποτελεσματικότητας, την απόφαση 20χρονων συντρόφων/ παιδιών/ υποκειμενικοτήτων κοκ (όπου εστιάζει ο καθένας) να πάρουν γκάνια, γκάζια, γιαταγάνια και να αντιμετωπίζουν ποινές φυλάκισης που θα τους γεράσουν μέσα σε φυλακές την ίδια στιγμή που 20χρονοι νεολαίοι δίνουν τα μαθήματα τους στα πανεπιστήμια τους σα να μη συμβαίνει τίποτα κι ενώ ετοιμάζονται τα πρώτα στρατόπεδα φυλάκισης 30,000 μεταναστών στην κατά τα άλλα φιλήσυχη και φιλότιμη ελληνική κοινωνία.

Και μάλιστα κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει τις πράξεις και το λόγο τους, όταν η μία διαφορά με τον εμφύλιο του ‘44 είναι ότι τότε αναγκάστηκε ένα μέρος του πλυθησμού να έρθει σε αντιπαράθεση με τον εθνικό κορμό και την πλειοψηφία της κοινωνίας. Σήμερα, η αντίθεση με την κοινωνική πλειοψηφία και η επιλογή για κονσερβοκούτια γίνεται συνειδητή στάση ζωής. Αυτή είναι η καινοτομία ή το αδιανόητο, το παράδοξο που αναφέραμε προηγουμένως.

Και κάτι ακόμα πρέπει να συμπεράνουμε και σε κάτι ακόμα να καταλήξουμε: άλλον έναν λόγο για αλληλεγγύη. Μέσα από όλα αυτά, τις αναφορές στο παρελθόν και το πως η ΣΠΦ συνεχίζει το νήμα από εκεί που το πιάνει, πρέπει να συμπεράνουμε ότι οι δράσεις της οργάνωσης – σε αντίθεση και πάλι με την πλειοψηφία της ελληνικής αριστεράς – δεν είναι μελαγχολικές, δεν κοιτούν πίσω, δεν ενσωματώνουν την ήττα και άρα δε συναινούν ντε και καλά σε κάποια εθνική σύμπνοια.

«Αυτος ειναι ο ειλικρινης μηδενισμος, που εχει το βλεμμα και την καρδια στο εδω και τωρα. Αυτο ειναι που τρομαζει καμια φορα τους ηγετες κι οχι τόσο τα οπλα και τα εκρηκτικα. Αυτο και η λιτη ειλικρινεια των προθεσεων μας.»

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Αντάρτικη Ομάδα Τερροριστών,
Αθήνα 16 Νοεμβρίου 2009

Απεργία πείνας

Αυτά τα παιδιά του Δεκέμβρη τα κατέχουν δύο θανατηφόρα χαρακτηριστικά. Είναι απόλυτοι και συνεπείς. Με την απεργία πείνας αποφάσισαν να μείνουν νέοι. Έτσι κι αλλιώς. Η πραγματοποίηση αυτής της απόφασης τους είναι στο χέρι τους, έχει πια ξεφύγει από τον έλεγχο των δημίων τους. Όχι όμως κι οι συνέπειες της. Μια εξέλιξη που θα οδηγήσει στη βιολογική τους εξόντωση θα ήταν μια δολοφονία που καταλογίζεται πλήρως, μονομερώς και δίχως ελαφρυντικά στοιχεία στους δήμιους τους και στην κοινωνία που τους στηρίζει, παθητικά ή ενεργητικά. Στον πόλεμο αυτό δεν υπάρχουν ούτε παράπλευρες απώλειες ούτε άσχετοι θεατές, ο καθένας έχει αναλάβει έναν ρόλο και κρίνεται από αυτό. Και μόνο από αυτό.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η σελίδα που άνοιξαν σ’ αυτή την ατελείωτη ιστορία του «γουρούνι ή άνθρωπος» είναι αδύνατον πια να κλείσει. Και καταντά τουλάχιστον γελοίο, να έρχονται τώρα κάποια ανθρωπάκια λοιπόν, με τη μορφή του εισαγγελέα, του δικαστή, του διώκτη και γενικά του χωροφύλακα και του ρουφιάνου να σταματήσουν την ιστορία. Τουλάχιστον λίγη σοβαρότητα δεν θα έβλαπτε. Όσο για την απόλυτη σιωπή των ΜΜΕ για την ΣΠΦ και την απεργία πείνας, αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από την απόφαση τους να πάρουν στην συγκεκριμένη περίπτωση τη στάση των γυπών. Περιτριγυρίζουν πετώντας πάνω από το θύμα τους περιμένοντας στοχευμένα και υπομονετικά να αφήσει την τελευταία του πνοή για να το κατασπαράξουν, όπως έκαναν τόσο πολλές φορές στο παρελθόν.

Και τώρα, δυστυχώς, βρίσκονται στα χέρια αυτών με τη λίγη σοβαρότητα αλλά και με τη μονότονη αυτοαπασχόληση:

«Κατά τη μεταφορά δεν έλειψαν τα ρατσιστικά σχόλια και οι βρισιές απέναντι μου ενώ σε διάφορα χρονικά διαστήματα τραβούσαν αναμνηστικές φωτογραφίες. Το καλωσόρισμα μου στη ΓΑΔΑ ήταν μια κλοτσοπατινάδα από αρκετούς μπάτσους, για πολλή ώρα, αφού δεν αποκάλυπτα την ταυτότητά μου. Αφού τελικά με ξεκουκούλωσαν και ανακάλυψαν ποιος είμαι, με ανάγκασαν να κοιτάζω έναν τοίχο και μια στο τόσο συνέχιζαν το ξύλο, για να μου θυμίζουν που βρίσκομαι. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα άκουγα το βασανισμό των συντρόφων μου από τα δίπλα δωμάτια… Μόλις τελείωσαν, με ξαναέβαλαν να κάτσω αντικριστά σε έναν τοίχο όπου και εκεί δεν έλειψαν τα ρατσιστικά σχόλια. Μου έβαζαν να ακούω εμβατήρια και τον εθνικό ύμνο, τονίζοντάς μου πως αν έλεγα “γαμώ την Αλβανία” όλα θα τελείωναν.»

από επιστολή του Νταμιάνο Μπολάνο, 20 Μαΐου, φυλακές Δομοκού 2011

Λοιπόν, για να μην πολυλογούμε. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να απαιτήσουμε να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των απεργών πείνας, του Χ. Χατζημιχελάκη, του Ντ. Μπολάνο και του Γ. Πολύδωρου που ξεκίνησαν την απεργία πείνας τους από 17/04/2012 απαιτώντας την οριστική μεταγωγή δύο συντρόφων τους από τη φυλακή του Δομοκού στη φυλακή του Κορυδαλλού αλλά και των Γ. Τσάκαλου, Π. Αργυρού και Χ. Τσάκαλου που έχουν ξεκινήσει την δική τους απεργία πείνας από 08/04/2012.

Αν και είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτοί οι σύντροφοι είναι αδύνατον να ζήσουνε φυλακισμένοι. Είναι οι άλμπατρος του ελληνικού βιότοπου που πεθαίνουν ακαριαία όταν κλείνονται στο κλουβί.

Κι επειδή ακριβώς η συνέπεια τους είναι θανατηφόρα, είμαστε ενάντια σε μια τέτοια εξέλιξη. Αυτή πρέπει να αποτραπεί. Ναι, για τους προαναφερθέντες εγωιστικούς και συναισθηματικούς λόγους.


Το ζήτημα δεν είναι αν, αλλά το πως πεθαίνει κανείς
και προπάντων το πως έζησε!


– Δύναμη και λευτεριά στους απεργούς πείνας
της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιας!

Συντρόφισσες/σύντροφοι εκτός του εθνικού-κοινωνικού βούρκου, 24.04.2012.

Η έννοια του ατομικισμού έχει διαφορετικές έννοιες στις αμερικάνικες και ρώσικες αντιλήψεις. Ένας ατομικιστής μπορεί να θεωρηθεί  κάποιος ο οποίος δεν κατανοεί την ανάγκη να υπακούσει στην συλλογική βούληση, ή ένας ακλόνητος ηδονιστής, ή απλά ένας ασυμβίβαστος. Η πιο κοινή αντίληψη για τον ατομικισμό φαίνεται πως είναι αυτή μίας φιλοσοφίας απεριόριστης προσωπικής ελευθερίας, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα. Αυτή η φιλοσοφία, αν και πραγματική, δε θα ‘πρεπε να συγχέεται με τον αναρχικό ατομικισμό: οποιαδήποτε τέτοια κατανόηση είναι στην πραγματικότητα μια διαστρέβλωση της φιλοσοφίας του, η οποία κρατάει σαν ιεροφύλακας τη θεμελιώδη αντίληψη για την αξία κάθε ατόμου.

Αυτή η παρανόηση των εννοιών του αναρχισμού και του ατομικισμού οργιάζει και είναι εμφανής για παράδειγμα στην κατηγοριοποίηση του Μαξ Στίρνερ, ίσως του μεγαλύτερου αναρχοατομικιστή στοχαστή, ως πνευματικού πατέρα της άκρας δεξιάς˙ το κλασικό του βιβλίο «Ο μοναδικός και το δικό του» εκδόθηκε στην Αμερική και στο εξωτερικό στο πλαίσιο εκδόσεων της άκρας δεξιάς, συμπεριλαμβανομένου και του φασισμού. Ωστόσο, απέχοντας από την έκθεση μιας φιλοσοφίας με κάθε κόστος, ο Στίρνερ επεσήμανε ότι οι πράξεις ενός ατομικιστή δε θα ‘πρεπε να καταπατούν τους άλλους˙ τέτοιες πράξεις θα καταπατούσαν τα ατομικά δικαιώματα των άλλων.

Με το προαναφερθέν ως φιλοσοφική μας αρχή μπορούμε να ξεκινήσουμε μία έρευνα σχετικά με τη φύση του τι είναι και τι δεν είναι η ατομικιστική συμπεριφορά.

Πρώτα απ’ όλα, ένα σύστημα οικονομικών προνομίων είναι αντί-ατομικιστικό. Το οικονομικό προνόμιο στηρίζεται σε διάφορες σχέσεις εξουσίας. Αυτό μπορεί να σημαίνει υποτίμηση της πρόσβασης στο κεφάλαιο ή μπορεί να είναι μονοπώληση και προστατευτισμός. Σχεδόν σε κάθε περίπτωση, το οικονομικό προνόμιο βασίζεται στην εκμετάλλευση των άλλων. Ισχυρές κεντρικές δομές εξουσίας λειτουργούν για να διασφαλίσουν το προνόμιο μιας ελίτ.  Το οικονομικό προνόμιο είναι αντί-ατομικιστικό, όχι μόνο υπό την έννοια ότι το προνόμιο πρέπει να είναι (κατά την σημασιολογική του έννοια) αποκλειστικό (μη καθολικό), αλλά επίσης λόγω του ότι δεν δίνεται σε άλλους μέσω των μηχανισμών προστατευτισμού (συνήθως με νόμο) και λόγω του ότι σχεδόν πάντα στηρίζεται στην απρόθυμη εκμετάλλευση των άλλων.

Έτσι, στην ακροδεξιά καπιταλιστική ιδεολογία, η σχέση μεταξύ ιδιοκτήτη και εργάτη εξορθολογίζεται. Ο κάθε ιδιοκτήτης πιστεύει ότι έχει δημιουργήσει μία θέση εργασίας για τον εργάτη και εάν νιώθει εκμετάλλευση είναι ελεύθερος να βρει άλλη δουλειά ή να δημιουργήσει τη δική του. Ο καπιταλιστής δουλεύει από πλεονεκτική θέση όσο το σύστημα της μισθωτής εργασίας βρίσκεται σε τάξη και λίγοι αμφισβητούν ακόμη τη σχέση τους με τη δημιουργία του πλούτου. Το σύστημα δεν επιτρέπει ελεύθερα στους ανθρώπους να λειτουργούν έξω από αυτό, ή ακόμα και να δουλεύουν ελεύθερα και ανεξάρτητα μέσα σ’ αυτό καθώς χρησιμοποιεί τον έλεγχο των μέσων συναλλαγής (χρήμα) και τον προστατευτισμό του κεφαλαίου για να αποτρέψει τους ανθρώπους από τη δημιουργία μιας οικονομίας η οποία θα μπορούσε να κόψει τα περιθώρια κέρδους.  Ο εργαζόμενος δεν είναι ελεύθερος – ελεύθερος ή ελεύθερη να πάρει το μερίδιο των κερδών του (όπως λένε οι Αμερικάνοι, τα 9/10 του νόμου αφορούν την ιδιοκτησία), ούτε είναι ελεύθεροι να κρατήσουν την εργασιακή τους δύναμη αφού θα τους απαγορευόταν η πρόσβαση στα μέσα συναλλαγής. Οι περισσότερες επικλήσεις στα ατομικά δικαιώματα θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αντίποινα. Δεν μπορούν να υπάρξουν δίκαιες σχέσεις σ’ ένα τέτοιο στημένο πλαίσιο˙ στην ατομικιστική φιλοσοφία, το άτομο πρέπει να είναι σε θέση να απαιτήσει ένα τέλος στην καταπάτηση χωρίς τον φόβο αντιποίνων.

Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε περίπτωση όπου η ιδιοκτησία ελέγχεται κεντρικά, γραφειοκρατικά και προστατεύεται από ένα πολιτικό σύστημα με τη δύναμη της διεξαγωγής αντιποίνων, πιο συχνά μέσω του νόμου και της φυλάκισης, αλλά επίσης μέσω και άλλων μέσων άρνησης. Κάπως έτσι, μία δομή προνομίων γίνεται πολύ βολική ώστε να κρατά τους ανθρώπους σε τάξη.

Μπορεί επίσης να υποστηριχθεί ότι ένα σύστημα αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης, και συνεπώς, ένα σύστημα αντιπροσωπευτικού δικαίου είναι επίσης αντί-ατομικιστικό. Ενώ κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν θέλουν όλοι να συμμετέχουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και ότι ως εκ τούτου, η αντιπροσώπευση είναι απαραίτητη, κάποιος μπορεί επίσης να δει ξεκάθαρα παραδείγματα των «αντιπροσώπων» των ανθρώπων που λαμβάνουν αποφάσεις οι οποίες δεν εκπροσωπούν τις επιθυμίες τους και στην πραγματικότητα καταπατούν τις πολιτικές τους ελευθερίες. Δεν υπάρχει σύστημα όπου το άτομο μπορεί νόμιμα να αρνηθεί μία απόφαση η οποία δεν εκπροσωπεί την επιθυμία του από τη στιγμή που θα κωδικοποιηθεί σε νόμο. Έτσι, ένας νεαρός Ρώσος μπορεί να είναι αρκετά τυχερός ώστε να βρει τρόπους αποφυγής των στρατιωτικών του καθηκόντων˙ αλλά ίσως και όχι. Οι ηθικοί παράγοντες του ατόμου είναι ασήμαντοι. Οι αντιπρόσωποι είναι επίσης γνωστό ότι φτιάχνουν νόμους οι οποίοι είναι απλούστατα προεκτάσεις των ηθικών τους φετίχ: όπως είναι οι αμερικάνικοι νόμοι κατά του σοδομισμού και της μοιχείας, οι οποίοι αν και σπάνια εφαρμόζονται, υπάρχουν στα βιβλία. Αφήνοντας στην άκρη τέτοιες καταχρήσεις, η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση μπορεί να γίνει όχημα που οδηγεί στην ακραία καταστολή του ατόμου. Νόμοι που προστατεύουν το άτομο (δηλαδή κατά των φόνων) είναι σχετικά λίγοι. Οι περισσότεροι νόμοι προστατεύουν μία μη-ανθρώπινη οντότητα: κυβέρνηση, κόμματα, δομές, εκκλησία, ιδιοκτησία.

Η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση δεν μπορεί να αλλάξει επειδή κάποιο άτομο μπαίνει σ’ αυτή˙ οι δομές της παραμένουν ίδιες. Η διαδικασία λήψης αποφάσεων πρέπει να είναι ανοιχτή σε εκείνους οι οποίοι επηρεάζονται από τις αποφάσεις εάν εκείνοι το επιθυμούν.

Στην κοινωνική ζωή η υπερβολικά ατομικιστική φιλοσοφία δε μπορεί να θεωρηθεί απλός ηδονισμός εις βάρους του οποιουδήποτε. Η ιδέα (δυστυχώς πολύ συχνά οι άνθρωποι παρανοούν την αναρχία) ότι ένας μπορεί αδιακρίτως να αρχίσει να σκοτώνει, να βιάζει και να κάνει ότι θέλει δεν απορρέει από την αναρχο-ατομικιστική φιλοσοφία. « Το δικαίωμά σου να κουνάς το τηγάνι σταματά όπου αρχίζει το πρόσωπό μου», είναι στο περίπου η αντίληψη που έχουμε. Εάν περιμένεις οι άλλοι να σέβονται τα δικαιώματά σου πρέπει φυσικά, λογικά να επεκτείνεις αυτό το σεβασμό στους άλλους. Κάνοντας αυτό που θέλεις, όταν πληγώνεις τους άλλους, δεν σηματοδοτεί τη γιορτή των δικαιωμάτων του ατόμου, αλλά των δικών σου απεριόριστων δικαιωμάτων, τα οποία, εάν θίγουν σοβαρά τους άλλους, πρέπει να στηρίζονται σε κάποια σχέση εξουσίας.

Τα κοινωνικά συστήματα αντεκδίκησης δρουν με βάση την καταπίεση του ατόμου. Τα περισσότερα από αυτά τα συστήματα βασίζονται στην ηθικολογία της μισαλλοδοξίας (για παράδειγμα ) και όχι από την ηθική του σεβασμού της διαφορετικότητας. Τα κοινωνικά δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, για παράδειγμα, καταπατούνται συχνά εξαιτίας μιας αόριστης δομής ηθικής καταπίεσης λαμβάνοντας υπόψη ότι οι σχέσεις τους, όντας συναινετικές, δεν έχουν κανένα στοιχείο εξαναγκασμού και συνεπώς στοιχεία παράβασης. Η ατομικιτιστική ηθική πρέπει να είναι ανεκτική στην διαφορετικότητα, είτε αυτή είναι φυσική είτε επιλεγμένη. Εάν κάποιος επιθυμεί να κάνει τατουάζ στο πρόσωπο, να κυκλοφορεί γυμνός, κλπ, πρέπει να είναι σεβαστό από τη στιγμή που δεν έχει καμία σχέση με τις δικές σου επιλογές, για παράδειγμα, με το να κυκλοφορείς ντυμένος. Η προκατάληψη κάθε είδους όπως ο ρατσισμός, σεξισμός, ομοφοβία, εθνικός σοβινισμός , δεν έχει θέση στην αναρχο-ατομικιστική φιλοσοφία καθώς βλέπει τους ανθρώπους ως μέλη μιας ομάδας, και όχι σαν άτομα.

Η ατομικιστική φιλοσοφία, λοιπόν, είναι τέτοια που τρέφει μεγάλο σεβασμό για το άτομο και όχι μια παιδική διαταραχή του Εγώ, ούτε ένας ανώτερος εξορθολογισμός για την υλοποίηση πράξεων οι οποίες, το πιθανότερο δεν είναι προϊόντα πραγματικών επιθυμιών αλλά δυνάμεων εκτός του ατόμου. Η φιλοσοφία αυτή δεν αποκλείει σχήματα ανθρώπινων κοινοτήτων και συνεργασίας. Αντιθέτως, μια ατομικιστική ηθική μπορεί να περιλαμβάνει τις υψηλότερες μορφές (εκούσιων) κοινοτήτων και συνεργασίας (η αναρχική ιδέα των ελεύθερων σχέσεων). Είναι ένα ιδεώδες σεβασμού και όχι ασέβειας της επιθυμίας του κάθε ατόμου για την αυτοπραγμάτωση της φυσικής του επιθυμίας, με ότι αυτό μπορεί να περιλαμβάνει, ανεμπόδιστα, χωρίς δομές εξουσίας και στοιχεία κοινωνικής παρέμβασης.

Γράφτηκε για το περιοδικό “Osvobohkdyeneyi Leechonostee” (Η Απελευθέρωση του Ατόμου) το 1992.

Δημοσιεύθηκε στο blog rapid proletarians

Αρχική πηγή: flag blackened

Πηγή αναδημοσίευσης: Indymedia

Δεν υπάρχουν ιδέες , υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.

Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου, θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.

Εκδίκηση. Για τις ήττες μας, για τις ατέλειες μας, για τις αδυναμίες μας, για τις φοβίες μας, για τις διαψεύσεις μας, για τα λάθη μας, για τα προβλήματα μας, για τις απογοητεύσεις και τις δυσοίωνες επιβεβαιώσεις  μας. Για τα δάκρυα που χύσαμε, για τις γροθιές που χτυπήσαμε σε τοίχους, για τις γαμημένες ιδεολογίες καθυπόταξης που μας αποστερούν συμμάχους, για τα σύμβολα της υποδούλωσης που περιόρισαν τον οπτικό μας ορίζοντα, για τα τείχη που μας χωρίζουν, για τη μελαγχολία που μας κατέκλυσε, για τις αποστροφές που εισπράξαμε, για την απόγνωση που νιώσαμε, για τη μικροπρέπεια που διαπιστώσαμε, για εκείνους τους λειψούς και ευτελισμένους ανθρώπινους τύπους που συναντάμε από τα γεννοφάσκια μας και καταξεσκίζουν την ποιοτική Αναρχία, για τις συνεχόμενες απώλειες που καταμετράμε, για τη θλίψη και τον πεσιμισμό μας…

Ο κατάλογος των Αρνήσεων μας είναι ανεξάντλητος. Γιατί όταν οι δικαιολογίες εξαντλούνται, το μίσος γίνεται το πιο γλυκό συναίσθημα. Γιατί αυτοί που δεν θέλουν να ντρέπονται, είναι αυτοί που θα τσακίσουν οτιδήποτε ξέχασε την Ντροπή.

Σε μια εποχή, που όλοι οι διαπρύσιοι κήρυκες του ιδεαλισμού, της ψεύτικης ελπίδας, των στημένων ερωτήσεων και των βολικών απαντήσεων, των μαζικών ψευδαισθήσεων, όλοι οι συντονισμένοι επιτηδευματίες- πολέμιοι του απελεύθερου εγώ, οι διακινητές και νεροκουβαλητές των προφητειών και των εγκλωβιστικών ψευδοσυνειδήσεων, οι χρήσιμοι ηλίθιοι του μονοδιάστατου και του λίγου, οι ανόητοι υπερασπιστές των δούλων, οι ανώριμοι πιστοί των θρησκόληπτων παραμυθιών κάθε διαλογής, οι φορείς της πολύπλευρης βλακείας και των θολωμένων και αδύναμων επιχειρημάτων, οι έμποροι της χημείας και των πολύμορφων ναρκώσεων, όλοι οι ενδεδυμένοι με τα ρούχα των συμβάσεων και των ρόλων, οι φετιχιστές του χρήματος και των ακριβών αντικειμένων, οι τοκογλύφοι της ψυχής μας, οι δανειστές του κάθε οπίου, στήνουν το δικό τους πάρτι,  ΕΜΕΙΣ, θα είμαστε παρόντες και παρούσες, καπετάνιοι στο καράβι του Εγωισμού μας, κρατώντας σταθερά τη ρότα της αντίθετης Κίνησης και χορεύοντας στους σκοπούς της Άρνησης, με προορισμό το Χάος και το Τίποτα. Για να συνεχίσουμε το Ταξίδι προς τη χώρα της Επιθυμίας, με πυξίδα τη Συνείδηση μας και τις πιο απελεύθερες πτυχές της. Για να αναγεννηθεί η ζωτικότητα στην έρημο, για να σταματήσει ο βιασμός της Φύσης και των Ζώων, για να ξαναγεμίσουν τα λιβάδια από τα μαύρα άλογα που θα καλπάζουν προς το Δάσος της Ζωής, για να συναντήσουν τους απροσκύνητους Λύκους της Ανυποταξίας, και να ξεχυθούν εκ νέου προς το δικό τους πεπρωμένο. Για να ακουσθούν ξανά οι πιο όμορφοι ήχοι, για να γραφτούν ξανά οι πιο εύστοχοι στίχοι. Για να ζωγραφιστούν οι πιο όμορφοι πίνακες εμπνευσμένοι από το χορό της Φωτιάς, για να γκρεμιστούν όλα τα είδωλα του πολιτισμού και να απομακρυνθούν οι μολυσμένοι όσο πια μακριά γίνεται. Για να μπορούμε να ακούσουμε τον ήχο από τα φτερά του Αετού, όταν αγέρωχος διασχίζει τις άδειες, μα ατελείωτες, λεωφόρους του Ουρανού. Γιατί αν παραιτηθούμε, αν σταματήσουμε να διεκδικούμε το δικό μας ζωτικό χώρο, το άστρο της Επανάστασης θα γίνει πιο σκοτεινό, γιατί τα ποτάμια της αξιοπρέπειας θα στερέψουν, γιατί το Φως του Ήλιου θα μας καίει τη σάρκα, και δεν θα χαρίζει τη ζωοποιό του δύναμη και φωτεινότητα. ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ, λοιπόν, γιατί το χρωστάμε στον εαυτό μας, στην αξιοσύνη μας, στους κοντινούς μας συντρόφους, στους μηδενιστές όλων των εποχών, που μεταφέρουν  στα βάθη της Ιστορίας τη σκυτάλη της Αξιοσύνης των Απελεύθερων Συνεπών…  Γιατί ο Ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει, και θα στέκεται εκεί ψηλά για να μπορούν να τον βλέπουν όσοι θέλουν να πάψουν να προχωρούν με σκυμμένο το κεφάλι. Ο νέος Νιχιλισμός είναι εδώ, και κηρύσσει, με την πιο δυνατή ωρυγή, το λυκαυγές της Συνεπούς και Αταλάντευτης Άρνησης. Γιατί το μεγάλο μυστικό είναι να ξέρεις να απορρίπτεις έγκαιρα οτιδήποτε δεν αρμόζει στα ένστικτα της αισθαντικής σου ικανότητας. Γιατί ζωή σημαίνει να διαλέγεις να πορευτείς δρασκελίζοντας στα μονοπάτια του Αρνητικού, ιχνηλατώντας τα βήματα των μοναχικών ταξιαρχιών. Γιατί το Εγώ πρέπει να καραδοκεί οπλισμένο με το πάθος για την Αναρχία σε κάθε γωνία της μητρόπολης. Γιατί δανειζόμαστε λίγο από το χρόνο τους για να τους δείξουμε την οργή μας… Γιατί ψάχνουμε τις πιο δημιουργικές και καλλιτεχνικές πτυχές του Ανθρώπου, τολμώντας να μιλήσουμε αποτυπώνοντας, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος, τα αληθινά στιγμιότυπα μιας τραγικής καθημερινότητας, σκάβοντας τα λαγούμια της διαφυγής, και «πυροβολώντας» τα άδεια σώματα των μέτριων… Γιατί σε αδιέξοδα μπλέκουν μονάχα όσοι ακολουθούν τους δοσμένους δρόμους, και τις επιλογές των πολλών, γιατί πάντα οι λίγοι ήταν οι φρουροί της Δύναμης και της Σκέψης, οι πραγματικοί κομιστές του διαφορετικού και του όμορφου.

ΟΥΤΕ ΠΛΟΥΣΙΟΙ, ΟΥΤΕ ΦΤΩΧΟΙ. ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΟΙ, ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΕΣ. ΟΥΤΕ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ, ΟΥΤΕ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ. ΟΥΤΕ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΥΤΕ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΙ. ΟΥΤΕ ΚΑΛΟΙ, ΟΥΤΕ ΚΑΚΟΙ. ΟΥΤΕ ΗΘΙΚΟΙ, ΟΥΤΕ ΑΝΗΘΙΚΟΙ. ΟΎΤΕ ΚΗΦΗΝΕΣ, ΟΥΤΕ ΕΡΓΑΤΙΣΤΕΣ. ΟΥΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΥΤΕ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΙ. ΟΥΤΕ ΘΥΤΕΣ, ΟΥΤΕ ΘΥΜΑΤΑ. ΟΥΤΕ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ, ΟΥΤΕ ΑΣΗΜΑΝΤΟΙ...

Δύναμη και σινιάλο Σεβασμού και Τιμής ΣΕ ΟΛΕΣ τις εξεγερμένες/ επαναστατημένες ατομικότητες, που στο παντού και στο πάντα, αποτελούν την ενσάρκωση του διαφορετικού, θρυμματίζοντας τις βιτρίνες της υποταγής και πυρπολώντας τα κάστρα της επιβολής, ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους συνειδητοποιημένους Δραπέτες της Κανονικότητας, ΣΕ ΟΛΟΥΣ όσους επιλέγουν να ζήσουν μακριά (και ΕΝΑΝΤΙΟΝ) από τα πρόβατα του πολιτισμού και τους βοσκούς τους.

ΥΓ. Ο Μηδενισμός είναι εδώ, και θα συνεχίσει να υπάρχει σε πείσμα όσων του εναντιώνονται για τους δικούς τους λόγους.

Λέσχη μηδενιστικής συνείδησης rem gero

Αναδημοσίευση από το πρώτο τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία

Παρότι το ζήτημα της οργάνωσης απασχολεί αρκετά τους αναρχικούς κύκλους, ιδιαίτερα σε μια περίοδο κατά την οποία οξύνεται η εξουσιαστική επίθεση στις αναρχικές δομές, η θέση μας είναι ξεκάθαρη. Αρνούμαστε την οργάνωση με την τυπική και δεσμευτική της μορφή, αρνούμαστε να υποτάξουμε το Εγώ μας στο βωμό μιας συλλογικότητας και να αφοπλίσουμε τις επιθυμίες μας μαχόμενοι για κάποιο «Ανώτερο Σκοπό».

Και αυτό, διότι η δική μας Αναρχία δε συναγελάζεται στις αίθουσες της υψηλής αναρχικής πολιτικής με τους αναρχοπατέρες και τους ρεφορμιστές. Σκοπός μας είναι ο με κάθε μέσο πόλεμος εναντίον του Κράτους , μα σε αυτό τον πόλεμο δε θα θυσιάσουμε τις συνειδήσεις και τις προσωπικές μας επιθυμίες. Είμαστε, λοιπόν, εναντίον των σφιχτών δομών, εναντίον των μεγαλύτερων και μικρότερων πολιτικών οργανώσεων. Για εμάς, κάθε τέτοια μορφή οργάνωσης είναι αλλοτριωτική και αποτελεί αλυσίδα και τροχοπέδη.

Η επίθεση, φυσικά, στο Κράτος, την Κοινωνία, τον πολιτισμό και τις δομές του, όσο προσωπική και να είναι ως υπόθεση, δεν παύει να εκτελείται με μεγαλύτερη επιτυχία όταν στη βάση του απόλυτα συγκεκριμένου εξαπολύουμε μαζί τις επιθέσεις μας ενάντια στο υπάρχον. Για εμάς, όμως, η συλλογικοποίηση διαφέρει από τη μαζοποίηση.  Έτσι, λοιπόν, θεωρούμε πως η μόνη συνεταιρικότητα  που μπορούμε να αποδεχθούμε χωρίς να απολέσουμε την αυτοκυριότητα και αυτενέργειά μας, είναι η εγωιστική ένωση, μια ένωση καθαρά ιδιοτελής και απόλυτα προσωρινή, η οποία εξυπηρετεί μονάχα ένα συγκεκριμένο στόχο και αυτοδιαλύεται όταν ο στόχος αυτός επιτευχθεί.

Για εμάς, η λυσσασμένη επίθεση ενάντια στις δομές τους δεν αποτελούν αυτοσκοπό, αλλά μέσο για τη διάχυση του Χάους και την εκμηδένιση της εξουσίας. Δεν πιστεύουμε σε κανένα «Στόχο», ούτε έχουμε την παραμικρή πρόθεση να θυσιαστούμε για κάποιο ιδανικό. «Οπλιζόμαστε» ενάντια στο Υπάρχον κινητροδοτούμενοι από ένα πρωτόγονο καταστροφικό πάθος και τη βαθιά επιθυμία να ζήσουμε τις στιγμές του Χάους. Και σε αυτή την αναζήτηση της Αυτοκυριότητας, οι σταθερές δομές με καταστατικά και μακροπρόθεσμους στόχους αποτελούν εμπόδιο.

Αρνούμαστε την υποταγή του υποκειμένου στο αντικείμενο, του αναρχικού στο μέσο, καθώς θεωρούμε πως όταν μία «υπόθεση» τοποθετηθεί επάνω από το Εγώ, τότε ο αναρχικός πάυει να είναι ενσυνείδητος εγωιστής και μετατρέπεται σε άβουλο υπήκοο, φαινόμενο το οποίο έχουμε δει να επαναλαμβάνεται μονότονα με όσους κοινωνικούς αναρχικούς ταυτίζονται με το μέσο της πάλης τους.

Οι ολιγομελείς πυρήνες και οι ομάδες συγγένειας, δομημένες πάντα στη βάση της εγωιστικής συμμετοχής, είναι σε θέση, είτε να εκμεταλλευτούν μια γενικευμένη αναταραχή και να δράσουν προκαλώντας πολλαπλά και διαδοχικά χτυπήματα στις δομές του εχθρού, είτε να συντονίζουν πρόσκαιρα τις δυνάμεις τους χτυπώντας το Κράτος σε ανύποτο χρόνο.  Μπορούν ακόμα να παράγουν λόγο και δράση μέσα στα πλαίσια ουσιαστικής συντροφικότητας, η οποία δε μολύνεται από «υποχρεώσεις» και «ευθύνες», καθώς οι σύντροφοι που συμμετέχουν ενώνουν τις κοινές τους επιθυμίες και οι σχέσεις τους διαπνέονται από την ουσιαστική συντροφικότητα που σφυρηλατείται από τη συνειδησιακή εγγύτητα και την από κοινού συμμετοχή στη δράση της ομάδας. Οι πυρήνες δεν είναι ούτε σταθεροί, ούτε το αντίθετο, είναι ό,τι θέλουν τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτούς να είναι. Αυτή η ευέλικτη μορφή «οργάνωσης» από τη μία πλευρά εξασφαλίζει την προσωπική ελευθερία κινήσεων και την αυτόβουλη δράση και από την άλλη είναι αποτελεσματική και κατάλληλη για οποιοδήποτε μονοπάτι αγώνα διαλέξουν τα άτομα που συμμετέχουν να πάρουν. Η κλειστή ολιγομελής δομή τους, θωρακίζει τις ομάδες αυτές από χαφιέδες και ευνοεί τη διαρκή σύσφιξη των δεσμών μεταξύ των μελών.

 

Αυτή η συντομότατη ανάλυση δεν αποδελτιώνει, φυσικά, κάθε στοιχείο των εγωιστικών ενώσεων και των αναρχομηδενιστικών ομάδων, δε θα θέλαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, άλλωστε. Απαλλαγμένοι από κάθε ντετερμινισμό και εγχειρίδια εξεγερτικότητας, προτάσσουμε την αυτόβουλη δράση και την καταστροφική φαντασία.

 

Ας βαδίσουμε μαζί το μονοπάτι της Άρνησης οπλισμένοι με την Πένα του Εγωισμού και το Μαχαίρι του Πολέμου ενάντια στην Εξουσία

Για την Άτυπη Αναρχική Οργάνωση

Για το Χάος , την Αταξία και την Αδικία

 

 

Η Συντακτική Ομάδα του εντύπου «Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους»

Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη Διάχυση του Αρνητικού

Αναδημοσίευση από το τρίτο τεύχος του εντύπου \”N for Nihilism\”