Tag: Ανάλυση

 Σκέψεις μέσα από τα δεσμά της αιχμαλωσίας…

            Με τελικό προορισμό τους εσωτερικούς μας δαίμονες…

            Κάτοικος στη χώρα του παγωμένου χρόνου εδώ κα ένα χρόνο σχεδόν, ο πάγος έχει εξαπλωθεί πλέον και στο σώμα μου. Μονότονη καθημερινότητα επαναλαμβανόμενες κινήσεις, γενική ακινησία. Εδώ τα σύνορα έχουν μεταμορφωθεί σε σιδερένιες πόρτες και τοίχους.

            Περπάτημα το προαύλιο, σαράντα βήματα πάνω-κάτω τριανταπέντε βήματα δεξιά-αριστερά. Μετά τοίχος. Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, δεξιά-αριστερά. Με τον καιρό αρχίζεις να αποστηθίζεις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τα πέτρινα σύνορα που σε εμποδίζουν να κάνεις το τεσσαρακοστό πρώτο σου βήμα, το πού βρίσκονται τα διάφορα ορνιθοσκαλίσματα, πού είναι το κάθε εξόγκωμα. Σκέφτομαι ότι είναι λογικό αφού κάθε μέρα τα συναντάω αμέτρητες φορές μπροστά μου.

            Το ρολόι που κρύβω μέσα στο σώμα μου, έχει παγώσει κι αυτό. Κι ας γνωρίζω ότι ο χρόνος της ζωής μου κυλάει αντίστροφα προβληματίζομαι, οι μαθηματικοί υπολογισμοί της φυλακής για την παραμονή μου εδώ, μου φέρνουν αηδία. 3/5 υφ’ όρων απόλυση, 1/3 της ποινής σκαστό για άδεια, έχεις να βγάλεις τόση φυλακή με τόσα μεροκάματα, τόση χωρίς αυτά.

            Πάντα σιχαινόμουνα τα μαθηματικά που καθορίζουν τη ζωή μου. Αν είχα κάποια κλίση προς τα εκεί μάλλον ποτέ δεν θα επέλεγα μία τέτοια ζωή. Μία απλή εξίσωση από τους γραφειοκράτες της επαναστατικής λογιστικής θα με είχε πείσει. Αναρχία + αντάρτικο πόλης= παρανομία= θάνατος ή φυλακή, θα μου έλεγαν και τώρα θα πίστευαν ότι έχουν δικαιωθεί. Τον κακό τους τον καιρό θα τους έλεγα και τότε και τώρα. Η ανθρώπινη ζωή δεν χωράει σε κλάσματα και εξισώσεις. Και το πάθος για ελευθερία δεν στοιχειώνεται από κανένα φάντασμα της συνθηκολόγησης. Απλό σαν τις μαθηματικές εξισώσεις της ήττας που τόσο απεχθάνομαι.

            Ας γυρίσουμε όμως πίσω σε εκείνο το εσωτερικό ρολόι. Όσο ήμουν στην παρανομία, το εσωτερικό μου ρολόι είχε πάει στον ωρολογοποιό, ο οποίος το έστειλε στην ψυχιατική κλινική. Όταν τον ρώτησα γιατί, μου είπε πως εκεί πηγαίνουν όλα τα ρολόγια που κατοικούν στα σώματα εκείνων που πολεμούν την μοίρα του αιώνιου σκλάβου. Επίσημη διάγνωση ήταν ότι κουρδίστηκε από ανώμαλα χέρια.

            Όμως εκείνο αψήφισε τις προσταγές και τις επικλήσεις για επιστροφή στην ομαλότητα της χειρουργικά υπολογισμένης ασυδοσίας. Έτσι, μία όμορφη νύχτα με φεγγάρι έκανε το άλμα προς την ελευθερία και δραπέτευσε από τον λευκό θάλαμο του ψυχιατρείου. Το ξανασυνάντησα σε ένα συνωμοτικό ραντεβού, όπου ο καθένας μας είχε πάρει τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης. Μία ειλικρινής κουβέντα, όμορφες υποσχέσεις και μία μεγάλη απόφαση.

            Ποτέ ξανά δούλοι, ποτέ ξανά με χαμηλωμένα βλέμματα, ποτέ ξανά μόνοι. Για πάντα στην απέντι όχθη, για πάντα εξεγερμένοι και βέβηλοι, για πάντα στο μονοπάτι των ελεύθερων ανθρώπων. Για πάντα, μ’ ακούς;

            Μισώ εκείνους που έχουν τη διαστροφή να απαιτούν υποταγή. Γι’ αυτούς τα σκυμμένα κεφάλια και η σιωπή είναι κάτι σαν ιεροτελεστία όπου ο αφέντης χρήζει τον δούλο του, άξιο να τον υπηρετεί.

            Μισώ επίσης και την λογική των δούλων που αισθάνονται ότι η υποταγή είναι μία μορφή εξιλέωσης στα βάσανά τους. Ξέρω πως ελάχιστοι είναι αυτοί που θα διαφύγουν απ’ αυτόν τον λαβύρινθο. Σκέφτομαι πως υπάρχουν χιλιάδες σελίδες ιστορίας, όπου επαναστάτες προσπαθούν να χαράξουν δρομολόγια διαφυγής, να υποδείξουν τον μίτο της Αριάδνης. Καταλήγω πως μάλλον είναι ανούσιο γιατί αυτοί που διαφεύγουν, δεν έχουν ακολουθήσει καμία πεπατημένη, απλά ακούν τους χτύπους της καρδιάς τους.

            Παίρνω μία βαθιά ανάσα για να επιστρέψω στη φυλακή. Εδώ το ρολόι μου έχει παγώσει για τα καλά. Μπορώ να πω, πως έχει αποπροσανατολιστεί πλήρως και τα σημεία αναφοράς έχουν χαθεί μαζί με τις όποιες ελπίδες για κάτι αξιόλογο.

             Ακόμα και έτσι όμως έχω βρει τον τρόπο, έστω και προσωρινά, να σπάω τον πάγο και να το ακούω έστω για λίγα λεπτά της ώρας. Είναι η στιγμή που βγαίνω στο προαύλιο και φοράω τα ακουστικά για να ακούσω μουσική.

            Εκεί κρύβεται το μυστικό που το θέτει σε κίνηση, τα σχέδιά μου ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μου, εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα χορεύουν στον ρυθμό της μουσικής. Θα αρκεστώ να περιγράψω το περιεχόμενό τους μονολεκτικά. Εκδίκηση. Ξέρω πως δεν μπορούν να με κρατήσουν εδώ μέσα για πάντα. Ξέρω επίσης πως πολλοί θα είχαν κάνει τις ίδιες σκέψεις με μένα και μετά αρκέστηκαν σε μία διαρκή αναβολή. Δεν ανησυχώ, εξάλλου κάθε μας βήμα είναι και μία μικρή προσβολή στις στατιστικές των θεωρητικών της ζωής.

            Ορκίζομαι στον εαυτό μου πως κάθε απειλή, θα γίνει πράξη, θα πληρώσουν, θα πληρώσουν, θα πληρώσουν. Για την οργανωμένη παράνοια που μας προσφέρουν, για κάθε μέρα αιχμαλωσίας, για κάθε σωφρονιστική προσβολή του ατόμου μας, για κάθε χρόνο φυλακής που θα μας ρίξουν, για κάθε καλημέρα που είπαμε στους ανθρώπους που αγαπάμε μέσα από ένα γαμημένο καρτοτηλέφωνο, για κάθε καληνύχτα που ειπώθηκε με τρεμάμενη φωνή με φόντο τον ήλιο να δύει ανάμεσα στα βουνά, πίσω από τα συρματοπλέγματα. Και όταν έρθει εκείνη η ώρα εγώ θα γελάω, όταν ο τρόμος επισκεφθεί απρόσκλητα τα σπίτια τους. Θα γελάω και κανείς δεν θα με εμποδίσει γι’ αυτό.

            Το μίσος μέσα μου φουντώνει μέρα με τη μέρα, γίνεται πυρκαγιά και κρύβεται στα σωθικά μου. Για μία στιγμή ονειρεύομαι πως γίνομαι δράκος και κάθομαι στην ψηλότερη κορυφή του βουνού που φαίνεται απ’ το προαύλιο. Λίγο πριν την έφοδο αυτό το παράλογο τέρας αποφασίζει να φερθεί λογικά, σαν αναρχικός βομβιστής που προειδοποιεί για την έκρηξη της οργής του, παίρνει μονάχα τους φίλους του πάνω στα φτερά του και τους τοποθετεί και αυτούς στη κορυφή.

• Δεν πρέπει να χάσετε αυτήν την παράσταση, τους λέει.

Αμέσως ανοίγει τα φτερά του, στέκεται πάνω απ’ τη φυλακή και εξαπολύει την φωτιά που τόσο καιρό έκαιγε μέσα του, πάνω στο σάπιο οικοδόμημα, στους θλιβερούς του κατοίκους και στους «τίμιους» εργαζόμενούς του. Έπειτα επιστρέφει στην πιο ψηλή κορυφή που είχει αφήσει τους φίλους του και παρακολουθεί τη φωτιά που ως πιστός του σύμμαχος, ολοκληρώνει το έργο της.

            Τα δελτία των οκτώ μίλησαν για ένα τραγικό απολογισμό και για τυφλή βία.

            Άπαντες έτρεξαν να ανταγωνιστούν στον διαγωνισμό της πιο απερίφραστης καταδίκης.

            Όμως υπήρχαν και εξαίρεσεις. Ήταν εκείνοι που έχουν νιώσει στο πετσί τους τον βρυχηθμό του αργού θανάτου, την καταστολή των ανθρώπινων αισθήσεων, τον εφιάλτη της παρατεταμένης αιχμαλωσίας να τους συνοδεύει κάθε μέρα. Ήταν αυτοί που το πρωί ξύπνησαν με ένα τεράστιο χαμόγελο. Και από κάθε γωνιά του κόσμου εκατοντάδες φωνές επανέλαβαν ταυτόχρονα.

            – ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

«Αν ήμουν άνεμος θα γινόμουν καταιγίδα, αν ήμουν φωτιά θα έκαιγα τον κόσμο, αν ήμουν νερό θα γινόμουν ορμητικός χείμαρρος για να τον πνίξω, αν ήμουν θεός θα τον έστελνα στην κόλαση, αν ήμουν Χριστός θα αποκεφάλιζα όλους τους χριστιανούς, αν ήμουν συναίσθημα θα πλημμύριζα τους ανθρώπους με οργή, αν ήμουν όπλο θα εκπυρσοκροτούσα εναντίον των εχθρών μου, αν ήμουν όνειρο θα γινόμουν εφιάλτης, αν ήμουν ελπίδα να έκαιγα μέσα στις ψυχές των εξεγερμένων σαν πύρινο οδόφραγμα.»

            Προς το παρόν, θα αρκεστώ στο να στείλω όλη μου την αγάπη σε εκείνους που οπλίζονται με όνειρα για να πολεμήσουν τον πολιτισμό της εξουσίας. Με την προτροπή να αποδράσουν μαζί με το ρολόι τους από τον κόσμο της τάξης και να περάσουν στην επίθεση εναντίον των καταπιεστών μας, με όλα τα μέσα.

Τώρα και για πάντα!

Επίθεση στην κοινωνική μηχανή!

Ζήτω η Αναρχία!

                                                            Νίκος Ρωμανός

                                                            Φυλακές Αυλώνας

                                                            Νοέμβριος 2013

Κατεβάστε το PDF, εδώ

Πηγή

Είναι δύσκολο να κινείσαι ανάμεσα σε ακίνητους κορμούς δέντρων. Προχωράς, προχωράς, και το πιθανότερο σενάριο είναι να χτυπήσεις πάνω τους κάποια στιγμή, είτε λόγω ζάλης, είτε λόγω κούρασης, παρά να βρεις το δρόμο σου. Όσο και αν μετακινείσαι το τοπίο παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο. Ακόμα και όταν το δάσος καεί από τους «οικοπεδοφάγους» του δικού σου ζωτικού χώρου,, το ξέφωτο παραμένει μακριά. Επομένως, είναι προτιμότερο να παραμένεις εκτός δάσους εξαρχής. Μόνο έτσι, θα καταφέρεις να σώσεις τον εαυτό σου, και από την επικείμενη πυρκαγιά, που, δυστυχώς, αργά ή γρήγορα, θα ξεσπάσει, αλλά και από τη φρίκη της επαναληψιμότητας και του εθελόδουλου, που είναι φωτιά μέσα στα σωθικά σου. Μην ξεχάσεις, ποτέ, όμως, πως κάθε κακό ξεσπάει εκεί που υπάρχουν εξαρχής οι προϋποθέσεις…

Πολύς λόγος γίνεται εδώ και καιρό για την καινούρια αναρχομηδενιστική τάση. Η ύπαρξη της και η παγίωση της, με καθοριστική τη συμβολή –κακά τα ψέματα- της Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, είναι ένα γεγονός αναμφισβήτητο, που φέρνει τους πάντες προ «τετελεσμένου». Είμαστε πεπεισμένοι πως δεν είναι λίγοι αυτοί που θα επιθυμούσαν να μην υπάρχει καθόλου. Κατά καιρούς, εκτοξεύεται εύρος πολεμικών επιχειρημάτων, με τέτοια ένταση και υιοθετούμενο ύφος, που παραπέμπουν ακόμα και σε εχθρικά στρατόπεδα. Ο πολιτικός ανταγωνισμός είναι θεμιτός. Εξάλλου, κι εμείς έχουμε δηλώσει, προ καιρού, συμμετοχή –με μεγάλη μας ευχαρίστηση- στον ιδεολογικό πόλεμο, που διεξάγεται συνεχώς. Και εντός των αναρχικών κύκλων.

Είμαστε θετικά διακείμενοι προς τη διαλεκτική αντιπαράθεση. Ανέκαθεν, πιστεύαμε πως μπορεί να καταστεί καθοριστικός παράγοντας εξέλιξης για όλους μας, αρκεί, βέβαια, να διεξάγεται μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια, κι όχι να λαμβάνει το χαρακτήρα όψιμων «μαχαιρωμάτων». Μελετάμε με μεγάλη προσοχή τις αιτιάσεις των εκφραστών διαφορετικών τάσεων του αναρχικού «χώρου». Δεν κρύβουμε πως κάποιες φορές διακρίνουμε ελαφρότητα και ελλιπή γνώση για το πραγματικό περιεχόμενο της μηδενιστικής θεώρησης, άλλες –πάλι- εμπάθεια και μένος. Με αυτές τις περιπτώσεις δεν ασχολούμαστε καθόλου. Έχουμε καλύτερα πράγματα για να καταπιαστούμε. Πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιλαμβανόμαστε τα κίνητρα. Όταν διακρίνουμε παγιωμένη εχθρότητα, που απλώς ψάχνει να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να διαμορφώσει κλίμα, συνειδητά απέχουμε.  Όμως, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε εμπεριστατωμένες αναλύσεις, ακόμα και αν επιχειρούν να αποδομήσουν το μηδενισμό, έχουμε κάθε καλή πρόθεση για ανταλλαγή απόψεων. Δεν είμαστε ούτε πράκτορες του εχθρού, ούτε έχουμε βάλει σκοπό να διαβάλλουμε τους αναρχικούς κύκλους. Προπαγανδίζουμε με όλους τους διαθέσιμους τρόπους την αναρχική μηδενιστική θεώρηση, και επιδιώκουμε να βρούμε συντρόφους για συνδιαμόρφωση και σύμπραξη. Να ενώσουμε τα εγώ μας, για να ισχυροποιήσουμε τη δυναμική μας, και να προκαλέσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα (πολύμορφα) πλήγματα στο σώμα της κυριαρχίας, των υποτακτικών και του πολιτισμού τους.

Αντιλαμβανόμαστε πλήρως την κρισιμότητα των καιρών, τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Προσπαθούμε να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας ότι περισσότερο γίνεται, και να συνεχίσουμε να διαχέουμε το μηδενιστικό πρόταγμα, καθώς θεωρούμε πως, στο σήμερα και το αύριο του πολέμου απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, μπορεί να αποτελέσει ένα πολύτιμο όπλο.  Ασπίδα και δόρυ, συνάμα… Με μεγάλη μας χαρά διαπιστώνουμε πως εδώ και καιρό έχει ανοίξει ένας ευρύς κύκλος αναζήτησης γύρω από τον αναρχικό μηδενισμό, με πολλούς συντρόφους, κυρίως, στο εξωτερικό. Βασική αιτία, για εμάς, της προφανούς αναντιστοιχίας σε σχέση με το εσωτερικό μέτωπο, κρίνουμε πως είναι η αδυναμία του αχού των καφενείων και των συντονισμένων απαξιωτικών αναφορών, να περάσουν τα σύνορα του παγιωμένου και να εμπλουτίσουν τη σκέψη τους… Σκοπός μας είναι, στο άμεσο μέλλον, ο, συκοφαντημένος και περιθωριοποιημένος από διάφορους κοινωνιστές αναρχιστές και αναρχικούς, και όχι μόνο (θυμόμαστε τις αναγωγές που είχε κάνει ο Σ. Θεοδωράκης πριν από κάποια χρόνια ταυτίζοντας εντελώς αβασάνιστα και επιτηδευμένα μηδενισμό και νεοφασισμό), Αναρχομηδενισμός, να λάβει τη θέση που του αρμόζει και στον ελλαδικό χώρο. Το στοίχημα είναι μεγάλο, αλλά και σημαντικό, συνάμα. Επομένως, αξίζει να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό.

Ο σύγχρονος αναρχικός μηδενιστικός πόλος κουβαλάει βαρύ φορτίο, καθώς -εκ των πραγμάτων- επιφορτίζεται με το δύσκολο έργο της ρεαλιστικής αναδίφησης στο υπάρχον. Από τις ελάχιστες φωνές στη σύγχρονη εποχή που δύναται να κινητοποιήσει τη σκέψη πέρα από τα καθιερωμένα και τα παραπλανητικά των διάφορων πολιτισμικών προτύπων, και των ανάλογων ιδεοληπτικών επιφάσεων. Γιατί, ο μηδενισμός δεν πασχίζει για το μετασχηματισμό, αλλά προτάσσει την πλήρη καταστροφή του. Δεν αποτελεί άλλη μια ρετσέτα στα πλαίσια του υπάρχοντος, αλλά προτάσσει την ολική αποκοπή από αυτό, με σκοπό τη δημιουργία πυρήνων που θα επεξεργάζονται νυχθημερόν σχέδια για την προώθηση της ολικής καταστροφής του.

Ο αναρχικός μηδενισμός δεν αποτελεί μια ακραία έκφανση του πολιτικού φάσματος, όπως θεωρούν ατυχώς ορισμένοι, ανάμεσα τους και θεωρητικοί του κράτους όπως η Μαίρη Μπόση. Αντιθέτως, είναι κάτι που επιχειρεί –όσο το δυνατόν περισσότερο- να κινηθεί έξω από τις υπάρχουσες συνειδησιακές ατραπούς, που διακατέχουν –από διαφορετικό μετερίζι- τους ηγήτορες και τους υπόδουλους τους. Ο αναρχικός μηδενισμός, όπως τουλάχιστον τον αντιλαμβανόμαστε εμείς, δεν αγκιστρώνεται σε κάποια πτυχή του πολιτισμού –όπως κάνουν όλες οι ιδεολογίες, από τον εθνικοσοσιαλισμό μέχρι τον κοινωνιστικό αναρχισμό, για να ορίσει το μέλλον κατά το δοκούν, αλλά επιζητάει στο τώρα την πλήρη απαλλαγή από όλα τα δεινά που κουβαλάει η ανθρωπότητα, κατά τη διάρκεια της προϊστορικής της διαδρομής.  Απαλλαγμένος, από ευχολόγια και πλασαρίσματα όψιμων προϊόντων προς την άγρα πελατών, επιμένει να καταγράφει τους όρους του παιχνιδιού. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος για εμάς, παρά η πλήρης αποτύπωση των συνθηκών. Ζούμε και καταγράφουμε, σημειώνουμε στο μπλοκάκι, απομνημονεύουμε, χαρτογραφούμε και προχωρούμε… Και όπου μας βγάλει… Τα έντονα ταξίδια στην επικράτεια του Άγνωστου είναι προτιμότερα από τις προσκρούσεις στα τοιχώματα της κανονικότητας.

Εξάλλου, αν ακολουθούσαμε διαφορετικούς δρόμους θεωρητικής ανάλυσης, θα ήμασταν σίγουρα χαμένοι. Αυτός που έχει ταχθεί στο να εξυπηρετεί τον εαυτό του και την αλήθεια του, δεν κινδυνεύει να μπουρδουκλωθεί ποτέ, ούτε θα είναι αναγκασμένος να απολογηθεί σε κανένα, γιατί δεν τον ακολούθησε το οποιοδήποτε υποκείμενο έπλασε με το φετιχιστικό του φαντασιακό, παρότι του έταζε λαγούς και πετραχήλια και απομόνωνε τα θετικά στοιχεία, αψηφώντας τα αρνητικά. Αντιθέτως, όσοι αφιερώνουν την καθημερινότητα τους στο να πάρουν μαζί τους τους άλλους, σύντομα, θα βρεθούν προ αδιεξόδου. Άσχετα, αν θα δυσκολευθούν να το παραδεχτούν δημόσια. Έτσι και αλλιώς, μόνο αν ζεις για τον εαυτό σου ενδυναμώνεσαι, είσαι σε θέση να προφυλαχθείς από τις πολύπλευρες και πολύμορφες παγίδες της ζωής, και να διεκδικήσεις αυτό που ορίζει η συνείδηση σου. Στο σήμερα, οι ωραίες λέξεις δεν πιάνουν πια. Οι ιδεολογίες του χτες πέθαναν, και τη θέση τους πήραν οι διάφορες καταπραϋντικές δοξασίες, που επιχειρούν να ανακουφίσουν από τον πόνο που προκαλεί η μνημονιακή επέλαση. Ο οδοστρωτήρας της επιβίωσης ισοπεδώνει στο πέρασμα του κάθε πρόταγμα ολικής απελευθερωτικής προοπτικής, γιατί εγκολπώνει την ανασφάλεια στη στενωπό της αποδοχής των καραστημένων πολιτισμικών «προτάσεων».

Εμείς, από την πλευρά μας, αναζητούμε το δικό μας ζωτικό χώρο, μέσα σε ένα πνιγηρότατο περιβάλλον -που οριοθετούν τόσο οι σχεδιασμοί  των κυρίαρχων, όσο και οι επιθυμίες των υποτακτικών. Σε διαφορετική περίπτωση, άγεσαι και φέρεσαι από τις διάφορες ψευδοσυνειδήσεις, που έχεις υιοθετήσει, ψάχνοντας να βρεις το «φως το αληθινό», μέσα στο γενικότερο σκότος του εξουσιαστικού πολιτισμού και των πλειοψηφιών που το στηρίζουν. Γιατί, συμφέροντα δεν έχουν μόνο οι άρχοντες, αλλά και όσοι είναι ενσωματωμένοι. Το να θες, για παράδειγμα, να επαναφέρεις το βιοτικό σου επίπεδο στα προηγούμενα επίπεδα δεν είναι επαναστατικός στόχος. Και αν είναι ζήτημα άμεσης επιβίωσης (κατανοητό μεν, ελλιπέστατο, δε), αυτό αποδεικνύει πως η πείνα συντηρητικοποιεί και δεν οξύνει τις συνειδήσεις. Όσοι εναποθέτουν εκεί τις όποιες ελπίδες τους για αύξηση της επαναστατικής συνείδησης, ας προετοιμαστούν να μείνουν με άδειο στομάχι οι ίδιοι, εκτός και αν επιλέξουν να τρέφονται με τις αυταπάτες τους. Αντιλαμβανόμαστε το μηδενισμό ως ένα αποτελεσματικό φάρμακο απέναντι στην υπό μετάσταση ασθένεια του μαρξισμού, που διαχέεται εντέχνως και απειλεί με μαρασμό και με εξαφάνιση την αναρχική προοπτική. Τα διδάγματα που προκύπτουν από το σύγχρονο δυτικό κόσμο, οριοθετούν τις προσδοκίες και την αποτελεσματικότητα της περίφημης κοινωνικής απεύθυνσης.

  Τελικά, με το πέρασμα του χρόνου, συνειδητοποιούμε πως ο (ατομικιστής/ αντικοινωνιστής) αναρχικός, ως φορέας συγκεκριμένων αντιπολιτισμικών θέσεων, δεν είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας που φιλοδοξεί να αποτελέσει τον πυροκροτητή για αυτούς που (δεν) θέλουν, αλλά μια αυτόνομη μονάδα που προσπαθεί να αποκοπεί από το υπάρχον, τουλάχιστον συνειδησιακά. Αυτές οι επιλογές δεν είναι καθόλου εύκολες, γιατί περιορίζουν κατά πολύ της δυνατότητες, και αφήνουν πολλαπλά τραύματα, που η επούλωση τους απαιτεί πολλαπλές απόπειρες. Όμως, εκεί κρύβεται το μυστικό. Να μπορέσεις να αντέξεις, να ορθοποδήσεις και να αναζητήσεις πραγματικούς συντρόφους, με τους οποίους μοιράζεσαι κοινές θέσεις, και, πάνω από όλα, τη σιχασιά για τον πολιτισμό των αφεντάδων και των υπόδουλων. Επιζητούμε το δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό, και όχι την «υποχρέωση» να επιλέξουμε κάποια προοδευτική ή και «επαναστατική» φόρμα, για να καλλωπίσουμε την ύπαρξη μας και να αισθανθούμε πως αγωνιζόμαστε για ένα «μεγάλο» σκοπό. Αρχίδια μύδια… Το μόνο πράγμα που μας ενδιαφέρει είναι πως θα περιορίσουμε, αρχικά, τις επιδράσεις του πολιτισμού πάνω μας, και, ύστερα, πως θα του επιτεθούμε πολύμορφα.

  Η κυρίαρχη ηθική τοποθετεί τον αναρχικό εκτός κοινωνικού σώματος. Απομένει να το αντιληφθεί αυτός εγκαίρως, και να πορευτεί παράλληλα, και, στοχευμένα, εναντίον της κοινωνίας, εξίσου και όπως ενάντια στους επιχειρηματίες, τους πολιτικούς, τους μπάτσους, τους διανοούμενους, τους καλλιτέχνες, τους δικαστικούς, τους καθηγητές, τους στρατιωτικούς, τους πράκτορες, τους παπάδες, τους χαφιέδες, τους μεγαλοεπιστήμονες, τους εμπόρους, τους χρηματιστές, τους δημοσιογράφους, κοκ. Αυτό είναι, όμως, κάτι που δεν του το συγχωρούν. Στην πραγματικότητα που βιώνουμε, πάντα, η επιθετικότητα είναι το τίμημα των επιλογών να αποκοπείς από την αγέλη. Τα παραδείγματα από τη ζωή είναι άπειρα. Αυτός που δουλεύει σαν το σκυλί για λίγα ψίχουλα, ποτέ δεν θα συγχωρήσει στο ληστή τραπεζών το θράσος του να πάρει σε δευτερόλεπτα αυτά που θα του εξασφαλίσουν αποχή από τη μισθωτή σκλαβιά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο ρεφορμιστής ποτέ δεν θα συγχωρήσει στον αντάρτη το θράσος του να συγκρουστεί ένοπλα με το καθεστώς. Ο ενσωματωμένος ποτέ δεν θα συγχωρήσει στον ανυπότακτο το θράσος του να επιλέξει (να επιχειρήσει) εκείνος πως θα ζήσει. Ο δούλος ποτέ δεν θα δει με καλό μάτι τον εξεγερμένο. Ο καθεστωτικός ποτέ δεν θα παραδεχτεί ή δεν θα σεβαστεί τον αντικαθεστωτικό. Ο πνευματικά καθυστερημένος πάντα θα επιδιώκει να φέρει στα μέτρα του τον πνευματικά ανώτερο, καλύπτοντας (έτσι νομίζει τουλάχιστον…) με εύρος πονηρών τακτικισμών το χάσμα. Ο straight που ανάγει τη συμπεριφορά του σε ταυτότητα και σημείο απόκτησης «κοινωνικών» ενσήμων (ρόλος του «επιβήτορα», του «γαμιά», κοκ), ποτέ δεν θα αισθανθεί με σχετική εγγύτητα τον ομοφυλόφιλο. Oιδεοληπτικός ποτέ δεν θα ανεχθεί αυτόν που θέλει να κινηθεί χωρίς να έχει κάποιο μεσσιανισμό στην ψυχή του και καμία ιδεολογική πανούκλα στο νου του.  Ο κατάλογος είναι ατελείωτος…

 Η κοινωνική πραγματικότητα βρίθει, λοιπόν, παραδειγμάτων όπου ο καθένας προσπαθεί να φέρει τον άλλον στα μέτρα του. Και, δη, τον διαφορετικό. Ακόμα και σήμερα, που η φιλελεύθερη τεχνοτροπία έχει αποενοχοποιήσει τη διαφορετικότητα μέσα από την κίβδηλη επίφαση ελευθεριότητας, οι διάφοροι συμπλεγματισμοί διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του κοινωνικού γίγνεσθαι. Ο φτηνιάρικος εγωισμός αφήνει τη δική του σφραγίδα στον καθημερινό ανταγωνισμό. Η ιστορική συγκυρία δεν διαμορφώνεται μονάχα από τους σχεδιασμούς της εξουσίας, αλλά και από τη ασημαντότητα και την ανεπάρκεια πολλών υπόδουλων. Δεν είμαστε από αυτούς που ανάγουμε την ανθρώπινη ύπαρξη σε αυταξία, καθώς θεωρούμε πως πολλοί ανθρώπινοι τύποι δεν προσομοιάζουν με μια δική μας συνειδησιακή κατάρτιση.

  Δεν είμαστε τα «καλά παιδιά», που θα αφιερώσουμε τη ζωή μας στον αγώνα για την απελευθέρωση αυτών που δεν έχουν καμία διάθεση να κινηθούν προς παρόμοιες κατευθύνσεις. Η μετριότητα κάνει τις επιλογές της, λαμβάνει τη δική της περίοπτη θέση στην διαμόρφωση των κοινωνικών και ιστορικών παραμέτρων, που διαιωνίζουν την εξουσιαστική επιβολή. Δεν γουστάρουμε όλους τους ανθρώπους, δεν ντρεπόμαστε να δηλώσουμε δημόσια τον υπαρκτό μισανθρωπισμό μας. Τολμάμε να ορίσουμε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε. Ο πλουραλιστικός αχταρμάς ανήκει μονάχα στους ηλίθιους, αλλά και σε αυτούς που αποσκοπούν σε πολλαπλά οφέλη από δαύτον. Λυπούμαστε, αλλά, αποδεκτοί για εμάς είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Για παράδειγμα, τα σκουπίδια του lifestyle, ή οι διάφοροι κωλογλείφτες που ευδοκιμούν σε διάφορους κοινωνικούς τομείς, όχι μόνο δεν είναι αποδεκτοί από εμάς, αλλά, τουναντίον…. Πολλοί θα μας προσάψουν πως είμαστε «κακοί» άνθρωποι ή «προβληματικοί». Μα, σε μια κοινωνική πραγματικότητα σήψης, παρακμής, υποταγής -όπως αυτή που βιώνουμε- αυτό δεν είναι κάτι για να ντρέπεσαι. Μα, το γεγονός πως βιώνουμε μια επαχθέστατη καθημερινότητα, κάτι πρέπει να σημαίνει για όλους μας. Και για τις προθέσεις των κυρίαρχων, και για την εθελοδουλία και το (σχεδόν απαράδεκτο) είδος των ανθρώπινων τύπων που συγκροτούν το πλειοψηφικό σώμα των υποταγμένων, και για τις αδυναμίες τις δικές μας, ως επαναστατικό στρατόπεδο (και αυτό αφορά στους πάντες, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές πολιτικές και φιλοσοφικές οπτικές που προωθούμε).

Μάλλον, αυτοί που θα πρέπει να εξηγήσουν τη στάση τους είναι αυτοί που μοιράζουν συγχωροχάρτια στον κάθε ένα και στην κάθε μια που δολοφονεί την αναρχία κάθε στιγμή, και κάθε ημέρα.  Όταν τα πράγματα, γενικώς, τείνουν προς τα σκατά, αυτό που προέχει είναι να βγάλεις από μέσα σου κάθε ωραιοποιητική διάθεση. Να δεις την αλήθεια κατάφατσα και να σπεύσεις να ορίσεις τόσο την τακτική, όσο και τη στρατηγική σου. Απευθύναμε πριν από κάποιο διάστημα πρόταση για την έναρξη συζητήσεων γύρω από τους ανθρώπινους τύπους που δύναται να συμβάλλουν στη μηδενιστική καταστροφή, και στην ολική ανασυγκρότηση της πραγματικότητας. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην αναγκαιότητα της διεξαγωγής μιας τέτοιας δημόσιας συζήτησης, με τελικό σκοπό να ξεγράψουμε οποιαδήποτε αυταπάτη και να ορίσουμε το ουσιαστικό περιεχόμενο μιας σύγχρονης αναρχικής και μηδενιστικής δραστηριοποίησης. Πρέπει να είμαστε σε θέση να έχουμε υπομονή και οξυδέρκεια, ώστε να μπορούμε να βλέπουμε πίσω από τις οροσειρές της υποτακτικής διαβίωσης. Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορούμε να συνεργαστούμε. Σε αυτούς ποντάρουμε, σε αυτούς απευθυνόμαστε. Το διακύβευμα για εμάς είναι να τους βρούμε και να ξεκινήσουμε μια αποδοτική συνεργασία.Επομένως, έχουμε πρόταση, και αυτή προορίζεται σε όσους είναι πρόθυμοι να επεξεργαστούν μέσα τους, αρχικά, την άρνηση του υπάρχοντος, και όλων των πυλώνων του.

Η παγκόσμια κυριαρχία δεν έχει να φοβάται το παραμικρό από ανθρώπινους τύπους, που οι όποιες κινήσεις τους είναι προκαθορισμένες. Το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, και το εκμεταλλεύεται όσο πιο αποδοτικά της επιτρέπουν οι συγκυρίες. Διαχρονικά το κάνει αυτό, απλά, στο σήμερα, αξιοποιεί και τις τεράστιες δυνατότητες που της προσδίδει η υποταγμένη και ξεπουλημένη επιστήμη, συν τα καθοριστικά τεχνολογικά επιτεύγματα των καιρών μας. Να ξέρουν όσοι εναποθέτουν τις προσδοκίες τους στο μερικό, ότι αυτό σηματοδοτεί εξάντληση μέσα στα εγκλωβιστικά πλαίσια του πολιτισμού. Και τότε προκαλούνται τερατογεννέσεις. Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά στην πολιτικοκοινωνική ελληνική πραγματικότητα. Ο φιλελεύθερος αντικρατισμός του ΣΥΡΙΖΑ (των ηγετικών του ελίτ, για την ακρίβεια) κουβαλιέται από το βαμμένο στα χρώματα του ανθρωπισμού όχημα ενός φιλο-λαϊκού αριστερού –έστω και παλαιομοδίτικου- κρατικισμού. Δηλαδή, παρατηρείται το εξής εκπληκτικό. Οι οπαδοί, τα μικροστελέχη, και η εσωκομματική αντιπολίτευση της Αριστεράς, να επιδιώκουν (και να διαλαλούν) την αναβάθμιση του κρατικού τομέα ως τη μοναδική ασπίδα προστασίας των συμφερόντων της πλειοψηφίας, και –την ίδια ακριβώς στιγμή- η ηγεσία να προωθεί στην πράξη το μοντέλο του Ομπάμα. Δηλαδή, όπως είπε και ο Δραγασάκης στο Βήμα, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας (δηλαδή, των εκλεκτών του κόσμου του χρήματος), με παράλληλο περιορισμό της κρατικής λειτουργίας στα πεδία του απλού διεκπεραιωτή προς όφελος των ισχυρών. Η Αριστερά του 21ου αιώνα για να εξασφαλίσει την άδεια του κεφαλαίου για να κυβερνήσει (δηλαδή, να αναχθεί σε καθοριστικό «παίκτη» της κυβερνητικής διαχειρισιμότητας σε περίοδο «κρίσης»), μετατρέπεται σε μια σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, ξεδιάντροπα και χωρίς ενδοιασμούς. Μάλιστα, δεν διστάζει να αναδείξει ξεχασμένα -και από τους ίδιους τους αμερικανούς- ιδεολογήματα, που ανάγονται στον αγώνα της Ανεξαρτησίας και στο μακρινό 1776, σε μια απόπειρα παντρέματος της ψευδαίσθησης της «κοινωνικής δικαιοσύνης» με το φιλελεύθερο πνεύμα, που πηγάζει από την προοδευτική διανόηση κύκλων με συγκεκριμένα καταγωγή και έδρα… Το αντίβαρο στο νεοσυντηρητικό νεοφιλελευθερισμό είναι ο καθαρός φιλελευθερισμός, βαφτισμένος στις κολυμπήθρες του νεοαριστερού διαχειριστή και εγγυητή της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ήμαρτον…  Και οι φτωχοί; Ας αναπτύξουν την αλληλοβοήθεια, «ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους».  Αντίφαση; Πλουραλισμός θα σου πούνε, αυτοί που ποντάρουν στην ενσωμάτωση των διαφορετικών φωνών (που παραμένουν προσκολλημένες στο κρατικιστικό παλαιοαριστερό μοντέλο) για να ενισχυθεί ο πιο ισχυρός πόλος μέσα στον κομματικό σωλήνα. Όλοι όσοι εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στην οπορτουνιστική αριστερά για επιστροφή στα δεδομένα προ μνημονίου, ας ετοιμάζονται να παρακολουθούν τη φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, που ενδεχομένως θα αυξάνει τους αναπτυξιακούς δείκτες, προς όφελος συγκεκριμένων καστών της ολιγαρχίας, ενώ, την ίδια στιγμή, θα έχει παγιωθεί η κινεζοποίηση της εργασιακής δύναμης.

Από την άλλη, σημαντική πια μερίδα του πόπολου, έχει εξαπατηθεί και από το έτερο μαξιλαράκι αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής και δυσαρέσκειας, που προετοίμασε έγκαιρα η κυριαρχία, για να συγκρατήσει τους εξοργισμένους από τα μνημόνια, τα θύματα των ανακατατάξεων. Ο δήθεν αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός των νεοφασιστών γίνεται ένα όχημα που κουβαλάνε οι εθνικιστικές κορώνες ενός υποτίθεται λαϊκού ενδιαφέροντος με εθνικά σχοινιά πρόσδεσης, ενώ η Χρυσή Αυγή είναι αναφανδόν υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά και αβαντάρεται σε υπερθετικό βαθμό από κύκλους του εγχώριου εφοπλιστικού κόσμου. Άλλη μια προφασιζόμενη «αντισυστημική» παγίδα που εξυπηρετεί συγκεκριμένα κέντρα του κόσμου του πλούτου και στην οποία πέφτουν με περισσή αφέλεια αρκετοί υπόδουλοι.

Γνωρίζουμε ιστορία και αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες του επαναστατικού εγχειρήματος, αλλά, από την άλλη, δεν κλείνουμε τα μάτια, ούτε κωφεύουμε μπροστά στην απροθυμία των υποτακτικών να καταργήσουν το κράτος και το κεφάλαιο. Κάτι που κάνει μπαμ, και κραυγάζει στους πιο εκκωφαντικούς ήχους τους σύγχρονους όρους αλυσοδεσίματος στα κυριαρχικά δεσμά. Πιστεύαμε πως η κατάρρευση των ολοκληρωτικών ιδεολογιών του 20αιώνα, καθώς και το ξεσκέπασμα του πραγματικού προσώπου του νεοφιλελευθερισμού, θα ωθούσε στην προώθηση μιας αναρχικής συνειδητότητας σε σημαντικό αριθμό ανθρώπων. Φαίνεται πως τα ίδια τα πράγματα μας διαψεύδουν. Η κυριαρχία επιδεικνύει εκπληκτική δεινότητα στο να κάνει τους κατάλληλους ελιγμούς, για να μαζεύει τα πρόβατα σε καινούρια μαντριά. Δεν διστάζει πλέον να επιστρατεύσει ακόμα και δυνάμεις που μέχρι πρόσφατα βρίσκονταν στο περιθώριο των πραγματικών εξελίξεων. Αν μη τι άλλο, αυτοί οι χειρισμοί αποδεικνύονται σε μάκρος χρόνου αποτελεσματικοί, και δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο το έργο μας.

  Δεν είμαστε ελιτιστές, οπαδοί του τέλειου, ή «φωτεινοί παντογνώστες», που στήνουμε αβασάνιστα δικαστήρια αντι-κοινωνικής κριτικής. Στεναχωριόμαστε από τις εξελίξεις, υποφέρουμε κάποιες στιγμές, όμως, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ. Είμαστε γεμάτοι αντιφάσεις. Δεν το «παίζουμε» κάτι. Θέτουμε διαρκώς ερωτήματα και αμφισβητούμε τις ίδιες τις απαντήσεις που δίνουμε. Αναρωτιόμαστε για τη ορθότητα των πορισμάτων μας, για πιθανές υπερβολές, αλλά, δυστυχώς, δεν λαθεύουμε…Τολμάμε να παίρνουμε θέση κόντρα στο ρεύμα και εναντίον όσων παρατηρούμε γύρω μας και μας θλίβουν. Ο άνθρωπος είναι ένα είδος που ρέπει κατά πολύ σε διάφορους ατραπούς συμπεριφορισμού που είναι εντελώς απομακρυσμένες από την αναρχική συνείδηση. Το μόνο που θέλουμε είναι να διαχωρίσουμε τη θέση μας από το γιουσουρούμ της ευτέλειας και της υποτέλειας. Δεν μας ξεγελάνε πια οι όψιμες συγκαταβάσεις. Μπορούμε, όμως, πια, με μεγάλη ευχέρεια να διακρίνουμε τα κίνητρα και την ουσία των κοινωνικών επιλογών.   (Για διάφορες ανθρώπινες τάσεις που παρατηρούμε, θα επανέλθουμε με περισσή αναλυτική διάθεση σε μελλοντικό σημείωμα μέσα από τις σελίδες της Μηδενιστικής Πορείας. Γιατί έχει έλθει προ πολλού η ώρα να ειπωθούν αλήθειες για τη μη βίαιη ομάδα κρούσης του συστήματος, τον μαζάνθρωπο)…

Σε γενικές γραμμές, το επαναλαμβάνουμε, είναι λανθασμένο και διαστρεβλωτικό, έως και χυδαία παραπλανητικό, να χρεώνεται στην αναρχική μηδενιστική τάση έλλειψη πρότασης. Ίσα-ίσα, αυτή απευθύνεται, χωρίς αποκλεισμούς, σε όσους διαθέσιμους και δεν περιορίζεται σε ταξικά υποσύνολα ή σε συγκεκριμένους ρόλους, που καλούνται να συνειδητοποιήσουν τα «καθήκοντα» του ρόλου τους, και να «επαναστατήσουν». Μόνο που εδώ και δεκαετίες στο σύγχρονο κόσμο έχει αποδειχτεί πολλάκις, πως κάθε ρόλος έχει ταβάνι και σίγουρα δεν οδηγεί στην αναρχική επανάσταση που θα σηματοδοτούσε την κατάργηση κάθε ρόλου. Είναι, για εμάς, λάθος, να συγκεντρώνει τα πυρά του κοινωνιστικού μπλοκ ο μηδενισμός, που, απλά, καταγράφει την πραγματικότητα, και όχι αυτοί που δεν θέλουν, παρότι εκθειάζονται αιώνες τώρα από τα ιδεολογικά φτιασιδώματα της ανθρωπιστικής αμφισβήτησης. Εμείς δημοσιολογούμε τις απόψεις μας, χωρίς, όμως, να έχουμε καμία καούρα να γίνουν αποδεκτές από τους πολλούς. Όσοι πιστοί ας προσέλθουν, όσοι τολμηροί ας δοκιμάσουν… Οι πόρτες είναι ανοιχτές, όμως, όσοι συνειδητά αρνούνται να εισέλθουν, ας είναι έτοιμοι να μας δουν να βγαίνουμε από αυτές, κραδαίνοντας τα μαύρα ξίφη της Εκδίκησης και της Αναρχικής Αξιοσύνης…

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ «ΑΔΙΚΟ»

AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΠΟΥ ΕΝΣΑΡΚΩΝΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗΣ ΟΛΙΚΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ, ΔΙΑΤΑΡΑΣΣΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ Ε.Ο. ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ Ν.ΡΩΜΑΝΟ, Α.Δ ΜΠΟΥΡΖΟΥΚΟ, Δ. ΠΟΛΙΤΗ, Γ.ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Γ. ΝΑΞΑΚΗ, Γ. ΣΑΡΑΦΟΥΔΗ, Φ.ΧΑΡΙΣΗ, Α.ΝΤΑΛΙΟ  

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ, γιατί [θα μου πουν: «Δεν άξιζε να πεθάνουν για αυτήν την υπόθεση». Και θα τους απαντήσω: «Πέθαναν, γιατί ήταν ζωντανοί»…] (ΤΖΟΝ ΠΟΛΑΝ)

Λέσχη Μηδενιστικής Συνείδησης Rem Gero