Tag: Αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος

Ο λύκος, ο λύκος;

Στις 30 Οκτωβρίου, ξεκίνησε η δίκη των δύο αναρχικών, που κατηγορούνται για τον τραυματισμό του διευθύνοντος συμβούλου της Ansaldo Nuclear, στη Γένοβα, στις 7 Μαΐου 2012. Οι δύο κατηγορούμενοι δεν έμειναν για πολύ στη δικαστική αίθουσα, αλλά αρκετά για να ξεκινήσουν την ανάληψη ευθύνης για την πράξη. Τέλος πάντων, οι γραπτές τοποθετήσεις τους δόθηκαν στη δημοσιότητα λίγες ώρες αργότερα. Έτσι, ο Alfredo Cospito και ο Nicola Gai δεν είναι αθώοι, δεν είναι θύματα αστυνομικής παγίδας. Πραγματικά, περίμεναν έξω από το σπίτι του διακινητή ουρανίου, Roberto Adinolfi, για να του δώσουν ένα μικρό δώρο από μολύβι.

Είναι ένοχοι. Ένοχοι, που πήγαν να ψάξουν τον εχθρό, που τον βρήκαν, που τον μελέτησαν, τον περίμεναν και του επιτέθηκαν. Και επειδή το έκαναν μόνοι, χωρίς κανένα κίνημα από πίσω τους -πολιτικό, κοινωνικό ή λαϊκό-, που με κάποιο τρόπο θα νομιμοποιούσε την πράξη. Μόνοι, με τη συνείδησή τους και την αποφασιστικότητά τους. Ας το αφήσουμε εδώ, με την πράξη ως έχει, επειδή δεν θέλουμε να χαραμίσουμε λόγια για το τι συνέβη τις ημέρες, που ακολούθησαν την 7η Μαΐου 2012.

Ήταν δύο αναρχικοί. Οι πολιτικάντηδες, που αμέσως ξεπετάγονται με θεωρίες συνωμοσίας σε τέτοιες περιπτώσεις, “ένας σύντροφος δεν θα μπορούσε ποτέ να το έχει κάνει… είναι προβοκάτσια… φαντάσου… είναι όλα δουλειά των μυστικών υπηρεσιών” και λυμαίνονται ένα κίνημα, που γίνεται όλο και πιο στατικό, ας το συνηθίσουν. Οι θεωρίες συνωμοσίας, που έχουν μακρά ιστορία, όπως ο Van der Lubbe* μας διδάσκει, αξίζουν ένα λεπτό παύσης για να σκεφτούμε.

Εδώ, στην Ιταλία, τέτοιου είδους θεωρίες συνωμοσίας τροφοδοτήθηκαν έντονα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 από μία αριστερά, που ήθελε να προσδώσει μια αγγελική μορφή στον δικό της φόβο, μήπως και συρθεί στη γέννεση της “τρομοκρατίας”. Αυτός ο φόβος οφειλόταν στη δυσπιστία των κομματικών γραφειοκρατών και διανοούμενων σχετικά με όσα συνέβαιναν. Ήταν μια χρήσιμη στρατηγική για να ανακοπεί η πιθανή γενίκευση πράξεων, που ξέφευγαν από τον έλεγχό τους, το αποτέλεσμα της δική τους ανικανότητας να καταλάβουν και να αποδεχτούν το βάθος και τη ριζοσπαστική φύση του εξεγερσιακού κινήματος. Χρειάζονταν να βρουν μια λογική εξήγηση για τον παραλογισμό, με τον οποίο εκφραζόταν η ανατρεπτική τάση. Παραλογισμός, που αποτελείτο από ομάδες συντρόφων, που επιτίθονταν στο Κράτος χωρίς να περιμένουν εντολές από τα πάνω, δηλαδή τις δικές τους εντολές.

Σκεφτείτε όσα έγιναν την άνοιξη του 1972. Το Μάρτιο, ο Giangiacomo Feltrinelli βρέθηκε νεκρός στη βάση ενός πυλώνα υψηλής τάσης, στην περιοχή Segrate (κοντά στο Μιλάνο). Θα μπορούσε μια τέτοια φιγούρα της αριστερής ιντελιγκέντσιας να πραγματοποιεί σαμποτάζ; Αμέσως εμφανίστηκαν αυτοί, που μίλησαν για σκηνοθεσία από την πλευρά της CIA. Για κάποια μικρά μυαλά, για κάποιες μαραμένες καρδιές, ήταν αδιανόητο ότι ο καλλιεργημένος Μιλανέζος εκδότης μπορούσε να είναι ο διοικητής Osvaldo.

Λίγους μήνες αργότερα, το Μάιο, έγινε η δολοφονία του Calabresi. Μια μαγευτική, υποδειγματική πράξη, όμως η ευθύνη για αυτήν από πολλούς αναζητήθηκε αλλού. “Πρέπει να ήταν οι μυστικές υπηρεσίες ή οι φασίστες… αλλά, σίγουρα δεν μπορεί να ήταν σύντροφοι”. Και γιατί όχι; Γιατί δεν θα μπορούσαν μερικοί σύντροφοι να έχουν βρει ένα όπλο και να περιμένουν τον αστυνομικό επιθεωρητή “Finestra” (υπεύθυνος για την εκπαραθύρωση του αναρχικού συντρόφου Giuseppe Pinelli, από το κεντρικό κτίριο της αστυνομίας του Μιλάνου, το 1969) στη διεύθυνσή του, η οποία επιπλέον ήταν δημοσίως γνωστή; Αυτή η υπόθεση δεν μπορούσε ούτε καν να ληφθεί υπ’ όψιν διότι θα σηματοδοτούσε το τέλος της αναμονής, πάνω στην οποία ευδοκιμεί η πολιτική.

Αν κάθε άτομο μπορεί να δράσει εδώ και τώρα, τότε τι νόημα έχουν οι συνελεύσεις και οι κεντρικές επιτροπές; Και ποιο είναι το νόημα των ωραίων διανοούμενων, των αποκαλούμενων συμβούλων του πριγκιπάτου του προλεταριάτου, όπως ο σιτουασιονιστής Guy Debord, που στα τέλη της δεκαετίας του ’70 δεν δίστασε να γελοιοποιηθεί, αποκηρύσσοντας την απαγωγή του Moro και συνολικά τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, λέγοντας ότι είναι δουλειά των μυστικών υπηρεσιών; Για να πάρουμε μια ιδέα της ριζοσπαστικής φύσης αυτής της κριτικής, ας σκεφτούμε ότι ο συγγραφέας του “Η Κοινωνία του Θεάματος” δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να επαναλαμβάνει όσα ισχυριζόταν τότε το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Αλλά, υπάρχουν και χειρότερα. Αυτή η θεωρία συνωμοσίας αναπαράγει αυτολεξεί την “θέση του Bazzi”, η οποία δυστυχώς ήταν διαδεδομένη μεταξύ των εξεγερσιακών της δεκαετίας του ’20. Ο Carlo Bazzi ήταν ένας δημοσιογράφος, ο οποίος απέδωσε την αλυσίδα των επιθέσεων εναντίον της φασιστικής ιεραρχίας στον ίδιο τον Μουσολίνι, ο οποίος, όπως έλεγε, ήθελε να προκαλέσει τρόμο στο εσωτερικό και πόλεμο στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τον Bazzi, το γεγονός ότι ήταν αδύνατο να βρεθούν εκρηκτικά, ότι δεν υπήρχαν ελεύθεροι εξεγερσιακοί, ότι οι πιάτσες φυλάσσονταν… όλα ήταν απόδειξη πως ο Μουσολίνι βρισκόταν πίσω από τις βόμβες, που τοποθετούσαν αναρχικοί και, κατά συνέπεια, οι διάφοροι Lucetti, Zamboni, Bonomini ήταν απλά “προβοκάτορες”. Μόνο που ο Carlo Bazzi δεν ήταν ένας σταλινικός, αγωνιζόμενος με ένα κίνημα, που του ήταν ακατανόητο· ήταν ένας φασίστας, λίγο-πολύ πιστός στο φασιστικό καθεστώς. Απέδωσε στον Μουσολίνι την ευθύνη των επιθέσεων, μόνο και μόνο για να χύσει δηλητήριο και να σπείρει την καχυποψία μεταξύ των εξεγερσιακών, ωθώντας τους έτσι στην παραίτηση και την αδράνεια.

Τώρα, αυτή η αηδιαστική συνήθεια, του να βλέπουμε παντού την ουρά του λύκου, δεν πέθανε με τη δεκαετία του ’70, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα. Όπως δείχνει η παλιά και νέα καχυποψία σχετικά με το σαμποτάζ, που έγινε στη Val Susa, υπάρχει πάντα κάποιος έξυπνος στρατηγός, που αναζητά δημοφιλία, ο οποίος δεν ανέχεται την ατομική πρωτοβουλία. Αλλά, ευτυχώς, υπάρχουν επίσης πάντα άτομα, που δεν ανέχονται τη συλλογική εξάρτηση.

*Ο Marinus van der Lubbe ήταν ένας Ολλανδός συμβουλιακός κομμουνιστής, ο οποίος καταδικάστηκε και εκτελέστηκε για τον εμπρησμό του κτιρίου του γερμανικού Reichstag, στις 27 Φεβρουαρίου 1933. Οι σταλινικοί τον κατηγόρησαν ότι λειτούργησε στην υπηρεσία του ναζισμού και ξεκίνησαν μια μεγάλη εκστρατεία συκοφαντίας, ζητώντας ακόμα και να καταδικαστεί σε θάνατο επειδή “ενήργησε ενάντια στο προλεταριάτο”.

Δημοσιεύτηκε στο Finimondo

Πηγή

RadioAzione: Αλληλεγγύη και συνέργια με τους Αλφρέντο και Νίκολα (Ιταλία)

Σήμερα, στις 12 Νοεμβρίου του 2013, σε ένα γκρίζο δικαστήριο της Γένοβα, καταδικάστηκαν οι δύο σύντροφοι Αλφρέντο Κοσπίτο και Νίκολα Γκάι.

Θυμηθείτε πως στην πρώτη ακρόαση, στις 30 Οκτωβρίου, οι σύντροφοι ανέλαβαν την ευθύνη για την επίθεση στο τέρας των πυρηνικών και διευθύνων σύμβουλο της Ansaldo Nucleare, του ομίλου Finmeccanica, Ρομπέρτο Αντινόλφι.

Η καταδίκη δε μας εκπλήσσει, καθώς, φυσικά, δεν πιστεύουμε στη “δικαιοσύνη”, ακόμα και αν μερικές φορές σκέφτεται κανείς πως όταν μιλάμε για κάτι, το οποίο θέτει σε κίνδυνο το σύνολο του πληθυσμού του πλανήτη (ακόμα υποφέρουμε, παρόλο που βρισκόμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα και 20 χρόνια μακριά από τις επιπτώσεις του Τσέρνομπιλ, παρά το γεγονός ότι κανένα από τα υπόδουλα media δεν το αναφέρει, τις επιπτώσεις των υποθαλάσσιων πειραμάτων στη Mururoa, στη Γαλλική Πολυνησία, από τη Γαλλία του Σιράκ και εκείνες της πρόσφατης καταστροφής στη Φουκοσίμα), πώς γίνεται ένας άνθρωπος -δυστυχώς οι κρατικοί υπηρέτες, παρά το ρόλο τους ως μαντρόσκυλα και ιεροεξεταστές, παραμένουν τέτοιοι- να καταδικάσει μια πράξη όπως αυτή των Αλφρέντο και Νίκολα, η οποία προσπαθεί να εξολοθρεύσει το πρόβλημα στη ρίζα του. Πώς στρέφεται κάποιος ενάντια στον εαυτό του, παρουσιάζοντας ένα δήμιο, που σε δηλητηριάζει κάθε μέρα, σα θύμα;

Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ, που κάνω στον εαυτό μου αυτές τις ερωτήσεις.

Προφανώς, δε μπορώ να μπω στο κεφάλι των κρατικών υπηρετών, ούτε και θέλω· νομίζω, όμως, πως πάνω σε αυτά τα ερωτήματα αναρωτιούνται πολλά άτομα, αναρχικοί επίσης, παρόλο το μίσος που έχουμε για αυτό το αιώνιο κακό, που σφίγγει τη γη.

Ξέρουμε πολύ καλά πως τα media ήταν πάντα φερέφωνα του κράτους.

Ο ρόλος τους είναι να διαμορφώνουν άρρωστες συνειδήσεις στον αδαή πληθυσμό, για τον οποίο το τελευταίο μοντέλο κινητού, ένας υπολογιστής με facebook και ένα πιάτο μακαρόνια στο τραπέζι του είναι αρκετά για να χωνέψει και να αφομιώσει τη ροή ειδήσεων, που προέρχεται από τις πένες αυτών των κακόφημων τσακαλιών.

Το πρώτο δικαστήριο είναι εκείνο του λαού, σίγουρα όχι σαν αυτά που πρότειναν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες.

Η πρώτη κρίση έρχεται από το σιωπηλό κοπάδι, που βοσκάει, ακολουθώντας το δρόμο, που υποδεικνύει ο τσοπάνης (Κράτος-Εκκλησία).

Οι άνθρωποι, που με κατεβασμένα κεφάλια μασουλούν το φαγητό τους από το “Terra dei Fuochi” (“Η χώρα των φωτιών”, μεταξύ Νάπολης και Καζέρτα, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η παράνομη απόρριψη τοξικών αποβλήτων) στην περιοχή της Καμπάνια, από τα χωράφια κοντά στην ILVA (ρυπογόνα χαλυβουργεία) στο Τρεντίνο και ακόμα θυμάμαι την ENI (ιταλικός κολοσσός υδρογονανθράκων, που δραστηριοποιείται στην πυρηνική και άλλων τύπων ενέργεια, σε εξορύξεις, στη χημική βιομηχανία, στη βιομηχανία πλαστικού κλπ) στη Μαργκέρα και το Στάγκνο (μικρό χωρίο μεταξύ Πίζας και Λιβόρνο), τις χαλυβουργίες και τα βυρσοδεψεία στην Τοσκάνη, τα εργοστάσια ασβέστη στην κοιλάδα Aosta, την Eternit (εγοστάσια ασβέστη και τσιμέντου) στη Λομβαρδία και την περιοχή Εμίλιο-Ρομάνι, για να αναφέρω μόνο λίγα από αυτά που ξεχωρίζουν.

Οι άνθρωποι, που καταπίνουν καθημερινά δηλητήριο και αντί να το ξεράσουν σε αυτούς που τους το ταίζουν, το φτύνουν στο πρόσωπο των διπλανών τους ή σε εκείνων που προσπαθούν να περιορίσουν εκείνον που δηλητηριάζει.

Αυτή είναι η Ιταλία!

Το πιο ανησυχητικό πράγμα είναι το ότι ακόμα και κάποιοι αναρχικοί υποστηρίζουν πως χειρονομίες, όπως αυτή των Αλφρέντο και Νίκολα, φοβίζουν τον πληθυσμό…

Υπάρχει πληθυσμός στην Ιταλία;

Μήπως είναι εκείνος, που πηγαίνει εκκλησία κάθε Κυριακή, ακούει καθημερινά τον Πάππα και τα μηνύματα των πολιτικών στην τηλεόραση, δουλεύει τσάμπα και περνά όλη του την ημέρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανεβάζοντας φωτογραφίες και βίντεο από οτιδήποτε συμβαίνει στο δρόμο, με πρόσωπα ανθρώπων, που δεν ήξεραν καν ότι τους τραβάει η κάμερα;

Μήπως είναι εκείνος, που ικανοποιείται πού και πού, επειδή κάποιο κρατικό βοήθημα του επιτρέπει να αγοράσει αποκωδικοποιητή για ψηφιακή τηλεόραση, έναν υπολογιστή ή πρόσβαση στο ίντερνετ;

Αν αυτός είναι ο πληθυσμός, ας φοβηθεί…

Υπάρχει ακόμα κάποιος, που θέλει “να γυρίζει σώος σπίτι του”;

Όπως ο Αλφρέντο και ο Νίκολα, έτσι κι εγώ, πιστεύω πως δε χρειάζεται να περιμένουμε την επανάσταση γιατί οι επαναστάσεις, όπου ξέσπασαν, το μόνο που έκαναν είναι να αναπαράγουν τα ίδια σκατά, που υπήρχαν πριν, ή ακόμα και χειρότερα. Επιπροσθέτως, οι προσδοκίες δημιουργούν φόβο και ηρεμούν τα πνεύματα.

Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, χρειάζεται να ακουστεί η φωνή και η συγγένειά μας με τους δύο συντρόφους, που με την ενέργειά τους, έδωσαν νέα τροπή στην αναρχική ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων στην Ιταλία.

Για έναν αιώνα, ακούγαμε μόνο συνθήματα, πέρσι ο Αλφρέντο και ο Νίκολα πέρασαν στη δράση.

Αυτά τα συνθήματα φωνάζονταν από όλους, ή τουλάχιστον από τη μεγαλύτερη μερίδα των Ιταλών αναρχικών και τώρα βλέπουμε πόσοι θέλουν να δηλώσουν αλληλεγγύη και συγγένεια με τους αδερφούς μας, με τις δύο αυτές ατομικότητες… με τους δύο αυτούς συντρόφους…

Δε θα μας κάνει να νιώθουμε αδύναμοι μπροστά στον εχθρό, ένα χαμόγελο από μια αναπηρική καρέκλα.

Η ίδια αναπηρική καρέκλα αποδεικνύει πως δεν είστε απρόσιτοι και πως εκτός από τους “μπάσταρδους”, που στάλθηκαν “από εκείνους που περιμένετε”, υπάρχουν και οι μοναχικοί λύκοι, που βγαίνουν από τα δάση πεινασμένοι.

Μια μεγάλη εξεγερτική αγκαλιά, τόσο ζεστή όσο η καρδιά που βγαίνει από το Φοίνικα,

αλληλεγγύη και συνέργια με τους Αλφρέντο και Νίκολα.

RadioAzione

Πηγή

Ιταλία: Θέλω να ακούσω περισσότερα

Μερικές σκέψεις ενός συντρόφου, στον απόηχο της δίκης των Αλφρέντο και Νίκολα

Θέλω να ακούσω περισσότερα

Στις 30 Οκτώβρη, έγινα μάρτυρας ενός γεγονότος.

Δύο αναρχικοί, ο Αλφρέντο Κοσπίτο και ο Νίκολα Γκάι ανέλαβαν, μέσα σε ένα δικαστήριο στη Γένοβα, την ευθύνη για τον τραυματισμό του Roberto Adinolfi, ο οποίος συνέβη στις 7 Μαίου του 2012.

Αυτός ο άνθρωπος σπονσοράρει και σχεδιάζει εργοστάσια παραγωγής πυρηνικής ενέργειας σε όλον τον κόσμο, για λογαριασμό της Finmeccanica. Έτσι, ο διαβόητος ρόλος του Adinolfi είναι εκείνος της νομιμοποίησης της εμπορικής δραστηριότητας της Finmeccanica (όχι μόνο πυρηνική ενέργεια αλλά και λαθρεμπόρειο όπλων, απάτες, στρατιωτικά προγράμματα κλπ), την οποία μπορώ με ευκολία να συμπεριλάβω στα χειρότερα και πιο σκληρά πρόσωπα του καπιταλισμού.

Η εξαιρετικά αξιοπρεπής στάση των Αλφρέντο και Νίκολα και οι δηλώσεις τους, κατά τη διάρκεια της δίκης, είναι ένα ακόμη κίνητρο (αν ποτέ χρειαζόμασταν κάποιο) για να συνεχίσουμε να βαδίζουμε στο δρόμο της επίθεσης στην κοινωνία, το κράτος και το κεφάλαιο, μέσω της απόλυτα βίαιης, καταστροφικής και ολιστικά απελευθερωτικής άμεσης δράσης.

Εκφράζω την απόλυτη και ενεργή αλληλεγγύη, αγάπη και συνέργια με αυτούς τους δύο αδερφούς μου. Τι άλλο μπορώ να πω;

Θέλω να ακούσω περισσότερους πυροβολισμούς και εκρήξεις.

10, 100, 1000 ένοπλες επιθέσεις!

Ζήτω η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο!

Αλληλεγγύη στη ΣΠΦ-FAI/IRF!

Χαιρετίζω τον Gambriel Pompo da Silva και τον Marco Camenisch· αλληλεγγύη σε εκείνους, που αναλαμβάνουν την ευθύνη της επαναστατικής αναρχικής βίας με χαρά, μέσω σχεδίων επίθεσης μέσα και έξω από τις φυλακές.

Ανώνυμος

Πηγή

Ιταλία: Ενημέρωση από την πρώτη ακρόαση στη δίκη για τον πυροβολισμό εναντίον του Adinolfi (Γένοβα)

Την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε στη Γένοβα η πρώτη ακρόαση στη δίκη των Nicola Gai και Alfredo Cospito, οι οποίοι κατηγορούνται για τον πυροβολισμό στα πόδια του επικεφαλής της d’Ansaldo Nucleare (του ομίλου Finmeccanica), Roberto Adinolfi, το Μάιο του 2012. Βρίσκονταν προφυλακισμένοι εδώ και έναν χρόνο και μέχρι τώρα δεν είχαν κάνει καμία δήλωση προς τη δικαιοσύνη. (Περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση, στα γαλλικά, εδώ).

Μία μέρα νωρίτερα, ο αστικός Τύπος είχε προαναγγείλει πολύ ισχυρή αστυνομική παρουσία και «κλείσιμο της πόλης». Οι δύο σύντροφοι δεν θα μεταφέρονταν στη Γένοβα παρά το πρωί της 30ης Οκτωβρίου, με την ακρόαση να είναι προγραμματισμένη για τις 9.30 π.μ. και όχι την προηγούμενη ημέρα, πιθανότατα για να αποφευχθεί οποιαδήποτε συγκέντρωση μπροστά στις φυλακές. Αλλά, αυτό δεν απέτρεψε, όπως μάθαμε από τον Τύπο λίγες ημέρες νωρίτερα, την έκρηξη ενός μηχανισμού, που τοποθετήθηκε κοντά στην πτέρυγα AS2 των φυλακών της Φερράρα, όπου κρατούνταν ο Alfredo και ο Nicola, καθώς και οι σύντροφοι Sergio Maria Stefani (ο τελευταίος που φυλακίστηκε από την επιχείρηση Ardire) και Adriano Antonacci (φυλακισμένος μετά την επιχείρηση της μονάδας ROS στην περιοχή Castelli Romani), ενώ δεν απέτρεψε ούτε το σπάσιμο, ως κίνηση αλληλεγγύης, ενός καταστήματος της ENI στο Τορίνο. Έγιναν πολλοί έλεγχοι από μονάδες της DIGOS* σε αυτοκίνητα, που κατευθύνονταν στη Γένοβα, με κόσμο που ήθελε να παραστεί στη δίκη, αλλά και σε συντρόφους, που έβγαιναν από τα σπίτια τους.

Περίπου 200 σύντροφοι (περισσότεροι από όσο αναμενόταν) ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για συγκέντρωση αλληλεγγύης και βρέθηκαν στο δικαστήριο, για να δείξουν στους δύο συντρόφους ότι δεν είναι μόνοι αντιμετωπίζοντας τον εχθρό, για να δείξουν σε όλους αυτούς, που τους περιέγραφαν ως τρελούς, ότι δεν είναι απομονωμένοι και ότι ακόμα, για πολλούς αναρχικούς, ενάντια στο κράτος οι γροθιές είναι ενωμένες. Η αστυνομία ήρθε στο ραντεβού με περισσότερους από 100 μπάτσους κάθε είδους, με καραμπινιέρι και ΜΑΤ έως και μαζική παρουσία μπάτσων της DIGOS με πολιτικά, οι οποίοι βιντεοσκοπούσαν τα άτομα, που ήταν παρόντα, από όλες τις δυνατές οπτικές γωνίες και αποτελούσαν «συνοδεία» σε κάθε μετακίνηση. Οι δημοσιογράφοι ήταν επίσης παρόντες μαζικά και δεν παρέλειψαν να λειτουργήσουν με ζήλο ως οδοκαθαριστές, όπως πάντα, ειδικά στην Ιταλία (ο ιταλικός Τύπος έχει εκμεταλλευτεί από την αρχή την υπόθεση Adinolfi και ειδικά τις τελευταίες ημέρες, με τη δίκη, ανεβάζοντας βίντεο ενός μικρού ακροατηρίου 30 ατόμων στο ίντερνετ).

Οι είσοδοι του δικαστηρίου μπλοκαρίστηκαν γρήγορα και μόνο σε 24 άτομα επετράπη να παραστούν στην ακρόαση (σε μια μικρή αίθουσα, προφανώς για να περιοριστεί η παρουσία του κοινού). Στο ξεκίνημα της ακρόασης, ο Alfredo ξεκίνησε να διαβάζει μία δήλωση χωρίς την άδεια του δικαστή, ο οποίος αποφάσισε την άμεση απομάκρυνσή του, κάτω από προσβολές και ενώ ο Nicola δεν είχε ακόμα ξεκινήσει τη δική του τοποθέτηση. Με τις δηλώσεις τους αναλαμβάνουν την ευθύνη της επίθεσης, για την οποία κατηγορούνται. Κατά την απομάκρυνσή τους, οι παρόντες σύντροφοι στην αίθουσα άρχισαν να βγαίνουν από το δικαστήριο φωνάζοντας δυνατά, συνθήματα και προσβολές προς τους δικαστές. Έξω, επίσης, οι σύντροφοι ακούστηκαν να φωνάζουν «όλοι ελεύθεροι/όλες ελεύθερες» και «η επιθυμία μας για ελευθερία είναι δυνατότερη από κάθε εξουσία».

Η διαδικασία συνεχίστηκε ερήμην των κατηγορούμενων και χωρίς την παρουσία των 24 συντρόφων και συντροφισσών, που βρέθηκαν στην ακρόαση, διαβάστηκαν δηλώσεις από τον εισαγγελέα και προτάθηκαν ποινές φυλάκισης 12 χρόνια για τον Alfredo, ο οποίος θεωρείται ότι είναι αυτός που πυροβόλησε και 10 χρόνια για τον Nicola (καθώς και αποζημίωση 1 εκατομμυρίου ευρώ προς το κράτος). Οι εισαγγελείς Silvio Franz και Nicola Piacente δήλωσαν έκπληκτοι που ο Nicola και ο Alfredo μετά την προφυλάκισή τους «όχι μόνο δεν διαχώρισαν τη θέση τους, αλλά διατηρούν την ίδια περιφρόνηση για τις αρχές και τους νόμους»! Στις 12 Νοεμβρίου, θα πραγματοποιηθεί η τελική φάση της δίκης, με την απάντηση της υπεράσπισης (με βασική πρόκληση να καταπέσει η κατηγορία περί «τρομοκρατίας») και την ανακοίνωση της ετυμηγορίας.

Σε όλο αυτό το διάστημα, οι αλληλέγγυοι σύντροφοι είχαν απομακρυνθεί ομαδικά από το δικαστήριο, συνοδευόμενοι/ακολουθούμενοι από μπάτσους των ΜΑΤ και από κάποιους ρουφιάνους με ελάχιστα διακριτικές κάμερες, προκειμένου να τελειώσει η μέρα με συζήτηση, σε ένα αμφιθέατρο που καταλήφθηκε για αυτόν το σκοπό και στη συνέλευση συζητήθηκε η συνέχεια που θα δοθεί στην επαναστατική αλληλεγγύη προς τους συντρόφους, σε συνέχεια των συνελεύσεων αλληλεγγύης, που είχαν ήδη πραγματοποιηθεί στη Ρώμη και στη Φλωρεντία (το κείμενο του καλέσματος «A testa alta» βρίσκεται στα ιταλικά εδώ). Όλην την υπόλοιπη ημέρα, κινητές μονάδες της DIGOS ακολουθούσαν από πολύ κοντά τους αναρχικούς, που βρίσκονταν στην πόλη.

Η πυρηνική βιομηχανία, πολιτική και στρατιωτική, αποτελεί μέρος πολλών φρικαλεοτήτων, που σαπίζουν αυτόν τον κόσμο, με την παραίτηση, την οποία διαχέει, την εξουσία και την υποταγή, που χρειάζεται για να συντηρείται, την αποστέρηση που προκαλεί, κάνοντας αδύνατο το να ελέγξουμε τις ζωές μας. Ο Roberto Adinofli είναι ένας ένθερμος υποστηρικτής αυτής της θανατηφόρας τεχνολογίας. Η επίθεση εναντίον του έγινε για να του αποδοθεί ένα μικρό μερίδιο ευθύνης της καταπίεσης, που διαχέει και υποστηρίζει μέσω των δραστηριοτήτων του.

Οι επαναλαμβανόμενες συζητήσεις μεταξύ αναρχικών για τις μεθόδους, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και να προωθηθούν στο πλαίσιο της επίθεσης ενάντια στην εξουσία, γίνονται συχνά πηγές διενέξεων, κάτι που είναι φυσιολογικό. Στην ίδια του την ουσία, ο αναρχισμός δεν μπορεί να είναι ένα ξεκάθαρο ιδεολογικό παρεκκλήσι, αλλά μια ελεύθερη ένωση μεταξύ διαφορετικών και μοναδικών ατόμων, η οποία μπορεί να προκύψει ή όχι, στη βάση ομάδων συγγένειας. Πάντα συνυπήρχαν πρακτικές τόσο ποικιλόμορφες, όσες και οι προσωπικότητες των διαφορετικών ατόμων, που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στις ίδιες ιδέες. Η αναρχική δράση παρουσιάζει μια γκάμα εργαλείων προς χρήση πολύ διαφορετικών και ο καθένας μπορεί να επιλέξει ανάλογα με την ευαισθησία του, για το τι είναι έτοιμος να πράξει και να ρισκάρει. Αλλά, πέρα από τις ατομικές επιλογές, αναγνωρίζουμε τις πράξεις, που μας μιλάνε, σύμφωνα με τις ιδέες, που υπερασπιζόμαστε και με τους συντρόφους, στους οποίους θέλουμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, για να σπάσει η απομόνωση, που το κράτος θέλει να επιβάλλει με την επιδίωξή του να περιθωριοποιήσει την επιθετική δράση και να διακρίνει τους λεγόμενους «τρομοκράτες» μεταξύ των υπηκόων, διαχωρίζοντας μεταξύ «ευγενικών» και «κακών», για να επιτύχει αποτελεσματικότερη καταστολή.

Φυσικά, η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι άκριτη ή άνευ όρων και η υποστήριξη προς φυλακισμένους αναρχικούς δεν σημαίνει μια συνολική συγγένεια με όσα οι ίδιοι θέλουν να πουν και να πράξουν. Έτσι, για εμάς, η επίθεση εναντίον αυτού του κόσμου μέσα από μια αναρχική προοπτική δεν είναι απλά μια σύντμηση ή κάποια συγκεκριμένη οργάνωση (FAΙ ή άλλη) και δεν μπορεί ούτε να συνοψίζεται, ούτε να μονοπωλείται από το αυτοαναφορικό δίκτυο, που δημιουργεί κοινό για αυτό το ακρωνύμιο. Θέλουμε να διαχύσουμε τη συγκρουσιακότητα και την επίθεση μέσα στην κοινωνία, αλλά και εναντίον της και όχι μέσα σε ένα κλειστό δίκτυο, που θα μπορούσε να γίνει ένα εικονικό θέαμα, μέσω κειμένων, που υπογράφονται με ακρωνύμια (καθορισμένα εκ των προτέρων), τα οποία μπορούν να γίνουν ένα νέο είδος κατοχυρωμένης ταυτότητας ή οργανωτικής μορφής.

Για εμάς, είναι ξεκάθαρο ότι οι δύο σύντροφοι αξίζουν την αλληλεγγύη μας, είτε είναι κρίσιμη είτε όχι, διότι σήμερα περισσότερο από ποτέ η δίκη για τον πυροβολισμό στα πόδια του Adinolfi είναι ένα στοίχημα για ολόκληρο το αναρχικό κίνημα, τόσο στην Ιταλία όσο και αλλού. Και μοιραζόμαστε την οπτική του Nicola και του Alfredo ότι το τέλος κάθε μορφής εξουσίας δεν μπορεί παρά να έρθει με την άμεση επίθεση, χωρίς να βασίζεται σε οποιαδήποτε μαζική εξέγερση, σε μια επανάσταση, την οποία θα πρέπει να περιμένουμε με σταυρωμένα χέρια.

Διαχέουμε τις επιθετικές πρακτικές ενάντια σε αυτήν την κοινωνία της καταπίεσης και της κυριαρχίας, στηρίζοντας με τον λόγο και με τις πράξεις όσους δεν εγκαταλείπουν τίποτα ενώπιον της καταστολής και συνεχίζουν να αγωνίζονται για τις ιδέες, που και εμείς μοιραζόμαστε.

Ελευθερία για όλους και όλες τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, που παραμένουν φυλακισμένοι/ες στην Ιταλία και αλλού, που κρατάνε ψηλά το κεφάλι στις πιο δύσκολες στιγμές, που αγωνίζονται μέσα, όπως αγωνίζονταν και έξω, με την αξιοπρέπεια, που χαρακτηρίζει τις αναρχικές μας προοπτικές, σε αντίθεση με τη δειλία και την παραίτηση, που διαχέεται στον κόσμο. Στέλνουμε τη σκέψη μας και στον Sergio, τον τελευταίο που φυλακίστηκε από τις επιχειρήσεις Ardire και Shadow. Μέχρι να μην υπάρχουν πια φυλακές, μέχρι το τέλος κάθε εξουσίας!

 Liberi/e tutti/e!

Ελεύθεροι/ες όλοι/ες!

 Πέρα από τις Άλπεις,

Κάποιες αλληλέγγυες αναρχικές ατομικότητες.

 *Divisione Investigazioni Generali e Operazioni Speciali – Τμήμα Γενικών Ερευνών και Ειδικών Επιχειρήσεων της ιταλικής αστυνομίας.

Πηγή

Η Απαλλοτρίωση

Πίσω, στα πιο παλιά χρόνια, υπήρχαν ανθρώπινα όντα, που έμοιαζαν με τους καρχαρίες του σήμερα, τα οποία οικειοποιούνταν τους κοινούς πόρους, χρησιμοποιώντας ωμή δύναμη και πονηριά.

Αν είχαν περιοριστεί σε αυτό, δε θα ήταν και τόσο άσχημα, αφού οι θιγόμενοι θα μπορούσαν να υιοθετήσουν τις μεθόδους των άρπαγων και θα ήταν ίσως ικανοί να επανακτήσουν τα χαμένα αγαθά, πατσίζοντας τις απώλειές τους.

Το πραγματικό πρόβλημα ξεκίνησε όταν οι άρπαγες, για να παγιώσουν και να αυξήσουν τα προϊόντα κλοπής, θεσμοθέτησαν την εξουσία και αξίωσαν το δικαίωμα να υπαγορεύουν νόμους σε όλον τον κόσμο και ειδικά σε εκείνους, τους οποίους σφετερίστηκαν.

Επομένως, ήταν από τη μια πλευρά οι τύραννοι και από την άλλη οι σκλάβοι.

Οι πρώτοι θα διακήρρυταν με κάποια επισημότητα: “Η ιδιοκτησία είναι ο καρπός της εργασίας και της αποταμίευσης και είναι ιερή και απαραβίαστη”. Η υπεράσπιση της υποκριτικής αρχής της ιερής και απαραβίαστης ιδιοκτησίας έχει ανατεθεί σε τρεις ύποπτες φιγούρες, που κυβερνούν ακόμα. Το μπάτσο, που είναι συνώνυμο της βαρβαρότητας και της αγριότητας και τον παπά και τον ηθικιστή, που είναι οι προσωποποιήσεις του ψέματος.

Κάποιοι φιλόσοφοι εξεγέρθηκαν ενάντια σε αυτήν την αρχή, όταν δήλωσαν: “Η ιδιοκτησία είναι κλοπή”. Χιλιάδες σκλάβοι, ελπίζοντας για ελευθερία και ισότητα, τους ακολούθησαν και χωρίστηκαν σε σχολές και κόμματα καθοδηγούμενα από τσοπάνηδες, που επαναλάμβαναν συνεχώς τους λόγους τους περί δικαιωμάτων και καθηκόντων των εργατών, περί ανθρωπισμού, περί αλτρουισμού, περί αλληλεγγύης, περί αδελφοσύνης, περί ισότητας, περί ελευθερίας κλπ, μέχρι που αποκοίμησαν το κοινό με τη βαρεμάρα τους και εντόπισαν το σχέδιο της μελλοντικής κοινωνίας, λες και έχτιζαν κάποιο κτίριο, ανάμεσα στα θαμπωμένα μάτια των φτωχών και τα ειρωνικά χαμόγελα των πλουσίων.

Αυτοί οι συναισθηματικοί λόγοι μοιάζουν με θρηνολογίες, που φαίνονται να θέλουν να πείσουν τους ιδιοκτήτες να παραιτηθούν από τα υπάρχοντά τους, προς όφελος της εγκαταλελειμμένης ανθρωπότητας. Αλλά, οι πλούσιοι είναι κουφοί, δε συγκινούνται και πάνω από όλα είναι δυνατοί, αφού χρησιμοποιούν τους μπάτσους, τους παπάδες, τους ηθικιστές και τους κοινωνικούς αναμορφωτές με ένα λίγο-πολύ επαναστατικό λούστρο· ακόμα καλύτερα, οι πλούσιοι, βλέποντας πως οι φτωχοι είναι ικανοποιημένοι με το να κλαψουρίζουν και με το να αφήνουν τους εαυτούς τους να καθοδηγούνται από κακούς τσοπάνηδες, γίνονται όλο και πιο ξιπασμένοι και επιθετικοί και σαν να μην έφτανε η βία των βασιλικών και δημοκρατικών εξουσιών, προσλαμβάνουν και ένοπλες ομάδες για να προστατέψουν το κεφάλαιό τους.

Δε μου πολυαρέσουν οι λόγοι και ακόμα λιγότερο οι συναισθηματισμοί και οι ρητορίες· για μένα, δεν είναι σημαντικό να γνωρίζω το αν η περιουσία είναι προϊόν εργασίας ή κλοπής· δε σκέφτομαι με όρους δικαιωμάτων και δικαιοσύνης, ούτε θέλω να εξυψώσω τα ανθρωπιστικά αισθήματα. Ξέρω πως πρέπει να ζήσω τη ζωή μου με τη μεγαλύτερη άνεση και ελευθερία, που μου είναι δυνατή και προσπαθώ να εξασφαλίσω για τον εαυτό μου τα απαραίτητα μέσα για να το κάνω.

“Το δικαίωμα στη ζωή δεν το ζητιανεύεις, το παίρνεις”, γι’ αυτό λέω στους συντρόφους μου: ας ζήσουμε όσο αναρχικά μπορούμε, χωρίς να περιμένουμε για το νωθρό ήλιο του μέλλοντος, του οποίου οι ακτίνες θα είναι πάντα ανθυγιεινές για εμάς τους αναρχικούς.

Η κοινωνία μας θεωρεί, με το δίκιο της, εχθρούς και γι’ αυτό, δε ψάχνουμε για κανένα τρόπο συμφιλίωσης, αρνούμαστε τα μέσα αγώνα, που μας προσφέρει -μέσα για πολιτικό και συνδικαλιστικό αγώνα- και διαλέγουμε τα δικά μας μέσα, τα οποία ταιριάζουν στο δύσκολο σκοπό, που ορίζουμε για τους εαυτούς μας, ανώτερα από εκείνα, που υιοθετούν οι εχθροί μας. Δεχόμαστε την πρόκληση και πολεμάμε χωρίς αναβολή και ανάπαυλα, για να κατακτήσουμε τη νίκη τώρα και όχι σε δύο χιλιάδες χρόνια.

Πολεμάς τη δύναμη με δύναμη, τη βία με βία και την ιδιοκτησία με απαλλοτρίωση.

Προσδίδω στην ατομική απαλλοτρίωση τη σπουδαιότερη επαναστατική σημασία, το υψηλότερο ανατρεπτικό νόημα. Σημαίνει: πρακτική και αποτελεσματική εξέγερση ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης, που πραγματοποιείται από τους άεργους και τους κυνηγούς της απόλαυσης εις βάρος των εργατών· κατάκτηση του δικαιώματος στη ζωή, τη χαρά και την ελευθερία, γιατί η κοινωνία ποδοπατάει μόνο τους φτωχούς· εκδίκηση ενάντια στους ιδιοκτήτες και τους κοινωνικούς θεσμούς. Ο πολλαπλασιασμός της ατομικής απαλλοτρίωσης είναι μια πραγματική και βαθιά κοινωνική αναταραχή· και το επαναστατικό πνεύμα και ο αναρχισμός -ειδικά τώρα που το σοσιαλιστικό κόμμα αξιώνει να επιβάλλει τη δικτατορία του- δεν έχουν λόγο ύπαρξης και έκφρασης, παρά μόνο ως ουσιαστικά αντικοινωνικές τάσεις.

Η επανάσταση για την καταστροφή των τωρινών και των μελλοντικών θεσμών καταπίεσης και εκμετάλλευσης δεν επιτυγχάνεται σε προκαθορισμένα ραντεβού στα οδοφράγματα, αλλά εκτελείται κάθε ώρα, κάθε στιγμή, μέσα από τις αναρίθμητες επιθέσεις ενάντια στην κοινωνία από τις αδυνάστευτες και εξεγερμένες ατομικότητες.

Είναι απαραίτητο να ανατρέψουμε και να καταστρέψουμε όλες τις αρχές, που στηρίζουν την αποκαλούμενη αστική κοινωνία και η ατομική απαλλοτρίωση από τη μία, δηλητηριάζει την ύπαρξη των πλουσίων, που νιώθουν να πνίγονται κάτω από το βάρος του κινδύνου, που αντιμετωπίζουν τα πλούτη τους και από την άλλη, υπονομεύει το κοινωνικό και ηθικό οικοδόμημα των θεσμών της.

Η συστηματική ατομική απαλλοτρίωση από τους εξεγερμένους και τους δυνατούς, η ασεβής παραβίαση των κυρίαρχων -θρησκευτικών, εξουσιαστικών και ηθικών- αξιών, η εικονοκλαστική βεβήλωση κάθε πράγματος, που θεωρείται ιερό και απαραβίαστο, δημιουργεί τη βάση της επαναστατικής και αναρχικής κριτικής, το λόγο ύπαρξης του αντικοινωνικού αναρχισμού.

Αυτός είναι ο λόγος που εμείς, ως αναρχικοί, ξεσηκωνόμαστε ενάντια στη σταυροφορία των φτηνιάρηδων ανθρωπιστών, των αλτρουιστών μαγαζατόρων, που υποστηρίζουν πως θα θεραπεύσουν την κοινωνική σαπίλα με επιδέσμους.

Εκείνοι, που υποστηρίζουν την επανάσταση και τη συλλογική απαλλοτρίωση -του μέλλοντος- και αποκηρύσσουν την ατομική απαλλοτρίωση, είναι μάλλον επίτροποι της μοναρχίας παρά επαναστάτες. Μιλούν για μεταρρύθμιση -ίσως χωρίς κοινοβούλιο-, αλλά όχι για επανάσταση, πόσο μάλλον για αναρχισμό.

Το παράδειγμα της δράσης του Ζυλ Μπονό -για να αναφέρω μόνο ένα όνομα- αξίζει, για μένα, πολύ περισσότερο από όλα τα επαναστατικά κηρύγματα των κοινωνιστών αναρχικών.

Πεπεισμένος για αυτό, δεν απευθύνομαι στο κοπάδι, που δε θέλει να με καταλάβει, αλλά σε ανθρώπους προικισμένους με ισχυρή θέληση και τους λέω: περιμένοντας την Αποκάλυψη, ας κάνουμε τώρα την απαλλοτριωτική μας επανάσταση, για να πετύχουμε τη δική μας ευμάρεια και τη δική μας ελευθερία.

Το κείμενο έχει γραφτεί από τον Ιταλό αναρχοατομικιστή Erinne Vivani και δημοσιεύτηκε στην ιταλική έκδοση Nichilismo (έτος 1ο, τεύχος 11), το Σεπτέμβρη του 1920. Η μετάφραση έγινε από την αγγλική δημοσίευση του κειμένου, στο 8ο τεύχος (Μάιος 2013) του αναρχοατομικιστικού εντύπου “My Own”.

Πηγή

Οι ελεύθερες κινήσεις και η παλλόμενη καρδιά

Τελείωσα με το να περπατάω μόνο ευθεία. Έχω προχωρήσει για πολύ καιρό σε αυτόν τον κόσμος, κινούμενος πάντα προς τα εμπρός, με τον ίδιο άκαμπτο τρόπο. Είμαι ένα ζώο, αλλά για τόσον καιρό, έχω περιπλανηθεί σε αυτόν τον κόσμο όχι πολύ διαφορετικά από ένα ρομπότ. Έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα από πριν, αλλά στο παρελθόν μόνο το ανέβαλλα και συνέχιζα να κινούμαι προς τα εμπρός.

Δε μπορώ να το αναβάλλω πλέον. Χρειάζομαι να κινηθώ διαφορετικά. Μου το λέει ολόκληρη η ύπαρξή μου. Ορισμένοι αχρησιμοποίητοι μύες καίνε και ζωντανεύουν, όταν αποβάλλω τις ρομποτικές κινήσεις μου και χοροπηδώ. Αλλά, το χοροπήδημα έχει ωραία αίσθηση μόνο για λίγο. Αρχίζω να πηδώ και να στροβιλίζομαι, καθώς πηγαίνω μπροστά. Ξεσπάω σε ένα τρέξιμο. Τρέχω φορώντας το παλτό μου πάνω από ένα πουλόβερ, τζιν πάνω από μακρυά εσώρουχα, μάλλινες κάλτσες και παπούτσια. Τρέχω μέχρι να μου κοπεί η ανάσα. Τρέχω επειδή το τρέξιμο έχει γίνει υπερβολικά παράξενο και ο άνεμος έχει απίστευτη αίσθηση, όταν φυσάει στο πρόσωπο μου και νιώθω το κρύο. Χαμογελάω. Αφουγκράζομαι.

Υπάρχει ένας απόμακρος χτύπος τυμπάνου μέσα στην καρδιά μου. Ένας, που ήταν τόσο δυνατός, μέχρι που τα πράγματα άρχισαν να γίνονται με τον τρόπο τους. Εγώ δεν έδινα καν σημασία και αυτοί προσπάθησαν να το σκοτώσουν, με το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Προσπάθησαν να σβήσουν τον χτύπο, μια για πάντα.

Ωστόσο, ποτέ δεν πέθανε, μολονότι ώρες ώρες ήταν απίστευτα αδύναμος. Σχεδόν φασματώδης, ο απαλότερος χτύπος. Η απελευθέρωση και η επανάκτηση της κίνησής μου είναι ένας τρόπος να δυναμώσω τον χτύπο της καρδιάς μου. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Θα τους αφουγκραστώ. Τελείωσα με το να περπατάω μόνο ευθεία.

Το κείμενο γράφτηκε από τον Chase Valette και εκδόθηκε στο έκτο τεύχος του αναρχοατομικιστικού εντύπου “The Sovereign Self”, από τις ΗΠΑ, το Μάρτιο του 2012.

Το ηχητικό απόσπασμα από την εκπομπή στις 20/10/2013

Το ηχητικό απόσπασμα από την εκπομπή στις 20/10/2013 όπου και έγινε παρουσίαση των μπροσουρών << Συνέντευξη με τρεις οικοαναρχικούς >> και << MENYERANG! >> καθώς και του αναρχικού εκδοτικού/μεταφραστικού εγχειρήματος Έρεβος.

Πηγή

“Και γελώ…” – Μπροσούρα με κείμενα του Enzo Martucci

\"εξώφυλλο-Martucci\"

Η μπροσούρα “Και γελώ…” είναι μετάφραση της αντίστοιχης αγγλικής κυκλοφορίας των ιταλικών αναρχομηδενιστικών εκδόσεων “Verein von Egoisten”, με τίτλο “And I laugh…”. Στην ελληνική έκδοση υπάρχουν επιπροσθέτως το κείμενο “Ηρωική Άνοιξη” και ένας σύντομος χαιρετισμός από τους Ιταλούς συντρόφους. Η μπροσούρα κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 2013, στην Αθήνα, από το αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος, σε περιορισμένα αντίτυπα και κυκλοφορεί χέρι με χέρι. Μπορείτε να καταβάσετε το PDF εδώ.

Κυριεύοντας την Κρίση

Εγκωμιάζω, δε μέμφομαι τον ερχομό του. Πιστεύω πως είναι μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις, μια στιγμή ενδοσκόπησης για την ανθρωπότητα, από τις πιο βαθιές. Το αν ο άνθρωπος θα αναρρώσει από αυτήν, το αν θα γίνει κύριος αυτής της κρίσης, είναι ζήτημα της δύναμής του!

Φ.Νίτσε

Γίνεται πολύς λόγος για το “μηδενισμό”, μεταξύ των αναρχικών, τελευταία. Θεωρώ πως έχει μια αξία να εξερευνήσω κομμάτια της σκέψης μου πάνω στο νιτσεικό μηδενισμό, καθώς θεωρώ το μεταβατικό μηδενισμό του πολύ πιο αξιόλογο, τολμώ να πω εποικοδομητικό, από οποιονδήποτε στατικό μηδενισμό, που πρόκειται να συναντήσω. Αλλά, προειδοποιώ πως αυτή δεν είναι μια φιλοσοφική διάλεξη, αλλά απλά λίγες σκέψεις, με σκοπό να κεντρίσουν τον προσωπικό στοχασμό.

Ο παθητικός μηδενιστής είναι το οικτρό πλάσμα, που δε μπορεί να αναρρώσει από αυτήν την “κρίση”. Όταν έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα ότι όλες οι εξωτερικές αξίες είναι κενές και δεν έχουν καμιά πραγματική εξουσία, θεωρεί και τις δικές του εσωτερικές αξίες ανούσιες και παραδίδει την κυριότητά τους. Με κάθε μορφή κυριότητας απούσα, ενδίδει στο πνεύμα της απελπισίας και της μοιρολατρίας, αποποιούμενος κάθε ευθύνη. Αποσύρεται από τον κόσμο, παραιτείται. Θα έλεγα πως μπορεί κανείς να βρει ελάχιστους πραγματικούς παθητικούς μηδενιστές στον αναρχικό χώρο σήμερα. Άλλωστε, είναι το δικό τους modus operandi να εγκαταλείπουν, να παραδίδονται. Αλλά, μπορεί να βρει πολλούς κήρυκες και δασκάλους του. Αυτοί είναι άτομα, που φαίνονται κολλημένα στο χαντάκι της θεοφάνειας – κάθε κείμενο είναι και μια αποκάλυψη ενός ακόμα παραλογισμού, ακόμα μιας χαλάρωσης από την απουσία αλήθειας. Κραυγάζουν: “Όλα είναι μάταια. Ας πηδήξουμε τώρα όλοι μαζί μέσα στο λάκκο της παθητικότητας ή του θανάτου!”. Και όμως, στέκονται εκεί, τρικλίζοντας στην άκρη, φοβούμενοι να αυτοκτονήσουν κοινωνικά ή σωματικά. Κηρύττουν έναν αγνό, πραγματικό μηδενισμό: καταστροφή για χάρη της καταστροφής, άρνηση λίγο-πολύ των πάντων. Είναι ο μηδενισμός, όχι ως μεταβατικό εργαλείο, αλλά ως στατικό δόγμα. Έχουν την ίδια θέρμη με τον απογοητευμένο ουτοπιστή, αλλά χωρίς την ελπίδα και το στόχο της συνειδητοποίησης της δικιάς τους ευτυχίας. Απομακρύνουν το φάντασμα της ελπίδας, αλλά πετούν μαζί και τη δική τους έκφραση και επιβεβαίωση του εαυτού τους. Το αποτέλεσμα του να κυριεύεσαι από την καταστροφή είναι η καταστροφή του εαυτού σου.

Αλλά, είναι πιθανό αυτή η αναγνώριση της ασημαντότητας των εξωτερικών αξιακών συστημάτων να ανοίξει το δρόμο σε μια αίσθηση εξεγερτικότητας και δύναμης. Ο ενεργητικός μηδενιστής αγκαλιάζει την καταστροφή και θέλει να καταστρέψει κάθε ίχνος ενός κενού αξιακού συστήματος. Η δύναμη της θέλησης κάποιου δοκιμάζεται από το αν μπορεί ή όχι να αναγνωρίσει όλα τα αξιακά συστήματα ως κενά και ανούσια και την ίδια στιγμή, να παραδεχτεί πως αυτά τα ψέματα πηγάζουν από το εγώ και εξυπηρετούν ένα σκοπό· από το αν μπορεί να αναγνωρίσει πως αυτή η αξία είναι απαραίτητη για τη ζωή, αλλά ταυτόχρονα να απορρίπτει κάθε παγκόσμια αλήθεια. Αυτός ο μηδενισμός είναι ένα εργαλείο, που πρέπει να κυριευτεί, όχι ένα δόγμα που κυριαρχεί. Είναι ένα μέσο για την επίτευξη ενός στόχου, όχι αυτοσκοπός. Είναι, απλά, ένα βήμα προς την επανανοηματοδότηση των αξιών. Ένας τέτοιος μηδενισμός είναι απαραίτητο να καταστρέφει ότι υπάρχει τώρα, ώστε να δημιουργήσει ένα μέρος, όπου το εγώ/η θέληση θα μπορεί να αποκτήσει πλήρη αυτοκυριότητα και να πετύχει πλήρως την αυτοπραγμάτωσή του, αυτός είναι ο στόχος του. Είναι καταστροφή για χάρη της δημιουργίας. Σκοπεύει κανείς να αρνηθεί και να καταστρέψει αυτό, το οποίο θέτει εμπόδια στη δυνατότητα του να ζει όπως επιθυμεί, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Είναι η ανώτερη αυτοεπιβεβαίωση της ζωής του.

Ως αναρχικοί, παλεύουμε για να ξεφορτωθούμε τα υπάρχοντα αξιακά συστήματα και πολλοί από εμάς νιώθουν ήδη ξένοι ως προς αυτά. Θα ενθάρρυνα τα άτομα να στοχαστούν πάνω στις καταστροφικές τους παρορμήσεις και την υπαρξιακή τους κρίση. Κυριεύετε την κρίση σας, είστε ο ενεργητικός μηδενιστής ή έχετε χάσει αυτήν τη μάχη και έχετε πέσει στο λάκκο της παθητικότητας; Θα καταστρέψετε τον εαυτό σας μαζί με τον κόσμο που μισείτε ή θα τον υπερβείτε;

Το κείμενο γράφτηκε από την Katherine Di Fiore και εκδόθηκε στο έκτο τεύχος του αναρχοατομικιστικού εντύπου“The Sovereign Self”, από τις ΗΠΑ, το Μάρτιο του 2012.

Πηγή

Λέσβος: Εκδήλωση-παρουσίαση του αναρχικού μεταφραστικού/εκδοτικού εγχειρήματος Έρεβος

\"erevos

Η εκδήλωση διοργανώνεται από τις ομάδες, Άτυπη Αναρχική Οργάνωση-πυρήνας Λέσβου και Αντικαθεστωτική Φράξια-πυρήνας Λέσβου.

Ο αντίλογος της καρμανιόλας