Tag: Ιταλία

Επιχείρηση Ευτολμία (Ardire): Γράμμα του Τζουζέππε Λο Τούρκο από τις φυλακές του Μαράσσι (Γένοβα, Ιταλία)

Σημ.: Τον Ιούνη του 2013 ο σύντροφος Πέππε αποφυλακίστηκε με περιοριστικούς όρους. Το κείμενο που ακολουθεί είναι απ’ τις πρώτες μέρες της απομόνωσής του σε προφυλάκιση.

Φυλακές Γένοβας, 20 μέρες απομόνωσης – 2 Ιουλίου 2012

Τρομοκράτης; Ιδεολόγος; Φοιτητής; Υποκινητής; Ακολουθητής; Φιλόσοφος;

Να μια εμετική σύντομη λίστα με κατηγορίες και ταμπέλες που ’ναι έτοιμες προς χρήση από το κράτος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσής του. Ωστόσο ο προσδιορισμός μου είναι ένα έργο που, αν και αναγκαίο, ανήκει μόνο στον υπογράφοντα. Καταρχήν, ως αναρχική ατομικότητα, μόνο εγώ μπορώ να κρίνω και να αξιολογήσω ό,τι κάνω και πώς το κάνω. Εντάσσοντας τον εαυτό μου σε διαρκή σύγκρουση με ολόκληρο το υπάρχον, διεκδικώ την αυτονομία της σκέψης και της κρίσης μου, και απορρίπτω τους ρόλους του ηγέτη, του υποκινητή ή του ακολουθητή οποιασδήποτε συλλογικής ή οργανωμένης αναρχικής εμπειρίας. Τον τελευταίο καιρό είχα αναλάβει να μεταφράζω και να διαδίδω κείμενα, επιστολές, συνεισφορές/τοποθετήσεις, ανακοινωθέντα, φυλλάδια/μπροσούρες, καθώς και ενημερώσεις δικαστηρίων από τα πολλά συντρόφια που είναι αιχμάλωτα ανά τον κόσμο. Όλα αυτά τα πραγματοποίησα πρωτίστως για τον εαυτό μου, έχοντας ενδιαφέρον να γνωρίσω τις αναρχικές και επαναστατικές πραγματικότητες του κόσμου, καθώς επίσης να διαδώσω αυτές τις εμπειρίες στο πλαίσιο του ιταλικού χώρου. Η προθυμία μου να συμμετάσχω σε αυτή την εκδοτική δραστηριότητα σίγουρα δεν ήταν ένα έργο που μου είχε ανατεθεί ή ένας συγκεκριμένος ρόλος που όφειλα να εκτελώ στο πλαίσιο οποιασδήποτε ομάδας, αλλά υπήρξε η υλοποίηση ενός ατομικού αισθήματος. Ως εκ τούτου, και ως προς τα όσα μου καταλογίζονται απ’ τους καταστολείς με τις τηβέννους και όχι μόνο, θεωρώ θεμελιώδες να βάλω σε πρώτη θέση τη συνεκτικότητά μου, απορρίπτοντας ρόλους και καταβολές που δεν έχουνε σε τίποτε να κάνουν με την ατομικότητά μου και την εκδοτική μου δραστηριότητα. Ωστόσο, αυτό που συνέβη δε με εκπλήσσει· στην πραγματικότητα εντείνονται οι απόπειρες οικοδόμησης διωκτικών θεωρημάτων ως προς τα επονομαζόμενα «αδικήματα σύστασης/συμμετοχής σε οργάνωση» (reati associativi), αν αναλογιστούμε και τις πρόσφατες υποθέσεις στην Ιταλία ή στο εξωτερικό, έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν οι αυξανόμενες επιθέσεις που έχουν εξαπολυθεί εναντίον της εξουσίας. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της «υπόθεσης μπόμπες» στη Χιλή ή των διαφόρων κατασκευασμάτων δήθεν ανώνυμων τρομοκρατικών ομάδων στην Ελλάδα ως προσχημάτων για να χρησιμοποιηθούν ad hoc νόμοι και να φυλακιστούν αναρχικοί κι αναρχικές που συχνά δε γνωρίζονται καν μεταξύ τους. Το κράτος, δεχόμενο απρόβλεπτες επιθέσεις, προσπαθεί υστερικά να εφαρμόσει την εκδίκησή του, χτυπώντας τους αντιπάλους του μέσω της δικαστικής πίεσης και της καθοδηγούμενης χρήσης των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η καταστολή καταλήγει στις σκληρές συνθήκες της φυλακής, οι οποίες προορίζονται για τους ορκισμένους εχθρούς, κι η απομόνωση γίνεται μια συστηματική πρακτική που στοχεύει στην εξόντωση του φυλακισμένου/της φυλακισμένης· προκειμένου να μην υπάρχει ο κίνδυνος της εξάπλωσης του ιού της ανυποταξίας και της ανταρσίας ακόμη και μες στη φυλακή.

Αυτό που συνέβη στις 13 Ιουνίου 2012 (δηλ. η επιχείρηση Αρντίρε) δείχνει επίσης την επιθυμία του κράτους να πλήξει ακόμα και συντρόφους που βρίσκονται έγκλειστοι ήδη από χρόνια, επιδεινώνοντας έτσι το φορτίο των κατηγοριών τους και απομακρύνοντάς τους από τη λευτεριά, σε μια προσπάθεια να εντοπιστούν δεσμοί και σχέσεις, όσον αφορά την περίπτωσή μου, ακόμη και με άτομα τα οποία ούτε καν γνωρίζονται αναμεταξύ τους. Επιπλέον, για να επαναβεβαιώσω την ακλόνητη ατομικότητά μου και τη φύση της εκδοτικής μου δραστηριότητας, δεν μπορώ να δεχτώ τον ορισμό του «υποκινητή», ενός ρόλου που θα μπορούσε να υπονομεύσει τόσο την αυτονομία μου, όσο και εκείνη των πολλών αναρχικών συντρόφων που συμμετέχουν στην αναρχική πολύμορφη συζήτηση ανά τον κόσμο. Ανάμεσα σε καλά συνειδητοποιημένες ατομικότητες, δε χρειάζεται κανένας ή καμιά για να υποκινήσει οτιδήποτε. Κάθε αναρχικός και κάθε αναρχική, μέσω της προοδευτικής επανοικειοποίησης του εαυτού τους, είναι σίγουρα σε θέση να διακρίνουν και να διαμορφώσουν τις ιδέες και τις ενέργειές τους κατά τρόπο ατομικό, χωρίς να χρειάζεται να ενθαρρύνονται ή να κατευθύνονται.

Θεώρησα ότι είναι σημαντικό να γράψω όλα αυτά για να εκφράσω τη θέση μου τόσο προς αυτούς/-ές που βρίσκονται εκτός των τειχών, όσο και προς τους συγκατηγορουμένους μου, παρουσιάζοντας τον εαυτό μου ώστε ακόμα και όσοι δε με ξέρουν να μπορέσουν να συνδιαλλαγούν μαζί μου αν το θελήσουν. Σίγουρα η φυλάκιση, ή η απομόνωση στην οποία έχω υποβληθεί, δε θα καταστεί ικανή να με κάνει ν’ απαρνηθώ την ιδιότητά μου ή να υποτιμήσω όσα έχω πραγματώσει· η εξουσία δε θα λάβει την παράδοσή μου. Αυτή η φυλάκιση θα είναι μία ευκαιρία για την ενίσχυση της συνεκτικότητας και της αξιοπρέπειάς μου, γνωρίζοντας ότι τόσο πολλοί εχθροί του υπάρχοντος βρίσκονται στο πλευρό μου. Ξέρω ότι δεν είμαι μόνος.

Στέλνω αγάπη και δύναμη σε όλους τους συγκατηγορουμένους μου· αν και με πολλούς/-ές από σας δεν έχω ανταλλάξει ποτέ μου ούτε ένα βλέμμα, είμαι βέβαιος ότι η ίδια φωτιά φλογίζει τη ματιά μας. Εκφράζω την αλληλεγγύη μου προς τα κρατούμενα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, τα οποία δέχονται και πάλι επίθεση απ’ τις ιταλικές αρχές· κρατήστε γερά όπως έχετε κάνει ως τώρα. Πάντα με το κεφάλι ψηλά.

Τιμή σε όλα τα νεκρά συντρόφια που έπεσαν ακολουθώντας το πολύμορφο μονοπάτι της αναρχίας.

Αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αναρχικούς σε όλο τον κόσμο, που κρατούνται όμηροι στα μπουντρούμια των δημοκρατιών.

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

Giuseppe Lo Turco
Φυλακισμένη αναρχική ατομικότητα

Πηγή

Ενημέρωση για φυλακισμένα συντρόφια

Ιταλία: Απορρίφθηκε η αίτηση αποφυλάκισης του συντρόφου Sergio Maria Stefani

\"\"

Στις 4 Ιουλίου το δικαστήριο του Μιλάνου απέρριψε την αίτηση αποφυλάκισης του Sergio Maria Stefani. Ο σύντροφος βρίσκεται προφυλακισμένος στις φυλακές της Φερράρα, διωκόμενος στα πλαίσια της επιχείρησης Ardire(Ευτολμία). Τώρα περιμένει να μάθει τους λόγους της απόρριψης και τα νέα μιας καινούριας αίτησης αποφυλάκισης.

Για να γράψετε στο σύντροφο:

 Sergio Stefani

Via Arginone 327

44122 Φερράρα

Ιταλία

Πηγή

Χιλή: Μεταγωγή του φυλακισμένου συντρόφου Χανς Νιεμέγερ

\"hans-niemeyer\"

Ο σύντροφος Χανς Νιεμέγερ, καταδικασμένος σε 5 χρόνια και 300 μέρες φυλακής για την τοποθέτηση ενός εκρηκτικού μηχανισμού σε υποκατάστημα της τράπεζας BCI, βρισκόταν έγκλειστος στον Τομέα Υψίστης Ασφαλείας μετά τη νέα αιχμαλωσία του που είχε δώσει τέλος στη φυγοδικία του.

Όπως μας ενημέρωσαν συντρόφια, έπειτα από την καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου, ο Χανς μετήχθη στον Η-Βόρειο τομέα της Φυλακής Υψηλής Ασφαλείας (CAS) του Σαντιάγο, κρατούμενος πλέον υπό καθεστώς ηπιότερης απομόνωσης απ’ ό,τι προηγουμένως.

Αλληλεγγύη στο σύντροφο Χανς Νιεμέγερ!

Πηγή

Χιλή: Αναβλήθηκε για τον Νοέμβρη του 2013 η δίκη για την «υπόθεση σεκιούριτι»

\"\"

Η συνεδρία για την «υπόθεση σεκιούριτι» που είχε προγραμματιστεί για την 1η Αυγούστου, όταν θα ξεκινούσε εκ νέου το προφορικό σκέλος της δίκης ενάντια στους Χουάν Αλίστε, Φρέντυ Φουεντεβίγια και Μαρσέλο Βιγιαροέλ, αναβλήθηκε για άλλη μια φορά.

Η νομική υπεράσπιση του συντρόφου Μαρσέλο δεν ήταν παρούσα, μιας και έπρεπε να βρίσκεται σε μία εν εξελίξει δίκη στο νότο της χώρας. Το δικαστήριο ανέβαλε λοιπόν τη συνεδρία για τις 11 Νοέμβρη 2013.

Αλληλεγγύη και επαναστατική στοργή
για τους Φρέντυ, Μαρσέλο και Χουάν!

Πηγή

Κυκλοφόρησε το τέταρτο τεύχος του εντύπου Abismo, των εκδόσεων Verein von Egoisten

Το έντυπο περιέχει κείμενα στα Ιταλικά, στα Ισπανικά και στα Ελληνικά.

Abismo – Rivista Nichilista Egoista #4

Αφίσα από RadioAzione για Alfredo Cospito και Nicola Gai

\"Manifesto-per-Alfredo-e-Nicola\"

 

Το παρών είναι ο μόνος τόπος εμπειρίας, όπου μπορούμε να αγγίξουμε, να  βιώσουμε, να νιώσουμε και να γευτούμε τη ζωή.

Το παρελθόν και το μέλλον ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και είναι όσο θολά όσο και οι καπνοί της ομίχλης.

Μάθε να δρας ξεκινώντας από το παρών, αν θές να αλλάξεις τη ζωή σου!

Στις 7 Μαίου του 2012, ο Roberto Adinolfi, επικεφαλής της Ansaldo Nucleare, πυροβολείται και τραυματίζεται στη Γένοβα. Η επίθεση αναλαμβάνεται αργότερα από τον Πυρήνα Όλγα, της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας-Διεθνούς Επαναστατικού Μετώπου.

Στις 14 Σεπτέμβρη του 2012 δύο σύντροφοι, ο Nicola Gai και ο Alfredo Cospito, φυλακίζονται, ενώ ακόμα ένας σύντροφος τίθεται υπό έρευνα.

Ένοχη για αυτό είναι η εισαγγελεία της Γένοβας, που κατηγορεί τους συλληφθέντες και υπό έρευνα συντρόφους, πως είναι οι δράστες του τραυματισμού του Adinolfi.

Στις 30 Οκτώβρη, θα ξεκινήσει μια επισπευσμένη δικαστική διαδικασία ενάντια στους Nicola και Alfredo. Ας δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους συντρόφους, ειδικά τώρα που το κράτος/κεφάλαιο και οι υπερασπιστές-ανακριτές τους, έβαλαν ένα νέο έγκλημα στον ποινικό τους κώδικα: το έγκλημα της αλληλεγγύης στους φυλακισμένους συντρόφους!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ALFREDO ΚΑΙ NICOLA!

ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Πηγή

Γράμμα από τον Fede και τον Tomo

Αυτό το κείμενο μεταφράστηκε και δημοσιεύεται, μετά από παράκληση των συντρόφων, ως απάντηση στα κείμενα του Stefano Fosco, που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στα ελληνικά. Συνίσταται η ανάγνωση και των επίμαχων κειμένων, στα αγγλικά, από το 260 τεύχος του αγγλικού εντύπου Dark Nights.

 

Ο Federico είναι μέλος του ανατρεπτικού μηδενιστικού εκδοτικού εγχειρήματος Edizioni Cerbero και ο Tomo μέλος του blog αντιπληροφόρησης Parole Armate. Δημοσιεύουμε αυτό το γράμμα, κομμάτι του αντιδικαστικού διαλόγου, χωρίς λογοκρισία όπως δημοσιεύσαμε και το γράμμα και τα παλαιότερα γράματα των Stefano Fosco, Tomo, Fede κ.α.*

Με ένα πτώμα στο στόμα

Μετά τη δημοσίευση του γράμματος του Stefano Fosco, με τίτλο «Ψευτο-μηδενιστές ηλίθιοι» (βλέπε Dark Nights #26), εμείς, ο Tomo και ο Fede, περήφανες ατομικότητες που αρνούνται το νόμο, θεωρούμε πως το προαναφερθέν κείμενο δεν έχει λάβει υπόψιν του τις απόψεις που εκφράζουμε στα κείμενά μας και επειδή δε θέλουμε να παραδοθούμε στην επικρατούσα αταραξία που χαρακτηρίζει τον αναρχικό χώρο της χώρας μας, προτείνουμε μερικά καθαρά και ειλικρινή σημεία με σκοπό να αποσπαστούμε από τη μαζοποίηση (ούτως ή άλλως εξωθούμαστε εκτός κινήματος) η οποία εκμηδενίζει τα κακά πάθη.

Όπως εμείς αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τα κείμενα που υπογράφουμε έτσι και ο σύντροφος Stefano πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του, όταν γράφει πως  είμαστε «προβοκάτορες στην υπηρεσία της καταστολής».

Για εμάς, το να το βουλώσουμε «σύντροφε», είναι αδύνατον!

Τα σημεία που προτείνουμε είναι τα εξής:

  1. Τι λέει ένας δικηγόρος όταν εκπροσωπεί τον πελάτη του; Εκείνος που ασκεί κριτική στην αντιδικαστική στάση, πρέπει να μας εξηγήσει, τι λέει ο δικηγόρος. Για εκείνους που αρνούνται το Νόμο, ο δικηγόρος είναι σύμμαχος των δικαστών και των εισαγγελέων. Δε μπορεί να πει τίποτα εκτός των ορίων και των κωδίκων της έννομης τάξης.
  2. Πως μπορούμε να διεξάγουμε μια συζήτηση –σε ηθική βάση- όταν κρυβόμαστε πάντα πίσω από τη βιτρίνα του «είμαστε όλοι σύντροφοι»; Κάθε φορά που βγαίνει ένα κείμενο, εάν κάποιος θέλει να του ασκήσει κριτική, υπερπηδά κάθε σημάδι αποποίησης των προσωπικών του παθών και ψάχνει για τη σύγκρουση που θα τον φέρει στην καρδιά της συζήτησης. Όλα τα υπόλοιπα είναι μια προσπάθεια ειρήνευσης, αποτέλεσμα των κανονικοποιημένων σχεσιακών νορμών, είτε μιλάμε για αναρχικούς είτε όχι.
  3. Τι σχέση έχει αν κάποιος είναι μέσα ή έξω από τη φυλακή, όταν διατυπώνει άποψη; Για αυτόν που γράφει κάτι σχετικό δεν κάνουν τη διαφορά οι κανόνες και η ιεραρχία. Αν υπάρχει κάποια κριτική, που διευρύνει τη συζήτηση μεταξύ της επιλογής της νομικής υπεράσπισης και εκείνης της άρνησης του νόμου, πρέπει να γίνεται χωρίς κανένας να εμποδίζει κανέναν.
  4. Για εκείνους που δε θέλουν να καταλάβουν, η αντιδικαστική στάση που βαθαίνεται και υποστηρίζεται από τις εκδόσεις Cerbero, το έντυπο Vertice Abisso** και το blog Parole Armate δεν έχει να κάνει μόνο με την παύση του δικηγόρου αλλά και με την προσπάθεια καταστροφής κάθε κοινωνικού νόμου. Προς εκείνους που διαβάζουν το κείμενο και που χρησιμοποιούν τη νομική οδό για να αποφυλακιστούν· τι σχέση έχει αυτό που λέμε με το δικηγόρο σας? Η σχέση έχει να κάνει με τον εξής απλό συλλογισμό:  Η υπερβολική χρήση των νομικών κωδίκων, που κάνει ο δικηγόρος με σκοπό να αποφυλακίσει τον πελάτη του, δεν επιτρέπει την υπαρξιακή εμπειρία άρνησης του νόμου, αφού αυτά που λέει ο συνήγορος αρνούνται κάθε επίθεση σε κάθε κατεστημένο θεσμό και βάζουν ένα πλαίσιο που έρχεται σε αντίθεση με τις πραγματικές επιθυμίες των εντολέων του.
  5. Τι εργαλεία είναι εκείνα που χρησιμοποεί ο συνήγορος, αν όχι τα εργαλεία του εχθρού; Θα είχε ενδιαφέρον να μας πουν οι επικριτές της αντιδικαστικής στάσης τι εργαλεία είναι αυτά αν όχι εκείνα της έννομης τάξης… Για τους υπολοίπους, για αυτούς που γράφουν αυτό το κείμενο, υπάρχουν οι ανεξάντλητες μισανθρωπικές επιθυμίες καταστροφής ενός κόσμου που στηρίζεται στην κωδικοποιημένη τάξη και κανείς και με κανέναν τρόπο, δε θα μας σταματήσει.

Δύο περήφανοι Μηδενιστές

Tomo-Fede

 

Υποσημειώσεις:

1. Ο πρόλογος είναι του αγγλικού εντύπου Dark Nights (τεύχος 27), όπου δημοσιεύτηκε το γράμμα.

2.Το έντυπο Vertice Abisso, εκδιδόταν από τις εκδόσεις Cerbero.

3. Η μετάφραση από τα Ιταλικά στα Αγγλικά, έγινε από τη μηδενίστρια συντρόφισσα Sara Zappavigna

«Ας μην αιθεροβατούμε, παρακαλώ»

Αναδημοσίευση από Contra Info:

Αν προσυπογράφεις την ιδέα της καταστροφής της εργασίας, πάντοτε θα βρεις κάποιον, ακόμη και μεταξύ αναρχικών, που θα πει: «Κι αύριο; Αν δε δουλέψουμε, τι θα φάμε αύριο;»

Αν λοιπόν πάρεις μια τέτοια απάντηση, σημαίνει ότι μιλάς σ’ έναν πραγματιστή αναρχικό ή μάλλον σε κάποιον που πατάει τα πόδια του γερά στο έδαφος· σ’ έναν απ’ αυτούς τους τύπους που, μόλις τον ρωτήσεις αν εξακολουθεί να θεωρεί το ρόλο της εργατικής τάξης σημαντικό στη σύγκρουση μεταξύ κυριαρχημένων και κυριάρχων, θα σου πει «Εννοείται!»

Μην πάρεις όμως το ρίσκο να τον ρωτήσεις τι σημαίνει να ’ναι κανείς ρεαλιστής ή πραγματιστής. Η απάντησή του μπορεί να διαταράξει τα όνειρά σου για πολύ καιρό.

Θα σου πει ότι χρειάζεται να σέβεσαι τις συνθήκες της ταξικής πάλης, αντί να τοποθετείς τον εαυτό σου ιδεολογικά πάνω απ’ τα μυαλά των γύρω σου, ώστε να μη γίνεις μια πρωτοπορία του προλεταριάτου – προσθέτοντας εκεί αρκετά πειστικά πως αυτό δεν το κάνεις από μια ανάγκη να έχεις αποδοτικότητα στον αγώνα ή να πάρεις άμεσα αποτελέσματα, αλλά επειδή είναι απαραίτητο να συνεχίσεις να στηρίζεις τους εκμεταλλευομένους στο μέρος όπου δείχνουν τη μεγαλύτερη δυνατή ικανότητα να ανταπαντήσουν στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, δηλαδή στο χώρο εργασίας.

Βέβαια, εσένα θα σου ’ρθει να πεις (που σε συμβουλεύω να το κρατήσεις για τον εαυτό σου): «Μα αυτό δεν είναι καμουφλαρισμένη ιδεολογία, μ’ άλλα λόγια ιδέες που έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα;» Και θα θελήσεις να πεις πως η εργατική τάξη δεν υπάρχει πλέον, ότι έχει διαλυθεί απ’ την ιστορική συνάντηση του Κεφαλαίου με τις νέες τεχνολογίες, κι έτσι κάθε ρεφορμιστική πρακτική, όπως η υποβολή αιτημάτων ή η προάσπιση κεκτημένων, απλώς στηρίζει αυτήν τη στρατηγική της κυριαρχίας και του αφανισμού. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν άσκοπο να μιλήσεις. Ο ρεαλισμός, ή ο πολιτικός πραγματισμός, είναι αρρώστια που δεν παλεύεται. Υπαινίσσεται την πρακτική εκείνων που βλέπουν τα πράγματα μονάχα υπό αιτιώδεις, σχηματικούς όρους. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από τέτοια προαπαιτούμενα. Για να λέμε την αλήθεια, ο γκραντουαλισμός μπορεί να είναι εξαιρετικά πειστικός. Η θεωρία του βαθμιαίου δίνει έστω μια παρηγοριά ως προς τι θα μπορούσε να συμβεί βραχυπρόθεσμα, καταστέλλοντας το φόβο του μέλλοντος.

Μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό που μας λέει ο ρεαλιστής, πραγματιστής μας σύντροφος είναι ότι ένα ουσιαστικό σημείο της πάλης είναι να διασφαλίσουμε πως δε θα επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Ποτέ ξανά φασισμός! Κι ανατρέχοντας στις παλιότερες μορφές του φασισμού παραλείπουν να δούνε τις καινούργιες, που σε καμία περίπτωση δεν προσομοιάζουν μ’ αυτές του παρελθόντος, αλλά ενδεχομένως είναι κι ακόμα χειρότερες. Ο σύντροφος αυτός σκοπίμως σου πετάει πως αν δε δουλέψεις δε θα ’χεις να φας, για να σε αποστομώσει, και πως είναι επικίνδυνο και μη ρεαλιστικό να επιμένεις ως προς την καταστροφή της δουλειάς, αφού υποστηρίζει μια θέση που παραμένει αγκιστρωμένη στην πραγματικότητα του παρόντος, την οποία και καταλήγει να δικαιολογεί χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. Δεν τον ενδιαφέρει να κουβεντιάσει ιδέες ή ζητήματα μεθόδου. Το μόνο που θέλει να ξέρει είναι τ’ αναμενόμενα αποτελέσματα, τα οποία είναι σε θέση να υπολογίζει μόνο από ποσοτική άποψη: να προσμετρώνται άνθρωποι και πράγματα, να συμπίπτουν δεδομένα της πραγματικότητας με εγχειρήματα, να γίνεται κατανοητή η κοινωνική δυναμική. Αυτές είναι οι ιδέες και οι μέθοδοι που απέδωσαν καρπούς στο παρελθόν. Δεν παίζει τώρα να υπάρχει κάτι σαν κριτική σκέψη ή κάτι που θα μπορούσε να τις θέσει υπό αμφισβήτηση.

Πρέπει να απομονωθεί κάθε ιδέα που θα μπορούσε ν’ απειλήσει την αναζήτησή του για τη συναίνεση των εκμεταλλευομένων ή που θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να παρουσιάσει τους αναρχικούς επαναστάτες ως υπονομευτές της συντεταγμένης τάξης, συμπεριλαμβανομένης της θεμιτής απαλλοτρίωσης των μέσων παραγωγής· γιατί, αν δεν αποκλειστεί κάθε παρόμοια ιδέα, έχετε γεια, απαλλοτρίωση και ειρηνική μετάβαση στην ελεύθερη κοινωνία του μέλλοντος. Πειραματισμοί μπορούν να διεξαχθούν μονάχα ανά μικρές ομάδες, θα πει αυτός ο σύντροφος με το φωτισμένο, πραγματιστικό όραμα που ’χει για τον αγώνα, και τούτες είναι ασήμαντες απ’ τη σκοπιά της ταξικής πάλης.

Αυτή η νοοτροπία έχει μια σειρά από άλλα χαρακτηριστικά. Πρώτον, ανταποκρίνεται σε μια αντίληψη της πραγματικότητας η οποία εξαρτάται από ορισμένες προϋποθέσεις, μια εξέλιξη την οποία κάποιος βοηθά παρέχοντας απλώς ευκαιρίες για βελτιώσεις. Η λειτουργία τού απολύτως άλλου δε λαμβάνεται υπόψη. Ό,τι ξεκίνησε ως μία άποψη των πραγμάτων δε θ’ αργήσει να γίνει καταδίκη και να αποστασιοποιηθεί μόλις ο πειραματισμός που γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση αποκτήσει κάποια σημαντική μορφή και συνέπεια. Δεύτερον, η ίδια νοοτροπία αποδέχεται την τεχνολογία ως το κύριο στοιχείο που ενυπάρχει σε οποιαδήποτε αστική συμβίωση, έτσι δύναται μονάχα να φανταστεί τη μελλοντική κοινωνία ως ορμώμενη από μια εναλλακτική χρήση της σημερινής τεχνολογίας. Τρίτον, δε δύναται ν’ απαλλαγεί απ’ το δικό της θεσμικό καθήκον, αυτό του εξορκισμού κάθε φόβου μπροστά στο άγνωστο. Οποιαδήποτε απόπειρα να επιταχυνθεί αυτός ο γκραντουαλισμός αντιμετωπίζει ανυπέρβλητα προβλήματα, κάνοντας το άγνωστο να φαντάζει σαν εχθρός και το γνωστό (δηλαδή τη διατήρηση του υπάρχοντος) σαν κάτι που πρέπει να προστατεύεται μην τυχόν και πέσει στα χέρια των βαρβάρων.

Συχνά, ακόμα και το ν’ απαντήσεις σε αυτούς τους τύπους μέσα από τις δικές μας θέσεις για το απολύτως άλλο είναι πλήρες χάσιμο χρόνου. Η βαριά σκιά των γραφειοκρατών έχει περάσει πάνω από κάθε εποχή, ήδη από τις σκοτεινές απαρχές της ιστορίας. Κάτι άλλο χρειάζεται να γίνει.

Αλφρέντο Μαρία Μπονάννο

Νέες κυκλοφορίες

Κυκλοφόρησαν τα καινούρια τεύχη των εντύπων GAZAKIA, από την Αργεντινή και Abismo Rivista Nichilista Egotista, από την Ιταλία.

Gazakia, τρίτο τεύχος(στα Ισπανικά)

Abismo Rivista Nichilista Egotista, τρίτο τεύχος
(στα Ιταλικά)

Σκέψεις πάνω στη δράση και την αναρχία

Αναδημοσίευση από Έρεβος:

Δύο σύντροφοι κρατούνται ακόμα αιχμάλωτοι, με την κατηγορία ότι στέρησαν από το διευθυντή της Ansaldo (έστω για λίγο) την ευχαρίστηση του να περπατάει. Αυτό το άτομο έχει κάνει την παραγωγή και το εμπόριο όπλων, το λόγο του για να ζει.

Χωρίς να στεκόμαστε στο δίπολο ένοχοι – αθώοι, στεκόμαστε δίπλα στα συντρόφια μας και τους δείχνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας.

Σε αυτούς που τράβηξαν τη σκανδάλη -μια ενέργεια που μπορεί να «ήταν χρήσιμη για την εξέγερση», μπορεί και όχι-, θέλουμε να πούμε πως η πράξη τους δε μας έβλαψε αλλά πως συνέβη το ακριβώς αντίθετο!

Υπάρχουν πολλοί που χάρηκαν ιδιαίτερα στις 7 του Μάη!

Μπορεί κανείς να θεωρήσει αυτήν την ενέργεια απεχθή, μόνο εάν σκέφτεται μέσα από το φίλτρο, που δημιούργησε σε βάθος δεκαετιών το καθεστώς, σχετικά με την επαναστατική βία, ένα καθήκον που το κράτος εκτέλεσε άψογα, αν σκεφτούμε πόσο ψυχρά εξέφρασε ο «αναρχικός γαλαξίας» την αλληλεγγύη του στους συλληφθέντες συντρόφους.

Γι’ αυτό, αν θέλουμε να δράσουμε σαν επαναστάτες, έχει έρθει η ώρα να ξεπεράσουμε αυτά τα κατάλοιπα της κυρίαρχης ιδεολογίας, να σπάσουμε τον εσωτερικευμένο φόβο και την αποστροφή για τη χρήση βίας και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με διαύγεια, λαμβάνοντας υπόψιν τις επαναστατικές προοπτικές.

Εδώ, μιλάμε στην πραγματικότητα για μια πράξη επαναστατικής βίας. Δε θα μπορούσαμε να ορίσουμε διαφορετικά μια τέτοια επίθεση στην εξουσία, άσχετα με τη γνώμη που έχει ο καθένας γι’ αυτήν και τα αποτελέσματα που έφερε. Και αυτή είναι πραγματικά μια πράξη ενάντια στην εξουσία, τουλάχιστον στις πραγματικές της συνέπειες (ας μην ξεχνάμε πως ο στόχος είναι απευθείας υπεύθυνος για πολέμους και σφαγές).

Δεν έχουμε την πρόθεση να σχολιάσουμε τις ατομικές θέσεις κάποιου σχετικά με αυτήν τη συγκεκριμένη πράξη του ένοπλου αγώνα. Ο καθένας έχει τις ιδέες και τις αντιλήψεις του σχετικά με την εγκυρότητα, τη συγκυρία και την ηθική που αφορούν αυτήν τη δράση.

Όμως, άσχετα με το τι άποψη έχει ο καθένας γι’ αυτήν την ενέργεια, η χρήση των όπλων πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν σε έναν εξεγερτικό αγώνα, που αποτελείται από πολλές πρακτικές, που συμπληρώνουν η μια την άλλη. Δε θα γίνει ποτέ μια εξέγερση μόνο με τα όπλα· αλλά δε θα γίνει και ποτέ χωρίς να πέσει ούτε σφαίρα.

Από την άλλη πλευρά, θεωρούμε πως η συμβίωση διαφορετικών πρακτικών αγώνα είναι ο μόνος τρόπος για να αντλήσουμε τη μέγιστη επαναστατική αποτελεσματικότητα (πράγμα που δε συμβαίνει όταν λαμβάνεται υπόψιν μόνο ένα μέσο πάλης) από κοινού με την ανεκτίμητη ατομική και συλλογική ανάπτυξη.

Είναι σωστό κάθε ατομικότητα ή ομάδα συγγένειας να κάνει τον αγώνα της με τον τρόπο που αυτή θεωρεί κατάλληλο για την καταστροφή του υπάρχοντος και την οικοδόμηση μιας ελεύθερης κοινωνίας. Αλλά, για να έχει ο αγώνας εξεγερσιακά αποτελέσματα είναι απαραίτητο να υποστηρίζεται και από άλλες συντροφικές πρακτικές, που μπορεί να διαφέρουν στο επίπεδο της μεθόδου αλλά που έχουν την ίδια επαναστατική στόχευση.

Αυτό εννοούμε όταν μιλάμε για ένα σχεδιασμό, πράγμα που είναι ανεκτίμητο για τον αγώνα, διαφορετικό για κάθε άτομο, που αναπτύσσεται συνεχώς και αντιτίθεται σε λυτούς σχεδιασμούς, όπως για παράδειγμα τα γενικά πλάνα δράσης για εφαρμογή σε κάθε περίπτωση.

Εξάλλου, η πιο όμορφη και πιο συναρπαστική πλευρά της αναρχίας είναι η άρνηση κάθε δόγματος και κόμματος.

Θα ήταν υβριστικό για τους αναρχικούς να βλέπουν τους εαυτούς τους όπως τους βλέπει το κράτος, για παράδειγμα ως ένα ενιαίο σώμα, όπου οι διαφοροποιήσεις στη σκέψη και στη δράση αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα για «τη λειτουργία του συνόλου», ένα καρκίνωμα που πρέπει να εξαλείφεται και να στιγματίζεται.

Ευτυχώς, σε αυτήν την περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες κάποιος αρνήθηκε αυτήν την αντίληψη και διάλεξε το δρόμο της εξέγερσης με αγάπη και οργή, ένα δρόμο στρωμένο με δράση και ενεργή αλληλεγγύη στους συντρόφους που πλήττονται από την καταστολή.

Την ίδια αλληλεγγύη που μας κάνουν να νιώθουμε τόσο κοντά στο Nicola και στον Alfredo και που μετατρέπει την κάθε μέρα τους στη φυλακή σε συνεισφορά στην εξέγερση, περισσότερο από όσο μπορεί κάποιος να φανταστεί.

Σύντομα ελεύθεροι, ακόμα κοντύτερα στην καταστροφή του υπάρχοντος!

Αναρχικές ατομικότητες από τη Lucca

Επιστολή προς επίδοξους αυτόχειρες

Αναδημοσίευση από Contra Info:

Αν απευθυνόμαστε σ’ εσάς, άνδρες και γυναίκες που έχετε φτάσει στο έσχατο σημείο αποτροπιασμού και τίποτα και κανείς δε θα μπορούσε πια να σας γλιτώσει από μια τραγική μοίρα, δεν είναι για να σας υπενθυμίσουμε ένα ανύπαρκτο καθήκον απέναντι σε μια ζωή που δεν αξίζει καν τον κόπο να βιωθεί.

Δε στερούμαστε σεβασμού για την απόφασή σας, επειδή εσείς και μονάχα εσείς είστε σε θέση να γνωρίζετε την ακριβή έκταση της οδύνης και της αγωνίας που δηλητηριάζουν την ύπαρξή σας. Όσοι κι όσες δεν αισθάνονται τούτη την οδύνη, τούτη την αγωνία, και ουδέποτε έχουν κλονιστεί γιατί τους χαμογέλασε η τύχη ή επειδή στομώθηκαν με πίστη, δεν έχουνε κανένα λόγο να επικρίνουν τη μοιραία σας αποφασιστικότητα.

Γι’ αυτό και δεν έχουμε καμιά όρεξη να σας κάνουμε κάποιο κήρυγμα ή να σας συγκρατήσουμε απ’ την πραγμάτωση του σκοπού σας. Έχουμε μονάχα την πρόθεση να σας ζητήσουμε μια χάρη, μικρή για εσάς που έχετε αποφασίσει να εγκαταλείψετε αυτόν τον κόσμο, αλλά πηγή υπέρμετρης χαράς για όσους κι όσες από μας έχουμε αποφασίσει προς στιγμήν να παραμείνουμε εδώ πέρα. Εφόσον το πήρατε απόφαση να κινήσετε για το Μεγάλο Ταξίδι, όταν το κάνετε, μήπως θα μπορούσατε να πάρετε μαζί σας μερικές απ’ τις αξιοσημείωτες συμφορές που κάνανε ανυπόφερτες τις μέρες σας σε αυτήν τη γη;

Το να θέλετε να κάνετε το τελευταίο βήμα μέσα στη μοναξιά είναι κατανοητό, είναι ανθρώπινο. Μα το να δρασκελίσετε με συντροφιά είναι μεγαλειώδες, είναι θεϊκό. Άλλωστε, τι έχετε να φοβηθείτε; Για μια φορά, κανείς δε θα ’ρθει να σας παρενοχλήσει, να σας εγκαλέσει για τις συνέπειες της χειρονομίας σας. Για να φέρουμε ένα παράδειγμα, θα μπορούσατε να καταπιείτε το δηλητήριό σας μονάχα αφού κάνετε ένα βουλευτή να το γευτεί, ο οποίος σας πότιζε φαρμάκι εδώ και χρόνια. Θέλετε να στερεώσετε κάποιο βαρίδι στο τσερβέλο σας; Καλώς, αλλά όχι πριν φορέσετε ακόμη ένα στο διευθυντή της τράπεζας που σας ρήμαξε. Αν αντιθέτως επιθυμείτε να σφίξετε μια θηλιά γύρω απ’ το λαιμό σας, θα ήταν καλό να κάνετε πρώτα λίγη εξάσκηση στο λαιμό του βιομηχάνου που σας απέλυσε. Προτού πάτε στο Υπερπέραν, θα μπορούσατε να κάνετε μια έκπληξη στον επίσκοπο που αφόρισε τη συνείδησή σας, κανονίζοντάς του μία απευθείας συνάντηση με το Μεγάλο του Αφεντικό. Και γιατί να μην παρασύρετε μαζί σας στις ράγες τον μπάτσο που περιμένει δίπλα σας το τρένο ή το μετρό; Θ’ απολέσει επιτέλους την κακή του συνήθεια να φυλακίζει την ελευθερία των άλλων. Χωρίς να θέλουμε να σας προσβάλουμε, δεν έχουμε καταλάβει γιατί τα ανάκτορα της Δικαιοσύνης ή τα Χρηματιστήρια δεν εξάπτουν τη φαντασία των απελπισμένων με τον τρόπο που φαίνεται να την αναστατώνουν τα σχολεία των Ηνωμένων Πολιτειών: πυρ κατά των δικαστών, των χρηματιστικών κερδοσκόπων θα ήτανε συγκινητικό αποχαιρετιστήριο δώρο για τους συντρόφους σας αναξιοπαθούντες.

Φαντάζεστε τι θα συνέβαινε αν μόνο το ένα πέμπτο των ανελαστικών αυτοκτονιών σε κάθε χώρα συσχέτιζαν την τελευταία τους πνοή μ’ εκείνη ενός κακόφημου ανθρώπου της εξουσίας; Χάρη σ’ εσάς –τους αυτόχειρες, που συνήθως υφίσταστε διασυρμό– θα μπορούσαμε να δούμε μια μεγάλη ηθική αφύπνιση. Στα πάνω, όποιος θα κατάφερνε να σας ξεφύγει, θα το σκεφτόταν δυο φορές πριν ρίξει άλλους ανθρώπους στην απόγνωση. Στα κάτω εμείς, οι δειλοί, που δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε μια επανάσταση, μπορεί να βρίσκαμε τη δύναμη να φέρουμε εις πέρας το έργο που ξεκινήσατε τόσο απλόχερα εσείς.

Σας ζητάμε, σας παρακαλούμε, κάντε μας τη χάρη, μεγάλοι απελπισμένοι των πέντε ηπείρων, να δείξετε καρδιά για μια τελευταία φορά. Μην πεθάνετε μες στη μοναξιά και στην άγνοια, δίνοντας μια σαρδόνια κατάληξη σε μία ύπαρξη που έχει ήδη στερηθεί χαράς. Επιλέξτε ένα θεσμικό διάσημο πρόσωπο, και κάντε εις διπλούν το σάλτο αυτό.

Περιοδικό Machete, τ. 2, Απρίλης 2008

Έξι κείμενα αναρχικών αιχμαλώτων και του εντύπου Conspiración Ácrata για τα τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales

Γράμμα του Sergio Maria Stefani για τα 4 χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales

Για να τελειώνουμε με τη λατρεία των πτωμάτων

Πριν από τέσσερα χρόνια ο Mauri πέθανε, ενώ η τροχιά του αγώνα που διάλεξε συνεχίζει αταλάντευτη. Την αστραπή της έκρηξης, η οποία δυστυχώς χτύπησε αυτόν αντί για του εχθρούς για τους οποίους προοριζόνταν, ακολούθησε ο κεραυνός που ταρακούνησε τα πνεύματα όλων μας, εμείς οι αδερφοί και οι αδερφές του διασκορπισμένοι στον κόσμο και κινητοποιημένοι από το ίδιο πάθος καταστροφής του υπάρχοντος.

Η χαρά που ξεχύνεται πάντα όταν ανακαλύπτεις μια συντροφική καρδιά, πνίγηκε από τη συνείδηση του γεγονότος πως αυτή η καρδιά δε θα αντλεί πια αίμα και οργή. Ο Mauri δεν ήταν ο πρώτος που πέθανε λόγω της απόφασής του να μη διαχωρίζει τη σκέψη από τη πράξη, δε θα είναι δυστυχώς ούτε ο τελευταίος, αλλά εγώ νομίζω πως η θλίψη δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να τον θυμόμαστε. Μέσα σε αυτά τα χρόνια που πέρασαν, ο Mauri δεν αφέθηκε να σαπίσει μέσα στον τάφο αλλά συνέχιζε να ζει και να μάχεται μέσα απο κάθε επίθεση, άσχετα με το αν ήταν αφιερωμένη σε αυτόν ή όχι. Οι φλόγες εξαπλώνονται όσο υπάρχει καύσιμο, έτσι ώστε η χαρά του να μη μπορεί να σβήσει μέχρι να χτυπήσουμε τον εχθρό διαρκώς και οι δράσεις είναι το οξυγόνο που θρέφει τις φλόγες, πριν τα τόσα πολλά λόγια πνίξουν και μειώσουν τη μικρή σπίθα μέχρι να τη σβήσουν.

Ας μην καταλήξουμε στη λατρεία των πτωμάτων, ας μη συντρίψουμα τα σώματα των αδερφών μας κάτω από μέτρα γης και ας μη μπερδευτούμε από τα μαρμάρινα μνημεία, με τα οποία νομίζουν κάποιοι ότι τους τιμούν, αλλά αντίθετα ας συλλήσουμε τους τάφους, όπως ο Ραβασόλ, για να πάρουμε πίσω στα χέρια μας τα μαχαίρια, τους πυροκροτητές, τα πιστόλια και το μπαρούτι που μπορούν ακόμα να χτυπήσουν τον εχθρό παρά να τα αφήσουμε να σκουριάσουν και να παραδοθούν μουχλιασμένα στη μνήμη.

Ας αντικαταστήσουμε τη μνήμη με την εικονοκλαστική οργή. Ας σταματήσουμε να περιμένουμε ένα μέλλον που δε θα έρθει ποτέ και να γιορτάζουμε ένα παρελθόν που έχει αρχίσει ήδη να ζέχνει όπως ο αποπνικτικός αέρας ενός μουσείου. Υπάρχει ένα παρών που πρέπει να φλέγεται από το πάθος μας. Ας εμπιστευθούμε τη μνήμη του Mauri στα χέρια μας και ας ταρακουνήσει ο κεραυνός μας τους εχθρούς, στο άκουσμα της ηχούς του γέλιου του.

Sergio Maria Stefani

 Σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά:

O Sergio Maria Stefani βρίσκεται φυλακισμένος στην Ιταλία μαζί με αρκετούς άλλους στο πλαίσιο της επιχείρησης Ardire που εκπόνησε το κράτος μετά τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi. Περισσότερα γραπτά του και πληροφορίες για τη φυλάκισή του μπορούν να βρεθούν εδώ και εδώ.

 Γραμμα του Nicola Gai για τα 4 χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales

 Για μια μονάχα ώρα μανιασμένης αναρχίας

Η αστραπή που πριν τέσσερα χρόνια φώτισε τη νύχτα της χιλιανής πρωτεύουσας και εμπόδισε τον Mauri να εκτελέση την πράξη του έκανε εμφανή σε όλους μας την ομορφιά και τη δύναμη που ενυπάρχουν στον αγώνα για την αναρχία. Τίποτα δε μπορεί να μας δώσει περισσότερη χαρά και ευχαρίστηση από το άναμμα του φυτιλιού του μηχανισμού που πρόκειται να χτυπήσει το μέρος όπου εκπαιδεύονται οι δήμιοι που θα βασανίσουν τους φυλακισμένους αδερφούς και αδερφές μας.

Μόνο εκείνη τη στιγμή που η τάση μας για ελευθερία ενώνεται πάλι με τη δράση,καταφέρνουμε να βιώσουμε την αναρχία στο εδώ και στο τώρα. Δυστυχώς το όνειρο που κουβαλάμε στις καρδιές μας παραείναι μεγάλο για να αποφύγουμε τον κίνδυνο να βρεθούμε μπροστά στον τερατώδη τοίχο της εξουσίας, που ορθώνεται προστατεύοντας το κράτος και το κεφάλαιο. Όταν βάζουμε τη ζωή μας στο παιχνίδι, αναπόφευκτα, καταλήγουμε να αντιμετωπίζουμε τη σκληρότητα που ενυπάρχει στον αγώνα: φυλακή ή θάνατος.

Όλα αυτά δεν πρέπει να μας φοβίζουν, αλλά αντίθετα πρέπει να δυναμώνουν τη συνείδηση και την αποφασιστηκότητα μας να συνεχίσουμε με χαρά την επίθεση στο υπάρχον. Γι’αυτό μπορούμε να επιβεβαιώσουμε χωρίς ρητορίες πως ο Mauri συνεχίζει να ζει μέσα από όλες τις επιθετικές δράσεις.

Κουράγιο και δύναμη σε όλους τους συντρόφους που ανώνυμα χτυπούν το κράτος και το κεφάλαιο, κουράγιο και δύναμη σε εκείνους που δίνουν ένα όνομα στην οργή τους, κουράγιο και δύναμη σε αυτούς που δίνουν ζωή στην ΑΑΟ/ΔΕΜ. Θα δδώσουμε σώμα και ψυχή στη μαύρη διεθνή, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος να καταστρέψουμε.

Ζήτω η Αναρχία!

Nicola Gai

Σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά:

Ο Nicola Gai βρίσκεται φυλακισμένος στην Ιταλία και κατηγορείτε για τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi μαζί με τον Alfredo Cospito. Περισσότερα γραπτά του και πληροφορίες για τη φυλάκισή του μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ.

 

Γράμμα του Alfredo Cospito για τα τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Mauri

 Όταν διάβασα τα νέα του θανάτου του Mauri, την καταλάθος έκρηξη του μηχανισμού που κουβαλούσε, ήταν ένα χτύπημα στην καρδιά, ακόμα και αν δεν τον ήξερα, ακόμα και αν δεν τον είχα δει ποτέ, αντιλήφθηκα ενστικτωδώς πως περπατούσε στο ίδιο μονοπάτι με εμένα.  Τις μέρες που ακολούθησαν, οι δράσεις, οι συγκρούσεις, η έξωση του σπιτιού που έμενε, η οργισμένη του κηδεία.

Η μνήμη μου γύρισε σε παλιότερες μέρες που ήμουν φυλακισμένος, πριν μερικά χρόνια, όταν με μια αίσθηση ανικανότητας έλαβα τα νέα για το θάνατο του Baleno*. Και τότε υπήρχαν συγκρούσης, οργισμένη κηδεία, ο θάνατος της Sole και τότε ήταν χτύπημα στην καρδιά αλλά εκείνη την εποχή είχα την αίσθηση πως ήμουν ανυπεράσπιστος, ανίκανος. Σήμερα έχω αφήσει πίσω αυτήν την αίσθηση της ανικανότητας, τώρα ξέρω τι να κάνω. Ξέρω ακριβώς τι ένιωσε ο Mauri τις στιγμές πριν το θάνατό του. Την αδρεναλίνη, την ευτυχία της συνειδητοποίησης των επιθυμιών μέσα από τη δράση, την αντίσταση σε αυτό το σκατένιο σύστημα με οποιοδήποτε καταστροφικό μέσο. Δεν ήταν ένας απαίσιος θάνατος. Σίγουρα θα ήταν όμορφα αν ζούσε για να χτυπά, να χτυπά ξανά και ξανά…αλλά σε κάθε περίπτωση είναι η μοίρα που έχουμε διαλέξει για τους εαυτούς μας.

Σήμερα αυτή η χαρά ζει ξανά μέσα σε κάθε ατομικότητα που οπλίζει τα χέρια του ενάντια στην εξουσία που γίνεται δυνατότερη μέρα με τη μέρα, στη σταδιακή και συνεχή εξάπλωση της μαύρης διεθνούς, στους δεκάδες πυρήνες της FAI που βρίσκονται διασκορπισμένοι σε όλον τον κόσμο, στο χαμόγελο εκείνου που μόλις άναψε το μπαρούτι. Ο Mauri ζει μέσα στις δράσεις. Δεν υπάρχει γυρισμός.

Alfredo Cospito

Σημειώσεις του μεταφραστή στα αγγλικά:

1 Η Sole και ο Baleno (Maria Soledad Rosas and Edoardo Massari), είναι δύο αναρχικοί που κατηγορήθηκαν για οικοτρομοκρατικές ενέργειες στου αγώνες του No TAV στο Τορίνο τη δεκαετία του 90 μαζί με τον Pelissero. Οι Sole και Baleno αυτοκτόνησαν στη φυλακή.

2 Ο Alfredo Cospito βρίσκεται φυλακισμένος στην Ιταλία και κατηγορείται για τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi μαζί με το Nicola Gai. Περισσότερα κείμενα και πληροφορίες για την φυλάκισή του εδώ και εδώ.

Λογια του Juan Aliste, τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Mauri

 Πρέπει κάποιος να έχει κουφή ψυχή, να είναι τυφλός, ένας yanacona ή ένας déclassé για να μην αναγνωρίζει πως περνάμε μπροστά από μια κοινωνική ιερά εξέταση του κεφαλαίου και της αστυνομικής τάξης.

Αυτή η κοινωνική ιερά εξέταση λειτουργεί με πλήρη ικανότητα, έχοντας στη διαθεσή της καταπιεστικούς μηχανισμούς και δυνάμεις. Επομένως οι ζωές μας υποβιβάζονται στον τόνο της αποξένωσης και της νοθρώτητας. Το παροδικό αποτέλεσμα είναι οι άνθρωποι να έχουν συνηθίσει να υπακούν χωρίς να έχουν τη δυνατότητα της έκπληξης, χωρίς χρόνο για αναστοχασμό και περιορισμένοι από άποψη δράσης.

Η ρήξη με το καθεστώς, επιβεβλημένο ως μορφή ζωής, μας δίνει το οξυγόνο για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και επομένως να γίνουμε οι πρωταγωνιστές στην αντίσταση κοιτώντας με μάτια λαμπερά και γεμάτα ελευθερία τον ορίζοντα του αδύνατου, που περνά από όσα έχουμε: αγάπη, τρυφερότητα, οργή.

Σα λαικοί μαχητές, με τα όπλα στο ένα χέρι, βιβλία και επαναστατικά συνθήματα στο άλλο, με την ιδέα της ελευθερίας στο μυαλό, με τη διαρκή εξέγερση στις πράξεις μας, με τα αστέρια και τις αγάπες μας στην καρδιά.

 

Στην απόφαση/δράση, όλοι οι Mauricio, όλοι οι Norma είναι πάντα παρόντες.

Πάντα!

Όσο υπάρχει δυστυχία, θα υπάρχει Εξέγερση

Juan Aliste

Εξεγερτικός κρατούμενος

Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας, Χιλή

Μάιος 2013

Σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά:

Στην  αυτοκρατορία των Ίνκας, η λέξη yanacona αναφερόταν σε εκίνους που υπηρετούσαν τις ελίτ. Κατά την κατάκτηση από τους Ισπανούς, οι yanaconas συμμάχησαν με τους κονκισταδόρες. Αποφάσισα να αποφύγω την ελαφρά αλλοίωση του όρου σε οικιακό σκλάβο, που στις ΗΠΑ έχει παρόμοια πολιτική σημασία, αλλά μια λιγότερο έντονη ιστορική βάση.

Μερικά λόγια από το Conspiración Ácrata στη μνήμη του Mauricio

\”Ο Ήρωας της ζωής πηγαίνει προς το Θάνατο συνοδευόμενος από την τραγικά θριαμβική πορεία του δυναμίτη και με λουλούδια γύρω απ\’ το κεφάλι. Ναι, όποιοσδήποτε επιθύμησε και μπόρεσε να ζήσει σαν Εξεγερμένος και Ήρωας θέλει η ελευθερία να καίει με μια όμορφη φλόγα αναμμένη από τη μεγαλύτερη αμαρτία ώστε το πρελούδιο του θανάτου να μην είναι τίποτα άλλο από ένα γλυκό και μελαγχολικό ποιήμα…

Γραμμένο από τον Renzo Novatore για τον φίλο του Bruno Filippi, που πέθανε μεταφέροντας έναν εκρηκτικό μηχανισμό.

Εδώ από τη γη του Μεξικού, θυμόμαστε το σύντροφο Mauricio Morales που έζησε 27 χρόνια αγώνα και Αναρχίας. Έζησε πραγματικά, γιατί έζησε ελεύθερος  έξω από τα όρια και τις επιβεβλημένες νόρμες, χλευάζοντας τα κακόγουστα κοινωνικά οικοδομήματα, φτύνοντας τις φυλακές, τα κάγκελά τους και τους αλαζονικούς τους νόμους. Έζησε περισσότερο από κάποιον που έζησε 100 χρόνια, με φυλακισμένο το μυαλό και το σώμα, περισσότερο από εκείνον που ζει μια ζωή υπακούοντας.

Η ζωή δεν αξίζει τίποτα εάν κάποιος δε ζει ελεύθερος, αν μόνο αναπνέει, μόνο για να δουλεύει και να ξοδεύει. Η ζωή δεν είναι ζωή αν κάποιος δε ζει πολεμώντας ενάντια στην κυριαρχία, αν κάποιος  δεν επιταχύνει από μόνος του το ρυθμό που η καρδιά του αντλεί αίμα στην καρδιά του, στις σκέψεις του. Η ζωή δεν είναι ζωή αν κάποιος κρατάει το μαχαίρι της απελευθέρωσης κρυμμένο στο φέρετρο του εμπορεύματος. Πρέπει να το ελευθερώσει, να το χρησιμοπιήσει, να καρφώσει με αυτό χίλιες και μία φορές την κοιλιά της εξουσίας, κοιτάζοντας την στα μάτια, πρόσωπο με πρόσωπο, μέχρι την τελευταία της ανάσα.

Ένας πολεμιστής που ζει ελεύθερος, που ζει την Αναρχία μέρα με τη μέρα, που δίνει τα πάντα στον αγώνα, δε ξεχνιέται. Δε μπορεί να ξεχαστεί. Εμείς δε θα τον ξεχάσουμε.

Θάνατο στην κοινωνία-φυλακή και τους φρουρούς της!

Με τη μνήμη για όπλο

Conspiración Ácrata

Γράμμα για τον Mauri απο τον Braulio Durán, από τη φυλακή

Λόγια για το σύντροφο Mauri,

όπου και αν είσαι, από τον Braulio Durán.

Εξαιτίας της κατάστασης στην οποία βρίσκομαι, δεν είχα την ευκαιρία να γράψω ένα γράμμα ή ένα κείμενο, αλλά αυτή τη στιγμή μου ήρθε αυτό στο κεφάλι και εύχομαι μόνο και επιθυμώ να είναι καλά ο σύντροφος και το \”πνεύμα\” σου, αν υπάρχει,  να συνεχίζει να είναι όσο αδάμαστο όσο ήταν πάντα.

Αλήθεια δεν ξέρω αν μπορείς να με ακούσεις ή να με νιώσεις. Αλλά στην καρδιά μου επιθυμώ να είναι έτσι.

Ακόμα θυμάμαι τότε που έμαθα τα νέα και πραγματικά με σημάδεψαν, αφού θεωρώ πως μια ελεύθερη και άγρια ατομικότητα δε θα έπρεπε να πεθαίνει ποτέ, αλλά δυστυχώς αυτά τα πράγματα δεν είναι στα χέρια μας και δε μπορούμε να αλλάξουμε τον κύκλο, αλλά παρ\’όλα αυτά θέλω να ξέρεις πως σε θυμάμαι σαν κάτι όμορφο και πως οτιδήποτε έζησε ή ένιωσες το έζησα και γω καθώς αυτή τη στιγμή δε μπορώ δυστυχώς να κάνω αυτά που θέλω.

Ξέρω πως δε γνωριζόμαστε και πως σίγουρα δεν ήξερες ποτέ για μένα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία αφού μας ενώνει μόνο η επιθυμία να δούμε το περιβάλλον μας ελεύθερο και αδάμαστο.

Δε ξέρω αν το ξέρεις, άλλα θέλω να σου πω πως οι σύντροφοι σε όλο τον κόσμο σε σέβονται και σε θυμούνται και πως η απουσία σου σίγουρα τους πληγώνει την καρδιά και αν δεν είχες σκεφτεί ποτέ ότι θα σε θυμούνται ως κάπιον δυνατό, αφού  βέβαια ότι έκανες απλά λόγω του ατομικισμού σου και όχι για τη δόξα, αλλά στη ζωή υπάρχουν πράγματα που δε θέλαμε να γίνουν.

Φρόντισε καλά τον εαυτό σου και κυνήγησε τις επιθυμίες σου, όπως έκανες πάντα, και θυμίσου πως παρ\’ όλο που δε γνωριζόμαστε, συνεχίζουμε, σταθερά και με τα κεφάλια ψηλά (και φλεγόμενα μπουκάλια στα χέρια).

Μη ξεχνάς ποτέ πως είμαστε για πάντα ανώνυμοι και ανάμεσα στις σκιές, κρυβόμαστε στις ταράτσες περιμένοντας την κατάληλη στιγμή για να επιτεθούμε. Σου στέλνω δυνατά φιλιά και αδάμαστες αγκαλιές, ελπίζοντας πως θα τα λάβεις.

Με ειλικρίνια,

Braulio Durán

Straight Edge αναρχικός κρατούμενος

Για την καταστροφή της φυλακής

Υ.Γ. Χαιρετισμούς στους συντρόφους που μένουν όρθιοι, ότι και αν συμβεί. Σας στέλνω μια σφιχτή αγκαλιά και ελπίζω στο (μη-) μέλλον να δούμε ο ένας τον άλλον και να γελάσουμε. Για τώρα, θα παραμείνω σταθερός και αντιστεκόμενος και θα διακυρήττω την αλληλεγγύη μου σε αυτούς που είναι στη φυλακή, εκεί στο νότο

Δύναμη

Και ζήτω η Αναρχία!!!

Μετάφραση Parabellum, Πηγές 1,2,3,4,5,6