Tag: Ιταλία

Άμεση δράση από Ινδονησία και Ιταλία

Ινδονησία: Εμπρησμός 3 κτιρίων που ανήκουν στον δήμαρχο της Aceh Tamiang, Hamdan Sati

Μιλάμε μέσα από τη φωτιά. Για να θυμόμαστε και να κρατάμε πάντα στο μυαλό μας, τις αδελφές και τους αδελφούς μας που έχουν απαχθεί από το κράτος και κλειστεί πίσω από τα κάγκελα. Για να συνεχιστεί το αντάρτικο πόλης ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας. Ας μιλήσει η δράση για μας.

Στις 31 Μαρτίου, πυρπολήσαμε 3 κτίρια που ανήκουν στον Δήμαρχο της Aceh Tamiang, Hamdan Sati. Αυτή είναι η πρώτη δράση μας στην Aceh, μια περιοχή όπου θρησκευτικοί φονταμενταλιστές στο παρελθόν έριξαν 64 punks σε ένα στρατόπεδο αποκατάστασης και τους έκαναν «κανονικούς». Όμως, θέλουμε να διευκρινίσουμε ότι δεν είμαστε «πολίτες» της Aceh. Δεν έχουμε καμία ιθαγένεια επειδή δεν έχουμε σύνορα. Είμαστε οι οργισμένοι που ανάβουν τη φωτιά της ελευθερίας.

Αλληλεγγύη στα φυλακισμένα μέλη της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς και στους Θεόφιλο Μαυρόπουλο, Marco Camenisch, Gabriel Pombo da Silva και στους ιταλούς συντρόφους που συνελήφθησαν στη διάρκεια των επιχειρήσεων Ardire, Thor και Mangifuoco και στους Alfredo Cospito and Nicola Gai. Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, χαιρετίζουμε με τη φωτιά μας τους 4 συντρόφους της Κοζάνης που συνελήφθησαν πρόσφατα.

Ο πόλεμος συνεχίζεται

Πυρήνας Οργής ICR / FAI / IRF

Σύνδεσμοι για βίντεο από μέσα μαζικής ενημέρωσης εδώ

Μετάφραση alpharetrovirus, Πηγή

Ιταλία: Απελευθέρωση μινκ από φάρμα εκτροφής.

Η πιο όμορφη χειρονομία είναι ανοίγεις τα κλουβιά χωρίς να περιμένεις κάποιον άλλο. Αυτά τα κλουβιά, που φυλακίζουν τα ζώα και κλειδώνουν εμάς στις θεσμικές πολιτικές που περιορίζουν τη δράση μας. Άσχετα με το αν οι πράξεις μας είναι νόμιμες ή παράνομες, παλεύουμε για να καταστρέψουμε τα σχέδια αυτών που θέλουν να ελέγχουν και να εκμεταλλεύονται ανθρώπινα και μη ζώα.

Στις 26.3.2013 ανοίξαμε τα κλουβιά και τους φράχτες της φάρμας κοντά στο ποτάμι, στο  VIA TORRE IN FIESSO D\’ARTICO (PD), απελευθερώνοντας εκατοντάδες μινκ συμπεριλαμβανομένων έγγυων θηλυκών που τώρα μπορούν να γεννήσουν στην ελευθερία.

Στο όνομα του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων τονίζουμε την απόσταση που πάντα υπήρχε μεταξύ εμών και ρατσιστικών και φασιστικών κινημάτων.

ALF

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις και στο αρχείο εδώ.

Για τη Madda

Στις 26 Μαρτίου, η Maddalena Calore αποφυλακίστηκε με μόνο περιοριστικό όρο την απαγόρευση διαμονής στο Trapani. Η Madda ήταν μία από τους αναρχικούς που αφέθηκαν ελεύθεροι με εγγύηση μετά την επιχείρηση \”Εκτός Νόμου\” ( έλαβε χώρα στη Μπολόνια στις 6 Απρίλη του 2011 και άφησε πίσω της πέντε φυλακισμένους συντρόφους, εφτά ελεύθερους με περιοριστικούς όρους και είχε επίσης ως αποτέλεσμα τη σφράγιση από τους μπάτσους του αναρχικού χώρου Fuoriluogo). Είχε συλληφθεί στις 12 Μαίου του 2011 για παραβίαση των όρων της εγγύησης. Όσο διάστημα κρατούνταν, έγραφε για την κατάσταση και τις διαμαρτυρίες που συνέβαιναν  σε κάποιες ιταλικές φυλακές.

Ακόμα πέντε σύντροφοι βρίσκονται στη φυλακή ως αποτέλεσμα της επιχείρησης \”Ευτολμία¨ και μπορείτε να τους γράψετε στις παρακάτω διευθύνσεις:

Elisa Di Bernardo C.C. Rebibbia Femminile, Via Bartolo Longo 92, IT-00156 Roma

Sergio Maria Stefani, Giuseppe Lo Turco, Alessandro Settepani, Stefano Gabriele Fosco C.C. Via Arginone 327, IT-44122 Ferrara

Πηγή

Κείμενα των νέων μηδενιστικών εκδόσεων Verein von Egoisten Ed. από Ιταλία

Κείμενα στα ιταλικά:

IL DELIRIO DI NEGAZIONE – NIENT – ISMI

KERBERUS L\’ ESPLOSIONE DEL SE ANNIENTATIVO

PUNTO DI POLEMICA EGOISTA

Κείμενα στα αγγλικά:

FRAGMENT – ANTIJURIDICAL – AMORAL – NIHILISTIC

Κείμενα και στις δύο γλώσσες:

AFFINITA – VELVENDO KOZANI – CCF

Σε μια πρωτοβουλία μετάφρασης των κειμένων των συντρόφων στα ελληνικά, παρακαλείται όποιος ενδιαφέρεται να βοηθείσει, να επικοινωνήσει με το blog ή με τους συντρόφους εδώ: nihilistabyss@distruzione.org

Γράμμα του Alfredo Cospito στους Πυρήνες της Φωτιάς

Αγαπημένοι σύντροφοι, αγαπημένη συντρόφισσα, το γράμμα σας μου έδωσε δύναμη και χαρά. Έχω πολλά να πω, μα θα περιοριστώ σε κάποια από αυτά. Ο ρόλος των αιχμάλωτων συντρόφων/συντροφισσών δεν μπορεί παρά να είναι αυτός της ανάλυσης, του εφοδιασμού των συντρόφων εκτός τειχών με περαιτέρω εργαλεία. Πέρα από το προφανές της εξέγερσης και της μη υποταγής μέσα στις φυλακές, ο αγώνας συνεχίζεται, και εσείς μας δώσατε ένα παράδειγμα με την αντίστασή σας. Η επικοινωνία δεν μπορεί παρά να πραγματοποιείται μέσα από τη δράση και γι’ αυτό δεν χρειάζεται να την αναθέσουμε με κάποιο τρόπο στους επαγγελματίες του λόγου. Είναι ζωτικής σημασίας,  βέβαια, να κάνουν το γύρο του κόσμου τα νέα, οι ιδέες. Χρειάζεται όμως να αποφύγουμε με κάθε τρόπο το να γίνει γραφειοκρατική μια διαδικασία που πρέπει να παραμείνει ελεύθερη από τις ελίτ των ειδικών της πληροφορίας. Η ικανότητα σχεδιασμού πρέπει να είναι καρπός της δράσης των συντρόφων/ισσών εκτός τειχών και των αναλύσεων των αιχμάλωτων συντρόφων/ισσών.

Ο δημόσιος διάλογος που θα λάβει χώρα στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια αντιπληροφόρησης είναι σημαντικός, και είμαι σίγουρος πως στην παρέμβασή σας θα αναφερθείτε σε αυτήν μου την ένσταση. Αυτό δεν καταργεί, φυσικά, το ότι η αντιπληροφόρηση, τα site, τα blog είναι σημαντικά˙ απλά όλα αυτά είναι κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται να συγχέουμε την πρακτική της αντιπληροφόρησης με την άμεση δράση. Ο λόγος της συνέπειας από τις αδελφές και τους αδελφούς στον πόλεμο είναι ο μόνος  που έχει πραγματική ουσία. Ο λεγόμενος «κοινωνικός αναρχισμός» κάνει τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από το «όργανο της συνέλευσης», που έχει γίνει πεδίο εξουσίας και ανατροφής μικρών και μεγάλων αρχηγών, των οποίων ο μοναδικών στόχος είναι η αυτοαναφορικότητα. Οι πολιτικάντηδες αναρχικοί κάνουν τα πάντα για να καταπνίξουν, στη γέννησή του, το καινούριο που κερδίζει έδαφος. Το καινούριο που κερδίζει έδαφος είναι η πραγμάτωση της άτυπης οργάνωσης, οργάνωσης που κάποιοι εξεγερμένοι επιμένουν να υπερφορτώνουν με άχρηστες και αφηρημένες θεωρητικές έννοιες, πολιτικές εκτιμήσεις, συνεχείς μεσολαβήσεις για την αναζήτηση της αστικής αποδοχής, η οποία στην πραγματικότητα παραμορφώνει κάθε επαναστατικό στοιχείο. Όταν μιλούν οι πράξεις, η καθοριστική επιρροή που ασκούν οι «αρχηγοί της αναρχίας» μέσω του ταλέντου τους στις συνελεύσεις θα γίνει κομμάτια, και η ομάδα της συνάφειας, η ατομικότητα της δράσης, θα επανακτήσει δύναμη. Στους «ρεαλιστές» της αναρχίας δε μένει παρά να αμφισβητήσουν το καινούριο, προωθώντας όλο και περισσότερο τους «κοινωνικούς αγώνες», αναζητώντας τη «λαϊκή συναίνεση» που μπορεί να αποκτηθεί μόνο με τη σταδιακή απόρριψη κάθε τι αναρχικού και εξεγερσιακού. Χάρη στις επιστολές σας, αντιλήψεις όπως ο μηδενισμός και ο αντικοινωνικός αναρχισμός, διαχέονται σε κάθε γωνιά. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε και η κατεύθυνση που πήραμε είναι η σωστή. Το κουράγιο σας με γεμίζει τόλμη. Μέσα από τους τοίχους αυτού του κελιού, Όλγα, το χαμόγελό μου σε χαιρετά. Η σάρκα μου είναι σάρκα σας, το αίμα μου αίμα σας.

Πάντα για την αναρχία

Alfredo Cospito

Αναδημοσίευση από το Indymedia

Η λογική του μέτρου

Πολλά είναι τα πράγματα που δε μπορούν να μετρηθούν, άλλα τίποτα δεν είναι πιο αμέτρητο από τον άνθρωπο. (Σοφοκλής)

Το νόημα του μέτρου. Είναι μια περίφραξη, που είναι ταυτόχρονα μια αμφισβήτηση και μια διαχείριση της ζωής, μια φυλακή που κάνει την ανθρώπινη ύπαρξη να ισοδυναμεί με το μηδέν*.

Και όμως, όπως είπε ο Πρωταγόρας, ο άνθρωπος είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων. Η διάνοια του είναι το μέρος όπου εκείνα συνδέονται μεταξύ τους. Αν ο άνθρωπος καθεαυτόν είναι αυτό το μέτρο, αυτό το κατώφλι, τότε δεν υπάρχει στο χώρο, το σπίτι του είναι η ατοπία.

Η επιβολή του μέτρου και της τιμωρίας για αυτούς που αλαζονικά το ξεπερνούν, έχει σημασία μόνο όταν προσφέρει ένα όριο, μια πατρίδα για την ανθρώπινη ζωή. Και αυτή η πατρίδα δεν είναι τίποτα περισσότερο από το καθορισμό ενός χώρου, φτιαγμένου μέσα σε όρια, μέσα στον οποίον κάποιος προσπαθεί να περιορίσει αυτό που είναι εξ\’ ορισμού απεριόριστο· τη μοναδικότητα.

Όμως, πραγματικά ο ρόλος του μέτρου είναι να δημιουργεί την παραβίαση και να αυτοεπιβεβαιώνεται ως όριο μέσω της τιμωρίας.

Errare divinum est (το σφάλλειν είναι θεϊκό), είπε ο Σαβίνος. Μόνο όταν θέτουμε το μέτρο των ατόμων ως κάτι που τα υπερβαίνει, έχουν βάση το έγκλημα και η τιμωρία. Το \”σφάλλειν\” ανήκει στους θεούς. Αν η αυτοκρατορία τους, το μέτρο τους καταρρεύσει, τα όρια που δημιουργήθηκαν κατ\’ εικόνα και κατ\’ ομοίωση τους, καταρρέουν επίσης. Ο άνθρωπος δε μπορεί παρά να ξεπεράσει τα όρια, αφού είναι καθεαυτόν το όριο, το απεριόριστο κατώφλι. Επομένως, μόνο μέσω αυτής της αυθάδειας, αυτής της αλαζονείας έχει τη δυνατότητα να αυτοεπιβεβαιωθεί σαν άτομο.

Όπως σωστά κατανόησε ο Χέλντερλιν σχετικά με τον Οιδίποδα του Σοφοκλή, ο άνθρωπος αμφισβητεί και ζει \”δίχως μέτρο\”. Το να μεταθέτει την ατομικότητα του στο πεδίο του νόμου, θα δημιουργεί πάντα παρεκκλίσεις, επειδή στην παρέκκλιση βρίσκεται η θέση της ατομικότητας. Στο βαθμό που το άτομο είναι το δικό του μέτρο, επιτυγχάνει στο να μη θυσιάζει την ατοπία του, με το να ριζώνει στην απουσία τόπου.

Η απουσία τόπου είναι απόλυτος παραλογισμός για τη φιλοσοφία. Γι\’ αυτό και πάντα συμβούλευε μετριοπάθεια, την αλήθεια που βρίσκεται στη μέση. Όμως αυτή η μέση μετατρέπει τον άνθρωπο σε μαριονέτα του θεού (ή όποιας άλλης εξουσίας), ένα αποτέλεσμα αλαζονείας και δύναμης, ένα λάθος που χρειάζεται διόρθωση.

Το μέτρο είναι θεϊκό, κρατικό, κοινωνικό. Όλες οι προσπάθειες εναρμόνισης, ανοχής της διαφορετικότητας αναφέρονται σε ένα μέτρο που είναι πάντα συλλογικό. Το αν το όριο είναι η μία και μοναδική αλήθεια ή μια ποικιλία από αλήθειες, έχει μικρή σημασία. Αν οι αλήθειες περιορίζονται στο να συνθέτουν ένα κοινωνικό σύνολο του οποίου καταλήγουν να είναι μέρος, τότε δεν υπάρχει χώρος για μοναδικότητα αλλά μόνο για διαφορετικές εκτιμήσεις με σεβασμό σε αυτές τις τεχνικές που διατηρούν τα τείχη, τα οποία κάποιος δε θα μπορούσε να θέλει να καταστρέψει. Ο καθένας μπορεί με τον τρόπο του μόνο να είναι σκλάβος. Το κοινωνικό σύνολο – το ίδιο το νόημα του μέτρου- πρέπει κάποιος να το λαμβάνει υπόψιν μόνο ως \”κάτι που πρέπει να καταστραφεί\”.

Η μοναδικότητα του καθενός από μας δε μπορεί να είναι στοιχείο κάποιου άλλου πράγματος γιατί ο κοινός τόπος είναι η διαφορετικότητα. Ο μόνος τόπος για τη διαφορετικότητα είναι η απουσία τόπου. Η ατομικότητα πρέπει να υπεραμύνεται της διαφορετικότητάς της και να θέλει η διαφορετικότητα των άλλων να υπάρχει επίσης. Η διαφορετικότητα μου εμφανίζεται επειδή υπάρχει και εκείνη των άλλων.

Η εξουσία, αντίθετα, είναι η εγκαθίδρυση ενός τόπου ταυτότητας και μέτρου, ένας τόπος από τον οποίο είναι αδύνατο να ξεφύγεις χωρίς να καταστρέψεις την κοινότητα αυτών που εξισώθηκαν με το μηδέν (εκείνων που ο Michelstaedter αποκάλεσε \”αισχρή κλίκα\”) και να φτιάξεις την κοινή διαφορετικότητα.

Νομίζω πως το να επιβεβαιώνει κάποιος τη μοναδικότητα του είναι το ακριβώς αντίθετο από την αμυντική θωράκιση του εαυτού του, αυτήν την περίφραξη-φυλακή από την οποία (όπως ορίζει η σκεπτικιστική \”αντίδραση\” στη θρησκεία του κοινού καλού και της θυσίας) ελέγχει τον κόσμο με τη δυσφορία της αμφιβολίας. Η διαφορετικότητα δεν είναι μια σχισμή από την οποία κάποιος κατασκοπεύει τις κινήσεις των άλλων, με το φόβο πως ίσως εκείνοι το παρατραβήξουν ζώντας με τον τρόπο τους και ταράξουν την ηρεμία του. Δεν υπάρχει κάποιος κήπος να καλλιεργήσουμε, όπως πίστευε ο Βολτέρος. Η δυσπιστία, ο φόβος για τον άλλο που μας κάνει να φεύγουμε μακριά όταν αγγίζουμε ένα περίεργο σώμα, είναι ένας φιλντισένιος πύργος υπό πολιορκία. Η άνευ μέτρου διάσταση, μέσα στην οποία είναι δυνατό να ζήσουμε μαζί χωρίς κυριαρχία και εκμετάλλευση και άρα και χωρίς το αντίθετο τους, την Αρμονία, δε μπορεί να \”εγκατασταθεί\” σε κανένα μέρος.

Η μοναδικότητα δεν έχει πατρίδα γιατί πατρίδα σημαίνει εξουσία.

Η εξεγερμένη ατομικότητα  είναι ένας \”ακούραστος τόπος μεταξύ της νύχτας και του φωτός\”, μεταξύ της καταστροφή και της δημιουργίας. Το ίδιο το φως είναι σκοτάδι, αφού ο Φάνης** \” κατοικεί μέσα στο καταφύγιο της νύχτας\”. Αλλά ούτε ακόμα και η ρευστότητα της διαλεκτικής που μεταμορφώνει πάντα το αρνητικό σε θετικό, καταστρέφοντας το,  δεν είναι ικανή να γίνει θέσφατο. Αν έπρεπε να ψάξουμε για το μέτρο, στο οποίο είμαστε ενάντια και του οποίου είμαστε εκτός, μέσα στο καταφύγιο της νύχτας θα καταλήγαμε ιεροκήρυκες της καταστροφής, απόμαχοι της εξέγερσης.

Μέσα στις ατελείωτες αψιμαχίες της, η Λογική φαντάζει ακλόνητη. Και όμως η άκαμπτη μορφή της δε μπορεί να αντισταθεί σε αυτόν που θέλει να ζήσει χωρίς όριο.

Για ακόμα μια φορά, δε πρόκειται για ένα σχέδιο αλλά πιο πολύ για ένα ζήτημα του να ξέρεις να ζεις.

Υποσημειώσεις:

1. Η έμφαση με πλάγια γραφή είναι έργο του συγγραφέα

2. Ο θεός Φάνης ήταν κατά την Ορφική παράδοση ο πρωτό-πλαστος, το πρώτο δημιούργημα του χάους και μεταξύ άλλων και ο δημιουργός της ημέρας.

Το κείμενο είναι άρθρο του εξεγερσιακού αναρχικού Massimo Passmani και κυκλοφόρησε στην περιοδική έκδοση Canenero.

Πηγή στα αγγλικά: The Logic of Measure, Anarchy in Italy

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Σώμα και Εξέγερση

Ολόκληρη η ιστορία του δυτικού πολιτισμού μπορεί να διαβαστεί ως μια συστηματική προσπάθεια αποκλεισμού και απομόνωσης του σώματος. Από τον Πλάτωνα και μετά, έχει σε διάφορα χρονικά διαστήματα ιδωθεί, ως κάτι άμυαλο που πρέπει να ελεγχθεί, ως μια παρόρμηση  που πρέπει να κατασταλλεί, ως εργατική δύναμη που πρέπει να αξιοποιηθεί ή ως ασυνείδητο που πρέπει να ψυχαναλυθεί.

Ο πλατωνικός διαχωρισμός σώματος και νου, ένας διαχωρισμός που γίνεται με συντριπτικό πλεονέκτημα προς τον τελευταίο, (\”το σώμα είναι ο τάφος του νου\”) υπάρχει ακόμα και στις πιο ριζοσπαστικές εκφράσεις της σκέψης.

Τώρα, αυτή η θέση υποστηρίζεται σε σημαντικό αριθμό φιλοσοφικών κειμένων, σχεδόν σε όλα εκτός από εκείνα που είναι ξένα στην αποστειρωμένη και ανθυγιεινή ατμόσφαιρα των πανεπιστημίων. Η ανάγνωση του Νίτσε και συγγραφέων όπως η Hannah Arendt βρήκε την κατάλληλη, σχολαστική συστηματοποίηση της (φαινομενολογική ψυχολογία, η ιδέα της διαφοράς και ένα τρόπο  να μπει στο ράφι, να λησμονηθεί). Παρ\’ όλα αυτά, ή μάλλον ακριβώς γι\’ αυτό το λόγο, μου φαίνεται πως αυτό το πρόβλημα, του οποίου οι επιπτώσεις είναι πολλές και γοητευτικές, δεν έχει ερευνηθεί σε βάθος.

Μια βαθιά απελευθέρωση των ατόμων συνεπάγεται μια εξίσου βαθιά μετατροπή του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το σώμα, τα συναισθήματα του και τις σχέσεις του.

Εξαιτίας μιας δοκιμασμένης χριστιανικής κληρονομιάς, έχουμε οδηγηθεί να πιστεύουμε πως η κυριαρχία ελέγχει και αλλοτριώνει ένα μέρος του ανθρώπου χωρίς ωστόσο να κάνει ζημιά στον εσωτερικό του κόσμο ( και υπάρχουν πολλά που μπορούν να ειπωθούν σχετικά με το διχασμό ενός υποτιθέμενου εσωτερικού κόσμου και των εξωτερικών σχέσεων). Βέβαια οι καπιταλιστικές σχέσεις και οι κρατικές επιβολές νοθεύουν και μολύνουν τη ζωή, αλλά νομίζουμε ότι οι τρόποι που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας και των κόσμο μένουν απαράλλαχτοι. Έτσι, ακόμα και όταν φανταζόμαστε μια ριζοσπαστική αποκοπή από το υπάρχον, είμαστε σίγουροι πως αυτό θα γίνει από το σώμα μας όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε.

Αντίθετα πιστεύω πως το σώμα μας υπέφερε και συνεχίζει να υποφέρει από έναν τρομερό ακρωτηριασμό. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο εξαιτίας των εμφανών πτυχών ελέγχου και αποξένωσης της τεχνολογίας. (Το ότι τα σώματα έχουν υποβαθμιστεί σε αποθήκες οργάνων προς χρήση, φαίνεται ξεκάθαρα από το θρίαμβο της επιστήμης των μεταμοσχεύσεων, που περιγράφεται με έναν ύπουλο ευφημισμό ως \”πρωτοπόρα στο χώρο της ιατρικής\”. Αλλά εμένα μου φαίνεται πως η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη από εκείνη  την πραγματικότητα του ξεχωριστού και δυνατού σώματος που εμφανίζουν η φαρμακευτική κερδοφορία και η δικτατορία της ιατρικής.) Το φαγητό που τρώμε, ο αέρας που αναπνέουμε και οι καθημερινές μας σχέσεις έχουν ατροφήσει τις αισθήσεις μας. Η αναισθησία της εργασίας, η καταναγκαστική κοινωνικότητα και η θλιβερή υλικότητα των ασήμαντων συζητήσεων πειθαρχούν και το σώμα και το μυαλό, αφού ο διαχωρισμός μεταξύ τους είναι αδύνατος.

Η πειθήνια τήρηση του νόμου,  τα δεσμευτικά κανάλια στα οποία οι, από την τόση αιχμαλωσία μεταμορφωμένες σε φαντάσματα του εαυτού τους, επιθυμίες έχουν φυλακιστεί αποδυναμώνουν τον οργανισμό όσο και η μόλυνση ή καταναγκαστική ιατρική φροντίδα.

\”Η ηθική είναι εξουθένωση\”, είχε πει ο Νίτσε.

Η αυτοεπιβεβαίωση της ζωής κάποιου, η άφθονη ζωντάνια που απαιτείται να δοθεί, συνεπάγεται ένα μετασχηματισμό των αισθήσεων όχι λιγότερο σημαντικό από εκείνον των ιδεών και των σχέσεων.

Συχνά μου έχει συμβεί να θεωρήσω όμορφους κάποιους ανθρώπους, ακόμα και εξωτερικά, που μου είχαν φανεί σχεδόν ασήμαντοι λίγη ώρα πιο πριν. Όταν προβάλλεις τη ζωή σου και δοκιμάζεις τον εαυτό σου μαζί με άλλους σε μια πιθανή εξέγερση, βλέπεις στους συμπαίκτες σου  όμορφες ατομικότητες και όχι πια  λυπημένα πρόσωπα και σώματα που σβήνουν το φως τους από συνήθεια ή καταναγκασμό. Πιστεύω ότι γίνονται πραγματικά όμορφοι (και όχι ότι εγώ τους βλέπω έτσι) τη στιγμή που εκφράζουν τις επιθυμίες τους και ζουν τις ιδέες τους.

Η ηθική αποφασιστικότητα εκείνου που εγκαταλείπει και επιτίθεται στις δομές της εξουσίας είναι μια αντίληψη, μια στιγμή στην οποία εκείνος γεύεται  την ομορφιά των συντρόφων του και την αθλιότητα της υποχρέωσης και της υποταγής. \”Εξεγείρομαι, άρα υπάρχω\”, είναι μια φράση του Καμί που ποτέ δε σταματά να με γοητεύει, με ένα τρόπο που μόνο ένας λόγος για να ζήσω θα μπορούσε.

Σε ένα κόσμο που παρουσιάζει την ηθική ως ένα χώρο της εξουσίας και του νόμου, νομίζω πως δεν υπάρχει άλλη ηθική διάσταση από την εξέγερση, το ρίσκο, το όνειρο. Η επιβίωση στην οποία είμαστε φυλακισμένοι, είναι άδικη επειδή κακοποιεί και ασχημαίνει.

Μόνο ένα διαφορετικό σώμα μπορεί να συνειδητοποιήσει εκείνη την αντίληψη ζωής που ανοίγεται στην επιθυμία και την αμοιβαιότητα και μόνο μια απόπειρα προς την ομορφιά και προς το άγνωστο μπορεί να ελευθερώσει τα δεσμευμένα σώματά μας.

Αυτό είναι ένα άρθρο του Ιταλού εξεγερσιακού αναρχικού Massimo Passamani που κυκλοφόρησε στις σελίδες του περιοδικού Canenero.

Πηγή στα αγγλικά: The Body and Revolt, Anarchy in Italy

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Ο θάνατος του πιο φρικτού τέρατος (Μέρος τρίτο)

«Τώρα θα έπρεπε για λίγο να σου μιλήσω για το  πειθαρχημένο, προοδευτικό και συνειδητοποιημένο προλεταριάτο, αλλά θα ήταν ανούσιο αφού ξέρεις πάρα πολύ καλά για την άπειρη αξία του ως υποζύγιο για τα βάρη και το μαστίγιο. Αντί για αυτό θα αναφερθώ στα διάφορα κόμματα, δημοκρατικά, σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά.

Όλα τα κόμματα είναι ισάξια, όλα βασίζονται στην κρατικίστικη λογική, στην αρχή της εξουσίας. Δεν είναι ένας αγώνας για την ελευθερία αλλά για την αντικατάσταση μιας λίγο-πολύ βάρβαρης και ηλίθιας τυραννίας με μια άλλη. Για παράδειγμα, στη Ρωσία ο Λένιν κινήθηκε εναντίον του Τσάρου και το Λένιν θα διαδεχθεί ο… Lenone*, και ούτω καθεξής, γιατί έτσι επιτάσσει ο ηθικός νόμος.

—

Όπως ξέρεις καλά, ούτε και οι αναρχικοί ακόμα -που ορίζονται καλύτερα ως ελευθεριακοί κομμουνιστές- δεν έχουν ανοσία στον ηθικισμό. Δεν έχεις ακούσει πως κηρύσσουν και πως υπερθεματίζουν για χάρη της Θεάς Ηθικής;

Και αυτοί οργανώνονται, δηλαδή κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και τους άλλους. Και αυτοί θέλουν να εξιλεώσουν τον κόσμο, λες και η ελευθερία χαρίζεται. Η ελευθερία, αντίθετα πρέπει να βιωθεί. Και μιλούν στις μάζες για ένα φωτεινό μέλλον: και οι μάζες είτε δε καταλαβαίνουν τίποτα είτε στρέφουν το στραβωμένο βλέμμα τους στη γη της επαγγελίας. Αύριο η επανάσταση και η απαλλοτρίωση, αύριο η ισότητα, η ελευθερία και η ευτυχία για όλους. Εν τω μεταξύ, ας πεθάνουμε της πείνας.

Η θεωρία του μέλλοντος είναι η θεωρία λίγο-πολύ του ρόδινου ονείρου, τόσο μακριά από την πραγματικότητα. Είναι η θεωρία του Χριστιανισμού. Ο Χριστός πέθανε πριν είκοσι αιώνες αλλά ο Χριστιανισμός ζει και βασιλεύει. Ο Χριστός, για την αγάπη των ανθρώπων, είπε Αύριο!

Έχω αποδυναμώσει και εξημερώσει τους αναρχικούς· τους έκανα τίμιους και πολιτισμένους· τους μίλησα για την αγάπη ενάντια στο μίσος, για δικαιοσύνη και όχι εκδίκηση και εκείνοι –δυνατοί υπό την προστασία μου- ανέβηκαν στον άμβωνα και –σαν επαναστάτες- κήρυξαν ενάντια στις πράξεις ατομικού τερορισμού και –σαν απαλλοτριωτές- ενάντια στις ατομικές απαλλοτριώσεις. Δε σου φαίνεται αρκετά λογικό; Βέβαια γιατί για αυτούς το άτομο αξίζει λιγότερο από ένα παθογόνο μικρόβιο, ενώ η κοινωνία είναι το παν.

Είναι απαραίτητο να εξαφανιστεί ο εγωισμός από τους ανθρώπους –κραυγάζουν εμμονικά- γιατί όταν καταστραφεί ο εγωισμός οι άνθρωποι θα ζήσουν χαρούμενα στη γη σαν αδέρφια. Ενώ εσύ λες σε όλους και ειδικά στους επαναστάτες: Να είστε εγωιστές, γιατί όσο πιο εγωιστές είστε, τόσο πιο πολύ θα διψάτε για ελευθερία και ευτυχία και τόσο λιγότερο θα ανέχεστε  τη δυστυχία και τη σκλαβιά σας.

Σήμερα, λόγω φασιστικής αστυνομικής αντίδρασης, αρχίζεις να ξαναμιλάς μέσα από τα γραπτά σου για την ανάγκη του ηρωικού αναρχισμού. Αλλά είναι ακόμα σίγουρο πως οι αναρχικοί ηθικιστές, που θα στιγματίζουν κάθε πράξη ατομικής εξέγερσης, δε θα λείψουν ποτέ. Οι κοινωνικοί αναρχικοί ήταν αυτοί που μείωσαν, στιγμάτισαν και λιθοβόλησαν το Ραβασόλ, τον Ανρί, το Βαγιάν, το Ντυβάλ, το Μαριάννι, τον Αγκουγκίνι και τόσους άλλους εκδικητές της Αναρχίας. Και τα έκανα όλα αυτά μόνος μου, όλη η δόξα μου ανήκει. Είμαι η Ηθική, γεννημένη από την τυφλή άγνοια και το εξουσιαστικό πνεύμα της ανθρωπότητας και πρέπει να συνεχίσω το έργο μου συσκοτίζοντας τα μυαλά, δημιουργώντας φοβισμένα και λυπηρά φαντάσματα, σβήνοντας κάθε πνεύμα εξέγερσης και όσο ζω οι άνθρωποι θα είναι σκλάβοι, φτωχοί και δειλοί. Και ούτε εσύ θα γλιτώσεις από την δυστυχισμένη, δίχως έλεος οργή μου, διάβολε της κόλασης.»

—

«Σταμάτα, για το θεό», φώναξα και σε κλάσματα δευτερολέπτου τράβηξα το δηλητηριασμένο μαχαίρι μου· έτρεξα προς το τέρας και του ξέσκισα τρομερά το λαιμό. Το θανάσιμα πληγωμένο τέρας βύθισε τα νύχια του στη φτωχή μου σάρκα κάνοντάς τη να ματώσει και ξέρασε μια αναθυμιάζουσα πρασινοκίτρινη γλίτσα από το στόμα του, πλημμυρίζοντας το πρόσωπό μου. Άλλα νέα και πιο τρομερά χτυπήματα του μαχαιριού μου έπεσαν βροχή στο σώμα του τέρατος που έπεσε στο έδαφος. Ήταν νεκρό. Σκέφτηκα αμέσως να του ξεριζώσω την καρδιά και να τη δείξω στους φίλους μου, τους συντρόφους μου, τα αδέρφια μου στη θλίψη και στον αγώνα. Και ετοιμάστηκα να το κάνω με το όπλο μου στο χέρι.

Αλλά φαντάσου, ω αδερφέ μου, τι εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι στη θέση της καρδιάς βρήκα μια τεράστια πέτρα. Ξαφνικά, ξεπερνώντας την έκπληξή μου, φώναξα: «Μου κάνει. Είναι κάτι που θα μου χρειαστεί για να τελειοποιήσω τα χτυπήματά μου όταν θα αντιμετωπίσω κανένα ηθικιστικό καθίκι, αν υπάρχει ακόμα κανένα.»

* Πρόκειται, για ένα προσβλητικό λογοπαίγνιο στα Ιταλικά που δε γίνεται δυστυχώς να μεταφραστεί. Lenone σημαίνει στα ιταλικά ο προαγωγός, ο νταβατζής.

Το «Ο θάνατος του πιο φρικτού τέρατος» είναι έργο του Ιταλού αναρχοατομικιστή επαναστάτη Erinne Vivani και εκδόθηκε στην εφημερίδα Proletario(τεύχος 4) στις 17 Σεπτεμβρίου του 1922.

Πηγή στα αγγλικά: The death of the most horrible monster, Internet Archive of Individualist Anarchism

Η μετάφραση είναι μια συνεργασία των blogs A-politiko και Parabellum. Μπορείτε να βρείτε το κείμενο, το οποίο για μεγαλύτερη ευκολία θα δημοσιευτεί σε τρία μέρη, και στα δύο blogs. Επίσης μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ.

Ο θάνατος του πιο φρικτού τέρατος (Μέρος δεύτερο)

«Αλλά η δουλειά μου γίνεται με μεγαλύτερη ευφράδεια και αποτελεσματικότητα όταν ασκώ την πατριωτική λειτουργία. Αχ, η πατρίδα! Λέω στα παιδιά των πλούσιων, στους αξιωματικούς, στους παπάδες, στις πόρνες: «Να είστε πατριώτες. Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μητέρα του. Και να δείχνετε το πατριωτικό σας πάθος, τραγουδώντας τους ύμνους του πολέμου, την υγεία του κόσμου. Ορίστε οι εχθροί σας που μιλούν διαφορετική γλώσσα, που έχουν διαφορετικά έθιμα, εξολοθρεύστε τους στο όνομα της πατρίδας. Ο βασιλιάς μας, ο βασιλιάς των πλουσίων, θα κατακτήσει μια σπιθαμή γης, η δύναμη του θα μεγαλώσει και εξαιτίας της δύναμης του θα μεγαλώσει και η δικιά σας αφού είναι ο πατέρας, ο πατέρας της πατρίδας. Φωνάξτε στους δρόμους και τα στενά: Ζήτω ο πόλεμος! και ο πόλεμος θα έρθει. Δε θέλετε να πάτε; Σωστά. Είστε πλούσιοι και σας αξίζει να γλιτώσετε. Φωνάξτε: θα οπλιστούμε και θα αποχωρήσουμε και ο στρατός των απόκληρων θα αποχωρήσει χωρίς να σκεφτεί και θα σφάξει και θα σφαγιαστεί γιατί έτσι θέλουν ο βασιλιάς και η πατρίδα, έτσι θέλω εγώ.

Μητέρες, σύζυγοι, παιδιά αδερφές θα κλάψουν και θα βλαστημήσουν μάταια. Θα υπάρξουν απείθαρχοι στρατιώτες που δε θέλουν να πάνε, που δε θέλουν να δολοφονήσουν άγνωστους ανθρώπους που ποτέ δεν τους έβλαψαν; Μα έτσι φαίνεται; Οι εργάτες είναι πατριώτες, είναι ήρωες, θα πολεμήσουν σα λιοντάρια και θα επιστρέψουν νικηφόροι.

Και αν δεν αποδειχτούν τέτοιοι, οι καλοί μας χωροφύλακες, οι βασιλικοί φρουροί, οι αξιωματικοί της Guardia di Finanza* και οι άλλοι μπάτσοι θα σκεφτούν να τους δώσουν μια κλωτσιά στα πισινά και θα τους πιέσουν να επιτεθούν και να αντεπιτεθούν.

Εμπρός, αχυρόμυαλοι, με αγάπη ή με το ζόρι!

Το μίσος θα διαδοθεί σαν ανεξέλεγκτη φωτιά, η δίψα για αίμα θα γίνει ασίγαστη· θα γίνει πόθος. Θα είναι μια άγρια μάχη σώμα με σώμα, ποτάμια αίματος θα κυλήσουν και βουνά από πτώματα θα σχηματιστούν. Όσο πιο βάρβαρος είναι κάποιος, τόσο πιο ήρωας θα ανακηρυχτεί. Αυτό συνέβη στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Υπήρξαν εκατομμύρια νεκροί, εκατομμύρια που έμειναν τυφλοί, κουφοί, μουγκοί  που τρελάθηκαν, που έγιναν εγκληματίες, που έπαθαν φυματίωση, που ακρωτηριάστηκαν τα χέρια και τα πόδια τους, που αποβλακώθηκαν άλλα τι σημασία έχει;

Ο πόλεμος δημιούργησε λοιμό και πανούκλα. Γέροι και παιδιά άπλωσαν το χέρι τους ζητώντας έλεος, νέες γυναίκες έγιναν πόρνες, αλλά οι πλούσιοι απέκτησαν πιο πολλά λεφτά, πιο μεγάλη δύναμη, πιο πολύ δόξα. Αυτό είναι ο πόλεμος, αυτή είναι η πατρίδα, αυτό είναι η Ηθική.»

—

«Τώρα θα σου μιλήσω για έναν από τους πιο αγαπημένους μου απογόνους: το φασισμό. Προ τριών ετών, τα συμφέροντα της πατρίδας, δηλαδή της μπουρζουαζίας, απειλήθηκαν σοβαρά από την προλεταριακή παλίρροια, η οποία κουρασμένη να ανέχεται την ατελείωτη δυστυχία κατέκλυζε τα ιερά ιδρύματα της πατρίδας. Το προλεταριάτο δεν άκουγε πια τους αφέντες του που το προέτρεπαν να ηρεμήσει. Και τότε εμφανίστηκε ο φασισμός για να καταστρέψει τους ανατρεπτικούς. Στρατολογήθηκαν χιλιάδες νέοι άνδρες και οπλίστηκαν σαν αστακοί.

Η αστυνομία και η δικαιοσύνη τους εξασφάλισαν ατιμωρησία,  η μπουρζουαζία τους πλήρωνε διακριτικά ένα μισθό, ο τύπος τους χειροκροτούσε με σεβασμό και έτσι ήταν σε θέση να εφαρμόσουν τη μέθοδο του τρόμου σε μεγάλη κλίμακα.

—

Υποστηριζόμενοι από τη βασιλική φρουρά και του μελανοχίτωνες μπάτσους, έκαναν κάθε είδους νταηλίκια.  Υποχρέωσαν του πολίτες να κρεμάσουν τη σημαία στα μπαλκόνια, να φορούν την κορδέλα στο πέτο του παλτού τους, να κάθονται προσοχή και να βγάζουν τα καπέλα τους στις πρώτες νότες του βασιλικού εμβατηρίου, να φωνάζουν Ζήτω ο βασιλιάς! Για να αποζημιωθούν αποκαλούνται δημοκράτες όπως ο ντούτσε τους. Και βάζουν φωτιά στις καλύβες των εργατών. Τους επιτρέπονται τα πάντα εκτός από το να χτυπήσουν του αρχηγούς των άλλων κομμάτων, γιατί αν αυτά τα κόμματα έχαναν τους αρχηγούς τους, δε θα υπήρχε κανένας να αναλάβει το ρόλο του πυροσβέστη και του κατασκόπου.»

—

Το τέρας έκανε μια παύση και μετά συνέχισε:

«Ίσως δε γνωρίζει την απεριόριστη δύναμη μου και έτσι με πολεμάς, απαίσιε. Για να αντιληφθείς την υπέρτατη δύναμη μου σου λέω πως διαπερνάω τις ανθρώπινες καρδιές, καθοδηγώ τα συναισθήματα και τα πάθη και όλες τις σαρκικές σχέσεις μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας. Σε αυτήν την περίπτωση, παίρνω το όνομα της σεξουαλικής ηθικής.

Στους πολιτισμένους ανθρώπους σαν εμάς, προκρίνω τη μοναδική, μονογαμική αποκλειστική αγάπη. Είναι αλήθεια ότι πολύ λίγοι άνδρες και γυναίκες  την ακολουθούν, ότι σχεδόν όλοι προτιμούν την ποικιλία τρυφερότητας και συνουσίας, γιατί όλοι είναι εραστές του καινούριου και του ποικίλου σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής και ιδιαίτερα στον έρωτα, άλλα τι με ενδιαφέρει αυτό εμένα;

Απαιτώ την αγάπη για έναν, αν όχι στην ουσία τουλάχιστον στην επιφάνεια γιατί τα προσχήματα πρέπει να σωθούν οπωσδήποτε.

Ξέρω ότι δεν είσαι αυτής της άποψης, ότι σου αρέσει να παιχνιδίζεις από λουλούδι σε λουλούδι, να γεύεσαι αμαρτωλές ηδονές, να εισπνέεις με όλη σου τη δύναμη τα αρώματα της μεταξένιας σάρκας, να στολίζεις τον εαυτό σου με τα άνθη του κακού. Σε περιγελώ, περιγελώ τις απογοητεύσεις και τις θλίψεις που δημιουργώ για σένα. Σου υποσχέθηκα πως θα είμαι ειλικρινής και θα σου μιλήσω επίσης και για τις σοβαρές δυσχέρειες που προκαλούν οι απαγορεύσεις της σεξουαλικής ηθικής.

Νεαρά αγόρια και κορίτσια στα οποία, εξαιτίας της τρυφερής τους ηλικίας απαγορεύεται η συνουσία, καταναλώνονται και ξεσχίζονται με τον αυνανισμό.

Πριν μερικά χρόνια, θα θυμάσαι, οι εφημερίδες μιλούσαν για μια νεαρή γυναίκα με υψηλή αριστοκρατική καταγωγή, η οποία καθώς ψυχαγωγούσε τον εαυτό της με το σκύλο της στο δωμάτιο της άκουσε το πόμολο της πόρτας να κουνιέται. Θέλοντας να κρύψει την ενοχή της προσπάθησε να ελευθερωθεί από την αγκαλιά του σκύλου και το ζώο που δεν μπορούσε να ανεχθεί αυτή την απότομη διακοπή, την στραγγάλισε.

Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που μια γυναίκα , στην προσπάθεια να κρύψει τα πειστήρια του παράνομου έρωτα της, προσπαθεί να αποβάλλει και τελειώνει τη ζωή της στο κρεβάτι κάποιου νοσοκομείου.

Κάποια άλλη γυναίκα, λόγω σεβασμού στην ηθική, πνίγει τον καρπό της μήτρας της με τα ίδια της τα χέρια και τον πετάει στα κανάλια του υπονόμου. Επίσης υπάρχουν και οι πανέμορφες  γυναίκες, πληθωρικές που ξεχειλίζουν νεότητα, διψασμένες για μέθη που υποχρεούνται να δώσουν τους εαυτούς τους στην αγκαλιά ενός γέρου, άρρωστου, σιχαμερού άνδρα. «Α», διέκοψα «είχα δίκιο λοιπόν, όταν έγραψα σε ένα περιοδικό πως τα αφροδίσια νοσήματα, η συνουσία με σκύλους, η βρεφοκτονία και όλα τα εγκλήματα που διαπράττονται για τα ανήθικα πάθη έχουν τις ρίζες τους στους περιορισμούς που βάζει η σεξουαλική ηθική!»

«Δε σου επιτρέπω να με διακόπτεις» διαμαρτυρήθηκε η Ηθική, « γιατί η αλήθεια μου δεν είναι προς συζήτηση άλλα προς αποδοχή.»

* Ένα στρατιωτικοποιημένο σώμα της Ιταλικής αστυνομίας που υπάγεται στο Υπουργείο Οικονομίας.

Το «Ο θάνατος του πιο φρικτού τέρατος» είναι έργο του Ιταλού αναρχοατομικιστή επαναστάτη Erinne Vivani και εκδόθηκε στην εφημερίδα Proletario(τεύχος 4) στις 17 Σεπτεμβρίου του 1922.

Πηγή στα αγγλικά: The death of the most horrible monster, Internet Archive of Individualist Anarchism

Η μετάφραση είναι μια συνεργασία των blogs A-politiko και Parabellum. Μπορείτε να βρείτε το κείμενο, το οποίο για μεγαλύτερη ευκολία θα δημοσιευτεί σε τρία μέρη, και στα δύο blogs. Επίσης μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ.

Ο θάνατος του πιο φρικτού τέρατος (Μέρος πρώτο)

Ήμουν μόνος και λυπημένος. Περπατούσα άσκοπα μέσα στο ερημωμένο τοπίο, με τον μεσημεριανό ήλιο να με μαστιγώνει, με μοναδικό σκοπό να ζήσω κάποιες ώρες μοναξιάς, μακριά από το πλήθος των φιλήδονων και άπορων. Σκοτεινές σκέψεις βομβάρδιζαν το μυαλό μου, ο νους μου βρισκόταν σε αναβρασμό και περπατούσα. Περπατούσα ακούραστα δίχως να δίνω σημασία στο χρόνο που περνά ούτε στα μονοπάτια που διέσχιζα, τα οποία ήταν τελείως άγνωστα σ\’ εμένα.

Ο ήλιος κόντευε να δύσει όταν και βρέθηκα σ\’ ένα μέρος που αποκαλούσα το  βασίλειο του θανάτου. Παντού στο έδαφος υπήρχε λάσπη, ούτε ένα δέντρο, ούτε ίχνος γρασιδιού. Μια αρρωστημένη δυσοσμία αναδυόταν από τη λίμνη, ο ουρανός πάνω από τον οποίο ήταν σχεδόν εξολοκλήρου καλυμμένος με εκατομμύρια έντομα και παράξενα μαύρα πουλιά που έκαναν κύκλους στον στάσιμο αέρα, δίχως τον παραμικρό θόρυβο. Πού βρισκόμουν; Γύρισα από την άλλη και ξεκίνησα να περπατώ πάλι με την πρόθεση να γυρίσω στο σπίτι. Δεν είχα όμως προλάβει να κάνω ούτε δέκα βήματα όταν μια φωνή ακούστηκε από το βάλτο να με καλεί με τ\’ όνομά μου. Διστάζοντας λίγο, γύρισα προς το σημείο απ\’ όπου ακουγόταν η φωνή και διέκρινα κάτι να κινείται μέσα στη λάσπη. Ποιός θα μπορούσε να είναι; Έκανα μερικά βήματα και διέκρινα ένα φρικτό τέρας που με χειρονομίες με καλούσε να το πλησιάσω. Τί τρόμος! Ήταν ένα τρομακτικό τέρας. Το  σώμα του ήταν καλυμμένο με πολύ μακριά λασπωμένα, ματωμένα και πυκνά μαλλιά.  Το τεράστιο κεφάλι του ήταν καλυμμένο από αμέτρητα  θεόρατα φίδια που άνοιγαν ρυθμικά διάπλατα τα στόματα τους.  Τα μάτια, η μύτη, το στόμα και τα αυτιά, είχαν αντικατασταθεί από έξι μεγάλες κυκλικές τρύπες. Αντί για δάχτυλα χεριών και ποδιών, είχε πολύ μακριά, σα γάντζους, νύχια.  Και τι βρώμα προερχόταν από το κορμί του!

Με φωνή που δεν είχε τίποτα το ανθρώπινο, το τέρας μου είπε:

«Ω, ήρθες επιτέλους! Γιατί δε γελάς τώρα καταραμένε μαθητή του Στίρνερ, μοναχικέ κάτοικε των κορυφών, μαστιγωτή των ηθικών;  Γιατί δε γελάς τώρα;»

«Ο Στίρνερ δεν έχει καμιά σχέση με αυτό!» απάντησα. «Δεν είμαι μαθητής κανενός. Αλλά ποιος είσαι και από πού με γνωρίζεις;»

«Εγώ», απάντησε το τέρας, «είμαι η Ηθική, και απαιτώ να μάθω τους λόγους για τις προσβολές που εξαπέλυες εναντίον μου σχεδόν είκοσι χρόνια τώρα, μαζί με αυτούς τους κατεργάρηδες τους ατομικιστές συντρόφους σου.  Πάντα με διαβάλλεις παρόλο που γνωρίζεις ότι είμαι η άμεση ενσάρκωση του θεού, αιώνιος και παντοδύναμος όπως και εκείνος.  Αν δεν αλλάξεις μυαλά, εγώ ο ίδιος με τα θεϊκά αυτά χέρια μου, θα σε σκοτώσω και θα πιω το καταραμένο αίμα σου.»

«Εδώ, ώ Ηθική», πρόσθεσα αποθαρρυμένος, «ίσως και να κάνω λάθος και θα ήθελα να το παραδεχτώ. Προσπάθησε να με πείσεις για τα λάθη που έκανα, κι ευχαρίστως θα γίνω ο πιστός σου σκλάβος και ένθερμος θαυμαστής.»

Το τέρας όμως απάντησε οργισμένο:

«Όχι όχι, δεν είναι ζήτημα να καταφέρει κάποιος να σε πείσει,  αλλά να μου έχεις τυφλή πίστη όπως και οι υπόλοιποι, κι εσύ δε διαφέρεις από τους άλλους-το καταλαβαίνεις;

«Κατάλαβα απολύτως», έσπευσα να δηλώσω.  «Θα ήθελα μόνο να μου μιλήσεις για την υψηλή αποστολή που έχεις στον κόσμο: να με ικανοποιήσεις.»

«Θα σε ικανοποιήσω» είπε το τέρας, «αλλά πρώτα θέλω να φάω.»

Και καθώς το είπε, έκατσε κάτω, άνοιξε μια τσάντα που είχε δίπλα του, έβγαλε από μέσα ένα νεκρό μωρό και άρχισε με απληστία να το τρώει.

Τρομοκρατήθηκα.

Η Ηθική με ρώτησε: «Μήπως θέλεις κι εσύ λίγο;»

«Ευχαριστώ πολύ» απάντησα, «αλλά εμείς οι ατομικιστές δεν είμαστε πραγματικά κανίβαλοι όπως κάποιος μεγάλος άνδρας, ένας σύγχρονος  ηθικιστής υπαινίχτηκε. Πες μου, αν επιτρέπεται, ποιός είναι που σου προσφέρει αυτά τα άτυχα μωρά;»

Και μου εξομολογήθηκε με απλοϊκότητα:

«Όλοι οι ηθικιστές μου τα φέρνουν ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες που τους προσφέρω.»

—

Όταν τελείωσε το μακάβριο γεύμα του, το τέρας ξεκίνησε να μιλάει:

«Τώρα άκουσέ με καλά, θα σου μιλήσω απλά και ειλικρινά, αλλά μην σοκαριστείς αν σου δείξω υπερβολικά πικρές και ευαίσθητες αλήθειες. Μάθε πρώτα απ\’ όλα ότι η φύση και οι λειτουργίες μου αλλάζουν με την αλλαγή των ιστορικών και κοινωνικών συνθηκών, και ποικίλλουν από τόπο σε τόπο. Σε κάποια μέρη για παράδειγμα, ο κανιβαλισμός και η πολυγαμία είναι ηθικά, ενώ σε εμάς, είναι τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα. Και, ακόμη κι εδώ, αυτό που επιτρεπόταν χθες, απαγορεύεται σήμερα γιατί θεωρείται ανήθικο, ενώ αύριο θα μπορούσε να κριθεί ως πολύ ηθικό ή ακόμη και να καταστεί υποχρεωτικό. Επιπλέον οι λειτουργίες μου αλλάζουν σε αντιστοιχία με τις κοινωνικές τάξεις, κόμματα, σέχτες, οργανώσεις κ.τ.λ. όπου ανήκουν άνθρωποι, γιατί το πνεύμα μου είναι σαν ένα πολύεδρο με χίλια πρόσωπα, καθένα από τα οποία προορίζεται για μια συγκεκριμένη ομάδα ή κατηγορία ανθρώπων.»

—

«Για παράδειγμα, λέω στην πλούσια κυρίαρχη τάξη:

Για σας είναι ηθικό να ζείτε στις πλάτες των εργατών, να ταξιδεύετε με ακριβές αμαξοστοιχίες, με αυτοκίνητα, με αερόπλοια, να ντύνεστε με μετάξι, να ξοδεύεται χιλιάδες δολάρια για ένα μπιχλιμπίδι, να έχετε εκατό επιχρυσωμένες πόρνες, να έχετε στην κατοχή σας παλάτια στην πόλη, αγροικίες στα βουνά και κοντά στη θάλασσα και σκλάβους με στολή προσωπικού και άλογα και άμαξες και τα πάντα, γιατί η εξουσία είναι ιερή και απαραβίαστη. Επομένως προσπαθήστε να μάθετε την πλέμπα να σέβεται αυτήν την αρχή και αν ο όχλος των φτωχών και των σκλάβων τολμήσει να σηκώσει κεφάλι, μπορείτε να καταφύγετε στους πληρωμένους δολοφόνους οι οποίοι στο όνομα του νόμου και για λίγα μετρητά ξέρουν πώς να βάζουν αυτούς που παραβιάζουν την ιερή ιδιοκτησία στη θέση τους.»

—

« Λέω στους παπάδες και τους μοναχούς:

Να κηρύττετε την παραίτηση και την ταπεινότητα, να συσκοτίζετε το νου, να υπόσχεστε παραδείσους μετά θάνατον, να αρμέγετε τους φτωχούς όταν βαφτίζονται, όταν μεταλαβαίνουν, όταν παντρεύονται, όταν αρρωσταίνουν, όταν πεθαίνουν και θάβονται και ακόμα και μετά από εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια μετά την ταφή, απαγγέλλοντας ψαλμούς προς τιμήν της μάζας και των ψυχών τους. Έτσι πρέπει να είναι.

Και μη σας μπει καμιά ιδέα να κάνετε οικογένεια, γιατί είναι σοβαρό βάσανο. Γυναίκα; Μα υπάρχουν τόσες φτωχές και πλούσιες γυναίκες που χρειάζονται εξομολόγηση! Μη φοβάστε! Ακόμα και πολύ ανατρεπτικοί στέλνουν σε σας τις γυναίκες, τις αδερφές και τις κόρες τους. Και έπειτα υπάρχουν και οι καλόγριες, οι κόρες της Παναγίας, οι μαθήτριες της κλπ. και σε τελική ανάλυση δεν πρέπει να παραβλέπετε τα παιδιά που εμπιστεύονται στη θρησκευτική σας φροντίδα. Να απολαμβάνετε πάντα, αφού οι ηλίθιοι πληρώνουν καλά. Ζήτω η μαύρη μάζα!»

Το «Ο θάνατος του πιο φρικτού τέρατος» είναι έργο του Ιταλού αναρχοατομικιστή επαναστάτη Erinne Vivani και εκδόθηκε στην εφημερίδα Proletario(τεύχος 4) στις 17 Σεπτεμβρίου του 1922.

Πηγή στα αγγλικά: The death of the most horrible monster, Internet Archive of Individualist Anarchism

Η μετάφραση είναι μια συνεργασία των blogs A-politiko και Parabellum. Μπορείτε να βρείτε το κείμενο, το οποίο για μεγαλύτερη ευκολία θα δημοσιευτεί σε τρία μέρη, και στα δύο blogs. Επίσης μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ.

Ενάντια στην οργάνωση

Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι αναρχικοί εδραιώνουν πάνω σε παγιωμένα δόγματα τα σημεία εκείνα που ενδείκνυται ν’ ακολουθηθούν συστηματικά. Διότι, έστω κι αν υποτεθεί μια ομοιογένεια απόψεων μεταξύ πολλών συντρόφων και πολλών ομάδων ως προς τις γενικές γραμμές ακολουθούμενης τακτικής, η εν λόγω τακτική θ’ αντικατοπτριστεί σε εκατό διαφορετικές μορφές εφαρμογής· με χίλια διαφορετικά επιμέρους στοιχεία.

Ως εκ τούτου, δε θέλουμε προγράμματα τακτικής και, κατά συνέπεια, δεν επιθυμούμε οργάνωση. Άπαξ διαπιστώθηκε ο σκοπός, ο στόχος προς τον οποίο τείνουμε, τότε αφήνουμε σε κάθε αναρχικό ελεύθερη την επιλογή των μέσων τα οποία το κριτήριό του, η εκπαίδευσή του, η ιδιοσυγκρασία του, το πνεύμα μαχητικότητας που τον διακατέχει υποδεικνύουν ως βέλτιστα. Εμείς μήτε διαμορφώνουμε παγιωμένα προγράμματα μήτε σχηματίζουμε μικρά ή μεγάλα κόμματα. Μα ομαδοποιούμαστε αυθόρμητα, και όχι με μόνιμα κριτήρια, σύμφωνα με παροδική πολιτική συγγένεια αναμεταξύ μας προς μία συγκεκριμένη επιδίωξη, και μετασχηματίζουμε διαρκώς αυτές τις ομάδες έτσι ώστε να φέρουμε εις πέρας το σκοπό για τον οποίο εξαρχής συνδεθήκαμε, και προκύπτουν κι αναπτύσσονται εντός μας περαιτέρω επιδιώξεις και αναγκαιότητες, προτρέποντάς μας ν’ αναζητήσουμε νέους συνεργούς, κόσμο που σκέφτεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως εμείς στη δεδομένη περίσταση.

Όταν κάποιος από μας δεν ενδιαφέρεται πλέον να δημιουργήσει ένα πλασματικό κίνημα ατόμων συμπαθούντων και μη ευσυνείδητων, αλλά μια ενεργή ζύμωση των ιδεών που παροτρύνουν κάποιον να σκεφτεί, ακόμη κι αν κόψει το λαιμό του, ακούει συχνά φίλους που έχουν συνηθίσει για πολλά χρόνια σε άλλη μέθοδο αγώνα να του αποκρίνονται πως ή ατομικιστής είναι, ή καθαρά θεωρητικός του αναρχισμού.

Είναι ψευδές πως είμαστε ατομικιστές, εφόσον θελήσει κανείς να δώσει σ’ αυτήν τη λέξη τη σημασία των απομονωτικών στοιχείων, αρνητών οποιασδήποτε συναυτουργίας εντός της κοινωνικής κοινότητας, και υποστηρικτών της γνώμης ότι το άτομο θα μπορούσε ν’ αρκέσει από μόνο του. Ωστόσο, εφόσον οι ίδιοι εμείς προτάσσουμε την ανάπτυξη των ελεύθερων πρωτοβουλιών του ατόμου, ποιος είναι εκείνος ο αναρχικός που δε θέλει να είναι ένοχος αυτού του είδους ατομικισμού; Αν αναρχικός λέγεται όποιος προσβλέπει στη χειραφέτηση από κάθε ηθική και υλική εξουσία, πώς θα μπορούσε να μη συμφωνεί ότι η επισφράγιση της ίδιας της ατομικότητας, απαλλαγμένης από οποιαδήποτε υποχρέωση και εξουσιαστική εξωτερική επιρροή, είναι τελείως καλοπροαίρετη, είναι η ασφαλέστερη ένδειξη της αναρχικής συνείδησης; Ούτε είμαστε απ’ αυτούς τους καθαρά θεωρητικούς επειδή πιστεύουμε στην αποτελεσματικότητα της ιδέας περισσότερο απ’ ό,τι σ’ εκείνη των ατόμων. Από ποιο πράγμα καθορίζονται οι δράσεις, αν όχι από τη σκέψη; Για μας, τώρα, το να παράγεις και να δίνεις βήμα σ’ ένα κίνημα των ιδεών είναι το πλέον αποτελεσματικό μέσο για τον καθορισμό της ροής των αναρχικών πράξεων, τόσο στην πρακτική πάλη, όσο και στον αγώνα για την πραγμάτωση του ιδεώδους.

Δεν τα βάζουμε με τους οργανωτιστές. Ας συνεχίσουν, εφόσον το επιθυμούν, την τακτική τους. Εάν ο τρόπος με τον οποίο σκέφτομαι εγώ δε θα επιφέρει και κανένα μεγάλο καλό, έτσι και ο άλλος δε θα κάνει κάνα μεγάλο κακό. Μα είναι εσφαλμένο, θαρρώ, να εξαπολύουν την κραυγή κινδυνολογίας τους και να μας δακτυλοδείχνουν είτε ως αγρίους είτε ως θεωρητικούς ονειροπόλους.

Κείμενο του εξεγερσιακού αναρχικού Giuseppe Ciancabilla (Ρώμη 1872 – Σαν Φρανσίσκο 1904) μεταφρασμένο από τους συντρόφους του Contra Ιnfo.