Tag: Renzo Novatore

Το παρακάτω κείμενο έχει γραφτεί υπό το ψευδώνυμο Sibilia Vane.

 Έτσι, η σοφία της σάπιας δειλίας ούτε χλευάζει ούτε σκανδαλίζει την ηλίθια αγνότητα των ευπρεπών νεαρών δεσποινίδων.

 Είμαι μια πρόωρα ανεπτυγμένη έφηβη που, μετά από ένα μεγάλο ταξίδι μέσα από τους φωσφορίζοντες λαβυρίνθους των πιο τρομακτικών βαθών, ξανασκαρφάλωσα στην κορυφή για να τραγουδήσω το περήφανο και ιερόσυλο τραγούδι της τόσο νέας ακόμα και τόσο ελεύθερης ζωής μου στον ήλιο.

 Κάποιος μου είπε : \’\’Θα γίνεις γυναίκα, ύστερα σύζυγος και μετά μητέρα!…\’\’

 Έτσι αποκρίθηκα με μια ερώτηση : Τι σημαίνει το γυναίκα, σύζυγος και μητέρα; Δεν θα σας πω τι μου απάντησαν. Το μόνο που ξέρω είναι πως όταν το σκέφτομαι γελάω, ναι, ακόμα γελάω. Ο έρωτας γίνεται αντιληπτός ως μία αποστολή!; Η γυναίκα ως σύζυγος και μητέρα; Όχι, όχι, όχι! Δεν θα γίνω σύζυγος, δεν θα γίνω μητέρα! Η εξέγερση μου δεν μπορεί να σταματήσει στη μέση ή να κείναι μάταιη. Η εξέγερση μου πετάει τα βέλη της – πέρα από την οικογένεια – και ενάντια στη φύση. Δεν θέλω να γίνω σύζυγος, δεν θέλω να γίνω μητέρα. Όχι, όχι, όχι!

 Χτες, το απόγευμα, ξεγυμνώθηκα μπροστά από τον καθρέφτη και κοιταζόμουν για πολύ ώρα. Είδα το σάρκα μου τυλιγμένη σε μια σκιά από το φως, που τρεμόπαιζε ελαφρώς. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, αλλά μου φάνταζα αξιολάτρευτη…

 Το φουσκωμένο στήθος που ανυψώνεται υπέροχα στον κόρφο μου, ένας πάνλευκος θησαυρός. Η επίπεδη, στρογγυλή μου κοιλιά, έδινε την εντύπωση πως ήταν κάτι που έχει διαπλαθεί με το καλύτερο φίλντισι από τα θαυματουργά χέρια ενός θεϊκού καλλιτέχνη.

Έλυσα τις ξανθές μπούκλες μου πάνω στην καμπυλωτή λιτότητα των όμων μου και κύκλωσα τις υγρές μου βλεφαρίδες ελαφρώς με βιολετί και μαύρο. Το χνούδι που επιστέγαζε την κατώτερη κοιλότητα της κοιλιάς μου έμοιαζε σαν ένα χρυσό φτερό στην ιερή ράχη των αγγέλων του παραδείσου. Το ερυθρό στόμα μου φάνταζε σαν ένα σκισμένο ρόδι, ανοιχτό στα κίτρινα χάδια του ήλιου.

 Πλησίασα τον καθρέφτη και φίλησα ηδονικά τα αντικατοπτριζόμενα χείλη μου.

 Δεν ξέρω αν έχω φιλήσει ποτέ οτιδήποτε πιο έντονα στη ζωή μου από, χθες το απόγευμα, όταν επιθυμούσα να είμαι άντρας έτσι ώστε εγώ η ίδια να ξαπλώσω το λευκό παρθένο κορμί μου, το οποίο μου αποκάλυψε το μυστήριο στον καθαρό καθρέφτη, πάνω στο κρεβάτι.

 Αλλά η ιδέα της επαφής παρήγαγε μια άλλη ιδέα. Κάθε σκοπός έχει μια επίδραση…

 Ξάπλωσα νωχελικά στο κρεβάτι. Οι κρόταφοί μου χτυπούσαν σα σφυριά. Το αίμα έβραζε μέσα στις φλέβες μου. Ίσως να παραληρούσα…

 Ξέρω πως είχα τα μάτια μου κλειστά και δεν έβλεπα τίποτα άλλο παρά σκοτάδι. Αλλά μέσα στο σκοτάδι είδα έναν άλλο καθρέφτη. Τον καθρέφτη της φαντασίας, ο οποίος έδειχνε την πραγματικότητα. Κοιτάχτηκα. Είδα την όμορφη, στρογγυλή, γυαλιστερή κοιλιά μου τρομαχτικά πρησμένη, με, στο κέντρο της, μια συμμετρική γραμμή μαυροκίτρινου χρώματος η οποία έδινε την γλοιώδη εντύπωση ενός μικρού φιδιού απλωμένου σε έναν ογκώδη σάκο γεμάτο με ξερόχορτα. Τότε είδα επίσης τα θαυμάσια, λευκά μου στήθη να κρεμάνε και να ζαρώνουν… Ήμουν μητέρα!

 Ένα μισητό κουτσούβελο ρούφηξε άπληστα το αίμα μου, λεηλάτησε τη νιότη μου, κατέστρεψε ανελέητα την θεϊκή ομορφιά μου, που ήλπιζα να είναι αθάνατη. Η επιθυμία του χθεσινού απογεύματος ήταν παρελθόν, αλλά ο εφιάλτης παρέμεινε.

 Μητέρα… Τι υποτίθεται πως σημαίνουν όλα αυτά; Το να δίνεις παιδιά στο είδος περισσότερους σκλάβους στην κοινωνία, περισσότερους εγκατελειμένους στον πόνο.

 …Μητέρα… Σύζυγος…

 Αυτοί είναι λοιπόν οι στόχοι του έρωτα;

 Αχ, η παλιά μαγεία της ηθικής, τα παλιά ψέμματα της γερασμένης ανθρωπότητας.

 Όχι, δεν θα γίνω ποτέ γυναίκα κανενός, δεν θα δώσω ούτε ένα παιδί στο είδος. Ποτέ! Η ζωή είναι πόνος. Η ανθρωπότητα είναι ένα ψέμα. Οποιοσδήποτε καταδέχεται να διαιωνίσει το είδος είναι εχθρός της αγνής ομορφιάς.

 Η ανθρωπότητα είναι μία φυλή που πρέπει να ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ!

 Ο ατομικισμός πρέπει να σκοτώσει την κοινωνία, η ευχαρίστηση πρέπει να στραγγαλίσει τον πόνο. Ας αφήσουμε τη μετάνοια και τον πόνο να πεθάνει, να πνιγούν σε ένα τελευταίο όργιο χαράς. Παραδώσου στην τρελή χαρά του να ζεις, εσύ που αγαπάς τη ζωή, εσύ που αγαπάς το τέλος.

 Γιατί θα έπρεπε το μέλλον να έχει σημασία; Τι σημασία έχει το είδος για σένα;

 Εμπρός, εσείς που έχετε ανακαλύψει τους εαυτούς σας, ας κάνουμε τον κόσμο μια γιορτή, ας κάνουμε τη ζωή, ένα όργιο έρωτα στο λυκόφως. Για αυτούς που προέρχονται από τις αβύσσους του κοινωνικού ψεύδους όπου προσκολλούνται οι ρίζες του ανθρώπινου πόνου, η χαρά πρέπει να είναι ένα τέλος και το τέλος ο ύψιστος στόχος.

 Δεν θέλω να έχω ένα παιδί που καταστρέφει την ομορφιά μου και μαραίνει τη νιότη μου.

 Δεν θέλω να έχω μια οικογένεια που περιορίζει την ελευθερία μου. Δεν θέλω έναν άνοστο, ζηλόφθονο και κτηνώδη σύζυγο που, ως αντάλλαγμα για ένα κομμάτι ψωμί, εμποδίζει τις λυρικές πτήσεις του πνεύματος μέσα από τις πιο θεϊκές και αμαρτωλές τρέλες της πολυτέλειας και της ηδονής που προσφέρουν στη σάρκα οι πολλαπλοί εραστές.

 Δεν αγαπώ τους συζύγους και ίσως ούτε καν τους εραστές.

 Αγαπώ την απόλαυση και τον έρωτα.

 Αλλά ο έρωτας είναι ένα λουλούδι που βλασταίνει στα χείλη των ανδρών.

 Όταν πλησιάσω τα χείλη τους για να συλλέξω τον διεστραμμένο ανθό του έρωτα, θα το κάνω μόνο για τη δική μου ευχαρίστηση και μόνο.

 Το να αγαπάς τον άλλο είναι πάντα περιττό και μερικές φορές ηλίθιο.

 Είναι αρκετό το να αγαπάς τον εαυτό σου. Είναι αρκετό το να ξέρεις πως να αγαπάς τον εαυτό σου. Και εγώ θα ξέρω πως να αγαπάω τον εαυτό μου τόσο πολύ, ω τόσο πολύ!

 Θα αγαπώ τον εαυτό μου γυμνή μπροστά από τον καθρέφτη το απόγευμα. Θα λατρεύω τον εαυτό μου γυμνή στη μπανιέρα το πρωινό. Θα είμαι γυμνή και μεθυσμένη στην αγκαλιά των εραστών μου.

 Η ανθρωπότητα βαδίζει στον δρόμο του πόνου ώστε να διαιωνιστεί. Εγώ βαδίζω στο μονοπάτι της απόλαυσης γιατί ψάχνω το τέλος.

 Βαδίζω προς την ανατολή, βαδίζω προς τη δύση. Θέλω να βαδίσω πέρα από τα μονοπάτια ανά τον κόσμο, συλλέγοντας τους ανθούς του έρωτα, της χαράς και της ελευθερίας.

 Αγαπώ τα μαύρα καλσόν και αυτά στο χρώμα του δέρματος. Τα μεταξωτά εσώρουχα λευκού ή κόκκινου χρώματος. Τα παπούτσια από λάστιχο και εκλεπτισμένα υλικά. Τα μπάνια με νερό αρωματισμένο από οξαλίδα και κολώνια. Το άρωμα από Cotty και τα μπουκέτα με τριαντάφυλλα.

 Θέλω να διασχίσω τα μονοπάτια του κόσμου, συλλέγοντας τους ανθούς του έρωτα, της χαράς και της ελευθερίας.

 Θα τσακίσω τα φύλλα από τις φλαμουριές, θα συλλέξω μίσχους από υδραγεία, κλαδιά γλυσίνας και ανθούς πικροδάφνης, για να ετοιμάσω το αρωματισμένο κρεβάτι του έρωτα μου.

 Και θα γίνω η ερωμένη των αλητών και των κλεφτών. Και θα γίνω το ιδανικό των ποιητών.

 Επειδή δεν θέλω να δώσω τίποτα στην πατρίδα, στο είδος και στην ανθρωπότητα.

 Θέλω να μεθύσω στην πηγή της απόλαυσης, της λαγνείας και της ηδονής. Θέλω να καταβροχθιστώ ολοσχερώς από την πυρά του έρωτα.

 Δεν θέλω να γίνω μητέρα, δεν θέλω να γίνω σύζυγος. Όχι, όχι, όχι!

 Αρωματισμένα κρεβάτια, φιλιά εραστών και μουσική από τρελά βιολιά. Χοροί και τραγούδια.

 Ξέρω θα με αποκαλέσεις τρελή και ανώμαλη. Θα με αποκαλέσεις  πουτάνα.

 Αλλά αυτά είναι παλιά και αδύναμα επιφωνήματα που δεν έχουν πια καμιά επίδραση σε μένα.

 Είμαι η πρόωρα ανεπτυγμένη έφηβη που, αφότου περιπλανήθηκα στις πιο τρομερές αβύσσους του βάθους, ξανασκαρφάλωσα στην κορυφή για να τραγουδήσω το ιερόσυλο τραγούδι της ελεύθερης ζωής στον ήλιο.

 Μια ζωή ομορφιάς και δύναμης, μια ζωή τέχνης και έρωτα, πηγή της θεϊκής αμαρτίας, αναβλύζει στην ιερή όαση του ηδονισμού.

 Αρκετά τώρα με τα επιληπτικά παραληρήματα του πνεύματος.

 Τίποτα δεν ανήκει στην παγανιστική ομορφιά περισσότερο από το νεανικό μου κορμί.

 Αχ έρωτα, πάρε με να πετάξουμε…

 Renzo Novatore

 Πηγή

 To παραπάνω κείμενο παρουσιάστηκε στην Αρκόλα της Ιταλίας, το 1921. Η μετάφραση του κειμένου έγινε από τα φυλακισμένα μέλης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και η επιμέλεια από το blog.

I.

Μαύρες σημαίες στον άνεμο

βαμμένες με αίμα και ήλιο

 Μαύρες σημαίες στον ήλιο

 κραυγή δόξας στον άνεμο

Πρέπει να επιστρέψουμε στις ρίζες μας. Να πιούμε από τις αρχαίες πηγές.

Πρέπει να επιστρέψουμε στον ηρωικό αναρχισμό, στην ατομική, βίαιη, ριψοκίνδυνη, ποιητική, εκκεντρική θρασύτητα.

Και πρέπει να επιστρέψουμε με κάθε κομμάτι του μοντέρνου μας ενστίκτου, κάθε κομμάτι της νέας μας αντίληψης περί ζωής και ομορφιάς, κάθε κομμάτι του υγιούς και διαυγή πεσιμισμού μας, ο οποίος δεν είναι αποκήρυξη ή ανικανότητα, αλλά ένα ευδόκιμο λουλούδι της υπερεκχειλίζουσας ζωής. Είμαστε οι αληθινοί νιχιλιστές της πραγματικότητας και οι πνευματικοί χτίστες ιδανικών κόσμων.

Είμαστε καταστροφικοί φιλόσοφοι και δημιουργικοί ποιητές.

 

Βαδίζουμε μες τη νύχτα

με έναν ήλιο στο νου μας

και με δύο τεράστια χρυσά άστρα

στα φλογερά μας μάτια

Βαδίζουμε…

 

II.

Αρκετά χρόνια πριν, όλοι οι βασιλιάδες της γης, όλοι οι τύραννοι του κόσμου πέρασαν το κατώφλι του χρόνου, και – γυρίζοντας την πλάτη τους την αυγή – κάλεσαν μεγαλόφωνα τα φαντάσματα του παρελθόντος, του σκοτεινού παρελθόντος!

Οι φωνές των τυράννων και των βασιλιάδων ενώθηκαν με τις βραχνές φωνές όλων των σπουδαίων τσιγκούνηδων του πνεύματος, της τέχνης, της σκέψης και της ιδέας! Και στο κάλεσμα της φωνής των τυράννων, των βασιλιάδων και των τσιγκούνηδων, φαντάσματα και στοιχειά αναστήθηκαν από τους τάφους τους και ήρθαν να χορέψουν ανάμεσα μας…

Το \’\’κράτος\’\’, η \’\’φυλή\’\’, η \’\’πατρίδα\’\’ ήταν μακάβρια σύννεφα καταιγίδας που καταλαμβάνουν τους ουρανούς, φρικαλέα στοιχειά που σκοτεινιάζουν τον ήλιο, μας πέταξαν πίσω στη σκοτεινή νύχτα των μακρινών μεσαιωνικών χρόνων.

ΙΙΙ.

Θάνατος!

Ποιός θυμάται ακόμα τον μακάβριο χορό του οδυνηρού και τερατώδους Θεού του πολέμου;

Ποιός θυμάται ακόμα τον πόλεμο;

Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε, αλλά πάνω σε αυτή την ταλαιπωρημένη αλλά ευγενή γη, γονιμοποιημένη με στείρα πτώματα, φουσκωμένη με άγονο αίμα, ούτε ένα ιδανικό, παρθένο λουλούδι, φτιαγμένο από πνευματικότητα και αγνότητα, δεν βλασταίνει σήμερα.

Όχι, τα λουλούδια που γεννήθηκαν τώρα πάνω στο ξερό χώμα αυτής της γης, τόσο άσκοπα λουσμένα στο αίμα, δεν είναι λουλούδια μιας ακμάζουσας ζωής, ικανά για σπουδαία ελπίδα, ρωμαλέο αγώνα, ακμαία σκέψη, είναι μάλλον λουλούδια θανάτου, γεννημένα στη σκιά, μεγαλωμένα στην οδύνη του ασυνείδητου, παρασυρμένο στον τυφώνα, που μεταφέρονται από το ρεύμα του ποταμού της λήθης…

Δεν είμαι αισθηματίας…αλλά έχω φριχτές μνήμες από τον πόλεμο.

Είναι ο λόγος που κατέληξα να μισώ και μετά να απεχθάνομαι τους ανθρώπους. Πριν να τους μισήσω και μετά να τους απεχθάνομαι, μάζεψα όλα τα δάκρυα της ανθρωπότητας στην καρδιά μου και κλείδωσα όλο τον πόνο του κόσμου στην αχανή σύνθεση του μυαλού μου…

Ακόμα και στο πνεύμα του μεγάλου Ζαρατούστρα – ο οποίος είναι ο πιο αληθινός εραστής του πολέμου και ο πιο ειλικρινής φίλος του πολεμιστή – πρέπει να προκλήθηκε φριχτή αηδία από αυτόν τον πόλεμο…

Πρέπει να του προκλήθηκε φριχτή αηδία, γιατί τον άκουσα να φωνάζει : \’\’Πρέπει να ψάξεις τον δικό σου εχθρό, να πολεμήσεις τον δικό σου πόλεμο και για τις δικές σου ιδέες!\’\’

Και αν η ιδέα σου υποκύψει, ας φωνάξει η εντιμότητα σου θριαμβευτικά.

Αλλά, αλίμονο! Το ηρωικό κήρυγμα του μεγάλου απελευθερωτή δεν βγήκε σε τίποτα!

Το ανθρώπινο κοπάδι δεν ήξερε πως να εξαλείψει τους δικούς του εχθρούς ή να πολεμήσει τον δικό του πόλεμο για τις δικές του ιδέες. (Το κοπάδι δεν έχει καμία ιδέα σχετικά με τον δικό του!)

Και χωρίς να ξέρει τις δικές του ιδέες που θα μπορούσε να τις κάνει να θριαμβεύσουν, ο Άβελ πέθανε στα χέρια του Κάιν για ακόμα μια φορά.

Είχε καλεστεί για να πεθάνει, και πήγε, όπως πάντα. Έτσι!

Χωρίς να ξέρει πως να πει είτε Ναι είτε Όχι! Πηγαίνει σαν δειλός, σαν ρομπότ, όπως πάντα.

Αν είχε τουλάχιστον την ικανότητα να πει το Ναι της ενθουσιώδους υποταγής – Αν δεν είχε την ηρωική δύναμη να δηλώσει το τιτάνιο Όχι της τραγικής άρνησης – θα είχε εν τέλει δείξει ότι πίστευε στον \’\’σκοπό\’\’ για τον οποίο πέθανε, πολεμώντας…

Αλλά δεν ήξερε πως να πει ναι ή όχι!

Πήγε!

Σαν δειλός, όπως πάντα!

Έτσι…

Και όταν έφυγε, πήγε προς τον θάνατο.

Πήγε προς τον θάνατο χωρίς να ξέρει γιατί.

Όπως πάντα!

Και ο θάνατος δεν περίμενε…

Ήρθε!…

Ήρθε και χόρεψε.

Χόρεψε και γέλασε!

Για πέντε μακρά χρόνια…

Γέλασε και χόρεψε πάνω από τα λασπωμένα χαρακώματα των πατρίδων όλου του κόσμου.

Ένα μακάβριο χορό!

Ω, πόσο ηλίθιος και κακόγουστος – πόσο άγριος και κτηνώδης – είναι αυτός ο θάνατος που χορεύει χωρίς τα φτερά μιας ιδέας στην πλάτη του.

Χωρίς μια βίαιη ιδέα που συνθλίβει και καταστρέφει.

Χωρίς μια καρποφόρα ιδέα που παράγει και δημιουργεί.

Τι ηλίθιο και φοβερό πράγμα το να πεθαίνουν σαν δειλοί, χωρίς να ξέρουν το γιατί.

Τον είδαμε – καθώς χόρευε – τον θάνατο.

Ήταν ένας μαύρος θάνατος, θαμπός, χωρίς ούτε ένα ίχνος διαφάνειας φωτός.

Ήταν ένας θάνατος χωρίς φτερά!…

Πόσο άσχημος και κακόγουστος ήταν.

Πόσο αδέξιος ήταν ο χορός του!

Και πως θέριζε – χορεύοντας – όλους τους περιττούς, αυτούς από τους οποίους υπήρχαν και άλλοι!

Αυτούς για τους οποίους – λέει ο σπουδαίος απελευθερωτής – ιδρύθηκε το κράτος.

Αλλά, αλίμονο, δεν θέρισε μόνο αυτούς…

Ναι! ο θάνατος για να εκδικηθεί το κράτος θέρισε αυτούς που δεν ήταν άχρηστοι, αυτούς που ήταν απαραίτητοι…

Επίσης θέρισε αυτούς των οποίων η ζωή ήταν ένα βαθυστόχαστο ποίημα όπου η εξευγενισμένη θλίψη τραγουδούσε ένα παιχνιδιάρικο ρεφραίν…

Αλλά για αυτούς, από τους οποίους δεν υπήρχαν περισσότεροι, αυτούς που δεν ήταν περιττοί, αυτούς που έπεσαν φωνάζοντας το αντάρτικο και ρωμαλέο τιτάνιο ΟΧΙ! : για αυτούς θα παρθεί εκδίκηση.

Θα εκδικηθούμε για αυτούς!

Θα εκδικηθούμε για αυτούς γιατί ήταν αδέρφια μας, γιατί πέθαναν με άστρα στα μάτια τους, γιατί καθώς πέθαιναν, ήπιαν τον ήλιο.

Τον ήλιο του Ονείρου.

Τον ήλιο της Μάχης.

Τον ήλιο της Ζωής.

Τον ήλιο της Ιδέας!

 

IV.

Ο πόλεμος!…

Τι ανανέωσε ο πόλεμος;

Που είναι η ηρωική μεταμόρφωση του πνεύματος;

Που έχουν κρεμαστεί οι φωσφορίζουσες δέλτους των νέων ανθρώπινων αξιών;

Σε ποιόν ιερό ναό έχουν τον θαυμαστό χρυσό αμφορέα, που περιέχει τις φλεγόμενες καρδιές των δημιουργικών ιδιοφυών και κυρίαρχων ηρώων, που οι μανιακοί υποστηριχτές του πολέμου υποσχέθηκαν;

Πού λάμπει ο μεγαλόπρεπος ήλιος της σπουδαίας νέας πηγής;

Τρομερά ποτάμια αίματος ξέπλυναν όλη την πρασινάδα στον κόσμο και πήγαν αλυχτώντας σε όλα τα μονοπάτια της γης.

Τρομακτικοί χείμαρροι δακρύων έκαναν το σπαραξικάρδιο, αγωνιώδες θρηνολόγημα τους να ηχήσει μέσα από τους πιο σκοτεινούς, πιο απόμερους στροβίλους των ηπείρων όλου του κόσμου.

Βουνά ανθρώπινων οστών και σάρκα σάπιζαν παντού στην λάσπη και φώναζαν παντού στον ήλιο.

Αλλά τίποτα δεν άλλαξε – ήταν άσκοπο!

Η γεμάτη σκουλήκια κοιλιά της μπουρζουαζίας απλά ρεύεται μέχρι κορεσμού! Και αυτή των προλετάριων κραυγάζει από την υπερβολική πείνα!

Αρκετά!

Αν με τον Χριστό και τον χριστιανισμό, το ανθρώπινο πνεύμα ήταν περιορισμένο στο ψυχρό και άδειο κενό της μετά θάνατον ζωής, με τον Καρλ Μαρξ και τον σοσιαλισμό, αναγκάστηκε να κατέβει στο επίπεδο των εντέρων…

Ο βρυχηθμός που ήχησε ανά τον κόσμο μετά τον πόλεμο, ταρακουνώντας την ανθρωπότητα, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από έναν βρυχηθμό του στομαχιού που ο σοσιαλισμός πρόδωσε, σύντριψε, κατέπνιξε  στραγγάλισε, μόλις παρατήρησε ότι αυτός ο βρυχηθμός άρχισε να παίρνει ως ένα μέρος το χρώμα ενός ιδανικού περιεχομένου…

Αυτή η υπέρτατη, ανώνυμη δειλία χρησιμοποίησε, την πιο σκοτεινή, ζοφερή, πιο οδυνηρή αντίδραση, που γεννήθηκε και μεγάλωσε τρομαχτικά.

Ήταν λογικό – φυσικό – θανάσιμο!

Ήταν ανθρώπινο…

 

V.

Οι καιροί μας – παρά τα κενά και αντικρουόμενα φαινόμενα τους– κείτονται ήδη στα τέσσερα υπό τους βαριούς τροχούς μιας νέας Ιστορίας.

Η κτηνώδης ηθική του μπάσταρδου χριστιανικού – φιλελεύθερου – μπουρζουάδικου – πληβείου πολιτισμού μας, πηγαίνει προς τη δύση του…

Η κάλπικη κοινωνική μας οργάνωση καταρρέει θανάσιμα – αμείλικτα!

Το φασιστικό φαινόμενο είναι η πιο σίγουρη, αναμφισβήτητη απόδειξη για αυτό.

Στην Ιταλία όπως και αλλού…

Για να αποδειχθεί, το μόνο που έχει να κάνει κάποιος είναι να γυρίσει πίσω τον χρόνο και να ρωτήσει την ιστορία. Αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι απαραίτητο! Το παρόν μιλάει αρκετά εύγλωττα…

Ο φασισμός δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα σκληρό, νευρικόσπασμό μιας παρακμάζουσας κοινωνίας που πνίγεται τραγικά στον βάλτο του ψεύδους της.

Επειδή αυτός – ο φασισμός – όντως γιορτάζει τις βακχικές εκδηλώσεις του με φλεγόμενες πυρές και μοχθηρά όργια αίματος, αλλά το μουντό τριζοβόλημα της πελιδνής φωτιάς του, δεν βγάζει ούτε μία σπίθα ζωηρής καινοτόμας πνευματικότητας. Εν τω μεταξύ, ας μεταμορφωθεί το αίμα που χύνει σε κρασί, που εμείς – οι προάγγελοι του καιρού – συλλέγουμε σιωπηλά σε κόκκινα δισκοπότηρα μίσους, τοποθετώντας τα στην άκρη ως το ηρωικό ποτό που θα περάσει στα παιδιά της νύχτας και του πόνου στην θανάσιμη «κοινωνία» της σπουδαίας εξέγερσης.

Θα πάρουμε αυτά τα αδέρφια μας από το χέρι για να βαδίσουμε μαζί και να σκαρφαλώσουμε μαζί προς νέες πνευματικές χαραυγές, προς νέα Σέλα ζωής, προς νέες κατακτήσεις της σκέψης, προς νέες γιορτές φωτός, νέα ηλιακά μεσημέρια.

Επειδή είμαστε εραστές του απελευθερωτικού αγώνα.

Είμαστε τα παιδιά της θλίψης που ανυψώνεται και της σκέψης που δημιουργεί.

Είμαστε ακούραστοι αλήτες.

Οι πιο τολμηροί σε κάθε προσπάθεια. Οι εκμαυλιστές της κάθε δοκιμασίας.

Και η ζωή είναι μια \’\’δοκιμασία\’\’! Ένα βασανιστήριο! Μια τραγική πτήση. – Μια φευγαλέα στιγμή!

 

VI.

Η θέληση μας είναι ηρωική!

Θα τα ανακατέψουμε όλα σε μια αναμπουμπούλα μίσους στην καρδιά του κόσμου, και θα τα μετατρέψουμε όλα σε μια θύελλα της αβύσσου.

Σε έναν τυφώνα των κορυφών.

Σε φωνές του μυαλού.

Σε κραυγές ελευθερίας!

Γιορτάζοντας τον κοινωνικό εσπερινό, θα προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε, πλήρως την ατομική ζωή, του ελεύθερου και σπουδαίου Εγώ.

Έτσι ώστε να μην θριαμβεύει πια η νύχτα.

Έτσι ώστε η σκιά να μην τυλίγεται πλέον γύρω μας.

Έτσι ώστε η ατελείωτη φωτιά του ήλιου να γίνει αιώνια και να διαιωνίζει την γιορτή του φωτός της πάνω στην ξηρά και στην θάλασσα!

Γιατί είμαστε φλογεροί ονειροπόλοι του αδύνατου, επικίνδυνοι κατακτητές των άστρων!

 

VII.

Ο φασισμός – παρά τις κενές και αντιθετικές εμφανίσεις του – είναι κάτι πάρα πολύ εφήμερο και αδύναμο για να εμποδίσει την ελεύθερη, αχαλίνωτη πορεία της αντάρτικης σκέψης που ξεχειλίζει και επεκτείνεται, σκάζοντας ορμητικά πέρα από κάθε εμπόδιο, και διαδίδεται μανιωδώς πέρα από κάθε όριο  – ως μια δυνατή, ζωογόνα, κινητήριος δύναμη – σέρνοντας πίσω από τα γιγαντιαία της βήματα την ρωμαλέα και τιτάνια δράση των σκληρών ανθρώπινων μυών.

Ο φασισμός είναι ανίκανος, γιατί είναι κτηνώδης δύναμη.

Είναι ύλη χωρίς πνεύμα.

Είναι σώμα χωρίς μυαλό.

Είναι νύχτα χωρίς αυγή!

Αυτός – ο φασισμός – είναι το άλλο πρόσωπο του σοσιαλισμού…

Είναι καθρέφτες δίχως φως. Δύο άδεια αστέρια!

Ο σοσιαλισμός είναι η αριθμητική – υλική – δύναμη που, δρώντας υπό τη σκιά ενός δόγματος, λύεται και διαλύεται μέσα σε ένα άθλιο πνευματικό \’\’όχι\’\’ που τον αδειάζει από κάθε ελευθερωμένη, θεληματική, ηρωική, ιδανική ευκαμψία. Ο φασισμός είναι το επιληπτικό παιδί του πνευματικού \’\’όχι\’\’ που έχει αποκτηνωθεί πασχίζοντας – μάταια – προς ένα χυδαίο υλικό \’\’ναι\’\’.

Στο πεδίο των ηθικών αξιών, είναι ίσοι. Ο φασισμός και ο σοσιαλισμός είναι δύο αντάξια αδέρφια. Ακόμα και αν ο τελευταίος αποκαλείται Άβελ και ο άλλος Κάιν. Ένα κοινό Όνειρο τους ενώνει. Και αυτό το όνειρο ονομάζεται εξουσία.

 

VIII.

Μαύρες σημαίες στον άνεμο

βαμμένες με αίμα και ήλιο

Μαύρες σημαίες στον ήλιο

κραυγές δόξας στον άνεμο

Ότι δεν έκανε και δεν μπορούσε να κάνει ο πόλεμος, η επανάσταση μπορεί και πρέπει να το κάνει!

 

Ω, μαύρες σημαίες φέρεται

στην αντάρτικη γροθιά ανθρώπου

καθώς εστιάζει το ατενές του βλέμμα έντονα

πέρα από το κυρίαρχο ψεύδος

φτερουγίζοντας στον ήλιο και στον άνεμο

φτερουγίζοντας στον άνεμο και στον ήλιο

η Νίκη χαμογελάει από απόσταση!

Από απόσταση – από απόσταση – από απόσταση!

Στην δόξα του ήλιου και του ανέμου!

 

ΙΧ.

Ο φασισμός και ο σοσιαλισμός είναι επίδεσμοι του χρόνου, επιβραδυντές του ανδραγαθήματος!

Είναι φανατικά κρυσταλλωμένα απολιθώματα που ο γεμάτος θέληση δυναμισμός – με τον οποίο ζωντανεύουμε την ιστορία καθώς περνάει – θα παρασύρει σε έναν κοινό τάφο των καιρών. – Επειδή στο πεδίο των πνευματικών και ηθικών αξιών οι δύο εχθροί είναι το ίδιο.

Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Και οι δύο στερούνται το φως της αιωνιότητας!

Μόνο οι σπουδαίοι αλήτες του πνεύματος – φορείς της μαύρης σημαίας – μπορούν να είναι το φωτεινό ζωογόνο υπομόχλιο της αιώνιας επανάστασης που σπρώχνει τον κόσμο μπροστά.

 

Χ.

H, γεμάτη θέληση, ψυχή μας είναι πολύμορφη…

Ο πύρινος  παλμός του ήλιου και τα τρεμάμενα ρίγη των άστρων την διαπερνάνε!

Είμαστε αντάρτες ποιητές και φιλόσοφοι της καταστροφής.

Είμαστε αναρχικοί.

Εικονοκλάστες!

Ατομικιστές

άθεοι,

νιχιλιστές!

Είμαστε οι φορείς των μαύρων σημαιών.

 

Βαδίζουμε μες τη νύχτα

Με έναν ήλιο στο μυαλό μας

και με δύο τεράστια χρυσά άστρα

να λάμπουν στα φλεγόμενα μάτια μας!

Συνεχίζουμε να βαδίζουμε!…

Και στο θέατρο της ανθρωπότητας, η θέση μας είναι στα άκρα αριστερά από όλες τις ακροαριστερές.

 

XI.

Πίσω από το γιγαντιαίο, μαύρο σύννεφο καταιγίδας που καλύπτει ακόμα τον ουρανό, αστράφτει ένα κόκκινο λυκόφως.

Ο τραγικός εορτασμός του κόκκινου εσπερινού πλησιάζει.

Η τελευταία μαύρη νύχτα θα γίνει κόκκινη απ’ το αίμα.

Από αίμα και φωτιά.

Γιατί το αίμα απαιτεί αίμα.

Είναι μια παλιά ιστορία…

Και τότε τα παιδιά μας – τα παιδιά της Αυγής – πρέπει να γεννηθούν από το αίμα και να σφυρηλατηθούν στη φωτιά.

Γιατί πρέπει να γεννηθούν νέες ατομικές ιδέες, πιο παρθένες και όμορφες, από τις μεγάλες κοινωνικές τραγωδίες, από την αναστάτωση νέων τυφώνων!

Και μόνο μέσα από τη μεγαλειώδη, φλογερή, αιματηρή καταστροφή, θα γεννηθεί ο πραγματικός, βαθυστόχαστος Αντίχριστος της ανθρωπότητας και της σκέψης. Γνήσιο τέκνο της γης και του ήλιου, ικανό να σκαρφαλώσει στις κορυφές και να κατέβει στις αβύσσους.

Γιατί ο Αντίχριστος είναι ο Αετός και το Φίδι.

Κατοικεί στις κορυφές και στα βάθη.

Αυτός – το πνεύμα του νέου ανθρώπου – θα περάσει μέσα από τα καπνισμένα ερείπια του παλιού, κατεστραμμένου κόσμου για να ανυψωθεί προς το μαγευτικό μυστήριο της επερχόμενης παρθένας αυγής.

Όμορφος και θαυμάσιος – θα σταθεί πάνω στο κατώφλι του νέου πρωινού διαποτισμένος με άνεμο, σπινθηροβολώντας την δύναμη της υπεράνθρωπης ομορφιάς του, λέγοντας στους διστακτικούς ανθρώπους : Προς τα μπρος, προς τα μπρος!

Ορμάμε πέρα από κάθε σύστημα

Ορμάμε πέρα από κάθε τύπο

Πετάμε προς την ύψιστη ελευθερία

Προς την ακραία Αναρχία!

 

XII.

Εμείς τα ελεύθερα πνεύματα – οι αλήτες της ιδέας – οι αθεϊστές της μοναξιάς – οι δαίμονες της αόρατης ερήμου.

Εμείς – τα φωτεινά τέρατα της νύχτας – έχουμε ήδη πάει στις κορυφές.

 

Βαδίζουμε μες τη νύχτα

Με έναν ήλιο στο μυαλό μας,

και δύο τεράστια χρυσά άστρα

να λάμπουν στα φλογερά μας μάτια!

 

Και – με μας – όλα πρέπει να οδηγηθούν στην ύψιστη τους συνέπεια.

Ακόμα και το μίσος.

Ακόμα και η βία.

Ακόμα και το \’\’έγκλημα\’\’ !

Γιατί το μίσος δίνει την δύναμη που τολμά.

Η βία και το \’\’έγκλημα\’\’ είναι οι ιδιοφυίες που καταστρέφουν και η ομορφιά που δημιουργεί.

Και θέλουμε να τολμήσουμε.

Να καταστρέψουμε – να ανανεώσουμε – να δημιουργήσουμε!

Επειδή όλα όσα είναι κατώτερα και χυδαία πρέπει να διαλυθούν και να καταστραφούν.

Μόνο ότι είναι σπουδαίο θα μείνει.

Γιατί ότι είναι σπουδαίο ανήκει στην ομορφιά.

Και η ζωή πρέπει να είναι όμορφη.

Ακόμα και στον πόνο.

 

Ακόμα και στον τυφώνα!…

 

XIII.

 

Έχουμε σκοτώσει το \’\’καθήκον\’\’ της αλληλεγγύης, έτσι ώστε η ελεύθερη λαγνεία μας για αυθόρμητο έρωτα και την εκούσια ιδιότητα του γονέα, να αποκτήσει μία ηρωική αξία στη ζωή.

Σκοτώσαμε τον οίκτο, γιατί είναι ένα κάλπικο χριστιανικό συναίσθημα και επειδή επιθυμούμε να δημιουργήσουμε τον ευγενή, άγνωστο γενναιόδωρο εγωισμό.

Στραγγαλίσαμε τα ψεύτικα κοινωνικά δικαιώματα – δημιουργών των ταπεινών, δειλών ζητιάνων – έτσι ώστε ο άνθρωπος να ξεθάψει το πιο βαθύ, το πιο μυστικό του \’\’Εγώ\’\’ για να βρει την δύναμη του Μοναδικού.

Γιατί το ξέρουμε οι ίδιοι.

Η ζωή είναι κουρασμένη με το να έχει υποανάπτυκτους εραστές.

Γιατί η γη είναι κουρασμένη με το να ποδοπατείται άσκοπα από τεράστιες ορδές από ηλίθια χριστιανικά ανθρωπάκια, που ψάλλουν και προσεύχονται.

Και τελικώς γιατί είμαστε και εμείς κουρασμένοι με αυτά τα ψόφια \’\’ αδέρφια\’\’ μας που είναι ανίκανα για ειρήνη ή πόλεμο. Κατώτερα στο μίσος και στην αγάπη.

Ναι! Είμαστε αηδιασμένοι και κουρασμένοι!

Η ανθρωπότητα πρέπει να ανανεωθεί.

Χρειαζόμαστε ένα επικό και βάρβαρο τραγούδι με νέους και παρθένους ήχους ζωής ανά τον κόσμο.

Είμαστε οι φορείς

φλογερών δούλων.

Είμαστε αυτοί που ανάβουν

τις πυρές που τριζοβολούν.

Η σημαία μας είναι μαύρη.

Ο δρόμος μας είναι το άπειρο

Και το ύψιστο ιδανικό μας

είναι η κορυφή και η άβυσσος.

 

Συνεχίζουμε να βαδίζουμε!…

 

Βαδίζουμε μες τη νύχτα

με έναν ήλιο στο μυαλό μας,

και δύο τεράστια χρυσά άστρα

λάμπουν στα φλεγόμενα μάτια μας!

 

Συνεχίζουμε να βαδίζουμε…

Και αν το όνειρο μας είναι μια ψευδαίσθηση;

 

Και αν οι αγώνες μας είναι άχρηστοι και μάταιοι; Και αν η ανανέωση της ανθρωπότητας είναι αδύνατον να επιτευχθεί;

 

Αχ, όχι! Θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε με τον ίδιο τρόπο.

 

Για την αξιοπρέπεια μας.

 

Για την αγάπη μας στις ιδέες μας.

 

Για την ελευθερία του πνεύματος μας.

 

Για το πάθος του μυαλού μας.

 

Για την αναγκαιότητα της ζωής μας.

 

Καλύτερα να πεθάνουμε ως ήρωες σε μια προσπάθεια απελευθέρωσης και αυτοανύψωσης, παρά να φυτοζωούμε ως αδύναμοι δειλοί σε αυτήν την σιχαμερή πραγματικότητα.

 

Ω μαύρες σημαίες,

ω μαύρα τρόπαια,

εμβλήματα και σύμβολα

της αιώνιας εξέγερσης.

 

Εσείς που είστε η ματωμένη απόδειξη όλης της ανθρώπινης αυθάδειας;

 

Εσείς που είστε οι καταστροφείς όλων των προκαταλήψεων;

 

Εσείς που είστε οι μοναδικοί αληθινοί εχθροί όλης της ανθρώπινης ντροπής – όλου του μοχθηρού ψεύδους!

 

Εσείς που τραγουδάτε την αιώνια εξέγερση, βουτηγμένοι στον πόνο και το αίμα!

 

Την γραπώνω μέσα στην δυνατή μου γροθιά

και στη μέση ανεμοθυελλών

την υψώνω στην δόξα του ήλιου.

Στην δόξα του ήλιου και του ανέμου…

Του ανέμου και του ήλιου και του φωτός.

Το «Μαύρες Σημαίες» είναι έργο του Ιταλού αναρχοατομικιστή επαναστάτη Renzo Novatore και εκδόθηκε στην αναρχική εφημερίδα Proletario (τεύχος 2), τον Ιούλιο του 1922.

Πηγή στα αγγλικά: Black Flags, The Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

 Επιμέλεια: Parabellum

Στον «Γολιάρδο» * της Umanita Nova**

 «Σε χτυπώ χωρίς θυμό και μίσος, σαν χασάπης, όπως χτύπησε ο Μωυσής το βράχο!»

–Charles Baudelaire

   I.

Ω, καλέ «Γολιάρδε», έλα- έλα σε μένα!

Έλα να ακούσεις  τις μεγαλειώδεις αποστροφές της διεστραμμένης, καταραμένης μου λύρας.

Έλα και άκου το γέλιο της μελαγχολίας μου…

Τι φοβάσαι; Τι φοβάσαι;

Θα μπορούσες να φοβάσαι τις πελιδνές, κίτρινες φωτιές των θειούχων κολάσεών μου;

Θα μπορούσες να φοβάσαι τους μυστηριώδης ανέμους των συμβολικών μου κορυφών;

Δε με καταλαβαίνεις;

«Δε θα μπορούσα να είμαι η κάλπικη συγχορδία στην θεϊκή συμφωνία, εξαιτίας της καταναλίσκουσας ειρωνείας που με ταρακουνάει και με δαγκώνει;»

Αλλά εσύ, ποιος είσαι εσύ;

Θα μπορούσε να είσαι κάποιος διοπτροφόρος καθηγητής, ο οποίος έχει  παλιούς πολεμικούς-θεωρητικούς ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί μου;

Αλλά , ξέχνα το ω Γολιάρδε, ξέχνα τις αρχαίες λύπες και τα παλιά μαρτύρια που βασανίζουν την καρδιά σου. Σήμερα είναι η πνευματική μου πασχαλιάτικη γιορτή, το τραπέζι μου είναι στρωμένο…

Λοιπόν έλα- ω Γολιάρδε- στο τραπέζι μου, πιες και κάνε ησυχία!

II.

Είμαι μια «πηγή αλήθειας, μαύρη και αστραφτερή, όπου το πελιδνό αστέρι, ο ειρωνικός, διαβολικός φάρος, ο πυρσός της σατανικής γοητείας, η μοναδική δόξα και η άνεση – η συναίσθηση του κακού- τρεμοπαίζουν!»

Αλλά εσύ – ποιος είσαι εσύ;

«Για καλή τους τύχη, οι εργάτες δεν ξέρουν τον Baudelaire”. Τι είπες; έτσι είναι τα πράγματα αληθινέ Γολιάρδε; «Ζήτω η άγνοια και η Αναρχία. Θάνατο στη διανόηση, στη Σκέψη και στην Τέχνη». Αυτό εννοείς, αληθινέ Γολιάρδε;

Αλλά το «Γολιάρδος» δεν εκφράζει τους επαναστατημένους και έκλυτους μαθητές στο Μεσαίωνα;

Αχ, φτωχή, αλλόκοτη παρωδία!

Ω! λύπηση… λύπηση!

III.

Σίγουρος πως η καλή Umanita Nova θα δώσει άφεση αμαρτιών και πως η σεπτή Εστιάδα, της οποίας είστε οι γεμάτοι ζήλο ιερείς,  θα σας συγχωρέσει, εγώ , ο «διεστραμμένος και «καταραμένος» ποιητής , σας προσκαλώ στη θλιβερή, μελαγχολική μου όαση όπου άγνωστες πηγές αναβλύζουν ψυχρά.

Ω! Έλα, έλα!

Ο δαίμονάς μου κοιμάται πολύ σήμερα και το ίδιο κάνουν και οι αγνές μου Ερινύες.

Έλα, έλα…

Θα σου δείξω τα πιο αγνά άνθη του κακού στον ανθρώπινο κήπο της καρδιάς μου, κάτω από τον καρποφόρο ήλιο της βασανισμένης μου ψυχής. Είναι ανθοί οίκτου και θλίψης, είναι τριαντάφυλλα αίματος και αγάπης, είναι ρίγη και δάκρυα.

Δάκρυα σαρκός και ρίγη του ιδανικού – μουσική της επίμονης ζωής, πτήσεις πνευματικότητας…

Ω, έλα, έλα…

Σήμερα, μες την κόλασή μου, υπάρχει παράδεισος – έλα, ω Γολιάρδε, ήρθε η ώρα!

IV.

Εδώ είναι η «κατατρεγμένη Γυναίκα» της οποίας την πονεμένη ομορφιά τραγούδησα καλλιτεχνικά – αναρχικά, ανθρώπινα, συναισθηματικά –, της οποίας το βασανισμένο μυαλό ανύψωσα – σε τραγούδι. Κοίτα την, κοίτα την. Τη βλέπεις, ω Γολιάρδε;

Την ακούς;

Κοίτα! Εκεί είναι οι μοναδικοί «ξαπλωμένοι στην άμμο, σαν ένα σκεπτικό πλήθος, που στρέφουν το βλέμμα τους προς τον ορεινό ορίζοντα», και οι άλλοι είναι «βαθιά στο δάσος τραυλίζοντας τις αγάπες της δειλής παιδικής τους ηλικίας». Τους βλέπεις;

Παρατήρησε, ω Γολιάρδε, καθώς αυτοί «βαδίζουν ανάμεσα από τους βράχους γεμάτοι ψευδαισθήσεις»!  Εκεί είναι που ο Άγιος Αντώνιος είδε τα γυμνά κοκκινισμένα στήθη του πειρασμού του να ανυψώνονται ως λάβα…

Και μετά υπάρχουν αυτοί με «πυρετούς που ουρλιάζουν» που επικαλούνται το Βάκχο για να καταπνίξουν τις τύψεις τους, και άλλοι που «κρύβουν ένα καμτσίκι κάτω απ’ τα ρούχα τους» ώστε μετά – μέσα στο σκοτεινό δάσος και τις απομονωμένες νύχτες – «αναμιγνύουν τα κούφια λόγια της απόλαυσης με τα δάκρυα και τα βάσανά τους».
Και εγώ – ω, Γολιάρδε της Umanita Nova, που προσπάθησα ασυνείδητα να χλευάσω και να ειρωνευτώ αυτά που έγραψα και που εσύ δεν μπορούσες να καταλάβεις – ήθελα να τραγουδήσω για μία από αυτές τις «καταραμένες γυναίκες» – όλες οι γυναίκες είναι, υπό αυτήν την έννοια, λίγο ή πολύ «καταραμένες» – μία από αυτές που, σαν ποιητής, μπορεί να πει, «Ουρανοί, ξεσκισμένοι σαν ακτές, η περηφάνια μου αντικατοπτρίζεται πάνω σας».

« Τα πελώρια, πένθιμα σύννεφα σου είναι οι νεκρικές άμαξες  των ονείρων μου και το φέγγος σου είναι οι αντανακλάσεις της Κόλασης μέσα στην οποία η καρδιά μου οργιάζει».

V.

Ο Charles Baudelaire, ο άνθρωπος τον οποίο – «για καλή τους τύχη» – «οι εργάτες δεν τον ξέρουν». Ο θαυμάσιος ποιητής ο οποίος χωρίς τα πλούτη του U.A.I. στην τσέπη του, κατάφερε να μεθύσει με τις πιο εξαίσιες – αν και επικίνδυνες – βαθιές φωτεινές, εκλεπτυσμένες αισθήσεις. Η μοναδική ιδιοφυία του οποίου «τα μυστήρια μισάνοιχτα χείλη φάνταζαν να φυλάσσουν σαρκαστικά μυστικά». Ο παράξενος, καταραμένος, ισόθεος ποιητής που δεν του προκαλούσε τρόμο το να σκύψει στη λάσπη για να συλλέξει ανθρώπινα τα Άνθη του Κακού και να τα εξαγνίσει μέσα από την τραγική λάμψη της Τέχνης του, έτσι ώστε να τραγουδήσει αυτές τις «καταραμένες γυναίκες» πάνω από αυτό το τρεμάμενο τόξο της μαγικής του λύρας.

«Ω παρθένες, ω δαίμονες, ω τέρατα, ω μάρτυρες, σπουδαία πνεύματα, περιφρονητές της πραγματικότητας, διψασμένες για το άπειρο, αφοσιωμένες και Βάκχες, τώρα γεμάτες με κραυγές και δάκρυα, εσείς που το πνεύμα μου σας έχει ακολουθήσει στην κόλασή σας, φτωχές αδερφές, σας αγαπώ όπως συμμερίζομαι το σκοτεινό σας πόνο, την ανικανοποίητη δίψα σας και τις υδρίες  της αγάπης που γεμίζουν τις σπουδαίες σας καρδιές».

VI.

Και εγώ επίσης – σαν τον Baudelaire – πάνω απ’ τους σπουδαίους νεκρούς που αγαπώ στα κρυφά – επιθυμούσα – στις στήλες αυτής της εφημερίδας μας ,που φέρει την ενοχή να λέγεται  Proletario – να τραγουδήσω – ανθρώπινα και αναρχικά – την τραγωδία, τα δάκρυα, το γέλιο, το κλάμα, τον πόνο, τα βάσανα, το καλό, το κακό, την αμαρτία και την ελπίδα μιας από αυτές τις γυναίκες έτσι ώστε οι αναρχικοί θα ξέρουν ότι, αναμεταξύ μας, δεν είναι όλοι διατεθειμένοι να πετάξουν λάσπη και σκατά σε αυτούς που μέσα από μια υπερβολική δίψα για το άπειρο, έπεσαν ορμητικά στην άβυσσο  με τα μάτια τους καρφωμένα στον ουρανό και το μυαλό τους μεθυσμένο απ’ τα άστρα.

Και τα έγραψα όλα αυτά με μια πένα που είναι δικιά μου, με μια γλώσσα που είναι δικιά μου, με ένα στυλ που είναι αυθεντικό, που είναι δικό μου, και που καμία γολιαρδική – φτωχή γολιαρδική – ειρωνεία δεν θα μπορούσε να με κάνει να τα αλλάξω λοξοδρομώντας.

VII.

Κάποιος σύντροφος – γράφοντας προσωπικά σε έναν άλλο σύντροφο – μια φορά χαρακτήρισε το Renzo Novatore ως «τον Guido da Verona της Αναρχίας»***.
Δίχως να σταματήσω για να αντικρούσω τις κατηγορίες θα σας πω, ότι ο Guido da Verona έλεγε στους επικριτές  του: «Πείτε ότι θέλετε για μένα, εγώ πάντα θα σας δίνω ευωδιαστά τριαντάφυλλα… ακόμα και αν έχουν γεννηθεί στον πόνο, ακόμα και αν έχουν φυτρώσει στα δάκρυα».

VIII.

Σήμερα, η αναρχική μου καρδιά είναι γεμάτη με άπειρη καλοσύνη. Το φτερωτό μου μυαλό περιπλανιέται γύρω- γύρω,  μέσα στον ουρανό της ιδέας.

Το ελεύθερο πνεύμα μου χορεύει χαρούμενα στη θλιβερή όαση της μοναξιάς μου, όπου η μυστήρια μελαγχολία μου τραγουδάει.

Έλα, ω Γολιάρδε – έλα!

Σήμερα ο δαίμονάς μου κοιμάται, καθώς και οι Ερινύες μου…

Έλα πιες στις άγνωστες, παρθένες πηγές του απέραντου οίκτου μου…

Αύριο, τα σατανικά πλάσματα της ηφαιστειακής μου κόλασης θα μπορούσαν να ξυπνήσουν, και εγώ να είμαι μανιασμένος…

Ξέρεις; Είμαι ένας παράξενος, πολυσύνθετος άνθρωπος.

1. Ο Γολιάρδος ήταν ένας περιπλανώμενος κληρικός μαθητής στη Μεσαιωνική Ευρώπη που είχε την αρμοδιότητα του γλεντοκοπήματος, της ασυδοσίας και της δημιουργίας πρόστυχων και σατυρικών λατινικών τραγουδιών.

2. Η  εφημερίδα της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας.

3. O Guido da Verona (1881-1939) ήταν ποιητής και συγγραφέας ερωτικών νουβελών  που τελικά λόγω των έργων του διώχθηκε από τις φασιστικές αρχές και αυτοκτόνησε για να ξεφύγει το θάνατο απ’ τα χέρια τους.

Το «Με ειλικρινή οίκτο» είναι έργο του Ιταλού αναρχοατομικιστή επαναστάτη Renzo Novatore και εκδόθηκε στην αναρχική εφημερίδα Proletario (τεύχος 4) στις 15 Αυγούστου του 1922.

 

Πηγή στα αγγλικά: With sincere pity, The Anarchist Library, June 6 2011

Μετάφραση στα ελληνικά: Φυλακισμένα μέλη της  Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

Επιμέλεια: Parabellum

Άφησα για πάντα μια ζωή στις πεδιάδες.

Ε. Ίψεν

 

Ακόμα και οι πιο καθαρές πηγές της Ζωής και της Σκέψης που δροσερές και χαμογελαστές αναβλύζουν μέσα από τα απόκρημνα βράχια των ψηλότερων βουνών, όταν ανακαλύπτονται από τους δημαγωγούς βοσκούς του νόθου κοπαδιού από αστούς και προλετάριους, αμέσως μετατρέπονται σε δύσοσμες μιαρές και λασπωμένες λακκούβες. Τώρα είναι η σειρά του Ατομικισμού. Από το χυδαίο απεργοσπάστη ως τον ηλίθιο και σιχαμερό αστυνομικό, από τον άθλιο πουλημένο ως τον κατάπτυστο χαφιέ, από το δειλό σκλάβο ως τον απεχθή τύραννο, όλοι μιλούν περί Ατομικισμού.

Είναι της μόδας.

Ακόμα και οι ραχιτικοί ψευτοδιανοούμενοι που που πρεσβεύουν το φθισικό φιλελεύθερο συντηρητισμό ή εκείνοι οι άρρωστοι που υποφέρουν από χρόνια δημοκρατική σύφιλη, μέχρι και οι ευνούχοι του σοσιαλισμού και οι αναιμικοί του κομμουνισμού, όλοι μιλούν και παίρνουν θέση για τους Ατομικιστές.

Αντιλαμβάνομαι ότι μη όντας ο Ατομικισμός μία σχολή και λιγότερο ένα κόμμα, δεν μπορεί να είναι μοναδικός ωστόσο είναι πιο αληθές ότι ακόμα και οι Μοναδικοί είναι ατομικιστές. Και γω σαν μοναδικός ορμάω στο πεδίο της μάχης, ξεγυμνώνω το σπαθί μου και υπερασπίζομαι τις πιο ακριβές μου ιδέες που εκφράζουν έναν ακραίο ατομικισμό, αδιαμφισβήτητα μοναδικό. Μπορεί να είμαστε σκεπτικιστές αδιάφοροι και είρωνες, αλλά όταν κάποιος είναι καταδικασμένος να ακούει συνεχώς τους σοσιαλιστές, λίγο η πολύ καταρτισμένους, να διατυμπανίζουν  ξεδιάντροπα και με πλήρη άγνοια ότι δεν υπάρχει τίποτα το ασύμβατο μεταξύ της Ατομικιστικής και συλλογικής ιδέας, και προσπαθούν ηλίθια να συγκρίνουν ένα γιγάντιο βάρδο της ηρωικής ισχύος- έχοντα κυριαρχήσει πάνω στα ανθρώπινα φαντάσματα ηθικά και θεϊκά  που τρέμει και καρδιοχτυπά τότε αναγαλλιάζει και απλώνεται πέρα από το καλό και το κακό της Εκκλησίας και του Κράτους, των Λαών και της Ανθρωπότητας μέσα σε παράξενες λάμψεις μιας νέας ερωτικής φωτιάς, παρερμηνευμένης όπως άλλωστε και ο λυρικός δημιουργός του Ζαρατούστρα, με κάποιον κοινό και φτωχό προφήτη του Σοσιαλισμού- τη σχολή της δειλίας. Ή ακόμα και έναν ακατανίκητο και αξεπέραστο Εικονοκλάστη όπως είναι ο Μαρξ Στίρνερ, τον θεωρούν σαν ένα οποιοδήποτε εργαλείο εκτεθειμένο στους φρενήρεις θιασωτές του κομμουνισμού, ε τότρ ναι, μπορεί να κάνει κάποιος μια ειρωνική γκριμάτσα με τα χείλη του αλλά κατόπιν πρέπει να εξεγερθεί αποφασιστικά προκειμένου να υπερασπιστεί και να επιτεθεί, εφόσον νιώθει Ατομικιστής από την αρχή ως το τέλος, δε μπορεί να ανέχεται να βρίσκεται έστω και στο ελάχιστο μπερδεμένος μέσα στους αδαείς κόλπους ενός νοσηρού βελάζοντος κοπαδιού.

Η Ιστορία, ο Υλισμός, ο Μονισμός, ο θετικισμός και όλοι οι -ισμοί αυτού του κόσμου είναι παλιές και σκουριασμένες πληγές που δε μου χρησιμεύουν πια και δε με απασχολούν. Έχω σαν αρχή τη Ζωή και σαν τέλος το Θάνατο. Θέλω να ζήσω έντονα τη Ζωή μου για να αγκαλιάσω το Θάνατό μου.

Εσείς περιμένετε την Επανάσταση! Ας είναι! Η δική μου έχει ξεκινήσει προ καιρού! Όταν θα είστε έτοιμοι- Θεέ μου τι μεγάλη αναμονή!- δε θα μου προκαλεί αποστροφή το να μοιραστώ μαζί σας ένα μέρος δρόμου.

Άλλα όταν θα σταματήσετε, εγώ θα συνεχίσω την τρελή και θριαμβευτική μου πορεία προς τη μεγαλειώδη και υπέρτατη κατάκτηση του Τίποτα!

Κάθε κοινωνία που θα φτιάξετε θα \’χει τα όρια της και στα όρια της θα δρουν οι ηρωικοί και αναμαλλιασμένοι τυχοδιώκτες, με την παρθένα και άγρια σκέψη τους, που ξέρουν να ζούνε μονάχα, ετοιμάζοντας αδιάλειπτα νέες και τρομερές εξεγερσιακές εκρήξεις.

Εγώ θα είμαι μεταξύ αυτών!
Και μετά από μένα, όπως και πριν από μένα, θα υπάρχουν πάντα αυτοί που θα λένε στους ανθρώπους: \”\’Εξεγερθείτε εσείς οι ίδιοι, όχι τόσο εναντίον των θεών σας ή των ειδώλων σας: ανακαλύψτε μέσα σας ότι υπάρχει και είναι κρυμμένο: φέρτε τα στο φως: αποκαλυφτείτε!\”. Είναι η στιγμή που ο κάθε άνθρωπος ανασκαλεύοντας μέσα του, βγάζει ότι μυστηριωδώς ήταν κρυμμένο, σαν μια σκιά που κρύβει από τις ακτίνες του Ήλιου κάθε τύπο ζωντανής Κοινωνίας!

Κάθε Κοινωνία τρέμει όταν η περιφρονητική αριστοκρατία των Τυχοδιωκτών, των Μοναδικών, των Απροσπέλαστων, των Κυρίαρχων του Ιδεώδους και των κατακτητών του Τίποτα αψηφώντας τα πάντα προχωρά. Εμπρός, λοιπόν, ω Εικονοκλάστες, εμπρός!

\”Ήδη ο ουρανός που είναι κυριευμένος από προαίσθημα κρύβεται και σιωπά!\”

                                                                                                                                 Άρκολα, Ιανουάριος 1920

Έργο του Renzo Novatore, που δημοσιεύτηκε από το Iconoclasta, στην Πιστόια, στις 15/01/1920.

Αναδημοσίευση από το βιβλίο: Renzo Novatore, Ο ιππότης του Μηδενός, Επιλεγμένα κείμενα 1917-1922, των εκδόσεων ΔΙΑΔΟΣΗ

Μπορείτε να κατεβάσετε το βιβλίο εδώ.

IV

Από τη μέρα που ήρθα στο φως -μέσα από μία τυχαία σύμπτωση που δε με ενδιαφέρει να εξηγήσω τώρα- κουβαλούσα μαζί μου το δικό μου Καλό και το δικό μου Κακό.

Εννοώ: τη χαρά και τη θλίψη μου, σε εμβρυακό στάδιο. Και οι δύο αναπτύχθηκαν μαζί μου στο πέρας του χρόνου. Όσο πιο έντονα αισθανόμουν χαρά, τόσο πιο βαθιά καταλάβαινα τη θλίψη. Δε μπορείς να καταπιέσεις το ένα χωρίς να καταπιέσεις και το άλλο.

Τώρα έσπασα την πόρτα και αποκάλυψα το γρίφο της Σφίγγας. Η χαρά και η θλίψη είναι απλά δύο ποτά με τα οποία μεθά ανέμελα η ζωή. Έτσι λοιπόν, η ζωή δεν είναι μία άθλια και τρομακτική έρημος, όπου ούτε ανθίζουν λουλούδια πια, ούτε δρέπονται πορφυροί καρποί.

Και ακόμα και η δριμύτερη θλίψη, αυτή που οδηγεί ένα δυνατό άνδρα στη συνειδητή και τραγική καταστροφή της ίδιας του της ατομικότητας, είναι μονάχα μία δραστήρια εκδήλωση τέχνης και ομορφιάς.

Και επιστρέφει ξανά στο παγκόσμιο ανθρώπινο ρεύμα με τις εκτυφλωτικές ακτίνες του εγκλήματος που καταστρέφει και παρασέρνει όλη την αποκρυσταλλωμένη πραγματικότητα του περιγεγραμμένου κόσμου των πολλών, ώστε να ανυψωθεί προς την απόλυτη ιδανική φλόγα και να διαλυθεί στην ατελείωτη φωτιά του καινούριου.

V

Η εξέγερση του ελεύθερου ενάντια στη θλίψη είναι μονάχα η ενδόμυχη, παθιασμένη επιθυμία για μεγαλύτερη και πιο έντονη χαρά. Αλλά η μεγαλύτερη χαρά μπορεί να εμφανιστεί σε αυτόν μονάχα στον καθρέφτη της πιο βαθιάς θλίψης, για να ενωθούν αργότερα σε μία τεράστια βάρβαρη αγκαλιά. Και από αυτήν την τεράστια και παραγωγική αγκαλιά, αναβλύζει το υψηλότερο χαμόγελο του ισχυρού, καθώς, στα μέσα της σύγκρουσης, τραγουδά  τον πιο βροντερό ύμνο στη ζωή.

Έναν ύμνο πλεγμένο από περιφρόνηση και χλεύη, από θέληση και δύναμη. Έναν ύμνο που δονείται και πάλλεται στο φως του ήλιου καθώς λάμπει πάνω στους τάφους, έναν ύμνο που ανασταίνει το τίποτα και το γεμίζει με ήχο.

VI

Πάνω από το δουλικό πνεύμα του Σωκράτη, που δέχεται στωικά το θάνατο και πάνω από το ελεύθερο πνεύμα του Διογένη, που δέχεται κυνικά τη ζωή, ανατέλλει ένα θριαμβικό ουράνιο τόξο, πάνω στο οποίο χορεύει ο ιερόσυλος εξολοθρευτής των νέων πνευμάτων, ο ριζοσπάστης καταστροφέας κάθε ηθικού κόσμου. Είναι ο ελεύθερος που χορεύει εκεί ψηλά, καταμεσής της μεγαλόπρεπης φωτεινότητας του ήλιου.

Και όταν τεράστια σύννεφα ζοφερού σκοταδιού ξεπροβάλλουν από βαλτώδη βάραθρα για να θολώσουν τη φωτεινή θωριά του ή για να εμποδίσουν το δρόμο του, εκείνος ανοίγει το δρόμο με τις σφαίρες του Browning του ή σταματάει την πορεία τους με την αυταρχική του φαντασία, αναγκάζοντάς τα να υποταχθούν σαν ταπεινοί σκλάβοι στα πόδια του.

Άλλα μόνο εκείνος που γνωρίζει και εξασκεί την μανία της καταστροφής μπορεί να κατέχει τη χαρά, τη γεννημένη από την ελευθερία, εκείνης της μοναδικής ελευθερίας που γονιμοποιείται από τη θλίψη. Αντιστέκομαι στην πραγματικότητα του εξωτερικού κόσμου για χάρη του θριάμβου της πραγματικότητας του εσωτερικού μου κόσμου.

Απορρίπτω την κοινωνία για το θρίαμβο του Εγώ. Απορρίπτω τη σταθερότητα κάθε κανόνα, κάθε εθίμου, κάθε ηθικής για την επιβεβαίωση κάθε θεληματικού ενστίκτου, κάθε ελεύθερης συναίσθησης, κάθε πόθου, κάθε φαντασίας. Χλευάζω κάθε καθήκον και κάθε δικαίωμα για να μπορώ να τραγουδώ την ελεύθερη βούληση.

Χλευάζω το μέλλον του να υποφέρω και απολαμβάνω το καλό μου και το κακό μου στο παρών. Σιχαίνομαι την ανθρωπότητα γιατί δεν είναι η δικιά μου ανθρωπότητα. Μισώ τους τυράννους και απεχθάνομαι τους σκλάβους. Δε θέλω και δε ζητώ αλληλεγγύη, γιατί είμαι πεπεισμένος πως είναι μία νέα αλυσίδα και γιατί πιστεύω όπως και ο Ίψεν ότι ο πιο μόνος είναι και ο πιο δυνατός. Αυτός είναι ο Μηδενισμός μου. Η ζωή, για μένα, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ηρωικό ποίημα χαράς και διαστροφής γραμμένο από τα ματωμένα χέρια της θλίψης και του πόνου ή ένα τραγικό όνειρο τέχνης και ομορφιάς.

Το \”Είμαι επίσης ένας Μηδενιστής\” είναι έργο του ποιητή, φιλόσοφου και αναρχοατομικιστή επαναστάτη Renzo Novatore και εκδόθηκε στο περιοδικό \”Nichilismo\” (έτος 1, τεύχος 4), στο Μιλάνο, στις 21 Μαΐου του 1920.

Πηγή στα αγγλικά: I am also a Nihilist, the Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Ολόκληρο το έργο σε PDF εδώ.

I

Είμαι ατομικιστής επειδή είμαι αναρχικός και είμαι αναρχικός επειδή είμαι μηδενιστής. Αλλά καταλαβαίνω επίσης το μηδενισμό με το δικό μου τρόπο…

Δε με νοιάζει αν είναι Νορβηγικής ή Ανατολίτικης προέλευσης, ούτε αν έχει μία ιστορική, πολιτική, πρακτική παράδοση, ούτε αν ακολουθεί μία θεωρητική, φιλοσοφική, πνευματική ή διανοητική τέτοια. Αποκαλώ τον εαυτό μου μηδενιστή επειδή ξέρω πως μηδενισμός σημαίνει άρνηση.

Άρνηση κάθε κοινωνίας, κάθε σέκτας, κάθε κανόνα, κάθε θρησκείας. Αλλά δε λαχταρώ τη Νιρβάνα περισσότερο από ότι ποθώ τον απελπισμένο και ανίσχυρο πεσιμισμό του Σοπενχάουερ, ο οποίος είναι χειρότερος από  τη βίαια αποκήρυξη της ίδιας της ζωής. Ο δικός μου πεσιμισμός είναι ενθουσιώδης και διονυσιακός, σαν φλόγα που πυρπολεί τη ζωτική μου αφθονία, που χλευάζει κάθε θεωρητική, επιστημονική και ηθική φυλακή.

Και αν αποκαλώ τον εαυτό μου ατομικιστή αναρχικό, εικονοκλάστη και μηδενιστή, είναι ακριβώς επειδή πιστεύω πως σε αυτά τα επίθετα υπάρχει η υψηλότερη και η πιο πλήρης έκφραση της θεληματικής και ριψοκίνδυνης ατομικότητας μου, η οποία, σαν ποταμός που ξεχειλίζει,  θέλει να επεκταθεί  παρασύροντας ορμητικά φράγματα και φράχτες ώσπου να πέσει πάνω σε γρανιτένιο βράχο, συνθλίβοντας και διαλύοντας στο πέρασμα του. Δεν αποκηρύσσω τη ζωή. Την εξυμνώ και την τραγουδώ.

II

Όποιος αποκηρύττει τη ζωή επειδή θεωρεί πως δεν είναι τίποτα άλλο από πόνος και θλίψη και δε βρίσκει το ηρωικό κουράγιο να αυτοκτονήσει είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας τερατώδης υποκριτής και ένας ανήμπορος. Όπως ακριβώς είναι κάποιος, ένα οικτρό και κατώτερο πλάσμα εάν πιστεύει πως το ιερό δέντρο της ζωής είναι ένα διεστραμμένο φυτό στο οποίο μπορούν θα σκαρφαλώσουν όλοι οι πίθηκοι αργά ή γρήγορα και πως μετά, τη σκιά του πόνου θα τη διώξουν μακριά τα φωσφορίζοντα βεγγαλικά του πραγματικού Καλού…

III

Η ζωή, για μένα, δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, δεν είναι ούτε μια θεωρία ούτε μια ιδέα. Η ζωή είναι μια πραγματικότητα, και η πραγματική ζωή είναι πόλεμος. Για εκείνον που έχει γεννηθεί πολεμιστής, η ζωή είναι πηγή χαράς, για τους άλλους είναι πηγή ταπείνωσης και θλίψης. Δεν απαιτώ πια την ανέμελη χαρά απ\’ τη ζωή. Δε μπόρεσε να μου τη δώσει, και δεν θα είχα τι να την κάνω τώρα πια που η εφηβεία μου πέρασε…

Αντίθετα, απαιτώ να μου δώσει εκείνη τη διεστραμμένη χαρά της μάχης, που μου δίνει τους θλιβερούς σπασμούς της ήττας και τις ηδονικές ανατριχίλες της νίκης.

Ηττημένος στη λάσπη ή νικητής στον ήλιο, τραγουδώ τη ζωή και τη λατρεύω!

Το εξεγερμένο πνεύμα μου δε βρίσκει γαλήνη παρά μόνο στον πόλεμο, όπως ακριβώς δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για το αλήτικο, γεμάτο άρνηση μυαλό μου από την, χωρίς αναστολές, επιβεβαίωση της ικανότητας μου για ζωή και αγαλλίαση. Κάθε μου ήττα είναι, για μένα,  μονάχα ένα συμφωνικό πρελούδιο για μια νέα νίκη.

Το \”Είμαι επίσης ένας Μηδενιστής\” είναι έργο του ποιητή, φιλόσοφου και αναρχοατομικιστή επαναστάτη Renzo Novatore και εκδόθηκε στο περιοδικό \”Nichilismo\” (έτος 1, τεύχος 4), στο Μιλάνο, στις 21 Μαΐου του 1920.

Πηγή στα αγγλικά: I am also a Nihilist, the Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Το έργο θα δημοσιευτεί σε δύο μέρη για την ευκολότερη ανάγνωση του.

 Το βιβλίο περιέχει επιλεγμένα κείμενα του ποιητή, φιλόσοφου   και αναρχοατομικιστή επαναστάτη Renzo Novatore. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΑΔΟΣΗ. Έχω την εντύπωση πως είναι εξαντλημένο από τον εκδότη. Εγώ βρήκα ένα αντίτυπο στο βιβλιοπωλείο \” Οι εκδόσεις των συναδέλφων\” στην οδό Ερεσού στα Εξάρχεια. Μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή pdf εδώ.