Tag: Walter Bond

Ινδονησία: Ολοσχερής πυρπόληση φάμπρικας κατασκευής αλεξίσφαιρων γιλέκων (Μπαντούνγκ)

Η μπατσαρία είναι ο εχθρός. Το λέμε και το υπογράφουμε, και δε σηκώνουμε κουβέντα. Οι μπάτσοι δε γεννηθήκανε για να ’ναι φιλαράκια κανενός, είτε ως άτομα είτε ως θεσμός, και δεν μπορούν παρά να συγκαταλεχτούν στη μακρά λίστα των εχθρών που πρέπει να υποστούν το μεγαλύτερο πλήγμα. Τόσο θεσμικά όσο και ατομικά, είναι αυτοί που αναλαμβάνουνε να προστατέψουν τον πολιτισμό και να εγγυηθούν την εκμετάλλευσή του επί της γης. Μέλημα της αστυνομίας –όπως και των λοιπών κατασταλτικών μηχανισμών– είναι να διασφαλίσει τα φράγκα και τα επενδυτικά συμφέροντα προς όφελος του σημερινού ανθρωποκεντρικού τρόπου ζωής. Η αστυνομία δεν υπάρχει για να αντιπροσωπεύει τα δικά μας συμφέροντα. Απεναντίας, είναι ένα απ’ τα χιλιάδες πρόσωπα της σύγχρονης ζώσας κτηνωδίας. Πρέπει να φάει πέσιμο, όσο πιο άγρια γίνεται.

Για να τελέσουν τις αστυνομικές τους υπηρεσίες, ως πιστά μαντρόσκυλα της εξημερωμένης ζωής, θωρακίζονται με εξοπλισμό μάχης που χρησιμοποιείται για την πάταξη της ελεύθερης βούλησης και των ιδανικών της άγριας ζωής, μιας ζωής όπου απουσιάζουν ολότελα οι δικονομικοί κανόνες και το γράμμα του νόμου. Εξοπλίζονται με όπλα, πλήρη εξάρτυση και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Όλα τούτα είναι κατασκευασμένα έτσι ώστε τα γουρούνια να μπορούν να ενεργούν με αυτοπεποίθηση στον πόλεμο που μαίνεται εναντίον των αφεντάδων τους.

Κι όμως την έχουνε δει λάθος. Οι μπάτσοι-γουρούνια απατώνται οικτρά άμα νομίζουνε ότι δεν έχουμε τα κότσια να στοχεύσουμε την επίθεσή μας στην καρδιά νευραλγικών τους τομέων. Όπως σε τούτη την περίσταση, όπου τοποθετήσαμε δύο μπιτόνια, το ένα με πέντε λίτρα βενζίνης και τ’ άλλο με πέντε λίτρα πετρελαίου ντίζελ, εφοδιασμένα με αυτόματο πυροδοτητή. Το σύστημα πυροδότησης ήταν έτσι μονταρισμένο ώστε να μπορέσουμε να διαφύγουμε απ’ το σημείο της επίθεσης χωρίς να δώσουμε σε κανέναν την παραμικρή ευκαιρία να μας μαγκώσει. Δώσαμε στην ίδια τη φύση χρόνο παραπάνω από αρκετό ώστε να μας προστατέψει καλύπτοντας όλα μας τα ίχνη.

Δοκιμάσαμε να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, προκειμένου να ριζοσπαστικοποιήσουμε τις επιθέσεις μας και να επεκτείνουμε τις επιπτώσεις της ζημιάς που μπορούν να προξενούν τα χτυπήματά μας στον εχθρό. Οι εμπρηστικοί μηχανισμοί τοποθετήθηκαν τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας, 23 Σεπτέμβρη 2013, σ’ ένα εργοστάσιο επί της οδού Κανάλ Σουρυάνι, στην κοινότητα Μπαμπάκαν της περιφέρειας Μπαμπάκαν Τσίπαραϋ, στην πόλη Μπαντούνγκ της Δυτικής Ιάβας.

Ο λόγος; Η συγκεκριμένη φάμπρικα κατασκευάζει αλεξίσφαιρα γιλέκα για μπάτσους και στρατιώτες. Το εργοστάσιο αυτό αποτελεί μία από τις εγκαταστάσεις παραγωγής πολεμικού υλικού γι’ αυτά τα γουρούνια. Αλεξίσφαιρα γιλέκα που προστατεύουν την αστυνομία και το στρατό κάθε φορά που ανοίγουν πυρ εναντίον του εχθρού, κάθε φορά που ανοίγουν πυρ ενάντια σ’ εμάς και στ’ αδέρφια μας.

Γι’ αυτό λοιπόν η εν λόγω φάμπρικα κάηκε συθέμελα, κι αυτός ήτανε και ο στόχος της δράσης.

Πέραν των πράξεών μας, στέλνουμε επίσης με όλο μας το σεβασμό χαιρετισμούς στους μαχητές εκείνους που δε διστάζουνε να εφορμούν όσο το δυνατόν περισσότερο σε άλλα μέρη του κόσμου, σε άλλους τόπους. Χαιρετίζουμε τις συντονισμένες ενέργειες που ανέλαβαν η ΣΠΦ Ρωσίας και το ELF Ρωσίας, όπως και τις αδυσώπητες επιθέσεις των Φίλων της Γης/FAI στην Αργεντινή, αλλά και τις απανωτές επιθέσεις των θαρραλέων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και της Διεθνούς Συνωμοσίας για την Εκδίκηση στο πλαίσιο του Σχεδίου Φοίνικας.

Ακόμη, μέσα απ’ αυτήν τη δράση στέλνουμε τις θερμότερές μας ευχές και αγκαλιές σε όλα τα γενναία άτομα που ’χουνε αιχμαλωτιστεί από το κράτος μα εξακολουθούν να πολεμάνε, κι ας έχουν τα χέρια τους δεμένα. Στους Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα, Μάρκο Καμένις, Χανς Νιεμέγερ, Ουόλτερ Μποντ, στους μαχητές του πυρήνα φυλακισμένων μελών της ΣΠΦ και στους κρατουμένους σε Ελλάδα, Ιταλία και Χιλή, που δεν μπορούμε να τους κατονομάσουμε έναν προς έναν, αλλά τους έχουμε πάντοτε στην καρδιά μας.

Γκρεμίστε τον πολιτισμό.
Άγρια Ζωή, τώρα!

Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης (ELF), Ινδονησιακή Φράξια

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις και στο αρχείο

Αγγλία: Βομβιστική επίθεση σε υποκατάστημα της τράπεζας Barclays (Μπρίστολ)

\"αρχείο

Λογοκρίθηκε από τους αντιδραστικούς αστικούς υπηρέτες που διαχειρίζονται το IMC του Μπρίστολ (1)

Το συνολικό βάρος του εγκλωβισμού μας, μέσα σε αυτήν την κοινωνία, μας πιέζει αφόρητα. Ακατανόμαστη θλίψη, εκνευρισμός, μοναξιά και ανασφάλεια είναι η ιστορία των ζωών μας στο μεγαλύτερο κομμάτι τους, κρατώντας εδώ και γενιές.  Λες και το χρήμα μιλάει δυνατότερα, αποσιωπώντας όλες τις υπόλοιπες αρχές, λες και το τσιμέντο και το σκυρόδεμα μας απομονώνουν από τον υπόλοιπο πλανήτη, που αρρωσταίνει, λες και η κυρίαρχη κουλτούρα δίνει στους ανθρώπους ρόλο ρομπότ, που δουλεύουν, καταναλώνουν, αναπαράγονται και υπακούν… Καθημερινά, στραγγαλιζόμαστε σωματικά και συναισθηματικά από μια φτηνιάρικη, τεχνητή ύπαρξη, που μας κρατάει μακρυά από τα έξω από τη μούχλα όνειρά μας.

Ο θυμός που ξυπνάει, διαπερνά την ομίχλη της σύγχυσης, που προκαλείται από την κατάσταση αποξένωσής μας, ψάχνοντας στόχους αντάξιους της οργής. Κάθε αντίληψη ανακωχής με τους κυρίαρχους θεσμούς, που στοχεύει  στον μετασχηματισμό τους, απλά συμμορφώνεται στους παροπλισμένους ρόλους, τους οποίους εκείνοι μας εξαναγκάζουν να έχουμε. Η άμεση εξέγερση φαίνεται ζωτικής σημασίας. Φοράμε τις κουκούλες μας και βγαίνουμε τη νύχτα, για να μιλήσουμε μια γλώσσα τόσο παλιά όσο και η ίδια η Κυριαρχία: σαμποτάζ και συνωμοσία.

«…ποιες είναι οι πραγματικές σας επιθυμίες; Να κάθεστε σε ένα καφενείο, μοιάζοντας απόμακροι, κενοί, βαριεστημένοι, πίνοντας κάποιον άνοστο καφέ; Ή μήπως ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΤΙΝΑΞΕΤΕ ‘Η ΝΑ ΤΟ ΚΑΨΕΤΕ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ;» Οργισμένη Ταξιαρχία

Γι’ αυτό, αναλαμβάνουμε την ευθύνη της τοποθέτησης μιας απλής εμπρηστικής βόμβας, στο υποκατάστημα της τράπεζας Barclays, στην οδό Bath, στο Brislington του Μπρίστολ, τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Αυγούστου. Βάλαμε κεριά μέσα σε λάστιχα (που μας πρόσφεραν χρόνο για να απομακρυνθούμε) και από αυτά ανάψαμε στουπιά βουτηγμένα σε βενζίνη, με τα οποία πυροδοτήσαμε τρία πεντόλιτρα μπιτόνια, που περιείχαν ένα μέρος βενζίνης και ένα μέρος κηροζίνης με θρυμματισμένο πολυστερένιο (για τον εμπρησμό) και περίπου 1680 γραμμάρια γκαζάκια (για την έκρηξη). Διαλέξαμε αυτό το υποκατάστημα, καθώς δεν υπάρχουν παρακείμενα κτίρια και για να αποφύγουμε την εξαιρετικά μικρή πιθανότητα να υπάρξουν περαστικοί στην περιοχή, τοποθετήσαμε το μηχανισμό στο πίσω μέρος του κτιρίου, μπροστά σε ένα παράθυρο, αντί για πολλούς μηχανισμούς σε αντίθετες πλευρές, όπως προτείνεται συνήθως.

Με αυτό το κείμενο, θέλουμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας σχετικά με τις τράπεζες και την οικονομία, τον αναρχικό αγώνα ενάντια στην εξουσία σε όλες της τις μορφές και την εστίαση της επίθεσης σε αυτά τα πλαίσια. Πρώτον, για το στόχο μας.

 1) Η ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΜΕ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΓΑΝΤΙ

Ο ρόλος αλλά και οι παγίδες του οικονομικού συστήματος γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες. Η οικονομική αιχμαλωσία, που προκαλεί στις μάζες, είναι μια από τις ισχυρότερες αλυσίδες, που μας δένουν σήμερα, παρά την πρόσφατη διάχυτη δυσπιστία προς τον οικονομικό τομέα. Υποσχέσεις για μια «κενή» καλή ζωή, μέσω της πρόσβασης σε δάνεια, πιστωτικές κάρτες και υποθήκες, σε παγιδεύουν, καταδικάζοντας σε να ξεπουλάς τις μέρες σου δουλεύοντας σα σκλάβος για την οικονομία, με σκοπό να κάνεις το εισόδημα σου να αυξηθεί πέρα από την ανάγκη για την προμήθεια φαγητού και για να πληρώσεις τους λογαριασμούς. Σήμερα, ο τόσο οικείος κύκλος βρίσκεται σε λειτουργία: περισσότερα δανεικά, παραπάνω από μία δουλειές, χρέος, αυξημένη πίεση στην πυρηνική οικογένεια και υψηλότερα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας, αλκοολισμού και εθισμού στα ναρκωτικά (παράνομα ή φαρμακευτικά) για να ανταπεξέλθεις στο άγχος, απάθεια και συχνά ρουφιανιά και γλείψιμο για «να πας μπροστά».  Σε έχουν βάλει να δουλέυεις, σκάβοντας τον ίδιο σου τον τάφο για όταν θα έχεις ξεζουμισθεί και πεταχθεί στα σκουπίδια για το κέρδος της ελίτ, μειώνοντας το εξεγερτικό πνεύμα με την εξουθενωτική φτώχεια και τις δουλειές. που σε απομονώνουν. Και όλο αυτό το διάστημα, η απατηλή εικόνα ικανοποίησης, μέσω της απόκτησης εμπορευμάτων, βρίσκεται μπροστά στα μούτρα σου, καθώς οι τοίχοι από bar-codes πέφτουν σιωπηλά γύρω σου, φυλακίζοντας το χρόνο και τη δημιουργικότητά σου.

Για εκείνους από εμάς, των οποίων η από χιλιετίες προγονική γνώση του πώς να ζούμε στη γη ανεξάρτητα, ακρωτηριάστηκε τους προηγούμενους αιώνες με τη γέννηση του βιομηχανικού καπιταλισμού (ο οποίος, επίσης, κατέλαβε και περιέφραξε την κοινή γη, που χρειαζόμασταν), το κλουβί της οικονομίας είναι σχεδόν καθολικό. Και συνεχίζει, ενώ οι απολύτως απτοί συντηρητές της οικονομικής δυστυχίας βρίσκονται σε απόσταση, που μπορούμε να τους ακουμπήσουμε…

Παράλληλα, σε μια εποχή, που υπάρχει ένα, άνευ ιστορικού προηγούμενου, κενό μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων, οι τράπεζες  διοχετεύουν τα τεράστια κέρδη τους στη χρηματοδότηση της οικονομικής ανάπτυξης, στην επιστήμη του ελέγχου, στην τεχνολογία στρατιωτικής και κοινωνικής «ασφάλειας» και στη δημιουργία βιομηχανικών υποδομών, δηλητηριάζοντας αυτοκτονικά όλες τις μορφές ζωής, που απαρτίζουν τον κόσμο μας, καθώς το καρκίνωμα του Πολιτισμού εξαπλώνεται. Η εκμετάλλευση είναι η νόρμα της οικονομικής δραστηριότητας, όχι η εξαίρεσή της.

Ας δούμε ως παράδειγμα τον τραπεζικό όμιλο Barclays. Ας αναλογιστούμε πως είχαν τη δύναμη, ως αρχιτέκτονες του μεθοδικού πλιάτσικου της εύπορης ελίτ εις βάρος των υπολοίπων από εμάς, να ρυθμίσουν το επιτόκιο Libor(2), με τρόπο που οι ίδιοι πλούτιζαν ακόμα περισσότερο.  Ας αναλογιστούμε πως είναι ο μεγαλύτερος Βρετανός επενδυτής στη βιομηχανία άνθρακα και εσχάτως, ο μεγαλύτερος επενδυτής στο εμπόριο όπλων παγκοσμίως. Και πριν από αυτό, ο μεγαλύτερος θεσμικός μέτοχος στη διαβόητη εταιρεία βασανισμού ζώων Huntingdon Life Sciences. Χρηματοδότες της εξαιρετικά ρυπογόνας εξόρυξης πετρελαίου στα εδάφη των ιθαγενικών πληθυσμών στην Αλμπέρτα, που είναι ίσως η μεγαλύτερη καπιταλιστική-βιομηχανική επένδυση στη Γη και υπαίτια για το δεύτερο σε ταχύτητα ποσοστό αποψίλωσης των δασών του πλανήτη. Ας αναλογιστούμε την απόφασή τους να πουλήσουν τις καταναλωτικές συνήθειες και τα στοιχεία διαμονής χρηστών κινητών τηλεφώνων εκατομμυρίων ανθρώπων σε άλλες εταιρείες και κυβερνητικούς φορείς. Ας αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι  έχουν εγκλωβιστεί εδώ στην οικονομική φυλακή που εξυφαίνουν γύρω μας, η οποία γρήγορα μετατρέπεται σε κρατική φυλακή, αν παραβιάσεις τους νόμους με σκοπό να βρεις χρήματα, είτε επειδή δε μπορείς να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου, είτε επειδή το προτιμάς από το να φιλάς τα παπούτσια του αφεντικού για μια ανταμοιβή.

Αλλά, στην πραγματικότητα,  αυτά τα ανυπόφορα γεγονότα δεν είναι ο βασικός λόγος  της επίθεσής μας. Πιστεύουμε πως για να αποτελέσει κανείς μια πιθανή απειλή για τη σταθερότητα του κυρίαρχου συστήματος, είναι απαραίτητο να πραγματοποιήσει μια επίθεση, οποιασδήποτε κλίμακας, ώστε να αντιπαρατεθεί στον πυρήνα αξιών του συστήματος. Για παράδειγμα, οι τραπεζίτες, που παίρνουν στην ψύχρα όσα λεφτά θέλουν από τα σεντούκια, δεν είναι κάτι που συμφέρει το σύστημα, το οποίο απαιτεί πιο ραφιναρισμένους τρόπους εκμετάλλευσης στη σύγχρονη εποχή. Η οικονομική «κρίση» και το σκάνδαλο της ρύθμισης των επιτοκίων  θα διευθετηθεί από το σύστημα, με έναν τρόπο που αφενός, θα εξανθρωπίσει εκ νέου την εικόνα του και αφετέρου, θα επιτρέψει να συνεχιστεί, με έναν ομαλό και επαγγελματικό τρόπο, το κοινωνικό πλιάτσικο και η οικολογική καταστροφή. Εμείς δε θα συμμετέχουμε στη χορωδία, που απλά καταδικάζει τις τράπεζες για τη «διαφθορά» τους (λες και μια αδιάφθορη τράπεζα θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να συγχωρεθεί). Ο δημοκρατικός ολοκληρωτισμός διαπρέπει στη διάχυση αυτής της αγανάκτησης σε μεταρρυθμίσεις, κάνοντας επενδύσεις, κόβοντας τα «σάπια φρούτα» (όπως ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Barclays, Bob Diamond, που έφυγε με μια σύνταξη πολλών εκατομμυρίων λιρών), ώστε να φαίνεται ότι άλλαξε.

Σε πολλές περιπτώσεις, οι επιμέρους κριτικές, που δε στοχεύουν στη ρίζα της Κυριαρχίας, στην πραγματικότητα τη βοηθούν να επιβιώσει, καθώς μπορεί να «επιλύσει» τις απειλητικές αντιθέσεις λίγο-λίγο κάθε φορά, ενώ μετακινεί το πρόβλημα αλλού.  Το να σταματήσει η ζωοτομία, για παράδειγμα, δε θα ήταν απαραίτητα πολύ μεγάλο πρόβλημα για το σύστημα, αν τα πειράματα γίνονταν ένας υπερβολικά εξοργιστικός παράγοντας για να τον αντιμετωπίσει (όπως συνέβη όταν η Barclays αποσύρθηκε από τη Huntingdon Life Sciences, κάτι που οδήγησε τους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων να σταματήσουν να τη στοχοποιούν): αντίθετα, η στόχευση είναι πέρα από την πολιτισμική οπτική, που αντιλαμβάνεται όλη τη ζωή (ειδικά τη μη-ανθρώπινη) ως ιδιοκτησία προς χρήση κατά το δοκούν, καταδεικνύει τη διαδικασία εξημέρωσης, που είναι παρούσα σε κάθε βήμα του Πολιτισμού και στοχεύει την ολική απελευθέρωση και όχι την παραχώρηση δικαιωμάτων από τις αρχές. Ως ακόμα ένα παράδειγμα, ο τερματισμός της αστυνομικής βίας στους δρόμους θα μπορούσε, πιθανώς, να συμφέρει το σύστημα, καθώς η ειρήνευση μπορεί να δημιουργηθεί μέσω μιας διαδικασίας ταύτισης με τον ίδιο μας τον καταπιεστή.  Έτσι, δε βλέπει κανείς ότι θα υπάρχουν πάντα ψυχιατρεία, παρακουλούθηση, χειραγώγηση από τα ΜΜΕ και οι αποπροσανατολιστικές φωνές των διαφόρων πολιτικών. (Αλλά, βέβαια, η εξουσία πάντα βασίζεται σε διαφορετικές μορφές ωμής βίας, όταν η άγρια ζωή επιμένει να αρνείται την παράδοση της αυτονομίας της).

«Η διαδικασία βελτίωσης της ικανότητάς μας να χρησιμοποιούμε υλικά και τεχνικές είναι φυσικά μια διαδικασία αυτομόρφωσης… Σε καμιά στιγμή δεν πρέπει το επίπεδο της στείρας επιχειρησιακής ικανότητας να εντατικοποιείται, χωρίς μια ταυτόχρονη εντατικοποίηση της σκέψης και του λόγου και προφανώς, αυτό ισχύει και αντίστροφα». Φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ-ΑΑΟ

Η κινητοποίηση μόνο γύρω από αυτά τα ευδιάκριτα πρόσωπα του συστήματος, δεν αντιτίθεται στις αξίες του και το ίδιο συμβαίνει και με ένα επαναστατικό πόνημα, που τοποθετεί τον εαυτό του στα πλαίσια της «ένταξης», των «εναλλακτικών θεσμών», της «ηθικής παραγωγής» και της «πολιτικής». Έτσι, αξίζει να ξεκαθαριστεί πως η επίθεσή μας σε αυτόν τον αρπακτικό θεσμό στόχευσε την ίδια την πολιτισμική πρόοδο, την οποία οι τράπεζες τόσο καλά αντιπροσωπεύουν: οικονομική αύξηση, ανάπτυξη και επέκταση, που χρειάζεται τις μάζες να είναι αλυσοδεμένες στις δουλειές τους και τη γη να είναι ρημαγμένη, η ουσία του βιομηχανικού καπιταλισμού με όλη τη μισθωτή σκλαβιά και την κυριαρχία στην αγριότητα, που αυτός απαιτεί. Με τη σειρά του, αυτό το σύστημα είναι, απλά, η πιο πρόσφατη εκδήλωση της αποξένωσης και της απώλειας που βιώνουμε, όπου οι σύνθετες κοινωνίες αντικαθιστούν τις ανθρώπινες, πρόσωπο με πρόσωπο, εθελοντικές συλλογικοποιήσεις.

Αρνούμενοι όλη αυτήν την αφήγηση, με την οποία μας έχουν ταΐσει με το ζόρι,  αποφασίσαμε, χωρίς δισταγμό, να προσπαθήσουμε να αποσταθεροποιήσουμε και να καταστρέψουμε ό,τι δημιουργεί την οικονομική οπτική του κόσμου, ώστε να βιώσουμε έναν άγριο κόσμο ελεύθερων ζωών σε σχέση μεταξύ τους, αντί μιας απλής αμοιβαίας μείωσης των πόρων, ανθρώπινων ή άλλων. Αντί να ψάχνουμε τη βολή μας στο σύστημα ή να προσπαθούμε να το «βελτιώσουμε», εμείς περιφρονούμε όλα εκείνα, που μας προσφέρει η υποβαθμισμένη του ύπαρξη, συμπεριλαμβανομένου και του πτώματος των «δικαιωμάτων» ή της «δικαιοσύνης», τα οποία έχουμε θάψει εδώ και καιρό, μαζί με τις υποχρεώσεις μας προς την πολιτισμένη/αστική κοινωνία.

2. ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει πως η επίθεσή μας ήταν συμβολική, πως ίσως προκάλεσε φθορές σε ένα υποκατάστημα τράπεζας, αλλά μέχρι εκεί. Όμως, το σημαντικό για εμάς ήταν να σπάσουμε τη σιωπή της συνενοχής, να αφήσουμε εκεί σημάδια της αποφασιστικότητάς μας να πολεμήσουμε, για άλλους που ίσως να νιώθουν το ίδιο, αφήνοντας μια σκιά αβεβαιότητας για το πότε το ένα ή το άλλο υποκείμενο, που το  σύστημα εκμεταλλεύεται, θα εμφανιστεί για να συντρίψει τις πρακτικές του, την περιουσία του και την ειρήνη του. Στο σημερινό κόσμο, φαίνεται σαν περισπασμός το να επικεντρώσουμε (τουλάχιστον εξ ολοκλήρου) τη δράση μας ενάντια στις πιο θεαματικές πτυχές  του κράτους και του καπιταλισμού, ενώ ολόκληρο το δίκτυο διακλαδώσεων και υποδομών, μέσω του οποίου διευθύνεται το σύστημα, βρίσκεται πάντα τόσο κοντά μας. (Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δε ζεσταίνει τις καρδιές μας περισσότερο από το πέσιμο στο χρηματιστήριο της Βαρκελώνης, κατά τη διάρκεια των ταραχών της 29ης Μαίου πέρυσι, από την ενέδρα και τον πυροβολισμό εναντίον ενός υψηλόβαθμου στελέχους μιας πυρηνικής εταιρίας στην Ιταλία, τον περασμένο Μάη και την καταστροφή ενός αστυνομικού κέντρου εκπαίδευσης αξίας εκατομμυρίων με μια τεράστια φωτιά, από αναρχικούς, έξω από το Μπρίστολ, αυτήν την εβδομάδα!)

Και ύστερα… ποιος ξέρει; Ίσως ζήσουμε για να δούμε τη βιομηχανική κοινωνία να καταρρέει κάτω από το ίδιο της το ασυντήρητο βάρος και κάνουμε ό,τι μπορέσουμε για να ξαναμάθουμε αυτά που έσβησε ο Πολιτισμός. Ίσως συναντήσουμε περισσότερους συντρόφους και δούμε τους κόσμους μας να γυρνούν ανάποδα από τον αγώνα μας. Ίσως πεθάνουμε νωρίς προσπαθώντας. Ή ίσως όχι, αλλά τίποτα να μη φαίνεται να αλλάζει.

Αλλά, για εμάς, άλλαξαν τα πάντα, όταν αποφασίσαμε να ζήσουμε σαν πολεμιστές και όχι σαν σκλάβοι. Τιμούμε τη θλίψη και τον εκνευρισμό μας, τη μοναξιά και την ανασφάλειά μας, με το να μην τις καταστέλλουμε, αλλά ούτε και να παραδινόμαστε σε αυτές. Παίρνουμε αυτά τα σπασμένα κομμάτια του εαυτού, μετασχηματίζουμε το θύμα σε πολεμιστή και στεκόμαστε περήφανοι αντίπαλοι αυτού του κόσμου. Για να επιτεθούμε σε αυτό που μας επιτίθεται.

«Πιστεύουμε πως δεν εξαρτώνται τα πάντα από το περιεχόμενο και τη συγκυρία, σαν κάτι εξωτερικό, που επιπλέει στον αέρα. Τις συγκυρίες τις δημιουργούμε εμείς με το να δημιουργούμε για τους εαυτούς μας, με το να δουλεύουμε σκληρά και με το να φτιάχνουμε τα δικά μας εγχειρήματα, όντας οι πρωταγωνιστές του κοινωνικού πολέμου και έχοντας έναν ενεργό ρόλο, όντας οι πρωταγωνιστές στην ίδια μας την πραγματικότητα και τον αγώνα μας… Θεωρούμε πως κατά τη διάρκεια μιας δράσης ή μιας διαδήλωσης και μετά από αυτήν, συμβαίνουν μια σειρά από πράγματα: αρχικά, κερδίζουμε, δηλαδή επιτυγχάνουμε το στόχο μας,  σαμποτάροντας στην πράξη τον στόχο της δράσης και ύστερα, χάνουμε, αφού τηρούμε τη θεαματική κανονικότητα, εγκαταλείπουμε τον ανατρεπτικό μας ρόλο και συνεχίζουμε να υπάρχουμε εντός των δικτύων και πάλι· επομένως, όσο αυτό είναι δυνατόν, οι δράσεις πρέπει να επεκτείνουν τους εαυτούς τους, να διαιωνίζονται  και να γίνουν καθημερινότητα και συνήθεια μέχρι, μαζί με το λόγο, την αλληλεγγύη και κάθε μορφή αναρχικής πρακτικής, να μπορέσουν να δημιουργήσουν ανατρεπτικούς κοινωνικούς ιστούς και μερικές δυνατές βάσεις αντιεξουσίας». ΑΑΟ/Αντιεξουσιαστική Ανταρσία της Πράξης

Με αυτήν την έννοια, είμαστε οπλισμένοι με την αποφασιστικότητά μας όσο και με τις βόμβες μας. Επίσης, οι φίλοι μας, οι αγαπημένοι μας και οι συνωμότες μας, ξέρουν καλά πως αγκαλιάζουμε τη ζωή με το γέλιο, τον ιδρώτα και τα δάκρυα γιατί πιστεύουμε ακράδαντα πως υπάρχουν πολλοί απελευθερωτικοί τρόποι να ζήσει, να μάθει και να πολεμήσει κανείς. Ξεπερνάμε τους φόβους μας, την παραίτηση, τη φίμωση, τα ελαφρυά, σαν μετάξι, κολλάρα, που κάποιοι έχουν καταντήσει σχεδόν να τους αρέσει που τα φοράνε. Η επίθεσή μας είναι μια από τις πολλές αυτές μεθόδους. Με σκοπό να σκεφτόμαστε πιο καθαρά, να αισθανόμαστε, να δρούμε, να θεραπεύουμε, να σχετιζόμαστε με τη ζωή μας με όρους βαθιάς σύνδεσης και όχι αποξένωσης. Θέλουμε μια κοινότητα, της οποίας η πιθανότητα βρίσκεται πέρα από τα συντρίμμια του Πολιτισμού. Ξέρουμε πως υπάρχουν και πολλοί άλλοι εχθροί της κοινωνίας, από ένστικτο ή συνειδητά, οι οποίοι συνωμοτούν  και χτυπούν, χωρίς να νιώθουν την ανάγκη για επαναστατικές ταυτότητες και προκηρύξεις. Το να πολεμάς εναντίον όλων όσων περιορίζουν την ελεύθερη ζωή είναι μια επιλογή, ανοιχτή σε οποιονδήποτε, όπου και αν είναι, όχι η «δουλειά» μιας στρατιωτικής ελίτ.

3. ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Η ομάδα συγγένειας, που εκτελέσαμε αυτήν την ενέργεια, θεωρούμε τους εαυτούς μας μια λόγχη από τις πολλές της πολυεπίπεδης αναρχικής επίθεσης ενάντια στην εξουσία και την αποξένωση. Ένας μικρός κύκλος, που συναντιέται και συνωμοτεί για το πού, πότε και τι θα χτυπήσει, με μια μίνιμουμ οργάνωση, κομμάτι μιας ευρύτερης άτυπης δομής αλληλοβοήθειας και συνέργειας και μέρος της απέραντης θάλασσας της εξεγερτικής σκέψης και πρακτικής, με όλην την πολλαπλότητα που αυτή έχει και που καλύπτει όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής μας, καθώς πασχίζουμε για συνοχή και υπευθυνότητα προς τις αξίες μας, κατευθυνόμενοι προς την ελευθερία. Ένας μικρός κύκλος που, πάνω από όλα, δημιουργείται και αυτοδιαλύεται ανάλογα με τη θέληση κάθε ατόμου. που συμμετέχει σε αυτόν, με βάση τη δυνατότητά του να συνυπάρχει με την αυτονομία τους και ταυτόχρονα, να παρέχει πρόσβαση σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στη διάχυση της Εξουσίας και του Πολιτισμού.

Το γεγονός ότι κάνουμε αντάρτικο δε μας κάνει μάρτυρες, ηγέτες ή ιεροκήρυκες.  Δρούμε καθαρά με τους δικούς μας όρους. Δε θεωρούμε τους εαυτούς μας «προωθημένους», επειδή αυτήν τη φορά διαλέξαμε μια βόμβα από ένα τούβλο. Όταν μιλάμε για αυτό που εκτυλίσσεται στην καθημερινότητα ως κοινωνικός πόλεμος, περιγράφουμε τον πόλεμο ενάντια σε ένα σύνθετο δίκτυο λάθος επιλογών, σωματικών ελέγχων, κοινωνικών πιέσεων, περιορισμών χρόνου και κατοικίας, τη σχεδόν καθολική κυριαρχία της οικονομίας και πολλά άλλα. Δε θεωρούμε όλες αυτές τις μάχες κατάλληλες για τη χρήση φυσικής βίας και καταστροφής ιδιοκτησίας. Σε μερικές, η εξέγερση είναι ενάτια στον ηθικισμό, στις ταυτότητες, τους ρόλους και την εξημέρωση, που διατάζει η κοινωνία –πράγματα που πρέπει να ξεκινήσουν σε ένα ατομικό επίπεδο, πριν να είναι ώριμα για συλλογικές προσπάθειες, αν αυτό είναι το επιθυμητό. Ο αναρχικός αντάρτης πρέπει να αγωνιστεί σε όλα αυτά τα μέτωπα, αλλά είναι σημαντικό να μην παραλείπει να στοχοποιεί τη φυσική υπόσταση των θεσμών και των διευθυντών, που επιβάλλουν αυτόν τον κόσμο. Χωρίς την ετοιμότητα για επίθεση  (γεννημένη από την άμεση προσωπική εμπειρία),  δε θα μπορούμε να υπερασπιστούμε την ατομική και συλλογική μας ελευθερία από τους εχθρούς μας. Πολύ συχνά, έχουμε δει ριζοσπάστες να αποσύρονται από τη σύγκρουση και να υποχωρούν σε έναν πλανερό ναρκισσισμό ή στη σχετική άνεση εκείνων των κοινωνικών κινημάτων, που βάζουν πάντα τη σύγκρουση στον πάτο της λίστας των πιθανοτήτων.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήσαμε βόμβες ως όπλα και είμαστε σίγουροι  πως μπορούν να τοποθετηθούν χωρίς πολύ κόπο. Οποιοσδήποτε είναι ικανός να συναρμολογήσει ένα μηχανισμό όπως ο δικός μας, απλά για να αποκρούσουμε το μύθο της εξειδίκευσης, που συχνά αυτόματα τους συνοδεύει. Θεωρούμε, όμως, πως σε κάποια άλλη στιγμή, για κάποιον άλλον, το σπάσιμο ενός μόνο παραθύρου, θα είχε την ίδια σημασία (αν η δράση δεν ψάχνει να μπει σε διάλογο με το σύστημα ή την αναγνώρισή της από αυτό). Πιο σημαντική είναι η αυξημένη πιθανότητα και ευχαρίστηση, που ξεκλειδώνεται από την άμεση δράση, αντί για την υπομονή και το συμβιβασμό. Άλλωστε, συμφωνούμε με τους άγνωστους συντρόφους μας της ΣΠΦ Ρωσίας (που ανέλαβαν την ευθύνη για έναν εμπρησμό σε ένα εργοτάξιο αυτοκινητόδρομου τον Ιούλιο) πως το να μην επιτίθεσαι, επειδή περιμένεις κάποιο «ανώτερο» επίπεδο τεχνικής κατάρτισης και εξοπλισμού, μπορεί να οδηγήσει σε παράλυση και απραξία.

Αλλά, στις δικές μας ζωές, αποφασίσαμε να κλιμακώσουμε την εμπειρία μας στον καθημερινό πόλεμο ενάντια στον Πολιτισμό, να σπρώξουμε τους εαυτούς μας πέρα από εκείνα που ήταν προηγουμένως γνώριμα σε εμάς, να διευρύνουμε την εργαλειοθήκη μας και να ζήσουμε την αναρχία στις σχέσεις και στην εξέγερσή μας. Όσες περισσότερες μεθόδους μάθουμε να έχουμε στη διάθεσή μας, τόσο πιο προσαρμοστικοί θα είμαστε στη σύγκρουση και τόσο πιο δύσκολο θα είναι για τους εχθρούς μας να μας ξεπεράσουν σε ελιγμούς. Αυτό ισχύει τόσο για το εγχείρημα μας της ένοπλης χαράς, όσο και για τη γραπτή μας επικοινωνία, τις δικές μας ικανότητες να επιζήσουμε και να ευτυχίσουμε σε ισορροπία με την υπόλοιπη ζωή και τις σχέσεις μας, που σκοπεύουν να υπονομεύσουν και  να καταστρέψουν κάθε ιεραρχία. Η εξέγερση χρειάζεται τα πάντα: αφίσες και βιβλία, σκέψη και συζήτηση, μαχαίρια και εμπρησμούς. Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι, όπως έχει ειπωθεί ξανά, το πώς θα τα συνδυάσουμε.

Ακριβώς επειδή δεν είμαστε «ειδικοί», επειδή όταν γυρίζουμε σπίτι μετά την επίθεση κι εμείς παλεύουμε με όλες τις υποκρισίες μας, τις αντιθέσεις μας και τους εξευτελισμούς, που συγκροτούν το μηχανισμό των εξουσιαστικών σχέσεων στη σύγχρονη κοινωνία, πρέπει  να βρούμε το κουράγιο να συνεχίσουμε τους πειραματισμούς, τα λάθη και τις επιτυχίες μας. Για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας, η εξέγερση πρέπει να είναι κομμάτι  της καθημερινότητάς μας, όχι περιορισμένη σε διαδηλώσεις, επετείους ή στιγμές ευρύτερης κοινωνικής αναταραχής.

4. ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ

Γράφουμε, επίσης, για να αναγνωρίσουμε και να τονίσουμε τον αυστηρά αντιεξουσιαστικό αστερισμό ομάδων και ατόμων (είτε ξέρουμε τα ονόματά τους είτε όχι), που κάνουν πόλεμο ενάντια στο σύστημα, σε όλα του τα μέτωπα. Σήμερα, βλέπουμε την εντατικοποίηση των ανοιχτά μαχητικών δράσεων, τόσο στην περιοχή μας όσο και διεθνώς. Είμαστε εξαιρετικά υπερήφανοι για τους συντρόφους μας και ελπίζουμε με αυτήν τη δράση να συνεισφέρουμε κι εμείς σε αυτούς, όπως και τα δικά τους λόγια και οι δικές τους πράξεις εμπλούτισαν το δικό μας σκεπτικό. Το να αδράξουμε την ευκαιρία να στείλουμε σε αυτούς σινιάλα και να σταθούμε δίπλα στους κρατούμενους-αιχμαλώτους δεν είναι, σε καμιά περίπτωση, δευτερεύουσα σκέψη, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι του είναι και του αγώνα μας. Είναι ανόητο να προσπερνιέται αυτό και να είμαστε απλά αυτοαναφορικοί. Από τότε που ενώσαμε τις ατομικές μας εξεγέρσεις σε μια συλλογική ορμή καταστροφής και δημιουργίας, αποφασίσαμε πως το να παραμελήσουμε τους κρατουμένους, που αγωνίζονται, σημαίνει πως  παραμελούμε τον ίδιο τον αγώνα. Το σημαντικό είναι να μπορούμε να δούμε και τους άλλους που εξεγείρονται.

Η βομβιστική μας επίθεση συνέπεσε με το μήνα, που ανακοινώθηκε πως θα ξεκινήσει, τελικά, η δίκη των ελευθεριακών ταξικών αγωνιστών Marcelo Villarroel, Juan Aliste και Freddy Fuentevilla, στη Χιλή. Η μαχητική τους στάση και τα γράμματά τους από τη φυλακή αποτέλεσαν έμπνευση από τότε που αιχμαλωτίστηκαν στην Αργεντινή, πριν από πέντε χρόνια. Παρά τις διαφορές μας, μας ενώνει ένας μίνιμουμ στόχος: άμεση εξέγερση προς την καταστροφή της ταξικής κοινωνίας. Είναι κομμάτι του συνεχώς εξελισσόμενου αντιεξουσιαστικού πεδίου, που εκτείνεται πέρα από σύνορα και γλώσσες.  Εδώ μπορούμε να ανταλλάξουμε ιδέες, πρακτικές και φυσικά αμοιβαία κριτική, που μας κάνει ικανούς να αναπτυχθούμε και να μάθουμε. Έτσι, αντί για την απόλυτη θεωρητική ταύτιση (για παράδειγμα σχετικά με τη φύση της Κοινωνίας και του Πολιτισμού), σήμερα βιώνουμε μια αλληλεγγύη, που πηγάζει από το κοινό μας πάθος να αγωνιστούμε, εδώ και τώρα, χωρίς καθυστέρηση, ελεύθεροι να περπατήσουμε τα ξεχωριστά μονοπάτια, που μας ανοίγουν οι αναλύσεις μας. (Για τους ταξικούς ιδεολόγους, που συκοφαντούν τους αντάρτες και κρύβονται, περιμένοντας ακόμα τις μυθικές «αντικειμενικές συνθήκες», έχουμε την άκρατη περιφρόνησή μας).

«…σε ένα αποστειρωμένο κελί υψίστης ασφαλείας, μέσα στο όμορφο σκοτάδι μιας κορυφογραμμής σπαρμένης με παράνομα χνάρια, μέσα στο ανώνυμο μητροπολιτικό σαμποτάζ… σε ένα ποίημα-τραγούδι, σε μια προκήρυξη, σε μια ειλικρινή παράδοση στην καρδιά… η μνήμη και η ανατροπή υπάρχουν ανεξάρτητες από τα σφοδρά κύματα της καταστολής.»  Marcelo Villarroel

Δύναμη στους Marcelo, Juan και Freddy και στον Carlos Gutierrez, που καταζητείται ακόμα για την ίδια υπόθεση. Οι Έλληνες αναρχικοί, που συνελήφθησαν στην Κοζάνη, στη Νέα Φιλαδέλφεια και στη Θεσσαλονίκη, ο Roger Clement (Συνασπισμός Πολεμώντας για την Ελευθερία-Οττάβα), ο Marco Camenisch και ο Walter Bond (Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων-Μοναχικός Λύκος), είναι ένας λόγος παραπάνω για να μείνουμε περισσότερο σταθεροί στον αγώνα μας.

Κάνουμε ένα κάλεσμα σε όποιον νιώθει δυσαρεστημένος: απόκτησε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, για να οπλιστείς απέναντι στην εξουσία και την αδιαφορία. Ας αντισταθούμε στις τράπεζες, την εργασία, τα λεφτά και τον Πολιτισμό, που βρίσκεται πίσω τους. Από τις τράπεζες, που ληστεύονται στο Σαντιάγκο, τους δικαστικούς επιμελητές, που πυροβολούνται στο Λονδίνο, τα εργοστάσια, που αναστατώνονται στη Ντάκα, από το shoplifting μέχρι το πλιάτσικο στο Μπαριλότς και το Μπρίστολ, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας και τα κέντρα δουλειάς, που σπάστηκαν στο Τρέντο και το Βερολίνο· από την ανυποταξία, τα σαμποτάζ στους χώρους δουλειάς, την απρόβλεπτη απεργία· από τις επιθετικές καταλήψεις κτιρίων και γης, με σκοπό την απελευθέρωσή τους  από το εμπόριο, στο Κάρντιφ ή στη Γκιρόνα, την προηγούμενη εβδομάδα, μέχρι την εναπομείνουσα ιθαγενική αντίσταση, που αντιστέκεται στην αφομίωση από το παγκόσμιο σύστημα εργασίας και οικονομίας… 10, 100, 1000 ανταρσίες ενάντια στην τυραννία της αγοράς.

Και γιατί να σταματήσουμε εδώ; Προς μια ζωή χωρίς υπολογισμούς και διοίκηση, μια ζωή ελευθερίας και αγριότητας. Μια αναρχική ζωή. Ας γίνουμε ο εσωτερικός εχθρός του συστήματος , απρόβλεπτος και ανεξέλεγκτος.

Για τη συνεχή επίθεση και ανατροπή

ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

/ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

Υποσημειώσεις:

1. Η διαχειριστική ομάδα του Bristol Indymedia λογόκρινε την προκήρυξη, με την αιτολογία της υποκίνησης…

1. To Libor είναι ένας δείκτης μέσου όρου επιτοκίων, που υπολογίζεται από τις μεγαλύτερες τράπεζες του Λονδίνου, με το οποίο δανείζονται από τρίτες τράπεζες.

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Επιστροφή Στο Πρωτόγονο

Αναδημοσίευση από το Indymedia, πηγή totalxliberation

Ένα νέο κείμενο του Walter Bond μέσα από την φυλακή, στο οποίο μιλάει για την καταπίεση που εξαπολύει από τις απαρχές της γέννησης του ο πολιτισμός και η προηγμένη τεχνολογία και βιομηχανία. Όταν ο καιρός έχει φτάσει για δύο μόνο επιλογές, πρέπει επιτέλους να διαλέξουμε. Είτε θα αφεθούμε στην αδράνεια και θα δούμε την κατάρρευση του πολιτισμού από την τηλεόραση, είτε θα ξεσηκωθούμε και θα απαντήσουμε σε αυτόν τον αιώνιο πόλεμο που έχει κηρύξει εναντίον της γης και όλων των έμβιων πλασμάτων της. Πρωτότυπο στα αγγλικά στην σελίδα υποστήριξης του Walter.

 

WALTER EDMUND BOND (37096013)

4/15/2013 10:03:10 AM

Επιστροφή Στο Πρωτόγονο

Ο πολιτισμός είναι ένα σύμπλεγμα. Εισβάλει στις κοινωνικές μας αλληλεπιδράσεις, προδιαθέτει τις επιθυμίες μας και μας διαχωρίζει από τον φυσικό κόσμο. Ο βιομηχανικός πολιτισμός και η υψηλή τεχνολογία ερεθίζει ακόμα παραπάνω τους διχασμούς και τους βαθύς διαχωρισμούς. Η βιομηχανία, η κατανάλωση και η παραγωγή είναι ο όλεθρος για το περιβάλλον, οι καταστροφείς των δασών, ο λόγος για την ανεξήγητη νεύρωση και καλλιεργεί το ίδιο σκεπτικό πλαίσιο της αποσύνδεσης που επέτρεψε τους Ναζί να λειτουργούν τα στρατόπεδα του θανάτου την μέρα και το βράδυ να είναι οικογενειάρχες (ή όπως επιτρέπει στους ερευνητές των ζώων να κάνουν ζωοτομία στα ζώα και μετά να πηγαίνουν σπίτι τους και να φροντίζουν την γάτα τους).

Φυσικά, η ειρωνεία της αντίφασης δεν μένει μόνο σε μένα. Διότι, καθώς ισχυρίζομαι πως ο πολιτισμός είναι ο καταστροφέας των ζωών, ο μολυντής της Γης και αυτός που καταμερίζει την εργασία, πληκτρολογώ αυτές τις λέξεις σε έναν υπολογιστή, μέσα σε ένα κτήριο, φορώντας γυαλιά, βλέποντας την ώρα στο ρολόι του χεριού μου και μιλώντας σε μια εξελιγμένη διάλεκτο μιας πολιτισμένης γλώσσας. Αυτά τα γεγονότα ακυρώνουν τέτοιες κριτικές; Πιστεύω πως όχι.

Πολύ συχνά μας μαθαίνουν να εσωτερικεύουμε κάθε τι καταστροφικό σε αυτόν τον κόσμο. Δεν είναι δικό μου σφάλμα που πρέπει να χρησιμοποιήσω τα εργαλεία του πολιτισμού για να τον αποσυνθέσω. Και αυτό δεν είναι περισσότερο αντιφατικό από όσο το ότι οι απελευθερωτές των σκλάβων παλαιότερα χρησιμοποιούσαν τους δρόμους που είχαν χτίσει σκλάβοι για να φτιάξουν αγωγούς και να φέρουν αυτούς τους ίδιους απελευθερωμένους μαύρους στην ελευθερία. Ή το γεγονός πως πολλοί ‘ακτιβιστές’ για τα δικαιώματα των ζώων ή οικολόγοι θα πετάξουν σε όλη την χώρα ή τον πλανήτη, όχι για να σώσουν ένα ζώο ή δέντρο αλλά για να δικτυωθούν με άλλους ανθρώπους σε συνελεύσεις και να συζητήσουν θεωρητικά για τα ζώα και τα δέντρα.

Όταν πρόκειται για την αντί-πολιτισμική θεωρία η πρώτη γραμμή του παραπτώματος έχει πάντα να κάνει με το γεγονός πως όλοι μας παίρνουμε μέρος στον πολιτισμό και επομένως είναι υποκριτικό το να είμαστε εναντίον του. Αυτό είναι αληθές αλλά υπερβολικά απλοϊκό. Περισσότερο στον στόχο, σχεδόν όλα όσα κάνουμε στις διαχωρισμένες και διαμερισματοποιημένες κοινωνίες έχουν έναν αέρα υποκρισίας επειδή ο πολιτισμός είναι σχιζοφρενικός. Και πάλι, αυτό δεν είναι σφάλμα του ατόμου.

Η δεύτερη γραμμή του παραπτώματος είναι συνήθως το ότι είναι τελείως μη πρακτικό, αν όχι αδύνατο, να καταρρεύσεις την τεχνολογική κοινωνία στο παρόν, οπότε είναι παράλογο και πέταμα του χρόνου το να προσπαθείς. Αυτό φυσικά είναι απάθεια στο έπακρο και μπορεί να εφαρμοστεί σε οτιδήποτε που φαίνεται ανίκητο ή μπορεί να χρειάζεται αρκετή αυτό-θυσία και σκληρή δουλειά. Για παράδειγμα, αφού εκατομμύρια και εκατομμύρια άνθρωποι θα οδηγούν, δεν μπορείς να σταματήσεις την Big Oil, οπότε είναι ηλίθιο το να διαμαρτύρεσαι για αυτή, σωστά; Ή αφού δισεκατομμύρια ανθρώπων τρώνε ζώα και δεν πρόκειται να σταματήσουν, είναι μάταιο να προωθείς ή να εμμένεις στον βιγκανισμό;

Η απάθεια στην καλύτερη της οδηγεί στην συμβιβασμένη ευημερία και στις λύσεις βοηθείας που στην τελική ανάλυση πάντα θα καταλήγουν καταναλωτικά τροποποιημένες, ξαναπακεταρισμένες και θα πωλούνται ξανά σε μας. Και στην χειρότερη, οδηγεί σε μια λοιμώδης αδράνεια που δηλητηριάζει τον ριζοσπαστισμό.

Η τελευταία γραμμή του παραπτώματος πηγαίνει κάπως έτσι: Μόνο ένας παθολογικά διαταραγμένος μανιακός θα ήθελε να κατεδαφίσει τις πόλεις και όλη την τεχνολογία! Πρέπει να παραδεχτώ πως εξ αιτίας της δραματικής της έφεσης, αυτή είναι η αγαπημένη μου. Αφού ενδιαφερόμαστε για την πηγή όλης της καταπίεσης και όχι μόνο για τις διάφορες εκδηλώσεις της, πρέπει να είμαστε τρελοί. Ή ακριβέστερα, επειδή δεν εξυμνούμε και δεν τοποθετούμε την παραγωγή και την ιδιοκτησία πάνω από την ζωή και την γη, πρέπει να είμαστε βίαιοι μανιακοί! Ένα άλμα της λογικής με το οποίο οι βιομηχανικοί παραγωγοί και τα τεχνοκρατικά καθάρματα έχουν εξαπατήσει τους ανθρώπους, ώστε να το πιστεύουν τόσο οι καπιταλιστές όσο και οι κομμουνιστές (και μερικές φορές και οι βίγκαν και ο αναρχικοί).

Δηλώνω κατηγορηματικά και απερίφραστα πως τα τούβλα και το ατσάλι, ο ασβέστης και το αφρολέξ, το μπετό και τα καλώδια, δεν ισοδυναμούν με την εγγενή αξία της σάρκας και των κοκάλων, του βουνού και του ποταμού ή του αέρα και της γης! Βία είναι αυτό που προξενεί η τεχνολογία στην αισθανόμενη ζωή όπως σε ένα ζώο σε μια παγίδα ή μια ατομική βόμβα σε πολίτες. Η βία συμβαίνει στα ζωντανά, η καταστροφή συμβαίνει στα κτήρια και στα μηχανήματα, όχι το αντίστροφο.

Έτσι, πολλοί/ες από μας ξεκινάμε να βλέπουμε πως για να απελευθερώσουμε πραγματικά τα ζώα, τη γη, ή τους αλλήλους μας, πρέπει να αρχίσουμε να πολεμάμε την πηγή της καταπίεσης. Η οποία, άμεσα, είναι ο τεχνολογικά προηγμένος πολιτισμός. Η μονοθεματική καταπολέμηση της καταπίεσης είναι σαν να χτυπάς με το πόδι μικρές εστίες πυρκαγιάς, και για κάθε πυρκαγιά που χτυπάς, σβήνεις ή αποδυναμώνεις, μερικές ακόμα ξεκινάνε. Πολλές φορές η ίδια φωτιά που νομίζαμε ότι σβήσαμε, αναζωπυρώνει. Πολεμάμε την βιομηχανία γούνας σε μια χώρα και ξεπηδά σε μια άλλη. Την στιγμή που σταματάμε να πολεμάμε για ένα περιβαλλοντικό θέμα, όλη η άσκηση πίεσης και η δουλειά υπαναχωρεί με την αλλαγή της πολιτικής φρουράς την ημέρα των εκλογών. Διάλεξε όποιο θες: ιμπεριαλισμός, LGBTQ θέματα, ρατσισμός, φεμινισμός, ζωοτομία ή βιγκανισμός.

Όσο περισσότερο συγκεντρωνόμαστε και πολεμάμε, τόσο πιο πολύ στραγγίζουμε τις ενέργειες μας, την ώρα που οι συσκευές της καταπίεσης και οι μηχανές συνεχίζουν να βουΐζουν. Με αυτό δεν θέλω να πω πως ο σκοπός της μονοθεματικής πάλης είναι άκυρος. Όλοι/ες μας πρέπει να τοποθετήσουμε τις ενέργειες και τις δραστηριότητες μας εκεί που είναι η καρδιά μας. Και για πολλούς/ες από μας, η μονοθεματική πάλη είναι προσωπικής και συναισθηματικής σημασίας. Για παράδειγμα, όταν έχτιζα σφαγεία για την επιβίωση μου ως νέος άνθρωπος, ήμουν πάντα τρομαγμένος και ανακινημένος από την απάθεια και την αδράνεια. Για μένα, το να βοηθάω τα ζώα και να πολεμάω για αυτά είναι εξ ορισμού αυτό που είμαι. Και η καταπολέμηση της καταπίεσης που αντιμετωπίζουμε εμείς και οι άλλοι στο εδώ και στο τώρα, είναι εξαιρετικά σημαντικό για αυτούς για τους οποίους αγωνιζόμαστε. Ωστόσο, ώστε όλοι οι μονοθεματικοί σκοποί που αγωνίζονται για την απελευθέρωση και την ακέφαλη κοινωνία να ενωθούν πραγματικά κάτω από την ομπρέλα της ολικής απελευθέρωσης, πρέπει να αναγνωριστεί ο κοινός μας καταπιεστής. Η κόλαση, που είναι η πηγή κάθε μικρής πυρκαγιάς, η ολότητα, ο πολιτισμός.

Είναι πολύ εύκολο να ξεχάσεις ή να είσαι τελείως τυφλός προς την ειδεχθή καταστροφή και κυριαρχία που εμφανίζεται και δημιουργεί και διατηρεί πολιτισμούς. Δυστυχώς, οι καταχρήσεις, η υποταγή και η βαθιά βία είναι Υδροκέφαλη και πολύ πραγματική. Στην Αμερική, εκατομμύρια και εκατομμύρια αυτόχθονες ζωές αποδεκατίστηκαν, δολοφονήθηκαν με τους πιο κτηνώδης τρόπους, και έπειτα εθίστηκαν στο αλκοόλ και σπρώχτηκαν σε φυλακές. Αυτό συνέβη για να στρωθεί ο δρόμος για την λεηλασία της γης, την καταστροφή των δασών, την δολοφονία των βουβαλιών, την άνοδο των βιομηχανιών ζωικών υποπροϊόντων και την εγχώρια σκλαβιά του εδάφους για την μαζική καλλιέργεια, γνωστή ως γεωργία. Οι πρώτες σύγχρονες πόλεις χτίστηκαν από την αναγκαστική εργασία των σκλάβων και από το αίμα και τα κόκαλα της γης και των ζωικών εθνών. Τα στρώματα και στρώματα της απροκάλυπτης κυριαρχίας είναι το θεμέλιο της κοινωνίας που βλέπουμε γύρω μας. Οι λευκοί πάνω από τους μαύρους, οι άντρες πάνω από τις γυναίκες, οι άνθρωποι πάνω από τα ζώα, η βιομηχανία πάνω από την γη, οι πλούσιοι πάνω από τους φτωχούς, και οι μορφωμένοι πάνω από τους αμαθείς.

Σήμερα είναι χειρότερα από ποτέ. Η μηχανοποίηση έχει επιταχύνει τον ρυθμό της βιομηχανίας και τον βιασμό του πλανήτη για τον εφοδιασμό των ακατέργαστων προϊόντων. Τα ζώα πεθαίνουν πιο γρήγορα και σε μεγαλύτερους αριθμούς από παλιά εξαιτίας της αποσυναρμολόγησης των εργοστασίων και τους βαρείς μηχανισμούς τους, χωρίς να αναφέρω την γενετική τροποποίηση και την αφύσικη αναπαραγωγή. Οι παιδόφιλοι είναι ικανοί να αυξάνουν και να παράγουν ανώνυμα παιδική πορνογραφία και να την διανέμουν με το πάτημα ενός κουμπιού σε εκατομμύρια άρρωστα φρικιά. Κανένα οικοσύστημα, βουνό, ωκεανός ή είδος δεν είναι εκτός ορίων όταν έχουμε να κάνουμε με τις μηχανορραφίες των μεγάλων επιχειρήσεων. Η αποξένωση και η κατάθλιψη είναι πανδημικά φαινόμενα και μεγαλώνουμε εξαθλιωμένοι και αρρωσταίνουμε πολύ πριν από τότε που θα έπρεπε. Η ιατρική βιομηχανία είναι ο άρχοντας του καθορισμού των τροφών που κάποτε ήταν ανήκουστο στις πρωτόγονες κοινωνίες και έτσι οι διαταραγμένες και νευρωτικές ζωές μας συνεχίζουν.

Και σε όλο αυτό το διάστημα, έχουμε γίνει συλλογικά πανέξυπνοι στο να κρατάμε τις καταπιέσεις που στηρίζουμε κρυμμένες και μακριά από τα μάτια των άλλων. Όπως με την υπόθεση της παιδικής εργασίας στις τριτοκοσμικές χώρες για να παράγουν φτηνά παπούτσια και ρούχα. Τα σφαγεία στην μέση του πουθενά, εκατομμύρια άνθρωποι κλειδωμένοι στις φυλακές. Όλα αόρατα, ανήκουστα, και χωρίς να προκαλούν καμία ανησυχία στους σημερινούς μαζικούς καταναλωτές. Το άρτος και θεάματα επικρατεί σε υψηλή ανάλυση κιόλας, με τέτοιους τρόπους που κάνει την αρχαία Ρώμη να φαίνεται σαν μια βαριετέ παράσταση σε αυτή την σύγκριση. Μακριά από τα μάτια μας, σίγουρα ισοδυναμεί με το να είναι έξω από το μυαλό μας, για τους περισσότερους από μας.

Η επιμονή στους ηθικούς, ακτιβιστικούς και αναρχικούς κύκλους είναι το να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία και όλα αυτά τα προϊόντα της καταπίεσης με σκοπό την άνοδο μας από τον βάλτο της ιεαραρχίας και της κυριαρχίας. Υπάρχει μια παράλογη πεποίθηση πως τα πράγματα πηγαίνουν προς το καλύτερο, όταν στην πραγματικότητα μόνο οι εμφανίσεις και οι συγκαλύψεις γίνονται καλύτερες. Αυτή η γραμμική αντίληψη πως στην άλλη πλευρά της περιβαλλοντικής καταστροφής και της κοινωνικής ανεπάρκειας, για τα οποία ευθύνεται η τεχνολογία, είμαστε στα πρόθυρα ενός τεχνο-ουτοπικού ρήγματος δεν είναι μόνο μια αβάσιμη οφθαλμαπάτη, αλλά επίσης είναι καθαρά μαλακίες!

Η λειτουργικότητα υπάρχει, όπως και η αιτία και το αποτέλεσμα, και δεν υπάρχει διαφυγή από αυτό. Μια έντιμη και δίκαιη κοινωνία δεν θα έρθει μέσα από την ανωτερότητα των λευκών, τον ιμπεριαλισμό, και τον θρησκευτικό φασισμό που σε μεγάλο βαθμό είναι οι υπαίτιοι των θεμελίων της σύγχρονης ιστορίας, χωρίς να έχει σημασία πόσοι άνθρωποι είναι παθολογικά πατριώτες. Τα τσιράκια μπορούν να αναμασούν τα δογματικά τους λόγια, όπως ‘ελευθερία’ (‘freedom’ και ‘liberty), όσο περισσότερο θέλουν, αλλά αυτό δεν θα αλλάξει την λειτουργικότητα της καταπίεσης. Για να βάλουμε την ίδια υπόθεση με έναν πιο προσγειωμένο τρόπο. Είναι γελοίο να σκεφτούμε πως ένα άτομο που βρίσκεται σε μια σωματικά καταχρηστική σχέση θα μπορέσει να μετατρέψει το ταίρι του σε ένα συμπονετικό, διακριτικό και έμπιστο άτομο. Όχι, η δυσλειτουργία δεν θα αλλάξει σε λειτουργικότητα. Απεναντίας, είναι σίγουρο ότι θα χειροτερέψει παρά τις ευχές και τις φαντασίες του κακοποιημένου ατόμου. Σε μια τέτοια κατάσταση το κακοποιημένο άτομο συχνά (πρέπει να) συμβουλεύεται να βγει από την καταχρηστική σχέση και μετά να κοιτάξει τις συνήθειες του, τις ιδέες και τις πεποιθήσεις που έχει για τις σχέσεις.

Η πολιτική, συμπεριλαμβανομένης της κλασσικής και κόκκινης αναρχικής πολιτικής, φαίνεται κολλημένη στην ιδέα πως η οργάνωση της κοινωνίας είναι ο τομέας που πρέπει να αλλάξει (σημ. ‘the fly in the ointment’ είναι η φράση που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας). Παίρνοντας αυτή την ουδέτερη στάση απέναντι στην βιομηχανία και την τεχνολογία ή σε πολλές περιπτώσεις ενώνοντας και τις δύο με επαίνους, είναι περισσότερο ένα Μαρξιστικό και καπιταλιστικό κόλπο, έτσι ώστε να αντληθούν τα οφέλη της παραγωγής και της εργασίας. Η πράσινη αναρχία δεν θα πρέπει να μπερδευτεί μέσα σε αυτό το πολιτικοποιημένο και βιομηχανικό πράσινο πλύσιμο. Η αναρχία έχει να κάνει με την διάλυση της εξουσίας και της ιεαραρχίας και με την αντίσταση προς αυτά σε όλους τους τομείς. Όχι με την αναδιάταξη της διατύπωσης μιας κατάστασης αφήνοντας όλα τα εξαρτήματα της καταπίεσης ανέπαφα (ακόμα μια Μαρξιστική τακτική). Έχει έρθει ο καιρός για μια αναρχία που είναι κάτι παραπάνω από την ριζοσπαστική αριστερά ή από μια αναρχία απασχολημένη με την εξέταση του τρόπου ζωής των άλλων και των μονοθεματικών σκοπών. Έχει έρθει ο καιρός για την επιστροφή της ζωντανής αναρχίας που υπήρχε για χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπινων γενεών. Μια αναρχία που υπάρχει στα ζώα και στα οικοσυστήματα μέχρι σήμερα. Μια αναρχία όπου εκατομμύρια ελεύθερες κοινότητες ζούνε και αλληλεπιδρούνε με μια εκπληκτική ποσότητα ευγένειας, μεγαλοψυχίας και προσαρμοστικότητας. Έχει έρθει καιρός να επιστρέψουμε στο πρωτόγονο.

Απέχοντας πολύ από το να είναι ένα ουτοπικό ιδανικό, ο αναρχο-πρωτογονισμός δούλεψε για τους ανθρώπους και την σχέση μας με την γη από την απαρχή του είδους μας. Είναι ένα εύκολα αισθητό γεγονός πως πριν την τεχνολογία, την κοινωνία, την εργασιακή βδομάδα, ή την αποξένωση της σημερινής δυσφορικής εποχής, ξέραμε πώς να ζήσουμε, ξέραμε πώς να παίξουμε, ξέραμε πώς να τραφούμε και ξέραμε πώς να ευδοκιμούμε. Χωρίς αστυνομικά τμήματα, εκκλησίες, διακρατικό εμπόριο ή χρηματική απληστία. Όπως ακριβώς όλα τα άλλα πλάσματα, ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε και να μην κάνουμε, επειδή ήμασταν συνδεδεμένοι με την γη, αντί να είμαστε σε πόλεμο με αυτήν.

Η προαναφερόμενη ψευδαίσθηση της ‘προαγωγής’ που μια μέρα θα μας μεταφέρει στην εποχή της φώτισης και της αφθονίας, αν το πιστέψουμε αυτό, το μόνο που κάνει είναι να μας απομακρύνει παραπέρα από την πραγματικότητα πως σαν βιολογικές οντότητες (δηλαδή ως ενιαίο και αναπόσπαστο μέρος της γης κάτω από τα πόδια μας) ο μόνος τρόπος για τον προσωπικό εμπλουτισμό, ειρήνη και ευημερία (όσο θα είμαστε ποτέ ρεαλιστικά σε θέση να τον πετύχουμε) είναι να ζήσουμε και πάλι ως ‘μέρος της’ αντί για ‘ξέχωροι από’ την βιόσφαιρα.

Αν θέλουμε να δούμε το τέλος της δολοφονίας των δισεκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ζώων, τότε θα πρέπει να θέλουμε το τέλος των σφαγείων που τα σκοτώνουν, τις χυδαίες τεχνολογίες που τα γεννάνε, και την επιστήμη της γενετικής τροποποίησης που τα εξευτελίζει για την μαζική κατανάλωση. Δεν μπορείς να σταματήσεις τους φόνους τους και επίσης να αφήσεις τα μέσα των φόνων τους τελείως ανέπαφα. Αν είμαστε πραγματικά εναντίον του πολέμου τότε θα πρέπει να αντιτεθούμε στην επιστήμη, την χημεία και την μηχανοποίηση που κάνουν τις μηχανές πολέμου και τις βόμβες δυνατές, και ολοένα και πιο αποτρόπαιες και διαδεδομένες με κάθε νέα καινοτομία. Αν είμαστε εναντίον κάθε μορφής καταπίεσης, θα πρέπει να είμαστε και εναντίον των τεχνολογιών που τις ενισχύουν. Επειδή κανένα από αυτά τα θέματα δεν συμβαίνει στο κενό ή χωρίς τεράστια μηχανική βοήθεια.

Επιστρέφουμε στο πρωτόγονο όποια κατεύθυνση και να πάρουμε στην νοητή γραμμή της προόδου μας. Το μόνο ερώτημα θα είναι: θα φτάσουμε εκεί (στο πρωτόγονο) μέσω της γαιοκεντρικότητας και μιας ριζοσπαστικής καταστροφής ολόκληρου του οικοδομήματος του πολιτισμού; Ή θα γίνει εξαιτίας ενός τεχνολογικού ατυχήματος, της περιβαλλοντικής καταστροφής και του υπερπληθυσμού μιας καταναλωτικής κοινωνίας που τρελάθηκε;

 

Για την Απελευθέρωση,

Walter

Για την υπεράσπιση της άμεσης δράσης

Το κείμενο παρατίθεται γιατί δίνει τροφή για σκέψη πάνω στα ζητήματα της ανθρωπιστικής ηθικής, του ψευδούς εσωτερικού διαχωρισμού που παρατηρείται στα ριζοσπαστικά \”κινήματα\” σχετικά με το ζήτημα της βίας και για την πρόκληση που αποτελεί ανεξαρτήτως θεματικής η άμεση δράση. Ο Walter Bond παρά τα πολιτικά σκαμπανεβάσματα στις θέσεις του, στα οποία συνέβαλλαν η ψυχική καταστολή και οι εξοντωτικές συνθήκες κράτησης τις οποίες προσφέρει απλόχερα το αμερικανικό σωφρονιστικό σύστημα στους  μαχητές της ολικής απελευθέρωσης, παραμένει ένας αμετανόητος αντάρτης πόλης του ALF.

11/03/2011

Έχουμε πόλεμο. Κάθε δευτερόλεπτο σφάζονται 321 ζώα εκτροφής. Κάθε χρόνο 100 δισεκατομμύρια κιλά γάλα παράγονται από το βιασμό «γαλακτοπαραγωγικών» αγελάδων. 9 δισεκατομμύρια κότες δολοφονούνται κάθε χρόνο ώστε οι μπάσταρδοι κρεατοφάγοι να δειπνούν με μακελειό και βρωμιά. Πάρα πολύ συχνά φοβόμαστε αυτούς τους αριθμούς και τους διώχνουμε από το μυαλό μας.

Ήξερες ότι δε φτάνεις καν 1 δισεκατομμύριο δευτερόλεπτα σε ηλικία μέχρι σχεδόν τα 35 σου χρόνια; Είσαι ενήμερος ότι αυτή ακριβώς τη στιγμή κάποιο ζώο βασανίζεται μέχρι θανάτου από δαίμονες με στολές εργαστηρίου για διασκέδαση, φαγητό, ρουχισμό, ζωοτομία και όποιο άλλο ασήμαντο και περιττό λόγο μπορείς να φανταστείς; Τα ζώα υποφέρουν και πεθαίνουν με θανάτους χειρότερους από ότι μπορεί να συλλάβει το μυαλό μας. Και εμείς τι κάνουμε; Καθόμαστε και κοιτάμε. Συζητάμε την εγκυρότητα τακτικών όπως ο εμπρησμός επειδή μπορεί να υπάρχουν αρουραίοι στον τοίχο. Πόσα έντομα, φίδια και νυχτόβια πλάσματα έχεις σκοτώσει με το μεταλλικό σου τέρας, εννοώ το αυτοκίνητό σου;

Εάν έβλεπες έναν άνθρωπο να γδέρνει μια γάτα σε ένα χωράφι για να πουλήσει το «τομάρι» της, δε θα έτρεχες να τον σταματήσεις επειδή μπορεί να πάταγες ένα ποντίκι που δε φαίνεται στο χορτάρι; Κάνε μου τη χάρη. Αν αυτοί είναι οι γελοίοι λόγοι σου για να μην υποστηρίζεις ή προσχωρείς στο Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων (Animal Liberation Front), τότε είσαι ένας υποκριτής φίλος των ζώων. Άσε με να μαντέψω, είσαι ειρηνιστής. Ναι καλά, αμφιβάλλω. Αν ήσουν μέσα σε ένα κλουβί, σε βίαζαν, σε χτυπούσαν, σε βασάνιζαν και σε σκότωναν βίαια, θα ήθελες κάποιος να σε απελευθερώσει, να σταματήσει το βασανιστή σου με ωμή βία και το κτίριο στο οποίο σε κρατούσαν να καεί ολοσχερώς. Είσαι ειρηνιστής μόνο όταν δεν είναι ο δικός σου λαιμός στη γκιλοτίνα. Στοιχηματίζω τη ζωή μου σε αυτό. Τι άλλο, α ναι, είσαι βίγκαν (vegan), κάνεις το καθήκον σου.

Το να μη συμμετέχεις στο κακό είναι προφανώς το πρώτο βήμα αλλά το ότι είμαστε βίγκαν δε σώζει ζωές. Ο ανθρώπινος πληθυσμός αυξάνεται, τη μέρα που εγώ ή εσύ γίναμε βίγκαν, έμαθαν σε 100.000 παιδιά να τρώνε σάρκα για φαγητό. Ο βιγκανισμός δε σε κάνει αυτόματα ακτιβιστή, μόνο το να είσαι ενεργός μπορεί να το κάνει αυτό. Παράδειγμα, δεν είμαι βιαστής, δεν ήμουν ποτέ και δε θα γίνω ποτέ. Αλλά δε θα ήταν ανέντιμο από μέρους μου να παρουσίαζα τον εαυτό μου ως ακτιβιστή ενάντια στο βιασμό; Απλά επειδή δεν ασκώ την εν λόγω συμπεριφορά. Λοιπόν, αν είναι τόσο εύκολο να είσαι ενεργός, τότε είμαι και ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ανθρώπων, είμαι και ακτιβιστής ενάντια στην παιδική κακοποίηση, είμαι και ακτιβιστής ενάντια στην ενδοοικογενειακή βία. Πραγματικά, είναι τόσα τα κακά στα οποία δε συμμετέχω, που στην πραγματικότητα, λύνω τα προβλήματα όλου του κόσμου, χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα;

Χμμμ… Πόσο βολικά τεμπέλικο και απαθές. Στην πραγματικότητα, αν θεωρείς μια συμπεριφορά ή ένα σύστημα κακοποίησης αξιοθρήνητο, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να μη συμμετέχεις σε αυτό. Τότε, έχεις αυτούς που το παίζουν militant. Έχεις κάθε Earth Crisis (συγκρότημα) και σκληροπυρηνικό vegan album και μπλουζάκι που έχει φτιαχτεί ποτέ. Στην πραγματικότητα, όσο περισσότερα χρόνια το παίζεις έτσι, τόσο περισσότεροι στη σκηνή σε σέβονται. Και κάποτε, πας σε μια διαδήλωση για να τραβήξεις φωτογραφίες του εαυτού σου να μοιάζει με νίντζα μαχητή για τα δικαιώματα των ζώων. Κι αν σου την έλεγα για τις μαλακίες που λες, θα μου έλεγες κάτι του τύπου «Δεν έχεις ιδέα τι κάνω όταν δύει ο ήλιος». Ναι έχω, πηγαίνεις για ύπνο. Η μόνη φορά που θα έπρεπε να καλύψεις το πρόσωπό σου είναι αν καθαρίζεις ένα κοτέτσι σε ένα καταφύγιο ή αν πρόκειται να κόψεις κώλους για τα ζώα. Εάν πράττεις διαφορετικά, ντροπιάζεις το ριζοσπαστισμό και χλευάζεις τις θυσίες των πραγματικών πολεμιστών για την απελευθέρωση της γης και των ζώων.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να βοηθήσεις τα ζώα και το κίνημα για τη δική τους ολική απελευθέρωση. Ο πιο δυνατός τρόπος είναι η άμεση δράση. Αυτό σημαίνει να επικεντρώνεις τις πράξεις σου και τις τακτικές σου σε δράσεις που είτε κατευθείαν βοηθούν και σώζουν ζώα, είτε αντιμετωπίζουν απευθείας τους εκμεταλλευτές τους. Κάτι που μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις τα ζώα είναι η δουλειά σε ένα καταφύγιο ή να τα βοηθήσεις με μερικά δολάρια, μιας και το να νοιάζεσαι για τα ζώα μπορεί να κοστίζει. Ή μπορείς να κάνεις μια πορεία έξω από το σπίτι ενός εκμεταλλευτή ζώων, ώστε να γνωρίζει αυτός και οι γείτονές του ότι το να σκοτώνεις ζώα ή το να κερδίζεις από τα νεκρά τους σώματα είναι άρρωστο και λάθος και δεν είναι ανεκτό. Ή καλύτερα από όλα, μπορείς να μπεις στην παράνομη αντίσταση και να κάνεις τη μεγαλύτερη διαφορά.

Από το 1976 το Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων (A.L.F.) σώζει ζώα και κλείνει οριστικά μέρη εκμετάλλευσης και κακοποίησης. Το A.L.F. έχει επίσης ενημερώσει τον κόσμο μέσα από εκατοντάδες ανακοινώσεις ότι όχι μόνο υπάρχει σκληρότητα στα παρασκήνια αλλά και ότι αυτή η σκληρότητα δε θα είναι ανεκτή. Δράσεις για τα ζώα γίνονται τα βράδια σε όλον τον κόσμο. Αλλά επίσης, υπάρχουν και άλλες παράνομες. Οι γενναίοι πολεμιστές του Animal Rights Militia και του Justice Department χρησιμοποιούν τις ίδιες τακτικές με το A.L.F. αλλά δεν περιορίζονται από τη φιλοσοφία της μη-βίας. Πιστεύω ότι αυτό είναι καταπληκτικό. Οτιδήποτε σταματάει την εκμετάλλευση των ζώων έχει αξία και οτιδήποτε επιτρέπει τη χρήση και την κατάχρηση των ζώων να συνεχίζεται είναι απαράδεκτο.

Ακόμα και όσο γράφω αυτά, μπορώ να ακούσω τις υστερίες των άστοχων ισχυρισμών των απαθών ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ζώων. Πραγματικά, γιατί δεν αγανακτείτε για το γεγονός ότι οι αμερικάνοι στρατιώτες δολοφονούν άραβες στην έρημο αδιάκοπα εδώ και μια δεκαετία; Δεν εξοργίζεστε όταν η αστυνομία εκτελεί μαύρους μπροστά στις κάμερες και σε κοινή θέα; Πιστοί στην ειρηνιστική υποκρισία, δε συγκλονίζεστε από τη βία, συγκλονίζεστε από τη βία χωρίς κυρώσεις. Αυτό συμβαίνει επειδή και πολλοί από τους δικούς μας ακτιβιστές είναι τόσο παρανοϊκοί όσο η κοινωνία που ζούνε. Αν φρικάρετε περισσότερο με τη δήλωση «δεν περιορίζονται από τη φιλοσοφία της μη-βίας» από ότι με τη φράση «κάθε δευτερόλεπτο σφάζονται 321 ζώα εκτροφής», τότε αυτή είναι η απόδειξη της προβληματικής σας ηθικής.

Τα θέματα της κακοποίησης και του θανάτου των ζώων είναι φοβερά σοβαρά για τα βιομηχανικά όντα που εμπλέκονται. Για αυτά είναι αφάνταστη η κακία. Ηθικά είναι η χειρότερη στέρηση. Γιατί δεν είναι μόνο ότι είναι ανώφελοι σκοτωμοί, είναι ο φόνος αθώων πλασμάτων που συνθέτει το κακό. Επίσης, κλιμακώνονται και οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Η αποψίλωση των δασών και η βοσκή για τα κοπάδια πάνε μαζί. 55% του πόσιμου νερού χρησιμοποιείται για να αναθρέψει αυτά τα «κοπάδια». Η ροή των αποβλήτων τους είναι ο σημαντικότερος λόγος ρύπανσης του υπόλοιπου 45% του πόσιμου νερού. Με όποιον τρόπο και να το δεις, δε μπορείς να οικοδομήσεις ένα δίκαιο σύστημα από τις πιο στυγνές αντικειμενοποιήσεις στην παγκόσμια ιστορία!

Συμπεριφερόμαστε στα ζώα χωρίς προσοχή επειδή έχουν τη μικρότερη δυνατότητα να αυτοπροστατευτούν με οργανωμένο τρόπο. Αυτή είναι η ιεραρχία της εκμετάλλευσης στην οποία χρησιμοποιείσαι και κακοποιείσαι σύμφωνα με την ανικανότητα σου να υπερασπιστείς τον εαυτό σου από μια επίθεση. Τι λυπηρό και άρρωστο οικοδόμημα. Υπάρχει κάτι που λέγεται αιτία και αποτέλεσμα. Οι πνευματιστές το λένε «κάρμα». Όπως και να το πεις, είναι αναπόφευκτο. Στην περίπτωση της απελευθέρωσης των ζώων, αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να παλέψεις και να πετύχεις ενάντια στο κακό που τα αδέλφια μας τα ζώα υπομένουν με το να τρως γιαούρτι σόγιας ή με το να ανάβεις κεριά. Οι βιομηχανίες που κερδίζουν δισεκατομμύρια δολάρια από συστηματικό φόνο δε σταματούν για λόγους ηθικής. Αν είχαν έστω και μια σταγόνα αξιοπρέπειας, δε θα ασχολούνταν με αυτήν τη βιομηχανία από την αρχή. Αυτοί σταματούν μόνο επειδή πολεμήθηκαν και επειδή έχασαν. Είναι η μόνο γλώσσα την οποία καταλαβαίνει οποιοσδήποτε νταής.

Δεν περιμένω κάθε βίγκαν να μπει στη δράση και να γίνει μαχητής για τα ζώα. Προφανώς, αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Αλλά το να μιλάς άσχημα και να εναντιώνεσαι σε αυτούς που στην πραγματικότητα, σώζουν ζώα ή μεταφέρουν τη μάχη για την ελευθερία των ζώων στις εξώπορτες και στις επιχειρήσεις των εκμεταλλευτών είναι απαράδεκτο. Θα σας το πω εδώ και τώρα ότι με αηδιάζετε και ότι δεν έχετε ιδέα τι κινδύνους αντιμετωπίζουμε εμείς στην παρανομία. Και όλα αυτά που θυσιάζουμε για να είμαστε αυτοί που είμαστε. Μέχρι εσείς οι μαχητές του καναπέ να μπορέσετε να συνδυάσετε τις φοβερές αποψάρες σας με πράξεις, οι απόψεις αυτές θα είναι άκυρες. Αυτό είναι πόλεμος και η γη και τα ζώα δεν έχουν σχεδόν καθόλου ανθρώπινη αντίσταση με το μέρος τους. Όσο οι βίγκανς και οι αυτοαποκαλούμενοι ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων υποκύπτουν σε συμπονετική απάθεια, τότε εμείς οι υπόλοιποι είμαστε υποχρεωμένοι να γίνουμε οι φανατικοί που ξερνάνε φωτιά. Δε μπορείς να ξεφύγεις την αιτία και το αποτέλεσμα.

Όταν με συνέλαβαν, είχα στο σακίδιο μου ένα αντίγραφο ενός μανιφέστου με τίτλο «Declaration of War» (Κήρυξη πολέμου) από τον Screaming Wolf (Λύκος που ουρλιάζει). Είναι το μοναδικό πιο δυναμικό και δυνατό γραπτό για την Απελευθέρωση των Ζώων που έχω διαβάσει ποτέ μου. Παρόλο που κάποια κομμάτια του περιορίζονται στο χρόνο που γράφτηκαν, οι αρχές και τα προγράμματα δράσεις του είναι διαχρονικά. Διάβασε το, ξαναδιάβασε το, άφησε τις αλήθειες του να σε δυναμώσουν και γίνε κι εσύ απελευθερωτής. Αν αυτό δεν είναι μέσα στις δυνατότητές σου, τότε ξεκίνησε μια ομάδα υποστήριξης του Animal Liberation Front. Βοήθα πραγματικά ένα ζώο, διαμαρτυρήσου επιθετικά, αν δεν είσαι βίγκαν, γίνε βίγκαν. Κάνε κάτι πέρα από το να κρύβεις τη δειλία σου με το να επιτίθεσαι στη γενναιότητα του άλλου!

Αυτή τη στιγμή στο Μεξικό, το A.L.F. και το E.L.F. (Earth Liberation Front) δείχνουν το δρόμο του ακτιβισμού και το κάνουν εδώ και χρόνια. Είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους εμάς να τους ακολουθήσουμε. Υποστηρίξτε αυτούς και τον φυλακισμένο σύντροφό μας Adrian που είναι βίγκαν μέσα σε μια τριτοκοσμική φυλακή και παραμένει αλύγιστος παρά τις αντιξοότητες. Μέχρι η κοινωνία να σταματήσει να εκμεταλλεύεται τα ζώα, θα έχουμε πόλεμο με την κοινωνία. Μέχρι να υπάρξει ένα τέλος στην καταστροφή του πλανήτη, δε θα υπάρχει τέλος στην καταστροφή της ιδιοκτησίας. Όσο υπάρχουν σκλαβωμένα ζώα και άνθρωποι που τα εκμεταλλεύονται, είτε για ευχαρίστηση είτε για κέρδος, τότε θα υπάρχει πάντα και κάποιος για να πάρει τη θέση ενός A.L.F. ακτιβιστή που φυλακίζεται.

Απελευθέρωση των Ζώων με κάθε κόστος!

Walter Bond (ALF \”Lone Wolf\”), Αιχμάλωτος πολέμου, φυλακές USP Marion

Πηγή στα αγγλικά: In Defense of the Underground

Μετάφραση στα ελληνικά: Antispe Riot