«Κινήματα», κοινωνία και μηδενιστική προοπτική.

Από την παιδική μας ηλικία μαθαίνουμε να βιώνουμε και να υπακούμε τους όρους ζωής που επιβάλλονται μέσω της οικογένειας, του σχολείου, του πανεπιστημίου, του στρατού, των ΜΜΕ, της εργασίας, του κοσμικού και «επαναστατικού» lifestyle κτλ. Μαθαίνουμε την «κανονικότητα» του κόσμου και είμαστε «αναγκασμένοι» να την ακολουθήσουμε μέχρι το τέλος. Χιλιάδες «ανατρεπτικές ιδεολογίες» και κινήματα αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια για το «γκρέμισμα» του κόσμου που ζούμε και τη δημιουργία ενός «διαφορετικού»…

Κινήματα με μοναδικό γνώμονα τη μαζικότητα… κινήματα αποστεωμένα από εξεγερσιακές διαδικασίες, κινήματα που ουσιαστικά «δούλευαν και δουλεύουν» για την ισχυροποίηση του υπάρχοντος συστήματος. Κινήματα που έδιναν και συνεχίζουν να δίνουν «αξία και δύναμη» στο λαό και στις μάζες, αγνοώντας επιτηδευμένα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά όσων συμμετείχαν και συμμετέχουν σε αυτά.

Η πνευματική αδυναμία του όχλου μετατρέπεται σε δύναμη λόγω ποσοτικών χαρακτηριστικών. Οι δημαγωγοί κάθε είδους από τους αριστερούς μέχρι τους φασίστες εκθειάζουν τις μάζες αποκρύπτοντας ηθελημένα μια μεγάλη αλήθεια. Την παντελή έλλειψη ποιοτικών χαρακτηριστικών. Την έλλειψη σκέψης, την έλλειψη συνειδητοποίησης την έλλειψη στόχου ουσιαστικά.

Η κοινωνία από τη μεριά της, εγκλωβισμένη σε ένα αέναο «παιχνίδι» ζητά περισσότερα «δικαιώματα», καλύτερους μισθούς, καλύτερη ζωή, καλύτερες συνθήκες διαβίωσης… πάντα όμως υποταγμένη και συνεργαζόμενη με την εκάστοτε εξουσία, για να «πετύχει» τα προαναφερόμενα. Δεν επιζητά την απαλλαγή της από τους νόμους, την εξουσία, το κράτος, την πνευματική και ηθική της πτώση. Όλα βαίνουν καλώς εφόσον ζει σε ένα καθεστώς «ασφάλειας». Υποτάσσεται στις συμβάσεις που η ίδια δημιουργεί και όταν της ρίξουν ένα ξεροκόμματο πέφτει στο λήθαργο της ξανά και ξανά.

Η κοινωνία ούτε σκέφτεται και πολύ περισσότερο δεν πράττει επαναστατικά.

Χρέος μας δεν είναι η αφύπνιση της κοινωνίας. Δεν προσπαθούμε να επιβάλλουμε σαν τους πολιτικάντηδες την άποψή μας όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε. Δεν ψάχνουμε οπαδούς. Αναζητούμε όμως ανθρώπους που σε ατομικό επίπεδο «ψάχνονται». Με λίγα λόγια είναι πιο κοντά σε εμάς… Εδώ ξεκινούν όλα λοιπόν… Ποίοι και με ποιους θα συμπράξουν για την καταστροφή των όσων βιώνουμε και βλέπουμε γύρω μας; Ποίοι είναι οι κοινοί στόχοι που θέτουμε εμείς σε σχέση με τους «εν δυνάμει εξεγερμένους» του κοινωνικού συνόλου; Δυστυχώς απέχουμε έτη φωτός ΚΑΙ σε επίπεδο στόχων ΚΑΙ σε ατομικό επίπεδο. Δεν επιζητούμε την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης. Μιλάμε και πράττουμε για την καταστροφή του υπάρχοντος. Αυτή είναι η πρότασή μας. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.

Και εξηγούμαστε…

Βιώσαμε στο παρελθόν συμπεριφορές «συντρόφων» και γεγονότα που μας απογοήτευσαν, μας στεναχώρησαν, μας τσάντισαν. Δεν αποσυρόμαστε από τη ζωή. Επιστρέφουμε δυνατότεροι και αποφασισμένοι να διαδώσουμε τις ιδέες μας και τα πιστεύω μας. Ατσαλώνουμε τον εαυτό μας, διαβάζουμε, προβληματιζόμαστε, συνομιλούμε με ανθρώπους. Σπάμε τα κεφάλια μας κάθε μέρα προσπαθώντας όχι μόνο να κατακρίνουμε ότι βλέπουμε γύρω μας.

Προσπαθούμε να κατανοήσουμε με κριτική σκέψη τις αιτίες των όσων βλέπουμε, αισθανόμαστε και βιώνουμε καθημερινά. Οξύνουμε τη σκέψη μας, αγωνιζόμαστε, ανταλλάσσουμε απόψεις και θέσεις, αναζητούμε τις αιτιάσεις και δεν αρκούμαστε σε μια αριστερίστικου τύπου καταγγελιομανία. Δεν κάνουμε πολιτική. Η οποιαδήποτε «αντίδραση» χωρίς υπόβαθρο είναι χαμένη από χέρι. Άλλοτε καταντάει γραφική και άλλες φορές αγγίζει τα επίπεδα του αυτισμού! 

Η μηδενιστική προοπτική και σκέψη είναι μια διαρκής αναζήτηση. Στο μυαλό και η ψυχή η πυξίδα των επιθυμιών μας και η ιδεολογία μας το βέλος που μας οδηγεί στους στόχους μας.

Κριτική σκέψη, οξυδέρκεια, αναζήτηση, αποτελούν χρήσιμα «όπλα» του μηδενισμού. Τα πρακτικά μέσα που χρησιμοποιεί ο καθένας διαφοροποιούνται σύμφωνα με τις επιλογές του. Δεν γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να προβάλλουμε κανενός είδους επαναστατική φόρμουλα, αναζητούμε όμως σημεία επαφής με συντρόφους και σημεία ρήξης με τον πολιτισμό και τους υποστηρικτές του.

Θεωρούμε αδιανόητη τη σύμπραξη γενικώς και αορίστως με την κοινωνία. Οι αγελαίες καταστάσεις, ο όχλος, οι μάζες, κρύβουν κινδύνους. Με την ίδια ευκολία που θα ακολούθησαν μια σύγκρουση στο δρόμο με την ίδια ακριβώς ευκολία θα αποσυρθούν. Έλλειψη στόχου και συνείδησης. Στο παρελθόν άλλωστε, οι μάζες ακολούθησαν και ανέδειξαν «ηγέτες», «πεφωτισμένους», «πατερούληδες» κάθε είδους με αποτελέσματα καταστροφικά για τους ίδιους και την ανθρωπότητα. Η μηδενιστική προοπτική δεν περιορίζεται ούτε σε παρεάκια ούτε σε ηλίθιους ακολουθητές και υποτακτικούς.

Για να μιλήσουμε ξεκάθαρα. Ο κόσμος είναι γεμάτος τέτοιους. Από τους εργασιακούς χώρους και τα συνδικάτα μέχρι τα κόμματα και τις νεολαίες τους. 100000 κόσμος στο δρόμο που διαμαρτύρεται έτσι απλά, δεν μπορεί να συγκριθεί με μια ολιγομελή οργανωμένη ομάδα ανθρώπων που έχει στόχους, αξίες, θέληση και δύναμη.

Η ειλικρίνεια μεταξύ μας, η ανιδιοτέλεια ως προς τον επαναστατικό σκοπό και η συνεχής ρήξη με ότι μας περιβάλλει και μας εξουσιάζει, θα αποτελέσουν τη σπίθα για την πυροδότηση του κοσμικού χάους. Οι ανθρώπινες θρυαλλίδες που συνεχίζουν να αποστατούν από την κανονικότητα των κινημάτων και των ιδεοληψιών του παρελθόντος ανοίγουν το δρόμο για την επανάσταση από το μέλλον. Απαλλαγμένες από κάθε είδους «πολιτική» σφραγίδα. Απαλλαγμένες από τις μάζες, τους αιώνιους κλαψιάρηδες και ζήτουλες δικαιωμάτων. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για μηδενιστική προοπτική και δράση.

Διαδώστε τις ιδέες σας!

Διαδώστε το «μικρόβιο» του μηδενισμού σε κάθε πτυχή της ζωής σας!

Το κείμενο αναδημοσιεύεται από τη μπροσούρα \”Laboratory of Nihilism\”.

Κατεβάστε την μπροσούρα εδώ

Στη μνήμη του Renzo Novatore…

\"\"Σαν σήμερα στις 29 Νοεμβρίου του 1922 πέφτει νεκρός σε συμπλοκή με τους μπάτσους στην Τέλια ο  ποιητής, φιλόσοφος και αναρχοατομικιστής επαναστάτης Renzo Novatore.

\”O Ρέντσο Νοβατόρε δολοφονήθηκε. Έπεσε μαχόμενος, γιατί εκείνος φιλοσοφούσε και μαχόταν συγχρόνως. Ήταν εδώ και καιρό καταδιωκόμενος. Βρισκόταν σε μια κατάσταση διαρκούς εξέγερσης. Στο θάνατο απάντησε με θάνατο. Πέθανε όπως ακριβώς έζησε, σαν αναρχικός που το στοχασμό του -βαθύς και αριστοκρατικός στοχασμός-  τον συμπλήρωνε με την επαναστατική δράση…\”

                                                                                                 Από μία επιστολή στην εφημερίδα Espresso

O Ρέντσο Νοβατόρε ( Αμπέλε Ριτσιέρι Φερράρι) γεννήθηκε στις 12 Μαΐου του 1890 στην \’Αρκολα, στην περιοχή Λα Σπέτσια. Από το 1908 προσχώρησε στο αναρχικό κίνημα. Ατομικιστής και αντικληρικός, τη νύχτα της 15ης προς 16η Μαΐου καίει την εκκλησία της παναγίας των αγγέλων, στην Άρκολα. Για την ενέργεια αυτή θα δικαστεί στις 5 Ιουνίου του ίδιου έτους, αλλά στη δίκη που διεξήχθη στη Σαρτσάνα, θα αθωωθεί λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.

Την άνοιξη του 1911 καταζητείται για κλοπές και ληστείες. Στις 30 Σεπτεμβρίου τον συλλαμβάνουν και 10 μέρες αργότερα τον παραδίδουν στις δικαστικές αρχές με μία επιπλέον κατηγορία για βανδαλισμούς.

Στις 20 Ιουνίου του 1912 καλείται να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία όμως στις 26 Ιουλίου απολύεται.

Συνεργάζεται με διάφορα αναρχικά περιοδικά και εφημερίδες από το 1917. Άρθρα του βρίσκουμε στο Cronaca Libertaria, στο Libertario, στο Iconoclasta πριν το 1920, ενώ γράφει και για το Scamicciati. Μαζί με το λογοτεχνικό κριτικό Τιντίνο Ράσι και το φουτουριστή ζωγράφο Τζιοβάνι Γκοβερνάτο, δημιουργούν το Vertice όπου υπογράφει με διάφορα ψευδώνυμα όπως \”Brunetta L\’ Incendiaria\”, \”Sibilla Vane\”, \”Mario Ferrento\”.

Στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου μιας και χρειάζεται κρέας για τα κανόνια, τον ξανακαλούν αλλά στις 26 Απριλίου εξαφανίζεται από το στρατόπεδο χωρίς να ξαναδώσει σημεία ζωής και πλέον καταζητείται για λιποταξία, ενώ καταδικάζεται σε θάνατο από το στρατιωτικό δικαστήριο. Δίνεται όμως αμνηστία και έτσι συμμετέχει στις εξεγέρσεις του Μαΐου και του Ιουνίου του 1919 στη Λα Σπέτσια. Συλλαμβάνεται στις 30 Ιουνίου και τον περιμένει μια νέα δίκη, όμως για καλή του τύχη στις 12 Σεπτεμβρίου δίνεται εκ νέου γενική αμνηστία. Ένα χρόνο αργότερα στις ταραχές που θα ακολουθήσουν τις καταλήψεις στα εργοστάσια, θα ηγηθεί των επιθέσεων κατά μιας πυριτιδαποθήκης στη Ρέτζια Μαρίνα και κατά των οχυρών και των πολυβολείων που περιέβαλαν την πόλη.

Το καλοκαίρι του 1922 ένοπλοι φασίστες εισβάλλουν στο σπίτι του Νοβατόρε στην Άρκολα. Ο Ρέντσο καταφέρνει να διαφύγει κάνοντας χρήση χειροβομβίδων. Εκείνο τον καιρό είναι που θα ενωθεί με την ομάδα του ληστή Σάντε Ντέτσιμο Πολάστρο. Στις 14 Ιουλίου θα ληστέψουν το υποκατάστημα της αγροτικής τράπεζας στην Τορτόνα και θα σκοτώσουν τον ταμεία όταν αυτός επιχείρησε να αντισταθεί. Ήταν η αρχή και το τέλος της τελευταίας φυγοδικίας του Ρέντσο, τα μέσα της εποχής τους βάφτισαν υπ\’ αριθμόν ένα κίνδυνο και ο κλοιός ολοένα έσφιγγε γύρω τους. Τον Οκτώβρη στην τοποθεσία Μπετλέμε, στα περίχωρα της Νόβι, ένα απόσπασμα υπό τις οδηγίες του ανθυπασπιστή Λουπάνο, θα ανακαλύψει το κρησφύγετο του Πολάστρο και του λιποτάκτη Κομόλο και ο τελευταίος στον πανικό του θα αρχίσει να τρέχει στο λιβάδι και θα τον σκοτώσουν, αντίθετα ο Πολάστρο θα κατορθώσει να διαφύγει πυροβολώντας με τα δύο του πιστόλια. Στις 29 Νοέμβρη στην Τέλια, λίγο έξω από τη Γένοβα, το ίδιο απόσπασμα θα εντοπίσει σε μια ταβέρνα το Νοβατόρε και τον Πολάστρο. Στη σύγκρουση που ακολουθεί, θα χάσουν τη ζωή τους ο ανθυπασπιστής Λουπάνο και ο Νοβατόρε, ενώ ο Πολάστρο για άλλη μια φορά θα διαφύγει και θα συλληφθεί πέντε χρόνια αργότερα στο Παρίσι.

                 

\”Υπάρχουν ελάχιστοι από αυτούς αλλά μέσω αυτών ανθεί η ζωή εν γένει. Χωρίς αυτούς η ζωή θα απονεκρωνόταν και θα σάπιζε. Υπάρχουν ελάχιστοι από αυτούς, αλλά βοηθούν όλο τον κόσμο να αναπνεύσει… Υπάρχουν όμως, όπως η καφεΐνη στο τσάι, όπως το άρωμα στα καλά κρασιά, από αυτούς προέρχεται ο καρπός και η ευωδία τους. Είναι ο ανθός των καλύτερων ανθρώπων , είναι η κινητήρια δύναμη των κινητήριων δυνάμεων, είναι το άλας του άλατος της γης.\”

                                                                                                                                              Νικολάι Τσερνισέφσκι

Τα βιογραφικά στοιχεία και η επιστολή στην εφημερίδα Espresso είναι από το βιβλίο \”Renzo Novatore, Ο ιππότης του μηδενός. Επιλεγμένα κείμενα 1917-1922.\”, των εκδόσεων ΔΙΑΔΟΣΗ. Μπορείτε να το βρείτε σε μορφή PDF εδώ.

Είμαι επίσης ένας Μηδενιστής (δεύτερο μέρος)

IV

Από τη μέρα που ήρθα στο φως -μέσα από μία τυχαία σύμπτωση που δε με ενδιαφέρει να εξηγήσω τώρα- κουβαλούσα μαζί μου το δικό μου Καλό και το δικό μου Κακό.

Εννοώ: τη χαρά και τη θλίψη μου, σε εμβρυακό στάδιο. Και οι δύο αναπτύχθηκαν μαζί μου στο πέρας του χρόνου. Όσο πιο έντονα αισθανόμουν χαρά, τόσο πιο βαθιά καταλάβαινα τη θλίψη. Δε μπορείς να καταπιέσεις το ένα χωρίς να καταπιέσεις και το άλλο.

Τώρα έσπασα την πόρτα και αποκάλυψα το γρίφο της Σφίγγας. Η χαρά και η θλίψη είναι απλά δύο ποτά με τα οποία μεθά ανέμελα η ζωή. Έτσι λοιπόν, η ζωή δεν είναι μία άθλια και τρομακτική έρημος, όπου ούτε ανθίζουν λουλούδια πια, ούτε δρέπονται πορφυροί καρποί.

Και ακόμα και η δριμύτερη θλίψη, αυτή που οδηγεί ένα δυνατό άνδρα στη συνειδητή και τραγική καταστροφή της ίδιας του της ατομικότητας, είναι μονάχα μία δραστήρια εκδήλωση τέχνης και ομορφιάς.

Και επιστρέφει ξανά στο παγκόσμιο ανθρώπινο ρεύμα με τις εκτυφλωτικές ακτίνες του εγκλήματος που καταστρέφει και παρασέρνει όλη την αποκρυσταλλωμένη πραγματικότητα του περιγεγραμμένου κόσμου των πολλών, ώστε να ανυψωθεί προς την απόλυτη ιδανική φλόγα και να διαλυθεί στην ατελείωτη φωτιά του καινούριου.

V

Η εξέγερση του ελεύθερου ενάντια στη θλίψη είναι μονάχα η ενδόμυχη, παθιασμένη επιθυμία για μεγαλύτερη και πιο έντονη χαρά. Αλλά η μεγαλύτερη χαρά μπορεί να εμφανιστεί σε αυτόν μονάχα στον καθρέφτη της πιο βαθιάς θλίψης, για να ενωθούν αργότερα σε μία τεράστια βάρβαρη αγκαλιά. Και από αυτήν την τεράστια και παραγωγική αγκαλιά, αναβλύζει το υψηλότερο χαμόγελο του ισχυρού, καθώς, στα μέσα της σύγκρουσης, τραγουδά  τον πιο βροντερό ύμνο στη ζωή.

Έναν ύμνο πλεγμένο από περιφρόνηση και χλεύη, από θέληση και δύναμη. Έναν ύμνο που δονείται και πάλλεται στο φως του ήλιου καθώς λάμπει πάνω στους τάφους, έναν ύμνο που ανασταίνει το τίποτα και το γεμίζει με ήχο.

VI

Πάνω από το δουλικό πνεύμα του Σωκράτη, που δέχεται στωικά το θάνατο και πάνω από το ελεύθερο πνεύμα του Διογένη, που δέχεται κυνικά τη ζωή, ανατέλλει ένα θριαμβικό ουράνιο τόξο, πάνω στο οποίο χορεύει ο ιερόσυλος εξολοθρευτής των νέων πνευμάτων, ο ριζοσπάστης καταστροφέας κάθε ηθικού κόσμου. Είναι ο ελεύθερος που χορεύει εκεί ψηλά, καταμεσής της μεγαλόπρεπης φωτεινότητας του ήλιου.

Και όταν τεράστια σύννεφα ζοφερού σκοταδιού ξεπροβάλλουν από βαλτώδη βάραθρα για να θολώσουν τη φωτεινή θωριά του ή για να εμποδίσουν το δρόμο του, εκείνος ανοίγει το δρόμο με τις σφαίρες του Browning του ή σταματάει την πορεία τους με την αυταρχική του φαντασία, αναγκάζοντάς τα να υποταχθούν σαν ταπεινοί σκλάβοι στα πόδια του.

Άλλα μόνο εκείνος που γνωρίζει και εξασκεί την μανία της καταστροφής μπορεί να κατέχει τη χαρά, τη γεννημένη από την ελευθερία, εκείνης της μοναδικής ελευθερίας που γονιμοποιείται από τη θλίψη. Αντιστέκομαι στην πραγματικότητα του εξωτερικού κόσμου για χάρη του θριάμβου της πραγματικότητας του εσωτερικού μου κόσμου.

Απορρίπτω την κοινωνία για το θρίαμβο του Εγώ. Απορρίπτω τη σταθερότητα κάθε κανόνα, κάθε εθίμου, κάθε ηθικής για την επιβεβαίωση κάθε θεληματικού ενστίκτου, κάθε ελεύθερης συναίσθησης, κάθε πόθου, κάθε φαντασίας. Χλευάζω κάθε καθήκον και κάθε δικαίωμα για να μπορώ να τραγουδώ την ελεύθερη βούληση.

Χλευάζω το μέλλον του να υποφέρω και απολαμβάνω το καλό μου και το κακό μου στο παρών. Σιχαίνομαι την ανθρωπότητα γιατί δεν είναι η δικιά μου ανθρωπότητα. Μισώ τους τυράννους και απεχθάνομαι τους σκλάβους. Δε θέλω και δε ζητώ αλληλεγγύη, γιατί είμαι πεπεισμένος πως είναι μία νέα αλυσίδα και γιατί πιστεύω όπως και ο Ίψεν ότι ο πιο μόνος είναι και ο πιο δυνατός. Αυτός είναι ο Μηδενισμός μου. Η ζωή, για μένα, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ηρωικό ποίημα χαράς και διαστροφής γραμμένο από τα ματωμένα χέρια της θλίψης και του πόνου ή ένα τραγικό όνειρο τέχνης και ομορφιάς.

Το \”Είμαι επίσης ένας Μηδενιστής\” είναι έργο του ποιητή, φιλόσοφου και αναρχοατομικιστή επαναστάτη Renzo Novatore και εκδόθηκε στο περιοδικό \”Nichilismo\” (έτος 1, τεύχος 4), στο Μιλάνο, στις 21 Μαΐου του 1920.

Πηγή στα αγγλικά: I am also a Nihilist, the Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Ολόκληρο το έργο σε PDF εδώ.

Είμαι επίσης ένας Μηδενιστής (πρώτο μέρος)

I

Είμαι ατομικιστής επειδή είμαι αναρχικός και είμαι αναρχικός επειδή είμαι μηδενιστής. Αλλά καταλαβαίνω επίσης το μηδενισμό με το δικό μου τρόπο…

Δε με νοιάζει αν είναι Νορβηγικής ή Ανατολίτικης προέλευσης, ούτε αν έχει μία ιστορική, πολιτική, πρακτική παράδοση, ούτε αν ακολουθεί μία θεωρητική, φιλοσοφική, πνευματική ή διανοητική τέτοια. Αποκαλώ τον εαυτό μου μηδενιστή επειδή ξέρω πως μηδενισμός σημαίνει άρνηση.

Άρνηση κάθε κοινωνίας, κάθε σέκτας, κάθε κανόνα, κάθε θρησκείας. Αλλά δε λαχταρώ τη Νιρβάνα περισσότερο από ότι ποθώ τον απελπισμένο και ανίσχυρο πεσιμισμό του Σοπενχάουερ, ο οποίος είναι χειρότερος από  τη βίαια αποκήρυξη της ίδιας της ζωής. Ο δικός μου πεσιμισμός είναι ενθουσιώδης και διονυσιακός, σαν φλόγα που πυρπολεί τη ζωτική μου αφθονία, που χλευάζει κάθε θεωρητική, επιστημονική και ηθική φυλακή.

Και αν αποκαλώ τον εαυτό μου ατομικιστή αναρχικό, εικονοκλάστη και μηδενιστή, είναι ακριβώς επειδή πιστεύω πως σε αυτά τα επίθετα υπάρχει η υψηλότερη και η πιο πλήρης έκφραση της θεληματικής και ριψοκίνδυνης ατομικότητας μου, η οποία, σαν ποταμός που ξεχειλίζει,  θέλει να επεκταθεί  παρασύροντας ορμητικά φράγματα και φράχτες ώσπου να πέσει πάνω σε γρανιτένιο βράχο, συνθλίβοντας και διαλύοντας στο πέρασμα του. Δεν αποκηρύσσω τη ζωή. Την εξυμνώ και την τραγουδώ.

II

Όποιος αποκηρύττει τη ζωή επειδή θεωρεί πως δεν είναι τίποτα άλλο από πόνος και θλίψη και δε βρίσκει το ηρωικό κουράγιο να αυτοκτονήσει είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας τερατώδης υποκριτής και ένας ανήμπορος. Όπως ακριβώς είναι κάποιος, ένα οικτρό και κατώτερο πλάσμα εάν πιστεύει πως το ιερό δέντρο της ζωής είναι ένα διεστραμμένο φυτό στο οποίο μπορούν θα σκαρφαλώσουν όλοι οι πίθηκοι αργά ή γρήγορα και πως μετά, τη σκιά του πόνου θα τη διώξουν μακριά τα φωσφορίζοντα βεγγαλικά του πραγματικού Καλού…

III

Η ζωή, για μένα, δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, δεν είναι ούτε μια θεωρία ούτε μια ιδέα. Η ζωή είναι μια πραγματικότητα, και η πραγματική ζωή είναι πόλεμος. Για εκείνον που έχει γεννηθεί πολεμιστής, η ζωή είναι πηγή χαράς, για τους άλλους είναι πηγή ταπείνωσης και θλίψης. Δεν απαιτώ πια την ανέμελη χαρά απ\’ τη ζωή. Δε μπόρεσε να μου τη δώσει, και δεν θα είχα τι να την κάνω τώρα πια που η εφηβεία μου πέρασε…

Αντίθετα, απαιτώ να μου δώσει εκείνη τη διεστραμμένη χαρά της μάχης, που μου δίνει τους θλιβερούς σπασμούς της ήττας και τις ηδονικές ανατριχίλες της νίκης.

Ηττημένος στη λάσπη ή νικητής στον ήλιο, τραγουδώ τη ζωή και τη λατρεύω!

Το εξεγερμένο πνεύμα μου δε βρίσκει γαλήνη παρά μόνο στον πόλεμο, όπως ακριβώς δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για το αλήτικο, γεμάτο άρνηση μυαλό μου από την, χωρίς αναστολές, επιβεβαίωση της ικανότητας μου για ζωή και αγαλλίαση. Κάθε μου ήττα είναι, για μένα,  μονάχα ένα συμφωνικό πρελούδιο για μια νέα νίκη.

Το \”Είμαι επίσης ένας Μηδενιστής\” είναι έργο του ποιητή, φιλόσοφου και αναρχοατομικιστή επαναστάτη Renzo Novatore και εκδόθηκε στο περιοδικό \”Nichilismo\” (έτος 1, τεύχος 4), στο Μιλάνο, στις 21 Μαΐου του 1920.

Πηγή στα αγγλικά: I am also a Nihilist, the Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Το έργο θα δημοσιευτεί σε δύο μέρη για την ευκολότερη ανάγνωση του.

Renzo Novatore, Ο ιππότης του μηδενός Επιλεγμένα κείμενα 1917-1922

\"\" Το βιβλίο περιέχει επιλεγμένα κείμενα του ποιητή, φιλόσοφου   και αναρχοατομικιστή επαναστάτη Renzo Novatore. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΑΔΟΣΗ. Έχω την εντύπωση πως είναι εξαντλημένο από τον εκδότη. Εγώ βρήκα ένα αντίτυπο στο βιβλιοπωλείο \” Οι εκδόσεις των συναδέλφων\” στην οδό Ερεσού στα Εξάρχεια. Μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή pdf εδώ.

 

 

Ηρωική Άνοιξη (τρίτο μέρος)

Και προς την Αναρχία -μήτρα ελευθερίας, πηγή χαράς, θησαυροφυλάκιο δύναμης- εμείς, τα παιδιά της Περηφάνιας και της αιώνιας Εξέγερσης, θα προχωρήσουμε μπροστά με μεγαλύτερη ενέργεια και δύναμη, προς την Αναρχία που δεν είναι το όνειρο των θρησκόληπτων ούτε ο στόχος των αδύναμων αλλά το μέσο με το οποίο οι ατρόμητοι και απελπισμένοι εικονοκλάστες  καταφέρνουν να ξεφορτωθούν και τη σκληρότερη αλυσίδα.

Εμείς όλοι θα προελαύνουμε, ενώ το μπλε ποτάμι του θάρρους θα ξεχειλίζει από τα βάθη και ο μανιασμένος αέρας της Αναίδειας  θα μας σπρώχνει με άγρια ορμή στο αποκορύφωμα της μάχης.

Και θα ρίξουμε τα βέλη μας, τα ακονισμένα στο μίσος, ενάντια στα φρούρια του νόμου και της Κοινωνίας… Και θα αγκαλιάσουμε την ελευθερία πάνω στους βεβηλωμένους βωμούς του Χριστού… Οι Υποκριτές και οι δειλοί θα μας φοβηθούν, ο όχλος θα κραυγάσει για τα κεφάλια μας χωρίς σκέψη. Αλλά τι σημαίνουν για εμάς οι κατάρες των ανόητων;

Είμαστε οι αριστοκράτες της σκέψεις και της δράσης, μοναχικοί κάτοικοι των ψηλότερων κορφών και τα σάλια των ερπετών δε θα μπορούσαν ποτέ να μας ενδιαφέρουν…

Η Ηρωική Άνοιξη είναι έργο του Ιταλού αναρχοατομικιστή Enzo Martucci και εκδόθηκε στο αναρχικό περιοδικό Proletario (τεύχος 5) στις 12 Δεκεμβρίου του 1922.

Πηγή στα αγγλικά: Heroic Spring (Enzo Martucci), The Anarchist Library, June 2011

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Ολόκληρο το έργο σε PDF εδώ

 

Ηρωική Άνοιξη (μέρος δεύτερο)

Καταπράσινες οάσεις στη θλιβερή έρημο της ανθρώπινης σήψης, ανθισμένα τριαντάφυλλα καταμεσής της αποπνικτικής δυσωδίας του υπονόμου, εμείς, οι νομάδες, οι αλήτες, οι εξεγερμένοι, θα παράγουμε το θεϊκό θαύμα. Εμείς, εμείς θα αναστήσουμε τον Ήρωα.  Εξοστρακισμένοι από την κοινωνία και το επιλήσμον πλήθος, διατηρούμε στον ευωδιαστό κήπο της καρδιάς μας ένα ευγενικό αηδόνι που τραγουδά μελωδικά τραγούδια νοσταλγίας και θλίψης.

Εμπνεόμενοι από τον αγώνα και το σκληρό κίνδυνο, φιλοξενούμε στα δαιδαλώδη μυαλά μας έναν κόκκινο δαίμονα, έτοιμο να αγριέψει με ακατανίκητη δύναμη.

Και όταν το αηδόνι κελαηδά, ο δαίμονας πηδά στο αιματοβαμμένο πεδίο της μάχης, που οι Μαινάδες χορεύουν το μακάβριο χορό της καταστροφής και το βαλς του θανάτου.

Είμαστε οι ποιητές της άρνησης και της εξέγερσης, οι τραγουδιστές και οι συγγραφείς της πιο υψηλής τρέλας.

Στους πύρινους κρατήρες των εσωτερικών μας ηφαιστείων. των φτιαγμένων από τη λάβα του συναισθήματος και τη φωτιά του πάθους, θρέψαμε τη δίψα μας για ζωή.  Και στην κοινωνία που θέλει να μας επιβάλλει τους νόμους και την ηθική της θα απαντήσουμε σθεναρά \”Όχι\”, όσο όλοι οι άλλοι θα απαντούν με δειλία \”Ναι\”.

Τώρα είμαστε στο έλεος της μάχης.  Της αποφασιστικής, θανάσιμης μάχης… Με το χαμόγελο στα χείλη, πηδήξαμε στην άβυσσο της απόλυτης περιπέτειας, στον πάτο της οποίας μας περιμένουν η νύμφη και η άρπυια. Ή το μεθυστικό αίσθημα του θριάμβου και της απελευθέρωσης από κάθε αλυσίδα ή το ένδοξο τέλος στη δίνη του πολέμου.

Περήφανοι και υπερόπτες, παίξαμε γενναία το τελευταίο μας χαρτί και έτσι είναι απαραίτητο για μας να εντείνουμε την προσπάθεια και να αυξήσουμε την ενέργεια μας εκατό φορές για να κατακτήσουμε τη νίκη.

Έχουμε ήδη υπάρξει γενναίοι πολεμιστές. Τώρα πρέπει να γίνουμε ήρωες. Είναι αναγκαίο, αναπόφευκτο.

Για τη καλή έκβαση του σκοπού μας, την ανύψωση του ατόμου μας…

Η Ηρωική Άνοιξη είναι έργο του Ιταλού αναρχοατομικιστή Enzo Martucci και εκδόθηκε στο αναρχικό περιοδικό Proletario (τεύχος 5) στις 12 Δεκεμβρίου του 1922.

Πηγή στα αγγλικά: Heroic Spring (Enzo Martucci), The Anarchist Library, June 2011

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Το έργο θα δημοσιευτεί σε τρία κομμάτια για να είναι πιο εύκολη η ανάγνωσή του.

Ηρωική Άνοιξη (πρώτο μέρος)

Στους νομάδες, τους αλήτες, τους εξεγερμένους

Που είναι ο άνθρωπος, αδέρφια μου, που είναι ο άνθρωπος που αναζητώ;

Που είναι ο γενναίος και ριψοκίνδυνος εξεγερμένος, που είναι ο ηρωικός πολεμιστής, γεμάτος με το όνειρο της ελευθερίας ή του μεγαλείου όπως οι Αργοναύτες, εκείνος που με όρεξη παιχνιδιού αντιμετωπίζει την τιτάνια μάχη ενάντια στο σύμπαν, για την κατάκτηση μιας υψηλότερης, πιο όμορφης ζωής; Που είναι η δύναμη, το κουράγιο και το ρίσκο που η παγανιστική μου καρδιά αναρχικά αγαπάει; Που είναι;…

Ω! Είναι μάταιο να χολοσκάω ψάχνοντας… Στη σημερινή αστική, βιομηχανική κοινωνία υπάρχουν μόνο ο πάτος και οι δειλοί… Υπάρχουν μόνο δουλικοί σκλάβοι…

Ο ήρωας ανήκει σε μια παλιά εποχή, στη λαμπρότητα των μεγαλόπρεπων επών και της ελεύθερης, περιπετειώδους ενέργειας του πολεμιστή… Ίσως να ανήκει στη μελλοντική Αναρχία, όπου το άτομο δε θα είναι πλέον κάτω από το ζυγό του νόμου και θα δώσει νέα πνοή  στις θρασείς πράξεις του παρελθόντος, για τον απόλυτο θρίαμβο του εαυτού του…

Αλλά τώρα; Τώρα υπάρχει μόνο η αποκτηνωμένη πλέμπα, παραιτημένη στη μοίρα της και οι μικρόνοοι, αξιολύπητοι μικροαστοί παραφουσκωμένοι από έπαρση και διαποτισμένοι από χυδαιότητα… Δουλοπρεπή υποκείμενα και δεσποτικοί αφέντες πλατσουρίζουν στη βρωμιά, που καλύπτει τον κόσμο σαν θλιβερό πέπλο, σαν τα σκουλήκια στη λάσπη. Αλλά κάτω από τα κουρέλια του ενός και τα πολυτελή ρούχα του άλλου χτυπάει μια καρδιά κότας. Και οι δύο είναι αδύναμοι, αποχαυνωμένοι… Έτσι λοιπόν, το προλεταριάτο δε μπορεί να χειραφετηθεί  , καθώς ο τύραννος δε κυριαρχεί λόγω της δικιάς του δύναμης άλλα λόγω της απάθειας και της αποποίησης του λαού…

Σήμερα υπάρχουν μόνο σκουπίδια, λάσπη, κοπριά…

Οι πειρατές έχουν εξαφανιστεί από τους Ωκεανούς, οι ληστές έχουν εξαφανιστεί από τα δάση. Τα ρωμαλέα ένστικτα και τα δραστήρια συναισθήματα της ανθρωπότητας είναι μονάχα μακρινές αναμνήσεις…

Ο ήρωας είναι νεκρός…

Η Ηρωική Άνοιξη είναι έργο του Ιταλού αναρχοατομικιστή Enzo Martucci και εκδόθηκε στο αναρχικό περιοδικό Proletario (τεύχος 5) στις 12 Δεκεμβρίου του 1922.

Πηγή στα αγγλικά: Heroic Spring (Enzο Martucci), The Anarchist Library, June 2011

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Το έργο θα δημοσιευτεί σε τρία κομμάτια για να είναι πιο εύκολη η ανάγνωσή του.

Περί μνήμης…

Ο Χ. και ο Ν. αράζουν στα σκαλιά με μερικές μπύρες λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Λίγο πριν ξημερώσει 17 Νοέμβρη…

Χ.  Αύριο στην πορεία θα γίνει χαμός με αυτά που έχουν γίνει τελευταία. Θα κατέβεις?

Ν. Μπα. Δε κατεβαίνω σε επετείους και ραντεβού με τους μπάτσους.

Χ. Ρε μαλάκα τι λες? Θα είναι όλοι κάτω αγανακτισμένοι, απεργοί από προχτές, φοιτητές, αριστεροί και δε θα κατέβουμε εμείς?

Ν.  Γιατί τι θα γίνει?

Χ. Χαμός, ρε, ο κόσμος είναι τσαντισμένος! Πρέπει να συζητήσουμε και να βρεθούμε μαζί τους. Μπορεί να γίνει εξέγερση.

Ν.  Και άμα βρέχει? (ειρωνεία)

Χ. Σου λέω θα έχει άπειρο κόσμο ακόμα και αν βρέχει. Και τι εννοείς επέτειο? Στις 6 Δεκέμβρη δε θα κατέβεις?

Ν. Ειδικά τότε, όχι.

Χ. Καλά ρε μαλάκα να κάτσουμε όλοι σπίτι μας και στις καφετέριες. Μα καλά δεν έχεις μνήμη? (με στόμφο)

Ν. Καλά καληνύχτα…

Ο Ν. κατηφορίζει τσαντισμένος τα σκαλιά.

Έχω μνήμη μαλάκα.

Θυμάμαι τους \”απεργούς\” σου να κάθονται σπίτι και στις καφετέριες βλέποντας Euro και να ξεχύνονται στην Ομόνοια πανηγυρίζοντας με τα γαλανόλευκα κωλόπανα στα χέρια. Τους θυμάμαι να ψηφίζουν σαν ηλίθιοι όποτε τους επέτρεπε το καθεστώς. Τους θυμάμαι να χλευάζουν τους \”περιθωριακούς\”, τους \”κουκουλοφόρους\”, τα \”πλουσιόπαιδα που δεν έχουν δουλέψει ποτέ\”. Θυμάμαι τους φοιτητές σου να παρατάνε τα \”κινήματα\” για να ασκήσουν το \”ιερό εκλογικό τους δικαίωμα\” και για να δώσουν κάνα μάθημα. Θυμάμαι τα εθνοπαραληρήματα  στο αγανακτισμένο σύνταγμα. Θυμάμαι τα ποσοστά των ναζήδων και των αριστερών μεσσιών. Θυμάμαι τους πληρωμένους βιασμούς και την εκμετάλλευση των αόρατων. Θυμάμαι και τους αόρατους να κάνουν το κουνέλι και να περιμένουν να καθαρίσουν οι \”αναρχικοί\”.

 Μα θυμάμαι κι\’ άλλα ακόμα καλύτερα. Θυμάμαι τους συντρόφους μου στη φυλακή, στα υπόγεια της ΓΑΔΑ, στα νοσοκομεία, στο χώμα. Για αυτούς δε νοιάστηκαν ούτε οι απεργοί, ούτε οι αγανακτισμένοι, ούτε οι φοιτητές σου. Και να σκεφτείς ότι πολλοί είναι εκεί για χάρη της κοινωνίας σου. Τι ειρωνεία! Θυμάμαι την εξέγερση όπως τη βιώσαμε εμείς και αυτήν την εικόνα θέλω να κρατήσω στη μνήμη μου.
Την επόμενη φορά λοιπόν, σύντροφε, που θα μου κάνεις αυτήν την ηλίθια ερώτηση σε κάθε ημερομηνία της Κρίσεως, μην περιμένεις αντεπιχείρημα. Ένα σκάσε θα εισπράξεις.
Σκάσε γιατί εσύ δεν έχεις μνήμη, όχι εγώ…

Ένας, όχι και τόσο φανταστικός, διάλογος μεταξύ συντρόφων κάπου στα Εξάρχεια περιμένοντας μάταια, όχι όμως και για τελευταία φορά, την \”αυθόρμητη κοινωνική επανάσταση\”…

Φιλοσοφία

Φρειδερίκος Νίτσε:

Οι αναρχικές πτυχές στο έργο του Φρειδερίκου Νίτσε

Χρίστος Ηλιόπουλος, Εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα

PDF

Ο Αντίχριστος

PDF

Αποφθέγματα

PDF

 

Γκέοργκ Χέγκελ:

Η επιστήμη της λογικής

Εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ

PDF

 

Μαξ Στίρνερ:

Ο Μοναδικός και η ιδιοκτησία του

Εκδόσεις ΘΥΡΑΘΕΝ

PDF

 

Αλμπέρ Καμύ:

Ο μύθος του Σίσυφου

PDF

Ο επαναστατημένος άνθρωπος

PDF

 

Διάφορα:

Λεξικό φιλοσοφικών όρων

Εκδόσεις Αστήρ

PDF