Αντικοινωνική κριτική και η ανάγκη ανάδυσης της νέας Αναρχίας

Η δημιουργία τάσεων

Τα τελευταία χρόνια, ο οξυδερκής παρατηρητής μπορεί να ξεχωρίσει σημαντικές αλλαγές που συντελούνται στο εσωτερικό του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού \”χώρου\”. Η λεγόμενη κρίση προκάλεσε προβληματισμούς και αναστοχασμούς σε μια μεγάλη μερίδα των αναρχικών. Για πρώτη ίσως φορά στην Ελλάδα τα διαφορά σκεπτικά και οι ποικίλες αναλύσεις σχετικά με την επανάσταση, \”αποδελτιώνονται\” σε διαφορετικές και διακριτές αναρχικές τάσεις. Επιτέλους γίνεται ορατό πως ο αναρχικός χώρος δεν είναι (ευτυχώς) ένα συμπαγές πολιτικό μόρφωμα αλλά ένα πολυτασικό και πολύμορφο μωσαϊκό απόψεων και στοχεύσεων.

Από αυτή τη διαδικασία έχουν ήδη αρχίσει να διαμορφώνονται εντός της αναρχίας διαφορετικοί πόλοι. Η πιο ξεκάθαρη τέτοια συγκρότηση είναι ο πόλος της κοινωνικής αναρχίας. Από το γενικόλογο σύνθημα της κοινωνικής επανάστασης που γράφονταν σχεδόν από τους πάντες τα προηγούμενα χρόνια, οι σύντροφοι που έχουν αυτό το σκεπτικό έχουν κάνει σημαντικά βήματα τόσο στο επίπεδο της δικής τους ανάλυσης όσο και στο επίπεδο της οργάνωσης, βασικό πρόβλημα αυτού του χώρου διαχρονικά. Θα προχωρήσουμε παρακάτω στην κριτική των κοινωνιστικών απόψεων· αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι να καταδείξουμε ότι παρ\’ όλες τις διαφωνίες είναι θετικό ότι επιτυγχάνεται μια αντιστοιχία λόγου και πράξης που αργότερα δεν υπήρχε. Και λέμε πως είναι θετικό γιατί οτιδήποτε είναι καλύτερο από των εγκλωβισμό στα καφενεία των Εξαρχείων.

Αντικοινωνική κριτική

Αυτό που πιστεύω πως λάμπει δια της απουσίας του από την κοινωνιστική ατζέντα είναι η κριτική στην κοινωνία. Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί με ποικίλους τρόπους. Είναι κατανοητό πως η άσκηση κριτικής στο υποκείμενο που πιστεύεις ότι θα φέρει την επανάσταση, συνίσταται στην αποδόμηση ενός μεγάλου κομματιού της θεωρίας σου. Ιδιαίτερα λόγω της σημερινής κατάστασης στης κοινωνίας, μια ρεαλιστική κριτική δε μπορεί εκ των πραγμάτων να σταματήσει μέχρι να φτάσει στην εκμηδένιση του αντικειμένου της. Επίσης υπάρχει και η συγκυρία. Παραδοσιακά οι κρίσεις του καπιταλισμού θεωρούνται από τους επαναστάτες ως ευκαιρίες. Δηλαδή ακόμη και εκείνοι που αντιλαμβάνονται την αισχρή συνειδησιακή κατάσταση του κοινωνικού σώματος, τη βάζουν τακτικά κάτω από το χαλί ώστε να μη χαθεί ακόμα μια ευκαιρία. Στην επαναστατική διαδικασία που ελπίζουν να ακολουθήσει, θεωρούν πως υπάρχει χώρος να βελτιωθεί η κατάσταση.

Αντίθετα με ότι φαίνεται εκ πρώτης όψεως,  οι προβληματικές που ανακύπτουν από την μη κριτική στην κοινωνία δεν έχουν σχέση μόνο με τη μη ρεαλιστική αντίληψη της κατάστασης. Το πρόβλημα είναι ότι ο κοινωνισμός ως αντίληψη συσκοτίζει και αποκρύπτει σημαντικές πτυχές του εξουσιαστικού συμπλέγματος. Ο όρος κοινωνία αναλύεται εξαιρετικά επιφανειακά ως ένα άθροισμα ατόμων, μια συλλογική επιλογή διαβίωσης. Αυτή η θεώρηση είναι πλήρως διάτρητη. Η κοινωνία δεν ταυτίζεται με το συλλογική διαβίωση και το συλλογικό πράττειν. Επίσης εχθρεύεται εκ φύσεως το άτομο και λειτουργεί μόνο με την ύπαρξη μαζών. Οι κοινωνίες είναι μαζικά μορφώματα που δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν την εκάστοτε εξουσία και δεν είναι σε καμιά περίπτωση αποτέλεσμα μια φυσικής διαδικασίας ούτε βέβαια ελεύθερη επιλογή, όπως συχνά παρουσιάζεται. Η κοινωνία γεννά την παραγωγή και την οικονομία. Η κοινωνία γεννά τον πολιτισμό. Όλα αυτά συμπλέκονται σε ένα τερατώδες σύνολο που εξανδραποδίζει την ατομικότητα, τη φύση και την ελευθερία. Η κοινωνία είναι ένα σύνολο ταυτοτήτων και ρόλων που δημιουργούνται από τα πάνω και διαχέονται, αναπαράγονται και εξελίσσονται από τους υπηκόους συνειδητά ή ασυνείδητα. Η κοινωνία δε συνδυάζεται με την ατομική ελευθερία. Το άτομο οφείλει να επιτελεί τους κοινωνικούς του ρόλους σε οποιαδήποτε κατάσταση το εντάσσει σε μαζικό κοινωνικό σύστημα. Ως επακόλουθο και η συλλογική ελευθερία, η οποία βασίζεται στη σύμπραξη ανεξάρτητων και δυνατών ατόμων, εχθρεύεται την κοινωνική συγκρότηση. Η εξουσία δεν είναι απλά το κράτος και το κεφάλαιο. Η εξουσία είναι και σύστημα σχέσεων και όσο οι επαναστάτες επιμένουν να στοχεύουν σε μαζικές κοινωνικές χίμαιρες αυτό το σύστημα σχέσεων δεν πεθαίνει αλλά μεταλλάσσεται σε κάτι ισχυρότερο και ανθεκτικότερο ακριβώς όπως οι ιοί.

Επομένως η κοινωνική κριτική ανοίγει ένα τεράστιο πεδίο για την αναρχική επίθεση που στοχεύει πλέον της ιερές αγελάδες των παλιών επαναστατών, όπως η ίδια η κοινωνία, ο πολιτισμός, η παραγωγή και η οικονομία. Παράλληλα ξεπηδούν νέα μέτωπα όπως η επίθεση στην επιστήμη ως χειραγώγηση της γνώσης και ως εξουσιαστική δύναμη, η επιθετικές αναλύσεις σχετικά με το ιδεολόγημα της προόδου σε συνάρτηση με το φυσικό κόσμο και η αποδόμηση του ανθρωποκεντρισμού και της ίδιας της έννοιας της ανθρωπότητας ως φαντασιακή και εξουσιαστική κοινότητα, κληροδοτήματα και τα δύο των αστικών επαναστάσεων του παρελθόντος και του Διαφωτισμού. Παραβιάζοντας την πύλη του ιερού άβατου της κοινωνίας ως αντικείμενο κριτικής και επίθεσης, βρίσκουμε μερικά από τα πιο καλά κρυμμένα και τα πιο αποκρουστικά εργαλεία της κυριαρχίας διαχρονικά και όχι μόνο μέσα στους αιώνες που βασιλεύει ο καπιταλισμός.

Αναρχικός ρεφορμισμός

Η κριτική στην κοινωνία προσφέρει επίσης την ευκαιρία στην αναρχία να δημιουργήσει επιτέλους τις δικές της, αυτόνομες αναλύσεις μακριά από το δύσοσμο κουφάρι του μαρξισμού. Η αναπαραγωγή της μαρξιστικής \”επαναστατικής\” εξίσωσης βγάζοντας απλά έξω τη μεταβλητή της εξουσίας δεν οδηγεί στην ελευθερία. Πρώτον γιατί η εξουσία όπως είπαμε παραπάνω δεν είναι μονοδιάστατη έννοια και δε συνοψίζεται στον αστικό ή σοσιαλιστικό κρατισμό. Δεύτερον γιατί ο στείρος οικονομισμός και εργατισμός του μαρξισμού δε μπορούν να ερμηνεύσουν τις σύγχρονες κοινωνίες εκτρώματα στις οποίες αναθέτουν την επανάσταση. Η υιοθέτηση με αντιεξουσιαστικό λούστρο των εργατίστικων προταγμάτων και της παραγωγικής εμμονής οδηγεί ακόμα και συνεπέστατους αναρχικούς στα μονοπάτια του κομμουνιστικού ρεφορμισμού. Η εκκωφαντική απουσία της ουσιαστικής ατομικής ελευθερίας από τον αναρχικό λόγο οδηγεί σε μια, κομμουνιστική πλέον, μαζοποίηση, δηλαδή σε νέα δεσμά. Η ελευθερία μετατίθεται για ακόμα μια φορά στις καλένδες. Προς το παρών ας παράγουμε, αυτοδιαχειριζόμενοι τη μιζέρια μας.

Η ρεφορμιστική στροφή λόγω της κοινωνιστικής εμμονής γίνεται ορατή όλο και περισσότερο. Σήμερα στον αναρχικό λόγο κυριαρχεί  ένας αριστερίστικου τύπου οικονομισμός που εγκλωβίζεται στο πεδίο της ταξικής πάλης. Παράλληλα επιστρέφει η λογική της περιούσιας τάξης που θα κληρονομήσει τον κόσμο. Πολλοί αναρχικοί τρέχουν πίσω από κάθε εργατικό αγώνα που ζητά ψίχουλα και τη διατήρηση του καπιταλιστικού παραγωγικού ιστού. Φαντασιακά άγριων απεργιών προβάλλονται πάνω στα εργατικά υποκείμενα όταν τα ίδια δεν έχουν καμία τέτοια διάθεση, όπως στην περίπτωση των απεργών του μετρό. Πλέον σπάνια διαβάζει ή ακούει κανείς μια κριτική στην ίδια την παραγωγή και την οικονομία. Αυτή η λογική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε διαχειριστικές λογικές. Ο έλεγχος των μέσων παραγωγής δε έχει τίποτα το επαναστατικό. Η αριστερά το γνωρίζει αυτό και γι\’ αυτό το λόγο την αβαντάρει. Η οικονομία λειτουργεί περίφημα όποιος και να διαχειρίζεται τις μηχανές της. Η αυτοοργάνωση της παραγωγής είναι μια εναλλακτική εκδοχή των οικονομικών μαζικών κοινωνιών και δεν έχει καμιά σχέση με την ελευθερία και την αναρχία.

Η νέα Αναρχία

Υπάρχει λοιπόν ένας πόλος που κομμουνιστικοποιεί την αναρχία. Αυτή η αριστερή στροφή ενός κομματιού του χώρου όμως, αφήνει πίσω της ένα τεράστιο κενό. Είναι λοιπόν απαραίτητο να αναδυθούν νέες, αυθεντικά αναρχικές, αναλύσεις που θα συσπειρώσουν εκείνους τους συντρόφους που δε θεωρούν τους εαυτούς τους μια αντιεξουσιαστική συνιστώσα της Αριστεράς. Αναλύσεις που από διαφορετικές βάσεις θα επιτίθενται ευθέως στο κοινωνικό τερατούργημα, στον πολιτισμό, την ανθρωπιστική ηθική, στην επιστήμη και την τεχνολογία, στην παραγωγή και την οικονομία. Αυτές οι αναλύσεις ανοίγουν περάσματα όπου μπορεί να συναντηθεί μια μεγάλη γκάμα αναρχικών από οικοαναρχικούς και αντιπολιτισμικούς, μέχρι μη κομμουνιστές εξεγερσιακούς και ατομικιστές. Η κάθε αντίληψη πρέπει να διεκδικήσει αυτόνομα το χώρο της καλύπτοντας το κενό που περιγράψαμε πριν. Είναι απαραίτητη η ανάδυση ενός νέου αυθεντικά αναρχικού πόλου που θα σηκώσει το βάρος της επίθεσης στο υπάρχον, στο θέατρο του διεξαγόμενου πολέμου.

Δε μιλάω σε καμιά περίπτωση για τη δημιουργία άλλης μιας κεντρικής οργάνωσης. Μιλάω για την \”εκμετάλλευση\” του κενού ώστε αυτό να συμπληρωθεί από την αυθεντική και επιθετική Αναρχία. Δε μιλάω για τη δημιουργία ενός ανταγωνιστικού πόλου προς στους κοινωνιστές αλλά για τη δημιουργία ενός αντίπαλου δέους του κράτους και της εξουσίας. Δε μιλάω για μια φαντασιακή ενότητα αλλά για ένα πολύπλευρο επιθετικό ρεύμα που τα κομμάτια του θα συμπράττουν άτυπα και κατά το δοκούν.

Ο Μηδενισμός

Η μηδενιστική τάση μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα σε αυτή τη διαδικασία. Η αιχμηρή μηδενιστική κριτική έχει διαλύσει προ πολλού τα φαντάσματα της κοινωνίας και του πολιτισμού. Ο μηδενιστικός λόγος, φύσει πολεμικός, αποδομεί το σύνολο της εξουσίας και αποτελεί μια λυσσαλέα επίθεση στο υπάρχον. Είναι απαραίτητο αυτός ο λόγος να εμπλουτίζεται διαρκώς, να ανακαλύπτει συνέχεια νέα αναλυτικά εργαλεία και να διαχέεται σαν γάγγραινα στο κοινωνικό σώμα. Όχι για να πείσει, αλλά για να δηλώσει πως υπάρχει μια χούφτα ανθρώπων που αρνούνται να ζήσουν σαν αριθμοί. Που αρνούνται να δεχθούν οποιαδήποτε αντιδραστική η επαναστατική εξουσιαστική αλλαγή στο όνομα της πανανθρώπινης ευτυχίας. Που προτιμούν να πεθάνουν μαχόμενοι μέχρι το τέλος παρά να ανεχθούν τα σύγχρονα κοινωνικά κάτεργα ή να συμπορευθούν με τους αριστερούς και \”αντιεξουσιαστές\” δήμιους της ελευθερίας. Αυτή η μαχόμενη μειοψηφία,  κατασυκοφαντημένη σχεδόν από όλους και σταμπαρισμένη από τον εχθρό, πρέπει να συμβάλλει στη δημιουργία ενός επιθετικού αναρχικού μετώπου, σε πλήρη ρήξη με ότι συνιστά το υπάρχον. Μια σύμπραξη διαφορετικών συντρόφων που τους ενώνει το μίσος για την εξουσία και τους υποτακτικούς της και η αγάπη για γεμάτη ουσία ζωή. Οι μηδενιστές θα φέρουμε πάντα περήφανα το λάβαρο της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης. Μέχρι την Ανατολή του Μηδενός…

Τζακάρτα: Ανάληψη ευθύνης για τον εμπρησμό εμπορικής περιοχής από την Μονάδα Θυμού/Δ.Σ.Ε- Α.Α.Ο- Δ.Ε.Μ

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνουμε πίσω. Ο πόλεμος συνεχίζεται όπως πάντα και θα πρέπει να είναι πιο βίαιος κάθε φορά. Όλα τα έργα υποδομής της κοινωνίας είναι στόχος μας και δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να αφήσουμε ακόμα έναν να στέκεται απέναντι από τον όμορφο ουρανό. Όλα τα κτίρια είναι τα τείχη που εμποδίζουν την ματιά μας να δει τα αστέρια, τα ίδια αστέρια που βλέπουν επίσης οι φυλακισμένοι αντάρτες σύντροφοι μας σε άλλα μέρη του κόσμου.

Μέσα από την φωτιά, θέλουμε να στείλουμε τους θερμότερους χαιρετισμούς μας σε όλους τους ιππότες του πολέμου σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι εξακολουθούν να διεξάγουν επιθέσεις με τον επαναστατικό μας τρόπο. Στους γενναίους και αξιοπρεπείς κρατούμενους που κρατάν το κεφάλι ψηλά ενάντια στην μιζέρια και τον «ρεφορμισμό» των αναρχικών.

Χθες το βράδυ (Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου), κάψαμε άλλη μια ιδιοκτησία της κοινωνίας. Τοποθετήσαμε εμπρηστικό μηχανισμό σε εμπορική περιοχή της μεσαίας τάξης στην Βόρεια Τζακάρτα. Καίμε τα καταστήματα ως ένα δείγμα, και για ακόμα μια φορά καλούμε όλες τις ατομικότητες να δημιουργήσουν τις δικές τους επιθέσεις – κυρίως στην Ινδονησία και την Νοτιοανατολική Ασία. Δείξαμε μέσω της πράξης ότι κάθε ατομικότητα μπορεί να μετουσιώσει τον θυμό της σε φωτιά και βενζίνη χωρίς τις ειδικότητες των ελίτ συνόλων. Δεν είμαστε πρωτοπόροι ή μεσσίες για να σώσουμε την κοινωνία. Είμαστε οργισμένες ατομικότητες οι οποίες το μόνο που θέλουν είναι να κάψουν την κοινωνία.

Μόνο οι δειλοί- ακόμα και οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί-βλέπουν την φωτιά να υψώνεται και να καλύπτει τον ουρανό με σκοτεινούς καπνούς και δεν κάνουν τίποτα. Οι δειλοί είναι αναπόσπαστα κομμάτια της κοινωνίας που πάντα περιμένουν για την «σωστή στιγμή» προσπαθώντας να διατηρήσουν τις ζωές τους σε άνετα πλαίσια. Και δηλώνουμε τους δειλούς ως εχθρούς μας τους οποίους θα κυνηγήσουμε επίσης. Στο μέλλον, δεν θα λυπηθούμε αν στις δράσεις μας που επιτιθέμαστε στην κοινωνία, διακινδυνεύσουμε την ζωή κάποιου.

Θα περιορίσουμε τους επαναστατικούς χαιρετισμούς μας στους συντρόφους οι οποίοι κατά την κρίση μας είναι επαναστάτες. Δεν θα αφήσουμε η φωτιά μας να ζεστάνει τους «αθώους», τους «ρεφορμιστές», τους «ειρηνιστές», τους «επίσημους και επικριτικούς αναρχικούς», τους «αναρχικούς του facebook» και άλλους δειλούς. Οι δράσεις μας πάντα είναι μόνο για τους εαυτούς μας, για τις ατομικιστικές μας αξίες και για τους επαναστάτες συντρόφους.

Και μέσα από την φωτιά στέλνουμε την αγάπη μας στους φυλακισμένους συντρόφους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, τους 4 αναρχικούς που πρόσφατα κατηγορήθηκαν για την διπλή ληστεία στην Ελλάδα, τους Alfredo και Nicola και άλλους συντρόφους που κατηγορούνται στα πλαίσια των επιχειρήσεων Thor, Ixodae, Mangifuoco, και την παρόμοια καταστολή στην Ιταλία, στον Gabriel Pombo da Silva και τον Marco Camenisch, τουςMarcelo, Juan, FredyIvan & Carla στην Χιλή, τον Henry στην Βολιβία, στον τραυματίαTripa Lopez στο Μεξικό, τον Tukijo και τους άλλους εξεγερσιακούς κρατούμενους πίσω από τις κρατικές μπάρες που πάντα κρατάνε την αξιοπρέπεια τους και τις επαναστατικές αξίες. Θέλουμε επίσης να στείλουμε την αγάπη μας στους καταζητούμενους συντρόφους :Felicity, Hans και άλλους. Συνεχίστε την φυγοδικία και μην αφήσετε τους εχθρούς να σας πιάσουν.

Αγάπη και επαναστατικούς χαιρετισμούς στις ατομικότητες , τους πυρήνες και τις ομάδες της  Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας/ Διεθνές Επαναστατικού Μετώπου. Ας περιβάλλουμε την κοινωνία με τις φωτιές μας.

Ο πόλεμος συνεχίζεται μέχρι την κατάρρευση της κοινωνίας.

Σύνολο Θυμού

Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης

Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία- Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο

Αναδημοσίευση από το Indymedia

Μήνυμα αλληλεγγύης στον Αλφρέντο Κοσπίτο και στον Σέρτζιο Μαρία Στεφάνι από τα φυλακισμένα μέλη της Ε.Ο. ΣΠΦ και τον Θεόφιλο Μαυρόπουλο

ΣΠΦ – Στα άκρα… για τον Alfredo και τον Sergio

Ο αδερφός μας Αλφρέντο Κοσπίτο (κατηγορούμενος για τους πυροβολισμούς εναντίον στελέχους εταιρείας πυρηνικής ενέργειας τους οποίους ανέλαβε ο Πυρήνας Όλγα της FAI), μαζί με το σύντροφο Σέρτζιο Μαρία Στεφάνι ξεκίνησαν απεργία πείνας στις 29 Γενάρη ενάντια στις απαγορεύσεις επισκεπτηρίου που ήθελαν να τους επιβάλουν οι δεσμοφύλακες.

Στις 18 Φεβρουαρίου ο Αλφρέντο διέκοψε την απεργία αφού η διοίκηση της φυλακής δεσμεύτηκε για την ικανοποίηση του αιτήματός του. Ο Σέρτζιο συνεχίζει περιμένοντας κι αυτός την ικανοποίηση του αιτήματός του. Ο Αλφρέντο, φυσικά, παραμένει αλληλέγγυος στο σύντροφο Σέρτζιο και, ως χειρονομία στήριξης, προκάλεσε δολιοφθορές στο χώρο της φυλακής.

Παράλληλα, πριν λίγες μέρες και καθώς η έρευνα σχετικά με τους πυροβολισμούς για τους οποίους κατηγορείται ο Αλφρέντο κατέληγε σε αδιέξοδο, οι μπάτσοι ζήτησαν DNA απ’ το σύντροφο με σκοπό να κάνουν «έρευνα» για μία άλλη επίθεση. Πρόκειται για την επίθεση στη Μονάδα Επιστημονικών Ερευνών (RIS) της αστυνομίας το 2005 στην Πάρμα.

Εξαιτίας της άρνησης του Αλφρέντο να δώσει DNA, οι μπάτσοι έκαναν επιδρομή στο κελί (στις 19 Φλεβάρη) και συνέλεξαν μόνοι τους δείγματα DNA από το χώρο.

Αν δεν ήμασταν αιχμάλωτοι στις ελληνικές φυλακές, οι ΠΡΑΞΕΙΣ θα είχαν τον πρώτο λόγο. Τώρα όμως, έστω και πίσω απ’ τα κάγκελα της φυλακής, στέλνουμε στον Αλφρέντο και στον Σέρτζιο αυτά τα λίγα λόγια ως χαιρετισμό και ως υπόσχεση:

Σε αυτόν τον κόσμο, οι λύκοι κατοικούν στα άκρα. Στη μέση βρίσκονται αυτοί που δεν τολμούν.

Κάποιος απ’ τη μέση μπορεί να ρωτήσει προς τη μεριά μας: «Γιατί κυνηγάτε το αδύνατο…;»

Όμως η φωνή μας που μιλάει απ’ την καρδιά φωνάζει: «Δεν υπάρχει αδύνατο για τον Άνθρωπο. Ποτέ μη βάζεις σύνορα στη θέληση του Ατόμου. Να σπας τα όρια. Να πεθαίνεις και να λες “Θάνατος δεν υπάρχει…” Να αρνιέσαι τη μάζα. Να αρνιέσαι την κοινωνία και τον ειρηνικό θάνατο του κομπάρσου».

Μια έκρηξη μέσα μας φωνάζει: «Είμαι Εγώ, εισβάλλω στη σκηνή του κόσμου και ανατινάζω την ησυχία του».

Είμαστε εμείς, οι Εξόριστοι Αναρχικοί, οι Μηδενιστές, οι Εικονοκλάστες, που γκρεμίζουμε τα είδωλα του κόσμου σας.

Στους συντρόφους προσφέρουμε τη φωτιά του Προμηθέα.
Στους εχθρούς τον πόλεμο.
Στους αδιάφορους… τίποτα.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς FAI/IRF
και ο αδερφός Θεόφιλος Μαυρόπουλος

Φυλακές Κορυδαλλού, Φλεβάρης 2013

Αναδημοσίευση από Contrainfo

Μήνυμα αλληλεγγύης στους 4 από Ινδονησία

Σύντομο μήνυμα αλληλεγγύης για τους συλληφθέντες συντρόφους – υπόθεση Κοζάνης- από το Asimetris και το πρώην Negasi.

Αγαπητοί σύντροφοι,

μας χωρίζουν ήπειροι, θάλασσες και σύνορα αλλά μας ενώνει το μαύρο πνεύμα της ολικής απελευθέρωσης της ζωής. Μια ζωή που ο καθένας από εμάς ζει σαν αξιοπρεπές άτομο κυκλωμένο από τα συντρίμμια της κοινωνίας. Δεν έχουμε γνωριστεί αλλά από τα βάθη της εξεγερμένης ψυχής μας, σας αποκαλούμε περήφανα: αδέρφια.

Οι καρδιές μας πόνεσαν όταν μάθαμε ότι ξυλοκοπηθήκατε από τα γουρούνια. Η οργή μας βρίσκει πέρασμα μέσα από αυτό το γράμμα και σας λέει πως είμαστε δίπλα σας. Όταν μάθαμε πως σας απήγαγε το κράτος, νιώσαμε πόνο που μας έκανε να σηκώσουμε τις γροθιές μας στον αέρα ζητώντας εκδίκηση. Εχθές χάσαμε έναν αδερφό μας και δε θέλουμε να χάσουμε άλλους.

Προς το παρόν, μπορούμε μόνο να διαδώσουμε τα νέα που σας αφορούν μέσα από το blog μας και με άλλα εργαλεία. Κάνουμε αυτά τα νέα ένα σφυρί που σπάει όλες τις σιωπές.  Απευθυνόμαστε στις αδερφές και τους αδερφούς μας και συμμετέχουμε στη διεθνή πράξη αλληλεγγύης που ζητά την ελευθερία όλων σας.

Κρατηθείτε υγιείς και δυνατοί!

Με όλη μας την αγάπη!

Και φωτιά σε όλους τους εχθρούς!

Όλα τα άτομα πίσω από το Asimetris και το πρώην Negasi

Το πρωτότυπο κείμενο στα aγγλικά βρίσκεται εδώ, μετάφραση Parabellum

Περισσότερες πληροφορίες για τους διαδικτυακούς τόπους μαχητικής αντιπληροφόρησης Asimetris και Negasi καθώς και για την υπόθεση του νεκρού συντρόφου Ryo στο 325, στα αντίστοιχα λήμματα.

Μάρτιος

Η χρονολόγηση γίνεται σύμφωνα με την ημερομηνία που δημοσιεύεται η ανάληψη ή γίνεται γνωστή η δράση από τους ιστότοπους αντιπληροφόρησης από τους οποίους αλιεύονται τα κείμενα. Η λίστα καταγράφει τα κείμενα από τα νεότερα στα παλαιότερα.

 

Αργεντινή: Ανάληψη ευθύνης για εμπρηστικές επιθέσεις σε εκατό πολυτελή οχήματα στο Μπουένος Άιρες από τις αρχές του 2013.

Αντιμέτωποι με την αποθαρρυντική προοπτική που παράγεται από τους ικανοποιημένους σκλάβους που περιφέρονται μέσα στην πόλη του Μπουένος Άιρες, συνδεόμενοι μεταξύ τους μηχανικά, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την χαοτική μας επίθεση , χτυπώντας και καταστρέφοντας καθετί μας καταπιέζει καθημερινά. Όχι πλέον άλλα όμορφα λόγια τα οποία προσπαθούν να κάνουν την αναρχική ιδεολογία μια επιλογή στην οποία δειλά και αποξενωμένα ανθρώπινα όντα μπορούν να ενταχθούν και να καταφύγουν για να βρουν σωτηρία για την άθλια αξιολύπητη ζωή τους.

Το μόνο που απομένει σε μας είναι το μίσος και η εκδίκηση για τον γενικευμένο θάνατο που έχει αναπτυχθεί εδώ και αιώνες σε όλο τον κόσμο.

Δεν ήρθαμε να πούμε στα συντρόφια πως θα πρεπε να δρουν στον πόλεμο που οι ίδιοι δημιουργούν στα πλαίσια της εξέγερσης ενάντια στην εξουσία, αλλά να καταλάβουν ότι η εξάπλωση των κινημάτων άμεσης δράσης είναι απαραίτητη για να διατηρηθεί λίγη τουλάχιστον από την αξιοπρέπεια που η έννοια της ελευθερίας αξίζει.

Ο αγώνας για την ολική απελευθέρωση σημαίνει να βάλουμε τέρμα σε κάθε είδους εκμετάλλευση και καταπίεση : μπάρες, κλουβιά, φυλακές., προνόμια και ιεραρχίες.

Από τις αρχές του 2013 έχουμε κάψει εκατό πολυτελή αυτοκίνητα στην πόλη του Μπουένος Άιρες κατά μέσο όρο 30 αυτοκίνητα τον μήνα, κυρίως Mercedes Benz, BMW και Alfa Romeo.

Ενώ μια BMW καιγόταν στο Villa Ortuzar, ένα όχημα ιδιωτικής ασφάλειας καιγόταν επίσης στο Nuñez.

Ενώ μια BMW καιγόταν στο Villa del Parque , συνέβαινε το ίδιο σε δύο αυτοκίνητα Benz στην Agronomia.

Και την επόμενη ημέρα ένα φορτηγό Hilux και ένα στις Βερσαλλίες (γύρω από το αστυνομικό τμήμα) και ένα αυτοκίνητο πολυτελείας στην λεωφόρο Corrientes στο Almagro πυρπολήθηκαν.

Διευκρινίζουμε ότι οι επιθέσεις σε μια ημέρα στην Villa Urquiza σε ένα C4 και σε ένα Partner δεν είναι δικής μας ευθύνης, το ίδιο και 5 αυτοκινήτων στο Boedo και μιας μοτοσικλέτας στο Villa Crespo.

Προς το παρόν είναι το μόνο που έχουμε να πούμε.

Οι καιροί είναι δύσκολοι , ας κάνουμε την Αναρχία μια πραγματική απειλή για την Εξουσία!

Η ελευθερία θα συνεχίσει να δικαιώνεται από τον καθένα που την αγαπάει και την εκτιμά ειλικρινά.

Φίλοι της Γης / ‘Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία

Πηγή

Καναδάς: Επίθεση σε γουναράδικο (Βανκούβερ)

Αντιδρώντας στο Seattle Fur Exchange*:

Αυτές τις μέρες συγκεντρώνονται στο Seattle άνθρωποι για τον ειδεχθή εορτασμό του βάρβαρου εμπορίου γούνας.  Πωλούν έναν ανεκδιήγητο αριθμό δερμάτων στο όνομα του ανόητου θεού τους, του χρήματος. Αντιδρώντας εναντίον αυτών των δολοφόνων επιστρέψαμε στο Βανκούβερ για να επισκεφθούμε ακόμα ένα σπίτι του τρόμου, το Glass House στη 1425 Clyde Avenue στο δυτικό Βανκούβερ. Το Glass House ανήκει στη διαβόητη εκμεταλλεύτρια ζώων  Jody Claman. Η Jody Claman υποστηρίζει και προάγει την εκμετάλλευση, το βασανισμό και τη δολοφονία δεκάδων χιλιάδων αθώων γουνοφόρων ζώων μέσα από το ηλιθιο show της στην τηλεόραση που ονομάζεται real housewives of Vancouver. Φημίζεται για το ότι φοράει ντουζίνες από νεκρά ζώα στη μορφή των αηδιαστικών γούνινων παλτών της. Τριγυρνάει μέσα στην άχρηστη, ανόητη ζωή της μοιάζοντας σαν το ψυχωτικό μπάσταρδο παιδί της Cruella Deville και της Barbie. Το μαγαζί της πουλάει δέρματα και φτερά. Δεν υπάεχει αμφιβολία ότι δε ξέρει πως αυτά τα φτερά αποσπούνται βίαια από τα πουλιά όταν είναι ακόμα ζωντανά ή ενώ τα βράζουν σε ζεματιστές δεξαμενές.

Jody, είπες ψέματα στα μέσα όταν έλεγες πως οι βρωμογούνες σου είναι από δεύτερο χέρι και ξέρουμε πως ψεύδεσαι για να κρύψεις τη ντροπή σου για τις βίαιες συνήθειες σου. Επίσης λες ψέματα στην ιστοσελίδα σου όταν λες πως πουλάς γούνα ρακούν που είτε είσαι τόσο ηλίθια που δεν καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για γούνα σκύλου είτε απλά σου αρέσει να λες ψέματα γι\’ αυτό.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας της 21ης Μαρτίου κατεβήκαμε στο Βανκούβερ για να επισκεφθούμε το φρικτό μαγαζί της. Εκτοξεύσαμε υγρό από την πόρτα που καταστρέφει ότι έρχεται σε επαφή μαζί του. Επίσης  θυμίσαμε στο Glass House ότι βρίσκεται υπό παρακολούθηση υπογράφοντας το όνομα μας ALF με μεγάλα γράμματα, με μπογιά. Ρίξαμε την υπόλοιπη μπογιά στο μπροστινό μέρος για να προειδοποιήσουμε την κοινότητα σας για αυτά που κάνετε στα αθώα ζώα κάθε μέρα στο όνομα της αισχρής αντίληψής σας για τη μόδα.

Την επόμενη φορά που θα βρούμε γούνα στο μαγαζί σου ή στο ηλίθι show σου, θα τα πούμε στο σπίτι σου.

Είρθε η ώρα να συνειδητοποιήσεις πως δεν είσαι το μόνο άτομο στη γη. Κάθε μέρα εκατομμύρια μινκ, αλεπούδες, σκυλιά, κουνέλια και άλλα ζώα φυλακίζονται σε κλουβιά και κοπανιούνται πάνω κάτω από βαρεμάρα και τρόμο. Βλέπουν τα μέλη των οικογενειών τους να πετιούνται σε θαλάμους αερίων και να πνίγονται. Οι τοίχοι των θαλάμων είναι γεμάτοι με σημάδια από τα νύχια των καταδικασμένων που προσπαθούν να ξεφύγουν αλλά δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Στις αλεπούδες, τοποθετούν ράβδους στα γεννητικά τους όργανα και τους κάνουν ηλεκτροσόκ και τα μικρά μάτια τους πετιούνται έξω καθώς τους ρουφούν τη ζωή. Στα χιλιάδες σκυλιά των οποίων τα κουφάρια βρίσκονται στο μαγαζί της Jode , έσπασαν τα κεφάλια για να μπορεί εκείνη να νιώθει ξεχωριστή φορόντας τα σώματά τους σαν κασκόλ.

Βάλτε το καλά στο κεφάλι σας, ότι όσο τα δολοφονείτε θα έχετε νέα μας.

Για τα ζώα που δε μπορούν να σώσουν τους εαυτούς τους.

Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων.

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

 

Χιλή: Βομβιστική επίθεση στους στρατώνες των Ειδικών Δυνάμεων της αστυνομίας (Τεμούκο)

Σήμερα Σάββατο, 16 Μαρτίου τοποθετήσαμε εκρηκτικό μηχανισμό στο παράρτημα των Ειδικών Δυνάμεων του Τεμούκο. Ο πυροσβεστήτας τοποθετήθηκε κάτω από ένα RP (radio patrol) αυτοκίνητό τους,επιβεβαιώνοντας το μίσος μας εναντίον αυτού του γαμημένου δολοφονικού θεσμού. Ένα μικρό μέρος της οργής μας βασίζεται σε όλα αυτά τα χρόνια καταπίεσης στα οποία οι εκμεταλλευόμενοι υπήρξαν θύματα των μαντρόσκυλων του κράτους, τα οποία πάντα πιστά και υποτακτικά μπροστά στους καταπιεστές δε διστάζουν να βασανίζουν, να φυλακίζουν και να σκοτώνουν σωματικά η πνευματικά εκείνους που εξεγείρονται έναντια στην Εξουσία.

Δε ξεχνάμε πως οι δολοφόνοι ήταν πάντα οι ίδιοι, όλα τα ένστολα σώματα είναι απλά ο ένοπλος βραχίωνας του χαοτικού καπιταλισμού. Είναι κατώτεροι από τους ανθρώπους και ακό μα περισσότερο από τα ζώα. Δεν είναι καν σκεπτόμενα όντα.  Δρουν μόνο κάτω από τις εντολές  του αφέντη, είναι απλά σκλαβωμένες οντότητες με μια αηδιαστική νοοτροπία χωρίς συνείδηση.

Δε θα ηρεμήσουμε μέχρι να τελειώνουμε με όλους αυτούς τους μπάσταρδους!!! Μέχρι κάθε τι που επικυρώνουν να σαπίσει και να καεί.

ΕΝΠ (Εμπρηστικός Νομαδικός Πυρήνας)

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Λιθουανία: Βανδαλισμός σε κρεοπωλείο (Βίλνα)

Τη νύχτα της 22ης Μαρτίου χτυπήθηκε ένα κρεοπωλείο στη Βίλνα της Λιθουανίας. Τοποθετήθηκε κόλλα στην κλειδαριά. Στη βιτρίνα γράφτηκε με ροζ χρώμα \”Δολοφόνοι\”. Καθάρισαν τη μπογιά αμέσως την επόμενη μέρα αλλά το μήνυμα εστάλη. Και αυτό είναι μόνο η αρχή.

ALF

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Βερολίνο: Εμπρηστική επίθεση κατά της Deutsche Bahn σε αλληλεγγύη προς τους «4 της Κοζάνης

Η DB καίγεται σε αλληλεγγύη στους αναρχικούς κρατουμένους στην Ελλάδα!

Τις πρώτες ώρες της 27ης Φλεβάρη, σε αναζήτηση ενός κατάλληλου στόχου για μια δράση αλληλεγγύης στους Νίκο Ρωμανό, Δημήτρη Πολίτη, Ανδρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο και Γιάννη Μιχαηλίδη, εντοπίσαμε ένα όχημα ιδιοκτησίας της Deutsche Bahn στη γειτονιά του Πρεντσλάουερ Μπεργκ στο Βερολίνο, το οποίο και τυλίξαμε στις φλόγες της διεθνούς αλληλεγγύης.

Στη γερμανική επιχείρηση σιδηροδρόμων Deutsche Bahn AG, δέκα διευθύνοντες σύμβουλοι μιας από τις θυγατρικές της, της DB International, δωροδόκησαν δημόσιους αξιωματούχους για συμβάσεις υπηρεσιών μηχανικού σε διάφορα αφρικανικά κράτη και στην Ελλάδα, όπως επιβεβαίωσε το δικαστικό σώμα της Φρανκφούρτης (σύμφωνα με δημοσίευμα της «Süddeutsche Zeitung» τον Απρίλη του 2010).

Από το 2008, σε μια σειρά από νομικές διαμάχες, έχει τεκμηριωθεί το γεγονός ότι οι γερμανικές εταιρείες Siemens, MAN Ferrostaal και Deutsche Bahn έχουν εξαγοράσει πολιτικούς στην Ελλάδα σε μεγάλη κλίμακα, «χρηματοδοτώντας» τους για να εκδώσουν πολιτικές αποφάσεις υπέρ τους. Έτσι, μονάχα την περίπτωση της Siemens να δει κανείς, ο όμιλος αυτός έχει «επενδύσει» από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και για περίπου μία δεκαετία 15 εκατομμύρια ευρώ ανά έτος στην Ελλάδα, προκειμένου να εξευμενίσει μ’ αυτόν τον τρόπο πολιτικούς των δύο μεγάλων κομμάτων, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Ενόσω μία άλλη θυγατρική της Deutsche Bahn, η εταιρεία υλικοτεχνικής υποστήριξης και μεταφορών Schenker, μεταφέρει πολεμικές προμήθειες για λογαριασμό των γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων, η Deutsche Bahn και το γερμανικό υπουργείο Άμυνας επιτελούν μια συμβιωτική συνεργασία: «Η BwFuhrparkService GmbH έχει αναπτύξει και εφαρμόσει μια οικονομική και πελατοκεντρική αντίληψη κινητικότητας για το γερμανικό στρατό. […] Η εταιρεία αποτελεί μια κοινοπραξία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας καθώς και της Deutsche Bahn AG. Η BwFuhrparkService εγγυάται υλικοτεχνικές αντιλήψεις προσαρμοσμένες στις εκάστοτε απαιτήσεις, μείωση του κόστους, όπως και αύξηση της χρήσης και παροχής ασφαλών οχημάτων. Ως πάροχος υπηρεσιών κινητικότητας του γερμανικού στρατού, η εταιρεία προσφέρει ολοκληρωμένη εμπειρία στη διαχείριση ενός πιο πολύπλοκου στόλου οχημάτων και στην παράδοση μεμονωμένων λύσεων στόλου» (αποσπάσματα απόdbfuhrpark.de/index.php?id=131).

Τον Ιανουάριο του 2013 ο δρ Ρύντιγκερ Γκρούμπε έδωσε διάλεξη με θέμα «Η Deutsche Bahn AG – Τρέχουσες Προκλήσεις και Προοπτικές» εντός της στρατιωτικής ακαδημίας των Ενόπλων Δυνάμεων, ενώ ο 61χρονος Μόορμπουργκερ –πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Deutsche Bahn Βερολίνου από τον Μάιο του 2009– παρέθεσε λεπτομερώς τις εταιρικές στρατηγικές και διεργασίες της DB AG σε περισσότερους από 200 επισκέπτες.

Η DB Mobility Logistics και η «υπηρεσία επαγγελματικής κατάρτισης» BFD του Βερολίνου (επιφορτισμένη με τη μετεκπαίδευση στρατιωτικού προσωπικού) έχουν προγραμματίσει για τις 16 Απρίλη την τέλεση της Μέρας του Στρατιώτη υπό το σύνθημα: «Καμία δουλειά δεν είναι σαν κάθε άλλη». Η εκδήλωση απευθύνεται σε στρατευμένους άνδρες και στρατευμένες γυναίκες που ενδιαφέρονται να εκπαιδευτούν και να προσληφθούν από την Deutsche Bahn.

Έτσι, συγκαταλέγουμε την Deutsche Bahn ανάμεσα στις ντε φάκτο φιλοπόλεμες δυνάμεις και συνιστώσες του γερμανικού στρατού/ΝΑΤΟ, που δεν πρόκειται να επιτρέψουν καμιά κοινωνική αλλαγή στην Ελλάδα, αλλά απεναντίας θα κάνουν οτιδήποτε αδιανόητο προκειμένου να συμβάλουν στην καταστολή μιας εξέγερσης. Η Deutsche Bahn είναι μία από τις γερμανικές επιχειρήσεις που επωφελούνται από την κρίση στην Ελλάδα, όμοια με την προκάτοχό της, τη Reichsbahn επί εποχής του γερμανικού φασισμού.

Με τη φωτιά μας χθες τη νύχτα θέλαμε να δείξουμε στους αιχμάλωτους Νίκο Ρωμανό, Δημήτρη Πολίτη, Ανδρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο και Γιάννη Μιχαηλίδη ότι αντιληφθήκαμε τη σύλληψη και το βασανισμό τους την 1η Φλεβάρη μετά την Κοζάνη, και εδώ, στην καρδιά του θηρίου, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε τα πάντα μέχρι να φέρουμε την πτώση του καπιταλισμού και των βοηθών του.

Ζήτω η αναρχία! Θάνατο σ’ όλα τα κράτη!

Χαοτικοί της Νύχτας

Κείμενο των κρατουμένων εδώ

Φωτογραφίες και Πηγή

Θεσσαλονίκη: Ανάληψη ευθύνης για μπαράζ επιθέσεων

Πόσο ζηλεύουμε την αυτοκαταστροφική ικανότητα αυτής της κοινωνίας.Έχει τη δυνατότητα να τρέφεται από την ίδια της τη σάρκα και έτσι να συντηρείται.Τόση ‘’τεχνογνωσία’’ χαμένη για τη συντήρηση του εξουσιαστικού οικοδομήματος και των σάπιων νοοτροπιών του, χαμένη και μακριά από την πλήρη καταστροφή τους. Μία κοινωνία συνένοχη,που εθελοτυφλεί μπροστά σε ένα σύστημα που έχει τις ρίζες του στην αλλοτρίωση την εκμετάλλευση,την κερδοσκοπία.Προσαρμόζεται τέλεια στην εικόνα που της δίνει ο καπιταλισμός και ενσαρκώνει πλήρως τους κοινωνικούς ρόλους του.Η επιφαινόμενη καπιταλιστική ανάπτυξη με τις επιχειρήσεις να εξασφαλίζουν υψηλούς μισθούς,τις τράπεζες να δανείζουν, το κόσμο να καταναλώνει αδιακρίτως-και η λίστα της σαπίλας δεν έχει τελειωμό- καθιστούσε το μικροαστικό όνειρο εφικτό για τον καθένα.Έτσι η εξουσία εξαγόραζε την ευημερία και την αδράνεια των υπηκόων της,πετυχαίνοντας την πολιτική ομαλότητα.Πλέον όμως ανίκανη να συντηρήσει αυτή τη πλασματική πραγματικότητα,το όνειρο της κοινωνικής ανέλιξης έχει θρυμματιστεί.Ακόμα και τώρα που τίθεται θέμα επιβίωσης και όχι καλοπέρασης , η ανοχή εξακολουθεί να αποτελεί καθημερινότητα. Μια κατάσταση γέννημα της σχέσης ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας με τους εκάστοτε εξουσιαστές της , καθώς οι θιασώτες της, αποτελούν τους ,εν δυνάμει, καταπιεστές της .Οι νοοτροπίες του φιλοτομαρισμού και του κοινωνικού κανιβαλισμού αποτελούν τον κανόνα ενώ η όποια –μειοψηφική-εξαίρεση επιβεβαιώνει απλά τον ίδιο τον κανόνα.

Έτσι, η επιλογή των ενεργειών μας δεν είναι ξεκομμένη απο την κριτική στη κοινωνία.Στόχος μας δεν ήταν ο τραυματισμός κάποιου(γι αυτό και πάρθηκαν υπ όψιν τα κατάλληλα μέτρα) αλλά να σταλθεί ένα μήνυμα τόσο στο κεφάλι όσο και στο σώμα που το κρατάει ψηλά.Η ουδετερότητα πλέον έχει διαλέξει στρατόπεδο γιατί απλά δεν μπορεί να βρίσκεται στη μέση.Αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε την κοινωνία ως θύμα και έτσι με τη σειρά της παίρνει και αυτή το μήνυμα που της αναλογεί.Ο καθένας είναι υπεύθυνος των πράξεων του και καλό είναι να μην ξεχνά οτι ίσως,κάποιος,κάποτε θα είναι εκεί να του υπενθυμίζει πως ίσως υπάρχουν και συνέπειες.Η δημοκρατία μπορεί να μην στήνεται στα 6 μέτρα αλλά σίγουρα πλησιάζεται σε απόσταση αναπνοής μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή της.

ΠΕΔΙΟ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

«’Οταν περικυκλώνετε ένα στράτευμα, αφήστε ελεύθερη μία διέξοδο.Μην πιέζετε πολύ έναν απελπισμένο εχθρό»
Sun ju

Οι εξουσιαστές αδυνατόντας να ακολουθήσουν αυτή τη τακτική δεν αφήνουν καμία διέξοδο ,παρά μόνο την υποταγή.Η κατασταλτική λεπίδα εχει μπεί για τα καλά στο λαρρύγι αυτής της κοινωνίας ενώ με ένα βήμα της μπροστά χώνεται ακόμη πιο βαθιά.Τα προσχήματα πέφτουν και η μάσκα του κράτους πρόνοιας θάβεται για να φανερωθεί το πραγματικό του πρόσωπο, αυτό του κράτους –δυνάστη.Επιτίθεται σε όποιον σηκώνει κεφάλι, φιμώνει όποιον τον αμφισβητεί, καταστέλλει με όλα τα μέσα που διαθέτει-απο το όπλο και τα χημικά των μπάτσων μέχρι τα δελτία σκευωρίας και τη δημοσιογραφική τρομολαγνεία. Έτσι προχωράει σε ωμή καταστολή χωρίς να λογαριάζει κάποιο πολιτικό κόστος αλλά σίγουρα να αντλεί πολιτική υπεραξία.Οι συνεχείς κατασταλτικές κινήσεις ενάντια σε κατειλλημένους χώρους και εστίες αντίστασεις, αποτελούν τη στρατηγική που έχει υιοθετηθεί ενάντια στον εσωτερικό εχθρό, μετά την εξέγερση του ’08.Μια ξεκάθαρη επίδειξη δύναμης με την οποία εφαρμόζει τη γνωστή πολιτική του αποπροσανατολισμού της κοινωνίας από θέματα που καταδεικνύουν τη φθίνουσα πορεία του ετοιμόρροπου καθεστώτος-και αφορούν άμμεσα την τσέπη της.Κινήσεις λογικές και προβλέψιμες για ένα καθεστώς σε κατάσταση πανικού αφού η κοινωνική αποσταθεροποίηση έρχεται να γίνει ο κανόνας της καθημερινότητας.Κινήσεις καθόλου πρωτόγνωρες καθώς πάντα δίωκε και φυλάκιζε αναρχικούς αγωνιστές που επέλεξαν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να αρνηθούν εμπράκτως τη σαπίλα που μας περιβάλλει. Το καθεστώς με αδιαμφισβήτητο συνεργό την τεχνολογία,θωρακίζεται, με υποβόσκοντα σκοπό τον πλήρη έλεγχο της μάζας.Φακελώματα με τη λήψη αποτυπωμάτων,DNA και φωτογραφιών, χαρτογράφηση και ποινικοποίηση των φιλικών σχέσεων ,πολύωρες προσαγωγές και ανακρίσεις ,ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια ,εφαρμόζονται όχι μόνο σε αναρχικούς-αντιεξουσιαστές αλλά και σε όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια.

Ένα απο τα πεδία εφαρμογής της αποτελούν οι αγωνιζόμενοι ενάντια στην εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική.Μπροστά στο κέρδος η ανθρώπινη ζωή περισσεύει,η μπατσοκρατία υπερισχύει και η διαφύλαξη των συμφερόντων της Ελληνικός Χρυσός-θυγατρική της πολυεθνικής Eldorado Gold και του ομίλου Μπόμπολα- αποτελεί το μοναδικό σκοπό. Στις 17/2 πραγματοποιείται εμπρηστική επίθεση στο εργοτάξιο της εταιρείας προκαλώντας ζημιές σε μηχανήματα, κοντέινερ με γραφεία και οχήματα της εταιρείας.Ένα παράδειγμα του οτι εκτός απο τις μαζικές ,ειρηνικές και μη, κινητοποιήσεις, οι νυχτερινές καταδρομικές ενέργειες πλήττουν τον εχθρό και αναστέλλουν τα έργα του επ’ αορίστου. Η εκδίκηση του κράτους για τέτοιες ενέργειες ήταν άμμεση ,όπως μαρτυρούν τα γεγονότα της Κυριακής 10/3 με την τη ρήψη χημικών σε σχολεία,την απαγωγή κατοίκων κάθε ηλικίας και την υποχρεωτική λήψη DNΑ .Ο αναπληρωτής υπουργός περιβάλλοντος Στ.καλαφάτης δικαιολόγησε τα όσα συνέβησαν επειδή παρακωλήθηκε το έργο των μπάτσων απο κατοίκους.Την επόμενη φορά καλύτερα να το ξανασκεφτεί οταν προβεί σε αντίστοιχες δηλώσεις καθώς το έργο που παρακωλήθηκε δεν ήταν μόνο των μπάτσων,όπως είδαμε. Το κράτος ,με την συνεργασία του παρακράτους και των δημόσιων ρουφιανών, συνεχίζει να εξαπολύει τα πυρά του προβαίνοντας σε ρατσιστικά πογκρόμ σε μετανάστες με τα δημοκρατικά μαχαιρώματα, στην επίταξη αντιστεκόμενων κομματιών της κοινωνίας, στον βασανισμό φυλακισμένων και μη αγωνιστών ,στην βίαιη καταστολή διαδηλώσεων , την εφαρμογή δηλαδή το δόγματος της μηδενικής ανοχής στο σύνολο της.

ΚΟΒΩΝΤΑΣ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΩΝΤΑΣ

Μιλάμε λοιπόν για μια επι ποδών ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας η οποία αντιδράει, επειδή οι αιμορροίδες χτύπησαν κόκκινο.Η ριζοσπαστικοποίηση προκαλείται απο την καταπίεση χωρίς όμως να συνδέεται με την συνειδητοποίηση.Ο ντετερμινισμός είναι νεκρός και μία πράξη-αντίδραση της κοινωνίας- δεν οδηγεί σε ένα μόνο αποτέλεσμα-μια συνείδητη ατομική και συλλογική εξέγερση.

Πράξη 1η:

Για τη καταπιεσμένη και κυρίως φιλοσυντηρητική μάζα , η ακροδεξιά της μετακίνηση-άνοδος Χ.Α.- είναι μορφή ριζοσπαστικοποίησης, ψηφίζοντας ένα κόμμα που αυτοπροβάλεται ως σωτήριο ,αντισυστημικο, ως έξοδο απο την εξαθλίωση της κρίσης.Η ιστορία επιβεβαιώνει άλλωστε πως ,η φτωχή μάζα, στα πρόσωπα του Χίτλερ ή του Μουσολίνι αναγνώριζε τους ηγέτες-μεσσίες της.Σίγουρα όμως καμία απελευθέρωση απο τις εξουσιαστικές πρακτικές δεν πρόκειται να έρθει απο τους ίδιους τους εχθρούς της ελευθερίας.

Πράξη 2η:

Η αντίδραση μπορεί να περιοριστεί στα πλαίσια του ,πολυχρησιμοποιημένου απο τους αριστερούς,κοινωνικού αυτοματισμού.Την τακτική δηλαδή των εξουσιαστών να αποπροσανατολίζουν τη σκέψη της, (επι)στρέφοντας την οργή της και έχοντας ως αποδέκτη τους ίδιους τους θιασώτες της.Το αλληλοφάγωμα και ο κοινωνικός κανιβαλισμός αποτελούν τη λύση για μία εξατομικευμένη μάζα που απλά θέλει να συνεχίσει την πλούσια κανονικότητα της. Η απόδοση ευθυνών πέφτει στον τεμπέλη αλλά και αυτόν που μοιράζεται την σάπια επιθυμία για εργασία, στον μετανάστη, στη πόρνη ,σε οτιδήποτε ‘’περιθωριακό’’ που δεν έχει θέση στον πολιτισμό τους.

Πράξη 3η:

Η κινητοποίηση της μάζας στο δρόμο, αποτελεί αποτέλεσμα άμμεσης αντίδρασης και ένδειξη εναντίωσης στην κατάσταση που την εξαθλιώνει.Οι απεργίες-φιέστες ,όμως, οι οποίες περιορίζονται σε μια μονοήμερη βόλτα στο κέντρο της πόλης, με τους εργατοπατέρες να κρατάνε το λάβαρο, αποτελούν στην ουσία βαλβίδες αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής. Σε αυτή τη κατάσταση η συμβολή της Αριστεράς(κοινοβουλευτικής και μη) ιδιαίτερα έντονη ,ακολουθώντας τη γραμμή του καιροσκοπισμού και του χαμελεοντισμού,επιχειρεί να αφομοιώσει οποιον έχει ή τείνει να αποκτήσει ριζοσπαστικές αντιλήψεις-πρακτικές.Ο διπλωματικός τακτικισμός τους ,τόσο έκδηλος που καταλήγει πραγματικά γελοίος,έρχεται δυναμικά με το ανθρωπιστικό πρόσωπο ενος κράτους-δικαίου να κηδεμονεύσει όση οργή μπορεί.Οι διάφοροι ηθικοπλάστες και (μετανοιωμένοι πια)υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ ,σίγουρα θα παραδεχόντουσταν πως για κόμμα,τα όρια του λαικισμού τους ,διευρύνθηκαν και σε αντιεξουσιαστικούς κύκλους.

ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΣΤΕ.ΕΤΟΙΜΟΙ;

Καθώς λοιπόν, αρνούμαστε κάθε ντετερμινιστική άποψη για την επανάσταση γίνεται ξεκάθαρο πως οι πράξεις των ατόμων που βρίσκονται σε συνειδητή εξέγερση ενάντια στο κοινωνικό γίγνεσθαι, είναι απαραίτητες για την όξυνση του αγώνα μέχρι την ολική απελευθέρωση.Πράξεις οι οποίες δεν μιλάνε απο μόνες τους, καθώς η φωτιά και το μελάνι πρέπει να συνδυαστουν για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Βρισκόμαστε σε πόλεμο και το να λειτουργούμε υπο τη σκιά της κυβερνητικής ανοχής ,καθιστά το επαναστατικό οικοδόμημα ευάλωτο στα πυρά της εξουσίας, στη διείσδυση καιροσκοπικών της , και στον κατακερματισμό της κοινότητας μέσω επίπλαστων διαχωρισμών(βίαιοι-μη βίαιοι, καταληψίες-αντάρτες, άνομοι-ένομοι). Η πραγμάτωση του πολύμορφου αγώνα πρέπει συνειδητοποιηθεί και να διεξαχθεί, καθώς βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδο με τον καθένα να επιτίθεται με τα δικά του μέσα,τα δικά του προτάγματα,τις δικές του επιθυμίες.Επιλογές που πρέπει να πηγάζουν απο τα μέσα κάθε εξεγερμένης καρδιάς και όχι απο μια μιλιταριστική τέλεση εξωτερικών ενεργειών ,μακρια απο την ατομική ικανοποίηση.Με κοινό όπλο την αλληλεγγύη μεταξύ των εξεγερμένων ,ας προχωρήσουμε σε αδιάκοπες εχθροπραξίες για να εκμηδενίσουμε το στρατόπεδο του αντιπάλου μέσα και έξω απο τις φυλακές για την ανατίναξη των κοινών αλυσίδων που μας κρατάνε δέσμιους.

Π Υ Ρ

Στις 12/3 επιλέξαμε να σπάσουμε το μονοπώλιο της βίας που έχει ρημάξει την Θεσσαλονίκη, και επιτεθήκαμε στα πολιτικά γραφεία των Στ.Καλαφάτη,Γ.Ορφανό και στο πολιτικό-δικηγορικό γραφείο του Κ.Γκιουλέκα.Στόχος μας δεν ήταν η πρόκληση κάποιου τραυματισμού αλλά να διαχύσουμε το χάος και την αναρχία. Γιατί η αναρχία για την οποία μιλάμε δεν είναι πολιτική,είναι επικίνδυνη,είναι ξερίζωμα της σάπιας νοοτροπίας,είναι απροσάρμοστη,είναι ανήθικη.Ο δικός μας αξιακός κώδικας δεν έχει να κάνει με το αίσθημα κάποιας συλλογικής ευθύνης.Οι επιλογές μας πηγάζουν απο ενδυναμωμένα ‘’εγώ’’ που συντονισμένα κινούνται προς την καθολική ρήξη με το υπάρχον.Θεωρούμε την ατομική συνειδητοποίηση ως τον απαραίτητο προθάλαμο που θα οδηγήσει στην συλλογική απελευθέρωση.

ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ

ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΔΙΑΡΚΕΙΣ ΕΧΘΡΟΠΡΑΞΙΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Αλληλεγγύη με τους αιχμάλωτους συντρόφους μας Μπάμπη Τσιλιανίδη Ράμι Συριανό Πολύπαρκο Γεωργιάδη Τάσο Θεοφίλου Κώστα Σακκά, Γιώργο Καραγιαννίδη, Αλέξανδρο Μητρούσια Ν.Ρωμανό, Γ.Μιχαιλίδη, Α-Δ.Μπουρζούκο, Δ.Πολίτη

Στα φυλακισμένα μέλη της επαναστατικής οργάνωσης Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

Στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, Νίκο Μαζιώτη, Πόλα Ρούπα (καταζητούμενοι), Κώστα Γουρνά .

Τιμή για πάντα στο μέλος του Ε.Α Λάμπρο Φούντα

Αλληλεγγύη σε όλους τους αιχμάλωτους και καταζητούμενους αναρχικούς σε κάθε γωνιά της γης

Ολικοί αρνητές συστράτευσης με το υπάρχον

Μόντρεαλ, Καναδάς: Εμπρησμός περιπολικού

Στο πνεύμα της επετείου της 15ης Μάρτη, ένα περιπολικό τυλίχθηκε στις φλόγες το βράδυ της 15ης Μάρτη, στο 33ο αστυνομικό τμήμα στο Parc-Ex, στο Μόντρεαλ. Αυτή η πράξη έγινε προς τιμή της 17ης ετήσιας διαδήλωσης ενάντια στην αστυνομία (και τη βιαιότητά της), η οποία έλαβε χώρα νωρίτερα την ίδια ημέρα.

Επίσης, στέλνουμε ένα μήνυμα στήριξης στον Marco Camenisch για τους αγώνες του μέσα από τη φυλακή στην Ελβετία.

Σημείωση: Αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον της ετήσιας αντιμπατσικής διαδήλωσης στο Μόντρεαλ φέτος και συνέλαβαν 200 άτομα σε μια προληπτική επιχείρηση. Ο στόχος της διαδήλωσης ήταν το τοπικό αστυνομικό τμήμα.

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Βόλος: Ανάληψη ευθύνης για τρεις επιθέσεις σε καταστήματα \”Αγοράζω Χρυσό\” και σ\’ ένα γουναράδικο.

Η τάση κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση, προέρχεται ξεκάθαρα από την τάση κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο.”

Την Δευτέρα 11/3 στις 03:10, πραγματοποιήθηκαν συντονισμένες συμβολικές επιθέσεις σε 3 καταστήματα “Αγοράζω Χρυσό” κι σ\’ένα γουναράδικο. Στόχος των “επιθέσεων” ήταν να καταδείξουν την πραγματική επίθεση που δεχόμαστε, την επίθεση που έχει εξαπολύσει απροκάλυπτα πια η κυριαρχία σ\’όλους τους εκμεταλλευόμενους, καταπιεζόμενους, διαφορετικούς κι αντιστεκόμενους.

Συγκεκριμένα, σκοπός ήταν να επαναφέρουμε σαν ζήτημα την αισχροκέρδεια με ξεκάθαρα υποκείμενα τους εκμεταλλευόμενους ανεξαρτήτως είδους (ανθρώπινα, μη ανθρώπινα ζώα). Για να δωθεί όμως με μεγαλύτερη σαφήνεια το πως εννοούμε την αισχροκέρδεια, αναγκαζόμαστε να αναλύσουμε ξεχωριστά τους στόχους που επιλέξαμε, χωρίς αυτο να σημαίνει ότι δεν βλέπουμε εννιαία την εκμετάλλευση.

Πιστοί στα ιδανικά των προγόνων τους, μαυραγοριτών, ήρθαν να συμπληρώσουν την τοκογλυφική δραστηριότητα των τραπεζών. Με κρατική άδεια ή και χωρίς, τα ενεχυροδανειστήρια ξεφυτρώνουν διαρκώς στις γειτονιές τα τελευταία χρόνια, διαφημίζοντας την αηδιαστική τους θέληση για κέρδος σε βάρος των άλλων. Η διαρκώς αυξανόμενη εμφάνιση των “χρυσοθήρων” της πόλης αναδεικνύει μια άλλη πλευρά της συγκυρίας που ζούμε τώρα. Σε περιόδους σαν κι αυτή, όπου ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια βυθίζονται στην ανέχεια και την εξαθλίωση κάποιοι βρίσκουν την καλύτερη ευκαιρία για “χρυσές” δουλειές, επιλέγοντας τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Ο καθένας όμως παίρνει το μερτικό του για τις επιλόγες του.

Το γουναράδικο αποτελεί υποκατάστημα μιας ολόκληρης βιομηχανίας βασανισμού κι εκμετάλλευσης που λανσάρει αιματοβαμμένα προϊόντα πολυτελείας. Από την εποχή της φεουδαρχίας και των πρώτων οργανωμένων συστημάτων εκμετάλλευσης, η γούνα αποτέλεσε στοιχείο ταξικού διαχωρισμού. Ήταν αυτό που διαφοροποιούσε τους έχοντες από τους εκμεταλλευόμενους. Αυτό που διαφημίζεται και διαιωνίζεται με την ύπαρξη της βιομηχανίας αυτής, είναι η έσχατη μορφή εκμετάλλευσης με σκοπό το εύκολο κέρδος. Για την παραγωγή μιας γούνας χρείαζεται ένα ή και παραπάνω ζώα που προέρχονται είτε από αιχμαλωσία και μερικές φορές αποτελούν είδη υπό εξαφάνιση, είτε άθλιες εκτροφές στις οποίες προφανώς απουσιάζει οποιαδήποτε συνθήκη ευζωϊας. Τα ζώα αυτά υπόκεινται σε μια ήπια ή μάλλον πρακτικά ανύπαρκτη αναισθητοποίηση μέσω πρωκτικού ηλεκτροσόκ, στη συνέχεια γδέρνονται ζωντανά και την καλύτερη όψη και διατήρηση του “τομαριού” τους. Τελικά καταλήγουν να αργοπεθαίνουν γδαρμένα και στιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο.

Το κάθε γουναράδικο που άλλωτε κρύβεται πίσω απ\’την οικογενειακή παράδοση κι άλλωτε πίσω απ\’τη μόδα και την καλαισθησία, είναι συνένοχα κι αποτελούν μέσο διατήρησης της εκμετάλλευσης και κατ\’επέκταση του καπιταλισμού.

Προτάσσουμε την άμεση δράση, αντιιεραρχικά και αδιαμεσολάβητα, χωρίς να περιμένουμε ούτε μεσσίες ούτε ειδικούς.

Ζούμε και δρούμε για μας και τώρα, χωρίς να περιμένουμε μεγάλες νύχτες και μεγάλες μέρες, με στόχο την διάχυση παρόμοιων πρακτικών.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΩΝ ΣΚΟΥΡΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ ΧΡΥΣΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

`ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Αναρχικοί/ες για την άμεση δράση

Πηγή

Αθήνα: Ανάληψη ευθύνης για τη βομβιστική επίθεση στη Swift-mail

                ΕΠΕΙΔΗ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ…

Στις 10 Μαρτίου πράξαμε το αυτονόητο. Μετουσιώσαμε τις υποσχέσεις μας για εκδίκηση σε πράξη. Τοποθετήσαμε εκρηκτικό μηχανισμό στην είσοδο των γραφείων της εταιρείας ταχυμεταφορών swift-mail στο Παγκράτι. Οι λόγοι για αυτή μας την επίθεση είναι απλοί και ξεκάθαροι. Η Ρεκλείτου Φωτεινή η οποία είναι η γυναίκα του ιδιοκτήτη της συγκεκριμένης ταχυμεταφορικής και εργάζεται στο συγκεκριμένο κατάστημα, την 1 Νοεμβρίου του 2010 με την μικροαστική και αστυνομική περιέργεια που την διακατείχε άνοιξε ένα δέμα το οποίο είχαν αφήσει οι σύντροφοί μας εκεί για να αποσταλεί στην πρεσβεία του Μεξικό. Η περιέργειά της οδήγησε στον τραυματισμό της. Στη συνέχεια ως γνήσια ρουφιάνα ειδοποίησε τους μπάτσους δίνωντας αναλυτική περιγραφή για το ποιός το άφησε και προς τα που κατευθύνθηκε. Εξαιτίας της ρουφιανιάς της κινητοποιήθηκαν δεκάδες μπάτσοι οι οποίοι απέκλεισαν την περιοχή και περικύκλωσαν τους συντρόφους μας με αποτέλεσμα να τους συλλάβουν.
Από εκείνη την μέρα η Ρεκλείτου ανήκει στην μαύρη λίστα του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης. Η αξιοπρέπειά μας δεν μας αφήνει ποτέ να ξεχνάμε τους ρουφιάνους. Ας καταλάβει λοιπόν το συγκεκριμένο υποκείμενο ότι αυτό ήταν απλώς ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα με αποδέκτη όλους τους μάρτυρες κατηγορίας των δικαστηρίων την Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς που θα σηκώσουν το δάκτυλο και θα \”αναγνωρίσουν\” τους \”ενόχους\”. Ας μην ξεχνάνε ότι τουλάχιστον παλιά οι καταδότες φορούσαν κουκούλα ενώ τώρα έχουμε τα ονόματα και τις διευθύνσεις τους.
Δεν είναι πολύς ο καιρός που άλλοι σύντροφοι έσπασαν στο ξύλο έναν άλλο μάρτυρα κατηγορίας της προηγούμενης δίκης της ΣΠΦ. Μιλάμε για τον ξυλοδαρμό του χαπάκια μπάτσου της αντιτρομοκρατικής Μουρδουκούτα στην Καλλιθέα. Επίσης πριν ενάμιση μήνα περίπου, καταστράφηκε στα Εξάρχεια το μαγαζί \”το καφετί\” ενός άλλου ρουφιάνου που είχε κάνει μύνηση και ζητούσε χρηματική αποζημίωση από φυλακισμένο σύντροφο της Συνομωσίας.
Κάθε αναγνώριση και κάθε καταδοτική μαρτυρία δεν θα λησμονείται.
Ας είμαστε ξεκάθαροι… Όσοι ρουφιάνοι, μπάτσοι, δικαστές και δεσμοφύλακες έχουν βλάψει ή προσβάλλει τους συντρόφους μας να ξέρουν ότι δεν θα ξεχαστούν όσος καιρός και να περάσει. Κάποια νύχτα θα δεχτούν την ανεπιθύμητη για αυτούς επίσκεψή μας με σφαίρες, με βόμβες, με σιδερογροθιές…
Τους τελευταίους μήνες γίνεται μια προσπάθεια από την πλευρά των μπάτσων και των media να πολεμήσουν το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης. Με αφορμή διάφορες συλλήψεις, μιλάνε για την εξάρθρωση της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Ας γίνει αυτή η επίθεση άλλη μια διάψευση στις εκτιμήσεις τους. Όπως έχει ειπωθεί, η Συνωμοσία δεν είναι απλά μια οργάνωση αλλά μια ιδέα και οι ιδέες ούτε εξαρθρώνονται ούτε συλλαμβάνονται.
Αλώβητοι πυρήνες θα συνεχίσουν να πράττουν και να επιτίθονται ενάντια στο σάπιο σύστημα και την κοινωνία των υποταγμένων που το στηρίζει.
Η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς είναι η λερναία ύδρα της νέας αναρχομηδενιστικής τάσης. Όσοι πυρήνες και να χαθούν στην μάχη, πάντοτε θα εμφανίζονται νέοι πυρήνες που θα ενισχύουν το δίκτυο της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI) – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (IRF) και θα συνεχίζουν με πιο μεγάλο πάθος την χαρά της επίθεσης και της καταστροφής.
Γιατί γεννηθήκαμε για να πολεμάμε. Τίποτα άλλο δεν μας κάνει πιο ζωντανούς από αυτή τη ζωή της παρανομίας που επιλέξαμε.
Ο πόλεμος μαίνεται και είναι η ώρα να διαλέξει ο καθένας στρατόπεδο.

Αυτή μας την ενέργεια την αφιερώνουμε ολόψυχα στα φυλακισμένα αδέρφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς στον Παναγιώτη (καλή ανάρρωση σύντροφε), στον Γεράσιμο, στον Γιώργο, στον Χάρη, στον Χρήστο, στον Μιχάλη, στον Γιώργο, στον Δαμιανό, στην Όλγα και στον αναρχικό επαναστάτη Θεόφιλο. Μέχρι την αντάμωση αδέρφια.
Σε όλους τους πυρήνες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI/IRF) στην Ελλάδα, στον κόσμο και ιδιαίτερα στα αδέρφια μας στην Ινδονησία. Μηδενιστικούς χαιρετισμούς συντρόφια…
Στα συντρόφια της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς στην Ρωσία, στην Λευκορωσία, στο Μεξικό και την Ολλανδία.
Στους αναρχικούς της πράξης Alevedo και Nicola, (κατηγορούμενοι για τον πυρήνα ΟΛΓΑ-FAI) και στους ιταλούς αδερφούς και αδερφές μας που βρίσκονται αιχμάλωτοι στις Ιταλικές φυλακές.
Τέλος με ιδιαίτερη Εκτίμηση και Σεβασμό στα γνωστά και άγνωστα αδέρφια μας εδώ έξω, στους μοναχικούς λύκους που αποδυκνείουν ότι ο αναρχικός δεν φαίνεται από τα πόσα βιβλία έχει μάθει να παπαγαλίζει αλλά από τη συνέπεια των λόγων και των πράξεων του. Βαρεθήκαμε με τους \”αναρχικούς\” που είναι όλο λόγια και από πράξη τίποτα. Ή πράξε ή σκάσε…
Με ληστείες, εμπρησμούς, εκτελέσεις, βόμβες, πεσίματα σε φασίστες και μπάτσους θα μας βρίσκετε μπροστά σας…

\”Δεν πρέπει να συνάπτουμε μάχη παρά μόνον όταν δεν έχουμε πλέον να ελπίζουμε σε τίποτα, εφόσον από τη φύση της η έκβαση μιας μάχης είναι αμφίβολη, αλλά από την στιγμή που η απόφαση έχει ληφθεί, οφείλουμε να νικήσουμε ή να πεθάνουμε\” – Εγχειρίδιο Πολέμου.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΎΜΕ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ 10, 100, 1000 ΠΥΡΗΝΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ…
ΖΗΤΩ Η ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ (FAI/IRF)

Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο.
Αλώβητος Πυρήνας Εκδίκησης.

Πηγή

Ελλάδα: Ανάληψη ευθύνης για εμπρησμό ΑΤΜ.

                    ΟΤΙ ΔΕΝ ΛΗΣΤΕΥΕΤΑΙ
ΘΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ…

Η ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΝΟΔΙΑ (FAI-IRF) πυρήνας \”Μοναχικός Λύκος\” αναλαμβάνει την ευθύνη για την ανατίναξη του ΑΤΜ της Εμπορικής Τράπεζας στον Γαλατά Τροιζηνίας την Δευτέρα 4 Μαρτίου προς ξημερώματα Τρίτης στις 4:00 το πρωί.
Σκοπός της επίθεσής μας ήταν η απαλλοτρίωση του ΑΤΜ για την ενίσχυση του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης και των πυρήνων άμεσης δράσης. Η ανατίναξη του ΑΤΜ έγινε με την μέθοδο Plofkraak (χρήση φιάλης υγραερίου που διοχευτεύει το γκάζι στο εσωτερικό του χρηματοκιβωτίου και αναφλέγεται – εκρήγνυται με την χρήση μπαταρίας που ενεργοποεί λαμπτήρα πυρακτώσεως). Αυτήν την φορά όμως η τύχη ήταν με την μεριά του εχθρού. Η έκρηξη έγινε όπως είχαμε υπολογίσει, όμως το συγκεκριμμένο ΑΤΜ είχε ειδικό σύστημα προστασίας (μονωτικό υλικό επένδυσης εσωτερικά του χρηματοκιβωτίου που απορροφά ποσοστό της έκρηξης). Έτσι το ΑΤΜ ανατινάχτηκε, όμως δεν καταφέραμε να διαρρήξουμε το χρηματοκιβώτιο. Στην συνέχεια περιλούσαμε με βενζίνη ότι απέμεινε και το παραδώσαμε στην φωτιά της καταστροφής. Από εδώ και πέρα ότι δεν ληστεύεται θα καίγεται…
Σε αυτήν την προκήρυξη επιλέξαμε να δώσουμε στην δημοσιότητα κάποιες επιχειρησιακές λεπτομέρειες (πχ μέθοδος Plofkraak) με σκοπό την οικειοποίηση των μέσων άμεσης δράσης από όλο και περισσότερους αναρχικούς της πράξης. Παράλληλα με αυτόν τον τρόπο ανοίγουμε έναν διαρκή και ζωντανό διάλογο που δεν περιορίζεται σε θεωρητικά ζητήματα, αλλά θέτει το στοίχημα της πρακτικής διάδοσης της αιρετικής τέχνης του σαμποτάζ και της απαλλοτρίωσης. Μαθαίνουμε μέσα από τα λάθη μας και ετοιμάζουμε νέες εχθροπραξίες στοχεύοντας το κράτος και την κοινωνία του…
Σκοπός μας είναι να εξαπολύσουμε νέες ληστρικές επιδρομές ενάντια στους ναούς του χρήματος. Απαλλοτριώνοντας χρήματα από τον εχθρό (τράπεζες, αφεντικά) απελευθερώνουμε στιγμές της ζωής μας. Επιτεθόμαστε στην δουλοπρεπή ηθική της εργασίας που μας θέλει να σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στον κάθε προϊστάμενο και στο κάθε αφεντικό. Δεν ζητάμε καλύτερους και περισσότερους μισθούς. Ζητάμε περισσότερη ζωή. Κι όπως έχει γραφτεί \”το δικαίωμα στη ζωή δεν το ζητιανεύεις, το ληστεύεις\”. Άλλωστε η ζωή δεν μετριέται σε χρήματα αλλά σε συναισθήματα. Δεν ληστεύουμε τράπεζες για να γίνουμε πλούσιοι, αλλά για να ενισχύσουμε τους παράνομους αναρχικούς αντάρτικους σχηματισμούς που προωθούν την διαρκή εξέγερση της FAI-IRF. Μισούμε το χρήμα και την εξουσία του. Το απαλλοτριώνουμε μόνο και μόνο για να πυροδοτήσουμε μέσω του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης την καταστροφή των ψεύτικων ειδώλων της οικονομίας και την ηθική του πολιτισμένου κόσμου…
Είμαστε άναρχες ατομικότητες που μεταμορφώνουμε τα δάκρυά μας σε επίθεση, τις σκέψεις μας σε φωτιά, τις επιθυμίες μας σε πιστόλι, την οργή μας σε σύντροφο. Είμαστε οι μοναχικοί λύκοι που παραμένουμε ξάγρυπνοι μέσα στον λήθαργο της πόλης.
Καταργούμε επίσης την ψευτοηθική του \”χώρου\” ποπυ μεταμφιέζει την αναρχία σε μια ακίνδυνη φλυαρία κοινωνικής πρόνοιας. Μέσα από το επαναστατικό life style των \”αναρχικών\” μαγαζιών, των ακαδημαϊκών συζητήσεων, των εναλλακτικών πολιστικών κέντρων και της αριστερίστικης ρητορείας για την συμπάθεια μιας κοινωνίας που πνίγεται μέσα στα σκατά της, το μόνο που κάνουν οι αναρχοπατέρες είναι να αφοπλίζουν το συγκρουσιακό χαρακτήρα της αναρχίας. Δεν έχουμε καμιά σχέση με αυτούς τους κλόουν – ψευτοεπαναστάτες. Άλλωστε για να γίνει κανείς πολιτικάντης δεν χρειάζεται οπωσδήποτε να είναι υποψήφιος σε ψηφοδέλτιο…
Η δικιά μας εξέγερση έχει ήδη αρχίσει. Δεν περιμένουμε ούτε τις κατάλληλες συνθήκες ούτε την μαζική αφύπνιση του \”ταλαίπωρου λαού\”…

\”Αρκετά, αρκετά, αρκετά!!! Είναι η ώρα της κοινωνικής τραγωδίας. Θα καταστρέψουμε γελώντας, θα βάλουμε φωτιά γελώντας, θα σκοτώσουμε γελώντας, θα απαλλοτριώσουμε γελώντας. Κι η κοινωνία θα πέσει… η πατρίδα θα πέσει… η οικογένεια θα πέσει… Και θα πέσουν αφού ο ελεύθερος άνθρωπος γεννηθεί…\” – Renzo Novatore.

Χαιρετίζουμε όλους τους πυρήνες της FAI-IRF και της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς σε Μεξικό, Ρωσία, Λευκορωσία, Ολλανδία, …
Στέλνουμε επίσης την οπλισμένη και ετοιμοπόλεμη αλληλεγγύη μας στους φυλακισμένους συντρόφους της Συνωμοσίας, στον Παναγιώτη (καλή ανάρρωση σύντροφε), στον Γιώργο Π., στον Χρήστο, στον Χάρη, στον Γεράσιμο, στον Δαμιανό, στον Μιχάλη, στον Γιώργο, στην Όλγα και στον αναρχικό Θεόφιλο Μαυρόπουλο.
Η Συνωμοσία καίει μέσα μας… Επίσης στέλνουμε την φωτιά και την φιλία μας στους συντρόφους Alfredo Cospito και Nicola Gai (που κατηγορούνται για τον πυρήνα Όλγα-FAI) και σε όλους τους ιταλούς αιχμαλώτους που βρίσκονται στην φυλακή εξαιτίας των κατασταλτικών επιχειρήσεων του ιταλικού κράτους.
Επίσης στέλνουμε ένα αντάρτικο σινιάλο στον Χιλιανό σύντροφο Jose Miquel Sanchez Jimenez που έχει καταδικαστεί σε 20 έτη κάθειρξης για ληστεία και οπλοκατοχή. Ο Μιγκέλ Σάντες πρόσφατα συνεπλάκη με 4 δεσμοφύλακες κατά την διάρκεια του σωματικού ελέγχου.
Τέλος στεκόμαστε δίπλα στις αντιπολιτισμικές χειρονομίες που πρόσφεραν απλόχερα στην νυχτερινή τους επιδρομή σε γειτονιές της Αθήνας η συνεργασία ομάδων A.L.F – Χαοτικοί.
Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία (FAI)
Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (IRF)
πυρήνας \”Μοναχικός Λύκος\”.

Πηγή

Ρωσία: Εκσκαφέας και μπουλντόζα κάηκαν

Κατά την διάρκεια της νύχτας στις 08/03/2013 τοποθετήσαμε 3 εμπρηστικούς μηχανισμούς στα κατασκευαστικά οχήματα εξαγωγής άμμου στην περιοχή Solnechnogorsk (κοντά στην Μόσχα).
Η άμμος από αυτό το μέρος πηγαίνει στα έργα κατασκευής του αυτοκινητόδρομου στο δάσος Khimki καθώς και σε άλλα τοπικά αναπτυξιακά έργα. Δύο οχήματα καταστράφηκαν ολοκληρωτικά: μια ερπυστριοφόρα μπουλντόζα και ένας εκσκαφέας.

Λόγω του υγρού καιρού ένα από τα μηχανήματα δεν πήρε φωτιά, έτσι έπρεπε να επιστρέψουμε. Με τις φλόγες να μαίνονται από τον εκσκαφέα πίσω μας, πλησιάσαμε την βόμβα και την επανασυνδέσαμε.

 

Ολόψυχη υποστήριξη στην Συνωμοσία Πυρήνων Φωτιάς Ρωσίας, στους Ινδονήσιος αντάρτες από το Kulon-Progo, στις ομάδες ALF/ELF/FAI (Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων, Μέτωπο Απελευθέρωσης Γης, Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία) σε όλο τον κόσμο.
μαχητική αλληλεγγύη στον «μοναχικό λύκο του μετώπου απελευθέρωσης ζώων» Walter Bond, τα φυλακισμένα μέλη της ελληνικής Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στον Marco Camenish και στους Ιταλούς αναρχικούς που διώκονται με τις αστυνομικές επιχειρήσεις του 2012 όπως την Tor κτλ.

Felicity Rider: παρέμεινε ελεύθερη!

Tortuga: απολαμβάνουμε να διαβάζουμε τα γράμματα σου σύντροφε!

Wolfpack, ELF/FAI

Πηγή

Ρωσία: Εμπρησμός υπηρεσιακού αυτοκινήτου αξιωματικού της αστυνομίας

Κάψαμε ένα μεγάλο Ford κοντά στο σταθμό του μετρό VDNKH πριν από περίπου δύο εβδομάδες. Το αυτοκίνητο είχε στο παρμπρίζ ένα πάσο αξιωματικού της αστυνομίας και έμοιαζε με ένα συνηθισμένο αυτοκίνητο που έχει παραχωρηθεί σε αξιωματικό μέσου/υψηλού βαθμού. Δηλώνουμε αλληλέγγυοι σε όλους τους διωκόμενους συντρόφους μας. Όσο για σας, γουρούνια της αστυνομίας, να ξέρετε πως καμιά πράξη επιθετικότητας από τη μεριά σας ενάντια στους μαχητές της ελευθερίας, δε θα μένει αναπάντητη.

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Ρωσία: Εμπρησμός εκσκαφέα σε εργοτάξιο λεωφόρου.

Την Τετάρτη 06/03/13 επισκεφθήκαμε ακόμα ένα εργοτάξιο επέκτασης λεωφόρου. Ψάξαμε για έναν αξιοπρεπή στόχο και μόλις τον βρήκαμε βάλαμε έξι λίτρα βενζίνης συνδεδεμένα με ένα χρονοδιακόπτη, στην καμπίνα του οδηγού. Αλίμονο, ο εκσκαφέας δεν κάηκε ολοσχερώς: μόλις άρχισαν να ξεπετάγονται οι φλόγες από την καμπίνα, οι εργάτες έτρεξαν και πολέμησαν τη φωτιά. Φαίνεται πως πέτυχαν το στόχο τους. Παρ\’ όλα αυτά δώσαμε το στίγμα μας. Σε μελλοντικά κείμενα μας θα μιλήσουμε για τρόπους κατασκευής ενός υποτυπώδους χρονοδιακόπτη και για το πως αναβαθμίζουμε τα φιτίλια των μολότοφ.

Ένας παραδοσιακός χαιρετισμός στους συντρόφους μας. Εκφράζουμε την από καρδιάς υποστήριξη μας σε κάθε αναρχικό που έμπλεξε σε μπελάδες. Ελπίζουμε να το διαβάζετε αυτό. Είναι δεδομένο πως αυτή δεν είναι οι καλύτερη περίοδο για εσάς, αλλά θα αλλάξουν οι καιροί και αυτό θα περάσει. Βέβαια δε χρειάζεται να περιμένουμε ένα ανέφελο μέλλον. Σας ευχόμαστε τα καλύτερα και καλή τύχη.

Την αλληλεγγύη μας σε όλους τους φυλακισμένους συντρόφους της ΣΠΦ, στους φυγάδες και τους υπόδικους. Σε οποιονδήποτε συνεχίζει να πολεμά, που αρνείται να σκύψει το κεφάλι. Σε όλους τους αδερφούς και τις αδερφές μας που βρίσκουν τη δύναμη να αντισταθούν. Αφιερώνουμε αυτόν τον εμπρησμό σε εσάς. Τα λέμε στους δρόμους.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς: Ρωσία, \”Πυρήνας Πανούργων\”

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

 Θεσσαλονίκη: Ανάληψη ευθύνης για εμπρησμό ATM

  Αλλο ενα Σαββατο βραδυ και η μεγαλουπολη δινει στους ανθρωπους της τη χαρα αλλης μια πλασματικης νυχτας μεσα στα μπαρ, ζωντας ο καθενας στο δικο του κοσμο ενω ακριβως διπλα τους ανθρωποι πεθαίνουν απο τη πεινα ψαχνωντας για ενα κομματι φαι στα σκουπιδια. Η εξαθλιωμενη κοινωνια ψαχνει απο καπου να πιαστει. Ψαχνει εναν ηγετη ενα προσωπο που θα της λυσει ολα τα προβληματα. Δεν ειναι ομως ετσι τα πραγματα. Οι ανθρωποι πρεπει να ειναι κυριου του εαυτους τους, να μην πιστευουν ουτε σε Μεσσιες ουτε σε Θεους. Η πραγματικοτητα ειναι εδω. Ηρθε ο καιρος οι αβουλες μαζες να γινουν ενα ισχυρο συνολο εναντια στους καταπιεστες.

Αυτο μπορει ευκολα να το αποδειξει και ο κοσμος που τιθεται εναντιων των μεταλλειων στις Σκουριες ενω θα μπορουσαν να ειχαν κλεισει απλα το στομα τους και να καρποθουν απ αυτη την επιθεση του κεφαλαιου εναντια στη φυση. Αντιθετα θαραλλεα αποφασισαν να κινηθουν εναντια σ αυτο το μηχανισμο που θελει τους ανθρωπους δουλους χωρις αξιοπρεπεια και συνειδηση. Οι φλογες του λαμπαδιασμενου εργοταξιου στις σκουριες ζεσταναν τις καρδιες μας. Στελνουμε τους θερμους μας χαιρετισμους σε ολους τους κατοικους της Χαλκιδικης που αγωνιζονται εναντια στα Μεταλλεια, εναντια στη καταστολη, εναντια στη τρομοκρατια του κρατους.

Ετσι κι εμεις με τη σειρα μας στειλαμε το δικο μας μυνημα, μια ελαχιστη πραξη αλληλεγγυης, σε ολους τους εξεγερμενους αγωνιστες. To Σαββατο 9/3 επιτεθηκαμε στη Eurobank στην Ιωνος Δραγουμη και χαρισαμε στις φλογες το Atm. Η κινηση αυτη αφιερωνεται στα τεσσερα αδερφια μας Ν. Ρωμανο, Δ. Πολιτη, Γ. Μιχαηλιδη και Δ. Μπουρζουκο. Γερα συντροφοι. Επισης δεν ξεχναμε το Λαμπρο που επεσε μαχομενος απο τα πειρα των Μπατσων, στη Δαφνη.

Σύντροφοι έφτασε ο καιρός που τώρα πιο πολύ από ποτέ χρειάζεται να πολεμήσουμε χωρίς αρχή χωρίς τέλος με όλα τα μέσα με όλη τη λύσσα και τη συνείδηση να τραβήξουμε το τσεκούρι μας και να πατήσουμε πάνω στα κεφαλιά των καταπιεστών.

Υ.Γ.1 Αργύρη και Φοίβο με το κεφάλι ψηλά. Ο νους μας σε εσάς σύντροφοι.

Υ.Γ.2 Ο Λάμπρος ζει και θα ζει μέσα από τις φωτιές μας.

Άνθρωποι της Πραξης

Πηγή

Αθήνα: Ανάληψη ευθύνης για εμπρησμούς οχημάτων μπάτσων

Ξημερώματα τσικνοπέμπτης επισκεφτήκαμε γνωστή οικία μπατσοοικογένειας στον Άγιο Δημήτριο στην οδό Ερατοσθένους 42 και πυρπολήσαμε τα δύο προσωπικά τους οχήματα. Αυτή η πράξη έρχεται ως μια ελάχιστη απάντηση στις καθημερινές τους προκλήσεις.

Από τα βασανιστήρια των συλληφθέντων στην αντιφασιστική μοτοπορεία και το Βελβεντό, στα κέντρα κράτησης μεταναστών και στα αστυνομικά τμήματα, τις καθημερινές «σκούπες» μεταναστών, τοξικοεξαρτημένων και οροθετικών μέχρι την τρομοκράτηση της τοπικής κοινωνίας στην Ιερισσό, η δουλειά των μπάτσων είναι μία. Να είναι τα αντικοινωνικά μαντρόσκυλα της εξουσίας.

Επιλέξαμε να κινηθούμε αποφασιστικά και άμεσα με μέσα προσιτά στον καθένα -ένα  μπουκάλι βενζίνης, κεράκι , αναπτήρας- δίπλα από τα λάστιχα των αυτοκινήτων τους. Με αυτόν τον τρόπο θέλουμε να υπενθυμήσουμε σε κάποιους πως οι επιλογές που εχουν κάνει έχουν και τις ανάλογες συνέπειες.

Είμαστε παντού και αφού φοράτε τα διακριτικά σας επιστρέφοντας σπιτια σας , θα είμαστε εκεί αφήνοντας τα δικά μας χαρακτηριστικά.

 

Στέλνουμε τους εμπρηστικούς μας χαιρετισμούς και την αλληλεγγύη μας στα μέλη της ε.ο.Σ.Π.Φ και σε όσους διώκονται για την ίδια υπόθεση,

στα μέλη του Ε.Α και σε όσους κατηγορούνται για συμμετοχή τους

στους 4 συντρόφους της ληστείας στο Βελβεντό

σε όλους τους διωκόμενους αγωνιστές

 

Υ.Γ: Επίσης αναλαμβάνουμε την ευθύνη για ένα ΠΣΚ 19-21/10/12

οπου πυρπολήσαμε τις νυχτερινές ώρες αντίστοιχα

ένα όχημα UPS (Counter Courrier) , στην Ηλιά Ηλιού στο Παγκράτι.

1 CLK στο διασκεδαστήριο Γκάζι,

1 SLK στην οδό Βικέλα στα Πατήσια

κατ’οικον παρενόχληση

Πηγή

Σουηδία: Επίθεση σε σπίτι επίδοξου ιδιοκτήτη εκτροφείου γούνας

Τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου, επισκεφτήκαμε το μελλοντικό ιδιοκτήτη εκτροφείου γούνας Knut Wilhem στο σπίτι του (Korsberga lilla solberga 1, Hjo Sweden). Ενώ εκτροφείς γούνας σε όλη τη Σουηδία αποφασίζουν να κλείσουν τα εκτροφεία τους, ο Knut σκέφτεται να ανοίξει ένα εκτροφείο για 6.000 μινγκ. Δεν επικροτούμε τα σχέδια του να στερήσει από αυτά τα φτωχά πλάσματα την ελευθερία τους, να τα σκοτώσει με τη χρήση αερίου και να τα γδάρει για τη γούνα τους.

Πετάξαμε δύο μεγάλα τσεκούρια μέσα από τα παράθυρα του κάτω ορόφου του σπιτιού του, ως προειδοποίηση. Δεν υπάρχει μέλλον στην εκτροφή γούνας. Μόνο εμείς.

Επικοινωνήστε ελεύθερα με τον Knut:

Korsberga lilla solberga 1, Hjo 0708-453288

Πολιτοφυλακή για τα Δικαιώματα των Ζώων

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Βαρκελώνη: Σαμποτάζ σε ΑΤΜ τραπεζών

Τη νύχτα της 28ης Φλεβάρη, στην πόλη της Βαρκελώνης, καμιά δεκαριά ΑΤΜ και οι θάλαμοί τους σπάστηκαν λόγω οργής. Αυτή ήταν μια μικρή και ταπεινή πράξη, που την κάναμε όμως σκεπτόμενοι όσους κι όσες αγωνίζονται, και ειδικά εκείνες κι εκείνους που στερούνται τη λευτεριά τους.

Δύναμη, σύντροφοι και συντρόφισσες! Δεν είστε μόνοι/-ες!

Πηγή

Φινλανδία: Άμεσες δράσεις ενάντια στη μεταλλευτική εταιρεία Talvivaara

Την Πέμπτη, 7 Μάρτη 2013, μια ομάδα ατόμων συγκεντρώθηκε μπροστά από το συνεδριακό κέντρο Finlandia Hall, στο Ελσίνκι, για να διαδηλώσει απέχθεια απέναντι στα περιβαλλοντικά εγκλήματα της φινλανδικής εταιρείας Talvivaara* ενόσω στο εσωτερικό εξελισσόταν διάσκεψη των μετόχων της.

Παράλληλα, πραγματοποιήσαμε μια δράση αλληλεγγύης στα κεντρικά γραφεία της μεταλλευτικής εταιρείας Talvivaara στην πόλη του Έσποο.

Πετάξαμε βόμβες καπνού μέσα στο διάδρομο του κτηρίου και διακοσμήσαμε τους τοίχους του με συνθήματα ενάντια στην Talvivaara.

Η δράση μας έγινε σε αλληλεγγύη προς όλους όσους έχουν υποφέρει από τις εξορυκτικές επιχειρήσεις των μεταλλείων της Talvivaara, και όλους όσους αγωνίζονται εναντίον της εταιρείας αυτής.

Θέλουμε επίσης να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στους εξεγερμένους μικροκαλλιεργητές του Κούλον Πρόγκο, στην Ιάβα της Ινδονησίας, όπως και στον Τούκιτζο, αιχμάλωτο του ινδονησιακού κράτους.

Λυπούμαστε πολύ για τα αυξημένα καρδιοχτύπια που προκαλέσαμε στον υπάλληλο που βρισκόταν στο διάδρομο.

-Ⓐ

Φινλανδική μεταλλευτική εταιρεία, η οποία διατηρεί ένα τεράστιο μεταλλείο ανοιχτής εξόρυξης στη βορειοανατολική Φινλανδία. Εδώ και χρόνια τοπικές κοινότητες και ακτιβιστές έχουν φέρει στο φως τις θεμελιώδεις παραβιάσεις της περιβαλλοντικής νομοθεσίας εκ μέρους της Talvivaara. Τον Δεκέμβρη του 2012 η ίδια εταιρεία προκάλεσε μεγάλη διαρροή δηλητηριωδών υδάτινων λυμάτων προς τις λίμνες γύρω από τη μεταλλευτική ζώνη, γεγονός που επέφερε εκτεταμένη μόλυνση στην περιοχή, ενώ αντιμετωπίζει ακόμη σοβαρά προβλήματα ως προς την αποκατάσταση της διαρροής, και κατά πάσα πιθανότητα δε θα καταφέρει ποτέ να «καθαρίσει» τη γραμμή παραγωγής της. Η Talvivaara εξορύσσει κυρίως νικέλιο και ψευδάργυρο, αλλά και ουράνιο.

Πηγή

Αθήνα: Ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στο Α.Τ. Ακροπόλεως

\”Όλοι οι άνθρωποι ονειρεύονται  αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο. Αυτοί που ονειρεύονται τη νύχτα στις σκοτεινές κόγχες του μυαλού τους, ξυπνούν το πρωί και ανακαλύπτουν ότι ήταν μάταιο. Αλλά, οι ονειροπόλοι της ημέρας είναι επικίνδυνοι άνθρωποι, γιατί μπορεί να αναλάβουν δράση πάνω στα όνειρά τους με τα μάτια ανοιχτά, για να τα κάνουν πραγματικότητα…\”

…και κάπως έτσι κι εμείς εμπνεόμενοι από όνειρα ΟΡΓΗΣ, μα πάνω απ\’όλα ΜΝΗΜΗΣ, επιτεθήκαμε το βράδυ της 10ης Μαρτίου στο Α.Τ.ΑΚροπόλεως, αιφνιδιάζοντας την κοσμοπλημμύρα μπάτσων που υπήρχε στην περιοχή.

Οι αιτίες πολλές, μα η απώλεια του Λάμπρου, η μεγαλύτερη απ\’όλες.

Πέρασαν κιόλας 3 χρόνια, από εκείνη τη νύχτα της 10ης Μαρτίου όταν ο Λάμπρος Φούντας, σάρκα εκ της σάρκας του αναρχικού κινήματος, και μέλος του Ε.Α., έπεσε σε ευμπλοκή στη Δάφνη με τα γουρούνια της ελληνικής αστυνομίας.

Η ζωή κι ο θάνατός του αποτελούν παράδειγμα που κανείς αγωνιστής της ελευθερίας δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεχάσει. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να χυθούν δάκρυα για τους νεκρούς μας, είμαστε όμως υποχρεωμένοι να διδαχθούμε από την πίστη, την αφοσίωση και την συνέπεια του αγώνα τους.

Να τιμούμε με κάθε μέσο, την μνήμη του Λάμπρου Φούντα, στοχαζόμενοι πάνω στο μονοπάτι της πολιτικής διαδρομής, της δράσης και κατ\’επέκταση της ίδιας του της ζωής.

Ας απλωθούν τα χέρια κι ας σηκώσουν το όπλο του. Εμείς, ως ένα ακόμη αντίο κι σίγουρα όχι το τελευταίο του λέμε:

Λάμπρο ένα λουλούδι άνθισε εκείνο το χάραμα στη Δάφνη κι οι επαναστάτες θα συνεχίσουν να το καλλιεργούν, εως τη ΝΙΚΗ

ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ

ΠΑΡΩΝ!

ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ….

Πηγή

Καναδάς: Εμπρησμός αλληλεγγύης στους αρνητές του Ανώτατου Δικαστηρίου.

Η φωτιά καίει ακόμα. Τα νέα της απελευθέρωσης δύο εκ των τριών αρνητών του Ανώτατου Δικαστηρίου, ζέσταναν τις καρδιές μας αλλά τις γέμισαν και με οργή. Το κράτος πήρε κομμάτια της ζωής τους που εκείνοι δε θα μπορέσουν ποτέ να πάρουν πίσω. Επίσης δε ξεχνάμε την τρίτη αρνήτρια (Maddy) και όλους του άλλους ανώνυμους.

Έτσι εχθές το βράδυ, αποφασίσαμε να στείλουμε το μήνυμα ότι η απελευθέρωση των συντρόφων μας δε θα σταματήσει τις επιθέσεις μας στις οικονομικές υποδομές, στην κυβέρνηση και σε όλους τους άλλους που μας καταπιέζουν και μας κλέβουν την ελευθερία μας. Μία ανυποψίαστη τράπεζα, η CIBC, έφαγε μολότοφ. Οι φλόγες έφεραν νέα ζωή στο μυαλό μας, καταστροφή στην τράπεζα και ένα αίσθημα ανασφάλειας στην αστυνομία του Vancouver και στους τραπεζικούς επενδυτές που δε θα μπορέσουν ποτέ να μας σταματήσουν. Οι επιθέσεις μας θα αυξηθούν.

Η φωτιά θα καίει για πάντα. Εχθές το βράδυ αφήσαμε τη φωτιά να κάψει ένα οικονομικό ίδρυμα που κερδοσκοπεί από τις ζωές των εργατών και από τις κατασχέσεις των σπιτιών των οικογενειών. Ας εμπνεύσει αυτό το γεγονός τους αναρχικούς και τα υπόλοιπα ριζοσπαστικά στοιχεία του Vancouver, της ακτογραμμής της περιοχής του Salish να επιτεθούν και να επιτεθούν τώρα. Δε μπορούν να μας σταματήσουν.

Αγάπη, σε όλους του συντρόφους του CST Vancouver

Μετάφραση: Parabellum, Πηγή

Τεμούκο, Χιλή: Άμεσες δράσεις από το Νομαδικό Εμπρηστικό Πυρήνα

Τα ξημερώματα της Πέμπτης, 28 Φλεβάρη, πυρπολήσαμε ένα φορτηγό έξω από το πολυκατάστημα Homecenter Sodimac στην πόλη του Τεμούκο. Χάρη στις ξύλινες παλέτες που βρίσκονταν παραδίπλα, η φωτιά φούντωσε για τα καλά.

Έπειτα, το Σάββατο, 2 Μάρτη, τοποθετήσαμε έναν εμπρηστικό-εκρηκτικό μηχανισμό έξω από την τοπική διεύθυνση των δεσμοφυλάκων. Ο μηχανισμός δεν εξερράγη, αλλά πέτυχε το στόχο της τρομοκράτησης αυτών των ποντικών που περιστέλλουν τη λευτεριά, αυτών των υπηρετών της γαμωεξουσίας που σκλαβώνει τόσο εμάς, όσο και τ’ άλλα ζωντανά. Με αυτές τις πράξεις αποδεικνύουμε γι’ άλλη μια φορά ότι είμαστε ικανοί να σπάσουμε τις αλυσίδες, κι ότι το συναίσθημα είναι δυνατότερο απ’ το φόβο.

Αυτές δεν είναι επιθέσεις που γίνονται εις μάτην, αλλά αποτελούν κομμάτι ενός πολέμου που μας κήρυξαν πριν καν γεννηθούμε, και στον οποίο δε σκοπεύουμε να μείνουμε παθητικοί δέκτες. Η εξεγερσιακή φλόγα θα συνεχίζει να καίει, και εμείς θα συνεχίσουμε να δρούμε αδάμαστοι απέναντι σε όποιους επιχειρούν να μας εξημερώσουν, κι ούτε βέβαια θα επιτρέψουμε σε επιχειρήσεις όπως η Homecenter να κάνουν ό,τι γουστάρουν με τ’ αδέρφια μας τα ζώα.

Θα καούν πολλά ακόμη στην Αραουκανία, ακριβώς όπως ο Λούτσινγκερ ο ίδιος*

C.N.I. (Νομαδικός Εμπρηστικός Πυρήνας)

* μεγαλοτσιφλικάς της περιοχής της Αραουκανίας, όπου μάχονται Μαπούτσε, ο οποίος κάηκε ζωντανός μαζί με τη γυναίκα του μες στο ράντσο τους ύστερα από εμπρηστική επίθεση στις αρχές Γενάρη του 2013

Πηγή

Ρωσία: Απελευθέρωση αλόγου στην άγρια φύση

Κατά τη διάρκεια του διερευνητικού ταξιδιού μας στην εξοχή, έτυχε να συναντήσουμε ένα μοναχικό άλογο αλυσοδεμένο σε ένα δέντρο. Γνωρίζαμε ότι άνηκε σε μια φάρμα εκτροφής αλόγων που πουλάει βόλτες με άλογα στους πρόθυμους τουρίστες. Εφόσον είχαμε μαζί τα σύνεργά μας (ποτέ μη φεύγεις από το σπίτι χωρίς κόφτη!), κόψαμε γρήγορα τις αλυσίδες και απελευθερώσαμε το άλογο.

Ας γεμίσουν πάλι οι στέπες της Νότιας Ρωσίας, άγρια άλογα!

Two Sequoias, ALF-FAI

Μετάφραση: Parabellum, Πηγή

Χιλή: Ανάληψη ευθύνης για τη βομβιστική επίθεση στο αστυνομικό τμήμα στο Las Vizca.

Για αιώνες έχουν χτίσει αργά και σταθερά μια μηχανή θανάτου, με ατομική άνεση, υποβολή και δειλία περιλαμβάνοντας τον κύριο κινητήρα. Αυτά για τα μάτια των ηλίθιων ανθρώπων , που γυρνάνε και το άλλο μάγουλο, οι οποίοι επίσης σιγούν και ξεχνάνε ο,τιδήποτε επαναλαμβάνεται και επεκτείνει την δυστυχία, θεωρώντας ότι είναι αδιαπέραστο και άφθαρτο. Αυτό συνεχώς ολοκληρώνεται με την αναπόφευκτη υποστήριξη από τους δικαστές, εισαγγελείς και δικηγόρους. Πολιτικούς, επιχειρηματίες και μπάτσους. Καθηγητές, επιστήμονες, και βιο-τεχνολόγους. Θεούς, ναούς και υπάκουους. Πολέμους, έθνη και στρατούς. Διαφημιστές, τηλεοράσεις και θεατές. Κλαμπ, μπαρ και ναρκωτικά. Εμπορικά κέντρα, χλιδάτα καταστήματα και κατανάλωση. Διανοούμενους, επιστήμονες, σχολεία. Κράτη, φυλακές και φύλακες. Τράπεζες, ακίνητα και χρήματα. Αστική ανάπτυξη, στελέχη και εργαζόμενους. Τεχνολογίες, ρομποτική και επιτήρηση. Σφαγεία, εκτροφεία και κέντρα πειραμάτων. Χωρίς να αναφερθούν οι συνεργάτες «sapxs» και ποιος ξέρει πόσα άλλα σκατοκέφαλα.

Υπό το πρίσμα των προαναφερθέντων, για κάποιο χρονικό διάστημα έχει κηρυχθεί ένας πόλεμος  ενάντια στην υπάρχουσα αυτονομία και την ολική απελευθέρωση, είναι στο χέρι μας κάθε φορά να ακονίζουμε συνεχώς τα όπλα μας. Πρέπει να σπάσουμε όλα τα διαγράμματα, και αυτό το οποίο αυτοί ελπίζουν- πρέπει να χτυπήσουμε εκεί που πονάει όπως  είχε πει ο Τεντ Καζινσκι.

Αυτός είναι ο λόγος που για ακόμα μια φορά γελάμε στα μούτρα σας, ανατρέψαμε την ασφάλεια σας για πολλοστή φορά και μπήκαμε στο χώρο σας, ακριβώς δίπλα από τα δωμάτια σας, βλέποντας τον τρόπο που ζείτε την αηδιαστική σας ζωή.

Στην τελευταία μας δράση στο δικαστήριο του Puente Allo, είχαμε προειδοποιήσει ότι θα είμαστε στα παράθυρα σας, ότι θα σας καταδιώξουμε, χρειαζόμαστε μόνο την πεποίθηση μας και το αντιεξουσιαστικό πνεύμα μας για να σπάσουμε την λογική του φόβου και της υπακοής, καθώς αυτό εξακολουθεί να είναι η θεμελιώδης έπαλξη προστασίας εκείνων που διαιωνίζουν καθημερινά την ύπαρξη όλης αυτής της σκατά κατάστασης.

Αφού πηδήξαμε τους τοίχους, τοποθετήσαμε το δωράκι μας, που ευτυχώς για αυτούς δεν περιείχε θραύσματα ούτε βουτάνιο μόνο την φίλη μας την πυρίτιδα, ένα τεράστιο λάθος από την πλευρά μας, γιατί στην ιδανική περίπτωση θα είχε αφήσει κάποιο καθίκι έξι μέτρα κάτω από την γη.

Τώρα έχετε προειδοποιηθεί, δεν είμαστε απλά βιβλία και λόγια, είμαστε φωτιά, οργή και μπαρούτι, για την επόμενη φορά που θα βρεθούμε και θα ανατρέψουμε την ασφάλεια σας…. Θα δούμε χεχεχε!

Σημείωση: εμείς, ως Amigxs de la Polvora, θέλουμε να πούμε και να δηλώσουμε ότι ο νεαρός που κρατείται ως ύποπτος για την επίθεση στα βρωμερά γουρούνια δεν είναι μέλος ή κοντινός της ομάδας μας. Κάντε το τέχνασμα των ερωτήσεων ή ίσως να θελήσετε να κάνετε τους ηλίθιους όπως πετυχημένα κάνατε στην υπόθεση των βομβών, χαχαχα!

Δύναμη σε όλους τους φυλακισμένους, ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζώα, σε όλο τον κόσμο

Δύναμη σε εκείνους που βρίσκονται στην παρανομία

Ζήτω η αναρχία!

Amigxs de la Polvora (φίλοι της πυρίτιδας )

Πηγή

Ανάληψη ευθύνης για τον εμπρησμός των γραφείων της Χρυσής Αυγής στον Πειραιά.

“Ποτέ δεν πρέπει να δείχνουμε θυμό και μίσος παρά μόνο με τις πράξεις μας.”

Φρειδερίκος Νίτσε.

  Ας μιλήσουμε λίγο για βία…

Παράδειγμα νούμερο ένα.

Πάει ένας πολίτης να εξυπηρετηθεί στο ΙΚΑ, στις παροχές, στο μητρώο, στο τμήμα συντάξεων. Ένας υπάλληλος να τα βγάλει πέρα με τριακόσια άτομα. Μέσος χρόνος αναμονής τρείς ώρες. Τα ίδια και χειρότερα σε εφορίες, ΟΑΕΔ, λεωφορεία και πάει λέγοντας. Στα νοσοκομεία δυο νοσηλεύτριες για εκατό άτομα να τρέχουν πανικόβλητες, να κάνουν ταυτόχρονα και τις γραμματείς, χωρίς υλικά, άυπνες και εξουθενωμένες. Συγγενείς και φίλοι να γίνονται νοσηλευτές, να φέρνουν γάζες, υποσέντονα και να αδειάζουν πάπιες μέσα σε άθλιες εγκαταστάσεις. Γιατροί με μισθούς πείνας να τρέχουν ασταμάτητα μπας και σωθεί καμιά ζωή. Κλίνες σε μονάδες εντατικής θεραπείας να κλείνουν η μια μετά την άλλη. Προσλήψεις για γιατρούς, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, ΕΚΑΒ, διοικητικό προσωπικό? Μηδέν.

Την ίδια ακριβώς στιγμή χιλιάδες στην κυριολεξία μπάτσοι των συμμοριών ΥΑΤ και ΔΕΛΤΑ αράζουν θρασύτατα σε όλη την Αθήνα και όχι μόνο. Γύρω από τις κλούβες και τις μηχανές τους, φορτωμένοι σαν αστακοί με εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας κάθονται και τεμπελιάζουν τρώγοντας σάντουιτς και πίνοντας καφέδες, κάνουν τα τσιγαράκια τους και κουβεντιάζουν χαλαρά. Περιμένοντας τι ακριβώς? Μα να τσακίσουν εργάτες, υπαλλήλους, αγρότες, ναυτεργάτες, εργαζόμενους στο μετρό, άνεργους, συνταξιούχους, ΑΜΕΑ, όποιν διαδηλώνει ή διαμαρτύρεται, να εισβάλουν σε αυτοοργανωμένους χώρους και καταλήψεις, να πνίξουν στα χημικά τις πορείες και να συλλάβουν αναρχικούς, κομμουνιστές και όποιον αντιστέκεται.

Αυτή είναι η κοινωνική προσφορά αυτών των τσογλανιών. Λεφτά για αυτούς υπάρχουν.

Παράδειγμα νούμερο δύο.

Ένα ωραίο βράδυ κοιμόμαστε και το πρωί που ξυπνάμε η Αγροτική τράπεζα έχει ξεπουληθεί στον Σάλλα της Πειραιώς. Απλά τα πράγματα. Μερικά εκατομμύρια ευρώ μίζα στον Σαμαρά, τον Χατζηδάκη και τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας και η δουλειά έγινε. Θυμάστε κάποια λέξη από την πλειοψηφία των ΜΜΕ? Ούτε μια. Όχι, αυτό δεν είναι έγκλημα. Έγκλημα είναι όταν κάποιοι μαχητές αναρχικοί ληστεύουν την Αγροτική τράπεζα στον Βελβεντό Κοζάνης χωρις να πειράξουν κανένα άσχετο, με σκοπό όχι να πλουτίσουν αλλά να προωθήσουν την Επανάσταση. Αυτοί συλλαμβάνονται, βασανίζονται, λοιδωρούνται, φυλακίζονται. Όχι, δεν είναι ο Σάλλας και ο Σαμαράς, είναι ο Ρωμανός, ο Μηχαηλίδης, ο Μπουρτζούκος και ο Πολίτης που ευθύνονται για την ανεργία, την πείνα, την εξαθλίωση, την καταπίεση, για την μιζέρια στις ζωές μας…

  Κεφάλαιο Χρυσή Αυγή

 Την Χρυσή Αυγή δεν περιμέναμε να την μάθουμε στις εκλογές του Μαϊου του 2012 όταν βγήκε έκτο κόμμα με ποσοστό 6,97% εκλέγοντας 21 βουλευτές. Την γνωρίζουμε από τα μέσα της δεκαετίας του \’80. Η Χρυσή Αυγή ουσιαστικά αφυπνίστηκε την περίοδο 1992-1993 με το “Μακεδονικό” ζήτημα. Από τότε ξεκίνησαν οι δολοφονικές επιθέσεις εναντίον κυρίως αριστεριστών και αντιφασιστών. Ταυτόχρονα δραστηριοποιούνται και στα γήπεδα, με την ίδρυση της Γαλάζιας Στρατιάς, η οποία πρωτοστατεί σε  επιθέσεις εναντίον μεταναστών το βράδυ της κατάκτησης του Euro 2004 και αργότερα εναντίον Αλβανών οι οποίοι πανηγύριζαν την νίκη ενάντια στην Εθνική Ελλάδος. Οι επιθέσεις συνεχίζονται εναντίον αντιφασιστών με μαχαιρώματα και ξυλοδαρμούς τα επόμενα χρόνια. Το 2005 η Χρυσή Αυγή αναστέλλει την λειτουργία της και ιδρύεται η Πατριωτική Συμμαχία. Τον Μάρτιο του 2007 όμως ξαναδημιουργείται.

Όλα αυτά γίνονται φυσικά όχι μόνο με την ανοχή αλλά και την συμμετοχή της αστυνομίας. Δεν είναι τυχαίο πως στα εκλογικά κέντρα που ψήφιζαν μπάτσοι η Χρυσή Αυγή έλαβε μεγάλο ποσοστό. Η Χ.Α. είτε σαν αγανακτισμένοι πολίτες είτε παρέα με τα ΜΑΤ επιτίθενται σε αντιφασίστες. Οι ρατσιστικές επιθέσεις υποβαθμίζονται εσκεμμένα, συγκαλύπτονται και συλλήψεις γίνονται μόνο όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Φυσικά η Χ.Α. δεν θα έφτανε ως εδώ αν δεν υπήρχαν ψηφοφόροι της. Πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και ελπίζουμε στο μέλλον να μην υπάρχουν οι φασίστες, οι φιλοχουντικοί, οι νεοναζί, οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών, οι εθνικιστές. Σίγουρα όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με ακροδεξιές αντιλήψεις. Τώρα που δεν υπάρχει κέρδος ή βόλεμα από τα δύο αυτά κόμματα ψήφισαν αυτό που πραγματικά τους εκφράζει. Πολλοί επίσης ψήφισαν Χ.Α. “σαν αντίδραση” στο πολιτικό σύστημα, άλλοι γιατί τους είδαν σαν “τιμωρούς” των πολιτικών προσώπων, άλλοι για την δήθεν “αντισυστημική” της δράση. Υπήρξε και ένα ποσοσστό λούμπεν που ψηφίζει ό,τι είναι στην μόδα και νεολαίοι που γούσταραν την ψευτοπαλικαριά και τους τσαμπουκάδες των χρυσαυγιτών.

Βασικό θέμα της προεκλογικής εκστρατείας της Χ.Α. ήταν οι μετανάστες. Όπως είπε και ο Μιχαλολιάκος το πρώτο πράγμα που θα έκανε αν έβγαινε κυβέρνηση θα ήταν να διώξει όλους τους μετανάστες από την Ελλάδα. Κύρια συνθήματα ήταν “έξω οι ξένοι”, “να ξεβρωμίσει η Ελλάδα”, “δουλειά για τους Έλληνες” και το διαχρονικό “η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες”.

Δυστυχώς τα συνθήματα αυτά πέρασαν σε μερίδα του εκλογικού σώματος. Αυτό δεν θα συνέβαινε αν δεν βοηθούσε μερίδα των ΜΜΕ, τα οποία εκτός από το να παρουσιάζουν την Χ.Α. σαν κάτι καινούριο, δήθεν άφθαρτο από λαμογιές, τους αβάνταραν συνεχώς στο ζήτημα των μεταναστών. Συνεχώς προβάλλονταν ρεπορτάζ για το γκέτο του κέντρου της Αθήνας, πως για την αυξημένη εγκληματικότητα φταίνε οι μετανάστες, για την ανεργία φταίνε οι μετανάστες με τα φθηνά μεροκάματα, για τα χάλια της υγείας φταίνε οι μετανάστες.

Έτσι πολλοί νοικοκυραίοι μικροαστοί ψάρωσαν. Περισσότερο αυτό συνέβη διότι στους μετανάστες και όχι μόνο, αλλά και στους άστεγους και τους επαίτες βλέπουν το μέλλον τους. Επειδή φοβούνται να το αντιμετωπίσουν προτιμούν να το εξαφανίσουν. Αντί να κο

Άμεση δράση – Αναλήψεις ευθύνης

Εδώ φιλοξενούνται αναλήψεις ευθύνης από αντάρτικες αναρχικές ομάδες σε όλο τον κόσμο. Η (ανα)δημοσίευση γίνεται για λόγους αντιπληροφόρησης και ιστορικής μνήμης. Tο blog δε συμφωνεί με το σκεπτικό που αναλύεται σε όλα τα κείμενα αλλά κάνει μια προσπάθεια να καταγραφούν εδώ οι διαφορετικές οπτικές μέσα από το πρίσμα της άμεσης δράσης. Για αποστολή κειμένων για τη στήλη στο mail του blog. Είναι ευνόητο πως φροντίζουμε για την ασφάλεια μας.

 

2013

Ενάντια στην αναρχία ως κοινωνική πρόνοια

Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, είναι σχετικά εύκολο να παρατηρήσει κανείς  μια κοινωνιστική στροφή του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου. Βασισμένοι σε μια ανάλυση της εξέγερσης που έλεγε πως ο τερματισμός της οφειλόταν στο μη άνοιγμα του λόγου της στο προλεταριάτο και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, πολλοί αναρχικοί στράφηκαν σε μια όλο και πιο εξωστρεφή δράση με σκοπό τη διάχυση του λόγου στην κοινωνία. Είδαμε λοιπόν τις περίφημες λαϊκές συνελεύσεις, τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αναρχικών, αριστερών και παρατρεχάμενων, τα αυτόνομα σχήματα στα πανεπιστήμια κλπ.

Με τον ερχομό της \”κρίσης\” αυτή η κοινωνιστική \”δυναμική\” βρήκε νέο πεδίο δράσης στην κάλυψη του κενού που άφησε η στρατηγική διάλυση, από τη μεριά της εξουσίας, του κοινωνικού κράτους. Βέβαια η συγκεκριμένη νοοτροπία υπήρχε και πριν την εξέγερση στο θέμα της αλληλεγγύης στους μετανάστες. Είτε λόγω ενός αισθήματος \”ταξικής αδελφοσύνης\”, είτε από απλή φιλανθρωπία πολλοί ασχολήθηκαν με τις άμεσες υλικές ανάγκες των μεταναστών καθώς και με την ανάγκη νομιμοποίησης έστω κάποιον πτυχών της ύπαρξης τους στην Ελλάδα (π.χ. προσωρινές άδειες παραμονής, άδειες εργασίας και ταξιδιωτικά έγγραφα).

Σε περιβάλλον κρίσης λοιπόν αυτή η σταυροφορία ανθρωπιάς γιγαντώθηκε. Συλλογικές κουζίνες ανέργων, ανταλλακτικά παζάρια, εμπόριο χωρίς μεσάζοντες, στέγαση, d.i.y. μαθήματα χειροτεχνίας και άλλων, παιδικοί \”σταθμοί\”, λαϊκές πολιτιστικές εκδηλώσεις, είναι μόνο μερικές από τις δομές που στήθηκαν για να καλύψουν τις υλικές και δευτερευόντως κάποιες πνευματικές ανάγκες του εξαθλιωμένου πληθυσμού.

Πριν περάσουμε στην ουσία αυτής της πρακτικής ας προσπαθήσουμε να δούμε την οπτική του κράτους. Είναι ελπίζω γενικά αποδεκτό πως το κράτος αντιμετωπίζει τους πολίτες του ως υποτελείς του και πως το κεφάλαιο βλέπει μόνο παραγωγικές μονάδες και καταναλωτές. Λίγο ενδιαφέρει το κράτος και το κεφάλαιο αν το υποκείμενο είναι μετανάστης, γυναίκα, ανήλικος, άνδρας, νέος ή γέρος κλπ. Εννοώ δεν τον ενδιαφέρουν ως τέτοιοι. Το κράτος αντίθετα με τους σκλάβους του δεν είναι ούτε φύσει ρατσιστικό, ούτε φύσει πατριαρχικό, ούτε βέβαια φύσει πατριωτικό, ούτε τίποτα. Χρησιμοποιεί όμως αυτά τα ιδεολογήματα όταν τα χρειαστεί. Έτσι σήμερα που υπάρχει πλεονάζον εργατικό δυναμικό φοράει η μάσκα του ρατσιστή και του διώκτη των απόκληρων όπως με την ίδια ευκολία είχε φορέσει το προσωπείο του κοσμοπολίτη όταν χρειαζόταν φθηνά εργατικά χέρια τη δεκαετία του 90. Δεν μπορεί σήμερα να ανεχτεί μια μάζα πεινασμένων να διακόπτει την ομαλότητα της οικονομίας με πολιτικές ή παραβατικές συμπεριφορές. Ταυτόχρονα όμως γνωρίζει πως δε μπορεί απλά να εξολοθρεύσει σωματικά όσους του περισσεύουν. Επομένως μεταχειρίζεται άλλες πλάγιες στρατηγικές όπως τη συνεργασία σε κάποια επίπεδα με τους ναζί, την εξώθηση στο έγκλημα και μετά στη φυλακή-αποθήκη, την επιμήκυνση της στρατιωτικής θητείας, τις αυτοκτονίες κλπ. Το κράτος ενδιαφέρεται να διατηρήσει την εξουσία του. Προσπαθεί πάντα να βρει την ισορροπία μεταξύ πολιτικού κόστους και αποτελεσματικότητας. Εδώ λοιπόν έρχεται η αναρχική φιλανθρωπία που άθελα της το συνδράμει.

Γιατί, τι ενοχλεί πιστεύεται το κράτος π.χ. μια συλλογική κουζίνα;  Ταΐζει τους υποτελείς που δεν συμφέρει οικονομικά να ταΐζει το ίδιο και επιπλέον οι τελευταίοι ως χορτασμένοι είναι πιο διαχειρίσιμοι. Το κράτος δε χρειάζεται ούτε να ξοδέψει για τους περισσευούμενος ούτε να διακινδυνεύει να φθαρεί πολιτικά μέσω μιας άγριας καταστολής. Βέβαια η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας από μεριάς αναρχικών προϋποθέτει την απόρριψη του ανθρωπισμού, αυτού του αστικού κατάλοιπου του Διαφωτισμού που επιμένει να κουβαλάει. Όσο οι αναρχικοί βλέπουν τους εαυτούς τους ως ταπεινούς σωτήρες της ανθρωπότητας θα φανερώνουν μια ευμεγέθη αχίλλειο φτέρνα στην οποία θα στοχεύει η εξουσία. Επιπλέον η συνθήκη της φιλανθρωπίας είναι άκρως εξαχρειωτική και για τις δύο πλευρές. Ο φιλάνθρωπος αναγκάζεται υποσυνείδητα να έχει μια σχέση ευθύνης προς τους κοινωνικά απόβλητους λες και η εξαθλίωση τους είναι δικό του έργο. Ο δέκτης της φιλανθρωπίας αποκτά σχέση εξάρτησης με το φιλάνθρωπο και επιβεβαιώνεται η αδυναμία της ατομικότητας του να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Ο εξεγερμένος γίνεται παραμάνα και ο σκλάβος παραμένει σκλάβος.

Οι αναρχικοί όμως δε χρησιμοποιούν μόνο το επιχείρημα της \”κοινωνικής αλληλεγγύης\”, της λεκτικά κεκαλυμμένης δηλαδή, φιλανθρωπίας. Υποστηρίζουν πως αυτές οι δομές προβάλλουν έναν άλλον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης. Θα μπορούσαμε να πούμε εδώ πως αυτός ο ρεφορμιστικός στόχος δεν είναι δουλειά των αναρχικών αλλά ακόμα και αυτός σπάνια επιτυγχάνεται. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει τα κοινωνικά υποκείμενα που εμπλέκονται να θέλουν κάτι τέτοιο. Άσχετα με τα φαντασιακά των συντρόφων που οργανώνουν αυτά τα εγχειρήματα, τα υποκείμενα έρχονται για έναν ειλικρινέστατο και προφανή λόγο: για να τραφούν να ντυθούν και να ψυχαγωγηθούν τσάμπα. Θα μπορούσαν να είναι ακριβώς οι ίδιοι που χτες έτρωγαν στο συσσίτιο της ενορίας ή έμειναν στο ξενώνα μιας Μ.Κ.Ο. Ελάχιστα τους ενδιαφέρει η κοινωνική αυτοοργάνωση με βάση τα αναρχοκομμουνιστικά προτάγματα, όπως και ελάχιστα τους ενδιαφέρει η κατάλυση των εμπορευματικών σχέσεων. Αν μπορούσαν να εξασφαλίσουν πχ. ένα προνοιακό επίδομα θα προτιμούσαν αυτό και αν κάποιοι ελάχιστοι γύριζαν στις αυτοοργανωμένες ή όχι δομές θα το έκαναν με το ρόλο πλέον του φιλάνθρωπου.

Με αυτόν λοιπόν το κοινωνιστικό, φιλανθρωπικό προσανατολισμό είναι αδύνατη η κοινωνική κριτική. Κανείς δε μιλάει πια για τις ευθύνες των υποκειμένων. Ούτε για τους μετανάστες που βρίσκονται για δεκαετίες στην Ελλάδα και το μόνο που έφτιαξαν ήταν διακοσμητικές μεταναστευτικές οργανώσεις και δεν άγγιζαν τους φασίστες ακόμα και πριν την κρίση που δε γέμιζαν ούτε ταξί, ούτε για τη μικροαστοικοποίηση πολλών εξ αυτών, ούτε για την σχεδόν καθολικά αδιαμαρτύρητη ανοχή στις αστυνομικές παρενοχλήσεις και το ντόπιο ρατσισμό. Ούτε για του ελληνάρες που θεωρούσαν την υλική φτωχιά αμαρτία αφού οι ίδιοι ήταν ματωμένοι νοικοκυραίοι,  που στήριζαν το σύστημα που τους έτρεφε για δεκαετίες και σαν ζόμπι κατανάλωναν και παρήγαν ότι πρόσταζαν τα αφεντικά και που η μόνη πράξη \”κοινωνικής ανυπακοής\” που κατάφεραν να κάνουν μαζικά, ήταν ο αγανακτισμένος βόθρος.

Διατηρούμε λοιπόν τα σκατά που έχει η πλέμπα στο κεφάλι της γιατί τώρα η προτεραιότητα είναι να γεμίσει την κοιλιά της ώστε να μπορούμε να της δείξουμε το δρόμο για την επανάσταση και τη βασιλεία των ουρανών. Τι σημασία έχει αν το μόνο που θέλει είναι δουλειά για να μπορεί ξανά να καταναλώνει όπως πριν, τι σημασία έχει που συναινούσε και συναινεί στην καταστολή των αναρχικών, τι σημασία έχει που εκτός από τους πατροπαράδοτους νταβατζήδες της, τώρα στηρίζει και τους νεοναζί αλλά και τη ρεφορμιστική αριστερά της διαχείρισης. Τι σημασία έχει εν τέλει αν δε θέλει επανάσταση. Πρέπει να την κάνει με το ζόρι.

Δυστυχώς ο ρεαλισμός είναι σπάνια αναλυτικό εργαλείο των αναρχικών. Σήμερα όμως που η εξολόθρευση μας είναι κεντρική επιλογή των εξουσιαστών, δεν έχουμε περιθώρια να φαντασιωνόμαστε λαϊκούς ξεσηκωμούς. Και αν τελικά ηττηθούμε, η αντικοινωνική κριτική που θα ακολουθήσει  θα είναι απλά ένα κενό παράπονο. Εμείς θα φταίμε και όχι οι μάζες.

Saul Newman Πόλεμος στο κράτος: Ο αναρχισμός του Στίρνερ και του Ντελέζ

Αναδημοσίευση από Rebelnet

Συχνά η επιρροή του Μαξ Στίρνερ στη σύγχρονη πολιτική θεωρία παραβλέπεται. Ωστόσο, στην πολιτική σκέψη του Στίρνερ μπορεί να βρεθεί μια εκπληκτική σύγκλιση με τη μεταδομιστική θεωρία, ιδίως όσον αφορά τη λειτουργία της εξουσίας. Ο Andrew Koch, για παράδειγμα, βλέπει τον Στίρνερ ως στοχαστή που ξεπερνά τη χεγκελιανή παράδοση, στην οποία τοποθετείται συνήθως, υποστηρίζοντας ότι το έργο του είναι ένας προάγγελος των μεταδομιστικών ιδεών για τα θεμέλια της γνώσης και της αλήθειας (Koch, 1997). Ο Koch υποστηρίζει ότι η ατομικιστική πρόκληση του Στίρνερ στις φιλοσοφικές βάσεις του κράτους πηγαίνει πέρα από τα όρια της παραδοσιακής δυτικής φιλοσοφίας, παρουσιάζοντας μια πρόκληση για την μεταφυσική της επιστημολογίας. Από το πρίσμα αυτό μεταξύ Στίρνερ και μεταδομιστικής επιστημολογίας, που τέθηκε από τον Koch, θα εξετάσω τη σύγκλιση του Στίρνερ με ένα συγκεκριμένο μεταδομιστή στοχαστή, τον Ζιλ Ντελέζ, όσον αφορά το θέμα της κρατικής και της πολιτικής εξουσίας. Υπάρχουν πολλοί σημαντικοί παραλληλισμοί μεταξύ αυτών στοχαστών, και οι δύο μπορούν να παρουσιαστούν, με διαφορετικούς τρόπους, ως αντι-κρατιστές, αντιεξουσιαστές φιλόσοφοι. Θέλω να δείξω τον τρόπο με τον οποίο η κριτική του Στίρνερ στο Κράτος προεξοφλεί τη μεταδομιστική απόρριψη από τον Ντελέζ της σκέψης του κράτους, και το πιο σημαντικό, τους τρόπους με τους οποίους ο αντι-ουσιοκρατικός, μετά-ανθρωπιστικός αναρχισμός των δύο στοχαστών υπερβαίνει και, επομένως, αντικατοπτρίζει, τα όρια του κλασικού αναρχισμού. Το κείμενο εξετάζει τoυς δεσμούς μεταξύ της ανθρώπινης ουσίας, της επιθυμίας και της εξουσίας που διαμορφώνουν τις βάσεις της κρατικής εξουσίας. Έτσι, ενώ Κοχ εστιάζει στην απόρριψη του Στίρνερ των επιστημολογικών θεμέλιων του Κράτους, η έμφαση του κειμένου είναι στη ριζοσπαστική οντολογία του Στίρνερ- το ξεσκέπασμα των λεπτών συνδέσεων μεταξύ ανθρωπισμού, επιθυμίας και εξουσίας. Θα ήθελα επίσης να υποστηρίξω ότι αυτή η κριτική της ανθρωπιστικής εξουσίας, με την οποία τόσο ο Στίρνερ όσο και ο Ντελέζ ασχολούνται μπορεί να μας παρέχουν σύγχρονες στρατηγικές για την αντίσταση στην κυριαρχία του κράτους.

 Πρέπει να γίνει κατανοητό, ωστόσο, ότι ενώ υπάρχουν σημαντικές ομοιότητες μεταξύ του Στίρνερ και του Ντελέζ, υπάρχουν επίσης πολλές διαφορές, και, για πολλούς λόγους, μπορεί να μοιάζει ασυνήθιστη η προσέγγιση να φέρουμε κοντά τους δύο στοχαστές. Για παράδειγμα, ο Στίρνερ ήταν, μαζί με τον Μαρξ, ένας από τους νεαρούς Χεγκελιανούς, των οποίων το έργο αναδείχθηκε ως μία εξαιρετικά ατομιστική κριτική του γερμανικού ιδεαλισμού, ιδιαίτερα του Φόυερμπαχ και του Χέγκελ. Ο Ντελέζ, από την άλλη πλευρά, ήταν ένας φιλόσοφος του εικοστού αιώνα, ο οποίος, μαζί με τον Φουκώ και τον Ντεριντά, θεωρείται ως ένα από τους κύριους “μεταδομιστές” στοχαστές. Ενώ το έργο του Ντελέζ μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως μια επίθεση στο χεγκελιανισμό, ακολουθεί διαφορετικά και πιο ποικίλα μονοπάτια, από την πολιτική και την ψυχανάλυση, ως τη λογοτεχνία και τη θεωρία του κινηματογράφου. Ο Στίρνερ δεν θεωρείται γενικά ως \”μεταδομιστής\”, και, εκτός από το πρωτοποριακό άρθρο του Koch (Koch 1997) και το έργο του Ντεριντά για τον Μαρξ (Ντεριντά 1994), δεν έχει λάβει ουσιαστικά καμία προσοχή, υπό το πρίσμα της σύγχρονης θεωρίας. Ωστόσο, και αυτό είναι ίσως το πρόβλημα με ετικέτες όπως ο \”μεταδομισμός\”, υπάρχουν πολλά κρίσιμα επίπεδα σύγκλισης μεταξύ των δύο αυτών φιλοσόφων – ιδιαίτερα στην κριτική της πολιτικής κυριαρχίας και της εξουσίας – στα οποία μπορεί κάποιος να δώσει έμφαση, και η οποία θα μπορούσε να αμφισβητηθεί αν κάποιος κολλήσει σε αυτές τις ετικέτες. Είναι ακριβώς αυτή η απόρριψη της τυραννίας των «ετικετών», των ουσιοκρατικών ταυτοτήτων, των αφαιρέσεων και των «συμπαγών ιδεών» – αυτή η επίθεση στις εξουσιαστικές αντιλήψεις που περιορίζουν τη σκέψη – στις οποίες ο Στίρνερ και ο Ντελέζ πέτυχαν κάποιο κοινό έδαφος. Αυτό δεν σημαίνει να αγνοήσουμε τις διαφορές μεταξύ τους, αλλά αντίθετα, να δείξουμε πώς αυτές οι διαφορές συντονίζονται μαζί σε απρόβλεπτους και ενδεχόμενους τρόπους για να σχηματίσουν, με τα λόγια του Ντελέζ, “επίπεδα συνοχής” από τα οποία μπορεί να δημιουργηθούν νέες πολιτικές έννοιες.

  1. Κριτική του Κράτους

Τόσο ο Στίρνερ όσο και ο Ντελέζ βλέπουν το Κράτος ως μια αφαίρεση που υπερβαίνει τις διαφορετικές συγκεκριμένες εκδηλώσεις του, αν και ακριβώς την ίδια στιγμή λειτουργεί μέσω αυτών. Το Κράτος είναι κάτι περισσότερο από ένα συγκεκριμένο θεσμό που υπάρχει σε ένα συγκεκριμένη ιστορική στάδιο. Το Κράτος είναι μία αφηρημένη αρχή της εξουσίας [ως δύναμης/power] και της εξουσίας [ως αρχής/authority] που έχει πάντα υπάρξει με διάφορες μορφές, κι ακόμα είναι “κάτι περισσότερο” από αυτές τις συγκεκριμένες ενεργοποιήσεις (actualisations). Η κριτική του Στίρνερ του Κράτους αποδεικνύει αυτό το κρίσιμο σημείο. Για τον Στίρνερ, το Κράτος είναι ουσιαστικά ένας θεσμός καταπίεσης. Ωστόσο, η απόρριψη του Στίρνερ του Κράτος πηγαίνει πέρα από μια κριτική των συγκεκριμένων κρατών – όπως το φιλελεύθερο κράτος ή το σοσιαλιστικό κράτος. Αντίθετα μάλλον, αποτελεί μια επίθεση στο Κράτος καθεαυτό- την ίδια την κατηγορία της κρατικής εξουσίας, όχι μόνο στις διάφορες μορφές που παίρνει. Αυτό που πρέπει να ξεπεραστεί, σύμφωνα με το Στίρνερ, είναι η ίδια η ιδέα της κρατικής εξουσίας η ίδια – η αρχή της διακυβέρνησης (ruling principle) (Στίρνερ 1993:226). O Στίρνερ ως εκ τούτου είναι σε αντίθεση με επαναστατικά προγράμματα όπως ο μαρξισμός, τα οποία έχουν ως στόχο τους την κατάκτηση, παρά την καταστροφή, της Κρατικής εξουσίας. Το Κράτος των εργαζομένων του Μαρξ θα είναι απλώς μια επαναβεβαίωση του κράτους με διαφορετική μορφή -. μια “αλλαγή των κυρίων” (Στίρνερ 1993:229) Ο Στίρνερ προτείνει στη συνέχεια ότι:

 . . . ο πόλεμος δε θα μπορούσε παρά να κυρηχθεί κατά του ίδιου του θεσμού, του Κράτους, όχι ενός συγκεκριμένου κράτους, όχι σε μία οποιοδήποτε απλή κατάσταση του κράτους σε μία στιγμή· δεν υπάρχει ένα άλλο Κράτος (όπως ένα \”Κράτος του λαού”), που οι άνδρες έχουν ως στόχο . . . (Στίρνερ 1993:224)

 Η επαναστατική δράση έχει συλληφθεί, σύμφωνα με το Στίρνερ, από το παράδειγμα του Κράτους. Έχει παραμείνει παγιδευμένη μέσα στη διαλεκτική της εξουσίας. Οι επαναστάσεις έχουν μόνο καταφέρει να αντικαταστήσουν μια μορφή εξουσίας με μία άλλη. Αυτό συμβαίνει επειδή η επαναστατική θεωρία δεν έχει ποτέ αμφισβητήσει την ίδια τη συνθήκη, την ιδέα, της Κρατικής εξουσίας, και ως εκ τούτου παραμένει στο χέρι του: “κανένας ενδοιασμός δεν έμεινε για την εξέγερση ενάντια στο υπάρχον Κράτος ή την ανατροπή των υπάρχοντων νόμων, αλλά το να αμαρτήσει κάποιος ενάντια στην ιδέα του Κράτους, να μην υποταχθεί στην ιδέα του δικαίου, ποιος θα το τολμούσε αυτό;” (Στίρνερ 1993:87). Το Kράτος δεν μπορεί ποτέ να μεταρρυθμιστεί, διότι δε μπορεί να ποτέ να είναι έμπιστο. Ο Στίρνερ απορρίπτει την έννοια ενός δημοκρατικού Κράτους του Μπρούνο Μπάουερ, το οποίο αναπτύσσεται από τη “δύναμη του λαού” και το οποίο είναι πάντα υποταγμένο στη “Θέληση του λαού”. Για τον Στίρνερ, το Κράτος δεν μπορεί ποτέ να τεθεί υπό τον έλεγχο του λαού. Έχει πάντα τη δική του λογική, τη δική του ατζέντα την οποία πληροί ανελέητα, και που σύντομα στρέφεται ενάντια στη θέληση του λαού που επρόκειτο να εκπροσωπήσει (Στίρνερ 1993:228).

 Η σύλληψη του Στίρνερ του Κράτους ως ανεξάρτητης οντότητας τον φέρνει σε σύγκρουση με το μαρξισμό, ιδίως στη θεώρηση του κράτους σε σχέση με την οικονομική εξουσία. Ο Στίρνερ ενδιαφέρεται για τις μη οικονομικές μορφές κυριαρχίας στην κοινωνία και πιστεύει ότι το Κράτος, αν είναι να γίνει πλήρως κατανοητό, πρέπει να εξεταστεί χωριστά από τις οικονομικές ρυθμίσεις. Η δύναμη της γραφειοκρατίας, για παράδειγμα, συνιστά μια μη-οικονομική μορφή καταπίεσης: η λειτουργία της οποίας δεν μπορεί να αναχθεί στις εργασίες της οικονομίας (Harrison 1983:62). Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη μαρξιστική θεωρία, η οποία γενικά ανάγει το κράτος στις εργασίες της καπιταλιστικής οικονομίας και το υποτάσσει στα συμφέροντα της αστικής τάξης. Ο Στίρνερ προτείνει ότι ενώ το Κράτος προστατεύει την ιδιωτική περιουσία και τα συμφέροντα της αστικής τάξης, βρίσκεται επίσης από πάνω και κυριαρχεί σε αυτές τις δυνάμεις (Στίρνερ 1993:115). Για τον Στίρνερ η πολιτική εξουσία που κατοχυρώνεται ευλαβικά στο Κράτος έχει υπεροχή έναντι της οικονομικής εξουσίας και των συναφών ταξικών συμφερόντων. Το Κράτος είναι η πρωταρχική πηγή κυριαρχίας στην κοινωνία.

 Αυτή η μη-οικονομική ανάλυση του Κράτους – η προσπάθεια να αναλυθεί η κρατική εξουσία στη δική της ιδιαιτερότητα – μπορεί να θεωρηθεί ως επέκταση του αναρχικού επιχειρήματος. Αναρχικοί όπως ο Μιχαήλ Μπακούνιν και ο Πέτρος Κροπότκιν ισχυρίστηκαν πολύ πιο πριν από έναν αιώνα, ότι ο μαρξιστικός οικονομικός αναγωγισμός παραμέλησε τη σημασία της κρατικής εξουσίας. Το Κράτος, σύμφωνα με τους αναρχικούς, έχει τη δική του καταπιεστική λογική της αυτο-διαιώνισης και αυτό το έκανε, σε μεγάλο βαθμό, αυτόνομο από τις οικονομικές σχέσεις και τα ταξικά συμφέροντα. Ο Μπακούνιν υποστήριξε ότι ο μαρξισμός δίνει πολύ μεγάλη προσοχή στις μορφές της κρατικής εξουσίας, ενώ δεν λαμβάνει επαρκώς υπόψη τον τον τρόπο με τον οποίο η Κρατική εξουσία λειτουργεί: “Αυτοί (οι μαρξιστές), δεν γνωρίζουν ότι ο δεσποτισμός δεν έγκειται τόσο πολύ στη τη μορφή του Κράτους, αλλά στην ίδια την αρχή του Κράτους και της πολιτικής του εξουσίας” (Μπακούνιν 1984:221). Ο Κροπότκιν, επίσης, υποστηρίζει ότι πρέπει κανείς να κοιτάξει πέρα από την παρούσα μορφή του κράτους: “Και υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι, όπως εμείς, βλέπουν στο Κράτος, όχι μόνο στην ενεργή του μορφή και σε όλες τις μορφές της κυριαρχίας που ενδέχεται να αναλάβει, αλλά στην ίδια του την ουσία, ένα εμπόδιο για την κοινωνική επανάσταση. . .” (Κροπότκιν 1943:9). Η καταπίεση και ο δεσποτισμός υπάρχουν, με άλλα λόγια, στην ίδια τη δομή και το συμβολισμό του Κράτους – δεν είναι απλώς ένα παράγωγο της ταξικής εξουσίας. Η παραμέληση αυτής της αυτονομίας και η χρησιμοποίηση του κράτους ως εργαλείου της επαναστατικής τάξης, όπως προτείνουν οι μαρξιστές, είναι επομένως επικίνδυνη. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι έτσι θα καταλήξουν μόνο στη διαιώνιση της κρατικής εξουσίας σε άπειρα πιο αυταρχικούς τρόπους. Έτσι, η ανάλυση του Στίρνερ του κράτους πέραν του κράτους, όπως θεσμίζεται ως a priori κυριαρχία πέρα από τα οικονομικά και ταξικά συμφέροντα, μπορεί να θεωρηθεί ως προέκταση της αναρχικής κριτικής των φιλοσοφιών του κράτους όπως ο Μαρξισμός.

 Ο Ντελέζ επίσης τονίζει την εννοιολογική αυτονομία του Κράτους. Ενώ η έννοια του Kράτους στον Ντελέζ λειτουργεί σε πολλά διαφορετικά εννοιολογικά επίπεδα, παρ\’ όλα αυτά μοιράζεται με τον Στίρνερ και τους αναρχικούς την ιδέα ότι το Κράτος είναι μια αφηρημένη μορφή της εξουσίας, που δεν ταυτίζεται πλήρως με τις ιδιαίτερες συγκεκριμένες πραγματώσεις της. Ο Ντελέζ αναφέρεται σε ένα “Κράτος-μορφή” – ένα αφηρημένο μοντέλο εξουσίας:

 . . . ο μηχανισμός του κράτους είναι μια συγκεκριμένη συναρμογή που πραγματώνει τη μηχανή της υπερκωδικοποίησης μιας κοινωνίας. . . Αυτή η μηχανή με τη σειρά της, δεν είναι επομένως το ίδιο το κράτος, είναι η αφηρημένη μηχανή που οργανώνει τις κυρίαρχες εκφράσεις και την καθεστηκυία τάξη της κοινωνίας, τις κυρίαρχες γλώσσες και τη γνώση, τις κομφορμιστικές δράσεις και τα συναισθήματα, τους τομείς που επικρατούν έναντι των υπολοίπων. (Ντελέζ 1987:129)

 Για τον Ντελέζ το Κράτος είναι μία αφηρημένη μηχανή μάλλον και όχι ένας συγκεκριμένος θεσμός, η οποία ουσιαστικά “κυβερνά” μέσω πιο λεπτών θεσμών και πρακτικών κυριαρχίας. Το Κράτος υπερκωδικοποιεί και ρυθμίζει αυτές τις ελάχιστες κυριαρχίες, σφραγίζοντας τες με τη σφραγίδα του. Αυτό που είναι σημαντικό για αυτήν την αφηρημένη μηχανή δεν είναι η μορφή υπό την οποία εμφανίζεται, αλλά μάλλον η λειτουργία της, η οποία είναι η σύσταση ενός τομέα της εσωτερικότητας στην οποία η πολιτική κυριαρχία μπορεί να ασκηθεί. Το Κράτος μπορεί να θεωρηθεί ως μια διαδικασία της σύλληψης (capture) (Ντελέζ και Γκουαταρί 1988:436-437).

Ομοίως με τον Στίρνερ, ο Ντελέζ έρχεται σε ρήξη με τη μαρξιστική ανάλυση του Kράτους. H λειτουργία και η προέλευση του Κράτους δεν μπορεί να εξηγηθεί πλήρως από την οικονομική ανάλυση. Το Kράτος είναι ένας μηχανισμός που κωδικοποιεί τις οικονομικές ροές και τις ροές παραγωγής, οργανώνοντας τη λειτουργία τους. Αυτός ο μηχανισμός δεν αναδύεται ως αποτέλεσμα ενός αγροτικού τρόπου παραγωγής, όπως ισχυρίστηκε ο Μαρξ, αλλά στην πραγματικότητα είναι προγενέστερος, και προϋποτίθεται από, αυτόν τον τρόπο παραγωγής. Για τον Ντελέζ και μάλιστα για τον Στίρνερ, το Κράτος δεν μπορεί να αποδοθεί στον τρόπο παραγωγής. Στρέφοντας αυτή την παραδοσιακή μαρξιστική ανάλυση στο κεφάλι της, προτείνουν ότι ο τρόπος παραγωγής μπορεί στην πραγματικότητα να προέρχεται από το Κράτος. Όπως λέει ο Ντελέζ: “Δεν είναι το κράτος που προϋποθέτει ένα τρόπο παραγωγής· ακριβώς το αντίθετο, είναι το Κράτος που κάνει την παραγωγή ένα “τρόπο” (Ντελέζ και Γκουαταρί 1988:429). Για τον Ντελέζ υπήρξε πάντα ένα Κράτος – τοUrstaat, ένα αιώνιο κράτος το οποίο σχηματίζεται ως πλήρη ύπαρξη, με ένα χτύπημα (Ντελέζ και Γκουαταρί 1988:437). Αυτή η μη-οικονομική ανάλυση του Κράτους ανοίγει ένα ριζοσπαστικό φιλοσοφικό έδαφος όπου η εξουσία θεωρείται η ίδια ως είναι.

 Ενώ η σύλληψη του Στίρνερ και Ντελέζ του Kράτους ως αυτόνομου από τις οικονομικές ρυθμίσεις έρχεται σε ρήξη με το μαρξισμό, η απόρριψή των θεωριών του κοινωνικού συμβόλαιου για την προέλευση του Κράτους αποτελεί, επίσης, μια απόκλιση από τη φιλελεύθερη θεωρία. Ο Ντελέζ υποστηρίζει ότι η κυριαρχία του Κράτους βασίζεται σε φιλοσοφίες όπως η φιλελεύθερη θεωρία του κοινωνικού συμβόλαιου. Αυτή η μορφή θεώρησης του Κράτους νομιμοποιεί την κρατική εξουσία μέσα από τον ισχυρισμό ότι οι άνθρωποι παραδίδουν οικειοθελώς μέρος της ελευθερίας τους, σε μια αφηρημένη δύναμη εκτός αυτών, με αντάλλαγμα την ασφάλεια, κατασκευάζοντας έτσι το Κράτος ως απαραίτητο και αναπόφευκτο. Ο Ντελέζ αποφεύγει επίσης την εγελιανή \”θεολογική\” θεώρηση του Κράτους που βασίζεται στη διαλεκτική της συμφιλίωσης. Κι ο Στίρνερ απορρίπτει επίσης τις φιλελεύθερες θεωρίες του Κράτους. Ισχυρίζεται ότι ο φιλελευθερισμός είναι μια φιλοσοφία που, στο όνομα της παροχής της ελευθερίας και της αυτονομίας του ατόμου, στην πραγματικότητα υποτάσσει περαιτέρω το άτομο στο κράτος και τους νόμους του. Έτσι, αντί να απελευθερώνει το άτομο από το Κράτος, ο φιλελευθερισμός στην πραγματικότητα απελευθερώνει το άτομο από άλλους δεσμούς όπως η θρησκεία, έτσι που αυτός ή αυτή μπορεί να κυριαρχείται πιο αποτελεσματικά από το Κράτος: “Πολιτική ελευθερία σημαίνει ότι η πόλη, το Κράτος, είναι ελεύθερο. Αυτό δεν αφορά την ελευθερία μου, αλλά την ελευθερία της εξουσίας που με κυβερνά και με υποδουλώνει” (Στίρνερ 1993:107). Ο Στίρνερ επιτίθεται στην υποκρισία του φιλελευθερισμού· είναι μια φιλοσοφία που παρέχει όλα τα είδη των τυπικών ελευθεριών αλλά αρνείται την ελευθερία να αμφισβητήσει αυτή την ίδια την τάξη, τους νόμους της, κ.λ.π. (Στίρνερ 1993:108). Αυτή η αποκήρυξη των φιλελεύθερων θεωριών του Κράτους και του κοινωνικού συμβολαίου έχει πολλές ομοιότητες με τον αναρχισμό, που επίσης απορρίπτει αυτές τις φιλοσοφίες αιτιολόγησης του κράτους. Ωστόσο, όπως θα υποστηρίξω, είναι ακριβώς σε αυτή την κριτική της φιλοσοφίας του κράτους που ο Στίρνερ και ο Ντελέζ πάνε πέρα από τα εννοιολογικά όρια του παραδοσιακού αναρχισμού και αναπτύσσουν μια μετά-ανθρωπιστική, αντι-ουσιοκρατική πρόκληση του Κράτους.

  1. Η σκέψη του Κράτους

Για τον Στίρνερ, λόγοι όπως η ηθική και η ορθολογικότητα είναι έμμονες ιδέες ήφαντάσματα. Είναι φαντάσματα, ιδεολογικές αφαιρέσεις που παρόλα αυτά έχουν πραγματικά πολιτικά αποτελέσματα – παρέχουν στο κράτος την τυπική δικαιολογία για την κυριαρχία του. Ο Κοch υποστηρίζει ότι η επίθεση του Στίρνερ στις έμμονες ιδέες αντιπροσωπεύει μία αποφασιστική ρήξη με τη μεταφυσική της δυτικής σκέψης, εκθέτοντας τη δύναμη πίσω από αυτές τις κυρίαρχες ιδέες και τις “υπερβατικές μάσκες” (Κοch 1997:101). Αυτή η δύναμη έχει αντληθεί από το άτομο και κρατιέται από πάνω του. Η κυριαρχία της ηθικής, για παράδειγμα, συνδέεται στενά με την πολιτική εξουσία, διατηρώντας τη συνεχόμενη ύπαρξη του κράτους της αστυνομίας (Στίρνερ 1993:241). Για τον Στίρνερ η ηθική δεν είναι μόνο μία μυθοπλασία που προέρχενται από το χριστιανικό ιδεαλισμό, αλλά επίσης ένας λόγος που καταπιέζει το άτομο. Βασίζεται στη βεβήλωση της ατομικής βούλησης – του Εγώ. Η Ηθική είναι απλώς το περίσσευμα του Χριστιανισμού, μόνο με μια νέα ανθρωπιστική ενδυμασία: “Η ηθική πίστη είναι εξίσου φανατική με τη θρησκευτική πίστη!” (Στίρνερ 1993:46). Η ηθική έχει γίνει η νέα θρησκεία – μια κοσμική θρησκεία – απαιτώντας την ίδια τυφλή υπακοή. Για τον Στίρνερ, το Κράτος είναι η νέα Εκκλησία – η νέα ηθική και ορθολογική αρχή που ασκείται πάνω στο άτομο (Στίρνερ 1993:23). Ομοίως η ορθολογικότητα μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως ένας λόγος που διαιωνίζει την κρατική εξουσία. Οι ορθολογικές αλήθειες πάντα κατέχονται πάνω από τις ατομικές προοπτικές και αυτός είναι ένας άλλος τρόπος υποταγής του ατομικού Εγώ σε μια αφηρημένη δύναμη πάνω από αυτόν ή αυτήν. Όπως με την ηθική, η ορθολογική αλήθεια έχει γίνει ιερή, απόλυτη, και αφαιρέθηκε από το άτομο (Στίρνερ 1993:353). Έτσι για το Στίρνερ, η ηθική και η ορθολογικότητα είναι λόγοι του Κράτους, και η λειτουργία τους, αντί να μας απελευθερώνει από την κυριαρχία, χρησιμεύει στο να προωθήσει παραπέρα την υποταγή του ατόμου στην εξουσία του Κράτους. Ως εκ τούτου, σύμφωνα με το Στίρνερ, προκειμένου κάποιος να διεξάγει πόλεμο με το κράτος πρέπει να διεξάγει, επίσης, και πόλεμο,, στις αρχές που παρέχουν στην πολιτική εξουσία μια ηθική και ορθολογική βάση.

 Ο Ντελέζ επίσης ξεσκεπάζει τις μορφές και τις δομές σκέψης που επιβεβαιώνουν την Κρατική εξουσία. Όπως και ο Στίρνερ, ο Ντελέζ θεωρεί ότι η σκέψη είναι συνένοχη στην κυριαρχία του Κράτους, παρέχοντας του ένα νόμιμο έδαφος και συναίνεση: “Μόνο η σκέψη είναι σε θέση να επινοήσει τη φαντασία του Κράτους που είναι καθολική λόγω δικαίου, η ανύψωση του Κράτους σε μία de jure οικουμενικότητα” (Ντελέζ και Γκουαταρί 1988:375). Η ορθολογικότητα είναι ένα παράδειγμα της σκέψης του Κράτους. Ο Ντελέζ πάει ένα βήμα παραπέρα από τον Στίρνερ: αντί να βλέπει ορισμένες μορφές σκέψης να δανείζουν απλά ορθολογική και ηθική εξουσία στο Κράτος, υποστηρίζει ότι ο ορθολογικός και ηθικός λόγος στην πραγματικότητα διαμορφώνουν μέρος της συναρμογής του Κράτους. Το Κράτος δεν είναι μόνο μια σειρά από πολιτικούς θεσμούς, και πρακτικές, αλλά περιλαμβάνει επίσης μια πολλαπλότητα κανόνων, τεχνολογιών, λόγων, πρακτικών, μορφών σκέψης, και γλωσσικών δομών. Δεν είναι μόνο ότι αυτοί οι λόγοι που παράσχουν μια δικαιολογία για το Κράτος – είναι οι ίδιοι εκδηλώσεις της κρατικής μορφής στη σκέψη. Το Κράτος είναι εμμενές στη σκέψη, δίνοντας το έδαφος, το λόγο – παρέχοντας του ένα μοντέλο που καθορίζει “το στόχο, τα μονοπάτια, τους αγωγούς, τα κανάλια, τα όργανα. . ..” (Ντελέζ και Γκουαταρί 1988:434). Το Κράτος έχει διεισδύσει και κωδικοποιήσει τη σκέψη, ιδίως την ορθολογική σκέψη. Εξαρτάται τόσο από τους ορθολογικούς λόγους για τη νομιμοποίηση και τη λειτουργία του, αλλά και με τη σειρά του καθιστά αυτούς τους λόγους δυνατούς. Η ορθολογική σκέψη είναι η φιλοσοφία του Κράτους: “Η κοινή λογική, η ενότητα όλων των σχολών στο κέντρο της Cogito, είναι η συναίνεση του κράτους εγειρόμενη ως απόλυτη” (Ντελέζ και Γκουαταρί 1988:376). Είναι μόνο με την απελευθέρωση της σκέψης από αυτό τον ηθικό και λογικό αυταρχισμό που μπορούμε να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από το Κράτος (Ντελέζ 1987:23).

Για τον Ντελέζ το μοντέλο της σκέψης του Κράτους είναι ότι αποκαλεί δεντρώδης (aborescent) λογική (Ντελέζ 1987:25). Η δεντρώδης λογική είναι ένα εννοιολογικό μοντέλο ή μία “εικόνα” που προκαθορίζει τη σκέψη σε μια ορθολογιστική βάση. Βασίζεται στο σύστημα της ρίζας και του δέντρου: υπάρχει μία κεντρική μονάδα, αλήθεια ή ουσία – όπως η ορθολογικότητα – η οποία είναι η ρίζα, και η οποία καθορίζει την ανάπτυξη των “κλαδιών”. Ο Ντελέζ λέει:

 . . . τα δέντρα δεν είναι μια μεταφορά, αλλά μια εικόνα της σκέψης, μια λειτουργία, ένας ολόκληρος μηχανισμός που φυτεύεται στη σκέψη για να την κάνει να πορευτεί σε μια ευθεία γραμμή και να παράγει διάσημες σωστές ιδέες. Υπάρχουν όλα τα είδη των χαρακτηριστικών στο δέντρο: υπάρχει ένα σημείο προέλευσης, ο σπόρος ή το κέντρο· είναι μια δυαδική μηχανή ή αρχή της διχοτόμησης, η οποία συνεχώς διαιρείται και αναπαράγεται σε διακλαδώσεις, τα σημεία του δεντρώματος της·” (Ντελέζ 1987:25)

 Η σκέψη είναι παγιδευμένη σε δυαδικές ταυτότητες όπως μαύρο / άσπρο, αρσενικό / θηλυκό, ετερο / ομοφυλόφιλο. Η σκέψη πρέπει πάντοτε να ξεδιπλώνεται σύμφωνα με μια διαλεκτική λογική και είναι έτσι παγιδευμένα σε δυαδικές διαιρέσεις που αρνούνται τη διαφορά και την πολλαπλότητα (Ντελέζ 1987:128). Για τον Ντελέζ το μοντέλο αυτό της σκέψης είναι επίσης το μοντέλο της πολιτικής εξουσίας – ο αυταρχισμός του ενός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αυταρχισμό της άλλης: “Η εξουσία είναι πάντα ριζωματική/δενδρώδης” (Ντελέζ 1987:25).

 Έτσι, αντί αυτού του εξουσιαστικού μοντέλου της σκέψης, ο Ντελέζ προτείνει ένα ριζωματικό (rhizomatic) μοντέλο που αποφεύγει τις ουσίες, τις ενότητες και τη δυαδική λογική, και αναζητά τις πολλαπλότητες, τις πληθυντικότητες και το γίγνεσθαι (becomings). Το ρίζωμα είναι μια εναλλακτική, μη εξουσιαστική “εικόνα” της σκέψης, βασισμένη στη μεταφορά του χόρτου, το οποίο μεγαλώνει τυχαία και αδιόρατα, σε αντίθεση με την ομαλή ανάπτυξη του δεντρώδους συστήματος. Ο σκοπός του ριζώματος είναι να επιτρέψει στη σκέψη “να αποτινάξει το μοντέλο της, να κάνει το γρασίδι της να μεγαλώνει – ακόμα και σε τοπικό επίπεδο στο περιθώριο” (Ντελέζ και Γκουαταρί 1988:24). Το ρίζωμα, υπό την έννοια αυτή, αψηφά την ίδια την ιδέα ενός μοντέλου: είναι μια ατελείωτη, τυχαία πολλαπλότητα των συνδέσεων, η οποία δεν κυριαρχείται από ένα ενιαίο κέντρο ή τόπο, αλλά είναι αποκεντρωμένη και πληθυντική. Περιλαμβάνει τέσσερα χαρακτηριστικά: σύνδεση, ετερογένεια, πολλαπλότητα και ρήξη (Ντελέζ και Γκουαταρί 1988:7). Απορρίπτει τις δυαδικές διαιρέσεις και ιεραρχίες, και δεν διακυβερνάται από μια εκτυλισσόμενη, διαλεκτική λογική. Έτσι ανακρίνει τις αφαιρέσεις που κυβερνούν τη σκέψη, που αποτελούν τη βάση των διαφόρων λόγων της γνώσης και ορθολογισμού. Με άλλα λόγια, η ριζωματική σκέψη είναι η σκέψη που αψηφά την εξουσία, αρνείται να περιορίζεται από αυτήν – η ριζωματική “δεν θα αφήσει σε κανέναν, σε οποιαδήποτε δύναμη, να “θέσει” ερωτήσεις ή να “ορίσει” προβλήματα” (Ντελέζ και Γκουαταρί 1988:24).

 Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει εδώ πως η επίθεση του Στίρνερ στις αφαιρέσεις, τις ουσίες, και τις έμμονες ιδέες, είναι ένα παράδειγμα της ριζωματικής σκέψης. Όπως και ο Ντελέζ, κι ο Στίρνερ ψάχνουν για πολλαπλότητες και ατομικές διαφορές, αντί για αφαιρέσεις και ενότητες. Οι αφαιρέσεις, όπως η αλήθεια, η λογική, η ανθρώπινη ουσία, είναι εικόνες οι οποίες, για αυτούς τους στοχαστές, αρνούνται την πληθυντικότητα και παραμορφώνουν τη διαφορά σε ομοιότητα. Ο Koch σχολιάζει την περιφρόνηση τους Στίρνερ για υπερβατικές έμμονες ιδέες. Ωστόσο, θα έλεγα ότι ο Στίρνερ εδώ εφευρίσκει μια νέα μορφή σκέψης που δίνει έμφαση στην πολλαπλότητα, την πληθυντικότητα την ατομικότητα πάνω από την καθολικότητα και την υπερβατικότητα. Αυτή η αντι-ουσιοκρατική, αντι-καθολική σκέψη προβλέπει την προσέγγιση του Ντελέζ. Επιπλέον, αυτό το αντι-ουσιοκρατικό, αντι-θεμελιωτικό (foundationalist) ύφος της σκέψης έχει ριζοσπαστικές συνέπειες για την πολιτική φιλοσοφία. Ο πολιτικός στίβος δεν μπορεί πλέον να συντάσσεται σύμφωνα με τις παλιές γραμμές μάχης του Κράτους και του αυτόνομου, λογικού υποκείμενο που αντιστέκεται. Αυτό επειδή μια επανάσταση μπορεί να σχηματίζει πολλαπλές συνδέσεις, συμπεριλαμβανομένων των συνδέσεων με την ίδια δύναμη που θεωρητικά αντιτίθεται: “Αυτές οι γραμμές δένονται η μία στην άλλη. Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ δεν μπορεί κάποιος να θέσει ένα δυισμό ή μια διχοτόμηση, ακόμη και στην στοιχειώδη μορφή του καλού και του κακού” (Ντελέζ και Γκουαταρί 1988:9). Έτσι, σύμφωνα με την κριτική των ορθολογικών και ηθικών λόγων, τόσο ο Στίρνερ όσο και ο Ντελέζ θα δούν τις πολιτικές θεωρίες που βασίζονται σε μια ορθολογική κριτική του Κράτους, να είναι μορφές σκέψης που στην πραγματικότητα επιβεβαιώνουν, παρά αντιστέκονται, στην Κρατική εξουσία. Τέτοιες θεωρίες, επειδή δεν αμφισβητούν την ουσιοκρατική διάκριση μεταξύ ορθολογικότητας και ανορθολογικότητας, και επειδή βλέπουν το κράτος ως θεμελιωδώς ανορθολογικό, παραμελούν το γεγονός ότι το Κράτος έχει ήδη καταλάβει τον ίδιο τον ορθολογικό λόγο. Με άλλα λόγια, το να αμφισβητήσουμε την ορθολογική βάση του Κράτους, να πούμε ότι η Κράτική εξουσία είναι “παράλογη” ή “ανήθικη”, δεν αποτελεί απαραίτητα μια υπονόμευση του Κράτους, αλλά αντ \’αυτού μπορεί να είναι μια επιβεβαίωση της δύναμής του. Αφήνει την κρατική εξουσία άθικτη υποβάλλοντας την επαναστατική δράση στις ορθολογικές και ηθικές διαταγές που τη διοχετεύουν σε κρατικές φόρμες. Εάν το Κράτος οφείλει να ξεπεραστεί πρέπει κανείς να εφεύρει νέες μορφές πολιτικής που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να συλληφθούν από τη λογική: “η πολιτική είναι ενεργός πειραματισμός εφόσον δεν ξέρουμε εκ των προτέρων τον τρόπο που μία γραμμή πρόκειται να στρίψει”(Deleuze 1987:137). Θα ασχοληθώ με το ζήτημα της αντίστασης αργότερα.

 Έτσι, για τον Ντελέζ και τον Στίρνερ μια φιλοσοφία όπως ο αναρχισμός, η οποία θέτει μια κριτική της εξουσίας [ως αρχής] του Κράτους, που βασίζεται σε ηθικές και ορθολογικές αρχές, θα επιβεβαιώσει την Κρατική εξουσία [ως δύναμη]. Ο παραδοσιακός αναρχισμός βλέπει το Κράτος ως βαθύτατα ανήθικο και ανορθολογικό, και κατασκευάζει μια μανιχαϊστική διχοτόμηση ανάμεσα στο Κράτος και το ουσιοκρατικά ηθικό, ορθολογικό υποκείμενο που αντιστέκεται σε αυτή την εξουσία (Μπακούνιν 1984:212). Όπως έχω υποστηρίξει, όμως, η αντι-κρατική σκέψη των Ντελέζ και Στίρνερ πηγαίνει πέρα από τις κατηγορίες του παραδοσιακού αναρχισμού ακριβώς στο σημείο αυτό. Για τους δύο αυτούς στοχαστές οι ίδιες οι ιδέες της ουσίας, του κέντρου, και των ορθολογικών και ηθικών βάσεων – οι αρχές στις οποίες βασίζεται η αναρχική κριτική της εξουσίας – είναι οι ίδιες εξουσιαστικές δομές που προσφέρονται καθεαυτές για πολιτική κυριαρχία. Με άλλα λόγια, ο Στίρνερ και ο Ντελέζ, με διαφορετικούς τρόπους, έχουν προχωρήσει πέρα από τα όρια της αναρχικής κριτικής της εξουσίας, που γυρίζει πίσω στον εαυτό της. Έχουν φέρει την κριτική της κρατικής εξουσίας σε μια αρένα στην οποία οι αναρχικοί δεν μπορούσαν να πάνε – αυτή της καθεαυτού ορθολογικής σκέψης, ερχόμενοι σε ρήξη με τις κατηγορίες του ανθρωπιστικού Διαφωτισμού που δεσμεύουν τον αναρχισμό. Σε αντίθεση με τους αναρχικούς, ο Ντελέζ και ο Στίρνερ δεν μας επιτρέπουν το προνόμιο αυτής της αυστηρής αντίθεσης μεταξύ της ανορθολογικής, ανήθικης, διαφθαρμένης εξουσίας του Κράτους, και της ορθολογικής, ηθικής ουσίας του ανθρώπινου υποκειμένου. Δεν επιτρέπουν, με άλλα λόγια, το αμόλυντο σημείο αναχώρησης της ανθρώπινης υποκειμενικότητας που βρίσκεται στο κέντρο της αναρχικής κριτικής της εξουσίας.

  1. Το υποκείμενο της Επιθυμίας

Η κριτική του Στίρνερ και Ντελέζ του ανθρωπισμού του Διαφωτισμού που ενημερώνει τον αναρχισμό μπορεί να ειδωθεί πιο καθαρά στην αποδόμηση της έννοιας του ουσιοκρατικού υποκειμένου. Το έργο του Στίρνερ είναι η απόρριψη της ιδέας μίας ουσιοκρατικής ανθρώπινης υποκειμενικότητας, μιας ανθρώπινης ουσίας που δεν επηρεάζεται από την εξουσία. Όπως υποστήριξε ο Koch, η ρήξη του Στίρνερ με τον ανθρωπισμό του Διαφωτισμού αποτελούσε ένα νέο θεωρητικό έδαφος πέρα από τον κλασσικό αναρχισμό – ένα πεδίο που προέβλεψε τον μεταδομισμό. Η σκέψη του Στίρνερ αναπτύχθηκε ως κριτική του ανθρωπισμού του Φόυερμπαχ. Ο Λουντβιχ Φόιερμπαχ πίστευε ότι η θρησκεία αποξενώνει, διότι απαίτησε ο Άνθρωπος να παραιτηθεί από τις ιδιότητες και τις δυνάμεις του μέσω της προβολής τους σε έναν αφηρημένο σχήμα του Θεού, επομένως εκτοπίζοντας τον ουσιαστικό εαυτό του, αφήνοντας τον να αποξενωθεί και να υποτιμηθεί (Φόιερμπαχ 1957:27-28). Ο Φόιερμπαχ βλέπει τη βούληση, την καλοσύνη και την ορθολογική σκέψη, ως τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά που έχουν αφαιρεθεί από τον Άνθρωπο· τα κατηγορήματα του Θεού ήταν στην πραγματικότητα μόνο τα κατηγορήματα του Ανθρώπου ως είδος. Έτσι, ισχυριζόμενος ότι οι ιδιότητες που έχουμε αποδώσει στον Θεό ή στο Απόλυτο είναι πραγματικά οι ιδιότητες του Ανθρώπου, ο Φόιερμπαχ έχει κάνει τον Άνθρωπο μια πανίσχυρη οντότητα καθεαυτή. Ο Φόυερμπαχ ενσαρκώνει το ανθρωπιστικό έργο του Διαφωτισμού για την αποκατάσταση του Ανθρώπου στη δικαιωματική του θέση στο κέντρο του σύμπαντος – για να κάνει το “ανθρώπινο, θείο, το πεπερασμένο άπειρο.”

 Ωστόσο, αυτή ακριβώς την προσπάθεια να αντικαταστήσει τον Θεό με τον Άνθρωπο καταδικάζει ο Στίρνερ. Σύμφωνα με τον Στίρνερ, ο Φόιερμπαχ, ενώ ισχυρίζεται ότι έχει ανατρέψει τη θρησκεία, απλώς αντιστρέφει τη σειρά του υποκειμένου και του κατηγορήματος, χωρίς να υπονομεύεται η ίδια η κατηγορία της θρησκευτικής αρχής (Στίρνερ 1993:58). Η αλλοτριωτική κατηγορία του Θεού διατηρείται και στερεοποιείται εδραιώνοντας την στον Άνθρωπο. Ο Άνθρωπος γίνεται, με άλλα λόγια, το υποκατάστατο της Χριστιανικής ψευδαίσθησης. Ο Φόυερμπαχ, υποστηρίζει ο Στίρνερ, είναι ο αρχιερέας μιας νέας θρησκείας – του ανθρωπισμού: “Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ θρησκεία είναι μόνο η τελευταία μεταμόρφωση της χριστιανικής θρησκείας” (Στίρνερ 1993:176). Με την παραγωγή ορισμένων χαρακτηριστικών και ιδιοτήτων που είναι ουσιαστικά στον άνθρωπο, ο Φόιερμπαχ έχει αποξενώσει αυτούς στους οποίους δεν βρίσκονται αυτές οι ιδιότητες. Το άτομο βρίσκει τον εαυτό του να υποτάσσεται σε μία νέα σειρά απόλυτων – τον Άνθρωπο και την Ανθρώπινη ουσία. Για τον Στίρνερ, ο Άνθρωπος είναι εξίσου καταπιεσμένος όπως κι ο Θεός: “ο Φόιερμπαχ πιστεύει, ότι αν εξανθρωπίσει το θείο, θα έχει βρει την αλήθεια. Όχι, αν ο Θεός μας έχει δώσει τον πόνο, ο “Άνθρωπος” είναι σε θέση να μας τσιμπήσει ακόμα πιο βασανιστικά” (Στίρνερ 1993:174). Ακριβώς όπως ο Θεός ήταν μια δύναμη που καταπίεζε το ατομικό εγώ, τώρα είναι η ανθρώπινη ουσία, και “ο φόβος του Ανθρώπου είναι απλώς μια τροποποιημένη μορφή του φόβου του Θεού” (Στίρνερ 1993:185). Για τον Στίρνερ η ανθρώπινη ουσία είναι η νέα νόρμα που καταδικάζει τη διαφορά. Ο ανθρωπισμός, είναι ένας λόγος της κυριαρχίας – έχει δημιουργήσει, σύμφωνα με τα λόγια του Στίρνερ, “μια νέα φεουδαρχία, υπό την επικυριαρχία του “Άνθρωπου” (Στίρνερ 1993:341). Ο Άνθρωπος και η ανθρωπότητα κατασκευάστηκαν στον ανθρωπιστικό λόγο ως βασικές νόρμες με τις οποίες τα άτομα πρέπει να συμμορφώνονται, και σύμφωνα με τις οποίες η διαφορά περιθωριοποιείται:

Όρισα τι είναι ο “Άνθρωπος\” και αυτό που ενεργεί “πραγματικά με ανθρώπινο” τρόπο, και εγώ απαιτώ από τον καθένα ότι αυτός ο νόμος θα γίνει κανόνας και ιδανικό για να τον ίδιο·διαφορετικά θα εκτεθεί ο ίδιος ως “αμαρτωλός και εγκληματίας”. (Στίρνερ 1993:204)

 O Στίρνερ χάραξε μια νέα λειτουργία της εξουσίας που ξέφυγε από τις κλασικές φιλοσοφίες του Διαφωτισμού όπως ο αναρχισμός. Περιγράφει μια διαδικασία υποκειμενοποίησης, στην οποία η εξουσία λειτουργεί, όχι με την καταστολή του Ανθρώπου, αλλά με την κατασκευή του ως πολιτικού υποκειμένου και τη διακυβέρνηση μέσω αυτής. Ο Άνθρωπος συνίσταται ως τόπος της εξουσίας, μία πολιτική ενότητα μέσω της οποίας το κράτος κυριαρχεί στο άτομο (Στίρνερ 1993:180). Το Κράτος απαιτεί ότι το άτομο συμορφώνεται με μια συγκεκριμένη ουσιοκρατική ταυτότητα ώστε μπορεί να γίνει μέρος της κοινωνίας του Κράτους, ως εκ τούτου, κυριαρχούμενης: “Έτσι το Κράτος προδίδει την έχθρα του για μένα, απαιτώντας να είμαι Άνθρωπος. . . επιβάλλει το να είμαι Άνθρωπος πάνω μου σαν καθήκον”(Στίρνερ 1993:179). Ο Στίρνερ έχει έρθει σε ρήξη με την παραδοσιακή ανθρωπιστική οντολογία που έβλεπε το ατομικό εγώ και την ανθρώπινη ουσία ως ξεχωριστές και σε αντίθεση οντότητες. Η ανθρωπότητα δεν είναι μια υπερβατική ουσία που δημιουργείται από φυσικούς νόμους που η εξουσία έρχεται να καταπιέσει, όπως πίστευαν οι αναρχικοί. Μάλλον πρόκειται για ένα κατασκεύασμα της εξουσίας ή, τουλάχιστον, μία κατασκευή λόγου που μπορεί να γίνει για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της εξουσίας.

 Είναι αυτή η υπονόμευση της οντολογίας του ανθρωπισμού του Διαφωτισμού που επιτρέπει στους μετα-δομιστές όπως ο Ντελέζ να δούν την πολιτική με έναν εντελώς νέο τρόπο. Όπως και ο Στίρνερ, ο Ντελέζ βλέπει το ανθρώπινο υποκείμενο να είναι ένα αποτέλεσμα της εξουσίας και όχι μία ουσιαστική και αυτόνομη ταυτότητα. Η υποκειμενικότητα είναι κατασκευασμένη με τέτοιο τρόπο που η επιθυμία της γίνεται η επιθυμία για το κράτος. Σύμφωνα με τον Ντελέζ, το Κράτος, όπου κάποτε λειτουργούσε μέσω ενός ογκώδους κατασταλτικού μηχανισμού, τώρα δεν το χρειάζεται πλέον – λειτουργεί μέσω της αυτο-κυριαρχίας του υποκειμένου. Το υποκείμενο γίνεται ο δικός του νομοθέτης:

 . . . όσο περισσότερο υπακούς στις δηλώσεις της κυρίαρχης πραγματικότητας, τόσο περισσότερο θα διατάσσεις ως ομιλών υποκείμενο μέσα στη διανοητική πραγματικότητα, γιατί τελικά “μόνο υπακούς τον εαυτό σου. . . Μια νέα μορφή δουλείας έχει εφευρεθεί, να είναι κάποιος δούλος για τον εαυτό του. . . (Ντελέζ και Γκουαταρί 1988:162)

 Για τον Ντελέζ η επιθυμία διοχετεύεται προς το κράτος μέσω της πρόθυμης υποταγής μας στην Οιδιπόδεια εκπροσώπηση. Ο Οιδίποδας είναι η άμυνα του Κράτους ενάντια στην ανεμπόδιστη επιθυμία (Ντελέζ 1987:88). Στην πραγματικότητα, ο Ντελέζ θεωρεί την ψυχανάλυση ως τη νέα εκκλησία, το νέο βωμό πάνω στον οποίο εμείς οι ίδιοι θυσιάζουμε τον εαυτό μας, όχι πλέον στον Θεό, αλλά στον Οιδίποδα. Οι ψυχαναλυτές είναι “οι τελευταίοι ιερείς” (Ντελέζ 1987:81). Έτσι, ενώ για το Στίρνερ η θρησκεία του κράτους είναι ο ανθρωπισμός και ο ανθρωπιστής Άνθρωπος, για τον Ντελέζ η θρησκεία του κράτους είναι ο Οιδίποδας. Η Οιδιπόδεια εκπροσώπηση δεν καταστέλλει την επιθυμία ως τέτοια, αλλά μάλλον την κατασκευάζει με τέτοιο τρόπο ώστε να πιστεύει ότι πρέπει να καταστέλλεται, να βασίζεται στην αρνητικότητα, την ενοχή και την απουσία (Ντελέζ και Γκουαταρί 1977:116). Έτσι η οιδιπόδεια καταστολή είναι απλώς η μάσκα για την πραγματική κυριαρχία της επιθυμίας. Η Επιθυμία “καταπιέζεται” με αυτόν τον τρόπο, επειδή αδέσμευτη αποτελεί απειλή για το Κράτος – είναι ουσιαστικά επαναστατική: “. . . δεν υπάρχει, μια επιθυμητική μηχανή ικανή να συναρμολογηθεί χωρίς να κατεδαφίσει ολόκληρους κοινωνικούς τομείς” (Ντελέζ και Γκουαταρί 1977:116). Ο Ντελέζ υποστηρίζει ότι ο Οιδίποδας εξατομικεύει αυτή την επιθυμία αποκόπτοντας την από από τις πιθανές συνδέσεις και φυλακίζοντας την, μέσα στο ατομικό υποκείμενο. Με τον ίδιο τρόπο ο Στίρνερ θεωρεί ότι το ουσιοκρατικό ανθρώπινο υποκείμενο φυλακίζει το εγώ, προσπαθώντας να συλλάβει τις πολλαπλότητες και τα τις ροές σε μία απλή έννοια.

 Το ζήτημα της επιθυμίας διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην πολιτική σκέψη τόσο του Ντελέζ όσο και του Στίρνερ, και θα έλεγα ότι είναι αδύνατο να κατανοήσουμε τη ριζοσπαστική προσέγγιση τους στην πολιτική χωρίς να ληφθεί υπόψη αυτή η έννοια. Για τους στοχαστές αυτούς εμείς οι ίδιοι μπορούμε να επιθυμούμε τη δική μας κυριαρχία, όπως ακριβώς μπορούμε να επιθυμούμε την ελευθερία μας . Ο Ντελέζ λέει:

Στην ερώτηση “Πώς η επιθυμία μπορεί να επιθυμεί την δική της καταπίεση, πώς μπορεί να επιθυμεί τη δουλεία της;” απαντάμε ότι οι εξουσίες που συντρίβουν την επιθυμία, ή που την υποτάσσουν, οι ίδιες αποτελούν ήδη μέρος των συναρμογών της επιθυμίας:. . . (Ντελέζ
1987:133)

 Παρόμοια για τον Στίρνερ, η επιθυμία δεν καταπιέζεται ή απορρίπτεται – μάλλον διοχετεύεται προς το Κράτος: “Το ίδιο το κράτος προσπαθεί να δαμάσει τον Άνθρωπο που επιθυμεί· με άλλα λόγια, αποσκοπεί στο να κατευθύνει την επιθυμία του αυτή στο κράτος μόνο, και να περιέχει αυτή την επιθυμία με ότι αυτό προσφέρει” (Στίρνερ 1993:312). Έτσι, η επιθυμία για τον Στίρνερ συνίσταται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να καθίσταται επιθυμία για το Κράτος. Με αυτόν τον τρόπο η κυριαρχία του Κράτους γίνεται δυνατή μέσω της συνενοχής μας – με τηνεπιθυμία μας για την εξουσία (Στίρνερ 1993:312). Όπως και ο Ντελέζ, ο Στίρνερ δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την ίδια την εξουσία, αλλά για τους λόγους που επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να κυριαρχούνται από την εξουσία. Θέλει να μελετήσει τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να συμμετέχουμε στη δική μας καταπίεση, και να δείξει ότι η εξουσία δεν αφορά μόνο οικονομικά ή πολιτικά ζητήματα – είναι, επίσης, ριζωμένη, σε ψυχολογικές ανάγκες. Έχει ενσωματώσει την ίδια, τη μορφή των αφηρημένων ιδεών, όπως το Κράτος, την ανθρώπινη ουσία και την ηθική, βαθιά μέσα στη συνείδηση μας. Η κυριαρχία του Κράτους, ο Στίρνερ υποστηρίζει, εξαρτάται από την προθυμία μας να το αφήσουμε να μας κυριαρχήσει:

 Το Κράτος δεν είναι νοητό χωρίς την αρχοντιά και την υποτέλεια (υποταγή)· Για το Κράτος θα πρέπει να θέλει να είναι άρχοντας όλων όσων αγκαλιάζει, και αυτή η θέληση καλείται η “θέληση του Κράτους”. “Αυτός που, για να κρατήσει το δικό του, πρέπει να υπολογίζει στην απουσία βούλησης σε άλλους είναι ένα πράγμα που πραγματοποιείται από αυτούς τους άλλους, όπως ο κύριος είναι ένα πράγμα που φτιάχνεται από τους υπηρέτες του. Εάν η υποτακτικότητα σταματούσε, θα τελείωναν όλα με την εξοχότητα. (Στίρνερ 1993:195-6)

 Ο Στίρνερ υποστηρίζει ότι το ίδιο το Κράτος είναι ουσιαστικά μια αφαίρεση: υπάρχει μόνο επειδή επιτρέπουμε να υπάρχει και γιατί εγκαταλείπουμε σε αυτό την εξουσία μας, με τον ίδιο τρόπο που εμείς δημιουργούμε το Θεό εγκαταλείποντας την εξουσία μας στη διάθεση του, και την τοποθετούμε έξω από τον εαυτό μας. Αυτό που είναι πιο σημαντικό από τον φορέα του Κράτους είναι η «Κυβερνώσα αρχή\” – είναι η ιδέα του Κράτους που μας καταπιέζει (Στίρνερ 1993:226). Η εξουσία του Κράτους βασίζεται πραγματικά πάνω στη δύναμη μας. Θα είναι το Κράτος κυρίαρχο αν κάποιος αρνηθεί να υπακούσει, αν αρνηθεί να παραδώσει την εξουσία του σε αυτό; Δεν είναι αναμφισβήτητο ότι κάθε είδους κυβέρνησης εξαρτάται από την προθυμία μας να την αφήσουμε να μας κυβερνήσει; Η πολιτική εξουσία δεν μπορεί να στηριχτεί αποκλειστικά στον καταναγκασμό. Χρειάζεται τη βοήθειά μας, τη βούλησή μας να υπακούσουμε. Είναι μόνο και μόνο για το λόγο ότι το άτομο δεν έχει αναγνωρίσει αυτή τη δύναμη, επειδή ταπεινώνεται το ίδιο μπροστά στο ιερό,μπροστά στην εξουσία, που το κράτος εξακολουθεί να υπάρχει (Στίρνερ 1993:284).

 Έτσι, τόσο για το Στίρνερ όσο και τον Ντελέζ το κράτος θα πρέπει να ξεπεραστεί ως ιδέα πριν μπορέσουμε να το υπερβούμε στην πραγματικότητα. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διασφαλιστεί ότι ένα νέο Κράτος δεν θα ξεφυτρώσει στη θέση του παλιού. Αυτό ήταν και το βασικό μέλημα του αναρχισμού. Ωστόσο, σύμφωνα με αυτό το επιχείρημα, ο κλασικός αναρχισμός αποτυχαίνει να θεωρήσει επαρκώς το πρόβλημα της εξουσίας, της υποκειμενικότητας και της επιθυμίας. Δεδομένου όπως ο Στίρνερ και ο Ντελέζ έχουν δείξει, ότι όχι μόνο η Κρατική εξουσία συνδέεται με τους ηθικούς και τους ορθολογικούς λόγους, αλλά επίσης, συνδέεται κατά κύριο λόγο με την ιδέα του αυτόνομου ανθρωπιστικού υποκειμένου – τον ακρογωνιαίο λίθο της αναρχικής σκέψης. Αυτό που οι κλασικοί αναρχικοί δεν προβλέψαν ήταν η λεπτή συνενοχή μεταξύ του επιθυμητικού υποκείμενου και της εξουσία που τον/την καταπιέζει. Αυτό είναι το φάντασμα που στοιχειώνει την επαναστατική θεωρία. Έτσι, ο Στίρνερ κι ο Ντελέζ υπερβαίνουν την προβληματική του κλασικού αναρχισμού από την αποκάλυψη των δεσμών μεταξύ της ανθρώπινης ουσίας και της εξουσίας, και από την αναγνώριση των αυταρχικών δυνατοτήτων της επιθυμίας. Είναι σαφές λοιπόν ότι η αντίσταση κατά της κρατικής εξουσίας, πρέπει να εργαστεί σε διαφορετικές γραμμές από εκείνες που προβλέπονται από τους κλασικούς αναρχικούς.

  1. Αντίσταση

Έτσι, τόσο για τον Στίρνερ όσο και για τον Ντελέζ, η κυριαρχία του Κράτους λειτουργεί, όχι μόνο μέσω των κοινωνικών θεωριών του συμβολαίου, την ηθική και τους ορθολογικούς λόγους, αλλά πιο ουσιαστικά μέσω της ίδιας της ανθρωπιστικής επιθυμίας. Το ερώτημα πρέπει να είνα είναι πώς, αν είμαστε τόσο περίπλοκα συνδεδεμένοι με το Κράτος, θα αντισταθούμε στην κυριαρχία του; Για τον Στίρνερ και τον Ντελέζ, η αντίσταση στο κράτος πρέπει να λαμβάνει χώρα στο επίπεδο των σκέψεων, των ιδεών μας και πιο ριζικά των επιθυμιών μας. Πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε πέρα από το παράδειγμα του Κράτους. Η επαναστατική δράση στο παρελθόν απέτυχε επειδή παρέμεινε παγιδευμένη μέσα σε αυτό το παράδειγμα. Ακόμα και επαναστατικές φιλοσοφίες όπως ο αναρχισμός, που έχουν ως στόχος τους, την καταστροφή της κρατικής εξουσίας, έχουν παραμείνει παγιδευμένη μέσα σε ουσιοκρατικές έννοιες και δομές και μανιχαϊστικές δομές που, όπως ο Στίρνερ και ο Ντελέζ έχουν δείξει, συχνά καταλήγουν να επιβεβαιώνουν την εξουσία [ως αρχή]. Ίσως η ίδια η ιδέα της επανάστασης πρέπει να εγκαταλειφθεί. Ίσως η πολιτική πρέπει να είναι μία διαφυγή από τις ουσιοκρατικές δομές και τις ταυτότητες. Ο Στίρνερ υποστηρίζει, για παράδειγμα, ότι η αντίσταση κατά του Κράτους θα πρέπει να πάρει τη μορφή, όχι της επανάστασης, αλλά της “εξέγερσης”:

 Η επανάσταση και η εξέγερση δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως συνώνυμες. Η πρώτη συνίσταται σε μία ανατροπή των συνθηκών, της καθεστηκυίας κατάστασης ή του στάτους,του Κράτος ή της κοινωνίας, και είναι κατά συνέπεια μια πολιτική ή κοινωνική πράξη· η εξέγερση έχει πράγματι για απόφευκτη συνέπεια της το μετασχηματισμό των συνθηκών, ακόμα κι αν δεν ξεκινά από αυτό, αλλά από τη δυσαρέσκεια των ανθρώπων με τον εαυτό τους, δεν είναι μια ένοπλη έγερση, αλλά μία έγερση ατόμων, ένας ξεσηκωμός χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι διευθετήσεις που πηγάζουν από αυτήν. Η Επανάσταση στοχεύει σε νέες διευθετήσεις· η εξέγερση μας οδηγεί πλέον στο να μην επιτρέψουμε άλλο στους εαυτούς μας να διευθετούνται, αλλά να διευθετήσουμε τους εαυτούς μας, και δεν θέτει καμιά λαμπερή ελπίδα στους “θεσμούς”. Δεν είναι ένας αγώνας ενάντια στο καθεστηκυίο, δεδομένου ότι, αν ευημερεί (η εξέγερση), το καθεστηκυίο καταρρέει από μόνο του· είναι μόνο ένα έργο εμπρός μου έξω από το καθεστώς. (Στίρνερ 1993:316)

 Η εξέγερση, μπορεί να υποστηριχθεί, αρχίζει με την άρνηση του ατόμου της επιβαλόμενης ταυτότητας, το “εγώ”, μέσω του οποίου λειτουργεί η εξουσία: ξεκινά “από τη δυσαρέσκεια των ανθρώπων με τους εαυτούς τους” Επιπλέον ο Στίρνερ λέει ότι η εξέγερση δεν έχει ως στόχο την ανατροπή των πολιτικών θεσμών. Απευθύνεται στην ατομική ανατροπή της δικής μου ταυτότητας – το αποτέλεσμα της οποίας είναι, ωστόσο, μια αλλαγή στις πολιτικές διευθετήσεις. Η εξέγερση κατά συνέπεια, δεν είναι για να γίνει κάποιος, ό,τι “είναι”, σύμφωνα με τον ανθρωπισμό – να γίνεις ανθρώπινος, να γίνει Άνθρωπος – αλλά για να γίνει αυτό που δεν είναι. Η έννοια του Στίρνερ της εξέγερσης περιλαμβάνει μία διαδικασία γίγνεσθαι – πρόκειται για τη διαρκή ανακάλυψη του εαυτού. Ο εαυτός δεν είναι μία ουσία, ένα ορισμένο σύνολο χαρακτηριστικών, αλλά μάλλον ένα κενό, ένα “δημιουργικό τίποτα \”, και είναι πάνω στο άτομο να δημιουργήσει κάτι από αυτό και να μην περιορίζεται από τις ουσίες (Στίρνερ 1993:150).

 Ο Ντελέζ, όπως έχουμε δει επίσης απορρίπτει την ενότητα και την ουσιοκρατία του υποκειμένου, θεωρώντας ότι αυτό είναι μια δομή που περιορίζει την επιθυμία. Επίσης βλέπει το γίγνεσθαι – να γίνει άλλος από Άνθρωπος, άλλος από το ανθρώπινο – ως μια μορφή αντίστασης. Προτείνει μία έννοια της υποκειμενικότητας που εστιάζει στην πολλαπλότητα, την πληθυντικότητα και τη διαφορά πέρα από την ενότητα, και τη ροή πέρα από τη σταθερότητα και την ουσιοκρατία της ταυτότητας. Η ενότητα του υποκειμένου αναλύεται σε μια σειρά ροών, συνδέσεων, και των συναρμογών ετερογενών μερών (Bogue 1989:94). Κανείς δεν μπορεί να σκέφτεται ακόμη και το σώμα ενοποιημένο: αποτελούμαστε από διάφορα μέρη που μπορούν να λειτουργούν εντελώς ανεξάρτητα. Αυτό που είναι σημαντικό δεν είναι το υποκείμενο ή τα διάφορα συστατικά του καθεαυτά, αλλά μάλλον ό,τι συμβαίνει μεταξύ των στοιχείων: των συνδέσεων, των ροών, κλπ (Bogue 1989:91).

Έτσι, για τον Ντελέζ και τον Στίρνερ, η αντίσταση κατά του Κράτους πρέπει να περιλαμβάνει μια απόρριψη των ενιαίων και ουσιοκρατικών ταυτοτήτων – τις ταυτότητες που δεσμεύουν την επιθυμία, τη γλώσσα και τη σκέψη στο κράτος. Η ρήξη τους από την ενότητα στην πολλαπλότητα, τη διαφορά και το γίγνεσθαι μπορεί να θεωρηθεί ως μια άσκηση στην αντιεξουσιαστική, αντι-κρατική σκέψη. Μπορεί να θεωρηθεί ως μια προσπάθεια να κινηθούμε πέρα από τις υπάρχουσες πολιτικές κατηγορίες και να εφεύρουμε νέες – να επεκτείνουμε το πεδίο της πολιτικής πέρα από τα παροντικά όριά του μέσω της αποκάλυψης των συνδέσεων, που μπορεί να σχηματιστούν ανάμεσα στην αντίσταση και την εξουσία στις οποία αντιστάθηκαν. Όπως λέει ο Ντελέζ: “Μπορείτε να κάνετε μια ρήξη, να σχεδιάσετε μια γραμμή φυγής, αλλά ακόμα εξακολουθεί να υπάρχει ο κίνδυνος ότι θα επαναστρωματώστε (restratify) τα πάντα, σχηματισμούς που θα επαναφέρουν την εξουσία σε ένα σημαίνον. . .” (Ντελέζ και Γκουαταρί 1988:9).

 Ίσως ένας τρόπος να σκεφτούμε πέρα από αυτή τη δυαδική, ουσιοκρατική λογική είναι μέσω της έννοιας του πολέμου. Οι Στίρνερ και Ντελέζ, με διαφορετικούς τρόπους, θεωρητικοποιούν μη-ουσιοκρατικές μορφές αντίστασης εναντίον του Κράτους όσον αφορά τον πόλεμο. Ο Στίρνερ καλεί για ένα πόλεμο σε κάθε αρχή και θεσμό του Κράτους. Επιπλέον, βλέπει την κοινωνία όσον αφορά έναν πόλεμο των εγώ, ένα είδος πολέμου του Hobbes “όλοι εναντίον όλων” στον οποίο δεν υπάρχει καμία έκκληση προς κάθε έννοια συλλογικότητας ή ενότητας (Clark 1976:93). Για αυτό έχει συχνά κατηγορηθεί ότι υποστηρίζει ένα εγωιστικό και ακραίο ατομικισμό στον οποίο “θα μπορούσε να είναι σωστό” και το άτομο έχει το δικαίωμα σε όλα όσα έχει τη δύναμη να πετύχει. Ωστόσο, θα έλεγα ότι ο Στίρνερ δεν μιλάει εδώ για ένα πραγματικό πόλεμο, αλλά μάλλον μια μάχη στο επίπεδο των αναπαραστάσεων που δημιουργούν ριζοσπαστικά θεωρητικά ανοίγματα και στις οποίες όλες οι ουσιοκρατικές ενότητες και συλλογικότητες ριγνύονται. Ο πόλεμος για τον Στίρνερ δεν είναι ένα Κράτος της φύσης ή ένα ουσιοκρατικό χαρακτηριστικό. Μάλλον είναι ένας τρόπος σκέψης που υπονομεύει την ουσία.

 Είναι στο ίδιο πνεύμα που ο Ντελέζ μιλά για τη “μηχανή πολέμου” ως σχήμα της αντίστασης ενάντια στο Κράτος. Η μηχανή πολέμου αποτελεί κάτι έξω από το Κράτος. Ενώ το Κράτος χαρακτηρίζεται από εσωτερικότητα, η μηχανή πολέμου χαρακτηρίζεται από μία απόλυτηεξωτερικότητα. Ενώ το Κράτος είναι, όπως είδαμε, ένα κωδικοποιημένο εννοιολογικό επίπεδο που περιορίζεται εντός των δυαδικών δομών σκέψης, η μηχανή πολέμου είναι καθαρά νομαδική κίνηση, μη-γραμμωτή και ακωδικοποίητη. Είναι ένας χώρος που χαρακτηρίζεται από πλυθηντικότητες, πολλαπλότητες, και διαφορά, η οποία ξεφεύγει από την κωδικοποίηση του Κράτους αποφεύγοντας τις δυαδικές δομές (Deleuze 1987:141). Η μηχανή πολέμου είναι το Έξω του Κράτους – ό,τι διαφεύγει τη σύλληψη από το κράτος: “όπως ακριβώς Χομπς είδε ξεκάθαρα ότι το Κράτος ήταν κατά του πολέμου, οπότε ο πόλεμος είναι ενάντια στο Κράτος και το καθιστά αδύνατο”(Ντελέζ και Γκουαταρί 1988:359). Είναι η εννοιολογική απουσία της ουσίας και της κεντρικής εξουσίας [ως αρχής]. Πάλι θα έλεγα ότι στον Ντελέζ, όπως και στην περίπτωση του Στίρνερ, δεν μιλάμε για πραγματικό πόλεμο, αλλά μάλλον για ένα θεωρητικό έδαφος που χαρακτηρίζεται από ενοιολογική ανοιχτότητα στην πληθυντικότητα και την διαφορά, η οποία αποφεύγει τις σταθερές ταυτότητες, τις ουσίες και τις εννοιολογικές ενότητες που αποτελούν μέρος της συναρμογής του Κράτους. Η ιδέα του πολέμου ως μια ριζική εξάρθρωση και ένα συστατικό κενό μπορεί να αναπτυχθεί με τον τρόπο αυτό, ως εργαλείο της αντίστασης ενάντια στην Κρατική εξουσία [ως δύναμη] και την αρχή του.

 Όπως είδαμε, η αντίσταση είναι μια επικίνδυνη επιχείρηση: μπορεί πάντα να αποικίζεται από τη εξουσία στην οποία αντιτίθεται. Δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί ως η ανατροπή της Κρατικής εξουσίας από ένα ουσιοκρατικό επαναστατικό υποκείμενο. Η αντίσταση μπορεί τώρα να ειδωθεί από την άποψη του πολέμου: ως ένα πεδίο πολλαπλών αγώνων, στρατηγικών, τοπικών τακτικών, προσωρινών αποτυχιών και προδοσιών – ένας συνεχής ανταγωνισμός χωρίς την υπόσχεση της τελικής νίκης. Όπως λέει ο Ντελέζ: “. . . ο κόσμος και τα Κράτη του δεν είναι πλέον οι Κύριοι των επιπέδων τους από όσο οι επαναστάτες καταδικάστηκαν σε παραμόρφωση των δικών τους. Όλα παίζονται σε αβέβαια παιχνίδια. . . »(Ντελέζ 1987:147).

 Πώς αυτή η έννοια της αντίστασης ως πόλεμος, ως ένα αβέβαιο παιχνίδι που παίζεται μεταξύ συλλογικοτήτων ατόμων, και εξουσίας [ως αρχής] διαφέρει από την αναρχική ιδέα της επανάστασης; Για τους κλασικούς αναρχικούς η επανάσταση ήταν μια μεγάλη, διαλεκτική ανατροπή της κοινωνίας, στην οποία οι δομές της εξουσίας και της αρχής θα πρέπει να ανατραπεί ώστε και το τελευταίο εμπόδιο για την πλήρη υλοποίηση της υποκειμενικής ανθρωπότητας να αφαιρεθεί. Για τον Ντελέζ και τον Στίρνερ, από την άλλη πλευρά, η αντίσταση δεν έχει ένα συμπέρασμα ή τέλος, υπό αυτή την έννοια. Η αντίσταση θεωρείται ως μια συνεχής αντιπαράθεση ένας διαρκής πόλεμος φθοράς κατά την οποία οι γραμμές της αντιπαράθεσης ποτέ δεν σημειώνονται εκ των προτέρων, αλλά είναι μάλλον συνεχώς επαναδιαπραγματεύσιμες και προς διεκδίκηση (fought over). H αντίσταση ενάντια στο Κράτος είναι ένα αβέβαιο παιχνίδι, ακριβώς επειδή η Κρατική εξουσία δεν μπορεί πλέον να περιορισθεί σε ένα μόνο θεσμό, αλλά μάλλον είναι κάτι που διαπερνά τον κοινωνικό ιστό, που αποτελείται, όπως είδαμε, από τις επιθυμίες, ουσίες και ορθολογικές αρχές. Η ίδια η έννοια του ηθικού και του ορθολογικού ανθρώπινου υποκειμένου το οποίο ανταγωνίζεται ενάντια στην εξουσία του Κράτους στο αναρχικό λόγο, έχει κατασκευαστεί, ή τουλάχιστον έχει διεισδύσει σε αυτό η εξουσία που υποτίθεται ότι αντιτίθεται. Έτσι, η αντίσταση είναι ένα αβέβαιο παιχνίδι που παίζεται από άτομα και ομάδες που συμπλέκονται σε αγώνες από μέρα σε μέρα με τις πολλαπλές μορφές κυριαρχίας.

Συμπέρασμα

Η Αντι-κρατική σκέψη του Στίρνερ και του Ντελέζ μπορεί να μας επιτρέψει να αντιληφθούμε και να αναπτύξουμε μορφές αντίστασης που αποφεύγουν την παγίδα του κράτους που έχει για εμάς – πώς από την απόλυτη προσήλωση μας στις ορθολογικές δομές σκέψης, και τους ουσιοκρατικούς τρόπους της επιθυμίας, καταλήγουμε να επιβεβαιώνουμε, παρά να υπερβαίνουμε την κυριαρχία. Κάποιος πρέπει να είναι σε θέση να σκεφτεί πέρα από το ερώτημα του ποιος θεσμόςποια μορφή κυριαρχίας, είναι να αντικαταστήσει αυτή που έχουμε ανατρέψει. Η Αντι-κρατική σκέψη του Ντελέζ και του Στίρνερ μπορεί να μας δώσει ίσως και το εννοιολογικό οπλοστάσιο για την απελευθέρωση της πολιτικής από τον εκβιασμό αυτού του αιώνιου ερωτήματος. Εδώ θα ήθελα, επίσης, να υποστηρίξω ότι παρόλο που η ανάλυση του Στίρνερ και του Ντελέζ της κρατικής εξουσίας διαφέρει με πολλούς τρόπους από τον παραδοσιακό αναρχισμό, είναι ακριβώς σε αυτό το σημείο που είναι πιο κοντά στον αναρχισμό. Και οι δύο μοιράζονται με τον αναρχισμό μια αμείλικτη κριτική όλων των μορφών εξουσίας, και ιδιαίτερα την απόρριψη της ιδέας ότι ορισμένες μορφές εξουσίας μπορεί να είναι απελευθερωτικές. Η διαφορά είναι ότι ο Στίρνερ και ο Ντελέζ εκθέτουν τόπους δυνητικής κυριαρχίας σε χώρους όπου ο κλασικός αναρχισμός δεν κοίταξε – στους ηθικούς και ορθολογικούς λόγους, τις ανθρώπινες ουσίες και την επιθυμία. Με άλλα λόγια, έχουν επεκτείνει απλώς την κριτική της δύναμης και της εξουσίας που ξεκίνησε με τον κλασσικό αναρχισμό. Υπό αυτή την έννοια η κριτική του Ντελέζ και του Στίρνερ του Κράτους μπορεί να θεωρηθεί ως μια μορφή του αναρχισμού. Αλλά είναι ένας αναρχισμός χωρίς τις ουσίες και τις εγγυήσεις της ηθικής και της ορθολογικής εξουσίας [ως αρχής]. Ίσως με αυτόν τον τρόπο η αντι-κρατική φιλοσοφία των Ντελέζ και Στίρνερ μπορεί να θεωρηθεί ως ένας μετα-αναρχισμός – μια σειρά από εννοιολογικές στρατηγικές οι οποίες μπορούν μόνο να προωθήσουν τον αναρχισμό, καθιστώντας τον πιο σχετικό με τους σύγχρονους αγώνες κατά της αρχής.

 Έχω υποστηρίξει, επομένως, ότι υπάρχει μια εκπληκτική και ανεξερεύνητη σύγκλιση μεταξύ των Στίρνερ και Ντελέζ για το ζήτημα του Κράτους. Επιπλέον, η εξερεύνηση αυτής της σύγκλισης μπορεί να μας επιτρέψει να θεωρητικοποιήσουμε μία μη-ουσιοκρατική πολιτική αντίστασης στην κυριαρχία του Κράτους. Και οι δύο στοχαστές βλέπουν το Κράτος ως μια αφηρημένη αρχή της εξουσίας και της κυριαρχίας η οποία δεν μπορεί να αναχθεί σε συγκεκριμένες μορφές της. Αναπτύσσουν μια θεωρία του Κράτους που πάει πέρα τον μαρξισμό βλέποντας το Κράτος ως αυτόνομο από οικονομικές διευθετήσεις, και πέρα από τον αναρχισμό που βλέπει το Κράτος να λειτουργεί μέσω των ίδιων των ηθικών και ορθολογικών λόγων που χρησιμοποιήθηκαν για να το καταδικάσει. Με αυτόν τον τρόπο έρχονται σε ρήξη με το παράδειγμα του ανθρωπιστικού Διαφωτισμού, αποκαλύπτουν τους δεσμούς μεταξύ της εξουσίας και της ανθρώπινης ουσίας και δείχνουν ότι η επιθυμία μερικές φορές επιθυμεί τη δική της καταστολή. Στη συνέχεια, μπορεί να θεωρηθεί ότι, οι Στίρνερ και Ντελέζ καταλαμβάνουν μια παρόμοια αντιεξουσιαστική φιλοσοφική και πολιτική τροχιά – που κηρύττει τον εννοιολογικό πόλεμο στο Κράτος, των οποίων οι σημαντικές θεωρητικές επιπτώσεις για τον αναρχισμό, πρέπει να υπολογίζονται μαζί.

Αναφορές

Bakunin, Mikhail 1984. Political Philosophy: scientific anarchism. (ed.) G.P Maximoff. London: Free Press of Glencoe.

Bogue, Ronald 1989. Deleuze & Guattari. London: Roultedge.

Clark, John 1976. Max Stirner’s Egoism. London: Freedom Press.

Deleuze, Gilles & Felix Guattari 1977. Anti-Oedipus: Capitalism & Schizophrenia. New York: Viking Press.

Deleuze, Gilles 1987. Dialogues. (trans.) Hugh Tomlinson. New York: Columbia University Press.

Deleuze, Gilles and Felix Guattari 1988. A Thousand Plateaus: Capitalism & Schizophrenia. (trans.) Brian Massumi. London: Althone Press.

Derrida, Jacques 1994. Spectres of Marx: The State of Debt, the Work of Mourning & the New International. (trans.) Peggy Kamuf, New York: Routledge.

Feuerbach, Ludwig 1957. The Essence of Christianity, (trans.) George Eliot. New York: Harper

Harrison, Frank 1983. The Modern State: An Anarchist Analysis. Montreal: Black Rose Books.

Koch, Andrew 1997. Max Stirner: The Last Hegelian or the First Poststructuralist. Anarchist Studies 5:95–107.

Kropotkin, Peter 1943. The State: Its Historic Role. London: Freedom Press.

Stirner, Max 1993. The Ego and Its Own. (trans.) Steven Byington. London: Rebel Press.

Προτεινόμενη ανάγνωση

Για μια καλή συμπληρωματική εισαγωγή στην πολιτική σκέψη του Ντελέζ, θα ήθελα επίσης, να προτείνω τα ακόλουθα:

Goodchild, Philip 1996. Deleuze and Guattari: an introduction to the politics of desire. London: SAGE Publications.

Massumi, Brian 1992. A User’s Guide to Capitalism and Schizophrenia: deviations from Deleuze and Guattari. Cambridge, Mass: MIT Press.

Patton, Paul 1984. ‘Conceptual Politics and the War-Machine in Mille Plateaux’, Substance. 44/45, 61–80.

Perez, Rolando 1990. On An(archy) and Schizoanalysis. Autonomedia: USA.

Schrift, Alan 1992. ‘Between Church and State: Nietzsche, Deleuze and the Genealogy of Psychoanalysis’, International Studies in Philosophy, 24(2), 41–52.

Θα πρότεινα επίσης τον προβληματισμό του Ντελέζ πάνω στον Φουκώ στην έννοια της εξουσίας και της αντίστασης.

Deleuze, Gilles 1988. Foucault. (trans.) Se’n Hand. Minneapolis: University of Minnesota Press.

Για μία καλή εισαγωγή στην πολιτική σκέψη του Στίρνερ θα πρότεινα:

Carroll, John 1974. Break-Out from the Crystal Palace. The anarcho-psychological critique: Stirner, Nietzsche, Dostoyevsky. London: Routledge & Kegan Paul.

Ferguson, Kathy. E 1982. ‘Saint Max Revisited: A Reconsideration of Max

Stirner’, Idealistic Studies. 12(3), 276–292.

Μία διερεύνηση των δεσμών ανάμεσα στον αναρχισμό και τον μεταδομισμό μπορεί να βρεθεί στο:

May, Todd 1994. The Political Philosophy of Poststructuralist Anarchism. University Park, Pa.: Pennsylvania State University Press.

May, Todd 1989. ‘Is poststructuralist political theory anarchist?’ Philosophy & Social Criticism. 15(2), 167–181.

Για μία εισαγωγή στη μετανεωτερική πολιτική θα πρότεινα:

Ross, Andrew (ed.) 1988. Universal Abandon: The Politics of Post-Modernism. Minneapolis: University of Minnesota Press.

Για μια ενδιαφέρουσα ματιά στο σύγχρονο αναρχισμό θα πρότεινα:

Clark, John 1984. The Anarchist Moment: Reflections on Culture, Nature & Power. Black Rose Books: Montreal.

Ehrlich, Howard J. (ed.) 1996. Reinventing Anarchy, Again. San Francisco, CA:

AK Press.

Ανακοίνωση από Δαίμονα

Αναδημοσίευση από το  Indymedia

 

Αναδημοσίευση από bloko.gr

Τρίτη, 05 Φεβρουάριος 2013 07:40

Επιστολή Κώστα Καλαρέμα στο bloko.gr: \” Ένα βιβλίο, μια παράγραφος,μια αφιέρωση…\”

 

Με αίσθημα τιμής αντίκρισα μεταξύ των ευρημάτων του σπιτιού της οδού Ελ Αλαμέιν που αποδίδεται στους τέσσερις συντρόφους που συνελήφθησαν μετά τη ληστεία στο Βελβενδό, και το βιβλίο «ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ, ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ… η ιστορία της Action Directe».

Πρόκειται για ένα βιβλίο που έχω εκδώσει και διακινήσει μέσω των εκδόσεων ΔΑΙΜΩΝ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ. Όντας βέβαιος ότι θα

έχει τα δακτυλικά μου αποτυπώματα, θα ήθελα απλώς να καγχάσω στη μούρη εκείνων που πάνω σε τέτοιες συνθήκες συνηθίζουν να στήνουν δικογραφίες και «διαρροές».

Ας στείλω στους τέσσερις συντρόφους μια παράγραφο απ’ αυτό το βιβλίο:

«Η φιλία και η τρυφερότητα αυτών που αγωνίζονται αγκαλιασμένοι, ξεχύνονταν από τα γέλια μας και τις ακατάπαυστες συζητήσεις μας μέχρι το πρωί. Ήμασταν βέβαια γεμάτοι από το απόλυτο, από τη μεθυστική ελευθερία των απείθαρχων, αλλά και από τη σκληρή βεβαιότητα ότι κρατάμε, με οποιοδήποτε κόστος , ένα από τα τελευταία οδοφράγματα. Και γελούσαμε. Και γελούσαμε πάντοτε λαδώνοντας τα όπλα μας…»
Για τους τέσσερις συντρόφους λοιπόν, τον σεβασμό και την αλληλεγγύη μου.

Για τους Δένδιες και τους Κεδίκογλου, την περιφρόνηση και το μίσος μου.

Για τους μπάτσους της Κοζάνης, την υπόσχεση πως όταν «Η μέρα μας θα έρθει», εμείς δεν θα τους βασανίσουμε καθόλου.

Κώστας Καλαρέμας   / εκδόσεις ΔΑΙΜΩΝ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ