Οι προφυλακισμένοι αναρχικοί Νικόλα Γκάι και Αλφρέντο Κόσπιτο κατηγορούνται για την ένοπλη επίθεση εναντίον του Ρομπέρτο Αντινόλφι, διευθύνοντα συμβούλου της εταιρείας πυρηνικής ενέργειας Ansaldo Nucleare, την ευθύνη της οποίας ανέλαβε ο Πυρήνας Όλγα/ΑΑΟ-ΔΕΜ.
Στις αρχές Αυγούστου του 2013 έγινε γνωστό ότι οι ιταλικές εισαγγελικές αρχές έβαλαν μπρος άλλη μία δίωξη κατά του συντρόφου Νικόλα Γκάι για «παρότρυνση σε τέλεση βίαιων πράξεων με τρομοκρατικούς σκοπούς», προβάλλοντας ως πειστήριο τα ακόλουθα δυο γράμματα και ιδίως την αναφορά του συντρόφου σε επίθεση του «Σχεδίου Φοίνικας» στην Αθήνα.
Συνεισφορά στη συνάντηση της 3ης Αυγούστου στην κατάληψη La Riottosa της Φλορεντίας.
Αγαπητές συντρόφισσες και αγαπητοί σύντροφοι, με χαρά έμαθα για τις συναντήσεις που πραγματοποιούνται με στόχο την οργάνωση μιας αλληλέγγυας παρουσίας ενόψει της δίκης μας. Σας στέλνω λοιπόν το παρακάτω κείμενο, το οποίο, αν και δε γράφτηκε συγκεκριμένα γι’ αυτές τις συνελεύσεις, πιστεύω πως μπορεί να δώσει τροφή για περαιτέρω συζήτηση.
Τόσο ο Αλφρέντο, όσο κι εγώ βρίσκουμε πολύ ενδιαφέρον το γεγονός πως το κείμενο «Με το κεφάλι ψηλά», το οποίο εισηγείται αυτές τις συναντήσεις, δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στην υπόθεσή μας, αλλά «χρησιμοποιεί» το συγκεκριμένο κατασταλτικό επεισόδιο προκειμένου να εγκαινιαστεί εκ νέου ένας διάλογος γύρω από θέματα τόσο σημαντικά, όπως είναι η επαναστατική αλληλεγγύη, η αναρχική δράση, η σύνδεση με τους κοινωνικούς αγώνες κ.τ.λ, για τα οποία, δυστυχώς, τελευταία δε γίνεται λόγος παρά μονάχα με τσιτάτα.
Από πλευράς μας, μπορούμε μονάχα να ευελπιστούμε πως όλες αυτές οι συζητήσεις που έχουν καλεστεί δε θα παραβλέψουνε ούτε στιγμή την πρακτική πτυχή του αναρχικού αγώνα, μιας και πιστεύουμε πως το σύνολο των επιχειρημάτων πρέπει να προσβλέπουν στο πώς θα καταστήσουμε τη δράση μας πιο κοφτερή και απτή.
Όσον αφορά την κεντρική κατηγορία εις βάρος μας, τον τραυματισμό του διευθύνοντα συμβούλου της Ansaldo Nucleare, θα τοποθετηθούμε αργότερα, όταν ξεκινήσει η δίκη στις 30 Οκτώβρη.
Δύναμη, συντρόφια, έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να γκρεμίσουμε!
Ζήτω η νέα αναρχία!
Νικόλα Γκάι (Φερράρα, 23 Ιούλη 2013)
Φερράρα, Ιούνης 2013
Σχετικά με τον αγώνα ενάντια στις φυλακές.
Εδώ και κάποιο διάστημα είναι προφανές ότι έχει επιστρέψει στο προσκήνιο ο αγώνας ενάντια στις φυλακές, με νέες φιγούρες «κοινωνικών εξεγερμένων» να εμφανίζονται στο παλκοσένικο του κινήματος, κι έτσι ν’ αρχινούν ξανά μανά: διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και προτάσεις για ενημερωτικά δελτία που να δίνουνε χώρο στους οδυρμούς οι οποίοι βγαίνουνε μέσα απ’ τα μπουντρούμια του κράτους. Τίποτα καινούργιο στον ορίζοντα· πολύ συχνά το κίνημά μας, σαν τη σβούρα που κάνει κύκλους γύρω απ’ τον εαυτό της, αναπηδά σε μια διαφορετική πτυχή αυτού του γαμημένου κόσμου κι ύστερα περιστρέφεται και στροβιλίζεται ξανά.
Το ενδιαφέρον των συντρόφων αφυπνίζεται, δίνει ζωή σε συνελεύσεις, όπου υπογραμμίζεται η αναγκαιότητα της εμβάθυνσης των επιχειρημάτων, της κατανόησης του τι συμβαίνει στους τόπους του βασανισμού… και ποιο τ’ αποτέλεσμα; Αποφασίζεται να πάνε να μοιράσουνε φυλλάδια στους συγγενείς τις μέρες του επισκεπτηρίου και να οργανώσουν μια συγκέντρωση, που θα ’ναι σίγουρα επιτυχημένη μιας και πλείστοι όσοι φυλακισμένοι «θα ανταποκριθούν» μ’ ενθουσιασμό. Για να πούμε όμως και την αλήθεια, τελευταία προστέθηκε στο γνωστό σενάριο μια νέα πράξη, κομματάκι ανησυχητική: μία «αποφασιστική και επικοινωνιακή» μάζωξη μπροστά από το υπουργείο Δικαιοσύνης στη Ρώμη. Όσο το σκέφτομαι, τόσο δεν μπορώ να καταλάβω τι δουλειά έχουνε έξω απ’ το υπουργείο αναρχικοί, τσαντισμένοι για τα ξυλίκια που πέσανε στις φυλακές του Τολμέτζο, αν δε βρίσκονται εκεί για να το μπουρλοτιάσουνε.
Ενώ η φυλακή αποτελεί ένα μόνιμο πρόβλημα, οι «κινητοποιήσεις» εναντίον της αποτελούν απλά επεισόδια που διαρκούν ωσότου κάποια άλλη «έκτακτη ανάγκη» τραβήξει την προσοχή των συντρόφων, ή για όσο το υποκείμενο της προσοχής μας (ο κοινωνικός εξεγερμένος, ο φυλακισμένος προλετάριος κ.λπ.) δεν αναζητά κάποιο διαμεσολαβητή, λίγο πολύ θεσμοθετημένο, που να θεωρεί ότι είναι πιο κατάλληλος για να ικανοποιήσει τα αιτήματά του.
Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι τις εκτιμήσεις μου δεν τις υπαγορεύει κάνα προσωπικό μπούχτισμα ή καμιά κομπορρημοσύνη ειδίκευσης στον τομέα αυτόν, αλλά η απλή εμπειρία από πρώτο χέρι: έχω συμμετάσχει σε διάφορες πρωτοβουλίες του αγώνα ενάντια στις φυλακές, κι όλες τους ήτανε απόρροια μιας παρόμοιας συλλογιστικής, έχοντας την ίδια πάντοτε κατάληξη. Θυμάμαι πολύ καλά τον αγώνα των ισοβιτών, όπου και σε κείνη την περίπτωση υπήρξε ενθουσιασμός, συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, ένα ενημερωτικό δελτίο κατά των φυλακών, ώσπου οι πρωταγωνιστές αυτής της κινητοποίησης, συχνά περιγραφόμενοι ως αδάμαστοι εξεγερμένοι, αποφάσισαν να αναστείλουν την απεργία πείνας και να προσφύγουν σε πιο θεσμικά μονοπάτια για να επιλύσουν το πρόβλημά τους: πάπαλα αυτός ο αγώνας, και φτου κι απ’ την αρχή με κάποιον άλλον.
Πιστεύω ότι πρέπει να κοντοσταθούμε και να προβληματιστούμε σχετικά με το γιατί επαναλαμβάνονται κυκλικά οι ίδιες καταστάσεις, με παρόμοια πάντα αποτελέσματα. Γιατί δεν κατορθώνουμε να δώσουμε μεγαλύτερη συνέχεια και διεισδυτικότητα στη δράση μας; Πιστεύω ότι πρέπει να πάψουμε να παρασυρόμαστε απ’ το συναισθηματισμό, απ’ το κατεπείγον της κάθε περίστασης. Πολύ συχνά παίζουμε άμυνα, με αποτέλεσμα να φαντάζει ότι το έργο των αναρχικών είναι να επιλύσουν τα προβλήματα του κατά περίπτωση επαναστατικού «υποκειμένου»: φυλακισμένων, μεταναστών, εκμεταλλευόμενων κ.λπ. Είμαι πεπεισμένος ότι οι αναρχικοί θα έπρεπε «απλούστατα» να περνάνε στην επίθεση, καθένας με τις δικές του μεθόδους και στους δικούς του χρόνους, επιχειρώντας να ζήσουν την [….], τη χαρά της καταστροφής χωρίς ν’ αποζητούν τη «συναίνεση» των εκμεταλλευόμενων της εκάστοτε συγκυρίας.
Σε αυτό το σημείο, βέβαια, οποιοσδήποτε θα μπορούσε να μου πει ότι τα λόγια μου είναι διακηρύξεις αρχών, οι οποίες και βρίσκουν σύμφωνους τους πάντες, αλλά πρακτικά τι προτείνω να γίνει; Ας πάρουμε παράδειγμα απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η φυλακή είναι τέτοιο τερατούργημα, που δε χρειάζεται να έχουμε γνώση και της παραμικρής αθλιότητας που λαμβάνει χώρα εντός της για να ξέρουμε ότι πρέπει να καταστραφεί. Ας μην επικεντρωνόμαστε σε λίγο ή πολύ βαθυστόχαστες μελέτες σχετικά με τους μετασχηματισμούς του μηχανισμού της φυλακής, αλλά ας πράξουμε όπως οι σύντροφοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/Συμμορίες Συνείδησης/Πυρήνας Sole–Baleno/ΑΑΟ-ΔΕΜ* στην Ελλάδα: ας μάθουμε πού παρκάρει ο διευθυντής των φυλακών και ας πράξουμε αναλόγως. Ας μιμηθούμε τους συντρόφους του Εξεγερσιακού αντεξουσιαστικού πυρήνα Παναγιώτης Αργυρού/ΑΑΟ-ΔΕΜ, που στις 12 Μάη 2013 χτύπησαν την Εθνική Ένωση Σωφρονιστικών Υπαλλήλων στο Σαντιάγο της Χιλής. Ή, ακόμη, ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα των ανώνυμων συντρόφων που πριν κάμποσους μήνες στο Τρέντο πυρπόλησαν τα οχήματα μιας εταιρείας που κερδοσκοπεί με την τροφοδοσία κρατουμένων.
Αν είμαστε όλοι σύμφωνοι ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από μια φυλακή που καίγεται, ας οπλίσουμε τις επιθυμίες μας κι ας πιάσουμε δουλειά.
Νικόλα Γκάι
* Στις αρχές Ιούνη ανατινάχτηκε το αυτοκίνητο της διευθύντριας των φυλακών του Κορυδαλλού, στην Αθήνα. Αυτή ήταν η πρώτη πράξη του «Σχεδίου Φοίνικας», την οποία ακολούθησε η επίθεση στο αυτοκίνητο ενός ανθρωποφύλακα της φυλακής του Ναυπλίου, στην Ελλάδα πάντα, από τους συντρόφους της Διεθνούς Συνωμοσίας για την Εκδίκηση/ΑΑΟ-ΔΕΜ. Το «Σχέδιο Φοίνικας» συνεχίστηκε με δύο ακόμη ενέργειες, μία στην Ινδονησία και άλλη μία, πάλι στην Ελλάδα.
Σ.τ.μ.: Μέτρα λογοκρισίας στην αλληλογραφία ήταν ήδη σε ισχύ εις βάρος των Νικόλα και Αλφρέντο, και πλέον επιβλήθηκαν επισήμως και στους Σέρτζιο και Στέφανο (φυλακισμένους στο πλαίσιο της επιχείρησης ευτολμία/Ardire), με το σκεπτικό ότι οι τελευταίοι διευκόλυναν την εκροή επιστολών των δύο κρατουμένων για την υπόθεση Αντινόλφι. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι όσα γράμματα αποστέλλονται δε φτάνουν ποτέ στα χέρια των τεσσάρων συντρόφων, που είναι έγκλειστοι στην ίδια πτέρυγα (AS2) της φυλακής της Φερράρα, αλλά κυρίως συνεπάγεται ότι η αλληλογραφία τους περνάει πρώτα από φακέλωμα των διωκτικών αρχών κι ότι ενδέχεται να παρακρατηθεί για κάποιο διάστημα και, κατά περίπτωση, να ενταχθεί σε δικόγραφα. Γι’ αυτό τώρα, πιο πολύ από ποτέ άλλοτε, είναι σημαντικό να τους αποστέλλονται γράμματα ώστε να σπάσει στην πράξη το μέτρο της απομόνωσής τους:
Sergio Maria Stefani, Stefano Fosco, Nicola Gai, Alfredo Cospito
Casa Circondariale di Ferrara, Via Arginone 327, ΙΤ-44122 Ferrara, Ιταλία