Αυτό το κείμενο στάλθηκε στο blog μέσω mail. Παρά το θεωρητικό χάσμα μεταξύ της δικής μας αντίληψης και εκείνης της RAF, δημοσιεύουμε το κείμενο σε ένδειξη σεβασμού στους 4 αυτούς αγωνιστές, που όπλισαν τις αρνήσεις τους ενάντια στο κτήνος, πηγαίνοντας περήφανοι μέχρι το τέλος.
Στις 18 Οκτωβρίου 1977 βρίσκονται νεκροί στα κελιά τους στα κολαστήρια του Στάμχαιμ της Δυτικής Γερμανίας οι αγωνιστές της Φράξιας Κόκκινος Στρατός(RAF) Αντρέας Μπάαντερ,Γκούντρουν Ενσλιν και Γιαν-Καρλ Ράσπε, ενώ μοναδική επιζήσασα της νύχτας θανάτου ήταν η Iρμγκαρντ Μόλλερ, με 4 μαχαιριές στο στήθος. Επίσημη κρατική εκδοχή, αυτοκτονία. Οι γερμανοί αντάρτες πόλης, αφού υπέστησαν την έσχατη καταστολή στα κελια της φυλακής του Σταμχαιμ, (απομόνωση,βασανισμούς,ισόβιες ποινές) δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από την αιμοβόρα εξουσία και τα σκυλιά της, αφού κύρηξαν τον πόλεμο στον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό και το φασισμό σε μια Δυτική Γερμανία που προσπαθούσε να κρύψει το φασιστικό πρόσωπό τις πίσω από τη βιτρίνα του φιλελευθερισμού. Πίστοί μέχρι και την τελευταία τους ανάσα στην επανάσταση, προσπάθησαν με όλα τα μέσα να καταστρέψουν το κράτος και τους σάπιους θεσμούς του οπλίσμένοι με την ιδέα της ελευθερίας και της ανυποταξίας. Σήμερα, 36 χρόνια αργότερα, με αμέτρητους φυλακισμένους αγωνιστές και επαναστάτες σε όλο τον κόσμο, αξίζει να θυμόμαστε τους ίσως σπουδαιότερους αντάρτες πόλης της ιστορίας, που άνοιξαν το δρόμο για δεκάδες επαναστατικά κινήματα στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο τα τελευταία 30 χρόνια.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Το κράτος με όλες του τις δυνάμεις τότε και τώρα προσπαθεί να καταπνίξει τους ένοπλους επαναστάτες σκοτώνοντας,βασανίζοντας κα φυλακίζοντας όσους αρνούνται να υποταχτούν στην άρχουσα τάξη,στους νόμους,στους θεσμούς της. Οι νεκροί επαναστάτες της RAF δεν θα πεθάνουν ποτέ όσο εμείς θα οπλίζουμε την επιθυμία μας για ελευθερία,όσο αρνούμαστε τη σάπια κοινωνία τους, τους υποστηρικτές της και φυσικά τους ρεφορμιστές που υποκρίνονται την εναντίωση τους με ασφαλή μέσα. Όσο δεν ξεχνάμε τους νεκρούς, όσο βαδίζουμε στα χνάρια τους και κρατάμε τον πόλεμο σε κράτος-παρακράτος, η Νύχτα του Σταμχαιμ δεν θα είναι μια νίκη του φασισμού, θα είναι η αρχή της ήττας του.
TO ΚΡΑΤΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ADREAS BAADER-GUDRUN ENSSLIN-JAN CARL RASPE!
…\”συγκρούστηκα με την άρχουσα τάξη και τους νόμους της που τους έχει προστάτες της, για να μπορεί να εκμεταλλεύεται και να κάνει κουμάντο σε όλα, στα πάντα. Ακόμα και στο ίδιο το μυαλό μας, στις σκέψεις μας, τα λόγια μας, τα συναισθήματα μας, τη δουλειά μας, τον τρόπο που μας αρέσει να αγαπάμε ή να κάνουμε έρωτα, ολόκληρη τη ζωή μας.Γι\’ αυτό με κλείσατε εδώ μέσα αφεντικά του κράτους δικαίου. Φυσικά όλοι είναι ίσοι απέναντι στους νόμους σας, εκτός απ\’ αυτούς που δεν συμφωνούν με τα ιερά σας και τα όσια\”…
Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ULRIKE MEINHOF ΔΕ ΘΑ ΣΒΗΣΕΙ ΠΟΤΕ!
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΝΟΠΛΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΠΟΛΗΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ. ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Οι διαφορές και οι διαφωνίες με την RAF ειναι πολλες ΑΛΛΑ δεν υπαρχει η χρονομηχανη της συγκρισης..Μην ξεχναμε οτι καθε εξεγερσιακο ανατρεπτικο εγχειρημα δημιουργειται ως αρνηση στις αντιστοιχες κοινωνικες συνθηκες. Αλλωστε οποιος δεν διαθετει μνημη δεν δημιουργει προοπτικη. Το προβλημα ξεκιναει οταν το παρελθον και η αναποληση του γινεται εμβλημα στο σημερα ( πχ οι γελοιοτητες της επισημης αναρχιας με τον φετιχισμο του εαμ ελας )..Το παρελθον ειναι για να ξεπερνιεται. Και για να πουμε την αληθεια εγωπροσωπικα πιο κοντα νιωθω τους μαχητες της RAF απο οτι με τους γραφειοκρατες του χωρου.Αν διαβασει κανεις τα υπαρξιακα αποσπασματα του λογου της RAF ξεχωριστα απο την μαρξιστικη τους αναλυση θα καταλαβει τι εννοω. Στην περιπτωση της RAF ταιριαζει η φραση “τα λογια χωριζουν , αλλα οι πραξεις ενωνουν” Τιμη στους ανταρτες της RAF.
Με αφορμη το κειμενο και εχοντας διαβασει αποσπασματικα καποιες αναληψεις της RAF, σκεφτομουν πως στην Ελλαδα δεν εχουν μεταφραστει – εκδοθει οι προκυρηξεις της. Μηπως θα ηταν καλη ιδεα να ξεκινουσε αυτη η προσπαθεια παρα το χασμα αποψεων που υπαρχουν;
To ζήτημα, είναι πως ο όγκος που έχουμε να μεταφράσουμε είμαι τεράστιος και μεγαλώνει συνεχώς. Επομένως είναι δύσκολο να διατεθεί χρόνος για τέτοιο υλικό, παρόλο που έχει ένα ενδιαφέρον.