Author: theparabellum

Λογοκρίθηκε από τους αντιδραστικούς αστικούς υπηρέτες που διαχειρίζονται το IMC του Μπρίστολ (1)

Το συνολικό βάρος του εγκλωβισμού μας, μέσα σε αυτήν την κοινωνία, μας πιέζει αφόρητα. Ακατανόμαστη θλίψη, εκνευρισμός, μοναξιά και ανασφάλεια είναι η ιστορία των ζωών μας στο μεγαλύτερο κομμάτι τους, κρατώντας εδώ και γενιές.  Λες και το χρήμα μιλάει δυνατότερα, αποσιωπώντας όλες τις υπόλοιπες αρχές, λες και το τσιμέντο και το σκυρόδεμα μας απομονώνουν από τον υπόλοιπο πλανήτη, που αρρωσταίνει, λες και η κυρίαρχη κουλτούρα δίνει στους ανθρώπους ρόλο ρομπότ, που δουλεύουν, καταναλώνουν, αναπαράγονται και υπακούν… Καθημερινά, στραγγαλιζόμαστε σωματικά και συναισθηματικά από μια φτηνιάρικη, τεχνητή ύπαρξη, που μας κρατάει μακρυά από τα έξω από τη μούχλα όνειρά μας.

Ο θυμός που ξυπνάει, διαπερνά την ομίχλη της σύγχυσης, που προκαλείται από την κατάσταση αποξένωσής μας, ψάχνοντας στόχους αντάξιους της οργής. Κάθε αντίληψη ανακωχής με τους κυρίαρχους θεσμούς, που στοχεύει  στον μετασχηματισμό τους, απλά συμμορφώνεται στους παροπλισμένους ρόλους, τους οποίους εκείνοι μας εξαναγκάζουν να έχουμε. Η άμεση εξέγερση φαίνεται ζωτικής σημασίας. Φοράμε τις κουκούλες μας και βγαίνουμε τη νύχτα, για να μιλήσουμε μια γλώσσα τόσο παλιά όσο και η ίδια η Κυριαρχία: σαμποτάζ και συνωμοσία.

«…ποιες είναι οι πραγματικές σας επιθυμίες; Να κάθεστε σε ένα καφενείο, μοιάζοντας απόμακροι, κενοί, βαριεστημένοι, πίνοντας κάποιον άνοστο καφέ; Ή μήπως ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΤΙΝΑΞΕΤΕ ‘Η ΝΑ ΤΟ ΚΑΨΕΤΕ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ;» Οργισμένη Ταξιαρχία

Γι’ αυτό, αναλαμβάνουμε την ευθύνη της τοποθέτησης μιας απλής εμπρηστικής βόμβας, στο υποκατάστημα της τράπεζας Barclays, στην οδό Bath, στο Brislington του Μπρίστολ, τις πρώτες πρωινές ώρες της 28^ης Αυγούστου. Βάλαμε κεριά μέσα σε λάστιχα (που μας πρόσφεραν χρόνο για να απομακρυνθούμε) και από αυτά ανάψαμε στουπιά βουτηγμένα σε βενζίνη, με τα οποία πυροδοτήσαμε τρία πεντόλιτρα μπιτόνια, που περιείχαν ένα μέρος βενζίνης και ένα μέρος κηροζίνης με θρυμματισμένο πολυστερένιο (για τον εμπρησμό) και περίπου 1680 γραμμάρια γκαζάκια (για την έκρηξη). Διαλέξαμε αυτό το υποκατάστημα, καθώς δεν υπάρχουν παρακείμενα κτίρια και για να αποφύγουμε την εξαιρετικά μικρή πιθανότητα να υπάρξουν περαστικοί στην περιοχή, τοποθετήσαμε το μηχανισμό στο πίσω μέρος του κτιρίου, μπροστά σε ένα παράθυρο, αντί για πολλούς μηχανισμούς σε αντίθετες πλευρές, όπως προτείνεται συνήθως.

Με αυτό το κείμενο, θέλουμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας σχετικά με τις τράπεζες και την οικονομία, τον αναρχικό αγώνα ενάντια στην εξουσία σε όλες της τις μορφές και την εστίαση της επίθεσης σε αυτά τα πλαίσια. Πρώτον, για το στόχο μας.

 1) Η ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΜΕ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΓΑΝΤΙ

Ο ρόλος αλλά και οι παγίδες του οικονομικού συστήματος γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες. Η οικονομική αιχμαλωσία, που προκαλεί στις μάζες, είναι μια από τις ισχυρότερες αλυσίδες, που μας δένουν σήμερα, παρά την πρόσφατη διάχυτη δυσπιστία προς τον οικονομικό τομέα. Υποσχέσεις για μια «κενή» καλή ζωή, μέσω της πρόσβασης σε δάνεια, πιστωτικές κάρτες και υποθήκες, σε παγιδεύουν, καταδικάζοντας σε να ξεπουλάς τις μέρες σου δουλεύοντας σα σκλάβος για την οικονομία, με σκοπό να κάνεις το εισόδημα σου να αυξηθεί πέρα από την ανάγκη για την προμήθεια φαγητού και για να πληρώσεις τους λογαριασμούς. Σήμερα, ο τόσο οικείος κύκλος βρίσκεται σε λειτουργία: περισσότερα δανεικά, παραπάνω από μία δουλειές, χρέος, αυξημένη πίεση στην πυρηνική οικογένεια και υψηλότερα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας, αλκοολισμού και εθισμού στα ναρκωτικά (παράνομα ή φαρμακευτικά) για να ανταπεξέλθεις στο άγχος, απάθεια και συχνά ρουφιανιά και γλείψιμο για «να πας μπροστά».  Σε έχουν βάλει να δουλέυεις, σκάβοντας τον ίδιο σου τον τάφο για όταν θα έχεις ξεζουμισθεί και πεταχθεί στα σκουπίδια για το κέρδος της ελίτ, μειώνοντας το εξεγερτικό πνεύμα με την εξουθενωτική φτώχεια και τις δουλειές. που σε απομονώνουν. Και όλο αυτό το διάστημα, η απατηλή εικόνα ικανοποίησης, μέσω της απόκτησης εμπορευμάτων, βρίσκεται μπροστά στα μούτρα σου, καθώς οι τοίχοι από bar-codes πέφτουν σιωπηλά γύρω σου, φυλακίζοντας το χρόνο και τη δημιουργικότητά σου.

Για εκείνους από εμάς, των οποίων η από χιλιετίες προγονική γνώση του πώς να ζούμε στη γη ανεξάρτητα, ακρωτηριάστηκε τους προηγούμενους αιώνες με τη γέννηση του βιομηχανικού καπιταλισμού (ο οποίος, επίσης, κατέλαβε και περιέφραξε την κοινή γη, που χρειαζόμασταν), το κλουβί της οικονομίας είναι σχεδόν καθολικό. Και συνεχίζει, ενώ οι απολύτως απτοί συντηρητές της οικονομικής δυστυχίας βρίσκονται σε απόσταση, που μπορούμε να τους ακουμπήσουμε…

Παράλληλα, σε μια εποχή, που υπάρχει ένα, άνευ ιστορικού προηγούμενου, κενό μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων, οι τράπεζες  διοχετεύουν τα τεράστια κέρδη τους στη χρηματοδότηση της οικονομικής ανάπτυξης, στην επιστήμη του ελέγχου, στην τεχνολογία στρατιωτικής και κοινωνικής «ασφάλειας» και στη δημιουργία βιομηχανικών υποδομών, δηλητηριάζοντας αυτοκτονικά όλες τις μορφές ζωής, που απαρτίζουν τον κόσμο μας, καθώς το καρκίνωμα του Πολιτισμού εξαπλώνεται. Η εκμετάλλευση είναι η νόρμα της οικονομικής δραστηριότητας, όχι η εξαίρεσή της.

Ας δούμε ως παράδειγμα τον τραπεζικό όμιλο Barclays. Ας αναλογιστούμε πως είχαν τη δύναμη, ως αρχιτέκτονες του μεθοδικού πλιάτσικου της εύπορης ελίτ εις βάρος των υπολοίπων από εμάς, να ρυθμίσουν το επιτόκιο Libor(2), με τρόπο που οι ίδιοι πλούτιζαν ακόμα περισσότερο.  Ας αναλογιστούμε πως είναι ο μεγαλύτερος Βρετανός επενδυτής στη βιομηχανία άνθρακα και εσχάτως, ο μεγαλύτερος επενδυτής στο εμπόριο όπλων παγκοσμίως. Και πριν από αυτό, ο μεγαλύτερος θεσμικός μέτοχος στη διαβόητη εταιρεία βασανισμού ζώων Huntingdon Life Sciences. Χρηματοδότες της εξαιρετικά ρυπογόνας εξόρυξης πετρελαίου στα εδάφη των ιθαγενικών πληθυσμών στην Αλμπέρτα, που είναι ίσως η μεγαλύτερη καπιταλιστική-βιομηχανική επένδυση στη Γη και υπαίτια για το δεύτερο σε ταχύτητα ποσοστό αποψίλωσης των δασών του πλανήτη. Ας αναλογιστούμε την απόφασή τους να πουλήσουν τις καταναλωτικές συνήθειες και τα στοιχεία διαμονής χρηστών κινητών τηλεφώνων εκατομμυρίων ανθρώπων σε άλλες εταιρείες και κυβερνητικούς φορείς. Ας αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι  έχουν εγκλωβιστεί εδώ στην οικονομική φυλακή που εξυφαίνουν γύρω μας, η οποία γρήγορα μετατρέπεται σε κρατική φυλακή, αν παραβιάσεις τους νόμους με σκοπό να βρεις χρήματα, είτε επειδή δε μπορείς να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου, είτε επειδή το προτιμάς από το να φιλάς τα παπούτσια του αφεντικού για μια ανταμοιβή.

Αλλά, στην πραγματικότητα,  αυτά τα ανυπόφορα γεγονότα δεν είναι ο βασικός λόγος  της επίθεσής μας. Πιστεύουμε πως για να αποτελέσει κανείς μια πιθανή απειλή για τη σταθερότητα του κυρίαρχου συστήματος, είναι απαραίτητο να πραγματοποιήσει μια επίθεση, οποιασδήποτε κλίμακας, ώστε να αντιπαρατεθεί στον πυρήνα αξιών του συστήματος. Για παράδειγμα, οι τραπεζίτες, που παίρνουν στην ψύχρα όσα λεφτά θέλουν από τα σεντούκια, δεν είναι κάτι που συμφέρει το σύστημα, το οποίο απαιτεί πιο ραφιναρισμένους τρόπους εκμετάλλευσης στη σύγχρονη εποχή. Η οικονομική «κρίση» και το σκάνδαλο της ρύθμισης των επιτοκίων  θα διευθετηθεί από το σύστημα, με έναν τρόπο που αφενός, θα εξανθρωπίσει εκ νέου την εικόνα του και αφετέρου, θα επιτρέψει να συνεχιστεί, με έναν ομαλό και επαγγελματικό τρόπο, το κοινωνικό πλιάτσικο και η οικολογική καταστροφή. Εμείς δε θα συμμετέχουμε στη χορωδία, που απλά καταδικάζει τις τράπεζες για τη «διαφθορά» τους (λες και μια αδιάφθορη τράπεζα θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να συγχωρεθεί). Ο δημοκρατικός ολοκληρωτισμός διαπρέπει στη διάχυση αυτής της αγανάκτησης σε μεταρρυθμίσεις, κάνοντας επενδύσεις, κόβοντας τα «σάπια φρούτα» (όπως ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Barclays, Bob Diamond, που έφυγε με μια σύνταξη πολλών εκατομμυρίων λιρών), ώστε να φαίνεται ότι άλλαξε.

Σε πολλές περιπτώσεις, οι επιμέρους κριτικές, που δε στοχεύουν στη ρίζα της Κυριαρχίας, στην πραγματικότητα τη βοηθούν να επιβιώσει, καθώς μπορεί να «επιλύσει» τις απειλητικές αντιθέσεις λίγο-λίγο κάθε φορά, ενώ μετακινεί το πρόβλημα αλλού.  Το να σταματήσει η ζωοτομία, για παράδειγμα, δε θα ήταν απαραίτητα πολύ μεγάλο πρόβλημα για το σύστημα, αν τα πειράματα γίνονταν ένας υπερβολικά εξοργιστικός παράγοντας για να τον αντιμετωπίσει (όπως συνέβη όταν η Barclays αποσύρθηκε από τη Huntingdon Life Sciences, κάτι που οδήγησε τους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων να σταματήσουν να τη στοχοποιούν): αντίθετα, η στόχευση είναι πέρα από την πολιτισμική οπτική, που αντιλαμβάνεται όλη τη ζωή (ειδικά τη μη-ανθρώπινη) ως ιδιοκτησία προς χρήση κατά το δοκούν, καταδεικνύει τη διαδικασία εξημέρωσης, που είναι παρούσα σε κάθε βήμα του Πολιτισμού και στοχεύει την ολική απελευθέρωση και όχι την παραχώρηση δικαιωμάτων από τις αρχές. Ως ακόμα ένα παράδειγμα, ο τερματισμός της αστυνομικής βίας στους δρόμους θα μπορούσε, πιθανώς, να συμφέρει το σύστημα, καθώς η ειρήνευση μπορεί να δημιουργηθεί μέσω μιας διαδικασίας ταύτισης με τον ίδιο μας τον καταπιεστή.  Έτσι, δε βλέπει κανείς ότι θα υπάρχουν πάντα ψυχιατρεία, παρακουλούθηση, χειραγώγηση από τα ΜΜΕ και οι αποπροσανατολιστικές φωνές των διαφόρων πολιτικών. (Αλλά, βέβαια, η εξουσία πάντα βασίζεται σε διαφορετικές μορφές ωμής βίας, όταν η άγρια ζωή επιμένει να αρνείται την παράδοση της αυτονομίας της).

«Η διαδικασία βελτίωσης της ικανότητάς μας να χρησιμοποιούμε υλικά και τεχνικές είναι φυσικά μια διαδικασία αυτομόρφωσης… Σε καμιά στιγμή δεν πρέπει το επίπεδο της στείρας επιχειρησιακής ικανότητας να εντατικοποιείται, χωρίς μια ταυτόχρονη εντατικοποίηση της σκέψης και του λόγου και προφανώς, αυτό ισχύει και αντίστροφα». Φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ-ΑΑΟ

Η κινητοποίηση μόνο γύρω από αυτά τα ευδιάκριτα πρόσωπα του συστήματος, δεν αντιτίθεται στις αξίες του και το ίδιο συμβαίνει και με ένα επαναστατικό πόνημα, που τοποθετεί τον εαυτό του στα πλαίσια της «ένταξης», των «εναλλακτικών θεσμών», της «ηθικής παραγωγής» και της «πολιτικής». Έτσι, αξίζει να ξεκαθαριστεί πως η επίθεσή μας σε αυτόν τον αρπακτικό θεσμό στόχευσε την ίδια την πολιτισμική πρόοδο, την οποία οι τράπεζες τόσο καλά αντιπροσωπεύουν: οικονομική αύξηση, ανάπτυξη και επέκταση, που χρειάζεται τις μάζες να είναι αλυσοδεμένες στις δουλειές τους και τη γη να είναι ρημαγμένη, η ουσία του βιομηχανικού καπιταλισμού με όλη τη μισθωτή σκλαβιά και την κυριαρχία στην αγριότητα, που αυτός απαιτεί. Με τη σειρά του, αυτό το σύστημα είναι, απλά, η πιο πρόσφατη εκδήλωση της αποξένωσης και της απώλειας που βιώνουμε, όπου οι σύνθετες κοινωνίες αντικαθιστούν τις ανθρώπινες, πρόσωπο με πρόσωπο, εθελοντικές συλλογικοποιήσεις.

Αρνούμενοι όλη αυτήν την αφήγηση, με την οποία μας έχουν ταΐσει με το ζόρι,  αποφασίσαμε, χωρίς δισταγμό, να προσπαθήσουμε να αποσταθεροποιήσουμε και να καταστρέψουμε ό,τι δημιουργεί την οικονομική οπτική του κόσμου, ώστε να βιώσουμε έναν άγριο κόσμο ελεύθερων ζωών σε σχέση μεταξύ τους, αντί μιας απλής αμοιβαίας μείωσης των πόρων, ανθρώπινων ή άλλων. Αντί να ψάχνουμε τη βολή μας στο σύστημα ή να προσπαθούμε να το «βελτιώσουμε», εμείς περιφρονούμε όλα εκείνα, που μας προσφέρει η υποβαθμισμένη του ύπαρξη, συμπεριλαμβανομένου και του πτώματος των «δικαιωμάτων» ή της «δικαιοσύνης», τα οποία έχουμε θάψει εδώ και καιρό, μαζί με τις υποχρεώσεις μας προς την πολιτισμένη/αστική κοινωνία.

2. ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει πως η επίθεσή μας ήταν συμβολική, πως ίσως προκάλεσε φθορές σε ένα υποκατάστημα τράπεζας, αλλά μέχρι εκεί. Όμως, το σημαντικό για εμάς ήταν να σπάσουμε τη σιωπή της συνενοχής, να αφήσουμε εκεί σημάδια της αποφασιστικότητάς μας να πολεμήσουμε, για άλλους που ίσως να νιώθουν το ίδιο, αφήνοντας μια σκιά αβεβαιότητας για το πότε το ένα ή το άλλο υποκείμενο, που το  σύστημα εκμεταλλεύεται, θα εμφανιστεί για να συντρίψει τις πρακτικές του, την περιουσία του και την ειρήνη του. Στο σημερινό κόσμο, φαίνεται σαν περισπασμός το να επικεντρώσουμε (τουλάχιστον εξ ολοκλήρου) τη δράση μας ενάντια στις πιο θεαματικές πτυχές  του κράτους και του καπιταλισμού, ενώ ολόκληρο το δίκτυο διακλαδώσεων και υποδομών, μέσω του οποίου διευθύνεται το σύστημα, βρίσκεται πάντα τόσο κοντά μας. (Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δε ζεσταίνει τις καρδιές μας περισσότερο από το πέσιμο στο χρηματιστήριο της Βαρκελώνης, κατά τη διάρκεια των ταραχών της 29^ης Μαίου πέρυσι, από την ενέδρα και τον πυροβολισμό εναντίον ενός υψηλόβαθμου στελέχους μιας πυρηνικής εταιρίας στην Ιταλία, τον περασμένο Μάη και την καταστροφή ενός αστυνομικού κέντρου εκπαίδευσης αξίας εκατομμυρίων με μια τεράστια φωτιά, από αναρχικούς, έξω από το Μπρίστολ, αυτήν την εβδομάδα!)

Και ύστερα… ποιος ξέρει; Ίσως ζήσουμε για να δούμε τη βιομηχανική κοινωνία να καταρρέει κάτω από το ίδιο της το ασυντήρητο βάρος και κάνουμε ό,τι μπορέσουμε για να ξαναμάθουμε αυτά που έσβησε ο Πολιτισμός. Ίσως συναντήσουμε περισσότερους συντρόφους και δούμε τους κόσμους μας να γυρνούν ανάποδα από τον αγώνα μας. Ίσως πεθάνουμε νωρίς προσπαθώντας. Ή ίσως όχι, αλλά τίποτα να μη φαίνεται να αλλάζει.

Αλλά, για εμάς, άλλαξαν τα πάντα, όταν αποφασίσαμε να ζήσουμε σαν πολεμιστές και όχι σαν σκλάβοι. Τιμούμε τη θλίψη και τον εκνευρισμό μας, τη μοναξιά και την ανασφάλειά μας, με το να μην τις καταστέλλουμε, αλλά ούτε και να παραδινόμαστε σε αυτές. Παίρνουμε αυτά τα σπασμένα κομμάτια του εαυτού, μετασχηματίζουμε το θύμα σε πολεμιστή και στεκόμαστε περήφανοι αντίπαλοι αυτού του κόσμου. Για να επιτεθούμε σε αυτό που μας επιτίθεται.

«Πιστεύουμε πως δεν εξαρτώνται τα πάντα από το περιεχόμενο και τη συγκυρία, σαν κάτι εξωτερικό, που επιπλέει στον αέρα. Τις συγκυρίες τις δημιουργούμε εμείς με το να δημιουργούμε για τους εαυτούς μας, με το να δουλεύουμε σκληρά και με το να φτιάχνουμε τα δικά μας εγχειρήματα, όντας οι πρωταγωνιστές του κοινωνικού πολέμου και έχοντας έναν ενεργό ρόλο, όντας οι πρωταγωνιστές στην ίδια μας την πραγματικότητα και τον αγώνα μας… Θεωρούμε πως κατά τη διάρκεια μιας δράσης ή μιας διαδήλωσης και μετά από αυτήν, συμβαίνουν μια σειρά από πράγματα: αρχικά, κερδίζουμε, δηλαδή επιτυγχάνουμε το στόχο μας,  σαμποτάροντας στην πράξη τον στόχο της δράσης και ύστερα, χάνουμε, αφού τηρούμε τη θεαματική κανονικότητα, εγκαταλείπουμε τον ανατρεπτικό μας ρόλο και συνεχίζουμε να υπάρχουμε εντός των δικτύων και πάλι· επομένως, όσο αυτό είναι δυνατόν, οι δράσεις πρέπει να επεκτείνουν τους εαυτούς τους, να διαιωνίζονται  και να γίνουν καθημερινότητα και συνήθεια μέχρι, μαζί με το λόγο, την αλληλεγγύη και κάθε μορφή αναρχικής πρακτικής, να μπορέσουν να δημιουργήσουν ανατρεπτικούς κοινωνικούς ιστούς και μερικές δυνατές βάσεις αντιεξουσίας». ΑΑΟ/Αντιεξουσιαστική Ανταρσία της Πράξης

Με αυτήν την έννοια, είμαστε οπλισμένοι με την αποφασιστικότητά μας όσο και με τις βόμβες μας. Επίσης, οι φίλοι μας, οι αγαπημένοι μας και οι συνωμότες μας, ξέρουν καλά πως αγκαλιάζουμε τη ζωή με το γέλιο, τον ιδρώτα και τα δάκρυα γιατί πιστεύουμε ακράδαντα πως υπάρχουν πολλοί απελευθερωτικοί τρόποι να ζήσει, να μάθει και να πολεμήσει κανείς. Ξεπερνάμε τους φόβους μας, την παραίτηση, τη φίμωση, τα ελαφρυά, σαν μετάξι, κολλάρα, που κάποιοι έχουν καταντήσει σχεδόν να τους αρέσει που τα φοράνε. Η επίθεσή μας είναι μια από τις πολλές αυτές μεθόδους. Με σκοπό να σκεφτόμαστε πιο καθαρά, να αισθανόμαστε, να δρούμε, να θεραπεύουμε, να σχετιζόμαστε με τη ζωή μας με όρους βαθιάς σύνδεσης και όχι αποξένωσης. Θέλουμε μια κοινότητα, της οποίας η πιθανότητα βρίσκεται πέρα από τα συντρίμμια του Πολιτισμού. Ξέρουμε πως υπάρχουν και πολλοί άλλοι εχθροί της κοινωνίας, από ένστικτο ή συνειδητά, οι οποίοι συνωμοτούν  και χτυπούν, χωρίς να νιώθουν την ανάγκη για επαναστατικές ταυτότητες και προκηρύξεις. Το να πολεμάς εναντίον όλων όσων περιορίζουν την ελεύθερη ζωή είναι μια επιλογή, ανοιχτή σε οποιονδήποτε, όπου και αν είναι, όχι η «δουλειά» μιας στρατιωτικής ελίτ.

3. ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Η ομάδα συγγένειας, που εκτελέσαμε αυτήν την ενέργεια, θεωρούμε τους εαυτούς μας μια λόγχη από τις πολλές της πολυεπίπεδης αναρχικής επίθεσης ενάντια στην εξουσία και την αποξένωση. Ένας μικρός κύκλος, που συναντιέται και συνωμοτεί για το πού, πότε και τι θα χτυπήσει, με μια μίνιμουμ οργάνωση, κομμάτι μιας ευρύτερης άτυπης δομής αλληλοβοήθειας και συνέργειας και μέρος της απέραντης θάλασσας της εξεγερτικής σκέψης και πρακτικής, με όλην την πολλαπλότητα που αυτή έχει και που καλύπτει όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής μας, καθώς πασχίζουμε για συνοχή και υπευθυνότητα προς τις αξίες μας, κατευθυνόμενοι προς την ελευθερία. Ένας μικρός κύκλος που, πάνω από όλα, δημιουργείται και αυτοδιαλύεται ανάλογα με τη θέληση κάθε ατόμου. που συμμετέχει σε αυτόν, με βάση τη δυνατότητά του να συνυπάρχει με την αυτονομία τους και ταυτόχρονα, να παρέχει πρόσβαση σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στη διάχυση της Εξουσίας και του Πολιτισμού.

Το γεγονός ότι κάνουμε αντάρτικο δε μας κάνει μάρτυρες, ηγέτες ή ιεροκήρυκες.  Δρούμε καθαρά με τους δικούς μας όρους. Δε θεωρούμε τους εαυτούς μας «προωθημένους», επειδή αυτήν τη φορά διαλέξαμε μια βόμβα από ένα τούβλο. Όταν μιλάμε για αυτό που εκτυλίσσεται στην καθημερινότητα ως κοινωνικός πόλεμος, περιγράφουμε τον πόλεμο ενάντια σε ένα σύνθετο δίκτυο λάθος επιλογών, σωματικών ελέγχων, κοινωνικών πιέσεων, περιορισμών χρόνου και κατοικίας, τη σχεδόν καθολική κυριαρχία της οικονομίας και πολλά άλλα. Δε θεωρούμε όλες αυτές τις μάχες κατάλληλες για τη χρήση φυσικής βίας και καταστροφής ιδιοκτησίας. Σε μερικές, η εξέγερση είναι ενάτια στον ηθικισμό, στις ταυτότητες, τους ρόλους και την εξημέρωση, που διατάζει η κοινωνία –πράγματα που πρέπει να ξεκινήσουν σε ένα ατομικό επίπεδο, πριν να είναι ώριμα για συλλογικές προσπάθειες, αν αυτό είναι το επιθυμητό. Ο αναρχικός αντάρτης πρέπει να αγωνιστεί σε όλα αυτά τα μέτωπα, αλλά είναι σημαντικό να μην παραλείπει να στοχοποιεί τη φυσική υπόσταση των θεσμών και των διευθυντών, που επιβάλλουν αυτόν τον κόσμο. Χωρίς την ετοιμότητα για επίθεση  (γεννημένη από την άμεση προσωπική εμπειρία),  δε θα μπορούμε να υπερασπιστούμε την ατομική και συλλογική μας ελευθερία από τους εχθρούς μας. Πολύ συχνά, έχουμε δει ριζοσπάστες να αποσύρονται από τη σύγκρουση και να υποχωρούν σε έναν πλανερό ναρκισσισμό ή στη σχετική άνεση εκείνων των κοινωνικών κινημάτων, που βάζουν πάντα τη σύγκρουση στον πάτο της λίστας των πιθανοτήτων.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήσαμε βόμβες ως όπλα και είμαστε σίγουροι  πως μπορούν να τοποθετηθούν χωρίς πολύ κόπο. Οποιοσδήποτε είναι ικανός να συναρμολογήσει ένα μηχανισμό όπως ο δικός μας, απλά για να αποκρούσουμε το μύθο της εξειδίκευσης, που συχνά αυτόματα τους συνοδεύει. Θεωρούμε, όμως, πως σε κάποια άλλη στιγμή, για κάποιον άλλον, το σπάσιμο ενός μόνο παραθύρου, θα είχε την ίδια σημασία (αν η δράση δεν ψάχνει να μπει σε διάλογο με το σύστημα ή την αναγνώρισή της από αυτό). Πιο σημαντική είναι η αυξημένη πιθανότητα και ευχαρίστηση, που ξεκλειδώνεται από την άμεση δράση, αντί για την υπομονή και το συμβιβασμό. Άλλωστε, συμφωνούμε με τους άγνωστους συντρόφους μας της ΣΠΦ Ρωσίας (που ανέλαβαν την ευθύνη για έναν εμπρησμό σε ένα εργοτάξιο αυτοκινητόδρομου τον Ιούλιο) πως το να μην επιτίθεσαι, επειδή περιμένεις κάποιο «ανώτερο» επίπεδο τεχνικής κατάρτισης και εξοπλισμού, μπορεί να οδηγήσει σε παράλυση και απραξία.

Αλλά, στις δικές μας ζωές, αποφασίσαμε να κλιμακώσουμε την εμπειρία μας στον καθημερινό πόλεμο ενάντια στον Πολιτισμό, να σπρώξουμε τους εαυτούς μας πέρα από εκείνα που ήταν προηγουμένως γνώριμα σε εμάς, να διευρύνουμε την εργαλειοθήκη μας και να ζήσουμε την αναρχία στις σχέσεις και στην εξέγερσή μας. Όσες περισσότερες μεθόδους μάθουμε να έχουμε στη διάθεσή μας, τόσο πιο προσαρμοστικοί θα είμαστε στη σύγκρουση και τόσο πιο δύσκολο θα είναι για τους εχθρούς μας να μας ξεπεράσουν σε ελιγμούς. Αυτό ισχύει τόσο για το εγχείρημα μας της ένοπλης χαράς, όσο και για τη γραπτή μας επικοινωνία, τις δικές μας ικανότητες να επιζήσουμε και να ευτυχίσουμε σε ισορροπία με την υπόλοιπη ζωή και τις σχέσεις μας, που σκοπεύουν να υπονομεύσουν και  να καταστρέψουν κάθε ιεραρχία. Η εξέγερση χρειάζεται τα πάντα: αφίσες και βιβλία, σκέψη και συζήτηση, μαχαίρια και εμπρησμούς. Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι, όπως έχει ειπωθεί ξανά, το πώς θα τα συνδυάσουμε.

Ακριβώς επειδή δεν είμαστε «ειδικοί», επειδή όταν γυρίζουμε σπίτι μετά την επίθεση κι εμείς παλεύουμε με όλες τις υποκρισίες μας, τις αντιθέσεις μας και τους εξευτελισμούς, που συγκροτούν το μηχανισμό των εξουσιαστικών σχέσεων στη σύγχρονη κοινωνία, πρέπει  να βρούμε το κουράγιο να συνεχίσουμε τους πειραματισμούς, τα λάθη και τις επιτυχίες μας. Για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας, η εξέγερση πρέπει να είναι κομμάτι  της καθημερινότητάς μας, όχι περιορισμένη σε διαδηλώσεις, επετείους ή στιγμές ευρύτερης κοινωνικής αναταραχής.

4. ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ

Γράφουμε, επίσης, για να αναγνωρίσουμε και να τονίσουμε τον αυστηρά αντιεξουσιαστικό αστερισμό ομάδων και ατόμων (είτε ξέρουμε τα ονόματά τους είτε όχι), που κάνουν πόλεμο ενάντια στο σύστημα, σε όλα του τα μέτωπα. Σήμερα, βλέπουμε την εντατικοποίηση των ανοιχτά μαχητικών δράσεων, τόσο στην περιοχή μας όσο και διεθνώς. Είμαστε εξαιρετικά υπερήφανοι για τους συντρόφους μας και ελπίζουμε με αυτήν τη δράση να συνεισφέρουμε κι εμείς σε αυτούς, όπως και τα δικά τους λόγια και οι δικές τους πράξεις εμπλούτισαν το δικό μας σκεπτικό. Το να αδράξουμε την ευκαιρία να στείλουμε σε αυτούς σινιάλα και να σταθούμε δίπλα στους κρατούμενους-αιχμαλώτους δεν είναι, σε καμιά περίπτωση, δευτερεύουσα σκέψη, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι του είναι και του αγώνα μας. Είναι ανόητο να προσπερνιέται αυτό και να είμαστε απλά αυτοαναφορικοί. Από τότε που ενώσαμε τις ατομικές μας εξεγέρσεις σε μια συλλογική ορμή καταστροφής και δημιουργίας, αποφασίσαμε πως το να παραμελήσουμε τους κρατουμένους, που αγωνίζονται, σημαίνει πως  παραμελούμε τον ίδιο τον αγώνα. Το σημαντικό είναι να μπορούμε να δούμε και τους άλλους που εξεγείρονται.

Η βομβιστική μας επίθεση συνέπεσε με το μήνα, που ανακοινώθηκε πως θα ξεκινήσει, τελικά, η δίκη των ελευθεριακών ταξικών αγωνιστών Marcelo Villarroel, Juan Aliste και Freddy Fuentevilla, στη Χιλή. Η μαχητική τους στάση και τα γράμματά τους από τη φυλακή αποτέλεσαν έμπνευση από τότε που αιχμαλωτίστηκαν στην Αργεντινή, πριν από πέντε χρόνια. Παρά τις διαφορές μας, μας ενώνει ένας μίνιμουμ στόχος: άμεση εξέγερση προς την καταστροφή της ταξικής κοινωνίας. Είναι κομμάτι του συνεχώς εξελισσόμενου αντιεξουσιαστικού πεδίου, που εκτείνεται πέρα από σύνορα και γλώσσες.  Εδώ μπορούμε να ανταλλάξουμε ιδέες, πρακτικές και φυσικά αμοιβαία κριτική, που μας κάνει ικανούς να αναπτυχθούμε και να μάθουμε. Έτσι, αντί για την απόλυτη θεωρητική ταύτιση (για παράδειγμα σχετικά με τη φύση της Κοινωνίας και του Πολιτισμού), σήμερα βιώνουμε μια αλληλεγγύη, που πηγάζει από το κοινό μας πάθος να αγωνιστούμε, εδώ και τώρα, χωρίς καθυστέρηση, ελεύθεροι να περπατήσουμε τα ξεχωριστά μονοπάτια, που μας ανοίγουν οι αναλύσεις μας. (Για τους ταξικούς ιδεολόγους, που συκοφαντούν τους αντάρτες και κρύβονται, περιμένοντας ακόμα τις μυθικές «αντικειμενικές συνθήκες», έχουμε την άκρατη περιφρόνησή μας).

«…σε ένα αποστειρωμένο κελί υψίστης ασφαλείας, μέσα στο όμορφο σκοτάδι μιας κορυφογραμμής σπαρμένης με παράνομα χνάρια, μέσα στο ανώνυμο μητροπολιτικό σαμποτάζ… σε ένα ποίημα-τραγούδι, σε μια προκήρυξη, σε μια ειλικρινή παράδοση στην καρδιά… η μνήμη και η ανατροπή υπάρχουν ανεξάρτητες από τα σφοδρά κύματα της καταστολής.»  Marcelo Villarroel

Δύναμη στους Marcelo, Juan και Freddy και στον Carlos Gutierrez, που καταζητείται ακόμα για την ίδια υπόθεση. Οι Έλληνες αναρχικοί, που συνελήφθησαν στην Κοζάνη, στη Νέα Φιλαδέλφεια και στη Θεσσαλονίκη, ο Roger Clement (Συνασπισμός Πολεμώντας για την Ελευθερία-Οττάβα), ο Marco Camenisch και ο Walter Bond (Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων-Μοναχικός Λύκος), είναι ένας λόγος παραπάνω για να μείνουμε περισσότερο σταθεροί στον αγώνα μας.

Κάνουμε ένα κάλεσμα σε όποιον νιώθει δυσαρεστημένος: απόκτησε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, για να οπλιστείς απέναντι στην εξουσία και την αδιαφορία. Ας αντισταθούμε στις τράπεζες, την εργασία, τα λεφτά και τον Πολιτισμό, που βρίσκεται πίσω τους. Από τις τράπεζες, που ληστεύονται στο Σαντιάγκο, τους δικαστικούς επιμελητές, που πυροβολούνται στο Λονδίνο, τα εργοστάσια, που αναστατώνονται στη Ντάκα, από το shoplifting μέχρι το πλιάτσικο στο Μπαριλότς και το Μπρίστολ, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας και τα κέντρα δουλειάς, που σπάστηκαν στο Τρέντο και το Βερολίνο· από την ανυποταξία, τα σαμποτάζ στους χώρους δουλειάς, την απρόβλεπτη απεργία· από τις επιθετικές καταλήψεις κτιρίων και γης, με σκοπό την απελευθέρωσή τους  από το εμπόριο, στο Κάρντιφ ή στη Γκιρόνα, την προηγούμενη εβδομάδα, μέχρι την εναπομείνουσα ιθαγενική αντίσταση, που αντιστέκεται στην αφομίωση από το παγκόσμιο σύστημα εργασίας και οικονομίας… 10, 100, 1000 ανταρσίες ενάντια στην τυραννία της αγοράς.

Και γιατί να σταματήσουμε εδώ; Προς μια ζωή χωρίς υπολογισμούς και διοίκηση, μια ζωή ελευθερίας και αγριότητας. Μια αναρχική ζωή. Ας γίνουμε ο εσωτερικός εχθρός του συστήματος , απρόβλεπτος και ανεξέλεγκτος.

Για τη συνεχή επίθεση και ανατροπή

ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

/ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

Υποσημειώσεις:

1. Η διαχειριστική ομάδα του Bristol Indymedia λογόκρινε την προκήρυξη, με την αιτολογία της υποκίνησης…

1. To Libor είναι ένας δείκτης μέσου όρου επιτοκίων, που υπολογίζεται από τις μεγαλύτερες τράπεζες του Λονδίνου, με το οποίο δανείζονται από τρίτες τράπεζες.

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.