Η εισαγωγή είναι στα ιταλικά και στα αγγλικά και τα υπόλοιπα κείμενα στα ιταλικά.
Απόσπασμα από την εισαγωγή:
\” Δεν υπάρχει \”σωστό\” και \”λάθος\”, υπάρχει μόνο το σωστό και το λάθος της κάθε Ατομικότητας που τα ορίζει κάνοντας χρήση του δικού της Εγώ. Η \”τρέλα\” του Μηδενιστικού Ντελίριου είναι απεριόριστη, χωρίς χώρο και χρόνο\”.
Καμιά ειρήνη με τους προστάτες της κοινωνίας του εμπορεύματος. Η ασφάλεια τους = ένα αστείο για ακόμα μια φορά.
Ο τελευταίος μας στόχος ήταν η εταιρεία \”Avon and Somerset Guarding\”, στην οδό Fishponds, όπου σπάσαμε τη μισή βιτρίνα και επιτεθήκαμε στην κάμερα παρακολούθησης, αφήνοντας πίσω μας ένα αναρχικό σύμβολο. Έχουμε ήδη αρκετούς ένστολους μπάσταρδους στις ζωές μας, ας στείλουμε το μηχανισμό του ελέγχου στα σκουπίδια. Κραυγές αλληλεγγύης στον αντιφασίστα της πράξης Jock Palfreeman, που κρατείται στη Βουλγαρία – αγάπη για τους συντρόφους μας, μίσος για τους δεσμοφύλακες τους. Αυτά προς το παρών.
can\’tstopthechaos
Μετάφραση Parabellum, Πηγή
Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.
Η χρονολόγηση γίνεται σύμφωνα με την ημερομηνία που δημοσιεύεται η ανάληψη ή γίνεται γνωστή η δράση από τους ιστότοπους αντιπληροφόρησης από τους οποίους αλιεύονται τα κείμενα. Η λίστα καταγράφει τα κείμενα από τα νεότερα στα παλαιότερα
Τη νύχτα της Πέμπτης, 30 Μάη, αποφασίσαμε ν’ αναλάβουμε δράση ενάντια στην Deutsche Bank στη Γενεύη. Μ’ αυτή την ενέργεια στηρίζουμε τους χιλιάδες συντρόφων που συγκεντρώνονται τούτη τη στιγμή στη Φρανκφούρτη με στόχο ν’ αποκλείσουν το οικονομικό της κέντρο.
Θέλουμε επίσης να καταγγείλουμε το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που επιβάλλει μέτρα λιτότητας τα οποία δεν σώζουν κανέναν άλλον πλην μονάχα των δικών του εργαλείων καθυπόταξης του λαού (τις τράπεζες, μεταξύ άλλων). Πρόκειται για μέτρα που μονάχα σφίγγουν τη χρηματιστηριακή μέγγενη γύρω απ’ τα διάφορα κράτη, κι επιπλέον, στρώνουν το έδαφος για την άνοδο της ακροδεξιάς και του φασισμού.
Διεθνής αλληλεγγύη ενάντια στον καπιταλισμό!
C.(A).R – Κομάντο Δράση Επανάσταση
Ήταν γύρω στις 2 το μεσημέρι στις 22 Μαίου, όταν πάνω από μια ντουζίνα σύντροφοι αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν μια ενέργεια άμεσης δράσης στη μνήμη του συντρόφου μας Mauricio Morales (El Punki Mauri). Κατέλαβαν τη διασταύρωση των οδών Grecia και Doctor Johow, στα περίχωρα του Πανεπιστημιού της Χιλής, έστησαν οδοφράγματα και περίμεναν τους φανατικούς της τάξης με 100 βόμβες μολότοφ.
Μόλις αφίχθησαν οι ένοπλες δυνάμεις του κεφαλαίου, οι μαχητές ετοιμάστηκαν για την επίθεση με όλο το υλικό τους χωρίς ανάσα· τα δέντρα λειτουργούσαν ως κάλυψη, καθώς οι σκιές των απρόσωπων σωμάτων ανασυγκροτούνταν για να επιτεθούν ξανά. Οι συγκρούσεις κράτησαν τριάντα λεπτά χωρίς κανένας σύντροφος να τραυματιστεί ή να συλληφθεί από τα μαντρόσκυλα της εξουσίας.
Η υποχώρηση ξεκίνησε όταν οι σύντροφοι εξάντλησαν τα υλικά της επίθεσής τους. Ούτε τα δακρυγόνα τους, ούτε το χημικό νερό τους, ούτε οι πλαστικές σφαίρες κατάφεραν να σταματήσουν την οργή των κουκουλωμένων συντρόφων.
Αυτή η δράση μπαίνει στο πλαίσιο της μνημόνευσης του άτυχου θανάτου του συντρόφου μας Mauricio Morales που ήταν αποτέλεσμα της ατυχούς πυροδότησης του εκρηκτικού του μηχανισμού. Τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό σου, αυτοί που φέρουν τη φωτιά στην καρδιά τους, την οργή στο μυαλό τους και χιλιάδες εξεγερτικε΄ς δράσεις στα χέρια τους, δε σε ξεχνούν. Δεν είμαστε από εκείνους που εξιδανικεύουν το θάνατό σου ως ένα θάνατο ήρωα ή μάρτυρα, ήσουν απλά ένας ακόμα αδερφός, ένας σύντροφος όπως και εκείνοι που επιτίθενται με διάφορους τρόπους εναντίον του κεφαλαίου.
Σύντροφος Mauricio Morales: πολεμιστής όχι μάρτυρας!
Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους και φωτιά στην κοινωνία-φυλακή!
Το περιεχόμενο των φυλλαδίων που βρέθηκαν στο σημείο:
Στις 22 Μαίου του 2009, ο Mauricio Morales ένας αναρχικός σύντροφος, πέθανε πολεμώντας ενάντια στην εκμετάλλευση, τη δυστυχία, στις φυλακές… Σήμερα θυμόμαστε το πνεύμα του αγώνας σου, σαν πολεμιστή, χωρίς να θέσουμε κανέναν σε κίνδυνο…Όπως ανατίναξες τα πάντα, ανατίναξες και τον εαυτό σου*. Αλλά πετάς για πάντα μέσα στις καρδιές μας. Γιατί κανένας νεκρός ή φυλακισμένος σύντροφος δε ξεχνιέται.
ΑΠΟ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, Ο PUNKI MAURI ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΩΝ
Σημείωση από τον μεταφραστή στα αγγλικά:
Στο πρωτότυπο, η λέξη που χρησιμοποιήται για το “ανατινάζω” και to “πετάω” είναι η ίδια (volar)
Μετάφραση Parabellum, Πηγή και βίντεο
Τις τελευταίες νύχτες στο Παρίσι, σπάστηκαν οι οθόνες δύο ΑΤΜ, στη θύμηση του αναρχικού συντρόφου Henry Zegarrundo, που βρίσκεται φυλακισμένος εδώ και ένα έτος από το βολιβιανό κράτος ( τον συνέλαβαν στις 29 Μαίου του 2012, φυλακίσθηκε και αφέθηκε πρόσφατα ελεύθερος σε κατ\’οίκον περιορισμό).
Όλα τα κράτη, όλες οι φυλακές, όλες οι τράπεζες του κόσμου που μισούμε· ας τους επιτεθούμε!
Μετάφραση Parabellum, Πηγή
Τη νύχτα μεταξύ Δευτέρας και τρίτης, Σουηδοί ακτιβιστές σαμπόταραν την πρόσοψη του τοπικού γουναράδικου \”Mattsons\” Ένα από τα τελευταία, αλλά και το παλιότερο από τα γουναράδικα στο Μάλμο. Κολλήθηκαν οι κλειδαριές, ρίχτηκε πίσσα κάτω από την πόρτα, γράφτηκε με σπρέι \”DBF\” και σχίστηκαν οι τέντες.
Μέχρι να κλείσουν όλα τα γουναράδικα και να αδειάσουν όλα τα κλουβιά.
DBF – 28/05/2013
Μετάφραση Parabellum, Πηγή
ξημερωματα της Κυριακης 26/5/2013
ΑΛΛΥΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ Α.Ε.Ο. Σ.Π.Φ.
Συνεχίζοντας την χαοτική αντεπίθεση
«Απαγχονισμένοι στο Σικάγο, αποκεφαλισμένοι στη Γερμανία, στραγγαλισμένοι στο Χερέθ, τουφεκισμένοι στη Βαρκελώνη, καρατομημένοι στο Μοντμπρισόν και στο Παρίσι πέθαναν πολλοί απ’ τους δικούς μας, αλλά δεν κατορθώσατε να ξεκάνετε την αναρχία. Οι ρίζες της είναι πολύ βαθιές. Γεννήθηκε σε μια κοινωνία σε αποσύνθεση που διαλύεται και καταρρέει. Είναι μια βίαιη αντίδραση ενάντια στην καθεστηκυία τάξη, και αντιπροσωπεύει τις προσδοκίες για ισότητα και λευτεριά, με τις οποίες πρόκειται να χτυπήσουμε διάνα την παρούσα εξουσιοκρατία. Είναι αδάμαστη, και τελικά θα νικήσει και θα σας αποτελειώσει».
—Εμίλ Ανρύ
Περνάμε στην πλευρά αυτών που απεχθανόμαστε, συσχετιζόμαστε μαζί τους για να επιβιώσουμε, σε μια κάλπικη συμβίωση μόνο για τη συμβίωση, την άνεση και την ευκολία. Παγιδευμένοι σαν τη μύγα στον ιστό της αράχνης, συνεχίζουμε να τροφοδοτούμε το εγώ εκείνων που αποκομίζουν κέρδη με το αίμα μας. Προσμένοντας τις απαντήσεις που γεννά η καταπίεση, πρωταγωνιστές στην παραγωγή του μοντέλου της κοινωνικής ανάπτυξης, μιλάμε λες και οι ιδέες της προόδου υπήρξαν μια δημιουργία δική μας, απαραίτητη και συναισθηματικά επιθυμητή.
Η αλλαγή που χρειάζεται ο κόσμος και τα όντα που τον κατοικούν για να ζήσουν καλύτερα δεν έχει καμία σχέση με την εξουσιαστική ιδεολογία. Οι αδικίες και η εξαθλίωση του ανθρώπινου βίου είναι απότοκα της βίαιης αποξένωσης, μετά από τόσον καιρό κυριαρχίας και σκλαβιάς, που τον κατάντησαν απλή εθελοδουλία προς όφελος εκείνων που οικειοποιήθηκαν τη λέξη εξουσία και τιτλοφορήθηκαν εξουσιαστές.
Συνεχίζοντας τη χαοτική αντεπίθεση, εφορμώντας ενάντια σε καθετί που μας καταπιέζει καθημερινά, τις πρώτες πρωινές ώρες της 25ης Μάη 2013 χτυπήσαμε με έναν εμπρηστικό μηχανισμό ένα περιπολικό της ομοσπονδιακής αστυνομίας Αργεντινής, στην υπηρεσία του 25ου αστυνομικού τμήματος επί της λεωφόρου Ραούλ Σκαλαμπρίνι Ορτίς (στη γειτονιά του Παλέρμο). Στο στόχαστρό μας μπήκανε επίσης αυτοκίνητα πολυτελείας στη ζώνη με τις πρεσβείες στο Παλέρμο και στο Μπελγράνο, όπως και ένα κυβερνητικό φορτηγάκι στη Βίγια Ουρκίσα.
Θα συνεχίσουμε να επιχειρούμε με φωτιά εναντίον των οχημάτων της αστυνομίας και οποιουδήποτε είναι στην υπηρεσία του κράτους. Θα τους επιστρέψουμε κατιτίς από τον τρόμο που σπέρνουν νυχθημερόν.
Φίλοι της Γης/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία
Ενθυμούμενοι τον πολεμιστή Μαουρίσιο Μοράλες και στεκόμενοι σε αλληλεγγύη με τα φυλακισμένα συντρόφια στο Τεμούκο, πυρπολήσαμε την είσοδο της Εθνικής Ένωσης Σωφρονιστικών Υπαλλήλων (ANFUP) επί της οδού Σάντα Μόνικα και λίγα μόνο μέτρα από την οδό Κούμινγκ, στο κέντρο του Σαντιάγο, την Κυριακή 12 Μάη. Αυτή η ενέργεια προστίθεται σε όσες έχουν ήδη αναληφθεί από άλλες ομάδες σε «εναλλακτικά» μέσα, αλλά αποσιωπήθηκαν από τον «επίσημο Τύπο».
Το είπαμε και στην προηγούμενη προκήρυξή μας, όταν επιτεθήκαμε σε εγκαταστάσεις των χιλιάνων δεσμοφυλάκων τον Γενάρη του 2013, ότι δεν θα αφήσουμε τους βασανιστές να ησυχάσουν στα καταφύγιά τους. Η κριτική απέναντι στο εξουσιαστικό σύστημα και στις σωφρονιστικές δομές του δεν μπορεί να ιδωθεί ξέχωρα από την άμεση επίθεση εναντίον όσων επιχειρούν να κάμψουν το εξεγερτικό σθένος των φυλακισμένων μας συντρόφων. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι έχουν επιλέξει εθελοντικά να ζήσουν ως εχθροί της λευτεριάς και ως ενεργοί συνεργάτες της κυριαρχίας, με αντάλλαγμα το μερτικό της εξουσίας που βρίσκει την υλική του έκφραση στον εγκλεισμό και στον εξευτελισμό των κρατουμένων και των οικογενειών τους.
Τον μήνα Απρίλη η αντεξουσιάστρια συντρόφισσα Αριάδνα Τόρρες, που βρίσκεται έγκλειστη στο Σωφρονιστικό Κέντρο Γυναικών του Τεμούκο, τιμωρήθηκε από την αρχιφύλακα με παρακράτηση ενός κειμένου που έγραψε προς δημοσιοποίηση, επειδή προσέβαλε ένα δικαστή. Στείλαμε διπλότυπο αυτού του μηνύματος στους χιλιάνους δεσμοφυλάκους, έτσι ώστε να γνωρίζουν ότι οι αναρχικοί, αντεξουσιαστές και επαναστάτες σύντροφοι που κρατούνται σε όλη την επικράτεια δεν είναι βορά στα εξουσιαστικά παιχνιδάκια τους, κι ότι για κάθε επίθεση η απάντηση θα είναι ξανά φωτιά, εκρήξεις και θραύσματα.
Θέλουμε να ρωτήσουμε τα συντρόφια της δράσης, γιατί έχει περιοριστεί η βίαιη δραστηριότητα εναντίον του εχθρού; Ένα πράγμα είναι η αγκιτάτσια των οδομαχιών, αλλά πριν από το Μάη είδαμε λίγες μονάχα άμεσες και σχεδιασμένες επιθέσεις, βόμβες, εμπρησμούς και σαμποτάζ εναντίον των κυριάρχων και του συστήματός τους της μιζέριας. Το να έχουν διάρκεια στο χρόνο οι αντεξουσιαστικές επιθέσεις και να μην καταλήξουν αστυνομικό ανέκδοτο εξαρτάται από εμάς. Το να μην καθίσταται μονάχα μια νεανική μόδα η επιλογή της επαναστατικής βίας και της σύνδεσής της με τον αντεξουσιαστικό αγώνα (και τις διάφορες μορφές με τις οποίες αυτός γίνεται πράξη) εξαρτάται επίσης από εμάς. Η ενδυνάμωση και ο πολλαπλασιασμός σε ποσότητα και ποιότητα των άμεσων δράσεων εξαρτάται μονάχα από τη βούλησή μας.
Το Μάη θυμόμαστε τους συντρόφους που δολοφονήθηκαν από το κράτος στο Σικάγο το 1886. Θυμόμαστε τον Ντανιέλ Μένκο, νεολαίο που δολοφονήθηκε σε μια διαδήλωση το 1999. Θυμόμαστε τον νεαρό εργάτη Ροδρίγο Σιστέρνας, που δολοφονήθηκε από μπάτσους στη Χιλή το 2007, αφού συνέτριψε ένα αστυνομικό όχημα με ένα γερανό. Σκεφτόμαστε το σύντροφο Χένρυ, φυλακισμένο από τον περασμένο Μάη στη Βολιβία [επί της παρούσης σε κατ\’ οίκον περιορισμό], όπως και τους συντρόφους Νικόλα Γκάι και Αλφρέντο Κόσπιτο, φυλακισμένους στην Ιταλία ένα χρόνο μετά τον πυροβολισμό στο πόδι ενός μεγαλοστελέχους εταιρείας πυρηνικών, δράση για την οποία κατηγορούνται.
Χαιρετισμούς σε όλα τα φυλακισμένα και φυγόδικα συντρόφια ανά τον κόσμο.
Εξεγερσιακός αντεξουσιαστικός πυρήνας Παναγιώτης Αργυρού-ΑΑΟ/ΔΕΜ
\”Θα μπορούσε κάποιος να πει πως ο εξαναγκασμός στοχεύει στην επιβολή μια οργάνωσης μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης στην οποία κυβερνά μια μειοψηφία, ενώ η βία τείνει προς την καταστροφή αυτής της τάξης. Η αστική τάξη χρησιμοποιεί τον κατανακασμό από την απαρχή των καιρών μέχρι σήμερα, ενώ το προλεταριάτο αντιδρά βίαια στο παρών εναντίον της και εναντίον του κράτους.\”
George Sorel
Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΛΛΗ:
Αυτή τη στιγμή, το βάρος της ιστορίας πέφτει στις πλάτες μας, η μνήμη των μαχητών, των πεσόντων και νικηφόρων συντρόφων σε έναν αγώνα που διεξάγεται από την αρχή της ανθρωπότητας με ποικίλους υλικούς και ποσοτικούς όρους. Πως να αντιμετωπίσεις το κτήνος που έχει μια ανευ ιστορικού προηγούμενου δύναμη· η ταξική κοινωνία είναι υλική αλλά είναι επίσης και μια ιδέα, μια ουσία, ένα φαινόμενο που είναι παρών στην ατομική και συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας. Το κράτος, η ιδιωτική περιουσία, οι ένοπλες δυνάμεις της και μόνιμη, συνεχής συνέργεια μιας ανθρωπότητας υπόδουλης στις αποφάσεις μιας πανταχού παρούσας εξουσίας.
Βυθισμένοι στη ψυχρότητα της επετείου του θανάτου του συντρόφου Mauricio Morales, προχωράμε μπροστά, αποφασισμένοι και χαρούμενοι να ξεδιπλώσουμε την άμεση δράση μας, που μάλλον ορίζετε ως κάτι περιορισμένο με όρους υλικής ζημιάς, δικαιώνοντας την ως μια εμπειρία άμεσης δράσης στο πλαίσιο αυτού του κοινωνικού πολέμου και θεωρώντας πως είναι καθήκον μας να τελειοποιούμε συνεχώς της τεχνικές επίθεση και ανατροπής. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η αβεβαιότητα της τύχης, η καταστολή και ο στόχος εξαφανίζονται και μετατρέπονται σε ελευθερία.
Σχετικά με την ατομική εξεγερσιακή βία, η οποί δέχεται κριτική από εκείνους που θέτουν διαφορετικές πολιτικές προτεραιότητες ή απλά δεν τους νοιάζει η επίθεση στην εξουσία, η θέση μας είναι ξεκάθαρη και η επαναστατική μας οπτική προέρχεται από μια θεμελιώδη σκέψη: οι μάζες κάνουν τις επαναστάσεις και τις κάνουν γιατί βρίσκονται σε μια κατάσταση εκμετάλλευσης, αποξένωσης και προοδευτικής εξαφάνισης των πτυχών της ζωής τους. Αν η επανάσταση είναι μια συλλογική πράξη, μια πράξη των μαζών, αυτό δε σημαίνει ότι ομάδες ατόμων με πολιτική συγγένεια (θεωρία/πράξη) μεταξύ τους, δε μπορούν να ασκήσουν ατομική βία εναντίον της εξουσίας. Όσο και αν τα ΜΜΕ, το κράτος και οι μηχανισμοί καταστολής του εκχυδαΐζουν τις ενέργειές μας και χρησιμοποιούν αστικούς τρόπους για να τις ορίσουν (εγκληματικές πράξεις), η βία μας είναι πολιτική καθώς η πολιτική της και οι κοινωνικές της σχέσεις είναι θεμελιώδεις άξονες της ανάπτυξης των συμφερόντων των ανθρώπων.
Τέλος, θυμόμαστε τη ζωή, τις πράξεις και τις σκέψεις του συντρόφου Mauricio Morales, που έπεσε κατά τη διάρκεια μιας άμεσης δράσης και όλους τους συντρόφους που βρίσκονται φυλακισμένοι και διώκονται από όλα τα κράτη του κόσμου. Χαιρετίζουμε το σύντροφο Diego Rios και τη χλεύη του προς την εξουσία.
ΚΑΤΩ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ, ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ
ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΚΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΟ, ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑΣ.
Αναρχική Συμμορία της Οργής (B.A.C.)
Με αυτήν την προκήρυξη, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την εμπρηστική επίθεση εναντίον του αστυνομικού τμήματος των καραμπινιέρων της OS9 που έλαβε χώρα στις 8.30 το πρωί της Παρασκευής 17 Μαίου, στη συμβολή της λεωφόρου Marcul και Grecia (μπροστά στην UTEM) από μια οργανωμένη ομάδα δεκατριών ανταρτών πόλης, οι οποίοι αφού σιγουρέψαμε πως είμαστε προστατευμένοι και αφού εξασφαλίσαμε επαρκή χώρο για την επίθεση στήνοντας ένα οδόφραγμα, εκτοξεύσαμε 40 βόμβες μολότοφ σε διάφορα μέρη των γύρω κτηρίων, τα οποία τυλίχτηκαν στις φλόγες για κάποιες στιγμές, και στη συνέχεια οπισθοχωρήσαμε προς άγνωστο μέρος, τερματίζοντας την επιχείρηση, η οποία είχε διάρκεια 45 δευτερόλεπτα.
Ακόμα και αν δεν καταφέραμε να κάψουμε τις εγκαταστάσεις καθώς το είδος των υλικών κατασκευής τους λειτούργησε εναντίον μας, καταφέραμε να προκαλέσουμε μια ευρεία και υστερική αστυνομική κινητοποίηση λίγα λεπτά μετά την επίθεση είτε με την εκτόξευση δακρυγόνων που κάλυψαν αρκετά από τα γύρω τετράγωνα (ενώ εμείς είχαμε ήδη οπισθοχωρήσει), είτε με με τη μανιώδη κινητοποίηση πυροσβεστικών και άλλων αστυνομικών οχημάτων, ακόμα και ελικοπτέρων.
Για αυτό το λόγο, παρ\’όλο που έχουμε σκεφτεί πως αυτή η δράση είχε κυρίως συμβολικό χαρακτήρα, εκφράζουμε σε όλους τους επαναστάτες κάποια ερωτήματα που είναι απαραίτητα για την κατανόηση της ιστορικής και πρακτικής δυναμικής της ανατροπής.
1. Όταν υπάρχει οργάνωση, σχεδιασμός και προετοιμασία, όπως επίσης και τεχνογνωσία και συνωμοτική συμπεριφορά σε διαρκή ανάπτυξη, η ποικιλία στόχων γίνεται πιο ευρεία και ως τέτοια δείχνει την ακόμα πιο ευάλωτη θέση της εξουσίας και των θεσμών της μπροστά στην ανάπτυξη του αγώνα εναντίον τους καθώς η ιστορία δεν είναι μια κατάσταση στατική αλλά, μεταξύ άλλων, μια ανακυκλώσιμη συγκέντρωση εμπειριών που μπορούν να ξαναχρησιμοποιηθούν στον πόλεμο ενάντια στην τάξη.
2. Για τον ίδιο λόγο, στον τρόπο με τον οποίον οι πράξεις μας αντανακλούν αυτήν την συνωμοτική \”εργασία\” και την συνεχή υπερπήδηση των ιστορικών εμποδίων που εμφανίζονται ή στον τρόπο με τον οποίον οι ανατρεπτικές μας επιθέσεις αυξάνουν την έντασή τους, φαίνεται πως γίνονται πιο συμπαγείς και πως πρέπει να ξεπεράσουν τη μετριότητα του απλού συμβολισμού: η ιστορία των ενεργειών μας τείνει προς την αποτελεσματικότητα.
3. Ο θεσμός της αστυνομίας, που δέχτηκε την επίθεση, δεν είναι μόνο η πιο εμφανής ιστορική ενσάρκωση ολόκληρου του κοινωνικού πλαισίου της Εξουσίας, η οποία μεταμφιεσμένη με διάφορους τρόπους, προστατεύει τα πάντα. Γι\’αυτό όσο πιο συμπαγείς είναι οι επιθέσεις στους θεσμούς διαφύλαξης της τάξης, τόσο πιο πολύ προδίδουμε το εξουσιαστικό, καπιταλιστικό κοινωνικό οικοδόμημα το οποίο συντηρεί, εξοπλισμένο με την ηθική, την ιδεολογία, όπλα, χρηματοδότηση και νόμους για την προστασία του: οι επιθέσεις στην αστυνομία δε μπορούν να είναι τίποτα άλλο από επιθέσεις εναντίον της πρώτης γραμμής κοινωνικής άμυνας κάθε εξουσίας.
4. Τέλος, επειδή υπάρχουν, από άποψη ειδικού ενδιαφέροντος για το τι κυριαρχεί και εκμεταλλεύεται τις ζωές μας, πολλές προσωπικότητες και θεσμοί εξουσίας, η πάλη εναντίον τους πρέπει να είναι εκτός από στρατηγική και συνειδητή κάτι καθημερινό και με τον ίδιο τρόπο είναι μια καθημερινή εμπειρία ενός νέου είδους σχέσεων σε πόλεμο με αυτήν την κοινωνία, εφόσον οι επαναστάτες δεν ενδιαφέροντα για την μεταρρύθμιση των καθημερινών καπιταλιστικών σκουπιδιών ώστε να ζήσουν παθητικά και ήρεμα, αλλά προσπαθούν να βάλουν ένα τέλος στο υπάρχον· δε θέλουμε να απελευθερώσουμε τους κρατούμενους αλλά να καταστρέψουμε τις φυλακές· δε θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρεπείς μισθούς αλλά να αποτελειώσουμε το Κεφάλαιο που μετατρέπει τις ζωές μας σε αξίες.
Χτες στο δρόμο, σήμερα στα τμήματα τους, αύριο παντού
Φωτιά σε κράτος, Κεφάλαιο και κάθε εξουσία!
Εμπρηστικός Πυρήνας για την Ανατροπή του Υπάρχοντος
Yποσημείωση στο πρωτότυπο:
Σε μια προσπάθεια ώστε να μη γίνει γνωστό το συμβάν (πράγμα που φανερώνει την ανικανότητα και τον εξευτελισμό τους) ο τύπος και οι καραμπινιέροι, υποβαθμίζοντας το γεγονός, το γνωστοποίησαν ως κάτι τυχαίο στα πλαίσια μιας φοιτητικής διαδήλωσης η οποία δεν υπήρξε ποτέ και κατά την οποία έπεσαν δύο μολότοφ στην περιοχή. Ένα αυθάδες ψέμα μπροστά στα πραγματικά γεγονότα και σε αυτούς τους οποίους, παρουσίασαν την επίθεση.
Τη νύχτα της 13ης Απριλίου 2013 ακτιβιστές του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων ανοίξαμε κλουβιά χωρητικότητας τριάντα περίπου κουνελιών, τα οποία επρόκειτο να δολοφονηθούν πολύ σύντομα.
Η αρχική πρόθεση ήταν να βγάλουμε πολύ περισσότερα, αλλά όταν φτάσαμε είδαμε ότι εξαιτίας του μεγάλου μεγέθους και βάρους τους δεν μπορούσαμε να απελευθερώσουμε όσα σκεφτόμαστε, έτσι καταβάλαμε γερή προσπάθεια ώστε να μεταφέρουμε στα σακίδιά μας τους νέους και κατατρομαγμένους φίλους μας.
Όποιος μπόρεσε ν’ αντικρίσει τα τρομοκρατημένα μάτια ενός ζώου σε κλουβί και στη συνέχεια να αισθανθεί την καρδιά του να χτυπά δίπλα στη δική του τη στιγμή της απελευθέρωσής του, ξέρει ακριβώς το νόημα της Απελευθέρωσης των Ζώων.
Αφότου τα είδαμε έγκλειστα σε μικρά κλουβιά χωρίς χώμα, και αργότερα παρατηρήσαμε πώς πατούν και νιώθουν στην άγρια φύση, ξέρουμε ότι όσο έχουμε δύναμη δε θα σταματήσουμε ν’ αγωνιζόμαστε για την Ολική Απελευθέρωση.
Δε θα ζητήσουμε μεγαλύτερα ή πιο άνετα κλουβιά. Δε θα ζητήσουμε να «βελτιώσουν» τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τα βασανίζουν στα πειράματα. Δε θα ζητήσουμε, όταν τα σκοτώνουν, να το κάνουν με πιο «ανθρώπινους» τρόπους… Τίποτα απ’ αυτά δε θα είναι ποτέ αρκετό.
Το ξέρουμε πλέον καλά ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε μέχρι να γίνουν ευνοϊκές οι κοινωνικές συνθήκες ή να συμπλεύσουν μαζί μας, και δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε από τους εκμεταλλευτές. Αυτοί δεν πρόκειται να αλλάξουν, αλλά ούτε και εμείς! Θα είμαστε πάντοτε εκεί, και θα βάζουμε τα δυνατά μας ώστε να τους κάνουμε το βίο αβίωτο.
Κείνη τη νύχτα 29 κουνέλια γνώρισαν για πρώτη φορά τι σημαίνει να βρίσκεσαι στο ύπαιθρο, και αυτό μας έκανε να αισθανθούμε και εμείς ελεύθεροι/-ες. Αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν εκατομμύρια ζώα κλεισμένα σε κλουβιά, και δυστυχώς δεν μπορούμε να τα βγάλουμε όλα μεμιάς από ’κεί μέσα. Παρ’ όλα αυτά, ΘΑ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ!
Ως ομάδα, θέλουμε επίσης να πούμε δυο πράγματα. Το ένα είναι ότι επιδιώκουμε τη συνολική απελευθέρωση. Και το άλλο είναι ότι αγωνιζόμαστε όσο μπορούμε για να το πετύχουμε, αλλά δεν πρόκειται εξαιτίας αυτού να νταλαβεριστούμε με φασιστικά καθάρματα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες! Δε θέλουμε να έχουμε σχέση με φασισταριά, κι ας χρησιμοποιούν ό,τι όνομα ή αρχικά τους καπνίσει· εμείς θα τους θεωρούμε πάντα εχθρούς μας. Σύμφωνα με τη δική μας θεώρηση, αποτελούν μέρος της συστηματικής κυριαρχίας που αρρωσταίνει αυτόν τον πλανήτη. Και επαναλαμβάνουμε, ποτέ δε θ’ αποδεχτούμε ή θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να συγχέονται με αυτά τα σκουπίδια.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Θέλουμε να στείλουμε ένα χαιρετισμό λευτεριάς στην κρατούμενη Noelia Cotelo, που τους τελευταίους μήνες υφίσταται σε ανησυχητικό βαθμό τα βασανιστήρια και τις κακοποιήσεις ενός συστήματος βασισμένου στην εκμετάλλευση, στην εξαπάτηση και στη δολοφονία…
Νοέλια, το βράδυ της 13ης Απρίλη ήσουνα στη σκέψη και στις καρδιές εκείνων που πραγματώσαμε αυτή την απελευθέρωση. Δεν έχει σημασία αν είσαι βέγκαν ή όχι, αν ασπάζεσαι τις πράξεις μας ή δε σε νοιάζουν καν. Όπως και να ’χει. Αυτή η νύχτα ήταν για σένα. ΚΡΑΤΑ ΓΕΡΑ!
Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων – Πυρήνας Κοντάμα
Αργά τη νύχτα της πρωτομαγιάς σαμποτάραμε μια σιδηροδρομική γραμμή στο Σέντραλ Όρεγκον για να διακόψουμε τη ροή εμπορευμάτων. Το Κεφάλαιο εξαρτάται περισσότερο από ποτέ απ’ τη μητρόπολη, τη συνεχή ροή εμπορευμάτων, υπηρεσιών, κεφαλαίων, πληροφοριών, και κάθε διακοπή της ροής αυτής είναι μια μικρή νίκη.
Αναλάβαμε αυτή την ενέργεια σε ένδειξη αλληλεγγύης προς όλους εκείνους που βρίσκονται αντιμέτωποι με δικαστική έρευνα, φυλάκιση και καταστολή στη Βορειοδυτική περιοχή. Όσο γινόμαστε πιο επικίνδυνοι, τόσο ο κίνδυνος εναντίον μας μεγαλώνει, αλλά δε θα ζαρώσουμε από φόβο ενώπιον όσων θέλουνε να μας ελέγχουν. Πραγματώσαμε αυτή την ενέργεια γνωρίζοντας πολύ καλά την έκταση της πολιτικής καταστολής στο Πασίφικ Νόρθγουεστ επί του παρόντος. Όχι γιατί θέλουμε να δείξουμε την ανυπακοή ή την οργή μας απέναντι στο κράτος· δεν έχουμε να πούμε τίποτα σε δαύτους. Δράσαμε γιατί η αγάπη μας για τους συντρόφους μας ξεπερνά κατά πολύ το φόβο ενώπιον της καταστολής, και επειδή η αγάπη είναι πράξη, δεν είναι συναίσθημα.
Αυτή η δράση ήταν γρήγορη και εύκολη. Χρησιμοποιώντας σύρμα χαλκού με απογυμνωμένα τ’ άκρα, τυλίξαμε τα δυο άκρα του σύρματος γύρω απ’ τη σιδηροδρομική ράγα και θάψαμε το μεσαίο τμήμα. Αυτό στέλνει ένα ψευδές σήμα ότι υπάρχει ένα τρένο στις ράγες, καθυστερώντας οποιαδήποτε άλλη κίνηση μέχρι να παύσει το μπλοκάρισμα.
Αλληλεγγύη σε εκείνους που αντιστέκονται στο μεγάλο σώμα ενόρκων, σ’ εκείνους που απειλούνται με διώξεις, και σ’ όσους κι όσες κατάφεραν να επιφέρουν μερικές καταστροφές στους δρόμους του Σηάτλ σε πείσμα της μιντιακής και μαζικής αστυνομικής προληπτικής καταστολής.
Σημ.: Τρεις αρνητές του ομοσπονδιακού μεγάλου σώματος ενόρκων του Σηάτλ, που τους τελευταίους μήνες βρίσκονταν σε προφυλάκιση, έχουν απελευθερωθεί.
Καμιά ειρήνη με τους προστάτες της κοινωνίας του εμπορεύματος. Η ασφάλεια τους = ένα αστείο για ακόμα μια φορά.
Ο τελευταίος μας στόχος ήταν η εταιρεία \”Avon and Somerset Guarding\”, στην οδό Fishponds, όπου σπάσαμε τη μισή βιτρίνα και επιτεθήκαμε στην κάμερα παρακολούθησης, αφήνοντας πίσω μας ένα αναρχικό σύμβολο. Έχουμε ήδη αρκετούς ένστολους μπάσταρδους στις ζωές μας, ας στείλουμε το μηχανισμό του ελέγχου στα σκουπίδια. Κραυγές αλληλεγγύης στον αντιφασίστα της πράξης Jock Palfreeman, που κρατείται στη Βουλγαρία – αγάπη για τους συντρόφους μας, μίσος για τους δεσμοφύλακες τους. Αυτά προς το παρών.
can\’tstopthechaos
Μετάφραση Parabellum, Πηγή
Η έννοια του ατομικισμού έχει διαφορετικές έννοιες στις αμερικάνικες και ρώσικες αντιλήψεις. Ένας ατομικιστής μπορεί να θεωρηθεί κάποιος ο οποίος δεν κατανοεί την ανάγκη να υπακούσει στην συλλογική βούληση, ή ένας ακλόνητος ηδονιστής, ή απλά ένας ασυμβίβαστος. Η πιο κοινή αντίληψη για τον ατομικισμό φαίνεται πως είναι αυτή μίας φιλοσοφίας απεριόριστης προσωπικής ελευθερίας, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα. Αυτή η φιλοσοφία, αν και πραγματική, δε θα ‘πρεπε να συγχέεται με τον αναρχικό ατομικισμό: οποιαδήποτε τέτοια κατανόηση είναι στην πραγματικότητα μια διαστρέβλωση της φιλοσοφίας του, η οποία κρατάει σαν ιεροφύλακας τη θεμελιώδη αντίληψη για την αξία κάθε ατόμου.
Αυτή η παρανόηση των εννοιών του αναρχισμού και του ατομικισμού οργιάζει και είναι εμφανής για παράδειγμα στην κατηγοριοποίηση του Μαξ Στίρνερ, ίσως του μεγαλύτερου αναρχοατομικιστή στοχαστή, ως πνευματικού πατέρα της άκρας δεξιάς˙ το κλασικό του βιβλίο «Ο μοναδικός και το δικό του» εκδόθηκε στην Αμερική και στο εξωτερικό στο πλαίσιο εκδόσεων της άκρας δεξιάς, συμπεριλαμβανομένου και του φασισμού. Ωστόσο, απέχοντας από την έκθεση μιας φιλοσοφίας με κάθε κόστος, ο Στίρνερ επεσήμανε ότι οι πράξεις ενός ατομικιστή δε θα ‘πρεπε να καταπατούν τους άλλους˙ τέτοιες πράξεις θα καταπατούσαν τα ατομικά δικαιώματα των άλλων.
Με το προαναφερθέν ως φιλοσοφική μας αρχή μπορούμε να ξεκινήσουμε μία έρευνα σχετικά με τη φύση του τι είναι και τι δεν είναι η ατομικιστική συμπεριφορά.
Πρώτα απ’ όλα, ένα σύστημα οικονομικών προνομίων είναι αντί-ατομικιστικό. Το οικονομικό προνόμιο στηρίζεται σε διάφορες σχέσεις εξουσίας. Αυτό μπορεί να σημαίνει υποτίμηση της πρόσβασης στο κεφάλαιο ή μπορεί να είναι μονοπώληση και προστατευτισμός. Σχεδόν σε κάθε περίπτωση, το οικονομικό προνόμιο βασίζεται στην εκμετάλλευση των άλλων. Ισχυρές κεντρικές δομές εξουσίας λειτουργούν για να διασφαλίσουν το προνόμιο μιας ελίτ. Το οικονομικό προνόμιο είναι αντί-ατομικιστικό, όχι μόνο υπό την έννοια ότι το προνόμιο πρέπει να είναι (κατά την σημασιολογική του έννοια) αποκλειστικό (μη καθολικό), αλλά επίσης λόγω του ότι δεν δίνεται σε άλλους μέσω των μηχανισμών προστατευτισμού (συνήθως με νόμο) και λόγω του ότι σχεδόν πάντα στηρίζεται στην απρόθυμη εκμετάλλευση των άλλων.
Έτσι, στην ακροδεξιά καπιταλιστική ιδεολογία, η σχέση μεταξύ ιδιοκτήτη και εργάτη εξορθολογίζεται. Ο κάθε ιδιοκτήτης πιστεύει ότι έχει δημιουργήσει μία θέση εργασίας για τον εργάτη και εάν νιώθει εκμετάλλευση είναι ελεύθερος να βρει άλλη δουλειά ή να δημιουργήσει τη δική του. Ο καπιταλιστής δουλεύει από πλεονεκτική θέση όσο το σύστημα της μισθωτής εργασίας βρίσκεται σε τάξη και λίγοι αμφισβητούν ακόμη τη σχέση τους με τη δημιουργία του πλούτου. Το σύστημα δεν επιτρέπει ελεύθερα στους ανθρώπους να λειτουργούν έξω από αυτό, ή ακόμα και να δουλεύουν ελεύθερα και ανεξάρτητα μέσα σ’ αυτό καθώς χρησιμοποιεί τον έλεγχο των μέσων συναλλαγής (χρήμα) και τον προστατευτισμό του κεφαλαίου για να αποτρέψει τους ανθρώπους από τη δημιουργία μιας οικονομίας η οποία θα μπορούσε να κόψει τα περιθώρια κέρδους. Ο εργαζόμενος δεν είναι ελεύθερος – ελεύθερος ή ελεύθερη να πάρει το μερίδιο των κερδών του (όπως λένε οι Αμερικάνοι, τα 9/10 του νόμου αφορούν την ιδιοκτησία), ούτε είναι ελεύθεροι να κρατήσουν την εργασιακή τους δύναμη αφού θα τους απαγορευόταν η πρόσβαση στα μέσα συναλλαγής. Οι περισσότερες επικλήσεις στα ατομικά δικαιώματα θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αντίποινα. Δεν μπορούν να υπάρξουν δίκαιες σχέσεις σ’ ένα τέτοιο στημένο πλαίσιο˙ στην ατομικιστική φιλοσοφία, το άτομο πρέπει να είναι σε θέση να απαιτήσει ένα τέλος στην καταπάτηση χωρίς τον φόβο αντιποίνων.
Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε περίπτωση όπου η ιδιοκτησία ελέγχεται κεντρικά, γραφειοκρατικά και προστατεύεται από ένα πολιτικό σύστημα με τη δύναμη της διεξαγωγής αντιποίνων, πιο συχνά μέσω του νόμου και της φυλάκισης, αλλά επίσης μέσω και άλλων μέσων άρνησης. Κάπως έτσι, μία δομή προνομίων γίνεται πολύ βολική ώστε να κρατά τους ανθρώπους σε τάξη.
Μπορεί επίσης να υποστηριχθεί ότι ένα σύστημα αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης, και συνεπώς, ένα σύστημα αντιπροσωπευτικού δικαίου είναι επίσης αντί-ατομικιστικό. Ενώ κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν θέλουν όλοι να συμμετέχουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και ότι ως εκ τούτου, η αντιπροσώπευση είναι απαραίτητη, κάποιος μπορεί επίσης να δει ξεκάθαρα παραδείγματα των «αντιπροσώπων» των ανθρώπων που λαμβάνουν αποφάσεις οι οποίες δεν εκπροσωπούν τις επιθυμίες τους και στην πραγματικότητα καταπατούν τις πολιτικές τους ελευθερίες. Δεν υπάρχει σύστημα όπου το άτομο μπορεί νόμιμα να αρνηθεί μία απόφαση η οποία δεν εκπροσωπεί την επιθυμία του από τη στιγμή που θα κωδικοποιηθεί σε νόμο. Έτσι, ένας νεαρός Ρώσος μπορεί να είναι αρκετά τυχερός ώστε να βρει τρόπους αποφυγής των στρατιωτικών του καθηκόντων˙ αλλά ίσως και όχι. Οι ηθικοί παράγοντες του ατόμου είναι ασήμαντοι. Οι αντιπρόσωποι είναι επίσης γνωστό ότι φτιάχνουν νόμους οι οποίοι είναι απλούστατα προεκτάσεις των ηθικών τους φετίχ: όπως είναι οι αμερικάνικοι νόμοι κατά του σοδομισμού και της μοιχείας, οι οποίοι αν και σπάνια εφαρμόζονται, υπάρχουν στα βιβλία. Αφήνοντας στην άκρη τέτοιες καταχρήσεις, η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση μπορεί να γίνει όχημα που οδηγεί στην ακραία καταστολή του ατόμου. Νόμοι που προστατεύουν το άτομο (δηλαδή κατά των φόνων) είναι σχετικά λίγοι. Οι περισσότεροι νόμοι προστατεύουν μία μη-ανθρώπινη οντότητα: κυβέρνηση, κόμματα, δομές, εκκλησία, ιδιοκτησία.
Η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση δεν μπορεί να αλλάξει επειδή κάποιο άτομο μπαίνει σ’ αυτή˙ οι δομές της παραμένουν ίδιες. Η διαδικασία λήψης αποφάσεων πρέπει να είναι ανοιχτή σε εκείνους οι οποίοι επηρεάζονται από τις αποφάσεις εάν εκείνοι το επιθυμούν.
Στην κοινωνική ζωή η υπερβολικά ατομικιστική φιλοσοφία δε μπορεί να θεωρηθεί απλός ηδονισμός εις βάρους του οποιουδήποτε. Η ιδέα (δυστυχώς πολύ συχνά οι άνθρωποι παρανοούν την αναρχία) ότι ένας μπορεί αδιακρίτως να αρχίσει να σκοτώνει, να βιάζει και να κάνει ότι θέλει δεν απορρέει από την αναρχο-ατομικιστική φιλοσοφία. « Το δικαίωμά σου να κουνάς το τηγάνι σταματά όπου αρχίζει το πρόσωπό μου», είναι στο περίπου η αντίληψη που έχουμε. Εάν περιμένεις οι άλλοι να σέβονται τα δικαιώματά σου πρέπει φυσικά, λογικά να επεκτείνεις αυτό το σεβασμό στους άλλους. Κάνοντας αυτό που θέλεις, όταν πληγώνεις τους άλλους, δεν σηματοδοτεί τη γιορτή των δικαιωμάτων του ατόμου, αλλά των δικών σου απεριόριστων δικαιωμάτων, τα οποία, εάν θίγουν σοβαρά τους άλλους, πρέπει να στηρίζονται σε κάποια σχέση εξουσίας.
Τα κοινωνικά συστήματα αντεκδίκησης δρουν με βάση την καταπίεση του ατόμου. Τα περισσότερα από αυτά τα συστήματα βασίζονται στην ηθικολογία της μισαλλοδοξίας (για παράδειγμα ) και όχι από την ηθική του σεβασμού της διαφορετικότητας. Τα κοινωνικά δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, για παράδειγμα, καταπατούνται συχνά εξαιτίας μιας αόριστης δομής ηθικής καταπίεσης λαμβάνοντας υπόψη ότι οι σχέσεις τους, όντας συναινετικές, δεν έχουν κανένα στοιχείο εξαναγκασμού και συνεπώς στοιχεία παράβασης. Η ατομικιτιστική ηθική πρέπει να είναι ανεκτική στην διαφορετικότητα, είτε αυτή είναι φυσική είτε επιλεγμένη. Εάν κάποιος επιθυμεί να κάνει τατουάζ στο πρόσωπο, να κυκλοφορεί γυμνός, κλπ, πρέπει να είναι σεβαστό από τη στιγμή που δεν έχει καμία σχέση με τις δικές σου επιλογές, για παράδειγμα, με το να κυκλοφορείς ντυμένος. Η προκατάληψη κάθε είδους όπως ο ρατσισμός, σεξισμός, ομοφοβία, εθνικός σοβινισμός , δεν έχει θέση στην αναρχο-ατομικιστική φιλοσοφία καθώς βλέπει τους ανθρώπους ως μέλη μιας ομάδας, και όχι σαν άτομα.
Η ατομικιστική φιλοσοφία, λοιπόν, είναι τέτοια που τρέφει μεγάλο σεβασμό για το άτομο και όχι μια παιδική διαταραχή του Εγώ, ούτε ένας ανώτερος εξορθολογισμός για την υλοποίηση πράξεων οι οποίες, το πιθανότερο δεν είναι προϊόντα πραγματικών επιθυμιών αλλά δυνάμεων εκτός του ατόμου. Η φιλοσοφία αυτή δεν αποκλείει σχήματα ανθρώπινων κοινοτήτων και συνεργασίας. Αντιθέτως, μια ατομικιστική ηθική μπορεί να περιλαμβάνει τις υψηλότερες μορφές (εκούσιων) κοινοτήτων και συνεργασίας (η αναρχική ιδέα των ελεύθερων σχέσεων). Είναι ένα ιδεώδες σεβασμού και όχι ασέβειας της επιθυμίας του κάθε ατόμου για την αυτοπραγμάτωση της φυσικής του επιθυμίας, με ότι αυτό μπορεί να περιλαμβάνει, ανεμπόδιστα, χωρίς δομές εξουσίας και στοιχεία κοινωνικής παρέμβασης.
Γράφτηκε για το περιοδικό “Osvobohkdyeneyi Leechonostee” (Η Απελευθέρωση του Ατόμου) το 1992.
Δημοσιεύθηκε στο blog rapid proletarians
Αρχική πηγή: flag blackened
Πηγή αναδημοσίευσης: Indymedia
Αυτή η συνεδρία αναβλήθηκε λόγω ασθένειας ενός δικαστή της έδρας. Η επόμενη συνεδρίαση ορίστηκε για τις 29 Μαίου.
Σε αυτήν τη συνεδρία ανάμεσα στους άλλους μάρτυρες κατηγορίας, εμφανίστηκε κι ένας μπάτσος της Αντιτρομοκρατικής. Ο συγκεκριμένος μπάτσος δήλωσε ότι υπηρετεί στο \”τμήμα εναντίον των αναρχικών\”, προκαλώντας ένταση στο δικαστήριο. Στην κατάθεσή του πρόσθεσε ότι είχε πάνω του φωτογραφίες κάποιων από τους καταζητούμενους για τη Σ.Π.Φ. (για τη διευκόλυνση του εντοπισμού τους) και τόνισε ότι έπαιρνε εντολές κατευθείαν από το \”κέντρο\” της Αντιτρομοκρατικής. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης των υπόλοιπων μαρτύρων, κάποια στιγμή ο εισαγγελέας δήλωσε πως όπως φαίνεται από τη στάση των συντρόφων της Συνωμοσίας, δείχνουν να αδιαφορούν για τις κατηγορίες, αφού όπως τονίζουν οι ίδιοι αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη δράση της Σ.Π.Φ. και κάνουν λόγο για την συνέχιση και την όξυνση του αναρχικού αντάρτικου πόλης.
Η στήλη ανανεώνεται από: Αλληλέγγυοι/ες στη ΣΠΦ
Μπορείτε να βρείτε τα πρακτικά των συνεδριάσεων στο αρχείο.
Συνεδρία 41η
Η δίκη ξεκίνησε με μια καταγγελία ενός διορισμένου συνηγόρου. Να σημειώσουμε εδώ ότι αρκετοί σύντροφοι της σ.π.φ. επειδή έχουν αρνηθεί κάθε νομική υπεράσπιση έχουν διορισμένους δικηγόρους, καθώς σύμφωνα με τη νομοθεσία εάν οι \”κατηγορούμενοι\” αρνούνται να έχουν δικηγόρο, τότε το ίδιο το δικαστήριο τους διορίζει συνήγορο. Ο διορισμένος δικηγόρος λοιπόν κατήγγειλε ότι πριν λίγες μέρες έγινε διάρρηξη στο δικηγορικό του γραφείο και οι άγνωστοι διαρρήκτες του αφαίρεσαν έγγεραφα που σχετίζονταν με την υπόθεση της Σ.Π.Φ, χωρίς να του κλέψουν οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο αξίας. Επικράτησε ένταση στο δικαστήριο και τελικά οι διορισμένοι συνήγοροι αποχώρησαν και η δίκη διεκόπη για τη Δευτέρα 22 Μαίου.
Μπορείτε να βρείτε τα πρακτικά των συνεδριάσεων στο αρχείο.
Δεν υπάρχουν ιδέες , υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.
Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου, θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.
Εκδίκηση. Για τις ήττες μας, για τις ατέλειες μας, για τις αδυναμίες μας, για τις φοβίες μας, για τις διαψεύσεις μας, για τα λάθη μας, για τα προβλήματα μας, για τις απογοητεύσεις και τις δυσοίωνες επιβεβαιώσεις μας. Για τα δάκρυα που χύσαμε, για τις γροθιές που χτυπήσαμε σε τοίχους, για τις γαμημένες ιδεολογίες καθυπόταξης που μας αποστερούν συμμάχους, για τα σύμβολα της υποδούλωσης που περιόρισαν τον οπτικό μας ορίζοντα, για τα τείχη που μας χωρίζουν, για τη μελαγχολία που μας κατέκλυσε, για τις αποστροφές που εισπράξαμε, για την απόγνωση που νιώσαμε, για τη μικροπρέπεια που διαπιστώσαμε, για εκείνους τους λειψούς και ευτελισμένους ανθρώπινους τύπους που συναντάμε από τα γεννοφάσκια μας και καταξεσκίζουν την ποιοτική Αναρχία, για τις συνεχόμενες απώλειες που καταμετράμε, για τη θλίψη και τον πεσιμισμό μας…
Ο κατάλογος των Αρνήσεων μας είναι ανεξάντλητος. Γιατί όταν οι δικαιολογίες εξαντλούνται, το μίσος γίνεται το πιο γλυκό συναίσθημα. Γιατί αυτοί που δεν θέλουν να ντρέπονται, είναι αυτοί που θα τσακίσουν οτιδήποτε ξέχασε την Ντροπή.
Σε μια εποχή, που όλοι οι διαπρύσιοι κήρυκες του ιδεαλισμού, της ψεύτικης ελπίδας, των στημένων ερωτήσεων και των βολικών απαντήσεων, των μαζικών ψευδαισθήσεων, όλοι οι συντονισμένοι επιτηδευματίες- πολέμιοι του απελεύθερου εγώ, οι διακινητές και νεροκουβαλητές των προφητειών και των εγκλωβιστικών ψευδοσυνειδήσεων, οι χρήσιμοι ηλίθιοι του μονοδιάστατου και του λίγου, οι ανόητοι υπερασπιστές των δούλων, οι ανώριμοι πιστοί των θρησκόληπτων παραμυθιών κάθε διαλογής, οι φορείς της πολύπλευρης βλακείας και των θολωμένων και αδύναμων επιχειρημάτων, οι έμποροι της χημείας και των πολύμορφων ναρκώσεων, όλοι οι ενδεδυμένοι με τα ρούχα των συμβάσεων και των ρόλων, οι φετιχιστές του χρήματος και των ακριβών αντικειμένων, οι τοκογλύφοι της ψυχής μας, οι δανειστές του κάθε οπίου, στήνουν το δικό τους πάρτι, ΕΜΕΙΣ, θα είμαστε παρόντες και παρούσες, καπετάνιοι στο καράβι του Εγωισμού μας, κρατώντας σταθερά τη ρότα της αντίθετης Κίνησης και χορεύοντας στους σκοπούς της Άρνησης, με προορισμό το Χάος και το Τίποτα. Για να συνεχίσουμε το Ταξίδι προς τη χώρα της Επιθυμίας, με πυξίδα τη Συνείδηση μας και τις πιο απελεύθερες πτυχές της. Για να αναγεννηθεί η ζωτικότητα στην έρημο, για να σταματήσει ο βιασμός της Φύσης και των Ζώων, για να ξαναγεμίσουν τα λιβάδια από τα μαύρα άλογα που θα καλπάζουν προς το Δάσος της Ζωής, για να συναντήσουν τους απροσκύνητους Λύκους της Ανυποταξίας, και να ξεχυθούν εκ νέου προς το δικό τους πεπρωμένο. Για να ακουσθούν ξανά οι πιο όμορφοι ήχοι, για να γραφτούν ξανά οι πιο εύστοχοι στίχοι. Για να ζωγραφιστούν οι πιο όμορφοι πίνακες εμπνευσμένοι από το χορό της Φωτιάς, για να γκρεμιστούν όλα τα είδωλα του πολιτισμού και να απομακρυνθούν οι μολυσμένοι όσο πια μακριά γίνεται. Για να μπορούμε να ακούσουμε τον ήχο από τα φτερά του Αετού, όταν αγέρωχος διασχίζει τις άδειες, μα ατελείωτες, λεωφόρους του Ουρανού. Γιατί αν παραιτηθούμε, αν σταματήσουμε να διεκδικούμε το δικό μας ζωτικό χώρο, το άστρο της Επανάστασης θα γίνει πιο σκοτεινό, γιατί τα ποτάμια της αξιοπρέπειας θα στερέψουν, γιατί το Φως του Ήλιου θα μας καίει τη σάρκα, και δεν θα χαρίζει τη ζωοποιό του δύναμη και φωτεινότητα. ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ, λοιπόν, γιατί το χρωστάμε στον εαυτό μας, στην αξιοσύνη μας, στους κοντινούς μας συντρόφους, στους μηδενιστές όλων των εποχών, που μεταφέρουν στα βάθη της Ιστορίας τη σκυτάλη της Αξιοσύνης των Απελεύθερων Συνεπών… Γιατί ο Ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει, και θα στέκεται εκεί ψηλά για να μπορούν να τον βλέπουν όσοι θέλουν να πάψουν να προχωρούν με σκυμμένο το κεφάλι. Ο νέος Νιχιλισμός είναι εδώ, και κηρύσσει, με την πιο δυνατή ωρυγή, το λυκαυγές της Συνεπούς και Αταλάντευτης Άρνησης. Γιατί το μεγάλο μυστικό είναι να ξέρεις να απορρίπτεις έγκαιρα οτιδήποτε δεν αρμόζει στα ένστικτα της αισθαντικής σου ικανότητας. Γιατί ζωή σημαίνει να διαλέγεις να πορευτείς δρασκελίζοντας στα μονοπάτια του Αρνητικού, ιχνηλατώντας τα βήματα των μοναχικών ταξιαρχιών. Γιατί το Εγώ πρέπει να καραδοκεί οπλισμένο με το πάθος για την Αναρχία σε κάθε γωνία της μητρόπολης. Γιατί δανειζόμαστε λίγο από το χρόνο τους για να τους δείξουμε την οργή μας… Γιατί ψάχνουμε τις πιο δημιουργικές και καλλιτεχνικές πτυχές του Ανθρώπου, τολμώντας να μιλήσουμε αποτυπώνοντας, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος, τα αληθινά στιγμιότυπα μιας τραγικής καθημερινότητας, σκάβοντας τα λαγούμια της διαφυγής, και «πυροβολώντας» τα άδεια σώματα των μέτριων… Γιατί σε αδιέξοδα μπλέκουν μονάχα όσοι ακολουθούν τους δοσμένους δρόμους, και τις επιλογές των πολλών, γιατί πάντα οι λίγοι ήταν οι φρουροί της Δύναμης και της Σκέψης, οι πραγματικοί κομιστές του διαφορετικού και του όμορφου.
ΟΥΤΕ ΠΛΟΥΣΙΟΙ, ΟΥΤΕ ΦΤΩΧΟΙ. ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΟΙ, ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΕΣ. ΟΥΤΕ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ, ΟΥΤΕ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ. ΟΥΤΕ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΥΤΕ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΙ. ΟΥΤΕ ΚΑΛΟΙ, ΟΥΤΕ ΚΑΚΟΙ. ΟΥΤΕ ΗΘΙΚΟΙ, ΟΥΤΕ ΑΝΗΘΙΚΟΙ. ΟΎΤΕ ΚΗΦΗΝΕΣ, ΟΥΤΕ ΕΡΓΑΤΙΣΤΕΣ. ΟΥΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΥΤΕ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΙ. ΟΥΤΕ ΘΥΤΕΣ, ΟΥΤΕ ΘΥΜΑΤΑ. ΟΥΤΕ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ, ΟΥΤΕ ΑΣΗΜΑΝΤΟΙ...
Δύναμη και σινιάλο Σεβασμού και Τιμής ΣΕ ΟΛΕΣ τις εξεγερμένες/ επαναστατημένες ατομικότητες, που στο παντού και στο πάντα, αποτελούν την ενσάρκωση του διαφορετικού, θρυμματίζοντας τις βιτρίνες της υποταγής και πυρπολώντας τα κάστρα της επιβολής, ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους συνειδητοποιημένους Δραπέτες της Κανονικότητας, ΣΕ ΟΛΟΥΣ όσους επιλέγουν να ζήσουν μακριά (και ΕΝΑΝΤΙΟΝ) από τα πρόβατα του πολιτισμού και τους βοσκούς τους.
ΥΓ. Ο Μηδενισμός είναι εδώ, και θα συνεχίσει να υπάρχει σε πείσμα όσων του εναντιώνονται για τους δικούς τους λόγους.
Λέσχη μηδενιστικής συνείδησης rem gero
Αναδημοσίευση από το πρώτο τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία
Παρότι το ζήτημα της οργάνωσης απασχολεί αρκετά τους αναρχικούς κύκλους, ιδιαίτερα σε μια περίοδο κατά την οποία οξύνεται η εξουσιαστική επίθεση στις αναρχικές δομές, η θέση μας είναι ξεκάθαρη. Αρνούμαστε την οργάνωση με την τυπική και δεσμευτική της μορφή, αρνούμαστε να υποτάξουμε το Εγώ μας στο βωμό μιας συλλογικότητας και να αφοπλίσουμε τις επιθυμίες μας μαχόμενοι για κάποιο «Ανώτερο Σκοπό».
Και αυτό, διότι η δική μας Αναρχία δε συναγελάζεται στις αίθουσες της υψηλής αναρχικής πολιτικής με τους αναρχοπατέρες και τους ρεφορμιστές. Σκοπός μας είναι ο με κάθε μέσο πόλεμος εναντίον του Κράτους , μα σε αυτό τον πόλεμο δε θα θυσιάσουμε τις συνειδήσεις και τις προσωπικές μας επιθυμίες. Είμαστε, λοιπόν, εναντίον των σφιχτών δομών, εναντίον των μεγαλύτερων και μικρότερων πολιτικών οργανώσεων. Για εμάς, κάθε τέτοια μορφή οργάνωσης είναι αλλοτριωτική και αποτελεί αλυσίδα και τροχοπέδη.
Η επίθεση, φυσικά, στο Κράτος, την Κοινωνία, τον πολιτισμό και τις δομές του, όσο προσωπική και να είναι ως υπόθεση, δεν παύει να εκτελείται με μεγαλύτερη επιτυχία όταν στη βάση του απόλυτα συγκεκριμένου εξαπολύουμε μαζί τις επιθέσεις μας ενάντια στο υπάρχον. Για εμάς, όμως, η συλλογικοποίηση διαφέρει από τη μαζοποίηση. Έτσι, λοιπόν, θεωρούμε πως η μόνη συνεταιρικότητα που μπορούμε να αποδεχθούμε χωρίς να απολέσουμε την αυτοκυριότητα και αυτενέργειά μας, είναι η εγωιστική ένωση, μια ένωση καθαρά ιδιοτελής και απόλυτα προσωρινή, η οποία εξυπηρετεί μονάχα ένα συγκεκριμένο στόχο και αυτοδιαλύεται όταν ο στόχος αυτός επιτευχθεί.
Για εμάς, η λυσσασμένη επίθεση ενάντια στις δομές τους δεν αποτελούν αυτοσκοπό, αλλά μέσο για τη διάχυση του Χάους και την εκμηδένιση της εξουσίας. Δεν πιστεύουμε σε κανένα «Στόχο», ούτε έχουμε την παραμικρή πρόθεση να θυσιαστούμε για κάποιο ιδανικό. «Οπλιζόμαστε» ενάντια στο Υπάρχον κινητροδοτούμενοι από ένα πρωτόγονο καταστροφικό πάθος και τη βαθιά επιθυμία να ζήσουμε τις στιγμές του Χάους. Και σε αυτή την αναζήτηση της Αυτοκυριότητας, οι σταθερές δομές με καταστατικά και μακροπρόθεσμους στόχους αποτελούν εμπόδιο.
Αρνούμαστε την υποταγή του υποκειμένου στο αντικείμενο, του αναρχικού στο μέσο, καθώς θεωρούμε πως όταν μία «υπόθεση» τοποθετηθεί επάνω από το Εγώ, τότε ο αναρχικός πάυει να είναι ενσυνείδητος εγωιστής και μετατρέπεται σε άβουλο υπήκοο, φαινόμενο το οποίο έχουμε δει να επαναλαμβάνεται μονότονα με όσους κοινωνικούς αναρχικούς ταυτίζονται με το μέσο της πάλης τους.
Οι ολιγομελείς πυρήνες και οι ομάδες συγγένειας, δομημένες πάντα στη βάση της εγωιστικής συμμετοχής, είναι σε θέση, είτε να εκμεταλλευτούν μια γενικευμένη αναταραχή και να δράσουν προκαλώντας πολλαπλά και διαδοχικά χτυπήματα στις δομές του εχθρού, είτε να συντονίζουν πρόσκαιρα τις δυνάμεις τους χτυπώντας το Κράτος σε ανύποτο χρόνο. Μπορούν ακόμα να παράγουν λόγο και δράση μέσα στα πλαίσια ουσιαστικής συντροφικότητας, η οποία δε μολύνεται από «υποχρεώσεις» και «ευθύνες», καθώς οι σύντροφοι που συμμετέχουν ενώνουν τις κοινές τους επιθυμίες και οι σχέσεις τους διαπνέονται από την ουσιαστική συντροφικότητα που σφυρηλατείται από τη συνειδησιακή εγγύτητα και την από κοινού συμμετοχή στη δράση της ομάδας. Οι πυρήνες δεν είναι ούτε σταθεροί, ούτε το αντίθετο, είναι ό,τι θέλουν τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτούς να είναι. Αυτή η ευέλικτη μορφή «οργάνωσης» από τη μία πλευρά εξασφαλίζει την προσωπική ελευθερία κινήσεων και την αυτόβουλη δράση και από την άλλη είναι αποτελεσματική και κατάλληλη για οποιοδήποτε μονοπάτι αγώνα διαλέξουν τα άτομα που συμμετέχουν να πάρουν. Η κλειστή ολιγομελής δομή τους, θωρακίζει τις ομάδες αυτές από χαφιέδες και ευνοεί τη διαρκή σύσφιξη των δεσμών μεταξύ των μελών.
Αυτή η συντομότατη ανάλυση δεν αποδελτιώνει, φυσικά, κάθε στοιχείο των εγωιστικών ενώσεων και των αναρχομηδενιστικών ομάδων, δε θα θέλαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, άλλωστε. Απαλλαγμένοι από κάθε ντετερμινισμό και εγχειρίδια εξεγερτικότητας, προτάσσουμε την αυτόβουλη δράση και την καταστροφική φαντασία.
Ας βαδίσουμε μαζί το μονοπάτι της Άρνησης οπλισμένοι με την Πένα του Εγωισμού και το Μαχαίρι του Πολέμου ενάντια στην Εξουσία
Για την Άτυπη Αναρχική Οργάνωση
Για το Χάος , την Αταξία και την Αδικία
Η Συντακτική Ομάδα του εντύπου «Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους»
Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη Διάχυση του Αρνητικού
Αναδημοσίευση από το τρίτο τεύχος του εντύπου \”N for Nihilism\”
Στο έντυπο υπάρχει και ένα κείμενο της ομάδας \”Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη διάχυση του Αρνητικού\” στα αγγλικά. Το υπόλοιπο έντυπο είναι στα ιταλικά.
Μετά το ξέσπασμα της λεγόμενης «οικονομικής κρίσης», ο αναρχικός χώρος βρέθηκε μπροστά στην πρόκληση να τοποθετηθεί πολιτικά και αξιακά απέναντι σε αυτήν τη συγκυρία. Δυστυχώς λοιπόν παρατηρούμε πως η «δικιά» του απάντηση περιορίζεται στα πλαίσια ενός νέου, παμπάλαιου στην πραγματικότητα, οικονομισμού, με την έννοια ότι εστιάζει σε εκείνη την πλευρά του καπιταλισμού τη σχετική με την παραγωγή και τη διάθεση των αγαθών. Παράλληλα ενσωματώνει στο λόγο του τα αντίστοιχα εργατίστικα προτάγματα. Έχουμε λοιπόν τις απεργίες ως απάντηση στην «εργοδοτική αυθαιρεσία και ασυδοσία», την ενίσχυση των σωματείων ή των εργατικών ομάδων ως απάντηση στη συσπείρωση των αστών, τις αντιδομές (κουζίνες, παζάρια, ιατρεία) ως απάντηση στην εγκατάλειψη, από την πλευρά του κεφαλαίου, του κοινωνικού κράτους ως τρόπο διαχείρισης του προλεταριάτου κλπ. Δε σταματάει όμως αυτή η καινοφανής θεώρηση στα προτάγματα. Ακόμα και παραδοσιακοί αγώνες των αναρχικών όπως ο αντιφασιστικός φιλτράρετε πλέον από το ταξικό σουρωτήρι. Πλέον ο αντιφασισμός θεωρείται καθήκον της εργατικής τάξης και της κοινωνίας. Λες και οι φασίστες και οι υποστηρικτές τους είναι από άλλο πλανήτη ή είναι εγγενές κομμάτι της αστικής τάξης.
Με λίγα λόγια διατηρείται η εικόνα της ζωής ως απλά μία, διαφορετική, κομμουνιστική πλέον, αλληλουχία παραγωγής και κατανάλωσης και του ατόμου ως αυτόματο που το μόνο που χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένο είναι τροφή, στέγη και δουλειά. Από αυτήν τη μονομερή και μυωπική θεώρηση είναι αδύνατον να παραχθεί ολιστική κριτική στο υπάρχον. Ο επαναστατικός χώρος αγκιστρώνεται στο σάπιο κοινωνικό σώμα και στην ακόμα πιο σάπια μικροαστικοποιημένη εργατική τάξη θέτοντας απέναντι του το κεφάλαιο και το κράτος σα μονοσήμαντες και αναγκαστικά διαπλεκόμενες οντότητες. Έτσι μένουν στο απυρόβλητο θεμελιώδη στοιχεία του συστήματος όπως ο πολιτισμός του και η ίδια του η κοινωνία και όπως η, δυνητικά εκτός καπιταλισμού, εξουσιαστική μαζική συγκρότηση.
Η αναρχοατομικιστική, μηδενιστική κριτική
Η ουσία είναι πως «κρίση» υπήρχε ανέκαθεν. Από τη στιγμή που τα άτομα δέχθηκαν να φορέσουν το ζυγό του πολιτισμού και στριμώχθηκαν στα πλαίσια της μαζικής κοινωνίας. Η ζωή υποβαθμίστηκε σε έναν αγώνα αφομοίωσης, μεγιστοποίησης του κέρδους και της κατανάλωσης. Η ατομικότητα κατακομματιάστηκε σε ρόλους και φορτώθηκε υποχρεώσεις και δικαιώματα. Μετατράπηκε σε εμπόρευμα, σε έναν πνευματικά ανάπηρο, αλυσοδεμένο κρατούμενο που θαμπωμένος από το θέαμα του καπιταλιστικού σήμερα τσίρκου γλύφει εκστατικά τις αλυσίδες του ελπίζοντας σε μία ευκαιρία να ανέβει και αυτός μια μέρα στη σκηνή, είτε ως θηρίο είτε ως θηριοδαμαστής. Η βούληση της και οι επιθυμίες της καταδικάστηκαν σε θάνατο και αντικαταστάθηκαν από τη δουλικότητα του σκλάβου παραγωγού και τις πλαστές ανάγκες του ηλίθιου καταναλωτή. Ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα διαστρεβλώνεται διαρκώς. Η γνώση είναι ένα κωλόχαρτο-διαβατήριο για την αναβαθμισμένη μισθωτή σκλαβιά ή τη σιχαμερή εξουσία. Ο έρωτας είναι αποτέλεσμα του πλούτου ή βιασμός στα κρεβάτια των μπουρδέλων. Η φύση είναι ένα απέραντο δυνητικό εργοστάσιο.
Το άτομο αποποιήθηκε τον εαυτό του. Μετατράπηκε σε μάζα, σε όχλο. Άγεται και φέρεται κάτω από τα κελεύσματα ηγετών και ιδεολογιών. Αλλάζει γνώμη όπως αλλάζει κανάλι. Ψάχνει να βολευτεί όπου και όπως μπορεί. Δε μιλάει ποτέ. Γιατί η μάζα δε μπορεί να μιλήσει, μπορεί μόνο να βγάλει άναρθρες κραυγές χωρίς νόημα. Τα «άτομα» που την αποτελούν σαπίζουν αργά αλλά σταθερά στον κοινωνικό βάλτο που δημιούργησαν τα ίδια ή η ανοχή τους. Και η σαπίλα δεν κάνει ταξικές διακρίσεις. Σαπίζει ο λούμπεν στα γήπεδα κουνώντας κασκόλ, σε κάποιο παγκάκι καρφώνοντας ενέσεις. Σαπίζει ο εργάτης και ο υπάλληλος στα εργοστάσια και στα γραφεία, στις διεκδικήσεις των δικαιωμάτων του, στη ζητιανιά περισσότερων ψίχουλων. Σαπίζει ο μικροαστός στο μαγαζάκι του, στο κυριακάτικο τραπέζι με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Και όλοι μαζί σαπίζουν στις καφετέριες, στα σινεμά, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, σαπίζουν στην αγανάκτηση τους, στα κάλπικα όνειρα τους.
Το μόνο αντίδοτο που υπάρχει στη σαπίλα είναι η Εξέγερση. Η θέληση του ατόμου να ελευθερώσει τον εαυτό του από κάθε δεσμό. Η πλήρης απαγκίστρωση από την εξουσία και η ανελέητη επίθεση στην κοινωνία. Αυτή η επίθεση δεν είναι μια στείρα κριτική μιας χούφτας απελπισμένων. Είναι μια διττή πολιτική και στρατηγική επιλογή. Ασκώντας κριτική στην κοινωνία αποδομεί κανείς τους ρόλους, τις ταυτότητες και τις σχέσεις της κυριαρχίας, τα σημαντικότερα κοινωνικά συστατικά. Αυτή η αποδόμηση οδηγεί στην εξεγερσιακή «μόλυνση» της δεξαμενής από την οποία η εξουσία αντλεί τη δύναμή της. Παράλληλα σηκώνοντας το γάντι ενάντια στην κοινωνία, προσβάλλει κανείς τις αξίες και τα ιδανικά του κεφαλαίου και του κράτους, επιτίθεται ευθέως στον πολιτισμό της εξουσίας.
Πρέπει επιτέλους να έρθει στο προσκήνιο το άτομο. Όχι η θατσερική λοβοτομημένη μικροπρεπής καρικατούρα του πολίτη, του «ελεύθερου» εργαζόμενου και καταναλωτή ή του «ανεξάρτητου» αστού. Μιλάμε για την αυτόνομη και δυνατή εξεγερμένη ατομικότητα. Μιλάμε για την εξατομικευμένη συνείδηση που με όπλο την άρνηση διαλύει όλα τα φαντάσματα που θέλουν να της φορέσουν τις αλυσίδες τους. Μιλάμε τέλος για τις εξεγερμένες ατομικότητες που, προτάσσοντας τη θέληση τους για πραγματική και με νόημα ζωή, στρέφονται συνειδητά και με λύσσα ενάντια σε ότι συγκροτεί το υπάρχον.
Ο Εξεγερμένος
Δεν είναι ο στόχος του κειμένου να κατηχήσει ή να δώσει κατευθυντήριες γραμμές. Καθένας βρίσκει το δικό του ξεχωριστό μονοπάτι στην Εξέγερση. Θα σταθεί μόνο λίγο να θαυμάσει αυτό το νέο υποκείμενο. Δε μοιάζει σαν τα άλλα, ούτε το ενδιαφέρει να πάρει τη θέση τους στις διάφορες επαναστατικές θρησκείες και τα δόγματά τους. Ο Εξεγερμένος είναι ο νέος μη-άνθρωπος, εκμηδενίζει ακόμα και αυτό το είδωλο του Διαφωτισμού κάνοντας το, αυτό που ο Στίρνερ ονομάζει, ιδιοκτησία του. Η δύναμη του είναι ασταμάτητη γιατί ότι έχει για στήριγμα είναι καλά κρυμμένο μέσα του, αθέατο από τις σειρήνες των εχθρών του. Δεν υπακούει σε καμιά ηθική, κανένα νόμο ή κανόνα, σε καμιά ιδεολογία και σε καμιά έννοια που βρίσκεται έξω και πάνω από αυτόν. Δεν είναι ούτε οπαδός ενός βαρετού και άψυχου υλισμού, ούτε πιστός των ιδεαλιστικών φαντασμάτων. Για την ηθική είναι αμαρτωλός, για το νόμο εγκληματίας, για την ανθρωπότητα απάνθρωπος, για τον πολιτισμό βάρβαρος και για την κοινωνία καρκίνωμα. Είναι περήφανος και αγέρωχος. Είναι καλλιτέχνης και πολεμιστής. Είναι τα πάντα και τίποτα. Είναι το άπειρο και το μηδέν.
Το Βίωμα ως κεντρικό σημείο της ατομικής εξέγερσης
Ο περιγραφή της ιδεολογίας ως ψευδή συνείδηση δε φτάνει στα όρια του, το αντικειμένου της κριτικής. Η ιδεολογία γεννάει και πλαστές εικόνες για την πραγματικότητα. Οι βάσεις μιας ιδεολογίας σχηματίζονται σε συγκεκριμένα χωροχρονικά πλαίσια. Οι σκέψεις αυτές απαντούν σε χωροχρονικά προσδιορισμένες ανάγκες (και ενίοτε στη βλακεία) των ανθρώπων που τις διαμόρφωσαν. Η ανθρώπινη ανοησία όμως συνηθίζει να θεωρεί κάθε τόσο πως ανακάλυψε την αιώνια αλήθεια. Το αποτέλεσμα είναι οι σκέψεις να ταριχεύονται και να μπαίνουν σε μουσειακές προθήκες. Τα άτομα γίνονται πιστοί και ανεβάζουν τις προθήκες στον ιδεολογικό βωμό. Εκεί αυτές ντύνονται με ιερότητα και απαιτούν λατρεία. Η ζωή του πιστού περιβάλλεται από φαντάσματα. Οι φίλοι του είναι φαντάσματα, οι εχθροί του είναι φαντάσματα, οι θεοί του είναι φαντάσματα. Η πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται ο πιστός υπάρχει μόνο στο κεφάλι του.
Για να σταματήσει η σκλαβιά της πίστης πρέπει το άτομο να ζει. Το βίωμα όμως θεωρείται λανθασμένα, κατά τη γνώμη μου, ως κάτι κυρίως σωματικό. Το βίωμα συντελείται και από το σώμα και από το νου. Δυστυχώς οι αναρχικοί δεν έχουμε ξεφύγει από τον πεζό μαρξιστικό υλισμό ούτε σε αυτό το πεδίο. Το άτομο είναι ολότητα. Όλες οι εξουσιαστικές ιδεοληψίες πάσχισαν μάταια να το διαχωρίσουν. Ένας «εγκρατής» διανοούμενος είναι ένας στερημένος κουρελής. Ένας «απλός άνθρωπος» είναι ένα ηλίθιο κτήνος. Η σκέψη και οι αισθήσεις μας πρέπει να γίνουν όργανα απόλαυσης της ελεύθερης ζωής και το ίδιο ισχύει και για το σώμα μας.
Η Αναρχία δεν είναι μια «επαναστατική» εναλλακτική του χριστιανικού παραδείσου. Δεν είναι ούτε απλά κάτι για να γεμίζει τόμους βιβλίων ή κάτι που ικανοποιεί τα στομάχια των πεινασμένων. Και πάνω από όλα η Αναρχία δε δωρίζεται. Η Αναρχία βιώνεται. Στο τώρα και από όποιον θέλει να τη βιώσει, μόνος του ή με τους συντρόφους του. Η αναρχική εξέγερση του ατόμου στοχεύει ακριβώς σε αυτό. Δεν πρόκειται για μια θυσία «για τις εκμεταλλευόμενες μάζες» αλλά για την έκφραση της θέλησης να ζήσει κανείς ελεύθερα. Το λάθος που κάνουν οι κοινωνιστές είναι ότι βλέπουν την ελευθερία στο θολό αποτέλεσμα μιας μελλοντικής κοινωνικής αρμονίας και όχι στην ίδια την επαναστατική διαδικασία. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια πιθανή μερική ελευθερία για τους αυριανούς ανθρώπους, για τους άλλους και όχι δικό μας βίωμα. Όμως όπου υπάρχουν πιθανότητες υπάρχει και περιθώριο αποτυχίας. Επίσης οποιαδήποτε ελευθερία στα πλαίσια της μαζικής κοινωνίας είναι κολοβή ελευθερία. Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε τη σίγουρη και βιωμένη ελευθερία του πολεμιστή, του δράστη. Επομένως η αναρχική εξέγερση είναι μια διαρκής διαδικασία και σταματάει με το θάνατο του εξεγερμένου και όχι με τις νίκες ή τις ήττες του. Ένας αναρχικός εξεγερμένος που βρίσκεται στα μπουντρούμια του εχθρού βιώνει μια δέκα φορές ποιοτικότερη ελευθερία από εκείνη του σκλάβου που «κέρδισε» μια απεργία και συνεχίζει να ζει «έξω» (ευτυχώς ή δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε δεκάδες τέτοια περήφανα παραδείγματα).
Επομένως είναι μάλλον καλύτερα να βιώνουμε την ελευθερία της Αναρχίας στον καθημερινό αγώνα για την πραγμάτωση του εαυτού μας μέσω της εξέγερσης παρά να καταναλώνουμε τη ζωή μας «στο πως πρέπει να ζήσουμε στο μέλλον» ή «για το καλό της κοινωνίας». Είναι μάλλον καλύτερα να βλέπουμε τη ζωή μας σαν μια αλληλουχία μαχών στον ατελείωτο πόλεμο για ελευθερία παρά σαν μια εξίσωση που προχωράμε βαθμιαία μέχρι να φτάσουμε στη λύση της. Καλύτερα πολεμιστές, παρά ιεραπόστολοι και λογιστές…
In gladi veritas
Αναδημοσίευση από το πρώτο τεύχος του αναρχομηδενιστικού εντύπου Μηδενιστική Πορεία