Category: Αντικοινωνισμός

Συνέχεια ενημέρωσης για την τρίτη δίκη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

85η συνεδρία

Η συνεδρίαση ξεκίνησε με τοποθέτηση συντρόφου της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς που δήλωσε τα εξής: “Στην προηγούμενη συνεδρίαση διαβάστηκαν κάποιες από τις προκηρύξεις καθώς και προσωπικά κείμενα συντρόφων. Οι αντιλήψεις, οι ιδέες, οι αξίες που αναδεικνύονται μέσα από τα κείμενα είναι ο πυροκροτητής των πράξεών μας. Άλλωστε δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν ιδέες και αυτές παίρνουν το ανάστημα του ανθρώπου που τις κουβαλάει. Το ανάστημα του ανθρώπου φαίνεται μέσα από τις πράξεις του και τις επιλογές του. Δεν ήρθαμε λοιπόν εδώ για να γυρέψουμε δικαιολογίες ούτε για να κρυφτούμε. Υπερασπιζόμαστε κάθε κείμενο, κάθε παράγραφο, κάθε πρόταση, κάθε λέξη από αυτά που γράψαμε είτε συλλογικά είτε ατομικά. Υπήρξε λοιπόν σε κείμενο που διαβάστηκε μια αναφορά στην έννοια της άρνησης εργασίας. Επειδή γνωρίζετε πολύ καλά ότι μας αρέσουν οι καθαρές κουβέντες θέλουμε να τοποθετηθούμε για το ζήτημα. Άλλωστε ήταν το σημείο που η πρόεδρος εξέφρασε την απορία της για το τι σημαίνει άρνηση εργασίας. Η άρνηση εργασίας είναι αυτό που υποδηλώνουν οι ίδιες οι λέξεις. Δηλαδή αρνούμαστε να εργαστούμε για τα συμφέροντα των πολυεθνικών, των αφεντικών, του κράτους. Αρνούμαστε να είμαστε το γρανάζι του συστήματος. Αρνούμαστε να σκλαβώσουμε το χρόνο μας, τη φαντασία μας, τη δημιουργικότητά μας στον 8άωρο καταναγκασμό της εργασίας και των επαναλαμβανόμενων κινήσεών της. Η δουλειά είναι μισθωτή σκλαβιά. Θυμηθείτε ότι έξω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου υπήρχε η επιγραφή “Arbeit macht frei” που σημαίνει “Η εργασία απελευθερώνει”. Η ίδια εντολή βρίσκεται στο κέντρο και στην ουσία της εξουσίας. Έχει χτιστεί μια ολόκληρη ηθική πάνω στη δουλειά. Πόσες φράσεις και γνωμικά υπάρχουν για να δικαιώσουν ηθικά τη δουλειά. Μας λένε “Η δουλειά δεν είναι ντροπή”. Ακόμα και στις κοινωνικές μας σχέσεις σκεφτείτε ότι η δουλειά είναι αυτή που μας προσδιορίζει και όχι η προσωπικότητά μας. Τι ρωτάμε συνήθως όταν γνωρίζουμε κάποιον; “Τι δουλειά κάνεις;”. Η δουλειά όμως είναι χαρά μόνο για τα αφεντικά. Έχετε δει ποτέ κανέναν να πηγαίνει χαρούμενος στη δουλειά του; Γι’ αυτό προτάσσουμε την άρνηση εργασίας. Άρνηση εργασίας μέσω ένοπλων απαλλοτριώσεων τραπεζικών ναών. Με τις ληστείες παίρνουμε πίσω λίγα απ’ τα κλεμμένα. Στόχος μιας αναρχικής αντάρτικης ομάδας είναι οι τραπεζικοί ναοί που φυλάσσονται τα κλεμμένα λεφτά της εκμετάλλευσης. Άλλωστε πολλές φορές όταν η αντιτρομοκρατική θέλει να φωτογραφίσει ένοπλες ληστείες τραπεζών ως έργο της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς ή άλλων ομάδων λέει χαρακτηριστικά πως οι ληστές είχαν μια ιδιαίτερη συμπεριφορά και ποτέ δεν έπαιρναν χρήματα από πελάτες. Ο Μπρεχτ είχε γράψει “Έγκλημα δεν είναι να ληστεύεις μια τράπεζα, έγκλημα είναι να ιδρύεις μία…”[…]”. Ο σύντροφος συνέχισε την τοποθέτηση του καταλήγοντας “Με τη ληστεία παίρνουμε πίσω λίγο απ’ τον κλεμμένο μας χρόνο, την κλεμμένη μας αξιοπρέπεια, την κλεμμένη μας ζωή. Γι’ αυτό η άρνηση εργασίας είναι άρνηση να είμαστε σκλάβοι”. Η δίκη συνεχίστηκε με αναγνωστέα έγγραφα και έγγραφα δειγμάτων DNA που εξετάστηκαν δίχως αποτέλεσμα.

84η συνεδρία

Συνεχίστηκε η ανάγνωση πολιτικών κειμένων και προκηρύξεων της Συνωμοσίας Πυρήνων τη Φωτιάς.

83η συνεδρία

Η σημερινή συνεδρία διεκόπη καθώς την ίδια μέρα δικαζότανε σε άλλη αίθουσα στο Εφετείο, υπόθεση άλλου ατόμου που κατηγορείται κι αυτός για συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και ένοπλη ληστεία κατά την οποία εκτελέστηκε ένας πολίτης “ήρωας” που πήγε να πιάσει έναν απ’ τους ληστές. Ο ίδιος ο κατηγορούμενος αρνείται τις κατηγορίες ενώ και οι σύντροφοι της Συνωμοσίας έχουν ξεκαθαρίσει πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έχει σχέση με την οργάνωση.

82η συνεδρία

Συνεχίστηκε η ανάγνωση κειμένων που βρίσκονται στη δικογραφία. Ανάμεσα τους υπήρχε δημοσίευμα εφημερίδας που ανέφερε ότι η αποστολή παγιδευμένων δεμάτων στην καγκελάριο Μέρκελ, στον γάλλο πρόεδρο Σαρκοζί και στον πρωθυπουργό της Ιταλίας Μπερλουσκόνι έθεσε σε κίνδυνο τις διεθνής σχέσεις της Ελλάδας. Παράλληλα υπήρξε έγγραφο που αναφερόταν στις αναγνωρίσεις δυο συντρόφων της ΣΠΦ από μάρτυρες στη γνωστή διαδικασία που οι ύποπτοι κάθονται πίσω από διαχωριστικό τζάμι ανάμεσα σε μπάτσους με πολιτικά και οι μάρτυρες πρέπει να τους αναγνωρίσουν. Ένας απ’ τους δύο συντρόφους παρενέβη και ανέφερε ότι κατά τη διαδικασία της αναγνώρισης τους είχαν φορέσει χειροπέδες και τους είχαν γυρισμένους με την πλάτη. Έτσι έγιναν οι αναγνωρίσεις…

81η συνεδρία

Σε αυτήν τη συνεδρίαση διαβάστηκε από την πρόεδρο του δικαστηρίου η μπροσούρα της ΣΠΦ “Ο ήλιος θα συνεχίσει ν’ ανατέλλει”. Σύντροφος της ΣΠΦ σχολίασε ότι μέσα απ’ την ανάγνωση της συγκεκριμένης μπροσούρας φαίνεται ξεκάθαρα πως η ΣΠΦ είναι μια άτυπη αναρχική αφορμαλιστική οργάνωση δίχως διευθυντές, αρχηγούς και απλά μέλη. “Είμαστε όλοι ίσοι και συνένοχοι στο έγκλημα της Νέας Αναρχίας” δήλωσε κλείνοντας, παρά το γεγονός ότι οι εισαγγελικές έχουν αποδώσει στον καθένα απ’ τους συντρόφους της Συνωμοσίας διαχωρισμένους και ιεραρχικούς ρόλους. Επίσης επειδή η μπροσούρα “Ο ήλιος θα συνεχίσει ν’ ανατέλλει” περιέχει ένα ιστορικό χρονολόγιο με όλες τις ενέργειες της ΣΠΦ(περίπου 250 επιθέσεις) τα μέλη της Συνωμοσίας που υπογράφουν τη μπροσούρα κατηγορούνται αυτομάτως ότι είναι οι φυσικοί αυτουργοί και για τις 250 ενέργειες. Δηλαδή όλοι σε όλα. Το παράδοξο είναι πως αρκετές ενέργειες έγιναν σε μορφή μπαράζ. Δηλαδή την ίδια νύχτα η Συνωμοσία χτυπούσε σε 13 διαφορετικά σημεία την ίδια ακριβώς ώρα. Παρόλα αυτά οι εισαγγελείς κατηγορούν το κάθε μέλος της Συνωμοσίας και στις 13 ενέργειες για παράδειγμα.

80η συνεδρία

Συνεχίστηκε η ανάγνωση δικαστικών εγγράφων.

79η συνεδρία

Η σημερινή συνεδρίαση αναβλήθηκε.

78η συνεδρία

Σε αυτή τη συνεδρίαση συνεχίστηκε η ανάγνωση των εγγράφων κατάσχεσης και βαλλιστικής εξέτασης των πιστολιών και των Καλάσνικοφ που βρέθηκαν στην κατοχή των συντρόφων της ΣΠΦ. Σύντροφος της Συνωμοσίας πήρε τον λόγο και επισήμανε πως οι μπάτσοι έκαναν επέμβαση σε ένα πιστόλι και δούλεψε κατά τη βαλλιστική εξέταση, ενώ οι ίδιοι οι σύντροφοι γνώριζαν ότι το συγκεκριμένο όπλο ήταν ελαττωματικό(φθαρμένος επικρουστήρας) και δεν έριχνε. Στη συνέχεια συνέχισε την τοποθέτηση του και αναφέρθηκε στην προσπάθεια των μπάτσων και εισαγγελέων να συνδέσουν τη Συνωμοσία με άλλα άτομα ώστε να κατασκευάσουν μια κατασταλτική ομπρέλα ενάντια σε ένα ανόμοιο σύνολο κόσμου. Τελείωσε την παρέμβαση του με εκτενή αναφορά στο θεώρημα Μαρίνι και την κατασκευή της δήθεν αναρχικής οργάνωσης Orai στην Ιταλία.

77η συνεδρία

Συνεχίστηκαν τα αναγνωστέα έγγραφα, ενώ σύντροφος της Συνωμοσίας σε παρέμβασή του αναφέρθηκε σε μεθόδους της αντιτρομοκρατικής σύμφωνα με τις οποίες οι αντιτρομοκατικάριοι σε μεγάλες υποθέσεις όπως της ΣΠΦ εμφανίζουν πληροφορίες οι οποίες δήθεν προέρχονται από κάποιο ανώνυμο τηλεφώνημα στους μπάτσους. Έτσι δεν αποκαλύπτουν ούτε τις πηγές τους ούτε τον τρόπο έρευνας. Η παρατήρηση- παρέμβαση έγινε για να δημιουργηθεί μια παρακαταθήκη γνώσης στους νέους συντρόφους και να προωθηθεί ο συνωμοτικός χαρακτήρας του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης.

76η συνεδρία

Συνεχίστηκε η ανάγνωση εγγράφων από σπίτι που βρέθηκε οπλισμός (Καλάσνικοφ, πιστόλια, περίστροφα, εκρηκτικά, πυροκροτητές κ.α.) της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

75η συνεδρία

Η συνεδρία συνεχίστηκε με την ανάγνωση εγγράφων από έρευνες της αντιτρομοκρατικής σε σπίτι που εισέβαλλαν τα ΕΚΑΜ χωρίς να βρεθεί τίποτα ενώ οι ένοικοι του σπιτιού είχαν διαφύγει.

Η ενημέρωση γίνεται από: Αλληλέγγυους/ες για τη Σ.Π.Φ.

Μπορείτε να βρείτε τις προηγούμενες συνεδριάσεις εδώ

 

Το ηχητικό απόσπασμα από την συζήτηση-κουβέντα με τον Χρήστο Τσάκαλο

\"σπφ2\"

 

Κατεβάστε το ηχητικό αρχείο εδώ

Πηγή

Η Νύχτα πέφτει στο Παλέρμο… Ξημέρωσε. Ο ρουφιάνος ανοίγει τα μάτια.

 

Κείμενο – απάντηση στα σκουπίδια που δημοσίευσε το Αυτόνομο Στέκι και άλλοι νομιμόφρονες λακέδες με αφορμή την εκτέλεση των δύο ναζί στο Ν.Ηράκλειο.

 

  Επιλέξαμε συνειδητά να μην τοποθετηθούμε για τα γεγονότα της εκτέλεσης και την ακατάσχετη προβοκατορολογία που ακολούθησε και αντ’ αυτού να αναμείνουμε τη δημοσίευση της προκήρυξης. Τώρα, λοιπόν, που το τοπίο αρχίζει να ξεκαθαρίζει, είναι η στιγμή όσοι φωτογραφίζοντας τη μηδενιστική τάση έκλειναν το μάτι στην καταστολή, να το βουλώσουν και να χωθούν και πάλι στις τρύπες τους  και τα μικρομάγαζα των Εξαρχείων, το μοναδικό μετερίζι από το οποίο είναι ικανοί να διεξάγουν τον ασφαλίτικο αγώνα τους. Μετά την εκτέλεση, ως έτοιμοι από καιρό, έσπευσαν να μιλήσουν για νεομηδενιστικό φασισμό, να αποδελτιώσουν τα χαρακτηριστικά του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης, να αποστασιοποιηθούν από τους «δολοφόνους και τους τρομοκράτες».

  Φυσικά, δεν έχουμε ψευδαισθήσεις ενότητας και συντροφικότητας, εμείς πρώτοι κόβουμε τους δεσμούς με τη σήψη του χώρου και την πολιτικάντικη λογική του. Δεν έχουμε καμία επαφή με ένα χώρο που ερμηνεύει την πραγματικότητα και πορεύεται με βάση τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς  και τον παλμό του κοινωνικού κοπαδιού. Η μεταξύ μας διαφορά είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Αντίθετα από τους αναρχολακέδες και τους πατεράδες των συνελεύσεων, εμάς δε μας βαραίνει καμιά αλυσίδα υποκατάστασης του Κράτους και επίδειξης της πολιτικής μας πραμάτειας στην –ούτως ή άλλως αδιάφορη- μάζα. Η λογική των ρεφορμιστών ταιριάζει στις συνήθειες ενός μικροαστού μαγαζάτορα ρουφιάνου και όχι τυχαία. Είναι κατανοητό πως κάποιοι έχουν από καιρό επιλέξει να βαδίσουν μαζί με την κοινωνία και για να το πετύχουν αυτό, επιστρατεύουν κάθε πρόσφορο μέσο επιρροής, αφουγκραζόμενοι τις ανάγκες, αλλά σε καμία περίπτωση τη διάθεση, της πλέμπας.

  Κοινωνικά ιατρεία, αυτοοργανωμένα μαθήματα, παιδικοί σταθμοί και καταλήψεις στέγης είναι μερικές μόνο από τις εκφάνσεις της ρεφορμιστικής προσπάθειας για δημοσκοπική άνοδο και αλλαγή των ενδοεξουσιαστικών συσχετισμών. Είναι λογικό, λοιπόν, το νέο αναρχικό αντάρτικο το οποίο ούτε συνδιαλέγεται με την κοινωνία, ούτε ενδιαφέρεται για τη γνώμη της, αλλά αντίθετα επιτίθεται στα σύμβολα και τις αξίες της, να προκαλεί με κάθε του χτύπημα σύγχυση στους θιασώτες της άμεσης δημοκρατίας και των αμφιθεατρικών παρεμβάσεων. Η μηδενιστική κριτική στα φαντάσματα του υπάρχοντος, το Κράτος, την Κοινωνία, την Ηθική και τη Δημοκρατία ούτε από αυτοοργανωμένα εργαστήρια βιτρό έχει ανάγκη, ούτε από τη συμπάθεια του βάλτου. Υπάρχει και πραγματώνεται στο εδώ και το τώρα και εκφράζεται πολύμορφα και επιθετικά. Και είναι ακριβώς αυτή η έκφραση που ανατρέπει τους σχεδιασμούς των ρεφορμιστών και προκαλεί τις επακόλουθες εναντίον της επιθέσεις.

  Ας έρθουμε, όμως, στους πολιτικάντηδες της καθεστωτικής αναρχίας, εκείνους που σε ρόλο μπάτσου και ρουφιάνου ξεκίνησαν με τα κείμενα-σκουπίδια που δημοσίευσαν λίγες ώρες μετά τις εκτελέσεις και χωρίς καν να περιμένουν τη δημοσίευση μιας προκήρυξης, να φωτογραφίζουν ή και να μιλούν ανοιχτά για νεομηδενιστικό φασισμό. Και επειδή οι ρουφιάνοι έχουν όνομα και υπόσταση, το κείμενο αναφέρεται στις ανακοινώσεις των αρλεκίνων του Αυτόνομου Στεκιού, του Αντιφασιστικού Μετώπου Γερανείων, το κείμενο του Λάμπε Ρατ  και τους παραλημένους της Συσπείρωσης Αναρχικών που έσπευσαν μία μέρα μετά από το γεγονός να ξεθάψουν τον ασύρματο και να μιλήσουν για ανθρώπους που προδίδουν τις ιδέες για τις οποίες μάχονται. Περιμέναμε κάτι διαφορετικό από τους χαφιέδες και τους λασπολόγους των συνελεύσεων ; Όχι. Ήρθε, όμως, η στιγμή να σταματήσει το θέατρο σκιών και να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Καθένας κάνει τις επιλογές του. Κάποιοι έκαναν τη δική τους όταν έτρεξαν να πετάξουν από τις πλάτες της αναρχίας την ευθύνη, χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει τίποτα ακόμη. Έκαναν τη δική τους επιλογή όταν προσέφεραν απλόχερα σε κάθε ενδιαφερόμενο πολιτική και ηθική νομιμοποίηση με τη στοχοποίηση ενός ρεύματος. Έκαναν τέλος τη δική τους επιλογή όταν μετέτρεψαν τους εαυτούς τους σε θλιβερούς δημοσιογραφίσκους και προβοκατορολόγους.

  Και τώρα που δημοσιεύτηκε η ανάληψη και είναι φανερό πως καμία σχέση με τη μηδενιστική τάση και το νέο αναρχικό αντάρτικο δεν έχει, αλλά αντίθετα αποθεώνει τον αντιφασισμό, τις καταλήψεις και τον κοινωνικό αγώνα της ρεφορμιστικής αναρχίας μέσα στο γενικότερο διαλεκτικό χάος της, οι γραφειοκράτες σιγούν. Όλοι εκείνοι που τόσες μέρες μιλούσαν ανοιχτά για νεομηδενιστές και φετιχιστές της βίας ας κάνουν τον κόπο να εξέλθουν των τρυπών τους και να τοποθετηθούν. Ας τοποθετηθούν, επίσης, οι φιόγκοι της κατάληψης Σινιάλο που έσπευσαν να προβοκατορολογήσουν, φοβούμενοι την κοινωνική αντίδραση.

  Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητο να γίνει μια αναφορά στο κείμενο του Αυτόνομου Στεκιού. Οι «σύντροφοι» γράφουν (οι επισημάνσεις δικές μας) :

Δεν θα πέσουμε στον -ισχυρό είναι αλήθεια- πειρασμό να κάνουμε υποθέσεις για την πατρότητα της συγκεκριμένης δολοφονικής ενέργειας. Εμείς δε θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε ποιοι είναι οι εμπνευστές και οι φυσικοί αυτουργοί της, εάν πρόκειται για «χρήσιμους ηλίθιους», για φετιχιστές της βίας και του νεομηδενισμού, για πράκτορες ή επαγγελματίες δολοφόνους, για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ή εσωτερικές διαφορές.  Αυτό που γνωρίζουμε με σιγουριά είναι ποιοι δεν είναι. Δεν είναι όλες και όλοι αυτοί που κατεβαίνουν σε πορείες, που υπερασπίζονται «γη και ελευθερία» όπως στις Σκουριές, που αγωνίζονται μαζί με τους μετανάστες, τους άνεργους, τους απολυμένους, που δημιουργούν και στηρίζουν δομές κοινωνικής αλληλεγγύης όπως κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, αυτοδιαχειριζόμενες βιβλιοθήκες.. Δεν είναι αυτοί κι αυτές που κόντρα στον αυξανόμενο εκφασισμό ολοένα και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας, λειτουργούν σε κοινωνικούς χώρους αυτοοργάνωσης και ελευθερίας, σε στέκια και καταλήψεις, που συναποφασίζουν τις όποιες δράσεις τους μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις και οριζόντιες διαδικασίες. Οι δολοφόνοι και οι τρομοκράτες δεν είμαστε όλες και όλοι εμείς που συνειδητοποιούμε ότι ο πήχης της βίας ανεβαίνει ανεξέλεγκτα και εις βάρος μας, που ξέρουμε ότι είμαστε οι πιθανοί στόχοι μελλοντικών φασιστικών αντιποίνων αλλά παρόλα αυτά αρνούμαστε να στρατιωτικοποιηθούμε και συνεχίζουμε τον κοινωνικό μας αγώνα χωρίς να κάνουμε βήμα πίσω.

  Η τελευταία περίοδος καταδεικνύει την τρομακτική ολίσθηση των γραφειοκρατών προς την πολιτική διαχείριση, τη νομιμότητα και την πλήρη απαξίωση κάθε εξεγερτικής διεργασίας. Δεν εκπλήσσεται κανείς για την επίδειξη της κοινωνικής πραμάτειας που γίνεται παραπάνω, αλλά η ξεκάθαρη αποστασιοποίηση από τους «δολοφόνους» και τους «τρομοκράτες», συμβάλλει σε αυτό ακριβώς που σημειώθηκε παραπάνω, στη ρουφιανιά –πολιτική και προσωπική- και το κλείσιμο του ματιού στους συναδέλφους τους στην Αλεξάνδρας και την Κατεχάκη. Τρομοκρατείστε «σύντροφοι» ; Ε, τότε ας στείλουμε στο διάολο όχι μόνο τους εκτελεστές των ναζιστών (οι οποίοι με τη δική σας προσπάθεια σχετίζονται), αλλά και όλους τους ένοπλους αντάρτες. Ευτυχώς, αρκετοί από τους άλλους, τους νεομηδενιστές του φετιχισμού της βίας είναι κλειδωμένοι στα κάτεργα της Δημοκρατίας ! Οι σηψαιμικές καταληψούλες, τα στέκια και οι δανειστικές σας βιβλιοθήκες δεν κινδυνεύουν άμεσα από τα φρικτά «φασιστικά αντίποινα»…

  Για το υπόλοιπο του αποσπάσματος, η απάντηση είναι ξεκάθαρη, όχι επειδή ταυτιζόμαστε με τους ΟΠΛΑτζήδες εκτελεστές (θυμάστε ρουφιάνοι ποιος έχει τις αναφορές του στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ;), αλλά επειδή το κείμενό σας είναι το ιδανικότερο επιστέγασμα του επιχειρήματος περί διαφορετικών κόσμων.  Πράγματι, δεν είμαστε αυτοί πως στεγάζουν τη μιζέρια τους στις καταλήψεις της γειτονιάς, δεν είμαστε αυτοί που στήνουν νηπιαγωγεία για να τους συμπαθήσει η πλέμπα, δεν είμαστε αυτοί που αναγνωρίζουν επαναστατικά υποκείμενα και στέκονται δίπλα σε μετανάστες ανεξαρτήτως επιλογών και τοποθέτησης καθαγιάζοντας μια ταυτότητα. Για εμάς, ούτε ανάγκη για μαζική απεύθυνση υπάρχει, ούτε για άμβλυνση της κριτικής και της επίθεσης. Οι αγκυλώσεις, οι ελιγμοί και ο χαφιεδισμός είναι προνόμιο μόνο των γραφειοκρατών και των πολιντικάντηδων. Η μηδενιστική επίθεση στο υπάρχον δεν ενδιαφέρεται να μετρήσει απώλειες χειροκροτητών, δεν αναπαράγει στερεοτυπικές μπούρδες περί αντιποίνων και όξυνσης της καταστολής. Εναντιώνεται σε κάθε αλυσίδα εδώ και τώρα, δεν αναμένει αντικειμενικές συνθήκες, ούτε λαϊκά πανηγύρια και επαναστάσεις λοβοτομημένων ανδραπόδων. Οπότε, οι λογικές κινηματικής λογιστικής ανήκουν στον ίδιο ρεφορμιστικό βούρκο στον οποίο κατοικοεδρεύουν οι συνειδήσεις και οι πράξεις σας.

  Ας γίνει εδώ κάτι ξεκάθαρο. Όποιος αισθάνεται το βάρος ασήκωτο, ας αποχωρήσει και ας κλείσει το στόμα του μια και καλή. Εάν οι ρεφορμιστές θέλουν, μπορούν να συνεχίσουν απερίσπαστοι τις μίζερες υπάρξεις τους στα πεδία βολής των εξαρχειώτικων καφενείων. Όταν, όμως, γλοιώδη ανθρωπάκια αποφασίζετε να παίξετε το ρόλο του ρουφιάνου και του εκκολαπτόμενου αντιτρομοκρατικάριου, να έχετε στο μυαλό σας ότι ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Και η ευθύνη για αυτές ανήκει στον ίδιο…

Niger Lupus Negationis και Parabellum (In gladi veritas)

από τη διαχειριστική ομάδα του Parabellum

και το Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη Διάχυση του Αρνητικού

\"σήμα\"

Ιταλία: Ανάληψη ευθύνης του αναρχικού αιχμαλώτου Νικόλα Γκάι για την επίθεση κατά Αντινόλφι (Γένοβα)

Δήλωση που κατέθεσε ο Νικόλα Γκάι στο δικαστήριο της Γένοβας την 30ή Οκτώβρη 2013, στο πλαίσιο συντομευμένης διαδικασίας:

«Κανείς δεν μπορεί να με κρίνει
Ούτε καν εσύ
Σε πονάει η αλήθεια, το ξέρω»
Κατερίνα Καζέλλι

Ας διατυπώσω λίγα λόγια για να καταθέσω μερικά απλά γεγονότα προτού εδραιωθεί η «αλήθεια» απ’ τα δικαστικά όργανα. Σε περίπτωση που δεν είναι ήδη σαφές, να πω ότι χρησιμοποιώ τον όρο «αλήθεια» με ειρωνική χροιά, καθώς στην πραγματικότητα δεν αναγνωρίζω κανένα δικαστήριο πέρα απ’ την ίδια μου τη συνείδηση. Οι μόνοι υπεύθυνοι για ό,τι συνέβη στη Γένοβα στις 7 Μάη 2012 είμαστε εγώ και ο Αλφρέντο. Κανένας και καμία απ’ τα φιλικά μας πρόσωπα ή τα συντρόφια μας δεν ήξερε τι σχεδιάζαμε και τι πραγματώσαμε στη συνέχεια. Όσο βαθιά και να σκάψετε μες στις ζωές και στις σχέσεις μας μπας και βρείτε συνεργούς στο «έγκλημα», δεν πρόκειται να εισφέρετε οποιεσδήποτε αποδείξεις περί του αντιθέτου· βέβαια θα το προσπαθήσετε, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση δε θα μπορέσετε παρά ν’ αμολήσετε ψέματα σε μια προσπάθεια να παγιδεύσετε εχθρούς του υπάρχοντος. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο σ’ αυτούς που έχουνε αφιερώσει όλη τους τη ζωή στην υπηρεσία της εξουσίας να χωνέψουν την ιδέα ότι δύο άτομα, οπλισμένα μονάχα με την αποφασιστικότητά τους, μπορούν να βάλουνε μπρος μιαν απόπειρα να μπλοκάρουν τα γρανάζια του τεχνοβιομηχανικού συστήματος αντί να πειθαρχήσουν και να τους ρίξουνε λάδι για να γυρίζουν, μα τι να κάνουμε, ακριβώς έτσι έχει το πράγμα. Για χρόνια υπήρξα μάρτυρας της συστηματικής καταστροφής της φύσης και οποιασδήποτε πτυχής κάνει τη ζωή ν’ αξίζει να τη ζει κανείς, μιας καταστροφής που διεξάγεται απ’ την τεχνολογική ανάπτυξη, της οποίας δεν παύουν ποτέ να πλέκουνε το εγκώμιο. Χρόνια και χρόνια παρατηρούσα μ’ ενδιαφέρον, μα πάντοτε ως θεατής, τις εμπειρίες εκείνων των εξεγερμένων που, ακόμη και σ’ αυτόν το φαινομενικά ειρηνευμένο κόσμο, συνέχιζαν να έχουνε ψηλά το κεφάλι επιβεβαιώνοντας τη δυνατότητα μιας ελεύθερης και άγριας ζωής.

Μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα, όταν ο Αλφρέντο μου πρότεινε να τον βοηθήσω στην πραγμάτωση μιας ενέργειας κατά του πυρηνικού μηχανικού Ρομπέρτο Αντινόλφι, δέχτηκα χωρίς δισταγμό. Επιτέλους μπορούσα να εκδηλώσω έμπρακτα την άρνησή μου απέναντι στο τεχνοβιομηχανικό σύστημα και να βάλω ένα τέλος στη συμμετοχή μου σε συμβολικές διαμαρτυρίες, οι οποίες πάρα πολύ συχνά αποτελούνε επιδείξεις ανημποριάς και τίποτα περισσότερο. Όποιος ή όποια έχει την παραμικρή νοημοσύνη δε γίνεται να τρέφει αυταπάτες ότι το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος ή τα καραγκιοζιλίκια κάποιου γκουρού της πράσινης οικονομίας μπορούνε να διαγράψουν, έτσι από μόνα τους, τις εγγενώς πιο επιζήμιες πτυχές του κόσμου όπου είμαστε εξαναγκασμένοι να ζούμε. Όποιος ή όποια το θέλει, είναι σε θέση να δει ότι η Finmeccanica με τη θυγατρική της Ansaldo Nucleare εξακολουθούν να παράγουν όπλα μαζικής καταστροφής· απλώς το κάνουνε εκτός των ιταλικών συνόρων – λες και η ακτινοβολία σέβεται αυτούς τους άθλιους φραγμούς. Στη Ρουμανία (στην Τσερναντόβα, γδαρμένη περιοχή που είναι κυρίως γνωστή για τ’ αμέτρητα περιστατικά σε πυρηνικό εργοστάσιό της), στη Σλοβακία και στην Ουκρανία, για να αναφερθώ μόνο στις πιο πρόσφατες και άμεσες επενδύσεις, η Ansaldo Nucleare συνεχίζει να σκορπά το θάνατο και να συμβάλλει στην καταστροφή της φύσης. Εξίσου προφανές θα πρέπει να ’ναι σε όλους κι όλες το γεγονός ότι, με άλλους 190 πυρηνικούς σταθμούς μοναχά στην Ευρώπη, το ερώτημα δεν είναι αν άλλο ένα Τσερνόμπιλ μπορεί να συμβεί αλλά πότε θα συμβεί. Κι επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτά τα τερατουργήματα δε σκοτώνουνε μονάχα όταν βρίσκονται σε λειτουργία, αλλά δολοφονούνε και με τα πυρηνικά τους απόβλητα, που μεταφέρονται μπρος και πίσω σ’ όλη την Ευρώπη, χωρίς κανείς να ξέρει πραγματικά τι να κάνει με δαύτα. Πυρηνικά απόβλητα απ’ τους ιταλικούς σταθμούς παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, οι οποίοι έκλεισαν προ δεκαετιών, τώρα μεταφέρονται στη Γαλλία προκειμένου να γίνουν «ασφαλή»: αντλούνε καύσιμο απ’ αυτά, το οποίο διοχετεύουν σε άλλους αντιδραστήρες, καθώς επίσης κάμποσα κιλά πλουτωνίου που μπορεί μονάχα να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή βομβών (το λέω απλά για να υπενθυμίσω ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ στρατιωτικής και αστικής-πολιτικής χρήσης όσον αφορά τα πυρηνικά), κι έπειτα τ’ απόβλητα στέλνονται πίσω εξίσου επικίνδυνα όσο ήταν και πρωτύτερα. Ως προς το ζήτημα αυτό, πάλι, ποιος ξέρει τι θα κάνουνε οι Αμερικανοί με το ουράνιο που μεταφέρθηκε αυτό το καλοκαίρι στις ΗΠΑ κρυφά από ένα χώρο εναπόθεσης πυρηνικών αποβλήτων στην ιταλική περιφέρεια της Μπαζιλικάτα… Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες σχετικά με τη ζημία και την καταστροφή που ’χει προκληθεί απ’ την πυρηνική ενέργεια, να φέρω αμέτρητα παραδείγματα, να καταπιαστώ με ό,τι συμβαίνει τώρα στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας (όπου μερικοί μερικοί ισχυρίζονται πως δεν προκλήθηκαν θάνατοι απ’ τον πυρηνικό σταθμό…), αλλά δεν είμαι εδώ πέρα για να γυρέψω δικαιολογίες. Ίσως η πυρηνική ενέργεια να είναι το μοναδικό στοιχείο αυτού του πολιτισμένου κόσμου όπου ο παραλογισμός και το τερατούργημα του τεχνοβιομηχανικού συστήματος μπορεί να γίνει κατανοητό απ’ τον καθέναν και την καθεμιά, ωστόσο αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι στο βωμό της τεχνολογικής ανάπτυξης θυσιάζουμε κάθε περιφρούρηση της ατομικής μας ελευθερίας και της ευκαιρίας να ζήσουμε μια ζωή που ν’ αξίζει να βιωθεί. Τώρα εναπόκειται σε καθέναν και καθεμία από μας ν’ αποφασίσει αν θέλει να είναι πειθήνιο υποκείμενο ή να προσπαθήσει να ζήσει, εδώ και τώρα, την άρνηση του υπάρχοντος. Εγώ την έκανα την επιλογή μου, με χαρά και δίχως τύψεις.

Εμείς θα βγούμε από ’δώ μέσα χαρακτηρισμένοι ως τρομοκράτες, και το αστείο είναι πως μπορείτε να το πείτε αυτό δίχως να αισθάνεστε πως γίνεστε ρεντίκολο: το λέει ο ποινικός κώδικας. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι οι λέξεις έχουν χάσει ολότελα το νόημά τους· αν είμαστε εμείς τρομοκράτες, τότε πώς θ’ αποκαλούσατε όσους παράγουν όπλα, συστήματα εντοπισμού στόχων για πυραύλους, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, μαχητικά-βομβαρδιστικά αεροπλάνα, εξοπλιστικά για το κυνήγι ανθρώπων που προσπαθούν να διασχίσουνε τα σύνορα, σταθμούς πυρηνικής ενέργειας, όσους είναι εφάμιλλοι με ένστολους φονιάδες και διαβόητους δικτάτορες· με άλλα λόγια, πώς θα ορίζατε τη Finmeccanica; Στα σίγουρα οι εντολείς σας δεν έχουν ούτε ίχνος φαντασίας, μιας και προκειμένου να διαλύσουν τις όποιες αμφιβολίες εγείρονται αναφορικά με τις πραγματικές λειτουργίες του εν λόγω ομίλου διορίσανε πρόσφατα γενικό κουμάντο της Finmeccanica τον πρώην αστυνομικό διευθυντή Τζάννι Ντε Τζεννάρο: δεδομένης της ευθύνης του για τους βασανισμούς στα κρατητήρια του Μπολτσανέτο και για το μακελειό στο σχολείο Ντιάζ την περίοδο της συνόδου της G8 στη Γένοβα το 2001, όταν ο ίδιος ήταν αρχηγός της αστυνομίας, εύλογα σκεφτήκανε πως ήταν ο σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση.

Για να επανέλθω στο λόγο που καταθέτω τούτη τη δήλωση, θα ’θελα να κάνω ορισμένες διευκρινίσεις σχετικά με τη «λαμπρή» επιχείρηση που οδήγησε στη σύλληψή μας. Ποιος ξέρει πόσες χειραψίες και χτυπήματα στην πλάτη ανταλλάξανε τα πανούργα λαγωνικά που καταφέρανε ν’ αξιοποιήσουν το μοναδικό μα κρίσιμο λάθος που κάναμε, σφάλμα που οφείλεται στην απειρία μας και στην άμεση αναγκαιότητα να κάνουμε κάτι μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα. Στην ουσία δεν προσέξαμε μία κάμερα τηλεπαρακολούθησης που ’χει τοποθετήσει ο πλήρης ζήλου ιδιοκτήτης ενός μπαρ για να προστατεύει τα σάντουιτς που πουλάει. Δυστυχώς για μας, δεν πήραμε πρέφα την κάμερα ενόσω μελετούσαμε τη διαδρομή από το σημείο όπου εγκαταλείψαμε το μοτοσακό ως τη στάση όπου αλλάξαμε λεωφορεία, μέχρι που φτάσαμε στα περίχωρα της πόλης προς την κατεύθυνση του Αρεντσάνο, όπου ήταν σταθμευμένο το αυτοκίνητό μου, το οποίο χρησιμοποιήσαμε για να πάμε στη Γένοβα και να φύγουμε απ’ την περιοχή. Για να πω όλη την αλήθεια, η κάμερα δεν ήταν το μόνο λάθος μας, διότι χάσαμε επίσης πολύτιμες στιγμές όταν διαφεύγαμε απ’ τον τόπο της δράσης, καθώς παραλύσαμε στο άκουσμα της λυσσασμένης κραυγής του μαθητευόμενου μάγου της διάσπασης του ατόμου: «Μπάσταρδοι!… Ξέρω ποιος σας έστειλε!» Δεν το ’χω να προβώ σε εικασίες σχετικά με τη σημασία αυτής της φράσης, ούτε η στιγμή ευνοεί ήρεμους συλλογισμούς, ούτε κι έχω το συνήθειο να χτίζω κάστρα στον αέρα από τα λόγια που εκφέρει κάποιο άλλο πρόσωπο, αλλά προσωπικά συμπέρανα ότι είχαμε βάλει τα χέρια μας μέσα σ’ ένα σωρό από σκατά. Καθετί άλλο που επιστρατεύτηκε για να δικαιολογήσει την κράτησή μας, είτε είναι διαστρεβλωμένο είτε απλά λαθεμένο. Το διαβόητο απόσπασμα των υποκλοπών για την «πιστόλα», όπου φέρομαι να δήλωσα ότι έριξα εγώ τη βολή, είναι εντελώς ακατάληπτο. Τώρα πια δεν έχει καν νόημα να κληθούν εμπειρογνώμονες να τ’ αναλύσουν, πάντως όμως επειδή είχα τα χέρια μου στο τιμόνι του μοτοποδηλάτου θα ήταν αδύνατο να βαστάω και το πιστόλι, ακριβώς όπως μου φαίνεται λογικά ασυνάρτητο ότι τάχα θα το έλεγα αυτό στο συγκεκριμένο άτομο που είχε συμμετάσχει στη δράση μαζί μου, δηλαδή στον Αλφρέντο. Όσο για τον εκτυπωτή που κατασχέθηκε απ’ το σπίτι των γονιών μου, και το εγκληματολογικό εργαστήριο της αστυνομίας υποστήριξε πως ήταν ο ίδιος που χρησιμοποιήθηκε για την εκτύπωση του φυλλαδίου της προκήρυξης, τι να πει κανείς πέρα από το γεγονός ότι εγώ αγόρασα τον υπολογιστή και τον εκτυπωτή, και τους καταστρέψαμε και τους δυο μετά τη σχετική χρήση – ας σημειωθεί κιόλας ότι, αφότου το δικαστικό συμβούλιο της επανεξέτασης επικύρωσε την προφυλάκισή μας, ακόμη και οι επιστήμονες της Μονάδας Επιστημονικών Ερευνών (RIS) διακρίβωσαν ότι ο κατασχεμένος εκτυπωτής πιθανότατα δεν ήταν αυτός που χρησιμοποιήθηκε για την προκήρυξη. Όσον αφορά την κλοπή του μοτοποδηλάτου, για την οποία κατηγορούμαστε εμείς οι δυο μαζί με άγνωστους φαντομάδες, τα πράγματα είναι λιγότερο πολύπλοκα απ’ όσο προσπαθείτε σεις να τ’ ανασκευάσετε. Τριγυρίσαμε στην πόλη προσπαθώντας να βρούμε άκρη στο πρόβλημα, γιατί δεν είχαμε καμία εμπειρία σε αυτού του είδους την πρακτική. Ως γνωστόν η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, κι έτσι στην ευχάριστη τοποθεσία του Μπολτσανέτο πέσαμε πάνω σ’ ένα σκούτερ με τα κλειδιά ακόμα στη μίζα. Τσακώσαμε τα κλειδιά κι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο σημείο λίγες μέρες μετά, έχοντας μαζί κι ένα κράνος. Το μηχανάκι ήταν ακόμα στο ίδιο μέρος, κι απλώς το καβάλησα, το ’βαλα μπρος και το πήγα προς τη μεριά του νεκροταφείου Σταλιένο, όπου παρέμεινε παρκαρισμένο έως και δεκαπέντε μέρες πριν από τη δράση, οπότε το μετακίνησα πλησιέστερα στην οικία του πυρηνικού μηχανικού Αντινόλφι. Να με συγχωρεί ο κάτοχος του σκούτερ που αφαίρεσα τα κράνη κι άλλα αντικείμενα που υπήρχανε κάτω απ’ τη σέλα και που πέταξα το πίσω μπαουλάκι, μα θα μας στέκονταν εμπόδιο, και δε μας καλοφάνηκε η ιδέα να προσπαθήσουμε να τα επιστρέψουμε. Ένα άλλο στοιχείο που οι ανακριτές έχουνε κεντήσει, και φοβάμαι πως θα προσπαθήσουν να το χρησιμοποιήσουνε στο μέλλον επιτελώντας επάξια το ρόλο τους ως ιεροεξεταστών, είναι μια υποκλοπή απ’ το εσωτερικό του Κέντρου Ελευθεριακών Σπουδών (CSL) της Νάπολης, όπου κάποιοι σύντροφοι φέρονται να σχολίασαν το φυλλάδιο της προκήρυξης το οποίο υποτίθεται πως λάβανε, σε παγκόσμια πρώτη, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάνε, δε θα υπεισέλθω καν στη λεπτομέρεια του πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει κανείς το διάλογο, για να μην πω ότι είναι εντελώς ακατάληπτος, μήτε χρειάζεται να σταθώ στην προφανή συνήχηση μεταξύ των λέξεων «Valentino» και «volantino» («φυλλάδιο» στα ιταλικά), αλλά δηλώνω απερίφραστα ότι η προκήρυξη στάλθηκε μόνο μέσω απλού ταχυδρομείου (ταχυδρομήσαμε τις επιστολές την ώρα που αλλάζαμε λεωφορεία στο δρόμο του γυρισμού, σ’ ένα γραμματοκιβώτιο πάνω στην προκυμαία, κοντά στο πορθμείο των φέρι), γι’ αυτό είναι απλά αδύνατο να έχουνε λάβει την προκήρυξη μέσω e-mail.

Είμαι βέβαιος ότι θα χρησιμοποιήσετε τη δική μας υπόθεση προς παραδειγματισμό, ότι η εκδίκησή σας θα είναι δρακόντεια, ότι θα κάνετε τα πάντα για να μας κρατήσετε απομονωμένους (αρκεί να πω ότι η αλληλογραφία μας στη φυλακή υπόκειται σε λογοκρισία για περισσότερο από ένα χρόνο), αλλά σας έχω άσχημα νέα: οι προσπάθειές σας θα πέσουν στο κενό. Για τουλάχιστον 150 χρόνια δικαστές, ακόμα πιο αδυσώπητοι από σας, έχουν πασχίσει να καταργήσουν την ιδέα της δυνατότητας για μια ζωή λεύτερη από εξουσία, μα οι προσπάθειές τους απέδωσαν πενιχρά αποτελέσματα. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω με νηφαλιότητα ότι οι κατασταλτικές σας ενέργειες, όσο μεγάλης κλίμακας και να ’ναι, όσο και να χτυπάνε αδιακρίτως, δε θα μπορέσουνε ποτέ να εξαρθρώσουν ή να εξαλείψουν κάτι. Αν νομίζετε ότι, χάρη σε μας, θα είστε σε θέση να εντοπίσετε άλλους/-ες αναρχικούς/-ές που έχουν αποφασίσει να βιώσουν τη χαοτική, αυθόρμητη και άτυπη δυνατότητα της FAI, είστε βαθιά γελασμένοι και το μόνο που θα κάνετε είναι μια τρύπα στο νερό ως συνήθως. Ούτε εγώ ούτε ο Αλφρέντο γνωρίζουμε οποιονδήποτε ή οποιαδήποτε έχει κάνει τούτη την επιλογή. Κυνηγάτε ένα φάντασμα, που δεν μπορείτε να το κλείσετε στα στενά κουτάκια των δικών σας κωδίκων δικονομίας. Κι αυτό γιατί εκδηλώνεται τη στιγμή όπου οι καταστροφικές εντάσεις εκείνων που τη θέτουν σε κίνηση ενώνονται για να πράξουν, τη στιγμή εκείνη όπου ελεύθερες γυναίκες και ελεύθεροι άνδρες αποφασίζουν να βιώσουν έμπρακτα την αναρχία. Τώρα που η εμπειρία του Πυρήνα Όλγα ήρθε στο τέλος της, μπορώ μονάχα να σας διαβεβαιώσω ότι έχω βρει νέους λόγους για να τροφοδοτώ το μίσος μου και περαιτέρω κίνητρα για να επιθυμώ την καταστροφή του υπάρχοντος, που είναι καμωμένο από εξουσία, εκμετάλλευση και καταστροφή της φύσης.

Αγάπη και συνενοχή στις αδερφές και στους αδερφούς που με τις πράξεις τους, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, κάνουν το τρελό όνειρο της FAI/FRI πραγματικότητα.

Αγάπη και συνενοχή στις συντρόφισσες και στους συντρόφους που, ανώνυμα ή μη, συνεχίζουν να επιτίθενται στ’ όνομα της δυνατότητας για μια ζωή λεύτερη από εξουσία.

Αγάπη και λευτεριά σ’ όλους τους αναρχικούς κρατουμένους.

Ζήτω η μαύρη διεθνής όσων τα σπάνε με τη θανατηφόρα τάξη του πολιτισμού.

Ζήτω η αναρχία!

Nicola Gai

(Φυλακή της Φερράρα, Σεπτέμβρης του 2013)

Πηγή

Ιταλία: Καταδικάστηκαν οι αναρχικοί Αλφρέντο Κόσπιτο και Νικόλα Γκάι

\"panther\"

Το πρωί της 12ης Νοέμβρη 2013 ολοκληρώθηκε η συντομευμένη διαδικασία* στο δικαστήριο της Γένοβας κι ανακοινώθηκαν οι ποινές κατά των συντρόφων Αλφρέντο Κόσπιτο και Νικόλα Γκάι, διωκόμενων για τον τραυματισμό του μεγαλοστελέχους εταιρείας πυρηνικών Ρομπέρτο Αντινόλφι, πράξη της οποίας την ευθύνη ανέλαβαν οι δυο αναρχικοί στην αίθουσα του δικαστηρίου στις 30 Οκτώβρη. Οι σύντροφοι δεν παρουσιάστηκαν στη συνεδρίαση της 12ης Νοέμβρη.

Οι καταδικαστικές ποινές είναι:
– 10 χρόνια και 8 μήνες για τον Αλφρέντο
– 9 χρόνια και 4 μήνες για τον Νικόλα

Συγκεκριμένα, τους επιβλήθηκαν καταδίκες για επίθεση με τρομοκρατικούς σκοπούς (βάσει του άρθρου 280 του ιταλικού ποινικού κώδικα) ενωμένη με επικείμενο κίνδυνο κατά σώματος ή ζωής (reato ostativo), προβλέποντας έτσι την αποστέρηση προνομίων στη φυλακή, την απαγόρευση μεταβολής της ποινής σε κατ’ οίκον περιορισμό ή σε καθεστώς ημιελευθερίας κ.ο.κ., δεδομένης και της επικύρωσης του σκεπτικού περί σκοπού τέλεσης τρομοκρατικού εγκλήματος.

Ο υπολογισμός του ύψους της χρηματικής ικανοποίησης για μη οικονομικής φύσεως ζημία, αποζημίωση την οποία αιτήθηκαν οι ενάγοντες (το ιταλικό κράτος, η εταιρεία πυρηνικών Ansaldo Nucleare και ο ίδιος ο Αντινόλφι), αναβλήθηκε να οριστεί σε ενδεχόμενη διαδικασία μιας αστικής αγωγής.

Η προεδρεύουσα δικαστής Ανναλίζα Τζιακαλόνε επέδειξε πλήρη υποτέλεια στις προτάσεις της εισαγγελίας, σύμφωνα με τις οποίες προέκυψαν σκοποί τρομοκρατίας και ανατροπής της δημοκρατικής τάξης με το αιτιολογικό ότι στο πρόσωπο του Αντινόλφι, διευθύνοντα συμβούλου της Ansaldo Nucleare, χτυπήθηκε η Finmeccanica, ιταλική κρατική εταιρεία άμυνας με παγκόσμια συμφέροντα στην κατασκευή συστημάτων ελέγχου και στρατιωτικού εξοπλισμού.

Από πλευράς μας, έχοντας πλήρη βεβαιότητα ότι οι πραγματικοί παραγωγοί του αδιάκριτου τρόμου και θανάτου εδρεύουνε αλλού, στέλνουμε μια θερμή αλληλέγγυα αγκαλιά στον Νικόλα, στον Αλφρέντο και σε όσους κι όσες δεν υποκύπτουν στις λογικές του τρόμου που είναι ίδιον της κυριαρχίας.

Για να γράψετε στους αιχμάλωτους συντρόφους:
Nicola Gai — Alfredo Cospito
Casa Circondariale Ferrara, Via Arginone 327, ΙΤ-44122 Ferrara, Ιταλία

* Rito abbreviato: Αποτελεί ενιαία ακροαματική διαδικασία, χωρίς περαιτέρω διερευνήσεις, αιτήσεις, εξέταση μαρτύρων κ.τ.λ., όπου η καταδικαστική ποινή (εν προκειμένω το αίτημα της εισαγγελικής αρχής) μειώνεται αυτομάτως κατά ένα τρίτο. Οι εισαγγελείς παρουσιάζουν τα δεδομένα που διαθέτουν μέχρι εκείνη τη στιγμή, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να υποβάλουν περισσότερα στοιχεία, και η ποινή δεν είναι εφέσιμη αλλά τελεσίδικη.

Πηγή

\”Θα βγούμε από εδώ μέσα σημαδεμένοι ως τρομοκράτες και το αστείο είναι, πως μπορεί να το πει αυτό κάποιος, χωρίς να αισθάνεται γελοίος: έτσι αποφαίνεται ο νόμος. Το μόνο σίγουρο είναι, πως οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους· αν είμαστε εμείς τρομοκράτες, τότε πως θα αποκαλούσατε εκείνους που παράγουν όπλα, συστήματα εντοπισμού, drones, βομβαρδιστικά αεροσκάφη, εξοπλισμό για να κυνηγιούνται οι άνθρωποι που περνούν τα σύνορα, εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας, εκείνους που κλείνουν συμφωνίες με ένστολους δολοφόνους και διάσημους δικτάτορες, με άλλα λόγια, πώς θα χαρακτηρίζατε τη Finmeccanica;

Νίκολα Γκάι

\”Είδαμε τον Αντινόλφι να χαμογελάει πονηρά και να παίζει το θύμα στις τηλεοπτικές οθόνες. Τον είδαμε να δίνει διαλέξεις ενάντια στην \”τρομοκρατία¨, στα σχολεία. Αλλά αναρωτιέμαι, τί είναι τρομοκρατία; Ένας πυροβολισμός, ένας οξύς πόνος, ένα ανοιχτό τραύμα ή η αδιάκοπη, συνεχής απειλή ενός αργού θανάτου, που σε καταβροχθίζει από τα μέσα; Ο αδιάκοπος, συνεχής τρόμος, ότι κάποιο από τα πυρηνικά τους εργοστάσια θα ξεράσει πάνω μας θάνατο και καταστροφή στα ξαφνικά;

Η Ansaldo Nucleare και η Finmeccanica, φέρουν τεράστιες ευθύνες. Τα προγράμματά τους συνεχίζουν να σπέρνουν θάνατο παντού. Πρόσφατα, διαδόθηκαν φήμες περί πιθανών επενδύσεων στην επέκταση του πυρηνικού εργοστασίου του Κίρκο στη Σλοβενία, μια περιοχή υψηλού σεισμικού κινδύνου, πολύ κοντά στην Ιταλία. Στη Σερνάντοβα της Ρουμανίας, έχουν προκληθεί διάφορα συμβάντα από το 2000, εξαιτίας της ηλιθιότητας που επέδειξε η Ansaldo κατά την κατασκευή ενός εκ των εργοστασίων.  Πόσες ζωές έχουν χαθεί; Πόσο αίμα έχει χυθεί; Τεχνοκράτες της Ansaldo και της Finmeccanica, με τα ευπροσήγορα χαμόγελα και την \”καθαρή\” συνείδηση: η \”πρόοδός\” σας βρωμάει θάνατο και ο θάνατος που σπέρνετε σε όλον τον κόσμο, βγάζει κραυγές εκδίκησης.

Αλφρέντο Κοσπίτο

Πηγή

RadioAzione: Αλληλεγγύη και συνέργια με τους Αλφρέντο και Νίκολα (Ιταλία)

Σήμερα, στις 12 Νοεμβρίου του 2013, σε ένα γκρίζο δικαστήριο της Γένοβα, καταδικάστηκαν οι δύο σύντροφοι Αλφρέντο Κοσπίτο και Νίκολα Γκάι.

Θυμηθείτε πως στην πρώτη ακρόαση, στις 30 Οκτωβρίου, οι σύντροφοι ανέλαβαν την ευθύνη για την επίθεση στο τέρας των πυρηνικών και διευθύνων σύμβουλο της Ansaldo Nucleare, του ομίλου Finmeccanica, Ρομπέρτο Αντινόλφι.

Η καταδίκη δε μας εκπλήσσει, καθώς, φυσικά, δεν πιστεύουμε στη “δικαιοσύνη”, ακόμα και αν μερικές φορές σκέφτεται κανείς πως όταν μιλάμε για κάτι, το οποίο θέτει σε κίνδυνο το σύνολο του πληθυσμού του πλανήτη (ακόμα υποφέρουμε, παρόλο που βρισκόμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα και 20 χρόνια μακριά από τις επιπτώσεις του Τσέρνομπιλ, παρά το γεγονός ότι κανένα από τα υπόδουλα media δεν το αναφέρει, τις επιπτώσεις των υποθαλάσσιων πειραμάτων στη Mururoa, στη Γαλλική Πολυνησία, από τη Γαλλία του Σιράκ και εκείνες της πρόσφατης καταστροφής στη Φουκοσίμα), πώς γίνεται ένας άνθρωπος -δυστυχώς οι κρατικοί υπηρέτες, παρά το ρόλο τους ως μαντρόσκυλα και ιεροεξεταστές, παραμένουν τέτοιοι- να καταδικάσει μια πράξη όπως αυτή των Αλφρέντο και Νίκολα, η οποία προσπαθεί να εξολοθρεύσει το πρόβλημα στη ρίζα του. Πώς στρέφεται κάποιος ενάντια στον εαυτό του, παρουσιάζοντας ένα δήμιο, που σε δηλητηριάζει κάθε μέρα, σα θύμα;

Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ, που κάνω στον εαυτό μου αυτές τις ερωτήσεις.

Προφανώς, δε μπορώ να μπω στο κεφάλι των κρατικών υπηρετών, ούτε και θέλω· νομίζω, όμως, πως πάνω σε αυτά τα ερωτήματα αναρωτιούνται πολλά άτομα, αναρχικοί επίσης, παρόλο το μίσος που έχουμε για αυτό το αιώνιο κακό, που σφίγγει τη γη.

Ξέρουμε πολύ καλά πως τα media ήταν πάντα φερέφωνα του κράτους.

Ο ρόλος τους είναι να διαμορφώνουν άρρωστες συνειδήσεις στον αδαή πληθυσμό, για τον οποίο το τελευταίο μοντέλο κινητού, ένας υπολογιστής με facebook και ένα πιάτο μακαρόνια στο τραπέζι του είναι αρκετά για να χωνέψει και να αφομιώσει τη ροή ειδήσεων, που προέρχεται από τις πένες αυτών των κακόφημων τσακαλιών.

Το πρώτο δικαστήριο είναι εκείνο του λαού, σίγουρα όχι σαν αυτά που πρότειναν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες.

Η πρώτη κρίση έρχεται από το σιωπηλό κοπάδι, που βοσκάει, ακολουθώντας το δρόμο, που υποδεικνύει ο τσοπάνης (Κράτος-Εκκλησία).

Οι άνθρωποι, που με κατεβασμένα κεφάλια μασουλούν το φαγητό τους από το “Terra dei Fuochi” (“Η χώρα των φωτιών”, μεταξύ Νάπολης και Καζέρτα, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η παράνομη απόρριψη τοξικών αποβλήτων) στην περιοχή της Καμπάνια, από τα χωράφια κοντά στην ILVA (ρυπογόνα χαλυβουργεία) στο Τρεντίνο και ακόμα θυμάμαι την ENI (ιταλικός κολοσσός υδρογονανθράκων, που δραστηριοποιείται στην πυρηνική και άλλων τύπων ενέργεια, σε εξορύξεις, στη χημική βιομηχανία, στη βιομηχανία πλαστικού κλπ) στη Μαργκέρα και το Στάγκνο (μικρό χωρίο μεταξύ Πίζας και Λιβόρνο), τις χαλυβουργίες και τα βυρσοδεψεία στην Τοσκάνη, τα εργοστάσια ασβέστη στην κοιλάδα Aosta, την Eternit (εγοστάσια ασβέστη και τσιμέντου) στη Λομβαρδία και την περιοχή Εμίλιο-Ρομάνι, για να αναφέρω μόνο λίγα από αυτά που ξεχωρίζουν.

Οι άνθρωποι, που καταπίνουν καθημερινά δηλητήριο και αντί να το ξεράσουν σε αυτούς που τους το ταίζουν, το φτύνουν στο πρόσωπο των διπλανών τους ή σε εκείνων που προσπαθούν να περιορίσουν εκείνον που δηλητηριάζει.

Αυτή είναι η Ιταλία!

Το πιο ανησυχητικό πράγμα είναι το ότι ακόμα και κάποιοι αναρχικοί υποστηρίζουν πως χειρονομίες, όπως αυτή των Αλφρέντο και Νίκολα, φοβίζουν τον πληθυσμό…

Υπάρχει πληθυσμός στην Ιταλία;

Μήπως είναι εκείνος, που πηγαίνει εκκλησία κάθε Κυριακή, ακούει καθημερινά τον Πάππα και τα μηνύματα των πολιτικών στην τηλεόραση, δουλεύει τσάμπα και περνά όλη του την ημέρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανεβάζοντας φωτογραφίες και βίντεο από οτιδήποτε συμβαίνει στο δρόμο, με πρόσωπα ανθρώπων, που δεν ήξεραν καν ότι τους τραβάει η κάμερα;

Μήπως είναι εκείνος, που ικανοποιείται πού και πού, επειδή κάποιο κρατικό βοήθημα του επιτρέπει να αγοράσει αποκωδικοποιητή για ψηφιακή τηλεόραση, έναν υπολογιστή ή πρόσβαση στο ίντερνετ;

Αν αυτός είναι ο πληθυσμός, ας φοβηθεί…

Υπάρχει ακόμα κάποιος, που θέλει “να γυρίζει σώος σπίτι του”;

Όπως ο Αλφρέντο και ο Νίκολα, έτσι κι εγώ, πιστεύω πως δε χρειάζεται να περιμένουμε την επανάσταση γιατί οι επαναστάσεις, όπου ξέσπασαν, το μόνο που έκαναν είναι να αναπαράγουν τα ίδια σκατά, που υπήρχαν πριν, ή ακόμα και χειρότερα. Επιπροσθέτως, οι προσδοκίες δημιουργούν φόβο και ηρεμούν τα πνεύματα.

Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, χρειάζεται να ακουστεί η φωνή και η συγγένειά μας με τους δύο συντρόφους, που με την ενέργειά τους, έδωσαν νέα τροπή στην αναρχική ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων στην Ιταλία.

Για έναν αιώνα, ακούγαμε μόνο συνθήματα, πέρσι ο Αλφρέντο και ο Νίκολα πέρασαν στη δράση.

Αυτά τα συνθήματα φωνάζονταν από όλους, ή τουλάχιστον από τη μεγαλύτερη μερίδα των Ιταλών αναρχικών και τώρα βλέπουμε πόσοι θέλουν να δηλώσουν αλληλεγγύη και συγγένεια με τους αδερφούς μας, με τις δύο αυτές ατομικότητες… με τους δύο αυτούς συντρόφους…

Δε θα μας κάνει να νιώθουμε αδύναμοι μπροστά στον εχθρό, ένα χαμόγελο από μια αναπηρική καρέκλα.

Η ίδια αναπηρική καρέκλα αποδεικνύει πως δεν είστε απρόσιτοι και πως εκτός από τους “μπάσταρδους”, που στάλθηκαν “από εκείνους που περιμένετε”, υπάρχουν και οι μοναχικοί λύκοι, που βγαίνουν από τα δάση πεινασμένοι.

Μια μεγάλη εξεγερτική αγκαλιά, τόσο ζεστή όσο η καρδιά που βγαίνει από το Φοίνικα,

αλληλεγγύη και συνέργια με τους Αλφρέντο και Νίκολα.

RadioAzione

Πηγή

Ενάντια στην εξουσία από όπου και αν πηγάζει…

\”Yψωνοντας τις μαυρες σημαιες,κρυβοντας τον ηλιο,εναντια σε οτι μας καταπιεζει,ειμαστε η αμμος στα γραναζια τους\”

Η εξουσια,στον αγωνα για την συνεχη υπνωση των υπηκοων της,δημιουργει ανα τους αιωνες διαφορες δομες στην κοινωνια με σκοπο να απομονωσει και να διαλυσει καθε εξεγερτικη σκεψη και δραση.Μια τετοια δομη ειναι και το πανεπιστημιο.Μια μικρογραφια της κοινωνιας με τους μπατσους της(σεκιουριταδες),τους πολιτικαντηδες της(φοιτητικες παραταξεις),τα σκυλια των αφεντικων της(καθηγητες) και τα αφεντικα της(πρυτανεις).Ετσι οι χαρουμενοι υπηκοοι του,που πραγματοποιησαν επιτελους το σκοπο τους να μπουν σε μια \”ονειρεμενη σχολη\”,μπορουν να τρωνε δωρεαν στην εστια,να απολαμβανουν καποια προνομια στις μετακινησεις και φυσικα να μπουν σε καποια φοιτητικη παραταξη που θα τους εξασφαλισει αυτα που τοσο ονειρευονταν,μια καλη γεματη διασκεδαση φοιτητικη ζωη,ενα καλο πτυχιο με τις ευλογιες του κομματος και ενδεχομενως και μια καλη δουλιτσα μετα ωστε να μην παει χαμενος ο πλουτος που δαπανησε η εξουσια για αυτους.Διασκεδασε οσο μπορεις τωρα,μετα ομως θα γινεις και εσυ σαν τους υπολοιπους:ενας υπακουος και χαρουμενος μισθωτος σκλαβος που θα δουλευει,θα τρωει,θα κοιμαται μεχρι να πεθανει και να τον αντικαταστησει καποιος αλλος σκλαβος.Ακομα καλυτερα για την εξουσια ειναι να γινεις ενας εθνικοφρων υπηκοος(απο αυτους που βλεπουμε να πληθαινουν τελευταια) ωστε να σε χρησιμοποιει καθε φορα που καποιος σκλαβος επαναστατει,για να βοηθησεις στην επαναφορα του,η αν δεν επαναστατει να εισαι τουλαχιστον ενα φοβητρο για τους υποταγμενους,ενα χρησιμο εργαλειο του.Οι εκμεταλλευτες παντα θα δημιουργουν εικονικες αναγκες στους εκμεταλλευομενους(οπως η πανεπιστημιακη μορφωση) για να μπορουν να τους κρατουν υποταγμενους δινοντας τους την ψευδαισθηση της ευημεριας,με την ικανοποιηση των αναγκων τους.Συμπεραινοντας,το πανεπιστημιο ηταν,ειναι και θα ειναι(μεχρι τουλαχιστον την καταστροφη του) μια εξουσιαστικη δομη που τρεφεται απο την κοινωνια για να την κρατα υποταγμενη.

Φοιτητη και φοιτητρια,δεν προσπαθουμε να σε \”χωσουμε\” σε καμια παραταξη,ουτε προσπαθουμε να σου δειξουμε το σωστο και το λαθος.Δεν αγκαλιαζουμε την εργατικη ταξη επειδη \”καταπιεζεται\”.Οι εκμεταλλευομενοι αυτου του κοσμου εχουν την κυρια ευθυνη για την εκμεταλλευση τους απο την στιγμη που σκυβουν το κεφαλι.Δεν προσπαθουμε να παρουμε απο το χερι μια κοινωνια που κραυγαζει για εθνη και θρησκειες υπνωτισμενη.Ειμαστε αναρχικοι-ες και αρνουμαστε καθε προοπτικη για την αναδιαρθρωση και βελτιωση των πανεπιστημιων.Ειμαστε εναντια σε καθε εξουσιαστικη και κοινωνικη δομη.Ειμαστε εναντια σε καθε εξουσια.

Αλφα Αρνητικο. για την διαχυση του αναρχικου-εξεγερτικου λογου.

Υ.Γ. Ειναι σιγουρο οτι καποιος εξυπνακιας φοιτητης θα πει οπως πολλοι αλλοι \”Μα καλα αφου τα αρνειστε ολα αυτα,μην ερχεστε στα πανεπιστημια,μην ζειτε στην κοινωνια,πηγαινετε σε κανα βουνο να ζησετε μονοι σας να ησυχασουμε\”. Απανταμε οτι ζουμε σε εναν πολεμο,και ο μονος πολεμος που χαθηκε εξαρχης ειναι αυτος που δεν δοθηκε ποτε…

Πατρα,Νοεμβριος 2013.

Ιταλία: Ανάληψη ευθύνης του αναρχικού αιχμαλώτου Αλφρέντο Κόσπιτο για την επίθεση κατά Αντινόλφι (Γένοβα)

Δήλωση που κατέθεσε ο Αλφρέντο Κόσπιτο στο δικαστήριο της Γένοβας την 30ή Οκτώβρη 2013, στο πλαίσιο συντομευμένης διαδικασίας:

Από την κοιλιά του Λεβιάθαν

«τα όνειρα είναι να πραγματωθούν εδώ, στο παρόν, και όχι σ’ ένα υποθετικό μέλλον, γιατί τα μελλούμενα τα βγάζανε πάντοτε στο σφυρί οι ιερείς οποιασδήποτε θρησκείας ή ιδεολογίας ώστε να μπορούν να κλέβουν με ατιμωρησία. Θέλουμε ένα παρόν που ν’ αξίζει να βιώνεται, κι όχι απλώς να θυσιάζεται στη μεσσιανική προσδοκία ενός μελλοντικού επίγειου παραδείσου. Γι’ αυτό βαλθήκαμε να μιλάμε στην πράξη για μιαν αναρχία που πραγματώνεται τώρα, όχι αύριο. Το “όλα με τη μία” είναι ένα στοίχημα, ένα παιχνίδι στο οποίο έχουμε ριχτεί, όπου το διακύβευμα είναι η δική μας η ζωή, η ζωή ολωνών, ο δικός μας ο θάνατος, ο θάνατος ολωνών»
Πιερλεόνε Μάριο Πόρκου

«η επιστήμη είναι το αέναο ολοκαύτωμα της ζωής, φυγάδας, εφήμερης μα πραγματικής, στο βωμό των αιώνιων αφαιρέσεων. … Αυτό που διακηρύσσω λοιπόν είναι η εξέγερση της ζωής ενάντια στη διακυβέρνηση της επιστήμης»
Μιχαήλ Μπακούνιν

«ακόμα κι ενόσω ο άνθρωπος καταδίωκε ένα θεό μες στο δικό του το φαντασιακό, μια παιδιάστικη ηλιθιότητα τον κατακυρίευσε. … οι τεχνότητες ανέκυψαν υπέρτατες, κι αφού ενθρονίστηκαν, ρίξανε αλυσίδες πάνω στη διάνοια που τους είχε αναδείξει στην εξουσία»
Έντγκαρ Άλλαν Πόε

«η αυτοκρατορία που ’ναι θεμελιωμένη στο τίποτα, όπου κυρίαρχη βασιλεύει, τώρα δα καταρρέει. Δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της αλήθειας. Σου συνιστώ μια γερή δόση ζωής! Σου συνιστώ μια γερή δόση ζωής! Τουλάχιστον έτσι θα ’σαι σε θέση να πεις πως την έχεις ζήσει»
Congegno

«μπάσταρδοι!… ξέρω ποιος σας έστειλε»
Ρομπέρτο Αντινόλφι

Ένα υπέροχο μαγιάτικο πρωινό ενέργησα, και στο διάστημα εκείνων των λίγων ωρών απόλαυσα τη ζωή μου στο έπακρο. Για πρώτη φορά άφησα πίσω μου το φόβο και τις αυτοαιτιολογήσεις, αψηφώντας το άγνωστο. Σε μιαν Ευρώπη γεμάτη με σταθμούς πυρηνικής ενέργειας, ένας απ’ τους κυριότερους υπευθύνους για την πυρηνική καταστροφή έμελλε να πέσει στα πόδια μου. Θέλω να είμαι πολύ σαφής: ο Πυρήνας Όλγα της FAI/FRI είναι μόνον εγώ και ο Νικόλα. Κανείς άλλος μήτε συμμετείχε μήτε συνεργάστηκε σ’ αυτήν τη δράση, ούτε και κανείς άλλος τη σχεδίασε. Κανείς δεν ήξερε οτιδήποτε για το εγχείρημά μας. Δεν πρόκειται να επιτρέψω να μπει η ενέργειά μου μέσα σ’ ένα αισχρό και παράλογο μιντιακό και δικαστικό καζάνι προκειμένου να αποσπαστεί η προσοχή απ’ τον πραγματικό στόχο της δράσης, με υλικά όπως «εκτροπή της δημοκρατικής τάξης», «ανατρεπτική οργάνωση», «ένοπλη συμμορία», «τρομοκρατία»: κενές φράσεις που γεμίζουν τα στόματα των δικαστών και των δημοσιογράφων.

Είμαι αντιοργανωτιστής αναρχικός γιατί εναντιώνομαι σε κάθε μορφή οργανωτικού αυταρχισμού κι εξαναγκασμού. Είμαι μηδενιστής γιατί ζω την αναρχία μου σήμερα, αντί να προσμένω μιαν επανάσταση η οποία, ακόμα κι αν ερχότανε ποτέ, θα δημιουργούσε μονάχα νέα εξουσία, νέα τεχνολογία, νέα πολιτισμικότητα. Ζω την αναρχία μου με φυσικότητα, χαρά, απόλαυση, χωρίς κάποιο πνεύμα μαρτυρίου, δίνοντας όλο μου τον εαυτό για ν’ αντιτεθώ σε τούτο το πολιτισμένο υπάρχον, που μου είναι αφόρητο. Είμαι αντικοινωνιστής επειδή είμαι πεπεισμένος πως η κοινωνία υφίσταται μονάχα υπό τη στόχευση της διαίρεσης μεταξύ των κυριάρχων και των κυριαρχημένων. Δεν επιδιώκω καμία μελλοντική «παραδείσια» σοσιαλιστική αλχημεία, δεν τρέφω οποιαδήποτε εμπιστοσύνη σε καμία κοινωνική τάξη. Η εξέγερσή μου δίχως επανάσταση είναι ατομική, υπαρξιακή, συνολικευμένη, απόλυτη, ένοπλη. Μέσα μου δεν υπάρχει ίχνος υπερανθρωπισμού, μήτε και κάποια καταφρόνια έναντι των καταπιεσμένων, του «πόπολου», αφού είμαι πεπεισμένος, όπως λέει και μια παροιμία της Ανατολής, ότι «δεν πρέπει να περιφρονείς το φίδι επειδή δεν έχει κέρατα, γιατί μια μέρα μπορεί να μεταμορφωθεί σε δράκο». Παρομοίως, ένας σκλάβος μπορεί να μεταμορφωθεί σε εξεγερμένο, ένας και μόνο άνδρας, μία και μόνη γυναίκα μπορούν να καταφέρουν μια πυρπόληση καταστροφική. Με όλες μου τις δυνάμεις καταφρονώ τους ισχυρούς της γης, είτε είναι πολιτικοί, επιστήμονες, τεχνοκράτες, δημαγωγοί, κάθε λογής ‘-άρχες’, γραφειοκράτες, ή στρατιωτικοί αρχηγοί και θρησκευτικοί ηγέτες. Η τάξη που θέλω να συντρίψω είναι ότι αυτή του πολιτισμού, η οποία μέρα τη μέρα καταστρέφει καθετί που κάνει τη ζωή ν’ αξίζει κανείς να τη ζει. Κράτος, δημοκρατία, κοινωνικές τάξεις, ιδεολογίες, θρησκείες, αστυνομία, στρατεύματα, το ίδιο σας το δικαστήριο είναι σκιές, χίμαιρες, γρανάζια, όλα αντικαταστήσιμα, μιας μεγαμηχανής που τα περιλαμβάνει όλα δαύτα. Μια μέρα η τεχνολογία θα μπορεί να κάνει και χωρίς εμάς, μετατρέποντας τους πάντες και τα πάντα σε αυτόματα, εκτοπισμένα σ’ ένα πανόραμα θανάτου και ερήμωσης.

Εκείνη την 7η του Μάη 2012 για μια στιγμή έριξα άμμο σ’ ένα γρανάζι αυτής της μεγαμηχανής, για μια στιγμή έζησα στο φουλ κάνοντας τη διαφορά. Τη μέρα κείνη το καλύτερό μου όπλο δεν ήτανε ένα παλιό Τοκάρεφ, αλλά το βαθύ, λυσσαλέο μίσος που αισθάνομαι ενάντια στην τεχνοβιομηχανική κοινωνία. Υπέγραψα τη δράση ως FAI/FRI γιατί έχω ερωτευτεί αυτήν τη στιλπνή «τρέλα» που γίνηκε έμπρακτη ποίηση, άλλοτε αύρα κι άλλοτε θύελλα, που φυσάει χαοτική στα μισά του κόσμου, απτόητη, απρόβλεπτη, κόντρα σε κάθε νόμο, κόντρα σε κάθε «κοινό νου», κόντρα σε κάθε ιδεολογία, κόντρα σε κάθε πολιτική, κόντρα στην επιστήμη και στον πολιτισμό, κόντρα σε κάθε εξουσία, οργάνωση και ιεραρχία. Μια έμπρακτη οπτική της αναρχίας, που δεν προβλέπει θεωρητικούς, διευθύνοντες συμβούλους, αρχηγούς, στελέχη, στρατιώτες, ήρωες, μάρτυρες, οργανογράμματα, μιλιτάντες, πόσω μάλλον θεατές. Για χρόνια παρακολουθούσα την εξέλιξη αυτής της νέας αναρχίας, παραμένοντας στην ουσία ένας απλός θεατής. Για πολύ καιρό είχα απομείνει να παρατηρώ. Άμα η αναρχία δε γίνεται δράση, τότε απορρίπτει τη ζωή καταντώντας ιδεολογία, ένα μάτσο σκατά ή κάτι περισσότερο, στην καλύτερη των περιπτώσεων μια ατελέσφορη διέξοδος απογοητευμένων ανδρών και γυναικών.

Αποφάσισα να περάσω στη δράση μετά την πυρηνική καταστροφή στη Φουκουσίμα. Πάρα πολύ συχνά αισθανόμαστε ανεπαρκείς μπροστά σε τόσο μεγάλα γεγονότα. Ο πρωτόγονος άνθρωπος αντιμετώπιζε τους κινδύνους, ήξερε καταπώς ν’ αμυνθεί. Ο μοντέρνος, πολιτισμένος άνθρωπος στέκει ανήμπορος μπροστά στα κατασκευάσματα-δεσμά της τεχνολογίας. Ακριβώς όπως τα πρόβατα γυρεύουν προστασία απ’ το βοσκό ο οποίος πρόκειται να τα σφαγιάσει, έτσι κι εμείς οι εκπολιτισμένοι εμπιστευόμαστε τους κοσμικούς ιερείς της επιστήμης, τους ίδιους που λίγο λίγο μας σκάβουνε τον τάφο. Είδαμε τον Αντινόλφι να χαμογελάει πονηρά στις τηλεοπτικές οθόνες παριστάνοντας το θύμα. Τον είδαμε να δίνει διαλέξεις στα σχολεία εναντίον της «τρομοκρατίας». Αναρωτιέμαι όμως: τι είναι η τρομοκρατία; Ένας πυροβολισμός, ένας σουβλερός πόνος, μια ανοιχτή πληγή, ή η αδιάλειπτη, συνεχόμενη απειλή ενός αργού θανάτου που καταβροχθίζει από τα μέσα· ο συνεχής, αδιάκοπος τρόμος ότι ένας απ’ τους πυρηνικούς σταθμούς μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεράσει θάνατο και ερήμωση; Η Ansaldo Nucleare και η Finmeccanica φέρουν τεράστιες ευθύνες. Τα σχέδιά τους εξακολουθούν να σπέρνουν το θάνατο παντού, και τον τελευταίο καιρό φημολογούνται πιθανές επενδύσεις για το διπλασιασμό του πυρηνικού σταθμού του Κρσκο στη Σλοβενία, ζώνη υψηλού σεισμικού κινδύνου μόλις δυο βήματα απ’ την Ιταλία. Στην Τσερναντόβα της Ρουμανίας, από το 2000 μέχρι σήμερα, πολλά περιστατικά έχουνε συμβεί, που όλα τους προκλήθηκαν απ’ τη μωρία της Ansaldo Nucleare κατά τη διάρκεια της κατασκευής ενός απ’ τα πυρηνικά τους εργοστάσια. Πόσες ζωές έχουνε χαθεί; Πόσο αίμα έχει χυθεί; Τεχνοκράτες της Ansaldo Nucleare και της Finmeccanica, με τα εύκολα χαμόγελα, με την «καθαρή» σας τη συνείδηση, η «πρόοδός» σας βρομάει ψοφίμι, ο θάνατος που ’χετε σπείρει σ’ όλο τον κόσμο φωνάζει για εκδίκηση. Υπάρχουνε πολλοί τρόποι για ν’ αντιταχθεί κανείς έμπρακτα στα πυρηνικά, όπως μπλοκαρίσματα τρένων που μεταφέρουν πυρηνικά απόβλητα, σαμποτάζ σε πυλώνες μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται απ’ το άτομο σε πυρηνικούς αντιδραστήρες. Μου ’ρθε στο νου η ιδέα να χτυπήσω τον κατεξοχήν υπεύθυνο γι’ αυτό το μακελειό στην Ιταλία: τον Ρομπέρτο Αντινόλφι, διευθύνοντα σύμβουλο της Ansaldo Nucleare. Δε μου πήρε πολύ για ν’ ανακαλύψω πού διαμένει, πέντε ενέδρες φτάσανε και περισσέψανε. Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για στρατιωτικού τύπου δομή, για ανατρεπτική οργάνωση ή για ένοπλη συμμορία ώστε να καταφέρει κανείς ένα πλήγμα· οποιοσδήποτε οπλίζεται με ισχυρή θέληση, μπορεί να σκεφτεί το αδιανόητο και να ενεργήσει ανάλογα. Θα ’θελα να ’χω κάνει τα πάντα μονάχος, μα δυστυχώς χρειαζόμουνα βοήθεια με το μηχανάκι. Ρώτησα τον Νικόλα, απηύθυνα έκκληση στη φιλία του· δεν έκανε πίσω. Προμηθεύτηκα το πιστόλι απ’ τη μαύρη αγορά, για τριακόσια ευρώ. Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για παράνομες υποδομές ή μεγάλα κεφάλαια για να οπλιστεί κανείς. Φύγαμε με το αυτοκίνητο απ’ το Τορίνο το προηγούμενο βράδυ. Όλα κύλησαν ομαλά, ή κάπως έτσι, ο Νικόλα ήτανε στο τιμόνι, εγώ στόχευσα ακριβώς εκεί που ’χαμε αποφασίσει να χτυπήσουμε. Μετά την ακριβή βολή, έβαλα τρεχάλα για το μηχανάκι, κι ύστερα να σου τ’ απροσδόκητο, η λυσσασμένη κραυγή του Αντινόλφι, το ουρλιαχτό του που με πάγωσε κάνοντάς με να χάσω πολύτιμα δευτερόλεπτα: «Μπάσταρδοι!… Ξέρω ποιος σας έστειλε!» Εκείνη ακριβώς τη στιγμή είχα την απόλυτη βεβαιότητα ότι είχα χτυπήσει το στόχο, κι είχα πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι είχα βάλει τα χέρια μου μες στην καταβόθρα: σε συμφέροντα εκατομμυριούχων, στο διεθνή χρηματοοικονομικό τομέα, στην πολιτική και στην εξουσία, σε λάσπη και κοπριά. Αυτά τα «κλεμμένα» δευτερόλεπτα επέτρεψαν στον Αντινόλφι να διαβάσει ένα μέρος της πινακίδας, την οποία λόγω απειρίας δεν είχαμε καλύψει. Χάρη στους αριθμούς αυτούς εντόπισαν το μηχανάκι, κι από το μηχανάκι οδηγήθηκαν στην κάμερα τηλεπαρακολούθησης που μας είχε αλλού καταγράψει.

Δεν πρόκειται να φτάσει η ποινή αυτού του δικαστηρίου για να μετατρέψει εμάς σε φαύλους τρομοκράτες, και τον Αντινόλφι και τη Finmeccanica σε ευεργέτες της ανθρωπότητας. Έχει έρθει η στιγμή της μεγάλης άρνησης, μιας άρνησης αποτελούμενης από πληθώρα αντιστάσεων, που καθεμία τους είναι και μια περίπτωση ξεχωριστή. Μερικές είναι εφικτές, απαραίτητες, αμφίβολες, άλλες είναι αυθόρμητες, άγριες, μοναχικές, συντονισμένες, ορμητικές ή βίαιες. Η δικιά μας υπήρξε μοναχική και βίαιη. Άξιζε τον κόπο; Ναι! Μόνο και μόνο για τη χαρά που πήραμε σαν μάθαμε ότι η Όλγα Οικονομίδου, θαρραλέα αδερφή της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στην είδηση της δράσης μας πέταξε ένα χαμόγελο απαξίωσης στα μούτρα των δεσμοφυλάκων της μέσα απ’ το κελί απομόνωσης μιας ελληνικής φυλακής. Είμαι ευτυχής που ’μαι αυτός που είμαι, ένας ελεύθερος άνθρωπος, ακόμη κι αν είμαι δεμένος «προσωρινά» με αλυσίδες. Δεν μπορώ να παραπονεθώ και πολύ, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειονότητα του «κοσμάκη» έχει τις αλυσίδες γερά βιδωμένες στον εγκέφαλο. Στη ζωή μου πάντοτε προσπαθούσα να κάνω ό,τι θαρρούσα σωστό, και ποτέ μου δεν έκανα ό,τι βόλευε σε κάθε περίσταση. Τα ημίμετρα ποτέ δε μ’ έπεισαν. Έχω αγαπήσει πολύ. Έχω μισήσει πολύ. Αυτός ακριβώς είναι κι ο λόγος που δεν πρόκειται να παραδοθώ στα σίδερά σας, στις στολές σας, στα όπλα σας. Θα με βρίσκετε πάντα απέναντί σας ως ακατάβλητο, ατρόμητο εχθρό. Δεν είμαι μόνος. Οι αναρχικοί δεν είναι ποτέ μόνοι τους· καμιά φορά γινόμαστε μοναχικοί, αλλά ποτέ δε μένουμε μονάχοι. Χιλιάδες σχέδια στο κεφάλι, και μια ελπίδα στην καρδιά που παραμένει ζωντανή, ολοένα και πιο δυνατή κι αναμεταξύ μας μοιρασμένη. Μια συγκεκριμένη προοπτική που «ρισκάρει» ν’ αλλάξει το πρόσωπο της αναρχίας στον κόσμο. Μικρές, μεγάλες κατολισθήσεις που θα εξαπολύσουν έναν κατακλυσμό μια μέρα. Θα πάρει χρόνο, δεν πειράζει· προς το παρόν ευχαριστιέμαι το σεισμό που ξέσπασε μέσα μου απ’ όλη τούτη την επιθυμία για χαρά και μάχη.

Κλείνω με ένα απόσπασμα απ’ τον Μαρτίνο (όνομα που χρησιμοποιούσε ο Μάρκο Καμένις στην παρανομία), πολεμιστή που δεν προσκύνησε ποτέ, φυλακισμένο για περισσότερα από είκοσι χρόνια λόγω της βαθιάς του αγάπης για τη ζωή, κλειδωμένο σήμερα σε μιαν άσηπτη ελβετική φυλακή· κάνω τα λόγια του δικά μου: «… το θάρρος να σκεφτόμαστε τα πράγματα μέχρι κεραίας, να παραβιάζουμε την απαγόρευση της τεχνολογικής αστυνομίας περί “ανέφικτου” και “ασύλληπτου”, να σκεφτόμαστε κάτι άλλο και να δρούμε αναλόγως μ’ άλλον τρόπο. Αυτό από μόνο του μπορεί να μας φέρει έξω απ’ το χλιαρό τοξικό πλύμα της νεωτερικότητας σε μέρη όπου τίποτε και κανείς δεν πρόκειται να μας καθοδηγήσει, σ’ έναν τόπο χωρίς δικλείδες ασφαλείας, στο χώρο της ευθύνης σε πρώτο πρόσωπο, για τη μη υποταγή με όλες τις συνέπειές της. Η λευτεριά είναι σκληρή και επικίνδυνη, και δεν υφίσταται ζωή χωρίς το θάνατο. Από φόβο ζωής, συχνά παραδινόμαστε στη σκλαβιά και στην αφάνιση».

Θάνατο στον πολιτισμό
Θάνατο στην τεχνολογική κοινωνία
Ζήτω η ΣΠΦ
Ζήτω η FAI/FRI

ΖΗΤΩ Η ΜΑΥΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ!
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

Alfredo Cospito

Πηγή

Κυκλοφόρησε το 7ο τεύχος του αργεντίνικου μηδενιστικού εντύπου Gazakia

\"gazakia7\"

 

Κατεβάστε το pdf εδώ

Ιταλία: Ενημέρωση από την πρώτη ακρόαση στη δίκη για τον πυροβολισμό εναντίον του Adinolfi (Γένοβα)

Την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε στη Γένοβα η πρώτη ακρόαση στη δίκη των Nicola Gai και Alfredo Cospito, οι οποίοι κατηγορούνται για τον πυροβολισμό στα πόδια του επικεφαλής της d’Ansaldo Nucleare (του ομίλου Finmeccanica), Roberto Adinolfi, το Μάιο του 2012. Βρίσκονταν προφυλακισμένοι εδώ και έναν χρόνο και μέχρι τώρα δεν είχαν κάνει καμία δήλωση προς τη δικαιοσύνη. (Περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση, στα γαλλικά, εδώ).

Μία μέρα νωρίτερα, ο αστικός Τύπος είχε προαναγγείλει πολύ ισχυρή αστυνομική παρουσία και «κλείσιμο της πόλης». Οι δύο σύντροφοι δεν θα μεταφέρονταν στη Γένοβα παρά το πρωί της 30ης Οκτωβρίου, με την ακρόαση να είναι προγραμματισμένη για τις 9.30 π.μ. και όχι την προηγούμενη ημέρα, πιθανότατα για να αποφευχθεί οποιαδήποτε συγκέντρωση μπροστά στις φυλακές. Αλλά, αυτό δεν απέτρεψε, όπως μάθαμε από τον Τύπο λίγες ημέρες νωρίτερα, την έκρηξη ενός μηχανισμού, που τοποθετήθηκε κοντά στην πτέρυγα AS2 των φυλακών της Φερράρα, όπου κρατούνταν ο Alfredo και ο Nicola, καθώς και οι σύντροφοι Sergio Maria Stefani (ο τελευταίος που φυλακίστηκε από την επιχείρηση Ardire) και Adriano Antonacci (φυλακισμένος μετά την επιχείρηση της μονάδας ROS στην περιοχή Castelli Romani), ενώ δεν απέτρεψε ούτε το σπάσιμο, ως κίνηση αλληλεγγύης, ενός καταστήματος της ENI στο Τορίνο. Έγιναν πολλοί έλεγχοι από μονάδες της DIGOS* σε αυτοκίνητα, που κατευθύνονταν στη Γένοβα, με κόσμο που ήθελε να παραστεί στη δίκη, αλλά και σε συντρόφους, που έβγαιναν από τα σπίτια τους.

Περίπου 200 σύντροφοι (περισσότεροι από όσο αναμενόταν) ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για συγκέντρωση αλληλεγγύης και βρέθηκαν στο δικαστήριο, για να δείξουν στους δύο συντρόφους ότι δεν είναι μόνοι αντιμετωπίζοντας τον εχθρό, για να δείξουν σε όλους αυτούς, που τους περιέγραφαν ως τρελούς, ότι δεν είναι απομονωμένοι και ότι ακόμα, για πολλούς αναρχικούς, ενάντια στο κράτος οι γροθιές είναι ενωμένες. Η αστυνομία ήρθε στο ραντεβού με περισσότερους από 100 μπάτσους κάθε είδους, με καραμπινιέρι και ΜΑΤ έως και μαζική παρουσία μπάτσων της DIGOS με πολιτικά, οι οποίοι βιντεοσκοπούσαν τα άτομα, που ήταν παρόντα, από όλες τις δυνατές οπτικές γωνίες και αποτελούσαν «συνοδεία» σε κάθε μετακίνηση. Οι δημοσιογράφοι ήταν επίσης παρόντες μαζικά και δεν παρέλειψαν να λειτουργήσουν με ζήλο ως οδοκαθαριστές, όπως πάντα, ειδικά στην Ιταλία (ο ιταλικός Τύπος έχει εκμεταλλευτεί από την αρχή την υπόθεση Adinolfi και ειδικά τις τελευταίες ημέρες, με τη δίκη, ανεβάζοντας βίντεο ενός μικρού ακροατηρίου 30 ατόμων στο ίντερνετ).

Οι είσοδοι του δικαστηρίου μπλοκαρίστηκαν γρήγορα και μόνο σε 24 άτομα επετράπη να παραστούν στην ακρόαση (σε μια μικρή αίθουσα, προφανώς για να περιοριστεί η παρουσία του κοινού). Στο ξεκίνημα της ακρόασης, ο Alfredo ξεκίνησε να διαβάζει μία δήλωση χωρίς την άδεια του δικαστή, ο οποίος αποφάσισε την άμεση απομάκρυνσή του, κάτω από προσβολές και ενώ ο Nicola δεν είχε ακόμα ξεκινήσει τη δική του τοποθέτηση. Με τις δηλώσεις τους αναλαμβάνουν την ευθύνη της επίθεσης, για την οποία κατηγορούνται. Κατά την απομάκρυνσή τους, οι παρόντες σύντροφοι στην αίθουσα άρχισαν να βγαίνουν από το δικαστήριο φωνάζοντας δυνατά, συνθήματα και προσβολές προς τους δικαστές. Έξω, επίσης, οι σύντροφοι ακούστηκαν να φωνάζουν «όλοι ελεύθεροι/όλες ελεύθερες» και «η επιθυμία μας για ελευθερία είναι δυνατότερη από κάθε εξουσία».

Η διαδικασία συνεχίστηκε ερήμην των κατηγορούμενων και χωρίς την παρουσία των 24 συντρόφων και συντροφισσών, που βρέθηκαν στην ακρόαση, διαβάστηκαν δηλώσεις από τον εισαγγελέα και προτάθηκαν ποινές φυλάκισης 12 χρόνια για τον Alfredo, ο οποίος θεωρείται ότι είναι αυτός που πυροβόλησε και 10 χρόνια για τον Nicola (καθώς και αποζημίωση 1 εκατομμυρίου ευρώ προς το κράτος). Οι εισαγγελείς Silvio Franz και Nicola Piacente δήλωσαν έκπληκτοι που ο Nicola και ο Alfredo μετά την προφυλάκισή τους «όχι μόνο δεν διαχώρισαν τη θέση τους, αλλά διατηρούν την ίδια περιφρόνηση για τις αρχές και τους νόμους»! Στις 12 Νοεμβρίου, θα πραγματοποιηθεί η τελική φάση της δίκης, με την απάντηση της υπεράσπισης (με βασική πρόκληση να καταπέσει η κατηγορία περί «τρομοκρατίας») και την ανακοίνωση της ετυμηγορίας.

Σε όλο αυτό το διάστημα, οι αλληλέγγυοι σύντροφοι είχαν απομακρυνθεί ομαδικά από το δικαστήριο, συνοδευόμενοι/ακολουθούμενοι από μπάτσους των ΜΑΤ και από κάποιους ρουφιάνους με ελάχιστα διακριτικές κάμερες, προκειμένου να τελειώσει η μέρα με συζήτηση, σε ένα αμφιθέατρο που καταλήφθηκε για αυτόν το σκοπό και στη συνέλευση συζητήθηκε η συνέχεια που θα δοθεί στην επαναστατική αλληλεγγύη προς τους συντρόφους, σε συνέχεια των συνελεύσεων αλληλεγγύης, που είχαν ήδη πραγματοποιηθεί στη Ρώμη και στη Φλωρεντία (το κείμενο του καλέσματος «A testa alta» βρίσκεται στα ιταλικά εδώ). Όλην την υπόλοιπη ημέρα, κινητές μονάδες της DIGOS ακολουθούσαν από πολύ κοντά τους αναρχικούς, που βρίσκονταν στην πόλη.

Η πυρηνική βιομηχανία, πολιτική και στρατιωτική, αποτελεί μέρος πολλών φρικαλεοτήτων, που σαπίζουν αυτόν τον κόσμο, με την παραίτηση, την οποία διαχέει, την εξουσία και την υποταγή, που χρειάζεται για να συντηρείται, την αποστέρηση που προκαλεί, κάνοντας αδύνατο το να ελέγξουμε τις ζωές μας. Ο Roberto Adinofli είναι ένας ένθερμος υποστηρικτής αυτής της θανατηφόρας τεχνολογίας. Η επίθεση εναντίον του έγινε για να του αποδοθεί ένα μικρό μερίδιο ευθύνης της καταπίεσης, που διαχέει και υποστηρίζει μέσω των δραστηριοτήτων του.

Οι επαναλαμβανόμενες συζητήσεις μεταξύ αναρχικών για τις μεθόδους, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και να προωθηθούν στο πλαίσιο της επίθεσης ενάντια στην εξουσία, γίνονται συχνά πηγές διενέξεων, κάτι που είναι φυσιολογικό. Στην ίδια του την ουσία, ο αναρχισμός δεν μπορεί να είναι ένα ξεκάθαρο ιδεολογικό παρεκκλήσι, αλλά μια ελεύθερη ένωση μεταξύ διαφορετικών και μοναδικών ατόμων, η οποία μπορεί να προκύψει ή όχι, στη βάση ομάδων συγγένειας. Πάντα συνυπήρχαν πρακτικές τόσο ποικιλόμορφες, όσες και οι προσωπικότητες των διαφορετικών ατόμων, που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στις ίδιες ιδέες. Η αναρχική δράση παρουσιάζει μια γκάμα εργαλείων προς χρήση πολύ διαφορετικών και ο καθένας μπορεί να επιλέξει ανάλογα με την ευαισθησία του, για το τι είναι έτοιμος να πράξει και να ρισκάρει. Αλλά, πέρα από τις ατομικές επιλογές, αναγνωρίζουμε τις πράξεις, που μας μιλάνε, σύμφωνα με τις ιδέες, που υπερασπιζόμαστε και με τους συντρόφους, στους οποίους θέλουμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, για να σπάσει η απομόνωση, που το κράτος θέλει να επιβάλλει με την επιδίωξή του να περιθωριοποιήσει την επιθετική δράση και να διακρίνει τους λεγόμενους «τρομοκράτες» μεταξύ των υπηκόων, διαχωρίζοντας μεταξύ «ευγενικών» και «κακών», για να επιτύχει αποτελεσματικότερη καταστολή.

Φυσικά, η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι άκριτη ή άνευ όρων και η υποστήριξη προς φυλακισμένους αναρχικούς δεν σημαίνει μια συνολική συγγένεια με όσα οι ίδιοι θέλουν να πουν και να πράξουν. Έτσι, για εμάς, η επίθεση εναντίον αυτού του κόσμου μέσα από μια αναρχική προοπτική δεν είναι απλά μια σύντμηση ή κάποια συγκεκριμένη οργάνωση (FAΙ ή άλλη) και δεν μπορεί ούτε να συνοψίζεται, ούτε να μονοπωλείται από το αυτοαναφορικό δίκτυο, που δημιουργεί κοινό για αυτό το ακρωνύμιο. Θέλουμε να διαχύσουμε τη συγκρουσιακότητα και την επίθεση μέσα στην κοινωνία, αλλά και εναντίον της και όχι μέσα σε ένα κλειστό δίκτυο, που θα μπορούσε να γίνει ένα εικονικό θέαμα, μέσω κειμένων, που υπογράφονται με ακρωνύμια (καθορισμένα εκ των προτέρων), τα οποία μπορούν να γίνουν ένα νέο είδος κατοχυρωμένης ταυτότητας ή οργανωτικής μορφής.

Για εμάς, είναι ξεκάθαρο ότι οι δύο σύντροφοι αξίζουν την αλληλεγγύη μας, είτε είναι κρίσιμη είτε όχι, διότι σήμερα περισσότερο από ποτέ η δίκη για τον πυροβολισμό στα πόδια του Adinolfi είναι ένα στοίχημα για ολόκληρο το αναρχικό κίνημα, τόσο στην Ιταλία όσο και αλλού. Και μοιραζόμαστε την οπτική του Nicola και του Alfredo ότι το τέλος κάθε μορφής εξουσίας δεν μπορεί παρά να έρθει με την άμεση επίθεση, χωρίς να βασίζεται σε οποιαδήποτε μαζική εξέγερση, σε μια επανάσταση, την οποία θα πρέπει να περιμένουμε με σταυρωμένα χέρια.

Διαχέουμε τις επιθετικές πρακτικές ενάντια σε αυτήν την κοινωνία της καταπίεσης και της κυριαρχίας, στηρίζοντας με τον λόγο και με τις πράξεις όσους δεν εγκαταλείπουν τίποτα ενώπιον της καταστολής και συνεχίζουν να αγωνίζονται για τις ιδέες, που και εμείς μοιραζόμαστε.

Ελευθερία για όλους και όλες τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, που παραμένουν φυλακισμένοι/ες στην Ιταλία και αλλού, που κρατάνε ψηλά το κεφάλι στις πιο δύσκολες στιγμές, που αγωνίζονται μέσα, όπως αγωνίζονταν και έξω, με την αξιοπρέπεια, που χαρακτηρίζει τις αναρχικές μας προοπτικές, σε αντίθεση με τη δειλία και την παραίτηση, που διαχέεται στον κόσμο. Στέλνουμε τη σκέψη μας και στον Sergio, τον τελευταίο που φυλακίστηκε από τις επιχειρήσεις Ardire και Shadow. Μέχρι να μην υπάρχουν πια φυλακές, μέχρι το τέλος κάθε εξουσίας!

 Liberi/e tutti/e!

Ελεύθεροι/ες όλοι/ες!

 Πέρα από τις Άλπεις,

Κάποιες αλληλέγγυες αναρχικές ατομικότητες.

 *Divisione Investigazioni Generali e Operazioni Speciali – Τμήμα Γενικών Ερευνών και Ειδικών Επιχειρήσεων της ιταλικής αστυνομίας.

Πηγή