Αντιπληροφόρηση/Ενημερώσεις – Page 22

“Απόσπασμα: Βία” από L

Αναδημοσίευση από Έρεβος

Αυτό το σύντομο κείμενο είναι μέρος μιας συλλογής κριτικών κειμένων, που βρίσκεται σε εξέλιξη, σχετικά με τον “αστικό αναρχισμό“, όπως αυτός διατυπώνεται από τους Venona Q και τις εκδόσεις Dark Matters και επίσης μια απάντηση στη δήλωση, που έκανε η Αναρχική Ομοσπονδία της Αγγλίας και το Libcom, με την οποία αποκήρυσσαν το μη θανατηφόρο πυροβολισμό του διευθύνοντος συμβούλου της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, στη Γένοβα της Ιταλίας(1). Δύο αναρχικοί σύντροφοι, ο Nicola Gai και ο Alfredo Cospito έχουν κατηγορηθεί για την ενέργεια, για την οποία έχει αναλάβει την ευθύνη ο πυρήνας Όλγα της FAI/IRF. Αλληλεγγύη στους κατηγορούμενους, που βρίσκονται στη φυλακή της Φερράρα, στην Ιταλία. Αυτό το απόσπασμα είναι, μάλλον, απλά μια σκόρπια σειρά σκέψεων, τα αποτέλεσματα ενός σημειωματάριου και ενός βροχερού απογεύματος, παρά ένα “μανιφέστο” ή το είδος εκείνου του στεγνού πολιτικού λόγου, στον οποίο απαντάει.

I. “Έχουμε κάνει δεκάδες επιθέσεις σε στόχους του συστήματος, με ιδιαίτερα καταστροφικά υλικά αποτελέσματα και ήμασταν και θα είμαστε πάντα ακριβείς. Στοχεύουμε συγκεκριμένα τους θεσμούς και τους αξιωματούχους του συστήματος, προσέχοντας ιδιαίτερα να μην τραυματίσουμε κάποιον που δεν είναι στόχος για εμάς.”ΣΠΦ

Η βία δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή. Είναι η βάση που το κράτος στηρίζει την κυριαρχία του και τη συναίνεση. Όποιος σπάει αυτήν τη σχέση θεωρείται συνήθως εγκληματίας και/ή τρελός. Κάθε πράξη που γίνεται στα πλαίσια αυτής της καταπάτησης θεωρείται “παράνομη” ή ακόμα και “τρομοκρατία”.

II. “Δεν υπάρχουν αθώοι. Είμαστε όλοι κομμάτια της κοινωνικής μηχανής της Εξουσίας. Το ζήτημα είναι αν είμαστε λάδι ή άμμος στα γρανάζια της. Γι’ αυτό, απορρίπτουμε την αντίληψη της φαινομενικά αθώας κοινωνίας. Η σιωπή δεν είναι ποτέ αθώα. Σιχαινόμαστε τόσο το χέρι που κρατάει το μαστίγιο όσο και την πλάτη που το υπομένει.” ΣΠΦ

Οι πρόθυμοι πολίτες, τα μίντια, οι μπάτσοι, τα δικαστήρια, οι δικαστές και ο στρατός είναι οι γραμμές άμυνας για την τάξη αυτής της σχέσης στην Κοινωνία. Η αναρχική βία είναι η διατάραξη αυτής της τάξης, η ανάκτηση/έκφραση της δύναμής μας και η διάρρηξη της συνέργειας του υποτακτικού πλήθους(2). Είναι η σύλληψη της πραγματικότητας του υπάρχοντος και η αρχή της καταστροφής του.

III. “Η ζωή παίρνει αξία ανάλογα με τις επιλογές του κάθε ατόμου.” ΣΠΦ

Προφανώς, χρειάζεται ακόμα να λέμε, πως όταν οι αναρχικοί χρησιμοποιούν βία δεν το κάνουν αδιακρίτως. Οι οπαδοί τους αστικού αναρχισμού, των οποίων το μόνο πεδίο είναι πραγματικά ο χώρος της πολιτικής, αντιδρούν στη ρητορική περί “τρομοκρατίας”, την οποία επιβάλλει το κράτος, με το να επαναλαμβάνουν δογματικά και οι ίδιοι το επιχείρημα πως “ρισκάρεται η ζωή” των ταχυδρόμων και των υπαλλήλων των γραφείων. Είναι ξεκάθαρα ένα θέμα τεχνικής και επιχειρησιακής φύσης το να χτυπήσεις το σωστό στόχο, αλλά δε θα κλάψω για τους γραμματείς της Swissnuclear(3), το γενικό διευθυντή της Equitalia(4) ή το αφεντικό της Ansaldo Nucleare. Ούτε θα θορυβηθώ αν κάποιος υπάλληλος της πρεσβείας τραυματιστεί, αφού μόνο οι ηλίθιοι δεν καταλαβαίνουν τι συμβολίζουν αυτά τα μέρη. Οι νέοι αντάρτες της αναρχίας δεν ψάχνουν για επιείκεια, βασισμένοι στην ξεκάθαρη στόχευσή τους, αλλά δηλώνουν την αντίθεσή τους με τους δικούς τους όρους και με τους δικούς τους τρόπους.

IV. “Οι τίγρεις της οργής είναι σοφότερες από τα άλογα της καθοδήγησης.”

Wiliam Blake

Οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού τραβούν την ίδια διαχωριστική γραμμή με τους μαρξιστές, όταν πρόκειται για τους “εγκληματίες” και τους εαυτούς τους. Οι “καλοί άνθρωποι”, που βρίσκονται εντός του νόμου των δικών τους παραμέτρων συμπεριφοράς και οι “κακοί άνθρωποι”, που καταδικάζονται από τους κανόνες τους. Εκτός της Μεγάλης Βρετανίας, πολλοί σύντροφοι έχουν μια πολύ πιο κοντινή σχέση με τη “βία” και την “παραβατικότητα” μέσω ληστειών τραπεζών, της οργάνωσης επιθέσεων, των άγριων διαδηλώσεων, των κλοπών, απατών, πλαστογραφιών κλπ και επίσης, υπάρχει και η πιθανότητα να έχουν την εμπειρία της παράνομης δράσης και της ζωής στην παρανομία. Ο ιλλεγκαλισμός είναι το ψωμί της εξέγερσης. Μερικοί έχουν πάει ήδη φυλακή και μαθαίνουμε για τις υποθέσεις τους από πολλά μέρη. Στη Μεγάλη Βρετανία, υπάρχει μια διαδεδομένη έλλειψη εμπειρίας σχετικά με την οργάνωση της επίθεσης, της αναγνώρισης των ιδεών και τη σχέση των ομάδων συγγένειας με τις “εγκληματικές πράξεις”. Το να πηγαίνει κανείς πέρα από το νόμο, είναι κομμάτι της ανάπτυξης του αναρχικού εξεγερτικού σχεδίου και αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού απεχθάνονται και παραμελούν τις υποθέσεις φυλακισμένων και φυγάδων συντρόφων γιατί απορρίπτουν τις δράσεις τους, την τάση για επίθεση και την παγκόσμια διάχυση των αναρχικών της πράξης. Οι ατομικές πράξης βίας/άρνησης, που δεν εγκρίνονται από τον αφελαίο τρόπο σκέψης τους, θεωρούνται μέρος της σφαίρας του “εγκλήματος” και της “τρομοκρατίας” και στιγματίζονται ως προβοκάτσιες. Με αυτόν τον τρόπο οι οπαδοί τους αστικού αναρχισμού γίνονται κομμάτι της διάχυσης της εξουσίας και συγκροτούν έναν τομέα με ρόλο καταστολής.

Αναρωτηθείτε, σε όλην τη ρητορική τους περί “εργάτη”, πού είναι ο “εγκληματίας”; Δεν είναι όλοι οι “εγκληματίες” εξεγερμένοι αλλά υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που δεν αγγίζουν. Δεν πρόκειται για λάθος, οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού απεχθάνονται τους εγκληματίες και δε στοχεύουν στην καταστροφή των φυλακών αλλά στη μεταρρύθμισή τους. Φοβούνται τον αντικοινωνικό όχλο, το Βασιλιά Όχλο, που επέστρεψε για να τυλίξει στις φλόγες τα σπίτια όλων των άξιων πολιτικών και για να κάψει την πόλη, γιατί οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού είναι “οι μπάτσοι του μέλλοντος”.

Ουσιαστικά, για το χριστιανικό-σοσιαλιστικό τρόπο σκέψης των οπαδών του αστικού αναρχισμού, ο “εργάτης” είναι απλά κάποιος που μπαίνει στη γραμμή, κάνει ότι κάνουν όλοι οι άλλοι, δεν παίρνει περισσότερα από όσα πρέπει ως εργάτης και που μόνο θα ζητήσει για περισσότερα και σπάνια θα τα πάρει μόνος του. Ο εγκληματίας δε μπαίνει στη γραμμή, είναι ένας Ξένος. Ο εγκληματίας παίρνει ότι θέλει ακόμα και περισσότερο από όσο χρειάζεται και δε σκύβει το κεφάλι σε κανέναν. Ο εγκληματίας δεν είναι διαχειρίσιμος από τους υπαλλήλους του κράτους ή από τους οπαδούς του αστικού αναρχισμού, επομένως ο εγκληματίας αποκλείεται από τη συζήτησή τους. Ή καταπιέζεται. Είναι η ίδια διαδικασία που ακολουθείται και για τον ανεξέλεγκτο Μοναδικό.

V. “Για εμάς δεν υπάρχει μέση οδός. Κάποιος που διακηρρύτει τις αναρχικές του προθέσεις, βρίσκεται μπροστά σε ένα αποφασιστικό δίλημμα, είτε να πράξει, είτε να εγκαταλείψει την Αναρχία για πάντα. Αναρχία από τα μετόπισθεν των καφενείων και των κουτσομπολιών δεν υπάρχει. Ή πράξε ή σκάσε…”

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Συμμορίες Συνείδησης – FAI/IRF

Πυρήνας Sole – Baleno

Οι επιθέσεις είναι ο πρωταρχικός σκοπός του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης, η αποδιοργάνωση των μοντέλων της δραστηριότητας, των λειτουργιών, των κυκλωμάτων και των μηχανημάτων, της μεγαμηχανής της οικονομίας. Η καταστροφή των τραπεζών, των εταιριών, των ηλεκτρικών υποδομών, της διαδικτυακής εκπομπής, της κινητής τηλεφωνίας, της τηλεόρασης, των κεραιών και οι επιθέσεις στις τεχνολογίες της κυριαρχίας ίσως να μην ορίζονται σωστά ως “βία” και “τρομοκρατία”, αλλά τα πλήγματα που καταφέρνουν είναι αρκετά για να αναστατώσουν τις αρχές. Η καταστροφή περιουσίας, εξαγριώνει τον εχθρό και το υποτακτικό πλήθος και αποτελεί έναν ξεκάθαρα εξεγερτικό σκοπό. Απορρίπτω τον όρο “μη-βίαιο”, που ακολουθεί κάποιες ενέργειες σαμποτάζ, και τις θεωρώ κομμάτια του πολύμορφου αγώνα, που πάει πέρα από τέτοιους ορισμούς, που ωφελούν τον κοινωνικό έλεγχο.

Η αναρχική βία είναι εγκληματική, με την έννοια ότι πηγαίνει κόντρα στις κοινωνικές προσδοκίες, που σχετίζονται με την τάξη και τη συναίνεση, επομένως, μπορούμε να υποθέσουμε μάλλον με ασφάλεια, πως -ιδιαίτερα εντός του μεταβιομηχανικού πυρήνα, όπου η αίσθηση της κοινωνικής ειρήνης είναι έντονη- οι πιο κοντινοί εχθροί, από τους οποίους οι αναρχικοί πρέπει να περιμένουν να τους εμποδίζουν να δράσουν, είναι άλλοι αναρχικοί -οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού-, εκείνοι που είναι πρόθυμοι να αποφύγουν την καταστολή και να συνεχίσουν να ζουν την ακίνδυνη ρουτίνα τους μέσα στις μητροπόλεις του κόσμου.

VI. “Μιλάμε μέσα από τη φωτιά. Για να θυμόμαστε και να έχουμε πάντοτε στο μυαλό μας τις αδερφές και τους αδερφούς μας που απήχθησαν από το κράτος και κλείστηκαν πίσω από τα κάγκελα. Για να συνεχίσουμε το αντάρτικο πόλης ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας. Ας μιλήσει η δράση για μας.”

Μονάδα Θυμού FAI/IRF Ινδονησίας

Δε θεωρώ τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi ιδιαίτερα βίαιο αλλά περισσότερο μια αναρχική πράξη ελεύθερης βούλησης. Τέτοιες ενέργειες είναι, δυστυχώς, σπάνιες και δε συμβαίνουν με αρκετή συχνότητα, είναι μια πρόκληση να προσπαθήσουμε περισσότερο. Σίγουρα, θεωρώ πως τέτοιες δράσεις πρέπει να είναι συστατικά κομμάτια κάθε αναρχικής ανταρσίας και παρ’ ‘ολο το ελιτίστικο βέλασμα των οπαδών του αστικού αναρχισμού, δεν είμαι εκνευρισμένος που η Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας έχει το ίδιο ακρώνυμο με την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία. Αυτό επειδή δεν έχει νόημα να δώσεις γυαλιά σε κάποιον που δεν ξέρει ανάγνωση. Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που η Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας δήλωσε πως η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία είναι ένα φάντασμα της αστυνομίας. Μια λάθος αντίληψη, την οποία πρόθυμα παπαγαλίζουν οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού στην Αγγλία πάνω από μια δεκαετία, γιατί τους εξυπηρετεί στην πολιτική τους. Στη δήλωσή τους, που αποκήρυσσε τον πυροβολισμό του Adinolfi, συγχέουν ξεχωριστές δράσεις ως ενέργειες μιας και μοναδικής ομάδας, αλλά η FAI δε λειτουργεί όπως θέλουν αυτοί να την παρουσιάσουν και, όχι τυχαία, το κάνουν με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο προωθείται η καταστολή σε μανούβρες του τύπου επιχείρηση Ευτολμία, υπόθεση Marini κλπ. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να διαδώσουν ψέματα και έτσι, ό,τι ισχύει για τη μία περίπτωση, ισχύει και για την άλλη, a priori.

Ο στόχος τους ήταν η αποκήρυξη και η κατάπνιξη μιας νέας ανεξέλεγκτης αναρχικής τάσης, που απειλεί τις οργανώσεις τους. Φοβούνται μην εγκληματοποιηθούν τα χομπίστικα παρεάκια τους, τα καφενεία τους και οι μικροεκδηλώσεις τους, οπότε βοηθούν στην εγκληματοποίηση της νέας γενιάς αναρχικού αγώνα και προσπαθούν να την καταστείλουν. Όπως έχουν πάρει εκείνοι τις αποφάσεις τους, έτσι έχουμε πάρει και εμείς τις δικές μας και τα αποτελέσματα είναι εκεί για όποιον θέλει να τα δει -μια άτυπη διεθνής εξεγερτική δύναμη, που πολλαπλασιάζεται και δε βασίζεται σε μία και μοναδική γραμμή, θεωρία ή μέθοδο και που είναι πιστή στις αναρχικές ιδέες. Επιστρέφω τους χαρακτηρισμούς περί “πρωτοπορίας” και “ελιτισμού” στις οργανώσεις ελέγχου των οπαδών του αστικού αναρχισμού. Δε χρειάζεται να γίνω μέλος κάποιας συγκεντρωτικής πολιτικής σέχτας και να δίνω μέρος του εισοδήματός μου σε κάποια επιτροπή για να είμαι αναρχικός! Ή να οργανωθώ!

Γι’ αυτούς, ο καπιταλισμός είναι μόνο μια “κοινωνική σχέση”, που δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν προσκολληθούμε στους “στόχους και τις αξίες” της επίσημης οργάνωσής τους, η οποία μιλάει για μια “κουλτούρα αντίστασης”, για τη δημιουργία της οποίας δεν έχουμε απολύτως καμία σοβαρή ένδειξη. Μιλώντας τουλάχιστον για τον εαυτό μου, ο Καπιταλισμός είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της κυριαρχίας, που αντιμετωπίζω σήμερα με τους συντρόφους μου, που βρίσκονται διασκορπισμένοι στον κόσμο και πολεμούν συνολικά το υπάρχον, δεχόμενοι όλες τις αναρχικές μεθόδους δράσεις και τις συνέπειες που απορρέουν από αυτές. Οι ενέργεις που γίνονται διεθνώς από τη FAI/IRF και τους αναρχικούς της πράξης είναι κάτι παραπάνω από σαχλά λόγια του αέρα και τα κενά λογύδρια της σοσιαλιστικής προπαγάνδας, που μιλούν “για έναν κόσμο που ολόκληρες οι ζωές μας θα βρίσκονται κάτω από το δικό μας έλεγχο”.

VII. “Επίσης, μην ξεχνάτε πως τις πράξεις ακολουθεί ο λόγος.” ΣΠΦ

Αντίθετα με τους οπαδούς του αστικού αναρχισμού, δε θεωρώ πως υπάρχει κάποια σημαντική διαφοροποίηση, από άποψη εγκυρότητας, ανάμεσα στην ατομική και τη συλλογική επαναστατική αναρχική-εξεγερτική βία, είτε αυτή προέρχεται “από ένα ευρύ ταξικό κίνημα”, είτε όχι. Μια μικρή ή μια μεγάλη ενέργεια, μια μικρής σημασίας φασαρία ή ένα μεγάλο μπάχαλο, ένα πανό, ένα σπασμένο τζάμι, ένα κατεστραμμένο εταιρικό γραφείο, μια καμένη τράπεζα· μια πράξη αλληλεγγύης, μια χάρη, ένα δώρο, ένα γεύμα, ένα κρεβάτι· μια μπροσούρα, ένα άρθρο, μια αφίσα ή ένα σύνθημα με σπρεί μπορούν τελικά να γίνουν μια σφαίρα στο κεφάλι της εξουσίας και είναι τόσο πολύτιμα όσο και η νέα αναρχική μαύρη διεθνής.

VIII. “Η FAI/IRF είναι μια διεθνής συνωμοσία των αναρχικών της πράξης που βάζει φωτιά στις θέσεις άμυνας των ρεφορμιστών κοινωνικών αναρχικών. Αποτινάσσει την οσμή της μούχλας που έχει κατακάτσει στην Αναρχία των αμφιθεάτρων και γεμίζει τον αέρα με τη μυρωδιά του μπαρουτιού, της μαύρης αναρχίας, της νύχτας, των εκρήξεων, των πυροβολισμών, των σαμποτάζ. Για αυτό άλλωστε στις πρόσφατες ανακοινώσεις της Europol το Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο IRF της FAI και της Συνωμοσίας αποτελεί τον υπ’αριθμόν ένα αναρχικό κίνδυνο”.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Συμμορίες Συνείδησης – FAI/IRF

Πυρήνας Sole – Baleno

Μέσα σε αυτόν τον κόσμο που καταρρέει, θεωρώ τις λέξεις, τις ιδέες και τις πράξεις μου μια μικρή σταγόνα, που προστίθεται στην καταιγίδα καταστροφικών διαστάσεων, που σπέρνουν οι γνωστοί και άγνωστοι σύντροφοί μου. Ήδη προκαλεί χάος διεθνώς και τα μέτωπα πίεσης φτιάχνονται ακόμα. Μαζί με άλλους, άγριους, βίαιους Μοναδικούς θα συναντηθούμε τις μέρες και τις νύχτες για να διαπράξουμε εγκλήματα σε βάρος του Κράτους και της Κοινωνίας.

Μια αγκαλιά στο φίλο μου Γιάννη Ναξάκη. Μια εμπρηστική αγκαλιά σε όλους τους φυλακισμένους συντρόφους.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο 35ο τεύχος του αγγλικού περιοδικού Dark Nights. Επιλέξαμε να διατηρήσουμε ακριβώς τον ορισμό “αστικός αναρχισμός” (civil anarchism στο πρωτότυπο) καθώς, παρά τις εμφανείς ομοιότητες με κάποιους εν Ελλάδι κοινωνικούς αναρχικούς, δεν υπάρχει, ευτυχώς, συνολική ταύτιση. Το κείμενο που υπάρχει στη δεύτερη υποσημείωση (Το υποτακτικό πλήθος), έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και βρίσκεται στο τρέχον τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους.

Ινδονησία: Εμπρησμός του τρίτου ορόφου του ξενοδοχείου Sheraton (Τζακάρτα)

Αναδημοσίευση από Έρεβος

«Αλυσοδεμένα αδέρφια, σύντροφοι που υποφέρετε, η μάχη πλησιάζει. Σύντομα, μεθυσμένοι από εκδίκηση, θα ξεχυθούμε στην επίθεσή• κι ο εχθρός θα τραπεί σε φυγή, γιατί η Ομοσπονδία του Άλγους είναι τρομερή.» Bruno Filippi

Η ενέργεια μας (αν μπορεί να ονομαστεί) μπορεί να ονομαστεί ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ – ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ. Αυτή είναι η συλλογική μας απόφαση, να απαντήσουμε στο κάλεσμα των συντρόφων από την Ελλάδα. (1) (2)

Απόψε, (26 Ιούνη) κινηθήκαμε φέροντας τη φωτιά και κάψαμε τον τρίτο όροφο του ξενοδοχείου Sheraton, στην οδό Sahari Mountain, στην Τζακάρτα. Η φωτιά μας είναι μια απάντηση στο κάλεσμα των συντρόφων του Σχεδίου Φοίνικας από την Ελλάδα και μια χειρονομία αλληλεγγύης στον Κ. Σακκά, αναρχικό που βρίσκεται σε απεργία πείνας για να κατακτήσει την ελευθερία του. Τοποθετήσαμε τον εκρηκτικό μηχανισμό με χρονοκαθυστέρηση, σε έναν από τους κάδους απορριμάτων, στο δωμάτιο του karaoke (που βρίσκεται στον τρίτο όροφο) και αφήσαμε τη φωτιά να μιλήσει για μας.

Στέλνουμε τους επαναστατικούς μας χαιρετισμούς στα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στους 4 αναρχικούς που συνελήφθησαν στην Κοζάνη -δε σας ξεχνάμε ποτέ-, στους Cospito και Gai, στους Carla, Ivan, Juan, Marcello και Freddy, στο Henry και όπως πάντα, σε όλους τους φυλακισμένους αναρχικούς σε Ελλάδα και Ιταλία, καθώς και σ’ εκείνους των πυρήνων της FAI/IRF σε όλον τον κόσμο.

Ας κάνουμε το σχέδιο Φοίνικας ένα διεθνές σχέδιο εκδίκησης!

ΜΟΝΑΔΑ ΘΥΜΟΥ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ

FAI-IRF

Ευχαριστούμε το σύντροφο απο το Contra Info για την ακριβή μετάφραση της ρήσης του Bruno Filippi.

Πηγή: 325

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Εκδήλωση από το Αναρχικό Στέκι Ναδίρ

$\"εκδηλωση$
Στις 3 Ιούλη το Αναρχικό Στέκι Ναδίρ θα πραγμοτοποιήσει εκδήλωση με το εξής περιεχόμενο:

Συνεισφορά των μεταφραστικών δικτύων στη Διαρκή Αναρχική Εξέγερση:

Act for freedom now! (Αγγλία), 325 (Αγγλία), Culmine (Ιταλία), Informa-Azione (Ιταλία), Parole Armate (Ιταλία), Μαύρη Διεθνής (Ελλάδα), Έρεβος (Ελλάδα), A-politiko (Ελλάδα), Parabellum (Ελλάδα)

Ενημέρωση για την καταστολή στην Ιταλία:

Επιχείρηση \”Ευτολμία\” (Ardire), Επιχείρηση \”Thor\”, Επιχείρηση \”Σβήσε τη φωτιά\”, Επιχείρηση \”Σκιά\” (Shadow). Θα διαβαστούν κείμενα -παρεμβάσεις συντρόφων που διώκονται για αυτές τις υποθέσεις.

Θα υπάρχουν βιβλία από τα παρακάτω εκδοτικά εγχειρήματα:

Εκδόσεις \”Μαύρη Διεθνής\”, Εκδόσεις \”Δαίμων του τυπογραφείου\”, Εκδόσεις \”Διάδοση\”, Εκδόσεις \”Ελευθεριακή Κουλτούρα\”, Εκδόσεις \”Σίσυφος\”, Εκδόσεις \”Επαναστατική αυτοοργάνωση\”, Εκδόσεις \”Ελευθεριακό ινστιτούτο κοινωνικών μελετών\”.

Επίσης θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου \”Η Ένοπλη Χαρά\” (La Giota Armata), του Alfredo M. Bonanno. (Μετάφραση: Μεταφραστική ομάδα Urbis, Εκδόσεις: Αναρχικό Στέκι Ναδίρ)

Στο χώρο της εκδήλωσης θα υπάρχουν τα τεύχη του εντύπου Μηδενιστική Πορεία και υλικό του Αναρχικού Εκδοτικού/Μεταφραστικού εγχειρήματος \’Ερεβος.

Σκέψεις και προβληματισμοί: ρεφορμιστικές επιδιώξεις και αναρχία

Αναδημοσίευση από το Indymedia

Αυτό το κείμενο αν και μπορεί να λοιδορηθεί ως απολίτικο ή να αφοριστεί ως μια επιδίωξη καθαρότητας, τοποθετείται εκ των προτέρων: Πράγματι, είναι απολίτικο αν απολίτικο είναι το ίδιο το περιεχόμενο και η φυσικότητα κάθε ελεύθερης ζωής που αναπτύσσεται πάνω στη Γη. Ναι, επιδιώκει την εμβάθυνση της σκέψης, επάνω στο τι είναι και τι όχι απελευθερωτικό, τι διαχέει την αναρχία και τι όχι, τι συντρίβει την κυριαρχία και τι την αναδομεί.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όσο περισσότερο ο αγώνας ενάντια στην κυριαρχία, μιλάει τη γλώσσα της πολιτικής και της οικονομίας, τη διάλεκτο δηλαδή που έχει κατασκευάσει η ίδια, τόσο αγκιστρώνεται ο αγώνας εναντίον της ολοένα και περισσότερο στα γρανάζια της.

Παρ’ όλο που ως αναρχικοί, η αντιπολίτικη κριτική σκέψη, η εμβάθυνση επάνω στις βιομηχανοποιημένες δομές και λειτουργίες της τεχνοποιημένης κυριαρχίας, θα έπρεπε να αποτελούν ένα ισχυρό και συνεπές κομμάτι του αγώνα για την συνολική απελευθέρωση, απουσιάζουν με τρόπο αισθητό.

Η υπόθεση που απασχολεί το παρόν κείμενο είναι η αυξανόμενη τάση παρουσίασης της αναρχίας ως εναλλακτικό μοντέλο διαχείρισης και αναπαραγωγής του πολιτισμού, της πόλης, της βιομηχανίας, της κοινωνίας και μιας άνευ νοήματος καθημερινότητας.

Σημείο 1

Παρατηρώντας το τελευταίο χρονικό διάστημα (κυρίως μετά την εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008) μπορεί να παρατηρηθεί μια οπισθοχώρηση των αναρχικών διεργασιών και η αντικατάσταση τους από μια «μετριοπαθή» στάση απέναντι σε πλήθος από ζητήματα. Η συνολική, αδιάλλακτη και εξεγερσιακή δράση και θέση των αναρχικών απόψεων, υποκαθίσταται από έναν (copy paste) πολιτικό μονόλογο δίχως νεύρο και διάθεση για συνολική ερμηνεία και σύγκρουση με τις δομές της κυριαρχίας και των αλλότριων συνθηκών «ζωής». Και η οποία με δυσκολία διαφέρει από τους κουραστικούς πολιτικούς μονολόγους αριστερής δημαγωγίας.

Η υιοθέτηση και αναπαραγωγή των αριστερίστικων εξουσιαστικών ιδεολογημάτων τόσο σε επίπεδο λόγου, όσο και στη μέθοδο διεξαγωγής του απελευθερωτικού αγώνα, καταφέρνει να τον εκφυλίσει σ’ έναν αγώνα διατήρησης του εξημερωμένου μοντέλου ζωής. Η έκπτωση της απελευθερωτικής δράσης περνάει μέσα από τον εγκλωβισμό της στα -επιδιορθωτικά ως προς τις δομές της κυριαρχίας- κανάλια του οποιοδήποτε τύπου συνδικαλισμού, της πολιτικής, των κινηματικών συμμαχιών και από την αποδοχή μιας οικοκτονικής ανθρωποκεντρικής αντίληψης.

Σημείο 2

Άραγε η αριστερά ως ένα ακόμα πολιτικό κομμάτι και στυλοβάτης του βιομηχανικού συστήματος, μπορεί να ταυτιστεί με κάποιο τρόπο με τους αναρχικούς και την δράση τους;

Οπωσδήποτε όχι. Η αναρχική θεώρηση, δεν αποτελεί κάποιου είδους αίρεση της μαρξιστικής ιδεολογίας, ούτε το νόθο παιδί που εκδιώχτηκε από την μητρική αγκαλιά της αριστεράς και έχασε εν συνεχεία τον δρόμο του. O οργανωτισμός, ο εργατισμός, ο ρεφορμισμός, η συνδιαλλαγή με την εξουσία, ανήκουν στις πρακτικές εκείνων που θέλουν να ελέγξουν κάθε ακηδεμόνευτη εξεγερτική απόπειρα μετατρέποντας την σε έναν αφομοιωτικό αγώνα οικονομικών διεκδικήσεων και πολιτικών αιτημάτων.

Αρκετά από τα συνθήματα που δονούν τελευταία πορείες αναρχικών, είναι ενδεικτικά της αριστερίστικης προσέγγισης που πραγματεύεται το κείμενο. «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Πλέον μαθαίνουμε ότι τελικά «τρομοκρατία δεν είναι η μισθωτή σκλαβιά», αλλά «τρομοκρατία είναι να ψάχνεις για δουλειά», «εαμ-ελάς-μελιγαλάς», «η αναρχία είναι τάξη, όχι χάος» κ.α.

Από πότε ο αγώνας για την αναρχία υιοθέτησε την αγάπη για την εργασία, τα μέσα παραγωγής, τους ρόλους, τους θεσμούς και την ηθική της μαζικής κοινωνίας, την αιματοβαμμένη και εξουσιαστική πορεία του ΕΑΜ και ΕΛΑΣ, είναι ερωτήματα που μπορούν να βρεθούν στη σύμπλευση με τους αιτηματικούς και μερικούς αγώνες, στα «κινηματικά μέτωπα», και στην αποδοχή πολιτικών ιδεολογημάτων διαχείρισης του πολιτισμού.

Κάποιοι ακόμα επιμένουν να αναφέρονται στις απόψεις των Μπακούνιν, Κροπότκιν, Μαλατέστα κ.α. γνωστών αναρχικών μακρινότερων ή κοντινότερων χρόνων, ως επιχείρημα υποστήριξης μιας θέσης τους, θυμίζοντας έτσι την προσωπολατρεία ολοκληρωτικών καθεστώτων. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζεται η προσφορά των συγκεκριμένων στον αγώνα, δεν συνεπάγεται όμως και ότι έχει κανένας κάποιου είδους αλάθητο. Ποιος άλλωστε πιστεύει ότι όλες οι επόμενες γενιές αναρχικών θα πρέπει να ταυτίζονται σε επίπεδο απόψεων μαζί τους; Πόσο μάλλον από απόψεις (ασχέτως αν συμφωνεί ή όχι κανείς μ’ αυτές) που εκφράστηκαν κάτω διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες. Οι αναρχικοί δεν είχαμε και ούτε θα έχουμε ποτέ «μεγάλους πατέρες» και «ιερά πρόσωπα και βίβλους» για να δώσουν τις «ιερές» απαντήσεις που κάποιοι ψάχνουν. Όσοι ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο μπορούν να απευθυνθούν στα κόμματα και στις εκκλησίες.

Σημείο 3

Στη περίοδο της λεγόμενης «οικονομικής κρίσης» ο παραγόμενος λόγος του λεγόμενου αναρχικού «χώρου» πλαισιώνεται και χαρακτηρίζεται -κατά βάση- από οικονομικίστικες αναλύσεις και από την αφομοίωση εργατίστικων και αντιμνημονιακών προταγμάτων με μπόλικο κινηματικό αντιφασισμό. Ο έντονος ετεροκαθορισμός από τις κινήσεις και τις επιλογές της κυριαρχίας, οι εναλλακτικές δομές που καλύπτουν τα κενά του κρατικού μηχανισμού, μέσω λαϊκών κουζινών, ανταλλακτικών παζαριών, κοινωνικών ιατρείων κ.α. συμπληρώνουν το σκηνικό μιας κοντόφθαλμης οπτικής.

Το ζήτημα της καταστροφής κάθε εξουσιαστικής σχέσης σε ανθρώπους και φύση υποκαθίσταται από τα «πιο άμεσα και ρεαλιστικά στάδια» που «προέχουν», όπως την προάσπιση των θέσεων εργασίας που χάνονται κ.α. Ακόμα όμως και σ’ αυτό το στενά εργασιακό και ανθρωποκεντρικό πλαίσιο, όχι μόνο δεν τίθεται το ζήτημα της αμφισβήτησης της εργασίας, αλλά αντίθετα διεκδικείται και η αυτοδιαχείριση της. Αλλά όπως είπαμε, «τρομοκρατία είναι να ψάχνεις για δουλειά».

Έτσι παρουσιάζονται δηλώσεις και κινήσεις αλληλεγγύης και συμπαράστασης σε όποια «εργατική» κινητοποίηση λαμβάνει χώρα, χωρίς καμιά σκέψη το σε ποιόν, το γιατί, με ποιους. Για να φαίνεται πως: ήταν και οι αναρχικοί εκεί. Δίπλα στα προβλήματα του εργαζομένου/ανέργου. Έτσι ίσως να σκέφτηκαν κάποιοι ότι: είναι μια ευκαιρία να πάρουμε περισσότερο κόσμο με το μέρος μας, αυξάνοντας έτσι και τις αριθμητικές μας δυνάμεις. Ή ίσως μια ευκαιρία να: συσπειρωθεί το επαναστατικό κίνημα. Έτσι δεν είναι παράξενο να βλέπουμε πανό με κυκλωμένα αλφάδια δίπλα σε πανό κομμάτων, πολιτικών φορέων και άλλων εξουσιαστικών οργανώσεων. Όλοι μαζί, μια παρέα, αναρχικοί δίπλα σε μαρξιστές, πατριώτες, δημοκράτες, για τον κοινό σκοπό. Για ποιόν ακριβώς;

Η αναρχική δράση έπρεπε επομένως σ’ αυτές τις συνθήκες να μετριαστεί, να κατακερματιστεί, να πλατειάσει για να καταφέρει να ενταχθεί σε κάθε αντίστοιχη πολιτική θεατρική κωμωδία.

Πολλοί είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται το ζήτημα της εκμετάλλευσης σε κάτι που αφορά μόνο το ανθρώπινο είδος και αδιαφορούν ή δεν αντιλαμβάνονται την εκμετάλλευση που υπόκειται και ο υπόλοιπος φυσικός κόσμος από τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Όσο παραμένει αυτή η μερική ερμηνεία, που διαχωρίζει το ανθρώπινο είδος από τα υπόλοιπα πλάσματα και στοιχεία τη Γης, η ερμηνεία και ανάγνωση της εξουσίας θα παραμένει σ’ ένα μερικό επίπεδο και γι’ αυτό καμιά κίνηση εναντίον της -που γίνεται σ’ αυτά τα πλαίσια- δεν θα είναι πραγματικά απειλή γι΄ αυτήν.

Ας πάψει επιτέλους η πίστη στα ανύπαρκτα επαναστατικά υποκείμενα! Ας σωπάσει η προσμονή για τον άγιο μαζικό ξεσηκωμό που το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί είναι μια καινούρια κοινωνία παραγωγής! Ας κόψουμε τα καλώδια του πολιτισμού, κάτω από το συμμέτοχο φως της πανσελήνου!

Σημείο 4

Η πρόταση της αυτοδιαχείρισης ακούγεται ολοένα και περισσότερο να βγαίνει από το στόμα αναρχικών, σαφώς επηρεασμένων από τον αριστερισμό. Η «απελευθερωτική λύση» της αυτοδιαχείρισης δηλώνει πλέον πανταχού παρών, έτοιμη να επουλώσει κάθε πληγή. Κλείνει η ΕΡΤ; Αυτοδιαχείριση! Κλείνει η ΒΙΟΜΕ ή άλλο βρωμερό εργοστάσιο; Αυτοδιαχείριση! Μόνο που η αυτοδιαχείριση των δομών της κυριαρχίας συνεπάγεται την αναπαραγωγή του κενού νοήματος και αλλότριας ζωής και την πολυεπίπεδη λεηλασία του φυσικού κόσμου. Όποιος πιστεύει σε μια τέτοια προοπτική ας το κάνει, όμως ας πει πώς μπορεί να συνδυαστεί η συντήρηση μιας υποδομής του πολιτισμού, η οποία προϋποθέτει τελικά την αλυσιδωτή επανασύσταση των υποδομών και μηχανισμών του, με έναν κόσμο χωρίς κράτος και εξουσία. Έχουν γραφτεί κείμενα πάνω στο ζήτημα της αυτοδιαχείρισης και στην ταύτιση της με την κυριαρχία, δεν θα γίνει επέκταση του θέματος εδώ.

Και διερωτάται εύλογα κανείς. Ποιά η διαφορά επομένως του αριστερισμού σε επίπεδο σκέψης, λόγου και πρακτικής με την αναρχική προοπτική; Η διαφορά έτσι όπως παρουσιάζεται από διάφορους «αναρχο»αριστερούς φαίνεται μικρή αλλά στις πραγματικές της διαστάσεις είναι απλά χαοτική.

Οι αριστερές και μαρξιστικές αντιλήψεις όπως και κάθε πολιτική αντίληψη (δημοκρατία, φασισμός, κ.α.) ενδιαφέρονται για τη συνέχιση της ύπαρξης του βιομηχανικού συστήματος, του κρατικού μηχανισμού και της μαζικής κοινωνίας. Είναι φανερό ότι η διαφορά δεν περιορίζεται μονάχα στις μεθόδους αγώνα που χρησιμοποιούνται αλλά και στην ίδια την προοπτική του.

Γιατί ο κάθε –ισμός ταιριάζει σε ιδεολογικά συστήματα τα οποία περιορίζουν και βάζουν σε τάξη το αυθόρμητο ένστικτο και φυσικό τρόπο ζωής. Ο οργανωτισμός με τα μέλη και τις επίσημες εκφάνσεις του, «σκοτώνει» τις άμεσες αναρχικές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ αναρχικών ατόμων και δημιουργούνται για το βίωμα και διάχυση της πολύμορφης αναρχικής πρακτικής. Σχέσεις και σύνολα εναρμονισμένα με την απελευθερωτική προοπτική της συμβίωσης με τη φυσικό κόσμο και της διάλυσης της αιματοβαμμένης κληρονομιάς του πολιτισμού.

Η αναρχία μπορεί να μην αποτελεί ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα, ένα σύστημα κανόνων, ένα πρόγραμμα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν εμπεριέχει συγκεκριμένα απελευθερωτικά χαρακτηριστικά. Διαφορετικά δεν μπορούμε να μιλάμε για αναρχικό αγώνα αλλά για κάτι άλλο.

Σημείο 5

– «Πάρτε τα βουνά αν δεν σας αρέσει η επαφή με τον πολιτισμό και μην ασχολείστε με τους αγώνες που αναπτύσσονται εντός του»

– «Μα φυσικά και τα παίρνουμε αλλά τί να λέει; Ο πολιτισμός θα συνεχίσει να είναι εδώ. Μέχρι λοιπόν να πέσει και το τελευταίο προπύργιο του, θα συνεχίζουμε να υπομονεύουμε τη μηχανή του πολιτισμού και τη κοινωνική ευρυθμία, ξανά και ξανά…»

Ας επισημανθεί ακόμα μια φορά. Η προσδοκία μιας εναλλακτικής κοινωνίας, πιο ισότιμης, πιο δίκαιης, ταιριάζει στις πολιτικές απόψεις και συστήματα που αναπτύσσει η εξάρτηση από τη βιομηχανική δόμηση. Η αναρχία είναι η βίαιη και αρχέγονη σύγκρουση με τα βιομηχανικά συστήματα και τα τεχνολογικά «αυτονόητα» του πολιτισμού. Παράλληλα με τη πρακτική εναρμόνισης του καθενός με το φυσικό εαυτό του και με τα υπόλοιπα στοιχεία της φύσης.

«Ανθρώπινα και μη πλάσματα που παιχνιδίζουν με τις ελεύθερες και μοναδικές ζωές τους σε συνεργασία με την απολίτιστη Γη. Ως ένα όλον».

Και αν κάποιος ακόμα δεν έχει καταλάβει και ρωτά: Τότε τι κάνουμε; Η απάντηση είναι απλή. Ζούμε, προωθούμε και διασπείρουμε την αναρχία. Πολύμορφα, αδιάλλακτα, εξεγερτικά.

Υπερασπιζόμαστε τον φυσικό μας εαυτό!

Υπερασπιζόμαστε την άγρια φύση ως κομμάτι της…

Μοναχικό τσακάλι

Κυκλοφόρησε το 35ο τεύχος του αγγλικού αναρχικού περιοδικού Dark Nights

Το έντυπο είναι στα αγγλικά

Dark Nights #35

Άλλο η απεργία, άλλο η αναρχία

Αναδημοσίευση από την Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Το τελευταίο δίμηνο, με αφορμή μία σειρά από απεργιακές κινητοποιήσεις, διάφοροι αναρχικοί κύκλοι επιδεικνύουν ιδιαίτερη θέρμη στο να σπεύδουν κάθε φορά να εκδηλώσουν την αλληλεγγύη τους προς τους εκάστοτε απεργούς.

Πρόσφατα, τοποθετηθήκαμε δημόσια πάνω σε ένα ζήτημα που ανέκυψε σχετικά με τον κλάδο της γουνοποιίας και με όσους κερδίζουν «τα προς το ζην» φυλακίζοντας και σφάζοντας ζώα για τη γούνα τους. Τώρα αισθανόμαστε ότι πρέπει να κάνουμε το ίδιο και για έναν ακόμα κλάδο που βασίζεται στη συστηματική κακοποίηση και εκμετάλλευση των ζώων, τη βιομηχανία παραγωγής γάλακτος, αλλά και την ανάγκη η ανάλυσή μας να συμπεριλάβει και άλλα περιστατικά της επικαιρότητας.

Αναφερόμαστε στις κινητοποιήσεις στις εταιρείες ΦΑΓΕ και ΜΕΒΓΑΛ και στις παρόμοιες που είχαν προηγηθεί στη Δωδώνη. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για κινητοποιήσεις από εργαζόμενους (είτε υπάλληλοι, είτε συμβεβλημένοι γαλακτοπαραγωγοί), που έχουν πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι ο μισθός τους προέρχεται από την καταπίεση και εκμετάλλευση εκατοντάδων χιλιάδων ζώων. Ακριβώς μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις, έκαναν παραπάνω από προφανές ότι όχι μόνο δεν τους απασχολεί στο παραμικρό αυτή η πρακτική, αλλά αντιθέτως διεκδικούν το «δικαίωμα» να συνεχίσουν να αποτελούν ενεργούς φορείς της.

Πέρα από την κακοποίηση που συνιστά από μόνη της η φυλάκιση κάθε ζώου, ενδεικτικά μπορούμε να αναφερθούμε σε μερικές από τις πολλές αντίστοιχες «λεπτομέρειες» της διαδικασίας παραγωγής γάλακτος. Η τεχνητή σπερματέγχυση, δηλαδή το να βάζει ο “εργάτης” το χέρι του μέσα στις θηλυκές, ώστε να πιάσει τον τράχηλο και να τις γονιμοποιήσει τεχνητά, αποτελεί ξεκάθαρο βιασμό. Οι θηλυκές βρίσκονται σε κατάσταση μόνιμης εγκυμοσύνης καθ’ όλην τη διάρκεια της ζωής τους, ώστε να παράγουν αδιάκοπα γάλα. Μια ζωή που στη γαλακτοβιομηχανία διαρκεί το πολύ 5 χρόνια ενώ στη φύση θα ζούσαν μέχρι και τα 25. Το δαχτυλίδι μύτης πρόκειται για ένα εξάρτημα με καρφιά που ενσωματώνεται στο πρόσωπο του νεογέννητου, σφηνώνοντάς το στα ρουθούνια του, ώστε να μη μπορεί να θηλάσει το γάλα της μητέρας του. Αν και σε σχεδόν όλες τις φάρμες, ακόμα και στις πιο μικρές, τα νεογέννητα απομακρύνονται από τη μητέρα τους μέσα στις πρώτες 24 ώρες από τη γέννησή τους, το εξάρτημα αυτό διασφαλίζει ότι ούτε μία σταγόνα εμπορεύματος (μητρικό γάλα) δε θα πάει χαμένη. Άλλες «παραγωγικές» μέθοδοι που εφαρμόζονται στις βιομηχανίες γάλακτος είναι οι μηχανές που είναι μόνιμα συνδεδεμένες στο στήθος των θηλυκών και τους προκαλούν συνεχόμενο πόνο, οι ενέσεις ορμονών που τους γίνονται κ.ά. Εννοείται ότι τα άχρηστα αρσενικά που δεν παράγουν γάλα πωλούνται ώστε να σφαχτούν για κρέας. Μάλιστα, τοποθετούνται σε ατομικά κιβώτια όπου δεν έχουν καμία δυνατότητα να κινηθούν, διαφορετικά η κίνηση θα ενίσχυε το μυϊκό τους σύστημα και το κρέας τους δε θα ήταν αρκετά τρυφερό ώστε να πουληθεί ακριβά.

Ο αγώνας των εργαζόμενων αυτού του κλάδου δεν είναι και δικός μας. Για την ακρίβεια, ο δικός μας αγώνας τέμνεται κάθετα με το δικό τους. Απέναντι σε οποιονδήποτε αντιμετωπίζει τα ζώα ως πρώτη ύλη, μόνο εχθρικά μπορούμε να τοποθετηθούμε. Αυτό ισχύει για ολόκληρη την κλίμακα της παραγωγής ζωικών προϊόντων, από την πιο μικρή ατομική επιχείρηση μέχρι τη μεγαλύτερη βιομηχανική μονάδα. (Αντίστοιχα τοποθετούμαστε και απέναντι στις βιομηχανικές καλλιέργειες, για να προλάβουμε τον συνήθη επιπόλαιο «αντίλογο»). Η ατομική ευθύνη, οι συνέπειες που συνεπάγονται ατομικές επιλογές, όπως οι επαγγελματικές, δεν αναιρούνται και δεν κρύβονται πίσω από κανένα «εργατικό» προπέτασμα.

Στην περίπτωση της ΕΡΤ, όσα συμβαίνουν είναι τουλάχιστον τραγελαφικά. Να υπενθυμίσουμε ότι δεν πρόκειται για ένα απλό καθεστωτικό μέσο μαζικής ενημέρωσης, αλλά για το κατεξοχήν καθεστωτικό: την κρατική τηλεόραση και ραδιοφωνία. Το ξεδίπλωμα των κυβερνητικών σχεδιασμών ήταν αρκετό για να προκαλέσει ένα «κύμα» αλληλεγγύης προς τους ανθρώπους που μέχρι πριν από λίγες μέρες εξέθεταν πρόσωπα αναρχικών αγωνιστών, ενώ στις κάθε είδους πορείες και διαδηλώσεις η μοναδική μορφή βίας που διέφευγε της προσοχής τους ήταν η κρατική, των εργοδοτών τους δηλαδή. Σχετικά σύντομα, κάποιες και κάποιοι υποχρεώθηκαν, μέσα σε όλες αυτές τις αντιφάσεις, να «φιλτράρουν» αυτήν την αλληλεγγύη, διευκρινίζοντας ότι αφορά μόνο τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους και όχι τα καλοπληρωμένα πρωτοκλασάτα στελέχη. Με άλλα λόγια, η περίφημη αλληλεγγύη συναρτάται με τη φορολογική δήλωση, για τους ανθρώπους που κύκλωσαν το «ΕΡΤ».

Παρόμοιο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης εκδηλώθηκε πρόσφατα και προς τους εκπαιδευτικούς. Εκδηλώθηκε προκαταβολικά, διότι ο πανηγυρικά εξαγγελθής «ένδοξος αγώνας» τελικά δε δόθηκε ποτέ, αλλά το τεράστιο «άδειασμα» δεν έγινε μάθημα… Παραγνωρίστηκε εντελώς ο ρόλος του σχολείου, ως θεσμού μέσα στο κοινωνικό μόρφωμα, δηλαδή το ότι πρόκειται για ένα μηχανισμό πλήρως ελεγχόμενο από το κράτος. Ένα μηχανισμό που με τη συνδρομή και της οικογένειας -ενός εκ των πυλώνων του γνωστού τρίπτυχου που συμπληρώνεται με το «Πατρίς-Θρησκεία»- μετατρέπει ανθρώπους σε μηχανές και επιχειρεί να εμφυτεύσει από πολύ νωρίς στις ανθρώπινες συνειδήσεις τις «αξίες» του ανταγωνισμού, της «επαγγελματικής αποκατάστασης» και της καριέρας. Ένα μηχανισμό στα γρανάζια του οποίου εγκλωβίζονται παρά τη θέλησή τους τόσες και τόσοι, με την υποχρέωση να υποτάσσονται στη σχολική ιεραρχία και να παρακολουθούν ήσυχα και πειθαρχημένα την εκπαιδευτική διαδικασία. Ένα μηχανισμό που καταστέλλει μυαλά και κλέβει ολόκληρα χρόνια από τις ζωές μας. Αν πρέπει να δεχτούμε ότι ο εκπαιδευτικός είναι «πρώτα απ’ όλα εργαζόμενος» και ότι αυτό αποτελεί επαρκή συνθήκη για την εκδήλωση της αλληλεγγύης μας, τότε ίσως πρέπει και να δεχτούμε ότι ένα παιδί είναι πρώτα απ’ όλα μαθητής και ότι αυτή του η ιδιότητα επισκιάζει όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά της ταυτότητάς του, μέχρι να καταφέρει να ολοκληρώσει τη διαδικασία της εκπαίδευσης.

Τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ώστε να αναδεικνύονται με μεγαλύτερη έμφαση κάθε λογής «δίκαια αιτήματα», σε κάθε είδους απεργιακή κινητοποίηση, την αντιλαμβανόμαστε ως μία ακόμα συνέπεια αυτής της γάγγραινας που συνεχίζει να εξαπλώνεται, της αγιοποίησης της εργατικής φιγούρας και των ψευδαισθήσεων που συντηρούνται σχετικά με την αποτελεσματικότητα της απεργίας ως μορφή αγώνα. Είναι μάλλον συνηθισμένο σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή, κάποιοι και κάποιες να «στρογγυλεύουν» τις αναρχικές αιχμές τους και να χάνουν τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά τους, προκειμένου να γίνουν αρεστοί σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, μπερδεύοντας την αναρχία με την απεργία. Συμπεριφέρονται σαν νόθο παιδί του αριστερισμού και την ίδια στιγμή προσπαθούν να απομονώσουν οποιαδήποτε αναρχική τάση ξεφεύγει από τη λογική τους.

Σε μία συγκυρία που η εξουσία αντιμετωπίζει όλο και πιο απροκάλυπτα τον κάθε ένα και την κάθε μια από εμάς ως «εργατικό δυναμικό» στην υπηρεσία του «εθνικού στόχου» ανάκαμψης της οικονομίας, εμείς έχουμε προ πολλού πετάξει από πάνω μας την εργατική ταυτότητα. Την αλληλεγγύη μας την εκδηλώνουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί πραγματικά να λειτουργήσει ως όπλο.

Ο αγώνας για αναρχία, όπως εμείς τον αντιλαμβανόμαστε, δε μπορεί να στριμωχτεί μέσα σε αιτηματικές διεκδικήσεις, ειδικά όταν αυτές εμπεριέχουν καταπίεση και εκμετάλλευση και δε χωράει, ως προς τις μορφές που λαμβάνει, στα πλαίσια καμίας απεργίας.

Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Για το τεύχος Φεβρουαρίου

Από μι mail που ήρθε στο blog:

”το τραίνο εκτελεί το δρομολόγιο μέχρι ομόνοια, λόγω εμποδίου στις ράγες’
Πριν λίγο στο σημείο πήγαν μέλη της κοινότητας του νεκρού. Υπήρξε ένταση μεταξύ τους. Πολλοί έκλαιγαν με σπασμούς. Χτυπάνε οι καμπάνες στο θησείο
και πριν λίγα λεπτά είδαν κλούβα με ΜΑΤ να πηγαίνει προς το σημείο
είναι 37 ετών, δούλευε σαν μικροπωλητής και είναι πατέρας δύο παιδιών
τα ΜΑΤ διέλυσαν με χημικά τους μετανάστες
στη συνέχεια συνέλαβαν δεκάδες από αυτούς και τους μετέφεραν στο α.τ ομόνοιας.”

Εκεί τους οδήγησαν για απολέπιση και εξαγνισμό , την επόμενη μέρα έγιναν 3 συγκεντρώσεις , μία παράσταση διαμαρτυρίας και 6 συνελεύσεις .Ο πόνος του νεκρού κόπασε λιγάκι Η δημοτική αστυνομία εξέφρασε την βαθύτατη θλίψη της για το γεγονός . Ανέφερε επιπλέον στην ανακοίνωση ότι το συγκεκριμένο άτομο κουβαλούσε προϊόντα τα οποία έπλητταν τους τριτοκοσμικούς εργάτες και αυτά τον οδήγησαν στην αστάθεια και την πτώση .

Πρόσθεσαν επιπλέον οτι το συγκεκριμένο γεγονός θα μπορούσε να δράσει παραδειγματικά σχετικά με επόμενες αστάθειες .Την επόμενη μέρα κάηκαν 2 οχήματα της δημοτικής αστυνομίας . Η κυβέρνηση έδωσε οδηγία μόνιμης οπλοφορίας στους αστυνομικούς του δήμου και κάποιες αριστερές οργανώσεις μίλησαν για προβοκάτσια που εντείνει την καταστολή. Η ένωση μεταναστών συνέστησε ηρεμία και εγκλεισμό των μικροπωλητών στα σπίτια τους γιατί η Αθήνα σήμερα 2 Φεβρουαρίου θα βούλιαζε από στρατιωτικές μπότες . Οι τιμητές των βραχονησίδων ανακάλυψαν τα σπίτια τους κοντά στην Βαρβάκειο και τους έκαψαν ζωντανούς . Οι σειρήνες ήχησαν 2 ώρες και ένα τέταρτο αργότερα . Την επόμενη μέρα σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος καταδίκασε το γεγονός . Την Δευτέρα τα μέσα μεταφοράς λειτουργούσαν πάλι και έτσι όλοι επιτέλους θα έφταναν στις δουλειές τους .

Για την δολοφονία του μετανάστη μικροπωλητή από δημοτόμπατσους στο Θησείο

Για να μην λησμονούμε κάθε φορά που οι δομές του κράτους αναγνωρίζονται (ευρύτερα) κάτω από το αδιαπέραστο πέπλο της πλασματικής εικόνας της κοινωνίας του θεάματος

Κάθε φορά που το κράτος χάνει το ανθρωπιστικό του προσωπείο ενυπάρχει η δυνατότητα να αναδειχθεί η εκ θεμελίων ολοκληρωτική του φύση

Η καταστολή είναι απλά μια ευκαιρία για να πράξουμε επιθετικά εναντίον τους .Η επίθεση μας όμως δεν ξεκινά από αυτήν , αλλά από την ύπαρξη της εξουσίας και του πολιτισμού της

Η -ανεξαρτήτως συγκυριών- συνεχής επίθεση προς την κοινωνική μηχανή δεν σημαίνει ότι περνάμε πρώτοι στην επίθεση , καθώς η πρωτογενής επίθεση της εξουσιαστικής/εξημερωτικής κοινωνίας συντελείται από την αρχή της ύπαρξης μας

Αυτό όμως δεν θα πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε τις νέες προοπτικές που ανοίγει η ίδια η σύγκρουση , που ίσως η ταύτιση της ζωή μας με αυτήν ,μέχρι την καταστροφή του υπάρχοντος ,να μπορέσει να αφαιρέσει πολλά από τα σκουπίδια που έχουν εισχωρήσει μέσα μας από την πολιτισμική εξημέρωση του κυρίαρχου

(Χωρίς να ταυτίζουμε σε καμία περίπτωση την επίθεση με μία συγκεκριμένη μορφή , τρόπο δράσης ή ένα και μόνο “ιδεολογικό” υπόβαθρο)

Για την διάχυση της πολύμορφης αναρχικής άμεσης δράσης σε κάθε ευκαιρία

Εναντία στην νεοφιλελεύθερη εποχή του “παίρνω θέση” ας πράξουμε επιθετικά

Να αδράξουμε κάθε ευκαιρία να γίνουμε “βέλη” ενάντια στο υπάρχον

Μπουρλότο και φωτιά σε όλα τα κελιά

Αλληλεγγύη με όλα τα μέσα με τον αναρχικό απεργό πείνας Κώστα Σακκά

Λύσσα και συνείδηση μέχρι την ηδονή

Κατεβάστε εδώ το PDF

Κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους

Περιεχόμενα

·Εισαγωγικό Σημείωμα (σελ. 4)

•Αναλύσεις – Κείμενα

1.”Πρώτος Χαοτικός Κύκλος”
– Εσωτερική Εξέγερση – Κατασπαράσσοντας τον Ιδεολογικοποιημένο Μηδενισμό (σελ. 8)
– Σύντομη προσέγγιση στο αντιδικαστικό ζήτημα – Συνέχεια της “Εσωτερικής Εξέγερσης” (σελ. 28)
2.”Για την αποδόμηση των επαναστατικών υποκειμένων” (σελ. 17)
3.”Χωρίς την ιερή φλόγα του ενθουσιασμού” (σελ. 23)

•Κείμενα του Μετώπου Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη διάχυση του Αρνητικού

1.Η θέση μας στο ζήτημα της Οργάνωσης (σελ.30)
2.68 χρόνια από την “αντιφασιστική νίκη των λαών” (σελ.32)

•Αφιέρωμα

“Φ. Νίτσε: Αποσπάσματα για το Κράτος, τους πολεμιστές και τον άνθρωπο.” (σελ. 34)

•Για το σύντροφο Mauri (σελ.38)

•Μια σελίδα μια σφαίρα – Συντροφικά Εγχειρήματα (σελ.48)

1.Κείμενο ΣΠΦ – Για την έκδοση ενός μηδενιστικού εντύπου (σελ.52)
2.Κείμενα των συντρόφων του VvE (σελ.54)
3.Κείμενο της Συνέλευσης για την Αντισπισιστική Δράση – Ολική απελευθέρωση (σελ.56)

•Αναδημοσιεύσεις

“Τέσσερα κείμενα του Zo dʼAxa” (σελ. 38)
“Το υποτακτικό πλήθος” (σελ.74)
“Για το νέο αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος” (σελ.77)

•Προκήρυξη ΣΠΦ για την επίθεση στη Δάφνη (σελ.69)

•Προκήρυξη FAI για την επίθεση στο Άργος
(σελ.74)

•Τέχνη

Χαοτενίες (σελ. 82)
1.”Φεύγοντας διαρκώς” – Ποίημα του Χρήστου Τ. μέλους της ΣΠΦ (σελ.83)
2.”Προς το προλεταριάτο” (σελ.84)
3.”Οι Λιτανείες του Σατανά” – Μπωντλαίρ (σελ.86)
4.”Το Ιερατείο” (σελ.88)
5.”Απόντες” – Κ.Γώγου (σελ.90)
6.”Εντολή” – Έζρα Πάουντ
(σελ. 91)
7.”Η προσευχή ενός ειδωλολάτρη” – Μπωντλαίρ
(σελ.92)
8.”Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο – Κ.Καρυωτάκης
(σελ.93)
9.”Προσευχή” – Μπωντλαίρ (σελ. 94)
10.”Η ευτυχία μου” – Φ.Νίτσε (σελ.94)

Το έντυπο διακινείται χέρι με χέρι, μετά από επικοινωνία με την εκδοτική ομάδα και σε μορφή PDF διαδικτυακά από εδώ: https://files.espiv.net/file.php?h=Rltdi

Το παρόν τεύχος αφιερώνεται από τη συντακτική ομάδα της Μηδενιστικής Πορείας στον αναρχομηδενιστή σύντροφο Mauricio Morales, που σκοτώθηκε πριν τέσσερα χρόνια (22/05/2009), όταν ο εκρηκτικός μηχανισμός που κουβαλούσε εξερράγη πρόωρα.

Μεγάλη Βρετανία: Εμπρησμός και βανδαλισμός κτιρίου και οχημάτων της μονάδας αντιμετώπισης εγκλημάτων UKBA και αυτοκινήτων της εταιρίας Tascor

Κρυμμένο μέσα σε ένα ήσυχο εταιρικό πάρκο στο Portishead, λίγο έξω από το Μπρίστολ, βρίσκεται ένα γραφείο της Συνοριακής Υπηρεσίας της Αγγλίας, από όπου μια ομάδα αντιμετώπισης των μεταναστευτικών εγκλημάτων εργάζεται από κοινού με την αστυνομία, μια δουλειά που συμπεριλαμβάνει και επιδρομές στα νοτιοδυτικά. Το βράδυ της Πέμπτης προς Παρασκευή (με τη μνήμη του θανάτου του αναρχικού Carlo Giuliani, που σκοτώθηκε στη μάχη με τους μπάτσους, στη σύνοδο των G8 πριν δώδεκα χρόνια, ακόμη ζωντανή στο μυαλό μας), το επισκεφθήκαμε για να βάλουμε φωτιά, η οποία έκανε ζημιές στο κτίριο και έκαψε έξι αυτοκίνητα, που βρίσκονταν σταθμευμένα εκεί – τρία αυτοκίνητα, δύο βαν μεταφοράς ανθρώπων (τα οποία είναι γνωστό πως χρησιμοποιούνται για την αρπαγή οικογενειών μεταναστών σε επιδρομές τα χαράματα) και ένα μεγάλο βαν. Οι μισθοφόροι συνοριοφύλακες του καθεστώτος, προκαλούν την περιφρόνησή μας, όπως και κάθε άλλος μπάτσος και τώρα αυτό το μακρύ χέρι του κράτους ένιωσε πως είμαστε κοντά και πως δε σταματάμε.

Λίγες εβδομάδες πριν, το μεσημέρι της 2ας Ιουνίου, σε ένα υποκατάστημα της εταιρίας Tascor, στην εμπορική περιοχή Cribbs Causeway/Patchway, σπάστηκαν τα παρμπρίζ και προκλήθηκαν φθορές στις καμπίνες δύο μίνι-μπας της εταιρείας. Η Tascor (παλαιότερα γνωστή ως RSTM) δουλεύει για τη Συνοριακή Υπηρεσία και τη Συνοριακή Δύναμη ως “συνοδός” κρατουμένων από τη φυλακή εως το σημείο απέλασης, αξιοποιώντας και τη χωρίς συνέπειες βία, που της προσφέρει η θέση της, όπως στην πρόσφατη περίπτωση της αναγκαστικής απομάκρυνσης των Marius Betondi και Raul Ally και είναι επίσης η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρία παροχής τέτοιων “υπηρεσιών” παγκοσμίως (έχοντας πάρει τα ηνία από την Group 4 Security στην Αγγλία από το 2011). Διατηρούν, επίσης, χώρους προσωρινής κράτησης σε όλην την Αγγλία καθώς και για τις συνοριακές δυνάμεις της Αγγλίας στο Calais και το Coquelles, στη Γαλλία.

Ο καπιταλισμός αντλεί μεγάλο κέρδος από τη δεξαμενή της φτηνής εργατικής δύναμης των μεταναστών, συμπεριλαμβανομένων και των “παράνομων”, οι οποίοι είναι ακόμα πιο ευάλωτοι στον εκβιασμό των αφεντικών. Το κράτος εγκληματοποιεί εκείνους που θεωρεί μη παραγωγικούς, αξιοποιώντας το δηλητηριώδη εθνικισμό για να διαχωρίσει ακόμα περισσότερο τους εκμεταλλευόμενους (όπως το πρόσφατο κύμα μίσους εναντίον οποιουδήποτε θεωρούνταν μουσουλμάνος) και για να κερδίσει τις εκλογές. Οι “τυχεροί” μετανάστες καταφέρνουν να καταλήξουν στις φτωχογειτονιές της αποξενωμένης δυτικής κοινωνίας, όπου ωθούνται στον ανταγωνισμό με τους υπόλοιπους φτωχούς της μητρόπολης και οι “άτυχοι” ή οι μη παραγωγικοί καταλήγουν σε φυλακές απέλασης. Και στις δύο περιπτώσεις τους κυβερνάει ο φόβος και η ρατσιστικοποιημένη αστυνόμευση. Όμως, αυτό το ξεδιάλεγμα ανθρώπινων σωμάτων δε γίνεται πάντα όσο ομαλά έχει σχεδιαστεί: οι μαζικές απεργίες πείνας στα κέντρα κράτησης της Ολλανδίας και οι σοβαρές ταραχές στους δρόμους της Σουηδίας είναι πρόσφατα παραδείγματα άρνησης της υποταγής σε αυτόν τον υποβιβασμό.

Δε θέλουμε έναν κόσμο, όπου η τυραννία των γραφειοκρατών της μετανάστευσης μπορεί να σημαίνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου και που μοναδικά όντα κατηγοριοποιούνται και μαρκάρονται με σκοπό να ξεζουμιστεί το μέγιστο κέρδος και η υποταγή από όλους εμάς. Δε θέλουμε την ταπείνωση, στην οποία συνίσταται ο λεπτομερής έλεγχος κάθε κινήματος, με σκοπό τον κοινωνικό έλεγχο και το μάντρωμα, είτε πρόκειται για τα σύνορα, είτε για τα κτίρια στέγασης, είτε για το σχολείο, είτε για τη δουλειά.

Ο μύθος λέει, πως “είμαστε” τυχεροί που ζούμε εδώ, σε καθεστώς δημοκρατικού ολοκληρωτισμού, σε κάποια άνετα κελιά και με μια εξάρτηση από την τεχνολογία για να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα. Αλλά στην πραγματικότητα, είμαστε περικυκλωμένοι από την κατάθλιψη, τους διαχωρισμούς με βάση τον πλούτο, τη φυλή και το φύλο, στερημένοι από κάθε αυτάρκεια που βασίζεται στη γη και εξαρτημένοι από την ίδια τη μηχανή που μισούμε. Αυτή η μηχανή τροφοδοτείται μόνο από την άγρια εκμετάλλευση εδώ και από την ακόμα μεγαλύτερη στις χώρες προέλευσης των μεταναστών, δημιουργώντας μια αηδιαστική θηλιά καθώς ο πολιτισμός καταναλώνει τα πάντα στο διάβα του. Θέλουμε να καταστρέψουμε το μύθο πως υπάρχει ένα καλό μέρος να ζει κανείς μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα δυστυχίας.

Ο αγώνας μας απέχει πολύ από την ειρηνική ενσωμάτωση των “παράνομων” σε αυτήν την απρόσωπη κοινωνία. Επίσης, δε θέλουμε να γίνουμε συνήγοροι ομογενοποιημένων ομάδων μεταναστών, ούτε να τους αγιοποιήσουμε όλους εξαιτίας της εκμετάλλευσης που υφίστανται. Αντί για την αφηρημένη ανθρωπιστική αλληλεγγύη, εμείς ψάχνουμε τη συγγένεια στην εξέγερση, που μπορεί να υπάρχει με μετανάστες, που ίσως θέλουν κάτι παραπάνω από ένα διαφορετικό καθεστώς, που σπάνε τα σύνορα, πληγώνουν δεσμοφύλακες και καταστρέφουν φυλακές, από τη Μεσόγειο ως την Αυστραλία· που μπορεί να βρεθεί στις καρδιές εκείνων που αυτοοργανώνονται, με ή χωρίς συνεργούς.

Τα σύνορα είναι απλά μια σημαντική έκφραση της παρούσας κυριαρχίας, σε έναν κόσμο διαχωρισμών, τόσο ψυχολογικών όσο και σωματικών και τειχών που διαχωρίζουν πληθυσμούς, τάξεις και συνειδήσεις. Η επίθεσή μας κουβαλάει το σπόρο για έναν άλλον κόσμο. Έναν κόσμο που το κάθε πλάσμα θα μπορεί να πηγαίνει όπου θέλει, ελεύθερα. Η χωρίς σύνορα αλληλεγγύη μας, ξεσπάει σαν τις φωτιές μας για εκείνους που παλεύουν για μια αδούλωτη ζωή, για το Gabriel Pombo da Silva, τα φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ, το Marco Camenisch, το Henry Zegarrundo, τους αναρχικούς που βρίσκονται φυλακισμένοι στην Ιταλία και τη Δανία, τους αξιοπρεπείς εκληματίες, τους άνομους φυγάδες, τους εξεγερμένους μετανάστες και όλους εκείνους τους κοινωνικά αποκλεισμένους, που οπλίζουν την οργή τους και πολεμούν για την απελευθέρωση.

Θα θεωρούσαμε αυτήν τη δράση, το τελευταίο μας δώρο στη Συνοριακή Υπηρεσία της Αγγλίας, η οποία πρόκειται να αλλάξει όνομα και να αναδιοργανωθεί, αλλά από ότι φαίνεται πρόκειται πάλι για “την ίδια δουλειά”, “στα ίδια μέρη”, “με την ίδια αποστολή”. Γνωρίζουμε πως το καθεστώς εκμετάλλευσής τους θα συνεχίσει πιο προσαρμοσμένο στις συνθήκες και πιο ολοκληρωτικό, γι’αυτό θα συνεχίσει και ο δικός μας πόλεμος ενάντια σε κάθε κατηγοριοποίηση και έλεγχο που έχει σκοπό να παρεμποδίσει την ελεύθερη μετακίνηση και την άγρια ζωή πάνω στη Γη. Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται.

Πυρήνας Αλληλεγγύη Χωρίς Σύνορα (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία)

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Δίκη ΣΠΦ

Συνεδρία 57η

Η συνεδρία διεκόπη για τους ίδιους λόγους. Κάποια στιγμή η πρόεδρος του δικαστηρίου απυθυνόμενη στα μέλη της Σ.Π.Φ. , τους ρώτησε σχετικά με την παρεμπόδιση της δίκης \”έτσι μας εκδικείστε?\” για να εισπράξει την απάντηση \”αυτό δε λέγεται εκδίκηση, η εκδίκηση είναι κάτι τελείως διαφορετικό…\”

Συνεδρία 56η

Η δίκη διεκόπη απ\’ την αρχή. Ένας από τους κατηγορούμενους που δεν έχουν σχέση με τη Σ.Π.Φ. πραγματοποιεί απεργία πείνας με αποτέλεσμα να αποχωρήσουν οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι που αρνούνται τη συμμετοχή τους στη Σ.Π.Φ. Οι σύντροφοι της Συνωμοσίας αποχώρησαν κι αυτοί σχολιάζοντας \”ο,τιδήποτε σαμποτάρει την ομαλή δικαστική διαδικασία είναι θεμιτό.\” Άλλωστε όπως έχουν δηλώσει επανειλλημένα, το αποτέλεσμα της δίκης τους είναι αδιάφορο αφού παραμένουν αμετανόητοι αναρχικοί αντάρτες πόλης.

Συνεδρία 55η

Στην αρχή της συνεδρίας τα μέλη της Σ.Π.Φ. \”χαιρέτησαν\” την βομβιστική επίθεση που πραγματοποιήθηκε εναντίον της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού από τον πυρήνα Sole Baleno της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Πιο συγκεκριμένα το λόγο πηρε συντρόφισσα της Συνωμοσίας, που μίλησε εκ μέρους όλης της Σ.Π.Φ. \” Σύντροφοι με αυτήν την επίθεση ξανασυναντηθήκαμε. Ακυρώσατε την κατάσταση της αιχμαλωσίας μας. Μας προσφέρατε στιγμές αυθεντικής ελευθερίας. Βρεθήκαμε ξανά όλοι μαζί γύρω απ το ίδιο τραπέζι. Συζητήσαμε, επιλέξαμε το στόχο, σχεδιάσαμε την επιχείρηση, επιτεθήκαμε, αναλάβαμε την ευθύνη… Όλοι μαζί συνένοχοι στην αναγέννηση της Συνωμοσίας ΜΑΣ, όλοι μαζί συνεπείς αστην υπόσχεση που δώσαμε ότι αυτή είναι μόνο η αρχή. Η Σ υνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, παραμένει ασύλληπτη στις καρδιές μας, στα χαμόγελά μας, στις σφαίρες των όπλων μας. Μέχρι το τέλος, για πάντα… Ζήτω η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, οι Συμμορίες Συνείδησης, ο πυρήνας Sole Baleno. Ζήτω η Μαύρη Διεθνής των Αναρχικών της Πράξης. Η δίκη στη συνέχεια διεκόπη μετά απο αίτημα των συνηγόρων των υπόλοιπων κατηγορουμένων που δεν έχουν καμία σχέση με τη Σ.Π.Φ.

Συνεδρία 54η

Σε αυτήν τη συνεδρία τέθηκαν νομικά ζητήματα σχετικά με την παράταση προφυλάκισης ενός συντρόφου της Σ.Π.Φ. κι ενός ακόμα κατηγορούμενου. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο σύντροφος της Σ.Π.Φ. βρίσκεται πορφυλακισμένος ήδη 32 μήνες, ενώ το όριο είναι οι 18 μήνες (άτομα που κατηγορούνταν για άλλη οργάνωση στο παρελθόν είχαν αποφυλακιστεί όταν συμπλήρωσαν το 18μηνο τους). Ο συγκεκριμένος σύντροφος της Σ.Π.Φ. έχει εκτίσει δύο διαδοχικές προφυλακίσεις (η δεύτερη του επιβλήθηκε όταν ήταν ήδη απεργός πείνας πριν από ένα χρόνο). Τώρα λοιπόν του έχει επιβληθεί παράταση της πρφυλάκισης για άλλους έξι μήνες, με το χαρακτηρισμό \”ιδιαίτερα επικίνδυνος\”. Παράλληλα πριν λίγες μέρες του επιδόθηκε νέα προφυλάκιση για ηθική αυτουργία στην υπόθεση της ληστείας στο Βελβεντό. Η δίκη διακόπηκε με την αποχώρηση των μελών της Σ.Π.Φ. και των άλλων κατηγορούμενων.

Συνεδρία 53η

Η συνεδρία αυτή ήταν σύντομη. Απ\’ τους δύο τελευταίους μάρτυρες προσήλθε ο ένας μόνο, ο οποίος δήλωσε ότι δεν αναγνωρίζει κανέναν από τους κατηγορούμενους. Στη συνέχεια, πρόεδρος εισαγγελέας και δικηγόροι, αγόρευσαν για την κλήση κι άλλων μαρτύρων κατηγορίας, ανάμεσα στου οποίους έιναι κι ο διοικητής της Αντιτρομοκρατικής.

Συνεδρία 52η

Στη δίκη προσήλθαν 6 μάρτυρες κατηγορίας, οι οποίοι εργάζονταν σε εταιρείες courrier που παρέλαβαν τα παγιδευμένα δέματα-βόμβες. Οι μάρτυρες ανέφεραν ότι δέχτηκαν πιέσεις από την Αντιτρομοκρατική, ώστε να αναγνωρίσουν και άτομα τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Στη συνέχεια, το δικαστήριο και συγκεκριμένα η πρόεδρος κι ο εισαγγελέας, έκαναν ερωτήσεις σχετικά με τον τρόπο που το παγιδευμένο δέμα για την καγκελάριο της Γερμανίας δεν ανιχνεύτηκεκατά τη διάρκεια των ελέγχων με ακτίνες x-ray , με αποτέλεσμα να φτάσει στην καγκελαρία της Γερμανίας. Οι υπάλληλοι απάντησαν πως ο τρόπος κατασκευής του δέματος και ο φόρτος εργασίας, διευκόλυναν το να μη γίνει αντιληπτό το δέμα και να ταξιδέψει αεροπορικώς στη Γερμανία. Σημειώνουμε πως το συγκεκριμένο δέμα μπλοκαρίστηκε από τη γερμανική αστυνομία την τελευταία στιγμή μέσα στην ίδια την καγκελαρία…

Η στήλη ενημερώνεται από: Αλληλέγγυοι-ες στη ΣΠΦ

Μπορείτε να βείτε τις συνεδριάσεις και στο αρχείο.