Category: Ατομικισμός/Αναρχικός Ατομικισμός

Σκανδαλώδεις σκέψεις – μερικές σημειώσεις για τον πολιτισμένο αναρχισμό

Κάθε τόσο, κυκλικά, ο συλλογικός ή κοινωνικός αναρχισμός γίνεται περιοριστικός για μερικούς αναρχικούς και ο αναρχικός ατομικισμός επιβεβαιώνει τον εαυτό του. Αυτό συνέβη στο τέλος του εικοστού αιώνα, όταν κάποιοι από τους μεγάλους αναρχικούς στοχαστές άρχισαν να αμφισβητούν μερικά από τα περισσότερο κομμουνιστικά δόγματα. Συμβαίνει για μια ακόμη φορά, και για μια ακόμη φορά βλέπουμε μερικούς από τους κοινωνικούς αναρχικούς να σπαρταρούν πανικόβλητοι, καθώς το βολικό τους όνειρο διαταράσσεται και συνειδητά ή ασυνείδητα ενισχύουν τον ασφυκτικό κλοιό του κράτους, καταδικάζοντας τα απείθαρχα αδέρφια τους, που φαίνεται να απειλούν τη συνέχιση αυτού που κάποιος σύντροφος έχει εύστοχα χαρακτηρίσει ως «πολιτισμένο αναρχισμό».

Πρόκειται για ένα φρικτό δημιούργημα, το δημιούργημα του πολιτισμένου αναρχισμού. Ένα γλοιώδες, δειλό, δεσποτικό τέρας με τα μάτια στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, που προσπαθεί να είναι αυτό που ο αναρχισμός μάλλον δεν θα είναι ποτέ. Εύπεπτος για τις σύγχρονες καταναλωτικές μάζες.

Μια από τις μεγαλύτερες ποιότητες που επιδιώκουν όσοι προβαίνουν σε επιθέσεις είναι να ανακτήσουν τη γνώση του εαυτού τους και ο ένας του άλλου, να ανακτήσουν την προσωπική τους δύναμη, να ορίσουν ένα ριζικό και ουσιαστικό διάλειμμα από την Κοινωνία, με το ανυπόφορο κλουβί της για την κοινωνική νόρμα και την επακόλουθη απονέκρωση της ατομικής ευαισθησίας. Μερικές αναφορές από αυτή την τάση είναι ακραία λουλουδάτες και ποιητικές, και δεν είναι για όλα τα γούστα, αλλά διαβάζοντας μια δήλωση της Αναρχικής Ομοσπονδίας είναι ψυχοφθόρο. Είναι η υλιστική πορεία θανάτου της πολιτικής εναντίον της ζωής, της πατριαρχικής φωνής του «πολιτικού λόγου» εναντίον του άγριου επαναστατικού πνεύματος, της πολιτικής εναντίον μου.

Οι αγωνιστές επιδιώκουν να ανακτήσουν τη βούληση και να διαλύσουν το μη γνήσιο. Αυτό μπορεί να ξεκινήσει μόνο από την εμπειρία σου, όχι από την εμπειρία ή τα δόγματα των άλλων, αν και εμπλέκει τη σχέση σου με μερικούς συντρόφους μέσα στη \”μάζα\” ή την \”εργατική τάξη\”. Μέχρι να είναι ενεργό, στο δρόμο, υπάρχει λίγη πραγματική πάλη που βρίσκεται σε κάποιο αφηρημένο πλήθος ανθρώπων με τους οποίους δεν έχεις καμία σχέση. Μοιάζει απίστευτο να διαβάζεις τις σκέψεις εκείνων που αυτοαποκαλούνται σαν (τυπική-επίσημη) Αναρχική Ομοσπονδία, και ακόμα πιο άσκοπο να πρέπει να ασκείς κριτική σε αυτές. Είναι λίγο σαν να κάνεις κριτική στην παράσταση ενός κλόουν με τα κριτήρια που εφαρμόζονται σε ένα σοβαρό δράμα. Το θέμα για μένα εδώ είναι η ίδια άρνηση της ατομικότητας που επιβάλλει το κράτος – ένα κοπάδι από μοναδικά ανθρώπινα όντα μέσα σε μια λειτουργική ομάδα από παιδαγωγούς και δασκάλους που βρίσκουν το άτομο δυσκίνητο και επικίνδυνο, αλλά βολεύονται πάρα πολύ εύκολα σε ένα αφηρημένο ιδεολογικό κλουβί.

Αυτή η έλλειψη αυθεντικότητας και η κάπως αναχρονιστική πολιτική της \”επαναστατικής οργάνωσης\” τους σαν σύνολο, αντανακλάται στην οργή της Ομοσπονδίας για τον πυροβολισμό του Ιταλού πυρηνικού αφεντικού, Robert Adinolfi και της επιστολής βόμβας που απεστάλη στον αρχηγό της Ιταλικής εφορίας  Marco Cuccagna. Η Ομοσπονδία υποκριτικά χειρίστηκε τα γεγονότα σε σχέση με το τελευταίο, προκειμένου να εκπορνεύσει τη συγκεκριμένη ιδεολογία της, περιγράφοντας το αφεντικό του φορολογικού τμήματος ως «εργάτη». Αυτό, όχι μόνο είναι προσβλητικό για την νοημοσύνη του καθενός, που μπορεί να δει ξεκάθαρα ότι ο στόχος ήταν ένα από τα αφεντικά που ληστεύουν κάθε μέρα τους δύσκολα αποκτημένους μισθούς τους, αλλά είναι ανεξήγητο, γιατί προσποιούνται ότι «νοιάζονται» για τα βάσανα αυτών των στόχων και δηλώνουν κατηγορηματικά ότι και η εργατική τάξη νοιάζεται. Για να είμαι αληθινή με τον εαυτό μου, μπορώ να πω ότι δεν με νοιάζει καθόλου αν αυτός ο γραφειοκράτης ληστής δεχτεί επίθεση, τραυματιστεί, σκοτωθεί. Στην πραγματικότητα, είμαι χαρούμενη γι \’αυτό. Φαντάζομαι πολλοί άνθρωποι δεν θα ενδιαφέρονται επίσης και μπορεί ακόμη και να αισθάνονται κάποια ικανοποίηση και χαρά, ακούγοντας τα νέα.

Κάποιες βασικές ερωτήσεις στην Ομοσπονδία, που δεν απαιτούν πραγματικά απάντηση  Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι της \”εργατικής τάξης\” για τους οποίους μιλάτε; Πόσα άτομα που απαρτίζουν την \”εργατική τάξη\” γνωρίζετε προσωπικά; Πώς ξέρετε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι διαφωνούν με τις επιθέσεις σε καπιταλιστικές υποδομές, σε αφεντικά και σε φοροεισπράκτορες; Τι σας δίνει το δικαίωμα να μιλάτε για οποιονδήποτε πέρα από τον εαυτό σας; τι λέτε για τους ανθρώπους της \”εργατικής τάξης\” που εξεγέρθηκαν στο Λονδίνο τον Αύγουστο του 2011 (και καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας); Ακόμα και το να κάνεις αυτές τις ερωτήσεις φαίνεται γελοίο, αλλά μια γρήγορη ματιά στο λόγο της Ομοσπονδίας φαίνεται να τις απαιτεί μιας και μοιάζουν τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους.

Η νοοτροπία της Ομοσπονδίας / Libcom συνεχίζει με την ψυχομετρική αποτίμηση των δήθεν «τρομοκρατικών τακτικών». Δανείζονται άλλο ένα ανούσιο φάντασμα από τα εχθρικά μέσα ενημέρωσης και το κράτος – οι άμυαλοι, αυθαίρετοι, αναρχο-εξεγερσιακοί-«τρομοκράτες». Και πάλι, πόσα από αυτά τα άτομα γνωρίζει η Ομοσπονδία και πώς γνωρίζει ότι οι πράξεις αυτές δεν αποτελούν μέρος μιας πλούσιας και πιο περίπλοκης ζωής. Επιπλέον, για να πούμε το προφανές, οι εξεγερσιακές μέθοδοι είναι ευρέως διαδεδομένες μεταξύ των δυσαρεστημένων του κόσμου, τόσο διαδεδομένες στην «οργάνωση», και μερικές φορές έχουν περισσότερα κοινά με την εξέγερση της \”εργατικής τάξης\” από οτιδήποτε η Ομοσπονδία εφευρίσκει. Η Ομοσπονδία είναι αφοπλιστικά σιωπηλή σχετικά με αυτήν την πραγματικότητα κατά κύριο λόγο, προτιμώντας μόνο κάποια γονικά νεύματα οργής στην \”εργατική τάξη\” που θα μπορούσε να είναι τόσο πολύ πιο εποικοδομητικό αν μόνο οι απείθαρχοι αναγνώριζαν τη σοφία των «γιατρών» της Ομοσπονδίας και κατάπιναν τις συνταγές τους.

Εδώ και πάλι η Ομοσπονδία αποκαλύπτεται ότι είναι ανίκανη να απελευθερωθεί από τα δεσμά της ιδεολογίας: η άρνηση και πάλι της πολυπλοκότητας του ανθρώπινου όντος και η καταχώρηση του σε κάποια χρήσιμη αφηρημένη κατηγορία. Όμως, παρατηρώντας την αντίδραση της Ομοσπονδίας σε άλλους αναρχικούς, που γίνεται πραγματικά απαίσια, είναι συχνά σχεδόν πανομοιότυπη με αυτή στους εχθρούς μας. Η επιλογή της για τη διακίνηση ιδεών είναι το διαδίκτυο. Μια σύντομη επισκόπηση όχι μόνο των κριτικών στην τεχνολογία, αλλά και η εμπειρία από αυτήν, αποκαλύπτει πόσο καταστροφική είναι αυτή η μορφή της απρόσωπης, μαζικής αλληλεπίδρασης. Επιπλέον, η γλώσσα που χρησιμοποιείται από τις Ομοσπονδίες είναι ανάλογη με τη γροθιά της καταπίεσης που κατεβαίνει κάτω στο ανθρώπινο πρόσωπο του αναρχισμού. Η Ομοσπονδία ενισχύει το κράτος, υιοθετώντας τη ρητορική του στρατιωτικού-βιομηχανικού-τεχνολογικού συστήματος, όπως είναι για παράδειγμα η προαναφερθείσα πρόσφατη καταδίκη της αναρχικής \”τρομοκρατικής τακτικής\”.

Στην αναζήτηση για την απελευθέρωση, το άτομο πρέπει να μπορεί να εκφράσει τον εαυτό του, για να ακολουθήσει τον εαυτό του. Το άτομο δεν είναι πάντα σε αντίθεση με το συλλογικό, αλλά το να προσπαθήσουμε να συμπιέσουμε τις ατομικές κινήσεις σε κάποια συλλογικότητα ή  κοινωνία ενάντια στη θέληση του είναι εντελώς άχρηστο. Το άτομο αργά ή γρήγορα θα επαναστατήσει επειδή μια μαζική συλλογικότητα που σφυρηλατεί εις βάρος του ελεύθερου ατόμου θα συνεπάγεται κανόνες και κανονισμούς (έστω και άτυπα ή ακόμη και σιωπηλά), τα οποία είναι κατά της ελευθερίας της ζωής, των συναισθημάτων και της σκέψης. Αυτές οι τάσεις έχουν βρεθεί ξανά σε πόλεμο, και αξίζει να διαβάσεις τα δοκίμια της Voltairine de Cleyre για το θέμα αυτό με την πρότασή της ότι ο μεμονωμένος αναρχικός είναι ελεύθερος να εκφράσει την εξέγερση του με το δικό του τρόπο. Οι βίαιες επιθέσεις ενάντια στα αφεντικά και το κράτος θα απομακρύνει κάποιους ανθρώπους, αλλά όχι όλους. Η ειρηνιστική δράση θα απομακρύνει κάποιους ανθρώπους, αλλά όχι όλους. Ακόμη και αν μπορούσαμε μια για πάντα να εντοπίσουμε κάθε έναν που ανήκει στην «εργατική τάξη» και να τους πείσουμε επίσης να συμφωνήσουν ότι είναι η «εργατική τάξη», οι ομοσπονδιακοί πραγματικά πιστεύουν ότι αυτή η μάζα ανθρώπων θα συγκροτήσει μια ομοιογενή αντίληψη για την κοινωνική αλλαγή, σχετικά με τις αιτίες της δυστυχίας και τον καλύτερο τρόπο για την απελευθέρωση (αν όλοι συμφωνούν ότι η απελευθέρωσή είναι ο στόχος τους). Οι «πολιτισμένοι» αναρχικοί ψάχνουν για μια συνειδητή προλεταριακή τάξη που πλέον δεν υπάρχει πραγματικά με τον τρόπο που περιγράφουν ως επαναστατικό υποκείμενο στη Δύση. Έχουν ξεκινήσει μια κενή αναζήτηση που καταλήγει σε στειρότητα στο επίπεδο της πραγματικής μαζικής ανεξέλεγκτης κοινωνικής σύγκρουσης, και ούτως ή άλλως σε μεγάλο βαθμό απέτυχαν να ακολουθήσουν τη δική τους πολιτική μέσα από τα συμπεράσματά τους.

Ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε τάξεις είναι κατά κάποιο τρόπο ανοησία όταν δεν βασίζεται στις ατομικές απόψεις ή τις ενέργειές τους. Μια σύντομη ματιά στην ιστορία των Αμερικανών ιθαγενών, σαν ένα παράδειγμα, μας δείχνει πόσο κοινότοπο και ανακριβές είναι να μιλάμε για «τους Αμερικανούς ιθαγενείς ανθρώπους» σε έναν ομοιογενή κατακλυσμό «κακής αναπνοής»: Υπήρχαν ιθαγενείς πολεμιστές που μάχονταν τη γενοκτονία και την αφομοίωση και υπήρχαν επίσης και αυτόχθονες λαοί που συνέργησαν με το αμερικανικό κράτος και πρόδωσαν τους δικούς τους ανθρώπους για τα λεφτά και την εξουσία.

Όσοι από εμάς θα μπορούσαμε να έχουμε την ταμπέλα του εξεγερσιακού/αντάρτη, του ατομικιστή ή/και του μηδενιστή, δεν κάνουμε τελειοποιημένες δηλώσεις για το πώς θα εξελιχθεί η επανάσταση. Υπάρχει μια μεγάλη ταπεινότητα στα λόγια των πρωτοεμφανιζόμενων ανταρτών και των ένοπλων ομάδων αγώνα. Θα έλεγα ότι σε αυτό το σημείο στην ιστορία, όταν τόσο πολύ έχει δοκιμαστεί και τόσο πολύ έχει αποτύχει, ας παραδεχτούμε ότι δεν ξέρουμε τι είναι σωστό, τι θα «δουλέψει». Οι άνθρωποι είναι πολύ πιο σύνθετοι από αυτό και ο κόσμος είναι τεράστιος.

Η αναγωγή για τα πάντα της Ομοσπονδίας σε «αγώνα της εργατικής τάξης» είναι προβληματική. Η εργατική τάξη όπως ήταν, δεν υπάρχει πια και ούτως ή άλλως, όπως η Δημοκρατία, είχε τις ρίζες της στον τρόμο και τα ψέματα για τους πολλούς. Η Δημοκρατία εφευρέθηκε στις πλάτες μιας τάξης Ελλήνων δούλων και η βιομηχανική επανάσταση πρώτα επέβαλε την καταστροφή του ατόμου και εισήγαγε την «πάμφτωχη αγέλη» καθώς αυτό καθοδηγούσε την εποχή που μισούμε. Εστιάζοντας στην «εργατική τάξη» με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να ανακατεύουμε τις διαφορετικές μορφές καταπίεσης, λέγοντας ότι προτιμούμε αυτή τη μορφή καταπίεσης από την άλλη: άνθρωποι πολέμησαν με νύχια και με δόντια ενάντια στο να ενταχθούν σε μια «εργατική τάξη» στην αρχή της βιομηχανικής επανάστασης. Η αφομοίωση των τεχνιτών και των αγροτικών πληθυσμών στη βιομηχανική εργατική τάξη ήταν αιματηρή, οπότε το γιατί ορισμένοι αναρχικοί προσπαθούν να της ξαναδώσουν νόημα τώρα, ιδιαίτερα τώρα που η μηχανή έχει προχωρήσει και εντάσσει πλέον την παραδοσιακή εργατική τάξη στη μεταβιομηχανική καταναλωτική τάξη, δεν είναι απλώς αμφισβητήσιμο, είναι περίεργο. Είναι όλα απλά στάδια στην εξέλιξη της μηχανής της άλεσης και θα κάναμε καλά αν εγκαταλείπαμε όλες αυτές τις χίμαιρες. Κι αυτό όχι για να αρνηθούμε ότι ο ταξικός αγώνας δινόταν και συνεχίζει να δίνεται, αλλά προτιμώ τον όρο «κοινωνικό πόλεμο» από τον «αγώνα της εργατικής τάξης» σε μεγάλο βαθμό επειδή περιλαμβάνει περισσότερα άτομα και τις επιλογές τους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους παραδοσιακά στην εργατική τάξη. Η τάξη ως έννοια και ως μια κοινωνική αρχειοθέτηση έχει γίνει όλο και πιο θολή ανά τα χρόνια. Οι άνθρωποι μπορεί να χωρίζονται όλο και πιο αισχρά – αν εμείς πρέπει να – στους πλούσιους και τους φτωχούς, στους ενταγμένους και στους αποκλεισμένους, σε αυτούς που κρίνουν ή δεν κρίνουν το Κράτος και τον πολιτισμό.

Η στέρηση ατομικής αυτονομίας, αναγνώρισης και σχέσεων προκαλεί αλλοτρίωση και αφοπλισμό. Η εξουσία μιας μάζας που μοιάζει με φάντασμα πάνω στο άτομο δεν κάνει τίποτα άλλο από το να βοηθά το έργο του Κράτους και του καπιταλισμού, συμφωνώντας στο ότι το ανθρώπινο ον δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια οικονομική μονάδα ή ένα απέραντο και απρόσωπο σύνολο οικονομικών μονάδων. Έτσι είναι πραγματικά όπως θέλουμε να ορίσουμε τα ανθρώπινα όντα και οι αναρχικοί πραγματικά πιστεύουν ότι μια τέτοια αντίληψη είναι απελευθερωτική; Το να αρνηθούμε το ρόλο των ατομικών δράσεων για χάριν μιας ασαφούς αντίληψης του «ταξικού αγώνα» του παρελθόντος είναι μια επικίνδυνη μυθοπλασία. Βεβαίως, μιας και είναι επίσης έργο του Κράτους να καταστρέψει τη βούληση και την αξία του ατόμου, αυτό δεν είναι δυνατό να ονομαστεί επαναστατικό, εκτός από το απολυταρχικό υπερ-πολιτικό αίσθημα του να κυβερνάσαι από μηχανήματα κρατιστών– κανένας από τους οποίους δεν επιθυμεί άτομα με δύναμη ή ομάδες ατόμων που σκέφτονται παρόμοια και που επιθυμούν την ελευθερία. Δεν είναι ο ρόλος των αναρχικών να αντικαταστήσουν μία τυραννία, είτε πρόκειται για την «δημοκρατική», είτε για τη μοναρχία, είτε για τη συντεχνιακή ή οποιαδήποτε άλλη, με κάποια άλλη.

Τι είναι αυτή η «έκδοση δηλώσεων» που καταδικάζει τις πράξεις και τις απόψεις των άλλων, που θεωρούν τους εαυτούς τους αναρχικούς; Είναι για να παίξει το πολιτικό παιχνίδι του «καλού αναρχικού» και «κακού αναρχικού» στα μέσα ενημέρωσης και στην κατασταλτική μηχανή της αστυνομίας. Είναι για να υπονομεύσει την ίδια την έννοια του όρου «αναρχία», ένα περίπλοκο και μεταβαλλόμενο πλέγμα αρχών, πράξεων και σχέσεων με σκοπό την απελευθέρωση, η οποία δεν είναι μια μοναδική κατάσταση ύπαρξης, όχι περισσότερο από ότι είναι ένα Κράτος.

Επιπλέον, το γεγονός ότι η Ομοσπονδία αισθάνεται την ανάγκη να κάνει δηλώσεις κατά πράξεων άλλων αναρχικών πρέπει σίγουρα να τους δείξει ότι το έργο τους είναι καταδικασμένο. Στο τέλος της ημέρας, λέω στην Αναρχική Ομοσπονδία και τους συνοδοιπόρους τους: Δεν συμφωνώ μαζί σας, δεν επιθυμώ τον κόσμο που οραματίζεστε. Λέω ότι δεν είμαι η μόνη που βρίσκω τις δηλώσεις σας και τις απόψεις σας αντίθετες στη δική μου επανάσταση και την προσωπική μου αντίληψη για την απελευθέρωση η οποία βασίζεται στην κατανόηση μου και την εμπειρία μου από την κρατική καταπίεση. Και μιας και η πρόταση σας βασίζεται στην απόλυτη συμφωνία της μάζας της οποίας είμαι μέρος, και μιας και, όπως προκύπτει από τις συζητήσεις και τις δηλώσεις της Ομοσπονδίας ότι αυτό που οραματίζεστε είναι μια μαζική αναρχική κοινωνία, δηλώνω ότι θέλω ελευθερία, όχι μόνο από το κράτος αλλά από την κοινωνία, και από εσάς. Ρωτώ λοιπόν: τι πρόκειται να κάνετε με μένα;

Ξεκίνησα αυτό το άρθρο θέλοντας βασικά να ενθαρρύνω όσους από εμάς αποκαλούμε τους εαυτούς μας αναρχικούς να πάψουμε την αμοιβαία καταδίκη και να επιβεβαιώσουμε ότι στην πραγματικότητα κανένας από εμάς δεν έχει την «απάντηση». Ωστόσο τελειώνω με την αίσθηση ότι ορισμένοι από \”εμάς\” ξέρουν τόσο λίγο για το τι σημαίνει να είσαι απελευθερωμένος στην καρδιά, στην σκέψη και τη δράση, και τόσο λίγο για το τι πραγματικά σημαίνει ταξική αλληλεγγύη και αγώνας, που μπορώ μόνο να φανταστώ την αναρχική κοινωνία της Ομοσπονδίας Αναρχικών, να είναι γεμάτη καταπίεση και φυλακές όπως αυτή εδώ. Αυτό θα είναι, εκτός αν αυτοί που θα επέβαλλαν τις απρόσωπες κοινωνίες τους στους υπόλοιπους από εμάς, συνειδητοποιήσουν τη ματαιότητα τους.

Venona Q.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στο αναρχικό εξεγερσιακό περιοδικό \”Dark Nights\” (τεύχος 20) με τον τίτλο \”Scandalous thoughts- some notes on civil anarchism\”, το Μάιο του 2012.

Πηγή στα αγγλικά: 325.nostate.net

Μετάφραση στα ελληνικά: Anti-civ

\”Αναρχισμός\” και \”Κοινωνία\”

Αναρχισμός

Οι θρησκευόμενοι θεωρούν το άτομο μια εκδήλωση του θεϊκού σχεδιασμού· οι λεγκαλιστές θεωρούν το άτομο μια λειτουργία του νόμου· οι σοσιαλιστές θεωρούν το άτομο κάτι που χρειάζεται σωστή διοίκηση, ένα όργανο, ένα είδος παραγωγικής και τεχνολογικής μηχανής· οι επαναστάτες θεωρούν το άτομο ένα στρατιώτη της επανάστασης. Όλοι τους τείνουν να ξεχνούν το άτομο ως καθεαυτόν ή καθεαυτή, έξω από κάθε εξουσία. Αγνοούν το άτομο ως αυθύπαρκτη ατομικότητα, αφαιρεμένο από κάθε είδους κυριαρχία και εξαναγκασμό. Αυτό το κενό καλύπτει ο αναρχισμός.

Η αναρχία προέρχεται από δύο ελληνικές λέξεις και σημαίνει άρνηση ή απουσία κυβέρνησης, εξουσίας, προσταγής. Συχνά συσχετίζεται με την αταξία άλλα δε μας ενδιαφέρει αυτός ο βαρετός, υπεραπλουστευμένος ορισμός. Είναι σίγουρο πως είναι ένας ουσιαστικά αρνητικό όρος, με την προέκταση ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προσδιορίσει εκείνη τη φιλοσοφική σύλληψη της κοινωνίας, που απορρίπτει τις κυβερνητικές και εξουσιαστικές αντιλήψεις. Αναρχικός είναι οποιοσδήποτε προκαλεί την αναρχία, αυτός που έχει συνειδητοποιήσει τις ιδέες και τις πράξεις από τις οποίες πηγάζει η αναρχία. Ο αναρχισμός είναι, από την υποθετική, πρακτική ή περιγραφική άποψη, εκείνο το σύνολο ιδεών και γεγονότων που είναι εμποτισμένα στην αναρχία και κυλούν λογικά προς αυτήν. Θεωρούμε την αναρχία και τον αναρχισμό συνώνυμα με οτιδήποτε είναι αντιεξουσιαστικό ή και την ίδια την αντιεξουσία.

Στην πράξη, οποιοδήποτε άτομο, λόγω της ιδιοσυγκρασίας του/της ή λόγω συνειδητής και σοβαρής σκέψης, αποκηρύσσει κάθε εξωτερική εξουσία ή καταναγκασμό, είτε κυβερνητικής, είτε ηθικής, είτε διανοητικής, είτε οικονομικής τάξης μπορεί να θεωρηθεί αναρχικός. Οποιοσδήποτε απορρίπτει την κυριαρχία πάνω στον άνθρωπο από άλλους ανθρώπους ή το κοινωνικό περιβάλλον και τις οικονομικές του συνέπειες, μπορούμε επίσης να πούμε ότι είναι αναρχικός.

Κοινωνία

Περιθωριακοί, μακρυά από όλα τα πολιτικά κόμματα, σαν \”χαμένοι\” νεολαίοι, η ζωντανή αντίθεση στο σοσιαλισμό, οι αναρχικοί βρίσκονται σε θεμελιώδη διαφωνία με την υπάρχουσα κοινωνία. Αρνούνται το νόμο και αν εξεγείρονται  ενάντια στην εξουσία αυτών που ισχυρίζονται ότι τους εκπροσωπούν, ενάντια στις ενέργειες της κυβέρνησης είναι επειδή δηλώνουν καταφατικά πως θέλουν να δημιουργήσουν τους δικούς τους νόμους και να βρουν μέσα τους την απαραίτητη ενέργεια για να ζήσουν.

Για να μπορούν να επιβιώνουν και να διαιωνίζονται, οι κοινωνίες έχουν την ανάγκη να επικαλούνται έναν άπειρο αριθμό εξουσιών: την εξουσία των θεών, την εξουσία των νομοθετών, την εξουσία του πλούτου, την εξουσία του κύρους, των παραδόσεων, των προγόνων, των ηγετών, των διευθυντών, των προγραμμάτων, των σχεδίων. Οποιοσδήποτε μπορεί είτε να δεχθεί είτε να απορρίψει το να καθορίζεται από το περιβάλλον του/της. Αντίθετα, ο αναρχικός, προωθεί την ελεύθερη πρόσβαση στα αναγκαία υλικά μέσα για να μπορεί να καθορίσει τον εαυτό του/της χωρίς την εξουσία.

Αυτά τα κείμενα είναι άρθρα του Γάλλου αναρχοατομικιστή Emile Armand και προέρχονται από μια ανθολογία κειμένων που εκδόθηκε από τους Φίλους του Armand , στη Φλωρεντία της Ιταλίας το 1956.

Πηγή στα αγγλικά: Anarchist Individualism and Amorous Comradeship, The Anarchist Library

Μετάφραση τα ελληνικά: Parabellum

Ο Τύραννος από τα κάτω

Όχι, η ελευθερία δεν είναι για εμάς. Παραείμαστε αδαείς, φιλόδοξοι, υπερόπτες, δειλοί, αχρείοι, διεφθαρμένοι. (Μαρά)

Πρέπει να το πω και θα το πω.

Με το να γράφω, αφιέρωσα τον εαυτό μου στο να ξορκίσω κάθε μορφής κομματισμό και στο να αρνηθώ να υποχωρήσω μπροστά σε οποιαδήποτε αλήθεια. Η υποκρισία μου είναι απεχθής, είτε προέρχεται από τη Δεξιά, είτε από την Αριστερά. Από αυτήν την ανάγκη για ειλικρίνεια  απέκτησα πολλούς εχθρούς, ακόμα και -τι ειρωνεία- μεταξύ φίλων και αδελφών.

Ξυλοφορτώστε τους καπιταλιστές και τους φασίστες: μια χαρά. Μπράβο! Θα σας ενθαρρύνουν  τουλάχιστον στα λόγια. (όταν πρέπει να πληρώσεις με τα δικά σου λεφτά είναι πιο δύσκολο, καταλήγεις να πληρώνεις με το ίδιο σου το τομάρι).

Αλλά, πιστέ άνθρωπε, μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να κριτικάρει το τι συμβαίνει στο σπίτι σου. Αποκάλυψε τα ψεγάδια του γείτονα σου, αλλά κλείσε τα μάτια σου στις αισχρότητες του κόμματός σου.

Ποτέ δεν ήξερα πως να το κάνω αυτό. Μάλλον γι\’ αυτό δεν ήθελα ποτέ να είμαι μέλος κάποιου κόμματος, κάποιας εκκλησίας, κάποιας σέκτας. Η ανεξαρτησία μου είναι ότι πολυτιμότερο έχω.

Δεν είναι μια βολική κατάσταση. Τραβάς πολύ έχθρα πάνω σου. Ο ταραχοποιός. Αυτός που αρνείται να είναι συνεργός με τους φιλόδοξους, τους προδότες, τους κερδοσκόπους. Γιατί υπάρχουν. Και είναι παντού, παντού.

Αγαπώ με πάθος την ανθρωπότητα και έχω αφιερώσει τις καλύτερες μου προσπάθειες στον αγώνα για τους καταπιεσμένους. Όλοι οι τύραννοι με αηδιάζουν, όπως και όλοι εκείνοι που τους ανέχονται,  τους κολακεύουν και τους υποστηρίζουν. Αφού τους καταστρέψω, θα γίνω εγώ τύραννος στη θέση τους; Θα αηδίαζα με τον εαυτό μου.

Λαέ, πρόσεχε τους δημαγωγούς. Είναι ο χειρότερός σου εχθρός. Σε χαϊδολογούν μόνο για να σε αρμέξουν καλύτερα. Βαθιά μέσα τους σε συχαίνονται και σε χλευάζουν, αλλά οι ώμοι σου τους είναι χρήσιμοι για να κουβαλούν το τύμπανο τους (που ποτέ δε θα χτυπήσει για σένα). Σε μισούν και αν μπορούσαν να σε βάλουν μια και καλή στη μέγγενη, θα το έκαναν ευχαρίστως. Και αργότερα ίσως το κάνουν. Προς το παρόν, χρειάζονται τα εκλογικά σου δικαιώματα, τις ψήφους σου και τις συνδρομές σου. Έτσι σε αποκαλούν μεγάλο, ευγενή και όμορφο και πως έχεις όλα τα δικαιώματα και τις αρετές.

Αν τους πιστεύεις είσαι ηλίθιος, είσαι χαμένος.

Το να λες στον εργάτη την αλήθεια, όλη την αλήθεια, όσο οδυνηρή και αν είναι, είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να υπηρετήσεις τον σκοπό του και για να εργασθείς για την πραγματική του απελευθέρωση.

Με αηδιάζουν αυτοί, που λένε στο λαό πως θα φτάσει στην απόλυτη και παγκόσμια ευτυχία χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια και χωρίς να τελειοποιήσει τον εαυτό του. Ψεύδονται σκόπιμα. Είναι, συμπτωματικά, προς το συμφέρον τους -αυτό των αφεντών, των φιλόδοξων αφεντών- το να εμποδίζουν τις μάζες να μορφωθούν. Δεν ισχύει πως με το να διορθώσουν τους εαυτούς τους θα είναι ικανές να προοδεύσουν και να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους; Εκείνη την ημέρα, όντες άχρηστοι, οι αρχηγοί και οι ηγέτες δε θα έχουν τίποτα άλλο να κάνουν από το να εξαφανισθούν.

Με αηδιάζουν αυτοί που αρνούνται στον εργάτη το δικαίωμα στο ιδανικό και του μιλούν αποκλειστικά για την κοιλιά του.

Για αυτούς τα πάντα υποβιβάζονται σε μπριζόλα.

Μία πιο μεγάλη, πιο αιματοβαμμένη, πιο εύκολη να κατακτήσεις μπριζόλα. Το ιδανικό ενός άγριου θηρίου ή ενός πεινασμένου σκύλου.

Πρέπει να ζήσουμε. Αυτό σας το αναγνωρίζω. Αλλά προσθέτοντας: πρέπει να ζήσουμε για να εξελίξουμε μέσα μας τα υψηλότερα και καλύτερα χαρακτηριστικά του ανθρώπου: Αξιοπρέπεια! Συνείδηση! Αγάπη! Ελευθερία!

Τι καλό θα μου έκανε να καταβροχθίζω σαν bulldog, αν έπρεπε να αποκηρύξω τις πιο εξυψωτικές   φιλοδοξίες και τις αγνότερες, ανιδιοτελείς χαρές;

Μην ακούτε αυτούς που θέλουν να υποβιβάσουν τα πάντα σε θέμα του στομαχιού: σας προσβάλλουν. Γίνετε ικανοί να πολεμήσετε για κάτι διαφορετικό από την κοιλιά και το πορτοφόλι. Χωρίς να τους μισήσετε για όλα αυτά (ας μην περνάμε στο άλλο άκρο) ας είμαστε δύσπιστοι απέναντι στους κόλακες, τους επαγγελματίες πολιτικούς, τους λογάδες. Ας πάμε προς την αλήθεια όποια και αν είναι, με όλη μας την καρδιά, χωρίς παρωπίδες και χωρίς να πνίξουμε καμία φωνή.

Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο μίσος για τους πλούσιους. Αν συμβαίνει να παραπονιέμαι για την ηλιθιότητα τους και να χλευάζω τις αξιώσεις τους, δε σημαίνει ότι ζηλεύω τα λεφτά τους.

Πρέπει να προσθέσω ότι δεν αρκεί να είναι κάποιος φτωχός για να αξίζει τη συμπάθεια μου;

Τα χρήματα κάνουν ανόητους και διεστραμμένους αυτούς που τα έχουν. Αλλά και αυτοί που δεν τα έχουν είναι γενικά τόσο κρετίνοι και φαύλοι όσο και οι πλούσιοι. Η επιθυμία να πλουτίσουν αρκεί για να καταπνίξει μέσα τους όλα τα γενναιόδωρα συναισθήματα και τη θέληση για δικαιοσύνη και καθαριότητα.

Και αυτοί οι 100% επαναστάτες, αυτοί οι οργανωμένοι προλετάριοι, αυτά τα συνειδητοποιημένα μέλη των συνδικάτων, αυτοί οι πρωτοπόροι του μέλλοντος που μεθοκοπάνε σαν ασβοί; Που δεν έχουν δέκα φράγκα να αγοράσουν ένα βιβλίο αλλά ξοδεύουν τα διπλάσια στο μπαρ. Που παραπατούν στους δρόμους και ξερνούν το κρασί τους καθώς ανεβαίνουν τα σκαλιά; Αυτοί είναι οι πρωτοπόροι του μέλλοντος, οι πρόδρομοι της Αρμονικής Πόλης, με τα βρώμικα πόδια τους, την κτηνώδη τους άγνοια, τις ζωώδεις απαιτήσεις τους, την όρεξη τους για το αλκοόλ και τα μπουρδέλα;

Χάρις ένα συγκεκριμένο υπουργό ονόματι Pomaret, από τον προηγούμενο χειμώνα οι εργάτες που εργάζονται εξήντα χρόνια στην ίδια επιχείρηση παραλαμβάνουν μετάλλιο τιμής για την εργασία.

Ναι, σωστά διαβάζετε: θα δώσουν μετάλλιο στους εργάτες που παρέμειναν για εξήντα χρόνια με το ίδιο αφεντικό.

Είναι δύσκολο να κοροϊδέψει κανείς πιο ανοιχτά αυτούς τους φτωχούς προλετάριους.

Αλλά εκείνοι δέχονται το μετάλλιο (το οποίο δε θα είναι καν από σοκολάτα). Θα είναι περήφανοι σαν παγόνια και θα πασχίσουν να κρατήσουν όρθια τα κουφάρια τους που έχουν αδειάσει, εξαντληθεί, συντριβεί από τα τόσα βάσανα, την τόσο παρατεταμένη προσπάθεια, την τόσο ανηλεή εκμετάλλευση.

Θα πάνε να φωτογραφηθούν με το μπιχλιμπίδι τους. Τόσο περήφανοι, τόσο ανόητοι όσο εκείνοι οι πατέρες δεκατεσσάρων παιδιών των οποίων τις ηλίθιες φάτσες εκδίδει συχνά η  La Croix.

Ο πιο χαμερπής από τους σκλάβους είναι εκείνος που είναι χαρούμενος που είναι σκλάβος.

Οπότε παραδεχτήτε το: με πολλούς τρόπους ο σκλάβος είναι τόσο απεχθής όσο και ο αφέντης του.

Αν τρέμει από δειλία μπροστά στον ανώτερο του, παίρνει την εκδίκηση του, με έναν όχι λιγότερο δειλό τρόπο, από τον κατώτερό του.

Ο προλετάριος που τραυλίζει με δουλικότητα μπροστά στον προϊστάμενο του εργοστασίου πατσίζει το βράδυ δέρνοντας τη γυναίκα και τα παιδιά του. Τότε στέκεται όρθιος και φωνάζει. Τότε είναι πραγματικό αρσενικό!

Μέσα στο ίδιο το εργοστάσιο, αν έχει μαθητευόμενους τους χρησιμοποιεί σαν αποδιοπομπαίους τράγους. Τους τυραννάει και τους εξαντλεί μέσω της κακομεταχείρισης.

Ακριβώς όπως ο λοχίας χτυπά το φαντάρο στο στρατώνα επειδή του φώναξε ο διοικητής.

Δεν λάμπει έντονα η ανθρωπότητα;

Κάποτε λέγαμε: οι άνθρωποι. Σήμερα λέμε: οι μάζες.

Κάποτε λέγαμε: οι αντιπρόσωποί σας. Σήμερα υπάρχει η βάση και η κορυφή.

Τους αντιπροσώπους, τους γραμματείς κλπ. τους ονομάζουμε υπεύθυνους. Μήπως αυτό σημαίνει πως οι ψηφοφόροι είναι ανεύθυνοι, δηλαδή εν αγνοία;

Τι περιφρόνηση για το άτομο. Ο κομφορμισμός θριαμβεύει όλο και περισσότερο. Η ανθρώπινη προσωπικότητα παραμερίζεται. Μα τι λέω: εξαφανίζεται. Αν υπήρχε θα φαινόταν, θα αντιδρούσε, θα διαμαρτυρόταν. Είναι ικανή μόνο να βελάζει χειροκροτώντας και να ακολουθεί αδύναμα αρχηγούς που την οδηγούν στο σφαγείο. Μέσα στο τρομερό ισοπέδωμα των κοινωνικών κοπαδιών ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ γίνεται όλο και πιο σπάνιος. Και του κάνουμε τη ζωή όλο και πιο δύσκολη.

Με τα εκατομμύρια των μελών σας, τους συνδρομητές σας, δε σταθήκατε ικανοί να σώσετε την Ισπανική Επανάσταση. CGT, Κομμουνιστικά και Σοσιαλιστικά κόμματα τι προσπαθήσατε που να είχε αποτέλεσμα;  Που να ήταν σοβαρό; Τα μόνο που ξέρετε είναι τα υλιστικά αιτήματα, τα μετρητά, αλλά το Ιδανικό, η υπεράσπιση ενός υψηλότερου ανιδιοτελή σκοπού; Πως θα μπορούσαν τα μέλη σας να το ξέρουν,  αφού οι άθλιοι τσοπάνηδες τους, δεν τους μίλησαν ποτέ γι\’ αυτό;

Το \”Ο Τύραννος από τα κάτω\” είναι έργο του Γάλλου αναρχοατομικιστή Andre Lorulot, και δημοσιεύτηκε στην έκδοση L’Idée Libre, το 1939.

Πηγή στα αγγλικά: The Tyrant From Below, The Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Η Τέχνη ως ατομικισμός

Συλλογή αποσπασμάτων σχετικά με την τέχνη ως ατομικισμό και την αλληλεπίδραση της με το κοινό, από το βιβλίο \”Η ψύχη του ανθρώπου στο σοσιαλισμό\”, του Όσκαρ Ουάιλντ.


I. Ένα έργο τέχνης είναι το μοναδικό αποτέλεσμα μιας απόλυτα μοναδικής ιδιοσυγκρασίας. Η ωραιότητα του απορρέει απ\’ το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης είναι αυτός που είναι. Δεν έχει καμιά σχέση με το γεγονός ότι οι άλλοι άνθρωποι θέλουν αυτό που θέλουν. Πράγματι, από τη στιγμή που ο καλλιτέχνης αρχίζει να λαμβάνει υπόψη του τι θέλουν οι άλλοι και προσπαθεί να ικανοποιήσει την απαίτησή τους, παύει να είναι καλλιτέχνης και γίνεται ένας βαρετός ή διασκεδαστικός χειροτέχνης – ένας έντιμος ή ανέντιμος- έμπορος. Δε μπορεί να έχει την αξίωση να θεωρείται καλλιτέχνης.

II. Η Τέχνη είναι η πιο έντονη μορφή Ατομικισμού που γνώρισε ο κόσμος. Δελεάζομαι να πω ότι είναι η μοναδική αληθινή μορφή ατομικισμού που γνώρισε ο κόσμος. Το έγκλημα που, σε ορισμένες συνθήκες  ενδέχεται να φανεί ότι έχει δημιουργήσει τον ατομικισμό, πρέπει να λαμβάνει υπόψη του τους άλλους ανθρώπους και να παρεμβαίνει στη ζωή τους. Ανήκει στο πεδίο της δράσης. Αλλά μόνος του, χωρίς καμιά αναφορά στους γύρω του, χωρίς καμιά εξωτερική παρέμβαση, ο καλλιτέχνης μπορεί να δημιουργήσει ένα ωραίο πράγμα και αν δεν το κάνει αποκλειστικά και μόνο για τη δική του ευχαρίστηση, τότε δεν είναι καλλιτέχνης.

III. Επιπλέον, θα πρέπει να τονίσουμε πως το γεγονός ακριβώς ότι η Τέχνη είναι η πιο έντονη μορφή ατομικισμού ωθεί το κοινό να προσπαθεί ν\’ ασκήσει πάνω της μιαν εξουσία, που είναι τόσο ανήθικη όσο και γελοία, τόσο αχρεία όσο κι εντελώς ευτελής. Δεν είναι, ωστόσο απόλυτα υπεύθυνο για κάτι τέτοιο αυτό καθαυτό το κοινό. Οι άνθρωποι, που αποτελούν αυτό το κοινό, σ\’ όλες τις εποχές, μεγαλώνουν και γαλουχούνται με τον πιο άσχημο τρόπο. Ζητάνε πάντοτε απ\’ την Τέχνη να είναι λαϊκή  να ικανοποιεί τη δική τους αντίληψη για το γούστο, να κολακεύει την παράλογη ματαιοδοξία τους, να του επαναλαμβάνει χιλιοειπωμένα πράγματα, να τους δείχνει ό,τι θα έπρεπε να έχουν κουραστεί πια να βλέπουν, να τους διασκεδάζει όταν νιώθουν να βαραίνει το στομάχι τους απ\’ το πολύ φαγητό και να αποσπάει τη σκέψη τους όταν πλήττουν πια από την ίδια τη βλακεία τους. Ωστόσο, η Τέχνη δε θα πρέπει ποτέ να προσπαθεί να γίνει λαϊκή  Το κοινό θα πρέπει να προσπαθήσει να γίνει καλλιτεχνικό.

IV. Το κοινό απεχθάνεται τις καινοτομίες γιατί τις φοβάται. Εκφράζουν στα μάτια τους, μια συγκεκριμένη μορφή Ατομικισμού, μια φλογερή διακήρυξη απ\’ τη μεριά του καλλιτέχνη ότι επιλέγει το θέμα του και το χειρίζεται όπως θέλει. Το κοινό έχει σαφώς δίκιο για τούτη τη στάση του. Η Τέχνη είναι Ατομικισμός και ο Ατομικισμός είναι μια φοβερά ενοχλητική και αποδιοργανωτική δύναμη. Κι αυτή ακριβώς είναι η ανυπολόγιστη αξία του. Γιατί αυτό που επιδιώκει να ανατρέψει είναι η μονοτονία των προτύπων, η υποδούλωση στα έθιμα, η τυραννία της συνήθειας και ο υποβιβασμός του ανθρώπου στο επίπεδο της μηχανής.

V.  (Εδώ ο Ουάιλντ αναφέρεται στον τρόπο και τις λέξεις με τις οποίες χαρακτηρίζουν τα καινοτόμα και αυθεντικά έργα το κοινό και οι εφημερίδες). Δε χρειάζεται να πω ότι σε καμιά περίπτωση, δεν παραπονιέμαι γιατί το κοινό και οι λαϊκές εφημερίδες χρησιμοποιούν λαθεμένα αυτές τις λέξεις. Δεν καταλαβαίνω, εφόσον δεν αντιλαμβάνονται τι είναι Τέχνη, πως θα μπορούσαν να τις χρησιμοποιήσουν σωστά. Απλά διαπιστώνω την από μέρους τους κακή χρήση κι όσο για την αιτία αυτής της κακής χρήσης το νόημα που κρύβεται πίσω από όλα αυτά, η εξήγηση είναι πολύ απλή. Απορρέει από μια βάρβαρη αντίληψη για την εξουσία. Απορρέει από τη φυσική ανικανότητα μιας κοινωνίας, που έχει διαβρωθεί απ\’ την εξουσία, να κατανοήσει ή να εκτιμήσει τον Ατομικισμό. Με λίγα λόγια απορρέει από εκείνο το ακαλλιέργητο τερατούργημα που ονομάζεται Κοινή Γνώμη, η οποία, όσο κακή και καλοπροαίρετη είναι όταν προσπαθεί να ελέγξει την πράξη, άλλο τόσο αισχρή και κακοπροαίρετη είναι όταν προσπαθεί να ελέγξει τη Σκέψη ή την Τέχνη.

Πηγή των αποσπασμάτων: Η ψυχή του ανθρώπου στο σοσιαλισμό, Όσκαρ Ουάιλντ, Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος (1981)

Το να νιώθεις ζωντανός

I. Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, η περίοδος των εκλογών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Οι τοίχοι είναι σοβατισμένοι με αφίσες κάθε χρώματος, στις οποίες οι άνθρωποι ισχυρίζονται πως είναι όλων των σημαιών, όλων των \”αποχρώσεων\” της πολιτικής άποψης. Ποιος δεν έχει το κόμμα του, το πρόγραμμά του, την επαγγελματική πίστη του; Ποιος δεν είναι είτε σοσιαλιστής, είτε ριζοσπάστης, είτε προοδευτικός, είτε φιλελεύθερος, είτε \”με την αναλογία\” – η νέα μόδα; Η αποκήρυξη του εαυτού είναι η μεγάλη νόσος του αιώνα. Όλοι ανήκουν σε μια ένωση, ένα σωματείο, ένα κόμμα. Όλοι μοιράζονται τις γνώμες, τις πεποιθήσεις και τον τρόπο συμπεριφοράς των άλλων. Όλοι καθοδηγούνται, οπαδοί, μαθητές, σκλάβοι μα ποτέ ο εαυτός τους.

Είναι αλήθεια ότι κάτι τέτοιο επιβαρύνει λιγότερο. Το να ανήκει κάποιος σε ένα κόμμα, το να υιοθετεί το πρόγραμμα κάποιου άλλου, το να προσαρμόζεται σε ένα συλλογικό τρόπο συμπεριφοράς σημαίνει πως αποφεύγει το να σκέφτεται, να αντανακλά και να δημιουργεί τις δικές του ιδέες. Σημαίνει το να απαλλάσσεται από το να δρα αφ\’ εαυτού του. Είναι ο θρίαμβος της διάσημης θεωρίας του \”λιγότερου κόπου\”, για την αγάπη της οποίας τόσο ανόητα πράγματα έχουν ειπωθεί και γίνει.

Κάποιοι αυτό το αποκαλούν ζωή. Πράγματι: το μαλάκιο ζει, το ασπόνδυλο ζει, ο λογοκλόπος, ο μιμητής και ο φλύαρος όλοι ζουν. Ο αρουραίος, ο προδότης, ο συκοφάντης και ο κουτσομπόλης όλοι ζουν. Ας τους αφήσουμε λοιπόν και ας ονειρευτούμε όχι μόνο το να ζούμε αλλά και κάτι περισσότερο: \” το να νιώθουμε ζωντανοί\”.

II. Το να νιώθουμε ζωντανοί δε σημαίνει μόνο το να γνωρίζουμε ότι επιτελούμε τακτικά τις λειτουργίες που συντηρούν το άτομο (και , αν θέλετε, το είδος). Ούτε το να νιώθουμε ζωντανοί σημαίνει να ζούμε τη ζωή μας μέσα σε ένα στενό πλαίσιο σύμφωνα με ένα σοφό βιβλίο γραμμένο από κάποιον συγγραφέα που δε ξέρει τίποτα για τη ζωή εκτός από τις παραισθήσεις, τις δοκιμασίες και τις εξισώσεις της. Το να νιώθεις ζωντανός σίγουρα δεν είναι το να βαδίζεις στα χαλικόστρωτα δρομάκια ενός δημόσιου κήπου, ενώ τα ιδιότροπα μονοπάτια των άγριων θάμνων σε καλούν.Το να νιώθεις ζωντανός σημαίνει να δονήσαι, να ενθουσιάζεσαι, να ανατριχιάζεις με το άρωμα των λουλουδιών, το τραγούδι των πουλιών, τον πάταγο των κυμάτων  το ουρλιαχτό του ανέμου, τη σιωπή της μοναξιάς, την πυρετώδη φωνή από τα πλήθη. Το να νιώθεις ζωντανός σημαίνει να συναισθάνεσαι το λυπητερό άσμα του βοσκού όσο και την αρμονία των μεγάλων οπερών, την απαστράπτουσα επιρροή ενός ποιήματος όσο και τις απολαύσεις του έρωτα.

Το να νιώθεις ζωντανός σημαίνει να καθιστάς συναρπαστικές εκείνες τις λεπτομέρειες της ζωής που αξίζουν τον κόπο. Να κάνεις το τελευταίο ένα εφήμερο πείραμα και το πρώτο ένα πείραμα που πετυχαίνει. Και όλα αυτά χωρίς περιορισμούς, χωρίς κάποιο πρόγραμμα που να έχει επιβληθεί από πριν. Σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία σου, το πως αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή, την αντίληψη σου για τη ζωή.

III. Μπορεί κάποιος να σκεφτεί πως είναι αναρχικός και να αδρανήσει. Να καθρεφτίζει την εφημερίδα του, τον αγαπημένο του συγγραφέα, την ομάδα του. Κάποιος μπορεί να πείσει αυθεντικά και βαθιά τον εαυτό του πως είναι ένα  δεύτερης ή τρίτης τάξης συμπλήρωμα ή ένας ξένος.

Όντας δεμένος στο ζυγό μιας \”αναρχικής\” ηθικής σημαίνει πως θα είσαι για πάντα δεμένος κάτω. Όλες οι a priori ηθικές είναι ίδιες: είτε θεοκρατική. είτε αστική, είτε κολεκτιβιστική, είτε αναρχική. Το να βρίσκεσαι \”διπλωμένος\” σε έναν κανόνα συμπεριφοράς που βρίσκεται σε αντίθεση με την κρίση, τη λογική και την εμπειρία σου, με αυτά που απολαμβάνεις και επιθυμείς, με πρόσχημα ότι αυτός είναι ο κανόνας που διαλέχτηκε από όλα τα άτομα της ομάδας, είναι μια πράξη ενός καλόγερου όχι ενός αναρχικού. Δεν είναι συμπεριφορά ενός αρνητή της εξουσίας το να φοβάται την απώλεια  της υπόληψης του ή την αποδοκιμασία του κύκλου του. Το μόνο που μπορεί να σου ζητήσει ένας σύντροφος είναι να μην καταπατάς τη ζωή του. Δε μπορεί να πάει πιο πέρα.

VI. Ένας βασικός όρος για να \”νιώθεις ζωντανός\” είναι να ξέρεις να εκτιμήσεις τη ζωή. Η ηθική, οι αισθήσεις, οι κανόνες συμπεριφοράς, τα συναισθήματα, οι γνώσεις, οι ικανότητες, οι γνώμες, τα πάθη, το νόημα, το μυαλό κ.α. – τόσοι τρόποι που πας επιτρέπουν να προσεγγίσουμε τη ζωή μας. Τόσοι υπηρέτες υπό τις διαταγές του \”εγώ\”, ώστε αυτό να αναπτυχθεί και να εκταθεί. Κατέχοντας τις όλες, ο ενσυνείδητος  \” αρνητής της εξουσίας\” δεν κατέχεται από καμία. Όταν υποκύπτει  είναι εξαιτίας της έλλειψης εκπαιδευμένης θέλησης. Αλλά αυτό διορθώνεται. Ο εκπαιδευμένος που βρίσκεται \”πέρα από την κυριαρχία\” δεν είναι δειλός. Απολαμβάνει τα πάντα, δοκιμάζει τα πάντα μέσα στα όρια της ατομικής του εκτίμησης. Γεύεται τα πάντα και τίποτα δεν του είναι απεχθές, αρκεί να διατηρεί την ηθική του ισορροπία.

Μόνο ο αναρχικός μπορεί να νιώσει τον εαυτό του ζωντανό, γιατί είναι μοναδικός μεταξύ των ανθρώπων, ο μόνος του οποίου η εκτίμηση για τη ζωή έχει την πηγή της στον εαυτό του, χωρίς την ακάθαρτη πρόσμιξη με μια εξουσία επιβεβλημένη από αλλού.

\”Το να νιώθεις ζωντανός\” είναι έργο του Γάλλου αναρχοατομικιστή  Émile Armand και εκδόθηκε στην αναρχική έκδοση \”L’Ère nouvelle 46\”, στα μέσα του Απρίλη του 1910.

Πηγή στα αγγλικά: To Feel Alive, The Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Ο Θρίαμβος της Καταστροφικής Ιδιοφυΐας

Ω! Η ευωδία και η δυσωδία ανακατεμένες.

Για να σκαρφαλώσεις στην κορυφή χρειάζονται νύχια κοφτερά και χέρια έτοιμα για τις πιο επίπονες πληγές.

Καθώς σκαρφαλώνεις στην κορυφή μιας παρηκμασμένης ανθρωπότητας, πέφτουν, οι πέτρες που θρυμματίζονται κάτω από τα δάχτυλα σου πέφτουν.

Να δρας αποφασιστικά! Να τολμάς! Να τοι λοιπόν, λυσσασμένοι, οι κοινωνικοί φόβοι αναμεμιγμένοι με μνησικακία ενάντια στην δική μας κυριαρχία του ατόμου.

Συνάντησα τα όνειρα και τους εφιάλτες του Filippi…

Ένας αδάμαστος διάβολος ανυψώνεται πάνω από το πλήθος, γεννημένος από τύχη.

Ένας διάβολος που δεν δέχεται να τον κρίνει η σχεδόν τελειωμένη εξουσία σας…

Από τις ορθόδοξες εκκλησίες σας βγάλατε εντάλματα σύλληψης εις βάρος μας, τους αλήτες της σκέψης και της δράσης,  εμείς οι διάβολοι του τρόμου, που φτύνουν και ξερνούν πάνω στα ιερά σας μνημεία…

εμείς οι διάβολοι του τρόμου, οι εικονοκλάστες, οι ιλλεγκαλιστές μηδενιστές και οι επαναστάτες χωρίς όνομα…

Ότι γεννιέται δικαίως πέφτει! Έτσι αστραποβόλησε ο Γκαίτε από την κορυφή του!

Η ένωση σας των αδύναμων, που αποκαλείται κράτος και κοινωνία δεν έχει ανοσία σε αυτόν τον νόμο των πραγμάτων…

Ο θρίαμβος της καταστρεπτικής ιδιοφυΐας, σας περιμένει…

Οι αφορισμοί και τα εμπόδια που δημιουργήθηκαν από τους υπηρέτες της Αδελφής Manuela Comodi* δε θα είναι αρκετά…

Δόθηκε μία \”κρατική απάντηση\”… το ιερόσυλο γέλιο αντηχεί στα κελιά, για κάθε έναν που συλλαμβάνεται θα υπάρξει ένας νέος  μηδενιστής επαναστάτης, έτοιμος να επιτεθεί.

Η φωτιά δε μας καίει, προερχόμαστε από ένα μέρος πολύ πιο θερμό και έχουμε προετοιμάσει τους εαυτούς μας για την κόλαση.

Χαιρετίζω τους πολιτικά συγγενείς, τ’ ανώνυμα συντρόφια της Μαύρης Διεθνούς και τους συλληφθέντες και υπόπτους της επιχείρησης «ευτολμία».

Απόλυτη ομερτά και καμία εκπροσώπηση

Για την αναρχία και το θρίαμβο του Εγώ.

1. Η επικεφαλής εισαγγελέας για την επιχείρηση \”Ardire\”. Ο χαρακτηρισμός Αδελφή είναι αντιχριστιανικά ειρωνικός.

 \”Ο Θρίαμβος της Καταστρεπτικής Ιδιοφυΐας\”, είναι κείμενο του αναρχοατομικιστή, μηδενιστή συντρόφου Maurizio de Simone και κυκλοφόρησε από τις αναρχικές εκδόσεις Edizioni Cerbero. Ο σύντροφος διώκεται στα πλαίσια της επιχείρησης Ardire. Μέλη των εκδόσεων διώκονται επίσης. Για περισσότερες πληροφορίες στο site της πηγής.

Πηγή στα αγγλικά: The Triumph of the Destroyer Genious, 325.nostate.net

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Ευχαριστώ το σύντροφο από το contrainfo για τις διορθώσεις και τις επισημάνσεις.

Ιερόσυλο Γέλιο

Στις χλωμές, θλιβερές ώρες του λυκόφωτος, πλέριες με κωμικά και τραγικά γεγονότα, ενώ εκδηλώνεται όλη η γελοία ασημαντότητα και το έγκλημα ανυψώνεται σε σύστημα ζωής, σε μια αθλητική άσκηση γυμναστικής και ενώ το αίμα των πολιτών, επαναστατών και μη, περιλούζει την όμορφη γη της Ιταλίας, ο αναρχοατομικισμός –μοναδικό και ακτινοβόλο βίωμα και ιστορική πραγματικότητα– λάμπει μεγαλόπρεπα και ένδοξα, πέρα από την τόση πολύ αστική και κοινωνική σαπίλα, προς την χαρά, προς την ελευθερία, προς τον ήλιο.

 Το τελευταίο μπουρίνι που λυσσομάνησε ξαφνικά στις πόλεις και στα χωριά, παρέσυρε στο διάβα του ανθρώπους και πράγματα.

Ήταν προβλέψιμο και θανάσιμο.

 Η θεωρία της αγάπης και της πραότητας, που διαδίδεται από όλα τα Κόμματα και τις προλεταριακές οργανώσεις, καθόλου δεν κατάφερε να αντισταθεί στην κατακλύζουσα πλημμύρα.

 Οι αρχηγοί του κόμματος, αντί να εκπαιδεύουν την εργατική τάξη στην επανάσταση και στην ελευθερία, την κρατάνε πάντα μπρούμυτα και σκλαβωμένη. Έχουν στρέψει την προσοχή τους μόνο στον αριθμό των οπαδών, στις κάρτες μέλους, στις ψήφους, στην πειθαρχία κλπ, με μοναδικό τους στόχο την διαμόρφωση ενός κοπαδιού που ήταν διατεθειμένο να τους αφήσει να το αρμέξουν και να το αποπροσανατολίσουν.

 Με ένα σύστημα κοινωνικο-πολιτικής εκπαίδευσης αυτού του είδους, όλοι ξέρουν το τι έγινε. Η πλειοψηφία των προλετάριων που εντάχθηκε σε ανατρεπτικά κόμματα και οργανώσεις θέλοντας και μη, πέρασε –  σιγά – σιγά– στον εχθρό. Ποιά, πες μου, ήταν η αξία όλων των διαχυτικών δοξολογιών που οι σοφοί έκαναν αφειδώς στο προλεταριάτο – αυτή τη φτωχή, γεμάτη αέρα κοπανιστό, μαριονέτα – που κάποιοι πίστεψαν πως το καλεί η ιστορία να γίνει ο δικτάτορας του κόσμου;

 Τώρα το προλεταριάτο έχει περάσει στο φασισμό, γιατί οι φασίστες διοικούν, αν αύριο διοικούσαν οι μαυροντυμένοι ιερείς θα ήταν διατεθειμένο να τους λατρεύει, όπως λάτρευε χτες τους πορφυροντυμένους ιερείς.

 Όλα τα μέλη του ποιμνίου έχουν εξέλθει άσχημα από την τρομερή καταιγίδα, ή μάλλον εξαιρετικά άσχημα. Για ακόμα μια φορά – και δεν θα είναι η τελευταία – η δόλια πτώχευση των οργανώσεων της εργατικής τάξης έχει ανακηρυχτεί. Έχουν δείξει επίσημα ότι δεν ήταν καθόλου επαναστάτες ή ανατρεπτικοί, αλλά οργανώσεις ρεφορμιστών του κράτους, της εκκλησίας και των μαγαζατόρων.

 Η αποτυχία της οργανωτικής μεθόδου, στους αγώνες για την κατάκτηση της ευημερίας και της ελευθερίας, είναι επακριβής και απόλυτα εμφανής. Παρ\’ όλα αυτά, οι επαναστάτες – συμπεριλαμβανομένων πολλών ελευθεριακών κομμουνιστών – ακόμα επιμένουν να μουγκανίζουν σαν γελάδια σχετικά με την αναγκαιότητα και τη σημασία της οργάνωσης, χωρίς να προσέξουν, πως η μέθοδος τους, τους έχει αμείλικτα, ανεπανόρθωτα παρασύρει και πετάξει στην άβυσσο.

 Οι ατομικιστές έχουν περιγελάσει όλες τις συμβάσεις, όλες τις αποκηρύξεις, όλο το αισχρό μάρκετινγκ, και ακόμα γελάνε με το ασεβή, ιερόσυλο, καταραμένο τους γέλιο.

 Πάντα περιγελάμε τον καθένα και όλους, όλους αυτούς που παρασκευάζουν τα ρεβόλβερ, τα τουφέκια, τις ξιφολόγχες, τα πυροβόλα, τα κανόνια, τα πυρομαχικά, τις αλυσίδες, τα δεσμά, διάφορα όργανα βασανισμού των εργατών, με αυτούς που χτίζουν φυλακές και υψώνουν αγχόνες για τα αδέρφια \’\’τους\’\’, με αυτούς που οργανώνονται, ή μάλλον διασυνδέονται σε λίγκες και σωματεία, πληρώνοντας αντίτιμα μέλους και παχαίνοντας τους χοίρους, καθώς παραδίδουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τους εκλέγοντας αφεντικά και βοσκούς.

 Περιγελάμε αυτούς που φωνάζουν, \’\’ζήτω αυτό και ζήτω το άλλο\’\’, αυτούς που πηγαίνουν στις διαδηλώσεις έτοιμοι να εξοφλήσουν και να αφήσουν τις κοιλιές τους άδειες, αυτούς που περιμένουν τις διαταγές της κεντρικής επιτροπής του κόμματος τους πριν ξεσηκωθούν, αυτούς που ακούνε τους αρχηγούς που τους παροτρύνουν στο να δειλιάζουν όταν ξεσηκώνονται, αυτούς που περιμένουν τον ήλιο του μέλλοντος με τα χέρια σταυρωμένα και τα στομάχια άδεια, λες και θα μπορούσε να ανατείλει μόνος του από την μια στιγμή στην άλλη.

 Και αυτοί οι ανατρεπτικοί, που στο όνομα της ελευθερίας, θέλουν να ρίξουν την τωρινή κυβέρνηση ώστε να μπορέσουν να την αντικαταστήσουν με μια νέα τυραννία, πως μας κάνουν να γελάμε!

 Όλα τα σύμβολα και όλες οι ιεροτελεστίες, ακόμα, μας προκαλούν γέλιο. Οι λιτανείες έχουν αντικατασταθεί από τις πορείες, τα θρησκευτικά κηρύγματα με τα συλλαλητήρια στον ίδιο τόνο, ο ουράνιος θόλος με το λάβαρο. Τα πορτραίτα των κυρίαρχων αντικαθιστούν τα πορτραίτα των αγίων και της Παναγίας, και οι νέοι χριστιανοί, αντί να τραγουδάνε ιερούς ύμνους, τραγουδάνε πατριωτικούς ή ανατρεπτικούς ύμνους. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, ούτε στην όψη ούτε στην ουσία του εδώ και είκοσι αιώνες.

 Αλλά εμείς δεν κουραστήκαμε να γελάμε.

 Το σατανικό μας γέλιο ξεκινά να εκρήγνυται σαν βροντή και στέλνει αστραπές όταν βρισκόμαστε μπροστά στους λάτρεις των τερατωδών θεϊκών και ανθρώπινων στοιχείων, τα οποία ονομάζουν Θεό, Θρησκεία, Κράτος, Πατρίδα, Ανθρωπότητα, Ηθική, Δίκαιο, Καθήκον, Έθιμο, Αλτρουισμό, Σοσιαλισμό, Κομμουνισμό, κτλ.

 Αυτά τα θλιβερά στοιχειά, δημιουργημένα από την άγνοια, το φόβο και την σκληρότητα των ανθρώπινων όντων, ακόμα και σήμερα έχουν την ηλίθια απαίτηση να θυσιαστεί σε αυτά το ελεύθερο και δυνατό άτομο, αλλά αυτός, που αγαπάει την απεριόριστη ελευθερία και τον μεσημεριανό ήλιο, ρίχνει τα φλεγόμενα και δηλητηριώδη βέλη του ενάντια σε όλα τα καταραμένα και αχρεία είδωλα και, χτυπώντας τα, γελάει και είναι ευτυχισμένος.

 Περιγελάμε όλους αυτούς που μεταμορφώνονται σε απόστολους της ανθρωπότητας και εξασκούν την τέχνη του κήρυκα, υποσχόμενοι τον επίγειο παράδεισο και την παγκόσμια αφθονία, αυτούς που θέλουν να προσδώσουν μια απλή μορφή στην ανθρώπινη κοινωνία που απαριθμεί γύρω στα δύο δισεκατομμύρια άτομα που ο καθένας και όλοι τους είναι διαφορετικοί, αυτούς που, χωρίς να είναι ικανοί να ζήσουν ελεύθερα, πλασάρονται ως σωτήρες του κόσμου, μιλώντας για το ρόδινο μέλλον ενώ ξεχνάνε την μαύρη, σκληρή πραγματικότητα του παρόντος. Τελικώς, περιγελάμε τους πνευματικά φτωχούς που πιστεύουν και ελπίζουν σε ένα ακτινοβόλο αύριο, και πιστά και υπομονετικά προσμένουν τον βασιλιά της Αγίας Ανθρωπότητας.

 Πέρα από τον οργανωτικό, προφητικό, χριστιανικό, μονομανή αναρχισμό αυτών που, σαν το νεαρό μοναχό του Assisi, κηρύττουν την θεωρία της αγάπης και της πραότητας, σύμφωνα με την οποία το Εγώ μας \’\’Πρέπει να κερδίσει με το να χάνει και να ανυψωθεί με το να υποτάσσεται\’\’, υπάρχει ο Αναρχισμός του ελεύθερου, παρθένου και επαναστατικού ενστίκτου των ανυπότακτων, νιχιλιστών, καινοτόμων, εικονοκλαστών, αριστοκρατών, ατομικιστών στων οποίων το περήφανο, ανίκητο και αθάνατο γένος ανήκω.

Το «Ιερόσυλο Γέλιο» είναι έργο του Ιταλού αναρχοατομικιστή επαναστάτη Erinne Vivani και δημοσιεύθηκε στην αναρχική έκδοση Proletario.

 Πηγή στα αγγλικά: Sacrilegious Laughter, The Anarchist Library

 Μετάφραση στα ελληνικά: Φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

 Επιμέλεια: Parabellum

Περί αντιφασισμού

Αυτό το κείμενο είναι μια συμβολή στο διάλογο περί αντιφασισμού και πολιτοφυλακών που ξεκίνησαν οι σύντροφοι της Σύμπραξης για την Αναρχία και συνέχισαν οι σύντροφοι από την Κρήτη και άλλοι. Είναι παράλληλα και μια ανάλυση ενός ατόμου που παλαιότερα έβλεπε θετικά τις πολιτοφυλακές και τα μέτωπα και νομίζω πως αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψιν κατά την ανάγνωση του κειμένου.

Τα προηγούμενα κείμενα του διαλόγου:

Σύμπραξη για την Αναρχία

Σύντροφοι από Κρήτη

Η Χρυσή Αυγή και τα φασιστικά ιδεολογήματα

Τον τελευταίο χρόνο και μέσα στα πλαίσια της λεγόμενης καπιταλιστικής κρίσης είμαστε μάρτυρες μιας  δεδομένης αύξησης της κοινωνικής δυναμικής του νεοναζισμού. Πριν όμως σκεφτούν οι αναρχικοί πως θα αντιμετωπίσουν οι αναρχικοί αυτήν την πραγματικότητα οφείλουν, όπως σωστά επισημαίνουν οι σύντροφοι από την Κρήτη στο κείμενο τους, ορίσουμε τι είναι η Χ.Α. και πως λειτουργεί κοινωνικά ο φασισμός.

Κάθε πολιτική ιδεολογία συμπεριλαμβανομένων και του αναρχισμού και του ναζισμού δεν εκπορεύεται απλά από ένα σημείο και συνεχίζει στη συνέχεια απρόσκοπτα την πορεία του. Στο πέρασμα του χρόνου μετασχηματίζεται, αποκτά διαφορετικές αναγνώσεις και αλληλεπιδρά με την προσωπικότητα ή την απουσία αυτής των ατόμων που ενστερνίζονται  τις πολιτικές της θέσεις. Και αν για τον αναρχισμό τα παραπάνω είναι λίγο πολύ γνωστά, ο νεοναζισμός που μας ενδιαφέρει εδώ είναι λιγότερο σαφής.

Η Χ.Α. είναι μια νεοναζιστική οργάνωση που κατά τη γνώμη μου λειτουργεί στα πρότυπα του πατρικού ναζιστικού κόμματος του Χίτλερ. Έχοντας αυτό στο μυαλό είναι άτοπο να την αντιμετωπίζουμε ως απλά ένα εργαλείο του συστήματος να διαχειριστεί την υπάρχουσα κοινωνική \”κρίση\”. Αυτό που σκοπεύει είναι η κατάκτηση της εξουσίας και η εφαρμογή του προγράμματος της. Στην πορεία για να γίνει αυτό, συνεργάζεται με μια μερίδα του κεφαλαίου που \”επενδύει\” σε αυτήν για τους δικούς του ιδιοτελείς λόγους ακριβώς όπως συνέβει στη Γερμανία τη δεκαετία του \’30. Προφανώς οι σημερινοί κυρίαρχοι του αστικού πολιτικού σκηνικού  χρησιμοποιούν κατά το δοκούν τη Χ.Α. και το λόγο της όπου τους βολεύει χωρίς όμως να σημαίνει απαραίτητα πως η οργάνωση δημιουργήθηκε για αυτό το λόγο, χωρίς να έχει δικιά της πολιτική  ατζέντα.

Επιστρέφοντας στο φασισμό ως ιδεολογία αυτό που λέω παραπάνω φαίνεται καλύτερα στον όχλο που στηρίζει τη Χ.Α. είτε εκλογικά ή στο δρόμο. Οι φασιστικές λογικές νεοναζιστικές ή άλλες προϋπήρχαν σε αυτά τα κοινωνικά στρώματα  της ανόδου της Χ.Α. Δεν ξύπνησε μια μέρα το μικροαστικό απόπλυμα νεοναζί. Οι λογικές που συγκρότησε η Χ.Α. σε σώμα πολιτικού λόγου υπήρχαν και υπάρχουν στην κοινωνία και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό, με τάση μάλιστα να οξύνονται. Αυτό εκμεταλλεύθηκε και ανέβασε τόσο ραγδαία τα ποσοστά της και τη  παρουσία της.

Ο αναρχικός αντιφασισμός

Έχοντας επομένως τα παραπάνω στο μυαλό μας ξεκινάμε να προσεγγίζουμε το ζήτημα του αντιφασισμού από την αναρχική σκοπιά. Η αναρχική πολιτική θεώρηση έχει το προνόμιο να είναι ή να μπορεί να γίνει, η μόνη ουσιαστικά επαναστατική θεώρηση από το στρατόπεδο των \”αντικαπιταλιστικών\” θεωριών. Και ο λόγος είναι η ολιστική τοποθέτηση της απέναντι στο κρατικοκαπιταλιστικό σύμπλεγμα.

Αυτήν την ολοκληρωμένη κριτική και προοπτική είναι που διασπάει ο αντιφασιστικός αγώνας όπως τείνει να διαμορφωθεί σήμερα. Οι αναρχικοί επαναστάτες για να είναι τέτοιοι στοχεύουν στην ολική καταστροφή του σημερινού καθεστώτος. Δε μπορούν να βάλουν τον επαναστατικό αγώνα στον \”πάγο\” για να συμπράξουν σε διάφορα ακαθόριστα και πολλές φορές ρεφορμιστικά αντιφασιστικά μέτωπα.

Τι είναι καταρχήν μέτωπο. Η συγκρότηση μίας αγωνιστικής οργανωτικής πλατφόρμας από ετερόκλητα άτομα και οργανώσεις που ενώνονται πάνω στη συμφωνία τους σε ένα ζήτημα, στη συγκεκριμένη περίπτωση του αντιφασισμού. Το ζήτημα είναι πως η συμφωνία αυτή είναι πλαστή. Είναι πλαστή για τη αυτό που ορίζει ως φασισμό ένας αναρχικός μπορεί να απέχει χιλιόμετρα από τον αντίστοιχο ορισμό άλλων υποκειμένων που συμμετέχουν στο μέτωπο. Έχουν τον ίδιο φασισμό στο μυαλό τους ένας αναρχικός με έναν σταλινικό/μαοϊκό; Ή με έναν δεξιό δημοκράτη ή έναν σοσιαλδημοκράτη αντιφασίστα ή έναν \”antifa\” χουλιγκάνο/οπαδό; Προφανώς και όχι. Η αναρχική ατομικότητα είναι έχει μια ολοκληρωμένη επαναστατική θεώρηση στο κεφάλι της. Όταν προσπαθεί να συνδιαμορφώσει με ανθρώπους άλλων πολιτικών τάσεων ή και απολίτικων πρέπει να το έχει στο μυαλό της. Γιατί ο αναρχικός είναι αντιφασίστας επειδή είναι αναρχικός, πράγμα που σημαίνει και μια σειρά από άλλα πράγματα. Ο χ \”αντιφασίστας\” πολίτης μπορεί για τους δικούς του λόγους να μη γουστάρει τη Χ.Α. αλλά όντας κομμάτι της σάπιας κοινωνίας ενδέχεται να φέρει άλλα φασιστικά \”μικρόβια\”, όπως ο ακραίος σεξισμός και η ομοφοβία, για να αναφέρουμε το πιο σύνηθες, ή στην περίπτωση κάποιων μεταναστών ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, πράγμα που σημαίνει ότι αυτά τα υποκείμενα στην καλύτερη περίπτωση είναι αντί-ναζί και όχι αντιφασίστες.

Ακόμα όμως και να μην ήταν πλαστή και ιδιαίτερα από την μεριά της αριστεράς εκ του πονηρού αυτή η συμφωνία, ακόμα και αν η σήψη των υποκειμένων που πιθανόν συμμετέχουν δεν ήταν τόσο προχωρημένη,  μένει ως δεδομένο ο κατακερματισμός του συνολικού αναρχικού αγώνα. Σε αντίθεση με τις περίτεχνες και δαιδαλώδεις μαρξιστικές και μαρξίζουσες πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις γεμάτες τακτικισμούς και στάδια, η Αναρχία είναι κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο στη βάση της. Είναι ο πόλεμος ενάντια στο οτιδήποτε έχει σχέση με το υπάρχον κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα αλλά και κάθε εξουσιαστικό σύστημα, τον πολιτισμό και την κοινωνία του. Και αυτός ο πόλεμος είναι αδιαίρετος. Η επίθεση ενάντια στους φασίστες δε γίνεται από τη σκοπιά της κάθαρσης της δημοκρατικής κοινωνίας, ούτε από τη σκοπιά της προστασίας των υποκειμένων που υφίστανται τα επακόλουθα του φασισμού. Είναι μια επίθεση στο πλαίσιο του συνολικού πολέμου ενάντια σε κάθε εξουσιαστική λογική και τους φορείς της, ένα κομμάτι μονάχα του συνολικού αναρχικού αγώνα για την απόλυτη ελευθερία. Με λίγα λόγια οι αναρχικοί δρουν αντιφασιστικά, με εφαλτήριο τη δικιά τους πολιτική ανάλυση και στόχευση και όχι για χάρη ή για να προστατέψουν κανέναν. Δεν είναι ούτε χριστιανοί φιλάνθρωποι ούτε χωροφύλακες.

Οι πολιτοφυλακές

Ερχόμαστε λοιπόν στο ζήτημα των πολιτοφυλακών ως δομή στην οποία θα πατάει η δράση. Θέλω να σταθώ σε δύο ζητήματα. Πρώτον στο ζήτημα της πολιτοφυλακής ως δομή και ως νόημα και δεύτερον στον κοινωνικό ή ταξικό τους προσανατολισμό.

Η πολιτοφυλακή, ανεξάρτητα με τα καταραμένα ελληνικά αναρχικά φαντασιακά τα οποία προβάλλουν με αυτήν την ονομασία στο σήμερα την πραγματικότητα της Ισπανίας του \’36 σε μία τελείως ανεδαφική ταύτιση με τα υποκείμενα του τότε, σημαίνει κάτι πολύ συγκεκριμένο. Είναι μια ομάδα πολιτών με στόχο τη φύλαξη κάποιου πράγματος που οι πρώτοι θεωρούν δικό τους.  Οι αναρχικοί όμως δεν είναι πολίτες, όπως δεν είναι Έλληνες, άνδρες/γυναίκες, λευκοί, εργάτες κλπ. Το γεγονός ότι πολλές φορές η πραγματικότητα τους αναγκάζει να λειτουργούν σε αυτές τις νόρμες δε σημαίνει ότι τις αποδέχονται ούτε ως ταυτότητες ούτε ως ρόλους. Αν το κάνουν δεν είναι αναρχικοί. Επίσης ελπίζω πως το κίνημα δεν έχει φτάσει στο σημείο να θεωρεί ότι πρέπει να φυλάξει κάτι από το υπάρχον, γιατί αμέσως αναγνωρίζει ότι αυτό το κομμάτι το έχει κοινό με το υπάρχον. Όπως ολόσωστα σημειώνουν οι σύντροφοι της Σύμπραξης δεν μας ανήκουν ούτε οι πλατείες, ούτε οι πόλεις, ούτε η γειτονιές, ούτε τίποτα. Όλα τα παραπάνω έχουν δημιουργηθεί από την κυριαρχία και συντηρούνται ως έχουν από τους υπηκόους της και των διαφόρων ειδών μπάτσων της. Η μόνη σχέση που μπορεί να έχει ο αναρχικός επαναστάτης με αυτά, είναι αυτή της αποδόμησης και της καταστροφής και όχι της φύλαξης. Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσαν να μας ανήκουν είναι αν μετά από μια επαναστατική διαδικασία ήταν χώροι απελευθερωμένοι, χωρίς πάλι να είναι αυτός ο στόχος.

Σχετικά με το ζήτημα του προσανατολισμού. Είπα και παραπάνω πως ο φασισμός δεν ταυτίζεται με τη Χ.Α. Οι φασιστικές λογικές υπάρχουν διάχυτες στην κοινωνία και διαπερνούν όλες τις τάξεις. Ιδιαίτερα στο προλεταριάτο, μέσω του μεγεθυντικού φακού της πείνας, της φτώχειας, της αμάθειας και της επακόλουθης αποκτήνωσης διογκώνονται προοδευτικά χωρίς να φαίνεται προς το παρόν το όριο. Οι αναρχικοί δεν είναι δυνατόν να συμπράξουν με τους φορείς αυτών των λογικών. Το να γειώνεις το αντιφασιστικό στο ταξικό σημαίνει πως δεν αντιλαμβάνεσαι την συνειδησιακή κατάσταση αυτών  που θεωρείς \”επαναστατικά\” υποκείμενα. Ο φασισμός χρησιμοποιείται από το κεφάλαιο για την όξυνση της εκμετάλλευσης, αυτό είναι σωστό. Δεν αναιρεί όμως τις τεράστιες ευθύνες των μαζών που αφενός δέχονται τα φασιστικά ιδεολογήματα και αφετέρου τα διαχουνι οριζόντια και κάθετα σε μεγάλο βαθμό.

Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι πρωτίστως αγώνας ενάντια στην εξουσία και την αποκτήνωση του ατόμου και δευτερευόντως αντικαπιταλιστικός. Ακόμα η αναρχική αντεπίθεση πρέπει να έρχεται μέσα από τις αυτόνομες δομές των αναρχικών ατομικοτήτων, σχηματισμένες πάνω σε ένα συνολικό και όχι αντιφασιστικό πρόταγμα. Από της ομαδοποιήσεις των αναρχικών ατομικοτήτων και όχι από θολά μέτωπα και συμμαχίες, από πολιτοφυλακές, λαϊκές συνελεύσεις και άλλα τέτοια φαιδρά. Πρέπει να είναι επίθεση στους φασίστες, στις δομές τους και στους οπαδούς τους, οι οποίοι παρεμπιπτόντως κατά συντριπτική πλειοψηφία είναι εργάτες και μικρομεσαίοι, και όχι λιτανείες,  ψηφίσματα, ορθάνοιχτα καλέσματα στη σιχαμερή ρεφορμιστική λογική της ποσότητας, και άλλοι παρεμφερείς τρόποι δράσης.

Συνοψίζοντας θεωρώ πως οι φασίστες είναι όντως ένα πραγματικό πρόβλημα. Αλλά απομονώνοντας τους από το συνολικό σάπιο σκηνικό χάνουμε το δάσος. Θα ήταν προτιμότερο οι αναρχικές ατομικότητες να συμπράξουν όπως νομίζουν στο τώρα, αυτονομημένες  από τον κοινωνικό βούρκο για να αλλάξει η σημερινή πραγματικότητα, όπου ο μαινόμενος πόλεμος δυστυχώς διεξάγεται μόνο από το ένα στρατόπεδο… Να πράξουν με σκοπό την εκμηδένιση αυτού του σάπιου κόσμου και των πολιτισμικών και κοινωνικών του σκουπιδιών και την κατάκτηση της απόλυτης ελευθερίας. Να κάνουν την Επανάσταση βίωμα και όχι μακρινό όνειρο θερινής νυκτός, ενώ περιμένουν μάταια την αφύπνιση των σκλάβων. Οι εχθροί μας έχουν πετάξει το γάντι εδώ και καιρό. Είναι η σειρά μας…

Ο Εικονοκλαστικός Ατομικισμός Μου

Άφησα για πάντα μια ζωή στις πεδιάδες.

Ε. Ίψεν

 

Ακόμα και οι πιο καθαρές πηγές της Ζωής και της Σκέψης που δροσερές και χαμογελαστές αναβλύζουν μέσα από τα απόκρημνα βράχια των ψηλότερων βουνών, όταν ανακαλύπτονται από τους δημαγωγούς βοσκούς του νόθου κοπαδιού από αστούς και προλετάριους, αμέσως μετατρέπονται σε δύσοσμες μιαρές και λασπωμένες λακκούβες. Τώρα είναι η σειρά του Ατομικισμού. Από το χυδαίο απεργοσπάστη ως τον ηλίθιο και σιχαμερό αστυνομικό, από τον άθλιο πουλημένο ως τον κατάπτυστο χαφιέ, από το δειλό σκλάβο ως τον απεχθή τύραννο, όλοι μιλούν περί Ατομικισμού.

Είναι της μόδας.

Ακόμα και οι ραχιτικοί ψευτοδιανοούμενοι που που πρεσβεύουν το φθισικό φιλελεύθερο συντηρητισμό ή εκείνοι οι άρρωστοι που υποφέρουν από χρόνια δημοκρατική σύφιλη, μέχρι και οι ευνούχοι του σοσιαλισμού και οι αναιμικοί του κομμουνισμού, όλοι μιλούν και παίρνουν θέση για τους Ατομικιστές.

Αντιλαμβάνομαι ότι μη όντας ο Ατομικισμός μία σχολή και λιγότερο ένα κόμμα, δεν μπορεί να είναι μοναδικός ωστόσο είναι πιο αληθές ότι ακόμα και οι Μοναδικοί είναι ατομικιστές. Και γω σαν μοναδικός ορμάω στο πεδίο της μάχης, ξεγυμνώνω το σπαθί μου και υπερασπίζομαι τις πιο ακριβές μου ιδέες που εκφράζουν έναν ακραίο ατομικισμό, αδιαμφισβήτητα μοναδικό. Μπορεί να είμαστε σκεπτικιστές αδιάφοροι και είρωνες, αλλά όταν κάποιος είναι καταδικασμένος να ακούει συνεχώς τους σοσιαλιστές, λίγο η πολύ καταρτισμένους, να διατυμπανίζουν  ξεδιάντροπα και με πλήρη άγνοια ότι δεν υπάρχει τίποτα το ασύμβατο μεταξύ της Ατομικιστικής και συλλογικής ιδέας, και προσπαθούν ηλίθια να συγκρίνουν ένα γιγάντιο βάρδο της ηρωικής ισχύος- έχοντα κυριαρχήσει πάνω στα ανθρώπινα φαντάσματα ηθικά και θεϊκά  που τρέμει και καρδιοχτυπά τότε αναγαλλιάζει και απλώνεται πέρα από το καλό και το κακό της Εκκλησίας και του Κράτους, των Λαών και της Ανθρωπότητας μέσα σε παράξενες λάμψεις μιας νέας ερωτικής φωτιάς, παρερμηνευμένης όπως άλλωστε και ο λυρικός δημιουργός του Ζαρατούστρα, με κάποιον κοινό και φτωχό προφήτη του Σοσιαλισμού- τη σχολή της δειλίας. Ή ακόμα και έναν ακατανίκητο και αξεπέραστο Εικονοκλάστη όπως είναι ο Μαρξ Στίρνερ, τον θεωρούν σαν ένα οποιοδήποτε εργαλείο εκτεθειμένο στους φρενήρεις θιασωτές του κομμουνισμού, ε τότρ ναι, μπορεί να κάνει κάποιος μια ειρωνική γκριμάτσα με τα χείλη του αλλά κατόπιν πρέπει να εξεγερθεί αποφασιστικά προκειμένου να υπερασπιστεί και να επιτεθεί, εφόσον νιώθει Ατομικιστής από την αρχή ως το τέλος, δε μπορεί να ανέχεται να βρίσκεται έστω και στο ελάχιστο μπερδεμένος μέσα στους αδαείς κόλπους ενός νοσηρού βελάζοντος κοπαδιού.

Η Ιστορία, ο Υλισμός, ο Μονισμός, ο θετικισμός και όλοι οι -ισμοί αυτού του κόσμου είναι παλιές και σκουριασμένες πληγές που δε μου χρησιμεύουν πια και δε με απασχολούν. Έχω σαν αρχή τη Ζωή και σαν τέλος το Θάνατο. Θέλω να ζήσω έντονα τη Ζωή μου για να αγκαλιάσω το Θάνατό μου.

Εσείς περιμένετε την Επανάσταση! Ας είναι! Η δική μου έχει ξεκινήσει προ καιρού! Όταν θα είστε έτοιμοι- Θεέ μου τι μεγάλη αναμονή!- δε θα μου προκαλεί αποστροφή το να μοιραστώ μαζί σας ένα μέρος δρόμου.

Άλλα όταν θα σταματήσετε, εγώ θα συνεχίσω την τρελή και θριαμβευτική μου πορεία προς τη μεγαλειώδη και υπέρτατη κατάκτηση του Τίποτα!

Κάθε κοινωνία που θα φτιάξετε θα \’χει τα όρια της και στα όρια της θα δρουν οι ηρωικοί και αναμαλλιασμένοι τυχοδιώκτες, με την παρθένα και άγρια σκέψη τους, που ξέρουν να ζούνε μονάχα, ετοιμάζοντας αδιάλειπτα νέες και τρομερές εξεγερσιακές εκρήξεις.

Εγώ θα είμαι μεταξύ αυτών!
Και μετά από μένα, όπως και πριν από μένα, θα υπάρχουν πάντα αυτοί που θα λένε στους ανθρώπους: \”\’Εξεγερθείτε εσείς οι ίδιοι, όχι τόσο εναντίον των θεών σας ή των ειδώλων σας: ανακαλύψτε μέσα σας ότι υπάρχει και είναι κρυμμένο: φέρτε τα στο φως: αποκαλυφτείτε!\”. Είναι η στιγμή που ο κάθε άνθρωπος ανασκαλεύοντας μέσα του, βγάζει ότι μυστηριωδώς ήταν κρυμμένο, σαν μια σκιά που κρύβει από τις ακτίνες του Ήλιου κάθε τύπο ζωντανής Κοινωνίας!

Κάθε Κοινωνία τρέμει όταν η περιφρονητική αριστοκρατία των Τυχοδιωκτών, των Μοναδικών, των Απροσπέλαστων, των Κυρίαρχων του Ιδεώδους και των κατακτητών του Τίποτα αψηφώντας τα πάντα προχωρά. Εμπρός, λοιπόν, ω Εικονοκλάστες, εμπρός!

\”Ήδη ο ουρανός που είναι κυριευμένος από προαίσθημα κρύβεται και σιωπά!\”

                                                                                                                                 Άρκολα, Ιανουάριος 1920

Έργο του Renzo Novatore, που δημοσιεύτηκε από το Iconoclasta, στην Πιστόια, στις 15/01/1920.

Αναδημοσίευση από το βιβλίο: Renzo Novatore, Ο ιππότης του Μηδενός, Επιλεγμένα κείμενα 1917-1922, των εκδόσεων ΔΙΑΔΟΣΗ

Μπορείτε να κατεβάσετε το βιβλίο εδώ.

Στους ψηφοφόρους

Ψηφοφόροι:

Εφόσον διεκδικώ τις ψήφους σας, σας οφείλω λίγα λόγια. Ορίστε λοιπόν:

Κατάγομαι από παλιά γαλλική οικογένεια, αν μου επιτρέπεται, και είμαι γομάρι από καλή ράτσα, ένα γομάρι με την καλή έννοια της λέξης: τέσσερις οπλές και παντού μαλλί.

Το όνομα μου είναι Άχρηστος, όπως είναι και οι υπόλοιποι υποψήφιοι.

Είμαι κενός, όπως πολλά ψηφοδέλτια που επιμένουν να μην μετράνε και τα οποία πλέον ανήκουν σε μένα.

Η εκλογή μου είναι εξασφαλισμένη.

Καταλαβαίνετε πως μιλάω ειλικρινά.

Πολίτες:

Σας κορόιδεψαν. Ειπώθηκε πως η τελευταία βουλή, αποτελούμενη από ηλίθιους και αγύρτες, δεν αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία. Αυτό είναι ψευδές.

Αντιθέτως, μία βουλή που αποτελείται από ανόητους εκπροσώπους και κλέβει, σας αντιπροσωπεύει τέλεια. Μη διαμαρτύρεστε. Ένα έθνος έχει τους αντιπροσώπους που του αξίζουν.

Γιατί τους εκλέξατε;

Δε ντρέπεστε να παραδεχτείτε, μεταξύ σας, πως όσο αλλάζουν τα πράγματα τόσο μένουν ίδια και πως οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι σας, σας χλευάζουν και σκέφτονται μόνο το συμφέρον τους, δόξα ή λεφτά.

Τότε γιατί θα τους επανεκλέξετε αύριο;

Ξέρετε πολύ καλά πως αυτοί που εκλέγετε θα αθετήσουν το λόγο τους για μια επιταγή και πως θα κάνουν ρουσφέτια με  δουλειές, θέσεις και καταστήματα καπνού.

Αλλά για ποιους είναι τα καταστήματα καπνού, οι θέσεις και οι επικερδείς και άνετες δουλειές, αν όχι για τις Εκλογικές Επιτροπές, που πληρώνονται με αυτόν τον τρόπο;

Οι τσοπάνηδες των Επιτροπών είναι λιγότερο αδαείς από το κοπάδι.

Η βουλή αντιπροσωπεύει τους πολλούς.

Μια βουλή ηλίθιων και κουτοπόνηρων, γερο-ανόητων και Robert Macaires* είναι απαραίτητη για να προσωποποιεί και τους επαγγελματίες ψηφοφόρους και τους μελαγχολικούς προλετάριους την ίδια στιγμή.

Αυτοί είστε!

Σας κοροϊδεύουν, καλοί ψηφοφόροι, σας ξεγελούν και σας κολακεύουν όταν σας λένε πως είστε όμορφοι, δίκαιοι, σωστοί, εθνικά ανεξάρτητοι, κυρίαρχος λαός, ελεύθεροι άνθρωποι… Θερίζουν τις ψήφους σας και αυτό είναι όλο. Είστε καρποί για να δρέψουν… Αχλάδια.

Σας ξεγελούν συνέχεια. Σας λένε πως η Γαλλία είναι ακόμα η Γαλλία. Αυτό δεν είναι αλήθεια.

Με κάθε μέρα που περνάει η Γαλλία χάνει τη σημασία της στον κόσμο. κάθε φιλελεύθερη σημασία. Δεν είναι πλέον ένα έθνος ριψοκίνδυνων ανθρώπων που διαδίδουν τις ιδέες και τον πολιτισμό. Είναι μια Μαριάννα που γονατίζει μπροστά στους αυτοκράτορες. Είναι κρατισμός αναγεννημένος πιο υποκριτικά από ότι στη Γερμανία. Ένα ξυρισμένο κεφάλι κάτω από ένα κεπί**.

Σας κοροϊδεύουν, δε σταματούν να σας κοροϊδεύουν. Σας μιλάνε για ομοψυχία όταν ο αγώνας για το ψωμί δεν ήταν ποτέ τόσο οξύς ή αιματηρός όσο τώρα.

Σας μιλάνε για πατριωτισμό και για την ιερή μας προγονική κληρονομιά, σε σας που δεν έχετε τίποτα.

Σας μιλάνε για ακεραιότητα και να οι πειρατές του Τύπου, οι δημοσιογράφοι, που είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα, μεγάλοι απατεώνες και εκβιαστές, να τραγουδούν για την εθνική τιμή.

Οι υποστηρικτές της Δημοκρατίας, οι μικροαστοί, οι μικροί άρχοντες είναι σκληρότεροι με τους ζητιάνους από ότι ήταν οι δυνάστες προηγούμενων καθεστώτων. Ζούμε κάτω από το μάτι του επόπτη.

Οι αποδυναμωμένοι εργάτες, παραγωγοί που δεν καταναλώνουν τίποτα, είναι ικανοποιημένοι να γλείφουν υπομονετικά το κόκαλο χωρίς κρέας που τους πετούν, το κόκαλο της καθολικής ψήφου. Και μόνο για να πουν ψέματα και για να εμπλακούν σε εκλογικές συζητήσεις κουνούν τα σαγόνια τους, σαγόνια που δε ξέρουν πια πως να δαγκώσουν.

Και όταν, σε κάποιες περιπτώσεις, τα παιδιά του λαού ξυπνούν από τη νάρκη τους, έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με το το γενναίο στρατό μας, όπως στο Φουρνιέ***… και η λογική του Lebel**** γεμίζει τα κεφάλια τους μολύβι.

Η δικαιοσύνη είναι ίδια για όλους. Οι έντιμοι κλέφτες του Παναμά μετακινούνται με άμαξες και δε ξέρουν τι είναι το κάρο.  Χειροπέδες όμως σφίγγουν τους καρπούς των γέρων εργατών που συλλαμβάνονται ως αλήτες.

Το αίσχος του σήμερα είναι τόσο μεγάλο, που κανένας υποψήφιος δεν τολμά να υπερασπιστεί την κοινωνία. Οι πολιτικοί που πρόσκεινται στην αστική τάξη, αντιδραστικοί ή ανατρεπτικοί, με   δημοκρατικά προσωπεία ή ψεύτικες μύτες, διακηρύσσουν πως αν τους ψηφίσετε τα πράγματα θα βελτιωθούν, θα είναι καλά. Αυτοί που σας έχουν ήδη πάρει τα πάντα, θέλουν κι\’ άλλα.

Δώστε τις ψήφους σας, Πολίτες!

Οι ζητιάνοι, οι υποψήφιοι, οι κλέφτες, οι ψηφοθήρες όλοι έχουν έναν μοναδικό τρόπο να φτιάχνουν και να ξαναφτιάχνουν το Δημόσιο Καλό.

Ακούστε τους καλούς εργάτες, τους κομπογιαννίτες του κόμματος, θέλουν να πάρουν την εξουσία… ώστε να την καταργήσουν καλύτερα.

Άλλοι επικαλούνται την Επανάσταση και ξεγελούν τους εαυτούς τους, καθώς ξεγελάνε εσάς. Οι ψηφοφόροι δε θα κάνουν ποτέ Επανάσταση. Η καθολική ψήφος δημιουργήθηκε ακριβώς για να εμποδίσει την αντρίκια δράση.  Ο Τσάρλι περνάει καλά ψηφίζοντας…

Και αν ακόμα κάποιο γεγονός έβγαζε τους ανθρώπους στο δρόμο και μία ομάδα αναλάμβανε δράση απαντώντας σε κάποια επίθεση της αστυνομία ή του στρατού, τι θα περιμέναμε από το συνωστισμένο πλήθος που βλέπουμε, αυτήν τη δειλή και άμυαλη μάζα.

Εμπρός! Εμπρός άνθρωποι του πλήθους! Εμπρός ψηφοφόροι! Στις κάλπες… και σταματήστε να παραπονιέστε. Αρκετά. Μην προσπαθήτε να εμπνεύσετε τον οίκτο για τη μοίρα που μόνοι σας επιβάλλατε στους εαυτούς σας. Μην προσβάλλετε τους Αφέντες που δώσατε στους εαυτούς σας.

Αυτοί οι αφέντες αξίζουν όσο και εσείς, καθώς σας κλέβουν. Μάλλον αξίζουν περισσότερο: αξίζουν 25 φράγκα την ημέρα, χωρίς να μετράμε τα άλλα οφέλη. Και έτσι πρέπει να είναι.

 Ένας ψηφοφόρος δεν είναι τίποτα άλλο από ένας αποτυχημένος υποψήφιος.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται στον πάτο, με μικρές οικονομίες και μικρές ελπίδες, άπληστοι μικρέμποροι και αργοκίνητος εξημερωμένος λαός, χρειάζονται μία μέτρια βουλή για ενώνει και να βγάζει χρήματα από ότι ποταπό υπάρχει στο έθνος.

Γι\’ αυτό ψηφίστε, ψηφοφόροι! Ψηφίστε! Η βουλή προέρχεται από εσάς. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Δημιουργήστε μια βουλή κατ\’ εικόνα και κατ\’ ομοίωση σας. Ο σκύλος γυρνά στον εμετό του. Γυρίστε στους εκπροσώπους σας…

1. Χαρακτήρας ενός ληστή από ένα διάσημο θεατρικό έργο του Frederic Lemaitre.

2. Είδος στρατιωτικού καπέλου της εποχής.

3. Ο τόπος που έλαβε χώρα η Πρωτομαγιάτικη διαδήλωση του 1891, η οποία διαλύθηκε με μεγάλη βιαιότητα από το στρατό.

4. Τύπος τουφεκιού του γαλλικού στρατού που φέρει το όνομα του Γάλλου αξιωματικού, που ήταν επικεφαλής της επιτροπής κατασκευής του.

Το \”Στους ψηφοφόρους\” είναι έργο του Γάλλου αναρχοατομικιστή επαναστάτη Zo d\’Axa (Alphonse Gallaud de la Pérouse) και δημοσιεύτηκε στην αναρχική έκδοση La Feuille.

Πηγή στα αγγλικά: To the Voters, The Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum