Category: Μηδενισμός/Αναρχικός μηδενισμός

Γράμμα του Alfredo Cospito στους Πυρήνες της Φωτιάς

Αγαπημένοι σύντροφοι, αγαπημένη συντρόφισσα, το γράμμα σας μου έδωσε δύναμη και χαρά. Έχω πολλά να πω, μα θα περιοριστώ σε κάποια από αυτά. Ο ρόλος των αιχμάλωτων συντρόφων/συντροφισσών δεν μπορεί παρά να είναι αυτός της ανάλυσης, του εφοδιασμού των συντρόφων εκτός τειχών με περαιτέρω εργαλεία. Πέρα από το προφανές της εξέγερσης και της μη υποταγής μέσα στις φυλακές, ο αγώνας συνεχίζεται, και εσείς μας δώσατε ένα παράδειγμα με την αντίστασή σας. Η επικοινωνία δεν μπορεί παρά να πραγματοποιείται μέσα από τη δράση και γι’ αυτό δεν χρειάζεται να την αναθέσουμε με κάποιο τρόπο στους επαγγελματίες του λόγου. Είναι ζωτικής σημασίας,  βέβαια, να κάνουν το γύρο του κόσμου τα νέα, οι ιδέες. Χρειάζεται όμως να αποφύγουμε με κάθε τρόπο το να γίνει γραφειοκρατική μια διαδικασία που πρέπει να παραμείνει ελεύθερη από τις ελίτ των ειδικών της πληροφορίας. Η ικανότητα σχεδιασμού πρέπει να είναι καρπός της δράσης των συντρόφων/ισσών εκτός τειχών και των αναλύσεων των αιχμάλωτων συντρόφων/ισσών.

Ο δημόσιος διάλογος που θα λάβει χώρα στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια αντιπληροφόρησης είναι σημαντικός, και είμαι σίγουρος πως στην παρέμβασή σας θα αναφερθείτε σε αυτήν μου την ένσταση. Αυτό δεν καταργεί, φυσικά, το ότι η αντιπληροφόρηση, τα site, τα blog είναι σημαντικά˙ απλά όλα αυτά είναι κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται να συγχέουμε την πρακτική της αντιπληροφόρησης με την άμεση δράση. Ο λόγος της συνέπειας από τις αδελφές και τους αδελφούς στον πόλεμο είναι ο μόνος  που έχει πραγματική ουσία. Ο λεγόμενος «κοινωνικός αναρχισμός» κάνει τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από το «όργανο της συνέλευσης», που έχει γίνει πεδίο εξουσίας και ανατροφής μικρών και μεγάλων αρχηγών, των οποίων ο μοναδικών στόχος είναι η αυτοαναφορικότητα. Οι πολιτικάντηδες αναρχικοί κάνουν τα πάντα για να καταπνίξουν, στη γέννησή του, το καινούριο που κερδίζει έδαφος. Το καινούριο που κερδίζει έδαφος είναι η πραγμάτωση της άτυπης οργάνωσης, οργάνωσης που κάποιοι εξεγερμένοι επιμένουν να υπερφορτώνουν με άχρηστες και αφηρημένες θεωρητικές έννοιες, πολιτικές εκτιμήσεις, συνεχείς μεσολαβήσεις για την αναζήτηση της αστικής αποδοχής, η οποία στην πραγματικότητα παραμορφώνει κάθε επαναστατικό στοιχείο. Όταν μιλούν οι πράξεις, η καθοριστική επιρροή που ασκούν οι «αρχηγοί της αναρχίας» μέσω του ταλέντου τους στις συνελεύσεις θα γίνει κομμάτια, και η ομάδα της συνάφειας, η ατομικότητα της δράσης, θα επανακτήσει δύναμη. Στους «ρεαλιστές» της αναρχίας δε μένει παρά να αμφισβητήσουν το καινούριο, προωθώντας όλο και περισσότερο τους «κοινωνικούς αγώνες», αναζητώντας τη «λαϊκή συναίνεση» που μπορεί να αποκτηθεί μόνο με τη σταδιακή απόρριψη κάθε τι αναρχικού και εξεγερσιακού. Χάρη στις επιστολές σας, αντιλήψεις όπως ο μηδενισμός και ο αντικοινωνικός αναρχισμός, διαχέονται σε κάθε γωνιά. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε και η κατεύθυνση που πήραμε είναι η σωστή. Το κουράγιο σας με γεμίζει τόλμη. Μέσα από τους τοίχους αυτού του κελιού, Όλγα, το χαμόγελό μου σε χαιρετά. Η σάρκα μου είναι σάρκα σας, το αίμα μου αίμα σας.

Πάντα για την αναρχία

Alfredo Cospito

Αναδημοσίευση από το Indymedia

Ινδονησία: Τιμή για πάντα στον αναρχομηδενιστή Ryo

Αναδημοσίευση από Contra Info

Ι. Ακολουθεί το πρώτο γράμμα πρώην μελών του εγχειρήματος διεθνούς αντιπληροφόρησης Negasi («Άρνηση») σχετικά με τη δολοφονία του συντρόφου Ρύο στα τέλη Νοέμβρη του 2012. Με αυτά τα λόγια μπόρεσαν έστω και καθυστερημένα να δημοσιοποιήσουν την κατάσταση που τους έπληξε. Στο μεταξύ, το Νεγκάσι είχε ήδη ολοκληρώσει τον κύκλο του στις 22 Οκτώβρη 2012, αλλά μερικά απ’ τα πρώην μέλη του συνεχίζουν τον αγώνα στην Ινδονησία με ένα νέο εγχείρημα, το Asimetris.

Προς όλους τους συντρόφους κι όλες τις συντρόφισσες,

Στις 25 Νοέμβρη 2012 χάσαμε το σύντροφό μας Ρύο. Τον σκότωσε ένα δειλό κάθαρμα το πρωί, την ώρα που γυρνούσε στο σπίτι του έχοντας βγει έξω για το πρόγευμά του. Ο Ρύο υπήρξε μέλος της πρώτης γενιάς του Νεγκάσι και δραστηριοποιούνταν σε ενέργειες αντιπληροφόρησης, μεταφράσεις και εκδόσεις για τη στήριξη του αντεξουσιαστικού κινήματος στο Μανάδο.

Ο Ρύο είχε επίσης εμπλακεί σε τοπικούς αυτόνομους αγώνες στο βόρειο Σουλάβεζι. Δρούσε ως προπαγανδιστής και δημοσίευε πληροφορίες σχετικά με τους αγώνες αυτούς. Πεισματάρης αλλά σεμνός, ήταν πάντοτε ο πρώτος που θα νοιαζόταν για προβλήματα των συντρόφων του. Άφησε πίσω του μια γυναίκα κι έναν τετράχρονο γιο.

Τώρα πια χρειαζόμαστε την αλληλεγγύη συντρόφων στο εξωτερικό προς τη σύντροφό του και το γιο του. Για εμάς, η γυναίκα και το παιδί του συντρόφου μας είναι επίσης συντρόφια μας. Και της συμπαραστεκόμαστε έμπρακτα σε ένδειξη άμεσης αλληλεγγύης. Μετά τη δολοφονία του Ρύο, η υγεία της συντρόφου του κλονίστηκε σοβαρά, και μάλιστα χρειάστηκε να νοσηλευτεί για κάποιες μέρες. Ένας απ’ τους λόγους που βρέθηκε να περνάει μερόνυχτα στο νοσοκομείο ήταν οι κοινωνικές πιέσεις αναφορικά με την υπόθεση, προερχόμενες κυρίως από τοπικές φυλλάδες.

Ταυτόχρονα, διεξάγεται ακόμη η δίκη εναντίον του δολοφόνου. Καθώς όμως είμαστε αντίθετοι σε κάθε έννοια δικονομίας, δεν τρέφουμε κανένα σεβασμό προς το δικαστήριο και δε βασιζόμαστε στους δικαστές προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη για το σύντροφό μας. Η ζωή του δε θα αναπληρωθεί με το να μπει κάποιος στη φυλακή, κι άλλωστε είμαστε ενάντιοι σε κάθε μορφή φυλακής. Πιστεύαμε πάντοτε πως δεν μπορεί ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη από το κράτος, του οποίου κι είμαστε εχθροί. Θεωρούμε ότι η μόνη δικαιοσύνη είναι η άμεση αλληλεγγύη και η συντριβή των εχθρών μας.

Για επιστολές αλληλεγγύης και οικονομική ενίσχυση ή περαιτέρω πληροφορίες, μπορείτε να στέλνετε ηλεκτρονικά μηνύματα στο negasi@riseup.net

Άμεση αλληλεγγύη!
Ενάντια στη δικαιοσύνη-ιδιοκτησία του κράτους!
Καμιά φυλακή ποτέ και πουθενά! Μονάχα μπουρλότο στα κελιά!

Πρώην μέλη του Νεγκάσι

Σημ.: Η σύντροφος του Ρύο μπόρεσε να βγει απ’ το νοσοκομείο, χάρη και στην οικονομική ενίσχυση που έλαβε, και βρίσκεται πλέον μαζί με το μικρό της παιδί. Στέλνει όλη της την αγάπη σε όλα τα συντρόφια που στηρίζουν το ταμείο αλληλεγγύης, όπως και σε όλους κι όλες που της έγραψαν επιστολές αλληλεγγύης απ’ όλο τον κόσμο. Τιμή στον Ρύο και στην οικογένειά του.

ΙΙ. Η ακόλουθη δήλωση διαβάστηκε στις αρχές Φλεβάρη του 2013 κατά τη διάρκεια μιας συνέλευσης αλληλεγγύης. Αποτελεί την τελική ανακοίνωση πρώην μελών/συντρόφων του Νεγκάσι και πολιτικά συγγενών ατόμων σχετικά με τη δίκη εναντίον του φονιά του Ρύο, μετά από μια μακρά και κουραστική διαμάχη δύο περίπου μηνών ανάμεσα σε αλληλέγγυους για το χειρισμό της υπόθεσης δολοφονίας του συντρόφου.

Καλησπέρα,

Απευθυνόμαστε σε όλους κι όλες που υψώνουν πάντα τη γροθιά τους και δε σκύβουν ποτέ το κεφάλι μπροστά στην αδικία, στην κοινωνία και στους εχθρούς μας. Δείχνουμε το σεβασμό μας σ’ όσους κι όσες εξέφρασαν την άμεση αλληλεγγύη τους ως γλώσσα αντίστασης.

Πρώτα απ’ όλα, θέλουμε να επιβεβαιώσουμε τη θέση μας μέσα σ’ αυτήν τη συγκέντρωση, ανάμεσα σε ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται ως εμπλεκόμενοι στην απόδοση «δικαιοσύνης» για την οικογένεια του Ρύο. H επιβεβαίωσή μας βασίζεται στις αξίες μας ως φίλων, ως συντρόφων που έχασαν έναν αδερφό και σύντροφο. Τασσόμαστε πέραν της κανονικότητας και των αξιών της ηθικής. Μιλάμε εδώ ως άτομα, και όχι ως ομάδα ή συλλογικότητα ή υπό οιουσδήποτε όρους οργάνωσης.

Κάποιοι από μας είχαμε την «ευλογία» να ζήσουμε έναν αδερφό και φίλο: τον Ρύο. Έναν άνθρωπο γενναίο και σύντροφό μας. Γι’ αυτό, δε θέλουμε ούτε στιγμή ν’ αρνηθούμε τη συνεισφορά που είχε στο ιστορικό μας ως ατόμων αλλά και ως ομάδας. Αναλαμβάνουμε τη συμμετοχή του στο εγχείρημα για ν’ αποτίνουμε το σεβασμό μας. Θέλουμε να κρατάμε στη μνήμη την αξιοπρέπειά του και τη σκληρή δουλειά που έριξε για να μαθαίνει συνεχώς και ν’ αμφισβητεί διαρκώς κάθε κανονικότητα και κοινωνική ειρήνη. Θέλουμε να δείξουμε πώς η ζωή του ήταν μια διαδρομή συνειδητοποίησης ότι κάθε είδους κοινωνική ειρήνη και κανονική ζωή είναι μονάχα ένα μεγάλο ψέμα! Ότι όλοι μας ζούμε σε μια φυλακή. Εγκλωβισμένοι πίσω από νοητά κάγκελα στη σφαίρα της βόλεψης, που μας χωρίζει απ’ τη συνολική απελευθέρωση. Θέλουμε να δείξουμε πώς ο Ρύο επέλεξε να πιάσει την επιθυμία του απ’ τα γκέμια και να υπερβεί τα όρια των αντιλήψεων εντός της κοινωνίας: και πρόκειται για τη δική σας κοινωνία, όχι τη δική του. Είμαστε περήφανοι γι’ αυτήν τη διαδρομή του, την οποία μνημονεύουμε αδιάλειπτα τιμώντας τον Ρύο: τον αγαπημένο μας.

Κάποιοι από σας μας πετάτε στα μούτρα τις επικρίσεις σας για τη δημοσίευση του προσώπου του αδερφού μας σε «τρομοκρατικές ιστοσελίδες». Είστε όλοι σας τόσο άρτια πληροφορημένοι για την «κοινή γνώμη», και μας κουνάτε το δάχτυλο μες στο πρόσωπο αποκαλώντας μας «ένα μάτσο τύπους με κοινωνικά και ψυχολογικά προβλήματα». Μας κατονομάζετε ως «κακούς φίλους» που δε θέλουνε ν’ αποδοθεί ποτέ «δικαιοσύνη» για τη φαμίλια του. Διαβάσατε την προηγούμενη δήλωσή μας, και μας κατηγορήσατε ότι είμαστε μια «φρενοβλαβής» γκρούπα, που τάχα χρησιμοποιούμε τ’ όνομα του αδερφού μας μονάχα για το ιδιοτελές συμφέρον μας. Για όλους εσάς, ο τρόπος με τον οποίο δείξαμε αλληλεγγύη ήταν ο «λάθος τρόπος».

Θέλουμε να γνωρίζετε τα εξής:

Δεν μπορείτε να μας αγγίξετε με τις επικρίσεις σας. Δεν μπορείτε να πιέσετε τα κεφάλια μας να σκύψουν ώστε να συμβιβαστούμε με το στυλ το δικό σας και τους δικούς σας όρους αλληλεγγύης. Το προσπαθήσατε, και μονάχα να το προσπαθείτε μπορείτε, ωστόσο καθένας από μας είναι λεύτερο πουλί που ’χει ανοίξει τα φτερά του μακριά απ’ τις στρατηγικές σας, τις ενέργειες και τις παρλάτες σας.

Και θέλουμε να το επαναλάβουμε: δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Μα δεν έχουμε καμιά απολύτως διάθεση να ενταχθούμε στην αποστολή σας να χώσετε στη φυλακή εκείνον τον μπάσταρδο (που αφαίρεσε τη ζωή του αδερφού μας). Δεν υποτασσόμαστε ούτε στιγμή στην εκδίκαση της υπόθεσης, στα τερτίπια του Τύπου, στα θρησκευτικά γεγονότα, στην «ανεξάρτητη επιτροπή» που έχει συσταθεί με σκοπό να εντοπίσει και να ξεσκεπάσει εναλλακτικά αποδεικτικά στοιχεία ή παρόμοια πράγματα. Δε μας ενδιαφέρει ν’ ανακαλύψουμε άμα κάποιος βγει «αθώος» ή «ένοχος» απ’ το σφυρί ενός δικαστή, ούτε και αισθανόμαστε πως πρέπει ν’ «αναλάβουμε τις ευθύνες μας» απέναντί σας και να σας δίνουμε «ραπόρτο» πάνω σε μορφές αλληλεγγύης. Μισούμε τ’ αφεντικά, κι αν υπάρχει ανάμεσά σας κάποιο αφεντικό, θα μας βρει απέναντί του. Ε ναι, πάρτε το σαν απειλή!

Θέλουμε να βάλετε καλά στο μυαλό σας ότι ο Ρύο ανήκει με όσους κι όσες εκδηλώνουν ή προτίθενται να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στο πρόσωπό του. Η ιστορία του αδερφού μας ανήκει πλέον στο διεθνές πνεύμα της συνολικής απελευθέρωσης, στις εξεγερμένες ατομικότητες που ένιωσαν τον αδερφό μας σαν δικό τους αδερφό. Άμα σας χαλάει αυτό, να πάτε στο διάολο!

Μπορείτε να μας αποκλείσετε απ’ τους περαιτέρω σχεδιασμούς σας. Δε μας καίγεται καρφάκι. Μπορείτε να κλείσετε τις πόρτες του δικαστηρίου. Δε μας απασχολεί να πατήσουμε το πόδι μας εκεί μέσα. Κρατήστε τις προσκλήσεις σας. Δε θα παρευρεθούμε. Είμαστε φαντάσματα. Φαντάσματα της λευτεριάς και εφιάλτης για τη δειλία σας. Κανένας φραγμός δεν μπορεί να μας εμποδίσει απ’ τη συνέχιση των αγώνων και της αλληλεγγύης προς τον Ρύο. Εσείς, μέσω της δίκης, επιλέξατε την πλευρά του συμβιβασμού με το σύστημα. Εμείς επιλέξαμε τη δική μας πλευρά.

Τιμή στον Ρύο! Τιμή στις ανεξέλεγκτες ατομικότητες!

Ανώνυμοι σύντροφοι του πρώην Νεγκάσι

Δίκη Σ.Π.Φ. – Ενημέρωση

 33η συνεδρίαση

Σήμερα εμφανίστηκε στο δικαστήριο ο επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής για να καταθέσει. Ο ίδιος είπε ότι υπηρετεί πολλά χρόνια στην Αντιτρομοκρατική και έχει μεγάλη εμπειρία σε τέτοιες υποθέσεις. Συγκεκριμένα ανέφερε πως ήταν ο επικεφαλής σε τρεις κατασταλτικές επιχειρήσεις εναντίον της Σ.Π.Φ.(έφοδος των ΕΚΑΜ στο Βόλο, συλλήψεις για όπλα σε Πειραιά και Νέα Σμύρνη, σύλληψη για την ένοπλη ληστεία σε τράπεζα της Πάρου). Απαντώντας σε ερωτήσεις, είπε πως η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς είναι μια οργάνωση που ανήκει όπως η ίδια δηλώνει ξεκάθαρα στον αναρχικό χώρο. Η Συνωμοσία στην αρχή της δράσης της (Ιανουάριος 2008) είχε απασχολήσει την Κρατική Ασφάλεια και στη συνέχεια (μετά την τοποθέτηση τεσσάρων αυτοσχέδιων εκρηκτικών-εμπρηστικών μηχανισμών σε ισάριθμους \”ιερούς ναούς\”-εκκλησίες) πέρασε στην έρευνα της Αντιτρομοκρατικής. Ο ίδιος είπε πως η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομα της, δηλαδή ένα δίκτυο πυρήνων που δρουν αυτόνομα. Όπως είπε όποιος συμφωνεί με τις αξίες της Συνωμοσίας μπορεί να οικειοποιηθεί το όνομα της και να συμμετάσχει στο δίκτυο της. Για τον επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής οι εννιά σύντροφοι της Συνωμοσίας που έχουν αναλάβει την ευθύνη (\”προς τιμήν τους\” όπως ανέφερε χαρακτηριστικά) αποτελούν τον σκληρό πυρήνα (\”είναι η μητέρα οργάνωση των υπόλοιπων πυρήνων\”). Τόσο στις πράξεις τους, όσο και στα κείμενα τους είναι συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι. Είπε χαρακτηριστικά \”πρόκειται για άτομα που δεν κρύβονται πίσω απ΄την ποινικοποίηση των φιλικών τους σχέσεων και δηλώνουν ότι είναι αμετανόητοι αντάρτες πόλεων\”. Ανέφερε ότι στη διάρκεια του αρχικού εντοπισμού του αυτοκινήτου που κινούνταν οι δύο σύντροφοι της Συνωμοσίας (οι οποίοι δεν ήταν τότε καταζητούμενοι) είχε σημάνει τότε γενικός συναγερμός στην Αντιτρομοκρατική (η οποία αριθμεί περίπου 600 άτομα) και συμμετείχαν δεκάδες στελέχη της υπηρεσίας εναλλασόμενα μεταξύ τους για να μη γίνουν αντιληπτά. Επισήμανε πως οι σύντροφοι της Συνωμοσίας λάμβαναν διαρκώς μέτρα αντιπαρακολούθησης (άλλαζαν συνεχώς μέσα μεταφοράς, πήγαιναν μεμονωμένα στα ραντεβού τους, παρείχε ο ένας στον άλλον υποστήριξη από απέναντι πεζοδρόμια, κοίταζαν διαρκώς πίσω τους, δεν χρησιμοποιούσαν κινητά τηλέφωνα κ.α.) και για αυτό αρκετές φορές η Αντιτρομοκρατική έχανε τα ίχνη τους. Όπως δήλωσε η υπηρεσία φρόντιζε ιδιαίτερα ώστε να αποφευχθεί η ένοπλη συμπλοκή κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης για αυτό δεν επενέβη αμέσως με τον εντοπισμό τους, αλλά καλέστηκαν μονάδες των ΕΚΑΜ που έκαναν νυχτερινή επιδρομή.

Κατά τα άλλα, ο επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής έλεγε και ξαναέλεγε πως ο εντοπισμός του \”ύποπτου\” αυτοκινήτου των συντρόφων ήταν \”τυχαίος\”, και πως όλα ξεκίνησαν από ανώνυμο τηλεφώνημα στο οποίο άγνωστος άνδρας ανέφερε ότι τα τρία καταζητούμενα μέλη της Συνωμοσίας διαμένουν προσωρινά στο Βόλο, και πως τους επισκέπτονται άλλοι δύο σύντροφοι που κινούνται με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Πρόκειται για μια γνωστή τακτική της Αντιτρομοκρατικής η αναφορά στα δήθεν ανώνυμα τηλεφωνήματα, για να μην αποκαλυφθεί το επιχειρησιακό modus operandi της υπηρεσίας για τον εντοπισμό συντρόφων του αναρχικού αντάρτικου πόλης. Όμως όπως ειπώθηκε από σύντροφο της Συνωμοσίας προς τον επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής \”αυτή την φορά είσαστε τυχεροί και μας συλλάβατε, την επόμενη δεν θα έχετε την τύχη με το μέρος σας\”. Το δικαστήριο διέκοψε και θα συνεχίσει την επόμενη Πέμπτη.

 32η συνεδρίαση

Στη συγκεκριμένη συνεδρία απουσίαζε ο βασικός μάρτυρας κατηγορίας, ο επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής ο οποίος οργάνωσε και συντόνισε την κατασταλτική επιχείρηση με την έφοδο των ΕΚΑΜ σε σπίτι-κρησφύγετο της Συνωμοσίας στο Βόλο. Η δίκη διεκόπη για τις 13 Μαρτίου.

Αλληλέγγυοι/ες στη Σ.Π.Φ.

Κακόφημοι ανυπότακτοι – ένα μέτρο αντιδημοτικότητας

Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να τους συμπαθούν. Είναι ο τρόπος με τον οποίον πορευόμαστε στον κόσμο. Είναι αυτό που μαθαίνουμε να κάνουμε ως βρέφη. Είμαστε χαριτωμένα, φιλόστοργα και ευάλωτα και έτσι μας φροντίζουν και επιβιώνουμε. Ως ενήλικοι, συνεχίζουμε να θέλουμε να μας συμπαθούν, χρησιμοποιώντας αυτό το μέτρο για να  πιλοτάρουμε τους κοινωνικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς κώδικες ώστε να \”τη βγάλουμε\”, να έχουμε αντίκτυπο στον κόσμο, να είμαστε ευτυχισμένοι και να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε: θέλουμε να μας συμπαθούν τα αφεντικά μας, οι γείτονές μας, οι συνάδελφοί μας, οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας και \”ο λαός\”. Αλλά ως ενήλικοι, ακόμα και ως παιδιά, πρόκειται για μια φτηνή επιβίωση που τη βιώνουμε εις βάρος του εαυτού και που το να είμαστε συμπαθείς σημαίνει συμβιβασμό και καταπίεση της ατομικότητας.

Τα τελευταία δύο χρόνια, επανεμφανίστηκε μια νέα τάση εντός του αναρχισμού στην οποία η επιθυμία του να είναι κάποιος συμπαθής μπαίνει σε δεύτερη μοίρα από άλλες σκέψεις. Οι μηδενιστές, οι αναρχο-εξεγερσιακοί και οι ατομικιστές αναρχικοί τόλμησαν \”να μην ενδιαφέρονται\” για το τι πιστεύουν οι άλλοι για αυτούς, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της θολής κατηγορίας που ονομάζεται \”ο λαός\”. Αυτό συνάντησε μια συγκεκριμένη οργή από τη μεριά του ακτιβίστικου-αναρχικού χώρου. Αυτή η οργή μεταμφιέζεται σε θεωρητική διαφωνία και χλευασμό, αλλά εγώ νομίζω πως φτάνει βαθύτερα από αυτό. Φαίνεται πως υπάρχει κάτι απόλυτα εξοργιστικό στο γεγονός πως συναντάς ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει τι νομίζεις και που θα συνεχίσει να μην τους ενδιαφέρει τι νομίζεις ανεξάρτητα από το αν θα καταλήξουν χωρίς φίλους, εξοστρακισμένοι, στη φυλακή, νεκροί ή να κάνουν λάθος.

Ο αναρχισμός ήταν πάντα ένα παιχνίδι της μειοψηφίας. Δεν είναι η επιθυμία των αναρχικών να είναι μειοψηφία αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Θα θέλαμε όλοι να ήταν εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι αποφασισμένοι να ζήσουν σύμφωνα με τις διάφορες αναρχικές αρχές, να πολεμήσουν για αυτό, να πειραματιστούν, να αρνηθούν τον πολιτισμό και την εξουσία και να δημιουργήσουν μαζί ένα νέο κόσμο. Ο ακτιβισμός, ο οποίος δέχθηκε επίθεση από τους πιο δυσκίνητους αναρχικούς τα τελευταία δύο χρόνια, δεσμεύεται λιγότερο από τον πιθανό ή πραγματικό ριζοσπαστισμό και την καλοσύνη των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται ακτιβιστές παρά από την επιθυμία του να είναι αρεστός ( αυτό οδηγεί στην περίεργη ιδέα πως \”οι συνηθισμένοι\” άνθρωποι τρομοκρατούνται και αποθαρρύνονται από κάποιες συγκεκριμένες ιδέες, πράγμα που λέει περισσότερα για τους ακτιβιστές-αναρχικούς και το πολιτισμικό/ταξικό τους υπόβαθρο παρά για τους τελευταίους).

Το εκπαιδευτικό σύστημα μας μαθαίνει \” να είμαστε αρεστοί με κάθε κόστος\”. Είναι το πρώτο βήμα προς τον κοινωνικό έλεγχο μέσω της συμμόρφωσης και της αποποίησης της ατομικότητας. Βυθισμένοι στις απρόσωπες και κοινωνικές εκπαιδευτικές αρένες από μικρή ηλικία, το πρόγραμμα που προέχει είναι να είμαστε δημοφιλείς. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός, πως τα λιγότερο δημοφιλή παιδιά είναι εκείνα που συχνά αντιμετωπίζονται ως οι εκλεκτοί της εξουσίας (των δασκάλων) αλλά όταν οι άνθρωποι τελειώνουν το σχολείο, το να ταιριάζεις στην κοινωνική νόρμα- που υπαγορεύεται από την εξουσία και ενδυναμώνεται από την κοινωνική συναίνεση (τον ομαδικό νου)- είναι αυτό που σε κάνει δημοφιλή. Σε αυτό το σημείο, οι εκκεντρικοί- αυτοί που ήταν τα \”κατοικίδια των δασκάλων\”-  άλλαξαν θέση από τη θεωρούμενη συμμαχία με την εξουσία σε μια συχνή και πραγματική απέχθεια προς την εξουσία και παραμένουν μη δημοφιλείς. Δεν έχω απάντηση για αυτήν την προφανή αντίφαση: Νομίζω πως πρόκειται λιγότερο για την εξουσία καθ\’ εαυτή και περισσότερο για το άτομο (που αναγκάζεται να μάθει  παρά να κοινωνικοποιηθεί) ενάντια στην ομάδα. Αυτή είναι μια ιστορία της Κοινωνίας ενάντια στο άτομο και είναι η Κοινωνία που διατηρεί το Κράτος.

Συχνά το \”να είμαστε αρεστοί\”, σημαίνει να είμαστε σε άρνηση του εαυτού μας, του ποιοι είμαστε ως άτομα ή ως μικρές ομάδες ατόμων. Ιστορικά υπήρξαν άνθρωποι που έβαλαν κατά μέρος το \”να είναι αρεστοί\”, για να κυνηγήσουν ένα υψηλότερο ιδανικό: την καινοτομία, την αίρεση, την ατομική αλήθεια και εξέγερση. Όντως αυτά τα πράγματα μπορούν να αποκτηθούν μόνο όταν κάποιος έχει καταφέρει να έχει μια κάποια ελευθερία από τη δημοτικότητα και ακριβώς επειδή επιδιώκονται με τιμιότητα και ακεραιότητα -και όχι  από μια επιθυμία να χειραγωγήσεις τους άλλους για να σε συμπαθήσουν ή να συμφωνήσουν μαζί σου- στο τέλος θα γίνουν αντικείμενα σεβασμού αν όχι συμφωνίας.

Οι μηδενιστές έχουν αγκαλιάσει το \”να μην είναι αρεστοί\”, επειδή έχουν κατανοήσει αυτό το πράγμα. Πολλές διαβόητες ιστορικές προσωπικότητες έζησαν και πέθαναν στη φτώχεια και την απομόνωση:  Πρωτοπόροι συγγραφείς, ρηξικέλευθοι διανοητές, επιστήμονες και επαναστάτες έζησαν τέτοιες ζωές στο περιθώριο, απομονωμένοι από τους γείτονές τους και δολοφονημένοι από την Εκκλησία, το λαό και το Κράτος της εποχής τους. Δε θέλω να δοξάσω την κατάσταση της αποξένωσης, της μοναξιάς και της αντικοινωνικότητας αλλά υπάρχει ένα σημείο στο οποίο αν θέλουμε να μείνουμε πιστοί στον εαυτό μας και περισσότερο ενωμένοι μεταξύ μας ως αναρχικοί  με ελαφρώς διαφορετικές οπτικές (και σε επίπεδο οράματος και σε επίπεδο τακτικής) πρέπει να ασχοληθούμε με αυτά τα στοιχεία στη ζωή μας: είναι απίθανο να γίνουμε δημοφιλείς.

Έχει γραφτεί, πως έχουμε όλοι μας γεννηθεί σε λάθος εποχή. Αυτό σημαίνει πως η παρουσία μας στον κόσμο θα είναι οπωσδήποτε άβολη καθώς ή ίδια μας η ουσία έρχεται σε αντίθεση με τον καιρό μας. Ξέρω τι σημαίνει αυτό, αλλά δε συμφωνώ εντελώς. Αν όμως, όπως λέγεται, πρόκειται για το χέρι της Μοίρας, εγώ θα πρόσθετα πως έχουμε γεννηθεί σε μια εποχή την οποία δεν ανεχόμαστε καθόλου, με σκοπό να την πολεμήσουμε. Ίσως να είμαστε αναρχικοί από το μέλλον με την αποστολή να εκτρέψουμε το παρόν. Είναι πάντα συναρπαστικό να είσαι αναρχικός και τώρα που το Κεφάλαιο και το Κράτος στέκονται γυμνά μέσα στο πλιάτσικο, τη βαρβαρότητα και την αδιαφορία τους για \”το λαό\”, ο αναρχισμός ως ιδέα είναι ιδιαίτερα ηχηρή, ειδικά στο πιο ανεξέλεγκτο είδος της, του οποίου τα λόγια και οι πράξεις αποτυπώνονται στις αυθόρμητες εξεγέρσεις των αποκλεισμένων.

Είμαστε όλοι \”καλοί άνθρωποι\”. Αλλά θα πρέπει να είναι αρκετό, το να το ξέρουμε εμείς οι ίδιοι αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να αποτραβιόμαστε πάντα από το χείλος της δραματικής κοινωνικής αλλαγής (μιας αλλαγής που θα αντιμετωπίζεται πάντα εχθρικά από την πλειοψηφία μέχρι ένα σημείο) με το να νερώνουμε τις πολιτικές μας αντιλήψεις ή με το να οπισθοχωρούμε εντελώς.

Θέλουμε κάτι διαφορετικό. Θέλουμε να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό, που οι άλλοι είναι πρόθυμοι να ανεχθούν. Θέλουμε να μπει ένα τέλος στην αδικία, τη φτώχεια, την κατάθλιψη, τη θανατηφόρα κοινωνική ειρήνη και πρέπει να το θέλουμε με κάθε κόστος. Για να επιτύχουμε, τουλάχιστον μέσα μας, πρέπει να δεχτούμε, πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε αυτό που φαίνεται να είναι η αίρεση αυτής της εποχής, που μας έφερε \”την επιστήμη της ευτυχίας\”. Πρέπει να είμαστε άνετοι με την αντιδημοτικότητά μας, να αντλούμε χαρά από το ότι στεκόμαστε απέναντι από τη μάζα όταν εκείνη στέκεται εναντίον μας, να αντλούμε χαρά από την ατομικότητα μας, να αντλούμε χαρά ακόμα και από τον τρόμο που όλοι μας, όσο διακριτικοί και αν προσπαθούμε να είμαστε, ενσταλάζουμε στο Κράτος και τη Μάζα.

Venona Q

Αυτό το απόσπασμα είναι άλλη μια συνεισφορά στην κριτική γραφή ενάντια στον \”αστικό αναρχισμό\”.

Βλέπε \”Scandalous thoughts – some thoughts on civil anarchism\”

Πρωτότυπο στα αγγλικά: 325 magazine (issue 10, pages 23-24)

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Αντικοινωνική κριτική και η ανάγκη ανάδυσης της νέας Αναρχίας

Η δημιουργία τάσεων

Τα τελευταία χρόνια, ο οξυδερκής παρατηρητής μπορεί να ξεχωρίσει σημαντικές αλλαγές που συντελούνται στο εσωτερικό του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού \”χώρου\”. Η λεγόμενη κρίση προκάλεσε προβληματισμούς και αναστοχασμούς σε μια μεγάλη μερίδα των αναρχικών. Για πρώτη ίσως φορά στην Ελλάδα τα διαφορά σκεπτικά και οι ποικίλες αναλύσεις σχετικά με την επανάσταση, \”αποδελτιώνονται\” σε διαφορετικές και διακριτές αναρχικές τάσεις. Επιτέλους γίνεται ορατό πως ο αναρχικός χώρος δεν είναι (ευτυχώς) ένα συμπαγές πολιτικό μόρφωμα αλλά ένα πολυτασικό και πολύμορφο μωσαϊκό απόψεων και στοχεύσεων.

Από αυτή τη διαδικασία έχουν ήδη αρχίσει να διαμορφώνονται εντός της αναρχίας διαφορετικοί πόλοι. Η πιο ξεκάθαρη τέτοια συγκρότηση είναι ο πόλος της κοινωνικής αναρχίας. Από το γενικόλογο σύνθημα της κοινωνικής επανάστασης που γράφονταν σχεδόν από τους πάντες τα προηγούμενα χρόνια, οι σύντροφοι που έχουν αυτό το σκεπτικό έχουν κάνει σημαντικά βήματα τόσο στο επίπεδο της δικής τους ανάλυσης όσο και στο επίπεδο της οργάνωσης, βασικό πρόβλημα αυτού του χώρου διαχρονικά. Θα προχωρήσουμε παρακάτω στην κριτική των κοινωνιστικών απόψεων· αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι να καταδείξουμε ότι παρ\’ όλες τις διαφωνίες είναι θετικό ότι επιτυγχάνεται μια αντιστοιχία λόγου και πράξης που αργότερα δεν υπήρχε. Και λέμε πως είναι θετικό γιατί οτιδήποτε είναι καλύτερο από των εγκλωβισμό στα καφενεία των Εξαρχείων.

Αντικοινωνική κριτική

Αυτό που πιστεύω πως λάμπει δια της απουσίας του από την κοινωνιστική ατζέντα είναι η κριτική στην κοινωνία. Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί με ποικίλους τρόπους. Είναι κατανοητό πως η άσκηση κριτικής στο υποκείμενο που πιστεύεις ότι θα φέρει την επανάσταση, συνίσταται στην αποδόμηση ενός μεγάλου κομματιού της θεωρίας σου. Ιδιαίτερα λόγω της σημερινής κατάστασης στης κοινωνίας, μια ρεαλιστική κριτική δε μπορεί εκ των πραγμάτων να σταματήσει μέχρι να φτάσει στην εκμηδένιση του αντικειμένου της. Επίσης υπάρχει και η συγκυρία. Παραδοσιακά οι κρίσεις του καπιταλισμού θεωρούνται από τους επαναστάτες ως ευκαιρίες. Δηλαδή ακόμη και εκείνοι που αντιλαμβάνονται την αισχρή συνειδησιακή κατάσταση του κοινωνικού σώματος, τη βάζουν τακτικά κάτω από το χαλί ώστε να μη χαθεί ακόμα μια ευκαιρία. Στην επαναστατική διαδικασία που ελπίζουν να ακολουθήσει, θεωρούν πως υπάρχει χώρος να βελτιωθεί η κατάσταση.

Αντίθετα με ότι φαίνεται εκ πρώτης όψεως,  οι προβληματικές που ανακύπτουν από την μη κριτική στην κοινωνία δεν έχουν σχέση μόνο με τη μη ρεαλιστική αντίληψη της κατάστασης. Το πρόβλημα είναι ότι ο κοινωνισμός ως αντίληψη συσκοτίζει και αποκρύπτει σημαντικές πτυχές του εξουσιαστικού συμπλέγματος. Ο όρος κοινωνία αναλύεται εξαιρετικά επιφανειακά ως ένα άθροισμα ατόμων, μια συλλογική επιλογή διαβίωσης. Αυτή η θεώρηση είναι πλήρως διάτρητη. Η κοινωνία δεν ταυτίζεται με το συλλογική διαβίωση και το συλλογικό πράττειν. Επίσης εχθρεύεται εκ φύσεως το άτομο και λειτουργεί μόνο με την ύπαρξη μαζών. Οι κοινωνίες είναι μαζικά μορφώματα που δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν την εκάστοτε εξουσία και δεν είναι σε καμιά περίπτωση αποτέλεσμα μια φυσικής διαδικασίας ούτε βέβαια ελεύθερη επιλογή, όπως συχνά παρουσιάζεται. Η κοινωνία γεννά την παραγωγή και την οικονομία. Η κοινωνία γεννά τον πολιτισμό. Όλα αυτά συμπλέκονται σε ένα τερατώδες σύνολο που εξανδραποδίζει την ατομικότητα, τη φύση και την ελευθερία. Η κοινωνία είναι ένα σύνολο ταυτοτήτων και ρόλων που δημιουργούνται από τα πάνω και διαχέονται, αναπαράγονται και εξελίσσονται από τους υπηκόους συνειδητά ή ασυνείδητα. Η κοινωνία δε συνδυάζεται με την ατομική ελευθερία. Το άτομο οφείλει να επιτελεί τους κοινωνικούς του ρόλους σε οποιαδήποτε κατάσταση το εντάσσει σε μαζικό κοινωνικό σύστημα. Ως επακόλουθο και η συλλογική ελευθερία, η οποία βασίζεται στη σύμπραξη ανεξάρτητων και δυνατών ατόμων, εχθρεύεται την κοινωνική συγκρότηση. Η εξουσία δεν είναι απλά το κράτος και το κεφάλαιο. Η εξουσία είναι και σύστημα σχέσεων και όσο οι επαναστάτες επιμένουν να στοχεύουν σε μαζικές κοινωνικές χίμαιρες αυτό το σύστημα σχέσεων δεν πεθαίνει αλλά μεταλλάσσεται σε κάτι ισχυρότερο και ανθεκτικότερο ακριβώς όπως οι ιοί.

Επομένως η κοινωνική κριτική ανοίγει ένα τεράστιο πεδίο για την αναρχική επίθεση που στοχεύει πλέον της ιερές αγελάδες των παλιών επαναστατών, όπως η ίδια η κοινωνία, ο πολιτισμός, η παραγωγή και η οικονομία. Παράλληλα ξεπηδούν νέα μέτωπα όπως η επίθεση στην επιστήμη ως χειραγώγηση της γνώσης και ως εξουσιαστική δύναμη, η επιθετικές αναλύσεις σχετικά με το ιδεολόγημα της προόδου σε συνάρτηση με το φυσικό κόσμο και η αποδόμηση του ανθρωποκεντρισμού και της ίδιας της έννοιας της ανθρωπότητας ως φαντασιακή και εξουσιαστική κοινότητα, κληροδοτήματα και τα δύο των αστικών επαναστάσεων του παρελθόντος και του Διαφωτισμού. Παραβιάζοντας την πύλη του ιερού άβατου της κοινωνίας ως αντικείμενο κριτικής και επίθεσης, βρίσκουμε μερικά από τα πιο καλά κρυμμένα και τα πιο αποκρουστικά εργαλεία της κυριαρχίας διαχρονικά και όχι μόνο μέσα στους αιώνες που βασιλεύει ο καπιταλισμός.

Αναρχικός ρεφορμισμός

Η κριτική στην κοινωνία προσφέρει επίσης την ευκαιρία στην αναρχία να δημιουργήσει επιτέλους τις δικές της, αυτόνομες αναλύσεις μακριά από το δύσοσμο κουφάρι του μαρξισμού. Η αναπαραγωγή της μαρξιστικής \”επαναστατικής\” εξίσωσης βγάζοντας απλά έξω τη μεταβλητή της εξουσίας δεν οδηγεί στην ελευθερία. Πρώτον γιατί η εξουσία όπως είπαμε παραπάνω δεν είναι μονοδιάστατη έννοια και δε συνοψίζεται στον αστικό ή σοσιαλιστικό κρατισμό. Δεύτερον γιατί ο στείρος οικονομισμός και εργατισμός του μαρξισμού δε μπορούν να ερμηνεύσουν τις σύγχρονες κοινωνίες εκτρώματα στις οποίες αναθέτουν την επανάσταση. Η υιοθέτηση με αντιεξουσιαστικό λούστρο των εργατίστικων προταγμάτων και της παραγωγικής εμμονής οδηγεί ακόμα και συνεπέστατους αναρχικούς στα μονοπάτια του κομμουνιστικού ρεφορμισμού. Η εκκωφαντική απουσία της ουσιαστικής ατομικής ελευθερίας από τον αναρχικό λόγο οδηγεί σε μια, κομμουνιστική πλέον, μαζοποίηση, δηλαδή σε νέα δεσμά. Η ελευθερία μετατίθεται για ακόμα μια φορά στις καλένδες. Προς το παρών ας παράγουμε, αυτοδιαχειριζόμενοι τη μιζέρια μας.

Η ρεφορμιστική στροφή λόγω της κοινωνιστικής εμμονής γίνεται ορατή όλο και περισσότερο. Σήμερα στον αναρχικό λόγο κυριαρχεί  ένας αριστερίστικου τύπου οικονομισμός που εγκλωβίζεται στο πεδίο της ταξικής πάλης. Παράλληλα επιστρέφει η λογική της περιούσιας τάξης που θα κληρονομήσει τον κόσμο. Πολλοί αναρχικοί τρέχουν πίσω από κάθε εργατικό αγώνα που ζητά ψίχουλα και τη διατήρηση του καπιταλιστικού παραγωγικού ιστού. Φαντασιακά άγριων απεργιών προβάλλονται πάνω στα εργατικά υποκείμενα όταν τα ίδια δεν έχουν καμία τέτοια διάθεση, όπως στην περίπτωση των απεργών του μετρό. Πλέον σπάνια διαβάζει ή ακούει κανείς μια κριτική στην ίδια την παραγωγή και την οικονομία. Αυτή η λογική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε διαχειριστικές λογικές. Ο έλεγχος των μέσων παραγωγής δε έχει τίποτα το επαναστατικό. Η αριστερά το γνωρίζει αυτό και γι\’ αυτό το λόγο την αβαντάρει. Η οικονομία λειτουργεί περίφημα όποιος και να διαχειρίζεται τις μηχανές της. Η αυτοοργάνωση της παραγωγής είναι μια εναλλακτική εκδοχή των οικονομικών μαζικών κοινωνιών και δεν έχει καμιά σχέση με την ελευθερία και την αναρχία.

Η νέα Αναρχία

Υπάρχει λοιπόν ένας πόλος που κομμουνιστικοποιεί την αναρχία. Αυτή η αριστερή στροφή ενός κομματιού του χώρου όμως, αφήνει πίσω της ένα τεράστιο κενό. Είναι λοιπόν απαραίτητο να αναδυθούν νέες, αυθεντικά αναρχικές, αναλύσεις που θα συσπειρώσουν εκείνους τους συντρόφους που δε θεωρούν τους εαυτούς τους μια αντιεξουσιαστική συνιστώσα της Αριστεράς. Αναλύσεις που από διαφορετικές βάσεις θα επιτίθενται ευθέως στο κοινωνικό τερατούργημα, στον πολιτισμό, την ανθρωπιστική ηθική, στην επιστήμη και την τεχνολογία, στην παραγωγή και την οικονομία. Αυτές οι αναλύσεις ανοίγουν περάσματα όπου μπορεί να συναντηθεί μια μεγάλη γκάμα αναρχικών από οικοαναρχικούς και αντιπολιτισμικούς, μέχρι μη κομμουνιστές εξεγερσιακούς και ατομικιστές. Η κάθε αντίληψη πρέπει να διεκδικήσει αυτόνομα το χώρο της καλύπτοντας το κενό που περιγράψαμε πριν. Είναι απαραίτητη η ανάδυση ενός νέου αυθεντικά αναρχικού πόλου που θα σηκώσει το βάρος της επίθεσης στο υπάρχον, στο θέατρο του διεξαγόμενου πολέμου.

Δε μιλάω σε καμιά περίπτωση για τη δημιουργία άλλης μιας κεντρικής οργάνωσης. Μιλάω για την \”εκμετάλλευση\” του κενού ώστε αυτό να συμπληρωθεί από την αυθεντική και επιθετική Αναρχία. Δε μιλάω για τη δημιουργία ενός ανταγωνιστικού πόλου προς στους κοινωνιστές αλλά για τη δημιουργία ενός αντίπαλου δέους του κράτους και της εξουσίας. Δε μιλάω για μια φαντασιακή ενότητα αλλά για ένα πολύπλευρο επιθετικό ρεύμα που τα κομμάτια του θα συμπράττουν άτυπα και κατά το δοκούν.

Ο Μηδενισμός

Η μηδενιστική τάση μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα σε αυτή τη διαδικασία. Η αιχμηρή μηδενιστική κριτική έχει διαλύσει προ πολλού τα φαντάσματα της κοινωνίας και του πολιτισμού. Ο μηδενιστικός λόγος, φύσει πολεμικός, αποδομεί το σύνολο της εξουσίας και αποτελεί μια λυσσαλέα επίθεση στο υπάρχον. Είναι απαραίτητο αυτός ο λόγος να εμπλουτίζεται διαρκώς, να ανακαλύπτει συνέχεια νέα αναλυτικά εργαλεία και να διαχέεται σαν γάγγραινα στο κοινωνικό σώμα. Όχι για να πείσει, αλλά για να δηλώσει πως υπάρχει μια χούφτα ανθρώπων που αρνούνται να ζήσουν σαν αριθμοί. Που αρνούνται να δεχθούν οποιαδήποτε αντιδραστική η επαναστατική εξουσιαστική αλλαγή στο όνομα της πανανθρώπινης ευτυχίας. Που προτιμούν να πεθάνουν μαχόμενοι μέχρι το τέλος παρά να ανεχθούν τα σύγχρονα κοινωνικά κάτεργα ή να συμπορευθούν με τους αριστερούς και \”αντιεξουσιαστές\” δήμιους της ελευθερίας. Αυτή η μαχόμενη μειοψηφία,  κατασυκοφαντημένη σχεδόν από όλους και σταμπαρισμένη από τον εχθρό, πρέπει να συμβάλλει στη δημιουργία ενός επιθετικού αναρχικού μετώπου, σε πλήρη ρήξη με ότι συνιστά το υπάρχον. Μια σύμπραξη διαφορετικών συντρόφων που τους ενώνει το μίσος για την εξουσία και τους υποτακτικούς της και η αγάπη για γεμάτη ουσία ζωή. Οι μηδενιστές θα φέρουμε πάντα περήφανα το λάβαρο της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης. Μέχρι την Ανατολή του Μηδενός…

Τζακάρτα: Ανάληψη ευθύνης για τον εμπρησμό εμπορικής περιοχής από την Μονάδα Θυμού/Δ.Σ.Ε- Α.Α.Ο- Δ.Ε.Μ

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνουμε πίσω. Ο πόλεμος συνεχίζεται όπως πάντα και θα πρέπει να είναι πιο βίαιος κάθε φορά. Όλα τα έργα υποδομής της κοινωνίας είναι στόχος μας και δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να αφήσουμε ακόμα έναν να στέκεται απέναντι από τον όμορφο ουρανό. Όλα τα κτίρια είναι τα τείχη που εμποδίζουν την ματιά μας να δει τα αστέρια, τα ίδια αστέρια που βλέπουν επίσης οι φυλακισμένοι αντάρτες σύντροφοι μας σε άλλα μέρη του κόσμου.

Μέσα από την φωτιά, θέλουμε να στείλουμε τους θερμότερους χαιρετισμούς μας σε όλους τους ιππότες του πολέμου σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι εξακολουθούν να διεξάγουν επιθέσεις με τον επαναστατικό μας τρόπο. Στους γενναίους και αξιοπρεπείς κρατούμενους που κρατάν το κεφάλι ψηλά ενάντια στην μιζέρια και τον «ρεφορμισμό» των αναρχικών.

Χθες το βράδυ (Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου), κάψαμε άλλη μια ιδιοκτησία της κοινωνίας. Τοποθετήσαμε εμπρηστικό μηχανισμό σε εμπορική περιοχή της μεσαίας τάξης στην Βόρεια Τζακάρτα. Καίμε τα καταστήματα ως ένα δείγμα, και για ακόμα μια φορά καλούμε όλες τις ατομικότητες να δημιουργήσουν τις δικές τους επιθέσεις – κυρίως στην Ινδονησία και την Νοτιοανατολική Ασία. Δείξαμε μέσω της πράξης ότι κάθε ατομικότητα μπορεί να μετουσιώσει τον θυμό της σε φωτιά και βενζίνη χωρίς τις ειδικότητες των ελίτ συνόλων. Δεν είμαστε πρωτοπόροι ή μεσσίες για να σώσουμε την κοινωνία. Είμαστε οργισμένες ατομικότητες οι οποίες το μόνο που θέλουν είναι να κάψουν την κοινωνία.

Μόνο οι δειλοί- ακόμα και οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί-βλέπουν την φωτιά να υψώνεται και να καλύπτει τον ουρανό με σκοτεινούς καπνούς και δεν κάνουν τίποτα. Οι δειλοί είναι αναπόσπαστα κομμάτια της κοινωνίας που πάντα περιμένουν για την «σωστή στιγμή» προσπαθώντας να διατηρήσουν τις ζωές τους σε άνετα πλαίσια. Και δηλώνουμε τους δειλούς ως εχθρούς μας τους οποίους θα κυνηγήσουμε επίσης. Στο μέλλον, δεν θα λυπηθούμε αν στις δράσεις μας που επιτιθέμαστε στην κοινωνία, διακινδυνεύσουμε την ζωή κάποιου.

Θα περιορίσουμε τους επαναστατικούς χαιρετισμούς μας στους συντρόφους οι οποίοι κατά την κρίση μας είναι επαναστάτες. Δεν θα αφήσουμε η φωτιά μας να ζεστάνει τους «αθώους», τους «ρεφορμιστές», τους «ειρηνιστές», τους «επίσημους και επικριτικούς αναρχικούς», τους «αναρχικούς του facebook» και άλλους δειλούς. Οι δράσεις μας πάντα είναι μόνο για τους εαυτούς μας, για τις ατομικιστικές μας αξίες και για τους επαναστάτες συντρόφους.

Και μέσα από την φωτιά στέλνουμε την αγάπη μας στους φυλακισμένους συντρόφους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, τους 4 αναρχικούς που πρόσφατα κατηγορήθηκαν για την διπλή ληστεία στην Ελλάδα, τους Alfredo και Nicola και άλλους συντρόφους που κατηγορούνται στα πλαίσια των επιχειρήσεων Thor, Ixodae, Mangifuoco, και την παρόμοια καταστολή στην Ιταλία, στον Gabriel Pombo da Silva και τον Marco Camenisch, τουςMarcelo, Juan, Fredy, Ivan & Carla στην Χιλή, τον Henry στην Βολιβία, στον τραυματίαTripa Lopez στο Μεξικό, τον Tukijo και τους άλλους εξεγερσιακούς κρατούμενους πίσω από τις κρατικές μπάρες που πάντα κρατάνε την αξιοπρέπεια τους και τις επαναστατικές αξίες. Θέλουμε επίσης να στείλουμε την αγάπη μας στους καταζητούμενους συντρόφους :Felicity, Hans και άλλους. Συνεχίστε την φυγοδικία και μην αφήσετε τους εχθρούς να σας πιάσουν.

Αγάπη και επαναστατικούς χαιρετισμούς στις ατομικότητες , τους πυρήνες και τις ομάδες της  Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας/ Διεθνές Επαναστατικού Μετώπου. Ας περιβάλλουμε την κοινωνία με τις φωτιές μας.

Ο πόλεμος συνεχίζεται μέχρι την κατάρρευση της κοινωνίας.

Σύνολο Θυμού

Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης

Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία- Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο

Αναδημοσίευση από το Indymedia

Μήνυμα αλληλεγγύης στον Αλφρέντο Κοσπίτο και στον Σέρτζιο Μαρία Στεφάνι από τα φυλακισμένα μέλη της Ε.Ο. ΣΠΦ και τον Θεόφιλο Μαυρόπουλο

ΣΠΦ – Στα άκρα… για τον Alfredo και τον Sergio

Ο αδερφός μας Αλφρέντο Κοσπίτο (κατηγορούμενος για τους πυροβολισμούς εναντίον στελέχους εταιρείας πυρηνικής ενέργειας τους οποίους ανέλαβε ο Πυρήνας Όλγα της FAI), μαζί με το σύντροφο Σέρτζιο Μαρία Στεφάνι ξεκίνησαν απεργία πείνας στις 29 Γενάρη ενάντια στις απαγορεύσεις επισκεπτηρίου που ήθελαν να τους επιβάλουν οι δεσμοφύλακες.

Στις 18 Φεβρουαρίου ο Αλφρέντο διέκοψε την απεργία αφού η διοίκηση της φυλακής δεσμεύτηκε για την ικανοποίηση του αιτήματός του. Ο Σέρτζιο συνεχίζει περιμένοντας κι αυτός την ικανοποίηση του αιτήματός του. Ο Αλφρέντο, φυσικά, παραμένει αλληλέγγυος στο σύντροφο Σέρτζιο και, ως χειρονομία στήριξης, προκάλεσε δολιοφθορές στο χώρο της φυλακής.

Παράλληλα, πριν λίγες μέρες και καθώς η έρευνα σχετικά με τους πυροβολισμούς για τους οποίους κατηγορείται ο Αλφρέντο κατέληγε σε αδιέξοδο, οι μπάτσοι ζήτησαν DNA απ’ το σύντροφο με σκοπό να κάνουν «έρευνα» για μία άλλη επίθεση. Πρόκειται για την επίθεση στη Μονάδα Επιστημονικών Ερευνών (RIS) της αστυνομίας το 2005 στην Πάρμα.

Εξαιτίας της άρνησης του Αλφρέντο να δώσει DNA, οι μπάτσοι έκαναν επιδρομή στο κελί (στις 19 Φλεβάρη) και συνέλεξαν μόνοι τους δείγματα DNA από το χώρο.

Αν δεν ήμασταν αιχμάλωτοι στις ελληνικές φυλακές, οι ΠΡΑΞΕΙΣ θα είχαν τον πρώτο λόγο. Τώρα όμως, έστω και πίσω απ’ τα κάγκελα της φυλακής, στέλνουμε στον Αλφρέντο και στον Σέρτζιο αυτά τα λίγα λόγια ως χαιρετισμό και ως υπόσχεση:

Σε αυτόν τον κόσμο, οι λύκοι κατοικούν στα άκρα. Στη μέση βρίσκονται αυτοί που δεν τολμούν.

Κάποιος απ’ τη μέση μπορεί να ρωτήσει προς τη μεριά μας: «Γιατί κυνηγάτε το αδύνατο…;»

Όμως η φωνή μας που μιλάει απ’ την καρδιά φωνάζει: «Δεν υπάρχει αδύνατο για τον Άνθρωπο. Ποτέ μη βάζεις σύνορα στη θέληση του Ατόμου. Να σπας τα όρια. Να πεθαίνεις και να λες “Θάνατος δεν υπάρχει…” Να αρνιέσαι τη μάζα. Να αρνιέσαι την κοινωνία και τον ειρηνικό θάνατο του κομπάρσου».

Μια έκρηξη μέσα μας φωνάζει: «Είμαι Εγώ, εισβάλλω στη σκηνή του κόσμου και ανατινάζω την ησυχία του».

Είμαστε εμείς, οι Εξόριστοι Αναρχικοί, οι Μηδενιστές, οι Εικονοκλάστες, που γκρεμίζουμε τα είδωλα του κόσμου σας.

Στους συντρόφους προσφέρουμε τη φωτιά του Προμηθέα.
Στους εχθρούς τον πόλεμο.
Στους αδιάφορους… τίποτα.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς FAI/IRF
και ο αδερφός Θεόφιλος Μαυρόπουλος

Φυλακές Κορυδαλλού, Φλεβάρης 2013

Αναδημοσίευση από Contrainfo

Κάποιες σκέψεις για τον πολιτισμό και την κοινωνία

Κοινωνία

Η μαζική κοινωνία είναι μια αναγκαστική συνθήκη που, επιβλήθηκε στα άτομα και τις ομαδοποιήσεις τους, ώστε να είναι εφικτή η ύπαρξη ιεραρχημένων συγκεντρωτικών εξουσιαστικών δομών. Αυτή η επιβολή είναι κατ\’ ουσίαν βίαια, είτε είναι αποτέλεσμα ενός πολέμου είτε είναι αποτέλεσμα αναγκαστικής ενσωμάτωσης για να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες διαβίωσης.

Η καινοτομία του καπιταλισμού είναι το γεγονός ότι δημιούργησε ένα αχανές πλέγμα κοινωνικών ρόλων και ταυτοτήτων, διαποτισμένο πέρα ως πέρα με το εξουσιαστικό δηλητήριο, δένοντας με σχέσεις εξάρτησης όλους τους υπηκόους του. Αυτό το πλέγμα αποτελεί τη θλιβερή σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Είναι εξαιρετικά απλοϊκό να θεωρούμε κοινωνία απλά τη συνύπαρξη ανθρώπων στο ίδιο μέρος χωρίς να μελετούμε ποιο είναι το συνθετικό υλικό  που τους κρατάει \”ενωμένους\”. Αυτό το μόρφωμα εξυπηρετεί τους σκοπούς της εκάστοτε κυριαρχίας. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι ο καπιταλισμός με τους αιώνες δημιούργησε την κοινωνία με σκοπό να καλύψει τις ανάγκες του. Οι συμπεριφορές, οι ρόλοι, τα ιδεολογήματα, οι αντιλήψεις και οι ταυτότητες  της εξουσίας είναι τα οικοδομικά της υλικά. Στο κοινωνικό πλαίσιο, η έννοια της ολοκληρωμένης ατομικότητας είναι ανύπαρκτη. Το άτομο ακόμα και αν καταφέρει να δημιουργήσει, με όπλο την άρνηση, μια ως ένα βαθμό ανεξάρτητη συνείδηση, αδυνατεί να προχωρήσει αυτή τη διαδικασία ως το τέρμα της καθώς βρίσκει μπροστά του τα πολλαπλά εμπόδια των προαναφερόμενων κοινωνικών θεσμίσεων. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την κοινωνία με μια εργοστασιακή γραμμή παραγωγής. Στην αφετηρία της βρίσκεται ένα τεράστιο χωνευτήριο, στο οποίο εισάγεται ο άνθρωπος κατά τη γέννηση του και μέσα από μια διαδικασία που περιλαμβάνει την οικογένεια, την εκπαίδευση, τη διαφόρων μορφών κοινωνικοποίηση κλπ. απογυμνώνεται από οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί \”δικό του\” και εντάσσεται στα διάφορα κουτάκια που έχει προετοιμάσει το σύστημα για αυτόν. Και αυτή η γραμμή παραγωγής του κοινωνικού εργοστασίου δεν έχει τέλος. Το άτομο-προϊόν προστίθεται στη μηχανή ως εξάρτημα και συμμετέχει στην αναπαραγωγή του κοινωνικού τέρατος μέχρι να είναι πλέον άχρηστο ή μέχρι το ίδιο να απαρνηθεί τη θέση του και να κινηθεί εναντίον της μηχανής. Θεωρώ λοιπόν πως η άρνηση και η μετατροπή επιμέρους χαρακτηριστικών της κοινωνίας συνιστά επιμέρους άρνηση και μεταρρύθμιση του κρατικοκαπιταλιστικού συμπλέγματος.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο έγκειται η διαφωνία με αρκετές από τις άλλες αναρχικές τάσεις. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η κοινωνία έχει δημιουργηθεί για να λειτουργεί με αυτούς τους όρους. Το \”να φτιάξουμε μια άλλη κοινωνία\” είναι ουσιαστικά ταυτόσημο με τη μαρξιστική χίμαιρα περί της οικοδόμησης ενός \”άλλου εργατικού κράτους\”. Η αναρχία, ως μήτρα απόλυτης ελευθερίας, είναι αντικοινωνική κατάσταση. Οι εκάστοτε κοινωνικοί νόμοι,  κανόνες και θεσμοί (επίσημοι ή άτυποι) καταπιέζουν το άτομο, επομένως η αναρχία ως βίωμα εντός της κοινωνίας είναι αδύνατη. Τα άτομα αδυνατούν να διαμορφώσουν και να διαλύσουν συλλογικότητες κατά βούληση αφού οποιαδήποτε συλλογικοποίηση εντός  κοινωνίας δένει τους συμμετέχοντες με τον τρόπο που περιγράφηκε παραπάνω. Ένα κομμουνιστικοποιημένο εργοστάσιο, παραμένει εργοστάσιο. Όσο και να μεταρρυθμίσει την εσωτερική του λειτουργία έχει φτιαχτεί αφενός για να λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο και αφετέρου για να συνδέεται με την υπόλοιπη κοινωνία με συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να αναπαράγεται αναγκαστικά ο ρόλος του εργάτη και του καταναλωτή. Επομένως η αναρχική αντικοινωνική κριτική συνιστά μια διακήρυξη ανεξαρτησίας της εξεγερμένης ατομικότητας από τα δεσμά της κοινωνίας. Δεν είναι ένα σχέδιο αλλά μια κήρυξη πολέμου. Δε στοχεύει μια άλλη κοινωνία, αλλά τη καταστροφή της και το \”άνοιγμα\” της δυνατότητας, στο τώρα και στο μέλλον, της αυτοπραγμάτωσης των ελεύθερων ατόμων και του πειραματισμού τους με σχέσεις βασισμένες στις επιλογές και τις επιθυμίες τους, με μόνο όριο τις δυνατότητες τους.

Πόλη

Η πόλη είναι το \”κτίριο\” που στεγάζεται το κοινωνικό εργοστάσιο. Έχει κατασκευαστεί ως μια απέραντη φυλακή, μια αχανής αποθήκη γραναζιών της κοινωνικής μηχανής. Δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας τόπος και τρόπος συλλογικής διαβίωσης στον οποίον αναγκαστικά θα έφταναν οι άνθρωποι ούτως ή άλλως, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι κάθε είδους ντεντερμινιστές. Είναι φτιαγμένη στα πρότυπα κάλυψης των αναγκών της παραγωγής, της κατανάλωσης και της επιτήρησης της μαζικής κοινωνίας. Κάθε προσπάθεια εξωραϊσμού της εικόνας της αποτελεί μεταρρυθμιστικό (άρα όχι επαναστατικό) στόχο. Ένα πάρκο στην τσιμεντούπολη μοιάζει με ένα πάρκο στο προαύλιο των φυλακών. Μπορεί ο κρατούμενος να νιώθει καλύτερα αλλά συνεχίζει να είναι κρατούμενος, η αίσθηση του για την πραγματικότητα θολώνει, απομακρύνοντάς τον από τη συνειδητοποίησης της πραγματικής του κατάστασης.

Κανένα στοιχείο της πόλης δεν ανήκει στην εξεγερμένη ατομικότητα. Κάθε στενό, κάθε τοίχος, κάθε πλατεία είναι υπενθύμιση ότι είναι ένα άγριο ζώο φυλακισμένο σε κλουβί. Και λίγη σημασία έχει για το αγρίμι αν αποφασίζει το ίδιο για τη διαρρύθμιση ή την καθαριότητα του κλουβιού του ή κάποιος άλλος. Μια κατάληψη  πρέπει να νοείται μονάχα ως ένα μέρος που προπαρασκευάζεται πολύμορφα η επίθεση στο υπάρχον, ένα καταφύγιο των εξεγερμένων, όχι το \”σπίτι\” τους. Μια επιθετική διαδήλωση μπορεί να νοείται μονάχα ως μια καταιγίδα φωτιάς και όχι ως \”πάρσιμο των δρόμων\”. Όπως μέσα στην κοινωνία έτσι και μέσα στην πόλη, ο Εξεγερμένος ζει μονάχα για να την καταστρέψει και όχι για να τη μετασχηματίσει ή να την κάνει δική του.

Πολιτισμός: Επιστήμη, Βιομηχανία, Τεχνολογία

Υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για το τι εστί πολιτισμός. Λαμβάνοντας ως βάση και αφετηρία του συλλογισμού μου τον ορισμό του πολιτισμού ως το σύνολο των υλικών και πνευματικών επιτευγμάτων που ο άνθρωπος διαμόρφωσε από τη στιγμή που άρχισε να συμβιώνει στα πλαίσια μαζικών κοινωνιών και εντός των πόλεων, κάνω μια απόπειρα αποδόμησης του και ένταξής του στο στόχαστρο της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης.

Η κριτική στον πολιτισμό είναι ουσιαστικά η κριτική στο ιδεολόγημα της προόδου. Θα θεωρούσε κανείς πως μετά από τόσους αιώνες επιστημονικής και τεχνολογικής \”εξέλιξης\”, τουλάχιστον οι αναρχικοί θα είχαν καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Είναι αφελές να θεωρεί κάποιος πως η σύγχρονη επιστήμη και  τεχνολογία ακολουθούν μια ανεξάρτητη πορεία προς τη γνώση και προς το συμφέρον του ανθρώπου. Πρώτον, επειδή η ανθρωπότητα ως σύνολο είναι κάτι τελείως επίπλαστο, επομένως τα \”κοινά\” χαρακτηριστικά και άρα και οι \”κοινές\” ανάγκες, που μοιράζονται οι άνθρωποι, με εξαίρεση τα βιολογικά χαρακτηριστικά, είναι κατασκευασμένα. Όλως τυχαίως η επιστήμη και η τεχνολογία είναι αποκλειστικό προϊόν του δυτικού κόσμου και επιβάλλεται στους \”υποανάπτυκτους\”  δια πυρός και σιδήρου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός πως η αγορά κινητής τηλεφωνίας είναι πλέον προσανατολισμένη στις χώρες της Αφρικής και όχι στην κορεσμένη Ευρώπη και Βόρεια Αμερική. Αποφάσισαν οι Αφρικανοί πως εν μέσω λοιμών, ξηρασίας και εμφυλίων πολέμων χρειάζονται κινητά; Μάλλον όχι. Πρέπει όμως να χωρέσουν στην πολιτισμένη ανθρωπότητα γιατί έτσι βολεύει τους εταιρικούς κολοσσούς. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί το εξής απλό: Πόσα από τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα που γνωρίζουμε θα υπήρχαν χωρίς τη λογική του κέρδους και τη λογική της διατήρησης της μαζικής κοινωνίας ως πηγής κέρδους και εξουσίας;

Ακόμα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως δε γεννούν οι πραγματικές μας ανάγκες τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα αλλά το αντίστροφο. Τα προϊόντα αυτής της διαδικασίας πρέπει να πωληθούν για να έχει νόημα η παραγωγή τους. Επομένως, οι υποτιθέμενες ανάγκες μας, είναι ουσιαστικά απάτη, τίποτα άλλο από μια κατασκευασμένη αγορά στην οποία ο καπιταλισμός διοχετεύει τα προϊόντα του και οι σκλάβοι τα καταναλώνουν νομίζοντας ότι είναι και κερδισμένοι, όπως οι ηλίθιες φάτσες που  χαμογελούν στις διαφημίσεις.

Εκτός από το οικονομικό σκέλος, αυτό που συχνά παραβλέπεται είναι η συστημική αξία της επιστήμης και της τεχνολογίας στο πεδίο της εξουσίας. Η επιστημονικοποίηση της γνώσης την κατατεμαχίζει και απομονώνει τα κομμάτια της από το όλον. Η ικανοποίηση της περιέργειας του ανθρώπου σχετικά με τον κόσμο που τον περιβάλλει αντί να είναι ένα παιχνίδι αλληλεπίδρασης με τη φύση και τη νόηση, είναι μια ανιαρή και μεθοδευμένη \”επιστημονική έρευνα\”, μια στείρα καταγραφή στοιχείων και μια βαρετή επανάληψη πειραμάτων σε υπόγεια εργαστήρια, με στόχο την κωδικοποίηση της γνώσης με τρόπο που να βολεύει την εξουσία και να ενισχύει τον τεχνολογικό της βραχίονα. Δεν υπάρχει ούτε ένας επιστημονικός και τεχνολογικός κλάδος, από την κοινωνιολογία και την ιατρική μέχρι την πληροφορική και τη νανοτεχνολογία, που να μην αναπτύσσεται στη λογική της κερδοφορίας, της επιτήρησης και της καταστολής. Δεν είναι τυχαίο που οι \”μεγάλες¨ ανακαλύψεις γίνονται από επιστήμονες που χρηματοδοτούνται από μεγάλες εταιρίες και από το στρατό.

Όσο για τη βιομηχανία, εκεί τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Η βιομηχανία είναι απαραίτητη για τη μαζική παραγωγή των καπιταλιστικών εμπορευμάτων και έχει δομηθεί αποκλειστικά με αυτόν το στόχο. Εντός της αναπαράγεται όλη η λογική του κεφαλαίου και της εξουσίας. Ιεραρχία, πειθαρχεία, εκμηδένιση της ατομικότητας, καταμερισμός της εργασίας, ανία, εργατική ηθική. Παράλληλα, απαιτείται η πραγμοποίηση της φύσης και η μετατροπή της σε μια αποθήκη έμψυχων και άψυχων πρώτων υλών. Το άτομο υποβαθμίζεται σε εργάτη, ένα εξάρτημα της βιομηχανικής μηχανής που σε αρκετές περιπτώσεις έχει λιγότερη αξία από το προϊόν που παράγει. Έτσι, μια πανάκριβη γούνα έχει μεγαλύτερη αξία από τα εκατοντάδες σφαγμένα άγρια ζώα που απαιτούνται για την κατασκευή της και από τους εργάτες* που εργάζονται για να παραχθεί. Ένα αυτοκίνητο έχει μεγαλύτερη αξία από το φυσικό τοπίο που καταστρέφουν τα ορυχεία μετάλλου και από τους σκλάβους στα κάτεργα των αυτοκινητοβιομηχανιών. Να σημειώσω εδώ πως είναι απορίας άξιον πως κάποιοι σύντροφοι απαιτούν να αντλείται \”ταξική περηφάνια\” από αυτήν την εξαχρειωτική και εξευτελιστική κατάσταση στην οποία φέρνει το άτομο ο βιομηχανικός πολιτισμός.

Η αναρχική εμπλοκή

Αυτό το τερατούργημα, λοιπόν, που δημιουργείται από τη σύνθεση της επιστήμης, της τεχνολογίας και της βιομηχανίας καλούμαστε να το αυτοδιαχειριστούμε, να βρούμε την \”καλή\” του πλευρά, να το \”στρέψουμε προς το συμφέρον των μαζών\”. Χίμαιρα και έγκλημα μαζί.

Είναι παντελώς αδύνατο να χειριστείς αυτό το σύμπλεγμα απελευθερωτικά, όπως είναι αδύνατο να καρφώσεις ένα καρφί με κατσαβίδι. Κοιτώντας τα πράγματα ψύχραιμα, χωρίς τις εξάρσεις που προκαλούνται από τα ακατανόητα flash-back εικόνων από την Ισπανία του \’36, μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας πως στο σήμερα (αν όχι διαχρονικά) η διατήρηση ενός από τα στοιχεία του κρατικοκαπιταλιστικού συμπλέγματος σημαίνει την αποδοχή του όλου.

Το σύστημα έχει διαρθρωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε το ένα του κομμάτι να συμπληρώνει το άλλο. Δεν υπάρχει βιομηχανία χωρίς εργάτες, χωρίς τεχνολογία και χωρίς βιασμό της φύσης. Δεν υπάρχει τεχνολογία χωρίς επιστήμη και δεν υπάρχει επιστήμη χωρίς κωδικοποιημένη γνώση και ψυχρή ωφελιμιστική ηθική. Χωρίς μαζική βιομηχανική παραγωγή δεν υπάρχει μαζική κατανάλωση και εργασία και χωρίς αυτά δεν υπάρχει μαζική κοινωνία. Τέλος χωρίς μαζική κοινωνία δεν υπάρχει κράτος και καπιταλισμός. Προκαλώ οποιονδήποτε να φέρει ένα παράδειγμα που μπορεί να απομονώσει το ένα από τα άλλα διατηρώντας παράλληλα τα πλαίσια της μαζικής κοινωνίας και που ταυτόχρονα κινείται σε μια απελευθερωτική αναρχική οπτική. Κανένα μοντέλο από το αναρχοκομμουνιστικό των Μαχνοβιτών και των οπαδών του Κροπότκιν, μέχρι τον κολεκτιβισμό στην Ισπανία και τον \”σε ισορροπία με τη φύση\” κομμουναλισμό του Μπούκτσιν δε μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα.

Η αναρχική μηδενιστική οπτική

Και φτάνουμε στη γνωστή ερώτηση: Που μας οδηγεί και τι προτείνει αυτός ο μηδενισμός; Τίποτα δεν προτείνει. Ο αναρχικός μηδενισμός δεν κινείται σε αυτήν τη λογική ούτε θέλει να γίνει \”κυρίαρχη τάση\”, προσφέροντας μια \”ρεαλιστική\” εναλλακτική. Είναι μια ολιστική άρνηση του υπάρχοντος χωρίς εκπτώσεις, που αφαιρεί τις παρωπίδες που αναγκαστικά μας φοράει η λογική της \”κοινωνικής αλλαγής\” και μας κάνει να κοιτάζουμε κατάματα ολόκληρο το τέρας. Ως εκ τούτου, ο μηδενιστής δε νιώθει την ανάγκη να προτείνει ένα μελλοντικό παράδεισο ευημερίας. Το ζήτημα δεν είναι η χάραξη ενός προγράμματος για το αύριο αλλά η εμπέδωση μιας λογικής για το πώς μπορεί να υπάρξει το παρόν και το μέλλον με αναρχικούς όρους. Για μένα, ο αναρχικός ατομικισμός και μηδενισμός είναι έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες και αδιαχώριστες επομένως, το σήμερα και το αύριο είναι ένα παιχνίδι στο οποίο η εξεγερμένη ατομικότητα πειραματίζεται με βάση το μηδέν, χωρίς συνταγές και έτοιμες λύσεις. Ο μηδενιστής δεν είναι επιστήμονας. Τον ενδιαφέρει το πείραμα και όχι το αποτέλεσμα. Ο αναρχικός μηδενισμός είναι πάνω από όλα άρνηση κάθε σταθεράς και ένα πρόταγμα επίθεσης στο τώρα εναντίον όλων αυτών που συνιστούν την κυριαρχία.

 Αντί επιλόγου

Στο περιθώριο αυτής της ανάλυσης, θέλω να απαντήσω σε ένα βλακώδες ερώτημα που διαισθάνομαι πως θα τεθεί για ακόμα μια φορά, λόγω της έλλειψης ουσιαστικών αντεπιχειρημάτων. Γιατί οι αρνητές του πολιτισμού και της κοινωνίας χρησιμοποιούν τα προϊόντα του πρώτου και ζουν στη συνθήκη της δεύτερης.

Θα μπορούσα να το αντιστρέψω και να διερωτηθώ π.χ. γιατί οι πολέμιοι της μισθωτής εργασίας εργάζονται αλλά σαν επιχείρημα θα ήταν εξίσου βλακώδες. Ως μηδενιστής, λοιπόν, προτίθεμαι να χρησιμοποιήσω τον τελειότερο ηλεκτρονικό υπολογιστή αν με βοηθάει να διατυπώσω το λόγο μου, το πιο εξελιγμένο όπλο αν με διευκολύνει στο στόχο μου, το τελειότερο φάρμακο αν μπορεί να με διατηρήσει ή να με επαναφέρει σε κατάσταση που μπορώ να είμαι ικανός να πολεμήσω. Επίσης, θα ζήσω και στη χειρότερη βρωμότρυπα της μητρόπολης αν με διευκολύνει στη μάχη μου, θα συναναστραφώ και το χειρότερο σκουπίδι αν μπορώ να αποσπάσω κάτι χρήσιμο από αυτό. Το μόνο όριο που βάζω στον εαυτό μου είναι το δικό μου όριο και η πραγματοποίηση του στόχου μου. Ως ατομικιστής, με ενδιαφέρει να πραγματώνω ταυτόχρονα όσο καλύτερα το Εγώ μου, πράγμα που είναι και η αφετηρία της δράσης μου. Και πάνω σε αυτό, οι ηθικές επιταγές της μάζας και των αφεντικών της μου είναι παγερά αδιάφορες, όπως αδιάφορες μου είναι και οι δήθεν \”συντροφικές\” συμβουλές.

Υποσημειώσεις:

1. Βρίσκομαι έτη φωτός μακριά από τη λογική που δικαιολογεί κάθε πράξη που γίνεται στο πλαίσιο της εργασίας. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι ολοκληρωμένο ον, δεν είναι άλλος με τα ρούχα της δουλειάς και άλλος με τις παντόφλες στο σπίτι. Οποιοσδήποτε δέχεται να εξαχρειώνεται και να καταπιέζει για \”να βγαίνει το μεροκάματο\” πρέπει να λαμβάνει εκτός από το μεροκάματο, και ό,τι άλλο αναλογεί στο σιχαμερό είδος του. Αυτό το σχόλιο αφορά και την πρόσφατη περίπτωση που ο θάνατος ενός \”φουκαρά\” σεκιουριτά συμψηφίστηκε από κάποιους με τις υπόλοιπες εργατικές δολοφονίες…

Μηδενισμός και Οργάνωση

Αναδημοσίευση από το indymedia 

Μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας, η κραυγή του λύκου από την υψηλότερη κορυφή της Άρνησης σπάει εκκωφαντικά τη γαλήνη του κοπαδιού στον κάμπο. Μη βιαστείτε να εφησυχαστείτε, η κραυγή δεν ήταν απλώς μια αναλαμπή Ζωής μέσα στην ησυχία της σήψης. Οι λύκοι ενεδρεύουν.

   Ο Μηδενισμός, η πέννα και το μαχαίρι, σηματοδοτεί το Θάνατο του Θεού, το σπάσιμο κάθε αλυσίδας και την αρχή ενός ταξιδιού στις παρθένες πεδιάδες του Ενστίκτου και της Καταστροφής. Ενσαρκώνει την πιο παθιασμένη κραυγή και την πιο ψυχρή ειλικρίνεια του εξεγερμένου, του προσώπου που δε φέρει την Άρνηση, αλλά την ενσαρκώνει, την κάνει κτήμα του και ορμάει με το μαχαίρι στα δόντια ενάντια σε κάθε φάντασμα, ενάντια σε κάθε φενάκη.

Μην πιστέψετε ποτέ, όμως, πως θα μπορούσε η ορμή μιας τέτοιας Άρνησης να χωρέσει στα στενά πλαίσια ενός συστήματος. Όχι, ο Μηδενισμός δεν είναι ιδεολογία, δεν είναι προκατασκευασμένο εγχειρίδιο ζωής, δε θα μπορούσε να είναι. Διότι είναι η επίθεση ενάντια στην ιδεολογία, ενάντια σε κάθε δογματισμό και προκαθορισμένη συνάντηση με το ντετερμινισμό.

Πόσοι και πόσοι είναι εκείνοι που αγκάλιασαν τη Φωτιά και συνωμότησαν ενάντια στο υπάρχουν ; Πόσοι έμπηξαν το μαχαίρι σε κάθε φάντασμα, όσο ιερό και όσιο και αν φάνταζε, όσο απειλητικό και αν φαινόταν στους περισσότερους το δίπλωμα και ο σπασμός κάτω απ\’ τον καυτό Ήλιο ! Εκείνοι που γελούσαν με το ίδιο ιερόσυλο γέλιο, εκείνοι που προτίμησαν τη Ζωή και τον Πόνο από τη σήψη, εκείνοι μόνο είναι οι ζωντανοί.

Μπορεί άραγε η ιστορία να εκλαμβάνεται ως ένα προκαθορισμένο ταξίδι ; Είναι δυνατόν να οριοθετήσει και να καθορίσει κανείς τον τρελό χορό του Χάους ; Πόσοι και πόσοι ήταν εκείνοι που πίστεψαν αυτή την ανοησία ! Μα όχι. Η ιστορία δεν είναι και δεν μπορεί να είναι προκαθορισμένη. Στη θέση ενός σχεδόν μοιρολατρικού ντετερμινισμού, Εγώ αντιτάσσω το Χάος. Την πορεία προς το Άγνωστο, το βίαιο ταξίδι προς το Τίποτα. Δεν υπάρχει στόχος, ούτε τέλος. Η Βία, ο Πόλεμος και η Δύναμη την κινούν, όχι οι μάζες και οι τάξεις.

Η τάξη ! Πόσο αδύναμο φάντασμα μπροστά στις επιθέσεις των Μοναδικών, μα και πόσο ισχυρός δυνάστης για όσους παγιδεύονται στις αλυσίδες της. Αγκαλιάζει τη μάζα με τον ίδιο τρόπο που το κάνει το Έθνος και η Πατρίδα. Και πόσοι είναι εκείνοι που μέμφονται τον ταξικό προδότη, αναγνωρίζοντας παράλληλα στους ίδιους την προδοσία της Πατρίδας και του Έθνους. Το μόνο που καταφέρνουν μέσα στην αδυναμία τους είναι να αντικαταστήσουν μία αλυσίδα με μία ισχυρότερη. Η τάξη, η εργατική ιδιαίτερα καμώνεται κιόλας πως είναι απελευθερωτική, την ίδια στιγμή που στραγγαλίζει τον Εγωισμό και την ανεξάρτητη υπόσταση του προσώπου χάριν του συλλογικού συμφέροντος και της μάζας.

Φυσικά, το ίδιο συμβαίνει με το Έθνος και την Πατρίδα. Και οι τρεις τους κοινωνικές κατασκευές, παγίδες για ανόητους ή εθελοτυφλούντες. Η Πατρίδα, η Τάξη και το Έθνος είναι φαντάσματα και μη-σώματα, αποκούμπι για κάθε αδύναμο ανθρωπάκι που αποζητά στήριγμα και μαζισμό. Αυτό είναι λοιπόν, χωνευτήρι αδυναμίας και σήψης.

 

Στο μεσαιωνικό αγώνα εναντίον του Εαυτού, σε αυτή την αγωνιώδη προσπάθεια της κοινωνίας και της εξουσίας να εξαλείψει τον εγωισμό, βρήκε εύφορο έδαφος το Έθνος και η Πατρίδα. Οι αστικές επαναστάσεις, αυτές που πήραν φωτιά από την εύφλεκτη ύλη της ιδιοκτησίας, εδραίωσαν τον πολιτικό φιλελευθερισμό, την αίσθηση του \”ανήκειν\” σε μια ομάδα και γεννήθηκε το Κράτος και την αίσθηση των \”ημών που ανήκουμε\” και γεννήθηκε το Έθνος. Οι αστικές επαναστάσεις εκθρόνισαν το Θεό των παπάδων και επάνω από το φρεσκοχτισμένο τάφο του έσκουξαν: Ζήτω ο \”Άνθρωπος\” !

 

\”Μόνο το ορθολογικό υπάρχει και αφού το πνεύμα είναι το μόνο ορθολογικό, μόνο το πνεύμα υπάρχει\”. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό του ανθρωπισμού και του Διαφωτισμού. Η χριστιανική περιφρόνηση του κόσμου κορυφώνεται μέσω της καθαγίασης. \”Στα πάντα υπάρχει λογικό, δηλαδή Άγιο Πνεύμα\”. Η καθολικισμός, ως απαιτών την καθαγίαση των κοσμικών σχέσεων, αντικαθίσταται από την προτεσταντική λογική, όχι μόνο σε θρησκευτικό επίπεδο, δε θα μπορούσε άλλωστε, τη λογική ότι οι κοσμικές σχέσεις είναι αυτές καθαυτές ιερές.

 

Ο αστισμός υποβίβασε τον Εγωισμό σε ιδιωτική υπόθεση, ο \”Άνθρωπος\” είναι ο κληροδότης των δικαιωμάτων και το Έθνος ο φορέας τους. Στον πολιτικό φιλελευθερισμό ο πολίτης είναι ελεύθερος, το άτομο ως κοινωνικός πυρήνας και όχι το πρόσωπο. Και η συνείδηση είναι βαθιά πολιτική και όχι προσωπική. Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μέρος του Έθνους, ως πολίτη και όχι ως αυτόβουλο δρώντα. Ο μαζισμός περικλείει κάθε έκφανση της Ζωής, ακρωτηριάζοντας την ύπαρξη από τη Δύναμη, η οποία ποδοπατείται από το πνεύμα.

Οι αστικές επαναστάσεις δεν ανατρέπουν τη μοναρχία, μεταβάλλουν απλώς το χαρακτήρα της και την ισχυροποιούν. Η επιβολή παύει να είναι προσωπική, μετατρέπεται σε απρόσωπη, άρα πολύ ισχυρότερη. Δεν υπάρχει πια ο μονάρχης, υπάρχει το Κράτος. Η επανάσταση ενάντια στην περιορισμένη (προσωπική) μοναρχία, τη μετασχηματίζει σε απόλυτη (απρόσωπη) μοναρχία. Η επανάσταση εναντίον των μικρών μοναρχιών των νομοκατεστημένων τάξεων, θέτει την \”αριστοκρατία της αξίας\” (αστική τάξη), στη θέση της \”τεμπέλικης αριστοκρατίας\” (κληροδοτούμενης). Το άτομο είναι πια πολιτικός προτεστάντης, έχοντας άμεση σχέση με το Θεό-Κράτος, χωρίς να χρειάζεται τη μεσολάβηση του καθολικισμού (σχέση υπηκόου-μονάρχη).

Η επιβολή υφίσταται μόνο μέσω του πράγματος σε προσωπικό επίπεδο. Το Κράτος κατέχει το μονοπώλιο της Βίας. Ένας νέος Θεός υψώνεται, ο Νόμος. Η επανάσταση δεν είναι για μένα τίποτα άλλο από μια μεταρρύθμιση. Διότι η καταστροφή ενός κόσμου και των αξιών, των κοινωνικών σχέσεων και της Ηθικής που τον περιβάλλει, οδηγεί σε στην ανοικοδόμηση ενός νέου κόσμου, με νέες αξίες και Ηθική.

Κάθε ιδεολογία που βασίζεται στο μαζισμό είναι παιδί του Διαφωτισμού, αλυσίδα για κάθε πρόσωπο και στόχος για κάθε εξεγερμένο. Φασισμός , Κομμουνισμός, Αναρχισμός είναι στο επίπεδο των ηθικών αξιών ίσοι με τη διαφορά ότι ο πρώτος προτάσσει την ωμή βία και ο δεύτερος διέπεται από το δουλικό πνεύμα του χριστιανισμού. Την ίδια ώρα που ο φασισμός είναι θάνατος του πνεύματος, ο σοσιαλισμός είναι θάνατος της δύναμης.

Και η κοινωνία δεν παίρνει θέση, γι\’ αυτό ακριβώς είναι τέτοια. Φάντασμα, σώμα μη-σώμα, τίποτα παραπάνω από ένα κοπάδι ανδρεικέλων. Και περιμένετε από τον κοινωνικό βάλτο συνδρομή… Μα ζητάτε από την κοινωνία να εξεγερθεί εναντίον του ίδιου της του εαυτού ! Εναντίον της ίδιας της της φύσης, εκείνης της βαθιά φασιστικής φύσης.

Θεωρείτε πως είναι δυνατή η μεταστροφή ; Μα τότε τι παραπάνω επιδιώκετε πέρα από την καθοδήγηση (κοινωνική, ηθική, αξιακή, στρατηγική δεν έχει σημασία) του κοπαδιού ; Βοσκοί επιδιώκετε να γίνετε κοινωνικοί.

Ο φασισμός είναι πρωτίστως ένα δυνατό και βίαιο χαστούκι στο πρόσωπο του \”επαναστάτη\” που στο πρόσωπο φαντασμάτων όπως η κοινωνία και η τάξη αναγνωρίζει επαναστατικά υποκείμενα και ορέγεται εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Και πόσο υποκριτικό είναι πράγματι να σκούζουν περί αντιφασισμού οι κοινωνικοί αναρχικοί ! Γιατί ουσιαστικά ο πόλεμός τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα αδιάκοπο κυνηγητό με σκιές… Δεν αντιλαμβάνονται, βέβαια, πόσο υποκριτικές είναι οι διακηρύξεις για κοινωνικό αντιφασισμό, ουσιαστικά πρόκειται για πόλεμο ενάντια στην ουσία τους. Γιατί ποια άλλη είναι η γενεσιουργός αιτία του φασισμού πέρα από τη μάζα ;

Διότι ο φασισμός δεν είναι αντικοινωνική πανούκλα, είναι εγγενές στοιχείο της κοινωνίας. Σάρκα από τη σάρκα του φαντάσματος που έχει αλυσοδέσει εκατομμύρια ζωές είναι η μαζοποίηση και η λογική του όχλου, η ανάγκη του \”ανήκειν\”, σάρκα από τη σάρκα της και η ιδέα της υπεροχής αυτής της μάζας. Και πόσο πράγματι συμβάλλων προς αυτήν την κατεύθυνση είναι ο κακόμοιρος \”επαναστάτης\”, ο οποίος καιόμενος από τη φλόγα της κοινωνικής εξέγερσης και τα οράματα για δικαιοσύνη και ισότητα (ασήκωτες αλυσίδες ακόμα και για ειλικρινείς \”συντρόφους\”), μπολιάζει τις μάζες με ταξική συνείδηση και εργατισμό ; Είναι άραγε διαφορετική η πρακτική από αυτή του κράτους που εμβολιάζει τους υπηκόους με εθνικισμό και πατρίδες ; Φυσικά, κάθε μηδενιστής δεν μπορεί παρά να γελά δυνατά και ξεδιάντροπα μπροστά σ\’ αυτή τη φρικτή ανοησία.

Θεωρούν οι κοινωνιστές ότι ο φασισμός έριξε την κοινωνία στο κρεβάτι την ώρα που η τελευταία απλώς αυνανίζεται. Και αντί να επιτεθούν με λύσσα εναντίον της, τη χρησιμοποιούν ως πρόταγμα, ως προσδιορισμό του \”αγώνα\” τους.

Και δεν είναι μήπως οι ίδιοι κοινωνιστές που ορέγονται σοσιαλιστικές/κομμουνιστικές κοινωνίες ; Όσο και να καταριέστε και να εθελοτυφλείτε, η αλήθεια είναι μπροστά σας.

Είναι άραγε ο αντιφασισμός υπόθεση των μαζών ; Ποιος θα μπορούσε να συμφωνήσει έχοντας παράλληλα στο νου ότι ο αντιφασισμός είναι βαθιά αντικρατικός, αντιπολιτικός και αντικοινωνικός ; Πόσο ανόητα ακούγονται τώρα όλα αυτά στους κοινωνιστές ! Είναι άραγε ή δεν είναι προαπαιτούμενο για τον αντιφασισμό, τον ουσιαστικό και όχι αυτιστικό αντιφασισμό, η αποπολιτικοποίηση του δρώντα ; Διότι, δεν είναι μήπως η πολιτική που διαμορφώνει τους πολίτες ; Φυσικά είναι αυτή. Για μένα κάθε άνθρωπος εμποτισμένος με πολιτική συνείδηση, παύει να είναι πρόσωπο, αυτόβουλος εγωιστής και ατομικιστής και μετατρέπεται σε πολίτη με την έννοια του ατόμου, του κοινωνικού πυρήνα. Είναι ποτέ δυνατόν ο ελεεινός αρλεκίνος, ο νοικοκύρης να δρα αντιφασιστικά ; Την ίδια ώρα που ο ίδιος δεν είναι μόνο φορέας, αλλά και πηγή φασισμού…

Το ίδιο ισχύει και για τους αριστερούς (λες και διαφέρουν, όντας πολίτες) και τους κοινωνικούς αναρχικούς, όσο ελιτίστικο και ισοπεδωτικό και αν ακούγεται. Διότι όταν απουσιάζει ο ατομικισμός και το άτομο -πια- κυριαρχείται από την ανάγκη της κοινωνικής απέυθυνσης ή του \”ανήκειν\”, τότε το ίδιο σηματοδοτεί τη γέννηση ενός νέου -ισμού (με την έννοια του συστήματος, της ιδεολογικοποιημένης σκέψης) και κατ\’ επέκταση την ουσία του φασισμού, το μαζοποιημένο κοπάδι.

Εσείς που αποστρέφεστε την ουσία της Ζωής, το Έγκλημα και τη Βία, εγκωμιάζετε συνεχώς την αδυναμία της μάζας. Μα Εγώ φτύνω κάθε σας ένσταση και καταδίκη, και ψύχραιμα σας λέω: Οι αδύναμοι πρέπει να τσακιστούν. \”Η τάξη είναι η αρετή των μετριοτήτων\”, όπως έγραψε και ο μεγάλος Γερμανός εξεγερμένος Φ. Νίτσε.

Πόσο κατώτερα συναισθήματα είναι ο οίκτος και η συμπόνια ! Καταδικάστε την ουσία της Ζωής, καταδικάστε το Έγκλημα και τον Πόλεμο για να χαρείτε τη μιζέρια σας… Αλλά την Αναρχία αφήστε την ήσυχη. Καμιά σχέση δεν έχετε εσείς με την αυτοκυριότητα, με το απόλυτο Μηδέν και τη φωτιά της Εξέγερσης. Ονειρευτείτε επαναστάσεις και κοιμηθείτε ήσυχοι, νανουρισμένοι με τα παραμύθια της Δικαιοσύνης.

Αλλά Εγώ θα συνεχίσω να γελάω με τα όνειρά σας, θα συνεχίσω να χλευάζω τις αξίες και τα ιδανικά σας, την επαναστατική ή και “αναρχική” σας Ηθική. Θα φτύνω τις χριστιανικές σας δοξασίες για Έλεος, Βοήθεια, Αλληλεγγύη, Αγάπη και Σεβασμό. Επιμένετε να συντάσσεστε με την αδυναμία και την ασχήμια. Ας είναι. Μην απαιτείτε, όμως, να μένουν οι επιθέσεις σας στην Αναρχία (γιατί αυτό κάνετε ουσιαστικά) αναπάντητες.

Θα είμαι ειλικρινής. Δε συμμερίζομαι κανένα όνειρο κοινωνική επανάστασης, κανένα επαναστατικό όνειρο γενικά. Στόχος μου η υψηλότερη Κορυφή και η βαθύτερη Άβυσσος. Ο Μηδενισμός ως καθαρή και απόλυτη τάση δε χρειάζεται καμμία απολύτως υπεράσπιση απέναντι στους ιδεολογικούς -ισμούς σας.

 

Ο Μηδενισμός και η Αναρχία θα συντροφεύουν για πάντα τους μηδενιστές στο δρόμο της Φωτιάς και της Άρνησης.

   Και το βλέμμα μου δεν είναι στραμμένο σε δανεικά όνειρα και μετεπαναστατικούς παραδείσους. Ονειρευτείτε εσείς σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ουτοπίες, Εγώ θα συνεχίσω να πορεύομαι προς το απόλυτο Τίποτα, όχι περιτρυγιρισμένος από σκουπίδια και “νοικοκυραίους”, αλλά από την Οργή και τη Λύσσα της Καταστροφής.

Κρατήστε το αλφάδι σας, δεν το διεκδίκησα ποτέ. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, η Αναρχία να φυλακιστεί σε μια τόσο αξιολύπητη φράση ; “Η Αναρχία είναι Τάξη”… Κρατήστε τη Δημοκρατία σας και τις οργανώσεις σας, το Μηδέν δε συνδιαλέγεται με την Αδυναμία. Και τα μαυροκόκκινα σημαιάκια σας μαζί με τη θηλιά του εργατισμού.

 

Τα λάβαρα των μηδενιστών ήταν και θα είναι Μαύρα. Πλαισιωμένα από το χορό του Θανάτου και τον Αντίχριστο που γεννιέται από τη Φωτιά και το Αίμα.

    Γιατί είμαστε μηδενιστές ; Μήπως για να εξυπηρετήσουμε κάποιο ανώτερο ιδανικό ; Ή μήπως από αλτρουισμό ; Όχι! Αδιαφορώ για την Ανθρωπότητα και την Κοινωνία, σιχαίνομαι κάθε ηλίθιο φιλισταίο ανθρωπάκι, είμαι Μηδενιστής και επιδιώκω την ολική Καταστροφή του υπάρχοντος, είμαι Αναρχικός και επιτίθεμαι ενάντια στην Εξουσία, την Κοινωνία και το Κράτος.

   Υπάρχει χώρος για οργάνωση ανάμεσα στους αναρχικούς ; Οργάνωση με την έννοια της πολιτικής συγκρότησης δε θα ήταν παρά μια αυτιστική σύμπραξη προς ρεφορμιστική και γραφειοκρατική πορεία. Η Αναρχία ως βαθιά αντιπολιτική δε θα μπορούσε να αποτελεί μέρος καμμιάς πολιτικής εξίσωσης, και εάν το έπραττε θα κατέληγε να αποβάλει από τους κόλπους της κάθε τι εξεγερσιακό και να μεταβληθεί σε ακόμα ένα πολιτικό μόρφωμα.

Ως μηδενιστής, θεωρώ πως το μόνο έδαφος για οργάνωση βρίσκεται στην ανάπτυξη άτυπων δομών και δικτύων με εμφανή και υπόγεια εξεγερσιακή δράση. Διότι μόνο μέσα από την ανάπτυξη άτυπων ομάδων ανεξάρτητων μεταξύ τους και δομημένων στη βάση της μη-δέσμευσης των μελών τους θα μπορούσε η μηδενιστική/χαοτική Αναρχία να βυθίσει το πυρωμένο μαχαίρι στο στήθος των κρατιστών.

Υπάρχει μήπως άλλος τρόπος πέρα από τα κλειστά άτυπα δίκτυα ώστε να διασφαλιστεί η μυστικότητα των εγχειρημάτων και η αποτελεσματικότητα των δράσεων, από την πιο απλή έως την πιο σύνθετη ; Οποιαδήποτε \”αναρχική\” πολιτική οργάνωση δεν μπορεί παρά να δρα υπό το φόβο της παρείσφρησης σε αυτή μπάτσων και ασφαλιτών και ως εκ τούτου κάθε δράση της θα είναι δυνάμει ελεγχόμενη από το Κράτος. Είναι, λοιπόν, ξκάθαρο πως η αναρχική δράση περιορίζεται τόσο από τις αντιθέσεις μιας τέτοιας οργάνωσης εξαιτίας της πολυμορφικότητας αυτού που ανόητα ονομάζεται αναρχικός \”χώρος\” (διότι χώρος δεν υπάρχει), αλλά και από τη διαρκή επιτήρηση των εξουσιαστών.

Στον αντίποδα, θεωρώ ως μηδενιστής ότι ο καταλληλότερος τρόπος άτυπης οργάνωσης είναι οι κλειστές, άτυπες ομάδες που αναπτύσσονται μεταξύ ατόμων με τις ίδιες ακριβώς επιδιώξεις γύρω από ένα συγκεκριμένο ζήτημα και παύουν όταν τα μέλη τους το αποφασίσουν, χωρίς δεσμεύσεις και μανιφέστα, χωρίς αλλοτρίωση του προσώπου από το μέσο ή αντιπροσώπευση.

Τάσσομαι ξεκάθαρα εναντίον της οργάνωσης, αφού εκπροσωπεί μια πολιτική αντίληψη, βαθιά ρεφορμιστική, γύρω από την Αναρχία, μετατρέποντάς τη σε κοινωνικό αλκοόλ.

Στεκόμαστε εδώ, οπλισμένοι με Μίσος και Θέληση για Καταστροφή, έτοιμοι να συμμετάσχουμε στον προαιώνιο χορό του Χάους και της διαρκούς Εξέγερσης. Έτοιμοι να πραγματώσουμε κάθε συνωμοτική σκέψη μας. Είμαστε οι προάγγελοι του Χάους και της Φωτιάς. Και είμαστε εδώ, είτε σας αρέσει είτε όχι.

 

  Η Αναρχία, είναι για μένα το μέσο για να φτάσουμε στην ατομικότητα, και όχι το άτομο ένα μέσο για να φτάσουμε στην Αναρχία. Μια τέτοια αναρχία δεν θα ‘ταν παρά μια ακόμα πλάνη. Εάν οι αδύναμοι φαντασιώνονται την Αναρχία σαν έναν κοινωνικό σκοπό, οι δυνατοί πραγματώνουν την Αναρχία σαν το μέσο ανίχνευσης του απείρου της ατομικότητας. Μήπως οι αδύναμοι δεν είναι που δίνουν ζωή – τη ζωή τους – σ αυτήν την κοινωνία που με τη σειρά της γεννά την ιδέα του νόμου; Μα όποιος κάνει την Αναρχία πράξη εχθρεύεται τον νόμο και ζει σε πόλεμο με την κοινωνία. Κι ο πόλεμος αυτός είναι ατέρμονος καθώς με την πτώση του Τσάρου ενθρονίζεται ο Λένιν, με την διάλυση της αυτοκρατορικής φρουράς έρχεται η κόκκινη φρουρά… Ο αναρχισμός σαν μια κληρονομιά ηθική και πνευματική, θα ‘ναι πάντοτε υπόθεση μιας ευγενικής ολιγάριθμης φάλαγγας, και όχι των μαζών ή του λαού. Ο αναρχισμός είναι θησαυρός και ιδιοκτησία μοναδική αυτών των λίγων που αισθάνονται σ’ όλο της το βάθος, να αντηχεί μέσα τους η κραυγή μιας αδιαπραγμάτευτης και απόλυτης άρνησης!

Ρ. Νοβατόρε

 

Για την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία

 

Λύσσα και Συνείδηση,

Άρνηση και Βία

 

Βασίλης

 

\"\"

Ο Αναρχικός Ατομικισμός και Μηδενισμός

Θα μπορούσα να ξεκινήσω αυτό το κείμενο προσπαθώντας να εξηγήσω για πολλοστή φορά γιατί ο αναρχικός μηδενισμός δε ταυτίζεται με το νετσαγιεφισμό. Υποθέτω  πως πλέον, όποιος δε χρησιμοποιεί το νετσαγιεφισμό ως φτηνή πολιτικάντικη επίθεση με την οποία προσπαθεί να πλήξει τους φανταστικούς του εσωτερικούς αντιπάλους, και έχει κάνει τον κόπο να διαβάσει λίγες αράδες της Κατήχησης αντιλαμβάνεται εύκολα πως αυτή η ταύτιση βασίζεται είτε στην άγνοια είτε στη σκοπιμότητα. Θα μπορούσα επίσης να κάνω το ίδιο για τον αναρχικό ατομικισμό. Αλλά και αυτός πλέον μόνο κακόπιστα μπορεί να ταυτιστεί με τον ακραίο αστικό φιλελευθερισμό.

Αντίθετα, αυτό που θεωρώ πως πρέπει να αναδειχτεί είναι ο εμπλουτισμός της αναρχικής συνείδησης από τα ατομικιστικά και μηδενιστικά προτάγματα. Στη σύγχρονη καπιταλιστική πραγματικότητα το, με τους αιώνες απίστευτα διογκωμένο, τέρας της εξουσίας έχει απλώσει τα πλοκάμια του πολύ πέρα από τα σημεία στα οποία το εντόπιζαν οι κλασικές αναρχικές αναλύσεις του παρελθόντος, πάνω στις οποίες με ελάχιστες αλλαγές βασίζονται και σήμερα πολλοί αναρχικοί. Η εξουσία δεν είναι πλέον (αν ήταν ποτέ) ένα άθροισμα οργανισμών και προσώπων που καταπιέζουν τις μάζες, το προλεταριάτο, την κοινωνία κλπ. Οι κρατούντες έχουν υφάνει ένα τεράστιο δίκτυο εξουσίας αποτελούμενο από κοινωνικούς ρόλους και κοινωνικές ταυτότητες, στο οποίο εντάσσονται όλοι όντες ή θύματα ή θύτες ή και τα δύο. Σήμερα η παθητική ή η ενεργητική συνενοχή και συμμετοχή μεγάλων κομματιών της μάζας στη διαιώνιση και την αναπαραγωγή της εξουσίας είναι αδιαμφισβήτητη. Αυτό το δίκτυο εξουσίας ονομάζεται σύγχρονη μαζική κοινωνία και οι λογικές, οι πρακτικές, τα ιδεολογήματα της και γενικά ότι τη χαρακτηρίζει είναι ο δυσώδης πολιτισμός της.

Αυτό  που διέκρινε αρχικά τους αναρχικούς από τις άλλες σοσιαλιστικές τάσεις ήταν ότι έκαναν το βήμα παραπέρα απορρίπτοντας την εξουσία. Αυτή η άρνηση τους έδωσε αυτόνομη υπόσταση. Η άρνηση είναι η ουσία του μηδενισμού. Η συνεχής κριτική αντιμετώπιση της πραγματικότητας και η επιθετική άρνηση  της υπάρχουσας συνθήκης εξ\’ ολοκλήρου είναι τα καλογυαλισμένα όπλα που εκείνος προσφέρει στην εξεγερμένη συνείδηση. Μια συνείδηση που για να αναπτυχθεί χρειάζεται το έφορο έδαφος του εξατομικευμένου Εγώ, που έχει αφήσει μια για πάντα το κοπάδι και τις πεδιάδες. Οι αναρχικοί δεν έχουν κανένα λόγο να μιλούν για τη μεταρρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων, για την αυτοδιαχείριση των μέσων και του αποτελέσματος της παραγωγής, για αμεσοδημοκρατία, για εξυγίανση και αναμόρφωση του πολιτισμού κλπ. Κάποτε οι έννοιες μεταρρύθμιση και αναμόρφωση έφερναν στο μυαλό των επαναστατών μόνο μια λέξη: ρεφορμισμός. Σήμερα, που για κάποιους αναρχικούς το παν είναι να \”γίνουμε πολλοί\” ίσως φαντάζουν ελκυστικές, συνεχίζουν να μην  έχουν καμιά σχέση με την αναρχία. Η εξουσιαστική κοινωνία είναι ένα απέραντο εργοστάσιο αναπαραγωγής του εαυτού της και δε μεταρρυθμίζεται. Το προϊόν αυτής της κοινωνίας είναι ο άνθρωπος-σκλάβος, ο οποίος μπορεί να διαμαρτύρεται κάποιες φορές για την ποσότητα τροφής στο πιάτο του ή για το πόσο σφιχτές είναι οι αλυσίδες του αλλά εξαιρετικά σπάνια, και συνήθως μεμονωμένα, έρχεται σε ολική ρήξη με τη συνθήκη της σκλαβιάς του. Οι ατομικότητες καταδικάζονται στην ανυπαρξία, για να αντικατασταθούν με τα θλιβερά τους κακέκτυπα, τους λοβωτομημένους πολίτες, οι οποίοι ενωμένοι φέρνουν στο προσκήνιο τον \”πρωταγωνιστή\” της Ιστορίας, την άμορφη, εύπλαστη και ανίκανη για οτιδήποτε καλό, μάζα. Η ολοκληρωτική καταστροφή λοιπόν αυτού του πλέγματος είναι μονόδρομος αν θέλουμε να μιλάμε για απόλυτη ελευθερία.

Όσο για την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής είναι απλά μια αλλαγή φρουράς. Η ρίζα του κακού παραμένει. To βιομηχανικό κοινωνικό σύμπλεγμα είναι αναπόσπαστα δεμένο με συγκεκριμένες σχέσεις εξουσίας. Για να λειτουργήσει χρειάζεται πειθαρχία, καταμερισμό της εργασίας, επίπλαστες καταναλωτικές ανάγκες. Χρειάζεται πειθήνιους εργάτες και αποβλακωμένους καταναλωτές. Χρειάζεται συγκεντρωτικά μοντέλα ελέγχου, αφέντες και δούλους.  Χρειάζεται την επιστήμη, το σφετερισμό δηλαδή της ανθρώπινης γνώσης για τις ανάγκες του κρατικοπιταλιστικού συμπλέγματος. Χρειάζεται το τέρας της τεχνολογίας, τη ψυχρή ιδεολογία της μηχανής που σκλαβώνει και καταστρέφει τη φύση, ξεκοιλιάζει τη γη, δηλητηριάζει τα ποτάμια, ισοπεδώνει τα βουνά και δολοφονεί όποια ύπαρξη δε μπορεί να χρησιμοποιήσει. Χρειάζεται την ηθική της εργασίας και της ενσωμάτωσης, αυτήν την ταφόπετρα της ελεύθερης ατομικής βούλησης. Δε μπορεί κάποιος να υποστηρίξει τη \”μερική αυτοδιαχείριση  ή τη χρήση της \”καλής\” βιομηχανίας, της \”καλής επιστήμης\” της \”καλής τεχνολογίας\” και της \”ανθρωπιστικής\” ηθικής. Δεν υπάρχει καλός πολιτισμός. Έχει δεσμούς αίματος με την  εξουσία και την κοινωνία της. Εχθρεύεται το αυτόνομο άτομο, αναγνωρίζοντας μόνο όχλους στους οποίους μπορεί να πουλήσει την πραμάτεια του. Η διατήρηση του σημαίνει διατήρηση της σκλαβιάς. Δεν ωραιοποιείται, δεν εξυγιαίνεται  Γκρεμίζετε συθέμελα. Και η αναρχία και η ζωή ξεπηδούν μέσα από τα συντρίμμια  του.

Η αμεσοδημοκρατία είναι μορφή εξουσίας. Πολλοί, συχνά παραβλέπουν αυτή τη διαπίστωση φτάνοντας κατευθείαν στην υποτιθέμενη χρηστική της αξία. Παραμένει όμως μορφή εξουσίας. Η χρηστική της αξία κάνει για όσους ονειρεύονται μαζικές κοινωνίες που η εξουσία δε θα επιβάλλεται στα άτομα στο όνομα του λαού όπως στην κοινοβουλευτική δημοκρατία αλλά στο όνομα της κοινότητας ή της κομμούνας, ενισχυμένη από την καθαγιασμένη πλειοψηφία. Είναι για όσους θεωρούν ότι τα άτομο θα παραμείνει αρκετά νοητικά ακρωτηριασμένο ώστε να μη μπορούν να σχηματίζει και να διαλύει τις ενώσεις του σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Όχι για τους αναρχικούς. Η αναρχία είναι ανένδοτος αγώνας για την εκμηδένιση κάθε μορφής εξουσίας όσο και αν η τελευταία εναλλάσσει ξετσίπωτα διάφορα επαναστατικά προσωπεία.

Θα νομίζετε ίσως πως στην παραπάνω ανάλυση τα όρια μεταξύ ατομικισμού και μηδενισμού είναι δυσδιάκριτα. Λάθος. Δεν υπάρχουν όρια. Ο ατομικισμός και ο μηδενισμός είναι δυο αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες που σμίγουν στη φωτιά της εξεγερμένης αναρχικής συνείδησης. Ο αναρχικός ατομικισμός είναι η θέληση να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου στο τώρα. Σημαίνει το να μην περιμένεις το φωτισμένο ηγέτη ή την αφυπνισμένη μάζα για να πολεμήσεις για την ελευθερία σου.  Σημαίνει να θέλεις να απολαύσεις τη ζωή σου άμεσα και όπως ορίζεις εσύ. Σημαίνει το να απαλλοτριώνεις την αναρχία από το επέκεινα και να την κάνεις βίωμα και τρόπο ζωής. Ο αναρχικός μηδενισμός είναι η άρνηση που οπλίζει τα χέρια, οξύνει το μυαλό και σφίγγει τα δόντια. Είναι απόρριψη των ρόλων και των ταυτοτήτων του συστήματος,  είναι η περιφρόνηση της ηθικής της σκλαβιάς, είναι ένα σχέδιο για την αποτέφρωση αυτού του σάπιου κόσμου. Αυτές οι αναρχικές αντιλήψεις ενωμένες γίνονται μια τρομερή δύναμη. Το φάντασμα της Επανάστασης που παίρνει σάρκα και οστά.