Tag: Γιάννης Μιχαηλίδης

Αγγλία: Βομβιστική επίθεση σε υποκατάστημα της τράπεζας Barclays (Μπρίστολ)

\"αρχείο

Λογοκρίθηκε από τους αντιδραστικούς αστικούς υπηρέτες που διαχειρίζονται το IMC του Μπρίστολ (1)

Το συνολικό βάρος του εγκλωβισμού μας, μέσα σε αυτήν την κοινωνία, μας πιέζει αφόρητα. Ακατανόμαστη θλίψη, εκνευρισμός, μοναξιά και ανασφάλεια είναι η ιστορία των ζωών μας στο μεγαλύτερο κομμάτι τους, κρατώντας εδώ και γενιές.  Λες και το χρήμα μιλάει δυνατότερα, αποσιωπώντας όλες τις υπόλοιπες αρχές, λες και το τσιμέντο και το σκυρόδεμα μας απομονώνουν από τον υπόλοιπο πλανήτη, που αρρωσταίνει, λες και η κυρίαρχη κουλτούρα δίνει στους ανθρώπους ρόλο ρομπότ, που δουλεύουν, καταναλώνουν, αναπαράγονται και υπακούν… Καθημερινά, στραγγαλιζόμαστε σωματικά και συναισθηματικά από μια φτηνιάρικη, τεχνητή ύπαρξη, που μας κρατάει μακρυά από τα έξω από τη μούχλα όνειρά μας.

Ο θυμός που ξυπνάει, διαπερνά την ομίχλη της σύγχυσης, που προκαλείται από την κατάσταση αποξένωσής μας, ψάχνοντας στόχους αντάξιους της οργής. Κάθε αντίληψη ανακωχής με τους κυρίαρχους θεσμούς, που στοχεύει  στον μετασχηματισμό τους, απλά συμμορφώνεται στους παροπλισμένους ρόλους, τους οποίους εκείνοι μας εξαναγκάζουν να έχουμε. Η άμεση εξέγερση φαίνεται ζωτικής σημασίας. Φοράμε τις κουκούλες μας και βγαίνουμε τη νύχτα, για να μιλήσουμε μια γλώσσα τόσο παλιά όσο και η ίδια η Κυριαρχία: σαμποτάζ και συνωμοσία.

«…ποιες είναι οι πραγματικές σας επιθυμίες; Να κάθεστε σε ένα καφενείο, μοιάζοντας απόμακροι, κενοί, βαριεστημένοι, πίνοντας κάποιον άνοστο καφέ; Ή μήπως ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΤΙΝΑΞΕΤΕ ‘Η ΝΑ ΤΟ ΚΑΨΕΤΕ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ;» Οργισμένη Ταξιαρχία

Γι’ αυτό, αναλαμβάνουμε την ευθύνη της τοποθέτησης μιας απλής εμπρηστικής βόμβας, στο υποκατάστημα της τράπεζας Barclays, στην οδό Bath, στο Brislington του Μπρίστολ, τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Αυγούστου. Βάλαμε κεριά μέσα σε λάστιχα (που μας πρόσφεραν χρόνο για να απομακρυνθούμε) και από αυτά ανάψαμε στουπιά βουτηγμένα σε βενζίνη, με τα οποία πυροδοτήσαμε τρία πεντόλιτρα μπιτόνια, που περιείχαν ένα μέρος βενζίνης και ένα μέρος κηροζίνης με θρυμματισμένο πολυστερένιο (για τον εμπρησμό) και περίπου 1680 γραμμάρια γκαζάκια (για την έκρηξη). Διαλέξαμε αυτό το υποκατάστημα, καθώς δεν υπάρχουν παρακείμενα κτίρια και για να αποφύγουμε την εξαιρετικά μικρή πιθανότητα να υπάρξουν περαστικοί στην περιοχή, τοποθετήσαμε το μηχανισμό στο πίσω μέρος του κτιρίου, μπροστά σε ένα παράθυρο, αντί για πολλούς μηχανισμούς σε αντίθετες πλευρές, όπως προτείνεται συνήθως.

Με αυτό το κείμενο, θέλουμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας σχετικά με τις τράπεζες και την οικονομία, τον αναρχικό αγώνα ενάντια στην εξουσία σε όλες της τις μορφές και την εστίαση της επίθεσης σε αυτά τα πλαίσια. Πρώτον, για το στόχο μας.

 1) Η ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΜΕ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΓΑΝΤΙ

Ο ρόλος αλλά και οι παγίδες του οικονομικού συστήματος γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες. Η οικονομική αιχμαλωσία, που προκαλεί στις μάζες, είναι μια από τις ισχυρότερες αλυσίδες, που μας δένουν σήμερα, παρά την πρόσφατη διάχυτη δυσπιστία προς τον οικονομικό τομέα. Υποσχέσεις για μια «κενή» καλή ζωή, μέσω της πρόσβασης σε δάνεια, πιστωτικές κάρτες και υποθήκες, σε παγιδεύουν, καταδικάζοντας σε να ξεπουλάς τις μέρες σου δουλεύοντας σα σκλάβος για την οικονομία, με σκοπό να κάνεις το εισόδημα σου να αυξηθεί πέρα από την ανάγκη για την προμήθεια φαγητού και για να πληρώσεις τους λογαριασμούς. Σήμερα, ο τόσο οικείος κύκλος βρίσκεται σε λειτουργία: περισσότερα δανεικά, παραπάνω από μία δουλειές, χρέος, αυξημένη πίεση στην πυρηνική οικογένεια και υψηλότερα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας, αλκοολισμού και εθισμού στα ναρκωτικά (παράνομα ή φαρμακευτικά) για να ανταπεξέλθεις στο άγχος, απάθεια και συχνά ρουφιανιά και γλείψιμο για «να πας μπροστά».  Σε έχουν βάλει να δουλέυεις, σκάβοντας τον ίδιο σου τον τάφο για όταν θα έχεις ξεζουμισθεί και πεταχθεί στα σκουπίδια για το κέρδος της ελίτ, μειώνοντας το εξεγερτικό πνεύμα με την εξουθενωτική φτώχεια και τις δουλειές. που σε απομονώνουν. Και όλο αυτό το διάστημα, η απατηλή εικόνα ικανοποίησης, μέσω της απόκτησης εμπορευμάτων, βρίσκεται μπροστά στα μούτρα σου, καθώς οι τοίχοι από bar-codes πέφτουν σιωπηλά γύρω σου, φυλακίζοντας το χρόνο και τη δημιουργικότητά σου.

Για εκείνους από εμάς, των οποίων η από χιλιετίες προγονική γνώση του πώς να ζούμε στη γη ανεξάρτητα, ακρωτηριάστηκε τους προηγούμενους αιώνες με τη γέννηση του βιομηχανικού καπιταλισμού (ο οποίος, επίσης, κατέλαβε και περιέφραξε την κοινή γη, που χρειαζόμασταν), το κλουβί της οικονομίας είναι σχεδόν καθολικό. Και συνεχίζει, ενώ οι απολύτως απτοί συντηρητές της οικονομικής δυστυχίας βρίσκονται σε απόσταση, που μπορούμε να τους ακουμπήσουμε…

Παράλληλα, σε μια εποχή, που υπάρχει ένα, άνευ ιστορικού προηγούμενου, κενό μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων, οι τράπεζες  διοχετεύουν τα τεράστια κέρδη τους στη χρηματοδότηση της οικονομικής ανάπτυξης, στην επιστήμη του ελέγχου, στην τεχνολογία στρατιωτικής και κοινωνικής «ασφάλειας» και στη δημιουργία βιομηχανικών υποδομών, δηλητηριάζοντας αυτοκτονικά όλες τις μορφές ζωής, που απαρτίζουν τον κόσμο μας, καθώς το καρκίνωμα του Πολιτισμού εξαπλώνεται. Η εκμετάλλευση είναι η νόρμα της οικονομικής δραστηριότητας, όχι η εξαίρεσή της.

Ας δούμε ως παράδειγμα τον τραπεζικό όμιλο Barclays. Ας αναλογιστούμε πως είχαν τη δύναμη, ως αρχιτέκτονες του μεθοδικού πλιάτσικου της εύπορης ελίτ εις βάρος των υπολοίπων από εμάς, να ρυθμίσουν το επιτόκιο Libor(2), με τρόπο που οι ίδιοι πλούτιζαν ακόμα περισσότερο.  Ας αναλογιστούμε πως είναι ο μεγαλύτερος Βρετανός επενδυτής στη βιομηχανία άνθρακα και εσχάτως, ο μεγαλύτερος επενδυτής στο εμπόριο όπλων παγκοσμίως. Και πριν από αυτό, ο μεγαλύτερος θεσμικός μέτοχος στη διαβόητη εταιρεία βασανισμού ζώων Huntingdon Life Sciences. Χρηματοδότες της εξαιρετικά ρυπογόνας εξόρυξης πετρελαίου στα εδάφη των ιθαγενικών πληθυσμών στην Αλμπέρτα, που είναι ίσως η μεγαλύτερη καπιταλιστική-βιομηχανική επένδυση στη Γη και υπαίτια για το δεύτερο σε ταχύτητα ποσοστό αποψίλωσης των δασών του πλανήτη. Ας αναλογιστούμε την απόφασή τους να πουλήσουν τις καταναλωτικές συνήθειες και τα στοιχεία διαμονής χρηστών κινητών τηλεφώνων εκατομμυρίων ανθρώπων σε άλλες εταιρείες και κυβερνητικούς φορείς. Ας αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι  έχουν εγκλωβιστεί εδώ στην οικονομική φυλακή που εξυφαίνουν γύρω μας, η οποία γρήγορα μετατρέπεται σε κρατική φυλακή, αν παραβιάσεις τους νόμους με σκοπό να βρεις χρήματα, είτε επειδή δε μπορείς να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου, είτε επειδή το προτιμάς από το να φιλάς τα παπούτσια του αφεντικού για μια ανταμοιβή.

Αλλά, στην πραγματικότητα,  αυτά τα ανυπόφορα γεγονότα δεν είναι ο βασικός λόγος  της επίθεσής μας. Πιστεύουμε πως για να αποτελέσει κανείς μια πιθανή απειλή για τη σταθερότητα του κυρίαρχου συστήματος, είναι απαραίτητο να πραγματοποιήσει μια επίθεση, οποιασδήποτε κλίμακας, ώστε να αντιπαρατεθεί στον πυρήνα αξιών του συστήματος. Για παράδειγμα, οι τραπεζίτες, που παίρνουν στην ψύχρα όσα λεφτά θέλουν από τα σεντούκια, δεν είναι κάτι που συμφέρει το σύστημα, το οποίο απαιτεί πιο ραφιναρισμένους τρόπους εκμετάλλευσης στη σύγχρονη εποχή. Η οικονομική «κρίση» και το σκάνδαλο της ρύθμισης των επιτοκίων  θα διευθετηθεί από το σύστημα, με έναν τρόπο που αφενός, θα εξανθρωπίσει εκ νέου την εικόνα του και αφετέρου, θα επιτρέψει να συνεχιστεί, με έναν ομαλό και επαγγελματικό τρόπο, το κοινωνικό πλιάτσικο και η οικολογική καταστροφή. Εμείς δε θα συμμετέχουμε στη χορωδία, που απλά καταδικάζει τις τράπεζες για τη «διαφθορά» τους (λες και μια αδιάφθορη τράπεζα θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να συγχωρεθεί). Ο δημοκρατικός ολοκληρωτισμός διαπρέπει στη διάχυση αυτής της αγανάκτησης σε μεταρρυθμίσεις, κάνοντας επενδύσεις, κόβοντας τα «σάπια φρούτα» (όπως ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Barclays, Bob Diamond, που έφυγε με μια σύνταξη πολλών εκατομμυρίων λιρών), ώστε να φαίνεται ότι άλλαξε.

Σε πολλές περιπτώσεις, οι επιμέρους κριτικές, που δε στοχεύουν στη ρίζα της Κυριαρχίας, στην πραγματικότητα τη βοηθούν να επιβιώσει, καθώς μπορεί να «επιλύσει» τις απειλητικές αντιθέσεις λίγο-λίγο κάθε φορά, ενώ μετακινεί το πρόβλημα αλλού.  Το να σταματήσει η ζωοτομία, για παράδειγμα, δε θα ήταν απαραίτητα πολύ μεγάλο πρόβλημα για το σύστημα, αν τα πειράματα γίνονταν ένας υπερβολικά εξοργιστικός παράγοντας για να τον αντιμετωπίσει (όπως συνέβη όταν η Barclays αποσύρθηκε από τη Huntingdon Life Sciences, κάτι που οδήγησε τους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων να σταματήσουν να τη στοχοποιούν): αντίθετα, η στόχευση είναι πέρα από την πολιτισμική οπτική, που αντιλαμβάνεται όλη τη ζωή (ειδικά τη μη-ανθρώπινη) ως ιδιοκτησία προς χρήση κατά το δοκούν, καταδεικνύει τη διαδικασία εξημέρωσης, που είναι παρούσα σε κάθε βήμα του Πολιτισμού και στοχεύει την ολική απελευθέρωση και όχι την παραχώρηση δικαιωμάτων από τις αρχές. Ως ακόμα ένα παράδειγμα, ο τερματισμός της αστυνομικής βίας στους δρόμους θα μπορούσε, πιθανώς, να συμφέρει το σύστημα, καθώς η ειρήνευση μπορεί να δημιουργηθεί μέσω μιας διαδικασίας ταύτισης με τον ίδιο μας τον καταπιεστή.  Έτσι, δε βλέπει κανείς ότι θα υπάρχουν πάντα ψυχιατρεία, παρακουλούθηση, χειραγώγηση από τα ΜΜΕ και οι αποπροσανατολιστικές φωνές των διαφόρων πολιτικών. (Αλλά, βέβαια, η εξουσία πάντα βασίζεται σε διαφορετικές μορφές ωμής βίας, όταν η άγρια ζωή επιμένει να αρνείται την παράδοση της αυτονομίας της).

«Η διαδικασία βελτίωσης της ικανότητάς μας να χρησιμοποιούμε υλικά και τεχνικές είναι φυσικά μια διαδικασία αυτομόρφωσης… Σε καμιά στιγμή δεν πρέπει το επίπεδο της στείρας επιχειρησιακής ικανότητας να εντατικοποιείται, χωρίς μια ταυτόχρονη εντατικοποίηση της σκέψης και του λόγου και προφανώς, αυτό ισχύει και αντίστροφα». Φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ-ΑΑΟ

Η κινητοποίηση μόνο γύρω από αυτά τα ευδιάκριτα πρόσωπα του συστήματος, δεν αντιτίθεται στις αξίες του και το ίδιο συμβαίνει και με ένα επαναστατικό πόνημα, που τοποθετεί τον εαυτό του στα πλαίσια της «ένταξης», των «εναλλακτικών θεσμών», της «ηθικής παραγωγής» και της «πολιτικής». Έτσι, αξίζει να ξεκαθαριστεί πως η επίθεσή μας σε αυτόν τον αρπακτικό θεσμό στόχευσε την ίδια την πολιτισμική πρόοδο, την οποία οι τράπεζες τόσο καλά αντιπροσωπεύουν: οικονομική αύξηση, ανάπτυξη και επέκταση, που χρειάζεται τις μάζες να είναι αλυσοδεμένες στις δουλειές τους και τη γη να είναι ρημαγμένη, η ουσία του βιομηχανικού καπιταλισμού με όλη τη μισθωτή σκλαβιά και την κυριαρχία στην αγριότητα, που αυτός απαιτεί. Με τη σειρά του, αυτό το σύστημα είναι, απλά, η πιο πρόσφατη εκδήλωση της αποξένωσης και της απώλειας που βιώνουμε, όπου οι σύνθετες κοινωνίες αντικαθιστούν τις ανθρώπινες, πρόσωπο με πρόσωπο, εθελοντικές συλλογικοποιήσεις.

Αρνούμενοι όλη αυτήν την αφήγηση, με την οποία μας έχουν ταΐσει με το ζόρι,  αποφασίσαμε, χωρίς δισταγμό, να προσπαθήσουμε να αποσταθεροποιήσουμε και να καταστρέψουμε ό,τι δημιουργεί την οικονομική οπτική του κόσμου, ώστε να βιώσουμε έναν άγριο κόσμο ελεύθερων ζωών σε σχέση μεταξύ τους, αντί μιας απλής αμοιβαίας μείωσης των πόρων, ανθρώπινων ή άλλων. Αντί να ψάχνουμε τη βολή μας στο σύστημα ή να προσπαθούμε να το «βελτιώσουμε», εμείς περιφρονούμε όλα εκείνα, που μας προσφέρει η υποβαθμισμένη του ύπαρξη, συμπεριλαμβανομένου και του πτώματος των «δικαιωμάτων» ή της «δικαιοσύνης», τα οποία έχουμε θάψει εδώ και καιρό, μαζί με τις υποχρεώσεις μας προς την πολιτισμένη/αστική κοινωνία.

2. ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει πως η επίθεσή μας ήταν συμβολική, πως ίσως προκάλεσε φθορές σε ένα υποκατάστημα τράπεζας, αλλά μέχρι εκεί. Όμως, το σημαντικό για εμάς ήταν να σπάσουμε τη σιωπή της συνενοχής, να αφήσουμε εκεί σημάδια της αποφασιστικότητάς μας να πολεμήσουμε, για άλλους που ίσως να νιώθουν το ίδιο, αφήνοντας μια σκιά αβεβαιότητας για το πότε το ένα ή το άλλο υποκείμενο, που το  σύστημα εκμεταλλεύεται, θα εμφανιστεί για να συντρίψει τις πρακτικές του, την περιουσία του και την ειρήνη του. Στο σημερινό κόσμο, φαίνεται σαν περισπασμός το να επικεντρώσουμε (τουλάχιστον εξ ολοκλήρου) τη δράση μας ενάντια στις πιο θεαματικές πτυχές  του κράτους και του καπιταλισμού, ενώ ολόκληρο το δίκτυο διακλαδώσεων και υποδομών, μέσω του οποίου διευθύνεται το σύστημα, βρίσκεται πάντα τόσο κοντά μας. (Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δε ζεσταίνει τις καρδιές μας περισσότερο από το πέσιμο στο χρηματιστήριο της Βαρκελώνης, κατά τη διάρκεια των ταραχών της 29ης Μαίου πέρυσι, από την ενέδρα και τον πυροβολισμό εναντίον ενός υψηλόβαθμου στελέχους μιας πυρηνικής εταιρίας στην Ιταλία, τον περασμένο Μάη και την καταστροφή ενός αστυνομικού κέντρου εκπαίδευσης αξίας εκατομμυρίων με μια τεράστια φωτιά, από αναρχικούς, έξω από το Μπρίστολ, αυτήν την εβδομάδα!)

Και ύστερα… ποιος ξέρει; Ίσως ζήσουμε για να δούμε τη βιομηχανική κοινωνία να καταρρέει κάτω από το ίδιο της το ασυντήρητο βάρος και κάνουμε ό,τι μπορέσουμε για να ξαναμάθουμε αυτά που έσβησε ο Πολιτισμός. Ίσως συναντήσουμε περισσότερους συντρόφους και δούμε τους κόσμους μας να γυρνούν ανάποδα από τον αγώνα μας. Ίσως πεθάνουμε νωρίς προσπαθώντας. Ή ίσως όχι, αλλά τίποτα να μη φαίνεται να αλλάζει.

Αλλά, για εμάς, άλλαξαν τα πάντα, όταν αποφασίσαμε να ζήσουμε σαν πολεμιστές και όχι σαν σκλάβοι. Τιμούμε τη θλίψη και τον εκνευρισμό μας, τη μοναξιά και την ανασφάλειά μας, με το να μην τις καταστέλλουμε, αλλά ούτε και να παραδινόμαστε σε αυτές. Παίρνουμε αυτά τα σπασμένα κομμάτια του εαυτού, μετασχηματίζουμε το θύμα σε πολεμιστή και στεκόμαστε περήφανοι αντίπαλοι αυτού του κόσμου. Για να επιτεθούμε σε αυτό που μας επιτίθεται.

«Πιστεύουμε πως δεν εξαρτώνται τα πάντα από το περιεχόμενο και τη συγκυρία, σαν κάτι εξωτερικό, που επιπλέει στον αέρα. Τις συγκυρίες τις δημιουργούμε εμείς με το να δημιουργούμε για τους εαυτούς μας, με το να δουλεύουμε σκληρά και με το να φτιάχνουμε τα δικά μας εγχειρήματα, όντας οι πρωταγωνιστές του κοινωνικού πολέμου και έχοντας έναν ενεργό ρόλο, όντας οι πρωταγωνιστές στην ίδια μας την πραγματικότητα και τον αγώνα μας… Θεωρούμε πως κατά τη διάρκεια μιας δράσης ή μιας διαδήλωσης και μετά από αυτήν, συμβαίνουν μια σειρά από πράγματα: αρχικά, κερδίζουμε, δηλαδή επιτυγχάνουμε το στόχο μας,  σαμποτάροντας στην πράξη τον στόχο της δράσης και ύστερα, χάνουμε, αφού τηρούμε τη θεαματική κανονικότητα, εγκαταλείπουμε τον ανατρεπτικό μας ρόλο και συνεχίζουμε να υπάρχουμε εντός των δικτύων και πάλι· επομένως, όσο αυτό είναι δυνατόν, οι δράσεις πρέπει να επεκτείνουν τους εαυτούς τους, να διαιωνίζονται  και να γίνουν καθημερινότητα και συνήθεια μέχρι, μαζί με το λόγο, την αλληλεγγύη και κάθε μορφή αναρχικής πρακτικής, να μπορέσουν να δημιουργήσουν ανατρεπτικούς κοινωνικούς ιστούς και μερικές δυνατές βάσεις αντιεξουσίας». ΑΑΟ/Αντιεξουσιαστική Ανταρσία της Πράξης

Με αυτήν την έννοια, είμαστε οπλισμένοι με την αποφασιστικότητά μας όσο και με τις βόμβες μας. Επίσης, οι φίλοι μας, οι αγαπημένοι μας και οι συνωμότες μας, ξέρουν καλά πως αγκαλιάζουμε τη ζωή με το γέλιο, τον ιδρώτα και τα δάκρυα γιατί πιστεύουμε ακράδαντα πως υπάρχουν πολλοί απελευθερωτικοί τρόποι να ζήσει, να μάθει και να πολεμήσει κανείς. Ξεπερνάμε τους φόβους μας, την παραίτηση, τη φίμωση, τα ελαφρυά, σαν μετάξι, κολλάρα, που κάποιοι έχουν καταντήσει σχεδόν να τους αρέσει που τα φοράνε. Η επίθεσή μας είναι μια από τις πολλές αυτές μεθόδους. Με σκοπό να σκεφτόμαστε πιο καθαρά, να αισθανόμαστε, να δρούμε, να θεραπεύουμε, να σχετιζόμαστε με τη ζωή μας με όρους βαθιάς σύνδεσης και όχι αποξένωσης. Θέλουμε μια κοινότητα, της οποίας η πιθανότητα βρίσκεται πέρα από τα συντρίμμια του Πολιτισμού. Ξέρουμε πως υπάρχουν και πολλοί άλλοι εχθροί της κοινωνίας, από ένστικτο ή συνειδητά, οι οποίοι συνωμοτούν  και χτυπούν, χωρίς να νιώθουν την ανάγκη για επαναστατικές ταυτότητες και προκηρύξεις. Το να πολεμάς εναντίον όλων όσων περιορίζουν την ελεύθερη ζωή είναι μια επιλογή, ανοιχτή σε οποιονδήποτε, όπου και αν είναι, όχι η «δουλειά» μιας στρατιωτικής ελίτ.

3. ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Η ομάδα συγγένειας, που εκτελέσαμε αυτήν την ενέργεια, θεωρούμε τους εαυτούς μας μια λόγχη από τις πολλές της πολυεπίπεδης αναρχικής επίθεσης ενάντια στην εξουσία και την αποξένωση. Ένας μικρός κύκλος, που συναντιέται και συνωμοτεί για το πού, πότε και τι θα χτυπήσει, με μια μίνιμουμ οργάνωση, κομμάτι μιας ευρύτερης άτυπης δομής αλληλοβοήθειας και συνέργειας και μέρος της απέραντης θάλασσας της εξεγερτικής σκέψης και πρακτικής, με όλην την πολλαπλότητα που αυτή έχει και που καλύπτει όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής μας, καθώς πασχίζουμε για συνοχή και υπευθυνότητα προς τις αξίες μας, κατευθυνόμενοι προς την ελευθερία. Ένας μικρός κύκλος που, πάνω από όλα, δημιουργείται και αυτοδιαλύεται ανάλογα με τη θέληση κάθε ατόμου. που συμμετέχει σε αυτόν, με βάση τη δυνατότητά του να συνυπάρχει με την αυτονομία τους και ταυτόχρονα, να παρέχει πρόσβαση σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στη διάχυση της Εξουσίας και του Πολιτισμού.

Το γεγονός ότι κάνουμε αντάρτικο δε μας κάνει μάρτυρες, ηγέτες ή ιεροκήρυκες.  Δρούμε καθαρά με τους δικούς μας όρους. Δε θεωρούμε τους εαυτούς μας «προωθημένους», επειδή αυτήν τη φορά διαλέξαμε μια βόμβα από ένα τούβλο. Όταν μιλάμε για αυτό που εκτυλίσσεται στην καθημερινότητα ως κοινωνικός πόλεμος, περιγράφουμε τον πόλεμο ενάντια σε ένα σύνθετο δίκτυο λάθος επιλογών, σωματικών ελέγχων, κοινωνικών πιέσεων, περιορισμών χρόνου και κατοικίας, τη σχεδόν καθολική κυριαρχία της οικονομίας και πολλά άλλα. Δε θεωρούμε όλες αυτές τις μάχες κατάλληλες για τη χρήση φυσικής βίας και καταστροφής ιδιοκτησίας. Σε μερικές, η εξέγερση είναι ενάτια στον ηθικισμό, στις ταυτότητες, τους ρόλους και την εξημέρωση, που διατάζει η κοινωνία –πράγματα που πρέπει να ξεκινήσουν σε ένα ατομικό επίπεδο, πριν να είναι ώριμα για συλλογικές προσπάθειες, αν αυτό είναι το επιθυμητό. Ο αναρχικός αντάρτης πρέπει να αγωνιστεί σε όλα αυτά τα μέτωπα, αλλά είναι σημαντικό να μην παραλείπει να στοχοποιεί τη φυσική υπόσταση των θεσμών και των διευθυντών, που επιβάλλουν αυτόν τον κόσμο. Χωρίς την ετοιμότητα για επίθεση  (γεννημένη από την άμεση προσωπική εμπειρία),  δε θα μπορούμε να υπερασπιστούμε την ατομική και συλλογική μας ελευθερία από τους εχθρούς μας. Πολύ συχνά, έχουμε δει ριζοσπάστες να αποσύρονται από τη σύγκρουση και να υποχωρούν σε έναν πλανερό ναρκισσισμό ή στη σχετική άνεση εκείνων των κοινωνικών κινημάτων, που βάζουν πάντα τη σύγκρουση στον πάτο της λίστας των πιθανοτήτων.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήσαμε βόμβες ως όπλα και είμαστε σίγουροι  πως μπορούν να τοποθετηθούν χωρίς πολύ κόπο. Οποιοσδήποτε είναι ικανός να συναρμολογήσει ένα μηχανισμό όπως ο δικός μας, απλά για να αποκρούσουμε το μύθο της εξειδίκευσης, που συχνά αυτόματα τους συνοδεύει. Θεωρούμε, όμως, πως σε κάποια άλλη στιγμή, για κάποιον άλλον, το σπάσιμο ενός μόνο παραθύρου, θα είχε την ίδια σημασία (αν η δράση δεν ψάχνει να μπει σε διάλογο με το σύστημα ή την αναγνώρισή της από αυτό). Πιο σημαντική είναι η αυξημένη πιθανότητα και ευχαρίστηση, που ξεκλειδώνεται από την άμεση δράση, αντί για την υπομονή και το συμβιβασμό. Άλλωστε, συμφωνούμε με τους άγνωστους συντρόφους μας της ΣΠΦ Ρωσίας (που ανέλαβαν την ευθύνη για έναν εμπρησμό σε ένα εργοτάξιο αυτοκινητόδρομου τον Ιούλιο) πως το να μην επιτίθεσαι, επειδή περιμένεις κάποιο «ανώτερο» επίπεδο τεχνικής κατάρτισης και εξοπλισμού, μπορεί να οδηγήσει σε παράλυση και απραξία.

Αλλά, στις δικές μας ζωές, αποφασίσαμε να κλιμακώσουμε την εμπειρία μας στον καθημερινό πόλεμο ενάντια στον Πολιτισμό, να σπρώξουμε τους εαυτούς μας πέρα από εκείνα που ήταν προηγουμένως γνώριμα σε εμάς, να διευρύνουμε την εργαλειοθήκη μας και να ζήσουμε την αναρχία στις σχέσεις και στην εξέγερσή μας. Όσες περισσότερες μεθόδους μάθουμε να έχουμε στη διάθεσή μας, τόσο πιο προσαρμοστικοί θα είμαστε στη σύγκρουση και τόσο πιο δύσκολο θα είναι για τους εχθρούς μας να μας ξεπεράσουν σε ελιγμούς. Αυτό ισχύει τόσο για το εγχείρημα μας της ένοπλης χαράς, όσο και για τη γραπτή μας επικοινωνία, τις δικές μας ικανότητες να επιζήσουμε και να ευτυχίσουμε σε ισορροπία με την υπόλοιπη ζωή και τις σχέσεις μας, που σκοπεύουν να υπονομεύσουν και  να καταστρέψουν κάθε ιεραρχία. Η εξέγερση χρειάζεται τα πάντα: αφίσες και βιβλία, σκέψη και συζήτηση, μαχαίρια και εμπρησμούς. Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι, όπως έχει ειπωθεί ξανά, το πώς θα τα συνδυάσουμε.

Ακριβώς επειδή δεν είμαστε «ειδικοί», επειδή όταν γυρίζουμε σπίτι μετά την επίθεση κι εμείς παλεύουμε με όλες τις υποκρισίες μας, τις αντιθέσεις μας και τους εξευτελισμούς, που συγκροτούν το μηχανισμό των εξουσιαστικών σχέσεων στη σύγχρονη κοινωνία, πρέπει  να βρούμε το κουράγιο να συνεχίσουμε τους πειραματισμούς, τα λάθη και τις επιτυχίες μας. Για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας, η εξέγερση πρέπει να είναι κομμάτι  της καθημερινότητάς μας, όχι περιορισμένη σε διαδηλώσεις, επετείους ή στιγμές ευρύτερης κοινωνικής αναταραχής.

4. ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ

Γράφουμε, επίσης, για να αναγνωρίσουμε και να τονίσουμε τον αυστηρά αντιεξουσιαστικό αστερισμό ομάδων και ατόμων (είτε ξέρουμε τα ονόματά τους είτε όχι), που κάνουν πόλεμο ενάντια στο σύστημα, σε όλα του τα μέτωπα. Σήμερα, βλέπουμε την εντατικοποίηση των ανοιχτά μαχητικών δράσεων, τόσο στην περιοχή μας όσο και διεθνώς. Είμαστε εξαιρετικά υπερήφανοι για τους συντρόφους μας και ελπίζουμε με αυτήν τη δράση να συνεισφέρουμε κι εμείς σε αυτούς, όπως και τα δικά τους λόγια και οι δικές τους πράξεις εμπλούτισαν το δικό μας σκεπτικό. Το να αδράξουμε την ευκαιρία να στείλουμε σε αυτούς σινιάλα και να σταθούμε δίπλα στους κρατούμενους-αιχμαλώτους δεν είναι, σε καμιά περίπτωση, δευτερεύουσα σκέψη, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι του είναι και του αγώνα μας. Είναι ανόητο να προσπερνιέται αυτό και να είμαστε απλά αυτοαναφορικοί. Από τότε που ενώσαμε τις ατομικές μας εξεγέρσεις σε μια συλλογική ορμή καταστροφής και δημιουργίας, αποφασίσαμε πως το να παραμελήσουμε τους κρατουμένους, που αγωνίζονται, σημαίνει πως  παραμελούμε τον ίδιο τον αγώνα. Το σημαντικό είναι να μπορούμε να δούμε και τους άλλους που εξεγείρονται.

Η βομβιστική μας επίθεση συνέπεσε με το μήνα, που ανακοινώθηκε πως θα ξεκινήσει, τελικά, η δίκη των ελευθεριακών ταξικών αγωνιστών Marcelo Villarroel, Juan Aliste και Freddy Fuentevilla, στη Χιλή. Η μαχητική τους στάση και τα γράμματά τους από τη φυλακή αποτέλεσαν έμπνευση από τότε που αιχμαλωτίστηκαν στην Αργεντινή, πριν από πέντε χρόνια. Παρά τις διαφορές μας, μας ενώνει ένας μίνιμουμ στόχος: άμεση εξέγερση προς την καταστροφή της ταξικής κοινωνίας. Είναι κομμάτι του συνεχώς εξελισσόμενου αντιεξουσιαστικού πεδίου, που εκτείνεται πέρα από σύνορα και γλώσσες.  Εδώ μπορούμε να ανταλλάξουμε ιδέες, πρακτικές και φυσικά αμοιβαία κριτική, που μας κάνει ικανούς να αναπτυχθούμε και να μάθουμε. Έτσι, αντί για την απόλυτη θεωρητική ταύτιση (για παράδειγμα σχετικά με τη φύση της Κοινωνίας και του Πολιτισμού), σήμερα βιώνουμε μια αλληλεγγύη, που πηγάζει από το κοινό μας πάθος να αγωνιστούμε, εδώ και τώρα, χωρίς καθυστέρηση, ελεύθεροι να περπατήσουμε τα ξεχωριστά μονοπάτια, που μας ανοίγουν οι αναλύσεις μας. (Για τους ταξικούς ιδεολόγους, που συκοφαντούν τους αντάρτες και κρύβονται, περιμένοντας ακόμα τις μυθικές «αντικειμενικές συνθήκες», έχουμε την άκρατη περιφρόνησή μας).

«…σε ένα αποστειρωμένο κελί υψίστης ασφαλείας, μέσα στο όμορφο σκοτάδι μιας κορυφογραμμής σπαρμένης με παράνομα χνάρια, μέσα στο ανώνυμο μητροπολιτικό σαμποτάζ… σε ένα ποίημα-τραγούδι, σε μια προκήρυξη, σε μια ειλικρινή παράδοση στην καρδιά… η μνήμη και η ανατροπή υπάρχουν ανεξάρτητες από τα σφοδρά κύματα της καταστολής.»  Marcelo Villarroel

Δύναμη στους Marcelo, Juan και Freddy και στον Carlos Gutierrez, που καταζητείται ακόμα για την ίδια υπόθεση. Οι Έλληνες αναρχικοί, που συνελήφθησαν στην Κοζάνη, στη Νέα Φιλαδέλφεια και στη Θεσσαλονίκη, ο Roger Clement (Συνασπισμός Πολεμώντας για την Ελευθερία-Οττάβα), ο Marco Camenisch και ο Walter Bond (Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων-Μοναχικός Λύκος), είναι ένας λόγος παραπάνω για να μείνουμε περισσότερο σταθεροί στον αγώνα μας.

Κάνουμε ένα κάλεσμα σε όποιον νιώθει δυσαρεστημένος: απόκτησε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, για να οπλιστείς απέναντι στην εξουσία και την αδιαφορία. Ας αντισταθούμε στις τράπεζες, την εργασία, τα λεφτά και τον Πολιτισμό, που βρίσκεται πίσω τους. Από τις τράπεζες, που ληστεύονται στο Σαντιάγκο, τους δικαστικούς επιμελητές, που πυροβολούνται στο Λονδίνο, τα εργοστάσια, που αναστατώνονται στη Ντάκα, από το shoplifting μέχρι το πλιάτσικο στο Μπαριλότς και το Μπρίστολ, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας και τα κέντρα δουλειάς, που σπάστηκαν στο Τρέντο και το Βερολίνο· από την ανυποταξία, τα σαμποτάζ στους χώρους δουλειάς, την απρόβλεπτη απεργία· από τις επιθετικές καταλήψεις κτιρίων και γης, με σκοπό την απελευθέρωσή τους  από το εμπόριο, στο Κάρντιφ ή στη Γκιρόνα, την προηγούμενη εβδομάδα, μέχρι την εναπομείνουσα ιθαγενική αντίσταση, που αντιστέκεται στην αφομίωση από το παγκόσμιο σύστημα εργασίας και οικονομίας… 10, 100, 1000 ανταρσίες ενάντια στην τυραννία της αγοράς.

Και γιατί να σταματήσουμε εδώ; Προς μια ζωή χωρίς υπολογισμούς και διοίκηση, μια ζωή ελευθερίας και αγριότητας. Μια αναρχική ζωή. Ας γίνουμε ο εσωτερικός εχθρός του συστήματος , απρόβλεπτος και ανεξέλεγκτος.

Για τη συνεχή επίθεση και ανατροπή

ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

/ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

Υποσημειώσεις:

1. Η διαχειριστική ομάδα του Bristol Indymedia λογόκρινε την προκήρυξη, με την αιτολογία της υποκίνησης…

1. To Libor είναι ένας δείκτης μέσου όρου επιτοκίων, που υπολογίζεται από τις μεγαλύτερες τράπεζες του Λονδίνου, με το οποίο δανείζονται από τρίτες τράπεζες.

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Ινδονησία: Εμπρησμός σχολής της αστυνομίας (Balikpapan, Νότιο Kalimantan)

\"Ινδονησία

Σύντομο μήνυμα στους εχθρούς (Σχέδιο Φοίνικας, μέρος 5ο)

«Εμείς δε θα μιλήσουμε για «άδικες διώξεις», για «κλίμα τρομοκράτησης των αγώνων», για το «νέο ολοκληρωτισμό» και άλλα τέτοια. Γιατί γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει τίποτα καινούριο σ’αυτά. Είναι, απλά, στιγμιότυπα του αρχέγονου πολέμου μεταξύ δύο ασυμβίβαστων κόσμων: από τη μία πλευρά, βρίσκεται ο σιχαμερός κόσμος της εξουσίας και του υποτακτικού πλήθους της κοινωνικής χαβούζας και από την άλλη, οι αναρχικοί εξεγερμένοι, οι ανυπότακτοι μαχητές του Αρνητικού, όσοι δε σκύβουν το κεφάλι σε κανέναν.Εμείς δε θα μιλήσουμε ούτε για τους άλλους. Εκείνους, που αυτές τις μέρες κρυφοχαίρονται και ανακουφίζονται. Δεν είναι τώρα ο τόπος και ο χρόνος να το κάνουμε αυτό. Να έχουν, όμως, στο νου τους ότι θα έρθει η ώρα να μιλήσουμε και γι’ αυτά.»

–Λευτεριά στους Λύκους του Βορρά

Όταν είπαμε «τίποτα δεν τελείωσε», δε λέγαμε απλά λόγια. Οι απειλές μας θα μετουσιώνονται σε πράξη, κατά καιρούς, κάθε φορά που θα μας δίνεται η ευκαιρία. Και κάθε φορά θα φέρνουμε τη δράση μας πιο κοντά στα μούτρα σας. Ακριβώς μπροστά από τα όπλα, τις στολές και τα εργαλεία φυλάκισης/καταστολής σας, που συχνά χρησιμοποιήτε για να απαγάγετε τους επαναστάτες συντρόφους μας. Ποτέ δε θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε ήσυχοι, γιατί ο δικός μας πόλεμος δεν τελείωσε ακόμα.

Με αυτό το γράμμα, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τον εμπρησμό της σχολής της αστυνομίας στην οδό Sudirman, στο Balikpapan, στις 24 Αυγούστου 2013. Τοποθετήσαμε τον εμπρηστικό μηχανισμό με χρονοκαθυστέρηση, μπροστά στην πόρτα της σχολής και αφήσαμε τη φωτιά να κάνει τα υπόλοιπα. Επιλέξαμε αυτόν το στόχο, όταν μάθαμε τα νέα, πως τα ελληνικά γουρούνια εισέβαλλαν στο στέκι Ναδίρ και συνέλαβαν συντρόφους, εξαιτίας των αρκετών επιθέσεων από διαφορετικούς πυρήνες της FAI/IRF. Η ενέργειά μας είναι μια άμεση πράξη εκδίκησης ενάντια στα γουρούνια, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού.

Χαιρετίζουμε με φωτιά, τα δύο αδέρφια μας, που κατηγορούνται για το διεθνές σχέδιο εκδίκησης: Φοίνικας.

Δεν έχουμε τίποτα άλλο να σας πούμε γιατί αφήνουμε τη φωτιά να εξηγήσει. Για κάθε χιλιοστό παραβίασης της ελευθερίας μας, θα σας απαντάμε με χτυπήματα πιο βίαια από τα προηγούμενα.

Αυτή η ενέργεια, είναι επίσης ένας χαιρετισμός στους συντρόφους μας, τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στους αγαπημένους μας Alfredo Cospitoκαι Nicola Gai, Hans Niemeyer, Juan, Marcelo και Freddy, στους 4 της Κοζάνης και στους αιχμαλώτους πολέμου σε Ιταλία ( από τις επιχειρήσεις Ardire, Shadow, Thor κλπ.) και Χιλή. Γιατί κάθε σύντροφος, βρίσκεται μέσα στις μαύρες καρδιές μας.

Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης

FAI/IRF

Πυρήνας «Λευτεριά στο Μανδύλα και τον Τσαβδαρίδη»

Αναφορές στα καθεστωτικά ΜΜΕ: 1,2,3,4

Προηγούμενες επιθέσεις στα πλαίσια του σχεδίου \”Φοίνικας\”: 1,2,3,4

Πηγές στα αγγλικά: 325 και Act for freedom now!, μετάφραση-επιμέλεια Parabellum

Για περαιτέρω πληροφόρηση, αυτή τη φορά η αστυνομία δε μπορεί να ισχυριστεί ότι η φωτιά προκλήθηκε από βραχυκύκλωμα, καθώς στο κτίριο δεν υπήρχε ηλεκτροδότηση εκείνη τη στιγμή. Συνολικά εφτά τάξεις κάηκαν ολοσχερώς.

\"Ινδονησία

Επιστολή του Γιάννη Μιχαηλίδη απ\’ τις φυλακές κορυδαλλού

Αναδημοσίευση από το Indymedia:

Το γράμμα αυτό είναι μια απόπειρα να επεξηγήσω τις θέσεις και τις επιλογές μου σαν κομμάτι της αναρχικής εξεγερσιακής δράσης ευελπιστώντας να λειτουργήσουν ως έναυσμα για την εξάπλωσή της.

 Δεν είναι γραμμένο υπό το πρίσμα κάποιας συγκεκριμένης ιδεολογίας ή αποκρυσταλλωμένης  τάσης είναι μια σύνθεση με προϊόντα κλεμμένα  απ’ το ιδεολογικό σούπερ-μάρκετ, όπως και η σκέψη μου.

 Διακατέχεται όμως από τις κρίσεις και τις αξίες κάποιου που συμμετέχει  στον πόλεμο ενάντια στην εξουσία, ορμώμενος απ’ το εκθαμβωτικό ιδανικό της αναρχίας. Ένα ιδανικό που διαφαίνεται τόσο σε παραδοσιακές κοινότητες του παρελθόντος, όσο κ σε εξεγερμένες κοινότητες  του παρελθόντος και του παρόντος.

 Ένα ιδανικό  που ως τώρα μόνο προσεγγίζεται, και ίσως ποτέ να μην κυριαρχήσει καθολικά. Γιατί όπως έγραψε και ο σύντροφος Γιάννης Ναξάκης «η εξουσία δεν είναι μεταφυσική, είναι μέσα μας» όπως και το πάθος για ελεύθερες ανεξούσιες σχέσεις.

 Η συνειδητοποίηση ότι η πραγματικότητα του καπιταλισμού είναι πόλεμος όλων εναντίον όλων, είναι ανταγωνισμός επιβίωσης με ωθεί να λάβω μέρος στον πόλεμο εναντίον του, να επιλέξω θέση. Και θεωρώντας τους οπαδούς της τάξης ασυνείδητους δολοφόνους, τάχθηκα στο μέρος της εξέγερσης. Η αναρχία είναι ο τρόπος να εξεγείρομαι προσπαθώντας να μην αναπαράγω αυτό που πολεμάω -σχέσεις εξουσίας, οργανώνοντας αντιιεραρχικά τις κοινότητες αγώνα.

ΣΚΙΑΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ

 Η εξέλιξη του πολιτισμού εμπεριέχει τη διαρκή αναβάθμιση ενός πλέγματος κοινωνικών συμβάσεων. Αυτό το πλέγμα είναι καθολικό, περιλαμβάνει το χρήμα, τους νόμους, την ηθική. Κάθε σύγκρουση και κάθε ανταγωνισμός συμφερόντων διαμεσολαβείται και διευθετείται από αυτό το σύστημα συμβάσεων.

 Το σύγχρονο κοινωνικό οικοδόμημα, έχει διαμορφωθεί ώστε να εξισορροπεί τις αντίρροπες δυνάμεις με γνώμονα την αναπαραγωγή του και την ισχυροποίησή του. Συνεχώς εξελίσσεται και αναπροσαρμόζεται από πολλαπλά κέντρα εξουσίας, από ισχυρούς καπιταλιστές, κρατικούς αξιωματούχους και επιστήμονες των οποίων η ευημερία εξαρτάται από την ικανότητα της κοινωνικής  μηχανής να επιβιώνει και να αναπαράγει τον εαυτό της.

Ακόμη και η καταστροφή ενός τμήματος της γιγάντιας μηχανής λειτουργεί  ως μια ευκαιρία για την αναβάθμισή της. Κάθε πόλεμος, κάθε φυσική καταστροφή,  εξέγερση ή επανάσταση δημιουργεί καινούργια πεδία επενδύσεων για τον καπιταλισμό και ένα νέο, σταθερότερο καθεστώς γεννιέται από τις στάχτες του προηγούμενου. Κάθε προηγούμενη αυτοκρατορία του παρελθόντος απειλούταν από άλλες εξουσίες. Ο καπιταλισμός προσφέρει τέτοια κοινωνική ευελιξία που κάθε ισχυρός παράγοντας εξουσίας, απλώς αφομοιώνεται.

 Η δύναμη της σύγχρονης κοινωνικής μηχανής, είναι η ικανότητά της ν’αφομοιώνει τα πάντα. Κάθε πολίτης, κάθε εργαζόμενος , συνιστά ένα γρανάζι που πρέπει να τοποθετηθεί στη σωστή θέση. Και όλοι αισθάνονται ότι εξαρτώνται απ’ αυτό το ευφυέστατο  σύστημα απόσβεσης των κοινωνικών  κραδασμών που λέγεται καπιταλισμός και εξουσιάζει τα πάντα:

 

Το χρήμα είναι η παγκόσμια γλώσσα, είναι το μέτρο της δυνατότητας του κάθε ατόμου να εκμεταλλευτεί.  Ο καθένας όταν μαθαίνει να διαχειρίζεται το χρήμα μυείται στο σύστημα εξουσίας.

 

«Αυτοί οι άνθρωποι είναι το σύστημα. Και αυτό το σύστημα είναι ο εχθρός»

Αυτός είναι ο πανίσχυρος κόσμος του κεφαλαίου.  Όμως η καθολική θρησκεία του χρήματος εκτός από ιερατείο,  χρειάζεται και θαύματα: Το σύμπλεγμα επιστήμης- τεχνολογίας που έχει θέσει την ανθρώπινη διάνοια στην υπηρεσία των πιο άθλιων υποκειμένων. Πανίσχυρες μηχανές που δολοφονούν μαζικά,  που βασανίζουν, εξοντώνουν, και το χειρότερο αποσυνθέτουν την ανθρώπινη νόηση. Από τις πυρηνικές βόμβες, στα πειραματόζωα, στα σφαγεία και εκτροφεία ζώων, μέχρι τη μόλυνση και την καταστροφή του πλανήτη. Από τις κάμερες και τις τηλεοράσεις  που διαχέουν το πρότυπο του σύγχρονου σκλάβου, μέχρι τα έξυπνα όπλα της αστυνομίας.

Όχι η τεχνολογία δεν είναι ουδέτερη είναι μια πόρνη που μπορεί να πλαγιάζει και μαζί σου, αλλά δεν ξεχνά ποτέ ποιος είναι ο νταβατζής της. Μια πελώρια δύναμη που εξελίσσεται ραγδαία καθιστώντας αυτόν τον κόσμο όλο και πιο κοντά στο χείλος του απόλυτου ελέγχου, όλο και πιο κοντά στην οριστική  ήττα της ελευθερίας.

Ο θαυμαστός  καινούργιος  κόσμος λοιπόν είναι εδώ και είναι τόσο σύνθετος που δεν αφήνει σε κανέναν το δικαίωμα να ισχυριστεί ότι είναι αθώος.

Όσο και αν έχει ριζώσει στην κοινωνία η υποκριτική ηθική του αστικού πολιτισμού, η σκληρή πραγματικότητα είναι παρούσα και αδυνατεί να κρυφτεί  πίσω απ’ το βουνό των δήθεν αλτρουιστικών ηθικών κανόνων. Οι επιφάσεις ευαισθησίας δεν γειώνονται με τοσύνολο απαγορευμένων συμπεριφορών, τη διάχυτη επιβεβλημένη αυτοκαταπίεση με μοναδική λειτουργία την ευημερία και αναπαραγωγή μιας κοινωνίας ευνουχισμένων ατόμων.

 Η κλοπή είναι ανήθικη, εφόσον αμφισβητεί το ιερό δισκοπότηρο της νόμιμης ιδιοκτησίας, ενώ η εκμετάλλευση μέσω της ιδιοκτησίας πρέπει να είναι σεβαστή. Οι φόνοι είναι ανήθικοι εκτός αν έχουν διαπραχθεί από μπάτσο ή μισθοφόρο, τότε είναι ηρωισμός. Δεν αξίζει να αναφερθούν οι αμέτρητοι ανούσιοι και ασήμαντοι κανονισμοί που απλά αναπαράγουν κομπλεξικά ανθρωποειδή, περιορίζοντας και κανοναρχόντας τις ερωτικές και ευρύτερα τις ανθρώπινες σχέσεις.

Όμως η ηθική είναι για τα θύματα, τους κατώτερους της κοινωνικής πυραμίδας. Αυτοί  που βρίσκονται στην κορυφή της, την έχουν ήδη φτύσει για να βρίσκονται εκεί ενώ υποκρίνονται ότι τη σέβονται και την αναγνωρίζουν. Όπως την έχουν

φτύσει οι ελεύθεροι και συνειδητοί επαναστάτες που πράττουν βάσει της κρίσης και των συναισθημάτων τους και το ήθος τους διαμορφώνεται από την πηγαία ενσυναίσθηση περιφρονώντας τις νόρμες των απαγορεύσεων, με τη διαφορά ότι δεν χρειάζεται να υποκρίνονται.

 

Φυσικά το κεφαλαιοκρατικό  σύστημα δεν αρκείται στις διάχυτες δομές εξουσίας ούτε θα μπορούσε να ευημερεί  βασιζόμενο σε μια ηθική που ο καθένας μπορεί να αμφισβητήσει. Χρειάζεται ένα βίαιο μηχανισμό που θα αποτρέπει τους πάντες από προοπτική αμφισβήτησης της κανονικότητάς του. Η βία της νομιμότητας αναπληρώνει τα

περιθώρια των ηθικών κανόνων και των ιδεολογημάτων. Το παγκόσμιο κεφάλαιο είναι αυτοκρατορία και έχει ως πυρήνα της βίαιης επιβολής του τη δημοκρατική διακυβέρνηση.

Όπως κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς, έτσι και η δημοκρατία πλασάρεται στους υπηκόους της ως η πιο συμφέρουσα γι’ αυτούς μορφή εξουσίας. Και φυσικά φροντίζει να αναπαράγει την ηθική, την κουλτούρα και την προπαγάνδα της μέσα απ’ την κρατική εκπαίδευση, το θέαμα και την κεντρικά ελεγχόμενη ενημέρωση. Το μήνυμα ότι κάθε μη εξουσιαστική μορφή οργάνωσης των ανθρώπινων σχέσεων είναι ανέφικτη, δε χρειάζεται καν να εκστομίζεται, υπονοείται.

 

«Δεν μπορεί να υπάρξει γυμνή, κτηνώδης δύναμη η βία, γιατί αν ήταν έτσι το άλογο του Καλιγούλα θα είχε το ίδιο δικαίωμα στην υπατεία της Ρώμης όπως είχε και το αφεντικό του»

Τόμας Παονάλ

Για να φαίνεται το καθεστώς ως ευνοϊκή αλλά και μοναδική επιλογή δεν αρκεί να επιβάλλεται με την ωμή βία, χρειάζεται επιφάσεις επιείκειας.

Η δημοκρατία του κεφαλαίου είναι ο παράδεισος σε σχέση με την κόλαση που η ίδια δημιουργεί στα εδάφη που εκμεταλλεύεται.

 Αποφεύγει να εφαρμόσει στο εσωτερικό της το δόγμα της μηδενικής ανοχής ακόμα και αν είναι στη ρητορική της στα πλαίσια της τρομοκράτησης όσων αμφισβητούν συνειδητά ή μη την έννομη τάξη. Το όριο της ανοχής προσαρμόζεται ώστε να εξασφαλίζει ευαίσθητες ισορροπίες. Η δημοκρατία λοιπόν αποφεύγει τη φυσική εξόντωση των εσωτερικών της εχθρών διατηρώντας το ανθρωπιστικό προσωπείο που συγκαλύπτει την αιματηρή φύση του συμπλέγματος κράτους-κεφαλαίου. Κάθε παρέκκλιση απ’ αυτόν τον κανόνα συνιστά επιβεβαίωση μιας αποσταθεροποίησης του συστήματος, είναι απόηχος μιας έντονης εσωτερικής  αμφισβήτησης  που απειλεί ν’ αλλάξει το χαρακτήρα του καθεστώτος. Ζημιά για την αστική δημοκρατία -που λειτουργώντας με γνώμονα τις αρχές της οικονομίας – καλείται να δαπανήσει περισσότερη ενέργεια για την αποκατάσταση της εσωτερικής της τάξης.

Φυσικά, ολόκληρος ο μηχανισμός φυσικής βίας στο εσωτερικό της δημοκρατίας, αστυνομία-δικαιοσύνη-φυλακές βασίζεται στο ιδεολόγημα της ασφάλειας. Το έγκλημα είναι ο ιδεατός εχθρός απ’ τον οποίο προστατεύει το κράτος ενώ παράγει συνθήκες που το γεννούν. Το ίδιο σύστημα που παράγει τα όπλα, ορίζει ως νόμιμη τη χρήση τους απ’ το στρατιωτικό βραχίονα που μέσω της ωμής βίας δημιουργεί  τις συνθήκες άγριας λεηλασίας στο εξωτερικό, και τον αστυνομικό βραχίονα για την επιβολή της τάξης στο εσωτερικό δηλαδή την εξορθολογισμένη συνθήκη καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Βασικός μηχανισμός καθυπόταξης της καπιταλιστικής δημοκρατίας, είναι ο θεσμός της φυλάκισης. Ο εγκλεισμός  –για τους ανθρωπιστές σωφρονισμός- λειτουργεί σαν εκβιασμός για όποιον σκέφτεται να παρεκκλίνει απ’ την αστική νομιμότητα συνιστώντας έναν επιεικέστερο  τρόπο τιμωρίας σε σχέση με την εκτέλεση,  που προφυλάσει το ανθρωπιστικό προσωπείο του καθεστώτος. Στοιχειώδες κομμάτι και του σύγχρονου επιστημονικά  δομημένου συστήματος εξουσίας που εξακολουθεί να βασίζεται στην άμεση ή έμμεση βία για να πετύχει τον έλεγχο των συνειδήσεων.

 

ΟΠΛΙΣΜΕΝΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ

Παρατηρώντας τη διαρκή εξέλιξη της τεχνολογίας καταστολής και ελέγχου προς όλο και πιο ολοκληρωτικά μοντέλα, ένα ερώτημα προκύπτει. Απέναντι σε ποιον θωρακίζεται

το σύστημα; Τι απειλεί να βυθίσει την ευταξία του στο χάος; Ποιά δύναμη προσπαθούν να εξαπατήσουν οι ανθρωπιστικές επιφάσεις;

Μια δύναμη τόσο ισχυρή όσο η δύναμη που το γέννησε. Η ανθρώπινη συνείδηση. Η συνείδηση που ανέδειξε αξίες που αντιτίθενται στην αλόγιστη εκμετάλλευση και καταπίεση. Αυτό που ονομάζεται «κοινωνικό κεκτημένο» δεν είναι παρά η αναβάθμιση

του καθεστώτος ώστε να αφομοιώσει αυτές τις αξίες και να μειώσει τις αντιδράσεις εναντίον του, παραμένοντας στην ουσία του βίαιο και εκμεταλλευτικό.

 Το σύγχρονο σύστημα εξουσίας με βασικούς πυλώνες τη διαρκώς εξελισσόμενη τεχνολογία και επιστήμη, τον πανίσχυρο κεφαλαιοκρατικό μηχανισμό και τις δυτικές δημοκρατίες σε ρόλο ρυθμιστή, είναι το αποτέλεσμα της διαλεκτικής συνεξέλιξης εξουσίας κ εξέγερσης. Το καθεστώς γεννήθηκε από επαναστάσεις και παραμένει επαναστατικό.

Το «θαύμα» του σύγχρονου κόσμου είναι το μπάσταρδο της ερωτικής  συνεύρεσης της εξουσίας με τις απελευθερωτικές ιδέες.

 Από τη μια η εξουσία αυτοπεριορίζει την κτηνωδία της, από την άλλη η εκρηκτική και αλματώδης εξέλιξη της -κάποτε υπό διωγμό- γνώσης και η ελευθερία της έκφρασης απογειώνουν την ισχύ της.

 Μια κατάσταση  που δεν μπορεί να πάρει θετικό ή αρνητικό  πρόσημο σε σχέση με τις κοινωνίες του παρελθόντος, αφού δεν υπάρχουν συγκρίσιμα  μεγέθη, ούτε υποθετική ιστορία  παρά μόνο ένας κόσμος εν εξελίξει, και στην εξέλιξη του έχουμε τη δυνατότητα να συμμετέχουμε με τη δύναμη της δικής μας συνείδησης.

Η εξέλιξη της συνειδητότητας περνάει απ’την αμφισβήτηση κατοχυρωμένων ιδεών και αξιών· και γεννάει καινούργια  ιδανικά  περνώντας μέσα από ατομικές  ή κοινωνικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Αυτή είναι η ροή της ιστορίας. Εκτός από το αίμα που χύνεται άφθονο για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των κυρίαρχων, ρέει και το αίμα που ποτίζει τον ανθό της εξέγερσης, στραμμένο στην κατεύθυνση του ήλιου της ελευθέριας, της ανατροπής των αυτοκρατοριών.  Γιατί τα ελεύθερα πνεύματα οπλίζονται και διεκδικούν τη θέση τους στην ιστορία. Όσοι ισχυρίζονται πως η επαναστατική δράση δεν έχει νόημα αφού το σύστημα είναι τόσο ισχυρό, αν αναρωτηθούν  πως θα ήταν ο κόσμος αν δεν είχε διαμορφωθεί από εξεγέρσεις  και επαναστάσεις, ας αναρωτηθούν σε τι βαθμό θα είχε ήδη φτάσει ο ολοκληρωτισμός της εξουσίας αν η μόνη δύναμη που εξελισσόταν ήταν η άπληστη τάση για περισσότερη ισχύ, περισσότερο έλεγχο.

Και αφού η απάντηση είναι τόσο προφανής, ας κοιτάξουν  στον εαυτό τους να δουν τη συγκάλυψη των ένοχων επιλογών τους.

ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΗΣΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

 Από τότε που τα βιώματά μου με οδήγησαν στην αμφισβήτηση της κυρίαρχης κρατιστικής ιδεολογίας,  από τότε που συνειδητοποίησα ότι κάθε λεπτό αδράνειας είναι συνενοχή στα εγκλήματα των κυρίαρχων, επεδίωξα η δράση μου να είναι συνεπής με τη σκέψη μου. Αναζήτησα  τρόπους να σαμποτάρω την εύρυθμη λειτουργία κράτους και οικονομίας, αναζήτησα συνεργούς στο έργο αυτό. Πολλοί σύντροφοι κατέληξαν σε παρεμφερείς επιλογές πολύ πριν από εμένα και εμπνεύστηκα από τη σκέψη τους, τη δράση τους, τις διαδρομές τους. Διαδρομές πολλές φορές δύσκολες και οδυνηρές που διάβηκαν διεκδικώντας τον αυτοκαθορισμό τους, την ελευθερία τους, τη ζωή τους.

 Κάθε μορφή κι επιλογή αγώνα έχει την αυταξία και τη σημασία της. Για να δίνει σάρκα και οστά στις επιθυμίες της κάθε εξεγερμένης ατομικότητας που συμμετέχει, για να συμβάλλει στην αναγκαία διεύρυνση του επαναστατικού μετώπου διαδίδοντας τις απελευθερωτικές ιδέες, για να σαμποτάρει τις ιεραρχίες, τις αγορές, τις κοινωνικές δομές, τις μηχανές που στην υπηρεσία του κεφαλαίου  σαρώνουν τη φύση, ανθρώπινη και μη.

 Προφανώς τα μέσα και οι στρατηγικές  που επιλέγονται στον επαναστατικό πόλεμο-όπως και σε κάθε πόλεμο-καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό απ’ την αντίστοιχη στρατηγική του αντιπάλου: Η αστική δημοκρατία στην ελληνική εκδοχή της προτιμά να επιτρέπει την ελεύθερη έκφραση των επαναστατικών ιδεών, έχοντας εξασφαλίσει όχι μόνο ότι θα συκοφαντηθούν  από τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά κυρίως ότι θα θαφτούν κάτω απ’ το πλήθος των διαφημιστικών φυλλαδίων, ότι οι μάζες θα εξακολουθήσουν να καταναλώνουν το ψευδοβίωμα. Η τηλεοπτική αποχαύνωση υπερισχύει. Το κράτος γνωρίζει ότι για να σταθούμε στον πόλεμο της υπερπληροφόρησης, πρέπει να είμαστε δυναμικοί,  και ότι για να διεισδύσει κοινωνικά το μήνυμα, έχει ανάγκη από δράση. Και σ’αυτή ακριβώς τη δράση έχει προσανατολιστεί η αναβάθμιση της καταστολής. Ο σκοπός αυτής της μικρής ανάλυσης είναι να τονίσω τη σημασία τόσο των εγχειρημάτων διάδοσης του αναρχικού λόγου, όσο και των αντάρτικων ενεργειών. 

Γιατί ο λόγος από μόνος του, όχι μόνο θα θαβόταν στον τάφο της υπερπληροφόρησης που έσκαψε  ο αστικός  πολιτισμός, αλλά θα έχανε το νόημά του αν δεν αμφισβητούσε  το μονοπώλιο της βίας του κράτους, αν δεν έβρισκε την ενσάρκωσή του στην έμπρακτη επαναστατική βία.

 Αντίστοιχα καμία ανάληψη ευθύνης μέσω το τύπου ή των ηλεκτρονικών μέσων δεν μπορεί να υποκαταστήσει το χέρι με χέρι μοίρασμα προκηρύξεων, την επικοινωνία μέσω της οργανικής σχέσης που αναπτύσσεται σε ανοιχτά εγχειρήματα αντίστασης.

Η στρατηγική του κράτους να απονευρώσει τον αναρχικό αγώνα χτυπώντας τις δυναμικές, βίαιες και επιθετικές μορφές του καθιστά κάποιες επιλογές πιο κρίσιμες.

Φυσικά θα ήταν γελοίος ένας ισχυρισμός ότι κάποιες μορφές αγώνα είναι ανώτερες από άλλες όμως πρέπει να τεθεί ένα στοίχημα σε κάθε εξεγερμένη ατομικότητα  ή  συλλογικότητα:  αν θα εγκαταλείψουμε κάποια πεδία του επαναστατικού πολέμου υποκύπτοντας στον διαρκή κρατικό  εκβιασμό που λέγεται νομιμότητα.

 ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ

Βρίσκομαι πλέον αντιμέτωπος με τον κόσμο της φυλακής, το χωροχρόνο που ορίζουν αποκλειστικά οι συμβάσεις. Οδηγήθηκα εδώ από μια σειρά επιλογών μου, στην προσπάθεια να χαράξω τη δική μου πορεία άρνησης. Άρνησης να υποκύψω στους κρατικούς εκβιασμούς, άρνησης να υποταχθώ στις συμβάσεις εξουσίας, άρνησης να ζήσω ως ένα ακόμη μικροσκοπικό πιόνι. Ήταν μια συνειδητή διαδρομή εξέγερσης αντίστασης και αλληλεγγύης. Μια ιχνηλασία σε πολλά μονοπάτια που ανηφορίζουν  το ηφαίστειο της άναρχης επανάστασης.

Όντας προσωρινά αδρανοποιημένος, εκμεταλλεύομαι τη δυνατότητα που παρέχει το δημοκρατικό καθεστώς να εκφραστώ ελεύθερα, επιχειρώντας να μετατρέψω τη δύναμή του σε αδυναμία.

Ο νεκρός χρόνος της φυλακής τροφοδοτεί την ανάπτυξη ιδεών που υποσκάπτουν τα θεμέλια των δημοκρατικών ψευδαισθήσεων.

Είναι ανάγκη του κάθε επαναστάτη να εκπέμπει μηνύματα που πυροδοτούν τηνεξεγερσιακή δραστηριότητα. Ταυτόχρονα τόσο η δράση, όσο και η στάση ζωής και αγώνα που επιλέγουμε λειτουργεί σαν μήνυμα. Οπότε θεωρώ σημαντικό υπερασπιστώ τις επιλογές μου που θεωρώ κομβικές  αναδυκνείοντας  το νόημα που είχαν για μένα. Το θεωρώ πιο σημαντικό από την «επιείκεια» που ενδεχομένως δείξουν τα δημοκρατικά δικαστήρια  αν επιλέξω να σιωπήσω απέναντι στα πιο ευαίσθητα ζητήματα. Απαξιώνω τους νομικούς κώδικες· δεν θα επιτρέψω να περιορίσουν τη δυναμική του λόγου μου. Απαξιώνω και την υποτιθέμενη «στρατηγική» που εφευρίσκουν  όσοι αδυνατούν  να υπερασπιστούν τις επιλογές τους την κρίσιμη στιγμή. Γιατί, ο αγώνας μας διεξάγεται πρώτα και κύρια στο πολιτικό και στο κοινωνικό πεδίο, δεν είναι μια στρατιωτική σύγκρουση πεπερασμένων στρατοπέδων. Η δυναμική του οδοφράγματος της επανάστασης είναι η προοπτική της εξάπλωσης, και η εξάπλωση είναι εφικτή όταν κραυγάζουμε μηνύματα εξέγερσης, όχι όταν λουφάζουμε προσμένοντας ευνοϊκότερη μεταχείριση απ’ τον εχθρό.

Φυσικά το καθεστώς των συμβάσεων δεν βασίζεται στην αλόγιστη βία, το σύγχρονο κράτος ρυθμίζει τις ποινές ανάλογα με τη στάση απέναντι στους αστυνομικούς και δικαστικούς θεσμούς του. Αλλιώς αντιμετωπίζονται οι ρουφιάνοι, αλλιώς οι μετανοημένοι, αλλιώς όσοι κάνουν πίσω και αλλιώς όσοι υπερασπίζονται τις επιλογές τους.

Προφανώς κάποιοι ξεγελάστηκαν από ικανότερους  στρατηγούς που ξέρουν ότι

«καλύτερα να αφήνεις μια δίοδο διαφυγής στον εχθρό και να τον σφαγιάζεις καθώς οπισθοχωρεί» (Σουν Τσου)

Καμία οπισθοχώρηση λοιπόν, λυσσασμένη μάχη μέχρι τέλους.

 

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΠΑΡΕΚΛΙΣΗΣ

Αυτή τη στιγμή είμαι κατηγορούμενος για απόπειρα ανθρωποκτονίας με τόξο σε διαδήλωση, για συμμετοχή στην ε.ο. Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, για 160 επιθέσεις της οργάνωσης, για την αιματηρή συμπλοκή με τους μπάτσους στην Πεύκη  και για τις ληστείες  τραπεζών στο βελβεντό κοζάνης και στο Φιλώτα Φλώρινας. Κάθε τέτοια κατηγορία για μένα είναι τίτλος τιμής, καθώς αισθάνομαι περήφανος που το καθεστώς με εντάσσει στους εχθρούς του. Βέβαια υπήρξα οπλισμένος εχθρός του συστήματος εξουσίας πριν με καταγράψει η αστυνομία στους φακέλους της. Και θέλω να εξηγήσω το σκεπτικό που καθοδηγούσε τη διαδρομή μου, αναφερόμενος σε κάποια σημεία σταθμούς της δράσης και των επιλογών μου. Προφανώς θα υπάρξουν κάποιες παραλείψεις καθώς δεν σκοπεύω να δώσω πληροφορίες στον εχθρό που ως τώρα δεν γνωρίζει.

Όταν το 2009 χτυπήθηκαν από το κράτος κάποιες υποδομές του αναρχικού αντάρτικου και αρκετοί  σύντροφοι πέρασαν στην παρανομία, για μένα ήταν αυτονόητη όχι μόνο η στήριξη των καταζητούμενων, αλλά και η αναγκαιότητα της συμμετοχής μου στην αντάρτικη δράση.

Σ’αυτά τα πλαίσια προέκυψε και η σχέση μου με την ε.ο. Σ.Π.Φ.

Δεν αποτέλεσα μέλος της οργάνωσης, καθώς στην αναρχία κάθε ατομικότητα έχει τη δυνατότητα να ακολουθεί αυτόνομη διαδρομή και να συλλογικοποιήται ελεύθερα σχηματίζοντας νέες οργανώσεις, αντίθετα με μια συγκεντρωτική δομή-όπως προβάλλεται απ’ τη δημοσιογραφική προπαγάνδα- που τους θέλει όλους στην ίδια

οργάνωση ισοπεδώνοντας τα διαφορετικά χαρακτηριστικά  του καθενός. Αναγνωρίζοντας όμως τη χρονική περίοδο εκείνη  κάποιες κοινές στοχεύσεις, αναδύθηκαν σχέσεις έμπρακτης αλληλεγγύης και οι σχέσεις αυτές οδήγησαν σε μια βαθύτερη συνεργασία.

Και αυτή η συνεργασία οδήγησε στο να δεχτώ τις συνέπειες της κατασταλτικής επιχείρησης εναντίον της Συνομωσίας.

Λίγες μέρες πριν την εισβολή της αντιτρομοκρατικής στο Βόλο, είχα συλληφθεί σε διαδήλωση ενώ στόχευα με τόξο τη βουλή -μια δράση που στηρίζω στο ακέραιο και σήμερα καθώς στα πλαίσια της πολυμορφίας του αγώνα κινήθηκε στην κατεύθυνση του εμπλουτισμού των μέσων, και της εξέλιξης με γνώμονα τη φαντασία, και εμμένω στις θέσεις που εξέφρασα στο γράμμα που δημοσίευσα τότε.

Τότε λοιπόν αφέθηκα ελεύθερος με περιοριστικούς όρους , τους οποίους είχα ήδη αποφασίσει να σπάσω για να μη διακινδυνέψω το ενδεχόμενο της σύλληψης σε περίπτωση που η αστυνομία ήδη γνώριζε πράγματα που δεν είχε αποκαλύψει. Την επιλογή τη συνειδητή επιλογή της παρανομίας, ήρθε να επικυρώσει το ένταλμα συλλήψεως για μένα που εκδόθηκε μετά τη σύλληψη των 5 μελών της Σ.Π.Φ. στο Βόλο.

 Βρέθηκα σ’ένα σταυροδρόμι επιλογών αλλά ήξερα ήδη το δρόμο μου. Επέλεξα τη δύσβατη διαδρομή μέσα στα πανέμορφα τοπία της εκτός νόμου δράσης και ζωής. Διάλεξα τον διαρκή ανταρτοπόλεμο με τα εκπληκτικά στιγμιότυπα, τόσο στις εργασίες υποδομών όπως οι νυχτερινές εξορμήσεις για κλοπή οχημάτων ή οι ένοπλες ληστείες, όσο και στις στιγμές της επίθεσης.

Στερείσαι πολλά όταν είσαι καταζητούμενος, αλλά το να μην είσαι πλέον πολίτης του κράτους ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου. Το γεγονός αυτό με έκανε ως αναρχικό να αισθάνομαι συνεπής απέναντι στον εαυτό μου, πράγμα που δεν θα ίσχυε αν για μια ήσυχη ζωή στην αγκαλιά της νομιμότητας διακινδύνευα τη σύλληψη ή αν ακόμη χειρότερα,  επέλεγα να παραδοθώ προσδοκώντας ευνοϊκότερη μεταχείριση απ’ τον εχθρό.

Την άρνηση παράδοσης κλήθηκα  να στηρίξω μαζί με τους συντρόφους μου με μια δύσκολη και διαρκή εργασία υποδομής: πλαστές ταυτότητες,  ενοικίαση  σπιτιών, συλλογή όπλων, αυτοχρηματοδότηση  με ένοπλες ληστείες. Υποδομή άμυνας που αποτελούσε ταυτόχρονα και υποδομή επίθεσης όταν εμείς το επιλέγαμε. Σε συνδυασμό με τους κανόνες ασφαλείας και τα μέτρα αντιπαρακολούθησης, η ασταμάτητη εργασία μας μέσα στην πιεστική κατάσταση της παρανομίας μας ωθούσε να γευτούμε το βίωμα του πολέμου. Ζωή στην κόψη του ξυραφιού κατάλληλη για εραστές αληθινών βιωμάτων, ζωή που οι φιλήσυχοι καταναλωτές αποτυγχάνουν να προσεγγίσουν στις κινηματογραφικές αίθουσες της παθητικότητας. Γιατί η ζωή σημαίνει παρέμβαση, διεκδίκηση, πόλεμος, όχι να είσαι μια μπαταρία για να δουλεύει η γιγάντια μηχανή.

Αντιλαμβανόμενος  τον εαυτό μου ως πολέμιο του καθεστώτος και γνωρίζοντας ότι τα οπλισμένα σκυλιά του ανά πάσα στιγμή μπορεί να μου επιτεθούν για να με αιχμαλωτίσουν, προσάρμοσα τη ζωή και την κίνηση μου αναμένοντας και τη στιγμή που θα ξεσπάσει η ένοπλη μάχη με τους μισθοφόρους του κράτους. Τη στιγμή  που η αξία της ζωής του μπάτσου αποκτά αρνητικό πρόσημο ανάλογα με το βαθμό που θα σταθεί εμπόδιο στην ελευθερία  μου. Αναμφισβήτητα υπάρχουν αναστολές που μας αποτρέπουν από την αφαίρεση της ζωής ακόμη και ενός στρατιώτη του εχθρού, είτε είναι οι συνέπειες, είτε η επιείκεια απέναντι σε «ανεύθυνους» ηλίθιους που η συνθήκη της γενικευμένης απάθειας οδήγησε στη συστράτευση  με την εξουσία. Όμως όταν δεχτώ επίθεση από τους φρουρούς της νομιμότητας,  η ελευθερία μου θα κοστολογηθεί ακριβότερα από την ούτως ή άλλως περιττή ζωή τους.

Παρά τον εξοπλισμό μας τόσο σε υλικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο συνείδησης, η στιγμή που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε δύο ένοπλους μπάτσους, κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας  υποδομής, μας βρήκε ελλιπώς οπλισμένους -μέσα στη δίνη των πιεστικών καταστάσεων της παρανομίας- για την ακρίβεια είχαμε ένα και μοναδικό πιστόλι. Συγκυριακά,  ήμουν άοπλος και όταν ένιωσα τους μπάτσους να πλησιάζουν, προσπάθησα να διαφύγω τρέχοντας μέχρι που ακινητοποιήθηκα.

 Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο όμορφα ήχησαν οι πυροβολισμοί, ενώ συλλογιζόμουν απελπισμένος το σύντομο τέλος της ελευθερίας. Κι όμως, η δύσκολη επιλογή της ένοπλης αντιπαράθεσης από καθαρά μειονεκτική θέση, που έλαβε ο αναρχικός Θεόφιλος Μαυρόπουλος, με αποδέσμευσε ξυπνώντας μέσα μου τη λύσσα της ελευθερίας. Έπρεπε να διαφύγουμε  περνώντας πάνω απ’ τα πτώματά τους.

Στη μάχη της Πεύκης, η δική μου συμβολή ήταν η αρπαγή του οχήματος των μπάτσων, το οποίο χρησιμοποίησα  ως όπλο, απειλώντας να συντρίψω κάτω απ’ τις ρόδες του τον αστυνομικό  που με υπερβάλλοντα ζήλο επιχείρησε να με εμποδίσει, πάντα προσανατολισμένος στη διαφυγή  προς την ελευθερία.

Η τελική έκβαση της λυσσασμένης αυτής μάχης ήταν δύο μπάτσοι βαριά τραυματισμένοι-ένα κόστος που συμβάλλει  στη διασπορά του φόβου στο μισθοφορικό σώμα της αστυνομίας, αλλά είχε βαρύ τίμημα και για μας, τον τραυματισμό και τη συνακόλουθη αιχμαλωσία του συντρόφου.

Για μένα σε προσωπικό επίπεδο η δίχρονη παράταση της έκνομης ελευθερίας μου υπήρξε ανεκτίμητη. Για το μόνο που μετανιώνω είναι που δεν κατάφερα στο χρονικό διάστημα πριν τη σύλληψή μου να εκπληρώσω τις προσδοκίες μου, της όξυνση της αντάρτικης δράσης και την πολυπόθητη απελευθέρωση συντρόφων απ’ τις φυλακές της δημοκρατίας. Απέκτησα όμως βιώματα που δεν αντάλλασσα με τίποτα, σχέσεις που σφυρηλατήθηκαν στην οπλισμένη συντροφιά που τριγυρνούσε στα βουνά και τις πόλεις προετοιμάζοντας ληστρικές επιθέσεις και αντάρτικες ενέργειες. Απέκτησα εμπειρίες που θα φυλάξω ως θησαυρό για να τα καταφέρω καλύτερα όταν ξαναβρεθώ ελεύθερος.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ούτε το πόσο εγκλωβισμένος  αισθάνθηκα όταν δύο χρόνια αργότερα βρεθήκαμε καταδιωκόμενοι αλλά πάνοπλοι σε ένα βαν στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας και αποφασίσαμε ότι δεν θα διακινδυνεύαμε τη ζωή του ομήρου σε μια μάχη με την αστυνομία. Αντιφατικές συνθήκες, αντιφατικές επιλογές.

Μέσα στον κόσμο που κυριαρχεί  η υποταγή στα όπλα της αστυνομίας μόνο με την απειλή των όπλων μπορούμε να εξασφαλίσουμε την ύπαρξή μας. Είναι σχεδόν βέβαιο πως οποιαδήποτε  κίνησή  μας γίνει αντιληπτή, θα ρουφιανευτεί στην αστυνομία. Οπότε ο μοναδικός τρόπος να κρατήσουμε την πληροφορία της παραλλαγής μας ασφαλή, είναι να υποτάξουμε με τη βία μας τον φορέα της πληροφορίας. Εφόσον έχει συνηθίσει να υποτάσσεται στις εντολές των μπάτσων, προσωρινά ας υπακούσει στην επιβολή των εξεγερμένων. Μέχρι η συνείδησή του να εναρμονιστεί με το πρόταγμα της αντίστασης, οπότε πλέον είναι εφικτή μια αντιεξουσιαστική σχέση.

 Εάν κάποιος βρεθεί στη δύσκολη θέση να υποταχθεί στην ένταση της φωνής που ουρλιάζει «ληστεία, χέρια στο κεφάλι» -ενώ δεν έχει σκοπό να συνεργαστεί με την καταστολή- σίγουρα κατανοεί ότι η επιλογή μας είναι αναγκαιότητα και συντάσσεται στο πλευρό μας χωρίς να δημιουργεί  πρόβλημα στην τεταμένη αυτή συνθήκη.

Ο κόσμος του καπιταλισμού είναι εμπόλεμος και κάθε επίδοξος ρουφιάνος έχει προκαταβολικά επιλέξει τη συστράτευση με τον εχθρό μας. Μπορούμε να κατανοήσουμε τις επιλογές και να είμαστε επιεικείς, όμως το να του επιβληθούμε είναι το λιγότερο  που μπορούμε να κάνουμε, απ’ τη στιγμή που επιλέξαμε να απαντήσουμε με πόλεμο στον πόλεμο.

Είναι ανεδαφική η κριτική στις σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται κατά τη διάρκεια της ληστείας ή της ομηρείας, καθώς οι σχέσεις εξουσίας βρίσκονται ήδη στην τράπεζα, το χρήμα φυλάσσεται στα χρηματοκιβώτια από τα όπλα της αστυνομίας, και αφού αναληφθεί ένα μικρό τμήμα, θα χρησιμοποιηθεί για την αγορά προϊόντων και «υπηρεσιών», δηλαδή τη συνέχιση της αλυσίδας υποδούλωσης.

Η μόνη ανεξούσια  σχέση που μπορεί να υπάρξει, γεννιέται στις κοινότητες αγώνα.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

Φυσικά, η παραπάνω ανάλυση  και αφήγηση δε θα είχε κάποιο ιδιαίτερο νόημα εάν δε συνοδευόταν  από το πρόταγμα της συνέχισης του αγώνα με όλα τα μέσα και όλες τις μορφές. Γιατί οι κοινότητες του αγώνα συντίθενται από διαφορετικές ατομικότητες με διαφορετικές αφετηρίες και κίνητρα  που συναντώνται στον πόλεμο ενάντια στην εξουσία, και έτσι προκύπτει η επιθυμητή και αναγκαία πολυμορφία των θεωρήσεων, αλλά και των μέσων αγώνα.

Φυσικά παραμένει ανοιχτό το στοίχημα της οργάνωσης του αναρχικού πολέμου. Τόσο για την επίτευξη δυνατότερης και αποτελεσματικότερης δράσης απέναντι στον εχθρό, όσο και για την ενδυνάμωση των σχέσεων μεταξύ συντρόφων.

Οργάνωση που σημαίνει  συγκρότηση ομάδων και πυρήνων δράσης είτε στη βάση κοινών βιωμάτων, είτε στη βάση κοινών στόχων ή αντιλήψεων.

Δράση που αφορά τη διάχυση των προταγμάτων και των αξιών μας, τη σύνδεση με άλλες μορφές αγώνα, με σκοπό κάθε αποσπασματικός αγώνας να μεταφέρει την εστίασή του από το μέρος στο όλον, από την ειδική συνθήκη καταπίεσης και εκμετάλλευσης, στη γενικευμένη αιχμαλωσία που παράγει ο πολιτισμός της εξουσίας.

 Δράση που χτυπά βίαια τον εχθρό χωρίς να αναγνωρίζει  το διπολισμό νόμιμου και παράνομου, που ποτέ δεν καταδέχεται να μιλήσει τη γλώσσα του εχθρού, ακόμα κ αν ξέρει να την αποκωδικοποιεί.

Δράση συλλογική, δράση ατομική, δράση άμεση. Από τις πορείες και τις λαϊκές συνελεύσεις μέχρι τα νυχτερινά εμπρηστικά σαμποτάζ, τις βόμβες, τις ληστείες και τις δολοφονίες στελεχών του συστήματος.

Στη δράση αυτή ατσαλώνονται οι σχέσεις των επαναστατών, λαμβάνουν τη μορφή της συντροφικότητας, ολοκληρώνονται στην έννοια της αλληλεγγύης. Στη δράση αυτή κάθε άτομο αισθάνεται την ολοκλήρωση του και ζει σε συνέπεια με τη συναίσθηση και τη συνείδησή του.

Οργάνωση λοιπόν σημαίνει και αυτοξεπέρασμα, αυτοκριτική,  ρήξη, διάλυση και ανασυγκρότηση σε ανώτερες βάσεις και σχέσεις. Σημαίνει όμως και συντονισμός των δυνάμεων στις κοινές μας κατευθύνσεις αναζητώντας τρόπους να γεφυρώσουμε τη διαφορετικότητα,  να ανασυνδέσουμε τα ρηγματωμένα εδάφη, να μην ξεχνάμε ποτέ που εντοπίζεται ο εχθρός.

 

ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΙΧΜΗ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣΕΞΟΥΣΙΑΣ

 

Κλείνοντας θέλω να επισημάνω μια κρίσιμη έλλειψη των κατευθύνσεων του αγώνα. Εστιάζουμε αποκλειστικά σχεδόν στην αστυνομία και την καταστολή ή στους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς, τη στιγμή  που ο κόσμος του απόλυτου ελέγχου προετοιμάζεται σε αφύλακτα επιστημονικά εργαστήρια. Τη στιγμή  που οι πιο διεστραμμένοι  βασανιστές ζώων, στο όνομα της γνώσης και της επιστήμης πειραματίζονται στον έλεγχο του νου, ενώ δεν διαθέτουν αστυνομική συνοδείαόπως οι πολιτικοί, η στοχοποιημένη βιτρίνα του συστήματος.

Φαντάζει αλήθεια εύκολο να επιστραφεί στο ιερατείο της τεχνοεπιστήμης λίγη απ’ τη βία που παράγει και ελάχιστα πράγματα γίνονται σ’αυτή την προοπτική. Σε ένα κείμενο που μιλώ για τις επιλογές μου, κλείνω με μια αυτοκριτική σ’αυτή τη βασική παράλειψη, που συμπεριλαμβάνεται σε αυτά που διαρκώς ανέβαλα, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή που δεν ήρθε ποτέ. Με σκοπό πάντα νέοι σύντροφοι να επουλώσουν τα κενά των προηγούμενων. Θεωρώ ότι έχει ουσία, πέραν του συμβολικού,  ένα σαμποτάζ στις τεχνοεπιστημονικές υποδομές του πολιτισμού. Γιατί όποιος εξετάσει τις κατευθύνσεις των ερευνών και τις χρηματοδοτήσεις συνειδητοποιεί πως το ισχυρό κεφάλαιο και οι κυρίαρχοι κρατικοί μηχανισμοί καθοδηγούν την εξέλιξη των επιστημών και της τεχνολογίας ώστε να εξυπηρετούν τους σκοπούς του οικονομικού κέρδους και του κοινωνικού ελέγχου.

 Είναι γνωστό ότι η βιομηχανία εκμεταλλεύεται τα επιστημονικά επιτεύγματα με τον πιο καταστροφικό  τρόπο απέναντι στη φύση και τον πιο επώδυνο για τα ζώα και τους ανθρώπους. Ξεκινώντας απ’ τη μόλυνση και την υπερθέρμανση του πλανήτη, περνώντας από τη μείωση της βιοποικιλότητας και φτάνοντας στο βασανιστήριο του ασφυκτικού εγκλεισμού  στα εκτροφεία  ζώων που προορίζονται για τροφή ή γούνες, οι άνθρωπο δεν επιφυλάσσουν καλύτερη μοίρα για τους ομοειδής τους, παρά βία, πόνο, εκμετάλλευση, θάνατο.

Η δύναμη της επιστημονικής μεθόδου διευκολύνει την κοινωνική χειραγώγηση μέσω της ψυχολογικοποιημένης προπαγάνδας, προετοιμάζει τη γενικευμένη παρακολούθηση μέσω ευφυών συστημάτων με κάμερες τηλεσκοπικές σε δορυφόρους, μέχρι και ενσωματωμένες σε ρομποτικά κατασκοπευτικά έντομα, πειραματίζεται σε εγκεφάλους ζώων ξετυλίγοντας το νήμα του ελέγχου της σκέψης. Εξελίσσουν τα μη επανδρωμένα βομβαρδιστικά αεροσκάφη που ήδη σπέρνουν το θάνατο στις ζώνες των στρατιωτικών συρράξεων, και ρομποτικούς στρατιώτες. Ταυτόχρονα, ετοιμάζουν τη συγχώνευση ανθρώπου-μηχανής, ένα τεχνοκρατικό ιδανικό, όπου η απόσταση ματιού-οθόνης  και χεριού-πληκτρολογίου θα μειωθεί στην άμεση διασύνδεση με τον εγκέφαλο, επιτρέποντας ακόμη πιο αλματώδη εξέλιξη της υπερδύναμης της τεχνολογίας.  Ένα ιδανικό που δεν αποτελεί επιστημονική φαντασία καθώς ήδη υπάρχουν εργαστήρια που \”φιλοξενούν\” διαφόρων ειδών ζώα-cyborg με ηλεκτρονικά εμφυτεύματα στους εγκεφάλους τους και πανεπιστημιακές υποδομές που φιλοδοξούν  να προετοιμάσουν τον κόσμο ηθικά και νομικά για να υποδεχτεί αυτή την τεχνολογία «ενοποίησης» (singularity) ανθρώπου-μηχανής.

Η πραγματικότητα αυτή θέτει έναν σαφέστατο εκβιασμό  που μένει να τον συνειδητοποιήσουμε: Ή εμείς ή αυτοί.

Και θεωρώ ότι όσο περνάει ο χρόνος τόσο πιο αισθητός θα γίνεται αυτός ο εκβιασμός για όλο και περισσότερους ανθρώπους, αλλά θα γινόμαστε  όλο και πιο ανήμποροι. Πρέπει να δράσουμε όσο είναι καιρός και έχουμε ήδη καθυστερήσει  πολύ. Ο νέος φασισμός είναι εδώ και δεν επιβάλλεται, αγοράζεται. Οφείλουμε στους εαυτούς μας να τον σαμποτάρουμε και να συγκροτήσουμε ισχυρό μέτωπο εναντίον  του, ανεξαρτήτως ιδεολογικών ή θεωρησιακών διαφορών.

Για να πολεμήσουμε όμως το τεχνοεπιστημονικό σύμπλεγμα καλούμαστε  να προσαρμοστούμε, να εντρυφήσουμε στις  νέες τεχνολογίες και να τις χρησιμοποιήσουμε εναντίον του. Όπως οι ινδιάνοι δεν μπορούσαν να πολεμήσουν με τόξα τους ευρωπαίους κατακτητές οι επαναστάτες θα εξαλειφθούν εάν δεν αναβαθμίσουν τους τρόπους δράσης  τους. Δυστυχώς αυτά ακούγονται μακρινά, αλλά το μέλλον προβλέπεται ακόμα πιο πιεστικό καθιστώντας ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει άλλη οδός.

Μαζί με το κάλεσμα για δράση στέλνω και ένα σινιάλο αλληλεγγύης στους συντρόφους παγκοσμίως που πολέμησαν και πολεμάνε το τεχνοεπιστημονικό σύμπλεγμα, το κράτος και το κεφάλαιο μέσα ή έξω από τα τείχη των φυλακών.

 Επαναστατικούς  χαιρετισμούς  στους πυρήνες των διεθνών δικτύων του μετώπου γιατην απελευθέρωση των ζώων (A.L.F.)  ,του μετώπου για την απελευθέρωση της γης(E.L.F.), του διεθνούς επαναστατικού μετώπου (I.R.F.), της άτυπης αναρχικής ομοσπονδίας (F.A.I.), της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς και σε όσες ομάδες και οργανώσεις επώνυμες και ανώνυμες που δε συνιστούν παγκόσμια δίκτυα πυρήνων -ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία με τις θεωρήσεις τους-  κρατούν το στοίχημα της αντίστασης, της εξέγερσης και της επανάστασης ανοιχτό.

 Γιάννης Μιχαηλίδης

 Φυλακές Κορυδαλλού

 ΥΓ1 Τη στιγμή που δημοσιεύεται αυτό το κείμενο, λαμβάνει χώρα η απεργία πείνας του αναρχικού αιχμαλώτου  Κώστα Σακκά από τις 4 Ιούνη. Εκφράζω την αλληλεγγύη μου στον αγώνα του συντρόφου για τη διεκδίκηση της απελευθέρωσής του. Είναι αναγκαία η ανάληψη δράσης ώστε να εμποδιστεί η εξοντωτική στρατηγική του κράτους εναντίον του απεργού πείνας.

 ΥΓ2 Εδώ και μέρες διεξάγεται άγριο κυνήγι των παράνομων δραπετών των Τρικάλων. Των ανθρώπων που τόλμησαν να ξεφτιλίσουν τα μέτρα ασφαλείας των φυλακών, αποδεικνύοντας πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Μας χάρισαν τα πιο αληθινά χαμόγελα με τη μαχητικότητα και το σθένος που υπερασπίζονται την ελευθερία τους. Καλή τύχη, μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής, μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι.

 ΥΓ3 Τα όπου γης οδοφράγματα ζεσταίνουν τις καρδιές μας.

Κατεβάστε το κείμενο σε pdf, εδώ.

Ινδονησία: Εμπρησμός του τρίτου ορόφου του ξενοδοχείου Sheraton (Τζακάρτα)

Αναδημοσίευση από Έρεβος

«Αλυσοδεμένα αδέρφια, σύντροφοι που υποφέρετε, η μάχη πλησιάζει. Σύντομα, μεθυσμένοι από εκδίκηση, θα ξεχυθούμε στην επίθεσή• κι ο εχθρός θα τραπεί σε φυγή, γιατί η Ομοσπονδία του Άλγους είναι τρομερή.» Bruno Filippi

Η ενέργεια μας (αν μπορεί να ονομαστεί) μπορεί να ονομαστεί ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ – ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ. Αυτή είναι η συλλογική μας απόφαση, να απαντήσουμε στο κάλεσμα των συντρόφων από την Ελλάδα. (1) (2)

Απόψε, (26 Ιούνη) κινηθήκαμε φέροντας τη φωτιά και κάψαμε τον τρίτο όροφο του ξενοδοχείου Sheraton, στην οδό Sahari Mountain, στην Τζακάρτα. Η φωτιά μας είναι μια απάντηση στο κάλεσμα των συντρόφων του Σχεδίου Φοίνικας από την Ελλάδα και μια χειρονομία αλληλεγγύης στον Κ. Σακκά, αναρχικό που βρίσκεται σε απεργία πείνας για να κατακτήσει την ελευθερία του. Τοποθετήσαμε τον εκρηκτικό μηχανισμό με χρονοκαθυστέρηση, σε έναν από τους κάδους απορριμάτων, στο δωμάτιο του karaoke (που βρίσκεται στον τρίτο όροφο) και αφήσαμε τη φωτιά να μιλήσει για μας.

Στέλνουμε τους επαναστατικούς μας χαιρετισμούς στα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στους 4 αναρχικούς που συνελήφθησαν στην Κοζάνη -δε σας ξεχνάμε ποτέ-, στους Cospito και Gai, στους Carla, Ivan, Juan, Marcello και Freddy, στο Henry και όπως πάντα, σε όλους τους φυλακισμένους αναρχικούς σε Ελλάδα και Ιταλία, καθώς και σ’ εκείνους των πυρήνων της FAI/IRF σε όλον τον κόσμο.

Ας κάνουμε το σχέδιο Φοίνικας ένα διεθνές σχέδιο εκδίκησης!

ΜΟΝΑΔΑ ΘΥΜΟΥ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ                                                                                                                                                          

FAI-IRF

Ευχαριστούμε το σύντροφο απο το Contra Info για την ακριβή μετάφραση της ρήσης του Bruno Filippi.

Πηγή: 325

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Τηλεφωνική συνομιλία με τους συντρόφους Μιχαηλίδη, Μπουρζούκο, Ρωμανό

Αναδημοσίευση από το Indymedia:

εφωνική συνομιλία με τους αναρχικούς συντρόφους Γιάννη Μιχαηλίδη, Δημήτρη Μπουρζούκο και Νίκο Ρωμανό την Πέμπτη  9/5/2013 στις 18:00  στις Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης.

οι τρεις σύντροφοι με τον Δημήτρη Πολίτη συνελήφθησαν την 1η Φλεβάρη στο Βελβεντό Κοζάνης μετά απο την ληστεία τράπεζας.

τον σταθμό μπορείτε να τον ακούσετε στους 93.8 μεγάκυκλους στο ραδιόφωνο και μέσω ίντερνετ απο την ιστοσελίδα του σταθμού www.radio98fm.org

Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης

Δήλωση αλληλεγγύης του εκδοτικού εγχειρήματος Verein von Egoisten προς τους 4 αναρχικούς ληστές του Βελβεντού και τα μέλη της Σ.Π.Φ.

Εκμηδενίστε την κοινωνία – Για την έφοδο, τις ληστείες και τις καταστροφικές επιθέσεις.

Βρισκόμαστε σε Εγωιστική Συγγένεια με το Νίκο Ρωμανό, τον Ανδρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο, το Γιάννη Μιχαηλίδη, το Δημήτρη Πολίτη και με τους ατομικιστές και μηδενιστές συντρόφους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

Η πράξη-πρακτική της ένοπλης ληστείας καταστρέφει κάθε χαραγμένη τάξη της απολιθωμένης ηθικής, της εποχής της συμμόρφωσης.

Η Εγωιστική μας συγγένεια πηγαίνει ακριβώς στο κέντρο.

Το να πράττει καταστρέφοντας ένα επιβαλλόμενο όριο, κάνει το άτομο, άμεσο προάγγελο της καταστροφικής δύναμης!

Με το να πράξουν, οι σύντροφοι αποσταθεροποίησαν την αποκοίμηση και την κανονικότητα της επιβαλλόμενης ζωής.

Το Εγώ μας αντανακλάται στη δράση μας και το πάθος μας εκρήγνειται: αντιλαμβανόμαστε το ξέφρενο ταλέντο των συντρόφων στην επίθεση που εκτελείται ενάντια στους φύλακες της τάξης και σε ολόκληρη την κοινωνία!

ΠΡΑΞΗ: Η συγγένεια μας ξετυλίγεται και επεκτείνει το πάθος Μας στους αδάμαστους λύκους της Συνωμοσίας πυρήνων της φωτιάς – στην Καταστροφή που επιτελείται σε μια Αν-ήθικη προσπάθεια – καταστρέφοντας το \”συμμορφωμένο χρόνο\” .

Η Πράξη μας είναι μαζί σας…

\”Σαν ένα γράμμα που καίει, θα κάψουμε  το κακόφημο! Σα γράμματα που καίνε, κάψαμε τις γέφυρες πίσω μας… επιτεθήκαμε στα κωδικοποιημένα περιθώρια των ταυτοτήτων μας  και συνωμοτήσαμε, συνωμοτήσαμε μέχρι το τέλος…\”

Sara Zappavigna-Federico Buono

Πηγή

Κείμενα των νέων μηδενιστικών εκδόσεων Verein von Egoisten Ed. από Ιταλία

Κείμενα στα ιταλικά:

IL DELIRIO DI NEGAZIONE – NIENT – ISMI

KERBERUS L\’ ESPLOSIONE DEL SE ANNIENTATIVO

PUNTO DI POLEMICA EGOISTA

Κείμενα στα αγγλικά:

FRAGMENT – ANTIJURIDICAL – AMORAL – NIHILISTIC

Κείμενα και στις δύο γλώσσες:

AFFINITA – VELVENDO KOZANI – CCF

Σε μια πρωτοβουλία μετάφρασης των κειμένων των συντρόφων στα ελληνικά, παρακαλείται όποιος ενδιαφέρεται να βοηθείσει, να επικοινωνήσει με το blog ή με τους συντρόφους εδώ: nihilistabyss@distruzione.org

Σύντομο μήνυμα αλληλεγγύης στους συλληφθέντες συντρόφους

\”Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας σε σύγκριση με την ίδρυση της;\”

Μπ.Μπρεχτ

 

Διεθνή επαναστατική αλληλεγγύη στους 4 συλληφθέντες συντρόφους για τη διπλή ληστεία στην Κοζάνη. Η φυλακή δε μπορεί να κρατήσει τα όνειρα για ελευθερία, που δραπετεύουν από τα κάγκελα για να συνεχίσουν τις επιθέσεις. Κάθε νύχτα που  ένας αιχμάλωτος αδερφός μας ή μια φυλακισμένη αδερφή μας περνούν πίσω από τα κάγκελα γίνεται περισσότερες φωτιές στον ουρανό, περισσότερες πέτρες στις προσόψεις, εκατοντάδες αφίσες, συνθήματα και διάφορα άλλα ξεσπάσματα της εξεγερσιακής εκδίκησης. Σεβασμός και συνέργεια με την αποφασιστικότητα και το κουράγιο των ληστών τραπεζών. Εγκληματίες είναι εκείνοι που τους ανήκουν και τις προστατεύουν. Το Κεφάλαιο παραμένει ο εχθρός μας. Απαλλοτρίωση σημαίνει αξιοπρέπεια. Ο πόλεμος συνεχίζεται σε κάθε επίπεδο. Ας βάλουμε ξανά στο στόχαστρο τα σχέδια, τα άτομα, τα προπύργια και τους μηχανισμούς του συστήματος και ας εξαλείψουμε τον κόσμο τους.

Μια εμπρηστική αγκαλιά στους συντρόφους Νίκο Ρωμανό, Δημήτρη Πολίτη, Ανδρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο και Γιάννη Μιχαηλίδη.

325/ACN

Πηγή: Dark Nights (τεύχος 31), 325

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum