Ανάλυση – Page 20

Ο Αναρχικός Ατομικισμός και Μηδενισμός

Θα μπορούσα να ξεκινήσω αυτό το κείμενο προσπαθώντας να εξηγήσω για πολλοστή φορά γιατί ο αναρχικός μηδενισμός δε ταυτίζεται με το νετσαγιεφισμό. Υποθέτω πως πλέον, όποιος δε χρησιμοποιεί το νετσαγιεφισμό ως φτηνή πολιτικάντικη επίθεση με την οποία προσπαθεί να πλήξει τους φανταστικούς του εσωτερικούς αντιπάλους, και έχει κάνει τον κόπο να διαβάσει λίγες αράδες της Κατήχησης αντιλαμβάνεται εύκολα πως αυτή η ταύτιση βασίζεται είτε στην άγνοια είτε στη σκοπιμότητα. Θα μπορούσα επίσης να κάνω το ίδιο για τον αναρχικό ατομικισμό. Αλλά και αυτός πλέον μόνο κακόπιστα μπορεί να ταυτιστεί με τον ακραίο αστικό φιλελευθερισμό.

Αντίθετα, αυτό που θεωρώ πως πρέπει να αναδειχτεί είναι ο εμπλουτισμός της αναρχικής συνείδησης από τα ατομικιστικά και μηδενιστικά προτάγματα. Στη σύγχρονη καπιταλιστική πραγματικότητα το, με τους αιώνες απίστευτα διογκωμένο, τέρας της εξουσίας έχει απλώσει τα πλοκάμια του πολύ πέρα από τα σημεία στα οποία το εντόπιζαν οι κλασικές αναρχικές αναλύσεις του παρελθόντος, πάνω στις οποίες με ελάχιστες αλλαγές βασίζονται και σήμερα πολλοί αναρχικοί. Η εξουσία δεν είναι πλέον (αν ήταν ποτέ) ένα άθροισμα οργανισμών και προσώπων που καταπιέζουν τις μάζες, το προλεταριάτο, την κοινωνία κλπ. Οι κρατούντες έχουν υφάνει ένα τεράστιο δίκτυο εξουσίας αποτελούμενο από κοινωνικούς ρόλους και κοινωνικές ταυτότητες, στο οποίο εντάσσονται όλοι όντες ή θύματα ή θύτες ή και τα δύο. Σήμερα η παθητική ή η ενεργητική συνενοχή και συμμετοχή μεγάλων κομματιών της μάζας στη διαιώνιση και την αναπαραγωγή της εξουσίας είναι αδιαμφισβήτητη. Αυτό το δίκτυο εξουσίας ονομάζεται σύγχρονη μαζική κοινωνία και οι λογικές, οι πρακτικές, τα ιδεολογήματα της και γενικά ότι τη χαρακτηρίζει είναι ο δυσώδης πολιτισμός της.

Αυτό που διέκρινε αρχικά τους αναρχικούς από τις άλλες σοσιαλιστικές τάσεις ήταν ότι έκαναν το βήμα παραπέρα απορρίπτοντας την εξουσία. Αυτή η άρνηση τους έδωσε αυτόνομη υπόσταση. Η άρνηση είναι η ουσία του μηδενισμού. Η συνεχής κριτική αντιμετώπιση της πραγματικότητας και η επιθετική άρνηση της υπάρχουσας συνθήκης εξ\’ ολοκλήρου είναι τα καλογυαλισμένα όπλα που εκείνος προσφέρει στην εξεγερμένη συνείδηση. Μια συνείδηση που για να αναπτυχθεί χρειάζεται το έφορο έδαφος του εξατομικευμένου Εγώ, που έχει αφήσει μια για πάντα το κοπάδι και τις πεδιάδες. Οι αναρχικοί δεν έχουν κανένα λόγο να μιλούν για τη μεταρρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων, για την αυτοδιαχείριση των μέσων και του αποτελέσματος της παραγωγής, για αμεσοδημοκρατία, για εξυγίανση και αναμόρφωση του πολιτισμού κλπ. Κάποτε οι έννοιες μεταρρύθμιση και αναμόρφωση έφερναν στο μυαλό των επαναστατών μόνο μια λέξη: ρεφορμισμός. Σήμερα, που για κάποιους αναρχικούς το παν είναι να \”γίνουμε πολλοί\” ίσως φαντάζουν ελκυστικές, συνεχίζουν να μην έχουν καμιά σχέση με την αναρχία. Η εξουσιαστική κοινωνία είναι ένα απέραντο εργοστάσιο αναπαραγωγής του εαυτού της και δε μεταρρυθμίζεται. Το προϊόν αυτής της κοινωνίας είναι ο άνθρωπος-σκλάβος, ο οποίος μπορεί να διαμαρτύρεται κάποιες φορές για την ποσότητα τροφής στο πιάτο του ή για το πόσο σφιχτές είναι οι αλυσίδες του αλλά εξαιρετικά σπάνια, και συνήθως μεμονωμένα, έρχεται σε ολική ρήξη με τη συνθήκη της σκλαβιάς του. Οι ατομικότητες καταδικάζονται στην ανυπαρξία, για να αντικατασταθούν με τα θλιβερά τους κακέκτυπα, τους λοβωτομημένους πολίτες, οι οποίοι ενωμένοι φέρνουν στο προσκήνιο τον \”πρωταγωνιστή\” της Ιστορίας, την άμορφη, εύπλαστη και ανίκανη για οτιδήποτε καλό, μάζα. Η ολοκληρωτική καταστροφή λοιπόν αυτού του πλέγματος είναι μονόδρομος αν θέλουμε να μιλάμε για απόλυτη ελευθερία.

Όσο για την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής είναι απλά μια αλλαγή φρουράς. Η ρίζα του κακού παραμένει. To βιομηχανικό κοινωνικό σύμπλεγμα είναι αναπόσπαστα δεμένο με συγκεκριμένες σχέσεις εξουσίας. Για να λειτουργήσει χρειάζεται πειθαρχία, καταμερισμό της εργασίας, επίπλαστες καταναλωτικές ανάγκες. Χρειάζεται πειθήνιους εργάτες και αποβλακωμένους καταναλωτές. Χρειάζεται συγκεντρωτικά μοντέλα ελέγχου, αφέντες και δούλους. Χρειάζεται την επιστήμη, το σφετερισμό δηλαδή της ανθρώπινης γνώσης για τις ανάγκες του κρατικοπιταλιστικού συμπλέγματος. Χρειάζεται το τέρας της τεχνολογίας, τη ψυχρή ιδεολογία της μηχανής που σκλαβώνει και καταστρέφει τη φύση, ξεκοιλιάζει τη γη, δηλητηριάζει τα ποτάμια, ισοπεδώνει τα βουνά και δολοφονεί όποια ύπαρξη δε μπορεί να χρησιμοποιήσει. Χρειάζεται την ηθική της εργασίας και της ενσωμάτωσης, αυτήν την ταφόπετρα της ελεύθερης ατομικής βούλησης. Δε μπορεί κάποιος να υποστηρίξει τη \”μερική αυτοδιαχείριση ή τη χρήση της \”καλής\” βιομηχανίας, της \”καλής επιστήμης\” της \”καλής τεχνολογίας\” και της \”ανθρωπιστικής\” ηθικής. Δεν υπάρχει καλός πολιτισμός. Έχει δεσμούς αίματος με την εξουσία και την κοινωνία της. Εχθρεύεται το αυτόνομο άτομο, αναγνωρίζοντας μόνο όχλους στους οποίους μπορεί να πουλήσει την πραμάτεια του. Η διατήρηση του σημαίνει διατήρηση της σκλαβιάς. Δεν ωραιοποιείται, δεν εξυγιαίνεται Γκρεμίζετε συθέμελα. Και η αναρχία και η ζωή ξεπηδούν μέσα από τα συντρίμμια του.

Η αμεσοδημοκρατία είναι μορφή εξουσίας. Πολλοί, συχνά παραβλέπουν αυτή τη διαπίστωση φτάνοντας κατευθείαν στην υποτιθέμενη χρηστική της αξία. Παραμένει όμως μορφή εξουσίας. Η χρηστική της αξία κάνει για όσους ονειρεύονται μαζικές κοινωνίες που η εξουσία δε θα επιβάλλεται στα άτομα στο όνομα του λαού όπως στην κοινοβουλευτική δημοκρατία αλλά στο όνομα της κοινότητας ή της κομμούνας, ενισχυμένη από την καθαγιασμένη πλειοψηφία. Είναι για όσους θεωρούν ότι τα άτομο θα παραμείνει αρκετά νοητικά ακρωτηριασμένο ώστε να μη μπορούν να σχηματίζει και να διαλύει τις ενώσεις του σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Όχι για τους αναρχικούς. Η αναρχία είναι ανένδοτος αγώνας για την εκμηδένιση κάθε μορφής εξουσίας όσο και αν η τελευταία εναλλάσσει ξετσίπωτα διάφορα επαναστατικά προσωπεία.

Θα νομίζετε ίσως πως στην παραπάνω ανάλυση τα όρια μεταξύ ατομικισμού και μηδενισμού είναι δυσδιάκριτα. Λάθος. Δεν υπάρχουν όρια. Ο ατομικισμός και ο μηδενισμός είναι δυο αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες που σμίγουν στη φωτιά της εξεγερμένης αναρχικής συνείδησης. Ο αναρχικός ατομικισμός είναι η θέληση να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου στο τώρα. Σημαίνει το να μην περιμένεις το φωτισμένο ηγέτη ή την αφυπνισμένη μάζα για να πολεμήσεις για την ελευθερία σου. Σημαίνει να θέλεις να απολαύσεις τη ζωή σου άμεσα και όπως ορίζεις εσύ. Σημαίνει το να απαλλοτριώνεις την αναρχία από το επέκεινα και να την κάνεις βίωμα και τρόπο ζωής. Ο αναρχικός μηδενισμός είναι η άρνηση που οπλίζει τα χέρια, οξύνει το μυαλό και σφίγγει τα δόντια. Είναι απόρριψη των ρόλων και των ταυτοτήτων του συστήματος, είναι η περιφρόνηση της ηθικής της σκλαβιάς, είναι ένα σχέδιο για την αποτέφρωση αυτού του σάπιου κόσμου. Αυτές οι αναρχικές αντιλήψεις ενωμένες γίνονται μια τρομερή δύναμη. Το φάντασμα της Επανάστασης που παίρνει σάρκα και οστά.

Ενάντια στη φιλανθρωπία

Σε πολλές πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, κάποιοι αναρχικοί οργάνωσαν συσσίτια με το όνομα \”Φαγητό όχι Βόμβες\”. Οι διοργανωτές αυτών των συσσιτίων θα εξηγήσουν ότι η πρόσβαση στην τροφή πρέπει να είναι ελεύθερη, ότι κανένας ποτέ δεν πρέπει να πεινάσει. Σίγουρα ένα θαυμάσια συναίσθημα…στο οποίο οι αναρχικοί απαντούν λίγο-πολύ με τον ίδιο τρόπο που απαντούν οι χριστιανοί, οι χίπηδες ή οι αριστεροί φιλελεύθεροι** – κάνοντας φιλανθρωπία.

Θα μας πουν βέβαια, η καμπάνια \”Φαγητό όχι Βόμβες\” είναι κάτι διαφορετικό. Ο τρόπος λήψης αποφάσεων των διοργανωτών είναι αντιιεραρχικός. Δε λαμβάνουν κανένα κυβερνητικό ή εταιρικό κονδύλι. Σε πολλές πόλεις, σερβίρουν τα γεύματα τους, ως μια μορφή κοινωνικής ανυπακοής ρισκάροντας τη σύλληψη τους. Προφανώς, το \”Φαγητό όχι Βόμβες\” δεν είναι μια μεγάλης κλίμακας φιλανθρωπική γραφειοκρατία· στην πραγματικότητα είναι συνήθως μια κακοφτιαγμένη* προσπάθεια…. αλλά είναι φιλανθρωπία και αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν εκ των διοργανωτών.

Η φιλανθρωπία είναι ένα απαραίτητο κομμάτι της οικονομίας κάθε κοινωνικού συστήματος. Η σπάνη που επιβάλλεται από την οικονομία δημιουργεί μια κατάσταση στην οποία κάποιοι άνθρωποι αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες με τους κανονικούς τρόπους. Ακόμα και σε κράτη με υψηλής ποιότητας κοινωνικά προγράμματα, υπάρχουν εκείνοι δεν καλύπτονται από το αυτό το δίκτυο. Οι φιλανθρωπίες αντικαθιστούν τα κρατικά κοινωνικά προγράμματα εκεί που αυτά δε μπορούν ή δε θέλουν να βοηθήσουν. Ομάδες όπως η \”Φαγητό όχι Βόμβες\”, είναι επομένως ένα εθελοντικό εργατικό δυναμικό που βοηθούν να διατηρείται η κοινωνική τάξη με το να ενισχύουν την εξάρτηση των φτωχών από προγράμματα και όχι από τη δική τους δημιουργία.

Άσχετα με το πόσο αντιιεραρχικός είναι ο τρόπος λήψης αποφάσεων η σχέση είναι πάντα εξουσιαστική. Οι ευεργετούμενοι της φιλανθρωπίας είναι στο έλεος των οργανωτών του προγράμματος και έτσι δεν είναι ελεύθεροι να δράσουν με τους δικούς τους όρους μέσα σε αυτήν τη σχέση. Αυτό είναι εμφανές στον εξευτελιστικό τρόπο με τον οποίον λαμβάνεται η φιλανθρωπία. Τα φιλανθρωπικά συσσίτια όπως το \”Φαγητό όχι Βόμβες\” απαιτούν από τους ευεργετούμενους να έρθουν μια συγκεκριμένη ώρα που δε διαλέγουν οι ίδιοι ώστε να σταθούν στην ουρά για να πάρουν φαγητό που δεν έχουν επιλέξει (και συνήθως κακοφτιαγμένο) σε ποσότητα περιορισμένη από κάποιον εθελοντή που θέλει να είναι σίγουρος ότι θα πάρουν όλοι ίσες μερίδες. Φυσικά, είναι καλύτερο από να μείνεις πεινασμένος αλλά ο εξευτελισμό είναι τουλάχιστον ισάξιος με το να περιμένεις στην ουρά του μπακάλικου για να πληρώσεις για φαγητό που τουλάχιστον μπορείς να φας όποτε θέλεις. Η αναισθησία που αναπτύσσουμε σε έναν τέτοιον εξευτελισμό, μια αναισθησία που γίνετε εμφανής στις περιπτώσεις που συγκεκριμένοι αναρχικοί επιλέγουν να τρέφονται σε φιλανθρωπίες ενώ μπορούν να κάνουν αλλιώς, δείχνει την έκταση, στην οποία η κοινωνία μας είναι διαποτισμένοι με τέτοιες εξευτελιστικές αντιδράσεις. Κάποιος θα νόμιζε πως οι αναρχικοί θα αρνούνταν όσο περνάει από το χέρι τους τέτοιες αντιδράσεις και θα προσπαθούσαν να δημιουργήσουν αντιδράσεις διαφορετικού είδους με σκοπό να καταστρέψουν τον εξευτελισμό που επιβάλλεται από την κοινωνία. Αντίθετα, πολλοί δημιουργούν προγράμματα που ενισχύουν αυτόν τον εξευτελισμό.

Και η αλληλεγγύη που νιώθει κάποιος για κάποιον που υποφέρει από φτώχεια επειδή και αυτός ξέρει πως είναι; και η επιθυμία να μοιραστείς φαγητό με άλλους ανθρώπους; Προγράμματα σαν το\” Φαγητό όχι Βόμβες\” δεν εκφράζουν αλληλεγγύη αλλά οίκτο. Το να μοιράζεις μερίδες φαγητού δεν σημαίνει ότι μοιράζεσαι· είναι μια απρόσωπη, ιεραρχημένη σχέση μεταξύ του κοινωνικού ρόλου του \”ευεργέτη\” και του κοινωνικού ρόλου του \”ευεργετούμενου\”. Η έλλειψη φαντασίας έχει οδηγήσει πολλούς αναρχικούς να αντιμετωπίζουν το ζήτημα της πείνας (το οποίο είναι ένα αφηρημένο ερώτημα για πολλούς) με τον ίδιο τρόπο που το αντιμετωπίζουν οι χριστιανοί ή οι φιλελεύθεροι, δημιουργώντας δομές παράλληλες στις ήδη υπάρχουσες. Όπως είναι αναμενόμενο όταν οι αναρχικοί προσπαθούν να αναλάβουν ένα εγγενώς εξουσιαστικό καθήκον, κάνουν χάλια δουλειά… Γιατί να μην αφήσουμε τη φιλανθρωπία σε αυτούς που δεν έχουν αυταπάτες για αυτήν; Καλύτερα οι αναρχικοί να βρουν τρόπους να μοιράζονται ατομικά εάν συγκινούνται τόσο, τρόπους που να ενθαρρύνουν τον αυτοκαθορισμό και όχι την εξάρτηση, την αλληλεγγύη και όχι τον οίκτο.

Δεν υπάρχει τίποτα το αναρχικό στο \”Φαγητό όχι Βόμβες\”. Ακόμα και το όνομα είναι ένα αίτημα προς τις αρχές. Γι\’ αυτό και οι διοργανωτές του συχνά χρησιμοποιούν μεθόδους κοινωνικής ανυπακοής ως μια προσπάθεια να κάνουν έκκληση στο συναίσθημα των κρατούντων για να ταΐσουν και να στεγάσουν τους φτωχούς. Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό το πρόγραμμα που να ενθαρρύνει τον αυτοκαθορισμό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ενθαρρύνει τους ευεργετούμενους να αρνηθούν το ρόλο τους και πάρουν αυτό που χρειάζονται χωρίς να ακολουθούν τους κανόνες. Το \”Φαγητό όχι Βόμβες\”, όπως κάθε φιλανθρωπία, ενθαρρύνει αυτούς που ευεργετούνται από αυτήν να παραμείνουν παθητικοί δέκτες παρά να γίνουν δημιουργοί των ζωών τους. Η φιλανθρωπία πρέπει να αναγνωρίζεται ως αυτό που είναι: μια ακόμα όψη του θεσμοθετημένου εξευτελισμού, εγγενή στην οικονομική μας ύπαρξη, που πρέπει να καταστρέψουμε για να ζήσουμε στο έπακρο.

1. Εδώ εννοείται κακώς οργανωμένη.

2. Οι φιλελεύθεροι στο κείμενο εννοούνται όχι με την οικονομική άλλα τη \”φιλοσοφική\” έννοια.

Άρθρο του Feral Faun από μια συλλογή άρθρων του συγγραφέα, που έστησε το εγχείρημα The Anarchist Library

Πηγή στα αγγλικά: Against Charity, The Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Μια συνοπτική ανάλυση της οργάνωσης και η αναρχοατομικιστική οπτική

Η οργάνωση είναι ένα ζήτημα που προκαλούσε ανέκαθεν συζητήσεις και ενίοτε εντάσεις μεταξύ των αναρχικών διαφορετικών τάσεων και αντιλήψεων. Οι παρανοήσεις που ανέκυψαν από αυτή τη σύγκρουση στο επίπεδο των ιδεών, αποτυπώνονται πολλαπλώς και στη ανάλογη συζήτηση στο σήμερα.

Η έννοια της οργάνωσης στις \”οργανωτικές\” τάσεις

Βασικό πρόβλημα της συζήτησης είναι η έννοια που δίνεται στον όρο οργάνωση όταν αναφέρεται στους αναρχικούς. Η οργάνωση απλοποιημένη στο έπακρο σημαίνει την ένωση ων ατόμων με σκοπό να προωθήσουν και να πετύχουν ένα κοινό σκοπό. Οι λεγόμενες \”οργανωτικές τάσεις\” λόγω των αντιλήψεων τους για την επανάσταση και των αναρχικό αγώνα, προσδίδουν πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο στη λέξη οργάνωση. Από τη μία αντιλαμβάνονται την οργάνωση ως ένα εργαλείο για την πραγμάτωση της επανάστασης και του αναρχικού κομμουνισμού* και από την άλλη προσδοκούν να αντανακλάται σε αυτήν η αντίληψη τους για την οργάνωση της αναρχοκομμουνιστικής κοινωνίας. Με βάση αυτήν την αντίληψη προκύπτουν και οι αντίστοιχες δομές. Τα χαρακτηριστικά αυτών των δομών είναι η σταθερότητα στο χρόνο, η ταυτόσημη πολιτική αντίληψη, το να τους παρέχει αυτή η δομή ευρεία δυνατότητα εξωστρεφών κοινωνικών δράσεων, η δυνατότητα ομοσπονδοποίησης κλπ. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως πολύ σωστά οι σύντροφοι αυτών των τάσεων επιδιώκουν αυτού του είδους την οργάνωση αφού εκεί τους οδηγεί αναγκαστικά η λογική τους. Το αν διαφωνούμε με τη λογική τους είναι άλλο ζήτημα. Για να το πούμε πιο απλά είναι απολύτως λογικό να προβληματίζονται όταν ένας σύντροφος των ίδιας τάσης αρνείται αυτήν την οργάνωση.

Η έννοια της οργάνωσης στις \”αντι-οργανωτικές τάσεις\”

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν οι προαναφερθείσες τάσεις και αντιλήψεις δίνουν στο δικό τους ορισμό της οργάνωσης καθολική σημασία. Έτσι απαντώντας με τη σειρά τους οι \”αντι-οργανωτικοί\” βαφτίζουν την κριτική τους ως μια κριτική ενάντια στην οργάνωση. Αυτή η παρανόηση γίνεται εύκολα αντιληπτή στη μελέτη των διαφορετικών \”αντι-οργανωτικών\” κειμένων των οποίων κοινή συνισταμένη είναι η κριτική στη συγκεκριμένη οργανωτική αντίληψη που τους παρουσιάζει η άλλη πλευρά, η οποία πάντα συμπληρώνεται από τη δική τους αντίληψη για την ένωση των ατόμων η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαφορετική αντίληψη της οργάνωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συζήτηση στους κύκλους του ιταλικού αναρχικού κινήματος στις αρχές του 20ου αιώνα, στην οποία οι διαφορετικές θέσεις πάνω στην οργάνωση παρουσιάζονταν με την διάζευξη οργάνωση-μη οργάνωση ενώ στην ουσία και οι δύο πλευρές οργανώνονταν σύμφωνα με αυτά που είχε η καθεμία στο κεφάλι της.

Επομένως η ίδια η διάκριση σε οργανωτικούς/αντι-οργανωτικούς είναι επίπλαστη και έχει τη ρίζα της στη μονοσήμαντη αντίληψη της οργάνωσης που οφείλουν να παραδεχτούν πως έχουν τροφοδοτήσει πολλοί αναρχοκομμουνιστές για να ακολουθήσουν κριτικά, αλλά εξίσου λανθασμένα, στο ίδιο μοτίβο και κάποιοι ατομικιστές.

Μια ατομικιστική οπτική

Οι διαφορές στο ζήτημα της οργάνωσης μεταξύ των ατομικιστών και (λίγο-πολύ) των υπολοίπων έχουν τη βάση τους στη ριζικά διαφορετική αντίληψη που έχουν για την επανάσταση και τη ζωή. Ο ατομικιστής, κατά τη γνώμη μου, χρησιμοποιεί την Αναρχία για την αυτοπραγμάτωση του εγώ του και για να απολαύσει τη ζωή του στο τώρα. Κατανοεί πως για να γίνει αυτό είναι απαραίτητη η απόλυτη ελευθερία από οποιαδήποτε εξουσία συμπεριλαμβανομένων και των εξουσιών που εκπορεύονται από τη μαζική κοινωνική οργάνωση. Έτσι για αυτόν η Αναρχία δεν είναι κάποιο μακρινό μέλλον της κοινωνίας, είναι μια κατάσταση, ένα βίωμα που προσπαθεί να πραγματώσει στο τώρα.** Επομένως δε μπορεί να χωρέσει στα οργανωτικά σχήματα που προτείνουν οι υπόλοιποι αναρχικοί. Γιατί και την οργάνωση την αντιλαμβάνεται μέσα από το πρίσμα της ατομικής του ανάγκης να πετύχει ένα δεδομένο στόχο σε μια δεδομένη συγκυρία ή και γενικότερα. Απορρίπτει λοιπόν τη σταθερότητα που βασίζεται στον \”απώτερο\” στόχο, δεν τον ενδιαφέρει η πολιτική ταύτιση εφόσον δε μπαίνει εμπόδιο στη δεδομένη στιγμή ούτε και η επεξεργασία κοινωνικών λύσεων σε συνδιαμόρφωση με την κοινωνία, την οποία θεωρεί εξουσιαστική σαν θεσμό ούτως η άλλως. Δεν απορρίπτει όμως την οργάνωση γενικά σαν εργαλείο επίτευξης ενός στόχου, αλλά επιλέγει άτυπες μορφές οργάνωσης που μπορεί να ποικίλουν σε διάρκεια, σε περιεχόμενο και σε στόχευση ανάλογα με το σκεπτικό και τις επιθυμίες που έχει εκείνη τη δεδομένη στιγμή ή συγκυρία. Αυτό αποδεικνύεται και από τα γεγονότα του παρελθόντος αλλά και του παρόντος όπου η αναρχοατομικιστική εξέγερση εκτυλίσσεται τόσο μέσα από την ατομική όσο και μέσα από την ομαδική δράση.

Το λάθος της οργάνωσης της σύνθεσης

Το μεγάλο, κατά τη γνώμη μου , λάθος της σημερινής οργανωτικής πρότασης είναι ότι προωθεί μια οργάνωση της σύνθεσης. Δηλαδή μια οργάνωση που καλούνται να συνδιαμορφώσουν ετερόκλητες αντιλήψεις για την αναρχία. Αυτή η \”συνδιαμόρφωση\” όπως έχει πλούσια δείξει το παρελθόν δεν μπορεί να συμβεί αποτελεσματικά ούτε στο επίπεδο μια παρέας συντρόφων, πόσο μάλλον σε μια δομή που φιλοδοξεί να εμπεριέχει εκατοντάδες ή και χιλιάδες αναρχικούς. Και δεδομένου ότι κάποιες αντιλήψεις έχουν ριζικά αντίθετες απόψεις σε μια πληθώρα θεμάτων η σύνθεση σημαίνει ένα εξαιρετικά μίνιμουμ επίπεδο συμφωνιών το οποίο δε μπορεί να σταθεί στο ύψος της συγκυρίας που αντιμετωπίζουμε. ***

Κλείνοντας δεν θεωρώ πως υπάρχει ανάγκη να συνοστιστούν οι αναρχικοί μέσα στις ίδιες οργανωτικές δομές, ούτε χρειάζεται να προσπαθούμε να πείσουμε ο ένας τον άλλον όταν η αφετηρία μας είναι διαφορετική. Ας πράξει ο καθένας μέσα στα πλαίσια που θεωρεί αυτός σωστά και ας ενωθούν στο πεδίο της δράσης οι αναρχικοί χείμαρροι στο μεγάλο εξεγερσιακό ποτάμι που θα πνίξει με την επαναστατική του λύσσα την εξουσία. Ας αφήσουμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν…

1. Δεν αναφέρομαι εδώ μόνο στους αναρχοκομμουνιστές αλλά σε όλες τις αναρχικές τάσεις εξαιρώντας μάλλον μόνο τους ατομικιστές/μηδενιστές. Οι διαφορετικές αντιλήψεις όπως πχ. οι εξεγερσιακοί καθώς και η αναρχοσυνδικαλιστική τάση διαφέρουν σε άλλα σημεία και όχι στον τελικό στόχο.

2. Ο αναρχοατομικισμός δεν περιγράφεται σε καμιά περίπτωση πλήρως εδώ, για να μη ξεφύγει το κείμενο από το αντικείμενο μελέτης του. Επίσης δεν αποτελεί την άποψη όλων των ατομικιστών παρά μόνο τη δικιά μου.

3. Μια πολύ καλή κριτική στις οργανώσεις της σύνθεσης είναι αυτή.

Το χάος είναι όμορφο

Το χάος έχει κακολογηθεί και συκοφαντηθεί πολύ. Ακόμα και πολλοί αναρχικοί αρνούνται να έχουν σχέσεις με το χάος. Έχει εξισωθεί με το φόνο και την καταστροφή. Και όμως θα έπρεπε να είναι προφανές, πως αυτή είναι η ψευδής προπαγάνδα των δυνάμεων της τάξης. Γιατί η ιστορία της επιβολής της τάξης είναι η ιστορία των πολέμων, των φόνων, των βιασμών, της καταστροφής και της καταπίεσης. Η τάξη και όχι το χάος καταστρέφει επιπόλαια, γιατί το μόνο που θέλει είναι να επιβάλλει τη μορφή της σε όλα τα όντα. Μόνο αυτοί που τολμούν να είναι ενσαρκώσεις του χάους μπορούν να αντισταθούν στη δολοφονική κυριαρχία της τάξης.

Άλλα αν το χάος δεν είναι ο φόνος και η καταστροφή όπως μας έχουν μάθει, τότε τί ακριβώς είναι; Είναι η αταξία; Όχι, γιατί για να υπάρξει αταξία προαπαιτείται η ύπαρξη της τάξης και το χάος είναι πέρα από κάθε τάξη. Η αταξία έρχεται όταν τα σκατώνει η τάξη. Το σύμπαν είναι εκ φύσεως χαοτικό. Όταν κάποιος προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη σε κάποιο μικρό μέρος του, η τάξη θα έρθει αναπόφευκτα σε σύγκρουση με το χαοτικό σύμπαν και θα αρχίσει να διαλύεται. Η διάλυση της επιβαλλόμενης τάξης είναι η αταξία.

Όταν δεν ενοχλείται από την τάξη, το χάος φέρνει την ισορροπία. Δεν πρόκειται για την τεχνητή ισορροπία από κλίμακες και βάρη, αλλά για τη ζωντανή, που αλλάζει συνεχώς, ισορροπία ενός άγριου και όμορφου χορού. Είναι θαυμάσιο, είναι μαγικό. Είναι πέρα από κάθε ορισμό και κάθε προσπάθεια να περιγραφεί μπορεί να είναι μόνο μια μεταφορά που ποτέ δεν πλησιάζει την αληθινή του ομορφιά και ερωτική ενέργεια.

Η ελευθερία μας βασίζεται στο να μάθουμε να είμαστε μέρος του ερωτικού χορού του χάους. Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να έρθουμε σε επαφή με τα ζωικά μας ένστικτα, με τις βαθύτερες επιθυμίες μας. Πρέπει να απορρίψουμε κάθε μορφή εξουσίας, εσωτερική και εξωτερική, γιατί καταπιέζει τα ένστικτά μας. Δεν πρέπει να προσπαθούμε να γίνουμε κύριοι των ζωών μας, αλλά να ζήσουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ*, να τερματίσουμε κάθε διαχωρισμό μέσα μας ώστε να ΕΙΜΑΣΤΕ οι ζωές μας.

Με το να απελευθερώνουμε και να απολαμβάνουμε τον εαυτό μας στο τώρα, γινόμαστε μέρος του πανέμορφου χορού του χάους. Συμμετέχουμε στη μαγική περιπέτεια του να δημιουργήσουμε τον παράδεισο επί γης στο τώρα. Η αιματηρή ιστορία της τάξης σταματάει να είναι η μόνη πραγματικότητα που γνωρίζουμε και αρχίζει να φαίνεται η ομορφιά του χάους. Γιατί το χάος είναι πανέμορφο, είναι η έκσταση του ανδρόγυνου Έρωτα που λάμπει στο σύμπαν.

Από τη μπροσούρα, \”Παραληρήματα, Δοκίμια και Πολεμικές του Feral Faun\” (Chaotic Endeavors, 1987)

1. Η επισήμανση κάποιον λέξεων είναι έργο του συγγραφέα.

Κείμενο του Feral Faun από μια συλλογή έργων του συγγραφέα που έστησε το εγχείρημα The Anarchist Library

Πηγή στα αγγλικά: Feral Faun and other essays, The Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Ενάντια στην οργάνωση

Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι αναρχικοί εδραιώνουν πάνω σε παγιωμένα δόγματα τα σημεία εκείνα που ενδείκνυται ν’ ακολουθηθούν συστηματικά. Διότι, έστω κι αν υποτεθεί μια ομοιογένεια απόψεων μεταξύ πολλών συντρόφων και πολλών ομάδων ως προς τις γενικές γραμμές ακολουθούμενης τακτικής, η εν λόγω τακτική θ’ αντικατοπτριστεί σε εκατό διαφορετικές μορφές εφαρμογής· με χίλια διαφορετικά επιμέρους στοιχεία.

Ως εκ τούτου, δε θέλουμε προγράμματα τακτικής και, κατά συνέπεια, δεν επιθυμούμε οργάνωση. Άπαξ διαπιστώθηκε ο σκοπός, ο στόχος προς τον οποίο τείνουμε, τότε αφήνουμε σε κάθε αναρχικό ελεύθερη την επιλογή των μέσων τα οποία το κριτήριό του, η εκπαίδευσή του, η ιδιοσυγκρασία του, το πνεύμα μαχητικότητας που τον διακατέχει υποδεικνύουν ως βέλτιστα. Εμείς μήτε διαμορφώνουμε παγιωμένα προγράμματα μήτε σχηματίζουμε μικρά ή μεγάλα κόμματα. Μα ομαδοποιούμαστε αυθόρμητα, και όχι με μόνιμα κριτήρια, σύμφωνα με παροδική πολιτική συγγένεια αναμεταξύ μας προς μία συγκεκριμένη επιδίωξη, και μετασχηματίζουμε διαρκώς αυτές τις ομάδες έτσι ώστε να φέρουμε εις πέρας το σκοπό για τον οποίο εξαρχής συνδεθήκαμε, και προκύπτουν κι αναπτύσσονται εντός μας περαιτέρω επιδιώξεις και αναγκαιότητες, προτρέποντάς μας ν’ αναζητήσουμε νέους συνεργούς, κόσμο που σκέφτεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως εμείς στη δεδομένη περίσταση.

Όταν κάποιος από μας δεν ενδιαφέρεται πλέον να δημιουργήσει ένα πλασματικό κίνημα ατόμων συμπαθούντων και μη ευσυνείδητων, αλλά μια ενεργή ζύμωση των ιδεών που παροτρύνουν κάποιον να σκεφτεί, ακόμη κι αν κόψει το λαιμό του, ακούει συχνά φίλους που έχουν συνηθίσει για πολλά χρόνια σε άλλη μέθοδο αγώνα να του αποκρίνονται πως ή ατομικιστής είναι, ή καθαρά θεωρητικός του αναρχισμού.

Είναι ψευδές πως είμαστε ατομικιστές, εφόσον θελήσει κανείς να δώσει σ’ αυτήν τη λέξη τη σημασία των απομονωτικών στοιχείων, αρνητών οποιασδήποτε συναυτουργίας εντός της κοινωνικής κοινότητας, και υποστηρικτών της γνώμης ότι το άτομο θα μπορούσε ν’ αρκέσει από μόνο του. Ωστόσο, εφόσον οι ίδιοι εμείς προτάσσουμε την ανάπτυξη των ελεύθερων πρωτοβουλιών του ατόμου, ποιος είναι εκείνος ο αναρχικός που δε θέλει να είναι ένοχος αυτού του είδους ατομικισμού; Αν αναρχικός λέγεται όποιος προσβλέπει στη χειραφέτηση από κάθε ηθική και υλική εξουσία, πώς θα μπορούσε να μη συμφωνεί ότι η επισφράγιση της ίδιας της ατομικότητας, απαλλαγμένης από οποιαδήποτε υποχρέωση και εξουσιαστική εξωτερική επιρροή, είναι τελείως καλοπροαίρετη, είναι η ασφαλέστερη ένδειξη της αναρχικής συνείδησης; Ούτε είμαστε απ’ αυτούς τους καθαρά θεωρητικούς επειδή πιστεύουμε στην αποτελεσματικότητα της ιδέας περισσότερο απ’ ό,τι σ’ εκείνη των ατόμων. Από ποιο πράγμα καθορίζονται οι δράσεις, αν όχι από τη σκέψη; Για μας, τώρα, το να παράγεις και να δίνεις βήμα σ’ ένα κίνημα των ιδεών είναι το πλέον αποτελεσματικό μέσο για τον καθορισμό της ροής των αναρχικών πράξεων, τόσο στην πρακτική πάλη, όσο και στον αγώνα για την πραγμάτωση του ιδεώδους.

Δεν τα βάζουμε με τους οργανωτιστές. Ας συνεχίσουν, εφόσον το επιθυμούν, την τακτική τους. Εάν ο τρόπος με τον οποίο σκέφτομαι εγώ δε θα επιφέρει και κανένα μεγάλο καλό, έτσι και ο άλλος δε θα κάνει κάνα μεγάλο κακό. Μα είναι εσφαλμένο, θαρρώ, να εξαπολύουν την κραυγή κινδυνολογίας τους και να μας δακτυλοδείχνουν είτε ως αγρίους είτε ως θεωρητικούς ονειροπόλους.

Κείμενο του εξεγερσιακού αναρχικού Giuseppe Ciancabilla (Ρώμη 1872 – Σαν Φρανσίσκο 1904) μεταφρασμένο από τους συντρόφους του Contra Ιnfo.

Μια εξαιρετική μηδενιστική ανάλυση

Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το indymedia και δημοσιεύτηκε πριν περίπου ένα χρόνο από κάποιους ανώνυμους συντρόφους με αφορμή κάποιες αναφορές στο έντυπο Ασύμμετρη απειλή τεύχος 10-μηδενισμός και με υπότιτλο \”για τη συνέχιση και τη διάδοση του ιδεολογικού πολέμου\”.

Κοινωνικές τάξεις υπάρχουν ακόμα. Οικονομική ανισότητα υπάρχει και δυστυχώς διευρύνεται. Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με αυτά. Όμως ελπίδες για ολική καταστροφή του υπάρχοντος μπορούν να υπάρξουν σε αναλύσεις που προτάσσουν τον οικονομισμό και μόνο; Ο Μαρξ σήμερα θα έκανε περισσότερη παρέα με ορισμένους αναρχικούς, παρά με κομμουνιστές, γιατί τους τελευταίους θα τους είχε βαρεθεί, αλλά στους πρώτους θα έβρισκε νέους θαυμαστές. Και ως γνωστόν κάθε τέτοιος φιλόσοφος γουστάρει πολύ όσους τον εξυψώνουν ξαφνικά και τον επικαλούνται περισσότερο από άλλους συνδιεκδικητές του θρόνου της πνευματικής καταξίωσης…

Μαρξ και αναρχία, έχουν τόση σχέση μεταξύ τους, όση μπορεί να καταλάβει ένας θιασώτης της αναρχίας. Αλλά το σύγχρονο μηδενιστικό επαναστατικό πρόταγμα ορίζει το επαναστατικό του υποκείμενο εκεί που το κάθε άτομο υπερβαίνει τους ρόλους που του προσδίδει το υπάρχον και εναντιώνεται σε αυτό με σκοπό την καταστροφή του όχι με τα συστατικά που το διέπουν (ρόλοι, ταυτότητες και διαχωρισμοί που προκαλεί), αλλά με την ατομική εξεγερτική υπευθυνότητα που έχει φροντίσει να απαλλαγεί από όλα τα συστατικά του σύγχρονου πολιτισμού. Ο νεοκομμουνιστικός αναρχισμός ξέρει ότι αυτό δεν είναι εύκολο, οπότε ψάχνει να βρει τον πιο σύντομο δρόμο για την διάδοση της προπαγάνδας του που είναι λόγια αρεστά στους πολλούς και φορτισμένα θετικά στο παρελθόν. Όμως, το μέλλον απέχει κατά πολύ από όλα αυτά, γιατί απλά στο παρόν έχουν αλλάξει πολλά. Οι νεοκομμουνιστές αναρχιστές, όμως, αγνοούν, καταφανώς, παρά το φορτωμένο πνευματικό τους υπόβαθρο, τα γιατί του χτες, και στο σήμερα μοιράζουν ελπίδες για το αύριο, μην καταφέρνοντας να συλλάβουν το παρόν και τις μεταλλάξεις του. Γιατί ο οικονομισμός τους δεν τους αφήνει. Και από ότι ξέρουμε ο οικονομισμός είναι θεότητα και ερμηνευτικό εργαλείο των μαρξιστών, του θατσερισμού και όχι της αναρχίας και του μηδενισμού.

Αν ψάχνεις να βρείς λέξεις για να ενοποιήσεις καταστάσεις θα δημιουργήσεις ένα έκτρωμα που θα ρέπει προς τον ιδεαλισμό, τη μεταφυσική και τους ευσεβείς σου πόθους. Αν ανάγεις σε επαναστατικό υποκείμενο αυθαίρετα το προλεταριάτο-χωρίς η επιθυμία σου να ευθυγραμμίζεται και τόσο με τις προθέσεις και την πραγματική θέληση του αγαπημένου σου ψευδο-επαναστατικού υποκειμένου, τότε προσκαλείς τους ανθρώπους σαν πεφωτισμένος γνώστης-ακόμα και αν δεν έχεις καμία τέτοια πρόθεση και τα κίνητρα σου είναι αγνά και ανθρωπιστικά- να βρουν την αλήθεια σου, κάνοντας την προλεταριακή επανάσταση, που θα είναι στο τέλος η επικράτηση των προλεταρίων και της ιδεοληπτικής συνεκτικής τους φόρμας. Φυσικά η ιστορία δεν σε δικαιώνει, αλλά αποτελεί κυρίαρχο συστατικό της πολύπλευρης αριστερής φιλοσοφίας να φαντασιώνεται λύσεις για αυτούς που δεν θέλουν ερήμην τους, και ας μιλά συνεχώς και με όρους αποκλειστικότητας στο όνομα τους για να τους πάρει μαζί.

Ο κατασυκοφαντημένος και αναγόμενος στη σφαίρα του απόλυτου αντεπαναστατικού κακού- να μια νέα «αυτοκρατορία του κακού»- σύγχρονος μηδενιστικός πόλος θέλει σύμπραξη και συνεργασία με ανθρώπους που αρνούνται κάθε ρόλο που έχουν στο σήμερα, για να δημιουργήσουν –αν αυτό γίνει εφικτό, μια άλλη, διαφορετική, ζωή, κυρίως στο παρόν και για τους εαυτούς τους, γιατί δεν μπορούν να έχουν τις ίδιες προσδοκίες από τις μάζες, με όσους τις καθαγιάζουν και προσπαθούν να τις κάνουν οπαδούς και στρατιώτες του σκοπού τους. Και απευθύνεται ξεκάθαρα σε όλους τους ανθρώπους, ακόμα και στους μεσοαστούς που εξορίζουν ορισμένοι με μεγάλη ευκολία και προφανή ειρωνεία, γιατί ο νεοκομμουνισμός τους δεν τους περιλαμβάνει στα μεγαλεπήβολα σχέδια του, έστω και επί χάρτου, άγνωστο το γιατί, ακόμα και την εποχή που οι μνημονιακές μεταλλάξεις οδηγούν σε οπισθοχώρηση ακόμα και τη μεσοαστική τάξη… Πάντως ένας μεσοαστός επαναστάτης δεν θα λάβει καλύτερη μεταχείριση από την αστική εξουσία λόγω της καταγωγής του. Θα φάει πολλά χρόνια φυλακή για το τίμημα της έμπρακτης ανυπακοής του και θα δεχτεί μεταχείριση από το σύστημα που δεν προσομοιάζει στην «νεοαριστοκρατική του καταγωγή». Αλλά όλα αυτά αναιρούνται και εκμηδενίζονται από ορισμένους, γιατί πάνω από όλα πρέπει να στηλιτευτούν οι « αλαζόνες εχθροί του προλεταριάτου και αντιγραφείς του νεοφιλελεύθερου ελιτισμού», και ας πολεμούν το κράτος με συνέπεια και συνέπειες σκληρές, τη στιγμή που το προλεταριάτο εμφανίζεται ζαλισμένο, συγχυσμένο και μπερδεμένο από τις κυριαρχικές λεηλασίες.

Ο σύγχρονος Μηδενισμός δεν είναι Νεοπλατωνισμός σε καμία περίπτωση, αλλά το αποτέλεσμα της διερεύνησης των πραγματικών συνθηκών και των πραγματικών αιτιών που το διαμορφώνουν. Είναι η συνέπεια στο να λες πάντα ότι βλέπεις και όχι να βλέπεις ότι λες. Και για να το πετύχεις αυτό πρώτα πρώτα πρέπει να σταματήσεις να πιέζεις τον εαυτό σου να ταχθεί σε έναν ανώτερο ιδεαλιστικό σκοπό για το κοινό καλό, για το καλό της ανθρωπότητας και όλων αυτών που αδιαφορούν για τα προτάγματα σου, αλλά εσύ επιμένεις να το αγνοείς δημόσια, ενώ το έχεις ζήσει και το ξέρεις καλά κατά βάθος. Πρωτοπορία, θατσερισμός και πλατωνισμός ευδοκιμούν, μάλλον, σε αυτούς που αισθάνονται ότι ξέρουν τη συνταγή της ουτοπίας, και όχι στους ακριβείς περιγραφείς και αρνητές του υπάρχοντος. Αν η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν επιθυμεί την αναρχία είναι δικαίωμα της. Όμως αυτό δεν θα μας οδηγήσει να κάνουμε εκπτώσεις για να προσεγγίσουμε αυτούς που θέλουμε να πάρουμε μαζί μας. Γιατί εμείς θέλουμε μονάχα τους ολικούς αρνητές του υπάρχοντος και όχι δέσμιους των ρόλων και των ταυτοτήτων του πολιτισμού.

Και φυσικά αυτά που διαμορφώνουν τις ψευδοσυνειδήσεις των υποτακτικών, ανεξαρτήτως ταξικής θέσης, είναι παράγοντες διαφορετικοί και πέρα από το στείρο οικονομισμό και τη θέση του καθενός στην παραγωγή. Δεν μπορούμε να αγνοούμε άλλα πράγματα που σμιλεύουν το υπάρχον και απομακρύνουν τους ανθρώπους από γνήσιες και ριζικές ανατρεπτικές κινήσεις κατάργησης των θεσμών, των κοινωνικών συμβάσεων, των ρόλων. Δεν ψάχνουμε να βρούμε συμμάχους για το μετασχηματισμό της παραγωγής, αλλά αρνητές για την καταστροφή του υπάρχοντος πολιτισμού, μήπως ξημερώσει κάποτε η ριμάδα η αναρχία, που τόσοι τον τελευταίο καιρό την πολεμούν και την εγκαταλείπουν για να ανέβουν στο κινηματικό άρμα των αντικαπιταλιστικών πολτών που τους χωράνε όλους εκτός από τους ακραίους, τα μιάσματα της αναρχίας και του μηδενισμού.

Δεν είναι ανάγκη να πεινάς για να καταλάβεις τον κόσμο. Εξάλλου, αυτοί που πεινάνε κυρίως θέλουν να σταματήσουν να πεινούν, παρά να εξαλείψουν τις αιτίες που τους κάνουν να πεινούν. Και παραπέρα δεν νιώθουν καμία ανάγκη να αρνηθούν άλλες παραμέτρους του πολιτισμού. Αν κάποιος εκθειάζεται από επαναστατικές δυνάμεις γιατί διεκδικεί ψωμί και επιβίωση ποτέ δε θα κάνει το βήμα παραπάνω. Αν συμπράττεις με αγώνες για καλύτερους μισθούς, μη ζητάς ποτέ από τους ανθρώπους να αγωνιστούν για μια ζωή χωρίς μισθούς, χρήμα, κράτος, εξουσία, σχέσεις καταπίεσης και εκμετάλλευσης….

Κοινωνικός μετασχηματισμός ή κατάργηση της κοινωνίας

Κοινωνία: 1. μια ομάδα ατόμων με κοινά έθιμα, πιστεύω κλπ. ή που ζουν κάτω από την ίδια διοίκηση και που θεωρούνται ότι δημιουργούν μια μοναδική κοινότητα… 3. όλοι οι άνθρωποι όταν θεωρούνται πως δημιουργούν μια κοινότητα όπου ο ένας εξαρτάται από τον άλλο. Webster\’s New World Dictionary

Τίποτα από αυτά που \”γνωρίζουμε\” δε μπορεί να θεωρηθεί σωστό, καμία από τις αντιλήψεις μας για τον κόσμο δεν πρέπει να θεωρείται ιερή και καλά θα κάναμε να τις αμφισβητούμε όλες. Πολλοί αναρχικοί λένε πως θα δημιουργήσουν μια \”νέα\”, \”ελεύθερη\” κοινωνία. Άλλα λίγοι αμφισβητούν την ίδια την κοινωνία. Η αντίληψη της κοινωνίας είναι άμορφη και έτσι είναι δύσκολο να ασχοληθούμε με συγκεκριμένες της πτυχές όπως η διακυβέρνηση, η θρησκεία, ο καπιταλισμός και η τεχνολογία. Είναι τόσο ριζωμένη μέσα μας που το να την αμφισβητούμε μας κάνει να αισθανόμαστε ότι αμφισβητούμε την ίδια μας τη φύση, πράγμα που κάνει ακόμα πιο απαραίτητο το να την αμφισβητήσουμε. Με τον να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από το χαρακτήρα-πανοπλία που καταπιέζει τις επιθυμίες και τα πάθη μας ίσως και να απαιτήσουμε, όχι το μετασχηματισμό της κοινωνίας άλλα την κατάργησή της. Οι παραπάνω ορισμοί του λεξικού καταδεικνύουν πως η κοινωνία είναι μια μοναδική οντότητα που αποτελείται από άτομα που έχουν σχέση (πιθανής έστω) αλληλεξάρτησης, που δηλαδή δε βρίσκουν την ολοκλήρωση στους εαυτούς τους. Αντιλαμβάνομαι την κοινωνία ως ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ ανθρώπων που δρουν ( ή υφίστανται τη δράση) μέσω κοινωνικών ρόλων ώστε να αναπαράγουν το σύστημα και τους εαυτούς τους ως κοινωνικά* υποκείμενα.

Η εξάρτηση των κοινωνικών υποκειμένων δεν είναι το ίδιο με τη βιολογική εξάρτηση των βρεφών. Η βιολογική εξάρτηση σταματάει όταν το παιδί αποκτά επαρκείς κινητικές ικανότητες και το συγχρονισμό της όρασης και των χεριών (περίπου σε ηλικία πέντε ετών). Άλλα μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια, οι κοινωνικές σχέσεις της οικογένειας καταστέλλουν τις επιθυμίες του παιδιού, του ενσταλάζουν το φόβο για τον κόσμο και έτσι βυθίζουν τη δυνατότητα για μια γεμάτη, ελεύθερη και δημιουργική ατομικότητα κάτω από τα στρώματα της πανοπλίας που είναι το κοινωνικό άτομο, κάτω από από τη φυσική εξάρτηση που μας κάνει να κρεμιόμαστε ο ένας από τον άλλον ενώ απεχθανόμαστε ο ένας τον άλλο. Όλες οι κοινωνικές σχέσεις έχουν τη βάση τους στην ανικανότητα που παράγεται από την καταπίεση των παθών και των επιθυμιών μας. Η βάση τους είναι η ανάγκη που νιώθουμε ο ένας για τον άλλο, όχι η επιθυμία που νιώθουμε ο ένας για τον άλλο. Έτσι κάθε κοινωνική σχέση είναι μια σχέση αφεντικού/εργαζόμενου και γιαυτό φαίνονται πάντα, μέχρι του ενός ή του άλλου σημείου, να είναι σχέσεις αντιπαλότητας είτε μεσώ πειραγμάτων, είτε μέσω λογομαχιών, είτε μέσω κανονικών τσακωμών. Πως μπορούμε να μην απεχθανόμαστε αυτούς που χρησιμοποιούμε και να μη μισούμε αυτούς που μας χρησιμοποιούν;

Η κοινωνία δε μπορεί να υπάρξει χωρίς κοινωνικούς ρόλους και αυτός είναι ο λόγος που η οικογένεια και η εκπαίδευση σε κάποια μορφή είναι ουσιαστικά κομμάτια της κοινωνίας. Το κοινωνικό άτομο δεν παίζει μόνο έναν κοινωνικό ρόλο άλλα αναμιγνύει πολλούς ρόλους δημιουργώντας το χαρακτήρα-πανοπλία που λανθασμένα θεωρείται \”ατομικότητα\”.

Οι κοινωνικοί ρόλοι είναι τρόποι με τους οποίους τα άτομα ορίζονται από ολόκληρο το σύστημα σχέσεων που ονομάζεται κοινωνία, με σκοπό να αναπαράγουν την κοινωνία. Κάνουν τα άτομα χρήσιμα στην κοινωνία με το να τα κάνουν προβλέψιμα, με το να ορίζουν τις δραστηριότητές τους σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας. Οι κοινωνικοί ρόλοι είναι εργασία, με την ευρύτερη έννοια ως δραστηριότητα που αναπαράγει τον κύκλο παραγωγής/κατανάλωσης. Επομένως η κοινωνία είναι η εξημέρωση των ανθρώπων, η μεταμόρφωση πιθανών δημιουργικών, παιχνιδιάρικων, άγριων όντων που μπορούν να συσχετιστούν ελεύθερα σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, σε διαστρεβλωμένα όντα που χρησιμοποιούν το ένα το άλλο προσπαθώντας να καλύψουν απεγνωσμένες ανάγκες αλλά που το μόνο που καταφέρνουν είναι η αναπαραγωγή της ανάγκης και του συστήματος που βασίζεται σε αυτή.

\” Σύφιλη σε κάθε είδους αιχμαλωσία, ακόμα και αν είναι για το παγκόσμιο καλό, ακόμα και στον κήπο του Μοντεζούμα με τις πολύτιμες πέτρες.\” Andre Breton

Τα άτομα με ελεύθερο πνεύμα δεν ενδιαφέρονται να συσχετιστούν μέσω κοινωνικών ρόλων. Οι προβλέψιμες, προαποφασισμένες σχέσεις μας προκαλούν ανία και δεν επιθυμούμε να συνεχίσουμε να τις αναπαράγουμε. Είναι αλήθεια ότι προσφέρουν κάποια ασφάλεια, σταθερότητα και (ψευτο-) ζεστασιά αλλά με τι κόστος! Θέλουμε την ελευθερία να δημιουργούμε σχέσεις σύμφωνα με τους μη καταπιεσμένους πόθους μας, με την ύπαρξη όλων των δυνατοτήτων, με τη φλόγα των απεριόριστων παθών μας. Και μια τέτοια ζωή βρίσκεται έξω από κάθε σύστημα προβλέψιμων, προαποφασισμένων σχέσεων.

Ένας κόσμος ελεύθερης δημιουργίας σχέσεων από άτομα που δεν καταπιέζονται θα είναι ένας κόσμος ελεύθερος από την κοινωνία. Όλες οι αλληλεπίδρασης θα αποφασίζονται άμεσα. Όλες από τα άτομα που εμπλέκονται σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και όχι από τις αναγκαιότητες ενός κοινωνικού συστήματος. Θα τείνουμε να προκαλούμε έκπληξη, ευχαρίστηση, να θυμώνουμε ο ένας τον άλλο, να εγείρουμε πραγματικό πάθος παρά απλή βαρεμάρα, ικανοποίηση, αηδία και ασφάλεια. Κάθε συνάντηση θα είναι η πιθανότητα μιας καταπληκτικής εμπειρίας η οποία δεν μπορεί να υπάρξει εκεί που οι περισσότερες σχέσεις δημιουργούνται με τη μορφή κοινωνικών σχέσεων. Έτσι, αντί να μείνω αιχμάλωτος σε αυτόν τον \” κήπο με τις πολύτιμες πέτρες\” που ονομάζεται κοινωνία, επιλέγω να αγωνιστώ για την κατάργηση της κοινωνίας και αυτό έχει αρκετές επιπτώσεις στο πως αντιλαμβάνομαι την \”επανάσταση\” (χρειάζεται ένας καλύτερος ορισμός).

Ο αγώνας για το μετασχηματισμό της κοινωνίας είναι ένας αγώνας για την κατάκτηση της εξουσίας, γιατί ο στόχος του είναι το πάρσιμο του ελέγχου του συστήματος των κοινωνικών σχέσεων, δηλαδή της κοινωνίας ( ένα στόχο που θεωρώ μη ρεαλιστικό καθώς το σύστημα είναι πλέον πέρα από τον έλεγχο του οποιουδήποτε). Ως τέτοιος, δε μπορεί να είναι ένας αγώνας του ατόμου. Χρειάζεται μαζική ή ταξική δραστηριότητα. Τα άτομα πρέπει να προσδιορίσουν τους εαυτούς τους ως κοινωνικά όντα, καταπιέζοντας τις ατομικές τους επιθυμίες που δε χωρούν στον \”ανώτερο στόχο\” του κοινωνικού μετασχηματισμού.

Ο αγώνας για την κατάργηση της κοινωνίας είναι αγώνας για την κατάργηση της εξουσίας. Είναι ουσιαστικά ο αγώνας των ατόμων να ζήσουν ελεύθερα από κοινωνικούς ρόλους και κανόνες, να ζήσουν τις επιθυμίες τους με πάθος, να ζήσουν όλα τα καταπληκτικά πράγματα που μπορούν να φανταστούν. Οι ομαδικές δράσεις και αγώνες είναι κομμάτι αυτού του αγώνα, αλλά προέρχονται από τους τρόπους που οι επιθυμίες τον ατόμων ενισχύονται και διαλύονται όταν αρχίζουν να πνίγουν τα άτομα. Το μονοπάτι αυτού του αγώνα δε μπορεί να χαρτογραφηθεί γιατί η βάση του είναι η σύγκρουση μεταξύ των επιθυμιών του ατόμου με ελεύθερο πνεύμα και των απαιτήσεων της κοινωνίας. Αλλά αναλύσεις των τρόπων που η κοινωνία μας πλάθει** και των αποτυχιών και επιτυχιών των προηγούμενων εξεγέρσεων μπορούν να γίνουν.

Οι τακτικές που χρησιμοποιούνται ενάντια στην κοινωνία είναι όσες και τα άτομα που συμμετέχουν άλλα όλοι μοιράζονται το στόχο της υπονόμευσης του κοινωνικού ελέγχου και καθορισμού και της απελευθέρωσης των ατομικών επιθυμιών και παθών. Η απροβλεψιμότητα του χιούμορ και του παιχνιδιού είναι ουσιαστική, δημιουργώντας ένα Διονυσιακό χάος. Παίζοντας με τους κοινωνικούς ρόλους με τρόπο που να υπονομεύει την κοινωνική τους χρησιμότητα, που τους αντιστρέφει, είναι μια αξιόλογη πρακτική. Ας αντιμετωπίσουμε την κοινωνία με τους εαυτούς μας, τις μοναδικές επιθυμίες και τους μοναδικούς πόθους μας, σε μια λογική ότι δεν πρόκειται να ενδώσουμε σε αυτήν η να επικεντρώσουμε σε αυτήν τις δραστηριότητές μας, αλλά ότι πρόκειται να ζήσουμε με τους δικούς μας όρους.

Η κοινωνία δεν είναι μια ουδέτερη δύναμη. Οι κοινωνικές σχέσεις υπάρχουν μόνο μέσω της καταπίεσης των πραγματικών επιθυμιών και πόθων των ατόμων, μέσω της καταστολής όλων αυτών των πραγμάτων που κάνουν πιθανή τη δημιουργία ελεύθερων σχέσεων. Κοινωνία σημαίνει εξημέρωση, η μεταμόρφωση των ατόμων σε χρηστική αξία και του ελεύθερου παιχνιδιού σε εργασία. Η δημιουργία ελεύθερων σχέσεων μεταξύ των ατόμων που αρνούνται και αντιστέκονται στην εξημέρωση υπονομεύει όλη την κοινωνία και ανοίγει όλες τις δυνατότητες. Και για αυτούς που θεωρούν ότι μπορούν να φτάσουν στην ελευθερία με μια απλή κοινωνική επανάσταση, δανείζομαι τα λόγια του Renzo Novatore:

\”Εσείς περιμένετε την Επανάσταση! Ας είναι! Η δική μου έχει ξεκινήσει προ καιρού! Όταν θα είστε έτοιμοι- Θεέ μου τι μεγάλη αναμονή!- δε θα μου προκαλεί αποστροφή το να μοιραστώ μαζί σας ένα μέρος δρόμου.Άλλα όταν θα σταματήσετε, εγώ θα συνεχίσω την τρελή και θριαμβευτική μου πορεία προς τη μεγαλειώδη και υπέρτατη κατάκτηση του Τίποτα!\”***

1. Η έντονη υπογράμμιση κάποιων λέξεων είναι έργο του συγγραφέα.

2. Στα αγγλικά χρησιμοποιείται η λέξη \”mold\” που εκτός από πλάθω σημαίνει και μουχλιάζω.

3. Από το έργο του Renzo Novatore με τίτλο \”Ο Εικονοκλαστικός Ατομικισμός μου\”

Πρόκειται για άρθρο του Feral Faun,το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Anarchy: A Joyrnal of Desire Armed (τεύχος 25), το καλοκαίρι του 1990.

Πηγή στα αγγλικά: Social transformation- or the abolition of society, antipolitics.net

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Η Εξέγερση των Βαρβάρων

Μία μη πριμιτιβιστική εξέγερση ενάντια στον πολιτισμό

Αν εξετάσουμε ένα μεγάλο κομμάτι της τρέχουσας συζήτησης στους αναρχικούς κύκλους γύρω από τον πολιτισμό,την τεχνολογία, την πρόοδο, την \”πράσινη\” αναρχία εναντίον της \”κόκκινης\” αναρχίας κλπ., μένουμε με την εντύπωση πως η κριτική στον πολιτισμό ανέκυψε μόλις πρόσφατα εντός της αναρχικής και επαναστατικής σκέψης. Όμως αυτή η εντύπωση είναι λανθασμένη και επιζήμια για εμάς που έχουμε μια επαναστατική αντιπολιτισμική θεώρηση.

Στην πραγματικότητα, η επαναστατική αμφισβήτηση του πολιτισμού, της τεχνολογίας και της προόδου μπορεί να εντοπιστεί σε όλη την ιστορία της σύγχρονης επαναστατικής σκέψης. Ο Κάρολος Φουριέ πρόταξε την σοσιαλιστική ουτοπική \”Αρμονία\” του, ενάντια στη δυσαρμονία του \”Πολιτισμού\”. Ένας αριθμός από τους πιο ριζοσπάστες Ρομαντικούς (Μπλέικ, Μπάιρον, Σέλλευ μεταξύ άλλων) ήταν διακριτά δύσπιστοι προς τη βιομηχανοποίηση και την ωφελιμιστική λογική.

Μπορούμε όμως να φέρουμε τα πράγματα πιο κοντά σε μας, μελετώντας τους αναρχικούς του 19ου αιώνα. Σίγουρα ο Μπακούνιν δεν είχε πρόβλημα με την βιομηχανική τεχνολογία. Παρ\’ όλο που δε συμμεριζόταν τη, σχεδόν μυθική, πίστη του Μαρξ στη δυνατότητα της βιομηχανικής ανάπτυξης να δημιουργήσει την τεχνική βάση για τον παγκόσμιο κομμουνισμό, ούτε αυτός έβλεπε κάτι εγγενώς εξουσιαστικό στη δομή των βιομηχανικών συστημάτων. Στην πραγματικότητα η σύλληψη του σύμφωνα με την οποία οι εργάτες θα έπαιρναν στα χέρια τους την οργάνωση της κοινωνίας μέσω των δικό τους οικονομικών και βιομηχανικών οργανώσεων, έμελλε τελικά να γίνει η βάση του αναρχοσυνδικαλισμού. (Αυτή η εξέλιξη, όμως, βασίστηκε σε μία παρεξήγηση αφού ο Μπακούνιν δήλωσε καθαρά πως μια τέτοια οργάνωση δε θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε μια ιδεολογική βάση έξω από τον άμεσο αγώνα των εργατών, αλλά είναι μάλλον κάτι που οι εργάτες θα ανέπτυσσαν για τους εαυτούς τους, στην πορεία των αγώνων τους. Για αυτό το λόγο δεν πρότεινε κάποια συγκεκριμένη μορφή για αυτήν.) Παρ\’ όλα αυτά, οι εκκλήσεις του Μπακούνιν στην \”απελευθέρωση των μοχθηρών παθών\” των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευομένων φάνηκαν σε πολλούς από τους πιο λογικούς επαναστάτες της εποχής σαν ένα βάρβαρο κάλεσμα για την καταστροφή του πολιτισμού. Και ο ίδιος ο Μπακούνιν όντως μίλησε για \”την απόλυτη καταστροφή του αστικού πολιτισμού\” μαζί με \”την καταστροφή όλων των Κρατών\” και \”την ελεύθερη και αυθόρμητη οργάνωση από τα κάτω προς τα πάνω μέσω των ελεύθερων ενώσεων.\” Όμως ο Γάλλος Ερνέστ Καρντερουά, σύγχρονος του Μπακούνιν, έθετε λιγότερους όρους για την απόρριψη του πολιτισμού. Λέει απλά: \” Μέσα στον πολιτισμό, φυτοζωώ· δεν είμαι ούτε ευτυχισμένος, ούτε ελεύθερος· γιατί λοιπόν θα πρέπει να επιθυμώ τη διατήρηση αυτής της αυτοκτονικής τάξης; Δεν υπάρχει πια τίποτα να διατηρηθεί από αυτό, από το οποίο υποφέρει η γη.\” Έτσι εκείνος, μαζί με το Ντεζάκ και άλλους επαναστάτες της εποχής, κάνει έκκληση στο πνεύμα της βαρβαρότητας να δώσει ένα τέλος στον πολιτισμό της κυριαρχίας.

Βέβαια, η πλειοψηφία των αναρχικών της εποχής, όπως και σήμερα, δεν αμφισβητούσε τον πολιτισμό, την τεχνολογία ή την πρόοδο. Το όραμα του Κροπότκιν για κομμουνιστικοποιημένα \” Εργοστάσια, Χωράφια και Εργαστήρια\” ή \” Ο Πραγματικός Πολιτισμός\” του Ιωσία Γουόρεν αναπόφευκτα έχουν μεγαλύτερη απήχηση σε αυτούς που δεν είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν το άγνωστο των αναρχικών κριτικών της βιομηχανοποίησης και του πολιτισμού που συχνά δε προσφέρουν μια καθαρή εικόνα του κόσμου μετά την επαναστατική καταστροφή του πολιτισμού που μισούν.

Οι αρχές του 20ου αιώνα και ιδιαίτερα το μεγάλο σφαγείο, γνωστό ως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε μια μεγάλη ανατροπή αξιών. Η πίστη στο αστικό ιδανικό της προόδου διαβρώθηκε πέρα ως πέρα και η αμφισβήτηση του πολιτισμού αυτού καθαυτού ήταν ένα σημαντικό κομμάτι μια σειράς ριζοσπαστικών κινημάτων όπως ο ντανταϊσμός, ο ρώσικος αναρχο-φουτουρισμός και ο πρώιμος σουρεαλισμός. Αν οι περισσότεροι από τους πιο γνωστούς αναρχικούς (Μαλατέστα, Έμα Γκόλντμαν, Μάχνο κλπ.) συνέχιζαν να βλέπουν την πιθανότητα ενός απελευθερωμένου βιομηχανικού πολιτισμού, άλλοι λιγότερο γνωστοί αναρχικοί είχαν μία άλλη οπτική. Έτσι, περίπου το 1919, γράφει ο Bruno Filippi:

Ζηλεύω τους άγριους. Και θα τους φωνάξω με δυνατή φωνή: \”Σώστε τους εαυτούς σας, έρχεται ο πολιτισμός.\”

Μα φυσικά: ο αγαπητός πολιτισμός μας, για τον οποίον είμαστε τόσο περήφανοι. Εγκαταλείψαμε μια ελεύθερη και χαρούμενη ζωή στα δάση για αυτήν τη φρικιαστική ηθική και υλική σκλαβιά. Και είμαστε μανιακοί, νευρασθενικοί, αυτοκτονικοί.

Γιατί θα πρέπει να με νοιάζει που ο πολιτισμός έδωσε φτερά στην ανθρωπότητα για να μπορεί να βομβαρδίζει πόλεις, γιατί πρέπει να με νοιάζει που ξέρω κάθε άστρο του ουρανού και κάθε ποτάμι της γης;

{…}

Σήμερα ο έναστρος θόλος είναι ένα μολύβδινο πέπλο που μάταια προσπαθούμε να διαπεράσουμε· σήμερα δεν είναι πια άγνωστος αλλά δύσπιστος.

{…} Δε δίνω δεκάρα για την πρόοδό τους· θέλω μόνο να ζήσω και να απολαύσω.

Τώρα, θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Δεν αναφέρομαι σε αυτό το θέμα για να αποδείξω πως το σύγχρονο αντιπολιτισμικό ρεύμα έχει μια επίσημα αναγνωρισμένη αναρχική κληρονομιά. Αν η κριτική του για την πραγματικότητα που βιώνουμε είναι ακριβής, γιατί θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει αν εντάσσεται στο \”κάδρο\” της αναρχικής ορθοδοξίας; Ο Μπακούνιν και ο Καρντερουά, ο Μαλατέστα και ο Φιλίπι, όλοι οι αναρχικοί του παρελθόντος που έζησαν μέσα στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία όπως εκείνοι τον καταλάβαιναν, δεν προσπαθούσαν να δημιουργήσουν μια ιδεολογική ορθοδοξία. Συμμετείχαν στη διαδικασία δημιουργίας μιας επαναστατικής αναρχικής θεωρίας και πρακτικής, που θα ήταν μια συνεχής διαδικασία. Αυτή η διαδικασία συμπεριελάμβανε κριτικές του πολιτισμού, κριτικές της προόδου και κριτικές της τεχνολογίας (και συχνά στο παρελθόν αυτές οι κριτικές δεν ήταν συνδεδεμένες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα, για παράδειγμα, ο Μπακούνιν να καλεί σε \” απόλυτη καταστροφή του αστικού πολιτισμού\” και παράλληλα να αγκαλιάζει την τεχνολογική ανάπτυξη και τη βιομηχανοποίηση και ο Μάρκους Γκράχαμ να μιλά για την καταστροφή της \”μηχανής\” για χάρη ενός μη-μηχανοποιημένου πολιτισμού). Ζούμε σε διαφορετικούς καιρούς. Τα λόγια του Μπακούνιν και του Καρντερουά, του Μαλατέστα και του Ρέντσο Νοβατόρε ή οποιουδήποτε αναρχικού συγγραφέα του παρελθόντος δε μπορούν να εκληφθούν ως ένα πρόγραμμα ή ένα δόγμα που πρέπει να ακολουθήσουμε. Μάλλον δημιουργούν ένα οπλοστάσιο για να λεηλατήσουμε. Και ανάμεσα στα όπλα αυτού του οπλοστασίου υπάρχουν κ βάρβαροι πολιορκητικοί κριοί που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ενάντια στα τείχη του πολιτισμού, του μύθου της προόδου και του εδώ και καιρό αποδεδειγμένα λανθασμένου μύθου σύμφωνα με τον οποίο η τεχνολογία μπορεί να μας σώσει από τις συμφορές μας.

Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίον η τεχνολογία έχει σίγουρα ξεφύγει από τον έλεγχο. Καθώς η μία καταστροφή διαδέχεται την άλλη, τα επονομαζόμενα \”ανθρώπινα\” τοπία γίνονται όλο και περισσότερο ελεγχόμενα και μηχανοποιημένα και οι άνθρωποι συμβιβάζονται όλο και περισσότερο με τους ρόλους τους ως γρανάζια της κοινωνικής μηχανής. Ιστορικά, το νήμα που διατρέχει ότι καλύτερο υπάρχει στο αναρχικό κίνημα δεν ήταν η πίστη στον πολιτισμό ή στην τεχνολογία ή στην πρόοδο, αλλά η επιθυμία κάθε άτομο να είναι ελεύθερο να δημιουργήσει τη ζωή του/της όπως αυτός/η θέλει μέσα από ελεύθερες ενώσεις, με άλλα λόγια η ατομική και συλλογική αναδιανομή της ζωής. Και αυτή η επιθυμία είναι αυτό που κινητοποιεί τον αναρχικό αγώνα ακόμα και σήμερα. Είναι για μένα ξεκάθαρο πως το τεχνολογικό σύστημα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δικτύου κυριαρχίας. Έχει αναπτυχθεί για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αφεντικών αυτού του κόσμου. Ένας βασικός σκοπός των μεγάλου εύρους τεχνολογικών συστημάτων είναι η συντήρηση και η επέκταση του κοινωνικού ελέγχου και αυτό απαιτεί ένα τεχνολογικό σύστημα που είναι σε μεγάλο βαθμό αυτο-συντηρούμενο, με την ελάχιστη ανθρώπινη παρέμβαση. Επομένως δημιουργείται μία καταστροφική δύναμη. Η αναγνώριση του γεγονότος πως η πρόοδος δεν έχει καμία έμφυτη σύνδεση με την ανθρώπινη απελευθέρωση είχε ήδη γίνει από πολλούς επαναστάτες από τα τέλη του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Σίγουρα η ιστορία του 20ου αιώνα θα έπρεπε να έχει ενισχύσει αυτήν την παραδοχή. Κοιτάζουμε έναν φυσικά, κοινωνικά και σωματικά κατεστραμμένο κόσμο, αποτέλεσμα όλων αυτών που έχουν αποκαλεστεί πρόοδος. Οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου δε μπορούν πλέον να επιθυμούν σοβαρά να πάρουν ένα κομμάτι από αυτήν τη σάπια πίτα ούτε να να την καταλάβουν και να την \”αυτοδιαχειριστούν\”. Η αναδιανομή της ζωής πρέπει αν έχει ένα άλλο νόημα στο σημερινό κόσμο. Υπό το φως των κοινωνικών μετασχηματισμών των τελευταίων δεκαετιών, μου φαίνεται πως οποιοδήποτε σοβαρό επαναστατικό αναρχικό κίνημα υπάρξει, θα πρέπει να αμφισβητήσει τη βιομηχανοποίηση και τον πολιτισμό ακριβώς επειδή οτιδήποτε λιγότερο θα μας στερήσει τα απαραίτητα εργαλεία για να πάρουμε πίσω τις ζωές μας.

Όμως η αντιπολιτισμική μου οπτική δεν είναι μια πριμιτιβιστική οπτική. Ενώ ενθαρρύνει όντως κάποιον να ερευνήσει τις προφανείς αναρχικές και κομμουνιστικές πτυχές κάποιων \”πρωτόγονων\” κουλτούρων, δε βασίζω την κριτική μου στη σύγκριση αυτών των κοινωνιών με τη σημερινή πραγματικότητα, άλλα στον τρόπο με τον οποίο όλοι οι διάφοροι οργανισμοί που συνθέτουν τον πολιτισμό δρουν μαζί, με σκοπό να μου κλέψουν τη ζωή και να την μετατρέψουν σε ένα εργαλείο κοινωνικής αναπαραγωγής και στο πως αυτοί μετατρέπουν την κοινωνική ζωή σε μια παραγωγική διαδικασία με σκοπό να διατηρούνται τα αφεντικά και η κοινωνική τάξη. Επομένως, είναι μια ουσιαστική επαναστατική προοπτική και θα χρησιμοποιώ οτιδήποτε από το οπλοστάσιο που ονομάζεται ιστορία της επαναστατικής σκέψης και πρακτικής, που μπορεί να ενισχύσει τον αγώνα μου. Οι \”πρωτόγονοι\” άνθρωποι είχαν συχνά ζήσει με αναρχικό και κομμουνιστικό τρόπο, άλλα δεν έχουν αυτήν την ιστορία επαναστατικού αγώνα από την οποία μπορούμε να λεηλατήσουμε οπλισμό για τον τωρινό μας αγώνα. Βέβαια, έχοντας πει τα παραπάνω, συνεχίζω να θεωρώ εκείνους τους αναρχοπριμιτιβιστές που αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα της επανάστασης και της ταξικής πάλης συντρόφους και πιθανούς συνενόχους.

Ο επαναστατικός αγώνας ενάντια στον πολιτισμό του ελέγχου και τους κέρδους που μας περιβάλλει, δε θα είναι η λογική προσπάθεια να καταλάβουμε τα μέσα παραγωγής. Οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου φαίνεται να καταλαβαίνουν πως κάτι τέτοιο δεν είναι πια μια απελευθερωτική επιλογή (αν ήταν ποτέ). Αν για τους περισσότερους δεν είναι ξεκάθαρο ποιος ή τι είναι ο εχθρός, οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν τίποτα να πουν με αυτούς που έχουν την εξουσία, επειδή δε μιλούν πια την ίδια γλώσσα. Εμείς, που έχουμε καταπιεστεί από αυτόν τον κόσμο, ξέρουμε πως δε μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτόν. Αν ονειρευόμαστε ένα διαφορετικό κόσμο, δε μπορούμε να εκφράσουμε αυτό το όνειρο , επειδή εκείνος ο κόσμος δε μας παρέχει τον τρόπο να το κάνουμε. Και κατά πάσα πιθανότητα πολλοί δεν ονειρεύονται πια. Νιώθουν απλά οργή για τη συνεχόμενη υποτίμηση της ύπαρξής τους. Έτσι αυτή η επανάσταση θα είναι όντως η απελευθέρωση των \”μοχθηρών παθών\” για τα οποία μίλησε ο Μπακούνιν, τα καταστρεπτικά πάθη που είναι η μόνη διέξοδος για μια ελεύθερη ύπαρξη. Θα είναι ο ερχομός των βαρβάρων που προέβλεψαν ο Ντεζάκ και ο Καρντερουά. Και είναι ακριβώς τότε που οι άνθρωποι ξέρουν ότι δεν έχουν τίποτα να πουν στους αφέντες τους και ίσως μάθουν να μιλούν μεταξύ τους. Είναι ακριβώς τότε που οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι οι πιθανότητες αυτού του κόσμου δεν τους προσφέρουν τίποτα, ότι ίσως μάθουν να ονειρεύονται το αδύνατο. Αυτό το δίκτυο οργανισμών που κυριαρχεί τις ζωές μας, αυτός ο πολιτισμός, μετέτρεψε τον κόσμο μας σε μια τοξική φυλακή. Υπάρχουν τόσα που πρέπει να καταστραφούν ώστε να δημιουργηθεί η ελεύθερη ύπαρξη. Η εποχή των βαρβάρων είναι κοντά.

{…} Ας ξεχυθούν οι βάρβαροι. Ας ακονίσουν τα σπαθιά τους, ας ανεμίσουν τα τσεκούρια τους, ας επιτεθούν στους εχθρούς τους χωρίς έλεος. Ας πάρει το μίσος τη θέση της ανοχής, ας πάρει η οργή τη θέση της παραίτησης, ας πάρει η προσβολή τη θέση του σεβασμού. Ας περάσουν οι βαρβαρικές ορδές στην επίθεση, αυτόνομα, όπως αυτές ορίζουν. Και καμία βουλή, κανένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα, κανένα σουπερμάρκετ, κανένας στρατώνας, κανένα εργοστάσιο ας μη ξαναφυτρώσει μετά το πέρασμά τους. Αντιμέτωπος με το τσιμέντο που ορθώνεται για να χτυπήσει τον ουρανό και τη μόλυνση που τον βρομίζει, θα μπορούσε κανείς να πει μαζί με τον Ντεζάκ πως \” Δεν είναι το σκοτάδι που θα φέρουν στον κόσμο οι βάρβαροι τούτη τη φορά, είναι το φως.\”-Crisso/Odoteo

Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο Vagabond Theorist

Τα αποσπάσματα του Bruno Filippi είναι από το έργο του \”Il Me Faut Vivre Ma Vie\”

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Χειρόγραφα από το απόλυτο – για την κατασταλτική επίθεση στις καταλήψεις…

Αναδημοσίευση από το indymedia. Κατεβάστε το pdf εδώ.

Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή βρίσκεται στη VillaAmalias, στη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, στην Δέλτα, στις φυλακές με τους αιχμάλωτους αναρχικούς…

Με τον καιρό να ‘ναι κόντρα…

Μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με συνεχόμενες κατασταλτικές κινήσεις των κρατικών μηχανισμών απέναντι σε κατειλημμένους χώρους: από την εκκένωση της κατάληψης Δέλτα και τις εμπρηστικές επιθέσεις στην κατάληψη Apertus στο Αγρίνιο και Δράκα στην Κέρκυρα μέχρι τις πρόσφατες εκκενώσεις στην κατάληψη Villa Amalias, στέκι ΑΣΟΕΕ (από το οποίο κατασχέθηκε εξοπλισμός του κινηματικού ραδιοφωνικού σταθμού 98FM) και στην κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά στην Αθήνα. Κινήσεις σαν κι αυτές δεν είναι άγνωστες στα μάτια μας. Έχουμε ξαναδεί από κρατικούς και παρακρατικούς ρουφιάνους να προσπαθούν να εξαλείψουν τις εστίες αντίστασης, μας είναι γνώριμες οι στιγμές των διθυραμβικών διακηρύξεων τους για πάταξη του εσωτερικού εχθρού, έχουμε ξανακούσει τις στημένες αναλύσεις διασποράς φόβου των μμε, έχουμε ξαναδεί το γκλοπ του μπάτσου πάνω από τα κεφάλια μας.

Παρατηρούμε όμως μια ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση της καταστολής, αναλογική της όξυνσης της κοινωνικής έντασης από τον Δεκέμβρη του ’08. Την στιγμή που η ντόπια διαχείριση του καπιταλισμού επιχειρεί να βρει μια «διέξοδο» από την επερχόμενη κατάρρευσή του, επιχειρώντας να κερδίσει μερικές τελευταίες ανάσες, επιτίθεται σε ότι φοβάται ότι μπορεί να επιταχύνει αυτή τη διαδικασία. Σήμερα χτυπάει τους αναρχικούς, σε πρώτο χρόνο τις ομάδες άμεσης δράσης (την περίοδο 2010-11), σε δεύτερο χρόνο τις καταλήψεις και τα στέκια, όχι γιατί οι αναρχικοί σε όλες τις εκφάνσεις τους αποτελούν έναν άμεσο κίνδυνο αν ιδωθούν ως μια ξεκομμένη δύναμη απέναντι στην δύναμη του κράτους, αλλά πρώτα και κύρια γιατί αποτελούν πόλους που είναι σε θέση να συνθέσουν/συνδέσουν τους αιτηματικούς αγώνες και τις κατακερματισμένες κοινότητες σε ένα αντιθεσμικό, αντι-ιεραρχικό, αντικρατικό πλέγμα.

United we stand, divided we fall…

Είναι απόλυτα λογικό για το κράτος να προσπαθεί να διαχειριστεί τους υπηκόους του διαμέσω της διαίρεσής τους σε φαινομενικά ανταγωνιστικές μεταξύ τους ομάδες. Πέρα από τις χιλιάδες ταυτότητες και ρόλους που ο καθένας έχει μέσα στην κοινωνική μηχανή, ήρθανε νέες ταμπέλες με την ευθύνη να βαραίνει όλους μας, να διαχωρίσουν τον κόσμο του αγώνα. «Ειρηνικοί» και «βίαιοι» διαδηλωτές, «κινηματικοί» και «μπαχαλάκηδες», «καταληψίες» και «ένοπλοι» σηκώσαμε όλοι για παντιέρα την θεώρησή μας και ρίξαμε νερό στον κατασταλτικό μύλο. Χωρίς να παραγνωρίζουμε τις αντιφάσεις των κοινωνικών κομματιών αλλά και τις αντιφάσεις των κοινοτήτων μας και χωρίς να προσπερνάμε τον πλούτο και την διαφορετικότητα απόψεων και επιλογών, αν σ’ αυτόν τον πόλεμο θέλουμε να βγούμε νικητές, οφείλουμε να συντονίσουμε και να συναντήσουμε τα σώματα και τις σκέψεις μας. Μεταξύ μας αλλά και με τον κοινωνικό παλμό.

Να σπείρουμε παντού νησίδες ανομίας….

Δεν έχουμε κανένα λόγο να το κρύβουμε, έχουμε βαθιά ανάγκη να το επικοινωνήσουμε. Δρούμε πέρα και έξω από νόμους, δρούμε εναντίον τους και αγωνιζόμαστε για την κατάλυση τους, είμαστε άνομοι και άνομες, είμαστε αναρχικοί και αναρχικές. Ζούμε χρόνια κάτω από τους νόμους του κράτους, πιο ελαστικούς ή πιο σκληρούς από αυτούς τους οποίους υπέμειναν γενιές και γενιές ανθρώπων και έχουν οδηγήσει τον άνθρωπο και τη φύση στο σημείο που σήμερα βρισκόμαστε. Οι νόμοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αποτυπωμένη δυνατότητα των βασιλιάδων εχθές, των καπιταλιστών σήμερα να ελέγχουν τις ζωές μας και να απολαμβάνουν τα προνόμια τους, πάνω από τη δική μας σιωπή, πάνω από τους δικούς μας φόβους. Πιστεύουμε ότι η απελευθέρωση του φυσικού περιβάλλοντος και η χειραφέτηση του ανθρώπου θα έρθει όταν καταφέρουμε να αποτινάξουμε κάθε νόμο και κάθε σύμβαση, όταν καταφέρουμε να καθορίσουμε μόνοι μας, ατομικά και συλλογικά, την πορεία των ζωών μας. Και η συνθήκη αυτή είναι κάτι που ήδη βιώνουμε μέσα στις καταλήψεις, τα στέκια, τις αναρχικές ομάδες και τις επαναστατικές δομές, μια συνθήκη που δεν μένει παρά να εξαπλωθεί. Μια θεώρηση που συντηρεί το δίπολο της «αθωότητας» και της «ενοχής», που αντικατοπτρίζει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να επέλθει η τάξη και έχει οριστεί ως μια σαφής υποταγή στους νόμους και τις αξίες της εξουσιαστικής μηχανής δεν μπορεί να επεξηγήσει το γιατί μαχόμαστε για τον αναρχικό απελευθερωτικό αγώνα.

Το μόνο που μπορεί να επεξηγήσει το γιατί επιλέξαμε να ζούμε και να δρούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, είναι τα ένστικτα και οι επιλογές μας, οι παρακαταθήκες που παραλάβαμε από όσους και όσες αγωνίστηκαν πριν από εμάς, μια λογική αντίδραση απέναντι στις αποπνικτικές συνθήκες που ζήσαμε. Στα σχολεία και στις σχολές που εκπαιδευτήκαμε, στα γραφεία και στα εργοστάσια που δουλέψαμε, στους άθλιους χώρους που πλήξαμε, που ψωνίσαμε, που «διασκεδάσαμε», στις προσταγές των δασκάλων, των παπάδων, των πολιτικών, των μπάτσων, των «κοινωνικών» πρέπει.

Κι αυτό το γιατί όλοι το βιώνουμε, δεν αντιδρούμε όμως όλοι και όλες με τον ίδιο τρόπο…

Ακόμα τουλάχιστον…

Χωρίς να το επιλέξουμε, βοηθώντας τον χρόνο όμως να φτάσει σε αυτό το σημείο με τις μικρές και μεγάλες μας αρνήσεις, βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι και επιστρέφουμε για να πάρουμε θέση, δίπλα- δίπλα και χωρίς φόβους πλέον, στην μητέρα των μαχών, αυτή τη μάχη που γέννησε όλες τις υπόλοιπες. Την πρώτη μάχη που δόθηκε, όταν για πρώτη φορά ο άνθρωπος επιβλήθηκε σε άλλον άνθρωπο και η μεταξύ τους σύγκρουση δεν μπορούσε να επιλυθεί παρά μόνο με βία.

Ή γουρούνι ή άνθρωπος…

Ή μαχητής της ελευθερίας ή δούλος…

Ας αναλογιστεί ο καθένας και η καθεμιά το μερίδιο που μας αναλογεί, την συνάντηση που οφείλουμε να έχουμε με όλους όσους συνειδητοποιούν την προσωρινότητα της συνθήκης δουλείας την οποία υπομένουμε και είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για να σπάσει η συνθήκη αυτή, την ενότητα και την αλληλεγγύη που οφείλουμε να δείξουμε για τις μέρες που έρχονται, το θάρρος και το θράσος που πρέπει να δείξουμε αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος, το όνειρο της ελευθερίας που οφείλουμε να κρατήσουμε σφιχτά για να μην παρασυρθεί από τη λήθη.

Οι αλύγιστοι αιχμάλωτοι αναρχικοί και επαναστάτες μέσα από τις φυλακές, οι αμετανόητοι καταληψίες της βίλλας αμαλίας, της Πατησίων και Σκαραμαγκά, της Δέλτα, οι νεκροί του αγώνα μας, οι φυγόδικοι σύντροφοι, μας αφήνουν μια σκυτάλη που πρέπει να παραλάβουμε, γιατί ο αγώνας αυτός έχει πολύ δρόμο ακόμα, μέχρι την έφοδο στον ουρανό.

Να τολμήσουμε

Να συνεχίσουμε να τολμάμε…

ΟΙ ΕΚΚΕΝΩΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΣΑΡΚΑ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΡΚΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΜΑΣ.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΣΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ

Χειρόγραφα από το απόλυτο/άνομες/χαοτικοί

Περί πολέμου…

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα γίναμε μάρτυρες και δέκτες ενός οργανωμένου κατασταλτικού σχεδίου, που σε πρώτη φάση στοχεύει τους σημαντικότερους κατειλημμένους χώρους στην Αθήνα. Αυτός ο σχεδιασμός βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, αλλά μπορούμε παρ\’ όλα αυτά να συνάγουμε κάποια συμπεράσματα από τα μέχρι τώρα γεγονότα.

Πρώτα από όλα είναι πλέον σαφές σε όλους ότι το υποκείμενο της καταστολής είναι πολύ συγκεκριμένο. Δεν είναι γενικά και αόριστα οι \”αγωνιζόμενοι\”, ο \”λαός\” κλπ. Στο στόχαστρο βρίσκεται ο αναρχικός χώρος σε όλο του το εύρος. Εκατοντάδες συλλήψεις συντρόφων, επιθέσεις στις δομές μας, δικαστικές διώξεις, τρομοκρατία, ο εχθρός χρησιμοποιεί κάθε μέσο που έχει στη διάθεση του για να εξουδετερώσει τον επαναστατικό αναρχικό χώρο.

Επίσης κοιτώντας κανείς ψύχραιμα τα γεγονότα, μπορεί να κατανοήσει το μέγεθος του εχθρικού σχεδιασμού και τη μεθοδικότητα που τον χαρακτηρίζει. Η εξουσία έχει διαμορφώσει ένα συμπαγές μπλοκ αντιδραστικών δυνάμεων που με ενορχηστρωτή το κράτος διεξάγει, ανοιχτά πλέον, πόλεμο. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως δεν πρόκειται απλά για ακόμα μία επιχείρηση κρατικής πολεμικής γυμναστικής. Πρόκειται για ένα σχέδιο που φαίνεται να έχει δουλευτεί καιρό, στο οποίο συμμετέχουν, με το δικό τους ρόλο και για τα δικά του οφέλη ο καθένας, δημοτικές και πανεπιστημιακές αρχές, το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο, τα ναζιστικά καθάρματα της Χ.Α., τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. και εκείνο κομμάτι της σιχαμερής μικροαστικής τάξης, που αποτελείται από τους μαγαζάτορες και ιδιοκτήτες κάθε είδους, του κέντρου της Αθήνας. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε και το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια, που είτε επικροτώντας από το τηλεκοντρόλ ή με την απάθεια τους, δίνουν την απαραίτητη κοινωνική συγκατάθεση στον αντίπαλο. Στην ανάγκη αυτού του κομματιού της κοινωνίας για αίσθηση ασφάλειας και τάξης πατάει το όποιο σχέδιο εξόντωσης μας. Όσο για την αριστερά, κοινοβουλευτική και μη, δε χρειάζεται να ασχοληθούμε καν. Όσοι πέφτουν από τα σύννεφα, αρνούνται να καταλάβουν. Η Αριστερά είναι η επιτομή του τακτικισμού και του καιροσκοπισμού, είναι απλά μια διαφορετική, και καθόλου light, εκδοχή της εξουσίας. Επομένως κάνει αυτό που έκανε πάντα: πολιτική και μάλιστα με το βλέμμα στραμμένο στους εξουσιαστικούς θώκους.

Πρέπει να σταθούμε στην πολεμική διάσταση του θέματος. Γιατί αν δεν καταλάβουμε την πραγματικότητα που ζούμε δε μπορούμε να προχωρήσουμε στις αντι-αναλύσεις μας και στη χάραξη της στρατηγικής και της δράσης. Ο εχθρός έχει συγκροτηθεί σε στρατόπεδο. Έχει συγκεντρώσει αρκετές δυνάμεις και δοκιμάζει και εκτελεί πολεμικές στρατηγικές και πολεμικές επιχειρήσεις. Για αυτό το λόγο οι μπάτσοι και οι δικαστές, συνεπικουρούμενοι από τα μέσα προπαγάνδας του καθεστώτος (Μ.Μ.Ε.), βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή. Και δεν έχει φτάσει ακόμα στα όρια του. Οι δυνάμεις του και ο κάθε λογής οπλισμός του αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου. Επίσης και ο ίδιος ο σχεδιασμός του είναι ακόμα στην αρχή και δε θα τελειώσει με τις εκκενώσεις των καταλήψεων.

Ο αναρχικός χώρος είναι γενικά μουδιασμένος. Δεν πρέπει να παραγνωρίζονται οι διάφορες δράσεις στην επικράτεια της χώρας αλλά η αντίδραση του σαν σύνολο είναι κατώτερη των περιστάσεων. Δεν είναι ώρα να πούμε τι έφταιξε. Ας περιοριστούμε προς το παρόν στη διαπίστωση ότι οτιδήποτε δημιουργείς και δεν είσαι σε θέση να το υπερασπιστείς έμπρακτα, καταρρέει στην πρώτη καταιγίδα. Σημασία λοιπόν έχει τι κάνουμε τώρα. Ας ρίξουμε μια ψύχραιμη και ειλικρινή ματιά στα δεδομένα. Έχουμε εκατοντάδες υπόδικους, φυλακισμένους και φυγόδικους συντρόφους. Έχουμε τις εχθρικές δυνάμεις γύρω από τους χώρους μας. Έχουμε έναν αχανή, δύσκολο να οριστεί, \”χώρο\” με χρόνιες αδυναμίες σε πολλά ζητήματα. Έχουμε μια κοινωνία που στη συντριπτική της πλειοψηφία είναι αδιάφορη ή και εχθρική στις επαναστατικές ιδέες και πρακτικές. Τέλος έχουμε μια εσφαλμένη άποψη της αλληλεγγύης.

Η αναγκαιότητα απάντησης, αλλά και στην τελική αυτοάμυνας, από μεριάς αναρχικών, σπρώχνει σε λανθασμένες αντιλήψεις. Το ζήτημα δεν είναι να \”ενωθεί\” και να \”πράξει συλλογικά\” ο χώρος. Κάτι τέτοιο γνωρίζουμε πως είναι ευτυχώς αδύνατον λόγω της ίδιας του της ιδιοσυγκρασίας. Το ζήτημα είναι όλες οι τάσεις, όλες οι ομάδες, όλα τα άτομα να πάρουν θέση εδώ και τώρα στο επαναστατικό στρατόπεδο και κατ\’ επέκταση να πάρουν μέρος στο διεξαγόμενο πόλεμο. Δεν είναι απαραίτητη καμία \”σύνθεση\”, η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα δημιουργήσει εύθραυστα οικοδομήματα που κινδυνεύουν περισσότερο να διαλυθούν εκ των έσω παρά από τον αντίπαλο. Επομένως ας προχωρήσει η κάθε τάση, η κάθε συλλογικότητα και το κάθε άτομο με τις δικές του/της αναλύσεις και προτάγματα, τη δικιά του/της στρατηγική και να τα μετουσιώσει σε πράξη και άμεση δράση. Επίσης πρέπει να σταματήσει τουλάχιστον προς το παρόν το \”αλληθώρισμα\” προς την κοινωνία και τα άλλα φαντασιακά υποκείμενα αγώνα. Ακόμα και αν προσπεράσουμε την κοινωνική σαπίλα και δεχτούμε πως ένα έστω μικρό κομμάτι μπορεί να ασπασθεί επαναστατικές ιδέες και πρακτικές, δεν υπάρχει ούτε ο απαραίτητος χρόνος ούτε η απαραίτητη σιγουριά επιτυχίας που σε αυτήν τη φάση είναι πράγματα απαραίτητα.

Κλείνοντας, να πούμε δύο πράγματα για την αλληλεγγύη και συγκεκριμένα για το μόνο είδος αλληλεγγύης που έχει σημασία, εκείνο της αλληλεγγύης μεταξύ των αναρχικών συντρόφων. Οι σύντροφοί μας που αιχμαλωτίζονται ή διώκονται από τον εχθρό για τις ιδέες και τις πράξεις τους δεν είναι απλά θύματα καταστολής. Είναι αιχμάλωτοι πολέμου. Όλοι τους. Η θυματοποίηση ας αφεθεί στο κλασικό παλαιάς κοπής μοτίβο του \”αγωνιστή της Αριστεράς\”. Επομένως η απλή έμπρακτη αλληλεγγύη (συλλογή τροφίμων, χρημάτων, ρουχισμού κ.α.) είναι μεν απαραίτητη αλλά ούσα στην ουσία της ανθρωπιστική, δεν είναι ολοκληρωμένη. Οφείλει να συνοδεύεται από έμπρακτες επιθέσεις στο καθεστώς. Έτσι περιέχει μέσα της όλη τη χαρά της εκδίκησης και της αντίστασης, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στους \”από μέσα\” και σκορπώντας φωτεινά χαμόγελα στα σκοτεινά μπουντρούμια και μίσος και φόβο στις εξουσιαστικές ορδές.

Οι αναρχικές καταλήψεις ήταν, είναι και θα είναι χώροι ανομίας και κέντρα ανωμαλίας, καταφύγια του περήφανου εσωτερικού εχθρού.

Λευτεριά στους αναρχικούς διωκόμενους και στους αναρχικούς μαχητές των αντάρτικων ομάδων.

Μετωπική επίθεση για την εκμηδένιση του υπάρχοντος.