Σήμερα (22/10), στις τρεις το μεσημέρι, θα παίξει σε επανάληψη η συνέντευξη και παρουσίαση του αναρχικού εκδοτικού/μεταφραστικού εγχειρήματος Έρεβος στην εκπομπή \”Ο αντίλογος της Καρμανιόλας\”, στους 105fm.
Tag: Αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος
Ραδιοφωνική εκπομπή για το αναρχικό εκδοτικό/μεταφραστικό εγχείρημα Έρεβος στον 105fm
![\"-Κολλεκτίβα-5-e1370768891670\"](\"https://theparabellum.squat.gr/files/2013/10/Κολλεκτίβα-5-e1370768891670.jpg\")
Αύριο (20/10), στις 6 το απόγευμα, η εκπομπή “Ο αντίλογος της καρμανιόλας” θα φιλοξενήσει στη συχνότητα του ραδιοφώνου αντιπληροφόρησης 105fm, το αναρχικό εκδοτικό/μεταφραστικό εγχείρημα Έρεβος. Θα γίνει παρουσίαση του εγχειρήματος και των εκδόσεών του και μια κουβέντα για το ριζοσπαστικό χώρο της Νέας Αναρχίας.
Η.Π.Α: Βανδαλισμός επαγγελματικών αυτοκινήτων, εταιρείας γαλακτοκομικών (Πόρτλαντ)
Συνεχίζοντας το βηματισμό άμεσης δράσης, που στοχεύει σπισιστικές εταιρίες στο Πόρτλαντ, σκάσαμε πολλά λάστιχα των εταιρικών βαν της Sunshine Dairy Foods, που βρίσκεται στον αριθμό 801 ΝΕ, της 21ηςλεωφόρου. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα για το κύμα παράνομων δράσεων στο Πόρτλαντ. Συνεχίστε τον αγώνα.
FAI- Όρεγκον
Μέχρι την καταστροφή κάθε ανθρώπινης και μη-ανθρώπινης φυλακής.
Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις και στο αρχείο
Σχέδιο Φοίνικας, πράξη έβδομη: Εμπρησμός πριονιστηρίου ξυλείας, σε κυνηγετικό θέρετρο (Ρωσία, Bryansk) – Κάποιες σκέψεις πάνω στα πρόσφατα θέματα της FAI
Στις 2 Οκτωβρίου του 2013, τοποθετήθηκαν δύο εκρηκτικοί μηχανισμοί, αποτελούμενοι από 1,5 λίτρο βενζίνης ο καθένας, στο πριονιστήριο ξυλείας, που βρίσκεται στο κυνηγετικό θέρετρο κάτω από το Bryansk (δυτική Ρωσία). Οι γλώσσες της φωτιάς σηκώθηκαν, γλύφωντας τα κουρέλια, που είχαν αφεθεί από άτυχους ξυλοκόπους στην περιοχή. Ένας κοντινός λόφος προσέφερε το τέλειο σημείο, για να απολαύσουμε τη νυχτερινή σκηνή: πυκνός καπνός άρχισε γρήγορα να μαζεύεται κάτω από τη στέγη και να τυλίγει τις εγκαταστάσεις με έναν ομιχλώδη τρόπο.
Αυτή η δράση πρέπει να θεωρηθεί ως η συνεισφορά μας στο σχέδιο Φοίνικας (πράξη έβδομη), ένα σχέδιο για την αναβίωση των ενεργειών άμεσης δράσης και της αναρχικής αντίστασης, μετά το κατασταλτικό κύμα του 2010-2012. Στηρίζουμε με όλη μας την καρδιά τους φίλους μας των μοσχοβίτικων πυρήνων της ΣΠΦ και του ELF, όταν μιλάνε για την αναγκαιότητα του να ξαναρχίσουμε και να πλατύνουμε τις επιθέσεις μας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
Κάποιες σκέψεις πάνω στην πρόσφατη κριτική των ανώνυμων συντρόφων από την Αργεντινή, χωρίς δεύτερες σκέψεις, που θα μας έκαναν αυτοαναφορικούς και χωρίς να γράφουμε ψευτοπαλικαρισμούς:
Οι εσωτερικές διαφωνίες δεν είναι πάντα καλό να δημοσιοποιούνται στα αγγλικά ή σε διεθνείς ιστοσελίδες. Άλλωστε, θεωρούμε πως μια σειρά επιθέσεων σε παρόμοιους στόχους μπορεί να δημιουργήσει συζητήσεις εντός της αναρχικής κοινότητας, τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο (μπορούμε να αναφέρουμε την αντιμπατσική καμπάνια του 2008-2011, τα δάση Khimki καιButovsky, τις πρόσφατες διαμαρτυρίες ενάντια στα σχέδια εξόρυξης στοVoronezh). Κάποιες φορές, το πράγμα πάει πέρα από τις συζητήσεις.
Επίσης, συμφωνούμε πως είναι πολύ δύσκολο να συντονίσουμε συγχρονισμένα χτυπήματα σε παρόμοιους στόχους, σε διεθνές επίπεδο (όπως φάρμες εκτροφής γουνοφόρων ζώων, τη βιομηχανία ξυλείας, τους μπάτσους, τις φυλακές, στρατιωτικούς στόχους, τη βιομηχανία, τις τράπεζες, πετρελαϊκές εγκαταστάσεις κλπ.), καθώς αυτό παίρνει περισσότερο χρόνο και καθώς επικοινωνούμε σε ένα λίγο-πολύ δημόσιο επίπεδο. Έτσι, ο εχθρός μας μπορεί να μας νικήσει. Είναι ένα θέμα συζήτησης το αν θα πρέπει να ρισκάρουμε την ελευθερία μας κατά τη διάρκεια της επόμενης ενέργειας, για μια πιθανότητα να δούμε μια προκήρυξη για μια παρόμοια δράση, έξι μήνες αργότερα, κάπου αλλού. Άλλωστε, δε μπορεί κάποιος να πει πως δεν συντονιζόμαστε μέχρι ενός σημείου: προσέξτε τη σειρά επιθέσεων σε γραμμές μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας και σε εγκαταστάσεις παραγωγής της, στη Λευκορωσία, στον Καναδά και στην Ινδονησία, τις ενέργειες εναντίον τραπεζικών ιδρυμάτων στη Μεγάλη Βρετανία, στη Ρωσία, στη Γερμανία, στην Ιταλία και στην Ελλάδα και τις πολυάριθμες συντονισμένες απεργίες πείνας φυλακισμένων συντρόφων, σε όλον τον πλανήτη.
Για τη δική μας συλλογικότητα, ολόκληρη η FAI/IRF είναι πιο σημαντική, γιατί μας δίνει την αίσθηση πως είμαστε κομμάτι μιας ευρύτερης κοινότητας. Στο παρελθόν, αυτό ήταν αποκλειστικό πεδίο των «αναρχοκοινωνιστικών οργανώσεων». Τώρα, αναρχικοί άλλων τάσεων μπορούν να νιώσουν συντροφικότητα και στήριξη σε όλον τον κόσμο. Μέχρι πριν από αρκετά χρόνια, στη δική μας χώρα, αν ήθελες να έρθεις σε επαφή με αναρχικούς θα έπρεπε να υποφέρεις μέσω των καθιερωμένων γνωστών αναρχικών οργανώσεων. Και αν γινόταν καμιά στραβή, θα ήταν οι πρώτοι, που θα άρχιζαν να μουρμουρίζουν για προβοκάτορες των μπάτσων και τα συναφή. Τώρα, άνθρωποι που νιώθουν το ίδιο, που τείνουν προς την εξέγερση και προς δράσεις, που δεν είναι λιγότερο δόκιμες από την αναρχική θεωρία, μπορούν να συνδέονται εκτός του πασιφιστικού και ρεφορμιστικού αναρχικού πλαισίου. Και αν διαβάζουμε για εκατοντάδες καμένα αυτοκίνητα σε ένα μέρος του κόσμου, για τράπεζες, που τυλίγονται στις φλόγες, σε ένα άλλο και για σαμποτάζ σε κατασκευαστικά οχήματα κάπου αλλού, ακόμα καλύτερα. Ένα σύντομο ταξίδι στη μνήμη: Θυμηθείτε τις θερμές συζητήσεις για το ακρώνυμο της FAI λίγο παλιότερα (ή τις αρχικές συζητήσεις για την επιδοκιμασία/αποκήρυξη της FAI). Θεωρούμε πως είναι επιτυχία κάθε ομάδας της FAI το γεγονός πως τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Αντιλαμβανόμαστε πως η ανησυχία σας έχει να κάνει με την έλλειψη συντονισμού στις επιθέσεις μας, αλλά έχουμε ένα άλλο θέμα, που πρέπει επίσης να συζητήσουμε: το σχηματισμό νέων ομάδων, τη διάχυση των πληροφοριών, τα αντίμετρα ενάντια στην καταστολή. Αν κάποιος θέλει να συντονίσει πιο προσεκτικά τις επιθέσεις του, πρέπει απλά να διαβάζει καλύτερα τις προκηρύξεις των άλλων. Αλλά, θεωρούμε πως το ζήτημα, με το οποίο πρέπει να ασχοληθούμε άμεσα, είναι η μάχη ενάντια στην τρέχουσα καταστολή εναντίον των ομάδων άμεσης δράσης, παγκοσμίως.
ELF/FAI, Κομμάντο Νέστωρ Μάχνο
Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο
Για την επίθεση στο δίκτυο ηλεκτροδότησης στα σύνορα ΗΠΑ-Καναδά
Μια σημαντική γραμμή ηλεκτροδότησης έγινε στόχος σαμποτάζ. Αυτό συνέβη πριν από ένα μήνα περίπου (το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε στις 3 Οκτωβρίου 2013), κατά τη διάρκεια μιας ευχάριστης βραδιάς στην εξοχή, κάπου στον ανατολικό Καναδά, την ώρα που όλοι οι άνετοι σκλάβοι τόσο χαρούμενα προετοίμαζαν τα παιδιά τους, για να επιστρέψουν σε ένα νέο επίπεδο πλύσης εγκεφάλου και κοινωνιστικής προσαρμογής της συμπεριφοράς, με μπάτσους να καιροφυλακτούν στο σχολείο, ώστε να τα προετοιμάσουν για τον κόσμο-φυλακή.
Βρίσκοντας κίνητρο στην απελπισία και την απομόνωση αυτού του κοινωνικού εφιάλτη, ξεκίνησα αυτήν τη νυχτερινή απόδραση, για να πραγματοποιήσω μια πράξη σαμποτάζ, με στόχο μια γραμμή μεταφοράς ρεύματος υψηλής τάσης (High Voltage Direct Current -HVDC), ξεβιδώνοντας διάφορα παξιμάδια σε δύο από τους τέσσερις πυλώνες αυτών των ατσάλινων γολιάθ της τεχνολογικής υποδούλωσης, που μεταφέρουν ρεύμα στα σύνορα, χρησιμοποιώντας μόνο ένα μεγάλο κλειδί και έναν ελαφρύ μεταλλικό σωλήνα, ο οποίος ταίριαζε στη λαβή του, για επιπλέον δύναμη. Αν και θα απολάμβανα πολύ την ομαδική δουλειά μαζί με άλλους εξεγερμένους, δεν είχα ούτε τον χρόνο ούτε την ενέργεια για να τους παρακινήσω σε δράση. Αλλά, να είστε σίγουροι ότι τα κατάφερα κι έτσι, με πολύ ιδρώτα και τελικά, δεν ήταν και σπουδαία υπόθεση. Έτσι, λένε, είναι εύκολο να επιτεθείς. Το να μπεις και να βγεις από εκεί μέσα είναι πάντα πιο δύσκολο.
Το έκανα αυτό για τον Jerry Koch, τη Marie Mason, τον Maddy Pfeiffer, καθώς και για εκατομμύρια άλλους, λιγότερο γνωστούς, που σαπίζουν στα τσιμεντένια κελιά ενός σκληροπυρηνικού ληστρικού καπιταλισμού, που βασιλεύει πάνω από τις ΗΠΑ και τη Δύση γενικότερα. Θέλω να καταστρέψω αυτό το γαμημένο σύστημα του εταιρικού χοιροστασίου και σκέφτηκα ότι το να ρίξεις κάτω κυριολεκτικά την ραχοκοκαλιά του συστήματός τους, ένα μπουλόνι κάθε φορά, φαίνεται σαν μια ευνοϊκή τακτική.
Το έκανα, επίσης, από βαθιά κοχλάζουσα οργή εναντίον των γουρουνιών νεοναζί της RCMP*, επειδή συνέλαβαν και έθεσαν υπό κράτηση πολλές οικογένειες ρομά τα τελευταία 1-2 χρόνια και όλα αυτά χάρη στους πολίτες-ρουφιάνους και σε αυτά τα χοντρά άσχημα σκουλήκια, που κάθονται, μαλακίζονται, λένε ψέματα και συκοφαντούν από την κορυφή των γυάλινων πύργων των ΜΜΕ της αστυνομίας, αυτούς τους υποκριτές, που ξερνάνε μαζικά και επαινούν και στηρίζουν ενεργητικά την αστυνομική καταστολή. Τα μεγάλα σε μήκος αμερικανοκαναδικά σύνορα, ειδικά έτσι όπως είναι «κλειδωμένα» πια με κάθε είδους επιτήρηση και ελέγχους, αποτελούν απόδειξη του πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν οι δεσπότες του κράτους, προκειμένου να επιβάλουν τις αμιγώς αφηρημένες εννοιολογικά, σχιζοφρενικές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους «μικρούς ανθρώπους», ενώ παράλληλα να διατηρούν όλες τις ελευθερίες για την υψηλή κυβερνώσα καπιταλιστική κάστα, η οποία εξαγοράζει ολόκληρες χώρες με τεράστια δάνεια.
Οι υπηρέτες του κράτους, που διατηρούν την κοινωνική τάξη, είναι όλοι δειλοί, γιατί από την (υποτιθέμενη) ασφάλεια των γραφείων τους, πίσω από τα γραφεία τους, προστατεύουν προνόμια, που τους δόθηκαν απλά επειδή γεννήθηκαν εδώ. Και όλα αυτά, εναντίον ανθρώπων, που ταξίδεψαν σε μεγάλες αποστάσεις και σε άσχημες συνθήκες και έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή και την ελευθερία τους, προκειμένου τα παιδιά τους να έχουν μια ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον.
Το έκανα και εναντίον αυτών των δολοφόνων πίσω από την Blackstone Group. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι εκεί έξω, που αντιστέκονται στα ωραία τους σχέδια, όπως είναι η υπό κατασκευή γραμμή HVDC, που θα περάσει κάτω από τη λίμνη Champlain, με τις πρόσφατες ευλογίες της Γουρουνοβασίλισσας Marois** του Κεμπέκ. Υπό το φως των πρόσφατων γεγονότων, οι άνθρωποι στο Νότιο Οντάριο και στο Κεμπέκ ξέρουν πια πολύ καλά πως αυτοί οι γαμημένοι καπιταλιστές μπορούν να γεμίσουν το περιβάλλον με τοξικά και να αφαιρέσουν τις ζωές πολλών προλετάριων και να την γλιτώσουν. Ας συνεχίσουμε να εμποδίζουμε αυτά τα υψηλά παράσιτα στα σχέδιά τους και να τους διαλύουμε και να τους διαλύουμε ξανά, έως ότου κρεμαστούν δημόσια από τις γραβάτες τους.
Εδώ είναι η παγίδα: Το πού και πώς ακριβώς έγινε… Το ποιες διακοπές ρεύματος προκάλεσε από τότε -όπως το πρόσφατο κλείσιμο για αρκετές ημέρες της σιδηροδρομικής γραμμής υψηλής ταχύτητας Amtrak, μεταξύ Βοστώνης και Νέας Υόρκης- ή ποια διακοπή ακόμα θα προκαλέσει σύντομα, αν κάνω λάθος… Αυτό μένει να το βρουν τα ομοσπονδιακά γουρούνια και οι εταιρείες ηλεκτρισμού και από τις δύο πλευρές των συνόρων και να δείξουν αν η τεχνολογία και το εργατικό δυναμικό τους αξίζουν τα χοντρά λεφτά τους. Δεν ήταν και πολύ επιτυχείς στο να εντοπίσουν και να καταστείλουν τους ανθρώπους πίσω από τα διάφορα ηλεκτρικά σαμποτάζ στο Κεμπέκ, νωρίτερα το καλοκαίρι, όπως και τους ανθρώπους πίσω από τις πιο γνωστές ενέργειες του 2004.
Γιατί και η τυραννία έχει το κόστος της… Χρεώνω όλα τα κόστη, που προκλήθηκαν από αυτό το σαμποτάζ, στο λογαριασμό των ανακριτών του Ανώτατου δικαστηρίου και στα γουρούνια τους, που συνομώτησαν εναντίον των αγωνιστών Jerry και Maddy, καθώς και στους δειλούς γραφειοκράτες, που υλοποίησαν τα διοικητικά τους βασανιστήρια σε βάρος της Marie Mason, μιας στοργικής μητέρας και αγαπητής υπερασπίστριας της ζωής των ζώων, τα οποία απλά δεν μπορούν να προστατέψουν τον εαυτό τους από τους βιαστές του περιβάλλοντος. Το θάρρος αυτών των φυλακισμένων είναι που μου έδωσε τη θέληση και την ενέργεια να κάνω αυτή τη διαδρομή. Και αν αυτοί πρόκειται να συνεχίσουν να αντιστέκονται στην τυραννία σας μέσα στα τσιμεντένια κελιά σας, εγώ και άλλοι θα επιτεθούμε ξανά.
Κάποιοι από εμάς ίσως είμαστε απλά μια χούφτα ιδεαλιστών, που πιστεύουμε στην πολύ μικρή πιθανότητα ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι, κάπου αλλού, που αισθάνονται το ίδιο με εμάς για αυτή την εμετική κοινωνία των κοιλαράδων βαρόνων με τις πανοπλίες και με τις αγαπημένες τους τοξικές εγκαταλελειμμένες εκτάσεις, θα εξαπολύσουν παρόμοιες τακτικές ενάντια στην κοινωνία, διανύοντας μεγάλες αποστάσεις έξω από την κοινωνικο-πολιτισμική φούσκα τους, ώστε να συνθλίψουν πράγματι την ολοκληρωτική κοινωνία στ\’ αλήθεια. Αλλά, μισώ τα ιδανικά, ειδικά εκείνες τις ουτοπίες της ανώτερης κάστας, που πάντα μετατρέπονται σε μια πιο σκληρή δυστοπία για πολλούς άλλους. Μια δυστοπική ουτοπία, που περνά μέσα από τη μαζική ανάπτυξη, παντού, γραμμών ηλεκτροδότησης και κεραιών, από την υποστήριξη του μαζικού, την ανόητη υποταγή των προλετάριων στην εργασία, την κατανάλωση, την παραγωγή τοξικών αποβλήτων και πάντα μέσα από την όλο και πιο μεγάλη καταστροφή της ζωής.
Μια τέτοια κοινωνία αξίζει μόνο να καταστραφεί.
Δεν μπορούμε να φτιάξουμε έναν ελεύθερο κόσμο, με υπευθυνότητα, αγάπη, κατανόηση, αξιοπρέπεια, ορθολογισμό και με πραγματική κοινότητα, χωρίς να σπάσουμε τις παλιές σάπιες ρουτίνες της κυρίαρχης καπιταλιστικής ολιγαρχίας, η οποία, ουσιαστικά, μόνο μέσα σε μια λειτουργική κοινωνία καταφέρνει να διατηρηθεί. Αυτή η κοινωνία δεν είναι παρά ένα υπαίθριο εργοστάσιο, μια κυρίως αόρατη μηχανή μαζικής εκμετάλλευσης, μέσω του κομφορμισμού, όπου το άτομο γίνεται ενόχληση, αν όχι ο υπέρτατος εχθρός, όπως και ο φυσικός κόσμος. Κοινωνία σημαίνει πόλεμος.
Έχουμε πολλές δυνατότητες να πολεμήσουμε το γράπωμα των ενεργειακών υποδομών στις μάζες και να αντισταθούμε στις πολλές επεμβατικές, καταστροφικές εξελίξεις των παγκόσμιων οικονομικών, όπου και όταν μπορούμε, όσο περισσότεροι μπορούμε να μαζευτούμε. Και αν ήμουν τόσο ανόητος, ώστε να πάω μόνος μου να το κάνω αυτό (δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ήμουν), τότε αποδείξτε μου ότι έκανα λάθος, άγνωστοι συνεργοί και φίλοι…
Προς την βαρβαρότητα!
Αλληλεγγύη στους μαχητές της FAI/IRF,
σε όσους αγωνίζονται εναντίον της Μ.Α.Τ.*** στην Καταλονία,
στη μνήμη του πολεμιστή των Mohawk «Splitting the Sky».
Σ.τ.Μ.
* Καναδική χωροφυλακή
** Η Pauline Marois είναι πολιτειακή πρωθυπουργός του Κεμπέκ
*** Muy Alta Tensión – Γραμμή ηλεκτροδότησης υπερυψηλής τάσης
Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.
Ιταλία: Συνεισφορά της αναρχικής συντρόφισσας Elisa Di Bernardo στην Ένατη Συνάντηση για την Απελευθέρωση των Ζώων
Σημείωση: Αυτή η συνεισφορά γράφτηκε από την Elisa, όσο ήταν ακόμα κρατούμενη στη φυλακή Rebbibia, στη Ρώμη, στα πλαίσια της επιχείρησης «Ευτολμία». Απελευθερώθηκε στις 7 Σεπτέμβρη με περιοριστικούς όρους.
Γεια σε όλους!
Για να είμαι ειλικρινής (συγχωρέστε με για αυτήν τη δυσάρεστη λέξη), δεν έχω συμμετάσχει ξανά σε κάποια από τις προηγούμενες συναντήσεις για την απελευθέρωση των ζώων. Είναι η πρώτη φορά που εκφράζω τη γνώμη μου σε μια τέτοια περίσταση, παρόλο που βρίσκομαι στη φυλακή.
Αυτά που πρόκειται να γράψω, δε συνδέονται απαραίτητα με ένα συγκεκριμένο και μονοσήμαντο θέμα σχετικό με μια ατζέντα, αλλά μια σειρά σκέψεων και ερωτημάτων, που αποτελούν μια ολιστική οπτική και έναν αντιεξουσιαστικό τρόπο αντίληψης του υπάρχοντος.
Μπορεί να φαίνεται μια ασυνάρτητη σειρά σκέψεων… Κάντε ό,τι θέλετε με αυτές, αλλά θέλω να ξέρετε πως ο κύριος λόγος, που κάνω αυτή τη μικρή συνεισφορά, είναι η διάλυση μερικών στερεοτύπων και η αποκαθήλωση μερικών «απόλυτων αληθειών». Τώρα θα τα πω κάπως χύμα…
Παρόλο που είμαι βίγκαν εδώ και 14 χρόνια, δεν έχω υποστηρίξει ποτέ πως ο βιγκανισμός είναι ένα εξαιρετικό «σημάδι» απόλυτης συνέπειας… Και σε σχέση με τι; Με το να είναι κανείς φιλόζωος, αντισπισιστής και οικολόγος; Μέχρι σήμερα, αυτές οι λέξεις έχουν παραχρησιμοποιηθεί και έχουν γίνει κτήμα ενός σημαντικά αυξανόμενου και καθόλου αντιεξουσιαστικού φάσματος ανθρώπων. Τελειώστε εσείς την πρόταση…
Είμαι πεπεισμένη πως ο βιγκανισμός δεν είναι πάντα ακίνδυνος, όσον αφορά τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις (ας σκεφτούμε για παράδειγμα τις πολυεθνικές παραγωγής σόγιας), αν δεν μπαίνει σε αντιβιομηχανικά πλαίσια. Για αυτόν το λόγο, είμαι σίγουρη πως κάποιες μορφές χορτοφαγίας και παμφαγίας είναι πιο φιλικές προς το περιβάλλον (για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση, που καταλαβαίνουμε όλοι) και πάλι, αν δε συνεργούν στη βιομηχανική παραγωγή. «Παμφαγία! Αίρεση!», θα φωνάξουν κάποιοι στη συνάντηση. Ναι, παμφαγία. Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να δώσουμε προσοχή σε αυτά που συνειδητοποιούμε.
Ριζοσπαστική οικολογία; Το ιδανικό θα ήταν να καταστρέψουμε όλους τους τεχνοβιομηχανικούς μηχανισμούς, όχι το να καταναλώνουμε τρόφιμα, που μικρή σχέση έχουν με τη γη· και εδώ δεν έχει σημασία αν αυτά τα τρόφιμα είναι φυτικά ή ζωικά προιόντα. Το απαραβίαστο της ζωής; Το να προστατεύουμε όλα τα έμβια πλάσματα από το θάνατο και τα δεινά, είναι δυνατό μέχρι κάποιο σημείο· και η φύση, την οποία λέμε πως αγαπάμε τόσο πολύ, δεν είναι τόσο σπλαχνική, όσο η μυθική μας φαντασία μας κάνει να πιστεύουμε. Από αυτήν την άποψη, ξέρω για παράδειγμα φιλόζωους, αντισπισιστές (και ότι άλλους –ιστες θέλετε), οι οποίοι αρέσκονται στο να ανακατεύονται με τα αρπακτικά ένστικτα των ζώων, με τα οποία συζούν και να εμποδίζουν πιθανά θηράματα από το να καταλήγουν στα σαγόνια και τα νύχια των θηρευτών, οι οποίο είναι βίγκαν, όπως και οι «ιδιοκτήτες» τους… Δεν είναι αυτό ένα ανθρωποκεντρικό αντανακλαστικό, που θέλουμε να ξεφορτωθούμε;
Κατά τη γνώμη μου, ένας αναρχικός, που υποστηρίζει πως είναι εναντίον κάθε μορφής ανθρωποκεντρισμού, δε θα πρέπει να γίνεται ο σωτήρας άλλων ζωικών ειδών, που εμπλέκονται στη δυναμική των αρπακτικών ενστίκτων. Ανήκουμε στη φύση, την οποία λέμε πως αγαπάμε, προστατεύουμε και απελευθερώνουμε; Με τι τρόπο ανακατεύεται ο άνθρωπος με τη φύση και το φυσικό κόσμο; Τι σημαίνουν πραγματικά αυτές οι λέξεις και με τι τρόπο αντιμετωπίζουμε ή συγκρουόμαστε με τον πολιτισμό; Πώς μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε μια «άγρια ζωή» (Ω, από πόσες φωνές, συμπεριλαμβανομένης και της δικιάς μου, έχω ακούσει αυτήν την πανέμορφη λέξη!) Πόσοι από μας θα ήμασταν έτοιμοι να ξεφοτωθούμε τις ανέσεις της πόλης (ενός ελάχιστα φυσικού χώρου, θα έλεγα); Με ποιον τρόπο μπορούμε να συμφιλιώσουμε την απελευθέρωση των ζώων με αυτήν των ανθρώπων, σε επίπεδο θεωρίας και πρακτικής;
Βέβαια, η εντατική γεωργία και ο φυλακισμός των ζώων είναι κάτι, που δε γίνεται ανεκτό, χωρίς συμβιβασμούς! Θεωρώ πως είναι σημαντικό να τονίσουμε τη σημασία της απελευθέρωσης των ζώων με κάθε μέσο. Όμως, το να μιλάμε για την απελευθέρωση των ζώων από μια αναρχική οπτική, θα πρέπει να μας θυμίζει πως ο άνθρωπος είναι εκείνο το ζώο, που ζει σε αιχμαλωσία το μεγαλύτερο διάστημα από όλα. Πόσα κλουβιά πρέπει να ξεφορτωθούμε ακόμα; Πολλά, πάρα πολλά! Ο σεξισμός, για να συνδεθώ με ένα από τα θέματα αυτής της συνάντησης, είναι ένα από αυτά. Δεν ξέρω καμιά αλήθεια, αλλά έχω θέσεις: ως αναρχική, ιδιαίτερα σε μια έντονα ελευθεροκτόνα εποχή, αρνούμαι να κάνω χρήση της έννοιας των «δικαιωμάτων», όσον αφορά τους ανθρώπους και δεν τη χρησιμοποιώ ούτε για τα ζώα. Είναι ένα ψέμα, που βοηθάει τους θεσμούς στο έργο της ανάθεσης μέσω αντιπροσώπων.
Η ριζοσπαστική οικολογία και η απελευθέρωση των ζώων μπορούν να συμφιλιωθούν περίφημα ή μάλλον θα πρέπει να είναι αδιαχώριστα. Άλλα, προφανώς, η απελευθέρωση των ζώων είναι μόνο ένα «κομμάτι» της ριζοσπαστικής οικολογικής προσέγγισης. Πιστεύω πραγματικά πως σε μια τροχιά για την απελευθέρωση των ζώων θα πρέπει να αρνηθούμε όλες τις εξειδικεύσεις και τους μονοθεματισμούς και να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει ελευθερία, χωρίς απελευθέρωση από όλες τις πολιτισμικές παγίδες.
Είναι καλό να συνεχίσουμε να απελευθερώνουμε τα ζώα, όχι μόνο από τα στενά κλουβιά των φαρμών αναπαραγωγής και των εργαστηρίων, αλλά και από τα μεγάλα και όμορφα κλουβιά των καταφυγίων… Θα ήταν, όμως, αυτό πιο αποδεκτό, αν δεν υπήρχαν δρόμοι και αυτοκίνητα να μπλέκονται με την ελεύθερη κίνηση αυτών των ζώων, έξω από τα καταφύγια; Γι’ αυτό, είναι απαραίτητο να καταστρέψουμε και τα κλουβιά, που αναπαριστούν οι δρόμοι και τα αυτοκίνητα (και για τους εαυτούς μας)… Γι’ αυτό, είναι άμεσης σημασία να παλέψουμε ενάντια στο κλουβί της αστικοποίησης… Γι’ αυτό, δε μπορούμε παρά να καταστρέψουμε το κλουβί του ανθρωποκεντρισμού… Γι’ αυτό, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα τεράστιο έργο πολιτισμικής ανατροπής, ώστε να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από κάθε όψη της κυριαρχίας!
Μια εξεγερμένη αγκαλιά!
Elisa Di Bernardo
Χρονολόγιο άμεσης δράσης για την ολική απελευθέρωση
Σκέψεις πάνω στο αναρχικό κυνήγι μαγισσών, που ακολουθεί τις επιθέσεις στο Μπρίστολ
Μια δήλωση από τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό του Μπρίστολ, σχετικά με την αποκάλυψη της εφημερίδας Post και της αστυνομίας του Avon και Somerset, πως σχεδιάζουν την “πάταξη” αναρχικών, μπάχαλων και εξτρεμιστών.
Όταν άναψαν οι φλόγες, που αγκάλιασαν το Εκπαιδευτικό Πεδίο Βολής της αστυνομίας, στο Portishead, όλη η χώρα σοκαρίστηκε. Ποτέ ξανά, όσο μπορεί να θυμηθεί κανείς, δεν έχει λάβει χώρα μια τέτοια φλογερή πράξη εξέγερσης σε βρετανικό έδαφος και εναντίον ενός τόσο υψηλού προφίλ στόχου. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έπαθαν υστερία μιλώντας για την ύπαρξη ενός “αναρχικού τρομοκρατικού δικτύου”. Η ανάληψη ευθύνης, η οποία αρχικά δημοσιεύτηκε στο Indymedia του Μπρίστολ, αναπαράχθηκε σε όλον τον κόσμο και έγιναν αμφίβολες συνδέσεις μεταξύ του εμπρησμού στο Portishead και άλλων επιθέσεων στη Μεγάλη Βρετανία.
Μετά τον εμπρησμό, η τοπική δεξιά φυλλάδα, The Post, δημοσίευσε ένα άρθρο, που υποστήριζε πως η αστυνομία του Avon και Somerset ετοίμαζε την “πάταξη των μπάχαλων και των εξτρεμιστών” και πως “παρακολουθούσε ομάδες πιθανώς επικίνδυνες”. Αναφέρονταν σε μια έκθεση της αστυνομίας με έναν μάλλον σταλινικό τίτλο “Η πενταετής Φιλοδοξία μας”, στην οποία έλεγαν πως είχαν εκπονήσει μια σειρά επιχειρήσεων με σκοπό “να συγκεντρώσουν πληροφορίες για ανατρεπτικές ομάδες”. Στη συνέχεια, ακολούθησε ένα άρθρο, από τον ίδιο τον αρχισυντάκτη, το οποίο υποστήριζε πως “Όλοι μας πρέπει να βοηθήσουμε την αστυνομία στην εκστρατεία της εναντίον των αναρχικών”.
Πρόκειται ξεκάθαρα για μια προσπάθεια της αστυνομίας και της εφημερίδας The Post, να απειλήσουν τους αναρχικούς. Θα πρέπει να περιμένουμε αυξημένα επίπεδα κρατικής καταστολής, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας αποτρέπει από το να αναλαμβάνουμε δράση ενάντια στο καταπιεστικό σύστημα, που ελέγχει τις ζωές μας. Το κράτος, όσο καιρό υπάρχει, έχει το μονοπώλιο της νόμιμης χρήσης βίας, την οποία ασκεί μέσω της αστυνομίας. Όταν μια άλλη ομάδα ανθρώπων χρησιμοποιεί βία για να πετύχει τους σκοπούς της, το κράτος αρχίζει να πανικοβάλλεται πως θα χάσει τον έλεγχο της κοινωνίας, όπως συνέβη τον Αύγουστο του 2011, που εκατοντάδες άνθρωποι κατέλαβαν τους δρόμους, κάνοντας μπάχαλα και πλιάτσικο, χωρίς να έχουν το φόβο της αστυνομικής βίας.
Το κράτος ανησυχεί για άλλο ένα τέτοιο ξέσπασμα οργής, καθώς θα μπορούσε να αποδειχτεί απειλή για την εξουσία του. Μόλις οι άνθρωποι αντιληφθούν πως το κράτος και η αστυνομία δεν είναι οι μόνοι που μπορούν να χρησιμοποιήσουν βία, το κράτος χάνει κάθε νομιμοποίηση. Για αυτόν το λόγο, το κράτος θέλει να πατάξει κάθε έκφραση βίαιων τάσεων, πριν εκείνη καταλάβει και μολύνει τις μάζες. Ακριβώς αυτό βιώνουμε στο Μπρίστολ και πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας, όταν αρχίζουμε να νιώθουμε όλο το βάρος της αστυνομικής καταστολής.
Ζούμε σε μια βίαιη κοινωνία. Το κράτος μας ασκεί βία καθημερινά, μέσω της αστυνομίας, των δικαστηρίων, των φυλακών και του στρατού. Η ιδέα πως μια μικρή ομάδα ανθρώπων, που ανάβει φωτιές, μπορεί να είναι απειλή για την κοινωνία, δείχνει πόσο ζωτικό ρόλο παίζει η βία. Πρέπει να θυμόμαστε πως η βία, που βιώνουμε, δε συγκρίνεται με τη βία, που ασκεί το κράτος σε καθημερινή βάση· στις φυλακές, στα δικαστήρια, στα κελιά της αστυνομίας ή σε κάποια μακρινή χώρα, μέσω πολέμων και κατοχής.
Η έντονη επιτήρηση έχει γίνει, δυστυχώς, γεγονός της ζωής μας, στη σύγχρονη κοινωνία. Μας παρακολουθούν μέσω καμερών, μέσω των τηλεφώνων μας, ακόμα και μέσω των κοινωνικών δικτύων, καθημερινά. Η πρόσφατη αποκάλυψη του προγράμματος Prism της NSA (Αμερικάνικη Υπηρεσεία Πληροφορειών) είναι, απλά, ένα παράδειγμα του πόσο βαθιά έχουν εισχωρήσει οι ρίζες του κοινωνικού ελέγχου. Το γεγονός πως στα πλαίσια αυτού του προγράμματος αξιοποιείται και η GCHQ (η αντίστοιχη βρετανική υπηρεσία) δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη.
Έχοντας αυτό στο μυαλό μας, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο πώς επικοινωνούμε και τι λέμε. Η σιωπή μπορεί να είναι ένα ισχυρό όπλο ενάντια στην καταστολή. Ενώ είναι προφανές πως εμείς, όπως και η αστυνομία, δεν έχουμε ιδέα ποιος άναψε τη φωτιά στο αστυνομικό εκπαιδευτικό πεδίο βολής, είναι σημαντικό ναι μην κάνουμε υποθέσεις και να μην κυκλοφορούμε φήμες, οι οποίες, παρόλο που είναι αναληθείς, μπορούν να έχουν ως αποτέλεσμα συλλήψεις ή και χειρότερα.
Ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός ιδρύθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από Ρώσους πρόσφυγες, για να στηρίξει τους κοινωνικούς αγώνες, παρέχοντας κυρίως υποστήριξη στους πολιτικούς κρατουμένους. Το παράρτημα του Μπρίστολ στήθηκε με παρόμοιους στόχους και επομένως, είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε οποιονδήποτε πέσει θύμα αυτού του κυνηγιού μαγισσών, που έχει ως στόχο τους αναρχικούς. Θα παρέχουμε υλική και οικονομική βοήθεια (όπου αυτό είναι δυνατό) σε αυτούς, που έπεσαν στα δίχτυα του κατασταλτικού δικαστικού συστήματος του κράτους, ασχέτως αν είναι αθώοι ή ένοχοι.
Συμβουλεύουμε οποιονδήποτε συμμετέχει σε αναρχικές ή ριζοσπαστικές ακτιβίστικες ενέργειες στο Μπρίστολ να διαβάσει τα δικαιώματά του, να ακολουθήσει τους συνδέσμους για την ιστοσελίδα μας και να είναι προετοιμασμένος. Η στήριξη των κρατουμένων είναι ζωτικής σημασίας για το κίνημά μας και δεν πρέπει να παραβλέπεται. Αν μπορείτε να στηρίξετε τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό του Μπρίστολ, είτε οικονομικά είτε γράφοντας στους κρατουμένους, θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο χτίσιμο μιας δυνατής, ανθεκτικής κοινότητας.
Μέχρι να αδειάσει κάθε κελί
Αναρχικός Μαύρος Σταυρός του Μπρίστολ
bristol_abc@riseup.net
Αυστραλία: Απάντηση του Πυρήνα Felicity Ann Ryder/FAI-IRF στους πράκτορες της αμφιβολίας (Μελβούρνη)
«Αναρχικοί ανέλαβαν την ευθύνη για τη φωτιά σε πολυτελή αντιπροσωπεία αυττοκινήτων στη δυτική Μελβούρνη, αλλά η αστυνομία διατηρεί τις αμφιβολίες της.» κραυγάζει το πρωτοσέλιδο της Herald Sun, μια ημέρα μετά την επισκεψούλα μας στην αντιπροσωπεία Gran Turismo Autos.
Απ’ ότι φαίνεται, οι «επιθεωρητές» δεν πιστεύουν πως μια «μυστήρια αναρχική ομάδα» ήταν υπεύθυνη για τη φωτιά και η σκατο-Herald, η οποία είναι de-facto φερέφωνο της Βικτωριανής Αστυνομίας στη Μελβούρνη, επέλεξε να μην κατονομάσει την ιστοσελίδα, όπου δημοσιεύσαμε αρχικά την ανάληψή μας και διάλεξαν, επίσης, να συμπεριλάβουν μόνο μερικές προτάσεις από την προκήρυξή μας.
Λοιπόν, έχουμε κι εμείς τις αμφιβολίες μας.
Αμφιβάλλουμε πάρα πολύ για την ειλικρίνεια της σκατο-Herald και των μπάτσων και πιστεύουμε πως ακόμα και ο μέσος αναγνώστης αυτού του άρθρου της Τρίτης θα αμφιβάλλει, επίσης, για την ειλικρίνεια των μπάτσων και του κατοικίδιου τους, που λειτουργεί ως παράρτημα τύπου.
Η σκατο-Herald «αντιλαμβάνεται» πως η μονάδα πυροτεχνουργών και η πυροσβεστική ανέλυσαν και απέρριψαν τη θεωρία πως εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι για την επίθεση της Δευτέρας….
…αλλά, παρ’ όλα αυτά, στην ακριβώς επόμενη παράγραφο, ο ίδιος ο μίστερ Αμφιβολίας, Ανώτερος Επιθεωρητής Αρχιφύλακας Jeff Maher (σου φτάνουν οι τίτλοι, μαλάκα;) παραδέχεται πως τα αίτια της φωτιάς είναι «ακαθόριστα» και πως περιμένουν να έχουν κάποια αποτελέσματα «μέσα στην επόμενη ημέρα».
Λοιπόν, ακόμα περιμένουμε για εκείνα τα αποτελέσματα Επιθεωρητή Maher και έχουν ήδη περάσει αρκετές μέρες, οπότε γιατί δεν ενημερώνεις το κοινό μέσω του μιντιακού παραρτήματος σου, τη σκατο-Herald, τι ακριβώς συνέβη, αφού είσαι σίγουρος ότι δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι;
Η σκατο-Herald φτάνει στο σημείο να δηλώσει πως «εικάζεται» πως η φωτιά ίσως ξεκίνησε από τσιγάρο, αλλά παραμένει «ασαφές» το αν η φωτιά ήταν ατύχημα ή εμπρησμός, χωρίς βέβαια να αναφέρει πηγές, που επιβεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό.
Ας ανακεφαλαιώσουμε: οι μπάτσοι και η πυροσβεστική δεν έχουν ιδέα ούτε για το πώς ξεκίνησε η φωτιά, ούτε αν ήταν ατύχημα ή εμπρησμός. Η σκατο-Herald πιστεύει πως η φωτιά ίσως ξεκίνησε από τσιγάρο (παρ’ όλο που στο κτίριο της Gran Turismo Autos απαγορεύεται το κάπνισμα), αλλά τόσο οι μπάτσοι, η πυροσβεστική, όσο και το παραπαίδι τους, η σκατο-Herald, ενώνονται στην άποψη ότι η φωτιά δεν προκλήθηκε από εμάς.
Γιατί είναι, λοιπόν, αμφίβολο το αν κάποιοι από εμάς σχηματίσαμε μια ομάδα και χτυπήσαμε στο όνομα της συντρόφισσάς μας Felicity Ann Ryder, που είναι στην παρανομία;
Γιατί η σκατο-Herald και τα γουρούνια αποφάσισαν να παραλείψουν κάθε αναφορά στη Felicity στο «άρθρο» τους; Γιατί επέλεξαν να μην κατονομάσουν την ιστοσελίδα, που πρωτοεμφανίστηκε η προκήρυξή μας, γιατί αμέλησαν να αναφέρουν τη FAI/IRF και γιατί συμπεριέλαβαν μονάχα μια κομμένη πρόταση από την ανάληψή μας;
Μήπως ο λόγος είναι το ότι ξέρουν πολύ καλά πως εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την επίθεση και ότι το γεγονός πως υπάρχουν στην πραγματικότητα πυρήνες της FAI/IRF σε αυτήν τη χώρα, έτοιμοι να κάνουν κάτι παραπάνω από το να συμμετέχουν σε ανούσιους κοινωνικούς ακτιβισμούς και να συνεχίσουν να γυρνούν και το γαμημένο άλλο μάγουλο κάθε γαμημένη φορά, παραείναι επικίνδυνο για να τυπωθεί στο κουρέλι αστυνομικής προπαγάνδας;
Πιστεύει η Βικτωριανή Αστυνομία πως οι αναρχικοί της Μελβούρνης και της πολιτείας της Βικτώρια δε θα έφταναν κάποια στιγμή στο σημείο, που φτάσαμε εμείς, δηλαδή το σημείο, που φτάνει κανείς όταν έχει μπουχτίσει από τις δεκαετίες αστυνομικής βαρβαρότητας, καταστολής και επιτήρησης;
Δεν καταλαβαίνουν οι μπάτσοι και τα σκατομίντιά τους την έννοια της διεθνούς επαναστατικής αλληλεγγύης; Δεν καταλαβαίνουν πως αν οι σύντροφοί μας σε άλλα μέρη του κόσμου υποφέρουν μέσα στις φυλακές – σκατότρυπες του συστήματος, εμείς δε θα απαντήσουμε με θλιβερές διαχειρίσιμες διαμαρτυρίες, αλλά με ενέργειες άμεσης δράσης;
Δεν καταλαβαίνουν οι μπάτσοι και τα φασιστομίντια αυτής της σκατοχώρας ότι είμαστε ικανοί να χτυπήσουμε ξανά, όποια στιγμή θέλουμε και όποιον στόχο επιλέξουμε;
Αντιλαμβάνονται πόσο απλή ήταν αυτή η δράση; Ότι χρειάστηκε μονάχα ένα μίνιμουν σχεδιασμό και μερικά λεπτά για να εκτελεστεί; Δε χρειάζεται κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο για να προκαλέσεις σοβαρή ζημιά σε ένα κτίριο, που πουλάει οχήματα, που επιτρέπουν τη μόλυνση σε γιάπηδες, μόνο τη θέληση να το κάνεις!
Φυσικά και τα αντιλαμβάνονται όλα αυτά και γι’ αυτό ισχυρίζονται πως «αμφισβητούν» την προκήρυξή μας, γιατί τρομοκρατούνται στην ιδέα ότι τέτοιες δράσεις μπορεί να πολλαπλασιαστούν από άλλες ομάδες, σε άλλα μέρη της πόλης και σε όλη τη γαμημένη χώρα, καθώς είναι αδύνατον να τις προβλέψεις και οι περήφανοι δράστες είναι απίθανο να συλληφθούν.
Προς όλους εσάς, λοιπόν, τους γεμάτους αμφιβολίες εξουσιαστές, γελάμε μέσα στα μούτρα σας και σας αφήνουμε με ένα τελευταίο σημείωμα, προς το παρόν…
Μην αμφιβάλλετε για την ικανότητά μας να χτυπήσουμε ξανά, ξανά και ξανά, μην αμφιβάλλετε για την αποφασιστικότητά μας να σπείρουμε την αναρχική εξέγερση στην πόλη της Μελβούρνης και μην αμφιβάλλετε πως είμαστε κομμάτι ενός άτυπου διεθνούς δικτύου αναρχικών της πράξης, που επιτέλους ύψωσε το μαύρο, γεμάτο μίσος κεφάλι του και στις περιοχές της Αυστραλασίας!
Όχι Άλλο Άχρηστο Κοινωνικό Ακτιβισμό!
Ποτέ ξανά δειλία μπροστά στα γουρούνια!
Καμιά υποχώρηση, μόνο Επίθεση!
Για μια Μαύρη Διεθνή!
Πυρήνας Felicity Ann Ryder/FAI-IRF
Η Φύση ως Θέαμα
Η εικόνα της «άγριας φύσης*» ενάντια στην αγριότητα
(Σημείωση του συγγραφέα: Η συχνή χρήση εισαγωγικών γίνεται για να ενισχύσει την άποψη πως η φύση και η «ερημιά» είναι έννοιες και όχι πραγματικά όντα).
Η Φύση δεν υπήρχε ανέκαθεν. Δε βρίσκεται στα βάθη του δάσους, στην καρδιά του λιονταριού του βουνού ή στα τραγούδια των πυγμαίων· βρίσκεται στις φιλοσοφίες και στις κατασκευασμένες γι’αυτήν εικόνες των πολιτισμένων ανθρώπων. Οι φαινομενικά αντίθετες θέσεις περιπλέκονται, δημιουργώντας τη φύση ως μια ιδεολογική κατασκευή, που υπηρετεί την εξημέρωσή μας, την καταστολή και τη διοχεύτευση των άγριων εκφράσεών μας.
Ο Πολιτισμός είναι μονολιθικός και ο πολιτισμένος τρόπος αντίληψης όλων εκείνων, που μπορούν να παρατηρηθούν, είναι επίσης μονολιθικός. Όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τα εκατομμύρια όντα, που υπάρχουν γύρω του, το πολιτισμένο μυαλό χρειάζεται να τα κατηγοριοποιήσει για να νομίζει ότι τα καταλαβαίνει (ενώ στην πραγματικότητα, το μόνο που καταλαβαίνει είναι πώς να τα κάνει χρήσιμα στον πολιτισμό). Η φύση είναι μια από τις πιο βασικές κατηγορίες του Πολιτισμού, μια από τις πιο χρήσιμες για να περιορίζει την αγριότητα των ατομικοτήτων και να επιβάλλει τον αυτοπροσδιορισμό τους ως πολιτισμένα, κοινωνικά όντα.
Κατά πάσα πιθανότητα, μια από τις πρώτες αντιλήψεις για τη φύση ήταν παρόμοια με αυτήν, που παρατηρούμε στην Παλαιά Διαθήκη: η κακή «αγριάδα», ένας τόπος ερημιάς, που κατοικείται από άγρια και δηλητηριώδη κτήνη, μοχθηρούς δαίμονες και τρελούς. Αυτή η αντίληψη εξυπηρετούσε ένα σκοπό ιδιαίτερα σημαντικό για τους πρώτους πολιτισμούς. Είχε ενσταλάξει το φόβο για ό,τι ήταν άγριο, κρατώντας τον περισσότερο κόσμο εντός των τειχών της πόλης και προκαλώντας σε όσους έβγαιναν να εξερευνήσουν την ανάγκη να έχουν μια αμυντική στάση, σα να βρίσκονταν σε εχθρικό έδαφος. Με αυτόν τον τρόπο, αυτή η αντίληψη βοήθησε να δημιουργηθεί η διχοτόμηση μεταξύ «ανθρώπου» και «φύσης», η οποία εμποδίζει τους ανθρώπους να ζήσουν άγρια, δηλαδή σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.
Αλλά, αυτή η εντελώς αρνητική αντίληψη περί φύσης θα έφτανε κάποια στιγμή στα όρια της αχρηστείας της, αφού κρατούσε τον πολιτισμό μέσα σε ένα κλειστό και υπό πολιορκία φρούριο, ενώ για να επιβιώσει, ο πολιτισμός έχει την ανάγκη να επεκταθεί, να έχει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί όλο και πιο πολλά. Η «Φύση» έγινε ένα καλάθι πόρων, μια «μητέρα», που θρέφει την «ανθρωπότητα» και τον πολιτισμό της. Ήταν πανέμορφη, άξια λατρείας, ενατένισης, μελέτης και… εκμετάλλευσης.Δεν ήταν πλέον κακή… αλλά, ήταν χαοτική, ιδιότροπη και αναξιόπιστη. Ευτυχώς για τον πολιτισμό, η «ανθρώπινη φύση» είχε εξελιχθεί, είχε γίνει λογική και χρειαζόταν να βάλει τα πράγματα σε τάξη, να τα θέσει υπό τον έλεγχό της. Τα άγρια μέρη ήταν απαραίτητα στους ανθρώπους, για να μελετούν και να θαυμάζουν τη «φύση» στην ανέγγιχτη μορφή της, ακριβώς, όμως, για να μπορούν τα πολιτισμένα ανθρώπινα όντα να κατανοήσουν και να ελέγξουν τις «φυσικές» διαδικασίες, με σκοπό να τις χρησιμοποιήσουν για να επεκτείνουν τον πολιτισμό. Έτσι, η «κακή αγριάδα» επισκιάζεται από μια «φύση» ή μια «αγριότητα», που έχει θετική αξία για τον πολιτισμό.
Η αντίληψη περί φύσης δημιουργεί συστήματα κοινωνικών αξιών και ηθικής. Λόγω των προφανώς αντιθετικών αντιλήψεων, που έχουν εμπλακεί στην ανάπτυξη της έννοιας της «φύσης», αυτά τα συστήματα ίσως φαίνονται, επίσης, αντιθετικά· όμως, όλα έχουν τον ίδιο σκοπό: την εξημέρωσή μας. Εκείνοι, που μας λένε «να φέρεστε πολιτισμένα» και εκείνοι, που μας λένε «να φέρεστε φυσικά», μας λένε στην πραγματικότητα το ίδιο πράγμα: «Ζήστε σύμφωνα με εξωτερικές από εσάς αξίες, όχι σύμφωνα με τις επιθυμίες σας». Η ηθική των νατουραλιστών δεν είναι λιγότερο φαύλη από κάθε άλλη ηθική. Άνθρωποι φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν, επειδή έκαναν «αφύσικες πράξεις» και αυτό συμβαίνει ακόμα. Η «Φύση» είναι και αυτή ένας άσχημος και απαιτητικός θεός.
Από την απαρχή της, η φύση ήταν μια κατασκευή της εξουσίας, για να ενισχύσει τη δύναμή της. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός πως στη σύγχρονη κοινωνία, όπου το θέαμα κυριαρχεί στην πραγματικότητα και πολλές φορές φαίνεται να τη δημιουργεί, η «φύση» λειτουργεί ως μια μέθοδος εξημέρωσης. Προγράμματα για τη «Φύση» στην τηλεόραση, ημερολόγια του Sierra Club, οι έμποροι «αγριότητας», τα τρόφιμα και οι ίνες «φυσικής» προέλευσης, ο «οικολόγος» πρόεδρος και η «ριζοσπαστική» οικολογία, όλα συνωμοτούν δημιουργώντας τη «φύση» και τη «σωστή» σχέση μας με αυτήν. Η προβαλλόμενη εικόνα εμπεριέχει την «κακή αγριάδα» των πρώτων πολιτισμών, σε μια υποσυνείδητη μορφή. Τα τηλεοπτικά προγράμματα για τη «Φύση» περιέχουν πάντα σκηνές άγριου κυνηγιούκαι έχει ειπωθεί πως οι σκηνοθέτες αυτών των προγραμμάτων χρησιμοποιούν ράβδους, που παράγουν ηλεκτρικές εκκενώσεις, για να προκαλέσουν μάχες μεταξύ των ζώων. Οι προειδοποιήσεις, που δίνονται στους μελλοντικούς εξερευνητές για τα επικίνδυνα ζώα και φυτά και οι ποσότητες προϊόντων, που παράγονται από τους εμπόρους «αγριότητας» για να αντιπετωπιστούν αυτά, είναι μάλλον υπερβολικά, από την προσωπική μου εμπειρία περιπάτων σε άγρια μέρη. Μας δίνεται η εικόνα πως η ζωή εκτός του πολιτισμού είναι μια μάχη επιβίωσης.
Αλλά, η κοινωνία του θεάματος χρειάζεται η εικόνα της «κακής αγριάδας» να είναι υποσυνείδητη, για να την εκμεταλλεύεται αποτελεσματικά. Η κυρίαρχη εικόνα για τη «φύση» την απεικονίζει ως πόρο και ως αντικείμενο ομορφιάς για ενατένιση και μελέτη. Η «Άγρια φύση» είναι ένα μέρος, που μπορούμε να αποτραβηχτούμε για ένα σύντομο διάστημα, αν αυτό έχει διαμορφωθεί κατάλληλα, για να ξεφύγουμε από την πλήξη της καθημερινότητας, να χαλαρώσουμε και να διαλογιστούμε ή για να ζήσουμε την έξαψη και την περιπέτεια. Και, βέβαια, η «φύση» παραμένει η «μητέρα», που καλύπτει τις ανάγκες μας, ο πόρος από τον οποίο δημιουργείται ο πολιτισμός.
Στην εμπορευματική κουλτούρα, η «φύση» γιατρεύει την επιθυμία για άγρια περιπέτεια, για ελεύθερη ζωή χωρίς εξημέρωση, με το να μας πουλάει την εικόνα της. Η υποσυνείδητη αντίληψη της «κακιάς αγριάδας» προσδίδει στην περιπλάνηση στα δάση μια δόση κινδύνου, που ικανοποιεί τους περιπετειώδεις και ανήσυχους τύπους. Επίσης, ενισχύει την ιδέα πως δεν ανήκουμε εκεί στην πραγματικότητα και επομένως, μας πουλάει τα πολλά σχετικά προϊόντα που κρίνονται απαραίτητα για τις εκδρομές σε άγρια μέρη. Η θετική αντίληψη περί φύσης μας κάνει να πιστεύουμε πως πρέπει να βιώσουμε την εμπειρία στα άγρια μέρη (μη συνειδητοποιώντας πως οι αντιλήψεις, που μας έχουν ταίσει, διαμορφώνουν αυτήν την εμπειρία, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό με το πραγματικό περιβάλλον). Έτσι, ο πολιτισμός γιατρεύει επιτυχώς και τις περιοχές, που φαινομενικά δεν έχει αγγίξει άμεσα, μεταμορφώνοντάς τες σε «φύση», σε «αγριάδα», σε πτυχές του θεάματος, που μας κρατάει εξημερωμένους. Η «Φύση» εξημερώνει επειδή μετατρέπει την αγριότητα σε μια μονολιθική έννοια, μια τεράστια περιοχή διαχωρισμένη από τον πολιτισμό. Εκφράσεις της αγριότητας, μέσα στον πολιτισμό, αποκαλούνται ανωριμότητα, τρέλα, παραβατική συμπεριφορά, ανηθικότητα ή έγκλημα και απορρίπτονται, φυλακίζονται, λογοκρίνονται ή τιμωρούνται, διατηρώντας ταυτόχρονα το γενικό πλαίσιο πως ό,τι είναι «φυσικό» είναι καλό. Όταν η «αγριότητα» γίνεται ένα μέρος έξω από εμάς αντί μιας έκφρασης του ατομικού μας ελεύθερου πνεύματος, τότε μπορούν και υπάρχουν ειδικοί στην «αγριότητα», που μας μαθαίνουν τους «σωστούς» τρόπους να «συνδεόμαστε» μαζί της. Στη δυτική ακτή, υπάρχουν όλων των ειδών οι πνευματικοί δάσκαλοι, που βγάζουν τα προς το ζην, πουλώντας «αγριότητα» σε γιάπηδες, με έναν τρόπο, που καθόλου δεν απειλεί τα όνειρα καριέρας, τις πόρσε και τα διαμερίσματά τους στην πόλη. Η «Αγριότητα» είναι μια πολύ επικερδής βιομηχανία, σήμερα.
Οι οικολόγοι, ακόμα και οι «ριζοσπάστες», πέφτουν κατευθείαν στην παγίδα. Αντί να προσπαθούν να αγριέψουν και να καταστρέψουν τον πολιτισμό με την ενέργεια των αδέσμευτων επιθυμιών, προσπαθούν να «σώσουν την άγρια φύση». Πρακτικά, αυτό σημαίνει το να ζητιανεύουν ή να προσπαθούν να χειραγωγήσουν τις αρχές, ώστε αυτές να σταματήσουν τις πιο επιβλαβείς δραστηριότητες κάποιων βιομηχανιών και να μετατρέψουν μικρά κομμάτια σχετικά ακέραια δάση, ερήμους και βουνά σε προστατευόμενες «Περιοχές Άγριας Φύσης». Αυτή η πρακτική, απλά, ενισχύει την αντίληψη περί αγριότητας ως μια μονολιθική οντότητα, «αγριάδα» ή «φύση», και εμπορευματοποίηση, που είναι εγγενής σε αυτήν την οπτική. Η ίδια η βάση των προστατευόμενων «Περιοχών Άγριας Φύσης» είναι ο διαχωρισμός μεταξύ «αγριότητας» και «ανθρωπότητας». Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως μια από τις τάσεις της «ριζοσπαστικής» οικολογικής ιδεολογίας δημιούργησε τη σύγκρουση μεταξύ «βιοκεντρισμού» και «ανθρωποκεντρισμού», ενώ δε θα έπρεπε να είμαστε τίποτα άλλο από εγωκεντρικοί.
Ακόμα κι εκείνοι οι «ριζοσπάστες» οικολόγοι, που θέλουν να επανεντάξουν τον άνθρωπο στη «φύση», ξεγελούν τον εαυτό τους. Το όραμα τους (όπως το θέτει ένας από αυτούς) για ένα «άγριο, συμβιωτικό σύνολο» είναι, απλά, η μονολιθική αντίληψη, που δημιούργησε ο πολιτισμός, ειπωμένη με ένα μυστικιστικό τρόπο. Για αυτούς τους οικολόγους μυστικιστές, η «Άγρια Φύση» συνεχίζει να είναι μια μονολιθική οντότητα, ένα ον ανώτερο από μας, στο οποίο πρέπει να υποτασσόμαστε. Όμως, η υποταγή είναι εξημέρωση. Η υποτακτικότητα είναι το καύσιμο του πολιτισμού. Το όνομα της ιδεολογίας, που επιβάλλει την υποταγή, έχει μικρή σημασία, είτε λέγεται «φυσική», είτε λέγεται «άγριο συμβιωτικό σύνολο». Το αποτέλεσμα θα είναι και πάλι η συνέχιση της εξημέρωσης.
Όταν η αγριότητα γίνεται αντιληπτή ως κάτι, που δεν έχει να κάνει καθόλου με μια μονολιθική οντότητα, συμπεριλαμβανομένης της «φύσης» και της «αγριάδας», όταν γίνεται αντιληπτή ως η πιθανή ελευθερία πνεύματος των ατομικοτήτων, που μπορεί να πάρει σάρκα και οστά οποιαδήποτε στιγμή, μόνο τότε αποτελεί απειλή για τον πολιτισμό. Ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να περάσει αρκετά χρόνια στην «άγρια φύση», αλλά θα συνεχίζαμε να βλέπουμε το περιβάλλον μας από τον παραμορφωτικό φακό του πολιτισμού, αν συνεχίζαμε να αντιλαμβανόμαστε τα εκατομμύρια πλάσματα μονολιθικά ως «φύση», ως «αγριάδα», ως το «άγριο, συμβιωτικό σύνολο», θα είμαστε ακόμα πολιτισμένοι και όχι άγριοι. Αλλά, αν καταμεσής της πόλης αρνούμαστε δραστήρια κάθε στιγμή την εξημέρωση, αν αρνούμαστε την κυριαρχία των κοινωνικών ρόλων, που μας φοριούνται με τη βία, αντί να ζούμε σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες, πάθη και βίτσια, αν γίνουμε τα μοναδικά και απρόβλεπτα όντα, που βρίσκονται κάτω από τους ρόλους, είμαστε, για εκείνες τις στιγμές, άγριοι. Παίζοντας άγρια ανάμεσα στα συντρίμμια ενός παρηκμασμένου πολιτισμού (όμως, μην ξεγελιέστε, ακόμα και παρηκμασμένος, ο πολιτισμός είναι ένας επικίνδυνος εχθρός και ικανός να αντέξει για πολύ καιρό), μπορούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να τον ανατρέψουμε. Και οι εξεγερμένοι με το ελεύθερο πνεύμα θα απορρίψουν τον «επιβιωτισμό» της οικολογίας ωςμια ακόμα προσπάθεια του πολιτισμού να καταστείλει την ελεύθερη ζωή και θα παλέψουν για να ζήσουν τον χαοτικό, συνεχώςεναλλασσόμενο χορό των ελεύθερα συσχετιζόμενων, μοναδικών ατομικοτήτων, ενάντια τόσο στον πολιτισμό, όσο στην προσπάθειά του να περιορίζει την άγρια, με ελεύθερο πνεύμα ζωή: «Φύση».
Wolfi Landstreicher
Υποσημειώσεις:
1. Στο πρωτότυπο χρησιμοποιείται η λέξη wilderness. Κατά τη διάρκεια του κειμένου, μεταφράζεται με διαφορετικούς, αλλά παρόμοιους τρόπους , ανάλογα με τι ταιριάζει σε κάθε σημείο.
2. Πρόκειται για παλαιότερο κείμενο του Wolfi Landstreicher (Feral Faun), το οποίο εμείς αλιεύσαμε από το πρώτο τεύχος του αγγλικού εξεγερσιακού περιοδικού Return Fire.