Tag: Αργύρης Ντάλιος

Ακολουθεί το κειμενάκι της μπροσούρας, που υπήρχε στο διήμερο για την υπόθεση του Βελβεντού, που οργάνωσε η συλλογικότητα, στις 23 και 25 Νοέμβρη στη Θεσσαλονίκη.

Λίγα λόγια σχετικά με το χρονικό των συλλήψεων 

Την Παρασκευή 1/02/2013 πραγματοποιείται διπλή ληστεία στην αγροτική τράπεζα και στο ταχυδρομείο του Βελβεντού Κοζάνης από τους αναρχικούς Νίκο Ρωμανό, Δημήτρη Μπουρζούκο, Δημήτρη Πολίτη και Γιάννη Μιχαηλίδη.

“Το πρωί της Παρασκευής λοιπόν, επιτεθήκαμε στους δύο στόχους χωρισμένοι σε δύο ομάδες. Επιδίωξή μας από την αρχή ήταν να πάρουμε τα χρήματα και από τα δύο χρηματοκιβώτια, όπως και έγινε.”

Έπειτα από καταδίωξη του οχήματος διαφυγής τους, συλλαμβάνεται ο ένας από τους 4, έχοντας προλάβει να του βάλει φωτιά. Λίγο αργότερα, οι υπόλοιποι τρεις σύντροφοι στην αναζήτηση νέου τρόπου διαφυγής, σταματάν ένα βαν και μαζί με τον οδηγό του επιχειρούν να απομακρυνθούν από τον αστυνομικό κλοιό. Στην προσπάθειά τους αυτή εγκλωβίζονται σε ένα στενό μονόδρομο της Βέροιας και συλλαμβάνονται.

Τις επόμενες ώρες και αφού έχουν μεταφερθεί ήδη στα κεντρικά της Βέροιας, οι σύντροφοι υφίστανται όλες τις ανακριτικές μεθόδους των μπάτσων, τους φορούν χειροπέδες, κουκούλες και τους ξυλοκοπούν για 4 ώρες.

Οι φωτογραφίες με τα μελανιασμένα από το ξύλο πρόσωπα των συντρόφων (αν και αποτυχημένα “διορθωμένες” με photoshop) αποτελούν το ντοκουμέντο της ΕΛΑΣ και χρησιμοποιούνται για την αναζήτηση νέων στοιχείων εις βάρος τους.

Τα δελτία των 8 και όλα τα καθεστωτικά δημοσιογραφικά δίκτυα τις αναπαράγουν ως θέαμα.
Από τους ευαισθητοποιημένους αριστερούς που εκδίδουν ανακοινώσεις καταγγέλλοντας την αστυνομική βία, μέχρι τους ίδιους τους μπάτσους που αναζητούν μεταξύ τους τα αίτια της (βραβεύοντας λίγους μήνες μετά όσους ήταν στην επιχείρηση), η αστυνομική βαρβαρότητα γίνεται το νούμερο ένα θέμα συζήτησης σε όλους τους κύκλους

“Η άποψη που θέλει τους αγωνιστές βορά στα νύχια των κατασταλτικών μηχανισμών εσωτερικεύει την αντίληψη της ήττας στους κόλπους των ανατρεπτικών κύκλων. Είναι η αποδοχή μίας αντίληψης περιορισμού του πολέμου εναντίων των εχθρών της ελευθερίας, στα πλαίσια αποδοχής της αστικής κοινωνικής ηθικής και νομιμότητας”

Εδραίωση της διασποράς κλίματος τρομοκρατίας από πλευράς κράτους αποτελούν και τα εντάλματα σύλληψης που εκδίδονται στις 15 Φεβρουαρίου για τους αναρχικούς Φοίβο Χαρίση και Αργύρη Ντάλιο για άλλη ληστεία, στην Φλώρινα. Η στιγμή έκδοσης αυτών των ενταλμάτων δεν είναι τυχαία καθώς μετά την σύλληψη του αναρχικού Δημήτρη Πολίτη στο Βελβεντο, οι μπάτσοι “ανακαλύπτουν” πως συμμετείχε και στην ληστεία στον Φιλώτα της Φλώρινας. Οι μπάτσοι με βάση αυτήν την πληροφορία και λόγω μιας προσαγωγής των δύο συντρόφων στην ίδια περιοχή λίγο μετά την ληστεία, αναρτούν τις φωτογραφίες τους με τα τηλέφωνα για την συλλογή πληροφοριών σε όλα τα διαδικτυακά κανάλια.

Οι αναρχικοί Φοίβος και Αργύρης συλλαμβάνονται στις 30 Απρίλη στην Νέα Φιλαδέλφεια έπειτα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής και τους προσάπτονται επιπλέον κατηγορίες για την ληστεία στο Βελβεντο με βάση το DNA σε αντικείμενα, ρούχα και αποτσίγαρα.

Σε μια προσπάθεια αποϊδεολογικοποίησης της επαναστατικής δράσης και της ομογενοποίησης αγωνιστών σε μια κοινή οργάνωση (εδώ την ΣΠΦ) οι μπάτσοι κατηγορούν και τους έξι συντρόφους (όπως και πολλούς ακόμη) για συμμετοχή στην Ε.Ο ΣΠΦ, κάτι το οποίο έχουν όλοι αρνηθεί από την πρώτη στιγμή.

“Κάθε μας επιθετική πράξη, είναι και μία στιγμή του συνολικού επαναστατικού πολέμου που διεξάγεται σε όλα τα επίπεδα. Τα χρήματα από αυτή τη ληστεία δεν είχαν προορισμό τον επίπλαστο καταναλωτικό παράδεισο. Είναι απλά το εργαλείο για να κινηθεί κάθε μορφή αγώνα. Από την εκτύπωση προκυρήξεων μέχρι την αγορά όπλων και πυρομαχικών, για τη χρηματοδότηση των παράνομων υποδομών άμυνας και επίθεσης. Από την ενοικίαση των παράνομων σπιτιών μας μέχρι την προμήθεια εκρηκτικών για να τινάξουμε στον αέρα την κοινωνική ειρήνη.”

Οι επιλογές των συντρόφων που πιάστηκαν αιχμάλωτοι, οι πορείες που χάραξαν και συνεχίζουν να χαράζουν, οι “στραβές” τους μέσα από τις οποίες μάθαμε, να γίνουν στα χέρια μας πολεμοεφόδια για το ένα βήμα ακόμα. Η στάση τους, μας υπενθυμίζει την απόφαση αυτή που επιμένει με λόγο και με πράξη: καμία συνθήκη με όρια, καμία ζωή με κανόνες. Για όσο οι φυλακισμένοι αγωνιστές θα είναι εκει να μας φωνάζουν οτι ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ, χρέος μας ειναι να στεκόμαστε δίπλα τους απαντώντας: ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ.

“Το ότι κάποιοι από εμάς θα έχουν δικηγόρους σε αυτή τη δίκη για παράδειγμα ενώ κάποιοι άλλοι όχι, το ότι κάποιοι έχουν αναλάβει την ευθύνη της ληστείας ενώ κάποιοι άλλοι όχι δεν αποτελούν λόγο διάσπασης της κοινότητας αγώνα που μας κρατάει όρθιους πίσω απ’ τα τείχη.Στο δικαστήριο αυτό η ουσία βρίσκεται στο ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του δικάζουν αναρχικούς πολέμιους του συστήματος, αντιπάλους τους. Λιγότερη σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο θα φροντίσουν να μας κρατήσουν αιχμάλωτους το περισσότερο δυνατό (βλέπε κατηγορίες). Κύριο μέλημα τους είναι η καταδίκη μας ως ΕΧΘΡΟΥΣ του συστήματος.”

Ο καπιταλισμός και η μισθωτή εργασία ως αποτέλεσμα της ανθρώπινης “προόδου”

Γύρω από τις πόλεις που μένουμε μαντρωμένοι κάτω από ασφυκτικές συνθήκες κατόπτευσης και ελέγχου, απλώνονται τεράστιες βιομηχανικές μονάδες με τα τεράστια φουγάρα τους να προσομοιάζουν με το φουγάρο ενός παλιού τρένου που κινείται αργά πάνω στην προκαθορισμένη διαδρομή που του έχει οριστεί να φέρει σε πέρας.

Γρανάζια φτιαγμένα από ατσάλι και ανθρώπινη σάρκα δίνουν την ώθηση στη μηχανή για να συνεχίσει μια διαδρομή χιλιάδων χρόνων πάνω στη γη. Μια διαδρομή που αφήνει πίσω της κατακτήσεις, δουλεία, αφανισμούς ανθρώπινων και μη πληθυσμών, απομύζηση φυσικών πόρων και εξαντλητικές υλοτομήσεις δασικών εκτάσεων, ακρωτηριασμένα μέλη και θανάτους εργατών σε ώρες δουλειάς, ευνουχισμένες ανθρώπινες επιθυμίες και χιλιάδες αυτοκτονίες, υλικό πλούτο για λίγους και εκατομμύρια θανάτους από την πείνα για τους πολλούς, εμπορευματοποίηση κάθε σχέσης αλλά και κάθε αντικειμένου, αλλοτρίωση και μετάλλαξη της ανθρώπινης φύσης.

Ψάχνοντας τρόπους για να μπορέσουμε να σταματήσουμε τη βουλιμική λειτουργία της μηχανής πόσο μάλλον σήμερα που έχει προκαλέσει μη αναστρέψιμα αποτελέσματα πάνω στη φύση, καταλάβαμε πως πρέπει να βρούμε τους λόγους και τις συνθήκες που τη συναρμολόγησαν και την έθεσαν σε κίνηση.

Ρίξαμε λοιπόν ένα βλέφαρο στα σημεία εκείνα της ιστορίας του ανθρώπου όπου οι ανάγκες εκπορευόμενες από τις συνθήκες αλλά και η απέραντη ματαιοδοξία ή βλακεία του, τον απέκοψαν από τη φυσική ισορροπία και ακόμα χειρότερα τον οδήγησαν στην καταστροφή της. Τότε που η εργασία έγινε υποχρεωτική για όσους υποδουλώθηκαν μετά από κάποια μάχη, τότε που η εργασία χωρίστηκε χρονικά από το σύνολο των δραστηριοτήτων της
καθημερινότητας των ανθρώπων, σταματώντας να είναι μια υγιής μετεξέλιξη της συλλογικής ζωής και της δημιουργικότητας ατόμων και κοινοτήτων.

Γιατί και πριν τον καπιταλισμό, που έχει απλωθεί ως οικονομικό σύστημα σχεδόν σε όλο τον πλανήτη, υπήρχε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αλλά και άλογη χρήση φυσικών πόρων για να διατηρηθεί το τρίπτυχο συσσώρευση αγαθών-ιδιοκτησία-εμπόριο και να σταθεί δίπλα στην εξειδίκευση, στην ιεραρχία, στην κατάκτηση μέσω του πολέμου, στην υποδούλωση και στην εξημέρωση πληθυσμιακών ομάδων ανθρώπων αλλά και ζώων.

Η πολεμική κίνηση απέναντι στην καπιταλιστική οικονομία και στη μισθωτή εργασία που δεν περιλαμβάνει την κριτική ματιά απέναντι στις αξίες που συσσωρεύτηκαν ιστορικά για να δομήσουν το καπιταλιστικό οικοδόμημα, είναι για εμάς τουλάχιστον λειψή και εύκολα αφομοιώσιμη.

Χωρίς να ευαγγελιζόμαστε τις πρωτόγονες κοινότητες, χωρίς να θέλουμε να επιστρέψουμε αναγκαστικά σε αυτές τις μορφές οργάνωσης, θέτουμε ως βασικό κριτήριο της απελευθέρωσής μας αλλά και της απελευθέρωσης φύσης και ζώων, την παράλληλη -με την κρατική και καπιταλιστική μηχανή- καταστροφή της \”πολιτισμένης\” πορείας του
ανθρώπου.

Γιατί η καταστροφή της σύγχρονης μορφής της παγκόσμιας οικονομίας αλλά και της μισθωτής εργασίας ως αναπόσπαστο κομμάτι της, περνάει και μέσα από την καταστροφή της ιδιοκτησίας (και όλων των παραμέτρων που τη συναποτελούν) ως έννοιας, κοινωνικής σχέσης και συνθήκης.

Καπιταλισμός: ένα παγκόσμιο εργοστάσιο

Δεν αρκεί λοιπόν η επιμονή μας στις “αβάσταχτες” κοινωνικο-πολιτικές στιγμές του σήμερα, για να μιλήσουμε  για την υποτίμηση των ζωών μας και την εξίσωσή μας με παραγωγικές μηχανές. Από την αρχή του πολιτισμού των ανισοτήτων και το στέριωμα της ιδιοκτησίας ως διάχυτο πόθο, μέχρι και σήμερα, ζώα, φύση και άνθρωποι, αποτελούν υλικά προς εκμετάλλευση για τη συσσώρευση κέρδους στο όνομα της εκάστοτε “κοινωνικής ανάπτυξης”.

Στο πέρασμα των καιρών ωστόσο, η μετατροπή των ανθρώπων σε αριθμούς, καθώς και ο μαζικός  έλεγχός τους από τα κυρίαρχα στρώματα και τους μηχανισμούς καταστολής και επιτήρησης, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της αστικής κοινωνίας και την θεσμοθέτηση του καπιταλισμού ως οικονομικό σύστημα. Ή καλύτερα την εγκαθίδρυση της οικονομίας ως θεμέλιο λίθο του εξουσιαστικού-καπιταλιστικού συστήματος.

Φτάνοντας στο σήμερα, μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά για ένα σύστημα-εργοστάσιο, διαμορφωμένο για να δημιουργεί κερδοφόρες μονάδες προς όφελός του. Ένα σύστημα υψηλής ταχύτητας και διαφορετικών (γεωγραφικά) συχνοτήτων. Ένα σύστημα που είτε με τη δυτική πολιτισμένη του όψη, είτε χωρίς προσχήματα (χώρες «τρίτου» κόσμου), μπορεί και συμπυκνώνει τα χαρακτηριστικά της ιεραρχίας, της εξειδίκευσης, και του ετεροκαθορισμού κάτω από ένα διάχυτο πέπλο εξουσίας.

Η πραγματικότητα λοιπόν μέσα σε μια τέτοια μονοπωλιακή συνθήκη δε θα μπορούσε παρά να δημιουργεί αλυσίδες εξάρτησης και εγκλωβισμού μέσω κανόνων, νόμων και λειτουργιών. Τον συνδυασμό αυτό που τυποποιεί και προγραμματίζει τη ζωή μας πριν καν τη γνωρίσουμε. Μέσα σε αυτές τις αλυσίδες, η μισθωτή εργασία ως διακινητής του διπόλου παραγωγής-κατανάλωσης έρχεται να αποτελέσει πέρα από κινητήρα για τον καπιταλισμό, μια από τις πιο δεσμευτικές πτυχές της σκλάβας καθημερινότητας.

Είτε την ανάγουμε σε αναγκαίο κακό είτε την συνηθίσουμε όπως θέλει να συστήνεται ως χαρά, προνόμιο για τις μέρες μας, δημιουργία, τίτλο τιμής, εισιτήριο για μια καλή θέση στην κοινωνική πυραμίδα, συμπεραίνουμε πως όσο καθοριστική παρουσιάζεται για την ζωή μας η εργασία, άλλο τόσο και περισσότερο καθοριστικό ρόλο επιτελεί για τον ίδιο τον καπιταλισμό και τη διαιώνισή του.

Υφαρπαγή ζωτικότητας και επιθυμιών

Η εργασία εκτός από πυρήνας της οικονομίας ανάγεται στον πυρήνα της ζωής του καθενός και της καθεμιάς μας. Αποτελεί το βασικό μέσο απορρόφησης-κλοπής χρόνου και ενέργειας, το μηχανισμό ένταξης στην κανονικότητα, τη συνήθεια που μας στερεί την δημιουργικότητα ή ενίοτε δημιουργεί ψευδαισθήσεις έκφρασής της, που μας κάνει να αναστέλλουμε και εν τέλει να ξεχνάμε τα θέλω μας και να τα υποκαθιστούμε με στοχεύσεις ανέλιξης, το \’\’αναγκαίο κακό\’\’ που μας εθίζει στους συνεχείς συμβιβασμούς, το ναρκωτικό για να ξεχνάμε τη μιζέρια μας τέτοιας ζωής και να νομίζουμε ότι είμαστε ενεργητικοί.

Η ενεργητικότητα έχει ταυτιστεί με έννοιες όπως η \’\’παραγωγικότητα\’\’ και η \’\’εργατικότητα\’\’\’ και γι\’ αυτό έχει φροντίσει ήδη από πιο πριν ο μηχανισμός της εκπαίδευσης (σχολείο, πανεπιστήμιο κτλ). Ο εθισμός στη μιζέρια της συνήθειας και η ανταμοιβή της δουλοπρέπειας μας είναι ήδη οικεία πριν μπούμε στη διαδικασία της μισθωτής σκλαβιάς.

Για τους κόπους μας όμως υπάρχει ανταμοιβή. \’\’Καρπός των προσπαθειών\’\’ μας είναι η ικανοποίηση των καταναλωτικών επιθυμιών. Και για να δουλεύει η μηχανή καλύτερα χρειάζεται να παράγονται όλο και περισσότερες τέτοιες. Κατακλυζόμαστε από παντού με διαφημίσεις καταναλωτικών προϊόντων που είτε φέρνουν επιτέλους το χαμόγελο συνήθως πακέτο με την αίσθηση της \’\’ασφάλειας\’\’ είτε προωθούνται ως υπερβολικά \’\’χρήσιμα\’\’ για να τα αγνοήσεις. Κι αν πολλά δεν αποκτηθούν ποτέ το κυνήγι τους και μόνο θα έχει θέσει την μηχανή σε πλήρη λειτουργία.

«Τα χλιδάτα  προϊόντα-σύμβολα εξαντικειμενικεύουν την κουλτούρα της κεφαλαιακής ισχύος, αλλά ο σκληρός πυρήνας των δεσμών εξάρτησης από την μηχανή διαμορφώνεται από το πλήθος των εγκλεισμών, αυτών που διαφθείρουν το σώμα, αυτών που εξαθλιώνουν τις αισθήσεις σε ατέρμονες κτητικές επιβουλές και αυτών που έχουν την μορφή ταυτοποιήσεων μέσα στο εικονικό ψευδοβίωμα. Οι άνθρωποι παραδινόμαστε στην αγοραία κατανάλωση γιατί γεννιόμαστε μέσα στην μηχανή και παραμένουμε φυλακισμένοι εντός της, εφόσον και στον βαθμό που ακόμα απέχουμε από ανεξούσιες κοινωνικές ενσαρκώσεις του έμφυτου δυναμισμού και ηδονισμού μας.» (Δημήτρης Χ.)

Καθορισμός του κοινωνικού ρόλου από την εργασία

Στην προσπάθεια της κυριαρχίας να δημιουργήσει ανούσιες ταυτότητες για να κατακερματίζει τις κοινότητες, συντελεί και η εργασία σαν ένα κομμάτι της παραγωγικής αλυσίδας που ακολουθεί ο άνθρωπος (είτε είναι μέλος μιας οικογένειας, φοιτητής, μαθητής, άνεργος, άεργος, γιατρός, δικηγόρος, εργάτρια, μητέρα, εργαζόμενη γυναίκα, συνταξιούχος κλπ). Έτσι οι ρόλοι στην κοινωνία διαμορφώνονται, επηρεάζονται και καθορίζονται πιο διευρυμένα από τον θεσμό της εργασίας. Μια συνθήκη εκμετάλλευσης που παρουσιάζεται ως δικαίωμα που διασφαλίζει η δημοκρατία.

Η όποια κριτική μας δεν έχει ως στόχο να γίνει για την εκ των πραγμάτων έλλειψη εργασίας και την ακόλουθη συλλογιστική περί ανεργίας, μείωση βασικού μισθού κλπ, αλλά έχει ως στόχο να γίνει για μια ανάλυση σε σχέση με το πόσο θεμελιώδης συνθήκη είναι για τον καπιταλισμό. Έτσι γύρω από την εργασία περιστρέφονται και όροι που στόχο έχουν να την εντάξουν στις συνειδήσεις της κοινωνίας ως κάτι θεμελιώδες, ζωτικό και αναγκαίο. Ακόμη και με ηθικοπλαστικές προσεγγίσεις, η κυριαρχία παγίωσε την εργασία ως κάτι καλό, τον εργαζόμενο ως χρήσιμο άνθρωπο για την κοινωνία, αντίστοιχα τον αρνητή εργασίας (ή πιο απονοηματοδοτημένα ως άεργο) ως άχρηστο, τεμπέλη, ως επικίνδυνο, που δεν προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο μιας και η μόνη χρήσιμη προσφορά που αναγνωρίζει ο καπιταλισμός είναι η σχέση παραγωγής-κατανάλωσης.

Η αναρχική δράση μέσα στην συνθήκη της εργασίας

Η συνθήκη της εργασίας είναι πεδίο εξέλιξης της αναρχικής δράσης, που σαν προοπτική έχει το ολικό της ξεπέρασμα, την ίδια την καταστροφή της. Αποτελεί παράλληλα και ένα πεδίο ευρύτερης δραστηριοποίησης, αφού συμβαίνει σε εργατικούς αγώνες και σε απεργίες να πετυχαίνεται η σύνδεσή τους με άλλες κοινότητες αγώνα, να επιχειρούνται παρεμβάσεις σε σχέση με την κατάργηση των ρόλων, το ξεπέρασμα του αυτοπροσδιορισμού τους ως τέτοιους (εργατικούς αγώνες), τη διεύρυνση των προταγμάτων και του αγώνα, με στόχο την ατομική και συλλογική ελευθερία. Μέσα σε τέτοιους αγώνες επιχειρούνται, χτίζονται δημιουργούνται και μεταδίδονται εμπειρίες, βιώματα, θεωρήσεις και πρακτικές.

Ως αναρχικοί όμως δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε σε αιτήματα και διεκδικήσεις, μέχρι να καταφέρουμε να τα αποβάλλουμε τελείως από τους κόλπους μας. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η αφομοιωτική λογική του κράτους παραφυλά στην γωνία και είναι μια τακτική που χρησιμοποιείται πάγια και με διάφορους κατά περίοδο τρόπους και διαφορετική ένταση.

Να έχουμε κατά νου πως οι νόμιμες οδοί (από διεκδικήσεις σε χώρους εργασίας μέχρι απεργίες) είναι μόνο εργαλεία για διαφορετικών διαβαθμίσεων επιθέσεις και για περαιτέρω όξυνση της δράσης μας: από το να γαμήσουμε το αφεντικό μας και να μην τσιμπήσουμε στην εκεχειρία με τα αφεντικά, μέχρι να δημιουργήσουμε πληγές στο σώμα του καπιταλισμού με εχθροπραξίες, επιθέσεις, σαμποτάζ κατά την διάρκεια των απεργιών κ.α.

Να \’χουμε κατά νου ότι ο καπιταλισμός είναι ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα που \’χει θέσεις για όλους: από τους πιο συντηρητικούς που εθελόδουλα επανδρώνουν το προσωπικό του, μέχρι τους πιο προοδευτικούς και εναλλακτικούς που κάνουν το ίδιο. Και από τους μη παραγωγικούς που θα επανδρώσουν την μαύρη οικονομία του (εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, ανθρώπων, ξέπλυμα χρήματος, μπράβοι), μέχρι αυτούς που στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τα δεσμά της εργασίας καταλήγουν να γίνονται το λάδι στα γρανάζια της οικονομίας της φυλακής (δικαστικά παράβολα, δικηγόροι κλπ).  Κι αυτό γιατί έχει δημιουργήσει καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, για τους λίγο πιο δύσπιστους, δημιουργώντας συνθήκες όπως αυτή του πράσινου καπιταλισμού και προσφέροντας νόμιμες διεκδικήσεις για να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση αντίστασης στους υπηκόους του (αφού χρειάζεται να παρουσιαστεί η εργασία ως κάτι το οποίο πρέπει να προφυλαχτεί).

Αυτές οι διεκδικήσεις που παρέχει η κυριαρχία είναι πάντα νόμιμες, δηλαδή έχει θέσει ήδη τα όρια τα οποία αντέχει και τα όρια τα οποία η κοινωνία αντιλαμβάνεται ως αντίδραση. Όρια τα οποία έχουν θέσει την ακίνδυνη ζώνη του κράτους και δείχνουν τα τρωτά του σημεία. Αυτά τα όρια είναι σημαντικό να κάνουν όσους νιώθουν «αδικημένοι» να βρίσκουν καταφύγιο σε αυτές τις νόμιμες αντιδράσεις. Έτσι ο καθένας και η καθεμία έχει δικαίωμα στις πορείες, δικαίωμα στην απεργία, δικαίωμα στον συνδικαλισμό, κλπ, αλλά αυτά τα δικαιώματα είναι συμβάσεις που έχει κάνει η κυριαρχία προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωσή της.

Το δικαίωμα στην εργασία και οι θιασώτες του

Το δικαίωμα στην εργασία χρησιμοποιείται από τους εξουσιαστές αφενός για να καθυποτάξουν τους αντιφρονούντες και να διατηρήσουν την ισορροπία που χρειάζεται το κράτος. Από την άλλη όμως τοποθετώντας την εργασία στις βασικές μας ανάγκες, τοποθετούν και εμάς τους ίδιους μέσα στην καπιταλιστική μηχανή ελέγχοντας καθημερινά τις ζωές μας, τις συνήθειές μας και τις σκέψεις μας.

Το ίδιο αυτό δικαίωμα λοιπόν χρησιμοποιείται από κομμάτια της αριστεράς και από πολλούς αυτόνομους και ανένταχτους αγωνιστές ως το βασικό αγαθό για το οποίο οφείλουμε να αγωνιστούμε. Το δικαίωμα στο 8ωρο (ή στην αύξηση του βασικού μισθού) έχει οδηγήσει πλήθος κόσμου σε απεργίες, έχει φωναχτεί κατά καιρούς από διάφορα κομμάτια που πλήττονται εργαζόμενους/άνεργους/φοιτητές/μαθητές, έχει συσπειρώσει κόσμο σε σωματεία και προφανώς έχει λειτουργήσει ενθαρρυντικά στη δημιουργία αγωνιστικής συνείδησης. Η λογική όμως της  προσκόλλησης σε έναν αγώνα για αιτήματα που καταπατούνται (είτε είναι μερικά, είτε θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως “επιθετικά”) ή της προσκόλλησης σε ένα αγωνιστικό παρελθόν (1η Μάη κτλ) δε μπορεί παρά μόνο να λειτουργεί αφομοιωτικά στη λειτουργία της κρατικής μηχανής, αγνοώντας την σημασία της ολικής καταστροφής της οικονομίας. Ένας τέτοιος αγώνας λοιπόν διεκδίκησης δικαιωμάτων, αν μείνει μόνο σε αυτό, καταλήγει στην αποδοχή της θέσης του θύματος και στη διαιώνιση της καπιταλιστικής επιβολής, απομακρύνοντάς μας από την ουσία της ολικής απελευθέρωσης ανθρώπου και φύσης.

Το δικαίωμα αυτό λοιπόν, αν και μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορες προσεγγίσεις, πηγάζει από τα ίδια τα θεμέλια της δημοκρατίας και δη της εξουσιαστικής λογικής. Ο θεσμός της δημοκρατίας εξάλλου έχει ως χαρακτηριστικό του το δίπτυχο “δικαιώματα-υποχρεώσεις” και με βάση αυτό φροντίζει συνεχώς να μας υπενθυμίζει πως θα πρέπει να λειτουργούμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις του, μετατρέποντάς μας σε πειθήνιους πολίτες. Αρνούμενοι να αποδεχτούμε μια ζωή γεμάτη καταναγκασμούς και υποχρεώσεις, μοναδική μας “υποχρέωση” στην προκειμένη οφείλει να είναι η αποδόμηση κάθε αντίστοιχης λογικής.

Εναλλακτική οικονομία 

Το τελευταίο διάστημα, περισσότερο από ποτέ, έχουν αναδυθεί στην επιφάνεια των διαφόρων προτάσεων για τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να οργανώσουμε τις ζωές μας πέρα από τον καπιταλισμό, και προτάσεις για ένα εναλλακτικό οικονομικό σύστημα. Οι κάθε λογής εναλλακτικές οικονομίες, όπως αποκαλούνται, είναι μία προσπάθεια για αποτύπωση –εντός των οικονομικών σχέσεων- κυρίως των  χαρακτηριστικών της αλληλεγγύης και της αντιθεσμικότητας. Όμως, αν και οι τράπεζες και οι διαφόρων ειδών «μεσάζοντες» μπορεί να μη συσσωρεύουν κέρδη μέσα από τις οικονομικές σχέσεις που διέπουν ένα τέτοιο (ανταγωνιστικό προς τον καπιταλισμό)   οικονομικό σύστημα, το θεμελιακό στοιχείο πάνω στο οποίο κι ο καπιταλισμός εξασφαλίζει την εξαθλίωση των ζωών μας δεν παύει να ισχύει. Δεν παύει να υφίσταται η κοστολόγηση των ζωών των ανθρώπων που μετέχουν σε αυτό το «αντί»-σύστημα, δεν παύουν να υφίστανται οι κανόνες μες στους οποίους οφείλει ο καθένας να λειτουργεί, δεν παύει να υφίσταται η κυριαρχία της έννοιας του εμπορεύματος και του καταναλωτισμού πάνω και μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις.

Η αντίληψη πως η αλληλεγγύη, πλάι σε άλλες γλυκανάλατες έννοιες (όπως η αλληλοβοήθεια, και το πρόθεμα «κοινωνικό» μπροστά από απεχθείς ή ανούσιους όρους  -νόμισμα, τράπεζα, super market, παντοπωλείο-) θα υλοποιηθεί με οικονομίστικους όρους, είναι εξίσου εχθρική με την αντίληψη πως η αλληλεγγύη υλοποιείται μέσα από σχετικά υπουργεία, «φιλανθρωπίες» και περιοδικές εξορμήσεις με τσάμπα πατάτες σε φτωχογειτονιές από καπιταλιστικούς φορείς. Η αλληλεγγύη είναι χαρακτηριστικό των σχέσεων που αναπτύσσονται μέσα στη κοινότητα όσων αγωνίζονται για την ολική απελευθέρωση ανθρώπου και φύσης. Και η ολική απελευθέρωση αναπόφευκτα περνάει πάνω από τα συντρίμμια κάθε οικονομίας, κάθε συστήματος που πλαισιώνει τις ζωές μας μέσα σε κανόνες, κάθε συστήματος που τις κοστολογεί.

Γι’ αυτό το λόγο, τέλος, ο καπιταλισμός δεν χωράει ούτε καν νησιά ελευθερίας μέσα του, που διαρκώς αυξάνουν τα ναυτικά μίλια που τους χωρίζουν από το περιβάλλον τους. Στον καπιταλισμό, και σε κάθε οικονομικό σύστημα αξίζουν κοινότητες ελευθερίας και απελευθέρωσης. Κοινότητες που οργανώνονται ανεξούσια, αντιθεσμικά, αλληλέγγυα και αντιιεραρχικά, αλλά ταυτόχρονα μάχονται ενάντια στους θεσμούς, την ιεραρχία, την εξουσία και κάθε είδους καταπίεση.

Για να μην παρεξηγούμαστε: Δε θέλουμε να τσουβαλιάσουμε ανθρώπους, προθέσεις και εγχειρήματα, πόσο μάλλον όταν αυτά κινούνται στην αναζήτηση μιας άμεσης λύσης επιβίωσης και μάλιστα σε ένα αντιιεραρχικό μοτίβο. Αυτό που προσπαθούμε είναι να επιστήσουμε την προσοχή για τον κίνδυνο της αφομοίωσης που περιμένει στη γωνία και κυρίως να υπενθυμίσουμε πως όσο ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται και συνεχίζει να κυριαρχεί πάνω στα σώματα και στις σχέσεις μας αυτά τα εγχειρήματα θα είναι απλά παυσίπονα. Το στοίχημα μας είναι η κατάκτηση μιας ζωής που θα βιώνεται χωρίς ιδιοκτησία, εμπόριο, κέρδος, εξουσία, κανόνες και όχι μια ζωή που θα αγκομαχά προσπαθώντας να ελιχθεί μέσα στις διάχυτες και επιβλητικές προσταγές της οικονομίας.

Μια τέτοια ζωή δε μπορεί να ζει παράλληλα με το σύγχρονο κακέκτυπό της και θα επανακτηθεί μόνο με τον ίδιο τρόπο που παραμένει κατειλημμένη. Βίαια.

Το πρόταγμα της άρνησης εργασίας

Η επιλογή της άρνησης εργασίας αποκομμένη από το πλαίσιο που περιλαμβάνει την καταστροφή τόσο της ίδιας της οικονομίας όσο και του σύγχρονου τρόπου ζωής δε μπορεί να αποτελέσει μια αυτοτελή επιλογή αγώνα. Και αυτό γιατί πολύ απλά μπορεί η πραγματοποίηση ληστειών εν τέλει να λειτουργήσει αφομοιωτικά στην λειτουργία του κράτους αν τα ίδια τα υποκείμενα δεν παύσουν να αναπαράγουν τα  πρότυπα της ατομικής ιδιοκτησίας, του καταναλωτισμού και της προσωπικής ανέλιξης.

Έτσι, και η ίδια  η άρνηση εργασίας, ξεκομμένη από τα υπόλοιπα επαναστατικά προτάγματα, μπορεί να οδηγήσει σε ένα ηθελημένο ή μη κυνήγι του πλουτισμού και αναλογιζόμενοι ότι θα χρειάζεται αφιέρωση αρκετού χρόνου για την προετοιμασία των ενεργειών που την πραγματώνουν, γιατί όχι σε ένα τριπάκι παρόμοιο με αυτό της ίδιας της εργασίας (πιθανώς με περισσότερες απολαβές και προφανώς με περισσότερο ρίσκο). Το ζήτημα που πιστεύουμε ότι πρέπει να τεθεί είναι το πώς το πρόταγμα της άρνησης εργασίας είναι εφικτό να αποτελέσει ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στην ολική καταστροφή κράτους και καπιταλισμού, χωρίς να αλλοιώσει τις αξίες και τα κίνητρα των αναρχικών επαναστατών που απαλλοτριώνουν χρόνο και πόρους για να τα διαθέσουν στην προώθηση του ίδιου του αγώνα.

Υφαίνοντας το σάβανο της οικονομίας 

Οι απαλλοτριώσεις χρημάτων ή και υλικών πόρων από αυτούς που συσσωρεύουν το πλούτο εκμεταλλευόμενοι ανθρώπους, ζώα, φύση,  (είτε πρόκειται άμεσα για φυσικά πρόσωπα είτε για καταστήματα, οργανισμούς, ιδρύματα), το σαμποτάζ και η καταστροφή οικονομικών στόχων, η συμμετοχή σε γενικές απεργίες με στόχο τη μετατροπή τους σε μαχητικές απεργίες διαρκείας, αλλά και η προσπάθεια της εδώ-και-τώρα δόμησης αλληλέγγυων και ανεξούσιων σχέσεων και κατ επέκταση κοινοτήτων και δομών μακριά από εμπορευματικές και ιδιοκτησιακές λογικές συνθέτουν τον αγώνα ενάντια στην οικονομία. Πιο συγκεκριμένα, ληστείες τραπεζών, σαμποτάζ σε ΑΤΜ, σε γραμμές παραγωγής και διανομής, απαλλοτριώσεις προϊόντων από super market και πολυκαταστήματα, αρνήσεις πληρωμών, καταλήψεις στέγης, αλλά και καταστροφές  εφοριών, τραπεζών, χρηματιστηρίων, όχι μόνο επιφέρουν ένα άμεσο οικονομικό πλήγμα, δημιουργούν ρωγμές στον καθρέφτη του οικονομικού κατεστημένου και απορυθμίζουν την ομαλή ροή του κεφαλαίου, αλλά και -ανά περιπτώσεις -καταρρίπτουν το μύθο της συνθήκης της μισθωτής εργασίας και του καπιταλισμού ως μοναδικού τρόπου επιβίωσης σήμερα, ως μοναδικού τρόπου οργάνωσης των ζωών μας.

Φυσικά, και κάθε πράξη εξέγερσης ενάντια στην εξουσία αποτελεί μέρος του αγώνα ενάντια στο οικονομικό σύστημα. Γιατί από τη στιγμή που η κυριαρχία συντηρείται από ένα πλέγμα οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών συμβάσεων και συνθηκών, η ολοκληρωτική καταστροφή της συνεπάγεται την ανάπτυξη μίας πολεμικής απέναντι σε κάθε μία σύμβαση ξεχωριστά, αλλά και στο σύνολό τους. Μπροστά σε ένα τέτοιο εξουσιαστικό σύμπλεγμα, ο πόλεμος που έχουμε με την κυριαρχία δεν μπορεί παρά να απαιτεί μία διαρκή εξέλιξη σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, μία διαρκή αναζήτηση μέσων και στόχων, μία συνεχή ανάλυση θεωρήσεων και πρακτικών. Δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια σύνθετη διαδικασία συνδυασμού όλων των παραπάνω και όχι έναν εύκολο δρόμο σίγουρης νίκης.

Όμως, οι στιγμές ελευθερίας που βιώνουμε όταν επιτιθόμαστε στην εξουσία, όταν δομούμε αληθινές και αναρχικές σχέσεις και δομές, μας αρκούν για να πολεμήσουμε για έναν ελεύθερο και ανεξούσιο κόσμο, έστω και αν δεν έχουμε κανένα συλλογικό τέτοιο βίωμα. Έστω και αν δεν έχουμε καμία έτοιμη φόρμουλα που θα μας οδηγήσει σε αυτήν την προοπτική.

Έτσι κι αλλιώς οτιδήποτε προκαθορισμένο διαψεύστηκε στην εφαρμογή του, αφήνοντας μας, όμως, μία παρακαταθήκη: ότι η αλλαγή του ρου της ιστορίας άπτεται στην εισβολή της υποκειμενικότητας μας σε αυτήν, ότι αν μετουσιώσουμε τις αρνήσεις μας σε πράξεις επίθεσης, αν τις συλλογικοποιήσουμε και τις οργανώσουμε, αν ύστερα από κάθε μικρή “ήττα” αγωνιζόμαστε με περισσότερο πάθος και πείσμα, τότε και ο πιο φαινομενικά άτρωτος εχθρός μπορεί να κατατροπωθεί..

Για την αναρχία και την ελευθερία

Διαρκής αγώνας ενάντια στο σύστημα της οικονομίας
Διαρκής εξέγερση ενάντια στα πλέγματα εξουσίας

Μπορείτε να κατεβάσετε το μπροσουράκι εδώ

Πηγή

Στις 29 Νοέμβρη ορίστηκε το δικαστηριό μας σχετικά με την διπλή ληστεία στο Βελβενδό Κοζάνης. Η δίκη θα διεξαχθεί τελικά στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού και όχι -όπως αρχικά μας είχει ανακοινωθεί- στο Εφετείο στην οδό Λουκάρεως.

Το δικαστήριο, αυτό το ιερό μπουρδέλο της δικαιοσύνης, ανέκαθεν αποτελούσε τον χώρο όπου η κυρίαρχη τάξη -η εξουσία- ώφειλε να αποδείξει την κυριαρχία της απέναντι στους \”παράνομους\” αυτού του κράτους. Γι\’ αυτό και ήταν μόνιμος βραχνάς το ζήτημα της αλληλεγγύης που προέκυπτε με τις υποθέσεις αναρχικών όπου οι μπάτσοι κάθε κατηγορίας, ΜΑΤ, ασφαλίτες, αντιτρομοκρατικάριοι, πασχίζουν να γεμίσουν τις αίθουσες μήπως κι έτσι εμποδίσουν την έκφρασή της. Μπροστά στην αποτυχία όμως, των πρακτικών αυτών και με εμφανή την ανησυχία τους για το πόσο \”ασφαλείς\” θα είναι οι μεταγωγές τους (από τις φυλακές στα δικαστήρια) μεγάλου αριθμού αναρχικών, βρήκαν τη λύση και στα δύο προβλήματα με τις ειδικές αίθουσες δικαστηρίων (δύο προς το παρόν) που βρίσκονται μέσα στις γυναικείες φυλακές.

Είναι εμφανές ότι η αλλαγή της αίθουσας δικαστηρίου από το Εφετείο στις φυλακές ήταν αποτέλεσμα συμψηφισμού των δύο παραπάνω λόγων. Απ΄τη μία η ελάχιστη δυνατόν έκθεση σε επίπεδο μεταγωγής και απ\’ την άλλη το φακέλωμα όλων των αλληλέγγυων που θα επιλέξουν να μπουν στην αίθουσα.
Για εμάς η αίθουσα δεν κάνει την διαφορά, το δικαστήριο είναι εχθρικό έδαφος είτε βρίσκεται μέσα στις φυλακές, είτε στους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας. Και ακόμα κι αν η τακτική του φακελώματος εμποδίζει την φυσική παρουσία συντρόφων μέσα στην αίθουσα, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την δύναμη που παίρνουμε από τις φωνές και τα συνθήματα όταν διαπερνάνε τους τοίχους της φυλακής, τις λαμαρίνες της κλούβας. Μία συγκέντρωση έξω απ\’ τα δικαστήρια μπορεί να σπάσει την απομόνωση που επιδιώκουν. Εξάλλου για εμάς η επαναστατική αλληλεγγύη δεν περιορίζεται σε εκδηλώσεις συμπαράστασης που σχετίζονται με ένα δικαστήριο. Άλλωστε το δικαστήριο δεν είναι παρά ο χώρος που ο εχθρός επικυρώνει την νίκη του, είναι ο μηχανισμός αφομοίωσης της κατασταλτικής βίας στην δημοκρατική ιδεολογία. Ειδικά στην περίπτωση μας δεν νοείται κάποια υποτιθέμενη \”άσκηση πίεσης\” στους δικαστές για ελαφρύτερες ποινές.

Οι αποφάσεις είναι προειλλημένες. Και σίγουρα δεν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει, εφόσον έχουμε εχθρική σχέση με τους δικαστές όχι γιατί στοχοποιούν εμάς, αλλά γιατί η δουλειά τους είναι να συνθλίβουν ανθρώπους κάτω από την μπότα της κρατικής εξουσίας. Η αλληλεγγύη είναι μία διαρκής σχέση.
Οι μορφές εκδήλωσης της ποικίλουν και συναντούν  το νόημά της σαν στιγμές επίθεσης στο σύστημα εξουσίας και προφανώς μία συγκέντρωση στο δικαστήριο μπορεί να είναι άλλη μία τέτοια στιγμή για όποιον το αισθάνεται, αλλά δεν είναι ούτε προυπόθεση ούτε μοναδική στιγμή της αλληλεγγύης.
Και το κυριότερο, η αλληλεγγύη με φυλακισμένους επαναστάτες δεν είναι μία στατιστική που αναμοχλεύται απ\’ την επικαιρότητα, είναι ανάγκη, είναι συναίσθημα, είναι η συνειδητοποίηση της κοινότητας του αγώνα, με οποιοδήποτε μέσο επιλέξει κάθε σύντροφος να εκφράσει την αλληλεγγύη του, είτε με την παρουσία του έξω απ\’ το δικαστήριο, είτε επιλέγοντας να επιτεθεί σε αναπαραστάσεις της κυριαρχίας με αφορμή τη δική μας δίκη.

Κλείνοντας, θέλουμε να κάνουμε ξεκάθαρο σε όλους ότι οι ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ που μας ενώνουν, τα κοινά μας οράματα για ελευθερία, τα ονειρά που σκαρώνουμε παρέα δεν πρόκειται να υπονομευτούν από κανενός τύπου διαχωρισμό όσον αφορά την στάση απέναντι στο δικαστήριο ή ακόμα των διαφορετικών κατηγοριών που βαραίνουν εμάς.
Το ότι κάποιοι από εμάς θα έχουν δικηγόρους σε αυτή τη δίκη για παράδειγμα ενώ κάποιοι άλλοι όχι, το ότι κάποιοι έχουν αναλάβει την ευθύνη της ληστείας ενώ κάποιοι άλλοι όχι δεν αποτελούν λόγο διάσπασης της κοινότητας αγώνα που μας κρατάει όρθιους πίσω απ\’ τα τείχη.
Στο δικαστήριο αυτό η ουσία βρίσκεται στο ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του δικάζουν αναρχικούς πολέμιους του συστήματος, αντιπάλους τους. Λιγότερη σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο θα φροντίσουν να μας κρατήσουν αιχμάλωτους το περισσότερο δυνατό (βλέπε κατηγορίες). Κύριο μέλημα τους είναι η καταδίκη μας ως ΕΧΘΡΟΥΣ του συστήματος.

Απ\’ την πλευρά μας δεν αναγνωρίζουμε κανένα δίπολο αθωότητας-ενοχής (ούτε σε αυτήν ούτε σε καμία δίκη αναρχικών αγωνιστών).

Είμαστε ένοχοι για τον κόσμο τους, ένοχοι για την \”αθωοτητά\” τους.

Η σκέψη και η καρδιά μας πλάι σε κάθε προσπάθεια που επιχειρεί να πολεμήσει την εξουσία.

ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Φοίβος Χαρίσης, Αργύρης Ντάλιος, Γιάννης Μιχαηλίδης, Δημήτρης Μπουρζούκος, Δημήτρης Πολίτης, Νίκος Ρωμανός

Πηγή

Θεωρούμε σκόπιμο να δημοσιοποιήσουμε κάποιες πληροφορίες γύρω από την παρακολούθηση και ακολούθως, τη σύλληψή μας απ’ τους αντιτρομοκατικάριους στις 30.04.2013 στη περιοχή της Ν. Φιλαδέλφειας. Οι περισσότερες πληροφορίες είναι «επίσημες» απ’ την εις βάρος μας δικογραφία. Μέσω αυτών οδηγηθήκαμε σε κάποια συμπεράσματα που έχουν να κάνουν πιο πολύ με γνώσεις των μπάτσων πάνω στον τρόπο που «κινούμασταν» έξω παρά με τις μεθόδους της άμεσης παρακολούθησής μας. Επιπλέον, παραθέτουμε δύο λόγια για κάποιες ακόμα γνώσεις των μπάτσων που «ανακαλύψαμε», αλλά και δύο λόγια για τις τακτικές τους. Η καθυστέρηση μηνών οφείλεται στη διστακτικότητα που υπήρχε και βασιζόταν στην εκτίμηση ότι ίσως η δημοσιοποίηση βοηθούσε περισσότερο, σε τελική ανάλυση, το μελλοντικό έργο των μπάτσων. Το ζυγίσαμε όμως και καταλήξαμε ότι είναι σημαντικότερο, έστω και καθυστερημένα, να μοιραστούμε αυτες τις πληροφορίες/γνώσεις γιατί θεωρούμε πιο «ορθό» συνειδησιακά για εμάς να ξέρουν επακριβώς οι ενδιαφερόμενοι σύντροφοι το ελάχιστο επίπεδο γνώσεων της αστυνομίας, παρά να υπάρχει υποψία άγνοιας.

Σε πολλούς ίσως ακουστούν αυτονόητα πολλά εδώ μέσα, αλλά είμαστε πεπεισμένοι πως δεν θα ακουστούν έτσι για όλους. Αντιπροτάσεις προφανώς εδώ μέσα δεν μπορούμε να κάνουμε, παρά μόνο προειδοποιήσεις. Σε καμία περιπτωση όμως δεν επιχειρούμε να φοβίσουμε κανέναν για το το εύρος γνώσεων και τη δυναμική του εχθρού, αλλά να πούμε σε αυτούς που την «ψάχνουν» τι να προσέχουν στο δρόμο για την εκπλήρωση των οργισμένων επιθυμιών τους. Η «σκιά» που καλύπτει πολλές φορές τις μεθόδους και τις κινήσεις της αντιτρομοκρατικής οδηγεί ανθρώπους στην υπερτιμησή τους, ενώ είναι αλήθεια πως παρ’ ότι κάποια πράγματα μας γνωστοπιούνται κάπου κάπου πόλλα άλλα σημεία παραμένουν στο σκοτάδι. Οι ίδιοι οι μπάτσοι δεν αποκαλύπτουν σχεδόν ποτέ τις μεθόδους τους. Απ’ την άλλη όμως παρ’ ότι οφείλουμε να λαμβάνουμε τα μέτρα μας απεναντί τους, ένα ρίσκο σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο θα παραμένει πάντα σε ένα υποκειμενικό πεδίο. Όπως και να έχει όμως λάθη γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται στη μάχη ενάντια σε τόσο ισχυρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς. Λάθη που πάντα θα «στοιχίζουν» περισσότερο αντίθετα με τα λάθη των μπάτσων που «απορροφούνται». Οι καταστάσεις πρέπει να ζυγίζονται ξανά και τα λάθη που έχουν γίνει μία φορά, πολύ απλά, δεν πρέπει να ξαναγίνουν. Η συσσωρευμένη εμπειρία τόσων χρόνων πρέπει να μελετάται και να εκτιμάται και επειδή υπάρχει η τάση να προετοιμαζόμαστε για τις μάχες που ήδη έγιναν και όχι για αυτές που θα ‘ρθουν ας είμαστε σε ετοιμότητα και η τύχη μαζί μας…

Ξεκινώντας, να πούμε ότι η «επίσημη» παρακολούθηση μας ξεκίνησε στις 11:20 το πρωί με τον εντοπισμό του Γρηγόρη (Σαραφούδη) και έληξε στις 16:00 με τις συλλήψεις μας στη Νέα Φιλαδέλφεια. Έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι η παρακολούθηση μας ξεκίνησε εκείνη την ώρα. Γιατί λίγο πριν από την προαναφερόμενη ώρα ο σύντροφος πήγε στο ίντερνετ-καφέ Palladium στη Σολωμού 48 στα όρια Εξαρχείων με το κέντρο της Αθήνας. Πιστεύουμε βασικά ότι το συγκεκριμένο καφέ βρισκόταν/βρίσκεται υπό παρακολούθηση, απ’ την στιγμή κιόλας που πληροφορηθήκαμε ότι διάφοροι σύντροφοι κατά το παρελθόν έχουν παρακολουθηθεί από ασφαλίτες φεύγοντας από εκεί. Επίσης, ένας ακόμα βασικός λόγος που μας προσδιορίζει πάνω κάτω την ώρα είναι το γεγονός πως νωρίτερα εκείνο το πρωί ο σύντροφος είχε κάνει «τσεκ» αντιπαρακολούθησης και βεβαιώθηκε ότι δεν παρακολουθείται η κινησή του. Ένα συνηθισμένο τσεκ που κάναμε πολύ συχνά και πάντα πριν απο οποιαδήποτε συνάντηση με καταζητούμενους ή αγνώστους στην αστυνομία συντρόφους, για να βεβαιωθούμε ότι είμαστε «καθαροί». Με άλλα λόγια δηλαδή, πιθανολογούμε πολύ σοβαρά ότι το «κακό» έγινε όταν «καθαρός» άνθρωπος μπήκε σε «βρώμικο» μέρος και εφόσον ήταν ήδη γνωστός στην αντιτρομοκρατική από παλαιότερη παρακολούθηση, αναγνωρίστηκε και τέθηκε υπό διακριτική παρακολούθηση. Η συνάντηση όμως λίγες ώρες αργότερα με τους δύο καταζητούμενους συντρόφους Αργύρη (Ντάλιο) και Φοίβο (Χαρίση) σήμανε συναγερμό στην αντιτρομοκρατική και έπεσε αμέσως εντολή για συλλήψεις. Οι μπάτσοι κλασσικά για να δικαιολογήσουν την παρακολούθηση λένε στη δικογραφία για «ανώνυμο τηλεφώνημα» προς τις υπηρεσίες τους που ανέφερε ότι ο Γρηγόρης και άλλοι σύντροφοι της ίδια υπόθεσης κατείχαν όπλα, συμμετείχαν σε ληστεία του Βελβεντού και επισκέπτονταν συχνά την περιοχή των Εξαρχείων. Με αυτόν τον τρόπο κιόλας, θέλησαν να απεμπλέξουν το συνεργάζομένο ίντερνετ-καφέ για να μην στοχοποιηθεί, και έτσι έγραψαν στη δικογραφία ότι εντόπισαν το Γρηγόρη τυχαία στην διασταύρωση Πατησίων και Σολωμού, δηλαδή 30 μέτρα πιο κάτω! Παρόλο που ξέρουμε ότι δεν ισχύει αυτή η γελοιότητα με το ανώνυμο τηλεφώνημα δεν αποκλείουμε την πιθανότητα ο Γρηγόρης, για άγνωστο λόγο, να θεωρούνταν ήδη ύποπτος και να μπήκε δυναμικά στο στόχαστρο της αντιτρομοκρατικής. Το στόρυ, χονδρικά, μετά την επίσκεψη του Γρηγόρη στο «βρώμικο» ίντερνετ-καφέ, συνεχίζει με την συναντησή του λίγη ώρα μετά σε άλλο σημείο της πόλης με τον , επίσης «τσεκαρισμένο», σύντροφο Γιάννη (Ναξάκη). Στη συνέχεια οι δύο σύντροφοι κινήθηκαν σε διάφορα μέρη, για να καταλήξουν μετά από κάποια ώρα στη Νέα Φιλαδέλφεια στο ραντεβου με άλλους συντρόφους, όπου και εκεί τελειώνει λίγη ώρα μετά το στόρυ με την επέμβαση της αντιτρομοκρατικής. Κατά την διάρκεια όμως αυτών των λίγων ωρών, οι υπό παρακολούθηση σύντροφοι έκαναν κάποιες κινήσεις που μπορεί από νομικής άποψης να είναι αδιάφορες, όμως, ήταν ικανές να «προδώσουν» κάποια συνωμοτικά χαρακτηριστικά γύρω απ’ το πως κινούμασταν.

Έχουμε και λέμε:

1. Στις τέσσερις και κάτι ώρες παρακολούθησης μας είδαν να πηγαίνουμε σε τέσσερα διαφορετικά ίντερνετ- καφέ. Πρώτο ήταν το Palladium που πήγε ο Γρηγόρης. Το επόμενο ήταν επί της Πατησίων 382 κοντά στο σταθμό ΗΣΑΠ Άνω Πατησίων, απέναντι από τα everest  όπου μέσα συναντήθηκαν ο Γρηγόρης με τον Γιάννη. Οι δυό τους αργότερα πήγαν στο GNet στο Μαρούσι (Τσαλδάρη 3 και Αριστείδου), ενώ τελευταίο ήταν το Bits&Bites στη Νέα Φιλαδέλφεια (Δεκελείας 138) όπου εκεί συνάντησαν τον Αργύρη και τον Φοίβο. Με αυτά τα δεδομένα οι μπάτσοι έχουν βάσιμες πληροφορίες ότι χρησιμοποιούσαμε το ίντερνετ για να επικοινωνούμε μεταξύ μας. Ξέρανε σίγουρα ότι «κατεβάζαμε» και χρησιμοποιούσαμε το λογισμικό Tor Browser Bondle (θα ακολουθήσει σύντομα εκτενές κείμενο για την λειτουργία και την ασφάλεια του λογισμικού Tor) ένα πρόγραμμα για ασφαλή περιήγηση που ανακατεύει τις I.P. του παγκόσμιου δικτύου των χρηστών του, κάνοντας με αυτόν τον τρόπο την περιήγηση πιο «ελεύθερη», αφού σαν I.P. (που είναι και το στοιχείο που προδίδει τη γεωγραφική θέση του περιηγητή) εμφανίζεται μία άλλη από ένα άλλο τυχαίο μέρος του πλανήτη. Ακόμα όμως και με αυτό το δεδομένο εκτιμουμε ότι οι χάκερ της ελληνικής αστυνομίας δεν έχουν την δυνατότητα να «αποκρυπτογραφήσουν» τη διαδρομή μας στον Tor γιατί δεν είναι θέμα αποκωδικοποίησης αλλά θέμα ξεμπλεξίματος ενός τεράστιου κουβαριού με I.P. και για να βρεθεί άκρη του νήματος είναι μία υπερβολικά χρονοβόρα και περίπλοκη διαδικασία που στην περιπτωσή μας κιόλας πρέπει να γίνει ακριβώς ανάποδα. Γενικά, με τον Tor αισθανόμασταν ασφαλείς μέχρι που μάθαμε ότι πρόσφατα (6 Αυγούστου) χάκερ του FBI «έσπασαν» για πρώτη φορά πολλές σελίδες του Tor, καταφέρνωντας να παγιδεύσουν και να συλλάβουν ένα μεγάλο παγκόσμιο Δίκτυο παιδόφιλων, κάτι που εμάς μας δημιούργησε κάποιες μικρές ανησυχίες σε σχέση με τα στεγανά του. Ένα λάθος που κάναμε σίγουρα είναι ότι “κατεβάζαμε” τον Tor στο pc του ίντερνετ-καφέ που καθόμασταν , αντί να το έχουμε αποθηκευμένο σε φλασάκι μαζί μας, κάτι που πέρα απ το ότι μπορεί να φανεί στη κεντρική μονάδα, στο κεντρικό pc του μαγαζιού, θεωρητικά είναι εφικτό να φτάσει ειδοποίηση ακόμα και απευθείας στους μπάτσους, μέσω προγράμματος, αν έχουν συννενοηθεί πρώτα με το μαγαζί. Σε σχέση με τα ίντερνετ-καφέ τώρα, μας έχει μεταφερθεί η κακή είδηση ότι στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα, κόσμος έχει ακολουθηθεί από ασφαλίτες βγαίνοντας από διάφορα τέτοια μαγαζιά της Αθήνας (Εξάρχεια, Μοναστηράκι, Νέος Κόσμος, Καλλιθέα) κάτι που μας λέει ότι πλέον δεν θα είναι και λίγα αυτά που θα παρακολουθούνται σε όλη την Αθήνα. Μην ξεχνάμε κιόλας ότι οι δυνατότητες των μπάτσων είναι αρκετά μεγάλες αν σκεφτούμε ότι μόνο στη ΔΑΕΕΒ (αντιτρομοκρατική) απασχολούνται 600 άτομα, όπως έχει δηλωθεί μέσα σε δικαστήριο απ’ τους ίδιους όταν ερωτήθηκαν.
2. Μας είδαν στο άλσος Συγγρού στη Κηφισιά. Οι δυό μας (Γρηγόρης- Γιάννης) πριν κατευθυνθούμε προς την Νέα Φιλαδέλφεια κάναμε μία στάση στο άλσος περπατήσαμε μέχρι τα γηπεδάκια, κάτσαμε σε ένα παγκάκι ακριβώς δίπλα και μιλήσαμε μεταξύ μας για πολύ ώρα.

Να σημειωθεί  ότι όλες αυτές τις ώρες που μας παρακολουθούσαν, αν και ήμασταν τσεκαρισμένοι και θεωρητικά πιστεύαμε ότι ήμασταν καθαροί, στις λίγες αντανακλαστικές ματιές που ρίξαμε πίσω μας, από συνήθεια, δεν παρατηρησαμε τίποτα το ιδιαίτερα ανησυχητικό ενώ κινηθήκαμε σε πολλά διαφορετικά μέρη (ηλεκτρικό, λεωφορείο, ταξί).

Επιπλέον πράγματα που μάθαμε και συμπεράναμε απο τη μέρα της σύλληψης σε σχέση με το πως δουλεύουν οι μπάτσοι.

Μας αιφνιδίασαν πραγματικά όταν 80 μέτρα πιο κάτω απ’ τη καφετέρια στη Νέα Φιλαδέλφεια ενώ δύο από εμάς (Γρηγόρης-Γιάννης) περπατούσαμε φεύγοντας, μας έκαναν σήμα οι ΔΙ.ΑΣ να σταματήσουμε για έλεγχο. Αν περιμέναμε κάτι σχεδιασμένο αυτό σιγουρα δεν ήταν οι ΔΙ.ΑΣ. σε μία κεντρική διασταύρωση της περιοχής, αλλά κάποιου άλλους είδους «πέσιμο». Μετά το σήμα, αφού μας πλησίασαν περπατώντας, είδαμε, δευτερόπλεπτα μετά, να φανερώνονται και άλλες δυνάμεις γύρω γύρω μέχρι που σε λίγα λεπτά ήμασταν εγκλωβισμένοι, κάτι που μας λέει πως και οπλισμένοι να ήμασταν θα ήταν μικρές οι πιθανότες να ξεφεύγαμε. Απ’ την άλλη όμως, όπως είναι γνωστό ήδη, στη καφετέρια που πραγματοποιήθηκε επιχείρηση μερικά λεπτά αργότερα η τακτική τους με δόλωμα τους ΔΙ.ΑΣ δεν είχε ακριβώς τα αποτελέσματα που θέλανε καθώς ξέφυγε ένα άτομο.

Ακόμα, κάτι για το οποίο δεν ήμασταν όλοι σίγουροι, αλλά σιγουρευτήκαμε πλέον, είναι η δυνατότητα των μπάτσων σε οποιοδήποτε τμήμα της χώρας να ταυτοποιούν άμεσα τα στοιχεία μίας πλαστής ταυτότητας με τον αληθινό κάτοχο μέσω μίας φωτογραφίας. Ο Γιάννης, ο οποίος προσήχθει αρχικά στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Φιλαδέλφειας, ήταν σε θέση να δει τους μπάτσους να πατάνε σε υπολογιστή τους τα στοιχεία απ’ την πλαστή ταυτότητα που κατείχε και να εμφανίζεται στην οθόνη φωτογραφία με το πρόσωπο του αληθινού κατόχου.

Είναι σημαντικό να σταθούμε σε μία βασική διαφοροποίηση της τακτικής της αντιτρομοκρατικής στη περίπτωση των συλλήψεών μας, σε σχέση με παρελθοντικές επιχειρήσεις της ίδιας υπηρεσίας εναντίον ένοπλων ομάδων (Σ.Π.Φ, Ε.Α, συλλήψεις Πειραιά- Ν. Σμύρνη, συλλήψεις Βύρωνα-Ταύρο). Σε όλες αυτές τις παλαιότερες υποθέσεις η τακτική των μπάτσων ήταν η εξής: έχοντας αναλύσει από πριν το προφίλ και τις συναναστροφές των καταζητούμενων συντρόφων με άλλους «νόμιμους», έθεταν τους τελευταίους υπό παρακολούθηση ωστε να τους οδηγήσυν στους παράνομους. Προφανώς, η αντιτρομοκρατική υπηρεσία δεν διενεργεί «μονοδιάστατες» έρευνες, ούτε θα αρκούνταν σε αυτό, σχηματικά όμως και μέσα από τη συσσωρευμένη εμπειρία των τριών τελευταίων χρόνων παρατηρούμε πως παρά τις εκάστοτε διαφοροποιήσεις, ο πυρήνας της έρευνας και των επιτυχιών της βρίσκεται στο παραπάνω «απλό» μοντέλο. Στις προηγούμενες περιπτώσεις λοιπόν, όταν η ΔΑΕΕΒ «ανακάλυπτε» τους καταζητούμενους συντρόφους ποτέ δεν επιχείρησε να τους συλλάβει επί τόπου, αντίθετα τους έθεσε ύπο παρακολούθηση αρκετές μέρες με σκοπό αφενός να βρεί τις «γιάφκες» και τον οπλισμό των συντρόφων και αφετέρου τον κύκλο των επαφών τους. Τα παραδείγματα χαρακτηριστικά: στην περίπτωση των συντρόφων που συνελήφθησαν σε Ν.Σμύρνη- Πειραιά η παρακολούθηση σύμφωνα με τα επίσημα έγγραφα της δικογραφίας διήρκησε 17 μέρες. Αντίστοιχα 9 μέρες παρακολουθούσε, πριν επέμβει η αντιτρομοκρατική, τα σπίτια των Θεσσαλονικιών συντρόφων σε Βύρωνα- Ταύρο καθώς και το σπίτι στο Βόλο που έμεναν τα μέλη στης ε.ο.Σ.Π.Φ.. αντιθέτως στη δική μας περίπτωση η αντιτρομοκρατική επέλεξε να μας συλλάβει κατ΄ευθείαν και όχι να μας παρακολουθήσει για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος και σημαντικοτερος, ήταν πως στο παρελθόν πολλοί σύντροφοι (μέσα σε αυτούς και κάποιοι από εμάς) είχαν γλυτώσει από επιχειρήσεις της αντιτρομοκρατικής εξαιτίας των μεθόδων αντιπαρακολούθησης που εφάρμοζαν. Οι μπάτσοι είτε τους έχαναν, είτε για να μην καρφωθεί η συνολική επιχειρησή τους, τους άφηναν. Ο δεύτερος λόγος ήταν πως λόγω των σύγχρονων μεθόδων καταστολής (βλέπε DNA) οι μπάτσοι είναι πιο σίγουροι απ’ ότι στο παρελθόν πως θα φυλακιστούμε και θα καταδικαστούμε ακόμα και χωρίς «γιάφκες», «όπλα» κτλ.

Καταληκτικά, το συμπέρασμα που βγάζουμε είναι πως ο εχθρός προσαρμόζεται ταχύτατα στις συνθήκες και εξελίσσεται διαρκώς, αλλά και πολλές φορές δημιουργεί ο ίδιος ουσιαστικά τις συνθήκες στις οποίες θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεών. Από μεριάς μας δεν αρκεί να μένουμε στις δοκιμασμένες και πετυχημένες συνταγές του παρελθόντος αλλά να κοιτάμε πάντα μπροστά, να είμαστε αυτό που λένε. ένα βήμα μπροστά τους. Περιμένοντας το χειρότερο δεν μπορεί παρά να γινόμαστε πάντα καλύτεροι. Μέσα απ’ αυτό το κείμενο άλλωστε, επιδιώκουμε την εξέλιξη της δράσης μέσα απ’ το μοίρασμα της εμπειρίας. Πιστεύουμε πως τέτοια είδους επικοινωνία είναι αναγκαία, έστω και με αυτόν τον τρόπο (η άμεση επαφη μεταξύ ενδιαφερομένων και αδύνατη είναι και επικίνδυνη) και γενικά πως έχει ουσιαστικό νόημα διωκώμενοι και φυλακισμένοι να βγάζουν τέτοιες πληροφορίες προς τα έξω. Πράγματα που ξέρει και ο εχθρός είναι καλό να μην μένουν μυστικά στους κύκλους μας, απ’ την στιγμή που «προσανατολίζουν» στο τι ξέρει και μπορεί να μας χρησιμεύσοιυν. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση καποια πληροφορία να μένει μυστική στη βάση της στρατηγικής, στη βάση ενός πλάνου, μίας εκ νέου αιφνιδιαστικής επίθεση στα μούτρα του εχθρού.

                                                Προφυλακισμένοι από την υπόθεση της Ν. Φιλαδέλφειας.

Ντάλιος Αργύρης, Χαρίσης Φοίβος,

Ναξάκης Γιάννης, Σαραφούδης Γρηγόρης

Πηγή